2023 - Ahlu s-Sunnah wal-Djamâ^ah Moschee Kreis Herford

Islamunterricht: Jeden Freitag um 18 Uhr & Samstag um 17 Uhr
05221/7613917
ahlussunnah-moschee@live.de

Freitagsansprachen 2023

Das Vertrauen auf Allâh und die Warnung vor den sogenannten Wahrsagern 29.12.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Das Vertrauen auf Allâh und die Warnung vor den sogenannten Wahrsagern

Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah at-Taghâbun, Âyah 13:

﴿ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ١٣﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh, es gibt keinen Gott außer Ihm; und auf Allâh sollen die Gläubigen vertrauen.

Brüder im Islam, zu den Pflichten des Herzens gehört das Vertrauen auf Allâh. Der Diener Gottes ist verpflichtet, sich auf Allâh zu verlassen, denn Allâh ist der Schöpfer aller Geschöpfe – sowohl der nützlichen als auch der schädlichen Geschöpfe.

Der einzige Schöpfer des Nützlichen und des Schädlichen ist Allâh; wenn der Diener Gottes daran glaubt und im Herzen davon überzeugt ist, dann verlässt er sich auf Allâh hinsichtlich der Versorgung und dem Schutz vor dem Schaden.
‚Das Vertrauen auf Allâh‘ bedeutet, im Herzen auf Allâh zu vertrauen. Imâm al-Djunayd al-Baghdâdiyy sagte: Das Vertrauen auf Allâh bedeutet, daran zu glauben, dass dir in Wirklichkeit nur Allâh helfen kann.

Wer auf Allâh vertraut, hält sich somit davon fern, Sünden zu begehen – wie z. B. Zauberei oder das Aufsuchen von sogenannten Wahrsagern. Al-Hâkim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ أَتَى كَاهنًا أَوْ عَرافاً فَصَدَّقَهُ بِمَا يَقُولُ فَقَدْ كَفَرَ بِمَا أُنْزِلَ عَلَى مُحَمَّدٍ

Die Bedeutung lautet: Wer sich zu einem sogenannten Wahrsager (Kâhin und ^Arrâf) begab, ihn nach etwas fragte und ihm seine Behauptung glaubte, das gesamte Verborgene zu wissen, so ist er ungläubig geworden.

Der Kâhin ist jemand, der behauptet, die zukünftigen Ereignisse vorhersagen zu können, weil er mit Djinn befreundet ist, die ihm Nachrichten überbringen und er berichtet – darauf basierend – dieses den Menschen.

Der ^Arrâf ist derjenige, der behauptet, über Vergangenes zu berichten, wie über Diebstähle und Ähnliches.

Derjenige, der sich zu einem Kâhin oder ^Arrâf begibt und glaubt, dass dieser das gesamte Verborgene wissen würde, begeht Unglauben, denn der Einzige, der das gesamte Verborgene weiß, ist Allâh.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Naml, Âyah 65:

﴿قُل لَّا يَعۡلَمُ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلۡغَيۡبَ إِلَّا ٱللَّهُۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad), nichts und niemand außer Allâh weiß das gesamte Verborgene.

Derjenige aber, der glaubt, dass es sein könnte, dass jene sogenannte Vorhersage zutreffen könnte oder auch nicht, begeht keinen Unglauben, jedoch eine Sünde, da er den sogenannten Wahrsager gefragt hat.

Zu wissen gilt auch, dass es unter den Djinn einige gibt, die die Engel heimlich belauschen, während die Engel, die mit dem Herabkommen des Regens beauftragt sind, sich in den Wolken befinden. So steigen die Djinn in die Nähe dieser Wolken, während die Engel sich darüber austauschen, was sich im laufenden Jahr auf der Erde ereignen wird, wie z. B. über das Sterben und die Geburt eines Menschen oder darüber, dass ein bestimmter Mensch an die Macht kommen wird, oder ein bestimmter Mensch der Macht enthoben wird und weiteres, was Allâh die Engel wissen ließ. Denn Allâh lässt die Engel, die Propheten und die Heiligen (Awliyâ´) einiges des Verborgenen wissen, jedoch nicht das gesamte Verborgene. Nachdem diese Djinn die Engel heimlich belauscht haben, kommen sie wieder zur Erde zurück und berichten, was sie gehört haben.

Seid auch gewarnt vor denjenigen, die behaupten, Seelen von Verstorbenen herbeiführen zu können, in Wahrheit handelt es sich hierbei um Djinn und nicht um Seelen. Diese Betrüger nennen sich Rûhâniyyûn. Die Seelen der Gottesfürchtigen lieben es nicht, auf die Welt zurückzukehren, auch dann nicht, wenn sie die gesamte Welt und das, was sich darin befindet, besitzen würden. Die Seelen der Nichtgläubigen unterliegen den Engeln der Bestrafung, sodass die Betrüger nicht in der Lage sind, die Seelen der Nichtgläubigen den Engeln der Bestrafung zu entlocken. Was sie in Wahrheit herbeiführen sind Djinn, die jene (angefragte) Person kannten und mit ihr lebten. Sie führen entweder den Qarîn von diesem Menschen (ein Djinn, der diesen Menschen bis zum Tod begleitete) oder einen anderen Djinn herbei, der dann sagt: „Ich bin die Seele von …“. Möge Allâh uns davor bewahren!

Die meisten derer, die sich Rûhâniyyûn nennen, arbeiten mit den Djinn zusammen, sagen den Menschen aber nicht, dass sie mit den Djinn zusammenarbeiten, weil die Menschen sie dann nicht mehr aufsuchen würden. Wenn sie sich aber Rûhâniyyûn nennen, dann begeben sich Menschen zu ihnen. Manchmal zeigen die Djinn, dass sie sich an die islamische Gesetzgebung halten und führen dann aber Handlungen aus, die der Gesetzgebung widersprechen.

Brüder im Islam, Schaykh ^Abdu l-Wahhâb asch-Scha^râniyy überlieferte in seinem Buch ‚Latâ´if al-Minan Wal-´Akhlâq‘ über Ibn ^Arabiyy, dass er sagte: Wer nicht in die Irre gehen will, sollte sich stets die islamische Gesetzgebung vor Augen halten und sich Tag und Nacht und bei jedem Wort, jeder Handlung und jeder Glaubensweise der islamischen Gesetzgebung bewusst sein.

Bruder im Islam, jedes Mal, wenn du zum Religionsunterricht, den wir abhalten, kommst, wirst du dir mehr über die islamische Gesetzgebung bewusst. Denn wer die islamische Religionslehre lernt, kann zwischen Nützlichem und Abscheulichem, Gutem und Bösem, Erlaubtem und Verbotenem sowie zwischen Unglauben und Glauben unterscheiden.

O Allâh, lehre uns, was uns nutzt, lass uns Nutzen davon tragen und vermehre unser Wissen. Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, sowie den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

التّوكُّلُ على اللهِ والتّحذيرُ مِنَ الكَهَنَةِ والعَرّافِين

إنَّ الحمدَ للهِ نَحْمَدُهُ ونَستعينُهُ ونَستَهْدِيهِ ونستغفِرُهُ ونَشْكُرُهُ، ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومِنْ سَيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ، وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مثيلَ لهُ ولا شبيهَ لهُ ولا صورةَ ولا أعضاءَ ولا جُثّةَ ولا جسمَ ولا مكانَ لهُ، خلقَ العالَمَ وهو غنيٌّ عنِ العالمينَ، خلقَ العرشَ إظهارًا لقدرتِهِ ولَمْ يَتّخِذْهُ مَكانًا لذاتِهِ، جَلّ ربِّي فهو الواحدُ القهّارُ. وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعينِنا محمّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه اللهم صلّ على سيدِنا محمدٍ صلاةً تقضي بها حاجَاتنا وتفرِّج بها كُرُباتِنا وسلِّمْ عليه وعلى ءالِهِ وأصحابِهِ تسليمًا كثيرًا.

أمّا بعدُ عبادَ اللهِ، فإني أوصيكُمْ ونفسي بتقوى اللهِ العليِّ القديرِ القائلِ في مُحكَمِ كتابِهِ ﴿ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ١٣﴾[1]

إخوةَ الإيمانِ، مِنَ الواجباتِ القلبيّةِ التوَكّلُ على اللهِ وهو الاعتمادُ عليه تعالى، فيجبُ على العبدِ أنْ يكونَ اعتمادُهُ على اللهِ لأنهُ خالقُ كلِّ شىءٍ مِنَ المنافعِ والمضارِّ وسائرِ ما يدخلُ في الوجودِ، فلا ضارَّ ولا نافعَ على الحقيقةِ إلا اللهُ، فإذا اعتقدَ العبدُ ذلكَ وَوَطّنَ قلـبَهُ عليهِ كانَ اعتمادُهُ على اللهِ في أمورِ الرّزقِ والسلامةِ من المضارِّ.

فمَنْ توكّلَ على اللهِ تجنّبَ أنْ يلجأَ إلى ما حرّمَ اللهُ منَ العَمَلِ بالسحرِ وإتيانِ العرّافينَ والمنجِّمينَ، فقد قالَ حبيبُنا محمّدٌ صلواتُ ربِّي وسلامُهُ عليهِ مَنْ أَتَى كَاهِنًا أَوْ عَرَّافًا فَصَدَّقَهُ بِمَا يَقُولُ فَقَدْ كَفَرَ بِمَا أُنْزِلَ علَى مُحَمَّدٍ اﻫ رواهُ الحاكِمُ.

فالكاهنُ هو مَنْ يَتَعَاطَى الإخبارَ عمّا يقعُ في المستقبلِ كالذين لهم أصحابٌ من الجنِّ يأتونَهم بالأخبارِ فَيَعْتَمِدُونَ علَى أَخْبَارِهِمْ فَيُحَدِّثونَ الناسَ بأنهُ سيحصُلُ كذا.

والعرّافُ هو من يتحدّثُ عن الماضي من المسروقِ ونحوِهِ.

فمنْ ذهبَ إلى عرّافٍ أو كاهِنٍ واعتقدَ أنهُ يَطَّلِعُ على الغَيْبِ فقدْ كَفَرَ باللهِ ورسولِهِ لأنه لا يعلمُ الغيبَ أحدٌ إلا اللهُ، قال تعالى ﴿قُل لَّا يَعۡلَمُ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلۡغَيۡبَ إِلَّا ٱللَّهُۚ﴾[2] وليسَ الْمُرَادُ مَنْ يَظُنُّ أنّه قَدْ يُوافِقُ الواقِعَ وقد لا يوافقُ الواقِعَ فإنّه لا يَكْفُرُ بل يكونُ عَاصِيًا بسُؤَالِه إيّاهم.

وليُعلَمْ أنّ مِنَ الجنِّ أحيانًا مَن يسْترِقونَ السّمْعَ مِنَ الملائكةِ الموكّلينَ بإنزالِ المطرِ وهم في الغَمامِ يصعدُ الجنُّ إلى مكانٍ قريبٍ منْ هذا الغَمامِ والملائكةُ يتحدّثونَ فيما بينَهم بما يصيرُ هذا العامَ في أرضِ كذا ومِنَ الحوادثِ كذا وكذا كموتِ شخصٍ أو ولادةِ مولودٍ أو أنْ يتولّى شخصٌ الرئاسةَ أو أن يُعزَلَ عنِ الرئاسةِ ونحوِ ذلك مِمّا أطْلَعَ اللهُ الملائكةَ عليه لأنّ اللهَ يُطلِعُ الملائكةَ والأنبياءَ والأولياءَ على شىءٍ من الغيبِ ولا يُطلِعُهُمْ على الغيبِ كُلِّهِ. فبعدَ أنْ يسترِقَ هؤلاءِ الجنُّ السمعَ مِنَ الملائكةِ ينْزِلونَ على الأرضِ ويُخبِرونَ هؤلاءِ الذينَ لَهُمْ معَهمْ صُحبَةٌ مِنَ البشرِ.

فالحذرَ الحذرَ من هؤلاءِ الذين يدّعونَ تحضيرَ الأرواحِ وهو في الواقِعِ تحضيرٌ للجنِّ، فأرواحُ الأتقياءِ لا يحبّونَ أنْ يَرْجِعُوا إلى الدنيا ولوْ مَلَكُوا الدنيا وما فيها، وأرواحُ الكفارِ تحت ملائكةِ العذابِ، ولا يستطيعُ هؤلاءِ الدّجاجِلَةُ أنْ يسحبوا روحَ الكافِرِ من ملائكةِ العذابِ إنما الذينَ يحضرونَ إلى مجلسِ هؤلاءِ همُ الجنُّ الذينَ كانوا يعرِفونَ حالَ هذا الشخصِ وعاشوا معَهُ إمّا قرينُهُ أو واحدٌ ءاخرَ يعرِفُ أحوالَهُ يَكْذِبُ فيقولُ أنا روحُ فلانٍ والعياذُ باللهِ تعالى.

وأغلبُ هؤلاءِ الذين يقولونَ عن أنفسِهِمْ إنهم روحانيّونَ هُمْ يعملونَ مَعَ الجنِّ لكنّهُمْ لا يقولونَ للناسَ نحنُ نعملُ مَعَ الجنِّ لأنهمْ إنْ قالوا ذلكَ للناسِ فالناسُ لا يعتقدونَهُمْ، أمّا إنْ قالوا روحانيُّون الناسُ يقصِدونَهُمْ، في البَدءِ أحيانًا الجنُّ يُظهرونَ أنَهم قائمونَ بالشريعةِ ثُمّ يُدْخلونَ أشياءَ مخالفةً للشريعةِ.

إخوة الإيمان، قالَ الشيخُ عبدُ الوَهّابِ الشعرانيُّ رضي الله عنه في كتابِه (لَطَائِفِ المنَنِ والأَخْلاقِ) نَقلا عنِ ابْنِ عَربيّ أنّهُ قالَ مَنْ أَرَادَ أَنْ لا يَضِلَّ فلا يَرْمِ مِيزَانَ الشَّريعَةِ مِنْ يَدِهِ طَرْفَةَ عَيْنٍ بَلْ يَسْتَصْحِبُهَا لَيلا ونَهارًا عِنْدَ كُلِّ قَوْلٍ وَفِعْلٍ وَاعْتِقَادٍ اﻫ

فَكُلَّما حَضَرْتَ أخِي الْمُصَلِّي في مَجالِس علمِ الدِّينِ التِي نُعطِيها يَقْوَى عندَكَ مِيزَانُ الشّريعَةِ، فمَنْ تَعَلَّمَ شَرْعَ اللهِ يُمَيِّزُ بَيْنَ الحسَنِ والقَبيحِ والطَّيِّبِ والخبِيثِ والحَلالِ والحَرامِ والكُفْرِ والإِيمان. اللهمَّ علِّمْنَا ما يَنْفَعُنا وَانْفَعْنَا بِما عَلَّمْتَنَا وَزِدْنا عِلْمًا.

هذا وأستغفِرُ اللهَ لِي وَلَكم.

الخطبةُ الثانيةُ

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة التغابن/13.[1]

سورة النمل/65.[2]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Allâh’a Tevekkül Etmek, Kâhincilik ve Arrâfcılıktan Uyarı

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Allâh Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ١٣﴾

Manası: Allâh’tan başka İlâh yoktur. Mü’minler Allâh’a tevekkül etsinler. (Et-Teğâbun suresi, 13. ayet)

Mü’min kardeşlerim; Allâh’a tevekkül etmek, yani Allâh’a güvenmek, kalbin farzlarındandır. O hâlde Allâh’a güvenmek kullara farzdır, çünkü O yararı ve zararı ve varlığa giren diğer şeylerin Yaratıcısıdır. Allâh’tan başka gerçek anlamda yararı ve zararı veren yoktur. İşte eğer kul buna inanıp kalbini buna alıştırırsa rızık ile ilgili hususlarda ve zararlı olan şeylerden güvende olmakta itimadı Allâh’a olur.

Tevekkül, kalbin Allâh’a güvenmesidir. Cüneyt Bağdadî radiyallâhu anhu şöyle demiştir: ”Tevekkül, gerçek güveni Allâh’tan başkası için duymamaktır.”

Allâh’a tevekkül eden, Allâh’ın haram kılmış olduğu sihire, müneccimlere veya arrâflara başvurmaktan sakınır. Habibimiz Muḥammed ﷺ şöyle buyurmuştur:

من أتى كاهنًا أو عَرَّافًا فَصَدَّقَهُ بِمَا يقولُ فقدْ كفرَ بما أُنزِلَ على محمّدٍ اﻫ

Manası: Kim bir falcıya veya bir arrâfa gider de onu, dediğinde tasdik ederse Muḥammed’e indirilmiş olan vahiy’ye karşı küfre düşmüş olur. (El-Hakim)

Falcı, gelecekten haber ettiğini iddia eder. Bazıları cinlerle çalışıyor. Cinler falcılara birşeyler söylüyor, onlar da cinlerin sözlerine dayanarak insanlara, gelecekte şöyle şöyle olacağını iddia ediyor. Arrâf ise geçmişte olan şeylerden – çalınmış bir şey gibi – bahseder.

Arrâf veya falcıya giden ve onların gaybı bildiğine inanan kimse Müslüman değildir, çünkü Allâh’tan başka, gaybı bilen yoktur. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿قُل لَّا يَعۡلَمُ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلۡغَيۡبَ إِلَّا ٱللَّهُۚ﴾

Manası: De ki (ey Muḥammed): Göklerde ve dünyada bulunanlar gaybı bilemez. Gaybı ancak Allâh bilir. (En-Neml suresi, 65. ayet)

Bundan maksat böyle birinin yanına gidip söyledikleri hakkında „Olabilir de, olmayabilir de.“ diye zanneden kişi değildir; bu kişi dinden çıkmaz fakat böyle bir insana başvurduğu için günaha düşmüştür.

Bilinmesi gerekir ki bazı cinler, yağmurun yağması ile görevli olan melekleri bazen gizlice dinler. Bu cinler, melekler bulutlarda bulunuyor iken onlara yakın olan bir mekâna yükselip onları bu senede yeryüzünde birisinin ölmesi veya doğması, iktidara gelmesi veya iktidarı kaybetmesi gibi neler meydana geleceğini konuşurken dinliyor. Zira Allâh-u Teâlâ meleklere, peygamberlere ve evliya kullara gaybın bir kısmından haber verir, fakat gaybın tümünü ancak Allâh bilir. İşte bu cinler, melekleri gizlice dinledikten sonra yeryüzüne inip insanlardan olan dostlarına işittiklerini haber eder.

Ruhları çağırabildiklerini iddia eden insanlardan uyarılmış olun! Onlar ancak cinleri çağırırlar. Takva sahibi kulun ruhu, dünyaya hükmedecek olsa bile yeryüzüne dönmeyi istemez. Allâh’a ve Rasûlüne iman etmeyen insanın ruhu ise azap meleklerinin kontrolü altındadır. Öyle ki bu dolandırıcıların Allâh’a ve Rasûlüne iman etmeyen insanların ruhlarını azap meleklerinin kontrolünden almaya güçleri yetmez. Ruhları çağırabildiklerini iddia eden insanların yanına gelenler sadece – kişi ile beraber yaşadığı için onun hâlini bilen karîn veya o kişinin halini bilip de yalan söyleyerek ”Ben filanın ruhuyum.” diyen başka – cinlerdir. Allâh bizleri korusun.

Kendilerini rûhânî diye adlandıran insanların çoğu, cinler ile işbirliği yaparlar.

Müslüman kardeşlerim; Şeyh Abdulvehhâb Eş-Şe’rânî ”Latâifu’l Minan ve’l Ahlâk” adlı eserinde İbn-i Arabî’den şunu rivayet etmiştir:

”Kim İslam dininden sapmak istemiyorsa, asla dinimizin mizanını gece gündüz her sözünde, amelinde ve itikadında elinden bırakmasın.”

Ey namaz kılan Müslüman kardeşim; dini sohbetlerimize katılman ile dinimizin kurallarını daha iyi bir şekilde öğrenirsin, çünkü ancak din ilmini öğrenen kimse faydalı ile zararlı hususlar, iyi ile kötü, helal ile haram ve iman ile küfür arasındaki farkı bilir.

Allâh’ım, bize faydalı olan hususları öğretip onlardan fayadalanmamızı sağla ve ilmimizi artır.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir!

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Geburt des Propheten ^Îsâ - ^Alayhi s-Salâm 22.12.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Geburt des Propheten ^Îsâ – ^Alayhi s-Salâm

Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 45 und 46:

﴿إِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٖ مِّنۡهُ ٱسۡمُهُ ٱلۡمَسِيحُ عِيسَى ٱبۡنُ مَرۡيَمَ وَجِيهٗا فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِ وَمِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ ٤٥﴾

Die Bedeutung lautet: Die Engel überbrachten Maryam die frohe Botschaft, dass sie einen Sohn namens al-Masîh ^Îsâ, Sohn von Maryam, gebären wird, der im Diesseits und Jenseits durch sein Prophetentum und seine Gehorsamkeit zu denen gehören wird, die einen hohen Rang haben.

Liebe Brüder, die heutige Ansprache handelt von einem Propheten, der zu den besten Propheten gehört. Gott zeichnete ihn dadurch aus, indem Er ihn ohne Vater erschuf, wie Âdam, den Er ohne Vater und ohne Mutter erschuf. Allâh ist allmächtig.

Die Mutter des Propheten ^Îsâ ist Maryam, Tochter von ^Imrân, und die beste aller Frauen auf der ganzen Welt. Sie war eine aufrichtige, wahrhaftige, rechtschaffene und reine Frau. Sie wuchs als Tugendhafte, Reine und Gottesfürchtige auf.

Im Zusammenhang mit der Schwangerschaft von Maryam wird überliefert, dass sie eines Tages an einen Ort war, um etwas zu erledigen, als Allâh den Engel Djibrîl (zu Dt. Gabriel), ^Alayhi s-Salâm, in der Gestalt eines jungen Mannes mit heller Gesichtsfarbe zu ihr sandte. Der Engel überbrachte ihr die Botschaft, mit einem Kind ohne Vater schwanger zu werden und dass die Geburt des Kindes – ^Isâ – ohne Vater ein Zeichen für die vollkommene Macht Gottes sein wird.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah Maryam, Âyât 22-26:

Liebe Brüder im Islam, der Engel Djibrîl hauchte ihr die Seele ein und sie wurde mit dem Propheten ^Îsâ schwanger. Sie zog sich an einen fernen Ort zurück, da sie befürchtete, von ihrem Volk verschmäht zu werden, weil sie – ohne Ehemann – ein Kind erwartete.

Die einsetzenden Wehen veranlassten Maryam zu einem vertrockneten Palmenstamm zu gehen. Dort wünschte sie sich den Tod, weil sie die Schmähung der Menschen befürchtete.

Der Engel Djibrîl rief ihr daraufhin vom Fuße des Berges zu, um sie zu beruhigen und ihr zu berichten, dass Allâh, der Erhabene, unter ihr einen kleinen Fluss erschaffen hat. Der Engel Djbrîl rief ihr zu, am Palmenstamm zu rütteln, damit Früchte herunterfallen. Und sie solle von dem essen und trinken, was Allâh ihr bescherte und zuversichtlich sein. Und sie solle denjenigen, die ihr begegnen sollten und nach ihrem Kind fragen, sagen: Ich habe vor Gott, dem Gnädigen, das Gelübde abgelegt, mit niemandem darüber zu sprechen.

Liebe Brüder im Islam, nach der gesegneten Geburt kam Maryam mit ihrem neugeborenen Kind auf ihrem Arm zu ihrem Volk nach Baytu Lahm zurück, wie es im Qur’ân in der Sûrah Maryam, Âyah 27 berichtet wurde.

﴿فَأَتَتۡ بِهِۦ قَوۡمَهَا تَحۡمِلُهُۥۖ قَالُواْ يَٰمَرۡيَمُ لَقَدۡ جِئۡتِ شَيۡ‍ٔٗا فَرِيّٗا ٢٧﴾

Die Bedeutung lautet: Nach Beendigung ihres Wochenflusses kam Maryam, ihr Neugeborenes auf dem Arm tragend, zu ihrem Stamm zurück und sogleich sagten sie: ‚O Maryam, du hast eine große abscheuliche Tat begangen.‘

Ihr Volk dachte schlecht über sie, sagte zu ihr, sie habe eine scheußliche Tat begangen und fing an, ihr schwerwiegende Vorwürfe zu machen, aber sie schwieg und antwortete nicht, denn sie hatte ihnen gesagt, dass sie Gott gegenüber ein Gelübde abgelegt hatte, mit niemandem darüber zu sprechen. Als der Druck auf sie immer größer wurde, zeigte sie auf das Neugeborene. Sie sagten zu ihr, wie Allâh, der Erhabene, im edlen Qur’ân in der Sûrah Maryam, Âyah 29 berichtet:

﴿فَأَشَارَتۡ إِلَيۡهِۖ قَالُواْ كَيۡفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِي ٱلۡمَهۡدِ صَبِيّٗا ٢٩﴾

Die Bedeutung lautet: Sie zeigte auf das Neugeborene und sie sagten: Wie sollen wir mit einem Neugeborenen reden?

Daraufhin, liebe Brüder im Islam, ließ Gott mit Seiner Allmacht den Propheten ^Îsâ, der noch ein Säugling war, sprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah Maryam, Âyah 30-31:

Die Bedeutung lautet: Er (^Îsâ) sagte: Ich bin ein Diener Gottes, Er wird mir eine Schrift offenbaren und mich zum Propheten auserwählen. Er hat mich gesegnet und – wo immer ich bin – zum Verbreiter des Guten gemacht. Und Er befahl mir, das Gebet zu verrichten und die Pflichtabgabe zu entrichten, solange ich lebe.

Brüder im Islam, der Prophet ^Îsâ rief sein Volk auf, den einzigen Gott anzubeten und Diesem nichts beizugesellen. Die Menschen seines Volkes, bis auf einige wenige, glaubten nicht an den Propheten ^Îsâ und sagten über ihn, dass er ein Zauberer wäre, verletzten ihn und wollten ihn sogar ermorden, jedoch bewahrte Gott ihn davor und ließ ihn, wie es aus dem edlen Qur´ân hervorgeht, in den Himmel hinaufsteigen.

Der Prophet ^Îsâ verkündete, so wie alle Propheten Gottes, dass der letzte Gesandte Gottes Muhammad ﷺ sein wird und forderte seine Gefolgschaft auf, diesen zu befolgen, wenn sie in seiner Zeit noch leben sollten.

Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

الأنبياءُ إخوةٌ لِعَلاتٍ، دينُهم واحدٌ وَأُمَّهَاتُهُمْ شَتَّى، وأنا أولَى الناسِ بعيسى ابنِ مريم، ليس بيني وبينه نبيّ

Die Bedeutung lautet: Die Propheten sind wie Brüder, die ein und denselben Vater haben, jedoch von verschiedenen Müttern sind. Die Religion aller Propheten ist die gleiche, jedoch sind ihre Gesetzgebungen unterschiedlich. Zwischen mir (Muhammad) und dem Propheten ^Îsâ, dem Sohn von Maryam, gibt es keinen Propheten.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh über alle Eigenschaften der Geschöpfe erhaben ist, somit sind Unfähigkeit, Beunruhigung und Verärgerung keine Eigenschaften von Allâh. So seid vor einer Aussage einiger Unwissender gewarnt, diese sagen auf Arabisch „Allâhu lâ Yatahammalu Fulânâ“. Das Urteil über denjenigen, der dieses sagt, hängt von seinem Verständnis ab: Sollte er unter dieser Aussage verstehen, dass Allâh unfähig wäre oder mit Emotionen, wie z. B. Verärgerung und Wut beschrieben wäre, so würde er nicht zu den Muslimen gehören. In diesem Fall wäre er verpflichtet, zum Islam zurückzukehren, indem er „Es gibt keinen Gott außer Allâh und Muhammad ist der Gesandte von Allâh“ sagen würde.

Sollte der Sprecher unter diesem Satz verstehen, dass Gott jene Person aufgrund ihrer Sünden nicht lieben würde, selbst wenn sie ein Muslim wäre, so wäre er nicht aus dem Islam ausgetreten.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salât und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

وِلادَةُ سَيِّدِنا عِيسَى المسيحِ عليهِ السَّلامُ

إن الحمدَ للهِ نحمَدُهُ سُبحانَه وتَعالَى وَنَسْتَهْدِيهِ وَنَشْكُرُه، وَنَعُوذُ باللهِ مِنْ شُرورِ أَنْفُسِنَا وَسَيِّـئَاتِ أَعْمَالِنا، مَن يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لَهُ ومن يُضلِلْ فلا هَادِيَ لهُ، وأُصَلِّي وأُسَلِّمُ على سيدِنا محمدٍ وعلى ءالِه وصحبهِ، وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ له ولا مَثيلَ لَهُ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ ولا ولا والدَ ولا ولدَ وَلا صاحِبَةَ لَهُ، وأَشْهَدُ أنَّ سيدَنا وحبيبَنا وعظيمَنَا وقائِدَنا وقرَّةَ أعيُنِنا محمدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه، صلى اللهُ على سيدِنا محمدٍ وعلى كلِّ رَسُولٍ أرسَلَهُ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإَنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتقوَى اللهِ العَلِيِّ القَدِيرِ الْقَائِلِ فِي مُحكَمِ كِتابِه ﴿إِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٖ مِّنۡهُ ٱسۡمُهُ ٱلۡمَسِيحُ عِيسَى ٱبۡنُ مَرۡيَمَ وَجِيهٗا فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِ وَمِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ ٤٥﴾[1]

إخوةَ الإيمان، يَطيبُ لنَا اليَومَ أنْ نتَكَلَّمَ عَن نَبيٍّ عَظِيمٍ مِنْ أُولِي الْعزْمِ خَصَّه اللهُ بِميزَةٍ عَظِيمَةٍ بأنْ خَلَقَهُ اللهُ تَعالَى مِنْ غَيْرِ أَبٍ وما ذاكَ بعزيزٍ علَى اللهِ فقدْ خَلَقَ أبانَا ءادَمَ عليهِ السَّلامُ مِنْ غَيْرِ أَبٍ وَأُمٍّ، وأمُّ سيدنا عيسَى أيها الأحبةُ هِيَ السيدةُ مَرْيَمُ عليها السلامُ التي بَشَّرتْها الملائكةُ بِاصْطِفَاءِ اللهِ تعالَى لها منْ بينِ سائرِ النساءِ وبتَطهِيرِها منَ الأدْنَاسِ والرَّذائِلِ. والملائكةُ إخوةَ الإيمانِ ليسُوا ذُكورًا ولا إِناثًا بل هُم عبادٌ مُكرمُون خُلقُوا من نورٍ وقدْ يتشكَّلُون بهيئةِ الذكورِ منْ دُونِ أن يكون لهم ءالةُ الذُّكورِية، وعلى هذه الهيئةِ أَرْسَلَ اللهُ سيدَنا جِبْرِيلَ عليه السلامُ يومًا إِلَى السَّيدةِ مَريمَ مُتَشَكِّلًا بِشَكْلِ شَابٍّ أَبْيَض الوَجْهِ وبَشَّرَهَا بِأَنَّها سَتَحْمِلُ بولَدٍ اسمُه عيسى من غَيْرِ أَبٍ وأن الله سيَجْعَلُهُ دَلِيلًا عَلَى كَمَالِ قُدْرَتِه سُبْحَانَه وَتَعالَى.

﴿فَحَمَلَتۡهُ فَٱنتَبَذَتۡ بِهِۦ مَكَانٗا قَصِيّٗا ٢٢ فَأَجَآءَهَا ٱلۡمَخَاضُ إِلَىٰ جِذۡعِ ٱلنَّخۡلَةِ قَالَتۡ يَٰلَيۡتَنِي مِتُّ قَبۡلَ هَٰذَا وَكُنتُ نَسۡيٗا مَّنسِيّٗا ٢٣ فَنَادَىٰهَا مِن تَحۡتِهَآ أَلَّا تَحۡزَنِي قَدۡ جَعَلَ رَبُّكِ تَحۡتَكِ سَرِيّٗا ٢٤ وَهُزِّيٓ إِلَيۡكِ بِجِذۡعِ ٱلنَّخۡلَةِ تُسَٰقِطۡ عَلَيۡكِ رُطَبٗا جَنِيّٗا ٢٥ فَكُلِي وَٱشۡرَبِي وَقَرِّي عَيۡنٗاۖ فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ ٱلۡبَشَرِ أَحَدٗا فَقُولِيٓ إِنِّي نَذَرۡتُ لِلرَّحۡمَٰنِ صَوۡمٗا فَلَنۡ أُكَلِّمَ ٱلۡيَوۡمَ إِنسِيّٗا ٢٦﴾[2] نفخَ إخوةَ الإِيمانِ جِبْريلُ عليهِ السلامُ في جَيْبِ دِرْعِ السَّيدَةِ مريمَ وَهِيَ الفَتْحَةُ التِي عِنْدَ العُنُقِ فَحَمَلَتْ بعيسَى عَلَيْهِ السَّلامُ ثُمَّ تَنَحَّتْ بِحَمْلِها بَعِيدًا خَوْفَ أَنْ يُعيِّرَها النَّاسُ بِوِلادَتِها مِنْ غَيْرِ زَوْجٍ، ثُمَّ ألجأَها وَجَعُ الوِلادَةِ إلى سَاقِ نَخْلةٍ يَابِسَةٍ وهناكَ خَوْفًا مِنْ أَذَى النَّاسِ تَمَنَّتِ الْمَوْتَ فَنادَاها جِبْريلُ عليهِ السلامُ مِنْ مَكانٍ مِنْ تَحْتِها مِنْ أسفلِ الجبلِ يُطَمْئِنُها وَيُخْبِرُها أنَّ اللهَ تبارك وتعالى جَعَلَ تَحْتَها نَهَرًا صَغِيرًا وَيَقولُ لَهَا أَنْ تَهُزَّ جِذْعَ النَّخْلَةِ لِيَتَساقَطَ عَلَيْها الرُّطَبُ الْجَنِيُّ الطريُّ وأن تأكُلَ وتشربَ ممَّا رزقَها اللهُ وأَنْ تَقَرَّ عَيْنُها وَأَنْ تَقُولَ لِمَنْ رَءَاها وَسَأَلَها عَنْ وَلَدِها إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحمـنِ أَنْ لا أُكَلِّمَ أحَدًا وكان هذا نذرًا صحيحا في الشرائعِ السَّابقة.

ثم بعدَ الوِلادَةِ المبارَكَةِ أيها الأحبابُ أَتَتِ السَّيِّدةُ مريمُ عليها السلام قومَها تَحْملُ مَوْلودَها عيسَى عليه الصلاة والسلامُ كمَا أخْبرنا اللهُ عزَّ وجلَّ ﴿فَأَتَتۡ بِهِۦ قَوۡمَهَا تَحۡمِلُهُۥۖ قَالُواْ يَٰمَرۡيَمُ لَقَدۡ جِئۡتِ شَيۡ‍ٔٗا فَرِيّٗا ٢٧﴾[3]

قالَ لَها قومُها لَقَدْ فَعَلْتِ فِعْلةً مُنْكَرَةً عَظيمةً، ظَنُّوا بِهَا السُّوءَ وَصَارُوا يُوَبِّخُونَها وَيُؤْذونَها وَهِيَ سَاكِتَةٌ لا تُجِيبُ لأنَّها أَخْبَرَتْهُم أَنَّها نَذَرَتْ للرَّحمَنِ صَوْمًا، وَلَمَّا ضَاقَ بِهَا الحَالُ أَشارَتْ إلَى عِيسَى عليهِ السلامُ أَنْ كَلِّمُوهُ، عندَها قالُوا لهَا مَا أَخْبَرَ اللهُ بهِ بقولِه ﴿فَأَشَارَتۡ إِلَيۡهِۖ قَالُواْ كَيۡفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِي ٱلۡمَهۡدِ صَبِيّٗا ٢٩﴾[4] عندَ ذلكَ إخوةَ الإيمانِ أَنْطَقَ اللهُ تعالى القَادِرُ علَى كُلِّ شَىءٍ بِقُدْرَتِه سيّدَنا عيسَى عليهِ السَّلامُ وَكَانَ رَضِيعًا فقال ما جَاءَ فِي القُرءانِ الكريمِ ﴿قَالَ إِنِّي عَبۡدُ ٱللَّهِ﴾ أنَطَقَه الله فِي المهْدِ فكانَتْ أَوَّلُ كلمَةٍ قالَها عليهِ السَّلامُ ﴿إِنِّي عَبۡدُ ٱللَّهِ﴾ اعتِرَافًا منه بِعُبُودِيَّتِه للهِ الواحدِ القهارِ ﴿ءَاتَىٰنِيَ ٱلۡكِتَٰبَ وَجَعَلَنِي نَبِيّٗا ٣٠ وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيۡنَ مَا كُنتُ﴾ أي جَعَلَنِي نَفَّاعًا مُعَلِّمًا لِلخَيْرِ حَيْثُما تَوَجَّهْتُ ﴿وَأَوۡصَٰنِي بِٱلصَّلَوٰةِ وَٱلزَّكَوٰةِ مَا دُمۡتُ حَيّٗا ٣١ وَبَرَّۢا بِوَٰلِدَتِي وَلَمۡ يَجۡعَلۡنِي جَبَّارٗا شَقِيّٗا ٣٢ وَٱلسَّلَٰمُ عَلَيَّ يَوۡمَ وُلِدتُّ وَيَوۡمَ أَمُوتُ وَيَوۡمَ أُبۡعَثُ حَيّٗا ٣٣﴾[5] ونشأَ عيسى عليهِ السلامُ نَشْأَةً حسنَةً فحَفِظَ التوراةَ في الكُتَّابِ وعَمِلَ بِشريعَتِها حتّى أَنْزَلَ اللهُ عليهِ الوَحْيَ فدعَا عِيسى قومَهُ كَسائِرِ الأنبياءِ والمرسلينَ إلَى الإِسلامِ إلَى عبادةِ اللهِ وحدَهُ وعدَمِ الإِشراكِ بهِ شيئًا ولكنَّهم كَذَّبوهُ وحسدُوهُ وقالُوا عنهُ سَاحِرٌ ولَمْ يُؤمِنْ بهِ إلا القَليلُ وءاذَوْهُ وسَعَوْا إلى قَتْلِهِ لكنَّ اللهَ حَفِظَهُ وَرَفَعَهُ إلى السماءِ كَمَا جاءَ في القُرءانِ الكريمِ.

وقَدْ بَشَّرَ سيدُنا عيسَى عليهِ السلامُ كغيرِه مِنْ رُسلِ اللهِ بِخَاتَمِ الأنبياءِ سيدِنا محمدٍ عليهِ أَفْضَلُ الصلاةِ وأَتَمُّ التسليمِ وأَوْصَى أَتْبَاعَهُ بِاتِّباعِهِ إِنْ أَدْرَكُوهُ وَقَدْ جَاءَ بِدِينِ الإِسْلَامِ كباقِي أنبياءِ اللهِ تعالى كمَا روَى البُخارِيُّ أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ الأَنبياءُ إِخْوَةٌ لِعَلّات دِينُهم وَاحِدٌ – أي الإسلام – وأُمَّهاتُهُمْ شَتَّى – أي شرائِعُهم مُخْتَلِفَة – وأَنا أولَى الناسِ بِعيسَى ابنِ مريمَ ليسَ بينِي وبَيْنَهُ نَبِيّ اﻫ

هذا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي وَلكم.

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه.

واعْلَمُوا أنَّ اللهَ عَزَّ وجلَّ مُنَزَّهٌ عَنْ صِفَاتِ الخَلْقِ فَلا يُوصَفُ بِالعَجْزِ وَلَا بِالانزعاجِ فَاحْذَرُوا مِنْ قَولِ بَعْضِ الجُهَّالِ (اللَّهُ لا يَتَحَمَّلُ فُلانًا) وحُكْمُ قائلِ هذِهِ العبارة عَلَى حَسَبِ فَهْمِهِ مِنْهَا فَإِنْ كَانَ يَفْهَمُ مِنْهَا نِسْبَةَ الْعَجْزِ إِلَى اللَّهِ أَوْ أَنَّ اللَّهَ يَنْزَعِجُ مِنْهُ وَيَحْصُلُ لَهُ انْفِعَالٌ يَكْفُرُ ويجبُ عليهِ أَنْ يَرْجِعَ إلى الإسلامِ بِقَوْلِ لا إله إلا اللهُ محمدٌ رسولُ اللهِ، أَمَّا إِنْ كَانَ يَفْهَمُ مِنْ هَذِهِ الْعِبَارَةِ أَنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ هَذَا الإِنْسَانَ لِفِسْقِهِ وَإِنْ كَانَ مُسْلِمًا فَلا يَكْفُرُ.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله، إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة ءال عمران. 1

سورة مريم. 1

سورة مريم. 2

[4] سورة مريم.

سورة مريم. 2

Türkisch

Cuma Hutbesi

Efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ın Doğumu

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekanı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları; sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

Bu ayet-i kerimelerde meleğin efendimiz Îsâ’nın annesi olan Meryem’e -mealen- şöyle dediği bildiriliyor: “Ey Meryem! Allâh seni bir oğul ile müjdeliyor. İsmi, Meryem’in oğlu Îsâ El-Mesîḥ’dir. Dünyada da ahirette de şanı yücedir ve Allâh’ın sevdiği kullarındandır. Ve insanlarla bebekken de, yetişkinken de konuşacaktır. Ve o, salihlerdendir.” (Âl-i İmrân suresi, 45. ve 46. ayetler)

Mü’min kardeşlerim; bugün Ulul Azm’dan olan yüce peygamber Îsâ aleyhisselâm hakkında konuşacak olmamız bizlere mutluluk veriyor. Kur’ân-ı Kerîm’de bildirildiği üzere Allâh-u Teâlâ, efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ı babasız yaratmıştır.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّ مَثَلَ عِيسَىٰ عِندَ ٱللَّهِ كَمَثَلِ ءَادَمَۖ خَلَقَهُۥ مِن تُرَابٖ ثُمَّ قَالَ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ ٥٩﴾

Bu ayet-i kerime, Allâh nezdinde Îsâ aleyhisselâm’ın misalinin Âdem aleyhisselâm’ın misali gibi olduğunu ve Allâh’ın Âdem aleyhisselâm’ı topraktan yarattığını bildiriyor. (Âl-i İmrân suresi, 59. ayet)

Sevgili kardeşlerim; Efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ın annesi, dünyadaki kadınların en faziletlisi olan ve Allâh-u Teâlâ’nın Kur’ân-ı Kerîm’de kendisini sıddîka olarak vasıflandırdığı Meryem aleyhesselâm’dır. Meryem aleyhesselâm; tahir, iffetli ve takvalı olarak yetişmiştir. O, farzları eda eder ve çokca nafile ibadetler yapardı. Melek ona, Allâh’ın onu kadınlar arasında seçkin kılıp alçaklıklardan ve rezaletlerden koruduğunu bildirmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَإِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ ٱصۡطَفَىٰكِ وَطَهَّرَكِ وَٱصۡطَفَىٰكِ عَلَىٰ نِسَآءِ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٤٢﴾

Manası: Melekler demişlerdi ki: Ey Meryem! Şüphe yok ki, Allâh-u Teâlâ seni seçti ve seni tertemiz ve kadınların en üstünü kıldı. (Âl-i İmrân suresi, 42. ayet)

Mü’min kardeşlerim; melekler ne erkektir, ne de dişi. Onlar Allâh’ın nurdan yarattığı mükerrem kullardır; ancak onlar cinsel organı olmaksızın erkek şeklini alabilirler. Günün birinde Allâh, efendimiz Cebrâîl aleyhisselâm’ı beyaz yüzlü bir genç suretinde Meryem’e gönderdi. Meryem aleyhesselâm efendimiz Cebrâîl aleyhisselâm’ı beyaz yüzlü bir genç suretinde gördüğünde tanıyamadı ve ürktü. Başına bir şey gelmesinden korkup telaşa kapılarak onun kendisine zarar vermek için gelmiş bir insan olduğunu düşündü. Bunun üzerine Allâh-u Teâlâ, Meryem’in Cebrâîl aleyhisselâm’a şöyle söylediğini bildiriyor:

﴿قَالَتۡ إِنِّيٓ أَعُوذُ بِٱلرَّحۡمَٰنِ مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيّٗا ١٨﴾

Manası: (Meryem) Dedi ki: Muhakkak ben senden Er-Raḥmân’a sığınırım. Eğer muttaki isen (bana kötülük etme). (Meryem suresi, 18. ayet)

Sonra Cebrâîl aleyhisselâm ona, günahlardan arınık tertemiz erkek bir çocuk bağışlamak için Allâh’ın kendisini gönderdiğini bildirdi.

Meryem aleyhesselâm -mealen- ”Benim nasıl bir oğlum olabilir, ki bana hiçbir koca dokunmuş değil. Ben zina eden birisi de değilim.” dedi. Onun bu şaşkınlığı karşısında Cebrâîl aleyhisselâm ona -mealen- “Allâh-u Teâlâ’ya, babasız bir çocuk yaratmak kolaydır. Allâh-u Subḥânehu ve Teâlâ, onu insanlar için kudretinin kâmil olduğuna bir alamet ve ona inanıp tabi olanlar ve onu doğrulayanlar için rahmet ve nimet kılacaktır.

Mü’min kardeşlerim; Cebrâîl aleyhisselâm Meryem aleyhesselâm’a dokunmaksızın boyun bölgesine doğru Îsâ aleyhisselâm’ın ruhunu üfledi ve ruh Meryem’in ağzından rahmine indi ve Meryem efendimiz Îsâ’ya hamile kaldı.

Daha sonra kocasız bir çocuk doğurmasından dolayı insanların kendisini ayıplamasından korktuğu için o haliyle uzak bir yere çekildi. Sonra doğum sancısı onu kuru bir hurma ağacının gövdesine tutunup dayanmaya zorladı ve o an insanların eziyetlerinden korktuğu için ölmeyi temenni etti. Bunun üzerine Cebrâîl aleyhisselâm dağın eteğinden Meryem’e seslenerek güven verdi. Allâh-u Tebârake ve Teâlâ’nın, Meryem’in bulunduğu yerin aşagında küçük bir nehir yarattığını ve üzerine taze hurmaların dökülmesi için kuru hurma ağacını silkelemesini bildirdi. Allâh’ın verdiği rızıklardan yemesini içmesini ve gönlünü ferah tutmasını söyledi. Kendisine çocuğu hakkında soran birisini gördüğünde ise bu konu hakkında hiç kimse ile konuşmayacağına dair Allâh’a, konuşmamak için adak adadığını söylemesini istedi. Bu adak geçmiş şeriatlarda geçerli bir adak idi.

Ey Müslüman kardeşlerim; Mübarek doğumdan sonra Kur’ân-ı Kerîm’de bildirildiği gibi Meryem aleyhesselâm efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ı kucağında taşıyarak kavmine geri geldi. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿فَأَتَتۡ بِهِۦ قَوۡمَهَا تَحۡمِلُهُۥۖ قَالُواْ يَٰمَرۡيَمُ لَقَدۡ جِئۡتِ شَيۡ‍ٔٗا فَرِيّٗا ٢٧﴾

Manası: (Meryem) onu taşıyarak kavminin yanına geldi. Dediler ki: Ey Meryem! Çok çirkin bir şey yaptın! (Meryem suresi, 27. ayet)

Ona büyük bir kötülük işlediğini söyleyip onun çirkin bir şey yaptığını düşündüler ve onu azarlayıp ona eziyetler ettiler. O ise susuyor, onlara cevap vermiyordu; çünkü onlara bu konu hakkında konuşmayacağına dair Allâh’a adak adadığını bildirmişti. Ancak hali iyice zorlaşınca efendimiz Îsâ aleyhisselâm ile konuşmaları için onlara işaret etti. Onların ise ona ne dediklerini Allâh-u Teâlâ şu kavli ile bizlere bildiriyor:

﴿فَأَشَارَتۡ إِلَيۡهِۖ قَالُواْ كَيۡفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِي ٱلۡمَهۡدِ صَبِيّٗا ٢٩﴾

Manası: O (çocuğa) işaret etti. Dediler ki: Biz henüz beşikte olan bir çocukla nasıl konuşuruz? (Meryem suresi, 29. ayet)

Mü’min kardeşlerim; bunun üzerine kudreti ile her şeye kâdir olan Allâh-u Teâlâ, efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ı daha süt emen bir bebekken konuşturdu. Kur’ân-ı Kerîm’de efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ın onlara şöyle söylediği bildirilmektedir:

﴿قَالَ إِنِّي عَبۡدُ ٱللَّهِ ءَاتَىٰنِيَ ٱلۡكِتَٰبَ وَجَعَلَنِي نَبِيّٗا ٣٠ وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيۡنَ مَا كُنتُ وَأَوۡصَٰنِي بِٱلصَّلَوٰةِ وَٱلزَّكَوٰةِ مَا دُمۡتُ حَيّٗا ٣١ وَبَرَّۢا بِوَٰلِدَتِي وَلَمۡ يَجۡعَلۡنِي جَبَّارٗا شَقِيّٗا ٣٢ وَٱلسَّلَٰمُ عَلَيَّ يَوۡمَ وُلِدتُّ وَيَوۡمَ أَمُوتُ وَيَوۡمَ أُبۡعَثُ حَيّٗا ٣٣﴾

Manası: (Îsâ) Dedi ki: Şüphesiz ki ben Allâh’ın bir kuluyum. (O) bana kitap verecek, beni bir peygamber ve nerede olursam olayım mübarek kılacak. Yaşadığım müddetçe bana namazı ve zekatı emredecek. Beni anneme itaatkar kılacak ve beni azgın bir zalim kılmayacak. Doğduğum günde, öleceğim günde ve diri olarak kaldırılacağım günde de selâm benim üzerimedir. (Meryem suresi, 30. – 33. ayetler)

İşte efendimiz Îsâ aleyhisselâm, bebekken böyle konuştu ve El-Vâḥid El-Kahhâr olan Allâh’ın kulu olduğunu itiraf ederek söylediği ilk kelime -mealen- şu idi: “Şüphesiz ki ben Allâh’ın bir kuluyum.” Efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ın -mealen- “Ve beni mübarek kıldı.” sözü ise nereye yönelirse yönelsin fayda veren ve hayrı öğreten biri olarak kılındığı anlamına gelir.

Îsâ aleyhisselâm güzel bir şekilde yetişti ve Tevrât’ı ezberledi. Kendisine vahiy inene kadar o hükümlerle amel etti. Kendisine vahiy geldiğinde ise insanlara Kur’ân-ı Kerîm’de bildirileni söyledi.

Efendimiz Îsâ aleyhisselâm, diğer Peygamberler gibi kavmini İslâm’a, tek olan Allâh’a ibadet etmeye ve hiçbir şeyi O’na şirk koşmamaya çağırdı. Fakat onlardan az bir kısmı hariç diğerleri onu yalanladı, ona haset etti, onun hakkında sihirbaz dedi, ona inanmadı, eziyet etti ve onu öldürmeye çalıştı; lakin Allâh onu korudu ve Kur’ân-ı Kerîm’de geçtiği gibi onu semaya yükseltti.

Efendimiz Îsâ aleyhisselâm da diğer peygamberler gibi en son peygamber olan efendimiz Muḥammed’in ﷺ geleceğini müjdelemiştir. Kendisine tabi olanlara eğer ona ulaşırsa ona tabi olması ve yardım etmesi için nasihatta bulunmuştur. Rasûlullâh’ın şöyle buyurmuştur:

الأَنبياءُ إِخْوَةٌ لِعَلّات دِينُهم وَاحِدٌ وأُمَّهاتُهُمْ شَتَّى وأَنا أولَى الناسِ بِعيسَى ابنِ مريمَ ليسَ بينِي وبَيْنَهُ نَبِيّ اﻫ

Manası: Peygamberler (babaları bir olup anneleri farklı olan) üvey kardeşler gibidir. Din’leri birdir. Şeriatları farklıdır. (El-Buhari)

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Dua:

Kâmet getir!

Der Schutz der Propheten 15.12.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der Schutz der Propheten

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad, Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Âli ^Imrân, Âyah 102:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِۦ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسۡلِمُونَ ١٠٢﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid rechtschaffen (verrichtet alle Pflichten und unterlasst alle Sünden) und verlasst das Diesseits nur als Muslime.

Der Diener Gottes gilt erst dann als rechtschaffen, wenn er die Kenntnis über Gott und über den Gesandten Gottes erlangt hat sowie alle Pflichten verrichtet und alle Sünden unterlässt. Der einzige Weg, über den wir erfahren haben, was Allâh uns auferlegt und verboten hat, führt über die Propheten. Sie haben das verkündet und berichtet, was für die Menschen sowohl auf der Welt als auch im Jenseits von Nutzen ist. Somit sind die Geschöpfe unbedingt auf die Propheten angewiesen, da sie uns den Unterschied bewusst machten, was gut und was schlecht, was gültig und ungültig ist, wofür man Belohnung erhält oder Bestrafung verdient. Aufgrund ihrer Aufgabe bestimmte Allâh sie als beste Geschöpfe und gab ihnen Eigenschaften, die auf ihre Vollkommenheit unter den Geschöpfen deuten, damit die Menschen sich von ihnen angezogen fühlen, von ihnen die Religionslehre akzeptieren und sich von ihnen die noblen Charaktereigenschaften aneignen. Allâh, der Allwissende, hat aus der Menschheit Männer auserwählt, die das schönste Aussehen und die besten Charaktereigenschaften haben und schützte sie vor all dem, was die Menschen von der Akzeptanz ihrer Botschaft abstößt, wie Makel am Körper und Krankheiten, die die Menschen abstoßen, wozu das Austreten von Würmern aus dem Körper gehört.

Es stimmt nicht, dass Würmer aus dem Körper des Propheten Ayyûb austraten und von seinem Körper gefressen hätten. Die Menschen wären von demjenigen, der an so etwas leidet, abgestoßen. Allâh belastet keinen Propheten mit etwas, was die Menschen abstößt. Gleichzeitig hat Allâh alle Propheten vor der Unanständigkeit und Torheit geschützt. Somit blickt kein Prophet mit Begierde auf eine Frau, auf die er mit Begierde nicht blicken darf. Ebenso gibt es keinen Propheten, der töricht ist und ständig schimpft.

Ebenso ist die folgende Geschichte über den Propheten Dâwûd (zu Dt. David) erlogen. Einige Menschen erzählen, dass der Prophet Dâwûd die Ehefrau seines Armeeführers gesehen hätte, als sie nackt war, um sich zu waschen. Sie behaupten, er hätte sie weiter angesehen und Gefallen an ihr gefunden. Danach hätte er seinen Armeeführer in den Krieg gesandt, damit der Prophet selbst diese Frau heiraten könnte. Die niederträchtigsten Menschen akzeptieren es nicht, dass man ihnen so etwas zuschreibt, wie könnte es dann auf einen Propheten zutreffen, während ein Prophet von Allâh gesandt wurde, um den Menschen unter anderem die noblen Charaktereigenschaften zu lehren?

Brüder im Islam, Allâh hat alle Propheten vor den großen Sünden, wie z. B. vor dem Alkohol trinken und dem verbotenen Geschlechtsverkehr (az–Zinâ), geschützt. Somit stimmt es nicht, dass der Prophet Lût Alkohol getrunken hätte und über seine beiden Töchter hergefallen wäre. Ebenso ist es erlogen, dass der Prophet Yûsuf den verbotenen Geschlechtsverkehr mit der Frau von al-^Azîz begehen wollte. Was aber die Âyât 23 und 24 aus der Sûrah Yûsuf betrifft, so bedeuten sie, dass die Frau von al-^Azîz den verbotenen Geschlechtsverkehr (az–Zinâ) mit dem Propheten begehen wollte. Der Prophet Yûsuf hingegen wollte sie von sich wegschubsen, jedoch offenbarte Allâh ihm, dass wenn er sie schubst, sie behaupten werde, dass der Prophet Yûsuf sie zur Unanständigkeit zwingen wollte. Aus den Âyât 25 bis 28 derselben Sûrah geht folgende Bedeutung hervor: Stattdessen kehrte der Prophet Yûsuf ihr den Rücken zu und ging Richtung Tür, alsdann packte sie ihn von hinten und zerriss sein Hemd am Rücken. Später behauptete sie, dass der Prophet Yûsuf den verbotenen Geschlechtsverkehr mit ihr begehen wollte. Yûsuf aber stritt das ab. Ein Angehöriger der Frau sagte: Schaut euch sein Hemd an, sollte es von hinten zerrissen sein, so hat er Recht; sollte es jedoch von vorne zerrissen sein, so würde sie Recht haben. Dann schauten sie sich das Hemd an und sahen, dass es von hinten zerrissen war. Aus der Âyah 51 der Sûrah Yûsuf geht hervor, dass sie später selbst zugab, dass sie ihn verführen wollte, er sich jedoch weigerte.

Brüder im Islam, nehmt euch in Acht vor jeder Aussage, in der einem Propheten Torheit oder Unanständigkeit unterstellt wird. Und wisset, dass jeder Prophet mit Wahrhaftigkeit, Vertrauenswürdigkeit und Ehrenhaftigkeit beschrieben sein muss, somit ist die Lüge, der Verrat und die Torheit in Bezug auf sie unmöglich.

Des Weiteren sind sie mit der Intelligenz beschrieben und sind geschützt vor der Dummheit. Sie alle sind mutig und geschützt vor der Feigheit.

Sie alle sind – sowohl vor dem Prophetentum als auch nachdem sie zu Propheten geworden sind – vor dem Unglauben geschützt.

Sie sind vor den großen Sünden geschützt wie auch vor den kleinen erniedrigenden Sünden, d. h. vor den Sünden, die auf die Niederträchtigkeit desjenigen deuten, der sie begeht, wie das Stehlen einer Traubenbeere. Was aber die kleinen Sünden betrifft, die nicht erniedrigend sind, so kann es selten passieren, dass ein Prophet solch eine Sünde begeht, jedoch wird ihm sofort offenbart, dass sie eine Sünde ist und er bereut sie sofort, bevor andere ihn darin nachahmen.

Brüder im Islam, verehrt die Propheten und erlangt die Kenntnis über sie, damit ihr ihre Besonderheit erkennt. Nehmt euch davor in Acht, ihnen etwas zuzuschreiben, was nicht zu ihnen passt, weil es großen Verlust bedeutet.

Soviel dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Brüder im Islam, der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ قالَ لِأَخِيهِ الْـمُسْلِمِ يَا كَافِرُ فقَدْ بَاءَ بهَا أَحَدُهُـمَا فَإِنْ كانَ كمَا قالَ وَإِلّا رَجَعَتْ علَيْهِ

Die Bedeutung lautet: Sollte jemand zu seinem muslimischen Bruder sagen „Du Ungläubiger“, dann trifft seine Aussage auf einen der beiden zu. Entweder ist seine Aussage zutreffend oder sie trifft auf ihn selbst zu.

Wer zu einem Muslim „Du Ungläubiger!“ oder „Du Religionsloser!“ sagt und damit meint, dass der Angesprochene gar kein Muslim wäre, tritt aus dem Islam aus und ist verpflichtet, das Glaubensbekenntnis sofort auszusprechen, um in den Islam einzutreten. Aber wer aufgrund einer Auslegung so etwas sagt, d. h. mit der Absicht des Vergleiches, begeht keinen Unglauben, sondern eine große Sünde, wie wenn man mit diesen Wortlauten meinen würde „In der Niederträchtigkeit deiner Tat ähnelst du denjenigen, die nicht an Gott glauben“ oder „Du behandelst die Muslime so, wie wenn du kein Muslim wärst“ oder „Du verhältst dich so, als ob du eine religionslose Person wärst, d. h. du wendest die Religion nicht so an, wie du es tun sollst“, denn der vollkommene Muslim ist jemand, der die Muslime vor dem Übel seiner Zunge und Hände bewahrt.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللهَ وملائِكَتَهُ يُصَلُّونَ علَى النَّبِيّ يا أَيُّهَا الذينَ ءامنُوا صَلُّوا عليهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh gibt dem Propheten (Muhammad) einen höheren Rang und die Engel bitten Allâh darum, ihm einen höheren Rang zu geben. O ihr Gläubigen, bittet auch ihr Allâh darum, dem Propheten einen höheren Rang zu geben und seine Gemeinschaft vor dem zu schützen, was der Prophet für sie befürchtet.

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

عصمة الأنبياء

الحمدُ للهِ ربِّ العالمينَ والصلاةُ والسلامُ على سيدِنا محمدٍ صفوةِ الأنبياءِ والمرسلينَ وعلى ءالِه وصَحابَتِه الطيبينَ الطاهِرينَ، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحده لا شريكَ لهُ الأحدُ الصمدُ الذي لَمْ يَلِدْ ولم يُولدْ ولم يكن لَهُ كفُوًا أحد. وأشهدُ أن سيدَنا محمدًا عبدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أُوصيكُمْ ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العَزيزِ الحكيمِ القائِلِ في القرءانِ الكريم {يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِۦ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسۡلِمُونَ ١٠٢}[1] ولا يكونُ العبدُ مُتَّقِيًا للهِ إلا بِمَعْرِفَةِ اللهِ تعالى والإيمانِ بهِ ومَعْرِفَةِ رَسولِه صلى الله عليه وسلم والإيمانِ بهِ وَامْتِثَالِ أوامِرِه تعالَى كُلِّها واجْتِنَابِ مَناهِيه كُلِّها، وَلا سبيلَ إلَى مَعْرِفَةِ مَا أمَرَ اللهُ به ومَا نهى اللهُ عنهُ إلّا مِنْ طريقِ الأنبياءِ فهُمُ الْمُبَلِّغونَ عنِ اللهِ تبارك وتعالى خَلْقَهُ بِمَا يُحْيِيهِمْ ويُصْلِحُ أَمْرَ دِينِهم وَدُنْيَاهُم فَحَاجَةُ الخَلْقِ إلَى الأنبياءِ ضروريةٌ إذْ لا سَبِيلَ إلى مَعرفَةِ الطَّيِّبِ والخَبيثِ والصحيحِ والباطلِ ومَا يُنْجِي في الآخرةِ أو يُهْلِكُ إلّا علَى أَيدِي الأنبياءِ صلَواتُ اللهُ وسلامُه عليهِم، وَلَمّا كانَ هذا عملَ الأنبياءِ عليهمُ الصلاةُ والسلامُ وتلكَ وظيفَتَهم كانُوا مِنَ الكَمالِ وَعُلُوِّ المنزِلَةِ وَسُمُوِّ الْمَقَامِ في أَعْلَى مَراتِبِهِ لِيُقْبِلَ الناسُ عليهم ويتَلَقَّوْا منهُمْ أوامرَ اللهِ ويلتَزِمُوا مَا بَيَّنُوا لهم مِنَ الشَّرائِعِ والأَحكامِ والآدَابِ والأَخلاقِ، فَاصْطَفَى اللهُ الحكيمُ لِمَنْصِبِ النُّبُوَّةِ مِنَ البَشَرِ رِجالًا كُمَّلًا مِنْ أَوْسَطِ قومِهم نَسَبًا وأَحْسَنِهِمْ خِلْقَةً وَخُلُقًا فَحَفِظَهُمْ مِمّا يُنفِّرُ الناسَ عَنْ قَبولِ الدعوةِ منهم مِنْ عَاهَاتٍ جَسَدِيّةٍ أو أمراض منَفِّرَةٍ كبَرَصٍ وجُذَامٍ وخروجِ دودٍ مِنَ البَدن. وأمّا مَا يُرْوَى عن نبيِّ اللهِ أيوبَ أنَّ مرضَه كانَ بِحَيْثُ يخرجُ الدودُ مِنْ جَسدِه وأنهُ أَكَلَ جِسْمَهُ فَهُوَ غَيرُ صَحِيحٍ والناسُ يَنْفِرُونَ عَمَّنْ هذا حالُه واللهُ تبارك وتعالى لا يبتلِي نبيًّا مِنْ أَنبيائِه بِمَا يُنَفِّرُ الناسَ عنهُ وقد أَرْسَلَهُ لِيُبَلِّغَهُمْ دِينَه. وكذلكَ إخوةَ الإيمانِ حَفِظَ اللهُ تباركَ وتعالى أنبياءَه عنِ الرَّذالَةِ والسفاهةِ فليسَ بينَ الأنبياءِ مَنْ هُوَ رَذِيلٌ يَخْتَلِسُ النَّظَرَ إلى النساءِ الأجنبياتِ بِشَهْوَةٍ مثَلًا وَلا مَنْ هُوَ سَفِيهٌ يَشْتُمُ يَمِينًا وشِمَالا ومَا يَرْوِيهِ بَعضُ الناسِ عن نبيِّ اللهِ داودَ عليه السلامُ أنهُ نظرَ مَرَّةً فرأَى امرأَةَ قائِدِ جَيشِه تَغْتَسِلُ عارِيَةً فصارَ يَنْظُرُ إليهَا وَقَدْ أَعْجَبَتْهُ فَبَعَثَ زوجَها لِلقتالِ ليَأْخُذَ زوجتَه بَاطِلٌ غيرُ صحيحٍ كيفَ وهذَا مِمّا لا يَرْضَى أراذِلُ الناسِ أَنْ يُنْسَبَ إليهِم فكيفَ تصِحُّ نِسْبَتُهُ إلَى نَبِيٍّ مِنْ أَنبياءِ اللهِ أَرْسَلَهُ رَبُّهُ عزّ وجلّ لِيُعَلِّمَ الناسَ مَكَارِمَ الأَخْلَاق.

إخوة الإيمان، وكذلكَ حفِظَ اللهُ تعالى أنبياءَه منَ المعاصي الكبيرةِ كشربِ الخمرِ والزنا فلا يصحُّ ما افتَراهُ بعضُ الناسِ على نبيِّ اللهِ لوطٍ مِنْ أَنهُ شَرِبَ الخمرَ وزَنَى بِابْنَتَيْهِ ولا مَا نَسبَه بعضُهم إلى نَبِيِّ اللهِ يوسفَ عليهِ السلامُ مِنْ أنهُ أرادَ الزنا بامرأةِ العزيزِ فإِنه أعلَى مَقامًا مِنْ أن يَزْنِيَ أو يَهُمَّ بِالزِّنا وإنّما قولُه تعالَى {وَلَقَدۡ هَمَّتۡ بِهِۦۖ وَهَمَّ بِهَا لَوۡلَآ أَن رَّءَا بُرۡهَٰنَ رَبِّهِۦ}[2] معناهُ هي أرادَتْ بهِ الزنا فهَمَّتْ بهِ لِيَزْنِيَ بِها وهمَّ يوسفُ بِدَفْعِها لولا أَنْ رَأَى بُرهانَ ربِّه أنهُ إِنْ دفَعها تَدَّعِي أنهُ أرادَ إِجْبَارَها علَى الفَاحِشَةِ فلَمْ يَفْعَلْ. ثم اعْتَرَفَتِ امْرَأَةُ العَزيزِ بأنها هيَ التِي أَرادَتْ بهِ الزنا فَاسْتَعْصَمَ. فالحذرَ الحذَرَ إخوةَ الإيمانِ مِنْ أَيِّ قولٍ ينسُبُ أحدًا منَ الأنبياءِ إلَى سَفاهَةٍ أو خُلُقٍ رَذِيلٍ وَاعْلَمُوا أَنَّ كُلَّ نَبِيٍّ منْ أنبياءِ الله يَجبُ أَنْ يَتَّصِفَ بالصدقِ والأَمانَةِ والصيانَةِ فيستَحِيلُ عليهِمُ الكذِبُ والخيانَةُ والرَّذالَةُ والسفاهَةُ، وتجبُ لهمُ الفَطانَةُ أي شدةُ الذكَاءِ فيستحيلُ في حقِّهِمُ الغَباوةُ وبَلادةُ الذِّهنِ كمَا تَجِبُ لهمُ الشجاعةُ ويستَحِيلُ في حَقِّهِمُ الجُبْنُ وهم جميعُهم مسلمونَ مؤمنونَ لا يحصُلُ من أحدٍ منهم كفرٌ قبلَ النبوةِ ولا بعدَها، ولا يَقعونَ في كبائرِ الذنوبِ ولا في الصغائرِ التي تَدُلُّ على خَساسَةِ فاعِلها كَسَرِقَةِ حَبَّةِ عِنَبٍ، وأمّا المعصيةُ الصغيرَةُ التِي لا خِسَّةَ فيهَا ولا دَناءَةَ فقَدْ تَحصُلُ نَادِرًا مِنَ النبيِّ لكنهُ يُنَبَّهُ فورًا للتوبَةِ منها قبلَ أَنْ يَقْتَدِيَ بهِ في هذهِ المعصيةِ أحَدٌ مِنْ قَومِه.

فاللهَ اللهَ عبادَ اللهِ عَظِّمُوا أنبياءَ اللهِ تعالَى واعرِفُوا حَقَّ قَدْرِهِم وَمَا وَجَبَ مِنْ رِفْعَةِ شَأْنِهِم وإيّاكُمْ وَنِسْبَةَ ما لا يَلِيقُ إليهِمْ فإِنَّهُ مِنَ الْمُهْلِكَاتِ. أقولُ قولي هذا وأستغفرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إخوة الإيمان، قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم إِذَا قَالَ الرَّجُلُ لِأَخِيهِ يَا كَافِرُ فَقَدْ بَاءَ بِهَا أَحَدُهُمَا فَإِنْ كَانَ كَمَا قَالَ وَإِلَّا رَجَعَتْ عَلَيْهِ اهـ فمن قالَ لِمُسْلِمٍ يَا كَافِرُ أَوْ يَا عَدِيمَ الدِّينِ مُرِيدًا بِذَلِكَ أَنَّهُ لَيْسَ عَلَى دِينِ الإِسْلامِ فَذَلِكَ رِدَّةٌ تُخْرِجُ قَائِلَهَا مِنَ الدِّينِ وعليه العود للإسلام بالنطق بالشهادتين وَأَمَّا مَنْ قَالَ هَذِهِ الْكَلِمَاتِ مُتَأَوِّلًا أَىْ أَنَّكَ تُشْبِهُ الْكَافِرَ فِى خَسَاسَةِ أَعْمَالِكَ أَوْ أَنَّكَ تُعَامِلُ الْمُسْلِمِينَ كَأَنَّكَ كَافِرٌ أَوْ أَنَّكَ كَمَنْ لا دِينَ لَهُ أَىْ أَنَّهُ لَيْسَ عَامِلًا بِالدِّينِ كَمَا يَنْبَغِى لِأَنَّ الْمُسْلِمَ الْكَامِلَ هُوَ الَّذِى سَلِمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِهِ فَلا يَكْفُرُ لَكِنَّ هَذَا حَرَامٌ يَفْسُقُ قَائِلُهُ.

اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم اقسمْ لنا مِنْ خشيَتِكَ ما تَحولُ به بينَنا وبينَ مَعاصِيك، اللهم أَلْهِمْ نُفوسَنا تَقواها وزَكِّها أنتَ خيرُ مَنْ زَكّاهَا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهم استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاة.

سورة ءال عمران/102[1]

سورة يوسف/ 23ـ 24.[2]

Türkisch

Cuma Hutbesi

PEYGAMBERLERİN İSMETİ

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

Âl Îmrân sûresi, 102. âyet

Manası: Ey mü’minler, Allâh’tan hakkıyla korkun ve ancak Müslüman olarak ölun.

Kul Allâh’ı tanıyıp ona iman etmeden, Allâh’ın Rasûlünü tanıyıp ona iman etmeden, farzları eda edip, haramlardan sakınmadan takvaya erişemez. Allâh’ın emrettiği ve yasak kıldığı hususlar ise ancak Peygamberler vasıtasıyla bilinir. Onlar Allâh’tan tebliğ etmiş ve insanlara hem dünya hem de ahiretleri için faydalı olan şeyleri öğretmişlerdir. Öyleyse yaratılmışların Peygamberlere haceti zarûrîdir.

İyiyi ve kötüyü, doğruyu ve batılı, ahirette kişiyi kurtaran veya helâka uğratan şeyleri bilmek ancak Peygamberler aleyhimusselâm vasıtasıyla olur. Dinî hususları tebliğ etmek Peygamberlerin vazifeleri olduğundan dolayı Allâh, onları, insanların onlardan tebliğ ettiklerini kabul etmeleri ve Allâh’ın emirlerini öğrenmeleri için yüksek makam sahibi kılmıştır.

Her şeyin hikmetini en iyi bilen Allâh, Peygamberlik için insanlara kendi kavimlerinden erkekler seçmiştir. O Peygamberler, insanlar arasında en güzel surete ve ahlaka sahiptirler. Allâh, Peygamberleri insanları onlardan davetlerini kabul etmelerinden uzak tutacak nahoş şeylerden korumuştur. Örneğin baras, cüzzam, kurtlanma gibi tiskindirici hastalıklar veya bedenlerinde bir noksanlık olmazdı. Bazı insanların Eyyûb Peygamber hakkında, bedeninden kurtların çıktığı ve o kurtların bedeninden yedikleri sözüne gelince, bu kesinlikle yanlıştır. İnsanlar böyle bir hastalığa maruz kalan kişiden uzaklaşırlar. Allâh, hiçbir Peygambere insanların kendilerinden uzaklaşmalarına yol açacak bir bela vermez, çünkü onları insanlara İslam dinini tebliğ etmeleri için göndermiştir.

Ey Müslüman kardeşlerim! Allâh Peygamberlerini rezalet ve sefahat (hikmetsizce davranış) gibi sıfatlardan da korumuştur. Böylece Peygamberlerin hiçbiri namahrem olan kadınlara şehvetle bakmamışlardır. Yine Peygamberler arasında sağına soluna söven yoktu. Böylece bazı insanların Dâvûd Peygamber hakkında, bir gün ordu komutanının eşini çıplak yıkanırken seyredip hoşlandığını, sonra o kadına sahip olabilmek için o komutanı savaşa gönderdiği iddiası sahih değildir, kesinlikle yanlıştır. Rezil insanlar bile böyle bir davranışı kendilerine yakıştıramaz iken nasıl olur da bazı insanlar böyle bir davranışı bir Peygambere nispet ederler hâlbuki Allâh o Peygamberi, insanlara en üstün ahlakı öğretmesi için göndermiştir.

Din kardeşlerim, Allâh Peygamberleri, alkol içme veya zina gibi büyük günahlardan da korumuştur. Böylece bazı insanların Lût Peygamber hakkında alkol içip iki kızı ile zina yaptığı iddiaları, iftiradır, kesinlikle doğru değildir. Aynı şekilde bazı insanların Yûsuf Peygamber hakkında Azîz’in hanımı ile zinaya kalkıştığı sözü de yanlıştır ki Yûsuf Peygamber zinaya veya zinaya teşebbüsten korunmuştur. Allâh şöyle buyurmuştur:

﴿وَرَٰوَدَتۡهُ ٱلَّتِي هُوَ فِي بَيۡتِهَا عَن نَّفۡسِهِۦ وَغَلَّقَتِ ٱلۡأَبۡوَٰبَ وَقَالَتۡ هَيۡتَ لَكَۚ قَالَ مَعَاذَ ٱللَّهِۖ إِنَّهُۥ رَبِّيٓ أَحۡسَنَ مَثۡوَايَۖ إِنَّهُۥ لَا يُفۡلِحُ ٱلظَّٰلِمُونَ ٢٣ وَلَقَدۡ هَمَّتۡ بِهِۦۖ وَهَمَّ بِهَا لَوۡلَآ أَن رَّءَا بُرۡهَٰنَ رَبِّهِۦۚ كَذَٰلِكَ لِنَصۡرِفَ عَنۡهُ ٱلسُّوٓءَ وَٱلۡفَحۡشَآءَۚ إِنَّهُۥ مِنۡ عِبَادِنَا ٱلۡمُخۡلَصِينَ ٢٤﴾

Yûsuf suresi, 23. ve 24. ayetleri

Bu Ayet-i Kerîme’lerden anlaşılması gereken şudur: Azîz’in hanımı Efendimiz Yûsuf ile zina etmek istedi ve Yûsuf aleyhisselâm bir işaret görmeseydi onu kendisinden uzaklaştırmak için itekleyecekti. Allâh, Yûsuf aleyhisselâm’a eğer o kadını iteklerse aleyhine bir delil olacağını bildirdi ve Yûsuf aleyhisselâm onu iteklemedi. Bunun yerine o yeri terketmek için kapıya yöneldi ve o esnada kadın Yûsuf aleyhisselâm’ın gömleğini arkadan çekti ve bir kısmını yırttı.

O kadın, Yûsuf Peygamberin kendisiyle zina yapmak istediğini iddia etti, ancak Yûsuf aleyhisselâm kendisinin bu kötü fiilden berî olduğunu ifade etti. O kadının ehlinden olan bir kişi ise şahitlik etti ve dedi ki: Bakın, eğer gömleği arkadan yırtık ise, o (Yûsuf aleyhisselâm) doğru söylüyor ve o kadın yalancılardandır. Ancak eğer gömleği ön tarafından yırtık ise, o kadın Yûsuf’un kendisiyle zinaya teşebbüs ettiği iddiasında doğrudur ve kendini savunmaya çalışmıştır. Baktılar ve gördüler ki, Yûsuf’un aleyhisselâm gömleği arkadan yırtılmıştı. Bu hâdiseyi Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de bildirmiştir:

﴿فَلَمَّا رَءَا قَمِيصَهُۥ قُدَّ مِن دُبُرٖ قَالَ إِنَّهُۥ مِن كَيۡدِكُنَّۖ إِنَّ كَيۡدَكُنَّ عَظِيمٞ ٢٨﴾

Yûsuf suresi, 28. ayet

Ve Azîz’in hanımı sonunda kendisinin Yûsuf aleyhisselâm ile zina yapmak istediğini, Yûsuf Peygamberin ise masum olduğunu itiraf etmiştir. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿قَالَتِ ٱمۡرَأَتُ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡـَٰٔنَ حَصۡحَصَ ٱلۡحَقُّ أَنَا۠ رَٰوَدتُّهُۥ عَن نَّفۡسِهِۦ وَإِنَّهُۥ لَمِنَ ٱلصَّٰدِقِينَ ٥١﴾

Yûsuf suresi, 51. ayet

Manası: Azîz’in eşi şöyle demiştir: “Şimdi hak belli olmuştur, ben onu nefsime davet etmişimdir (benimle zina etmesini istemişimdir). O ise muhakkak ki doğruyu söyleyenlerdendir.

Öyleyse, din kardeşlerim, Peygamberlere sefahat veya rezalet nispet eden her türlü sözden sakınınız. Biliniz ki, her Peygamber mutlaka sıdk, emanet ve iffet ile mevsuftur. O halde onlar hakkında yalan, hıyanet, rezalet ve sefahat imkânsızdır ve onlar mutlaka fetanet, yani üstün zekâ sıfatı ile vasıflıdırlar. Öyleyse onlar hakkında anlayış kıtlığı imkânsızdır. Onlar yine mutlaka cesaret sıfatı ile mevsufturlar. O halde Peygamberler hakkında korkaklık da imkânsızdır. Onların her biri Müslüman ve mü’mindir. Peygamberlerin hiçbirinde, kendilerine Peygamberlik verilmesinden önce veya kendilerine Peygamberlik verilmesinden sonra küfür hâsıl olmamıştır. Onlar, büyük günahlara ve bir üzüm tanesi çalmak gibi alçaltıcı ve yüz kızartıcı küçük günahlara düşmezler. Ancak bir Peygamberin – nadiren – alçaltıcı olmayan küçük günahlara düşmesi mümkündür, fakat başkaları kendisine o küçük günahta tâbî olmadan tövbe etmek için uyarılırlar.

Ey Allâh’ın kulları, Allâh’ın Peygamberlerini tazim ediniz, onların kadrini (değerlerini) ve sahip oldukları yüksek şânı biliniz ve sakın onlara, kendilerine yakışmayan sıfatlar nisbet etmeyiniz ki bu helâk edici şeylerdendir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Ey Mümin kardeşlerim! Allâh Rasulü (sallallâhu aleyhi ve sellem) bir hadis-i şerifinde mana olarak şöyle demiştir: Kişi kardeşine Ey Kafir! derse bu söz ikisinden birisine döner. Eğer kendisine bu söz söylenen kimse öyleyse öyledir, eğer değilse bu sözün vebali söyleyene döner. Öyleyse her kim bir Müslümana -Ey Kafir- veya -Ey dinsiz- derse ve bunu derken o kişinin İslam dini üzerinde olmadığını kastederek söylerse işte bu söz sahibini dinden çıkaran riddettir. Bu kimsenin hemen Kelime-i Şehadet’i söyleyerek İslam dinine girmesi farzdır. Fakat bu sözleri tevil ederek yani -Sen kötü amellerinden dolayı kafirlere benziyorsun- veya -Sen Müslümanlara sanki kafirmiş gibi muamele yapıyorsun- veya -Sen sanki hiç dini olmayan kimse gibisin- yani gerektiği gibi hiç dinle amel etmiyorsun. Çünkü kamil Müslüman eliyle ve diliyle diğer Müslümanların kendisinden selamette kaldığı kişidir diye söylerse küfre düşmez fakat böyle söylemek haramdır, söyleyen fasık olur.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Der vierte Khalîfah unserer Gemeinschaft ^Aliyy Ibn Abî Tâlib 08.12.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der vierte Khalîfah unserer Gemeinschaft ^Aliyy Ibn Abî Tâlib (Möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden)

Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit und ich rufe euch auf, die Lehren unseres geehrten Propheten standhaft zu befolgen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 119:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ ١١٩﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid von den Rechtschaffenen und den Wahrhaftigen.

Des Weiteren sagt Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 23:

﴿مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ رِجَالٞ صَدَقُواْ مَا عَٰهَدُواْ ٱللَّهَ عَلَيۡهِۖ فَمِنۡهُم مَّن قَضَىٰ نَحۡبَهُۥ وَمِنۡهُم مَّن يَنتَظِرُۖ وَمَا بَدَّلُواْ تَبۡدِيلٗا ٢٣﴾

Die Bedeutung lautet: Unter den Gläubigen gibt es Männer, die das eingehalten haben, was sie Allâh gelobt haben. Einige von ihnen haben das Ende ihres Gelübdes erreicht und andere von ihnen warten darauf. Niemand von ihnen hat sein Gelübde verändert.

Der Gesandte Gottes sagte:

فعليكُمْ بسُنَّتِى وسُنةِ الخُلفاءِ المهدِيّينَ الراشِدِينَ تمسكوا بها وعَضُّوا عليها بالنَّواجِذِ اهـ

Die Bedeutung lautet: Haltet euch an meine Lehren und die Lehren der rechtweisenden Kalifen (al-Khulafâ´u r-Râschidûn) nach mir. Haltet so sehr ihr könnt daran fest.^[1]

Der Gesandte Gottes sagte auch:

الخلافةُ بعدِى ثلاثونَ سنةً اهـ ثُمَّ يكونُ مُلكًا عضوضًا

Die Bedeutung lautet: Nach mir wird das Kalifat 30 Jahre mit Gerechtigkeit geführt werden.[2] Darauf folgt eine Herrschaft mit Ungerechtigkeit.

Diese 30 Jahre waren die Jahre, in denen Abu Bakr, ^Umar, ^Uthmân, ^Aliyy und al-Hasan Ibn ^Aliyy Kalifen waren. Sie alle gehörten zu den Gelehrten, welche die Erben der Propheten sind. Die heutige Ansprache handelt über den Emir der Gläubigen (Amîru l-Mu´minîn) ^Aliyy Ibn Abî Tâlib, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden.

Er ist Abu l-Hasan, ^Aliyy Sohn von Abû Tâlib, Sohn ^Abdu l-Muttalib, Sohn von Hâschim, Sohn von ^Abdu Manâf – Vetter des Gesandten Gottes ﷺ. Seine Mutter ist Fâtimah, Tochter von Asad, Sohn von Hâschim, Sohn von ^Abdu Manâf. Er wurde 10 Jahre vor dem Aufruf unseres Propheten geboren und ist in seinem Haus unter seiner Obhut aufgewachsen. Er war der erste Junge, der den Islam annahm. Man betitelte ihn mit Haydarah und der Gesandte Gottes ﷺ gab ihm den Beinamen Abû Turâb. Der Gesandte Gottes ﷺ befahl ihm bei seiner Auswanderung von Makkah nach al-Madînah im Haus des Propheten zu bleiben und in seinem Bett zu schlafen. Er befahl ihm, drei Tage später auszuwandern und währenddessen das anvertraute Gut, das sich im Haus des Propheten ﷺ befand, den Eigentümern zurückzugeben. So wanderte ^Aliyy drei Tage später zu Fuß von Makkah nach al-Madînah aus. Der Gesandte Gottes ﷺ erwählte ihn zu seinem Schwiegersohn und verheiratete ihn mit seiner Tochter Fâtimah az–Zahrâ´. ^Aliyy hatte eine bräunliche Hautfarbe, große Augen, ein schönes Gesicht, eine mittlere Körpergröße, jedoch mit Tendenz zum Kleinen. Er hatte eine stark behaarte Brust, einen langen Bart und eine Glatze. Er lächelte häufig, gehörte zu den mutigsten Gefährten und war der Wissendste unter ihnen. ^Aliyy warf sich niemals für eine Figur nieder und war der Gefährte, dessen Herz am wenigsten an der Welt hing. Möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden.

Es reicht ihm an Besonderheit, dass er zu denen gehört, deren Sünden vergeben sind. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte zu ihm:

ألا أعلّمُك كلماتٍ إذا قُلتَهُنَّ غَفَرَ اللهُ لك وإنْ كنتَ مغفُورًا لك قال قل لا إله إلَّا اللهُ العلِىُّ العظيم لا إلهَ إلَّا اللهُ الحليمُ الكريمُ لا إله إلَّا اللهُ سبحانَ اللهِ ربِّ العرشِ العظيمِ اهـ

Die Bedeutung lautet: Obwohl du zu denen gehörst, deren Sünden vergeben sind, werde ich dir etwas beibringen, wofür Allâh Sünden vergibt, wenn man es sagt: Sage Lâ Ilâha Illa l-Lâhu l-^Aliyyu l-^Adhîm, Lâ Ilâha Illa l-Lâhu l-Halîmu l-Karîm, Lâ Ilâha Illa l-Lâhu Subhâna l-Lâhi Rabbi l-^Aschri l-^Adhîm.[3]

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte seinetwegen:

اللَّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وعادِ مَنْ عادَاهُ وانصُرْ مَنْ نَصَرَهُ واخذُلْ مَنْ خَذَلَهُ اهـ.

Die Bedeutung lautet: O Allâh, bitte hilf demjenigen, der ihm hilft und strafe denjenigen, der Feindschaft gegen ihn hegt und unterstütze denjenigen, der ihn unterstützt und lasse denjenigen unfähig sein, der ihn schwächen will.[4]

^Aliyy verspürte keine Hitze und keine Kälte mehr, nachdem der Gesandte Gottes ﷺ mit den folgenden Worten Allâh darum bat:

اللَّهُم اكفِهِ أذَى الحَرِّ والبَرْدِ اهـ

Die Bedeutung lautet: O Allâh, bitte schütze ihn vor dem Schaden der Hitze und der Kälte.[5]

So konnte er bei kalter Witterung etwas Dünnes und bei Hitze dicke Wolle tragen.

Im Monat Dhu l-Hidjdjah im Jahr 35 nach der Auswanderung wurde er zum Khalifah ernannt. Die Zeit seines Kalifats betrug 4 Jahre und neun Monate. Während dieser Zeit hatte er viele Feinde, die Grund für die drei bekannten Schlachten waren. Eine dieser Schlachten wurde als die Kamel-Schlacht bekannt; sie wurde gegen diejenigen geführt, die die Treue zu ihm gebrochen hatten. Die zweite Schlachte ist bekannt als die Schlacht von Siffîn, sie fand gegen Mu^âwiyah statt. Die dritte Schlacht war die Schlacht von an-Nahrawân, sie fand gegen die Khawâridj statt. Während seiner Vorbereitung, die Schâm-Region zurückzuerobern und sie wieder unter die Herrschaft des Kalifats zu bringen, lauerte ihm ^Abdu r-Rahmân Ibn Muldjim auf. ^Aliyy ging zum Morgengebet hinaus, alsdann stürmte ^Abdu r-Rahmân Ibn Muldjim auf ihn zu und stieß ihm ein mit Gift bestrichenes Schwert in die Stirn. So starb der Emir der Gläubigen, ^Aliyy Ibn Abî Tâlib, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, im Monat Ramadân im Jahr 40 im Alter von 63 Jahren.

Bruder im Islam, liebe diejenigen, die Allâh und Sein Gesandter lieben. Verehre diejenigen, denen Allâh einen hohen Rang bestimmt hat. Lasse die Liebe zu den Gefährten in deinem Herzen fest verankert sein, insbesondere zu den rechtweisenden Kalifen (al-Khulafâ´ ar-Râschidûn) Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, möge die Liebe Gottes ihnen allen zuteilwerden.

O Allâh, bitte fülle unsere Herzen mit der Liebe zu Dir und zu denen, die Du besonders liebst.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass der Gesandte Gottes ﷺ in einem Hadîth-Qudsiyy sagte:

‎قالَ اللهُ تعالَى شَتَمنِي ابنُ ءادَمَ ولَمْ يَكُنْ لَهُ ذلكَ، وأمَّا شَتْمُهُ إِيَّايَ فقولُهُ اتَّخَذَ اللهُ ولَدًا

Die Bedeutung lautet: Allâhu Ta^âlâ sagt: Ich wurde von den Nachkommen Âdams beschimpft, jedoch steht es keinem zu. Die Beschimpfung war die Aussage „Allâh hat ein Kind.“ Überliefert von al-Bukhâriyy

Derjenige, der zu jemandem sagen würde: „O Sohn Gottes“ oder „O Schwester Gottes“, verlässt damit den Islam, selbst wenn er nicht daran glaubt, dass Gott eine Schwester oder einen Sohn hätte, denn mit dieser Aussage beschimpft er Allâh, Den Erhabenen. Diese Person muss sofort durch das Aussprechen des Glaubensbekenntnisses in den Islam zurückkehren.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, as–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

[1] Überliefert von Abû Dâwûd in as-Sunan und von anderen

[2] Überliefert von Ibn Hibbân in as–Sahîh

[3] Überliefert von at-Tirmidhiyy in as-Sunan

[4] Überliefert von Ahmad in al-Musnad

[5] Überliefert von an-Nasâ´iyy in as-Sunan al-Kubrâ

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

علِىّ بنُ أبِى طالِب رابعُ الخُلَفَاءِ الراشِدِين

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهديهِ ونشكُرُهُ ونستغفِرُهُ ونتوبُ إليهِ ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنْفُسِنا ومِنْ سَيّئاتِ أعمالِنا مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لَهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هادِىَ لهُ وأشهدُ أن لا إله إلَّا اللهُ وحدَه لا شريكَ له الواحدُ الأحدُ الذِى لم يلِدْ ولم يُولَدْ ولم يكُنْ له كفُوًا أحدٌ وأشهدُ أنّ سَيّدَنا محمّدًا عبدُه ورسولُهُ وصفيُّهُ وحبيبُهُ مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هادِيًا ومُبشرًا ونذيرًا. اللهم صلِّ وسلِّمْ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه الطيبينَ وأصحابِهِ الميامِينَ حُماةِ الحقِّ والدِّين.

أمَّا بعدُ عِبادَ اللهِ فإنّى أوصِيكُم ونفسِى بتقوَى اللهِ العلِىِّ العظِيمِ القائلِ فِى محكمِ التنزيلِ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ ١١٩﴾^[1]. وقال تعالى أيضًا ﴿مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ رِجَالٞ صَدَقُواْ مَا عَٰهَدُواْ ٱللَّهَ عَلَيۡهِۖ فَمِنۡهُم مَّن قَضَىٰ نَحۡبَهُۥ وَمِنۡهُم مَّن يَنتَظِرُۖ وَمَا بَدَّلُواْ تَبۡدِيلٗا ٢٣﴾^[2] وقالَ رسولُ اللهِ صلَّى اللهُ عليه وسلم فعليكُمْ بِسُنَّتِى وسُنَّةِ الخُلفاءِ الْمَهْدِيِّينَ الرَّاشِدِينَ تَمَسكُوا بِهَا وَعَضُّوا عَلَيْهَا بِالنَّواجِذِ[3] اهـ وقالَ رسولُ اللهِ صلَّى اللهُ عليه وسلَّم الخلافةُ بعدِى ثلاثونَ سنةً[4] اهـ ثُمَّ يكونُ مُلكًا عَضُوضًا أَىْ ظَالِـمًا وكانَتْ هذه السّنُونَ الثَّلاثُونَ هِىَ مُدَّةَ خِلَافَةِ أبِى بكرٍ وعُمَرَ وعثمانَ وعلِىٍّ والحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ رضِىَ اللهُ عنهم وكانُوا جميعًا مِنْ أهلِ العِلْمِ الذِينَ هُم وَرَثَةُ الأنبِيَاءِ. وحديثُنَا اليومَ عنْ أميرِ المؤمنينَ سيدِنا عَلِىِّ بْنِ أبِى طالبٍ رَضِىَ اللهُ تعالى عنه.

هو أبو الحسن علِىُّ بنُ أبِى طالبِ بنِ عبدِ المطلبِ بنِ هاشِمِ بنِ عبدِ منافٍ ابنُ عَمِّ رسولِ اللهِ صلَّى اللهُ عليه وسلم وُلِدَ قبلَ البِعْثَةِ بعَشْرِ سِنينَ وتَرَبَّى فِى حِجْرِ النبِىِّ صلَّى اللهُ عليه وسلم وَفِى بَيْتِهِ وَهُوَ أَوَّلُ مَنْ أسلَمَ مِنَ الصِّبْيَانِ كَانَ يُلَقَّبُ حَيْدَرَةَ وَكَنَاهُ النبِىُّ صلَّى اللهُ عليه وسلم أبا تُرابٍ. وَلَمَّا هاجَرَ النبِىُّ صلَّى اللهُ عليه وسلم مِنْ مكةَ إلى المدينةِ أمرَه أنْ يَبِيتَ فِى فِراشِهِ وأجَّلَهُ ثلاثَةَ أيامٍ لِيُؤَدِّىَ الأَمَانَاتِ التِى كانتْ عندَ النبِىِّ صلَّى اللهُ عليه وسلم إلى أَصْحَابِهَا ثُم يَلْحَقَ به إلى المدينةِ فهاجَرَ مِنْ مَكَّةَ إلى المدينَةِ الْمُنَوَّرَةِ ماشيًا. اصطفاهُ النبِىُّ صلَّى اللهُ عليه وسلم صِهرًا له وزوَّجَهُ بِنْتَهُ فاطِمَةَ الزَّهْراءَ. كان رضِىَ الله عنه وكرَّمَ وجهَهُ ءادَمَ اللونِ ثقيلَ العَيْنَيْنِ عظيمَهُمَا حَسَنَ الوجهِ رَبْعَةَ القَدِّ إلى القِصَرِ أقرب كثيرَ شعرِ الصَّدْرِ عظيمَ اللحيةِ أصلعَ الرأسِ كثيرَ التَّبَسُّمِ أَعْلَمَ الصَّحَابةِ فِى القَضَاءِ وَمِنْ أَشْجَعِهِم وَأَزْهَدِهِمْ فِى الدُّنيا لَمْ يَسْجُدْ لِصَنَمٍ قَطّ رَضِىَ اللهُ عنه.

كان رضِىَ اللهُ عنه وأرضاه غزيرَ العِلْمِ زاهدًا وَرِعًا شُجاعًا. وَيَكْفِيهِ خُصُوصِيَّةً أنه مِنَ المغفورِ لهم حيثُ جاءَ فِى الحديثِ عنه رضِىَ اللهُ عنه قالَ قالَ رسولُ اللهِ صلَّى اللهُ عليه وسلم أَلَا أُعَلِّمُكَ كَلِمَاتٍ إِذَا قُلْتَهُنَّ غَفَرَ اللهُ لَكَ وَإِنْ كُنْتَ مَغْفُورًا لَكَ قالَ قُلْ لا إله إلَّا اللهُ العَلِىُّ العظيم لا إلهَ إلَّا اللهُ الحليمُ الكريمُ لا إله إلَّا اللهُ سبحانَ اللهِ رَبِّ العَرْشِ العَظِيمِ[5] اهـ

وأَخَذَ رسولُ اللهِ صلَّى اللهُ عليه وسلَّم بِيَدِهِ عندَ غَدِيرِ خُمٍّ فقالَ اللَّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَعادِ مَنْ عادَاهُ وَانْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَاخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ[6] اهـ.

وكان كرّمَ اللهُ وجْهَهُ لا يجِدُ حَرًّا وَلَا بَرْدًا بَعْدَ أَنْ دَعَا لَهُ الرَّسُولُ صلَّى اللهُ عليه وسلم فِى خيبر قائلًا اللَّهُمَّ اكْفِهِ أَذَى الحَرِّ والبَرْدِ[7] اهـ فكان رضِىَ اللهُ عنه يخرجُ فِى البَرْدِ فِى الْمُلَاءَتَيْنِ ويَخْرُجُ فِى الحَرِّ فِى الحَشْوِ وَالثَّوْبِ الغليظِ.

وبُويعَ لسيدنا علِىٍّ رضِىَ اللهُ عنه بالخلافةِ فِى ذِى الحِجَّةِ مِنْ سَنَةِ خَمْسٍ وَثَلَاثِينَ وَاسْتَمَرَّتْ مُدَّةُ خِلَافَتِهِ أَرْبَعَ سِنِينَ وَتِسْعَةَ أَشْهُرٍ ابْتُلِىَ فيها بكثرةِ الأعداءِ فكانتِ الوَقَائِعُ الثَّلاثُ وَقْعَةُ الجَمَلِ مَعَ مَنْ نكَثُوا بَيْعَتَهُ وَوَقْعَةُ صِفِّين مَعَ معاويةَ وَوَقْعَةُ النَّهْرَوَانِ مَعَ الخوارجِ وكانَ يَسْتَعِدُّ لِلزَّحْفِ إلى الشامِ لاستِعَادَتِهَا تَحْتَ سُلْطَةِ الخِلافَةِ حِينَ كَمَنَ عَبْدُ الرحمنِ بنُ مُلْجَمٍ لسيدِنا علِىٍّ وهو خَارِجٌ لِصَلَاةِ الصُّبْحِ فوثَبَ عليه وضَرَبَهُ بسيفٍ مسمُومٍ فِى جَبْهَتِهِ فكانَتْ وفاةُ أميرِ المؤمنينَ علِىِّ بنِ أبِى طالبٍ رضِىَ اللهُ عنه وكرَّمَ اللهُ وجهَهُ فِى شهرِ رمضانَ سنةَ أربعينَ عنْ ثلاثٍ وستينَ سَنَةً.

أخِى المسلم كُنْ محبًّا لمنْ أحبَّهُم اللهُ ورسولُه معظمًا لمن رفعَ اللهُ مِنْ شأنِهِم وأعلَى قدرَهُم وليَبْقَ حُبُّ الصحابةِ مُتَمَكِّنًا فِى قلبِكَ لا سيَّمَا الخلفاءِ الراشدينَ العامِلِينَ الوَرِعِينَ أبِى بَكْرٍ وَعُمَرَ وعثمانَ وعلِىٍّ رضِىَ اللهُ عنهُم وأرضاهم. اللهُمَّ امْلَأْ قُلُوبَنَا بِحُبِّكَ وَحُبِّ أَحْبَابِكَ وَاجْعَلْ وُلاةَ أمورِنَا مِنَ الصالحينَ العَامِلِينَ الوَرِعِينَ.

الخطبةُ الثانيةُ

اللهُمَّ أصلِحْ لنا دينَنَا الذِى هو عِصْمَةُ أمرِنَا وأَصْلِحْ لنا دُنيانَا التِى فيها مَعَاشُنَا وأصلِحْ لنا ءاخِرَتَنَا التِى فيها مَعَادُنَا واجْعَلِ الحيَاةَ زيادَةً لنا فِى كلّ خيرٍ واجعلِ الموتَ راحةً لنا مِنْ كلّ شرّ اللَّهُمَّ ءاتِنَا فِى الدنيا حسنةً وفِى الآخرةِ حسنةً وقِنَا عذابَ النارِ اللهُمَّ إنَّا نَعُوذُ بِكَ مِنْ زوالِ نعمَتِكَ وتحوُّلِ عَافِيَتِكَ وفُجَاءَةِ نِقْمَتِكَ وجميعِ سَخَطِكَ اللهُمَّ اغفِرْ لنا ما قَدَّمْنَا وما أخَّرْنَا وما أسرَرْنَا وما أعْلَنَّا وما أنتَ أعلَمُ به منَّا أنتَ المقدّمُ وأنتَ المؤخّرُ وأنتَ علَى كلّ شَىءٍ قديرٌ. عِبَادَ اللهِ إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاءِ ذِى الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْىِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة التوبة/ءاية 119.

[2] سورة الأحزاب/ءاية 23.

[3] رواه أبو داودَ فى سُنَنِهِ وغَيْرُه.

[4] رواه ابن حبان فِى صحيحه.

[5] رواه الترمذِىُّ فِى سننه.

[6] رواه أحمد فِى مسنده.

[7] رواه النسائِىُّ فِى السنن الكبرى.

Türkisch

Cuma Hutbesi

RAŞİT HALİFELERİN DÖRDÜNCÜSÜ ALİ İBN EBİ TÂLİB EFENDİMİZ (RADİYALLÂHU ANHU)

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ ١١٩﴾

Manası: Ey iman edenler! Allâh’tan korkun ve sadıklardan (doğrulardan) olun. (Et-Tevbeh suresi, 119. ayet)

Başka bir ayette ise şöyle buyuruyor:

Manası: Mü´minlerden öyle adamlar var ki, Allâh´a verdikleri söze sadık kaldılar. İçlerinden bir kısmı verdikleri sözü yerine getirmiştir, bir kısmı da beklemektedir. Verdikleri sözü asla değiştirmemişlerdir. (El-Aḥzâb suresi, 23. ayet)

Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur:

فعليكُمْ بسُنَّتِى وسُنةِ الخُلفاءِ المهدِيّينَ الراشِدِينَ تمسَّكوا بها وعَضُّوا عليها بالنَّواجِذِ اهـ

Manası: Sizlere sünnetimi ve hak yolda olan raşit halifelerimi tavsiye ederim. Onlara sımsıkı tutununuz. (Ebu Davud “Sunen”inde ve başkaları)

Peygamberimiz başka bir hadisinde ise şöyle buyurmuştur:

الخلافةُ بعدِى ثلاثونَ سنةً اهـ

Manası: Hilafet, benden sonra otuz yıldır. (İbn-i Hibbân “Sahih”inde)

Ardından ise bazı zalim hükümdarlar gelmiştir. O otuz yıl ise, Ebu Bekir, Ömer, Osman, Ali ve Hasan İbn-i Ali’nin (radiyallâhu anhum) hilafet dönemlerinin toplam müddetidir. Bunların hepsi, peygamberlerin varisleri olan ilim ehlindendiler. Bugün hakkında konuşacagımız kişi ise, mü´minlerin Emîri olan Ali İbn Ebî Tâlib (radiyallâhu teâlâ anhu).

O Ebu’l Hasan, Abdu Menâf’ın oğlu Hâşim’in oğlu Abdu’l Muttalib’in oğlu Ebu Tâlib’in oğlu, peygamber efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) amca oğlu Ali’dir. Annesi, Abdu Menâf’ın oğlu Hâşim’in oğlu Esed’in kızı Fatıma’dır. Ali, Rasûlullâh’a peygamberlik verilmeden on yıl önce doğdu ve peygamber efendimizin (sallallâhu aleyhi ve sellem) evinde onun himayesi altında büyüdü. O bu ümmette, çocuklardan İslam dinine giren ilk kişidir. Kendisine Haydara (Aslan) lakabıyla hitap edilirdi. Peygamber efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) ise ona Ebu Turab (toprağın babası) künyesini vermiştir. Peygamber efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) Mekke’den Medine’ye hicret edeceği zaman ona kendi yatağında gecelemesini ve üç gün içerisinde peygamber efendimizde (sallallâhu aleyhi ve sellem) bulunan emanetleri sahiplerine iade edip peşlerinden Medine’ye gitmesini emretmiştir. Böylece Ali, Mekke’den Medine’ye yaya olarak hicret etmiştir. Peygamber efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) onu kendisine damat seçip kızı Fatımatu’z Zehrâ ile evlendirmiştir. Ali’nin (radiyallâhu anhu) teninde hafif esmerlik vardı, gözleri büyüktü, yüzü güzel, boyu kısaya yakın orta boyda, göğüsü çok tüylü, sakalı uzun ve başı kel idi. Kendisi sık sık tebessüm ederdi ve sahabelerin en cesurlarından biri ve onların en ilimlisi idi. Ayrıca Ali, sahabeler arasında dünyaya karşı en züht sahibiydi ve o (radiyallâhu anhu), asla bir puta secde etmemiştir.

O (radiyallâhu anhu) çok ilimli, züht sahibi, takvalı ve cesurdu. Ona, hadiste geçtiği gibi Allâh’ın mağfireti, üzerlerinde olan kişilerden olma özelliği, yeterdir. Ali şöyle söyledi: Allâh Rasûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu:

ألا أعلّمُك كلماتٍ إذا قُلتَهُنَّ غَفَرَ اللهُ لك وإنْ كنتَ مغفُورًا لك

Manası: Sana, söylersen Allâh’ın günahlarını bağışlayacağı ve dereceni yükselteceği kelimeler öğretmeyeyim mi?.

Ve şöyle söylememi öğretti:

قل لا إله إلَّا اللهُ العلِىُّ العظيم لا إلهَ إلَّا اللهُ الحليمُ الكريمُ لا إله إلَّا اللهُ سبحانَ اللهِ ربِّ العرشِ العظيمِ اهـ

(Tirmizi “Sunen”inde)

Ve Rasûlullâh Hum gölünde onun elini tuttu ve şöyle dedi:

اللَّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وعادِ مَنْ عادَاهُ وانصُرْ مَنْ نَصَرَهُ واخذُلْ مَنْ خَذَلَهُ اهـ

Manası: Allâh’ım, ona yardım edene yardım et, ona düşmanlık edeni azaplandır, onu destekleyeni destekle ve onu zayıf düşürmeye çalışanı zayıf düşür. (Ahmed “Musned”inde)

Ve Rasûlullâh’ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) Ali efendimiz için yaptığı duadan sonra ona ne sıcaklık ne de soğukluk zarar verirdi. Peygamber efendimiz Hayber’de onun için şu duada bulunmuştur:

اللَّهُم اكفِهِ أذَى الحَرِّ والبَرْد اهـ

Manası: Allâh’ım, onu sıcaklığın ve soğukluğun zararından koru. (Nesai “Sunenu’l Kubrâ”)

Böylece Ali (radiyallâhu anhu) soğukta ince elbise ile, sıcakta ise kalın elbise ile evinden çıkabiliyordu.

Ali efendimize (radiyallâhu anhu) karşı yapılan hilafet biat ise hicri 35 yılının Zu’l Hicce ayında gerçekleşmiştir. Hilafet dönemi ise dört yıl dokuz ay sürmüştür. Bu süreçte kendisine birçok düşman, musibet oldu ve üç savaş gerçekleşti. Cemel Savaşı‘nda, ona olan biatı bozanlara karşı, Siffin Savaşı’nda Muaviye’ye karşı, Nehrevan Savaşı’nda ise Haricilere karşı savaşmıştır. Ali efendimiz Şam’a doğru, o bölgeyi hilafet saltanatına geri getirmek hazırlanıyordu ki Abdurraḥmân İbn-i Mulcim, efendimiz Ali’ye sabah namazındayken pusu kurdu. Onun üzerine atladı ve alnına zehirli bir kılıçla vurdu. Mü’minlerin Emîri Ali İbn Ebi Tâlib (radiyallâhu anhu), hicri 40 yılının Ramadân ayında, 63 yaşında vefat etmiştir.

Müslüman kardeşim; Allâh’ın ve Rasûlullâh’ın sevdiğini sev ve Allâh, kimin şanını yücelttiyse, o kişileri yücelt. Sahabelere karşı olan sevgin, kalbinde kesin bir şekilde kalsın, özellikle ilmiyle amel eden ve takva sahibi olan raşit halifeler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali’ye karşı olan sevgin sürekli olsun (radiyallâhu anhum). Allâh’ım, kalplerimizi Sana ve Senin sevdiklerine karşı sevgiyle doldur.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Biliniz ki Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) kudsî bir hadis-i şerifte şöyle haber vermiştir: Yüce Allâh bildirdi ki: Ademoğlu bana sövmemesi gerekirken sövmüştür. Bunu Allâh şöyle bildirmiştir: Bana sövmesi onun şu sözüdür: -Allâh evlat edinmiştir.- Bunu İmam Buhari rivayet etmiştir. Her kim bir şahıs için şöyle derse Allâh bizi küfürden korusun Ey Allâh’ın oğlu veya Rabbinin kız kardeşi küfre düşer her ne kadar Allâh’ın kız kardeşi veya oğlu olmadığına itikat etse bile. Çünkü o Yüce Allâh’a sövmüştür ve bu kimsenin hemen Kelime-i Şehadet’i getirerek İslam dinine girmesi farzdır.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Dua:

Kâmet getir!

Der dritte Khalîfah unserer Gemeinschaft ^Uthmân Ibn ^Affân 01.12.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der dritte Khalîfah unserer Gemeinschaft ^Uthmân Ibn ^Affân (Möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden)

Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit und ich rufe euch auf, die Lehren unseres geehrten Propheten standhaft zu befolgen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 1:

Des Weiteren sagt Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 119:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ ١١٩﴾

Die Bedeutung lautet: O Ihr Gläubigen, seid von den Rechtschaffenen und den Wahrhaftigen.

Der Gesandte Gottes sagte:

فعليكم بسنتي وسنة الخلفاء المهديين الراشدين تمسكوا بها وعضوا عليها بالنواجذ اهـ

Die Bedeutung lautet: Haltet euch an meine Lehren und die ehren der rechtweisenden Kalifen (al-Khulafâ´u r-Râschidûn) nach mir. Haltet so sehr ihr könnt daran fest.[1]

Diener Gottes, wisst, dass die rechtweisenden Kalifen zu den Gelehrten gehören, welche die Erben der Propheten sind. Die besten Kalifen sind diese vier: Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, möge die Liebe Gottes ihnen zuteilwerden. Die Gesamtzeit ihres Kalifats dauerte etwa 30 Jahre an. Unsere heutige Ansprache handelt über Amîru l-Mu´minîn (Emir der Gläubigen) ^Uthmân Ibn ^Affân, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden. Er ist Abû ^Abdi l-Lâh, ^Uthmân Ibn ^Affân Ibn Abi l-^Âs Ibn Umayyah Ibn ^Abdi Schams Ibn ^Abdi Manâf Ibn Qusay vom Stamm der Quraysch. Seine Mutter ist Arwâ Bint Kurayz. Er wurde mit Dhu n-Nûrayn betitelt, was damit zusammenhängt, dass er zwei der Töchter des Gesandten Gottes heiratete, zuerst Ruqayah und nach ihrem Tod Ummu Kulthum. Er war mittelgroß, weder kurz noch lang, und hatte ein schönes helles Gesicht mit Tendenz zum Rötlichen. Sein Bart war dicht, seine Arme lang und dicht behaart und seine Zähne waren mit Golddraht verstärkt worden.

Er wurde im sechsten Jahr nach dem Ereignis mit dem Elefanten geboren. Abû Bakr as–Siddîq führte ihn sehr früh in den Islam, sodass er zu den vorangegangenen Ersten (as-Sâbuqûn al-´Awwalûn) unserer Gemeinschaft zählt. Er nahm an beiden Auswanderungen teil, von Makkah nach Abessinien und von Makkah nach al-Madînah al-Munawwarah. Er hat alle Schlachten des Gesandten Gottes, bis auf die von Badr, miterlebt, weil seine Ehefrau Ruqayyah erkrankt war und der Gesandte Gottes ihm befahl in al-Madînah zu bleiben und sie zu pflegen. Trotzdem hat der Gesandte Gottes ihn zu den Teilnehmern an der Schlacht von Badr gezählt. Er wurde drei Nächte nach dem Tod von ^Umar Ibn al-Khattâb, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, zum Khalîfah ernannt. Viele Menschen sind während seines Kalifats in den Islam eingetreten.

Zu seinen Besonderheiten gehört, dass er im Jahr 30, als er befürchtete, dass Uneinigkeiten hinsichtlich des Qur´ân entstehen könnten, den Gefährten befahl, vier oder fünf Ausfertigungen des Mushaf zu schreiben. Er ließ sie von dem Mushaf abschreiben, den Abû Bakr as–Siddîq zusammengetragen hatte, und sandte in verschiedene Regionen jeweils einen Mushaf als sichere Quelle. Damit kam es niemals zu Meinungsverschiedenheiten hinsichtlich des Qur´ân, Lob gebührt Allâh.

Ein Beispiel für seine Askese und Großzügigkeit ist Folgendes:

At-Tirmidhiyy überlieferte in as-Sunan: Der Gesandte Gottes ﷺ ermutigte die Menschen zum Spenden, darauf sagte ^Uthmân: „Ich spende 100 Kamele mit Schutzdecken und Sätteln.“ Dann ermutigte der Prophet ﷺ erneut zum Spenden und ^Uthmân sagte: „Ich spende 200 Kamele mit Schutzdecken und Sätteln.“ Der Gesandte ﷺ ermutigte dann ein weiteres Mal zum Spenden und ^Uthmân sagte: „Ich spende 300 Kamele mit Schutzdecken und Sätteln.“ Daraufhin lobte ihn der Gesandte Gottes ﷺ für diese besondere Tat.

Schurahbîl sagte: ^Uthmân gab den Menschen das Essen der Fürsten, jedoch aß er zu Hause Essig und Öl.[2]

Zu seinen Besonderheiten gehört auch, dass er, wie der Gesandte Gottes ihn beschrieben hatte, ein Mann mit großem Schamgefühl war.

^Â´ischah sagte: O Gesandter Gottes, Abû Bakr und ^Umar kamen nach deiner Erlaubnis hinein, jedoch hast du deine Position beibehalten, als aber ^Uthmân hineinkommen wollte, hast du dich gerade hingesetzt und deine Kleidung zurechtgerückt?! Der Gesandte Gottes sagte sinngemäß: ^Uthmân hat ein großes Schamgefühl, sodass es ihn daran hindern könnte, sein Anliegen zu erwähnen, wenn er den unbedeckten Oberschenkel des Gesandten Gottes sehen würde.[3]

Er rezitierte den gesamten Qur´ân in einer Gebetseinheit. Ibn ^Umar sagte: ^Uthmân Ibn ^Affân ist der Mann, der in der Âyah 9 der Sûrah az–Zumar gemeint ist.

﴿أَمَّنۡ هُوَ قَٰنِتٌ ءَانَآءَ ٱلَّيۡلِ سَاجِدٗا وَقَآئِمٗا يَحۡذَرُ ٱلۡأٓخِرَةَ وَيَرۡجُواْ رَحۡمَةَ رَبِّهِۦۗ﴾

Die Bedeutung lautet: Ist etwa jener, der gehorsam zu Gott ist und die Nachtstunden niederwerfend und stehend mit Gebeten zu Gott verbringt, sich vor der Strafe im Jenseits fürchtet und auf die Gnade Gottes hofft…

Was seine Ermordung betrifft, so ereignete sich Folgendes:

Sein Haus war eine Weile lang belagert, jedoch hinderte er seine Bediensteten, ihn zu bewachen und verlangte von den Gefährten, seinetwegen kein Blut zu vergießen. Trotzdem waren einige Gefährten um ihn besorgt und sandten ihre Kinder, um an seiner Haustür zu wachen, damit niemand, der ihm schaden könnte, in das Haus gelangt. Zu ihnen gehörte ^Aliyy, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, er sandte al-Hasan und al-Husayn. Imâm Ahmad überlieferte in seinem Musnad, dass ^Uthmân sagte: Ich sah gestern den Gesandten Gottes ﷺ mit Abû Bakr und ^Umar im Traum. Sie sagten zu mir ‚Hab Geduld, morgen wirst du bei uns das Fasten brechen‘. – Ende der Erzählung von Ahmad – Am darauffolgenden Tag kamen einige über die Mauern anliegender Häuser in sein Haus. So gelangten die Übeltäter in sein Haus und einer von ihnen schlug ihn mit dem Schwert. Als seine Ehefrau Nâ´ilah dazwischen sprang, um ihn zu schützen, bekam auch sie einen Schlag ab, der ihre Finger abtrennte. Sie ermordeten ihn am Freitag, den 18. Dhû l-Hidjdjah, im Jahr 35 nach der Auswanderung. Er wurde im Alter von 82 Jahren, während er den edlen Qur´ân rezitierte und fastete, ermordet. Er versuchte sich nicht zu verteidigen, da seine Mörder Muslime waren. Er wurde in der Baqî^-Grabstätte beerdigt. Sein Kalifat dauerte 12 Jahre weniger 12 Tage an.

Imâm Ahmad überlieferte in seinem Musnad und andere Gelehrte überlieferten, dass ^Â´ischah Folgendes erzählte: Der Gesandte Gottes und ich waren beisammen, da sagte er (sinngemäß): Wenn uns doch jemand Gesellschaft leisten würde. Ich sagte: Möchtest du, dass ich Abû Bakr rufen lasse? Er schwieg. Wenig später sagte er: Wenn uns doch jemand Gesellschaft leisten würde. Ich sagte: Möchtest du, dass ich ^Umar rufen lasse? Er schwieg erneute. Dann rief er einen jungen Helfer und sprach ihm etwas so leise zu, dass ^Â´ischah es nicht hören konnte. Der Helfer ging fort und etwas später bat ^Uthmân um Erlaubnis, zum Gesandten Gottes einzutreten. Der Gesandte Gottes ließ ihn herein. Anschließend sprach er lange mit ihm und sagte schließlich: Allâh wird dich Khalifah sein lassen und wenn die Heuchler von dir verlangen, auf das Kalifat für sie zu verzichten, dann verzichte nicht! Das sagte er zu ihm zwei oder drei Mal. – Ende der Überlieferung

Wir bitten Allâh, uns von der Erzählung der Biographien dieser besonderen Rechtschaffenen viel profitieren zu lassen, uns vor der Abweichung zu schützen, uns auf dem aufrechten Weg standhaft bleiben zu lassen und unsere Zustände, Handlungen und Charaktere zu bessern. Möge Allâh uns in der Nachahmung dieser standhaft sein lassen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob und Preis gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten Muhammad. Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen. Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast, Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur‘ân:

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten. Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

[1] Überliefert von Abû Dâwûd in as-Sunan und von anderen

[2] Überliefert von Abû Nu^aym in al-Hilyah

[3] Überliefert von Muslim in seinem Sahîh

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

عثمانُ بنُ عَفَّانَ رضي الله عنه ثالثُ الخلفاءِ الرَّاشِدين

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهديهِ ونشكُرُهُ ونستغفِرُهُ ونتوبُ إليهِ ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنْفُسِنا ومِنْ سَيّئاتِ أعمالِنا مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لَهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هادِىَ لهُ وأشهدُ أن لا إله إلَّا اللهُ وحدَه لا شريكَ لهُ وَلَا شَبِيهَ ولا مثيلَ ولا ضِدَّ وَلَا نِدَّ لَهُ وأشهدُ أنّ سَيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمّدًا عبدُه ورسولُهُ وصفيُّهُ وحبيبُهُ مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمين هادِيًا ومُبشرًا ونذيرًا. اللهمَّ صَلِّ وسلّمْ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه الطيبينَ وأصحابِهِ الميامِينَ حُمَاةِ الحَقِّ والدِّينِ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أوصيكم ونَفْسِي بتقوى اللهِ العليِّ العظيمِ القائلِ في مُحْكَمِ التَّنْزِيلِ ﴿مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ رِجَالٞ صَدَقُواْ مَا عَٰهَدُواْ ٱللَّهَ عَلَيۡهِۖ فَمِنۡهُم مَّن قَضَىٰ نَحۡبَهُۥ وَمِنۡهُم مَّن يَنتَظِرُۖ وَمَا بَدَّلُواْ تَبۡدِيلٗا ٢٣﴾[1] وقالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَعَلَيْكُمْ بِسُنَّتِي وَسُنَّةِ الخُلَفَاءِ الْمَهْدِيِّينَ الرَّاشِدِينَ تَمَسَّكُوا بِهَا وَعَضُّوا عَلَيْهَا بِالنَّوَاجِذِ[2] اهـ

إِنَّ الخُلَفَاءَ الرَّاشِدِينَ كانوا مِنْ جُمْلَةِ أَهْلِ العِلْمِ الذِينَ هُمْ وَرَثَةُ الأَنْبِيَاءِ. وَأَفْضَلُهُمْ الخُلَفَاءُ الأَرْبَعَةُ أَبُو بكرٍ وَعُمَرُ وَعُثْمَانُ وَعَلِيٌّ رِضْوَانُ اللهِ عَلَيْهِمْ. وَمُدَّةُ خِلافَتِهِمْ كَانَتْ نَحْوًا مِنْ ثَلاثِينَ سَنَةً. وحَدِيثُنا اليَوْمَ عَنْ أميرِ المؤمنينَ عثمانَ بنِ عَفَّانَ رضي الله عنه. هو أبو عبدِ اللهِ عثمان بن عفانَ بنِ أَبِي العَاصِ بنِ أُمَيَّةَ بنِ عبدِ شمسِ بنِ عبدِ منافِ بنِ قُصَيٍّ القُرَشِي وَأُمهُ أَرْوَى بِنْت كُرَيز. لقِّب رضي الله عنه بِذِي النُّورَيْن لِأَنَّهُ تزوج بِنْتيْ سَيِّد الكَوْنَيْن رُقَيَّة ثُمَّ أُم كُلثومٍ بعدَ وفاةِ أُخْتِهَا.

ولد في السنةِ السادسةِ منَ الفيل وَقَدْ أَسْلَم قديما على يد أبي بكر رضي الله عنه فهو مِنَ السابقينَ الأولينَ هاجر الهجرتينِ الأولى مِنْ مَكَّةَ إلى الحَبَشَةِ والثانِيَةَ مِنْ مَكَّةَ إلَى المدِينَةِ. وشَهِدَ المشاهِدَ كُلَّهَا معَ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم إلَّا بَدْرًا لأنَّ زَوْجَتَهُ رُقَيَّةَ كانَتْ مَرِيضَةً فأَمَرَهُ صلى الله عليه وسلم أن يُقِيمَ بِالْمَدِينَةِ لِيُمَرِّضَهَا وَقَدْ عَدَّهُ النبيُّ صلى الله عليه وسلم مِنْ أَهْلِ بَدْرٍ. بُويِعَ لَهُ بِالخِلافَةِ بعدَ دَفْن عمر بن الخطاب رضي الله عنه بثلاث لَيَال. وفي عَهْدِه دَخَلَ كَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ فِي الإِسْلامِ وَللهِ الحَمْد.

وأما فضائلهُ ومَآثِرُه رضيَ الله عنه فهيَ كثيرةٌ جِدًّا وَمِنْهَا أَنهُ سنةَ ثَلاثِينَ خَافَ أَنْ يَقَعَ اخْتِلَاف في القُرْءَان فَجَمَع الصَّحابة وَنَسَخُوا أَرْبَعَةَ مَصَاحِفَ أَوْ خَمْسَةً مِنَ الْمُصْحَفِ الذِي كانَ قَدْ جَمَعَهُ أبو بَكْرٍ الصِّدِّيقُ رضي الله عنه ثم بَعَث إلى كُل أفُق مِنَ الآفاق بِمُصْحَف يَكُون مَرْجِعا وَعُمْدَة يعتَمِدون عليه فَلَمْ يَقَعْ وَللهِ الحمدُ خِلَافٌ فِي القُرْءَانِ أبدًا.

وكانَ رضي الله يختمُ القرءانَ في رَكْعَةٍ وَاحِدةٍ وعَنِ ابْنِ عُمَرَ رضيَ اللهُ عَنْهُمَا قولُهُ تعالَى ﴿أَمَّنۡ هُوَ قَٰنِتٌ ءَانَآءَ ٱلَّيۡلِ سَاجِدٗا وَقَآئِمٗا يَحۡذَرُ ٱلۡأٓخِرَةَ وَيَرۡجُواْ رَحۡمَةَ رَبِّهِۦۗ﴾[3] قال هو عثمانُ بنُ عفان[4] اهـ

أمَّا مَقْتَلُهُ رضي اللهُ عنه فكانَ بعدَ أن حُوصِرَ مُدَّةً في دَارِهِ وَمَنَعَ هُو غِلْمَانَهُ أَنْ يَحْرُسُوهُ وطَلَبَ مِنَ الصَّحَابَةِ أَنْ لَا يُرَاقَ دَمٌ بِسَبِبِهِ ولَكِنْ بَعْضُ الصَّحابَةِ خَافُوا عَلَيْهِ فَأَرْسَلُوا أَبْنَاءَهُمْ لِيَحْرُسُوا بَابَهُ مِنْ أَنْ يَدْخُلَ عَلَيْهِ مَنْ يُرِيدُ بِهِ أَذًى حَتَّى أَرْسَل عَليٌّ رضي الله عنه الحسنَ وَالْحُسَيْنَ بِبَابِهِ يَحْرُسَانِه. فَرَوَى أَحْمَدُ عَنْهُ أنهُ قالَ رَأَيْتُ البَارِحَةَ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم في الْمَنَامِ وأبَا بَكْرٍ وَعُمَرَ فقَالُوا لِي اصبِرْ فَإِنَّكَ تُفْطِرُ عِنْدَنَا القَابِلَةَ[5] اهـ أيِ الليلةَ الْمُقْبِلَةَ فَتَسَوَّرَ بَعْضُ القَوْمِ دَارَهُ مِنْ بُيُوتٍ مُلَاصِقَةٍ لِبَيْتِهِ وَدَخَلَ عليهِ سُفَهَاءُ الفِتْنَةِ فَضَرَبَهُ أَحَدُهُمْ بِالسَّيْفِ فَأَكَبَّتْ عليهِ نائلَةُ زَوْجَتُهُ فَقُطِعَتْ أَصابِعُ يَدِها ثُمَّ قَتَلُوهُ رضي الله عنه وكانَ مَقْتَلُهُ يومَ الجمعَةِ لِثَمَانِ عَشْرَةَ خَلَتْ مِنْ ذِي الحِجَّةِ سنةَ خَمْسٍ وَثَلَاثِينَ وَهُوَ يَوْمَئِذٍ صَائِمٌ يَقْرَأُ القُرْءَانَ وَهُوَ ابْنُ اثْنَتَيْنِ وَثَمانِينَ سَنَةً مِنْ غَيْرِ أَنْ يُحَاوِلَ الدِّفَاعَ عَنْ نَفْسِه لأَنَّ قَتَلَتَهُ كانوا مُسْلِمِينَ. وَدُفِنَ رضي الله عنه في البَقِيعِ وكَانَتْ مُدَّةُ خِلَافَتِهِ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ سَنَةً إِلّا اثْنَي عَشَرَ يَوْمًا.

وقد روى أحمدُ عَنْ عَائِشَةَ رضيَ اللهُ عَنْهَا قَالَتْ كُنْتُ عِنْدَ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ يَا عَائِشَةُ لَوْ كَانَ عِنْدَنَا مَنْ يُحَدِّثُنَا قُلْتُ يَا رَسُولَ اللهِ أَلَا أَبْعَثُ إِلَى أَبِي بَكْرٍ فَسَكَتَ ثُمَّ قَالَ لَوْ كَانَ عِنْدَنَا مَنْ يُحَدِّثُنَا فَقُلْتُ أَلَا أَبْعَثُ إِلَى عُمَرَ فَسَكَتَ قَالَتْ ثُمَّ دَعَا وَصِيفًا بَيْنَ يَدَيْهِ أيْ خَادِمًا شابًّا عندَه فَسَارَّهُ أي كَلَّمَهُ عليهِ الصلاةُ والسلامُ كلامًا لَمْ تَسْمَعْهُ عَائِشَةُ فَذَهَبَ قَالَتْ فَإِذَا عُثْمَانُ يَسْتَأْذِنُ فَأَذِنَ لَهُ فَدَخَلَ فَنَاجَاهُ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ طَوِيلًا ثُمَّ قَالَ يَا عُثْمَانُ إِنَّ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ مُقَمِّصُكَ قَمِيصًا أيِ الخِلافةَ فَإِذا أَرَادَكَ الْمُنَافِقُونَ عَلَى أَنْ تَخْلَعَهُ فَلَا تَخْلَعْهُ لَهُمْ وَلَا كَرَامَةَ يَقُولُهَا لَهُ مَرَّتَيْنِ أَوْ ثَلَاثًا[6] اهـ

نسألُ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ أَنْ يَجْعَلَ في ذِكْرِ سِيرَةِ هؤلاءِ الأَفْذَاذِ الأَبْرَارِ مَا يُنِيرُ لَنَا دَرْبَنَا وَيُقَوِّمُ اعْوِجَاجَنَا وَيُحَسِّنُ أَحْوَالَنَا وأَفْعَالَنَا وأَخْلاقَنَا. أقولُ قَوْلِي هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ مُصَرِّفَ القُلوبِ صَرِّفْ قُلُوبَنَا علَى طَاعَتِكَ اللهمَّ أَصْلِحْ لَنا دِينَنَا الذِي جَعلْتَهُ عِصْمَةَ أَمْرِنا وَأَصْلِحْ لَنَا دُنْيَانَا التِي فِيهَا مَعَاشُنا وَأَصْلِحْ لَنَا ءَاخِرَتَنَا التِي فِيهَا مَعَادُنا وَاجْعَلِ الحيَاةَ زِيَادةً لَنا فِي كُلِّ خَيْرٍ وَاجْعَلِ الْمَوْتَ رَاحَةً لَنَا مِنْ كُلِّ شَرٍّ اللهمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِكَ مِنْ زَوَالِ نِعْمَتِكَ وَتَحَوُّلِ عَافِيَتِكَ وَفُجَاءَةِ نِقْمَتِكَ وَجَمِيعِ سَخَطِكَ اللهمَّ اكْفِنَا بِحَلالِكَ عَنْ حَرَامِكَ وَأَغْنِنَا بِفَضْلِكَ عَمَّنْ سِوَاكَ. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة الأحزاب.

[2] رواه أبو داود في سننه وغيره.

[3] سورة الزمر ءاية 6.

[4] رواه أبو نعيم في الحلية.

[5] رواه أحمد في مسنده.

[6] رواه أحمد في مسنده وغيرُهُ.

Türkisch

Cuma Hutbesi

RAŞİT HALİFELERİN ÜÇÜNCÜSÜ OSMAN İBN-İ AFFÂN EFENDİMİZ (RADİYALLÂHU ANHU)

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Başka bir ayette ise şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ ١١٩﴾

Manası: Ey iman edenler! Allâh’tan korkun ve sadıklardan (doğrulardan) olun. (Et-Tevbeh suresi, 119. ayet)

Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) mealen şöyle buyurmuştur:

Sizlere sünnetimi ve hak yolda olan raşit halifelerimi tavsiye ederim. Onlara sımsıkı tutununuz. (Ebu Davud “Sunen”inde ve başkaları)

Muhakkak ki Hulefâ-i Raşidinin hepsi, peygamberlerin varisleri olan ilim ehlindendi. Onlardan en faziletlileri ise ilk dört halife olan Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali´dir. Allâh hepsinden razı olsun. Onların toplam hilafet dönemi yaklaşık 30 sene sürmüştür. Bugün hakkında konuşacagımız kişi ise, mü´minlerin Emîri olan Osman bin Affân’dır (radiyallâhu anhu).

O Ebu Abdillâh, Kureyş kabilesinden olup Kusay’ın oğlu Abdu Menâf’ın oğlu Abdu Şems’in oğlu Umeyye’nin oğlu Ebu’l Âs’ın oğlu Affân’ın oğlu Osman’dır. Annesi, Kurayz´ın kızı Ervâ´dır. Osman (radiyallâhu anhu) “Zinnûrayn“ (iki nur sahibi) diye lakablandırılmıştır çünkü o, kâinatın efendisi Muḥammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) iki kızı, önce Rukiye ve onun vefatı üzerine onun kız kardeşi olan Ümmü Gülsüm ile evlenmiştir. Osman (radiyallâhu anhu) orta boylu idi. Ne çok kısa ne de çok uzun idi. Yüzü güzel ve kırmızı ile karışık beyaz, sakalı sık, kolları uzun, saçları omuzlarına kadar uzundu ve dişlerini altın ile sağlamlaştırmıştı.

Fil yılından altı sene sonra doğdu. Ebu Bekir’in (radiyallâhu anhu) sebebiyetiyle İslamı kabul etmiş ve bu ümmetin ilk iman edenlerinden (sabikun evvelun) olmuştur. İki hicrete de katılmıştır, birincisinde Mekke´den Habeşistan´a, ikincisinde de Mekke´den Medine´ye. Bedir savaşı hariç Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) ile beraber bütün savaşlara katılmıştır. Bedir savaşına ise hanımı Rukiye´nin hastalığı sebebiyle katılamamıştır. Peygamber efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) efendimiz Osman´a hastası olduğu için Medine´de kalıp hastasına bakmasını emretmiştir. Yine de Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem), onu Bedir ehlinden saymıştır. Efendimiz Ömer İbnu’l Hattâb (radiyallâhu anhu) defnolunduktan üç gece sonra insanlar ona biat etti. Ḥamd Allâh´adır ki, onun hilafet döneminde birçok insan İslam´a girmiştir.

Onun faziletine ve bıraktığı hayırlı eserlere gelince bunlar, gerçekten çoktur. Osman (radiyallâhu anhu) hicri 30 senesinde insanların Mushaf hakkında farklı görüşlerinin olmasından ve ihtilafın doğmasından korkması üzere sahabeleri toplayarak onlara Ebu Bekir efendimizin (radiyallâhu anhu) ayetleri biraraya getirerek toplamış olduğu mushaftan 4 veya 5 nüsha yazdırdı. Herkesin itimad ederek başvurabilecekleri bu nüshaları dört bir yana gönderdi. Böylece Kur’ân hakkında asla ihtilaf olmamıştır. Ḥamd Allâh’adır.

Osman’ın (radiyallâhu anhu) zühtüne yani dünyaya züht edişine ve malını Allâh yolunda harcamasına gelince, Tirmizi “Sunen”inde rivayet ettiği bir hadiste peygamber efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) insanlara hitab ederek Allâh yolunda sadaka vermeye teşvik etti. Bunun üzerine Osman (radiyallâhu anhu) şöyle dedi: “Ben, tam teçhizatlı 100 deveyi Allâh yolunda vereceğim.” Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) sahabeleri tekrar Allâh yolunda sadaka vermeleri için teşvik etti. Osman (radiyallâhu anhu) dedi ki: “Ben, tam teçhizatlı 200 deveyi Allâh yolunda vereceğim.” Sonra Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) insanları tekrar teşvik etti ve Osman (radiyallâhu anhu) şöyle dedi “Ben, tam teçhizatlı 300 deveyi Allâh yolunda vereceğim.” Rivayeteden der ki, sonra gördüm ki Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) minberden indi ve Osman’ı övdü.

Şurahbîl İbn-i Muslim Osman hakkında şöyle demiştir: O (radiyallâhu anhu) insanlara emîrlerin yediği yemeklerden yedirirdi, sonra evine gider ve kendisi sirke ve zeytinyağı yerdi. (Ebu Nuaym “El-Hilye”)

Onun (radiyallâhu anhu) erdemlerinden biri de Rasûlullâh’ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) onu, büyük haya sahibidir diye vasıflandırmasıdır. Mü’minlerin validesi Ayşe (radiyallâhu anhâ) peygamber efendimize şöyle dedi: “Ey Allâh’ın Rasûlü, Ebu Bekir ve Ömer, içeriye girmek için senden müsade istediklerinde girmelerine izin verdin ve oturuşunda bir değişiklik yapmadın. Ancak Osman müsade istediğinde düz oturdun ve elbiseni düzelttin.” Bunun üzerine Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu:

أَلَا أَسْتَحِي مِنْ رَجُلٍ تَسْتَحِي مِنْهُ الْمَلَائِكَة اهـ

Manası: Osman çok büyük haya sahibi. Şayet benim uyluğumu açık görecek olsaydı, hayasından dolayı bana hacetini söylemekten çekinirdi. (Muslim “Sahih”inde)

Osman (radiyallâhu anhu) öyle bir şahsiyet ki Kur’ân-ı Kerîm’in tamamını bir rekatta hatmetmişti. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Manası: Yoksa o Allâh’a itaatkâr olup geceleri secdede ve kıyamda geçiren, âhiret azabından korkup Allâh’ın rahmetini uman… (Ez-Zumer suresi, 9. ayet)

İbn-i Ömer’den (radiyallâhu anhumâ) rivayet edildiğine göre bu ayette geçen şahıs hakkında “O, Osman İbn-i Affân’dır.” demiştir. (Ebu Nuaym “El-Hilye”)

Efendimiz Osman´ın (radiyallâhu anhu) ölümü ise, evinde bir müddet mahsur kaldıktan ve hizmetçilerinin kendisini müdafaa etmelerine mani olduktan ve sahabelerden, kendisi için kan dökülmemesini talep ettikten sonra gerçekleşmiştir. Lakin bazı sahabeler, onun için endişelenmiş ve onun kapısını kollamaları için oğullarını göndermişlerdir ki ona zarar vermek isteyen içeriye giremesinler. Ali (radiyallâhu anhu) dahi Hasan ve Hüseyin’i gönderdi ki kapısında bekleyip efendimiz Osman’ı korusunlar.

Efendimiz Osman ise şöyle buyurmuştu: “Dün rüyamda Rasûlullâh’ı (sallallâhu aleyhi ve sellem), Ebu Bekir’i ve Ömer’i gördüm. Bana ‘Sabret. Muhakkak ki sen önümüzdeki gece bizimle beraber yiyeceksin.’ dediler.” (Ahmed “Musned”inde)

Birileri Osman’ın evine, bitişiğinde bulunan evlerden tırmandı. Böylece bazı sefihler, efendimiz Osman’ın evine girdi ve içlerinden biri onu kılıçla yaraladı. O esnada hanımı Nâile, Osman’ın (radiyallâhu anhu) önüne atlayarak onu korumak istedi ve kılıç darbesiyle el parmakları kesildi. Sonra Osman’ı (radiyallâhu anhu) şehit ettiler. Hicri 35 senesinde Zulhicce ayının onsekizinde, bir cuma gününde şehit oldu efendimiz Osman. O gün, oruçlu hâlde Kur’ân okuyor iken şehit edildi. Vefat ettiğinde 82 yaşındaydı ve kendisini müdafaa etmedi çünkü katilleri Müslümanlardı. Efendimiz Osman (radiyallâhu anhu) Bâki mezarlığına defnedildi. Onun hilafet dönemi on iki yıl eksi on iki gün sürdü.

Rivayet edildiğine göre Ayşe validemiz mealen şöyle buyurdu: “Bir keresinde peygamberle (sallallâhu aleyhi ve sellem) beraber iken bana şöyle dedi ‘Ey Ayşe, keşke yanımızda kendisiyle konuşabileceğimiz biri olsaydı.’ Kendisine şöyle dedim ‘Ey Allâh’ın Rasûlü, Ebu Bekir’i çağırtayım mi?’ Rasûlullâh suskun kaldı. Sonra ‘Keşke yanımızda kendisiyle konuşabileceğimiz biri olsaydı.’ dedi. ‘Ömer’i çağırtayım mı?’ dedim, suskun kaldı. Sonra Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem), yanına genç bir hizmetçiyi çağır ve ona bir şey fısıldadı. Arından o genç gitti ve kısa zaman sonra Osman içeri girmek için izin istedi. Rasûlullâh ona izin verdi ve Osman içeri girdi. Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) onunla uzun konuştu ve iki veya üç defa şöyle buyurdu:

يَا عُثْمَانُ إِنَّ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ مُقَمِّصُكَ قَمِيصًا فَإِذا أَرَادَكَ الْمُنَافِقُونَ عَلَى أَنْ تَخْلَعَهُ فَلَا تَخْلَعْهُ لَهُمْ وَلَا كَرَامَة

Manası: Ey Osman, Allâh-u Azze ve Celle sana hilafeti nasip edecek. Münafıklar senden hilafeti bırakmanı istediğinde onu bırakma. (Ahmed “Musned”inde ve başkaları)

Allâh’tan dilerim ki o salih ve doğru insanların siyerlerini zikretmemizle bizim yolumuz aydınlansın, eğriliklerimiz düzelsin, hâllerimiz, amellerimiz ve ahlakımız daha iyi olsun. Allâh, onları örnek almaktaki azmimizi kuvvetlendirsin.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Dua:

Kâmet getir!

Allâh ist der Schöpfer Seiner Diener und ihrer Taten 24.11.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Allâh ist der Schöpfer Seiner Diener und ihrer Taten

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah ar-Ra^d, Âyah 16 sagt:

﴿أَمۡ جَعَلُواْ لِلَّهِ شُرَكَآءَ خَلَقُواْ كَخَلۡقِهِۦ فَتَشَٰبَهَ ٱلۡخَلۡقُ عَلَيۡهِمۡۚ قُلِ ٱللَّهُ خَٰلِقُ كُلِّ شَيۡءٖ وَهُوَ ٱلۡوَٰحِدُ ٱلۡقَهَّٰرُ ١٦﴾

Die Bedeutung lautet: Es ist nicht so, wie sie glauben, dass Gott Teilhaber hätte, die ähnliche Geschöpfe, wie die Seinen, erschaffen würden. Sage (o Muhammad): Allâh ist der Schöpfer von allem (der Geschöpfe und ihrer Taten) und Er ist der einzige Gott und alles außer Ihm ist ein Geschöpf.

Brüder im Islam, Allâh befahl in dieser Âyah Seinem Propheten Muhammad ﷺ, denjenigen, die Allâh Teilhaber beigesellten, zu widersprechen und ihnen aufzuzeigen, dass Allâh der Schöpfer von allem ist, dass Allâh der einzige Gott ist, dass Er keinen Teilhaber hat, dass Ihm nichts und niemand ähnelt und nichts und niemand gleicht, dass es außer Allâh keinen anderen Schöpfer gibt, dass Er allmächtig ist und dass alle Geschöpfe Seiner Allmacht unterliegen.

Liebe Brüder im Islam, zu den grundsätzlichen Glaubensweisen im Islam gehört der Glaube daran, dass Allâh unser Schöpfer ist. Er ist Derjenige, Der die Geschöpfe aus der Nichtexistenz in die Existenz hervorbringt. Allâh ist auch der Schöpfer unserer Taten, d. h. Derjenige, Der sie aus der Nichtexistenz in die Existenz hervorbringt. Es wurde überliefert, dass der Imâm der Sûfiyyah al-Djunayd al-Baghdâdiyy einmal über den Tawhîd gefragt wurde und er wie folgt antwortete: „Für alle Geschöpfe, seien sie Körper oder Taten, gibt es keinen Schöpfer außer Allâh, den Erhabenen.“ Die Körper sind alles, was Maße hat, gleich, ob klein oder groß. Was jedoch die Taten betrifft, so sind damit die Taten der Geschöpfe gemeint, sowohl die guten Taten als auch die schlechten. So sind wir verpflichtet, daran zu glauben, dass alles, was in die Existenz eintritt – gleich, ob Körper oder Taten – von Gott, dem Erhabenen, in die Existenz gebracht wird, entsprechend der Âyah 96 der Sûrah as–Sâffât:

﴿وَٱللَّهُ خَلَقَكُمۡ وَمَا تَعۡمَلُونَ ٩٦﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ist euer Schöpfer und der Schöpfer eurer Taten.

Diese Âyah bestätigt eindeutig das Erwähnte. Was uns betrifft, so erschaffen wir nichts, weder unser Selbst noch unsere Taten, sondern wir als auch unsere Taten wurden von Allâh, dem Erhabenen, erschaffen. Brüder im Islam, in diesem Zusammenhang gibt es zwischen unseren gewollten Taten – wie Essen, Trinken, Beten – und den ungewollten Taten, wie das Zittern bei Kälte, keinen Unterschied – alles wurde von Allâh erschaffen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-´An^âm, Âyât 162-163:

﴿قُلۡ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحۡيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ١٦٢ لَا شَرِيكَ لَهُۥۖ وَبِذَٰلِكَ أُمِرۡتُ وَأَنَا۠ أَوَّلُ ٱلۡمُسۡلِمِينَ ١٦٣﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad): Mein Gebet, mein Verrichten von guten Taten, mein Leben und mein Tod sind Geschöpfe von Allâh, dem Schöpfer aller Geschöpfe, Demjenigen, Der keinen Teilhaber hat. Mir wurde befohlen, an all das zu glauben und ich bin einer von den Muslimen.

Allâh, der Erhabene, berichtet in dieser Âyah, dass sowohl das Gebet des Dieners und das Verrichten der guten Taten aus Gehorsamkeit Gott gegenüber sowie das Opfern als auch das Leben des Dieners und sein Tod Eigentum und Geschöpfe Gottes sind und dass Er darin keinen Teilhaber hat.

Damit gab Er uns zu verstehen, dass es zwischen den gewollten Taten, wie dem Beten und Opfern, und dem, was dem Diener ungewollt geschieht, wie Leben und Tod, keinen Unterschied gibt.

Die gewollten Taten, d. h. die Taten, die der Diener Gottes willentlich ausführt, zeichnen sich dadurch aus, dass der Mensch dafür zur Rechenschaft gezogen werden wird. Für die guten Taten wird er belohnt werden und für die schlechten Taten verdient er Bestrafung.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 286:

﴿لَهَا مَا كَسَبَتۡ وَعَلَيۡهَا مَا ٱكۡتَسَبَتۡۗ﴾

Die Bedeutung lautet: Dem Geschöpf wird der Lohn dessen zuteil, was es an Gutem ausführt und auf ihm lastet das Übel dessen, was es an Schlechtem ausführt.

Das Ausführen bedeutet, dass man die Absicht und den Willen einer Tat zuwendet, die dann von Allâh erschaffen wird.

Brüder im Islam, die Diener führen ihre Taten somit nur aus und Allâh ist der Schöpfer der Diener, ihrer Taten und ihrer Absichten. Es gibt keinen Schöpfer außer Allâh, dem Erhabenen, Der keinen Teilhaber hat.

Brüder im Islam, demjenigen, der im Herzen der festen Überzeugung ist, dass Allâh der Schöpfer von allem ist und dass nur Er Nutzen und Schaden erschafft und dieser sich darüber stets bewusst ist, diesem fallen die Plagen und Schwierigkeiten dieser Welt leichter und ihm schwindet die Angst vor den Dienern Gottes.

O Allâh, lass uns von denjenigen sein, die standhaft auf dem rechten Weg bleiben.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâh, der Erhabene sagt in der Sûrah Fâtir, Âyah 3:

﴿هَلۡ مِنۡ خَٰلِقٍ غَيۡرُ ٱللَّهِ﴾

Die Bedeutung lautet: Es gibt keinen Schöpfer außer Allâh.

Niemand außer Allâh erschafft etwas, d. h., bringt es aus dem Nichtsein ins Sein hervor. Wer das Verb „erschaffen“ auf einen Menschen bezieht und damit „das Hervorbringen aus dem Nichtsein“ meint, ist kein Muslim. Es ist wie wenn jemand zu einem Menschen sagen würde: „Erschaffe mir so und so, wie Allâh dich erschaffen hat.“ Das führt aus dem Islam heraus. Derjenige, der so etwas gesagt hat, ist verpflichtet, zum Islam zurückkehren, indem er das Glaubensbekenntnis spricht.

O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

بيانُ أنَّ اللهَ خالقُ العِبادِ وأعمالِهِم

إنَّ الْحَمْدَ للهِ نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِينُهُ ونستهديهِ ونشكرُهُ ونستغفرُهُ ونتوبُ إليه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلَّ له ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ له، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وَحدَهُ لا شريكَ له ولا ضدَّ ولا نِدَّ ولا مثيلَ ولا شبيهَ لَهُ ولا مَكانَ ولا جهةَ لَه ولا خالقَ سواه، وأشهدُ أنَّ سيِّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرةَ أعينِنا محمَّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفيُّهُ وحبيبُهُ، صلى اللهُ على سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وعلى كُلِّ رسولٍ أَرْسَلَهُ وعلى ءالِه وصحابتِه الطيِّبينَ الطاهرين.

أما بعدُ عبادَ اللهِ، فإنيِ أوصيكم ونفسي بتقوى الله العليِّ القديرِ القائلِ في مُحْكمِ كتابِهِ في ذمِّ المشركين {أَمۡ جَعَلُواْ لِلَّهِ شُرَكَآءَ خَلَقُواْ كَخَلۡقِهِۦ فَتَشَٰبَهَ ٱلۡخَلۡقُ عَلَيۡهِمۡۚ قُلِ ٱللَّهُ خَٰلِقُ كُلِّ شَيۡءٖ وَهُوَ ٱلۡوَٰحِدُ ٱلۡقَهَّٰرُ ١٦}[1].

إخوةَ الإيمانِ لقد أمرَ اللهُ نبيَّهُ المصطَفَى في هذه الآيةِ أن يُنْكِرَ على المشركينَ الذين كانوا يعبدونَ الأصنامَ مِنْ دونِ اللهِ ويُبَيِّنَ لهم أنَّ اللهَ هو خالقُ كلِّ شىءٍ وأنَّهُ الواحدُ الذي لا شريكَ له ولامثيلَ له ولا نظيرَ، ولا خالقَ لِشَىْءٍ مِنَ الأشياءِ إلَّا هوَ وَلِذَا فهو وحدَه الْمُسْتَحِقُّ لِلْعِبَادَة.

أيها الأحبةُ إنَّ مِنْ أُصولِ عقائدِ الإسلامِ اعتقادَ أنَّ اللهَ خالقُنا أي مُخْرِجُنا منَ العَدمِ إلى الوجودِ وخالقُ أعمالِنا أي الذي يُبْرِزُها منَ العَدمِ إلى الوُجودِ، وقد رُوِيَ عنْ إمامِ الصوفيةِ العارفينَ الْجُنَيْدِ البَغدَاديِّ أنهُ سُئِلَ مَرَّةً عنِ التوحيدِ فقالَ إِنَّهُ لا مُكَوِّنَ لِشَىْءٍ مِنَ الأَشْيَاءِ مِنَ الأَعْيَانِ والأَعْمَالِ خالقَ لها إلّا اللهُ تعالى اهـ والأعيانُ إخوةَ الإيمان هي كلُّ ما لَهُ حجمٌ صغيرًا كانَ أم كبيرًا فيجبُ اعتقادُ أنَّ كلَّ ما دخلَ في الوجودِ مِنَ الأعيانِ أي الأحجامِ والأعمالِ ما كان خيرًا وما كان شرًا وُجِدَ بِخَلْقِ اللهِ سبحانَه وتعالى كما قالَ اللهُ عَزَّ وجلَّ في مُحْكَمِ كتابِهِ {وَٱللَّهُ خَلَقَكُمۡ وَمَا تَعۡمَلُونَ ٩٦}[2] أي أنَّ اللهَ خلقَكُم وخلقَ أعمالَكُمْ فَنَحْنُ أيها الأحبةُ لا نَخْلُقُ شيئًا لا ذواتِنا ولا أعمالَنا إنما نَحْنُ وأعمالُنا بخلقِ اللهِ تعالى ولا فرقَ في ذلك إخوةَ الإيمانِ بينَ أعمالِنا الاختياريةِ كالأكلِ والشربِ والصلاةِ وبينَ الأعمالِ الاضطرايةِ كَالارْتِعَاشِ مِنَ البردِ بلْ كُلُّ ذلكِ بِخَلْقِهِ سبحانَهُ، قال تعالى {قُلۡ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحۡيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ١٦٢ لَا شَرِيكَ لَهُۥۖ وَبِذَٰلِكَ أُمِرۡتُ وَأَنَا۠ أَوَّلُ ٱلۡمُسۡلِمِينَ ١٦٣}[3] أَخْبَرَ اللهُ تعالَى بِأَنَّ صَلاةَ العبدِ ونُسُكَهُ أي ما يَذْبَحُهُ تقربًا إلى الله تعالى كالأُضْحِيَّةِ ومَحْيَاهُ ومماتَهُ مِلكٌ له وخَلْقٌ له لا يُشارِكُهُ فيهِ غَيْرُهُ فأَعْلَمَنا أَنَّهُ لا فَرْقَ فِي ذَلِكَ بَيْنَ الأَعْمَالِ الاختِيَارِيَّةِ كَالصَّلاةِ والنُّسُكِ وبينَ مَا يَتَّصِفُ به العبدُ مِمَّا ليسَ بِاخْتِيارِهِ كالحياةِ والموتِ، إنما تَتَمَيَّزُ الأعمالُ الاختياريةُ أيِ التي تقعُ باختيارِ العبادِ ويكتسبُها الناسُ بأنها هيَ التي عليها يُحَاسَبُ الإنسانُ ويُؤَاخَذُ، فما كانَ منها خيرًا يُثابُ عليهِ وما كان شَرًّا يُؤَاخَذُ عليهِ كما قالَ اللهُ تعالى {لَهَا مَا كَسَبَتۡ}[4] أي منَ الخيرِ أي تنتفعُ بذلكَ {وَعَلَيۡهَا مَا ٱكۡتَسَبَتۡۗ}[5] أَيْ وَعَلَيْهَا وَبَالُ ما اكْتَسَبَتْهُ مِنَ الشَّرِّ أي تَسْتَحِقُّ العُقُوبَةَ علَى ذَلِكَ. والكَسْبُ إخوةَ الإيمانِ هو توجيهُ العبدِ قصدَهُ وإرادتَهُ نَحْوَ العَمَلِ فيخلقُهُ الله عندَ ذلكَ فالعبادُ أيها الأَحِبَّةُ كَاسِبُونَ لأعمالِهِمْ واللهُ خالقٌ لِلْعِبَادِ وخَالقٌ لأعمالِهِمْ وخالقٌ لِنِيَّاتِهِم وقصودِهِمْ لاخالقَ إلا هُوَ سبحانَهُ وتعالى الذي لا شريكَ لَهُ.

أيها الأحبةُ إنَّ من يَعْقِدُ قلبَهُ على أنَّ الله هو خالقُ كلِّ شىءٍ وأنه لا ضارَّ ولا نافعَ على الحقيقةِ إلا هوَ ويُكْثِرُ مِنْ شُهودِ ذلكَ بقلبِهِ حتى يصيرَ مُسْتَشْعِرًا لذلكَ بقلبِهِ دائمًا تَهُونُ عليه مصائبُ الدنيا وتهونُ عليه الشدائدُ ويذهبُ عنه الخوفُ منَ العبادِ ويصيرُ من أهلِ اليقينِ.

اللهُمَّ اجْعَلْنا من أهلِ اليقينِ الرَّاسِخِ وثَبِّتْنا على الطريقِ القويمِ بجاهِ سيدِ المرسلينَ عليهِ الصلاةُ والسلام. هذا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

يقولُ اللهُ تعالى ﴿هَلۡ مِنۡ خَٰلِقٍ غَيۡرُ ٱللَّهِ﴾[6] فَلا أحدَ سوى اللهِ يَخْلُقُ شيئًا أَيْ يُبْرِزُهُ مِنَ العَدَمِ إلى الوُجودِ فَمَنْ يَسْتَعْمِلُ كَلِمَةَ الْخَلْقِ مُضَافَةً لِلنَّاسِ فِى الْمَوْضِعِ الَّذِى تَكُونُ فِيهِ بِمَعْنَى الإِبْرَازِ مِنَ الْعَدَمِ إِلَى الْوُجُودِ فَقَدْ خَرَجَ مِنَ الإسلامِ كَأَنْ يَقُولَ شَخْصٌ لإنسانٍ „اخْلُقْ لِى كَذَا كَمَا خَلَقَكَ اللَّهُ“ فَإِنَّ ذلكَ رِدَّةٌ وَمَنْ صدرَ منهُ ذلك فليرجِعْ إلى الإسلامِ بالنُّطْقِ بالشّهادَتَيْنِ.

اللهُمَّ إنَّا دعَوْناكَ فاستجبْ لنا دعاءَنا فاغفِرِ اللهُمَّ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا اللهُمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأمواتِ ربَّنا ءاتِنا في الدنيا حسنَةٌ وفي الآخِرَةِ حسنةٌ وقِنا عذابَ النارِ اللهمَّ اجْعَلْنَا هُدَاةً مُهتدينَ غيرَ ضالّينَ ولا مُضِلينَ اللهُمَّ استرْ عَوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا واكفِنا مَا أَهمَّنا وَقِنا شَرَّ ما نتخوَّف. عبادَ الله إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاء ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة الرعد/16.[1]

سورة الصافات/96.[2]

سورة الأنعام/162-163.[3]

سورة البقرة/286.[4]

سورة البقرة/286.[5]

سورة فاطر/3.[6]

Türkisch

Cuma Hutbesi

KULLARIN VE AMELLERİN YARATICISI ALLÂH’DIR

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun. Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Ra‘d suresinin 16. ayetinde şöyle buyuruyor:

Manası: Yoksa Allâh’a onun yarattığı gibi yaratan ortaklar buldular da, bu yaratma, kendilerince birbirine benzer mi göründü. De ki (ey Muḥammed): Allâh her şeyi yaratandır. O El-Vâḥid ve El-Kahhâr‘dır.

Mümin kardeşlerim, bu ayet-i kerîmede Allâh, Rasûlü’ne ﷺ Allâh’a tapmak yerine putlara tapan müşrikleri reddetmesini ve onlara her şeyin yaratıcısının Allâh olduğunu; Allâh’ın eşi, ortağı ve benzeri olmadığını; Allâh’ın her şeye kâdir olduğunu ve her şeyin O’nun kudreti altında olduğunu beyan etmesini emrediyor.

Sevgili kardeşlerim, Allâh’ın bizlerin yaratıcısı olduğuna, yani bizleri yoktan var ettiğine ve amellerimizi yarattığına, yani amellerimizi yoktan var ettiğine inanmak İslâm akidesinin temel esaslarındandır. Rivayet olunduğuna göre sofilerin İmamı Cüneyd el-Bağdadi bir keresinde kendisine tevhid hakkında sorulduğunda, ister cisim olsun ister amel olsun her şeyin yaratıcısının Allâh-u Teâlâ olduğunu, O’ndan başka yaratıcının olmadığını söylemiştir. Mümin kardeşlerim, ister büyük ister küçük olsun eni, boyu ve derinliği olan her şey, cisimdir. Amellerden kastolunan ise ister hayır ister şer olsun kulların amelleridir. İster cisim olsun ister kulun ameli olsun varlığa giren her şey Allâh-u Subḥânehû ve Teâlâ’nın yaratmasıyladır. Allâh-u Teâlâ Es–Sâffât suresinin 96. ayet-i kerîmesinde şöyle buyuruyor:

﴿وَٱللَّهُ خَلَقَكُمۡ وَمَا تَعۡمَلُونَ ٩٦﴾

Manası: Allâh, sizlerin ve amellerinizin yaratıcısıdır.

Bu ayet-i kerîme zikrettiklerimizi açıkça tasdik etmektedir. Sevgili kardeşlerim, bizler hiçbir şey yaratamayız. Bizler ne kendimizi ne de amellerimizi yaratabiliriz. Bizlerin de amellerimizin de yaratıcısı Allâh-u Teâlâ’dır. Dolayısıyla yemek, içmek ve namaz kılmak gibi ihtiyari ameller ile soğuktan titremek gibi gayri ihtiyari amellerimiz arasında bu hususta fark yoktur; hepsi Allâh-u Teâlâ’nın yaratmasıyladır.

Allâh-u Teâlâ El-Enâm suresinin 162. ve 163. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

Manası: De ki (ey Muḥammed): Şüphesiz benim namazımın, ibadetlerimin, hayatımın ve ölümümün yaratıcısı âlemlerin Rabbi olan Allâh‘dır. O‘nun ortağı yoktur. Ben bununla emrolundum ve ben Müslüman olanların ilkiyim (yani Efendimize Peygamberlik vahyolunduğunda yeryüzünde ondan başka Müslüman kalmamıştı).

Bu ayet-i kerîme bizlere bildiriyor ki: Allâh-u Teâlâ; kulun kıldığı namazın, Allâh rızası için kestiği kurbanının, hayatının ve ölümünün mâliki ve yaratıcısıdır ve Allâh’ın ortağı yoktur. Dolayısıyla namaz kılmak ve kurban kesmek gibi ihtiyari ameller ile ölmek ve yaşamak gibi kulun isteği dışında meydana gelen gayri ihtiyari ameller arasında bu hususta bir fark yoktur. Kul, ihtiyari amellerinden, yani kendi isteği ile işlediği amellerinden dolayı hesaba çekilecektir. Kul, işlediği hayırlı ameller için mükâfatlandırılır ve işlediği şerli amellerden dolayı da azabı hak eder. Allâh-u Teâlâ El-Bakarah suresinin 286. ayet-i kerîmesinde şöyle buyuruyor:

﴿لَهَا مَا كَسَبَتۡ وَعَلَيۡهَا مَا ٱكۡتَسَبَتۡۗ﴾

Bu ayet-i kerîme bize kulun işlediği hayırlı amellerin lehine ve işlemiş olduğu şerli amellerin de aleyhine olduğunu bildiriyor.

Mümin kardeşlerim, kul, kastını ve iradesini bir amele doğru yöneltir; o ameli yaratan ise Allâh’dır. Kulları ve onların amellerini, niyetlerini ve kasıtlarını yaratan Allâh-u Teâlâ’dır. Hiçbir ortağı olmayan Allâh-u Subḥânehû ve Teâlâ’dan başka yaratıcı yoktur.

Mümin kardeşlerim, kalbinde Allâh-u Teâlâ’nın her şeyin yaratıcısı olduğuna ve zararı da faydayı da O’nun yarattığına inanan ve daima bunu kalbinde bulunduran kimseye, dünyanın belaları ve sıkıntıları hafif gelir. O kişi, kullardan korkmaz ve Allâh’a güvenci kâmil olur.

Allâh, Rasûlü Muḥammed’in hürmetine, bizleri doğru yolda sabit kalanlardan eylesin.

Sizler ve kendim için Allâh’tan mağfiret dilerim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Yüce Allâh Fâtir sûresinin 3. âyetinde şöyle buyuruyor:

‎ ﴿هَلۡ مِنۡ خَٰلِقٍ غَيۡرُ ٱللَّهِ﴾

Manası: Allâh’tan başka bir İlah yoktur.

Allâh‘dan başka hiç kimse, hiçbir şeyi yaratamaz yani yoktan var edemez.

Her kim „yaratmak“ kelimesini yoktan var elme anlamında insanlar hakkında kullanırsa, İslam dininden ayrılır.

Mesela biri kişi „Allâh’ın seni yaratığı gibi, bana şunu yarat“ derse, İslam dininden çıkar. Böyle bir şey söyleyen, İslam’a geri dönme niyetiyle Şahadeti getirmek zorundadır.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der zweite Khalîfah unserer Gemeinschaft ^Umar Ibn al-Khattâb 17.11.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der zweite Khalîfah unserer Gemeinschaft ^Umar Ibn al-Khattâb (Möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden)

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, Er ist einzig und hat keinen Teilhaber. Und ich bezeuge, dass unser geehrter Prophet Muhammad der Diener, der Gesandte und das beste Geschöpf Gottes ist. Allâh sandte ihn als Gnade für die Menschen und Djinn. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für seine gläubigen Angehörigen, rechtschaffenen Gefährten und diejenigen, die ihnen vollkommen folgen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 1:

Gewiss, die besten Menschen unserer Gemeinschaft, nach unserem Propheten, sind die vier rechtgeleiteten Kalifen: Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, möge die Liebe Gottes ihnen allen zuteilwerden. Die Gesamtzeit ihres Kalifats dauerte etwa 30 Jahre an. Unsere heutige Ansprache handelt über ^Umar Ibn al-Khattâb, den Zweiten der rechtgeleiteten Kalifen und besten Menschen in dieser Gemeinschaft nach unserem Propheten Muhammad ﷺ und Abû Bakr as–Siddîq. Im Jahr 13 nach der Auswanderung wurde ihm, nach dem Tod von Abû Bakr as–Siddîq, das Kalifat übertragen. Sein Kalifat dauerte etwa 10 Jahre und sechs Monate an.

Er ist Amîru l-Mu´minîn, Abû Hafs, ^Umar Ibn al-Khattâb Ibn Nufayl Ibn ^Abdi l-^Uzzâ Ibn Riyâh vom Stamm der Quraysch. Seine Mutter ist Hantamah Bint Hâschim. Der Gesandte Gottes ﷺ bezeichnete ihn als al-Fârûq, da er Gerechtigkeit von Ungerechtigkeit schied. Des Weiteren sagte der Gesandte Gottes ﷺ.

إِنَّ اللهَ جَعَلَ الْحَقَّ عَلَى لِسَانِ عُمَرَ وَقَلْبِه اهـ

Die Bedeutung lautet: Allâh füllte das Herz von ^Umar mit der Wahrheit und ließ die Wahrheit auf seiner Zunge liegen.[1]

Er wurde 13 Jahre nach dem Jahr des Elefanten geboren und nahm den Islam erst an, nachdem bereits 40 Männer und 11 Frauen ihn angenommen hatten.

Noch zu Lebzeiten von Abû Bakr as–Siddîq, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, wurde er zum Khalifah ernannt. Er waltete seines Amtes mit Aufrichtigkeit, Gerechtigkeit und weisem Taktieren.

Trotz seiner Strenge war er sehr bescheiden. Es wurde überliefert, dass er Mehl auf seinem eigenen Rücken zu Waisenkindern trug, über die er erfahren hatte, dass sie äußerst bedürftig waren. Eines Tages untersagte er es, mehr Brautgabe zu verlangen als das, was der Gesandte Gottes geleistet oder für seine Töchter verlangt hatte, doch als eine Frau zu ihm sagte: O Emir der Gläubigen (Amîru l-Mu´minîn), das steht dir nicht zu, denn die Âyah 20 der Sûrah an-Nisâ´ bedeutet: Wenn ihr der Einen viel Geld (Brautgabe) gibt, so nehmt ihr nichts davon weg. Sodann stieg der geehrte Gefährte ^Umar auf die Kanzel (Minbar) und sagte: Eine Frau liegt richtig und ^Umar lag falsch. Möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden.

Im Jahr 17 nach der Auswanderung brach ^Umar Ibn al-Khattâb zur ^Umrah auf. Er blieb 20 Tage in Makkah und ließ währenddessen die Harâm-Moschee erweitern, möge Allâh ihn reichlich belohnen. Im selben Jahr heiratete er Ummu Kulthûm, Tochter von ^Aliyy Ibn Abî Tâlib. Zuvor hatte ^Aliyy seine Tochter wegen eines Anliegens zu ^Umar gesandt, danach unterbreitete er ihm das Angebot, sie zu heiraten. Dies deutet auf die Liebe ^Aliyys zu ^Umar und das Streben von ^Umar nach der Abstammung von den muslimischen Angehörigen unseres Propheten ﷺ.

Im Jahr 18 nach der Auswanderung herrschte in al-Madînah al-Munawwarah und ihrer Umgebung eine Dürre, sodass der Sand, der vom Wind geweht wurde, Asche ähnelte. Aus diesem Grund bezeichnete man jenes Jahr als das Ramâdah-Jahr, also das Asche-Jahr. Damals waren viele Menschen aus Hunger und Durst umgekommen, sogar die Tiere fanden kaum etwas zu fressen. Als ein Gefährte ein Schaf schlachtete, weil seine Familienangehörigen darauf beharrten, sah er, dass die Knochen des Schafes rot geworden waren. Er sagte O Muhammad und ging zum Grab unseres Propheten ﷺ. Dort sagte er: O Gesandter Gottes, bitte für deine Gemeinschaft um Regen, denn sie leidet. Danach sah er den Propheten Muhammad ﷺ im Traum. Der Gesandte Gottes befahl ihm darin, ^Umar zu grüßen und ihm mitzuteilen, dass Regen herabkommen wird, und ihm den Befehl auszurichten, weiterhin bestrebt den Bedürfnissen der Gemeinschaft nachzukommen. Der Mann kam zu ^Umar und berichtete ihm, was er im Traum sah. ^Umar weinte und ging darauf hinaus zu den Menschen. Er berichtete ihnen, was der Mann im Traum sah, und fragte sie um Rat und ob er eine zutreffende Entscheidung vernachlässigt hätte. Sie rieten ihm, Allâh um Regen zu bitten und von den Muslimen außerhalb der Hidjâz-Region Hilfe zu verlangen. ^Umar sandte dann Boten zu den Emiren (Umarâ´) der Städte, damit sie den Menschen in al-Madînah al-Munawwarah und Umgebung helfen. Ebenfalls bat er Allâh mittels al-^Abbâs Ibn al-Muttalib, der bei ihm war, um Regen, dabei hielt er eine Ansprache, sank auf seine Knie und sagte: O Allâh, wir haben unsere Grenzen erreicht, so auch die Menschen um uns, wir sind erschöpft und niemand ist vor Sünden bewahrt, wenn nicht Du ihn davor schützt; und niemand hat die Kraft, Gutes zu verrichten, wenn nicht Du ihm die Kraft dafür gibst. Bitte lasse es regnen, sodass wir und unsere Regionen aufleben. Er bat Allâh, bis Regen herabkam. Alsbald kam die von Abû Musâ al-Asch^ariyy aus dem Irak gesandte Hilfe, und auf dem Meeresweg kamen die von ^Amr Ibn al-^Âs aus Ägypten gesandten Nahrungsvorräte. Damit war mit der Gnade Gottes die Plage aufgehoben.

Was das Verrichten der Tarâwîh-Gebete, wie wir es heute kennen, betrifft, gehört dies zu den Neuerungen, die ^Umar, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, eingeführt hat. Davor haben die Muslime sie einzeln verrichtet. ^Umar brachte sie dazu, diese Gebete in der Gemeinschaft zu verrichten und bestimmte hierfür Ubayy Ibn Ka^b zum Imam in al-Madînah al-Munawwarah. Diese Neuerung haben die Muslime bis heute beibehalten, möge Allâh ihn hierfür reichlich belohnen. Sein Einführen dieser Neuerung entspricht der von Imâm Muslim überlieferten Aussage des Gesandten Gottes ﷺ:

مَنْ سَنَّ في الإِسْلَامِ سُنَّةً حَسَنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وَأَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِها بَعْدَهُ لَا يَنْقُصُ مِنْ أُجورِهِمْ شَىءٌ اهـ

Die Bedeutung lautet: Wer in den Islam eine gute Sunnah (Neuerung) einführt, erhält die Belohnung dafür und zusätzliche Belohnung, wenn diese Sunnah (Neuerung) nachgeahmt wird, ohne dass sich die Belohnungen der Nachahmer verringern.

Zu Ende des Jahres 23 nach der Auswanderung stach ihn Abû Lu´lu´ah al-Madjûsiyy, Fayrûz der Sklave von al-Mughîrah Ibn Schub^ah, nieder. Abu Lu´lu´ah war kein Muslim. Er wird seine gerechte Strafe erfahren. An jenem Tag befand sich ^Umar zum Morgengebet in der Moschee. Als sich die Muslime zum Gebet aufgereiht hatten, ging Abû Lu´lu´ah durch die Reihen nach vorne und hatte einen mit Gift bestrichenen, zweizackigen Dolch in der Hand. Er stach damit auf ^Umar ein, dabei stach er ihn auch unterhalb des Bauchnabels, was den Tod von ^Umar verursachte. Er verletzte und tötete auch einige weitere Gefährten. Ebenfalls erstach er sich selbst. Wenige Tage später verstarb ^Umar im Alter von 63 Jahren, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden. Er wurde im Haus von ^Â´ischah, möge die Liebe Gottes ihr zuteilwerden, in der Nähe des Gesandten Gottes und Abû Bakr as–Siddiq beerdigt. Möge Allâh dem Gefährten ^Umar Ibn al-Khattâb gnädig sein und ihn für den Dienst an unserer Gemeinschaft reichlich belohnen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte.

Brüder im Islam, der Gesandte Gottes ﷺ sagte als Verdeutlichung der Besonderheit des Gefährten ^Umar, Radiya l-Lâhu ^Ahn:

لَوْ كَانَ نَبِيٌّ بَعْدِي لَكَانَ عُمَرَ بنَ الخَطَّابِ

Die Bedeutung lautet: Gäbe es einen Propheten nach mir, so wäre er ^Umar Ibn al-Khattâb. [Überliefert von At-Tirmidhiyy]

Dieser Hadîth beinhaltet die Mitteilung, dass der geehrte Prophet Muhammad ﷺ der Letzte aller Propheten ist. Somit ist derjenige, der behauptet, ein Prophet nach dem Propheten Muhammad ﷺ zu sein, kein Muslim, wie auch jeder andere, der diese Behauptung glaubt.

Dies gehört zu den Behauptungen eines Mannes, der angeblich rechtweisend war und einer Tarîqah angehörte, er sagte: Wir sind kleine Propheten. Einige Menschen haben es ihm geglaubt, möge Gott uns davor bewahren. Wahrlich, wir wurden von Allâh erschaffen und werden von Ihm zur Rechenschaft gezogen werden.

Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen. Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast, Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur‘ân:

[1] Überliefert von at-Tirmidhiyy in as-Sunan

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

عُمرُ بنُ الخطَّابِ رضِي الله عنْه ثَاني الخلفَاءِ الرَّاشِدِين

الحمدُ للهِ ربِّ العالمينَ الحمدُ للهِ الذي قَيَّضَ لِلْخَلْقِ رجالًا حَفِظُوا عليهِمُ الدِّينَ، وَأَظْهَرَ مَنَاقِبَهُمْ نُصْرةً لهذا الدِّينِ، وأشهدُ أن لا إله إلّا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ له وأشهدُ أنَّ سيدَنا ونَبِيَّنَا مُحمَّدًا عبدُه ورَسُولُهُ إلى جميعِ الخَلْقِ رَحْمَةً لِلْعَالَمِين. اللهمَّ صلِّ وسَلِّمْ على سيدِنا محمدٍ الأمينِ وعلى ءالِهِ وصَحْبِهِ والتَّابِعِينَ لهم بِإِحْسَانٍ إلى يومِ الدين.

أما بعدُ عِبَاد اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العظيمِ والثَّبَاتِ على هَدْيِ نَبِيِّهِ الكريمِ. يقولُ اللهُ تعالى ﴿مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ رِجَالٞ صَدَقُواْ مَا عَٰهَدُواْ ٱللَّهَ عَلَيۡهِۖ فَمِنۡهُم مَّن قَضَىٰ نَحۡبَهُۥ وَمِنۡهُم مَّن يَنتَظِرُۖ وَمَا بَدَّلُواْ تَبۡدِيلٗا ٢٣﴾[1].

إِنَّ أفضَلَ هذهِ الأُمَّةِ بعدَ نَبِيِّها الخُلفَاءُ الرَّاشِدُونَ الأربعةُ أبو بَكرٍ وَعُمَرُ وَعُثْمَانُ وَعَلِيٌّ رِضْوَانُ اللهِ عَلَيْهِمْ. وَكَانَتْ مُدَّةُ خِلَافَتِهِمْ نَحْوًا مِنْ ثَلاثِينَ سَنَةً. وحدِيثُنا اليومَ عن عُمَرَ ابنِ الخَطَّابِ رضي الله عنه ثاني الخُلَفاءِ الرَّاشِدِينَ وأفْضَلِ هذِهِ الأُمَّةِ بعدَ نَبِيِّها صلى الله عليه وسلم وَبعْدَ أَبِي بَكْرٍ رَضِيَ اللهُ عنه. ومُدَّةُ خِلافَتِهِ عَشْرُ سِنِينَ وَسِتَّةُ أَشْهُرٍ تَقْرِيبًا فَقَدْ وَلِيَ الخِلَافَةَ بعدَ وفاةِ أَبِي بَكرٍ الصِّدِّيقِ رضي الله عنه سنةَ ثَلاثَ عَشْرَةَ مِنَ الهِجْرَةِ.

لَقَّبَهُ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم بِالفاروقِ لأَنَّهُ يَفْرُقُ بَيْنَ الحَقِّ والبَاطِلِ فَقَدْ قَالَ صلَّى الله عليه وسلم إِنَّ اللهَ جَعَلَ الْحَقَّ عَلَى لِسَانِ عُمَرَ وَقَلْبِهِ[2] اهـ وَمَعْنَاهُ أَنَّ اللهَ أَجْرَى الحَقَّ عَلَى لِسَانِ عُمَرَ وَقَلْبِهِ. أَسْلَمَ بعدَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَإِحْدَى عَشْرَةَ امْرَأَةً.

وَلِيَ عُمَرُ الخِلَافَةَ بِعَهْدٍ مِنْ أَبِي بَكْرٍ الصِّدِّيقِ رَضِيَ اللهُ عنهُما. وَقَامَ بِأَمْرِ الخِلَافَةِ بِالصِّدْقِ والعَدْلِ وَحُسْنِ التَّدْبِيرِ والسِّياسَةِ لا يَخَافُ في اللهِ لوْمَةَ لَائِمٍ. وَهُوَ مَعَ حَزْمِهِ كَانَ مُتَواضِعًا فَيُرْوَى أَنَّهُ حَمَلَ الدَّقِيقَ وَالطَّعَامَ عَلَىَ ظَهْرِهِ إلَى الأَيْتَامِ الذِينَ عَلِمَ بِحالِهِمْ مِنَ الفَاقَةِ وَالشِّدَّةِ. وَرَاجَعَتْهُ امْرَأَةٌ فِي مَنْعِهِ الزِّيادَةَ في مُهورِ النِّساءِ عمَّا سَاقَهُ النَّبِيُّ عليهِ الصلاةُ والسلامُ أَوْ سِيقَ إِلَيْهِ فِي بَنَاتِه فَقَالَتِ الْمَرْأَةُ لِعُمَرَ لَيْسَ لَكَ ذَلِكَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ إِنَّ اللهَ تعالَى يَقُولُ ﴿وَءَاتَيۡتُمۡ إِحۡدَىٰهُنَّ قِنطَارٗا فَلَا تَأۡخُذُواْ مِنۡهُ شَيۡ‍ًٔاۚ﴾[3] فَرَجَعَ سيدُنَا عُمَرُ إلَى الْمِنْبَرِ وَبَيَّنَ لِلنَّاسِ خَطَأَهُ وَتَرَاجُعَهُ عَمَّا قَالَ فَقَالَ أَصَابَتِ امْرَأَةٌ وَأَخْطَأَ عُمَرُ. رَضِيَ اللهُ عنهُ.

وفي سنةِ سَبْعَ عَشْرَةَ لِلْهِجْرَةِ تَزَوَّجَ أميرُ المؤمنينَ عمرُ بنُ الخطابِ بِأُمِّ كُلثومٍ بِنْتِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طالبٍ وكانَ عَلِيٌّ رَضِيَ اللهُ عنهُ قَدْ أَرْسَلَ إليهِ بِابْنَتِه أُمِّ كُلثومٍ في حَاجَةٍ إلَى عُمَرَ ثم سَأَلَهُ إِنْ أَعْجَبَتْهُ لِيُزَوِّجَهَا إِيَّاهُ فَقَبِلَ عُمَرُ وهذا يَدُلُّ علَى شِدَّةِ حُبِّ عليٍّ لعُمَرَ وَتَوْقِيرِه وَحِرْصِ عُمَرَ علَى التَّشَرُّفِ بِأَهْلِ بَيْتِ النُّبُوَّةِ وَمُصَاهَرَةِ عَلِيٍّ فَرَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا مَا كانَ أَخْلَصَ حُبَّهُمَا فِي اللهِ عَزَّ وَجَلَّ.

وفي سَنَةِ ثَمانِي عَشْرَةَ حَصَلَ قَحْطٌ شَدِيدٌ في المدينَةِ ومَا حَوْلَها وَكَانَتِ الرِّيحُ تَسْفِي تُرَابًا كَالرَّمَادِ فَسُمِّيَ ذَلِكَ العَامُ عَامَ الرَّمَادَةِ فَهَلَكَ كَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ بِسَبَبِ الجُوعِ وَقِلَّةِ الْمَطَرِ وَكَانَتِ البَهَائِمُ لَا تَكَادُ تَجِدُ مَا تَأْكُلُهُ حَتَّى إِنَّ أَحَدَ الصَّحَابَةَ ذَبَحَ شَاةً بعدَ إِلْحَاحِ أَهْلِهِ عَلَيْهِ بِذَبْحِ شَاةٍ مِنْ شِيَاهِهِ وَهُوَ يَقُولُ لَيْسَ فِيهِنَّ شَىْءٌ ثُمَّ ذَبَحَهَا فَإِذَا عِظَامُها حُمْرٌ فَقَالَ يا مُحَمَّدَاهُ وَذَهَبَ إلَى قَبْرِ النَّبِيِّ المصطَفَى صلى الله عليه وسلم فقالَ يا رسولَ اللهِ اسْتَسْقِ لِأُمَّتِكَ أَيِ ادْعُ اللهَ لَهُمْ بِإِنْزَالِ المطَرِ فَإِنَّهُمْ قَدْ هَلَكُوا فَرَأَى النبيَّ مُحَمَّدًا صلى الله عليه وسلم في المنامِ وأمرَه أَنْ يُقْرِئَ عُمَرَ السَّلامَ مِنْهُ عليهِ الصلاةُ والسلامُ وأَنْ يُخْبِرَهُ أَنَّهُمْ مُسْقَوْنَ وأَمَرَهُ أَنْ يَقُولَ لَهُ عَلَيْكَ بِالكَيْسِ الكَيْسِ فأَتَى هذَا الرَّجَلُ عُمَرَ وأخْبَرَهُ بِما رَأَى فَبَكَى عُمَرُ وخَرَجَ إلى النَّاسِ يُخْبِرُهُمْ بِرُؤْيَا الرَّجُلِ وَيَسْتَشِيرُهُمْ إِنْ كانَ فِي مَا يَرَوْنَهُ قَدْ قَصَّرَ فِي أَمْرٍ غَيْرُهُ خَيْرٌ مِنْهُ فأَشَارُوا عَلَيْهِ بِالاسْتِسْقَاءِ فَاسْتَسْقَى عُمَرُ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ وخَطَبَ وكانَ معهُ العَبَّاسُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ عَمُّ النبيِّ صلَّى اللهُ عليهِ وَسَلَّمَ فَتَوَسَّلَ عُمَرُ بِالْعَبَّاسِ وَجَثَا علَى رُكْبَتَيْهِ يَدْعُو اللهمَّ عَجَزَتْ عَنَّا أَمْصَارُنا وَعَجَزَ عَنَّا حَوْلُنَا وَقُوَّتُنا وعَجَزَتْ عَنَّا أَنْفُسُنَا وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلّا بِكَ اللهُمَّ اسْقِنَا وَأَحْيِ العِبَادَ وَالبِلادَ إِلَى أَنْ نَزَلَ الْمَطَرُ وَأُغِيثُوا فَانْكَشَفَ البَلاءُ بِرَحْمَةِ الله.

وأمَّا صَلَاةُ التَّراوِيحِ علَى النَّحْوِ التِي يُصَلِّيهَا المسلِمُونَ اليَوْمَ بِجَمَاعَةٍ فَهُوَ مِنْ جُمْلَةِ مَا سَنَّهُ عُمرُ رضيَ اللهُ عنهُ حيثُ جَمَعَ النَّاسَ في صَلَاةِ التَّراوِيحِ على إِمَامٍ وَاحِدٍ بَعْدَ أَنْ كَانُوا يُصَلُّونَها مُتَفَرِّقِينَ وَجَعَلَ عَلَيْهِمْ أُبَيَّ بْنَ كَعْبٍ يَؤُمُّهُمْ في المدينَةِ وَهِيَ سُنَّةٌ مَاضِيَةٌ بَعْدَهُ إلَى وَقْتِنَا هَذَا فَجَزَاهُ اللهُ عَنَّا خَيْرًا فَهُوَ كمَا قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم مَنْ سَنَّ في الإِسْلَامِ سُنَّةً حَسَنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وَأَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِها بَعْدَهُ لَا يَنْقُصُ مِنْ أُجورِهِمْ شَىءٌ اهـ

وَفِي أَوَاخِرِ سَنَةِ ثَلاثٍ وَعِشْرِينَ طَعَنَهُ أَبُو لُؤْلُؤَةَ المجوسيُّ فيروزُ مملوكُ الْمُغِيرَةِ بْنِ شُعْبَةَ وَلَمْ يَكُنْ أَبُو لؤلؤةَ مُسلِمًا بَلْ كانَ كَافِرًا عَاقَبَهُ اللهُ بِمَا يَسْتَحِقُّ. وَكَانَ حُصُولُ ذلكَ بعْدَمَا خَرَجَ عُمرُ رضي اللهُ عنهُ لِصَلَاةِ الصُّبْحِ وَقَدِ اسْتَوَتِ الصُّفُوفُ فَدَخَلُ الخَبِيثُ أبو لُؤْلؤةَ بينَ الصفوفِ وَبِيَدِهِ خَنْجَرٌ مَسْمُومٌ بِرَأْسَيْنِ فَطَعَنَهُ بِهِ عِدَّةَ طَعَنَاتٍ إِحْدَاهَا تَحْتَ سُرَّتِهِ كَانَتْ سَبَبَ وَفَاتِه وَأُصِيبَ مِنَ الصَّحَابَةِ غَيْرُهُ وَمَاتَ بَعْضُهُم. وَطَعَنَ اللَّعِينُ نَفْسَهُ فَمَاتَ. ثُمَّ تُوِفِّيَ عُمَرُ رضيَ اللهُ عنهُ بعدَ أَيَّاٍم مِنْ طَعْنِهِ عَنْ ثَلَاثٍ وَسِتِّينَ سَنَةً وَدُفِنَ في حُجْرَةِ عَائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عنهَا بِقُرْبِ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم وأَبِي بَكْرٍ رَضِيَ اللهُ عنهُ. فَرَحِمَ اللهُ عُمَرَ بْنَ الخَطَّابِ رَضِيَ اللهُ عنهُ وجَزَاهُ عَنْ أُمَّةِ مُحمَّدٍ خَيْرًا. أقولُ قولِي هذَا وأستغفِرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

إخوة الإيمان، قالَ النبيُّ صلى الله عليه وسلم في بَيانِ فَضْلِ سيدِنا عمرَ رضيَ اللهُ عنهُ لَوْ كَانَ نَبِيٌّ بَعْدِي لَكَانَ عُمَرَ بنَ الخَطَّابِ اهـ رواه الترمذي، وفي هذا الحديثِ أيضًا أن سيدَنا محمدًا هو ءاخِرُ الأنبياءِ فَمَنِ ادَّعَى النُّبُوَّةَ لِنَفْسِهِ بعدَ رَسُولِ اللهِ فَقَدْ كَفَرَ وَمَنْ صَدَّقَهُ فقَدْ كفَرَ، وَادِّعاءُ النبوةِ مِنْ ضَلالاتِ رَجُلٍ كانَ يَدَّعِي الطريقةَ والإرشادَ فقَدْ قالَ والعياذُ باللهِ (نَحنُ أنبياءُ مُصَغَّرُونَ) فَصَدَّقَهُ بَعْضُ الناسِ فَإِنَّا للهِ وَإِنَّا إليهِ رَاجِعُون.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهمَّ لا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنا في دينِنا، اللهمَّ لا تَجْعَلِ الدنيا أكبَرَ هَمِّنَا ولا مَبْلَغَ عِلْمِنَا ولا تُسَلطْ علينَا مَنْ لا يَرْحَمُنا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون، وَأَقِمِ الصلاة.

[1] سورة الأحزاب.

رواه الترمذي في سننه.[2]

سورة النساء ءاية 20.[3]

Türkisch

Cuma Hutbesi

RAŞİT HALİFELERİN İKİNCİSİ ÖMER EFENDİMİZ (RADİYALLÂHU ANHU)

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kadîr olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Manası: Mü´minlerden öyle adamlar var ki; Allâh´a verdikleri söze sadık kaldılar. İçlerinden bir kısmı verdikleri sözü yerine getirmiştir, bir kısmı da beklemektedir. Verdikleri sözü asla değiştirmemişlerdir. (El-Aḥzâb suresi, 23. ayet)

Muhakkak ki peygamber efendimiz´den sonra bu ümmetin en faziletlileri, Hulefâ-i Raşidin olan dört büyük halife Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali´dir (ridvânullâhi aleyhim). Onların toplam hilafet dönemi yaklaşık 30 sene sürmüştür.

Bugün, raşit halifelerin ikincisi olan efendimiz Ömer İbnu‘l Hattâb (radiyallâhu anhu) hakkında konuşacağız. O, peygamberimiz´den ve efendimiz Ebu Bekir´den sonra bu ümmetin en faziletli kişisidir. Hicretin 13. senesinde, Ebu Bekir´in vefatından sonra halifeliği üstlenip takriben on sene altı ay halifelik yapmıştır.

O ki, mü´minlerin emîri Ebu Hafs, Kureyş kabilesinden olup Riyâhın oğlu Abdu‘l Uzzâ´nin oğlu Nufeyl´in oğlu El-Hattâb´ın oğlu Ömer´dir. Annesi ise Hâşim´in kızı Hantemeh´dir. Peygamberimiz, efendimiz Ömer´i hak ile batılı ayırt ettiği için El-Fârûk ismi ile lakaplandırmıştır. Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) o´nun hakkında şöyle buyurmuştur:

إِنَّ اللهَ جَعَلَ الْحَقَّ عَلَى لِسَانِ عُمَرَ وَقَلْبِه اهـ

Manası: Allâh, hakkı Ömer´in dilinde ve kalbinde kıldı. (Tirmizi “Sunen“)

Efendimiz Ebu Bekir, zamanında Ömer´i halife seçti. Ömer, hilafeti doğrulukla, adaletle, güzel tedbir ve siyasetle, Allâh için kimseden korkmadan, çekinmeden yürüttü. Sağlam duruşu ile beraber çok da mütevazı idi. O´nun, yoksul ve zor durumda kalmış yetimlere, sırtında un ve başka yiyecekeler taşıdığı rivayet edilir. Peygamber efendimizin mehir olarak verdiği ve kendi kızları için de verilen mehir’den fazlasını kadınlara, mehir olarak istemelerini nehyeden Ömer’e bir kadın şöyle deyince: Ey mü’minlerin emîri, bunu yapamazsın. Şüphesiz Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَءَاتَيۡتُمۡ إِحۡدَىٰهُنَّ قِنطَارٗا فَلَا تَأۡخُذُواْ مِنۡهُ شَيۡ‍ًٔاۚ﴾

Manası: Onlardan birine (bir kadına) bir kantar (mehir olarak) vermiş olsanız dahi ondan hiçbir şeyi geri almayın. (En-Nisâ‘ suresi, 20. ayet)

Efendimiz Ömer minbere geri döndü ve insanlara kendisinin hata etmiş olduğunu ve hatasından döndüğünü bildirerek şunu söyledi: “Bir kadın doğru söyledi, Ömer ise hata etti.“ Allâh ondan razı olsun.

Hicretin 17. senesinde efendimiz Ömer Umre yapmak için Mekke´ye gitti ve orada 20 gün kaldı. Orada kaldığı süre içerisinde Mescid-i Haram’ı genişletti. Müslümanlara yaptığı bu hayırdan ötürü Allâh onu mükafatlandırsın. Aynı senede mü’minlerin emîri efendimiz Ömer İbnu’l Hattâb, efendimiz Ali İbn Ebî Tâlib’in kızı Ümmü Gülsüm ile evlendi. Ali (radiyallâhu anhu) kızı Ümmü Gülsüm’ü bir ihtiyacından dolayı Ömer‘e gönderdi. Sonra efendimiz Ömer’e kızını beğendiği taktirde ona Ümmü Gülsüm‘ü evlendireceğini sordu. Efendimiz Ömer onunla evlenmeyi kabul etti. Bu olay, efendimiz Ali’nin Ömer‘e olan sevgisini ve hürmetini göstermektedir. Ayrıca efendimiz Ömer’in, peygamberin ehl-i beytiyle şereflenmeyi ne kadar istediğini ve Ali ile hısım olmayı ne kadar önemsediğini göstermektedir. Onların sevgileri Allâh Azze ve Celle’nin rızası içindi. Allâh ikisinden de razı olsun.

Hicretin 18. senesinde Medine ve çevresinde çok şiddetli bir kuraklık meydana geldi. Rüzgar, küle benzer bir toprağı havaya savuruyordu. Bundan dolayı o seneye kül yılı dendi. Açlık ve yağmurun azlığı nedeniyle birçok insan helak oldu. Hayvanlar bile yiyecek pek bir şey bulamıyorlardı. Bir sahabi, koyunlarında bir şey yok (yani onlar pek et vermez) demesine rağmen ailesinin ısrarı üzerine koyunlarından bir tanesini kesti ve hayvanın kemiklerinin kırmızı olduğunu gördü. “Yâ Muḥammedâh“ dedi ve peygamber efendimiz Muḥammed Mustafâ’nın kabrine gidip şöyle dedi: “Yâ Rasûlallâh, ümmetin için Allâh’tan yağmur dile, çünkü onlar helak oldu.“ Sonra peygamber efendimiz‘i (sallallâhu aleyhi ve sellem) rüyasında gördü ve rüyasında peygamber efendimiz o sahabiye, Ömer’e peygamberimizden (aleyhissalâtu vesselâm) selam söylemesini, yağmur yağacağını ona haber vermesini ve ümmetin menfaati için gayretle devam çalışmasını söylemesini emretti. Bu sahabi, efendimiz Ömer’in yanına gitti ve ona bu rüyayı haber etti. Efendimiz Ömer ağladı ve insanların yanına çıkıp onlara o adamın rüyasından haber verdi. Daha iyi yapabileceği, eksik yaptığı bir şeyi görüp görmediklerini onlarla danıştı. Ona, istiskâ namazını (yağmur dileme namazını) ve Hicaz bölgesinin dışındaki Müslümanlardan da yardım istemesini işaret ettiler. Efendimiz Ömer emîrlere, Medine ve çevresindeki Müslümanlara yardım etmeleri için mektup yazdı. Efendimiz Ömer (radiyallâhu anhu) İstiskâ namazını kıldı ve bir konuşma yaptı. Onunla beraber Abdulmuttalib’in oğlu, peygamber efendimiz’in amcası Abbâs da vardı. Efendimiz Ömer, Abbâs ile tevessül etti, dizleri üzerine çökerek söyle dua etti: “Allâh’ım, biz de etrafımızdakiler de sınırlarımıza ulaştık. Senin koruman olmadan hiç kimse kendisini günahlardan koruyamaz ve Senin yardımın olmadan hiç kimse ibadet edip taatte bulunamaz. Allâh’ım, yağmur yağdır da kullar ve beldeler tekrar canlansın.“ Ta ki yağmur yağıp yardıma kavuşuncaya kadar dua etti. Sonra, Ebu Musa El-Eşari’nin gönderilmiş olduğu İrak’tan yardım konvoyları ve Amr İbnu’l Âs’ın gönderilmiş olduğu Mısır’dan deniz yolu ile erzak da geldi. Böylece Allâh’ın rahmeti ve merhametiyle üzerlerinden bu bela kalktı.

Teravih namazının cemaatle kılınması, Ömer‘in (radiyallâhu anhu) bizlere açmış olduğu yeniliklerden biridir. Bir imamın arkasında cemaatle teravih namazını kılmaları için efendimiz Ömer, insanları biraraya toplamıştır. Efendimiz Ömer, teravih namazını Medine‘de imam olarak kıldırması için Ubeyy İbn Ka‘b’i görevlendirmiştir. Bu yol geçmişten bu günümüze kadar Ümmet-i Muḥammed’in izlediği bir yoldur. Allâh, bu yapmış olduğu güzel yenilikten dolayı efendimiz Ömer‘i mükâfatlandırsın.

Bu amel ise Rasûlullâh‘ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) buyurduğu gibi:

Manası: Kim İslam’da İslam’a uygun güzel bir çığır (yol) açarsa ona bunun ecri ve kendisinden sonra bununla amel edenlerin ecrine benzer bir ecir vardır, öyle ki o yapanların ecrinden bir şey eksilmez.

Efendimiz Ömer, ilk “Emîru‘l Mu’minîn“ (mü’minlerin emîri) ünvanıyla anılan kişidir. O (radiyallâhu anhu) dünyaya züht etmiş bir kimseydi. Rivayet edildiğine göre onun Müslümanlara halife olduğu dönemde elbisesinin ondan fazla yaması vardı.

Hicretin 23. Senesinin sonlarında efendimiz Ömer, Muğira İbn-i Şu’be’nin kölesi ve mecusi olan Feyruz Ebu Lu’lu’e tarafından hançerlenerek bir suikast sonucunda şehit edilmiştir. Ebu Lu’lu’e Müslüman değildi. Bu olay, efendimiz Ömer (radiyallâhu anhu) sabah namazındayken meydana gelmiştir. Saflar dizilmişken Lu’lu’e, elinde iki tarafı keskin, ucu zehirlenmiş bir hançer ile safların arasına karışmış efendimiz Ömer’e bu hançeri bir kaç kez saplamıştır. Göbeğinin altından aldığı hançer darbesi, efendimiz Ömer vefat etmesine sebep olmuştur. Bu suikast esnasında başka sahabeler de yaralandı ve bazıları hayatını kaybetti. Suikastı yapan o melun daha sonra kendisini de bıçaklayarak intihar etti. Bu suikastten günler sonra efendimiz Ömer (radiyallâhu anhu) 63 yaşında vefat etmiştir. Efendimiz Ömer, Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) ve efendimiz Ebu Bekir‘in (radiyallâhu anhu) yanına, Ayşe validemizin (radiyallâhu anhâ) evine defnedilmiştir.

Allâh-u Teâlâ efendimiz Ömer İbnu‘l Hattâb‘a (radiyallâhu anhu) rahmet eylesin ve onu, Ümmet-i Muḥammed’e yaptığı hayırlardan ötürü bolca mükâfatlandırsın.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Din kardeşlerim, Allâh’ın Rasulü ﷺ, İmam Tirmizi tarafından rivayet edilen bir Hadisi şerifte Hz. Ömer’in özelliğini vurgulamak için mealen şöyle buyurmuştur: „Eğer benden sonra bir peygamber olsaydı, o Ömer İbn el-Hattab olurdu.“

Bu hadisten Peygamber efendimiz Muhammed ﷺ’ın tüm peygamberlerin sonuncusu olduğu anlaşılıyor. Dolayısıyla, Peygamber efendimiz Muhammed ﷺ’den sonra peygamberlik iddiasında bulunan kişi ve böyle bir iddiaya inanan herkes Müslüman değildir.

Bu, salih ve tarikat mensubu olduğunu iddia eden bir adamın yanlış sözlerinden biridir. O „Biz küçük peygamberleriz.“ demiştir. Bazı insanlar ise ona inanmışlardır, Allâh bizi ondan korusun. Şüphesizki, biz Allâh’ın kullarıyız ve O’na elbette hesap vereceğiz.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Dua:

Kâmet getir!

Die dreizehn bestimmten Eigenschaften Gottes 10.11.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die dreizehn bestimmten Eigenschaften Gottes

Brüder im Islam, ich möchte euch heute an eine Botschaft erinnern, die der Gesandte Gottes den wahrhaftigen Gläubigen überbrachte. Imâm al-Bukhâriyy sagte in seinem Sahîh, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

فَإنَّ اللهَ حَرَّمَ عَلى النَّارِ مَنْ قالَ لا إلهَ إلا اللهُ يَبْتَغِي بِذلِكِ وِجْهَ الله

Dieser Hadîth und andere ähnliche Ahâdîth bedeuten, dass die Person, die die beiden Teile des Glaubensbekenntnisses aufsagt, von deren Bedeutungen der festen Überzeugung ist, daran glaubt und in diesem Zustand stirbt, auf jeden Fall ins Paradies eintreten wird, auch wenn sie wegen ihrer Sünden, die Allâh ihr nicht vergeben hätte, zuvor in der Hölle bestraft werden würde. Und dies gehört zu den Gaben Gottes an Seine Diener. Dies ist auch ein Beweis dafür, dass die höchste Plicht einzig und allein Allâh, den Erhabenen, anzubeten ist, d.h. die Unterlassung, Gott einen Teilhaber beizugesellen und der Glaube an Seinen Gesandten.

Welch eine Gabe doch der Glaube ist und wie wichtig ist doch das Glaubensbekenntnis, denn es ist der Wortlaut, den der Nichtmuslim – mit dem Glauben daran – ausspricht, um Muslim zu werden. Brüder im Islam, was ist die Bedeutung von „Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt“? Die Gelehrten sagten: „Die allgemeine Bedeutung von ‚ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt‘ ist das Bekennen mit der Zunge, mit dem Glauben und der Überzeugung im Herzen, dass nichts und niemand außer Allâh anbetungswürdig ist.“ ‚Nichts und niemand außer Allâh ist anbetungswürdig‘ bedeutet, nichts und niemandem, außer Allâh, darf die höchste Stufe der Demut entgegengebracht werden. Das ist die Bedeutung von diesem guten Wort.

Brüder im Islam, auch wenn das Glaubensbekenntnis ein kurzer Satz ist, beinhaltet es wichtige Informationen, die jede verantwortliche Person, d.h. volljährige und geistig gesunde Person, die vom Aufruf des Islams hörte, lernen muss. Zu diesen Informationen gehört die Bestätigung von dreizehn bestimmten Eigenschaften Gottes, die im Qur´ân – entweder wörtlich oder in ihrer Bedeutung – mehrmals erwähnt wurden und der Gesandte Gottes seinen Gefährten oft erwähnte und die für die Gottheit verstandesgemäß notwendig sind. Wer eine einzige dieser Eigenschaften leugnet, ist kein Muslim und deswegen sagten die Gelehrten in ihren Büchern, dass jede verantwortliche Person individuell dazu verpflichtet ist, diese Eigenschaften zu wissen. Welche sind diese Eigenschaften?

Der Schaykh Abû Muhammad Ibn ^Âschir sagte in seinem Buch „al-Murschidu l-Mu^în ^Ala d–Darûriyyi Min ^Ilmi d-Dîn“: Es ist verstandesgemäß notwendig, dass Allâh existiert und dass Seine Existenz anfangslos ist, so auch unvergänglich und absolut bedürfnislos. Er ist der Einzige, Der die Geschöpfe aus der Nichtexistenz in die Existenz hervorbringt. Er ist einzig in Seinem Selbst, Seinen Eigenschaften und Seinem Tun. Und es ist verstandesgemäß notwendig, dass Allâh beschrieben ist mit der Allmacht, dem Willen, Wissen, Leben, Hören, Sprechen und dem Sehen.“

Brüder im Islam, Allâh, der Erhabene, existiert anfangslos und unvergänglich und an Seiner Existenz besteht kein Zweifel. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 10 der Sûrah Ibrâhîm:

﴿أَفِى اللهِ شَكٌّ﴾

Die Bedeutung lautet: Es gibt keinen Zweifel an der Existenz Gottes.

Gott existiert und ähnelt nicht den Geschöpfen, Er existiert ohne wie und ohne Ort. Allâh ist auch als anfangslos, d.h. als ewig beschrieben. Dies bedeutet, dass die Existenz Gottes keinen Anfang hat. Alle Geschöpfe haben einen Anfang. Allâh erschuf sie, d.h. brachte sie aus der Nichtexistenz in die Existenz hervor. Allâh jedoch ist erhaben und Seine Existenz hat somit keinen Anfang und ihr ist keine Nichtexistenz vorangegangen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hadîd, Âyah 3:

﴿هُوَ الأَوَّلُ وَالآخِرُ﴾

Die Bedeutung lautet: Er (Allâh) ist der Einzige, dessen Existenz keinen Anfang hat; Er hat keine Teilhaber in seiner ewigen Existenz und Er (Allâh) ist Derjenige, Dessen Existenz nicht endet.

Es ist somit unmöglich, dass die Existenz von Allâh enden würde. Die Existenz Gottes ist unvergänglich, weil Sein Selbst unvergänglich ist und nicht, weil jemand oder etwas für Allâh die Unvergänglichkeit bestimmt hätte. Die Unvergänglichkeit einiger Geschöpfe, wie des Paradieses und der Hölle, ist nicht, weil sie selbst unvergänglich wären, sondern weil Allâh dieses für sie bestimmte.

Allâh ist auch mit der Eigenschaft „der Wille“ beschrieben. Dies bedeutet, dass das, was Allâh in Ewigkeit bestimmte, dass es geschieht, in der von Allâh bestimmten Zeit geschieht und dass das, was Allâh in Ewigkeit nicht bestimmte, nicht geschieht. Imâm Abû Dâwûd sagte:

ما شاءَ اللهُ كانَ وما لَمْ يَشَأْ لَمْ يَكُنْ

Die Bedeutung lautet: Was Allâh will, geschieht und was Er nicht will, geschieht nicht.

Dies bedeutet, dass alles, was in die Existenz eintritt, sei es gut oder schlecht, Gehorsamkeit oder Sünde, Gabe oder Plage, mit dem Willen und der Vorherbestimmung Gottes in die Existenz eintritt, ohne dass sich der Wille Gottes verändert, weil der Wille Gottes und all Seine weiteren Eigenschaften sich nicht verändern, denn die Veränderung gehört zu den Eigenschaften und Merkmalen der Geschöpfe. Allâh, der Erhabene, ist auch mit der vollkommenen Allmacht beschrieben, somit ist Er allmächtig. Nichts und niemand kann Ihn entmachten oder verhindern, dass Sein Wille geschieht und Allâh braucht nicht die Hilfe anderer. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Mulk, Âyah 1:

﴿وَهُوَ عَلى كُلِّ شىءٍ قَدِيرٌ﴾

Die Bedeutung lautet: Er (Allâh) ist der Allmächtige.

So ist Allâh Derjenige, ohne dessen Schutz niemand vor Sünden bewahrt ist und ohne dessen Hilfe niemand die Kraft hat, gutes zu verrichten. Und keine Bewegung und kein Stillstand geschieht ohne den Willen und der Allmacht von Allâh.

Allâh, der Erhabene, ist auch beschrieben mit einem anfangslosen, unvergänglichen und alles umfassenden Wissen, das nicht mehr und nicht weniger wird und womit er alles vergangene und alles, was sein wird, weiß. Allâh bleibt nichts verborgen und Er sagte in der Sûrah al-´An^âm, Âyah 59:

﴿وَعِندَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لاَ يَعْلَمُهَا إِلاَّ هُوَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَا تَسْقُطُ مِن وَرَقَةٍ إِلاَّ يَعْلَمُهَا وَلاَ حَبَّةٍ فِي ظُلُمَاتِ الأَرْضِ وَلاَ رَطْبٍ وَلاَ يَابِسٍ إِلاَّ فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ﴾

Die Bedeutung lautet: Gott weiß alles; nichts entgeht Seinem Wissen und nichts bleibt Ihm verborgen. Er weiß, was auf dem Festland und im Meer ist. Kein Blatt fällt vom Baum, ohne dass Er es weiß. Es gibt kein Samenkorn in der Finsternis der Erde und keine grüne oder vertrocknete Pflanze, die nicht auf der wohlverwahrten Tafel aufgeschrieben steht.

Allâh, der Erhabene, ist beschrieben mit einem anfangslosen und unvergänglichen Leben, das nicht dem Leben Seiner Geschöpfe ähnelt, also ohne Seele, Fleisch und Blut.

Allâh, der Erhabene, braucht nichts und niemanden, jedoch braucht ihn jedes Geschöpf zu jeder Zeit.

Allâh, der Erhabene, ist Einzig, Er hat keinen Teilhaber im Selbst, keinen Teilhaber in den Eigenschaften und keinen Teilhaber im Tun. Niemand außer Ihm erschafft und niemand außer Ihm ist der wahre Versorger. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 163:

﴿وَإِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ لاَّ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ﴾

Die Bedeutung lautet: Euer Gott ist ein Einziger Gott und Er ist der Erbarmer (ar-Rahmân), der Gnädige (ar-Rahîm).

Brüder im Islam, zu den Eigenschaften von Allâh gehören das Hören, Sehen und Sprechen, jedoch ist Sein Hören ohne Ohren, Sein Sehen ohne Augen und Sein Sprechen ohne Stimme, Buchstaben und Laute. Somit ist das Sprechen Gottes eine anfangslose und unvergängliche Eigenschaft, das unserem Sprechen nicht ähnelt. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah asch-Schûrâ, Âyah 11:

﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ähnelt nichts und niemandem und Er ist der Allhörende und Allsehende.

Allâh ähnelt nicht dem Mensch, nicht den Engeln, nicht der Sonne und nicht dem Mond. Er existiert und ähnelt keinem Geschöpf, existiert ohne wie und ohne Ort. Was auch immer du dir vorstellst, Allâh ähnelt diesem nicht!

Alle Geschöpfe deuten auf die Existenz Gottes, Seine Einzigkeit und Seine Eigenschaften hin.

Es ist somit sehr erstaunlich, wie Gott gegenüber gesündigt oder Er gar geleugnet wird, wogegen doch jedes Geschöpf ein Beweis dafür ist, dass Er der einzige Gott ist.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Diener Gottes, ich ermahne euch und mich rechtschaffen zu sein und denjenigen nachzuahmen, welcher der beste Prophet ist sowie der letzte Gottesgesandte und derjenige, der als Gnade gesandt wurde. Der Glaube an ihn gehört zu den Grundvoraussetzungen für die Rettung vor der ewigen Bestrafung in der Hölle, während die Verleugnung seiner Gesandtschaft deutlicher Unglaube ist, wie Allâh es in der Sûratu Âli ^Imrân, Âyah 32 bestätigt. Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿قُلۡ أَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَۖ فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ ٱلۡكَٰفِرِينَ٣٢﴾

Die Bedeutung lautet: Sprich, o Muhammad: „Gehorcht Allâh und dem Gesandten, d. h. glaubt an Allâh und an Seinen Gesandten!“ Und wenn sie sich abwenden sollten, so liebt Allâh diejenigen nicht, die nicht an Gott und Seinen Gesandten glauben.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen. Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast, Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur‘ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ ﴾

Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

صفات الله الثلاث عشرة الواجب معرفتها

إنّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستغْفِرُهُ ونستعينُهُ ونستهدِيهِ مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضلِلْ فلا هاديَ لهُ وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ وأشهدُ أنّ محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ والصَّلاةُ والسَّلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلى كلِّ رسولٍ أرسلَهُ أما بعدُ إخوةَ الإيمانِ فأُوصِي نفسي وإياكم بِتَقْـوَى اللهِ العليِّ العظيمِ وأُحِبُّ أن أُذَكِّرَكُمُ اليومَ ببِشارةٍ نبويةٍ بَشَّرَ بها الرسولُ صلى الله عليه وسلم المؤمنينَ الصَّادِقِينَ فقد رَوَى البُخَارِيُّ في صَحِيحِهِ أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قال „فـإنَّ اللهَ حَرَّمَ على النارِ – أيِ الدَّوامِ فيها لِلأَبدِ – من قالَ لا إلهَ إلّا اللهُ يبتغِي بذلكَ وجهَ الله“ أي مُعْتقدًا في قلبِهِ يبتغِي بذلك القُرْبَ إلى اللهِ تعالى لا مُنَافِقًا فهذَا الحَدِيثُ الشَّرِيفُ وَغَيْرُهُ يَدُلُّ على أنَّ من قالَ الشهادتينِ مُعْتَقِدًا ومُذْعِنًا بِمَعْنَاهُمَا وماتَ علَى ذلكَ فإنهُ لا بدَّ أن يدخُلَ الجنَّةَ وَإِنْ عُذِّبَ قَبْلَ ذَلِكَ بِمَعَاصِيهِ إنْ لم يَعْفُ اللهُ عَنْهُ وهذَا مِنْ كَرَمِ اللهِ على عِبَادِهِ وَفَضْلِهِ وفيهِ بَيَانُ أنَّ أَعْظَمَ حُقُوقِ اللهِ على عِبادِهِ هو توحيدُهُ تعالى أي تَرْكُ الإِشْرَاكِ بِهِ شيئًا وتَصْدِيقُ رَسُولِهِ صلى الله عليه وسلم. فَمَا أَعْظَمَها مِنْ نِعْمَةٍ نِعْمَةُ الإِيمَانِ وما أهمَّها مِنْ كَلِمَةٍ كَلِمَةُ التَّوْحِيدِ فَهِيَ الكَلِمَةُ التي يَجِبُ علَى الكَافِرِ أَنْ يَقُولَها لِلدُّخولِ في الإِسْلَامِ أَيْ معَ اعْتِقَادِ مَعْنَاهَا فَمَا مَعْنَى هذِهِ الكَلِمَةِ إِخْوَةَ الإِيمَانِ؟ قالَ العلماءُ معنَى شَهَادَةِ أن لا إلهَ إلّا اللهُ مِنْ حَيْثُ الإِجْمَالُ الاعْتِرَافُ بِاللِّسانِ والاعْتِقَادُ والإِذْعَانُ بِالْقَلْبِ أَنْ لَا مَعْبُودَ بحقٍّ إلا اللهُ أي لا أحَدَ يَسْتَحِقُّ العِبَادَةَ أَيْ أَنْ يُتَذلَّلَ لَهُ نِهَاية التَّذَلُّلِ إلَّا اللهُ تعالى.

إخوةَ الإيمانِ هذهِ الكلمةُ كلمةُ التوحيدِ وإن كانَت كلمةً موجزةً مِنْ حَيْثُ اللَّفْظُ إلَّا أَنَّها تَتَضَمَّنُ أُمُورًا مُهِمَّةً لا بُدَّ لِكُلِّ مُكَلَّفٍ أَيِ البَالِغِ العَاقِلِ الذِي بَلَغَتْهُ دَعْوَةُ الإِسْلَامِ أَنْ يَتَعَلَّمَها مِنْهَا إِثْبَاتُ ثَلاثَ عَشْرَةَ صِفَةً للهِ تَعالَى تَكَرَّرَ ذِكْرُها في القُرْءَانِ كَثِيرًا إِمَّا لَفْظًا أَوْ مَعْنًى وذَكَرَها النبيُّ صلى الله عليه وسلم لأصحابِهِ كثيرًا وهيَ شَرْطٌ لِلْأُلُوهِيَّةِ، مَنْ أَنْكَرَ صِفَةً مِنْهَا لا يَكُونُ مُسْلِمًا وَلَا مُؤْمِنًا لذلِكَ قالَ العُلماءُ في كتُبِهِمْ بوُجوبِ مَعْرِفَتِها وُجُوبًا عَيْنِيًّا على كُلِّ مُكُلَّفٍ فَمَا هِيَ هَذهِ الصفاتُ؟

قالَ الشيخُ أبو محمدِ بنُ عاشرٍ في كتابِهِ الْمُرْشِدِ الْمُعِينِ عَلَى الضَّرُورِيِّ مِنْ عُلومِ الدِّينِ

يجبُ للهِ الوجودُ والقِدَمْ كذا البقاءُ والغِنَى الْمُطْلَقُ عَمْ

وخَلْقُهُ لِخَلْقِهِ بِلا مِثالْ وَوَحْدَةُ الذاتِ وَوَصْفٍ والفِعَالْ

وقدرةٌ إرادةٌ علمٌ حياةْ سَمْعٌ كَلامٌ بَصَرٌ ذِي واجِباتْ

أيها الأحبةُ اللهُ سبحانَهُ وتعالى مَوجودٌ أزلاً وأبدًا موجودٌ لا شكَّ في وجودِهِ قالَ عَزَّ مِن قائلٍ ﴿أَفِي ٱللَّهِ شَكّٞ﴾[1] أي لا شَكَّ في وجودِ اللهِ وهوَ سبحانَهُ موجودٌ لا يشبهُ الموجوداتِ موجودٌ بلا كيفٍ ولا مكانٍ، وهو تعالى موصوفٌ بالقِدَمِ أي الأَزَلِيَّةِ أَيْ أَنَّ اللهَ لا ابتداءَ لوجودِهِ وكلُّ ما سواهُ له بِدايةٌ خَلَقَهُ اللهُ أي أبرزَهُ مِنَ العَدَمِ إلى الوجودِ أما اللهُ سبحانَهُ وتعالى فلا ابتداءَ لَهُ ولم يَسْبِقْهُ عدمٌ قالَ اللهُ تعالى ﴿هُوَ ٱلۡأَوَّلُ وَٱلۡأٓخِرُ ﴾[2] أي وحدَهُ الذي لا بدايةَ لوجودِهِ فلا شريكَ لَهُ في الأَزليةِ، وهو الآخرُ الذي لا نِهَايَةَ لِوُجُودِهِ فيستحيلُ عليه الفناءُ والعدمُ والزوالُ عقلًا. بقاؤُه ذاتيٌّ ليسَ بِتَخْصِيصِ مُخَصِّصٍ أمَّا بقاءُ غيرِهِ كالجنةِ والنارِ فليسَ ذاتيًّا إنما هوَ بتخصيصِ اللهِ سبحانَهُ وتعالى، واللهُ مَوْصُوفٌ بالإرادةِ وهيَ المشيئةُ فما شاءَ اللهُ في الأزلِ كانَ وَوُجِدَ في الوقتِ الذي شاءَ اللهُ وجودَهُ فيه وما لم يشأِ اللهُ في الأزلِ وجودَهُ فلا يوجَدُ ولا يكونُ كما قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ „ما شاءَ اللهُ كانَ وما لم يشأْ لم يَكُنْ“ رواهُ أبو دَاود. فَكُلُّ مَا دَخَـلَ في الوجودِ من خيرٍ وشرٍّ وطاعةٍ ومعصيةٍ ونعمةٍ وبلاءٍ وُجِدَ بمشيئةِ اللهِ بِتَقْديرِهِ وإرادتِه لا يَلْحَقُ ذلكَ تغيُّرٌ ولا تبديلٌ بل مشيئةُ اللهِ إخوةَ الإيمانِ كسائرِ صفاتِ اللهِ لا تَتَغَيَّرُ لأنَّ التغيرَ من صفاتِ المخلوقينَ وسماتِ الْمُحْدَثِينَ، واللهُ سبحانَهُ وتعالى موصوفٌ بالقُدرةِ التامَّةِ فهوَ قادرٌ على كلِّ شىءٍ لا يُعْجِزُهُ شىءٌ ولا يمنَعُ نُفوذَ مرادِهِ أحدٌ ولا يحتاجُ إلى استعانةٍ بغيرِهِ قالَ تعالى ﴿وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ ١﴾[3]. فلا حولَ ولا قوةَ إلا باللهِ تعالى ولا حركةَ ولا سكونَ إلا بمشيئةِ اللهِ وقدرتِهِ تَكونُ. واللهُ سبحانَهُ وتعالى موصوفٌ بِعِلْمٍ أَزَليٍّ أبديٍّ شامِلٍ لا يَزيدُ ولا ينقُصُ يعلَمُ ما كانَ وكلَّ ما يَكُونُ، لا تَخْفَى عَلَيْهِ خَافِيةٌ قالَ تعالى ﴿هُوَ ٱللَّهُ ٱلَّذِي لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۖ عَٰلِمُ ٱلۡغَيۡبِ وَٱلشَّهَٰدَةِ﴾[4].

واللهُ تعالى موصوفٌ بحياةٍ أزليةٍ أبديةٍ لا تشبهُ حياةَ خلقِهِ فليسَتْ بروحٍ ولحمٍ ودمٍ. واللهُ تعالى مُسْتَغْنٍ عَنْ كُلِّ مَا سِوَاهُ مُفْتَقِرٌ إليهِ كلُّ ما عَدَاهُ لا أَحَدَ يَسْتَغْنِي عنِ اللهِ طَرْفةَ عينٍ. واللهُ تعالى واحِدٌ لا شريكَ له في الذَّاتِ ولا شريكَ لهُ في الصفاتِ ولا شريكَ له في الأفعالِ ولا خالقَ إلا هُوَ، ولا رازقَ على الحقيقةِ إلا هُوَ قالَ تعالى ﴿وَإِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ لَّآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلرَّحۡمَٰنُ ٱلرَّحِيمُ ١٦٣﴾[5].

واللهُ تعالى إخوةَ الإيمانِ سميعٌ بصيرٌ متكلمٌ لكن سَمْعُهُ بلا أُذُنٍ وبصرُهُ بلا حَدَقَةٍ وكلامُهُ بلا صَوتٍ ولا حَرفٍ بل كلامُهُ أزليٌّ أبديٌّ لا يُشبهُ كلامَنا قالَ اللهُ تعالى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾[6] فلا يشبهُ الإنسانَ ولا يشبهُ الملائكةَ ولا يشبهُ الشمسَ ولا القمرَ، موجودٌ لا يشبهُ الموجوداتِ موجودٌ بلا كيفٍ ولا مكانٍ مهما تصورتَ ببالِكَ فاللهُ لا يشبهُ ذلك، كلُّ ما في هذا العالمِ يدلُّ عليه وعلى وَحْدَانِيَّتِهِ وصِفاتِهِ.

فَيَا عَجَبًا كَيْفَ يُعْصَى الإلهُ أَمْ كَيْفَ يَجْحَدُهُ الجاحدُ

وفي كُلِّ شَىْءٍ لَهُ آيَةٌ تَدُلُّ علَى أَنَّهُ واحِدُ

هذا وأستغفرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبة الثانية :

الحمدُ للهِ ربِّ العالمينَ لهُ النِّعمةُ ولهُ الفَضلُ ولهُ الثَّناءُ الحَسَن وصَلَواتُ اللهِ البَرِّ الرَّحِيمِ والملائكةِ الْمُقَرَّبِينَ علَى سَيِّدِنَا محمدٍ وعلَى سَائِرِ الأنبياءِ والمرسلينَ. عِبادَ اللهِ أُوصِيكمْ ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العليِّ العظيمِ وَبِالاقْتِدَاءِ بِسَيِّدِ الْمُرْسَلِينَ وخاتَمِ النَّبِيِّينَ الْمَبْعُوثِ رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ مَنْ كانَ الإيمانُ بِرِسَالَتِهِ شَرْطًا لِلنَّجاةِ مِنَ الخلُودِ الأَبَدَيِّ في نَارِ الجَحِيمِ وكانَ الكُفْرُ بِهِ أَوْ تَكْذِيبُهُ كُفْرًا مُبِينًا كمَا قالَ رَبُّنا في القُرْءَانِ الكَريمِ ﴿قُلۡ أَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَۖ فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ ٱلۡكَٰفِرِينَ ٣٢﴾[7]

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لنَا دُعَاءَنَا فَاغْفِرِ اللَّهُمَّ لَنَا ذُنُوبَنا وَإِسْرافَنَا في أَمْرِنا اللَّهمَّ بجاهِ نَبِيِّكَ مُحَمَّدٍ آتِنَا في الدُّنيا حسنةً وفي الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عذابَ النَّارِ وَأَدْخِلْنَا الجنَّةَ معَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّارُ اللهمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة إبراهيم/ءاية 10.

[2] سورة الحديد/ ءاية 3.

[3] سورة الملك / ءاية 1.

[4] سورة الحشر / ءاية 22.

[5] سورة البقرة / ءاية 163.

[6] سورة الشورى / 11

[7] سورة ءال عمران / 32

Türkisch

Cuma Hutbesi

Allâhu Teâlâ’nın On Üç Sıfatı

Muhakkak ki hamd Allâh’adır. Ona hamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur; O tektir, ortağı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz Muhammed ﷺ O’nun kulu ve rasûlüdür. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muhammed’e ve gönderilmiş olan bütün rasûllere olsun.

Mümin kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kadîr yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Bugün sizlere Rasûlullâh’ın ﷺ sadık Müslümanlara vermiş olduğu nebevî bir müjdeyi hatırlatmak istiyorum. İmam Buhari, Sahihinde Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle dediğini rivayet etmektedir:

فَإنَّ اللهَ حَرَّمَ عَلى النَّارِ مَنْ قالَ لا إلهَ إلا اللهُ يَبْتَغِي بِذلِكِ وِجْهَ الله

Bu hadis-i şerîf, münafık olmayıp kalbiyle inanarak ve Allâh’ın rızasını isteyerek لا إلهَ إلا اللهُ (Lâ ilâhe illallâh) diyen kimseye Allâh’ın cehennemi, yani cehennemde ebediyyen kalmayı haram kıldığını bildiriyor.

Dolayısıyla bu ve benzeri hadisler şuna delalet ederler: Kelime-i şahadeti manalarına inanarak söyleyen ve bu hal üzere ölen kişi -daha önce Allâh günahlarını affetmediği için azap görse dahi sonra- muhakkak ki cennete girecektir. Bu, Allâh’ın kullarına kereminden ve fazlındandır. Yine bu, Allâh’ı tevhîd etmenin, yani O’na hiçbir şeyi ortak koşmamanın ve Rasûlünü ﷺ tasdik etmenin, farzların en yücesi olduğunun beyanıdır.

Bu hadis-i şerîfte kastolunan “imanın en azı”dır. Nimetlerden iman nimeti ne yücedir! Kelimelerden tevhîd kelimesi ne de mühimdir! Bu kelime, kâfirin İslâm dinine girmesi için manasına inanarak söylemesi farz olan kelimedir. Nedir bu kelimenin manası ey Mümin kardeşlerim!?. Alimler dediler ki: Allâh’tan başka ilâh olmadığına şehadet etmenin manası, icmalen Allâh’tan başka hakkıyla ibadet edilecek olmadığını, yani Allâh’tan başka hiçkimsenin ibadet edilmeye, yani tezelülün son derecesine müstehak olmadığını dil ile itiraf edip buna kalp ile itikat etmektir. İşte bu güzel kelimenin manası budur.

Mümin kardeşlerim, bu tevhid kelimesi lafız olarak kısa bir kelime olmasına rağmen her mükellefin; yani kendisine İslâm’ın çağrısı ulaşmış, akıl sahibi ve baliğ olan herkesin mutlaka bilmesi gereken önemli meseleleri kapsar. Kur’ân-ı Kerîm’de ya lafız ya da mana olarak zikri çok kez tekrarlanmış ve Rasûlullâh’ın ﷺ ashabına çokça zikrettiği Allâhu Teâlâ’nın on üç sıfatının isbatı da bu meselelerdendir. Allâh’ın sıfatları başlangıcsız ve sonsuzdur. Bu sıfatlardan bir tanesini inkar eden ne Müslümandır ne de Mümindir. Bundan dolayı alimler kitaplarında her mükellefin bu sıfatları bilimesinin farz-ı ayn olduğunu söylemişlerdir. Nedir bu sıfatlar!?.

Şeyh Muhammed bin Aşir “el-Murşid’ul-Muîn Alâ ed-Darûriyyi Min İlm’id-Dîn.” adlı kitabında şöyle demiştir:

“Aklen bilinmesi gerekir ki: Allâh vardır, varlığının başlangıcı yoktur. O, fâni olmaz ve hiçbir şeye muhtaç değildir. Yaratıklarına benzemez. Zatında, sıfatlarında ve fiillerinde tektir. Yine aklen bilinmesi gerekir ki: Allâh; kudret, irâde, ilim, hayât, sem’, kelâm ve basar ile mevsûftur.”

Mümin kardeşim, Allâhu Subhânehu ve Teâlâ başlangıçsız ve sonsuz olarak vardır; varlığında hiçbir şüphe yoktur. Allâhu Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿أَفِى اللهِ شَكٌّ﴾

İbrâhîm Sûresi, 10. Âyet

Bu ayet-i kerîme Allâh’ın varlığında şüphe olmadığını bildiriyor. O Subhânehu vardır ve sonradan var olanlara benzemez. O, keyfiyetsiz ve mekânsız olarak mevcuttur.

Allâhu Teâlâ El-Kidem (el-Ezeliyyetu) sıfatı ile mevsûftur. Yani Allâh’ın varlığının başlangıcı yoktur. Ondan başka her şeyin başlangıcı vardır. Onları Allâh yaratmıştır, yani yoktan var etmiştir. Allâhu Subhânehu ve Teâlâ’nın ise başlangıcı yoktur.

Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿هُوَ الأَوَّلُ وَالآخِرُ﴾

El-Hadîd Sûresi, 3. Âyet

Manası: O, el-Evvel ve el-Âḣir’dir.

Yani varlığının başlangıcı olmayan sadece Allâh’tır; ezelî olmakta ortağı yoktur.

O, el-Âḣir’dir. Yani varlığının sonu yoktur; hakkında yokluğa, fenaya ve zevale uğramak aklen imkansızdır. Allâh’ın bâki olması zatîdir; O’nun bâki olmasını hiçkimse O’na has kılmamıştır; fakat cennet ve cehennem gibi Allâh’tan başka bir şeyin bâki kalması ise zatî ile yani kendi varlığı ile değil; Allâhu Subhânehu ve Teâlâ’nın bunu onlara has kılmasıyladır. Allâh, el-İrâdeh sıfatı ile mevsûftur. Bu, meşiyet yani dileme demektir. Allâh’ın ezelde var olmasını dilediği, var olmasını dilediği vakitte vücuda gelir; ezelde var olmasını dilemediği ise vücuda gelmez. Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

ما شاءَ اللهُ كانَ وما لَمْ يَشَأْ لَمْ يَكُنْ

Ebû Dâvud rivayet etmiştir.

Manası: Allâh’ın dilediği olur; dilemediği ise olmaz.

Dolayısıyla şer olsun hayır olsun, taat olsun masiyet olsun, nimet olsun bela olsun varlığa gelen her şey Allâh’ın meşiyeti, takdiri ve iradesi ile var olur. Allâh’ın diğer sıfatları gibi iradesi de (dilemesi) değişmez; çünkü değişmek yaratıkların sıfatlarındandır.

Allâhu Subhânehu ve Teâlâ el-Kudrah sıfatı ile mevsûftur. O, her şeye kadîrdir; hiçbir şey onu aciz kılamaz, dilediğinin olmasını hiç kimse engelleyemez ve hiç kimsenin yardımına muhtaç değildir. Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿هُوَ عَلى كُلِّ شىءٍ قَدِيرٌ﴾

El-Mulk Sûresi, 1. Âyet

Manası: O, herşeye kadîrdir.

Korunma ve kuvvet ancak O’ndandır. Hareket ve durgunluk ancak Allâh’ın dilemesi ve kudretiyle olur.

Allâhu Subhânehu ve Teâlâ el-İlm sıfatı ile mevsûftur. Allâh’ın ilmi; ezelî ve ebedidîr, herşeyi kapsar, çoğalmaz ve azalmaz. Allâh, olmuş ve olacak herşeyi bilir. Ondan hiçbir şey gizli kalmaz. Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

El-Enâm Sûresi, 59. Âyet

Bu ayet-i kerîmeden anlaşılıyor ki: Tüm gaybı bilen sadece Allâh’dır; O’ndan başkası bilemez. O, karada ve denizde ne varsa bilir. Hiçbir yaprak düşmez ki onu bilmesin. Yerin karanlıklarında olan bir tane, yaş ve kuru apaçık bir kitaptadır yani Levh-i Mahfuz’dadır.

Allâhu Subhânehu ve Teâlâ el-Hayât sıfatı ile mevsûftur. Allâh’ın hayatı, ezelî ve ebedîdir; yaratıkların hayatına benzemez; ruh, et ve kan ile değildir.

Allâhu Teâlâ hiçbir şeye ve hiç kimseye muhtaç değildir; bilakis bütün yaratıklar her an O’na muhtaçtırlar. Allâhu Teâlâ birdir; zatında, sıfatlarında ve fiilerinde ortağı yoktur. Ondan başka yaratıcı yoktur. Hakikatte O’ndan başka rızık veren yoktur.

Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَإِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ لاَّ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ﴾

El-Bakarah Sûresi, 163. Ayet

Manası: İlâhınız tek bir İlâh’tır. O’ndan başka İlâh yoktur. O, er-Rahmân’dır, er-Rahîm’dir.

Mümin kardeşlerim, Allâhu Teâlâ işiten, gören ve konuşandır. Ancak onun işitmesi kulaklar olmadan, görmesi gözler olmadan ve konuşması da ses ve harf olmadandır. Allâh’ın kelâmı ezelî ve ebedîdir; bizlerin kelamına benzemez. Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ﴾

Eş-Şûrâ Sûresi, 11. Âyet

Manası: Allâh hiçbir şeye benzemez. O, işiten ve görendir.

Allâh insanlara benzemez, meleklere benzemez, güneşe benzemez, aya benzemez. Allâh vardır, sonradan var olanlara benzemez, mekansız ve keyfiyetsiz mevcuttur. Aklına ne gelirse gelsin Allâh ona benzemez. Bütün bu alem; O’nun varlığına, birliğine ve sıfatlarına delalet eder. Dolayısıyla günahkar olmak ve hatta Allâh’ı inkar etmek şaşılacak şeydir; oysa ki her şey O’nun tek olduğuna delalet ediyor.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Allâh’a hamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez.

Allâh’ın salât ve selâmı Rasûlullâh’a olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve alemlere rahmet olarak gönderilen en son peygamber Efendimiz Muhammed’e ﷺ tabi olmayı tavsiye ederim. O’nun risaletine iman etmek, içinde ebedi olarak kalınacak cehennem ateşinden kurtuluş için şarttır.

Ey Allâh’ın kulları, sizleri ve kendimi takvalı olmaya ve alemlere rahmet olarak gönderilen en yüce ve en son peygamber olan efendimiz Muhammed’i taklit etmeyi öğütlüyorum. O’na iman etmek, cehennemdeki sonsuz azaptan kurtuluş yoludur ve Peygamberliğini inkar etmek açık küfürdür. Allâh Âli İmran sûresinin 32. ayetinde şöyle buyuruyor: „De ki: ‚Allâh’a ve Rasûl’üne itaat edin.‘ Eğer yüz çevirirlerse – şüphesiz Allâh kâfirleri sevmez.“

Manası şudur: Ey Muhammed de ki:“Allâh’a ve Resulüne itaat edin, yani Allâh’a ve Resulüne iman edin!“ Eğer yüz çevirirlerse şüphesiz Allâh, Rabbi’ni ve Resûlünü inkâr edenleri sevmez.

Bilin ki, Allâh sizlere yüce bir emirle emrediyor. Allâh sizlere Rasûlüne salât ve selâm getirmenizi emrediyor.

Allâhu Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿إنَّ اللهَ وملائكتَهُ يصلُّونَ على النبِيِ يَا أيُّهَا الذينَ ءامَنوا صَلُّوا عليهِ وسَلّموا تَسْليمًا﴾

Der erste Khalîfah unserer Gemeinschaft Abû Bakr as-Siddîq 03.11.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der erste Khalîfah unserer Gemeinschaft Abû Bakr as–Siddîq (Möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden)

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. Er hat uns erschaffen und befahl uns, Ihn anzubeten und Ihm gegenüber gehorsam zu sein. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, Er ist einzig und hat keinen Teilhaber. Und ich bezeuge, dass unser geehrter Prophet Muhammad der Diener, der Gesandte und das beste Geschöpf Gottes ist. Allâh sandte ihn als Gnade für die Menschen und Djinn. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für seine gläubigen Angehörigen, rechtschaffenen Gefährten und diejenigen, die ihnen vollkommen folgen.

Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit und ich rufe euch auf, die Lehren unseres geehrten Propheten standhaft zu befolgen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 1:

Diener Gottes, wisst, dass die rechtgeleiteten Kalifen zu den Gelehrten gehören, welche die Erben der Propheten sind. Die besten Kalifen sind diese vier: Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, möge die Liebe Gottes ihnen zuteilwerden. Die Gesamtzeit ihres Kalifats dauerte etwa 30 Jahre an. Unsere heutige Ansprache handelt über Abû Bakr as–Siddîq, den Ersten der rechtgeleiteten Kalifen und besten Menschen in dieser Gemeinschaft nach unserem Propheten Muhammad ﷺ .

Sein Name ist ^Abdu l-Lâh Ibn ^Uthmân und er ist vom Stamm der Quraysch. Er wurde drei Jahre nach dem Jahr des Elefanten geboren und war in der Zeit der Djâhiliyyah ein beliebter Anführer der Quraysch. Er hatte eine helle Hautfarbe, schmale Schultern, ein schmales Gesicht und eine hervorstehende Stirn. Des Weiteren war er der Großzügigste der Gefährten.

Als der Gesandte Gottes begann, zum Islam aufzurufen, war Abû Bakr der Erste unter den Männern, der den Islam annahm. Damals war er 37 Jahre alt und lebte danach weitere 26 Jahre als Muslim. Mehrere Menschen haben aufgrund der Liebe und Zuneigung, die sie für Abû Bakr empfanden, den Islam angenommen. Er war der Grund für den Eintritt seiner Eltern in den Islam und für 5 von den 10, die die Botschaft für den Eintritt in das Paradies erhielten. Zu diesen fünf gehören: az–Zubayr, ^Uthmân, ^Abu r-Rahmân Ibn ^Awf und Talhah – möge die Liebe Gottes ihnen zuteilwerden. Sowohl er als auch seine Eltern, seine Kinder und Enkel gehörten zu den Gefährten.

Er ist der erste Khalîfah im Islam und der Erste im Islam, der die Pilgerfahrt als Emir (Amîr) durchgeführt hat, denn nachdem der Gesandte Gottes im Jahr 8 nach der Auswanderung die edle Stadt Makkah einnahm, befahl er Abû Bakr im Jahr 9, die Pilgerfahrt als Emir mit den Menschen durchzuführen.

Abû Bakr as–Siddîq wanderte mit dem Gesandten Gottes aus und schützte ihn mit seinem Leben. Ibn al-´Athîr berichtete im Werk Usdu l-Ghâbah, dass Ibn ^Umar erzählte, dass der Gesandte Gottes zu Abû Bakr sagte:

أَنْتَ أَخِي وَصَاحِبِي فِي الغَار اهـ

Die Bedeutung lautet: Du bist mein Bruder und du warst mein Gefährte in der Höhle.

Abû Bakr hatte bereits vor der Auswanderung des Propheten den Gesandten um Erlaubnis gebeten, auszuwandern, jedoch sagte der Gesandte Gottes zu ihm:

لا تَعْجَلْ لَعَلَّ اللهَ يَجْعَلُ لَكَ صَاحِبًا

Die Bedeutung lautet: Eile nicht, vielleicht beschert Allâh dir einen Reisegefährten.

Als die Zeit der Auswanderung unseres Propheten kam, ging der Gesandte Gottes zu Abû Bakr, als dieser schlief. Er weckte ihn und sagte zu ihm:

قَدْ أُذِنَ لي فِي الخُرُوجِ

Die Bedeutung lautet: Mir wurde erlaubt auszuwandern.

Ibn al-´Athîr berichtete im Werk Usdu l-Ghâbah, dass ^Â´ischah, möge die Liebe Gottes ihr zuteilwerden, sagte: Alsdann sah ich Abû Bakr aus Freude weinen.

Was die Schlachten betrifft, so hat er die Schlachten von Badr, Uhud, al-Khandaq, al-Hudabiyah und alle anderen Schlachten mit dem Gesandten Gottes ﷺ . miterlebt. Am Tag von Tabûk ließ der Gesandte Gottes ihn die große Fahne tragen. In den Schlachten von Uhud und Hunayn, als die Krieger flohen, gehörte er zu denjenigen, die standhaft beim Gesandten Gottes geblieben waren. Die Biographen sind sich einig, dass Abû Bakr dem Gesandten Gottes ﷺ in allen Schlachten, die er erlebte, zur Seite stand.

Er hat viele Besonderheiten, wie z. B. dass er zu den 10 gehört, die die Botschaft für den Eintritt in das Paradies erhielten. Des Weiteren sagte der Gesandte Gottes:

إِنَّ لِي وَزِيرَيْنِ مِنْ أَهْلِ السَّمَاءِ وَوَزِيرَيْنِ مِنْ أَهْلِ الأَرْضِ فَأَمَّا وَزِيرَايَ مِنْ أَهْلِ السَّماءِ فَجِبْرِيلُ ومِيكائِيلُ وأمَّا وَزِيرَايَ مِنْ أهْلِ الأَرْضِ فَأَبُو بَكْرٍ وَعُمَرُ اهـ

Die Bedeutung lautet: Ich habe zwei Wesir (Wazîr) von den Himmelbewohnern und zwei von den Erdbewohnern: Die beiden Wesir aus dem Himmel sind Djibrîl und Mikâ´îl und die beiden Wesir auf der Erde sind Abû Bakr und ^Umar.[1]

Es wurde auch überliefert, dass ^Aliyy zu Wahb sagte: Die besten Menschen dieser Gemeinschaft sind – nach dem Gesandten Gottes – Abû Bakr, ^Umar und ein weiterer Mann. Muhammad Ibn al-Hanafiyyah hat etwas Ähnliches über ^Aliyy Ibn Abî Tâlib, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, überliefert.

Ebenfalls wurde über ^Aliyy überliefert, dass er sagte: Der Gesandte Gottes befahl Abu Bakr als Vorbeter zu beten, obwohl ich gesund und persönlich anwesend war. Hätte er es für mich gewollt, so hätte er es angeordnet. Somit hat der Gesandte Gottes ihn für unsere religiösen Angelegenheiten akzeptiert und so haben wir ihn für unsere weltlichen Angelegenheiten akzeptiert.

Es wurde auch gesagt, dass zu ^Aliyy gesagt wurde: Erzähl uns von Abû Bakr. Dann sagte er: Er ist ein Mann, den Allâhu Ta^âlâ in der Offenbarung an Djibrîl und an den Gesandten Gottes als Siddîq beschrieben hat. Er vertrat den Gesandten Gottes im Gebet, so haben wir ihn für unsere weltlichen Angelegenheiten akzeptiert.

Nicht zu vergessen ist sein entschlossenes Handeln, nachdem der Gesandte Gottes verstarb, als nämlich seine Feinde begannen, gegen den Islam zu agieren, einige den Islam verließen und wiederum andere sich enthielten, die Pflichtabgabe zu entrichten.

An dem Tag, an dem der Gesandte Gottes verstarb, im Jahr 11 nach der Auswanderung, wurde Abû Bakr as–Siddîq von allen Gefährten einstimmig zum Khalîfah ernannt. In der Zeit seines Kalifats verstarben viele Gefährten des Propheten, sogar von den Qur´ân-Rezitatoren, was Abû Bakr dazu veranlasste, den Qur´ân in einem Mushaf zusammenzutragen. Abû Bakr ist somit der Erste, der den Qur´ân als Buch zusammengetragen hat. Davor war der Qur´ân nicht in einem Buch zusammengetragen, sondern auf losen Seiten oder Lederstücken niedergeschrieben, ansonsten kannten ihn die Gefährten, die die Qur´ân-Rezitatoren waren, auswendig. Diese Handlung von Abû Bakr, welche von den Gefährten akzeptiert wurde, ist ein Beispiel für die gute Neuerung, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden.

Im Alter von 63 Jahren starb Abû Bakr as–Siddîq, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, er verstarb im Jahr 13 nach der Auswanderung. Die Dauer seines Kalifats betrug zwei Jahre, drei Monate und zehn Nächte. Als er im Sterben lag, ernannte er ^Umar Ibn al-Khattâb, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, zu seinem Nachfolger. Es gibt eine Meinungsverschiedenheit über den Grund seines Todes. Nachdem das Verstorbenengebet für ihn verrichtet wurde, wurde er im Haus von ^Â´ischah, möge die Liebe Gottes ihr zuteilwerden, so beerdigt, dass sein Kopf auf Höhe der Schultern des Gesandten Gottes liegt. Also war Abû Bakr zu Lebzeiten der Gefährte und nach dem Tod der Nachbar des Gesandten Gottes.

O Allâh, bitte lass uns am Tag des Jüngsten Gerichts mit as–Siddîqûn versammelt sein und lass die Liebe zu ihnen bis zum Tod in unseren Herzen verankert sein und lass uns von denen sein, die sie vollkommen befolgen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast, Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur‘ân:

[1] Berichtet von Ibn al-´Athîr im Werk Usdu l-Ghâbah

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

أبُو بَكْرٍ الصِّدِّيق رَضِي الله عَنهُ أَولُ الخلَفَاءِ الرَّاشِدِين

الحمدُ للهِ ربِّ العالمينَ الحمدُ للهِ الذي خَلَقَنَا وأمرَنَا بعِبَادَتِهِ وطَاعَتِهِ. وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحده لا شريكَ له وأشهدُ أن سيدَنا ونَبِيَّنَا وعظيمَنا مُحمَّدًا عبدُه ورَسُولُهُ وصَفِيُّهُ وخليلُهُ، مَنْ أَرْسَلَهُ اللهُ رَحْمَةً لِلْعَالَمِين. اللهمَّ صلِّ وسَلِّمْ على سيدِنا محمدٍ الأمينِ وعلى ءالِهِ وصَحْبِهِ والتَّابِعِينَ لهم بِإِحْسَانٍ إلى يومِ الدين.

عباد اللهِ أوصيكم ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ وَالثَّبَاتِ على هَدْيِ نَبِيِّهِ الكريمِ.

يقول اللهُ تعالى ﴿مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ رِجَالٞ صَدَقُواْ مَا عَٰهَدُواْ ٱللَّهَ عَلَيۡهِۖ فَمِنۡهُم مَّن قَضَى نَحۡبَهُۥ وَمِنۡهُم مَّن يَنتَظِرُۖ وَمَا بَدَّلُواْ تَبۡدِيلٗا ٢٣﴾[1].

أما بعدُ عبادَ اللهِ فَاعْلَمُوا أَنَّ الخُلَفَاءَ الرَّاشِدِينَ مِنْ جُمْلَةِ أَهْلِ العِلْمِ الذِينَ هُمْ وَرَثَةُ الأَنْبِيَاءِ وَأَفْضَلُهُمْ الخُلَفَاءُ الأَرْبَعَةُ أَبُو بكرٍ وَعُمَرُ وَعُثْمَانُ وَعَلِيٌّ رِضْوَانُ اللهِ عَلَيْهِمْ. وَمُدَّةُ خِلافَتِهِمْ كَانَتْ نَحْوًا مِنْ ثَلاثِينَ سَنَة. وحَدِيثُنا اليَوْمَ عَنْ أَبِي بكرٍ الصِّديقِ رضي اللهُ عنه أَوَّلُ الخُلَفَاءِ الرَّاشِدِينَ وَأَفْضَلُ هذهِ الأمَّةِ بعدَ نَبِيِّها صلى الله عليه وسلم.

هُوَ أبو بكر الصديق رضي الله عنه مَعْدن الهُدَى وَالتَّصْدِيق واسمُهُ عَبْد الله بن عُثْمَانَ مِنْ قَبِيلَةِ قرَيش. وُلِد بعدَ الفِيل بِنَحْو ثَلاث سِنين. كَان أَبْيَض اللَّون نَحِيف الجِسْم خَفِيف العَارِضَيْن نَاتِئ الجَبْهَة أَجْوَد الصَّحَابَةِ. وَلَمَّا جَاءَ الإِسْلَامُ سَبَقَ إِلَيْهِ فَهُوَ أَوَّل مَنْ أَسْلَم مِنَ الرِّجَال وَكانَ عُمُره سَبْعًا وَثَلاثِين سَنَة وَعَاش فِي الإِسلَام سِتا وَعِشْريِن سَنَة. أَسْلَم عَلَى يَدهِ جَمَاعَةٌ لِمَحَبَّتِهِمْ لَهُ وَمَيْلِهِمْ إِلَيْهِ حَتَّى إِنَّهُ أَسْلَمَ علَى يَدِه أَبَوَاهُ وَخَمْسَةٌ مِن العشرة المبشرين بالجنة مِنْهُمُ الزُّبَيْرُ وَعُثْمَان وَعَبْد الرَّحْمَن بْن عَوْفٍ وَطَلْحَة رَضِيَ اللهُ عَنْهُم. لَهُ وَلِوَالِدَيْهِ وَوَلَدِهِ وَوَلَدِ وَلَدِهِ صُحْبَةٌ رَضِيَ اللهُ عَنْهُم. وَهُوَ أَوَّلُ خَلِيفَةٍ كانَ فِي الإِسلامِ وَأَوَّلُ مَنْ حَجَّ أَمِيرًا فِي الإِسلامِ فَإِنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم فتَحَ مَكَّةَ سَنَةَ ثَمَانٍ وَسَيَّرَ أَبَا بَكْرٍ يَحُجُّ بِالنَّاسِ أَمِيرًا سَنَةَ تِسْعٍ.

وهاجَرَ أَبُو بَكْرٍ الصديقُ معَ رسولِ الله صلى الله عليه وسلم وصَحِبَهُ في الغَارِ وَءَانَسَهُ فِيهِ وَوَقَاهُ بِنَفْسِه. فعَنِ ابْنِ عُمَرَ أَنَّ رَسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ لأَبِي بَكْرٍ أَنْتَ أَخِي وَصَاحِبِي فِي الغَار[2] اهـ وَقَدْ كَانَ أبُو بكرٍ يَسْتَأْذِنُهُ في الخُروجِ فَيَقُولُ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم لا تَعْجَلْ لَعَلَّ اللهَ يَجْعَلُ لَكَ صَاحِبًا فَلَمَّا كانَتِ الهجرةُ جاءَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم إلَى أَبِي بَكرٍ وهو نائمٌ فَأَيْقَظَهُ فقالَ لَهُ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم قَدْ أُذِنَ لي فِي الخُرُوجِ قالَتْ عائِشَةُ رضي الله عنها فَلَقَدْ رَأَيْتُ أبَا بَكْرٍ يَبْكِي فرَحًا[3] اهـ

أما فَضَائِلُهُ رضي الله عنه فَكَثِيرَةٌ مِنْهَا أَنَّهُ أَحَدُ العَشَرَةِ الْمُبَشَّرِينَ بِالجَنَّةِ كمَا جاءَ في الحَدِيث. وَمِنْهَا أَنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ إِنَّ لِي وَزِيرَيْنِ مِنْ أَهْلِ السَّمَاءِ وَوَزِيرَيْنِ مِنْ أَهْلِ الأَرْضِ فَأَمَّا وَزِيرَايَ مِنْ أَهْلِ السَّماءِ فَجِبْرِيلُ ومِيكائِيلُ وأمَّا وَزِيرَايَ مِنْ أهْلِ الأَرْضِ فَأَبُو بَكْرٍ وَعُمَرُ[4] اهـ وَيُرْوَى عَنْ عَلِيٍّ أَنَّهُ قَالَ يَا وَهْبُ أَلَا أُخْبِرُكَ بِخَيْرِ هذِهِ الأُمَّةِ بعدَ نَبِيِّها أَبُو بكرٍ وَعُمَرُ وَرَجُلٌ ءَاخَرُ. وعن عَلِيٍّ أيضًا قالَ قَدَّمَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أبَا بَكْرٍ فَصَلَّى بِالنَّاسِ وَإِنِيّ لَشَاهِدٌ غيرُ غَائِبٍ وَإِنِّي لَصَحِيحٌ غَيْرُ مَرِيضٍ وَلَوْ شَاءَ أَنْ يُقَدِّمَنِي لَقَدَّمَنِي فَرَضِينَا لِدُنْيانَا مَنْ رَضِيَهُ اللهُ ورسولُه لِدِينِنا. وَقِيلَ لِعَلِيٍّ رَضِيَ اللهُ عنهُ حَدِّثْنا عن أَبِي بَكْرٍ قالَ ذاكَ امْرُؤٌ سَمَّاهُ اللهُ عزَّ وَجَلَّ صِدِّيقًا علَى لِسانِ جبريلَ ولِسَانِ محمدٍ صلى الله عليه وسلم كانَ خَلِيفَةَ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم علَى الصلاةِ رَضِيَهُ لِدِينِنا فَرضِينَاهُ لِدُنْيَانا.

وكَمْ كانَتْ وقْفَتُهُ عَظِيمَةً بعدَ وَفاةِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم حيثُ عَظُمَتْ مُصِيبَةُ المسلمينَ واشْرَأَبَّتْ قُلوبُ المشرِكينَ وَارْتَدَّ بعضُ الناسِ عَنِ الإسلامِ وَامْتَنَعَ البعضُ عن أَدَاءِ الزكاةِ فَأَسْرَعَ أبو بكرٍ رضي الله عنه بِتَدَارُكِ هذَا الأَمْرِ العَظِيمِ. وفِي زَمَانِه استُشْهِدَ الكثيرُ مِنَ الصَّحَابَةِ حتَّى مِنَ القُرَّاءِ فَأَمَرَ أبو بَكْرٍ رضِيَ اللهُ عنهُ بِجَمْعِ القُرْءَانِ في مُصْحَفٍ فكانَ رضيَ اللهُ عنهُ أَوَّلَ مَنْ جَمَعَ القُرْءَانَ. وقَبْلَ ذلك لم يَكُنْ مَجْمُوعًا بَلْ كانَ مَحْفُوظًا في صُدُورِ القُرَّاءِ مِنَ الصَّحَابَةِ وَمَكْتُوبًا فِي رِقَاعٍ مُتَفَرِّقَةٍ وَغَيْرِها. وهذَا مِثَالٌ عَنِ البِدْعَةِ الحَسَنَةِ فعَلَهَا أبو بكرٍ رضي الله عنه وأَقَرَّهُ الصحابةُ رِضوانُ اللهِ عليهِم علَيْهَا.

تُوُفِّيَ أبو بكرٍ الصديقُ رضي الله عنه في السنةِ الثَّالِثَةَ عَشْرَةَ مِنَ الهجرةِ عَنْ ثَلاثٍ وَسِتِّينَ سَنَةً وَكَانَتْ مُدَّةُ خِلافَتِهِ سَنَتَيْنِ وَثَلاثَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرَ لَيَالٍ. وَلَمَّا حَضَرَهُ الموتُ اسْتَخْلَفَ عُمَرَ بنَ الخَطَّابِ رَضِيَ اللهُ عنهُ. صَلَّى عليهِ عُمَرُ بنُ الخَطَّابِ رضيَ اللهُ عنهُ وَدُفِنَ في بَيْتِ عائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عنهَا وَرَأْسُهُ عندَ كَتِفَيْ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم. فَكَانَ صَاحِبَهُ في حَيَاتِه وَفِي جِوارِهِ صلى الله عليه وسلم بعدَ وَفَاتِه.

اللهمَّ احْشُرْنَا فِي زُمْرَةِ الصِّدِّيقِينَ وَأَمِتْنَا علَى مَحَبَّتِهِمْ وَاجْعَلْنَا مِنْ أَتْبَاعِهِم. أقولُ قولِي هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبةُ الثانيةُ

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهم. اللهم إنا نسألُكَ من خيرِ ما سألك منه نبيك محمد ونعوذ بك من شر ما ايتعاذ بك منه نبيك محمد وأنت المستعان ولا حول ولا قوة إلا بك. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون وَأَقِمِ الصلاة.

[1] سورة الأحزاب.

[2] ذكره ابن الأثير في أسد الغابة.

[3] ذكره ابن الأثير في أسد الغابة.

[4] ذكره ابن الأثير في أسد الغابة.

Türkisch

Cuma Hutbesi

RAŞİT HALİFELERİN BİRİNCİSİ EBU BEKİR EFENDİMİZ (RADİYALLÂHU ANHU)

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kadîr olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Ey Allâh´ın kulları; biliniz ki Raşit olan halifelerin hepsi, peygamberlerin varisleri diye adlandırılan ilim ehli kimselerdendir. Onların en faziletlileri ise dört halife; Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali´dir. Ridvânullâhi aleyhim ecmaîn (Allâh hepsinden razı olsun). Bu dört büyük halifenin halifelik yaptıkları süre 30 seneye mukabildir.

Ancak bugün hakkında konuşacağımız kişi, peygamberimiz´den sonra bu ümmetin en faziletlisi Hulefâ-i Râşidinin birincisi Ebu Bekir Es-Siddîk efendimiz olacaktır. O, hidayet yolunun ve sadakatin değerli bir örneğidir Ebu Bekir Es-Siddîk (radiyallâhu anhu). O, kureyş kabilesinden olan Osman´ın oğlu Abdullâh´tır.

Kendisi Fil senesinden takriben 3 yıl sonra dünyaya gelmiş, cahiliye döneminde kureyşin sevilen başlarından, reislerinden olmuştur. Beyaz tenli, zayıf bir bedene sahip, seyrek sakallı ve alnı yüksekçe bir kimse idi. Sahabelerin en değerlisi, en kıymetlisi idi.

Rasûlullâh, İslam daveti ile geldiği zaman o, erkeklerden iman edenlerin ilki oldu. Müslüman olduğunda 37 yaşında idi. 26 sene iman üzere yaşadı.

Ebu Bekir efendimiz’i seven ve kalbi ona bağlı olan kimseler, onun İslam´ı seçmesi sebebiyle kendilerine İslam´ı seçtiler. Ebu Bekir, anne ve babasının ve Aşere-i mübeşşere diye bilinen, bir hadiste cennet ile müjdelenen on kişinin beşinin İslam’a girmelerine sebep olmuştur. Zubeyr, Osman, Abdurraḥmân bin Avf ve Talhâ radiyallâhu anhum işte bu beş kişidendiler.

Ebu Bekir efendimiz, annesi ve babası, çocukları ve torunları sahabelerdendi. Allâh hepsinden razı olsun. O, İslam´ın ilk halifesi, ve hacc için tayin edilmiş ilk hacc emîridir. Rasûlullâh (sallâllâhu aleyhi ve sellem) hicri sekizinci yılda Mekke´yi fethetti ve hicri dokuzuncu yılda Ebu Bekir efendimiz´i hacc emîri tayin ederek insanlarla hacc etmesi için Mekke´ye gönderdi. Ebu Bekir Es-Sıddık (radiyallâhu anhu) Rasûlullâh efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) ile hicrete etti. Mağarada peygamber efendimize dost olma şerefine ulaştı, onu teselli etti ve onu kendi canıyla korudu.

İbn-i Ömer’den rivayet edildiğine göre Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) Ebu Bekir‘e şöyle buyurdu:

أَنْتَ أَخِي وَصَاحِبِي فِي الغَار اهـ

Manası: Sen benim kardeşim ve mağarada dostum olansın. (İbnu’l Esîr “Usudu’l Ğâbeh“)

Ebu Bekir efendimiz‘in Mekke´den çıkış izni istediğinde peygamberimiz ona şöyle buyurmuştur:

لا تَعْجَلْ لَعَلَّ اللهَ يَجْعَلُ لَكَ صَاحِبًا

Manası: Acele etme, olur ki Allâh sana hicret arkadaşı eyler.

Hicret emri geldiğinde Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) Ebu Bekir´in yanına gitti. Ebu Bekir uyuyor vaziyette idi ve peygamber efendimiz onu uyandırıp kendisine şöyle buyurdu:

قَدْ أُذِنَ لي فِي الخُرُوجِ

Manası: Bana çıkış izni verildi.

Ayşe (radiyallâhu anhâ) bu olayla alakalı şöyle anlattı “Sonra Ebu Bekir, sevincinden göz yaşı döktü.“ (İbnu’l Esîr “Usudu’l Ğâbeh“)

Ebu Bekir´in (radiyallâhu anhu) faziletlerine gelince, bunlar çoktur. Bunlardan birisi, hadisi şerifte varit olduğuna göre cennet ile müjdelenen Aşere-i mübeşşere dediğimiz on sahabiden biri olmasıdır. Diğer bir fazileti ise Rasûlullâh’ın onun hakkında şöyle buyurmuş olmasıdır:

Manası: Şüphesiz benim gök ehlinden iki tane vezirim vardır. Yeryüzü ehlinden de iki tane vezirim vardır. Gök ehlinden olan vezirlerim, Cebrâîl ve Mîkâîl‘dir. Yeryüzü ehlinden olan vezirlerim ise Ebu Bekir ve Ömer‘dir. (İbnu’l Esîr “Usudu’l Ğâbeh“)

Ali´nin (radiyallâhu anhu) Ebu Bekir efendimiz hakkında şöyle söylediği rivayet edilir: “Ey Vehb! Sana peygamber´den sonra bu ümmetin en hayırlılarını haber vereyim mi? Onlar, Ebu Bekir, Ömer ve başka bir adam daha.“ Ali İbnu Ebi Talib’den (radiyallâhu anhu) buna benzer bir sözü de Muhammed İbn El-Hanefiyye (radiyallâhu anhu) nakletmiştir.

Başka bir rivayette ise efendimiz Ali´nin şöyle söylediği geçmektedir: “Rasûlullâh sallallâhu aleyhi ve sellem Ebu Bekir´i öne geçirip insanlara namaz kıldırdığına ben şahidim. Başka bir yerde bulunmuyordum ve sağlığım yerinde idi, hasta da değildim. Eğer Rasûlullâh isteseydi beni öne geçirirdi. Allâh ve Rasûlünün dinimiz için razı olduğu kişiden, biz dünyamız için razıyız.“

Ebu Bekir efendimiz, Rasûlullâh´ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) vefatından sonra çok yüce bir duruş sergiledi. O, sabit kalanlardan oldu. Zira Rasûlullâh´ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) vefatı Müslümanlar için büyük bir musibet idi. Müşriklerin kalpleri ise sevinçle dolmuştu. Bazı insanlar İslam´ı bırakıp mürted oldular. Bazıları ise zekat vermeyi terkettiler. Ebu Bekir (radiyallâhu anhu) hemen, bu meydana gelen bozuklukları düzeltmeye çalıştı. Rasûlullâh´ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) vefat ettiği gün, hicretin 11. senesinde sahabelerin hepsi, efendimiz Ebu Bekir‘e biat ettiler, onu halife seçtiler. Onun zamanında bir çok sahabe şehit oldu. Bu şehit olanların arasında Kur´an-ı iyi bilen kârîler de vardı. Bunun üzerine Ebu Bekir efendimiz (radiyallâhu anhu), Kur´an ayetlerinin bir mushafta toplanmasını emretti. Böylece Kur´an-ı Kerim‘i ilk biraraya getiren, iki kapak arasında bir mushafta toplayan, efendimiz Ebu Bekir oldu. Bu hasıl olmadan önce Kur´an‘ın hepsi bir mushafta biraraya gelmiş vaziyette değildi. Fakat kârîler onu ezbere biliyorlardı ve ayetler, derilerin ve başka şeylerin üzerine yazılmış vaziyette bulunuyordu. Ebu Bekir efendimiz‘in bunları toplayıp biraraya getirtmesi de Bidat-i Haseneye bir örnektir. Bu güzel bidatı bizzat efendimiz Ebu Bekir kendisi yapmış, sahabeler de bu ameli onaylamıştır.

Ebu Bekir efendimiz, hicretin 13. senesinde 63 yaşında vefat etmiştir. Halîfeliği iki yıl, üç ay ve on gece sürmüştür. Ölüm döşeğinde iken, halife olarak Ömer´i (radiyallâhu anhu) seçmiştir. Vefatının sebebinde ihtilaf olan efendimiz Ebu Bekir’in cenaze namazını Ömer İbnu’l Hattâb (radiyallâhu anhu) kıldırmıştır. Ebu Bekir efendimiz, kafası Rasûlullâh´ın omuzu hizasına gelecek şekilde Ayşe validemizin (radiyallâhu anhâ) evine, Rasûlullâh´ın hemen yanına defnolunmuştur. Peygamber efendimiz‘in hayatında ona yakın bir dost olan Ebu Bekir, vefatından sonra da ona çok yakın olmuştur.

Ey Allâhım, bizi sadık kullarından eyle, bizleri onların sevgisi üzerinde vefat ettir ve bizlere önderlerimize hakkıyla tabi olmayı nasip eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Dua:

Kâmet getir!

Das Entziehen der Seele und die Befragung durch die beiden Engel Munkar und Nakîr 27.10.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Das Entziehen der Seele und die Befragung durch die beiden Engel Munkar und Nakîr

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah ´Âl ^Imrân, Âyah 185:

﴿كُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ وَإِنَّمَا تُوَفَّوۡنَ أُجُورَكُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۖ فَمَن زُحۡزِحَ عَنِ ٱلنَّارِ وَأُدۡخِلَ ٱلۡجَنَّةَ فَقَدۡ فَازَۗ وَمَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَآ إِلَّا مَتَٰعُ ٱلۡغُرُورِ ١٨٥﴾

Die Bedeutung lautet: Jedes lebendige Geschöpf wird sterben und ihr werdet am Tag des Jüngsten Gerichts euren Lohn vollständig bekommen. Derjenige, der dann von der Hölle ferngehalten und in das Paradies eingelassen wird, wird ein Gewinner sein. Das Weltliche ist nur trügerischer Genuss.

Brüder im Islam! Denkt an die Versammlung und an den Tag des Jüngsten Gerichts.

Liebe Brüder! Denkt über das Jenseits nach, wahrlich, am Tag des Jüngsten Gerichts werden große Ereignisse eintreten, u. a. die Auferstehung, die Versammlung, die Überquerung der Brücke und das Wiegen der Taten. An jenem Tag wird die Ungerechtigkeit jener Person, die sie verübt hat, zu ihrem Verhängnis werden. Die Bücher werden alles, sogar die Blicke, beinhalten. Die Sündigen werden – wegen ihrer Sünden – Schmerz, Bedauern und Betrübnis empfinden und die Rechtschaffenen werden Freude und Glückseligkeit erfahren. Eine Gruppe wird das Paradies betreten und für immer belohnt und eine Gruppe wird in die Hölle kommen und für immer bestraft werden. Zwischen dir und dem Jenseits ist nur, dass gerufen wird: „Jener ist gestorben.“ Liebe Anwesende, viele hören den Satz „Jener ist gestorben“, jedoch gilt die Frage an denjenigen, der diesen Satz hörte: Hat er für sich die Lehren daraus gezogen? Hat er sich wegen seiner Unachtsamkeit zur Rechenschaft gezogen? Und was hat er für den Tag vorbereitet, an dem gesagt werden wird: „Jener ist gestorben“?

Liebe Anwesende, Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah as-Sadjdah, Âyah 11:

﴿قُلۡ يَتَوَفَّىٰكُم مَّلَكُ ٱلۡمَوۡتِ ٱلَّذِي وُكِّلَ بِكُمۡ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُمۡ تُرۡجَعُونَ ١١﴾

Die Bedeutung lautet: Eure Seelen werden entzogen vom Engel des Todes, der damit beauftragt wurde; und am Tag des Jüngsten Gerichts werdet ihr von eurem Schöpfer zur Rechenschaft gezogen.

Mit Übereinstimmung der Gemeinschaft ist der Engel des Todes der Engel ^Azrâ´il, der, wie alle anderen Engel auch, ein geehrter Engel Gottes ist. Er ist damit beauftragt, die Seelen zu entziehen. Wenn er die Seele dem Körper eines Gläubigen entzieht, übergibt er sie den Engeln der Gnade, die ihr die Belohnung und die Gnade Gottes verkünden. Und wenn er die Seele dem Körper einer nicht gläubigen Person entzieht, übergibt er sie den Engeln der Bestrafung, die ihr die Bestrafung Gottes verkünden. Diese Engel lassen die entzogene Seele keinen Augenblick in der Hand des Engels ^Azrâ´il, sondern steigen mit ihr in den Himmel, wenn sie die Seele eines rechtschaffenen Gläubigen ist; und wenn sie die Seele einer nicht gläubigen Person ist, so bringen sie sie in die siebte Erde hinunter.

Wenn der Tote auf die Bahre gelegt wird und die Menschen ihn zum Grab tragen, dann kehren die Engel mit der Seele zurück, tragen sie und begleiten mit ihr den Trauerzug. Wenn diese Seele von einem Rechtschaffenen sein sollte, dann wird sie, wie es im Hadîth erwähnt wurde, Folgendes sagen: „Bringt mich voran, bringt mich voran!“ Und wenn sie die Seele von einem schlechten Menschen – und in einer Überlieferung heißt es, wenn sie die Seele von einer nicht gläubigen Person – sein sollte, so wird sie sagen: „Wehe mir, wo bringt ihr mich hin!?“ Dieses wird jedoch vom Menschen nicht gehört, denn würden die Menschen dieses hören, dann würden sie ohnmächtig werden, wie es Imâm an-Nasâ´iyy und andere überlieferten.

Dann wird dieser Tote von den beiden Engeln Munkar und Nakîr befragt. Der Glaube an die Befragung durch die beiden Engel Munkar und Nakîr ist eine Pflicht für jeden Verantwortlichen. Der Muslim und Nichtmuslim aus der Gemeinschaft des Propheten Muhammad ﷺwird befragt. Der vollkommene Gläubige verspürt keine Angst und Betrübnis aufgrund ihrer Befragung, weil Allâh sein Herz stärkt. Somit verspürt er keine Angst vor ihrer furchterregenden Gestalt, denn im Hadîth wurden sie folgendermaßen beschrieben: Sie sind schwarzblau, haben rote Augen, wie Kupferkessel, Eckzähne, die den Hörnern der Rinder ähneln, mit denen sie die Erde spalten, und Stimmen, die dem Donner ähnlich sind. Trotzdem bekommt der vollkommene Gläubige keine Angst vor ihnen, weil er weiß, dass er zu den Geretteten gehört. So antwortet er, wie es im Hadîth erwähnt wurde, folgendermaßen über den Propheten Muhammad ﷺ: „Ich bezeuge, dass er der Diener und Gesandte Gottes ist.“ Daraufhin wird ihm gesagt: „Siehe den Platz, den du in der Hölle eingenommen hättest. Allâh hat ihn dir durch einen besseren Platz ersetzt.“ Nach einer anderen Überlieferung wird ihm gesagt: „Siehe den Platz, den du in der Hölle eingenommen hättest. Allâh hat ihn dir durch einen Platz im Paradies ersetzt.“ Derjenige aber, der nicht an Allâh und an Seine Gesandten glaubte, wird in Schrecken versetzt und – aufgrund seiner extremen Angst vor ihnen – verwirrt sein, sodass er Worte ausspricht, die er nicht sagen will, bis er letztendlich sagt: „Ich weiß nicht. Ich habe das gesagt, was die Leute über ihn sagten.“ Dann sagen beide Engel zu ihm: „Du weißt es nicht!“ Sie sagen dies als Tadel zu ihm und schlagen ihn dann mit einem Hammer. Sie schlagen ihm mit einem Eisenhammer auf seinen Kopf. Daraufhin gibt er einen gewaltigen Schrei von sich, den alle in seiner Umgebung Befindlichen, außer Menschen und Djinn, hören.

Der Kluge denkt somit an den Tod und bereitet sich auf das Jenseits vor und sammelt auf dieser Welt gute Taten. Das Grab ist die Kammer der Taten. Diesbezüglich wurde von einigen gesagt:

Der Mensch begehrt das Weltliche, obwohl er weiß, dass der Schutz im Unterlassen dessen liegt

Nach dem Tod bewohnt der Mensch keinen Ort, außer den, den er sich vor dem Tod errichtete

Errichtet er ihn mit Gutem, so ist dieser wohltuend; und errichtet er ihn mit Schlechtem, so zählt der Errichter zu den Verlierern

Wo sind die Könige, die Herrschende waren, bis der Tod sie ereilte

Unser Vermögen sammeln wir für die Erben und unsere Behausungen, die wir erbauen, werden mit der Zeit vergehen.

O Allâh, lasse unsere Herzen nicht an Weltlichem hängen, fülle unsere Herzen mit der Strebsamkeit nach Gutem und gebe uns Stärke im Grab und am Tag des Jüngsten Gerichts.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Tâhâ, Âyah 124:

﴿وَمَنۡ أَعۡرَضَ عَن ذِكۡرِي فَإِنَّ لَهُۥ مَعِيشَة ضَنكا وَنَحۡشُرُهُۥ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ أَعۡمَىٰ ١٢٤﴾

Die Bedeutung lautet: Wer vom Glauben an Gott absieht, wird ein enges Leben im Grab haben. So wurde dies auch vom Propheten Muhammad erklärt.

Somit besteht die Pflicht daran zu glauben, dass diejenigen, die nicht glauben – und einige sündige Muslime – im Grab bestraft werden.

Der Imâm Abû Mansûr al-Baghdâdiyy sagt in seinem Buch „al-Farq Bayn al-Firaq“: „Sie – die Gelehrten von Ahlu s-Sunnah Wa l-Djamâ^ah – bestätigten, dass diejenigen, die die Bestrafung im Grab verneinen, im Grab bestraft werden.“ Dies geschieht aufgrund ihres Unglaubens.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, as–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

قبضُ الرُّوحِ وسُؤَالُ الْمَلَكَيْنِ مُنْكَرٍ وَنَكِير

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ ِمنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ. وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مَثِيلَ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ. وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هاديًا ومبشّرًا ونذيرًا بلَّغَ الرسالةَ وأدَّى الأمانةَ ونصحَ الأُمَّةَ فجزاهُ اللهُ عنَّا خيرَ ما جَزى نبيًّا مِنْ أنبيائهِ. اللهُمَّ صَلِّ على سَيِّدِنا مَحمَّدٍ وعلَى جميعِ إِخْوَانِهِ النَّبِيِّينَ وَالْمُرْسَلِينَ.

عبادَ اللهِ أُوصِي نَفْسِي وأُوصيكُم بتقوى اللهِ العليِّ القديرِ القَائلِ في مُحكمِ كتابِه ﴿كُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ وَإِنَّمَا تُوَفَّوۡنَ أُجُورَكُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۖ فَمَن زُحۡزِحَ عَنِ ٱلنَّارِ وَأُدۡخِلَ ٱلۡجَنَّةَ فَقَدۡ فَازَۗ وَمَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَآ إِلَّا مَتَٰعُ ٱلۡغُرُورِ ١٨٥﴾[1].

إِخْوانِي تَفَكَّروا فِي الْحَشْرِ وَالْمَعَادِ، وَتَذَكَّرُوا حِينَ يَقُومُ الأَشْهَادُ فَإِنَّ فِي القِيامَةِ لَحَسَرَات، وَإِنَّ فِي الْحَشْرِ لَزَفَرَات وَإِنَّ عندَ الصِّراطِ لَعَثَرَات وإِنَّ عندَ الميزَانِ لَعَبَرَات وَإِنَّ الظُّلمَ يَومَئِذٍ ظُلُمَاتٌ والكُتبَ تَحوِي حَتَّى النَّظَرَاتِ وَإِنَّ الحَسْرَةَ والنَّدَمَ علَى السَّيِّئاتِ والفَرحةَ والسُّرورَ علَى الحسنَاتِ، فَريقٌ فِي الجنَّةِ يَرْتَقُونَ الدَّرَجَاتِ، وفريقٌ فِي السَّعيرِ يَهْبِطُونَ الدَّرَكَاتِ، ومَا بَيْنَكَ وبينَ هَذَا إِلا أَنْ يُقالَ فُلانٌ مَاتَ، نَعَمْ أَيُّها الأحبَّة، فُلانٌ ماتَ كلمةٌ يُرَدِّدُها كَثيرٌ مِنَ النَّاسِ وَيَسْمَعُهَا كَثِيرٌ لَكنَّ السؤالَ لِمَنْ سَمِعَهَا هَلْ فَكَّرَ وَاعْتَبَرَ وَلِنَفْسِهِ حَاسَبَ وَلِتَقْصِيرِهِ جَبَرَ وسَأَلَ نفسَهُ مَاذا حَضَّرَ إذَا قيلَ يومًا عنهُ فُلانٌ ماتَ.

أَيُّها الأَحِبَّةُ قالَ اللهُ عزَّ وَجَلَّ ﴿قُلۡ يَتَوَفَّىٰكُم مَّلَكُ ٱلۡمَوۡتِ ٱلَّذِي وُكِّلَ بِكُمۡ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُمۡ تُرۡجَعُونَ ١١﴾[2] مَلَكُ الْمَوْتِ بِإِجْمَاعِ الأُمَّةِ هُو سيِّدُنا عَزْرَائِيلُ عليهِ السلامُ وَهُوَ ملَكٌ كَرِيمٌ علَى اللهِ كَسَائِرِ الملائكةِ مُوَكَّلٌ بِقَبْضِ الأَرْوَاحِ فَإِذَا قَبَضَ نَفْسَ المؤمِنِ دَفَعَهَا إلَى ملائِكَةِ الرَّحْمَةِ فَيُبَشِّرونَها بِالثَّوابِ وَبِرَحْمَةِ اللهِ وَرِضْوَانِهِ وَإذَا قَبَضَ نَفْسَ الكَافِرِ دفَعَها إلَى مَلائِكَةِ العَذَابِ فَيُبَشِّرونَها بِالْعذَابِ وَبِسَخَطِ اللهِ وَعِقَابِه، فَلا يَتْرُكونَ الرُّوحَ فِي يَدِ سيدِنا عزرائيلَ بعدَمَا يَقْبِضُهَا طَرْفَهَ عَيْنٍ، بَلْ يَذْهَبُونَ بِهَا إلى السماءِ إِنْ كانَتِ الرُّوحُ لِمُؤْمِنٍ تَقِيٍّ، وَإِلَى الأَرْضِ السابِعَةِ إِنْ كَانَتْ لِكَافِرٍ شَقِىٍّ.

فإِذَا وُضِعَ الميِّتُ علَى النَّعْشِ وحَمَلَهُ الناسُ إلَى القَبْرِ رَجَعَتِ الملائكَةُ بالرُّوحِ تَحْمِلُهَا وتَمْشِي بِها مَعَ الجِنَازَةِ فإِنْ كانَتْ لِلرَّجُلِ الصَّالِحِ قالَ كمَا وَرَدَ في الحدِيثِ[3] قَدِّمُونِي قَدِّمُونِي وإِنْ كَانَتْ للرجلِ السُّوءِ وفِي روايةٍ الكَافِر قَالَ يَا وَيْلِي أَيْنَ تَذْهَبُونَ بِي لكن لا يَسْمَعُ ذَلكَ الإِنسانُ وَلَوْ سَمِعَهَا الإِنْسَانُ لَصَعِقَ اهـ كَما روَى النَّسائِيُّ وغيرُه.

ثم يُوضَعُ الميِّتُ إخوَةَ الإيمانِ في قَبْرِهِ ويَتْرُكُهُ الوَلَدُ والمالُ والأَهْلُ وَالخِلّانُ ولا يَبْقَى مَعَهُ إلا العَمَلُ.

ثم يكونُ سُؤالُ الملكينِ مُنْكَرٍ وَنَكِيرٍ لِهَذَا الميِّتِ، والإيمانُ بهذا أي التصديقُ بِهِ وَاجِبٌ على كُلِّ مُكَلَّفٍ وَهُوَ يَحْصُلُ لِلْمُؤْمِنِ وَالكَافِرِ مِنْ أُمَّةِ الدَّعْوَةِ أَيِ الذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ سَيِّدُنا مُحمَّدٌ صلى الله عليه وسلم. ثُمَّ المؤمِنُ الكَامِلُ لا يَحصُلُ لَهُ فَزَعٌ وَلا انْزِعَاجٌ مِنْ سُؤالِهِمَا لأنَّ اللهَ يُثَبِّتُ قَلْبَهُ فَلا يَرْتَاعُ مِنْ مَنْظَرِهِمَا المخيفِ لأَنَّهُما كمَا جَاءَ في الحديثِ أَسْوَدَانِ أَزْرَقَانِ لَهُمَا أَعْيُنٌ حَمْرَاءُ كَقُدُورِ النُّحاسِ وَأَنْيَابٌ كَصَيَاصِي البَقَرِ أي تُشْبِهُ قُرونَ البَقَرِ يَشُقَّانِ الأَرْضَ بِأَنْيَابِهِمَا شَقًّا وَصوتُهُمَا كَالرَّعْدِ[4]، معَ هذَا المؤمِنُ الكَامِلُ يَفْرَحُ بِرُؤْيَتِهِمَا وسؤَالِهمَا لأنَّهُ يعرِفُ أنهُ نَاجٍ فيَقُولُ مُجِيبًا عن سؤالِهِمَا عَنْ حَبِيبِ رَبِّ العَالَمِين أشهَدُ أنهُ عَبْدُ اللهِ ورسُولُه فيُقالُ لَهُ انْظُرْ إلَى مَقْعَدِكَ مِنَ النَّارِ قَدْ أبدَلَكَ اللهُ بِهِ مَقْعَدًا خَيْرًا مِنْهُ أمَّا الْمُنَافِقُ أَوِ الكَافِرُ فَإِنَّهُ يَرْتَاعُ وَيَضْطَرِبُ مِنْ شِدَّةِ خَوْفِهِ مِنْهُمَا حَتَّى إِنَّهُ يَجْرِي علَى لِسَانِهِ كَلامٌ هُوَ لا يُريدُ أَنْ يَقُولَهُ حَتَّى يَصِيرَ يَقُولُ لا أَدْرِي كُنْتُ أَقُولُ مَا يَقُولُ النَّاسُ فيَقُولانِ لَهُ لا دَرَيْتَ وَلا تَلَيْتَ وَهِيَ كلمَةٌ تُقَالُ للتَّقْريعِ ثمَّ يَضْرِبَانِهِ بِالْمِطْرَقَةِ، يَضْرِبَانِهِ علَى رَأْسِهِ بِمِطْرَقَةٍ مِنْ حَدِيدٍ ضَرْبَةً يَصِيحُ بِها صَيْحَةً عظيمَةً يسمَعُها كلُّ مَنْ يَلِيهِ إِلّا الثَّقَلَيْنِ أَي إِلّا الإِنْسَ وَالجِنَّ.

فالعَاقِلُ هوَ الذِى يَتَذَكَّرُ الموتَ وَيُعِدُّ للآخِرَةِ فَيَتَزَوَّدُ مِنْ هذِهِ الدُّنيا بِالعَمَلِ الصَّالِحِ فالقَبْرُ صُنْدُوقُ العَمَلِ وقَدْ قَالَ بَعْضُهُم

النفسُ تَرْغَبُ في الدُّنْيا وَقَدْ عَلِمَتْ أَنَّ السلامَةَ فيهَا تَرْكُ مَا فِيها

لا دارَ لِلْمَرْءِ بعدَ الموتِ يَسْكُنُها إِلا التِى كَانَ قَبْلَ الموتِ يَبْنِيها

فإِنْ بَنَاهَا بِخَيْرٍ طَابَ مَسْـكَنُهُ وَإِنْ بَنَاهَا بِشَـرٍّ خَابَ بَانِيـهَا

أَيْنَ الْمُلوكُ التِى كَانَتْ مُسَلْطَنَةً حَتَّى سَقَاهَا بِكَأْسِ الموتِ سَاقِيهَا

أَمْوالُنا لِذَوِي الْمِيرَاثِ نَجْمَعُها وَدُورُنـا لِفَنَـاءِ الدَّهْرِ نَبْنِيـهَا

اللهم زَهِّدْ قُلوبَنَا فِي الدُّنيا وَامْلأْ قُلوبَنَا رَغْبَةً فِي مَا عِنْدَكَ وَثَبِّتْنَا فِي القَبْرِ وَيَوْمَ العَرْضِ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِين. هذا وأستغفرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه.

يِقُولُ رَبُّنا تباركَ وتعالَى ﴿وَمَنۡ أَعۡرَضَ عَن ذِكۡرِي فَإِنَّ لَهُۥ مَعِيشَةٗ ضَنكٗا وَنَحۡشُرُهُۥ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ أَعۡمَىٰ ١٢٤﴾[5] أَيْ مَنْ أَعْرَضَ عنِ الإِيمانِ بِاللهِ تعالَى ﴿فَإِنَّ لَهُۥ مَعِيشَةٗ ضَنكٗا﴾ أَىْ ضَيِّقَةً في القَبْرِ كَمَا فَسَّرَهَا النَّبِىُّ صلى الله عليه وسلم. فَمِمَّا يَجِبُ التَّصدِيقُ بِهِ إِخْوَةَ الإِيمانِ عَذَابُ القَبْرِ لِلْكَافِرِ وَلِبَعْضِ عُصَاةِ المسلِمِينَ، قالَ الإِمامُ أبو منصورٍ البغْدَادِيُّ في كِتَابِ الفَرْقِ بَيْنَ الفِرَقِ وَقَطَعُوا أَيْ أَهْلُ السنّةِ والجماعَةِ بِأَنَّ الْمُنْكِرِينَ لِعَذَابِ القَبْرِ يُعَذَّبُونَ فِي القَبْرِ اﻫ أَىْ لِكُفْرِهِم.

اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهم استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهم إِنَّا نَعُوذُ بِكَ مِنَ الفِتَنِ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ وَنَعُوذُ بِكَ أَنْ نَضِلَّ أَوْ نُضلَّ أَوْ نَزِلَّ أَوْ نُزَلَّ أَوْ نَظْلِمَ أَوْ نُظْلَمَ، اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة ءال عمران.[1]

سورة السجدة.[2]

روى هذا الحديث البخاري والنسائي والبيهقي وأحمد وغيرهم بألفاظ متقاربة.[3]

انظر فتح الباري.[4]

سورة طه/124.[5]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Ruhun Kabzedilmesi ve Munker ile Nekîr’in Sorgusu

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kadîr yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâhu Teâlâ Âl-İmrân suresi, 185. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿كُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ وَإِنَّمَا تُوَفَّوۡنَ أُجُورَكُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۖ فَمَنزُحۡزِحَ عَنِ ٱلنَّارِ وَأُدۡخِلَ ٱلۡجَنَّةَ فَقَدۡ فَازَۗ وَمَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَآ إِلَّا مَتَٰعُ ٱلۡغُرُورِ﴾

Manası: Her nefis ölümü tadacaktır. Şüphesiz ki size ecirleriniz kıyâmet günü tam olarak verilecektir. Kim cehennemden uzaklaştırılıp cennete sokulursa, artık o kurtuluşa ermiştir. Dünya hayatı, ancak aldatıcı bir metadır.

Kardeşlerim, haşrı ve kıyamet gününü düşünün! O günde olacak olaylardan bazıları şunlardır: diriliş, haşır, sırat köprüsünden geçmek ve amellerin tartılması. Zalimler o günde hüsrana uğrayacaklardır. Kitap ise, kulun bakışlarını dahi içerecektir. Günahlardan pişmanlık ve üzüntü; iyi ameller için de sevinç duyulacaktır. İnsanların bir kısmı cennette farklı derecelerde olacaklardır bir kısmı ise cehennemin derinliklerinde azap görecekler. Bir zaman senin için de: “Filan öldü.” denilecek. Evet; sevgili kardeşlerim, “Filan öldü.” sözünü insanlar çokca söyler ve duyarlar. Lakin bu sözleri duyan kimse, hiç düşündü mü, ibret aldı mı ve kendi nefsini hesaba çekti mi ve taksiratlarını düzeltti mi ve kendisi hakkında da “Filan öldü.” denileceği gün için “ne hazırlık yaptın” diye kendisine sordu mu?

Sevgili kardeşlerim, Allâh-u Teâlâ Es-Secdeh suresi, 11. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿قُلۡ يَتَوَفَّىٰكُم مَّلَكُ ٱلۡمَوۡتِ ٱلَّذِي وُكِّلَ بِكُمۡ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُمۡ تُرۡجَعُونَ﴾

Bu ayet-i kerîme, ruhlarımızın bizler için görevlendirilen ölüm meleği tarafından alınacağını ve kıyamet gününde Rabbimizin bizleri hesaba çekeceğini bildiriyor.

Ölüm meleği, icma ile Azrâîl’dir (aleyhisselâm). O, Allâh’ın diğer melekleri gibi yüce bir melektir ve ruhları almakla görevlidir. Azrâîl (aleyhisselâm) müminin ruhunu alınca, onu rahmet meleklerine verir. Onlar da o ruha sevaba ve Allâh’ın rahmetine nail olduğunu müjdelerler. Azrâîl (aleyhisselâm), gayri müminin ruhunu alınca da, onu azap meleklerine verir. Azap melekleri o ruha azap göreceklerini bildirirler. Bu melekler ruhu, Azrâîl (aleyhisselâm) onu aldıktan sonra bir an bile olsa Azrâîl’in (aleyhisselâm) elinde bırakmazlar. Eğer ruh; müttaki müminin ruhu ise onunla birlikte semaya, eğer gayri müminin ruhu ise onunla birlikte yedinci arza giderler.

Ölü tabuta konulduğunda insanlar tarafından taşınır ve kabre doğru götürülür melekler ruhla birlikte geri dönüp onu (Ruhu) taşırlar ve onunla birlikte cenazede yürürler. Eğer ruh, salih birisinin ruhu ise -hadiste bildirildiği gibi- mealen “Beni götürün! Beni götürün!” der; eğer kafirin ruhu ise “Yazık bana! Beni nereye götürüyorsunuz!?.” der. Fakat -İmam Nesai ve başkalarının rivayet ettikleri gibi- insanlar onun sesini işitmezler; ve șayet işitselerdi bayılırlardı.

Sonra bu ölü için Münker ve Nekîr meleklerinin suali vardır. Sevgili kardeşlerim, Munker ve Nekîr meleklerinin sualine iman etmek, yani bunu tasdik etmek her mükellefe farzdır. Sual, davet ümmetinden yani Efendimiz Muḥammed’in ﷺ ümmetinden olan müminlere ve mümin olmayanlara sorulacaktır. Kamil mümin, onların sorularından korku ve rahatsızlık duymaz; çünkü Allâh onun kalbini güçlü kılmıştır. Kamil mümin onların korkutucu görünüşlerinden de korkmaz; zira hadîs-i şerîf’te onların siyah mavi renkte oldukları, gözlerinin bakırdan tencereler gibi kırmızı olduğu bildirilmiștir. Ayrıca rivayette, ineklerin boynuzuna benzeyen (göz)? dișleriyle yeri parçaladıkları ve gök gürlemesine benzeyen seslerinin olduğu geçmektedir. Ancak kamil mümin onları görmekten ve sorularından sevinecek duyacak çünkü o artık kurtulanlardan olduğunu, cennet ehlinden olduğunu bilecek. Hadîs’te bildirildiği üzere Efendimiz Muḥammed ﷺ hakkında: “Şehâdet ederim ki o, Allâh`ın kulu ve Rasûlüdür.” diyecek, bunun üzerine de ona “Cehennemdeki yerine bak, Allâh onu senin için daha hayırlı bir yerle değiştirmiştir.” denilecektir. Başka bir rivayette de: “Cehennemdeki yerine bak, Allâh onu senin için Cennette bir yerle değiştirmiştir.” denileceği geçmektedir. Gayri mümine gelince, o öyle bir korkuya kapılır ki, söylemek istemediği sözleri söyleyerek şöyle der: “Bilmiyorum, insanlar onun hakkında ne söylüyorlardıysa bende aynısını söylüyordum.” Sonra iki melek ona “Bilmiyorsun ve diyecek bir șeyin yok.” der. Melekler bu sözü, onu azarlamak için söylerler ve ona demirden bir balyozla vururlar. Bunun üzerine öyle büyük bir çığlık atar ki, insanlar ve cinler dışında yakınındaki her şey bu çığlığı duyar.

Aklını kullanan, ölümü düşünür ve bu dünyada salih ameller işleyerek ahiret için hazırlıkta bulunur; zira kabir amelin sandığıdır. Bununla ilgili olarak bazıları şöyle demiştir:

İnsan dünyanın içindekilerini arzu eder, oysa bilir ki selamet onları terk etmektir (etmekledir?).

Ölümden sonra insanın oturacağı yer yoktur, ölmeden evvel bina ettiğinden başka.

Onu hayırla bina eden için o, güzeldir; onu şerle bina eden ise kaybedenlerdendir.

Ölüm kendilerine gelene kadar saltanat sahibi olan padişahlar neredeler!?.

Mallarımızı, mirascılar için topluyoruz; bina ettiğimiz evlerimiz ise zamanla fani olacaklardır.

Ey Allâh’ım; kalplerimizi dünyaya bağlanmaktan koru ve hayırlı amellerde bulunma isteği ile doldur. Ey Allâh’ım; kalplerimizi kabirde ve kıyamet gününde güçlü kıl.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Kabir azabı hakkındaki delillerden biri de Allâhu Tebârake ve Teâlâ’nın şu kavlidir:

﴿النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْهَا غُدُوًّا وَعَشِيًّا وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ أَدْخِلُوا ءَالَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ العَذَاب﴾

Bu ayet-i kerimede kafirlere günün başlangıcında ve sonunda cehennemdeki yerlerinin arzolunucağı ve Kıyametin kopacağı günde de “Âl-i Firavun’u azabın en şiddetlisine sokun!” denileceği bildiriliyor.

“Âl-i Firavun”dan murad, Firavun’a küfründe ve şirkinde tabi olanlardır. İşte onlara günün başlangıcında ve sonunda cehennemdeki yerleri arzolunur ve korkuya kapılırlar. Bu arzolunuş, âyet-i kerimeden anlaşıldığı üzere kıyamet kopmadan öncedir; dolayısıyla ne ahirette ne de –açıkca görüldüğü gibi- ölmeden öncedir. Böylece bu arzolunuşun berzahta kabir müddetinde olduğu bilinir. Bu müddet ise, ölüm ile diriliş arasındaki

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاس اتَّقُـوا رَبكُـمْ إِنّ زَلْزَلَة السَّاعَة شَىْء عَظِيم (1)يَوْم تَرَوْنها تَذْهل كُل مُرْضِعَة عَمَّا أَرْضعَتْ وَتَضَع كُل ذَاتحَمْل حَمْلهَا وتَرَى النَّاس سكارَى وَمَا هُمْ بِسَارَى وَلكنّ عَذَاب الله شَدِيدٌ(2) ﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Seid vor den Folgen der Wut gewarnt 20.10.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Seid vor den Folgen der Wut gewarnt

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah asch-Schûrâ, Âyah 37:

﴿وَٱلَّذِينَ يَجتَنِبُونَ كَبَٰئِرَ ٱلإِثمِ وَٱلفَوَٰحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُواْ هُم يَغفِرُونَ ٣٧﴾

Die Bedeutung lautet: … diejenigen, die die großen Sünden und die abscheulichen Schandtaten unterlassen und wenn sie wütend sind verzeihen.

Al-Bukhâriyy überlieferte, dass Abu Hurayrah erzählte: Ein Mann bat den Propheten ﷺ um einen Rat und er antwortete mehrmals mit:

لا تَغْضَبْ

Die Bedeutung lautet: Werde nicht wütend.

Es besteht kein Zweifel daran, dass die Wut zu den deutlichsten Gründen übler Folgen, die sogar bis zu Mord und Zerstörung führen können, gehört. Die Wut ähnelt einem Feuer, das im Herzen des Wütenden lodert und ihn auffrisst. Das Ausmaß dieses Feuers kann auch andere erreichen, sodass Streitigkeiten entstehen und Hass in den Herzen hervorgerufen wird, wovon Geschwister und Vettern nicht ausgenommen sind. Es kann auch geschehen, dass das Feuer der Wut über viele Jahre hinweg bestehen bleibt und an die Herzen der Kinder und Enkel weitergegeben wird. Die Aufforderung des Propheten ﷺ an den Mann, die Wut zu unterlassen, zeigt, dass die Wut, die den Wütenden dazu führt, den Weg der Weisheit zu verlassen, etwas Geschmähtes ist. Es ist auch möglich, dass der Prophet erfahren haben könnte, dass der Mann oft wütend wurde und ihm einen aussagekräftigen Rat, der seinem Zustand entsprach, gab, indem er ihm befahl, die Wut zu unterlassen, um vor den schädlichen und sündhaften Folgen der Wut zu warnen. Der angeführte Hadîth entspricht der zu Beginn rezitierten Âyah 37 aus der Sûrah asch-Schûrâ, in der Allâh diejenigen lobt, die im Zustand der Wut verzeihen. Dies bedeutet, die Wut schaltet ihren Verstand nicht aus, also verlassen sie den Weg der Weisheit nicht, sondern beherrschen sich; weder setzen sie ihre Wut in die Tat um noch lassen sie sich von der Wut zu ungelobten Handlungen verleiten. Zudem entspricht er dem Lob in der Âyah 134 der Sûrah Âl ^Imrân:

﴿وَٱلكَٰظِمِينَ ٱلغَيظَ وَٱلعَافِينَ عَنِ ٱلنَّاسِ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلمُحسِنِينَ ١٣٤﴾

Die Bedeutung lautet: Und jene, die ihren Zorn unterdrücken und den Menschen verzeihen. Und Allâh liebt die Wohltätigen.

Das Unterdrücken des Zorns bedeutet, dass der Mensch, der voller Zorn ist, diesen in sich behält und weder durch eine Aussage noch durch eine Handlung zum Ausdruck bringt und diesen standhaft unterdrückt. Der Zorn ist die von der Wut hervorgerufene Wallung des Herzens. Wenige Menschen unterdrücken ihren Zorn und zeigen ihre Wut nicht, vielmehr pochen die meisten wütenden Menschen auf eine Gewalttat, weil ihre Wut, in der Regel, auf Drängen des Teufels geschieht. Sie verlassen den Weg der Ausgewogenheit, drohen und bedrohen aus unwichtigen Gründen und wegen weltlicher Ziele; jedoch führt dieses Verhalten zu Kontaktabbruch und Schaden aus weltlichen Gründen. Al-Bayhaqiyy überlieferte, dass Bischr Ibn al-Hârith erzählte: Der Prophet ^Îsâ sagte:

حُبُّ الدُّنيا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ

Die Bedeutung lautet: Das Lieben der Welt ist der Grund jeder Sünder.

Brüder im Islam, wir sind sehr auf das Nachahmen des Propheten in seinem Verhalten angewiesen, damit es uns sowohl aus religiöser als auch weltlicher Sicht und sogar gesundheitlich gut ergeht, denn viele Menschen sind aufgrund ihrer Wut krank und eingeschränkt geworden. Allâhu Ta^âlâ hat den Gesandten Gottes als gutes Vorbild bestätigt, indem Er in der Âyah 21 aus der Sûrah al-Ahzâb sagt:

﴿لَّقَد كَانَ لَكُم فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسوَةٌ حَسَنَة لِّمَن كَانَ يَرجُواْ ٱللَّهَ وَٱليَومَ ٱلأخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرا ٢١﴾

Die Bedeutung lautet: Ihr habt im Gesandten von Allâh ein gutes Vorbild für jeden, der Allâh und den Tag des Jüngsten Gerichts fürchtet und auf die Belohnung von Allâh im Jenseits hofft und Allâh oft erwähnt.

At-Tirmidhiyy überlieferte, dass Hind Ibn Abî Hâlah den Gesandten Gottes wie folgt beschrieben hat: … Und er wurde wegen der Welt oder was dazu gehört nicht wütend. Wenn aber ein Recht verletzt wurde, dann wurde er wütend und beruhigte sich erst, wenn er dem Recht zum Sieg verhalf. Weder wurde er wegen sich selbst wütend noch hat er sich selbst gerächt. Das war das Verhalten des besten Geschöpfes – unseres geehrten Propheten – somit sollte jeder von uns sich selbst betrachten und fragen: Wie nah oder fern bin ich von diesen besonderen Charaktereigenschaften? Wenn der Mensch wütend wird oder zufrieden ist, dann sollte seine Wut oder Zufriedenheit für Allâh (aufrichtig) sein, und sollte er lieben oder anfeinden, dann sollte seine Liebe oder Anfeindung für Allâh (aufrichtig) sein, d. h. die Belohnung von Allâh damit anstreben sowie den Gesandten Gottes in diesem Verhalten nachzuahmen. Es wurde überliefert, dass der Gesandte Gottes – als er mit einem Teil seiner Gefährten auswärts war – sich von ihnen entfernte, um etwas zu erledigen. Währenddessen regnete es, sodass seine Kleidung nass geworden war; alsdann hing er sie an einem Baum zum Trocknen auf. Einige Feinde des Propheten, die aus dem Stamm von Ghatafân waren, sagten zu Du^thûr Ibn al-Hârith, dem mutigen Anführer seines Stammes: Muhammad hat sich von seinen Gefährten entfernt und du wirst nicht nochmal die Gelegenheit haben, ihn alleine vorzufinden. Du^thûr nahm ein scharfes Schwert und schlich sich an den Gesandten Gottes heran, der sich hinlegte und auf das Trocknen seiner Kleidung wartete. Plötzlich stand Du^thûr Ibn al-Hârith neben dem Propheten, streckte sein Schwert aus und sagte: Muhammad, wer kann dich heute vor mir beschützen? Der Gesandte Gottes ﷺ sagte: Allâh! Der Engel Djibrîl schupste Du^thur, sodass er zu Boden und sein Schwert ihm aus der Hand fiel, alsdann nahm der Gesandte Gottes das Schwert und sagte zu ihm (sinngemäß): Wer schützt dich vor mir? Du^thûr erwiderte: Niemand! Der Gesandte Gottes sagte dann zu ihm (sinngemäß): Steh auf und geh! Während er ging, sagte er zum Propheten: Du bist besser als ich. Eine Weile später nahm er den Islam an. Also sollten wir den Gesandten Gottes nachahmen und seine Lehren befolgen, damit wir im Dies- und Jenseits gewinnen. Abû Dâwûd überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ كَظَمَ غَيْظًا وَهُوَ قَادِرٌ عَلَى أَنْ يُنْفِذَهُ دَعَاهُ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ علَى رُءُوسِ الخَلائِقِ يَوْمَ القِيَامَةِ حَتَّى يُخَيِّرَهُ مِنَ الْحُورِ العِينِ مَا شَاءَ

Die Bedeutung lautet: Wer seine Wut unterdrückt, obwohl er in der Lage ist, diese in die Tat umzusetzen, dem wird Allâh am Tag des Jüngsten Gerichts einen besonderen Rang geben und ihm die Wahl geben, sich so viel an al-Hûru l-^În auszusuchen, wie er will.

Dies zeigt das Übel der Aussage „Wer provoziert wird und dabei nicht wütend wird, der ist ein Idiot.“ Dies gehört zu den Aussagen, die im Widerspruch zu den noblen Charaktereigenschaften, die der Mensch sich aneignen sollte, stehen, wie z. B. der Sanftmütigkeit. Derjenige, der das Verschonen und die Geduld verachtet, der widerspricht den Lehren der Religion. Wahrlich, wer seine Nafs bezwingt, sich standhaft an die Lehren der islamischen Religion hält und stärker als seine unnützen Neigungen ist, der ist tatsächlich der Starke. Ahmad überlieferte, dass Abû Hurayrah erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

لَيْسَ الشَّدِيدُ بِالصُّرَعَةِ وَلكنَّ الشَّدِيدَ الذِي يَمْلِكُ نَفْسَهُ عِنْدَ الغَضَبِ

Die Bedeutung lautet: Der Starke ist nicht derjenige, der die Menschen bezwingt, sondern vielmehr ist der Starke derjenige, der sich selbst beherrscht, wenn er wütend ist.

Des Weiteren überlieferte al-Bayhaqiyy, dass Abu l-Budjayr erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

أَلَا يَا رُبَّ مُكْرِمٍ لِنَفْسِهِ وَهُوَ لَهَا مُهِينٌ

Die Bedeutung lautet: Viele möchten sich ehren, jedoch erniedrigen sie sich selbst, d. h. führen Taten aus, worüber sie denken, dass sie sich selbst damit ehren, wenn sie ihre Wut in die Tat umsetzen, um sich selbst zu rächen, und die islamisch-rechtlichen Grenzen überschreiten. Sie denken, dass sie eine heldenhafte Tat ausgeführt hätten, obwohl sie sich tatsächlich erniedrigt haben, indem sie gesündigt und sich der Gefahr ausgesetzt haben, bestraft zu werden. In dieser Bedeutung sagte al-Qâdî Ibn al-Wardiyy: Nicht der Wegelagerer ist der Held, sondern der Rechtschaffene ist wahrlich der Held.

Dank und Lob gebühren Allâh.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch- Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Fussilat, Âyah 46:

﴿وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ ٤٦﴾

Allâhu Ta^âlâ ist darüber erhaben, ungerecht zu sein. Somit gehört derjenige, der Allâh als ungerecht beschreibt, nicht zu den Muslimen, wie z. B. diejenigen, die zu anderen „Möge Allâh ungerecht zu dir sein“ sagen. Wie schon oft verdeutlicht, erfolgt die Rückkehr zum Islam durch das Aussprechen des Glaubensbekenntnisses und nicht durch die Bitte um Vergebung, wie z. B. durch den Wortlaut „Astaghfiru l-Lâh“. Abschließend ein weiterer wichtiger Hinweis: Sollte jemand zu dir sagen: Warum nur spricht dieser Verein so häufig über die Aussagen oder Glaubensweisen, die aus dem Islam herausführen? Dann sage zu ihm Folgendes: Wie glücklich wärst du, wenn du in deinem Auto sitzen würdest und dich jemand anhalten und vor einer großen Grube, die sich in deiner Fahrtrichtung befände, warnen würde? Würdest du dich bei ihm nicht bedanken, weil er dich und dein Auto vor großen Schaden bewahrt haben würde? Wie ist es dann mit jemanden, der bestrebt ist, dass unser Glauben und unsere Religion unversehrt bleibt? Wahrlich, dass wir in unserer Religion bleiben, ist das Vorrangigste. Möge Allâh, der Allmächtige, uns auf der Welt und im Jenseits schützen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّ يَٰأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيهِ وَسَلِّمُواْ تَسلِيمًا ٥٦﴾

﴿يَٰأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُم إِنَّ زَلزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيءٌ عَظِيم ١ يَومَ تَرَونَهَا تَذهَلُ كُلُّ مُرضِعَةٍ عَمَّا أَرضَعَت وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَملٍ حَملَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيد ٢﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

احذروا عواقب الغضب

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا وحبيبَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُهُ، اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ، أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ القائلِ في سُورةِ الشُّورَى ﴿وَٱلَّذِينَ يَجۡتَنِبُونَ كَبَٰٓئِرَ ٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡفَوَٰحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُواْ هُمۡ يَغۡفِرُونَ ٣٧﴾ وَعَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ أنَّ رَجُلًا قَالَ للنبيِّ صلی الله عليه وسلم أَوْصِنِي، قالَ لا تَغْضَبْ، فَرَدَّدَ مِرَارًا قَالَ لَا تَغْضَبْ اهـ رَوَاهُ البُخَارِيُّ.

لا شَكَّ أَنَّ الغَضَبَ مِنْ أَبْرَزِ الأَسْبَابِ التِي تُؤَدِّي إلَى عَواقِبَ وَخِیمَةٍ وَمَآسٍ تَصِلُ أَحْيَانًا إلَى حَدِّ التَّقْتِيلِ وَالتَّدْمِيرِ، فَالغَضَبُ جَمْرَةٌ تَضْطَرِمُ في القَلْبِ فَتَأْكُلُ صَاحِبَهَا وَقَدْ يَمْتَدُّ لَهَبُهَا إلَى غَيْرِهِ فَتَكُونُ الخُصُومَاتُ التِي تُورِثُ البَغْضَاءَ في النُّفوسِ وَأَحْيَانًا بينَ الإِخْوَةِ أَوْ أَبْنَاءِ العُمُومَةِ أَوِ الخُؤُولَةِ، وَقَدْ لَا تَخْمُدُ نِيرَانُ الغَضَبِ طِيلَةَ سَنَواتٍ مَدِيدَةٍ وَلَعَلَّهُ يَحْتَرِقُ بِهَا بَعْدَ ذلكَ الأَبْنَاءُ والأَحْفَادُ أَيْضًا، وَقَدْ أَوْصَی النبيُّ صلى الله عليهِ وسلم في حَديثِهِ هذَا الرجلَ بِتَرْكِ الغَضَبِ، فَدَلَّ ذلكَ علَى أَنَّ الْمُرَادَ الغَضَبُ الذِي يَخْرُجُ بِصَاحِبِهِ عَنْ حَدِّ الحِكْمَةِ مَذْمُومٌ، وَمِنَ الجَائِزِ أَنْ يَكُونَ النبيُّ عَلَيْهِ الصلاةُ والسلامُ قَدْ عَلِمَ مِنْ هَذَا الرَّجُلِ كَثْرَةَ الغَضَبِ فَأَمَرَهُ بِمَا يُنَاسِبُ إِيصَاؤُهُ بهِ علَى حَسَبِ حَالِه، وَاقْتَصَرَ علَی جَوَابٍ مُوجَزٍ بَلِيغٍ فِيهِ الأَمْرُ بِتَجَنُّبِ الغَضَبِ لِلتَّحْذِيرِ مِمَّا يَتَأَتَّی بِسَبَبِهِ مِنْ ضَرَرٍ وَوِزْرٍ. وَفِي الحَدِيثِ اقْتِبَاسٌ مِنْ قولِهِ تعالَى في سورةِ ءالِ عِمْرَان ﴿وَٱلۡكَٰظِمِينَ ٱلۡغَيۡظَ وَٱلۡعَافِينَ عَنِ ٱلنَّاسِۗ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٣٤﴾. وكَظْمُ الغَيْظِ هُوَ أَنْ يَمْتَلِئَ الْمَرْءُ غَيْظًا فَيَرُدَّهُ في جَوْفِهِ وَلَا يُظْهِرَهُ بِقَوْلٍ وَلَا بِفِعْلٍ وَيَصْبِرَ عَلَيْهِ وَالغَيْظُ هُوَ تَوَقُّدُ حَرَارَةِ القَلْبِ مِنَ الغَضَبِ. وقَلِيلٌ مِنَ الناسِ مَنْ يَكْظِمُ غَيْظَهُ إذَا غَضِبَ وَلَا يُظْهِرُ أَثَرَ غَضَبِهِ، بَلْ تَرَى الغَالِبَ مِنْهُمْ إِذَا مَا غَضِبُوا يَغْلِي الدَّمُ في قُلوبِهِمْ طَلَبًا لِلْبَطْشِ لِأَنَّ غَضَبَهُمْ في العَادَةِ نَزْغَةٌ مِنْ نَزَغَاتِ الشيطانِ يَخْرُجُونَ بِهِ عَنِ اعْتِدَالِهم، فَتَراهُمْ يَتَهَدَّدُونَ وَيَتَوَعَّدُونَ لِأَسْبَابٍ تَافِهَةٍ وَأَغْرَاضٍ دُنْيَوِيَّةٍ فَيَحْصُلُ بِسَبَبِ ذَلِكَ الهُجْرَانُ والكيدُ لأَجْلِ الدُّنْيا، وَقَدْ رَوَى البيهقيُّ عَنْ بِشْرِ بنِ الحارثِ أَنَّ نَبِيَّ اللهِ عیسَی عليهِ السلامُ قالَ حُبُّ الدُّنيا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ اهـ

أيها الإخوةُ مَا أَحْوَجَنا جَمِيعًا أَنْ نَقْتَدِيَ بالنبيِّ صلى الله عليه وسلم لِيَسْلَمَ لَنَا دِينُنَا وَدُنْیَانَا بَلْ وَلِتَسْلَمَ صِحَّةُ الأَبْدَانِ فَكَمْ وَكَمْ مِنَ الأَمْرَاضِ يَجْلِبُهَا الغَضَبُ فَتُعْطِبُ صاحِبَها، قالَ تعالَى في سورةِ الأَحْزَابِ ﴿لَّقَدۡ كَانَ لَكُمۡ فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسۡوَةٌ حَسَنَةٞ لِّمَن كَانَ يَرۡجُواْ ٱللَّهَ وَٱلۡيَوۡمَ ٱلۡأٓخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرٗا ٢١﴾. وروَی الترمذيُّ عن هِنْدِ بنِ أَبِي هَالَةَ أنهُ قالَ في وَصْفِ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم وَلَا تُغْضِبُهُ الدنيا وَلَا مَا كَانَ لَهَا فَإِذَا تُعُدِّيَ الحَقُّ لَمْ يَقُمْ لِغَضَبِهِ شَىءٌ حَتَّى يَنْتَصِرَ لَهُ وَلَا يَغْضَبُ لِنَفْسِهِ وَلَا يَنْتَصِرُ لَهَا اهـ. فَحَرِيٌّ بِالْمَرْءِ إذَا غَضِبَ أَنْ يَغْضَبَ للهِ وَإِذَا رَضِيَ أَنْ يَرْضَى للهِ وَإذَا أحبَّ أَنْ يُحِبَّ للهِ وإذا عادَى أن يُعادِيَ للهِ رَغْبَةً في ثَوابِ اللهِ واقتِدَاءً برسولِ الله صلى الله عليه وسلم. وقد رُوِيَ أنَّ النبيَّ صلی الله عليه وسلم خرَجَ يوما معَ جَمْعٍ مِنْ أَصْحَابِهِ ثم ذَهَبَ لِحَاجَتِهِ فَأَصَابَهُ مَطَرٌ فَبَلَّ ثَوْبَيْهِ فَأَجَفَّهُمَا علَى شَجَرَةٍ (عَلَّقَهُمَا علَى شَجَرَةٍ لِيَجِفَّا) فَقَالَتْ غَطَفَانُ (اسْمُ قَبِيلَة) لدُعْثُورِ بنِ الحَارثِ وكانَ سَيِّدَ قَوْمِهِ وكانَ شُجَاعًا انْفَرَدَ محمدٌ عَنْ أَصْحَابِهِ وَأَنْتَ لَا تَجِدُهُ أَخْلَی مِنْهُ السَّاعَةَ، فَأَخَذَ سَيْفًا صَارِمًا ثُمَّ انْحَدَرَ وَرَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم مُضْطَجِعٌ يَنْتَظِرُ جُفُوفَ ثَوْبَيْهِ فَلَمْ يَشْعُرْ إِلَّا بِدُعْثُورِ بنِ الحارثِ وَاقِفًا علَى رأسِهِ بالسيفِ وَهُوَ يقولُ مَنْ يَمْنَعُكَ مِنِّي یَا محمدُ؟ فقالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم اللهُ عَزّ وَجَلَّ، وَدَفَعَ جِبْرِيلُ عَلَيْهِ السلامُ في صَدْرِ دُعْثُورٍ فَوَقَعَ السَّيْفُ مِنْ يَدِهِ، فَأَخَذَهُ رَسُولُ صلى الله عليه وسلم ثُمَّ قَامَ علَی رَأْسِهِ فَقَالَ مَنْ يَمْنَعُكَ مِنِّي؟ فقالَ دُعثورٌ لا أحدَ، فقالَ النبيُّ صلی الله عليه وسلم قُمْ فَاذْهَبْ لِشَأْنِكَ. فَلَمَّا وَلَّى قَالَ لِلنَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم أَنْتَ خَيْرٌ مِنِّي اهـ الحديثَ، ثُمَّ أَسْلَمَ دُعثورٌ بَعْدَ ذَلِكَ .

وَإِذَا مَا عُلِمَ هذَا دَلَّ علَى فَسَادِ قَوْلِ مَنْ يَقُولُ مَنْ اسْتُغْضِبَ وَلَمْ يَغْضَبْ فَهُوَ حِمَارٌ. وهذَا مِنَ الكَلَامِ الْمُخَالِفِ لِمَا يَقْتَضِيهِ حُسْنُ الحَالِ وَمَكَارِمُ الأَخْلَاقِ التِي تَقْتَضِي أَنْ يَتَّصِفَ الْمَرْءُ بِالْحِلْمِ، وَمَنْ ذَمَّ العَفْوَ وَالصَّبْرَ فَقَدْ نَاقَضَ تَعَالِيمَ الإِيمَانِ، فَإِنَّ مَنْ قَهَرَ نَفْسَهُ وأَلْزَمَهَا التَّمَسُّكَ بِالشَّريعَةِ الغَرَّاءِ وغَلَبَ هَوَاهُ فَهُوَ القَوِيُّ حَقًّا. وَرَوَى البيهقيُّ عَنْ أَبِي البُجَيْرِ أَنَّ النبيَّ صلی الله عليه وسلم قالَ أَلَا يَا رُبَّ مُكْرِمٍ لِنَفْسِهِ وَهُوَ لَهَا مُهِينٌ اهـ أَيْ يَفْعَلُ فِعْلًا يَظُنُّ أَنَّهُ يُكْرِمُ بِهِ نَفْسَهُ كأَنْ يَغْضَبَ وَيَنْتَقِمَ انْتِصَارًا لِحَظِّ النَّفْسِ، يَرَى ذلِكَ مِنَ البُطُولَةِ والشَّهَامَةِ وَلكنَّهُ يَتَعَدَّي بِذَلِكَ حُدُودَ الشرعِ فَيَكُونُ قَدْ أَهَانَ نَفْسَهُ في حَقِيقَةِ الأَمْرِ بِمَعْصِيَةِ اللهِ وَعَرَّضَ نَفْسَهُ لِسَخَطِ اللهِ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُ، وَفِي هَذَا الْمَعْنَى قَالَ القَاضِي ابنُ الوَرْدِي

لَيْسَ مَنْ يَقْطُعُ طُرْقًا بَطَلا إِنَّما مَنْ يَتَّقِي اللهَ البَطَلُ

والحمدُ للهِ أَوَّلًا وَءَاخِرًا.

الخطبةُ الثانيةُ

قال اللهُ تعالَى }وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ ٤٦﴾[1] اللهُ تعالَى مُنَـَّزهٌ عَنِ الظلمِ فَمَنْ نَسَبَ الظُّلمَ إلى اللهِ فَقَدْ كَذَّبَ هذهِ الآيَةَ وَخَرَجَ مِنَ الإسلامِ كقَوْلِ شَخْصٍ لِشَخْصٍ ءاخَر „اللهُ يَظْلِمُكَ“، وبعضُ الناسِ يقولونَ والعياذُ باللهِ „اللهُ يَفْتَرِي عَلَيْكَ“ فهذَا أَيْضًا لا شَكَّ كُفْرٌ وخُروجٌ مِنَ الدِّينِ. وكمَا بَيَّنَا الرُّجوعُ الإسلامِ يكونُ بالشهادَتَيْنِ لا بِقَوْلِ أَسْتَغْفِرُ اللهُ. وفي الخِتامِ إياكَ أخِي المسلم أَنْ تَلْتَفِتَ إلى وَسْوَسَةِ شَيْطَانٍ أوْ تَشْوِيشِ إِنْسَانٍ جَاهِلٍ كأَنْ يَقُولَ لكَ لِمَ هذهِ الجَمْعِيَّةُ تُكْثِرُ الحَدِيثَ عَنْ هذَا الموضُوعِ مَنْ قالَ كَذَا خَارِجٌ مِنَ الدينِ لِمَ يُكْثِرُونَ مِنْ هذَا الكَلام، فَلْيَكُنْ جَوابُكَ حَاضِرًا وَسَرِيعًا وصَرِيحًا، قُلْ لَهُ إِنْ كُنْتَ في سَيَّارَتِكَ وجاءَ مَنْ يَقُولُ لكَ انْتَبِهْ بعدَ مَسَافَةِ كذَا هناكَ حُفْرَةٌ كَبِيرَةٌ في الطَّرِيقِ حَتَّى لا تَقَعَ فيهَا، كَمْ تَشْكُرُ هذَا الإِنْسَانَ لأنَّهُ أَرْشَدَكَ لِمَا فيهِ سلامَتُكَ وسلامَةُ مَالِكَ فَكَيْفَ بِمَنْ يُرْشِدُكَ للسَّلامَةِ في دِينِكَ فالسَّلامَةُ في الدِّينِ لا يَعْدِلُها شَىءٌ، اللهمَّ إنَّا نسأَلُكَ السَّلامَةَ في الدُّنيا والآخرةِ يا الله إنكَ علَى كلِّ شَىْءٍ قَدِيرٌ.

اللهمَّ ءاتِنَا في الدنيا حسنةً وفي الآخرةِ حسنةً وقِنَا عذابَ النارِ اللهمَّ إنَّا نَسْأَلُكَ الهُدَى والتُّقَى والعَفَافَ وَالغِنَى اللَّهمَّ مُصَرِّفَ القُلُوبِ صَرِّفْ قُلوبَنا علَى طَاعَتِكَ اللهمَّ إنَّا نَعُودُ بكَ مِنْ جَهْدِ البَلاءِ وَدَرَكِ الشَّقَاءِ وشَماتَةِ الأَعْدَاءِ اللهمَّ أَصْلِحْ لنَا دِينَنا الذِي هُوَ عِصْمَةُ أَمْرِنَا وَأَصْلِحْ لنَا دُنْيَانَا التِي فيهَا مَعَاشُنَا وأصلِحْ لنَا ءاخِرَتَنا التي فِيهَا مَعَادُنا واجْعَلِ الحياةَ زِيَادَةً لَنَا في كُلِّ خَيْرٍ وَاجْعَلِ الْمَوْتَ رَاحَةً لَنَا مِنْ کُلِّ شَرٍّ عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

سورة فصلت.[1]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Öfkenin Sonuçlarından Uzak Durun

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿وَٱلَّذِينَ يَجتَنِبُونَ كَبَٰئِرَ ٱلإِثمِ وَٱلفَوَٰحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُواْ هُم يَغفِرُونَ﴾

Manası: O kimselerdir ki, büyük günahlardan ve hayasızlıklardan kaçınırlar, öfkelendikleri zaman da onlar kusur bağışlarlar.

(Eş-Şûrâ suresi, 37. ayet)

Ebu Hureyra’dan, bir adamın Rasûlullâh’tan nasihat istediğinde, Rasûlullâh’ın kendisine şöyle dediği rivayet olunur:

لا تَغْضَبْ

Manası: Öfkelenme.

Adam birkaç kez daha nasihat istediğinde Rasûlullâh yine aynı şekilde karşılık vermiştir. (Buhari)

Öfkenin, vahim sonuçlara ve hattâ zaman zaman öldürmeye ve yıkmaya götüren en açık sebeplerden olduğu hususunda şüphe yoktur. Dolayısıyla öfke, kalpte tutuşan bir közdür ve öfke sahibi olan kişiye zarar verir. Öfkenin ateşi başkalarına kadar da uzanabilir ve böylece oluşan husumetler nefislerde buğza sebep olabilir. Bu durum, kardeşler veya amcaoğulları ve dayıoğulları arasında buğza da sebebiyet verir. Öfkenin ateşi senelerce sönmeyebilir ve netice olarak oğulları ve torunları da yakabilir. Peygamber efendimiz Muḥammedﷺ o adama öfkeyi terk etmeyi nasihat etti. Bundan maksat, sahibini hikmetin sınırları dışına götüren öfkedir, ki bu kötü bir şeydir. Peygamber efendimizin, o adamın çokça öfkelendiğini bilmiş olması ve bundan dolayı ona, hâline göre münasip bir nasihat vermiş olması da mümkündür. Böylece Rasûlullâh, kısa ancak derin bir cevap ile yetinmiştir. Bu cevabı, adamı öfkenin getirdiği zarar ve günahlardan uyarmak için öfkeyi terk etmesi emrini içermektedir. Zikredilen hadiste, yukarıda zikredilen Eş-Sûrâ suresinin 37. ayetinden alıntılar vardır. Bu ayet, öfkenin onların akıllarını gidermediğini ve böylece hikmetin sınırları dışına çıkarmadığını ifade etmektedir. Onlar kendi nefislerini hâkim olurlar ve öfkelerine göre hareket etmezler. Öfke, onları pişman olacakları bir şeye sürüklemez. Bu hadiste ayrıca Âl-i İmrân suresinin 134. ayetinden alıntı vardır:

﴿وَٱلكَٰظِمِينَ ٱلغَيظَ وَٱلعَافِينَ عَنِ ٱلنَّاسِ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلمُحسِنِينَ﴾

Manası: Öfkelerini yutanlar ve insanların kusurlarını bağışlayanlar. Allâh iyilik edenleri sever.

Öfkeyi yutmak, kişinin öfkesini içinde tutması ve onu bir söz veya fiil ile göstermeyip sabır göstermesidir. Çok öfkelenmek de kalbin öfkeden hararetlenmesidir. Öfkelendiğinde, öfkesini tutup, öfkesinin eserini göstermeyen insanlar azdır. Bilakis birçoğu, öfkelendiğinde kan kalplerinde kaynar ve şiddeti talep ederler. Zira öfkeleri adeten şeytanın onları buna sürüklemesi ile olur.

Böylece onların birbirlerini önemsiz sebeplerden dolayı ve dünyevî hedefler için tehdit ettiklerini görürsün. Bundan dolayı ise dünyalık şeyler için hicran gerçekleşiyor ve hileler yapılıyor. Bişr İbn-i Hâris’ten, Efendimiz Îsâ’ın şöyle dediği rivayet olunur:

حُبُّ الدُّنيا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ

Manası: Dünya sevgisi her günahın sebebidir. (Beyhaki)

Değerli kardeşlerim, dinimizin ve dünyamızın ve hattâ bedenlerimizin sıhhatının selameti için, peygamber efendimizi örnek almaya ne kadar da ihtiyacımız vardır. Öfke nice hastalıkları getirir ve nice öfke sahibini helak eder. Allâh, Rasûlullâh’ı mü’minlere güzel bir örnek kılmıştır. Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿لَّقَد كَانَ لَكُم فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسوَةٌ حَسَنَة لِّمَن كَانَ يَرجُواْ ٱللَّهَ وَٱليَومَ ٱلأخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرا﴾

Manası: Rasûlullâh’ta sizlere güzel bir örnek vardır; Allâh’tan ve Kıyamet Günü’nden korkan ve Allâh’tan ahirette sevabı uman ve Allâh’ı çokça zikredenler için.

Hind İbn-u Ebî Hâleh’nin Rasûlullâh’ı vasfederken şöyle dediği rivayet olunur: Ve onu dünya ve dünya için olan öfkelendirmezdi. Haksızlık yapıldığında, gazaplanırdı ve hak yerini bulunca sakinleşirdi. Kendi nefsi için öfkelenmez ve intikam almazdı. (Tirmizi)

Yaratılmışların en üstünü olan peygamber efendimizin hâli böyle idi ise, bizler bu yüksek ahlaka nazaran neredeyiz diye kendimize bir bakalım.

Kişi, öfkelendiğinde, Allâh için öfkelensin ve razı olduğunda, Allâh için razı olsun. Sevdiğinde, Allâh için sevsin ve düşmanlık ettiğinde, Allâh için düşmanlık etsin ve bu hususlarda sevabı Allâh’tan umsun ve Rasûlullâh’ı örnek alsın.

Peygamber efendimizin günün birinde birtakım sahabelerle dışarı çıktığı ve sonra bazı ihtiyaçları için gittiği ve yağmura yakalanıp kıyafetinin ıslandığı rivayet olunur. Rasûlullâh bunun üzerine, kıyafetini kurutmak için onu bir ağaca asmıştır. Gatafan kabilesinden olan bazı peygamber düşmanları, kendi kavminin efendisi olan ve cesur olan Du’sûr İbn-i Haris’e şöyle dediler: ‘Muḥammed, sahabelerinin arasından ayrıldı ve sen onu başka bir zaman bir daha yalnız bulamazsın.’

Bunun üzerine Du’sûr keskin bir kılıç aldı ve gizlice peygamberimize yaklaştı. Rasûlullâh da uzanmaktaydı ve kıyafetinin kurumasını bekliyordu. O, bir şey fark etmedi ve Du’sûr kılıçla başında durup ona şöyle dedi: ’Seni benim elimden kim kurtaracak, ey Muḥammed?’

Rasûlullâh cevaben şöyle buyurdu: Allâh Azze ve Celle.

Bunun üzerine, Cebrâ’îl Du’sûr’u göğüsünden itti ve kılıç yere düştü. Sonra Rasûlullâh kılıcı alıp onun başında durdu ve meâlen şöyle buyurdu: Ve seni benden kim kurtaracak?

Du’sûr ise şöyle cevap verdi: ‘Kimse.’

Bunun üzerine Rasûlullâh efendimiz meâlen şöyle buyurdu:

Kalk ve git.

Giderken Du’sûr Rasûlullâh’a şöyle dedi: ‘Sen benden daha hayırlısın.’ Sonrasında da İslam dinine girdi.

Rasûlullâh’ı örnek alalım ve hem dünyada hem de ahirette kazançlı çıkmak için onun değerli öğretilerine tabi olalım. Rasûlullâh’ın, bir hadis-i şerîf’inde şöyle buyurduğu sabittir:

Manası: Öfkesini gerçekleştirmeye gücü yetmesine rağmen öfkesini yutana, Allâh Kıyamet Günü’nde özel bir mertebe verecek ve ona cennette hurilerden dilediği sayıda seçme imkânı sağlayacaktır. (Ebu Davud)

Bu hadis ayrıca, bazılarının ‘Kişi, kendisine karşı öfkelenildiğinde öfkelenmezse, eşektir’ sözünün kötü bir söz olduğuna işaret etmektedir. Bu söz, güzel ahval ve güzel ahlakın gerektirdiği hususlara zıt düşmektedir, ki bunlar kişiye yumuşak huylu olmasını gerektirir. Affı ve sabrı kötüleyen iman öğretilerine karşı gelmiş olur. Ancak nefsine galip gelip, değerli dinî hükümlere iltizam gösterip sımsıkı sarılan ve hevasına galip gelen güçlü olandır.

Ebu Hureyra’dan, peygamber efendimizin şöyle buyurduğu rivayet olunur:

لَيْسَ الشَّدِيدُ بِالصُّرَعَةِ وَلكنَّ الشَّدِيدَ الذِي يَمْلِكُ نَفْسَهُ عِنْدَ الغَضَبِ

Manası: Güçlü olan insanları yenen değildir. Güçlü olan, öfkelendiğinde nefsine hâkim olandır.

Bu hadisten, güçlü olanın insanları yere vuranın değil, öfkelendiğinde nefsine hâkim olanın olduğu anlaşılıyor. Ebu’l Buceyr’den de peygamber efendimizin şöyle buyurduğu rivayet olunur:

أَلَا يَا رُبَّ مُكْرِمٍ لِنَفْسِهِ وَهُوَ لَهَا مُهِينٌ

Manası: Nice nefsine iyilik ettiklerini zanneden kimseler vardır ki aslında ona kötülük yapmaktadırlar.

Yani bir fiil de bulunur ve kendisine iyilik ettiği zanneder, örneğin öfkelenir ve nefsini korumak için intikam alır. Bunu kahramanlık ve erkeklikten sayar, ancak bununla dinin sınırlarını aşar. Böylece hakikatte günah işlemekle kendisine kötülük etmiş ve fark etmeden kendisini Allâh’ın azabına sunmuş olur. Bu manada da Kadı İbn-u’l Verdî şöyle demiştir:

Kahraman yol kesen değildir Kahraman, Allâh’a karşı takvalı olandır.

Allâh’a hamd-u senalar olsun.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ el- Fussilât sûresinin 46. Ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ ٤٦﴾

Allâhu Ta^âlâ asla zulm etmez. Dolayısıyla Allâh’a zulmü nisbet eden kişi müslümanlardan değildir, örneğin “Allâh sana zulm etsin” diyenler gibi. Sıkca tekrar edildiği gibi, İslam’a dönüş, „Estağfiru l-Lâh“ ifadesi ile değil şahadet ile olur.

Son olarak, bir başka önemli uyarı: Birisi size şöyle soracak olur ise: “Bu cemiyet neden İslam’dan çıkaran ifadeler veya itikatlar hakkında bu kadar sık konuşuyor?” Ona şöyle cevap verin: Araba sürerken biri seni durdurup seyahat yönünde olan büyük bir çukurdan seni uyarsaydı ne kadar mutlu olurdun? Seni ve arabanı büyük bir hasardan kurtardığı için ona teşekkür etmez miydin? Öyleyse, bizleri imanımızı ve dinimizi bozacak şeylerden korumaya çalışan birine ne demeli? Şüphesiz dinimizde sebat etmemiz en önemli şeydir. Allâh bizleri dünyada ve ahirette korusun.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Die Erklärung der Arten des Unglaubens 13.10.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Erklärung der Arten des Unglaubens

O Allâh, lass uns im Diesseits Gutes verrichten und uns im Jenseits zu den Gewinnern gehören und beschütze uns vor der Strafe in der Hölle. O Allâh, führe unsere Herzen, nachdem Du sie rechtgeleitet hast, nicht in die Irre und lasse uns Deine Gnade zukommen. Du bist Derjenige, Der die Muslime für das Verrichten der guten Taten aus Gnade belohnt und Derjenige, Der nichts und niemanden braucht. O Allâh, wir wenden uns an Dich, so lasse uns standhaft sein, in der Religion des Propheten Muhammad verharren, sowie standhaft sein im Befolgen der Gesetze, die dem Propheten Muhammad offenbart wurden, und standhaft sein im Folgen der Lehren des Propheten Muhammad. O Allâh, lasse uns die Unterstützung vom Propheten Muhammad zukommen. Und ich bezeuge, dass unser großartiger, geliebter und geehrter Prophet Muhammad Gottes Diener und Gesandter ist. Er überbrachte die Religion und beriet die Gemeinschaft, möge Allâh ihn dafür mehr als alle anderen Propheten belohnen. As–Salâh und As-Salâm für den Propheten Muhammad, seinen Âl und seine rechtschaffenen Gefährten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 70 und 71 der Sûrah al-´Ahzâb:

﴿يَا أَيُّها الذِينَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللهَ وَقُولُوا قَولا سَدِيدًا يُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمَالَكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَمَنْ يُطِعِ اللهَ ورسولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوزًا عَظِيمًا﴾.

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid Gottesfürchtig und sprecht Gerechtes, dann wird Er (Allâh) euch bei der Verrichtung der guten Taten erfolgreich sein lassen und euch eure Sünden vergeben; und wer zu Allâh und zu Seinem Gesandten gehorsam ist, wird einen großartigen Sieg erlangen.

Welch ein Glück, dass wir die großartige islamische Religion befolgen; die Religion, die Allâh für Seine Diener akzeptiert hat und uns befahl, sie zu befolgen. Brüder im Islam, bleibt standhaft im Islam und verharrt darin bis zum Tod, damit ihr im Jenseits von denjenigen seid, die einen großartigen Sieg erlangen werden. Und hört mit mir, was in einem Hadîth-Qudsiyy gesagt wurde. Imâm Muslim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„قَالَ اللهُ تعالَى يَا عِبادِي إِنَّمَا هِيَ أَعْمَالُكُمْ أُحْصِيهَا لَكُمْ ثُمَّ أُوفيكُمْ إِيَّاهَا فَمَنْ وَجَدَ خَيرًا فَلْيَحْمَدِ اللهَ وَمَنْ وَجَدَ غَيرَ ذلكَ فَلا يَلُومَنَّ إِلا نَفْسَهُ“

Die Bedeutung lautet: Allâhu Ta^âlâ sagt (wovon die Bedeutung lautet): Meine Diener, eure Taten werden aufgeschrieben; wer Gutes verrichtet, soll Allâh danken und wer anderes verrichtet, wird schlechtes erfahren.

So ziehe dich selbst zur Rechenschaft und beobachte dich selbst, achte auf dein Sprechen, auf deine Taten und auf deine Glaubensweisen; und bete Allâh so an, als ob du Ihn sehen würdest, denn auch wenn du Ihn nicht siehst, Er sieht dich.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 74 der Sûrah at-Tawbah:

﴿يَحْلِفُونَ بِاللهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا كَلِمَةَ الكُفْرِ وَكَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie schwören bei Allâh, dass sie es nicht gesagt haben, doch sprachen sie Unglauben aus und sind abtrünnig geworden, nachdem sie Muslime waren.

Diese Âyah nahmen die Gelehrten als Beweis dafür, dass eine Art des Unglaubens „der gesagte Unglaube“ genannt wird. Diese wird mit der Zunge ausgeführt und ist die meist verbreitete Gruppe des Unglaubens. Dazu gehört das Beschimpfen Gottes, das Beschimpfen eines Propheten, das Beschimpfen eines Engels, das Verachten des Gebetes, des Fastens, des Qur´ân oder der islamischen Gesetze. Wenn eine Person so etwas aussprechen würde, so wäre sie aus dem Islam ausgetreten, gleich ob sie es ernsthaft, scherzhaft, aus Wut oder nicht aus Wut sagen würde. Diese Zustände sind keine Entschuldigung dafür. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 65-66 der Sûrah at-Tawbah:

﴿وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أَبِاللهِ وَءَايَاتِهِ ورَسُولِهِ كُنْتُمْ تَسْتَهْزِءُونَ لا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُمْ بَعدَ إِيمانِكُمْ﴾

Die Bedeutung lautet: Und wenn du (Muhammad) sie fragst, so antworten sie: „Wir haben nur gescherzt.“ So sag ihnen (Muhammad): „Ihr habt euch über Gott, den Qur´ân und über den Gesandten Gottes lustig gemacht. Eure Entschuldigung ist ungültig, ihr seid abtrünnig geworden, nachdem ihr gläubig wart.“

Allâh, der Erhabene, Den wir lieben, sagte in der Âyah 15 der Sûrah al-Hudjurât:

﴿إِنَّمَا المؤمِنُونَ الّذِينَ ءامنُوا بِاللهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا﴾

Die Bedeutung lautet: Gewiss, die Gläubigen sind diejenigen, die an Allâh und an Seinen Gesandten glauben und keinen Zweifel darin haben.

Diese großartige Âyah des edlen Qur´ân nahmen die Gelehrten als Beweis dafür, dass eine weitere Art der Abtrünnigkeit „der glaubte Unglaube“ ist und so bezeichnet wird, weil der Zweifel im Herzen geschieht. Wer somit glaubt, dass Allâh ein Licht wäre oder ein Körper – groß, klein oder mittelgroß –, im Himmel wäre oder dass Allâh Selbst an jedem Ort wäre, dieser hat keine Kenntnis über Allâh, weil Allâh nichts und niemandem von den Geschöpfen ähnelt. Er ähnelt nicht der Sonne, nicht dem Mond, nicht den Sternen, nicht den Menschen, nicht den Djinn und nicht den Engeln. Allâh sagt im edlen Qur´ân über Sich Selbst:

﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىءٌ وَهُوَ السَّميعُ البَصير﴾

Und Allâh sagt auch über Sich:

﴿وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَد﴾

Diese beiden Âyat haben die Bedeutung, dass Allâh nichts und niemandem ähnelt und Ihm nichts und niemand ähnlich ist.

Alles, was man sich vorstellt, ähnelt Allâh nicht. Allâh, der Einzige den wir anbeten, sagt in der Sûrah Fussilat, Âyah 37:

﴿لا تَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلا لِلْقَمَرِ واسْجُدُوا للهِ الذِي خَلَقَهُنَّ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Werft euch nicht für den Mond und nicht für die Sonne nieder, sondern werft euch für den Schöpfer dieser nieder.

Diese großartige Âyah des edlen Qur´ân nahmen die Gelehrten als Beweis dafür, dass eine Art des Unglaubens „der getane Unglaube“ genannt wird. Dazu gehört die Niederwerfung für die Sonne, für den Mond, für den Teufel oder für das Feuer. Dazu gehört auch das Werfen des Qur´ân in den Müll, das Treten auf den Qur´ân oder auf Religionsbücher. All dies führt aus dem Islam heraus.

Somit ist die Person, die etwas sagte, glaubte oder tat, was aus dem Islam herausführt, verpflichtet, wieder in den Islam einzutreten, indem sie sagt: „Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt und bezeuge, dass Muhammad der Gesandte von Allâh ist.“

O Allâh, lasse uns mit dem Glauben an das Glaubensbekenntnis sterben.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

بيانُ أَقْسَامِ الكُفرِ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِيَ لهُ.

وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلَّا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مَثِيلَ لَهُ ولا ضِدَّ لَهُ وَلا نِدَّ لهُ، وَلا زَوْجَةَ وَلا وَلَدَ لَهُ.

ربَّنَا لا تُزِغْ قُلوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الوَهَّابُ، رَبَّنَا لَجَأْنَا إِلَيْكَ فَثَبِّتْنَا علَى دِينِ محمدٍ، وَثَبِّتْنَا علَى شَرْعِ محمدٍ، وَثَبِّتْنا علَى نَهْجِ محمّد، وأَمِدَّنَا بِأَمْدَادِ محمدٍ عليهِ الصلاةُ والسلامُ.

وأشهدُ أنَّ سيدَنا محمّدًا عبدُه ورسولُه وصَفِيُّهُ وحبيبُه وخليلُه، بَلَّغَ الرِسالةَ وأدَّى الأَمانَةَ ونَصَحَ الأُمَّةَ فَجَزَاهُ اللهُ عَنَّا خَيرَ مَا جَزَى نَبِيًّا مِنْ أَنْبِيائِه، اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ وبارِكْ علَى سيِّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِهِ وأصحابِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرين.

أَمَّا بعدُ عِبادَ الله، فإِنِّي أُوصيكُمْ وَنَفْسِي بتَقْوَى اللهِ العليِّ القديرِ القائلِ في مُحكَمِ كِتابِه {يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا ٧٠ يُصۡلِحۡ لَكُمۡ أَعۡمَٰلَكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۗ وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدۡ فَازَ فَوۡزًا عَظِيمًا ٧١}[1].

فيا فَوْزَنا بِدينِ الإِسلامِ العَظِيم، الدِّينِ الذِي رَضِيَهُ اللهُ تعالى لِعبادِهِ وأَمَرَنَا بِاتِّباعِهِ وَبِالثَّباتِ عَليهِ، فَتَمَسَّكُوا إِخْوَةَ الإِيمانِ بِهذَا الدِّينِ العَظيمِ واثْبُتُوا علَيْهِ إلَى الْمَمَاتِ تَكُونُوا مِنَ الفَائِزينَ الغانِمِينَ، واسمَعُوا مَعِي جَيِّدًا إلَى مَا جَاءَ في الحدِيثِ القُدْسِيِّ أَيِ الذِي يَرْويهِ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم عنْ رَبِّهِ، قَالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ اللهُ تعالَى يَا عِبادِي إِنَّمَا هِيَ أَعْمَالُكُمْ أُحْصِيهَا لَكُمْ ثُمَّ أُوَفِّيكُمْ إِيَّاهَا فَمَنْ وَجَدَ خَيْرًا فَلْيَحْمَدِ اللهَ وَمَنْ وَجَدَ غَيْرَ ذلكَ فَلا يَلُومَنَّ إِلَّا نَفْسَهُ اهـ رَواهُ مُسْلِمٌ.

فَحَاسِبْ نَفْسَكَ وَرَاقِبْ نَفْسَكَ وَانْتَبِهْ لِكَلامِكَ وَلِفِعْلِكَ وَاعْتِقَادِكَ وَاعْبُدِ اللهَ كَأَنَّكَ تَرَاهُ فَإِنْ لَمْ تَكُنْ تَرَاهُ فَإِنَّهُ يَرَاكَ. قالَ اللهُ تعالَى في القُرءَانِ الكَريمِ {يَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ مَا قَالُواْ وَلَقَدۡ قَالُواْ كَلِمَةَ ٱلۡكُفۡرِ وَكَفَرُواْ بَعۡدَ إِسۡلَٰمِهِمۡ}[2] الآيَةَ.

بِهَذِهِ الآيَةِ القُرْءَانِيَّةِ العَظِيمَةِ اسْتَدَلَّ العُلَمَاءُ عَلَى أَنَّ مِنَ الكُفْرِ مَا يُسَمَّى كُفْرًا لَفْظِيًّا وَمَحَلُّهُ اللسانُ وَهُوَ أَكْثَرُ أَنْواعِ الكُفْرِ انْتِشَارًا ومنهُ مَسَبَّةُ اللهِ أَوِ الأَنْبِياءِ أَوِ الملائِكَةِ أَوِ الاسْتِخْفَافُ بِالصَّلاةِ أَوِ الصيامِ أَوِ القُرءانِ أَوِ الشَّرعِ فَإِنَّ قائِلَ ذلكَ يَكْفُرُ سَواءٌ كَانَ جَادًّا أَوْ مَازِحًا غَضْبَانَ أَوْ غَيرَ غَضْبَانَ لا يُعْذَرُ فِي شَىءٍ مِن ذَلك، قالَ اللهُ {وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ}[3].

واللهُ تعالَى الذِي نُحِبُّهُ ونَعْبُدُهُ قالَ في القُرْءَانِ العَظِيمِ {إِنَّمَا ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ ثُمَّ لَمۡ يَرۡتَابُواْ}[4] الآيةَ، أَيْ لَمْ يَشُكُّوا.

فَبِهَذِهِ الآيةِ القُرءَانيةِ العَظيمَةِ استَدَلَّ العُلَمَاءُ على أَنَّ مِنَ الكُفْرِ مَا يُسَمَّى كُفْرًا اعْتِقَادِيًّا لأَنَّ الارْتِيَابَ هُوَ الشَّكُّ، وَالشَّكُّ مَحَلُّهُ القَلْبُ، فَمَنِ اعْتَقَدَ أَنَّ اللهَ ضَوْءٌ أَوْ جِسْمٌ كَبِيرٌ أَوْ صَغِيرٌ أَوْ وَسَطٌ أَوْ يَسْكُنُ السماءَ أَوْ حَالٌّ بِذَاتِهِ في كُلِّ مَكَانٍ فَهَذَا لَمْ يَعْرِفْ رَبَّهُ لأَنَّ اللهَ لا يُشْبِهُ شَيْئًا مِنْ خَلْقِهِ، لا يُشْبِهُ الشَّمْسَ وَلا القَمَرَ وَلا النُّجومَ ولا الكَواكِبَ ولا البَشَرَ وَلا الجِنَّ وَلا الملائِكَةَ بل هُوَ كَمَا أَخْبَرَ عن نَفْسِهِ {لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١}[5] {وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤}[6] أي ليسَ لهُ شَبِيهٌ وَلَا مَثِيلٌ وَلا نَظِيرٌ، „مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبَالِكَ فَاللهُ بِخِلافِ ذَلِكَ“ لا يُشْبِهُ ذَلِك. وَاللهُ الذِي نُحِبُّهُ وَلا نَعْبُدُ سِواهُ قالَ فِي القُرْءَانِ العَظِيمِ {لَا تَسۡجُدُواْ لِلشَّمۡسِ وَلَا لِلۡقَمَرِ وَٱسۡجُدُواْۤ لِلَّهِۤ ٱلَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ ٣٧}[7] الآيةَ.

فهذهِ الآيةُ القرءانيَّةُ العَظِيمَةُ اسْتَدَلَّ بِهَا العُلَمَاءُ علَى أَنَّ مِنَ الكُفْرِ مَا هو كُفْرٌ فِعْلِيٌّ كَالسُّجودِ لِلشَّمْسِ والقَمَرِ أَوِ لِلشَّيطَانِ أَوِ النَّارِ أَو رَمْيِ الْمُصْحَفِ فِي القَاذُورَاتِ أَوِ الدَّوْسِ عَلَيْهِ أَوْ عَلَى الكُتُبِ الشَّرعِيَّةِ، كُلُّ هَذَا مُخْرِجٌ عَنْ دِينِ اللهِ، فَمَنْ صَدَرَ مِنْهُ شَىْءٌ قَوْلِيٌّ أَوِ اعْتِقَادِيٌّ أَوْ فِعْلِيٌّ أَخْرَجَهُ عَنِ الدِّينِ عَلَيْهِ أَنْ يَرْجِعَ إلَى الإِسلامِ بِالشَّهادَتَيْنِ „أَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلّا اللهُ وأشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ الله“. اللهُمَّ أَمِتْنَا عَلَيْهَا يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ يَا اللهُ.

هَذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ

الخطبة الثانية

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ بِجاهِ نَبِيِّكَ محمَّدٍ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّارُ اللهمَّ فَرِّجْ كُرُبَاتِ الْمُسلمينَ في مَشَارِقِ الأَرْضِ وَمَغَارِبِها وَاحْقِنْ دِماءَهُمْ وَاشْفِ مَرْضَاهُمْ وَارْحَمْ مَوتاهُمْ اللهمَّ إنهُ قد نَزَلَ بِنَا مِنَ الغَمِّ والهمِّ مَا لَا يَكْشِفُهُ غَيْرُكَ فَحَسِّنْ أَحوالَنا اللهمَّ من أرادَ بنا خيرًا فَوَفِّقْهُ لذلكَ وَمَنْ أَرَادَ بِنَا شَرًّا فَاكْفِنَاهُ بِمَا شِئْتَ اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا.

عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة الأحزاب.[1]

سورة التوبة ءاية 74.[2]

سورة التوبة ءاية 65ــ 66.[3]

سورة الحجرات ءاية 15.[4]

سورة الشورى.[5]

سورة الإخلاص.[6]

سورة فصلت.[7]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Küfrün Kısımları

Hamd Allâh’adır. O’na hamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun zevcesi ve oğlu yoktur. Yâ Rabbi, bu dünyada bizlere hayırlı amellerde bulunmayı ve bizleri ahirette kurtuluşa erenlerden olmayı nasip eyle ve bizleri cehennem azabından koru. Yâ Rabbi, bizi hidayet erdirdikten sonra kalplerimizi saptırma ve bize rahmet eyle! Yâ Rabbi, Sen, işledikleri hayırlı amellerden dolayı Müslümanları rahmetiyle mükafatlandıransın. Sen hiç kimseye ve hiçbir şeye muhtaç değilsin. Ey Allâh’ım, bizi Efendimiz Muhammed’in ﷺ dininde sebat ettir, bizi Efendimiz Muhammed’in ﷺ şeriatinde sebat ettir ve bizi Efendimiz Muhammed’in ﷺ yolunda sebat ettir. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muhammed ﷺ O’nun kulu, rasûlü ve sevgilisidir. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükafatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükafatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muhammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kadîr yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

El-Ahzâb Sûresi / 70. Ve 71. Âyetler

Manası: Ey imân edenler! Allâh’a karşı takvalı olun ve doğru söz söyleyin ki, Allâh sizin işlerinizi düzeltsin ve günahlarınızı bağışlasın. Kim Allâh’a ve Resûlüne itaat ederse, muhakkak büyük bir kurtuluşa ermiş olur.

İslâm dinine tabi olmak ne güzeldir! İslâm, Allâh’ın kulları için razı olduğu dindir. Allâhu Teâlâ bizlere bu dine ittiba etmeyi ve bu dinde sebat etmeyi emretmiştir. O halde ey Mü’min kardeşlerim, bu yüce dine sımsıkı sarılın, ölene kadar bu dinde sebat edin ve böylece kurtulanlardan olun. Bir hadis-i kutside bildirileni benimle birlikte dinleyin. Rasûlullâh ﷺ söyle buyurmuştur:

İmam Muslim rivayet etmiştir.

Bu hadis-i kutside bildiriliyor ki: Kulların amelleri yazılıyor; hayırlı ameller işleyenler Allâh’a hamd etsin ve kim bundan başkasını işlerse ancak kendi nefsini kınasın.

O halde nefsini hesaba çek ve kendini gözetle; sözüne, fiiline ve inancına dikkat et ve Allâh’a, O’nu görüyormuşcasına ibadet et; sen O’nu görmesen de O seni görüyor.

Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يَحْلِفُونَ بِاللهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا كَلِمَةَ الكُفْرِ وَكَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ﴾

Et-Tevbeh Sûresi / 74. Âyet

Manası: (O sözü) söylemediklerine dair Allâh’a yemin ediyorlar. Hâlbuki, o küfür sözünü söylediler ve Müslüman olduktan sonra kâfir oldular.

Alimler bu ayet-i kerimeyi, lafzi küfüre delil olarak göstermişlerdir. Lafzî küfürün yeri dildir ve lafzî küfür, küfür çeşitlerinden en yaygın olanıdır. Allâh’a, peygamberlere, veya meleklere küfretmek ya da namazla, oruçla, Kur’ân’la veya şeriatle dalga geçmek lafzi küfürlerden bazılarıdır. İster ciddi olarak, ister şaka olarak, ister öfkeliyken ya da öfkeli değilken kim bu küfür sözlerini söylerse dinden çıkar; çünkü bunlar özür değildir.

Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

Et-Tevbeh Sûresi, 65. ve 66. Âyetler

Manası: Onlara sorsan “Biz sadece şakalaşıyorduk.” derler. De ki: “Siz Allâh ile, O’nun âyetleriyle ve O’nun peygamberiyle mi alay ediyordunuz!?.” Özür aramayın. Siz, iman ettikten sonra kafir oldunuz.

Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّمَا المؤمِنُونَ الّذِينَ ءامنُوا بِاللهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا﴾

El-Hucurât Sûresi, 15. Âyet

Anlamı: Müminler, ancak Allâh’a ve Resûlü’ne iman eden, sonra şüpheye düşmeyenlerdir.

Bu ayet-i kerimeyi de alimler itikadi küfüre delil olarak göstermişlerdir; çünkü şüphenin yeri kalptir. Kim Allâh’ın ışık olduğuna, büyük veya küçük bir cisim olduğuna, gökte oturduğuna veya zatıyla heryerde olduğuna inanırsa o, Rabbini tanımamıştır; çünkü Allâh yaratıklardan hiçbir şeye benzemez. Allâhu Teâlâ; güneşe benzemez, aya benzemez, yıldızlara benzemez, insanlara benzemez, meleklere benzemez. Allâhu Teâlâ kendisi hakkında şöyle buyuruyor:

﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىءٌ وَهُوَ السَّميعُ البَصير﴾

Yine Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَد﴾

Bu âyetlerin ikisi de, Allâh’ın hiçbir şeye ve hiç kimseye benzemediğini bildiriyor.

Akla gelen hiçbir şey Allâh’a benzemez. Kendisinden başka hiçbir şeye tapmadığımız Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

Fussilet Sûresi, 37. Âyet

Manası: Eğer O’na (Allâh’a) ibâdet ediyorsanız, güneşe ve aya secde etmeyin; onları yaratan Allâh’a secde edin!

Alimler bu ayet-i kerimeyi de, fiili küfre delil olarak göstermişlerdir. Fiili küfre bazı örnekler: Güneşe, aya, şeytanlara veya ateşe tapmak; Kur’ân-ı kerîm’i çöpe atmak veya Kur’ân-ı kerîm’e ya da dini kitaplara ayak basmak. Bunların hepsi insanı Allâh’ın dininden çıkarır. Kim; lafzi, itikadi veya fiili bir küfür işlerse dinden çıkar. Bu kişi kelime-i şehadeti söyleyerek, yani “Şehadet ederim ki, Allâh’tan başka İlâh yoktur ve şehadet ederim ki Muhammed Allâh’ın Rasûlüdür.” diyerek tekrar İslâm dinine girmelidir.

Yâ Rabbi, bize kelime-i şehadete imanla ölmeyi nasip eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Bilin ki, Allâh sizlere yüce bir emirle emrediyor. Allâh sizlere Rasûlüne salât ve selâm getirmenizi emrediyor.

Allâhu Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿إنَّ اللهَ وملائكتَهُ يصلُّونَ على النبِيِ يَا أيُّهَا الذينَ ءامَنوا صَلُّوا عليهِ وسَلّموا تَسْليمًا﴾

Zu den Eigenschaften des Gesandten gehören: Die Unterdrückung der Wut und das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehungen 06.10.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Zu den Eigenschaften des Gesandten gehören: Die Unterdrückung der Wut und das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehungen

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt, in Bezug auf unseren geehrten Propheten Muhammad ﷺ in der Sûrah al-Qalam, Âyah 4:

﴿وَإِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيم﴾

Die Bedeutung lautet: Du (o Muhammad) hast wahrlich einen noblen und großartigen Charakter.

Der Imâm al-Bukhâriyy überliefert, dass ^Â´ischah in der Beschreibung des Gesandten Gottes ﷺ sagte: „Sein Charakter entsprach dem Qur´ân“.

Wer die Eigenschaften des Gesandten ﷺ somit wissen will, sollte den Qur´ân lesen und verstehen, denn jede gute Charaktereigenschaft, zu der Allâh im Qur´ân befahl, ist eine Charaktereigenschaft des Gesandten ﷺ.

Zu den Charaktereigenschaften, zu denen im Qur´ân befohlen wird, gehören u. a. das Gebieten des Guten, das Verwerfen des Schlechten, das Ertragen des Schadens anderer und das Schädigen anderer zu unterbinden.

Der Imâm al-Bukhâriyy überlieferte über Anas Ibn Mâlik, dass er, in der Beschreibung des Gesandten Gottes ﷺ, sagte: „Er ist der Mensch mit dem schönsten Aussehen und dem besten Charakter.“

Abû Bakr al-La´âl überlieferte in seinem Werk „Makârim al-´Akhlâq“, dass der Prophet sagte:

„كُنتُ بينَ شَرِّ جَارَيْنِ عُقْبَةَ بنِ أبِي مُعَيْط وأبِي لَهَبٍ كانَا يَرْمِيَانِ بِمَا يخرُجُ منَ النَّاسِ على بابِي“

Die Bedeutung lautet: Ich wohnte zwischen zwei schlechten Nachbarn, ^Uqbah Ibn Abî Mu^ayt und Abû Lahab, sie warfen das, was die Menschen ausscheiden, vor meine Tür.

Dies bedeutet, dass er geduldig gegen diesen Schaden blieb, obwohl er das mutigste Geschöpf überhaupt ist und die körperliche Kraft von 40 Männern hatte. Trotz dieser Eigenschaften gehörten das Verzeihen, die Geduld und das Ertragen des Schadens anderer zu seinem Charakter. Der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferte, mit starker Überlieferungskette (Hasan), dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„مَا شىءٌ أَثْقَلُ في مِيزانِ الْمُؤْمِنِ يومَ القِيامَةِ مِنْ خُلُقٍ حَسَنٍ فَإِنَّ اللهَ تعالى يُبْغِضُ الفَاحِشَ البَذِيءَ“

Die Bedeutung lautet: Der gute Charakter des Gläubigen wiegt am Tag des Jüngsten Gerichts sehr schwer auf der Waage, denn Allah liebt nicht die Person, die eine abscheuliche, widerliche Person ist.

Brüder im Islam, der gute Charakter besteht aus dem Ertragen des Schadens anderer, andere nicht zu verletzen und anderen gefällig zu sein.

Brüder im Islam, achtet auf den großartigen Charakter des besten Propheten. Ein Mann namens Zayd Ibn Sa^yah aus al-Madînah las in den alten Büchern über die Eigenschaften des letzten Propheten, dass er durch die Unwissenheit über ihn nur noch sanftmütiger gegenüber dieser unwissenden Person wird. Dieser Mann wollte – nachdem der Gesandte nach al-Madînah auswanderte – erfahren, ob dies auf den Propheten zutrifft und schloss mit ihm einen Handelsvertrag ab, auf Schulden mit bestimmtem Zahlungstermin. Er kam jedoch schon drei Tage vor dem Zahlungstag zum Propheten ﷺ und verlangte das Geld mit einer entsetzlichen Wortwahl von ihm, sodass ^Umar ihn angreifen und töten wollte, jedoch verwehrte es ihm der sanftmütige und geduldige Gesandte Gottes ﷺ. Dann erfuhr dieser Mann, dass unser geehrter Prophet der Gesandte Gottes und letzte Prophet ist und sprach das Glaubensbekenntnis aus.

Was dabei hilft, den Schaden anderer zu ertragen, ist das Unterdrücken der Wut und Allâh lobt die Gottesfürchtigen, die die Wut unterdrücken und beschrieb sie, dass sie wohltätig sind und dass Allâh sie liebt. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Âli ^Imrân:

﴿وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ﴾

Die Bedeutung lautet: Und diejenigen, die die Wut unterdrücken und den Menschen verzeihen; und Allâh liebt die Wohltätigen.

Der Imâm Abû Dâwûd und der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferten, mit starker Überlieferungskette (Hasan), dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„مَنْ كَظَمَ غيظًا وهو قادرٌ على أن يُنْفِذَهُ خَيَّرَهُ اللهُ على رؤُوسِ الخلائِقِ يومَ القيامةِ مِنَ الْحُورِ العِينِ ما شاءَ“

Die Bedeutung lautet: Wer seine Wut unterdrückt, obwohl er in der Lage ist, diese umzusetzen, dem wird Allâh am Tag des Jüngsten Gerichts die Wahl geben, sich so viel an Frauen der Paradiesbewohner (al-Hûr al-^În) auszusuchen, wie er will.

Bruder im Islam, wenn dich jemand schlecht behandeln oder mit einem Wortlaut verletzen oder dich beschimpfen sollte und du deine Wut – aus Gehorsam zu Gott – unterdrückst, obwohl du in der Lage wärst, diese umzusetzen, dann wird dir Allâh am Tag des Jüngsten Gerichts die Wahl geben, so viele Frauen der Paradiesbewohner (al-Hûr al-^În) auszusuchen, wie du willst. So sei sehr verzeihend, denn das Verzeihen gehört zu den Eigenschaften der Gütigen.

Zum Gefällig sein anderen gegenüber gehört das, worauf der vom Imâm al-Bayhaqiyy, im Buch al-´Adab, überlieferte Hadîth hinweist. In diesem Hadîth fragte ^Uqbah Ibn ^Âmir den Gesandten nach dem was zur Rettung am Tag des Jüngsten Gerichts führt und der Gesandte ﷺ sagte:

„تَصِلُ مَنْ قَطَعَكَ وتُعطي مَنْ حَرَمَكَ وتَعفو عمّن ظَلَمَكَ„

Die Bedeutung lautet: Dass du den Kontakt zu dem Verwandten aufrecht hältst, der den Kontakt zu dir unterbrach, dass du demjenigen gibst, der dir verwehrte und dass du demjenigen verzeihst, der dir Unrecht tat.

Die erste erwähnte Eigenschaft bedeutet, dass den Verwandten das Recht zusteht, die Beziehung zu ihnen aufrecht zu erhalten. Als Verwandte gelten die Verwandten mütterlicher- und väterlicherseits. Dies bedeutet, dass es verboten ist, den Kontakt zu dem Verwandten zu unterbrechen, zu dem du verpflichtet bist, die Beziehung aufrecht zu erhalten, sodass dieser – aufgrund dieser Unterbrechung – eine Abneigung empfindet, auch wenn er dich selbst nicht besucht. Das vollkommene Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehungen ist, dass der Mensch den Kontakt zu dem Verwandten, der den Kontakt zu ihm unterbrach, aufrecht erhält. Somit sollte man nicht sagen: „Jener Verwandte besucht mich nicht und deswegen werde ich ihn auch nicht besuchen.“ Es ist nicht erlaubt, mit Unterbrechung auf die Unterbrechung zu antworten, sogar ist es Pflicht, mit Kontakt auf die Unterbrechung zu antworten. Gewiss, zu den Gründen der Spaltung der Gesellschaften gehört die Unterbrechung der verwandtschaftlichen Beziehungen, sodass der Mann z. B. sagen würde: „Wenn mich mein Cousin nicht besucht, dann werde ich ihn auch nicht besuchen.“ Oder dass die Frau sagen würde: „Wenn mich meine Cousine nicht besucht, dann bin ich nicht bereit, nachzugeben und sie zu besuchen.“ Die Verwandten zu besuchen, die dich nicht besuchen, ist keine Erniedrigung, sondern eine gute Eigenschaft und Gehorsam zu Gott.

Zum pflichtigen Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehungen gehört auch folgendes: Wenn dein Verwandter in Not ist und für seine notwendigen Bedürfnisse jemanden braucht, der ihn finanziell unterstützt, und ihm niemand hilft, dann bist du verpflichtet, ihn darin zu unterstützen, wenn du davon erfährst und dazu in der Lage bist. Dies gehört auch zum Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehungen, zu dem du verpflichtet bist; und wie viele Menschen gibt es doch heute, die diese Pflicht unterlassen, möge Allâh uns davor bewahren.

Seid Gottesfürchtig, möge Allâh euch gnädig sein, bittet Allâh um Unterstützung, damit ihr die Taten verrichten könnt, die Allâh liebt und haltet an den Anstandsregeln der islamischen Religion und an der Rechtleitung des Propheten Muhammad ﷺ fest. Möge Allâh uns schützen, uns die Kraft geben, gehorsam zu Ihm zu sein und dem Propheten zu folgen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Bruder, wisse, dass es keinen besseren Anstand als den Anstand des Propheten ﷺ gibt, möge Allâh ihm die beste Belohnung geben, denn sich selbst daran zu gewöhnen, den Schaden anderer zu ertragen, ist ein Grund für das Erreichen eines höheren Ranges. Und die Person, die ihre Wut unterdrückt und sich ihn ihrer Wut kontrolliert, schützt sich selbst. Denn wie viele Verbrechen wurden doch aufgrund der Wut begangen; wie oft wird doch die verwandtschaftliche Beziehung – sogar unter Brüdern – wegen der Wut unterbrochen; und für wie viele Streitigkeiten und Auseinandersetzungen ist doch der Grund die Unterlassung der Unterdrückung der Wut. Und das Schlimmste, worin der Mensch fallen kann, wenn er wütend ist, ist der Unglaube, möge Allâh uns davor bewahren. Ein Beispiel hierfür sind die Personen, die Gott beschimpfen, wenn ihre Frauen anders handeln, als sie es wollten, oder wenn ihre Kinder ihnen gegenüber nicht gehorsam sind. Der Hadîth-Gelehrte an-Nawawiyy sagte: „Wenn ein Mann wütend auf sein Kind wäre, es heftig schlagen und ein anderer Mann daraufhin zu ihm sagen würde: ‚Bist du denn kein Muslim?!‘ Wenn dieser dann absichtlich mit ‚nein‘ antworten würde, wäre er aus dem Islam ausgetreten.“ Die Bedeutung von „absichtlich“ ist, dass er dies willentlich sagt, auch wenn er wütend ist. Dies sagten auch andere Gelehrte der Schâfi^îten, Hanafîten, Mâlikîten und andere.

Ibn Hibbân überlieferte mit starker Überlieferungskette (Sahîh), dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„لَيْسَ الشَّدِيدُ مَنْ غَلَبَ النّاسَ ولَكِنَّ الشّديدَ مَنْ غلَبَ نفسَهُ„

Die Bedeutung lautet: Die starke Person ist nicht diejenige, die die Menschen bezwingt, jedoch ist die starke Person die, die sich selbst beherrscht.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

من أخلاق الرسولِ ﷺ كظمُ الغَيظِ وصِلَةُ الرَّحم

الحمدُ للهِ الّذِي رَفَعَ من أرادَ بهِ خيرًا بِالعلمِ والإيمانِ وخَذَلَ الْمُعْرِضينَ عنِ الهدَى وعرَّضَهُم لِكُلِّ هَلاكٍ وهَوَان. وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ، الكريمُ الْمَنَّان، سبحانَهُ لا يَجْرِي عليهِ زَمَان، ولا يَحْوِيهِ مَكان، وأشهدُ أنَّ محمّدًا عبدُه ورسولُه الَّذِي كَمَّلَ اللهُ لهُ الفضائلَ والحُسْنَ والإِحْسَان، فصلَّى اللهُ وسلَّمَ على سيِّدِنا محمَّدٍ مدَى الأَزْمَان، وعلَى ءالِه وأصحابِه الطَّيبينَ والتّابِعينَ لَهُمْ بِإِحسان.

أمّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أُوصِيكُمْ ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العزيزِ الغَفَّارِ وَالسَّيْرِ علَى نَهجِ النّبيِّ المختَارِ والثَّبَاتِ علَى شرعِه إلى الْمَمَاتِ والعَمَلِ بِعَمَلِ الأَبْرَار.

قالَ اللهُ تعالَى في حَقِّ سيّدِنا محمّدٍ ﷺ ﴿وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ ٤﴾[1] وَروَى البخاريُّ مِنْ حديثِ عائشةَ في وَصفِ الرّسولِ الأعظَمِ ﷺ „كانَ خُلُقُهُ القُرءَان“ فمَنْ أرَادَ أَنْ يَعْرِفَ خُلُقَ الرَّسولِ ﷺ فَلْيَقْرَإِ القُرءَانَ وليَفْهَمْهُ فَكُلُّ خَصْلَةِ خَيْرٍ أَمَرَ اللهُ في القُرْءَانِ بِالتَّخَلُّقِ بِها فَهِيَ مِنْ خُلُقِ الرَّسولِ ﷺ.

ومِنَ الأخلاقِ التي جاءَ بها القرءانُ الأمرُ بالمعروفِ والنهيُ عنِ المنكَرِ والصَّبرُ على الأَذى وكَفُّ الأَذَى عَنِ الغَير.

وروَى البخاريُّ مِنْ حَديثِ أَنَسِ بنِ مالكٍ رَضِيَ اللهُ عنهُ أنَّهُ قالَ في صفةِ رَسولِ اللهِ ﷺ „كانَ أَحْسَنَ النَّاسِ خَلْقًا وَخُلُقًا“ اﻫ.

وأَخرَجَ أبو بكرٍ اللآل في كتابِه „مكارمُ الأَخلاقِ“ أنَّ النبيَّ ﷺ قالَ „كُنتُ بينَ شَرِّ جَارَيْنِ عُقْبَةَ بنِ أبِي مُعَيْطٍ وأبِي لَهَبٍ كانَا يَرْمِيَانِ بِمَا يخرُجُ منَ النَّاسِ على بابِي“ اﻫ أَيْ أَنَّهُ ﷺ كانَ يتحمَّلُ أذاهُما معَ أنَّهُ كانَ أشجعَ خَلْقِ اللهِ علَى الإِطْلاقِ وقد أُوتِيَ مِنَ القُوَّةِ البدنيّةِ قُوَّةَ أربعينَ رَجُلًا ومعَ ذلكَ كانَ العَفْوُ خُلُقَهُ والصَّبْرُ شِيمتَه وتَحَمُّلُ الأَذَى مِنَ الغَيْرِ حالَهُ وَدَأْبَهُ وقد قالَ الحبِيبُ المصطَفَى ﷺ „مَا شىءٌ أَثْقَلُ في مِيزانِ الْمُؤْمِنِ يومَ القِيامَةِ مِنْ خُلُقٍ حَسَنٍ فَإِنَّ اللهَ تعالى يُبْغِضُ الفَاحِشَ البَذِيءَ“ اﻫ قال الترمذيُّ حديثٌ حَسَنٌ صحيح.

وحُسْنُ الخُلُقِ إخوَةَ الإيمانِ عِبارَةٌ عَنْ تَحمُّلِ أَذَى الغَيرِ وكفِّ الأذَى عَنِ الغَيرِ وبَذْلِ المعروفِ.

وَانْظُروا إخوةَ الإيمانِ إلَى هذَا النّبيِّ العَظيمِ صَلَواتُ رَبِّي وسلامُه عليهِ وإلَى عظيمِ أخلاقِه فقَدْ كانَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ المدينَةِ ويسمَّى زيدَ بنَ سَعْيَة قدِ اطَّلعَ في بَعضِ الكُتُبِ القَديمةِ أَنَّ نَبِيَّ ءاخِرِ الزَّمانِ لا يَزيدُه شِدَّةُ الجهلِ عليهِ إلا حِلمًا فأرادَ هذا بعدَ أَنْ هاجَرَ الرَّسولُ ﷺ إلى المدينةِ أن يَعْرِفَ إِنْ كانَ هذا الوَصْفُ ينطبِقُ على الرَّسولِ فعامَلَ الرّسولَ بدَينٍ مُؤَجَّلٍ لأَجَلٍ معلومٍ ثمَّ قبلَ أَنْ يَحِلَّ الأَجَلُ بِثلاثَةِ أيامٍ جاءَ إلَى النبيِّ ﷺ مُطالبًا بالدَّينِ ونَالَ مِنَ الرَّسولِ بكلمةٍ تَهُزُّ المشاعرَ فأرادَ سيّدُنا عمرُ ابنُ الخطابِ رضي الله عنه أن ينتقِمَ منهُ وكادَ أن يَبْطِشَ بهِ فيقتلَهُ فنهاهُ الرّسولُ الحليمُ الصّبورُ صلواتُ ربِّي وسلامُه عليهِ، عندَها عَلم الرجُّلُ أنَّ سيّدَنا محمّدًا ﷺ هو رسولُ اللهِ وأنَّهُ نبيُّ ءاخِرِ الزَّمانِ فنَطقَ بالشَّهادَتَينِ.

ومِمَّا يُعينُ على تَحمُّلِ أذى الغيرِ كظْمُ الغيظِ فقدْ مدَحَ اللهُ تعالى الـمُتّقينَ الكاظمينَ الغيظَ ووصَفَهُمْ بأنّهُمْ مُحسِنونَ وأنّهُم عندَ اللهِ محبوبونَ فقد قالَ اللهُ تعالى ﴿وَٱلۡكَٰظِمِينَ ٱلۡغَيۡظَ وَٱلۡعَافِينَ عَنِ ٱلنَّاسِۗ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٣٤﴾[2] وفي الحديثِ الشّريفِ أنَّ مَنْ كَظَمَ غيظًا وهو قادرٌ على أن يُنْفِذَهُ خَيَّرَهُ اللهُ سبحانه على رؤُوسِ الخلائِقِ يومَ القيامةِ مِنَ الْحُورِ العِينِ ما شاءَ، رواهُ أبو داودَ والتِّرمذيُّ وقال حديثُ حسنٌ.

أخي المسلم إذا أساءَ إليكَ إنسانٌ أو جَرَحَكَ بِكَلِمَةٍ أوْ مَسَبَّةٍ فكظَمْتَ غيظَكَ امتثالًا لِأَمْرِ اللهِ وكُنْتَ قادِرًا على أنْ تُنْفِذَهُ فإنّ اللهَ تباركَ وتعالى يـُخيِّرُكَ مِنَ الحُورِ ما تشاءُ يومَ القيامةِ، فلْتكُن واسِعَ الصّدرِ مُتَسامـِحـًا كثيرَ الصّفحِ فالعفْوُ مِنْ شِيَمِ الكرام.

وَمِنْ جُملةِ بذْلِ المعروفِ للغَيْرِ مَا يَدُلُّ عليهِ حديثُ البيهقيِّ في كتاب الأدَبِ أنّ رسولَ اللهِ ﷺ قال لعُقبةَ بنِ عامر لَمّا سألهُ ما النّجاةُ يا رسولَ اللهِ: „تَصِلُ مَنْ قَطَعَكَ وتُعطي مَنْ حَرَمَكَ وتَعفو عمّن ظَلَمَكَ“ اﻫ فأمّا الخصلةُ الأولى في قولهِ ﷺ „تَصِلُ مَنْ قطعَك“ فمعناها أنّ لِلرّحِمِ حقَّ الصِّلةِ، والرَّحِمُ هُمُ الأقارِبُ مِنْ جِهَةِ الأمِّ والأبِ، فلا يجوزُ للمرْءِ أنْ يقطعَ مَنْ تجبُ عليهِ صِلتُه منَ الأقاربِ بحيثُ يشعُرُ بِالجفاءِ إن لَمْ يَصِلْهُ ولو قطعَ هذا القريبُ زيارِتَه. والصِّلةُ الكاملةُ للرَّحمِ هو أن يصلَ الْمرءُ من قطعهُ من الرَّحمِ فلا يقولُ هذا رحمٌ لا يزورُني فلا أزورُه، فلا يجوزُ له أن ُيقابِلَ القطيعةَ بِالقطيعةِ بَلْ يَجِبُ عليهِ أَنْ يُقابلَ القطيعةَ بالصِّلَةِ. وإنَّ من أسبابِ التّفكُّكِ في الـمُجْتَمَعَاتِ قَطْعَ الأرحامِ فيقولُ الرَّجُلُ مثلًا إذا لَمْ يزُرْنِي ابنُ عَمِّي فَلَنْ أَزُورَه، وتقولُ المرأةُ إذا لَمْ تزُرْنِي ابنةُ خالتِي فأَنا لَسْتُ مُستَعِدّةً لِلتَّنَازُلِ لزِيارتِها. إنَّ زِيارةَ الأقارِبِ الّذينَ لايزورونَكَ ليست مَهَانةً ومَذَلَّةً بَلْ خَصلةُ خيرٍ وعَمَلُ طَاعَة.

ومِن جملة الصِّلةِ الواجبةِ أنّ الرَّحِمَ إذا وَقَعَ في ضِيقٍ واحتاجَ لِمَنْ يُعينُهُ بِالمالِ لِسَدِّ حَاجَاتِهِ الأَصْلِيَّةِ وَلَمْ يُعِنْهُ أحدٌ بذلكَ وعَرَفْتَ بِالْحَالِ وَجَبَ عليكَ سَدُّ حَاجتِهِ إِنْ كُنْتَ قَادِرًا وهذَا مِنْ جُملةِ الصِّلةِ الواجبةِ عليكَ وَكَمْ مِنْ إِنسانٍ في هذه الأيامِ يُضَيِّعُ هذَا الحَقَّ، أعاذَنَا اللهُ مِنْ ذَلك.

فاتَّقُوا اللهَ رَحِمَكُمُ اللهُ واسْتَعِينُوا بِاللهِ عَلَى مَرْضَاتِه واسْتَمْسِكُوا بِآدابِ شَريعتِه وَهَدْيِ نَبِيِّهِ ﷺ تَوَلَّانا اللهُ جميعًا في أنفُسِنا وذَوِينَا وَمُحِبِّينا وأَعَانَنَا على امْتِثالِ أَمْرِهِ وطاعَتِهِ واتِّباعِ نَبِيِّهِ بِمَنِّهِ وَكَرَمِهِ.

هذا وأستغفرُ اللهَ العظيمَ لي ولكم.

الخطبة الثانية:

إن الحمد لله نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهْدِيهِ، ونشكُرُه ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا وسيِّئاتِ أعْمَالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هادِي لهُ، وأشهدُ أن لا إلهَ إلا الله وحدهُ لا شريكَ لهُ وأشهدُ أنّ محمّدًا عبدُهُ ورسولهُ صلى اللهُ على سيّدنا محمّدٍ وعلى كُلِّ رسولٍ أرسلَهُ. أمّا بعدُ عبادَ اللهِ أوصيكُمْ ونفسي بتقوى اللهِ العليِّ العظيمِ فاتّقوه.

فَاعْلَمْ يا أَخِي أنّه لا أدبَ أحسنُ مَنْ أَدَبِ رسولِ اللهِ ﷺ جَزَاهُ اللهُ عنَّا أحسنَ الجَزاءِ فإنَّ تعويدَ النّفسِ على تَحمُّلِ أذى الغيرِ يكونُ وسيلةً إلى الدَّرجَاتِ العُلَى ومَنْ كَظَمَ غيْظَهُ ومَلَكَ نفسَهُ عِنْدَ الغَضَبِ حفِظَها ووقاها فكَمْ مِنْ جَريمَةٍ سبَبُها الغَضَبُ وكمْ مِنْ قطيعةِ رَحِمٍ بينَ الإخوةِ والأقارِبِ سَبَبُها الغَضَبُ وكَمْ مِنَ الخِلافاتِ والْمُنازعاتِ سببُها عدَمُ كَفِّ النَّفسِ عندَ الغضَبِ، وَإِنَّ أخطرَ ما يقعُ فيهِ الإنسانُ في حَالَةِ الغضبِ هو الكُفُر والعياذُ باللهِ تعالى كهؤُلاءِ الّذينَ لا يتورّعونَ من مسبَّةِ اللهِ لِمُجَرَّدِ أن خالفَتْهُ زَوْجَتُهُ في أمرٍ ما أو لِمُجَرَّدِ أنْ عَصَاهُ وَلَدُهُ ولَمْ يُنَفِّذْ لهُ أوامِرَه. قالَ الحافظُ النّوويُّ „لو غَضِبَ رَجُلٌ على وَلَدِهِ أوْ غُلامِهِ فَضَرَبَهُ ضَرْبًا شديدًا فقالَ لهُ رجُلٌ أَلستَ مُسْلِمًا فقالَ لا مُتَعَمِّدًا كَفَرَ“ ومعنى „مُتعمِّدًا“ أي بإرادتِهِ ولو كان غاضبًا بل نصَّ على ذلك غيرُهُ مِنْ شافعيَّةٍ وحنفِيَّةٍ ومَالِكِيَّةٍ وغيرِهِمْ.

وقدْ روى ابنُ حبّانَ بالإسنادِ الصّحيحِ أنَّ رسولَ اللهِ ﷺ قالَ „لَيْسَ الشَّدِيدُ مَنْ غَلَبَ النّاسَ ولَكِنَّ الشّديدَ مَنْ غلَبَ نفسَهُ“ اﻫ.

اللهُمَّ إنّا دعوناكَ فاسْتَجِبْ لنا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا وتوفَّنا وأنتِ راضٍ عنّا، اللهمَّ من أَحْيَيْتَهُ مِنَّا فأَحْيِهِ على الإسلامِ ومَنْ تَوَفَّيْتَهُ مِنّا فَتَوَفَّهُ علَى كامِلِ الِإيْمان، اللهمّ لا تدعْ لنا في يومِنا هذا ذنْبًا إلا غفرتَه ولا مريضًا إلا شفَيْتَه يا أرحمَ الرّاحمين، يا أرحم الرّاحمين، يا أرحم الرّاحمين، استُرْ عوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا واجعَلْنا من عبادِكَ الصّالحينَ، اللهُمَّ إنّا نسألُكَ التُّقَى والنَّقَى والعَفَافَ والغِنَى، اللهُمَّ اجعَلْنا من عبادِكَ الصّالِحينَ، اللهُمَّ اجعَلْنَا مِنْ عبادِكَ الْمُتَخَلِّقينَ بأَخْلاقِ نَبِيِّكَ المصطفى وشَمائِلِه العظيمة. اللهُمَّ أَكرِمْنَا برؤيةِ سيدِنا محمَّدٍ ﷺ في المنامِ وَشَفِّعْهُ فينَا، اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا، اللهُمَّ اغفِرْ لِلمُؤْمِنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأَمْواتِ، إنَّكَ سميعٌ قَرِيبٌ مُجِيبُ الدَّعَوَات. عباد الله، إنّ الله يأمرُ بالعدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذي القُربى وينهى عنِ الفحشاءِ والْمنْكَرِ والبغي يعِظُكُمْ لعلّكم تذكّرون، أقمِ الصّلاة.

سورة القلم.[1]

سورة ءال عمران.[2]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Peygamber Efendimiz´in Üstün Ahlâkından Bazı Örnekler, Öfkeyi Yenmek Ve Akraba İlişkilerini Korumak

﴿وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ ٤﴾

Manası: (Ey Muhammed) Muhakkak ki sen azîm (yüce) bir ahlâk üzeresin.

İmâm Buhârî´nin Âişe´den radiyallâhu ^anhâ rivayet ettiĝi hadiste Âişe radiyallâhu ^anhâ Rasûlullâh’ın sallallâhu aleyhi ve sellem vasfı hususunda şöyle demişitir:

„كَانَ خُلُقُهُ القُرْءَان„

Manası: „Onun ahlâkı Kur´ân idi“. Bu hadis şu anlama gelir; Bir kimse Rasûlullâh´ın ahlâkını öĝrenmek isterse Kur´an-ı okusun ve onu anlasın işte o zaman o kişi Rasûlullâh´ın ahlâkını anlar. Dolayısıyla Allâhu Teâlâ’nın Kur´an’da emretmiş olduğu her güzel haslet (huy), Peygamberimizin ahlakından olan huylardandır.

İyiliği emredip kötülükten sakındırmak, başına gelen musibetlere sabredip kimseye zarar vermemekte güzel ahlaktandır.

İmam Buhari Enes ibni Mâlik´ten Peygamber efendimiz hakkında yaptığı tarifte şöyle buyurmaktadır:

Manası: O görünümü ve ahlakı en güzel olan insandı.

Ebu Bekir el-la´âl “mekârim el-ahlâk“ adlı eserinde Peygamberimizin şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir:

„كُنْتُ بَيْنَ شَرِّ جَارَيْنِ عُقْبَةَ بْنِ أَبِي مُعَيْط وَأَبِي لَهَبٍ كَانَا يَرْمِيَانِ بِما يَخرُجُ مِنَ النَّاسِ عَلى بابِي„

Manası: Ben en şerli iki komşu ^Ukbe ibnu Ebû mu’ayt ile Ebû leheb arasında bulunurdum. Bunların ikisi kapımın başına insanlardan çıkan şeyleri atardı.

Yani Peygamberimiz bunların ikisinin eziyetlerine katlanırdı. Oysaki kendisi genel olarak Allâh’ın en cesur kulu idi. Ona öyle bir kuvvet verilmişti ki o kuvvet kırk adamın kuvvetiyle eşitti. Bunlara rağmen bağışlama onun ahlakı, sabır onun sıfatı ve başkalarının eziyetlerine katlanmak onun hali ve adeti idi.

İmâm Tirmizî´nin hasen olan bir rivâyetine göre Peygamber Efendimiz Muhammed sallâllâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur:

Manası: Kıyamet gününde güzel ahlak müminin mizanında bulacağı en ağır şeylerdendir. Şüphesiz ki Allah, çirkin düşük söz ve davranış sahibine buğzeder.

Değerli müslüman kardeşlerim, güzel ahlâk başa gelen sıkıntılara sabredip, başkalarını kırmayıp onlara yardımcı olmak manalarına gelir. Kardeşlerim yüce ahlak sahibi en üstün Peygamberimiz´e bakın. Medine´den olan Zeyd ibn Sa^yeh isimli bir adam yahûdilerin eski kitaplarından okudu ki: ahir zaman Peygamber´i, ona karşı olan şiddetli cahillik ancak onun hilmini arttırırdı. Bu adam Peygamberimiz Medîne´ye hicret ettikten sonra gidip o kitaplarda geçen bu güzel ahlakın Peygamberimiz´de olup olmadığına bakmak istedi. Ve onunla belirli bir zamanda borç ödeme şartı ile bir anlaşma yaptı. Ve anlaşma gününden üç gün önce Peygamberimiz´e yakışıksız kelimeler kullanarak parayı ödeme talebinde bulundu. Öyleki Hazreti Ömer radiyallâhu ^anhu öfkelenip o adamı öldürmek bile istemişti. Fakat üstün ahlak sahibi yumuşak huylu Peygamberimiz buna engel olup izin vermedi. Bunun üzerine o adam bu kişinin ahir zaman Peygamberi son Peygamber olduğunu öğrenince Şehadeti getirip müslüman oldu.

Başkalarının vermiş olduğu sıkıntılara katlanmaya yardımcı olan şey ise sabırlı olup öfkesini yenmektir. Allâh kur´ânda öfkesini yenen takvâlıları medhetmiştir. Onların ihsan sahibi olduğunu ve Allâh´ın bu gibi kişileri sevdiğini bildirmiştir. Allâhu Teâlâ Âl-i İmrân sûresinin 134. Ayetinde şöyle buyurmuştur:

﴿وَٱلۡكَٰظِمِينَ ٱلۡغَيۡظَ وَٱلۡعَافِينَ عَنِ ٱلنَّاسِۗ وَٱللَّهُ يُحِبُّ ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٣٤﴾

Manası: Öfkesini yenip insanları affedenler… Allâh muhsin olanları sever.

İmâm Dâvûd ve İmâmTirmizî´nin hasen olarak rivayet ettiği bir hadisi şerifte Peygamberimiz Muhammed sallallâhu ^aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur:

„مَنْ كَظَمَ غيظًا وهو قادرٌ على أن يُنْفِذَهُ خَيَّرَهُ اللهُ على رؤُوسِ الخلائِقِ يومَ القيامةِ مِنَ الْحُورِ العِينِ ما شاءَ„

Manası: Kim öfkesi doğrultusunda hareket etmeye gücü yettiği halde öfkesini yenerse, o kişi kıyamet gününde ne kadar huril ^ayn isterse o kadar seçebilecek.

Değerli müslüman kardeşlerim birisi sana haksız bir muamelede bulunur veya seni kıracak bir söz sarfedecek olursa sırf Allâh için gücün yettiği halde öfkeni yenip sabredersen, Allâh kıyâmet gününde istediğin kadar hûril ^ayn seçme mükafatını sana verecektir. O halde sabırlı ol ve öfkeni yen ve affedici ol. Affedici olmak Kerîm olanların huylarındandır.

Bir hadiste ^Ukbe ibn Âmir Peygamberimiz´e “kıyamet gününde kurtuluş nedir yâ Rasûlallâh?!” diye sormuş ve Peygamberimiz de şöyle cevap vermiştir:

„تَصِلُ مَنْ قَطَعَكَ وتُعطي مَنْ حَرَمَكَ وتَعفو عمّن ظَلَمَكَ“

Manası: Sana gelmeyene sen gideceksin, sana vermeyene sen vereceksin, sana zulmedeni affedeceksin.

Hadiste geçen birinci güzel ahlak seni ziyaret etmeyen akraban bile ziyaret edilmeyi hak etmektedir. Anne tarafından ve baba tarafından olan akrabalar buna dahildir. Bu demek oluyorki akrabalık ilişkilerinin bulunduğu kimselerle onlar seninle irtibatı kesseler bile irtibatı kesmen onlarda bir soğukluk meydana getireceğinden dolayı caiz değildir. Akrabalık ilişkilerini kamil bir şekilde korumak ise seni ziyaret etmeyen akrabalarını da ziyaret etmekle olur. O halde “O akrabam bana hiç gelmiyor ben de ona gitmeyeceğim” dememeli. İlişkiyi kesen kimselere ilişkiyi kesme ile muamele etmen caiz değildir. Hatta onlara yine de ziyaret etme ile muamele etmek lazımdır. Muhakkak ki toplumun bu denli ayrılmasına sebep bazı insanların akraba ilişkilerini kesmesinden dolayıdır. Bazısı “Yiğenim beni ziyaret etmezse bende onu ziyaret etmeyeceğim”derler. Seni ziyaret etmeyeni ziyaret etmek aşşağılık bir durum değil aksine güzel ahlaka dahil olup Allâh´a itaat etmektir. Maddi veya manevi yardıma ihtiyacı olan bir akrabandan haberin olduğunda o zor durumdan onu kurtarmaya gücün yetiyorsa ona yardım edip destek olmanda sıla-i rahime dahildir. Bu da senin akraba ilişkilerini korunman için farz olan bir davranışdır. Bugün kaç kişi buna dikkat etmeyip ihtimam göstermemektedir.

Allâh´tan korkun. Allâh size rahmet eylesin. Farzları yerine getirip haramlardan sakınmak için Allâh´tan Allâh´ın rızasını kazandıracak amelleri yapabilmek Peygamber Efendimiz´in yolundan ayrılmamak için muvaffakiyet dileyin.

Sizler ve kendim için yüce Allâh’tan af dilerim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

„Ey Kardeşim! Bilmelisin ki, Peygamber Efendimiz’in ﷺ ahlakından daha üstün bir ahlak bulunmamaktadır. Allâh O’na en güzel mükâfatı versin. Kişi nefsini başkalarının zararlarına (eziyetlerine) tahammül etmeye alıştırırsa, bu onun yüce makamlara ulaşmasına vesile olur. Öfkesini kontrol altına alan ve öfke anında nefsini dizginleyen kişi, kendisini korur ve muhafaza eder. Kaç suçun öfke nedeniyle işlendiğini, akrabalar arasındaki Sıla-i Rahim’in – hatta kardeşler arasındaki Sıla-i Rahim’in – öfke yüzünden nasıl koparıldığını ve kaç anlaşmazlık ve çatışmanın nefsini kontrol edememekten kaynaklandığını düşünün. Öfke anında insanın düşebileceği en kötü durum ise küfre (İslam’dan ayrılacak hale) düşmesidir. Allâh bizi bundan korusun. Bazı kişiler eşi bir durumda kendisine muhalif olursa veya çocukları istediği gibi emirlerini yerine getirmeyip ona itaat etmezse haşa Allâh’a sövüyorlar. Hadis hafızı İmam Nevevi dedi ki: „Şayet bir adam çocuğuna öfkelenir ve ona sert bir şekilde vurur, sonra başka bir adam gelir ve ona ‚Sen Müslüman değil misin?‘ der, bu adam da bilerek ‚Hayır‘ derse, İslam’dan çıkar.“ Buradaki „Bilerek“ kelimesi, öfkeli olsa bile kendi iradesiyle isteyerek böyle bir cevap verdiği anlamına gelir. Bunun böyle olduğunu başka Şafii alimleri, Hanefi alimleri, Maliki alimleri ve başka alimler de kitapların da bildirmişlerdir. İbn Hibbân’ın sahih bir isnatla naklettiği hadiste Peygamber Efendimiz ﷺ şöyle buyurdu:

„لَيْسَ الشَّدِيدُ مَنْ غَلَبَ النّاسَ ولَكِنَّ الشّديدَ مَنْ غلَبَ نفسَهُ“

Manası: „Güçlü olan, insanları mağlup eden değil, kendi nefsini mağlup edendir.“

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ 1 يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ 2﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Warum wir die Geburt des Propheten Muhammad (ﷺ) feiern 22.09.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Warum wir die Geburt des Propheten Muhammad ﷺ feiern

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 70 und 71 der Sûrah al-´Ahzâb:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا ٧٠ يُصۡلِحۡ لَكُمۡ أَعۡمَٰلَكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۗ وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدۡ فَازَ فَوۡزًا عَظِيمًا ٧١﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid Allâh gegenüber gehorsam und sprecht die Wahrheit, dann wird Er euch erfolgreich die guten Taten verrichten lassen und euch eure Sünden vergeben; und wer Allâh und Seinem Gesandten gegenüber gehorsam ist, wird eine großartige Belohnung erhalten.

Brüder im Islam, würden wir jahrelang die Feder führen, um unserer Liebe zum Propheten Muhammad gebührend Ausdruck zu verleihen, so wären wir dazu dennoch außerstande.

O Gesandter Gottes, o bestes Geschöpf, o ranghöchster Prophet. Du sagtest:

„لِكُلِّ نَبِيٍّ دَعْوَةٌ مُسْتَجَابَةٌ فَتَعَجَّلَ كُلُّ نبِيٍّ دَعْوَتَه“

Die Bedeutung lautet: Jeder Prophet hat ein – besonderes – Bittgebet, das in Erfüllung geht und jeder Prophet hat es bereits gesprochen. Überliefert von Imâm Muslim.

Jedoch hast du – wie du uns mitteiltest – deines als Fürbitte am Tag des Jüngsten Gerichts aufgehoben – aus Gnade zu den Gläubigen. Wahrlich, du bist so, wie dich Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 128 beschrieb:

﴿بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ ١٢٨﴾

Die Bedeutung lautet: Der Prophet Muhammad ist sehr gütig und gnädig zu den Gläubigen.

Am Tag des Jüngsten Gerichts wird zu dir gesagt:

„يَا محمّدُ سَلْ تُعْطَ وَاشْفَعْ تُشَفَّعْ“

Die Bedeutung lautet: O Muhammad, sprich ein Bittgebet und es wird in Erfüllung gehen; und lege Fürbitte ein und sie wird akzeptiert.

O Muhammad, du bist unser Prophet und unser Vorbild!

Im Monat deiner Geburt erinnern wir uns an deine Besonderheit, an deine Vorzüge, an deinen edlen Charakter, an deine unvergleichliche Schönheit und daran, welch großer und bedeutender Segen du für deine Gemeinschaft bist. O Prophet Gottes, wenn die leidenschaftlichen Herzen dich loben und die Sehnsucht uns ergreift, dann suchen wir Trost in der Hoffnung, dich im Traum zu sehen, sei es auch nur für einen Augenblick.

Diese Ehre wurde dem edlen Gefährten Bilâl al-Habaschiyy zuteil. Obwohl er dein Zeitgenosse und Gefährte war, ergriff ihn nach deinem Tod die unbändige Sehnsucht, dich zu besuchen, nachdem er dich im Traum gesehen hatte.

Als er am Morgen aus seinem Traum erwachte, eilte er tränenüberströmt nach al-Madînah, um dein Grab zu besuchen in der Hoffnung, diese Sehnsucht zu stillen. Seine Sehnsucht nach dir – o Gesandter Gottes – begleitete ihn sein Leben lang, denn er tröstete sich vor seinem Tode mit den Worten: „Im Jenseits werde ich die Geliebten sehen, Muhammad und seine Gefährten.“

O Gesandter Gottes, o bestes Geschöpf bei Allâh, wir lieben dich aus tiefstem Herzen und gedenken mit unseren Kindern und Familien deiner Geburt.

Und warum feiern wir diesen – für unsere Gemeinschaft – segensreichen Tag?!

Wir wissen, dass du der Dankbarste aller Dankbaren bist und damit lehrtest du uns, wie dankbar der Gläubige seinem Schöpfer sein sollte. Du hast an deinem Geburtstag gefastet und als du über das Fasten am Montag gefragt wurdest, sagtest du – wie Imâm Ahmad und Imâm al-Bayhaqiyy überlieferten:

„ذاكَ يَوْمٌ وُلِدْتُ فيهِ وأُنْزِلَ عَلَيَّ فيه“

Die Bedeutung lautet: An jenem Tag wurde ich geboren und an ihm erhielt ich die Offenbarung zum Propheten.

Du bist der Bescheidenste aller Geschöpfe; am Tag deiner Geburt wird über deine Bescheidenheit und deinen edlen Charakter vorgetragen: Du hast die Armen in ihren Häusern besucht, dich zu ihnen gesetzt und mit ihnen gespeist. Mein geliebter Prophet, du hast einen großartigen Charakter und sagtest:

„لا يُؤْمِنُ أَحَدُكُم حتى أكونَ أَحَبَّ إليهِ مِنْ وَالِدِه وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِين“

Die Bedeutung lautet: Niemand von euch hat den vollkommenen Glauben, solange er mich nicht mehr liebt als seine Eltern, sein Kind und die gesamten Menschen.

Und ich verkünde: O Gesandter Gottes, dich liebe ich mehr als alle anderen Geschöpfe!

Die Feier anlässlich deiner Geburt bietet uns die Gelegenheit, die Liebe zu dir in den Herzen der kommenden Generation zu festigen.

Deine Eigenschaften, deine Worte und deine Handlungen sollen sie durch das Leben begleiten. Unsere Liebe gebührt dir, denn du bist derjenige, der die Menschen aus der Finsternis in das Licht geführt hat.

An diesem Tag werden deine Namen, deine Abstammung und die Namen deiner Kinder aufgezählt. Du sagtest:

„أَنَا محمّدٌ وأنا أحمدُ وأنَا الْمَاحِي الذِي يَمْحُو اللهُ بِي الكفرَ وأنَا الحاشِرُ الذِي يُحْشَرُ الناسُ علَى قدَمِي وأَنَا العَاقِبُ الذِي ليسَ بعدَهُ أَحَدٌ“

Die Bedeutung lautet: Ich bin Muhammad, ich bin Ahmad, ich bin al-Mâhiyy, ich bin al-Hâschir und ich bin al-^Âqib.

O Muhammad, du bist der Prophet der Gnade, du bist Abu l-Qâsim und du bist Abu z–Zahrâ´.

Im Mawlid lernen und lehren wir und erinnern daran, dass du der Ranghöchste aller Geschöpfe bist.

Beim Vortragen deiner Biographie lernen wir, wie Handel betrieben wird und wie durch deine Ehrlichkeit der Segen kam. Diejenigen, die nach dem Erlaubten streben und den Segen erlangen wollen, nehmen dich als Vorbild.

Durch das Vortragen deiner Biographie lernen wir, dass die Welt, auf der wir leben, für niemanden unendlich bleiben wird, und deshalb sollten wir uns nicht um sie streiten. Du schliefst auf einem Strohteppich, bandest vor Hunger einen Stein an deinen Bauch und sagtest:

„ازْهَدْ في الدُّنيا يُحِبَّكَ اللهُ وازْهَدْ فيمَا فِي أَيْدِي الناسِ يُحِبَّكَ الناسُ“

Die Bedeutung lautet: Sei genügsam hinsichtlich des Weltlichen, dann wird dich Allâh lieben; und sei genügsam hinsichtlich dessen, was die Menschen haben, dann werden dich die Menschen lieben.

Aus diesen und vielen weiteren Gründen feiern wir deine Geburt, o Gesandter Gottes.

An diesem Tag verrichten die Muslime viele gute Taten, wie das Ernähren der Armen und Bedürftigen und das Loben des Propheten Muhammad ﷺ. Sie sprechen as–Salâh und as-Salâm für unseren Propheten, um entsprechend der Âyah 56 aus der Sûrah al-´Ahzâb zu handeln. Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Die Bedeutung lautet: (Ihr Gläubigen) sprecht as–Salâh und as-Salâm für ihn (den Propheten).

Brüder im Islam, selbst wenn wir an diesem Tag nur den Teufel verhöhnen und die Freude in die Herzen der Muslime bringen würden, so wäre es jede Mühe wert!

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Kahf, Âyah 110:

﴿قُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (also o Muhammad sage), ich bin ein Mensch, so

wie ihr es seid.

Unser geehrter Prophet Muhammad ﷺ ist der beste Mensch, somit wurde sein Körper nicht aus Licht erschaffen, wie es mit der soeben rezitierten Âyah erwiesen ist. Ein weiterer Beweis geht aus seiner Biographie hervor, denn sein

Zahn wurde gebrochen und er wurde im Gesicht und an den Füßen verletzt, sodass Blut aus seinen Füßen floss. Brüder im Islam, derjenige, der daran glaubt, dass der Prophet Muhammad ﷺ aus Licht erschaffen worden wäre, gehört nicht zu den Muslimen, denn sein Glaube steht im Widerspruch zu dem,

was Allâh im Qur´ân gesagt hat. Wer diesen ungültigen Glauben hat, ist verpflichtet, durch das Aussprechen des Glaubensbekenntnisses zum Islam zurückzukehren.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, as–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿ إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

لماذا نحتفلُ بولادةِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم

والتحذيرُ مِنْ قَولِ إِنَّ جَسَدَ الرَّسولِ خُلِقَ مِنْ نُور

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِه اللهُ فهو المهتد ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ له ولا شبيهَ لهُ، ولا حَيِّزَ وَلا جهةَ ولا مَكانَ له، ولا هيئَةَ ولا صُورةَ ولا شَكْلَ لَهُ، ولا جَسَدَ ولا جُثَّةَ ولا لونَ لهُ، ولا ضِدَّ ولا نِدَّ ولا حَدَّ لَهُ، سُبْحَانَه ليسَ كمثلهِ شَىءٌ وهو السميعُ البَصيرُ، وأشهدُ أنَّ سيدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعيُنِنا محمدًا عبدُه ورسولُه ونبيُّه وصفيُّه وخليلُه، والصلاةُ والسلامُ على سيدِنا محمدٍ وعلى ءالِه وأصحابِه الطيبينَ الطاهرينَ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ، فإِنِّي أُوصيكُمْ ونفسِي بتقوَى اللهِ العليِّ العظيمِ القائِلِ في كتابِهِ الكريمِ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا ٧٠ يُصۡلِحۡ لَكُمۡ أَعۡمَٰلَكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۗ وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدۡ فَازَ فَوۡزًا عَظِيمًا ٧١﴾[1]

إخوةَ الإيمان، ماذَا عسَانا نقولُ مِنَ القَوْلِ السّديدِ في يَومِ مولدِ الحبيبِ سيدِنا محمد؟ يا رسولَ اللهِ أيّها الفَخْمُ الْمُفَخَّمُ والنبيُّ الْمُعَظَّمُ والحبيبُ الْمُكَرَّم .. يا صاحبَ الفَضْلِ علَى أُمَّتِكَ .. يَا مَنْ ءاثَرْتَ أُمَّتَكَ بِدَعْوَتِكَ التِي أَعْطَاكَ ربُّكَ فَقُلْتَ لِكُلِّ نَبِيٍّ دَعْوَةٌ مُسْتَجَابَةٌ فَتَعَجَّلَ كُلُّ نبِيٍّ دَعْوَتَه[2] ولكنَّكَ اخْتَبَأْتَها شفَاعَةً لَهم فقلتَ وَإِنِّي اخْتَبَأْتُ دَعْوَتِي شَفَاعَةً لِأُمَّتِي يَوْمَ القِيَامَة اهـ وذلكَ مِنْ رَحْمَتِكَ بِهِمْ وأنتَ كما وصفَكَ ربُّكَ في كتابِه ﴿بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ ١٢٨﴾[3] .. وأنتَ الذِي يُقالُ لكَ يومَ القِيامَةِ يَا محمّدُ سَلْ تُعْطَ وَاشْفَعْ تُشَفَّعْ وَأَنْتَ الذِي تَقُولُ أَيْ رَبِّ أُمَّتِي أُمَّتِي[4] اﻫ .. وأَنْتَ الذِي أَرْشَدْتَ لِلْخَيْرِ، فَجَزَاكَ اللهُ عنْ هذِه الأُمَّةِ خيرَ الجزَاء.

أيُّها القائدُ الْمُعَلِّم، في شَهْرِ مَولِدِكَ نَتَذَكَّرُ عَظَمَتَكَ وَفَضْلَكَ وَخُلُقَكَ وَوَصْفَ جَمالِكَ وجَميلَكَ علينَا يا نبِيَّ اللهِ. يا نَبِيَّ اللهِ حينَ يَمْدَحُكَ المادِحُونَ وَيَذْكُرُ اسمَكَ الذَّاكِرونَ تَأْخُذُنا الشُّجونُ حتَّى كأَنَّ لِسانَ الحَالِ يقولُ يا لَيْتَنِي أَحْظَى بِاللِّقاءِ وَلَوْ بِنَظْرَةٍ مِنْكَ فِي المنَامِ كمَا حَظِيَ بِها سيدُنا بِلالٌ الحبَشِيُّ وقَدْ كانَ لَهُ شرفُ الاجتماعِ بِكَ وَرُؤْيَاكَ يَقَظَةً، ومَعَ ذلكَ لَمّا شاهدَ في المنامِ وَجْهَكَ الأَغَرَّ إِذْ بِهِ يَصْحُو مِنْ نَوْمِهِ في تلكَ الليلَةِ وتَحْدُوهُ الأشواقُ بِوَجْدٍ يَتَأَجَّجُ في البِطَاح، يُعَجِّلُ سَيْرَهُ في لَيْلٍ وَصَبَاح، لِيَصِلَ المدينَةَ الغَرَّاءَ فَيقِفَ علَى الأَعْتَاب .. والعَبَرَاتُ مِنْ عَيْنَيْهِ تَنْسَاب .. علَّهَا تُخَفِّفُ مِنْ حُرْقَةٍ فِي الفُؤَادِ، وَلكن هيهاتَ هيهات .. فَهُوَ الذِي وقبلَ مَماتِه أَطْلَقَ المقالَ فقالَ غَدًا نَلْقَى الأَحِبَّةَ محمَّدًا وصَحْبَه اهـ غَدًا لِقَاءُ محمَّدٍ يَوْمَ الجزَاء.

فلهذا ولغَيْرِهِ الكثير الكثير نحنُ نُحِبُّكَ يا رَسولَ اللهِ … يَا حَبِيبَ اللهِ، ولذلكَ نُعَلِّمُ أَبْنَاءَنا اليَوْمَ كيفَ يَحْتَفُونَ بِيَوْمِ مَوْلِدِكَ.

وَلِمَاذَا نَحْتَفِلُ بِهذَا اليَوْمِ الْمُبَارَكِ علَى أُمَّتِنا؟ نحنُ نعرفُ أَنَّكَ سيَّدُ الشَّاكِرينَ لِرَبِّكَ وأَنْتَ الشَّاكِرُ الْمُعَلِّمُ بِشُكْرِكَ كيفَ يَنْبَغِي أَنْ يكونَ شُكرُ المؤمِنِ لِرَبِّهِ، فَأَنْتَ تَصُومُ في يومِ مولِدِكَ وقَدْ سُئِلْتَ عَنْ صَومِ يومِ الاثنَيْنِ فقُلْتَ ذاكَ يَوْمٌ وُلِدْتُ فيهِ وأُنْزِلَ عَلَيَّ فيه[5] اﻫ

وأنتَ سيدُ المتواضِعينَ، يُذْكَرُ في هذَا اليَوْمِ تَوَاضُعُكَ وأَنْتَ الذِي لا تَأْنَفُ مِنْ مُجَالَسَةِ الفُقَرَاءِ وَالأَكْلِ معَهُمْ وَزَيِارَتِهِم في بيوتِهم .. سيدِي يَا صاحبَ الخُلُقِ العَظِيم، يَا حبيبَ المؤمنِينَ مِنْ قَولِكَ لا يُؤْمِنُ أَحَدُكُم حتى أكونَ أَحَبَّ إليهِ مِنْ وَالِدِه وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِين[6] اهـ نَرَى في عَمَلِ المولِدِ سَبَبًا لِنَشْرِ هذَا الْحُبِّ بينَ الأجيالِ لِيَتَعَلَّقُوا بِكَ وبِجَمَالِكَ وَوَصْفِكَ وَهَيْئَتِكَ وبِقَوْلِكَ وبِفِعْلِكَ يَا عظيمَ الجاهِ فَنَعُدُّ عمَلَنا هذَا مِنْ أَفْضَلِ الأَعْمالِ بِالتَّدليلِ على هذِه المحبَّةِ لِمَنْ جاءَ مُنْقِذًا للنَّاسِ مِنْ ظُلْمِ العِبادَةِ لغيرِ اللهِ بِدَعْوَتِهم إلى عبادَةِ اللهِ تعالَى وَحْدَهُ.

وفي عملِ المولِدِ التَّذكيرُ بِأُمورٍ أُخْرَى منهَا، حفظُ اسْمِكَ وَنَسَبِكَ وانْتِمَائِكَ العَرَبِيِّ وأسماءِ أَولادِكَ .. نَبِيُّ الرَّحْمَةِ أَنْت .. ونبيُّ التَّوبَةِ أَنت .. وأنتَ أبو القَاسِم .. أَبُو الزَّهراءِ يا رَسولَ الله.

وفي قراءةِ سِيرتِكَ نَعْرِفُ أَنَّ الدُّنيا التِي نَعيشُ فيهَا لا تدومُ لأحَدٍ فَلا يَنْبَغِي أَنْ نَتقاتَلَ عليهَا وأنتَ الذِي كنتَ تَنامُ علَى الحصيرِ وتَربِطُ الحجرَ على بطنِكَ مِنَ الجوعِ وأنتَ الذِي قلتَ ازْهَدْ في الدُّنيا يُحِبَّكَ اللهُ وازْهَدْ فيمَا فِي أَيْدِي الناسِ يُحِبَّكَ الناسُ اﻫ

وفي قراءةِ سِيرَتِكَ تعليمٌ لِلأُمّةِ كيفَ يكونُ التمسُّكُ بدينِكَ والسَّيرُ على نهجِكَ، وأنت الذي قلتَ الْمُتَمَسِّكُ بِسُنَّتِي (أَيْ شَريعَتِي مِنَ العَقِيدَةِ وَالأَحْكَامِ) عِنْدَ فَسَادِ أُمَّتِي لَهُ أَجْرُ شَهِيد[7] اهـ

نحتفلُ بمولدِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم لهذهِ الأمورِ ولغيرِها الكثير الكثير منَ المزايا في هذهِ المناسبةِ العَطِرَةِ فضلًا عمّا يحصُلُ في هذا اليَومِ مِنَ البِرِّ والْإِحسانِ وإِطعامِ الفُقَراءِ وَالمساكينِ وسماعِ مَدْحِ المادِحينَ لَهُ صلى الله عليه وسلم بأَفْئِدَةٍ عامِرَةٍ بحبِّ محمّدٍ فتنسابُ النَّغَمَاتُ بألحانِ الْمُحِبِّينَ عَذْبَةً شَجِيَّةً وَهُمْ هائِمُونَ بِالذَّاتِ الْمُحَمَّدِيَّةِ يُصَلُّونَ عليهِ ويُسَلِّمونَ عليهِ عمَلًا بِما أَمَرَ اللهُ ﴿صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[8].

إخوةَ الإيمانِ لو لَمْ يَكُنْ في ذلكَ إِلّا إرغامُ الشَّيطانِ وَسُرُورُ أهلِ الإِيمانِ المسلمينَ لكفَى فكيفَ مَا رَأَيْنَا هذَا الغيضَ مِنَ الفَيْض. هذا وأَستَغْفِرُ اللهَ لِي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

قَالَ اللهُ تَعَالَى في سورةِ الكَهْفِ ﴿قُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ﴾ فسيدُنا محمدٌ صلى الله عليه وسلم بَشَرٌ ولكنَّهُ أَفْضَلُ البَشَر، جَسَدُهُ الشريفُ مَا خُلِقَ مِنْ نُورٍ بِدَليلِ هذهِ الآيةِ الكَريمةِ وبدَليلِ ما جاءَ في الحَديثِ أَنَّهُ عليهِ السلامُ كُسِرَتْ رَبَاعِيَتُه وَشُجَّ وَجْهُهُ وَجُرِحَتْ قَدَمُهُ فَسَالَ منهَا الدَّم، فمَنْ يَعْتَقِدُ أَنَّ جَسَدَ مُحَمَّدٍ خُلِقَ مِنْ نُورٍ فَهُوَ مُكَذِّبٌ للْقُرْءَانِ وبذلكَ يَخْرُجُ منَ الإِسلامِ وبَابُ الدُّخولِ لِلإسلامِ مَعْرُوفٌ أَلَا وَهُوَ النطقُ بالشهادتينِ.

سورة الأحزاب. 1

¹ „لكل نبي دعوة مستجابة فتعجل كل نبي دعوته وإني اختبأت دعوتي شفاعة لأمتي يوم القيامة فهي نائلة إن شاء الله من مات من أمتي لا يشرك بالله شيئا“ رواه مسلم.

[3]سورة التوبة/128.

[4]رواه النسائي.

[5] رواه أحمد والبيهقي في الدلائل.

[6] رواه البخاري.

[7] رواه الطبراني.

[8] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Mevlid-i Şerif‘i Neden Kutluyoruz

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka ilâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Allâh Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا ٧٠ يُصۡلِحۡ لَكُمۡ أَعۡمَٰلَكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۗ وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدۡ فَازَ فَوۡزًا عَظِيمًا ٧١﴾

Manası: Ey iman edenler! Allâh’tan korkun ve doğruyu söyleyin ki, Allâh sizin işlerinizi düzeltsin ve günahlarınızı bağışlasın. Kim Allâh’a ve Rasûlüne itaat ederse, muhakkak büyük bir başarıya ulaşmıştır. (El-Aḥzâb suresi; 70. ve 71. ayetler)

Muhterem Müslüman kardeşlerim; Peygamber efendimiz Muḥammed’in doğumu ile ilgili yeterince ne söyleyebiliriz? Ey Allâh’ın Rasûlü, ey yaratılmışların en üstünü, ey yüce peygamber, ey mükerrem habibimiz, ey ümmeti üzerinde fazilet sahibi olan! Sen buyurdun ki:

لِكُلِّ نَبِيٍّ دَعْوَةٌ مُسْتَجَابَةٌ فَتَعَجَّلَ كُلُّ نبِيٍّ دَعْوَتَه اﻫ

Manası: Her peygamberin kabul olunan bir duası vardır ve her peygamber o duayı etti. (İmam Muslim)

Sen ise duanı mü‘minlere merhametinden dolayı şefaat olarak kıyamet gününe sakladın ve şöyle buyurdun:

وَإِنّي اخْتَبَأْتُ دَعْوَتِي شفَاعَةً لِأُمَّتِي يومَ القِيامَة اهـ

Manası: Ben ise, duamı ümmetime şefaat için kıyamet gününe sakladım.

Bu, senin ümmetine karşı olan merhametindendir ki Allâh-u Teâlâ senin hakkında yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ ١٢٨﴾

Manası: (Muḥammed) Mü’minlere karşı pek şefkatli ve merhametlidir.” (Et-Tevbeh suresi, 128. ayet)

Sana kıyamet gününde şöyle denilecek:

يَا محمّدُ سَلْ تُعْطَ وَاشْفَعْ تُشَفَّعْ اﻫ

Manası: Ey Muḥammed, dua et verilsin! Şefaat et, kabul edilsin!

Sen ise şöyle buyuracaksın:

أَيْ رَبّ أُمَّتِي أُمَّتِي اﻫ

Manası: Ey Rabbim, ümmetin, ümmetim. (Nesai)

Sen ümmetini hayra yönelttin. Allâh seni ümmetin için yapmış olduğundan ötürü bolca mükâfatlandırsın.

Ey eğitici önderimiz! Senin doğduğun ayda senin özelliklerini, faziletini, ahlakını, güzelliğini ve bize ne derecede faydalı olduğunu anıyoruz. Ey Allâh’ın Rasûlü! Ey Allâh’ın peygamberi! Seni övenler övdüğünde ve zikredenler zikrettiğinde, duygulanırız ve sanki dilimiz şöyle demek ister: “Seni rüyada bile olsa bir anlık görebilsem.” Değerli sahaben Bilal Habeşi, ayık halinde seni görme ve seninle buluşma şerefine nail olmasına rağmen senin güzel yüzünü rüyasında gördüğünde, kalbi hasret ile dolu uyanıp kabrine varabilmek için Medîne’ye yola çıktı. Gözleri yaşarmış … kalbindeki hasret acısını dindirmek için yanına varmış fakat hasreti dinmemişti. Bilal Habeşi, vefat etmeden önce şöyle söylemişti: “Ahirette sevdiklerimi göreceğim … Muḥammed ve ashabını.”

İşte bunlardan ve bir çok başka nedenlerden dolayı biz seni seviyoruz ey Allâh’ın Rasûlü, ey Allâh’ın en sevgili kulu. Bu zikrettiklerimizden dolayı çocuklarımıza Mevlid gününün nasıl kutlandığını öğretiriz.

Peki, ümmet için bu bereketli günü neden kutlarız? Biliriz ki sen Rabbine şükredenlerin efendisi ve mü’minin Allâh’a nasıl şükretmesi gerektiğini öğreten şükredici müderrissin. Sen, doğum gününde oruç tutuyordun ve pazartesi günleri orucu hakkında sorulduğunda şöyle buyurdun:

ذاكَ يَوْمٌ وُلِدْتُ فيهِ وأُنْزِلَ عَلَيَّ فيه اﻫ

Manası: O günde doğdum ve o günde bana vahiy geldi. (İmam Ahmed ve İmam Beyhaki „Ed-Delâil“ adlı kitabında)

Sen mütevazıların efendisisin! Bu günde senin tevazun zikredilir. Sen fakirlerle oturmayı, onlarla yemeği ve onları evlerinde ziyaret etmeyi böbürlenerek reddetmezdin. Efendim, sen yüce ahlak sahibisin ve sözlerinden biri şudur:

لا يُؤْمِنُ أَحَدُكُم حتى أكونَ أَحَبّ إليهِ مِنْ وَالِدِه وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِين اﻫ

Manası: Sizden birinizin, beni anne ve babasından, çocuğundan ve bütün insanlardan daha çok sevmedikçe imanı kamil olamaz. (Buhari)

Mevlidi kutlamakta, bu sevgiyi nesiller arasında yaymaya fırsat görüyoruz. Öyle ki sana, güzel sıfatlarına, sözlerine ve amellerine kalpler bağlansın, ey yüce mertebe sahibi! İnsanları Allâh’tan başkasına ibadet etme karanlığından kurtarmak ve onları sadece Allâh’a ibadet etmeye davet etmek için gönderilen peygamberimize olan sevgiye delalet eden bu kutlamayı, en faziletli amellerden sayıyoruz.

Mevlidi kutlamakta, senin ve çocuklarının isimlerinin, nesebinin ve arap mensubiyetinin hıfzı gibi başka hususların da hatırlatması vardır. Sen buyurdun ki:

أَنَا محمّدٌ وأنا أحمدُ وأنَا الْمَاحِي الذِي يَمْحُو اللهُ بِي الكفرَ وأنَا الحاشِرُ الذِي يُحْشَرُ الناسُ علَى قدَمِي وأَنَا العَاقِبُ الذِي ليسَ بعدَهُ أَحَدٌ اﻫ

Manası: Ben Muḥammed’im. Ben Aḥmed’im. Ben, Allâh’ın kendisiyle küfrü sildiği El-Mâḥî’yim. Ben, insanların arkasında toplanacağı El-Ḥâşir’im ve ben kendisinden sonra yeni bir Pegyamberin gelmeyeceği El-Âkib’im. (Üzerine ittifak edilmiştir)

Sen rahmet ve merhamet peygamberisin. Sen Ebul-Kâsim ve Ebuz-Zehrâ’sın, ey Allâh’ın Rasûlü.

Mevlid-i Şerif’te, senin en şerefli insan olduğunu öğretiyoruz, öğreniyoruz ve hatırlatıyoruz, ey efendimiz, ey Allâh’ın Rasûlü.

Mevlid-i Şerif kutlamasında siyerinden zikredilenlerden, ticaret ettiğinde dürüstlükle bereketin nasıl meydana geldiğini öğreniyoruz. Aynı şekilde helalı ve bereketi arzulayanlar, sonuç olarak az ile yetinmek olsa bile senin yolunu izlerler.

Senin siyerini okumak ile bu dünyanın hiç kimseye kalmayacağını ve onun için birbirimizle savaşmanın bize yakışmadığını öğreniyoruz. Sen hasır üzerinde uyudun ve açlıktan ötürü karnına taş bağladın. Sen şöyle buyurdun:

ازْهَدْ في الدُّنيا يُحِبَّكَ اللهُ وازْهَدْ فيمَا فِي أَيْدِي الناسِ يُحِبَّكَ الناسُ اهـ

Manası: Dünyada zahit ol, Allâh seni sevsin! İnsanların ellerinde bulunanlarda gözün olmasın, insanlar seni sevsin!

Bu zikrettiğimiz hususlardan ve başka bir çok bereketli özelliklerden dolayı Rasûlullâh’ın mevlidini kutlarız. Ayrıca bu günde fakir ve miskinlere yemek dağıtılması, peygamber aşkı ile dolu kalplerle peygamberin övülmesini dinlemek, peygambere salât ve selâm getirmek gibi işlenilen bir çok hayırlı ameller olur. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Manası: Peygambere salât ve selâm getirin. (El-Aḥzâb suresi, 56. ayet)

Mü’min kardeşlerim; Mevlid’i kutlamakta sadece şeytanı küçümsemek ve mü’minleri sevindirmek olsaydı bile, yeterli olurdu. O halde bu faydaların tümünü gördükten sonra durum nasıldır?!

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

„Allah-u Teâlâ Kur’an-ı Kerîm’in Kehf suresinde şöyle buyurdu:

﴿قُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ﴾

Manası: De ki ben de ancak sizin gibi bir insanım.

Peygamberimiz Muḥammed ﷺ insandır ancak insanların en üstünüdür. Onun şerefli bedeni, nurdan yaratılmamıştır. Bu ayeti kerime Peygamber efendimizin ﷺ mübarek bedeninin nurdan olmadığına delildir. Aynı şekilde Hadislerle varit oldu ki, Peygamberimizin dişleri kırılmış, yüzü yaralanmış ve ayakları kanamıştır. Bunlar da mübarek bedeninin nurdan olmadığının delilidir. Her kim Peygamber efendimiz Muḥammed’in ﷺ bedeninin nurdan yaratıldığına inanıyorsa, bu, Kur’an’ı yalanlamaktır ve bu inanç sahibini İslam’dan çıkarır. İslam’a girmenin bilinen bir yolu vardır, o da İslam’a girme niyetiyle Kelime-i Şehadet’i söylemektir.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Jemanden, außer Allâh, zu Hilfe zu nehmen, ist kein Unglaube (Schirk) 15.09.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Jemanden, außer Allâh, zu Hilfe zu nehmen, ist kein Unglaube (Schirk)

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Diener Gottes, seid rechtschaffen, indem ihr die Gesetzesregelung befolgt, die der Gesandte Gottes ﷺ verkündete. Verrichtet die Pflichten, bevor der Zeitpunkt des Todes kommt, damit ihr die Belohnung erhaltet, die am Tag des Jüngsten Gerichts gewichtig ist. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 6-9 der Sûrah al-Qâri^ah:

﴿فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ (6) فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ (7) وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ (8) فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ (9)﴾

Die Bedeutung lautet: Derjenige, dessen gute Taten überwiegen, wird ein glückliches Leben (im Paradies) haben und derjenige, dessen schlechte Taten überwiegen, wird in die Hölle herabstürzen.

Der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferte in seinem Werk „as-Sunan“ über Abû Hurayrah, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إِذَا ماتَ ابْنُ ءادَمَ انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلا مِنْ ثَلاثٍ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ وعِلْمٍ يُنْتَفَعُ بهِ وَوَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Wenn der Mensch stirbt, dann ist das, wofür er sonst Belohnung erhalten würde, unterbrochen außer für Dreierlei: eine fortbestehende Spende (Sadaqah Djâriyah), nützliches Wissen und ein gutes Kind, das für ihn Bittgebete aufsagt.

Wenn dieser Mensch nützliches Wissen zurücklässt, dann erhält er jedes Mal neue Belohnung, wenn Nutzen von dem Wissen getragen wird, das dieser Verstorbene zurücklässt, weil er der Grund für diesen Nutzen war. Und wenn er eine fortbestehende Spende zurücklässt, wie wenn er z. B. eine Moschee errichtete, eine Schule erbaute, damit darin nützliches Wissen unterrichtet wird, dann erhält dieser Verstorbene jedes Mal neue Belohnung, wenn durch das, was er getan hatte, Nutzen getragen wird, weil er der Grund dafür war. Und wenn sein rechtschaffenes Kind ein Bittgebet für ihn aufsagt oder ihm die Belohnung für die Qur´ân-Rezitation oder ähnliches schenkt, dann erhält dieser Verstorbene Belohnung, weil die Rechtschaffenheit des Kindes durch seine Erziehung und sein Lehren zustande kam.

Was aber von vielen beobachtet wurde, dass einige der rechtschaffenen Muslime in ihren eigenen Gräbern beteten oder den Qur´ân lasen, dies bedeutet nicht, dass sie dafür weitere Belohnung (Thawâb) erhalten, da sie nicht mehr verantwortlich sind.

Der Gesandte Gottes ﷺ machte seine Gemeinschaft darauf aufmerksam, dass die Taten, für deren Verrichtung sie sonst Belohnung erhalten, mit dem Tod unterbrochen werden, damit sie zur Verrichtung der guten Taten eilen, bevor sie sterben.

Der erwähnte Hadîth beinhaltet nicht die von einigen Menschen aufgestellte Behauptung, dass wenn der Prophet ﷺ stirbt, er nichts mehr tun und anderen nicht nutzen könnte und dass es verboten wäre, nach dem Tod des Propheten ﷺ „o Muhammad“ oder „O Gesandter Gottes“ zu rufen. Diese Menschen behaupten sogar, dass dieses Unglaube (Schirk) wäre und aus dem Islam herausführen würde und behaupten fälschlicherweise, dass der zuvor erwähnte Hadîth ein Beweis dafür wäre. Der erwähnte Hadîth ist aber kein Beweis für ihre falsche Behauptung, sondern bedeutet das, was wir bereits aufzeigten, dass die Taten, für deren Verrichtung der Mensch belohnt wird, unterbrochen werden und bedeutet nicht, dass der Tote, wenn er beerdigt wird, wie ein Stück Holz wäre, sodass er nichts fühlen, hören und sagen könnte.

Der Hadîth-Gelehrte Ibn Mâdjah bestätigte doch, dass der Prophet ﷺ lebendig in seinem Grab ist und dass ihm die Taten seiner Gemeinschaft vorgeführt werden; wenn er Gutes sieht, dann dankt er Allâh dafür und wenn er Anderes sieht, dann bittet er Allâh um Vergebung für sie.

Des Weiteren wurde bestätigt, dass der Gesandte Gottes ﷺ den Gruß desjenigen erwidert, der ihn an seinem Grab begrüßt und dass ihm der Gruß desjenigen übermittelt wird, der ihn von weitem begrüßt.

In der letzten Freitagsansprache haben wir auch aufgezeigt, wie der Prophet Mûsâ (zu dt. Moses), ^alayhi s-Salâm, der Gemeinschaft des Propheten Muhammad genutzt hat, indem er den Propheten Muhammad ﷺ dazu bewegte, Allâh hinsichtlich der Anzahl der Gebete um Erleichterung für die Gemeinschaft zu bitten, sodass die Anzahl der Pflichtgebete von täglich fünfzig auf täglich fünf Gebete herabgesenkt wurde.

Dies ist ein deutlicher Beweis dafür, dass der Tote nach seinem Tod nutzt – so Gott will.

Die soeben angesprochenen Menschen verurteilen die Muslime als Ungläubige, weil sie die Gesandten in Zeiten der Not zu Hilfe nehmen und dies ohne jeglichen Beweis. Der Lebendige, der dem Hilferufer – mit dem Willen Gottes – nutzt, nutzt ihm als Ursache, in Wahrheit aber ist Allâh der Schöpfer des Nutzens und Schadens, da es keinen anderen Schöpfer der Geschöpfe außer Allâh gibt. So ist die Angelegenheit auch hinsichtlich des Toten; wenn dieser dem Hilferufer – mit dem Willen Gottes – nutzt, dann nutzt er ihm als Ursache mittels seines Bittgebetes an Allâh, dass die Angelegenheiten des Hilferufers in Erfüllung gehen. Somit haben sowohl der Lebendige als auch der Tote keine Auswirkung auf das Erschaffen des Nutzens und des Schadens, sondern jeder von ihnen ist eine Ursache, während der Schöpfer des Nutzens und des Schadens Allâh ist.

An diejenigen, die die Gemeinschaft des Propheten voreilig für ungläubig erklären! Wenn ihr erkrankt und die Medizin nehmt und gesund werdet, ist eure Genesung dann nicht etwa von Allâh erschaffen?! Nehmt ihr die Medizin nicht etwa als Ursache für die Heilung?! Sagt ihr über euch etwa, dass ihr dadurch ungläubig geworden wäret, weil ihr die Medizin als Ursache für die Heilung nehmt?

Ich denke nicht, dass ihr so über euch urteilt.

Wenn doch derjenige keinen Unglauben damit begeht, dass er eine Medizin einnimmt, die von einem Menschen zusammengesetzt wurde mit dem Glauben daran, dass sie eine Ursache für die Heilung ist und dass der Schöpfer des Nutzens und des Schadens sowie der Krankheit und der Heilung Allâh ist, wie könnte man dann die Person für ungläubig erklären, die den Gesandten Gottes ﷺ als Ursache für die Erfüllung seiner Anliegen nimmt.?

Brüder im Islam, die Gefährten des Propheten Muhammad ﷺ verstanden von ihm die Erlaubnis, ihn nach seinem Tod zu Hilfe zu nehmen. Sogar führten dies der Gefährte ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar und andere Gefährten aus. Der Imâm al-Bukhâriyy überlieferte in seinem Werk „al-´Adab al-Mufrad“ im Kapitel „Was sagt man, wenn das Bein gelähmt ist“, als das Bein von ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar von einer Lähmung befallen wurde und dass darauf ein Mann zu ihm sagte: „Erwähne deinen dir liebsten Menschen.“ Dann sagte ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar: „O Muhammad.“

Ibn as-Sunniyy überlieferte diesbezüglich, dass ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar ‚O Muhammadâh‘ sagte und anschließend wieder aufstand und gehen konnte. In einer anderen Überlieferung von ihm sagte er: „Er sagte ‚o Muhammad‘ und die Lähmung wich von ihm.“ Was ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar machte, ist die Zuhilfenahme (al-Istighâthah) des Gesandten Gottes ﷺ mit dem Wortlaut „O Muhammad“, jedoch sagen diese Menschen, die diesen Nutzen verleugnen, dass es Unglaube (Schirk) wäre, den Gesandten Gottes ﷺ zu Hilfe zu nehmen. Was tun diese Menschen nun? Nehmen sie davon Abstand, denjenigen für ungläubig zu erklären, der „o Muhammad“ ruft oder wollen sie etwa behaupten, dass ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar ungläubig wäre, obwohl der Gesandte Gottes ﷺ über ihn sinngemäß sagte: „Er ist ein rechtschaffener Mann.“

Brüder im Islam, dass die Muslime „o Muhammad“ sagen, wenn sie in Not sind, ist kein Unglaube (Schirk), weil es die Bedeutung hat: O Muhammad, hilf uns mit deinem Bittgebet an Allâh, damit Er unseren Kummer löst.

Von einem Geschöpf etwas zu verlangen wäre dann Unglaube (Schirk), wenn man dabei beabsichtigen würde, dass dieses Geschöpf etwas erschaffen, d. h. aus der Nichtexistenz in die Existenz hervorbringen würde, so wie Allâh erschafft, oder von einem Geschöpf die Vergebung der Sünden verlangen würde. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Fâtir, Âyah 3:

﴿هَلْ مِنْ خَالِقٍ غَيْرُ اللَّهِ﴾

Die Bedeutung lautet: Es gibt keinen Schöpfer außer Allâh.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah ´Âli ^Imrân, Âyah 135:

﴿وَمَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ﴾

Die Bedeutung lautet: Der Einzige, der die Sünden vergibt, ist Allâh.

Ist es nicht so, dass Djibrîl zu Maryam sinngemäß gesagt hat: „Um dir einen guten Jungen zu geben.“?[1]

Derjenige, Der Maryam diesen Jungen – ^Isâ (zu dt. Jesus) – in Wahrheit gab, ist Allâh, jedoch ließ Allâh den Engel Djibrîl die Ursache hierfür sein, sodass Djibrîl die Gabe auf sich bezogen hat.

Diejenigen, die „o Gesandter Gottes“ sagen, wissen, dass der Schöpfer der Hilfe und Unterstützung Allâh ist, jedoch ist der Gesandte Gottes ﷺ eine Ursache hierfür.

Dadurch erkennt man, wie weit die Abweichung dieser Menschen ist, die die Muslime deswegen für ungläubig erklären, weil sie z. B. sagen: „o Gesandter Gottes, hilf mir.“ Sogar erlauben sie es die Muslime deswegen zu ermorden und zu berauben, um ihren Schaden und ihre Verderbtheit auf der Erde zu verbreiten.

Allâh ist Derjenige, Den wir um Hilfe dagegen bitten.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf das ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

[1] Sûrah Maryam, Âyah 19.

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

مجردُ الاستِغَاثةِ بغيرِ اللهِ ليسَ شِرْكًا

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونشكرُه ونستغفرُه ونتوبُ إليه، ونعوذُ باللهِ ِمنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مِثْلَ وَلا نِدَّ لَهُ، ولا حَدَّ ولا جُثَّةَ وَلا أَعضاءَ لَه، أَحَدٌ صمدٌ لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَد، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هاديًا ومبشّرًا. اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ على سيِّدِنا محمدٍ الدَّاعِي إلَى الخيرِ وَالرَّشاد، الذِي سَنَّ لِلأُمَّةِ طريقَ الفَلاح، وبيَّنَ لَهَا سُبُلَ النَّجاح، وعلَى ءَالِهِ وَصَفْوَةِ الأَصْحَابِ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصيكُمْ ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ فَاتَّقُوا اللهَ عِبادَ اللهِ بِاتِّباعِ شَرْعِ نَبِيِّهِ بِالعَمَلِ بِمَا جَاءَ بهِ صلى الله عليه وسلم وسارِعُوا في الطَّاعاتِ قبلَ انْقِضَاءِ الأَجَلِ لِنَيْلِ الحسَنَاتِ لِتَثْقُلَ مَوازِينُكُمْ يَوْمَ القِيامَةِ فقد قالَ ربُّنا تبارك وتعالى {فَأَمَّا مَن ثَقُلَتۡ مَوَٰزِينُهُۥ ٦ فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ ٧ وَأَمَّا مَنۡ خَفَّتۡ مَوَٰزِينُهُۥ ٨ فَأُمُّهُۥ هَاوِيَةٞ ٩}[1].

وروى الترمذيُّ في سُنَنِه عن أبِي هُريرَةَ رضي الله عنه عنِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم إِذَا ماتَ ابْنُ ءادَمَ انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلَّا مِنْ ثَلاثٍ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ وعِلْمٍ يُنْتَفَعُ بهِ وَوَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ اﻫ ومعنَى قولِه صلى الله عليه وسلم انْقَطَعَ عمَلُهُ أنَّ العَمَلَ التَّكليفِيَّ الذِي يَتَرَتَّبُ عليهِ الثَّوابُ انْقَطَعَ بِموتِ ابْنِ ءادَمَ إلَّا مِنْ هذهِ الثَّلاثِ التِي هِيَ بِسَبَبِه. فَمَنْ تَرَكَ عِلْمًا يُنْتَفَعُ بهِ يتَجَدَّدُ لِهذَا الميِّتِ الثَّوابُ بِقَدْرِ الانْتِفَاعِ بِهذَا العِلْمِ الذِي خَلَّفَهُ بَعْدَ مَوْتِهِ لأنهُ كانَ سَبَبًا في هذَا النَّفْعِ. وَإِنْ تَرَكَ صَدَقَةً جَارِيَةً كأَنْ بَنَى مَسْجِدًا أَوْ مَدْرَسَةً لِيُتَعَلَّمَ فيهَا العُلومُ النَّافِعَةُ أو نحوَ ذلك فإنهُ يتجدَّدُ لهذَا الميِّتِ الثَّوابُ كلَّمَا انْتُفِعَ بِمَا فَعَلَهُ لِكَوْنِهِ بِسَبَبِه. وَإِنْ دَعَا لَهُ وَلَدُه الصَّالِحُ بِدُعَاءٍ أَوْ بِإِهْدَاءِ ثَوَابِ قِراءَتِهِ لِلْقُرْءَانِ وَنَحْوِهِ فَإِنَّهُ يَتَجَدَّدُ لِهذَا الميّتِ ثَوابٌ لَمّا كانَ صلاحُ وَلَدِهِ بِسَبَبِ تَأْدِيبِه لَهُ وتَعْلِيمِهِ لِيَكونَ صَالِحًا. وَأَمَّا مَا ثَبَتَ بِالمشاهدَةِ والتَّواتُرِ لِبَعْضِ المسلِمينَ مِنَ الصّالِحينَ فِي قُبورِهِمْ أَنَّهُمْ يُصَلُّونَ أو يَقْرَؤُونَ القُرءانَ فَإِنَّ فِعْلَهُمْ هذَا لا يَتَجَدَّدُ لَهُمْ فيهِ الثَّوابُ لانْقِطَاعِ التَّكْلِيف، فَنَبَّهَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أُمَّتَهُ بأَنَّ العَمَلَ الذِي يَحْصُلُ لَهُمْ بهِ الثَّوَابُ يَنْقَطِعُ بِمَوْتِهِمْ فَلْيُبَادِرُوا إلَى الأَعْمَالِ الصَّالِحَةِ قبلَ الموت. وليسَ في هَذَا الحديثِ مَا ادَّعَاهُ البعضُ مِنْ أَنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قَدْ ماتَ فَلا عَمَلَ لَهُ بعدَ مَوْتِهِ وَلا يَنْفَعُ غَيْرَهُ فَلا يَجوزُ أَنْ يُنَادَى بَعْدَ مَوْتِهِ بِقَوْلِ يَا محمدُ أَوْ يَا رسولَ اللهِ بَلِ ادَّعَوْا أَنَّ ذلكَ شِرْكٌ يُخْرِجُ مِنَ الإِسلامِ وَقَوْلُهُمْ هذا خَالَفُوا بِهِ ما عليهِ المسلمونَ مِنْ سَلَفٍ وَخَلَفٍ ويَسْتَدِلُّونَ لِدَعْوَاهُمْ هذهِ بِحديثِ „إِذَا ماتَ ابْنُ ءادَمَ انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلَّا مِنْ ثَلاثٍ“ ولَيسَ فِي الحديثِ دَليلٌ علَى مَا زَعَمُوا بَلْ مَعْنَى الحديثِ كمَا بَيَّنَّا أنَّ العملَ التَّكليفِيَّ أيِ العَمَلَ الذِي يُثابُ عليهِ الشخصُ هو الذِي يَنْقَطِعُ لا أَنَّ الميّتَ يكونُ كَالخشَبَةِ بعدَ الدَّفْنِ لا يُحِسُّ شيئًا ولا يَسْمَعُ شيئًا وَلا يَقُولُ شَيئًا، كيفَ وقَدْ ثَبَتَ عندَ ابنِ مَاجَهْ وغيرِهِ أَنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم حيٌّ في قَبْرِه وأنَّهُ تُعْرَضُ عليهِ أَعْمَالُ أُمَّتِهِ فَإِنْ رَأَى خَيْرًا حَمِدَ اللهَ عليهِ وَإِنْ رأَى غيرَ ذلكَ اسْتَغْفَرَ لَهُمْ، وثَبَتَ أيضًا أَنَّه يَرُدُّ السلامَ على مَنْ سَلَّمَ عليهِ عندَ قبرِه وَيُبَلَّغُ سَلامَ مِنْ سَلَّمَ عليهِ نَائِيًا عَنْ بُعد. وقَدْ نَفَعَ سيدُنا موسى عليه السلامُ أُمَّةَ محمدٍ عليهِ الصلاةُ والسلامُ بِأَنْ أَرْشَدَ سيّدَنا محمدًا ليلةَ المِعْرَاجِ إلى سُؤالِ اللهِ تَخْفِيفَ الصَّلواتِ المفروضَةِ مِنْ خَمْسِينَ صَلاةً حتّى صارَتْ خَمْسًا في كُلِّ يَوْمٍ وليلَة، وفي هذَا دَلِيلٌ واضِحٌ على أنَّ الميّتَ يَنْفَعُ بعدَ الموتِ بِإِذْنِ اللهِ تبَارَكَ وتعالى.

أيها الْمُتَسَرِّعُونَ في تكفيرِ الأُمّةِ هَلَّا تَوقَّفتُم بُرْهَةً للتفكير … إذَا مَرِضْتُمْ فَأَخَذْتُمُ الدَّواءَ فَشُفِيتُمْ أَلَيْسَ الشّفَاءُ بِخَلْقِ اللهِ .. أَلَسْتُمْ قَدِ اتَّخَذْتُمُ الدَّواءَ سَبَبًا لِلشّفَاء .. هَلْ تَقولُونَ عَنْ أَنْفُسِكُمْ إِنَّكُمْ أَشْرَكْتُمْ بِاللهِ لِاتِّخاذِكُمُ الدّواءَ سَبَبًا لِلشّفَاءِ .. مَا أَظُنُّكُمْ تفعَلونَ ذلكَ فَإِذَا كَانَ مَنِ اتَّخَذَ دَوَاءً رَكَّبَهُ زَيدٌ أَوْ عَمْرٌو لا يُشْرِكُ بِاتّخاذِ الدَّوَاءِ سَبَبًا لِلشِّفاءِ مَعَ يَقِينِهِ بِأَنَّ اللهَ هُوَ خَالِقُ النَّفْعِ وَالضُّرِّ والمرضِ والشّفاءِ فكيفَ يُكَفَّرُ مَنِ اتَّخَذَ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم سَبَبًا لِنَيْلِ حاجَتِه.

إخوةَ الإيمانِ إنَّ الصحابةَ رِضْوانُ اللهِ عليهم فَهِمُوا مِنْ رَسولِ الله صلى الله عليه وسلم جوازَ الاستِغَاثَةِ بهِ عليهِ الصلاةُ والسلامُ بعدَ وَفَاتِه فَعَلَ ذلكَ عبدُ اللهِ بنُ عُمَرَ رضيَ اللهُ عنهُما وغيرُه رَوَى البُخَارِيُّ في الأَدَبِ الْمُفْرَدِ في بَابِ مَا يَقُولُ الرَّجُلُ إِذَا خَدِرَتْ رِجْلُهُ أَنَّ ابْنَ عُمَرَ أصابَهُ خَدَرٌ فِي رِجْلِهِ فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ اذْكُرْ أَحَبَّ النَّاسِ إليكَ فقالَ يَا محمّدُ اﻫ وفي رِوَايَةِ ابْنِ السُّنِّيِّ قَالَ يَا مُحمَّدَاه فَقَامَ فَمَشَى اﻫ وفِي رِوَايَةٍ لَهُ أيضًا فقالَ يَا مُحَمَّدُ فكأَنَّمَا نشِطَ مِنْ عِقَال اﻫ أَيْ ذَهَبَ عنهُ هذَا الخَدَرُ والخدرُ مَرَضٌ مِثْلُ الشَّلَلِ. فهذَا الذِي حصلَ مِنْ عبدِ اللهِ ابنِ عُمَرَ استغاثَهٌ بِرَسولِ اللهِ بِلَفْظِ يَا محمدُ وعندَ هؤلاء الْمُتَهَوِّرينَ الْمُتَسَرِّعِينَ بالتكفيرِ الاستغاثةُ بهِ عليهِ الصلاةُ والسلامُ بعدَ مَماتِه شِرْكٌ فمَاذَا يقولونَ أيَرْجِعُونَ عَنْ رَأْيِهِمْ في تَكْفِيرِ مَنْ يُنادِي يا محمدُ أم أنَّهم يَرْمُونَ بالشِّرْكِ عبدَ اللهِ ابْنَ عُمَرَ هذا الصّحابِيَّ الذِي قالَ فيهِ النبِيُّ صلى الله عليه وسلم إنهُ رَجُلٌ صَالِحٌ.

إخوةَ الإِيمانِ، ليسَ شِرْكًا بِاللهِ قولُ المسلمينَ عندَ الضِّيقِ يَا مُحمَّدُ فإن معناهُ أَدْرِكْنَا يَا رسولَ اللهِ بِالدُّعاءِ إلَى اللهِ بِتَفْرِيجِ الكَرْب. وإنّمَا يكونُ إخوةَ الإيمانِ الطَّلَبُ مِنْ مَخْلُوقٍ شِرْكًا إذَا قَصَدَ الطَّالِبُ أَنْ يَخْلُقَ المخلوقُ شيئًا أَيْ أَنْ يُحْدِثَهُ مِنَ العَدَمِ كَمَا يَخْلُقُ اللهُ تعالَى أَوْ إذَا طَلَبَ منهُ مَغْفِرَةَ الذُّنوبِ لِأَنَّ اللهَ تعالَى قالَ {هَلۡ مِنۡ خَٰلِقٍ غَيۡرُ ٱللَّهِ}[2] وقالَ تعالَى {وَمَن يَغۡفِرُ ٱلذُّنُوبَ إِلَّا ٱللَّهُ}[3].

وَمِنْ هُنَا يُعْلَمُ عَظِيمُ شَطَطِ الذِينَ يُكَفِّرونَ الْمُتَوَسِّلينَ وَالْمُسْتَغِيثِينَ لِمُجَرَّدِ قَوْلِ أَحَدِهِمْ يَا رَسُولَ اللهِ ضَاقَتْ حِيلَتِي أَغِثْنِي يَا رَسُولَ اللهِ أَوْ مَا شَابَهَ ذَلكَ مِنَ العِبارَاتِ وَيَسْتَحِلُّونَ بذلكَ دِمَاءَ المسلِمينَ وأَمْوالَهُمْ لِيَنْشُروا الفِتْنَةَ في الأرضِ وَيَسْعَوْا فِيهَا بِالفَسادِ. واللهُ الْمُسْتَعَانُ علَى أَمْثَالِهِمْ وهُوَ نِعْمَ الْمَوْلَى ونِعْمَ النَّصِير.

هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكم.

الخطبة الثانية

اللهمَّ إنّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لَنا ذُنوبَنا وَإِسْرَافَنا في أَمْرِنا، اللهمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهم والأَمْوات، اللهمَّ مَتِّعْنَا بِأَسْمَاعِنا وأَبْصَارِنا وقُوَّتِنَا وَاجْعَلْهُ الوَارِثَ مِنَّا مَا أَحْيَيْتَنَا، اللهمَّ لا تجعلْ مصيبتَنا في دينِنا، اللهمّ لا تجعلِ الدنيا أكبرَ همِّنا ولا مَبْلَغَ عِلْمِنَا وَلا تُسلِّطْ علينَا مَنْ لا يرحمُنا، ربّنا ءاتِنا في الدنيا حسنةً وفي الآخرةِ حسنةً وقِنا عذابَ النَّار، اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة القارعة.

[2] سورة فاطر/3.

[3] سورة ءال عمران/135.

Türkisch

Cuma Hutbesi

ALLÂH’TAN BAŞKASINDAN SADECE YARDIM DİLEMEK ŞİRK DEĞİLDİR

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim hayırlı olan amellerde acele ediniz ki kıyamet gününde mizan da amelleriniz ağır bassın.

Allâh-u Tebârake ve Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿ فَأَمَّا مَن ثَقُلَتۡ مَوَٰزِينُهُۥ ٦ فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ ٧﴾

Manası: İşte o vakit tartıda amelleri ağır basan kimse. O artık hoşnut bir hayattadır. (el-Kâri’ah suresi, 6.-7. ayetler)

İmam Tirmizî, „Sünen“inde Ebû Hureyre’den Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir:

إِذَا ماتَ ابْنُ ءادَمَ انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلا مِنْ ثَلاثٍ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ وعِلْمٍ يُنْتَفَعُ بهِ وَوَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ

Manası: „Ademoğlu ölünce ameli üç şey hariç kesilir: Sadaka-i câriye, faydalanılan ilim ve onun için dua eden sâlih bir evlat.“

Rasûlullâh ﷺ, sevap kazandıran amellerin ölüm ile kesildiğini bildirmiştir.

Bu zikrettiğimiz hadis-i şerif, bazı insanların ileri sürdükleri gibi vefatından sonra peygamberimizinﷺ kimseye faydası olmadığı veya ona „Yâ Muḥammad“ veya „Yâ Rasûlallâh“ kavleri ile seslenmenin caiz olmadığına dair delil değildir. Hatta onlar, Rasûlullâh’a bu şekilde seslenmenin şirk olduğunu iddia etmektedirler. Bu hadiste onların iddia ettikleri yönde bir delil yoktur. Hadis bize şahsın sevap kazandıran amellerinin kesildiğini bildirir, yoksa ölünün defnedildikten sonra odun gibi hiçbir şey hissetmediği, işitmediği veya demediği anlamına gelmez.

İbni Mâce ve başkalarının rivayet ettiği üzere Rasûlullâh’ın kabrinde diri olduğu, ümmetinin amelleri kendisine sunulduğu ve bu sunulanlar hayırlı ise bunun için Allâh’a hamd ettiği ve bunlardan başka ise onlar için Allâh’tan mağfiret dilediği sabittir. Mûsâ aleyhisselâm ümmet-i Muḥammed’e ﷺ fayda sağlamıştır. Efendimiz Mûsâ aleyhisselâm, efendimiz Muḥammed’i ﷺ gündüz ve geceleyin farz namazlarının sayısının elliden beşe düşürülmesi için Allâh’a dua etmesine yönlendirmiştir. Bu hâdise, bir ölünün Allâh’ın izni ile ölümünden sonra bile faydalı olabileceğine dair açık bir delildir.

Hastalanıp ilaç aldığınızda şayet şifa bulursanız, şifa Allâh’ın yaratması ile değil midir?! Şifaya sebep olarak ilaca başvurduğunuzda kendiniz hakkında şirk işlediğinizi söylüyor musunuz? İnsanın ürettiği ilaç, yarar, zarar, hastalık ve şifanın yaratıcısının Allâh olduğu kesin bir şekilde bilerek şifaya sebep olarak ilaç almak şirk değilse nasıl Rasûlullâh’a bir hacetin giderilmesi için sebep olarak yönelmek şirk oluyor?!

Sahabeler, Rasûlullâh’ın öğretiminden vefatından sonra kendisinden yardım istemenin caiz olduğunu anladılar. Bunu yapanların arasında Abdullâh bin Ömer radıyallâhu’dur. Bunu da İmam Buharî rivayet etmiştir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua: Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Einige Wunder des Gesandten Gottes (Teil 2) 08.09.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Einige Wunder des Gesandten Gottes (Teil 2)

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ hat in der Sûrah al-An^âm, Âyah 86, nachdem Er eine Reihe von Propheten aufgezählt hat, gesagt:

﴿وَكُلّٗا فَضَّلۡنَا عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ٨٦﴾

Die Bedeutung lautet: Die Propheten sind die besten Geschöpfe.

Brüder im Islam, Allâh hat die Propheten als Seine besten Geschöpfe bestimmt, sie gesandt und mit eindeutigen Wundern, die ihre Wahrhaftigkeit beweisen, unterstützt. Die letzte Freitagsansprache handelte über einige Wunder unseres Propheten ﷺ, jedoch war es nicht genug für unsere Herzen, da unsere Liebe zu unserem Propheten größer wird, desto mehr wir von seinen Wundern hören. Es ist, wie er selbst gesagt hat:

لَا يَشْبَعُ مُؤْمِنٌ مِنْ خَيْرٍ يَسْمَعُهُ حَتَّى يَكُونَ مُنْتَهَاهُ الجَنَّة

Die Bedeutung lautet: Der vollkommene Gläubige bekommt, solange er lebt, nicht genug vom Guten zu hören.

Imâm Ahmad und al-Bayhaqiyy überlieferten authentisch, dass Ya^lâ Ibn Murrah at-Thaqafiyy erzählte: Als wir eines Tages mit dem Propheten unterwegs waren, näherte sich uns ein Kamel an und gab ein Geräusch von sich, alsdann blieb der Gesandte Gottes stehen und fragte nach seinem Eigentümer. Als der Eigentümer kam, verlangte der Prophet von ihm, ihm das Kamel zu verkaufen. Der Mann sagte: O Gesandter Gottes, ich würde es dir sogar schenken, jedoch bestreitet die Familie ihren Lebensunterhalt damit. Darauf sagte der Gesandte Gottes:

أَمَّا مَا ذَكَرْتَ مِنْ أَمْرِهِ فَإِنَّهُ شَكَا كَثْرَةَ الْعَمَلِ وَقِلَّةَ الْعَلَفِ فَأَحْسِنُوا إِلَيْهِ

Die Bedeutung lautet: Es hat über die vielen Arbeiten, für die es eingesetzt wird, und über das geringe Futter, das es zu fressen bekommt, geklagt.

Brüder im Islam, das größte Wunder des Propheten Muhammad ist der edle Qur´ân, über den Allâhu Ta^âlâ in den Âyât 41 und 42 aus der Sûrah Fussilat sagt:

﴿وَإِنَّهُۥ لَكِتَٰبٌ عَزِيزٞ ٤١ لَّا يَأۡتِيهِ ٱلۡبَٰطِلُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَلَا مِنۡ خَلۡفِهِۦۖ تَنزِيلٞ مِّنۡ حَكِيمٍ حَمِيدٖ ٤٢﴾

Die Bedeutung lautet: Der edle Qur´ân wird von Allâh geschützt. Er beinhaltet keinen Widerspruch. Er wurde vom lobenswerten Allwissenden offenbart.

Der edle Qur´ân wurde entsprechend der Ausdrucksweise der Menschen offenbart; seine Gliederung ist nicht die der Briefe, der Reden oder Gedichte. Er wurde trotzdem auf solch einer hohen Stufe der Sprache offenbart, dass die Araber bezeugt haben, dass er nicht von einem Menschen verfasst sein könnte. Al-Bayhaqiyy überlieferte im Werk Dalâ´il an-Nubuwwah, dass al-Walîd Ibn al-Mughîrah, einer der schlimmsten Feinde des Islam, zum Gesandten Gottes kam und vom Propheten verlangte, vor ihm etwas aus dem edlen Qur´ân zu rezitieren. Der Gesandte Gottes rezitierte die Âyah 90 aus der Sûrah an-Nahl:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ يَأۡمُرُ بِٱلۡعَدۡلِ وَٱلۡإِحۡسَٰنِ وَإِيتَآيِٕ ذِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَيَنۡهَىٰ عَنِ ٱلۡفَحۡشَآءِ وَٱلۡمُنكَرِ وَٱلۡبَغۡيِۚ يَعِظُكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَذَكَّرُونَ ٩٠﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget.

Al-Walîd Ibn al-Mughîrah verlangte vom Propheten, sie zu wiederholen und der Prophet tat es. Darauf hat al-Walîd geschworen, dass er den Qur´ân genossen hat, hat ihn hoch gelobt und bestätigt, dass er nicht von einem Menschen verfasst sein könnte. Es schien so, als hätte er begonnen, eine Zuneigung für den Qur´ân zu empfinden. Abû Djahl, der davon erfuhr, kam zu al-Walîd und sagte zu ihm: Es kommt uns so vor, als würdest du dich Muhammad annähern, um Geld von ihm zu bekommen, dein Volk aber will Geld für dich sammeln. Al-Walîd erwiderte: Der ganze Stamm von Quraysch weiß, dass ich das meiste Geld habe. Abu Djahl sagte: Dann sag etwas zu deinem Volk, damit sie wissen, dass du ihn verleugnest oder hasst. Al-Walîd sagte: Was sollte ich sagen? Ich schwöre bei Gott, dass es unter euch niemanden gibt, der sich mit den Gedichten der Menschen und Djinn besser auskennt als ich und ich schwöre bei Gott, das, was er sagt, ist nichts dergleichen. Dann hat er nochmal geschworen und den Qur´ân mit denselben Worten gelobt, wie zuvor beim Gesandten Gottes, jedoch sagte er anschließend: Er – Muhammad – ist ein Zauberer.

Allâh ließ seinen Propheten wissen, dass sie nicht in der Lage sein werden, etwas zu verfassen, was dem Qur´ân oder gar der kürzesten Sûrah gleichkommen könnte. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Isrâ´, Âyah 88:

﴿قُل لَّئِنِ ٱجۡتَمَعَتِ ٱلۡإِنسُ وَٱلۡجِنُّ عَلَىٰٓ أَن يَأۡتُواْ بِمِثۡلِ هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانِ لَا يَأۡتُونَ بِمِثۡلِهِۦ وَلَوۡ كَانَ بَعۡضُهُمۡ لِبَعۡضٖ ظَهِيرٗا ٨٨﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad), wenn sich die Menschen und Djinn zusammenschließen und einander unterstützen würden, um etwas zu verfassen, was dem Qur´ân gleichkommen sollte, so werden sie nicht in der Lage dazu sein.

Niemand von ihnen war in der Lage, etwas zu verfassen, um dem Qur´ân entgegenzuwirken, auch der kürzesten Sûrah aus dem edlen Qur´ân, obwohl sie sich mit einem sehr hohen Kenntnisgrad in der arabischen Sprache auszeichneten.

Zu den weiteren Auszeichnungen des edlen Qur´ân gehören die Erzählungen über Vergangenes und Ankündigungen von Zukünftigem, also Informationen, die nur durch Offenbarung bekannt geworden sein können. Im edlen Qur´ân wurden zahlreiche Fälle angekündigt, die sich nach der Offenbarung ereignet haben, wie z. B. die Ankündigung in der Sûrah al-Fath, Âyah 27:

﴿لَّقَدۡ صَدَقَ ٱللَّهُ رَسُولَهُ ٱلرُّءۡيَا بِٱلۡحَقِّۖ لَتَدۡخُلُنَّ ٱلۡمَسۡجِدَ ٱلۡحَرَامَ إِن شَآءَ ٱللَّهُ ءَامِنِينَ مُحَلِّقِينَ رُءُوسَكُمۡ وَمُقَصِّرِينَ لَا تَخَافُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh bestätigt den Traum Seines Gesandten, wahrlich, ihr werdet mit abrasierten bzw. gekürzten Kopfhaaren die Harâm-Moschee in Sicherheit und furchtlos betreten.

Eine Weile danach betraten die Muslime mit abrasierten bzw. gekürzten Kopfhaaren die Harâm-Moschee in Sicherheit. Eine weitere Auszeichnung ist in den ersten 4 Âyât der Sûrah ar-Rûm zu finden:

﴿الٓمٓ ١ غُلِبَتِ ٱلرُّومُ ٢ فِيٓ أَدۡنَى ٱلۡأَرۡضِ وَهُم مِّنۢ بَعۡدِ غَلَبِهِمۡ سَيَغۡلِبُونَ ٣ فِي بِضۡعِ سِنِينَۗ لِلَّهِ ٱلۡأَمۡرُ مِن قَبۡلُ وَمِنۢ بَعۡدُۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Alif Lâm Mîm, die Römer wurden im nächstgelegenen Gebiet – von den Persern – bezwungen, jedoch werden sie innerhalb weniger Jahre nach ihrer Niederlage die Bezwinger – der Perser – werden. Sowohl davor als auch danach geschieht nur das, was Allâh will.

So geschah es: Die Römer besiegten die Perser innerhalb weniger Jahre, nachdem die Römer die Unterlegenen waren.

Dies waren nur wenige Beispiele solcher Ankündigungen, wie es inzwischen vielen bekannt ist.

Möge Allâh demjenigen einen höheren Rang geben, dem der edle Qur´ân offenbart wurde und der höchste Rang unter den Propheten zuteilgeworden ist und durch den wir rechtgeleitet wurden und zur besten Gemeinschaft geworden sind.

Soviel dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

مِنْ مُعْجِزَاتِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ (الْجُزْءُ الثاني)

إِنَّ الْحَمْدَ لِلَّهِ نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِينُهُ وَنَسْتَهْدِيهِ وَنَشْكُرُهُ وَنَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ شُرُورِ أَنْفُسِنَا وَمن سَيِّئَاتِ أَعْمَالِنَا، مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلا هَادِيَ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ وَلا مَثِيلَ لَهُ وَلا ضِدَّ وَلا نِدَّ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنَّ سَيِّدَنَا وَحَبِيبَنَا وَعَظِيمَنَا وَقَائِدَنَا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ وَصَفِيُّهُ وَحَبِيبُهُ بَلَّغَ الرِّسَالةَ وأدَّى الأَمَانَةَ وَنَصَحَ الأُمَّةَ فَجَزَاهُ اللهُ عَنَّا خَيْرَ ما جَزَى نَبِيًّا من أَنْبِيَائِه، الصَّلاةُ والسَّلَامُ عَلَيْكَ يَا سَيِّدِي يَا رَسُولَ اللهِ أَنْتَ طِبُّ القُلُوبِ وَدَوَاؤُهَا وَعَافِيَةُ الأَبْدَانِ وَشِفَاؤُهَا وَنُورُ الأَبْصَارِ وَضِيَاؤُهَا. اللهُمَّ صلِّ وَسلِّمْ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى جَميعِ إِخوانِهِ النبيِّينَ وَءَالِ كُلٍّ وَصَحْبِ كُلٍّ وَالصَّالِحين.

أَمَّا بَعْدُ فَيَا عِبَادَ اللَّهِ أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللهَ تعالى يَقُولُ فِي الْقُرْءَانِ الْكَرِيْمِ بَعْدَ ذِكْرِ عَدَدٍ مِنَ الأَنْبِيَاء ﴿وَكُلّٗا فَضَّلۡنَا عَلَى
ٱلۡعَٰلَمِينَ ٨٦﴾[1].

إِخْوَةَ الإِيمانِ، لَقَدْ بَعَثَ اللهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى الأَنْبِياءَ وَجَعَلَهُمْ أَفْضَلَ خَلْقَهِ وَأَيَّدَهُمْ بِالْمُعْجِزَاتِ البَاهِرَاتِ لِتَكُونَ دَلِيلًا عَلَى صِدْقِهِمْ فِيمَا جَاءُوا بِه.

وَكُنَّا حَدَّثْنَاكُمْ عَنْ بَعْضِ مُعْجِزَاتِهِ صَلَّى اللهُ عليهِ وَسَلَّمَ، والْمُسْلِمُ الْمُحَمَّدِيُّ يَزْدَادُ تَعَلُّقًا بِمُحَمَّدٍ كُلَّمَا سَمِعَ بِمُعْجِزَةٍ حَصَلَتْ لِرَسُولِ اللهِ محمدٍ صَلَّى اللهُ عليهِ وَسَلَّمَ، فَهُوَ القَائِلُ عَلَيْهِ الصَّلَاةُ وَالسَّلامُ „لَا يَشْبَعُ مُؤْمِنٌ مِنْ خَيْرٍ يَسْمَعُهُ حَتَّى يَكُونَ مُنْتَهَاهُ الْجَنَّة“.

رَوَى الإِمَامُ أَحْمَدُ وَالْبَيْهَقِيُّ بِإِسْنَادٍ صَحِيحٍ مِنْ حَدِيثِ يَعْلَى بنِ مُرَّةَ الثَّقَفِيِّ قَالَ بَيْنَمَا نَسِيرُ مَعَ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذْ مَرَّ بِنَا بَعِيرٌ يُسْنَى عَلَيْهِ فَلَمَّا رَءَاهُ الْبَعِيرُ جَرْجَرَ فَوَضَعَ جِرَانَهُ فَوَقَفَ عَلَيْهِ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَ أَيْنَ صَاحِبُ هَذَا الْبَعِيرِ؟ فَجَاءَهُ فَقَالَ بِعْنِيهِ، فَقَالَ بَلْ نَهَبُهُ لَكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَإِنَّهُ لِأَهْلِ بَيْتٍ مَا لَهُمْ مَعِيشَةٌ غَيْرُهُ، فَقَالَ النَّبِيُّ، „أَمَّا مَا ذَكَرْتَ مِنْ أَمْرِهِ فَإِنَّهُ شَكَا كَثْرَةَ الْعَمَلِ وَقِلَّةَ الْعَلَفِ فَأَحْسِنُوا إِلَيْهِ„.

وَرَوَى مَالِكٌ فِي الْمُوَطَّأِ وَالْبُخَارِيُّ فِي صَحِيحِهِ وَغَيْرُهُمَا عَنْ أَنَسِ بنِ مَالِكٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّهُ قَالَ „قَالَ أَبُو طَلْحَةَ لأُمِّ سُلَيْمٍ لَقَدْ سَمِعْتُ صَوْتَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ضَعِيفًا أَعْرِفُ فِيهِ الْجُوعَ فَهَلْ عِنْدَكِ مِنْ شَىْءٍ فَقَالَتْ نَعَمْ فَأَخْرَجَتْ أَقْرَاصًا مِنْ شَعِيرٍ ثُمَّ أَخَذَتْ خِمَارًا لَهَا فَلَفَّتِ الْخُبْزَ بِبَعْضِهِ ثُمَّ دَسَّتْهُ تَحْتَ يَدِي – أَيْ يَدِ أَنَسٍ – وَرَدَّتْنِي بِبَعْضِهِ – أَيْ جَعَلَتْ بَعْضَهُ كَالرِّدَاءِ لَهُ – ثُمَّ أَرْسَلَتْنِي إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ فَذَهَبْتُ بِهِ فَوَجَدْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ جَالِسًا فِي الْمَسْجِدِ وَمَعَهُ النَّاسُ فَقُمْتُ عَلَيْهِمْ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أرْسَلَكَ أَبُو طَلْحَةَ قَالَ – أَيْ أَنَسٌ – فَقُلْتُ نَعَمْ قَالَ لِلطَّعَامِ فَقُلْتُ نَعَمْ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لِمَنْ مَعَهُ قُومُوا قَالَ – أَنَسٌ – فَانْطَلَقَ وَانْطَلَقْتُ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ حَتَّى جِئْتُ أَبَا طَلْحَةَ فَأَخْبَرْتُهُ فَقَالَ أَبُو طَلْحَةَ يَا أُمَّ سُلَيْمٍ قَدْ جَاءَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِالنَّاسِ وَلَيْسَ عِنْدَنَا مِنَ الطَّعَامِ مَا نُطْعِمُهُمْ فَقَالَتْ بِلِسَانِ الْيَقِينِ اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ قَالَ فَانْطَلَقَ أَبُو طَلْحَةَ حَتَّى لَقِيَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَأَقْبَلَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَأَبُو طَلْحَةَ مَعَهُ حَتَّى دَخَلا فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ هَلُمِّي يَا أُمَّ سُلَيْمٍ مَا عِنْدَكِ فَأَتَتْ بِذَلِكَ الْخُبْزِ فَأَمَرَ بِهِ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَفُتَّ وَعَصَرَتْ عَلَيْهِ أُمُّ سُلَيْمٍ عُكَّةً لَهَا فَآدَمَتْهُ ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ يَقُولَ – أَيْ دَعَا فِيهَا بِالْبَرَكَةِ – ثُمَّ قَالَ: ائْذَنْ لِعَشَرَةٍ بِالدُّخُولِ فَأَذِنَ لَهُمْ فَأكَلُوا حَتَّى شَبِعُوا ثُمَّ خَرَجُوا ثُمَّ قَالَ ائْذَنْ لِعَشَرَةٍ فَأَذِنَ لَهُمْ فَأَكَلُوا حَتَّى شَبِعُوا ثُمَّ خَرَجُوا ثُمَّ قَالَ ائْذَنْ لِعَشَرَةٍ فَأَذِنَ لَهُمْ فَأَكَلُوا حَتَّى شَبِعُوا ثُمَّ خَرَجُوا ثُمَّ قَالَ ائْذَنْ لِعَشَرَةٍ فَأَذِنَ لَهُمْ فَأَكَلُوا حَتَّى شَبِعُوا ثُمَّ خَرَجُوا ثُمَّ قَالَ ائْذَنْ لِعَشَرَةٍ حَتَّى أَكَلَ الْقَوْمُ كُلُّهُمْ وَشَبِعُوا وَالْقَوْمُ سَبْعُونَ رَجُلًا أَوْ ثَمَانُونَ رَجُلًا“.

إِخْوَةَ الإِيْمَانِ إِنَّ أَعْظَمَ مُعْجِزَاتِ النَّبِيِّ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مُعْجِزَةُ الْقُرْءَانِ الْكَرِيْمِ الَّذِي لا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَلا مِنْ خَلْفِهِ، وَقَدْ وَصَفَهُ رَبُّنَا تَبَارَكَ وَتَعَالَى بِقَوْلِهِ ﴿وَإِنَّهُۥ لَكِتَٰبٌ عَزِيزٞ ٤١ لَّا يَأۡتِيهِ ٱلۡبَٰطِلُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَلَا مِنۡ خَلۡفِهِۦۖ تَنزِيلٞ مِّنۡ حَكِيمٍ حَمِيدٖ ٤٢﴾[2] فَالْقُرْءَانُ الْكَرِيْمُ أُنْـزِلَ عَلَى وَصْفٍ مُبَايِنٍ لأِوْصَافِ كَلامِ الْبَشَرِ نَظْمُهُ لَيْسَ نَظْمَ الرَّسَائِلِ وَلا نَظْمَ الْـخـُطَبِ وَلا نَظْمَ الأَشْعَارِ وَلا هُوَ كَأَسْجَاعِ الْكُهَّانِ مَعَ مَا فِيهِ مِنِ الْتِئَامِ الْكَلِمَاتِ وَالإِيْجَازِ فِي مَقَامِ الإِيْجَازِ وَالْفَصَاحَةِ وَالْبَلاغَةِ وَحُسْنِ النَّظْمِ وَغَرَابَةِ الأُسْلُوبِ (أي عَظَمَةِ الأُسْلُوبِ) مَا حَيَّرَ عُقُولَ الْعَرَبِ الْفُصَحَاءِ حَتَّى أَقَرُّوا بِأَنَّهُ لَيْسَ بِقَوْلِ الْبَشَرِ فَقَدْ رَوَى الْبَيْهَقِيُّ فِي دَلائِلِ النُّبُوَّةِ أَنَّ الْوَلِيدَ بنَ الْمُغِيرَةِ وَهُوَ مِنْ رُءُوسِ الْكُفْرِ جَاءَ إِلَى ِرَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ لَهُ اقْرَأْ عَلَيَّ، فَقَرَأَ عَلَيْهِ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ يَأۡمُرُ بِٱلۡعَدۡلِ وَٱلۡإِحۡسَٰنِ وَإِيتَآيِٕ ذِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَيَنۡهَىٰ عَنِ ٱلۡفَحۡشَآءِ وَٱلۡمُنكَرِ وَٱلۡبَغۡيِۚ يَعِظُكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَذَكَّرُونَ﴾[3] قَالَ أَعِدْ فَأَعَادَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ وَاللَّهِ إِنَّ لَهُ لَحَلاوَةً وَإِنَّ عَلَيْهِ لَطَلاوَةً وَإِنَّ أَعْلاهُ لَمُثْمِرٌ وَإِنَّ أَسْفَلَهُ لَمُغْدِقٌ وَمَا يَقُولُ هَذَا بَشَرٌ، فَكَأَنَّهُ رَقَّ لَهُ فَبَلَغَ ذَلِكَ أَبَا جَهْلٍ فَأَتَاهُ فَقَالَ لَهُ يَا عَمّ كَأَنَّكَ تَتَقَرَّبُ مِنْ مُحَمَّدٍ تُرِيدُ مِنْهُ الْمَالَ فَإِنَّ قَوْمَكَ يَرَوْنَ أَنْ يَجْمَعُوا لَكَ مَالًا لِيُعْطُوكَهُ قَالَ قَدْ عَلِمَتْ قُرَيْشٌ أَنِّي مِنْ أَكْثَرِهَا مَالًا قَالَ فَقُلْ فِيهِ قَوْلًا يَبْلُغُ قَوْمَكَ أَنَّكَ مُنْكِرٌ لَهُ أَوْ أَنَّكَ كَارِهٌ لَهُ قَالَ وَمَاذَا أَقُولُ؟ فَوَاللَّهِ مَا فِيكُمْ رَجُلٌ أَعْلَمُ بِالأَشْعَارِ مِنِّي وَلا أَعْلَمُ بِرَجَزِهِ وَلا بِقَصِيدَتِهِ مِنِّي وَلا بِأَشْعَارِ الْجِنِّ. وَاللَّهِ مَا يُشْبِهُ الَّذِي يَقُولُ شَيْئًا مِنْ هَذَا وَوَاللَّهِ إِنَّ لِقَوْلِهِ الَّذِي يَقُولُ حَلاوَةً وَإِنَّ عَلَيْهِ لَطَلَاوَةً وَإِنَّهُ لَمُثْمِرٌ أَعْلاهُ مُغْدِقٌ أَسْفَلُهُ وَإِنَّهُ لَيَعْلُوا وَمَا يُعْلَى وَإِنَّهُ لَيَحْطِمُ مَا تَحْتَهُ“ ثُمَّ قَالَ إِنَّهُ سَاحِرٌ.

وَقَدْ أَعْلَمَ اللَّهُ نَبِيَّهُ أَنَّ أَحَدًا لا يَسْتَطِيعُ أَنْ يَأْتِيَ بِمِثْلِهِ وَأَمَرَهُ أَنْ يَتَحَدَّى بِهِ قَوْمَهُ عَلَى الإِتْيَانِ بِمِثْلِهِ بَلْ بِمِثْلِ أَقْصَرِ سُورَةٍ مِنْهُ قَالَ عَزَّ مِنْ قَائِلٍ ﴿قُل لَّئِنِ ٱجۡتَمَعَتِ ٱلۡإِنسُ وَٱلۡجِنُّ عَلَىٰٓ أَن يَأۡتُواْ بِمِثۡلِ هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانِ لَا يَأۡتُونَ بِمِثۡلِهِۦ وَلَوۡ كَانَ بَعۡضُهُمۡ لِبَعۡضٖ ظَهِيرٗا ٨٨﴾[4] وَقَالَ تَعَالَى ﴿أَمۡ يَقُولُونَ ٱفۡتَرَىٰهُۖ قُلۡ فَأۡتُواْ بِعَشۡرِ سُوَرٖ مِّثۡلِهِۦ مُفۡتَرَيَٰتٖ وَٱدۡعُواْ مَنِ ٱسۡتَطَعۡتُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ ١٣﴾[5] فَلَمْ يَقْدِرْ أَحَدٌ مِنْهُمْ عَلَى أَنْ يُعَارِضَهُ بِالْمِثْلِ أَوْ حَتَّى بِمِثْلِ أَقْصَرِ سُورَةٍ مِنْ سُوَرِ الْقُرْءَانِ مَعَ تَمَيُّزِهِمُ الْكَبِيرِ بِالْفَصَاحَةِ وَالْبَلاغَةِ وَمَعَ حِرْصِ الْمُشْرِكِينَ عَلَى مُعَارَضَةِ الرَّسُولِ وَتَكْذِيبِهِ. وَعَجْزُهُمْ عَنْ ذَلِكَ ثَابِتٌ مُتَوَاتِرٌ وَلِذَلِكَ عَدَلُوا إِلَى الْقِتَالِ وَالْمُخَاطَرَةِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَوْلادِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ ذَلِكَ فِي اسْتِطَاعَتِهِمْ لَمَا لَجَأُوا إِلَى الْقِتَالِ لِمَا فِي ذَلِكَ مِنَ السَّلامَةِ لأِنْفُسِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ وَهَذَا التَّحَدِّي بَاقٍ إِلَى الْيَوْمِ.

زِدْ عَلَى كُلِّ مَا تَقَدَّمَ مَا حَوَاهُ الْقُرْءَانُ الْكَرِيْمُ مِنْ أَخْبَارِ الأَوَّلِينَ وَالأَنْبَاءِ عَنِ الْغَيْبِ مِمَّا لا يُتَصَوَّرُ عِلْمُهُ بِهِ إِلَّا مِنْ طَرِيقِ الْوَحْيِ فَقَدْ أَخْبَرَ عَنْ أُمُورٍ كَثِيرَةٍ تَحَقَّقَ حُصُولُهَا بَعْدُ كَقَوْلِهِ تَعَالى فِي سُورَةِ الْفَتْحِ ﴿لَّقَدۡ صَدَقَ ٱللَّهُ رَسُولَهُ ٱلرُّءۡيَا بِٱلۡحَقِّۖ لَتَدۡخُلُنَّ ٱلۡمَسۡجِدَ ٱلۡحَرَامَ إِن شَآءَ ٱللَّهُ ءَامِنِينَ مُحَلِّقِينَ رُءُوسَكُمۡ وَمُقَصِّرِينَ لَا تَخَافُونَۖ فَعَلِمَ مَا لَمۡ تَعۡلَمُواْ فَجَعَلَ مِن دُونِ ذَٰلِكَ فَتۡحٗا قَرِيبًا ٢٧﴾ فَحَصَلَ ذَلِكَ وَدَخَلَ الْمُسْلِمُونَ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ عَنْ قَرِيبٍ ءَامِنِينَ مُحَلِّقِينَ رُؤُوسَهُمْ وَمُقَصِّرِينَ وَكَقَوْلِهِ تَعَالَى ﴿ الٓمٓ ١ غُلِبَتِ ٱلرُّومُ ٢ فِيٓ أَدۡنَى ٱلۡأَرۡضِ وَهُم مِّنۢ بَعۡدِ غَلَبِهِمۡ سَيَغۡلِبُونَ ٣ فِي بِضۡعِ سِنِينَۗ لِلَّهِ ٱلۡأَمۡرُ مِن قَبۡلُ وَمِنۢ بَعۡدُۚ وَيَوۡمَئِذٖ يَفۡرَحُ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٤ بِنَصۡرِ ٱللَّهِۚ يَنصُرُ مَن يَشَآءُۖ وَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ ٥ وَعۡدَ ٱللَّهِۖ لَا يُخۡلِفُ ٱللَّهُ وَعۡدَهُۥ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعۡلَمُونَ ٦﴾[6] فَغَلَبَ الرُّومُ الْفُرْسَ فِي بِضْعِ سِنِينَ بَعْدَ أَنْ كَانُوا مَغْلُوبِينَ. وَغَيْرِ ذَلِكَ مِنَ الأَخْبَارِ مِمَّا عُلِمَ وَاشْتُهِرَ.

فَصَلَّى اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ الأُمِّيِّ الَّذِي نَزَلَ عَلَيْهِ الْقُرْءَانُ الْمُعْجِزَةُ الْبَاقِيَةُ عَلَى مَمَرِّ السِّنِينَ وَالَّذِي جَعَلَهُ رَبُّهُ أَفْضَلَ النَّبِيِّينَ وَجَعَلَنَا بِسَبَبِ ذَلِكَ أَفْضَلَ الأُمَمِ وَرَزَقَنَا الاِهْتِدَاءَ بِهَدْيِهِ وَالاِقْتِدَاءَ بِهِ إِنَّهُ سَمِيعٌ مُجِيبٌ.

هَذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الْعَظِيمَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة الأنعام / 86.

^[2] سورة فصلت / 41-42.

[3] سورة النحل.

[4] سورة الإسراء.

[5] سورة هود.

[6] سورة الروم.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Rasûlullâh’ınﷺ Bazı Mucizeleri (2. Bölüm)

Hamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَإِسۡمَٰعِيلَ وَٱلۡيَسَعَ وَيُونُسَ وَلُوطٗاۚ وَكُلّٗا فَضَّلۡنَا عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ﴾

Bu Âyet-i Kerîme’den, Allâh’ın peygamberleri diğer yaratılmışlardan üstün kıldığı anlaşılmaktadır. (El-En’âm suresi, 86. ayet)

Değerli kardeşlerim; Allâh peygamberleri göndermiştir, onları yaratılmışların en üstünü olarak ve onları – getirdiklerinde sadık olduklarına dair delil olarak – mucizeler ile desteklemiştir.

Geçen hafta, peygamber efendimizin bazı mucizeleri hakkında konuşmuştuk. Müslüman, peygamber efendimize hasıl olan mucizelerden bir mucizeyi duyduğunda, ona olan bağlılığı pekişir. Nitekim peygamber efendimiz bir Hadis-i Şerif’te şöyle buyurmuştur:

لَا يَشْبَعُ مُؤْمِنٌ مِنْ خَيْرٍ يَسْمَعُهُ حَتَّى يَكُونَ مُنْتَهَاهُ الجَنَّة

Manası: (Kâmil) mü‘min, hayrı duymaktan doymaz, ta ki sonu cennet olana kadar.

İmam Ahmed ve Beyhakî sahih isnat ile Ya‘lâ İbn-u Murrah Es-Sekafî‘den, şöyle dediğini rivayet etmektedir: ‘Peygamber ile yürürken üzerine yük koyulan bir deve yanımızdan geçti. Peygamberi gördüğünde sesler çıkardı ve boynunu eğdi. Peygamber efendimiz durdu ve meâlen şöyle buyurdu: Bu devenin sahibi nerededir? Sonra sahibi geldi ve peygamber efendimiz ona meâlen şöyle buyurdu: Onu bana sat. Devenin sahibi bunun üzerine şöyle cevap verdi: ‘Yâ Rasûlallâh, sana onu hediye ederdim, ancak bir aile onunla geçimini sağlıyor. Peygamber efendimiz ise meâlen şöyle cevap verdi: Deve, çok fazla işten ve az yemden şikayetçi. Ona iyi davranın.

Değerli kardeşler; peygamber efendimizin en büyük mucizesi Kur’ân-ı Kerîm’dir. Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَإِنَّهُۥ لَكِتَٰبٌ عَزِيز﴾ ﴿ لَّا يَأۡتِيهِ ٱلۡبَٰطِلُ مِنۢ بَيۡنِ يَدَيۡهِ وَلَا مِنۡ خَلۡفِهِۦۖ تَنزِيلٞ مِّنۡ حَكِيمٍ حَمِيد﴾

Manası: Kur’ân-ı Kerîm, Allâh tarafından korunmaktadır. O, çelişki içermez. O, her şeyi bilen Allâh’tan vahyedildi.

(El-Fussilet suresi, 41. ve 42. ayetleri)

Kur’ân-ı Kerîm, insanların kelâmına göre vahyolundu. Onun nizamı, mektupların, konuşmaların veya şiirlerin nizamı gibi değildir. O, öyle bir yüksek mertebede vahyolundu ki, Araplar onun bir insan tarafından yazılmış olamayacağını tasdik ettiler. Beyhakî, ’Delâ’ilu n-Nubuvveh’ adlı kitabında, El-Velîd İbn-u’l Muğîrah’nın peygamber efendimize gelip şöyle dediğini rivayet etmektedir: ‘Bana Kur’ân’dan bir şey oku.’ Peygamber efendimiz bunun üzerine şu ayeti okudu:

Manası: Muhakkak Allâh, adâleti, iyiliği ve akraba bağlarının korunmasını emrediyor ve zinayı, kötülüğü ve zulmü nehyediyor. Düşünesiniz diye, Allâh size öğüt veriyor. (En-Neḥl suresi, 90. ayet)

Sonra El-Velîd İbn-u’l Muğîrah peygamber efendimizden, tekrar etmesini istedi ve peygamber efendimiz ayeti tekrarladı. Sonra El-Velîd İbn-u’l Muğîrah, bundan zevk aldığını ifade etti ve Kur’ân-ı Kerîm’i övdü ve onun, bir insan tarafından yazılmış olamayacağını tasdik etti. Sanki kendisinde Kur’ân’a yönelik bir eğilim başlamıştı. Bundan haberdar olan Ebu Cehil, yanına gelip ona şöyle söyledi: ‘Sanki sen Muḥammed’e, ondan mal almak için yaklaşmaktasın, kavmin ise senin için mal toplamakta.’ El-Velîd şöyle cevap verdi: ‘Tüm Kureyş, en fazla malın bende olduğunu bilmekte.’ Bunun üzerine Ebu Cehil şöyle dedi: ‘O zaman kavmine öyle bir şey de ki, onu inkâr ettiğini veya ondan nefret ettiğini bilsinler.’ El-Velîd ise şöyle yanıt verdi: ‘Ne söyleyeyim ki? Vallâhi, aranızda insanların ve cinlerin şiirleri hususunda benden daha bilgili olan yoktur. Vallâhi, onun söyledikleri bunların hiçbirine benzemiyor.’ Sonrasında tekrar yemin ederek, Kur’ân’ı, daha önce peygamber efendimizin huzurunda övdüğü sözlerle övdü. Ancak, akabinde peygamber efendimizi kastederek şöyle dedi: ‘O, bir sihirbazdır.’

Allâh, peygamberine, onların Kur’ân’ın mislini getiremeyeceklerini bildirdi ve ona, kavmine, Kur’ân’ın mislini, hatta en kısa suresinin mislini getirme konusunda, meydan okumasını emretti. Allâh, Kur’ân’ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿قُل لَّئِنِ ٱجۡتَمَعَتِ ٱلۡإِنسُ وَٱلۡجِنُّ عَلَىٰٓ أَن يَأۡتُواْ بِمِثۡلِ هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانِ
لَا يَأۡتُونَ بِمِثۡلِهِۦ وَلَوۡ كَانَ بَعۡضُهُمۡ لِبَعۡضٖ ظَهِيرٗا﴾

Manası: De ki (Ey Muḥammed): İnsanlar ve cinler bir araya gelip Kur’ân’ın mislini yazmakta birbirlerini destekleser bile, bunu yapamayacaklar. (El-İsrâ’ suresi, 88. ayet)

Arapça dilinde derin bilgiye sahip olmalarına rağmen, onların hiçbiri, Kur’ân’a karşı, onun en kısa suresinin mislini dahi getirmeye kadir değildi.

Zikrolunandan ziyade Kur’ân’ı Kerîm, geçmiş ve gelecek hakkında haberler içermektedir ve bunlar, ancak vahiy yoluyla bilinebilirdi. Kur’ân-ı Kerîm’de, vahyolunduktan sonra gerçekleşen nice husus vardır. Buna dair bir örnek şu ayettir:

﴿ لَّقَدۡ صَدَقَ ٱللَّهُ رَسُولَهُ ٱلرُّءۡيَا بِٱلۡحَقِّۖ لَتَدۡخُلُنَّ ٱلۡمَسۡجِدَ ٱلۡحَرَامَ إِن شَآءَ ٱللَّهُ ءَامِنِينَ مُحَلِّقِينَ رُءُوسَكُمۡ وَمُقَصِّرِينَ لَا تَخَافُونَ﴾

Manası: Andolsun ki Allâh, gerçekten peygamberine o rüyayı hak olarak doğru gösterdi. Andolsun ki, İnşâ’Allâh, emniyet içinde bulunan kimseler olarak başlarınızı traş etmiş ve kısaltmış olduğunuz hâlde korkmaksızın mutlaka Mescid-i Haram’a gireceksiniz. (El-Fetḥ suresi, 27. ayet)

Bundan kısa bir süre sonra, Müslümanlar başlarını traş etmiş ve kısaltmış olarak, güvence içerisinde, Mescid-i Haram’a girdiler. Bir başka örnek ise şu Âyet-i Kerîmeler’dir:

﴿ الٓمٓ ١ غُلِبَتِ ٱلرُّومُ ٢ فِيٓ أَدۡنَى ٱلۡأَرۡضِ وَهُم مِّنۢ بَعۡدِ غَلَبِهِمۡ سَيَغۡلِبُونَ ٣ فِي بِضۡعِ سِنِينَۗ لِلَّهِ ٱلۡأَمۡرُ مِن قَبۡلُ وَمِنۢ بَعۡدُۚ ﴾

Manası: Elif, Lâm, Mîm. Rumlar (Farslılara) en yakın yerde mağlup oldu, ancak onlar birkaç sene içerinde (Farslılara) galip geleceklerdir. Bundan önce de sonra da ancak, Allâh’ın dilediği olacaktır.

(Rûm suresinin ilk dört ayeti)

Rumlar, mağlup olduktan sonra, Farslıları birkaç yıl içerisinde mağlup ettiler. Bu zikredilenlerden hariç Kur’ân-ı Kerîm’de, bilinen ve meşhur olan nice hususlar vardır.

Allâh, kendisine Kur’ân’ın vahyolunduğu ve en yüce yaratılmış olan, onun vesiyle hidayete erdiğimiz ve onun vesilesiyle en üstün ümmet olduğumuz peygamber efendimizin kadrini yüceltsin ve bizlere, onun yolunu tutmayı ve ona tabi olmayı bahşeylesin.

Sizler ve kendim için Allâh’a İstiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberineﷺ salât ve selâm getirmek ile emretmiştir.

اللهُمَّ صَلِّ على سَيِّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سَيِّدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سَيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سَيِّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سَيِّدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Dua:

Allâh’ım, Sen’den dilekte bulunuyoruz, dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Einige Wunder des Gesandten Gottes (ﷺ) 01.09.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Einige Wunder des Gesandten Gottes ﷺ

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Fath, Âyah 28:

﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَرۡسَلَ رَسُولَهُۥ بِٱلۡهُدَىٰ وَدِينِ ٱلۡحَقِّ لِيُظۡهِرَهُۥ عَلَى ٱلدِّينِ كُلِّهِۦۚ وَكَفَىٰ بِٱللَّهِ شَهِيدٗا ٢٨﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ist derjenige, Der Seinen Propheten mit dem Aufruf zum Glauben an die Einzigkeit Gottes und dem Islam als Religion sandte, um die Besonderheit der Religion – Islam – aufzuzeigen; es genügt, was Allâh bestätigt.

Brüder im Islam, der Gesandte Gottes Muhammad hat die Religion verkündet, die Botschaft überbracht und vor der Strafe gewarnt. Er wurde verletzt, jedoch blieb er geduldig und standhaft. Er hat bei Kälte und bei Hitze, zu allen Jahreszeiten, am Tag und in der Nacht unentwegt und unnachgiebig gelehrt. Menschen, die ihn anfangs verleugneten, wurden durch seine Ermahnung erweicht und nahmen seinen Aufruf an. Ihre Herzen waren steinhart und finster und wurden durch seine Lehren weich und strahlend. Allâh unterstützte ihn mit eindeutigen Wundern, die seine Wahrhaftigkeit bewiesen.

Die Anzahl der Wunder des Propheten Muhammad, die zu seinen Lebzeiten geschehen sind, ist so hoch, dass gesagt wurde, sie liegt zwischen 1.000 und 3.000 Wunder. Als Imâm asch-Schâfi^îyy eines Tages lehrte, dass für den Propheten Muhammad die größten Wunder geschehen sind, sagte man zu ihm: Für den Propheten ^Îsâ wurden tote Menschen wieder lebendig. Er erwiderte: Ein Baumstumpf jammerte aus Sehnsucht nach dem Propheten, sodass seine Stimme gehört wurde. Dieses Wunder ist größer!

Al-Bukhâriyy überlieferte in seinem Sahîh, dass Djâbir Ibn ^Abdi l-Lâh erzählte: Eine Frau von den Ansâr kam zum Propheten, erzählte ihm, dass ihr Sohn ein Schreiner ist und bot dem Propheten an, für ihn eine Kanzel (Minbar) bauen zu lassen. Der Gesandte Gottes sagte zu ihr (sinngemäß): Wenn du willst, macht das. Sie ließ die Kanzel bauen und als der Gesandte Gottes am darauffolgenden Freitag auf ihr stand, begann der Dattelbaumstumpf, neben dem der Gesandte Gottes sonst predigte, laut zu schreien, bis der Gesandte Gottes die Kanzel verließ, zum Baumstumpf ging und diesen umarmte. Der Baumstumpf beruhigte sich nach und nach, vergleichbar mit einem weinenden Kleinkind, das beruhigt wird.

Ibn Hibbân erzählte in seinem Sahîh: Wenn al-Hasan, Radiya l-Lâhu ^Anhu, diese Geschichte erzählte, weinte er und sagte: Diener Gottes, ein Stück Holz sehnt sich nach dem Gesandten Gottes ﷺ, doch eher solltet ihr diejenigen sein, die sich nach ihm sehnen.

Zu den Wundern unseres Propheten gehört auch das Kommen der Bäume zu ihm und ihr Bezeugen. Ibn Hibbân, al-Bayhaqiyy und andere überlieferten, dass ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar erzählte: Wir waren mit dem Gesandten Gottes unterwegs und trafen auf einen Beduinen. Der Gesandte Gottes näherte sich ihm und fragte ihn, wohin er wollte. Er sagte: Zu meinen Angehörigen. Der Gesandte Gottes bot ihm an, ihm etwas Nützliches zu sagen. Der Beduine fragte: Was ist es? Der Prophet sagte (sinngemäß): Dass du bezeugst, dass Allâh der einzige Gott ist, dass Er keinen Teilhaber hat und dass Muhammad der Gesandte Gottes ist. Der Beduine fragte: Was beweist mir die Richtigkeit deiner Worte? Der Gesandte Gottes sagte (sinngemäß): Dieser Baum. Dann befahl er einem Baum, der sich weit im Tal befand, sich zu ihm zu begeben. Der Baum bewegte sich, bis er vor dem Gesandten Gottes stand, und bezeugte ihn dreimal.

Liebe Brüder im Islam, zu den Wundern unseres Propheten gehört auch das Fließen von Wasser aus den Fingerzwischenräumen des Gesandten Gottes. Dies hat sich mehrmals ereignet und wurde von einer großen Anzahl der Gefährten augenscheinlich gesehen. Al-Bukhâriyy und Muslim überlieferten die Erzählung von Djâbir: Die Menschen wurden am Tag von al-Hudaybiyah durstig, jedoch hatten sie kein Wasser mehr. Das einzige Wasser war in einem kleinen Gefäß, womit der Gesandte Gottes die Teilwaschung vollziehen wollte. Sie standen besorgt vor dem Gesandten Gottes, alsdann fragte er sie (sinngemäß): Was habt ihr? Sie sagten: O Gesandter Gottes, wir haben kein Wasser mehr zum Waschen oder Trinken. Das einzige Wasser, das wir haben, hältst du gerade in den Händen. Darauf tauchte er seine Hand ins Wasser und aus seinen Fingerzwischenräumen begann das Wasser zu strömen ähnlich einer Wasserquelle. So konnten wir wieder trinken und uns waschen. Dann kam die Frage auf: Wie viele wart ihr? Er sagte: Wären wir 100.000 gewesen, so hätte es uns gereicht, aber wir waren 1.500 Personen.

Zu seinen großen Wundern gehört die Teilung des Mondes in zwei Hälften, eine Hälfte war hinter dem Berg von Abî Qubays und die andere Hälfte davor. Dieses Wunder wurde sowohl im edlen Qur´ân und in der geehrten Sunnah bestätigt, wie sie von al-Bukhâriyy, Muslim, at-Tirmidhiyy, Ahmad, al-Bayhaqiyy, Ibn Hibbân und anderen überliefert wurde. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Qamar, Âyât 1 und 2:

﴿ٱقۡتَرَبَتِ ٱلسَّاعَةُ وَٱنشَقَّ ٱلۡقَمَرُ ١ وَإِن يَرَوۡاْ ءَايَةٗ يُعۡرِضُواْ وَيَقُولُواْ سِحۡرٞ مُّسۡتَمِرّٞ ٢﴾

Die Bedeutung lautet: Der Tag des Jüngsten Gerichts ist nahegekommen und der Mond wurde bereits gespalten. Sie haben dieses Wunder gesehen, sich jedoch abgewandt und behauptet, das wäre ein Zauber.

Al-Bukhâriyy überlieferte, dass Anas, Radiya l-Lâhu ^Anhu, erzählte: Die Menschen in Makkah verlangten ein Wunder vom Propheten und auf sein Zeichen hin teilte sich der Mond. Nach einer anderen Überlieferung geschah dies zweimal. Abû Nu^aym überlieferte, dass Ibn Mas^ûd erzählte: Der Mond teilte sich für den Gesandten Gottes, darauf sagten seine Verleugner aus dem Stamm der Quraysch: Das ist ein Zauber. Sie meinten, dass der Gesandte Gottes gezaubert hätte. Darauf wurde zu ihnen gesagt: Fragt die Anreisenden, denn Muhammad könnte nicht alle Menschen verzaubern. Später kamen Reisegruppen in Makkah an und berichteten, dass sie dasselbe gesehen haben.

Es ehrt uns, zu diesem Propheten zu gehören, Allâh gab ihm große Wunder, die seine Wahrhaftigkeit eindeutig beweisen. Wohl demjenigen, dessen Vorbild der Prophet Muhammad ist.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

مِنْ مُعْجِزَاتِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ (الْجُزْءُ الأول)

إِنَّ الْحَمْدَ لِلَّهِ نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِينُهُ وَنَسْتَهْدِيهِ وَنَشْكُرُهُ وَنَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ شُرُورِ أَنْفُسِنَا وَمن سَيِّئَاتِ أَعْمَالِنَا، مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلا هَادِيَ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ وَلا مَثِيلَ لَهُ وَلا ضِدَّ وَلا نِدَّ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنَّ سَيِّدَنَا وَحَبِيبَنَا وَعَظِيمَنَا وَقَائِدَنَا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ وَصَفِيُّهُ وَحَبِيبُهُ مَنِ انْشَقَّ لَهُ القَمَرُ وَسَلَّمَ عَلَيْهِ الْحَجَرُ وَانْقَادَ إِلَيْهِ الشَّجَرُ هُوَ فَخْرُ رَبِيعَةَ وَمُضَرَ وَصَلَّى اللهُ علَى سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ الأَمِينِ وَعَلَى ءَالِهِ وَصَحْبِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرينَ.

أَمَّا بَعْدُ فَيَا عِبَادَ اللَّهِ أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللَّهِ الْعَلِيِّ الْقَدِيرِ الْقَائِلِ فِي الْقُرْءَانِ الْكَرِيْمِ ﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَرۡسَلَ رَسُولَهُۥ بِٱلۡهُدَىٰ وَدِينِ ٱلۡحَقِّ لِيُظۡهِرَهُۥ عَلَى ٱلدِّينِ كُلِّهِۦۚ وَكَفَىٰ بِٱللَّهِ شَهِيدٗا ٢٨﴾[1].

أَيُّهَا الإِخْوَةُ لَقَدْ أَرْسَلَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى خَاتَمَ الأَنْبِيَاءِ سَيِّدَنَا مُحَمَّدًا فَأَدَّى وَبَلَّغَ وَبَشَّرَ وَأَنْذَرَ، وَأُوذِيَ وَصَبَرَ، وَعَلَّمَ وَأَمَرَ، فِي حَرٍّ وَبَرْدٍ وَصَيْفٍ وَشِتَاءٍ وَلَيْلٍ وَنَهَارٍ مِنْ غَيْرِ كَلَلٍ أَوْ مَلَلٍ، حَتَّى انْقَادَتْ لَهُ نُفُوسٌ كَانَتْ جَامِحَةً، وَلانَتْ لِوَعْظِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قُلُوبٌ كَانَتْ جَلامِيدَ قَاسِيَةً، وَاشْرَقَتْ مِنْ نُورِ هَدْيِهِ أَفْئِدَةٌ كَانَتْ مُظْلِمَةً، وَأَيَّدَهُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى بِالْمُعْجِزَاتِ الْبَاهِرَاتِ لِتَكُونَ دَلِيلًا عَلَى صِدْقِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ.

وَالْمُعْجِزَاتُ الَّتِي حَصَلَتْ لِرَسُولِ اللَّهِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي حَالِ حَيَاتِهِ كَثِيرَةٌ جِدًّا، قِيلَ إِنَّ عَدَدَهَا بَيْنَ أَلْفٍ وَثَلاثَةِ ءَالافٍ، وَقَدْ قَالَ الشَّافِعِيُّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ „مَا أَعْطَى اللَّهُ نَبِيًّا مُعْجِزَةً إِلَّا وَأَعْطَى مُحَمَّدًا مِثْلَهَا أَوْ أَعْظَمَ مِنْهَا„. فَقِيلَ لِلشَّافِعِيِّ أَعْطَى اللَّهُ عِيسَى إِحْيَاءَ الْمَوْتَى، فَقَالَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ „أُعْطِيَ مُحَمَّدٌ حَنِينَ الْجِذْعِ حَتَّى سُمِعَ صَوْتُهُ فَهَذَا أَكْبَرُ مِنْ ذَلِكَ“ فَقَدْ رَوَى الْبُخَارِيُّ فِي صَحِيحِهِ عَنْ جَابِرِ بنِ عَبْدِ اللَّهِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا „أَنَّ امْرَأَةً مِنَ الأَنْصَارِ قَالَتْ لِرَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَلا أَجْعَلُ لَكَ شَيْئًا تَقْعُدُ عَلَيْهِ فَإِنَّ لِي غُلامًا نَجَّارًا قَالَ إِنْ شِئْتِ قَالَ فَعَمِلَتْ لَهُ الْمِنْبَرَ فَلَمَّا كَانَ يَوْمُ الْجُمُعَةِ قَعَدَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَلَى الْمِنْبَرِ الَّذِي صُنِعَ فَصَاحَتِ النَّخْلَةُ الَّتِي كَانَ يَخْطُبُ عِنْدَهَا حَتَّى كَادَتْ تَنْشَقُّ فَنَزَلَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ حَتَّى أَخَذَهَا فَضَمَّهَا إِلَيْهِ فَجَعَلَتْ تَئِنُّ أَنِينَ الصَّبِيِّ الَّذِي يُسَكَّتُ حَتَّى اسْتَقَرَّتْ“ وَفِي صَحِيحِ ابْنِ حِبَّانَ أَنَّ الْحَسَنَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ كَانَ إِذَا حَدَّثَ بِهَذَا الْحَدِيثِ بَكَى ثُمَّ قَالَ „يَا عِبَادَ اللَّهِ الْخَشَبَةُ تَحِنُّ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ شَوْقًا إِلَيْهِ، فَأَنْتُمْ أَحَقُّ أَنْ تَشْتَاقُوا إِلَى لِقَائِهِ“.

وَمِنْ مُعْجِزَاتِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِقْبَالُ الشَّجَرِ وَشَهَادَتُهُ فَقَدْ رَوَى ابْنُ حِبَّانَ وَالْبَيْهَقِيُّ وَغَيْرُهُمَا عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بنِ عُمَرَ قَالَ كُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي مَسِيرٍ فَأَقْبَلَ أَعْرَابِيٌّ فَلَمَّا دَنَا مِنْهُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَيْنَ تُرِيدُ؟ قَالَ إِلَى أَهْلِي قَالَ هَلْ لَكَ إِلَى خَيْرٍ؟ قَالَ مَا هُوَ؟ قَالَ تَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ؟ قَالَ هَلْ مِنْ شَاهِدٍ عَلَى مَا تَقُولُ؟ قَالَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ هَذِهِ الشَّجَرَةُ فَدَعَاهَا رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَهِيَ فِي شَاطِئِ الْوَادِي فَأَقْبَلَتْ تَخُدُّ الأَرْضَ خَدًّا حَتَّى قَامَتْ بَيْنَ يَدَيْهِ فَاسْتَشْهَدَهَا ثَلاثًا فَشَهِدَتْ أَنَّهُ كَمَا قَالَ.

ومن مُعْجزاتِه صلى الله عليه وسلم تَسْبيحُ الطَّعَامِ في يَده الشريفة فقد أخْرجَ البُخاريُّ من حَديثِ ابنِ مَسْعُودٍ قالَ „كنَّا نأكلُ معَ النّبي صلى الله عليه وسلم الطَّعامَ ونَحنُ نَسْمعُ تَسْبيحَ الطَّعام“.

وهذهِ الْمُعْجِزَاتُ الثَّلاثُ إخوةَ الإيمانِ أَعْجَبُ مِنْ إِحْيَاءِ الْمَوْتَى لِأَنَّ إِحيَاءَ الموتَى يَتَضَمَّنُ رُجُوعَ هؤلاءِ الأشْخَاصِ إلى مِثْلِ مَا كانُوا عَلَيْهِ قَبْلَ أَنْ يَمُوتُوا، أَمَّا الخَشَبُ والشَّجَرُ ونَحْوُهُما فَلَمْ تَكُنْ مِنْ عَادَتِهِ أَن يَتَكَلَّمَ فَبُكَاءُ الجِذْعِ وشهادَةُ الشَّجَرِ وتَسْبِيحُ الطَّعَامِ أَعْجَبُ.

وَمِنْ مُعْجِزَاتِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَيُّهَا الأَحِبَّةُ تَفَجُّرُ الْمَاءِ مِنْ بَيْنِ أَصَابِعِهِ بِالْمُشَاهَدَةِ فِي عِدَّةِ مَوَاطِنَ فِي مَشَاهِدَ عَظِيمَةٍ حَضَرَهَا الْجَمْعُ الْكَبِيرُ فَقَدْ أخْرجَ البُخاريُّ ومسلم عَنْ قَتَادَةَ عَنْ أَنَسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ „أُتِيَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِإِنَاءٍ وَهُوَ بِالزَّوْرَاءِ – وهو مَوْضِعٌ فى الْمَدِينَة – فَوَضَعَ يَدَهُ فِي الْإِنَاءِ فَجَعَلَ الْمَاءُ يَنْبُعُ مِنْ بَيْنِ أَصَابِعِهِ فَتَوَضَّأَ الْقَوْمُ“ قَالَ قَتَادَةُ قُلْتُ لأنَسٍ كَمْ كُنْتُمْ قَالَ „ثَلاثَ مِائَةٍ أَوْ زُهَاءَ ثَلاثِ مِائَةٍ“. ورَوَى الْبُخَارِيُّ وَمُسْلِمٌ مِنْ حَدِيثِ جَابِرٍ „عَطِشَ النَّاسُ يَوْمَ الْحُدَيْبِيَةِ وَكَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بَيْنَ يَدَيْهِ رَكْوَةٌ يَتَوَضَّأُ مِنْهَا فَجَهَشَ النَّاسُ فَقَالَ مَا لَكُمْ؟ فَقَالُوا: يَا رَسُولَ اللَّهِ لَيْسَ عِنْدَنَا مَا نَتَوَضَّأُ بِهِ وَلا مَا نَشْرَبُهُ إِلَّا مَا بَيْنَ يَدَيْكَ، فَوَضَعَ يَدَهُ فِي الرَّكْوَةِ فَجَعَلَ الْمَاءُ يَفُورُ مِنْ بَيْنِ أَصَابِعِهِ كَأَمْثَالِ الْعُيُونِ، فَشَرِبْنَا وَتَوَضَّأْنَا، فَقِيلَ كَمْ كُنْتُمْ؟ قَالَ لَوْ كُنَّا مِائَةَ أَلْفٍ لَكَفَانَا كُنَّا خَمْسَ عَشْرَةَ مِائَةً„.

ومن مُعْجزاتِه صلى الله عليه وسلم ردُّ عَينِ قتادَةَ بعدَ انقِلاعِهَا فقَد روى البَيهقيُّ في الدّلائلِ عن قَتادَةَ بنِ النُّعمانِ أنّه „أُصيبَت عَيْنُه يَومَ بَدرٍ فسَالَت حَدَقَتُه على وجْنَتِه فأرادُوا أنْ يقْطَعُوها فسَألُوا رسُول الله فَقال لا، فدَعَا بهِ فغَمزَ حدَقَتَهُ براحَتِه، فكَانَ لا يَدْرِي أيَّ عيْنَيهِ أُصِيْبَت“.

وفي هَاتينِ المعجِزَتينِ مُعْجِزَةِ نَبْعِ الماءِ مِنْ بَيْنِ أصابِعِهِ ومعجزةِ رَدِ عَيْنِ قتادةَ بعدَمَا قُلِعَتْ قَالَ بَعضُ المادِحينَ شِعْرًا منَ البَسِيطِ

إنْ كانَ مُوسَى سَقَى الأَسْباطَ من حَجَرٍ

فإنَّ في الكَفِّ مَعْنًى ليسَ في الحجَرِ

إنْ كانَ عيْسَـى بَرَا الأَعْمَى بدَعوتِـه

فـكـمْ بـِرَاحَتِه قدْ ردَّ مِنْ بَصَرِ

ونُبُوعُ الماءِ مِنْ عَظْمِهِ وعصَبِهِ ولَحمِهِ ودَمِهِ صلى الله عليه وسلم وهو أبْلَغُ من تفجُّرِ المياهِ مِنَ الحَجَرِ الذِي ضَرَبَهُ مُوسَى لأنَّ خُروجَ الماءِ مِنَ الحِجَارةِ مَعْهُودٌ بِخِلافِهِ مِنْ بَيْنِ اللَّحْمِ والدَّمِ.

وَمِنْ مُعْجِزَاتِهِ الْبَاهِرَاتِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ انْشِقَاقُ الْقَمَرِ فِلْقَتَيْنِ فِلْقَةٍ وَرَاءَ جَبَلِ أَبِي قُبَيْسٍ وَفِلْقَةٍ دُونَهُ وَقَدْ أَخْبَرَ الْقُرْءَانُ بِذَلِكَ وَوَرَدَ بِهِ الأَحَادِيثُ[2] فَفِي الْكِتَابِ الْعَزِيزِ ﴿ ٱقۡتَرَبَتِ ٱلسَّاعَةُ وَٱنشَقَّ ٱلۡقَمَرُ ١ وَإِن يَرَوۡاْ ءَايَةٗ يُعۡرِضُواْ وَيَقُولُواْ سِحۡرٞ مُّسۡتَمِرّٞ ٢﴾[3] وَفِي صَحِيحِ الْبُخَارِيِّ عَنْ أَنَسِ بنِ مَالِكٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ „أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ سَأَلُوا رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنْ يُرِيَهُمْ ءَايَةً فَأَرَاهُمُ انْشِقَاقَ الْقَمَرِ„ وَفِي رِوَايَةِ مُسْلِمٍ „فَأَرَاهُمُ انْشِقَاقَ الْقَمَرِ مَرَّتَيْنِ„ وَفِي دَلائِلِ النُّبُوَّةِ لأِبِي نُعَيْمٍ عَنِ ابْنِ مَسْعُودٍ „انْشَقَّ الْقَمَرُ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَتْ قُرَيْشٌ: هَذَا سِحْرُ ابْنِ أَبِي كَبْشَةَ – يُرِيدُونَ النَّبِيَّ عَلَيْهِ الصَّلاةُ وَالسَّلامُ – قَالَ فَقَالَوا انْظُرُوا مَا يَأْتِيكُمْ بِهِ السّفَارُ – أَيِ الْقَوَافِلُ الْعَائِدَةُ إِلَى مَكَّةَ – فَإِنَّ مُحَمَّدًا لا يَسْتَطِيعُ أَنْ يَسْحَرَ النَّاسَ كُلَّهُمْ قَال: فَجَاءَ السّفَارُ فَقَالُوا كَذَلِكَ„.

فَيَا عِزَّنَا بِهَذَا النَّبِيِّ الْعَظِيمِ الَّذِي أَيَّدَهُ رَبُّهُ بِالْمُعْجِزَاتِ الْبَاهِرَاتِ الَّتِي جَاءَتْ دَلِيلًا وَاضِحًا وَبُرْهَانًا سَاطِعًا عَلَى صِدْقِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَطُوبَى لِمَنِ اقْتَدَى بِهِ وَطُوبَى لِمَنْ نَصَرَ دِينَهُ وَأَحْيَا سُنَّتَهُ.

هذا وأستغفرُ اللهَ العظيمَ لي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة الفتح.[1]

رواه البخاري ومسلم والترمذي واحمد والبيهقي وابن حبان وغيرهم.[2]

سورة القمر.[3]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Rasûlullâh’ın ﷺ Bazı Mucizeleri (1. Bölüm)

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ, Kur‘ân-ı Kerîm‘de şöyle buyuruyor:

Manası: O’dur ki, peygamberini hidayet ve hak din (İslam dini) ile gönderdi; İslam dininin faziletini göstermek için… Buna şahid olarak da Allah yeter. (El-Fetḥ suresi, 28. ayet)

Değerli kardeşlerim; Allâh, peygamberlerin sonuncusu olan, peygamber efendimiz Muḥammed‘i gönderdi. O ise, emrolunduğu şeyleri yerine getirdi, risaleti tebliğ etti, müjdeledi ve uyardı. Kendisine eziyet edildi, ancak o sabretti. O, sıcakta ve soğukta, yazda ve kışta, gece gündüz, sıkılmadan ve bıkmadan öğretti ve emretti. Öyle ki, ona karşı azgın davrananlar, ona itaat ettiler ve onun vaazlarından dolayı kaya gibi sert olan kalpler yumuşadı. Onun yolunun nuru ile kararmış olan kalpler aydınlandı. Allâh onu, doğruluğunun delili olarak açık mucizeler ile destekledi. Peygamber efendimize, hayatında hasıl olan mucizeler bir hayli çoktur. Bir söze göre, bu mucizelerin sayısı 1000 ile 3000 arasındadır. İmam Şâfi‘î şöyle buyurmuştur: ‘Allâh, Muḥammed’e, diğer peygamberlere verilen mucizelerin ya mislini, ya da daha yücesini vermiştir.’

İmam Şâfi‘î‘ye ‘Îsâ peygambere ölüleri diriltme mucizesi verildi’ dendiğinde ise, kendisi şöyle cevap vermiştir: ‘Kendisine (Muḥammed’e), bir ağaç kütüğün ona olan hasretinden dolayı inlemesi mucizesi verilmiştir, öyle ki ağaç kütüğünün sesi duyulmuştu. Bu daha büyük bir mucizedir.’ Buhârî Sahih‘inde Câbir bin Abdillâh‘tan (Radiyallâhu anhumâ), bir kadının, Allâh Rasûlü’ne şöyle dediğini rivayet etmektedir: ‘Ey, Allâh‘ın Rasûlü, sana, üzerinde durabileceğin bir şey yaptırmayayım mı? Benim marangoz olan bir oğlum var. Peygamber efendimiz meâlen şöyle buyurdu: Dilersen, yap. Câbir bin Abdillâh devamında şöyle buyurdu: ‘Böylece onun için minberi inşa ettirdi ve Rasûlullâh, cuma günü, kendisi için yapılan minberin üzerine çıktı. Önceden hutbeyi başında verdiği ağaç kütüğü çığlık attı ve az kalsın parçalanacaktı. Sonrasında peygamber indi, onu tuttu ve ona sarıldı. İnlemekte olan ağaç kütüğü – sakinleştirilen çocuk gibi – yavaş yavaş sakinleşti, İbn-i Hibbân Sahih’inde, Hasan’ın (Radiyallâhu anhu) bu konu hakkında konuştuğunda ağlayıp şöyle dediğini rivayet ediyor: ‘Ey Allâh’ın kullları, bir ağaç Rasûlullâh’a hasret kaldı. Öyleyse sizin ona daha fazla hasret duymanız gerekiyor.’

Peygamber efendimizin mucizelerinden birisi ise, bir ağacın gelip peygamber efendimizin peygamberliğine şahitlik etmesidir. İbn-u Hibbân, Beyhakî ve başkaları Abdullâh İbn-u Umar’dan, onun şöyle söylediğini rivayet ediyor: Rasûlullâh (sallallâhu aleyhi vesellem) ile yoldayken bedevi olan birisiyle karşılaştık. Rasûlullâh ona yaklaştı ve meâlen şöyle buyurdu: Nereye gitmek istiyorsun? Bedevi ‘Ehlime.’ dedi.

Sonra Rasûlullâh meâlen şöyle buyurdu: Seni bir hayra yönlendireyim mi?’ Bedevi ise ‘Nedir?’ diye sordu. Rasûlullâh meâlen şöyle cevap verdi: Bir olan, şeriki olmayan Allâh’tan başka İlah olmadığına ve Muḥammed’in Allâh’ın Rasûlü olduğuna şehâdet etmen. O ise şöyle sordu: ‘Buna şahit olan birisi var mı?’ Efendimiz (sallallâhu aleyhi vesellem) meâlen şöyle buyurdu: Şu ağaç. Sonrasında, vadinin kıyısında bulunan ağacı çağırdı ve ağaç yeri yararak geldi, ta ki Rasûlullâh’ın önünde durana kadar. Onu üç defa şahit tuttu ve ağaç her seferinde, dediklerine şahitlik etti.

Sevgili kardeşlerim; peygamber efendimizin bir başka mucizesi ise, parmaklarının arasından suyun çıkmasıdır. Buna ise birkaç yerde büyük bir toplum şahit olmuştur. Buharî ve Muslim Câbir’den şöyle rivayet etmektedirler: ‘Hudeybiye gününde insanlar susamıştı ve peygamber efendimizin önünde, içerisindeki su ile abdest aldığı bir kap bulunmaktaydı. İnsanlar, Rasûlullâh’ın önünde toplanınca, onlara meâlen ’Neyiniz var?’ diye sordu? Onlar da şöyle cevap verdi: ‘Ey Allâh’ın Rasûlü, bizde senin ellerindeki sudan hariç abdest alacağımız ve içeceğimiz su yoktur.’ Peygamber efendimiz bunun üzerine elini kabın içine koydu ve parmaklarının arasından pınarlar misali su fışkırdı. Bu sudan içtik ve bunun ile abdest aldık.’ ‘Kaç kişiydiniz?’ diye sorulduğunda Câbir şöyle cevap verdi: ‘Yüz bin kişi olsaydık, bize yeterdi, ancak 1500 kişiydik.

Peygamber efendimizin bir diğer açık mucizesi, ayın iki parçaya yarılmasıdır; bir yarısı, Ebu Kubeys dağının arkasına ve diğeri de önüne. Ayın bölünmesi ise Kur’ân-ı Kerîm ve hadislerde geçmektedir. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

Manası: Kıyamet yaklaştı ve ay yarıldı. Hala bir mucize görseler, yüz çevirip: ’Süregelen bir sihir’ derler. (El-Kamer suresi, 1. ve 2. ayetleri)

Buharî’nin Sahih’inde, Enes bin Malik’ten şöyle rivayet edilmektedir:

‘Mekke ehli, Rasûlullâh’tan bir mucize istedi ve o, onlara ayın yarılmasını gösterdi.’ Muslim’in rivayetinde şöyle geçmektedir: ‘Onlara ayın yarılmasını iki defa gösterdi.’

Abu Nu’aym’ın Delâ’ilu n-Nubuvveh adlı kitabında İbn-i Mes’ûd’dan şöyle rivayet edilmektedir: ‘Peygamber efendimiz hayattayken ay yarıldı ve Kureyş şöyle dedi: ‘Bu Ebu Kebşeh’nin oğlunun büyüsüdür (bununla peygamber efendimizi kastettiler).’

Sonra şöyle geçiyor: ‘Dediler ki: ‘Bakın, kervanlar ne getiriyor (yani Mekke’ye dönen kafileler). ‘Muhakkak, Muḥammed tüm insanları büyüleyemez.’ Sonrasında ise şöyle geçmektedir: ‘Kafileler geldi ve seferiler aynısını dediler.’ (Yani peygamber efendimizin ayı yarması mucizesini tasdiklediler).

Bu yüce peygamberden ötürü ne büyük bir şerefe nail oluyoruz. Allâh peygamber efendimizi, onun doğruluğunun açık delili olarak, mucizeler ile desteklemiştir. Ne mutlu, onu taklit edene, onun dinini destekleyene ve sünnetini ihya edene.

Sizler ve kendim için istiğfarda bulunuyorum.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberineﷺ salât ve selâm getirmek ile emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Dua:

Kâmet getir!

Die Engel sind geehrte Diener Gottes 25.08.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Engel sind geehrte Diener Gottes

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

So verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden.

Allâhu Ta^âlâ sagt über die Engel im edlen Qur´ân in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 98:

﴿مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ﴾

Die Bedeutung lautet: Wer die Feindseligkeit für Allâh, für die Engel, wie z. B. für Djibrîl oder Mikâ´îl, oder für die Propheten empfindet, ist ungläubig und ein Feind Gottes.

Weiterhin sagt Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah an-Nisâ‘, Âyah 136:

﴿وَمَنْ يَكْفُرْ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا بَعِيدًا﴾

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der Allâh, die Engel, die Himmlischen Bücher, die Propheten oder den Tag des Jüngsten Gerichts verleugnet, gehört nicht zu den Muslimen.

Wisst, Diener Gottes, dass der Glaube an die Engel Gottes Pflicht ist. Die Engel sind geehrte Diener Gottes, sie sind leichtstoffliche Geschöpfe aus Licht und haben geehrte Seelen. Somit gehören sie zu den geehrten Dienern Gottes. Sie sind weder männlich noch weiblich. Zudem essen und trinken sie nicht. Sie schlafen nicht, ermüden auch nicht und pflanzen sich nicht fort. Die Engel sind verantwortliche Geschöpfe, die Gott gegenüber gehorsam sind und Ihm gegenüber nicht sündigen.

Die Engel sind Diener, die mit verschiedenen Aufgaben beauftragt sind. Manche Engel sind beauftragt mit dem Regen und den Pflanzen. Andere schreiben die Taten der Menschen auf. Ein Engel ist mit dem Entziehen der Seelen aus den Körpern beauftragt. Andere wiederum beschützen die Menschen vor dem Schaden der Djinn, wobei sie aber das Vorherbestimmte gewiss nicht verhindern können. Somit geschieht das, was Allâh will, und was Er nicht will, geschieht nicht. Manche Engel haben die Aufgabe, den Gruß der Muslime dem Gesandten Gottes ﷺ auszurichten. Zudem gibt es Engel, die die Anzahl der herunterfallenden Blätter der Bäume zählen.

Die Engel gehören zu den Geschöpfen Gottes, deren Ursprung aber nicht dem des Menschen gleicht. Allâh erschuf die Engel aus Licht, so wie es aus einer von Imâm Muslim überlieferten Aussage des Propheten Muhammad ﷺ hervorgeht:

خُلِقَتِ الملائِكَةُ مِنْ نُورٍ وخُلِقَ الجَانُّ مِنْ نَارٍ وَخُلِقَ ءادمُ مِمّا وُصِفَ لَكُمْ اهـ

Die Bedeutung lautet: Die Engel wurden aus Licht, die Djinn aus Feuer und Âdam – wie euch bereits beschrieben – erschaffen.

Allâh, der Erhabene, erschuf die Engel und gab ihnen verschiedene Anzahl an Flügeln. So haben manche Engel zwei Flügel, einige vier, andere sechs und andere wiederum mehr. Über die Anzahl der Flügel von Djibrîl wurde überliefert, dass sie 600 beträgt.

Allâh, der über alle Unvollkommenheiten Erhabene, erschafft und tut mit Seinen Geschöpfen, was Er will. Diesbezüglich heißt es in der Sûrah Fâtir, Âyah 1:

﴿الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِكَةِ رُسُلًا أُولِي أَجْنحَةٍ مَثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ يَزِيدُ فِي الْخَلْقِ مَا يَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِ شَىْءٍ قَدِيرٌ﴾

Die Bedeutung lautet: Lob gebührt Allâh, Derjenige, Der die Himmel und Erden erschuf sowie die Engel zu Boten gemacht und ihnen zwei, drei, vier Flügel oder mehr – so viele Er will – gegeben hat. Gewiss, Allâh ist allmächtig.

Es ist über die Engel erwiesen, dass sie die Gestalt eines Mannes annehmen können, jedoch ohne Geschlechtsteil. So wird beispielsweise authentisch überliefert, dass der Engel Djibrîl dem Gesandten Gottes ﷺ in der Gestalt eines Mannes mit weißer Bekleidung und schwarzen Haaren erschien, als er ihm die Offenbarung überbrachte. Weiterhin ist zu wissen, dass die Engel keine weibliche Gestalt annehmen. Dies behaupten fälschlicherweise Menschen, die nicht zu den Muslimen gehören. Sie gehen sogar so weit, dass sie die Engel in Form von Figuren weiblicher Gestalten mit zwei Flügeln darstellen. Dies widerspricht jedoch dem Glauben der Muslime und dem, was aus dem Qur’ân, nämlich aus der Sûrah an-Nadjm, Âyah 27 hervorgeht:

﴿إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ لَيُسَمُّونَ الْمَلَائِكَةَ تَسْمِيَةَ الْأُنْثَى﴾

Die Bedeutung lautet: Gewiss, diejenigen, die nicht an das Jenseits glauben, beschreiben die Engel als weiblich.

So seid vor deren Behauptung gewarnt.

Zu den Gestalten, die die Engel ebenso annehmen können, gehört die Gestalt des Vogels. Die Gestalt von Tieren wie Schlangen, Skorpione, Hunde und Schweine nehmen sie jedoch nicht an.

Wie bereits erwähnt, sind die Engel geehrte Geschöpfe. Allâh lobt sie im Qur’ân in der Sûrah at-Tahrîm, Âyah 6:

﴿لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie (die Engel) sind Allâh nicht ungehorsam in dem, was Er ihnen befiehlt und führen alles aus, was ihnen befohlen wird.

Die Engel bewohnen die Himmel. Die Himmel sind gefüllt mit Engeln, die Allâh anbeten. Sie sind bestrebt darin, Allâh anzubeten, sie beten und preisen Ihn.

Man hat sich davor zu hüten, sie zu beschimpfen oder sich über sie lustig zu machen. Die Gelehrten sagten, dass derjenige, der einen der Engel beschimpft, aus dem Islam austritt. Möge Allâh uns davor bewahren. Zudem berichtet Allâh, dass diejenigen, die den Engeln gegenüber feindselig sind, zu den Feinden Gottes gehören. Dies geht aus der soeben erwähnten Âyah der Sûrah al-Baqarah hervor.

Was jedoch Iblîs (zu Dt. Satan) betrifft, so ist und war dieser nie ein Engel. Er gehört zu den Djinn. Der Beweis hierfür geht aus der Sûrah al-Kahf, Âyah 50 hervor:

﴿إِلَّا إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبّهِ﴾

Die Bedeutung lautet: Außer Iblîs, er gehört zu den Djinn; dieser widersetzte sich dem Befehl seines Schöpfers.

Einen weiteren Beweis für die erwähnte Angelegenheit finden wir in der Sûrah Sâd, Âyah 78:

﴿وَإِنَّ عَلَيْكَ لَعْنَتِي إِلَى يَوْمِ الدّينِ﴾

Die Bedeutung lautet: Gottes Fluch ist auf Iblîs sowohl im Diesseits als auch im Jenseits.

Gehörte Iblîs zu den Engeln, so beginge er keine Sünden. So sagt Allâh in der Sûrah at-Tahrîm, Âyah 6 über die Engel:

﴿لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie (die Engel) sind Allâh nicht ungehorsam in dem, was Er ihnen befiehlt und führen alles aus, was ihnen befohlen wird.

Des Weiteren heißt es über sie in der Sûrah al-‘Anbiyâ‘, Âyah 27:

﴿لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie (die Engel) sind geehrte Diener Gottes, die Gott gegenüber nicht ungehorsam sind und Seine Befehle ausführen.

Zu den Aussagen, die der islamischen Religion widersprechen, gehört somit die Behauptung, dass Iblîs der Anführer der Engel gewesen wäre. Diese Aussage hat keinen authentischen Ursprung und widerspricht den Âyât im Qur’ân. Sie steht auch nicht im Einklang mit den in der islamischen Gesetzgebung erwähnten Eigenschaften der Engel.

Die Gelehrten erwähnten die Pflicht, daran zu glauben, dass die Engel fern von Sünden sind. Somit ist eine der Erzählungen über die beiden Engel Hârût und Mârût erfunden und haltlos und daran zu glauben ist nicht erlaubt. In dieser Behauptung wird gesagt, dass die beiden Engel Alkohol getrunken und mit einer Frau namens az–Zahrah den verbotenen Geschlechtsverkehr (az–Zinâ) begangen hätten, welche sich später zu einem Stern verwandelt hätte. Zudem wird ihnen in dieser erlogenen Geschichte die Ermordung eines Menschen unterstellt.

Im Qur’ân wird über sie jedoch in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 102 Folgendes erwähnt:

﴿يُعَلّمُونَ النَّاسَ السِحْرَ وَمَا أُنْزِلَ عَلَى الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا يُعَلّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولَا إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلَا تَكْفُرْ﴾

Die Bedeutung lautet: Das, was den beiden Engeln Hârût und Mârût befohlen wurde; wenn sie es jemandem beibrachten, sagten sie zu ihm: Dies ist eine Prüfung, so begehe keinen Unglauben, indem du daran glaubst, dass das Ausführen der Zauberei erlaubt wäre.

Aus diesen Âyât ist zu entnehmen, dass die beiden Engel den Menschen eine bestimmte Art von Zauberei lehrten. So haben sie ihnen den Unterschied zwischen Zauberei und Wunder aufgezeigt und haben ihnen dieses keinesfalls deswegen gelehrt, damit die Menschen Zauberei ausführen! Verehrter Bruder, verstehe diese Angelegenheit und verharre auf dem Pfad des Gesandten Gottes ﷺ und derjenigen, die ihm auf vollkommene Weise gefolgt sind. So wirst du einen großen Gewinn erlangen.

O Allâh, lehre uns, was uns nutzt, lass uns Nutzen haben, vermehre uns unser Wissen und lass uns als vollkommene Muslime sterben.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung, für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌعَظِيمٌ *يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْوَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْبِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Seid vor der üblen Nachrede gewarnt - sie ist eine verheerende Krankheit 18.08.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Seid vor der üblen Nachrede gewarnt – sie ist eine verheerende Krankheit

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hudjurât, Âyah 12:

﴿وَلَا تَجَسَّسُواْ وَلَا يَغۡتَب بَّعۡضُكُم بَعۡضًاۚ أَيُحِبُّ أَحَدُكُمۡ أَن يَأۡكُلَ لَحۡمَ أَخِيهِ مَيۡتٗا فَكَرِهۡتُمُوهُۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ تَوَّابٞ رَّحِيمٞ ١٢﴾.

Die Bedeutung lautet: … und sucht nicht nach den Fehlern anderer; und redet nicht übel übereinander; mag es etwa jemand von euch, vom Fleisch des Körpers seines verstorbenen Bruders zu essen? Ihr hasst es! Und fürchtet Allâh, gewiss, Allâh vergibt und ist gnädig.

Liebe Brüder, die üble Nachrede ist eine abscheuliche Sünde sowie verheerende Krankheit und in der heutigen Zeit weit verbreitet, obwohl sie Menschen und Gesellschaften auseinanderreißt. Somit sollten wir vor der Gefahr und dem Schaden der üblen Nachrede warnen, denn viele Menschen begehen diese Sünde, ohne es zu bemerken. Muslim überlieferte, dass Abû Hurayrah, Radiya l-Lâhu ^Anu, erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ die üble Nachrede wie folgt erläuterte:

قال رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم أَتَدْرُونَ مَا الغِيبَةُ قالُوا اللهُ ورسولُه أَعْلَمُ قالَ ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِمَا يَكْرَهُ قيلَ أَفَرَأَيْتَ إِنْ كانَ في أَخِي مَا أَقُولُ قالَ إِنْ كانَ فيهِ مَا تَقولُ فَقدِ اغْتَبْتَهُ وَإِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ مَا تَقُولُ فَقَدْ بَهَتَّهُ اهـ

Die Bedeutung lautet: Der Prophet fragte: Wisst ihr, was die üble Nachrede (al-Ghîbah) ist? Die Gefährten sagten: Allâh und Sein Gesandter haben mehr Wissen. Er sagte: Dass du etwas über deinen muslimischen Bruder sagst, was er nicht mag. Die Gefährten fragten: Und wenn das stimmt, was ich über ihn sage? Der Prophet antwortete: Wenn das stimmt, was du über ihn gesagt hast, so hast du Übles über ihn gesagt; und wenn es nicht stimmt, so hast du ihn verleumdet. Verleumden bedeutet, etwas über jemanden zu sagen, was nicht stimmt, und ist schlimmer als die üble Nachrede, denn es beinhaltet Lüge.

Die soeben rezitierte Âyah ist eine ausreichende Warnung vor dem Übel und der Gefahr der üblen Nachrede, denn sie beinhaltet die Darstellung der üblen Nachrede als eine sehr abscheuliche Tat und bestätigt, dass der Mensch aufgrund der Vernunft es hasst, vom Körper seines toten Bruders zu essen; somit sollen wir aufgrund der religiösen Regel das hassen, was dementsprechend aussieht.

Ein Beispiel für die üble Nachrede wäre, dass ein Muslim in Abwesenheit eines Bruders im Islam etwas Zutreffendes über ihn zu sagen, er es aber hassen würde, wenn er es hören sollte, sei es auf seinen Körper, seine Abstammung, seine Kleidung, seine Unterkunft oder seinen Charakter bezogen, und gleich ob der erwähnte Bruder lebendig, tot, jung oder alt sein sollte. Beispiele hierfür sind die Aussagen „Jener ist kleinwüchsig“, „Jener ist unerzogen“, „Jener trägt schmutzige Kleidung“, „Jener wird von seiner Frau herumkommandiert“ und andere Aussagen mit dem Wissen, dass der Erwähnte es hassen würde, wenn er es hören sollte.

Vielleicht fragen sich einige: Ist die üble Nachrede eine große oder eine kleine Sünde? Die richtige Antwort ist, dass das Urteil sich von Fall zu Fall unterscheidet: Sollte die üble Nachrede auf einen frommen oder rechtschaffenen Menschen bezogen sein, so ist sie zweifelsfrei eine große Sünde. Sollte die üble Nachrede nicht auf einen rechtschaffenen oder frommen Menschen bezogen sein, so ist sie nicht in jedem Fall eine große Sünde, sollte jedoch die üble Nachrede über einen großsündigen Menschen das Maß der Übertreibung erreichen, dann zählt sie ebenfalls zu den großen Sünden, wie wenn jemand in übertriebenem Maße die schlechten Eigenschaften des Großsündigen, lediglich um sich zu amüsieren, erwähnt. Diese Detaillierung ist dem folgenden Hadîth entnommen. Abû Sa^îd Ibn Zayd, Radiya l-Lâhu ^Anhu, erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إِنَّ مِنْ أَرْبَى الرِّبَا اسْتِطَالَةَ الرَّجُلِ في عِرْضِ المسلِمِ بِغَيْرِ حَقٍّ

Die Bedeutung lautet: Das ständige Verletzen der Würde eines Muslims gehört zu den großen Sünden.

Anas, Radiya l-Lâhu ^Anhu, erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

لَمَّا عُرِجَ بي مَرَرْتُ بِقَوْمٍ لَهُمْ أَظْفَارٌ مِنْ نُحَاسٍ يَخْمُشُونَ وُجوهَهُمْ وَصُدُورَهُمْ فَقُلْتُ مَنْ هَؤُلاءِ يا جِبريلُ؟ قالَ هؤلاءِ الذينَ يَأْكُلونَ لحُومَ الناسِ (أَيْ يَغْتَابُونَهُمْ) وَيَقَعُونَ في أَعْرَاضِهِمْ

Die Bedeutung lautet: In der Nacht der Nachtreise und Himmelfahrt kam ich an Menschen vorbei, die Fingernägel aus Kupfer hatten, mit denen sie ihre Gesichter und Brüste zerkratzten. Ich sagte: Djibrîl, wer sind diese? Er sagte: Diese sind Menschen, die vom Fleisch der Körper anderer essen, d. h. sie begehen die üble Nachrede, und sie in ihrer Würde verletzen. Dies wurde ebenfalls von Abû Dâwûd überliefert.

Derjenige, der die üble Nachrede begeht, begibt sich in große Gefahr und begeht eine abscheuliche Sünde, so soll er islamischrechtlichen Grenzen erkennen und sie nicht überschreiten, ansonsten erleidet er einen großen Verlust und setzt sich der Gefahr aus, von Allâh bestraft zu werden.

Brüder im Islam, wisst, dass es auch verboten ist, der üblen Nachrede zuzuhören. Allâhu Ta^âlâ hat in der Sûrah al-Qasas, Âyah 55 einige Seiner Diener gelobt, indem Er gesagt hat:

﴿وَإِذَا سَمِعُواْ ٱللَّغۡوَ أَعۡرَضُواْ عَنۡهُ وَقَالُواْ لَنَآ أَعۡمَٰلُنَا وَلَكُمۡ أَعۡمَٰلُكُمۡ سَلَٰمٌ عَلَيۡكُمۡ لَا نَبۡتَغِي ٱلۡجَٰهِلِينَ ٥٥﴾

Die Bedeutung lautet: … und wenn sie Verbotenes hören und beschimpft werden, dann wenden sie sich davon ab und sagen: ‚Uns seien unsere Taten und euch seien eure Taten; Friede sei mit euch, d. h. wir entgegnen dem Schlechten nicht mit Gleichartigem, und wir wollen weder mit den Unwissenden sein noch mit ihnen befreundet sein‘.

Zudem sagt Allâh in der Sûrah al-Furqân, Âyah 72:

﴿وَإِذَا مَرُّواْ بِٱللَّغۡوِ مَرُّواْ كِرَامٗا ٧٢﴾

Die Bedeutung lautet: … und wenn sie an Verwerflichem vorbeigehen, dann wenden sie sich davon ab.

At-Tirmidhiyy überlieferte, dass Abû d-Dardâ´, Radiya l-Lâhu ^Anhu, erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

منْ رَدَّ عَنْ عِرْضِ أَخِيهِ رَدَّ اللهُ عَنْ وَجْهِهِ النَّارَ يَوْمَ القِيامَةِ

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der die Verletzung der Würde eines Muslims abwehrt, wird am Tag des Jüngsten Gerichts vor dem Feuer bewahrt sein.

Daraus entnimmt man auch, dass es verboten ist, der üblen Nachrede zuzuhören; wer an einer Sitzung teilnimmt, in der die üble Nachrede begangen wird, ist verpflichtet, die üble Nachrede zu verhindern, wenn er dazu in der Lage sein sollte, andernfalls ist er verpflichtet, diese im Herzen zu hassen und die Sitzung zu verlassen, damit er der Sünde entkommt.

Es wurde auch über einen Rechtschaffenen überliefert, dass jedes Mal, wenn er an einer Sitzung teilnahm und die anderen Menschen die üble Nachrede begingen, er sie ermahnte und die Sitzung verließ. Als er gefragt wurde, warum er jedes Mal die Sitzung verließ, wenn die üble Nachrede begangen wurde, sagte er: Ich bin mit mir selbst nicht zufrieden, warum also sollte ich über die Menschen reden? Möge Allâh seiner Seele gnädig sein. Er war bestrebt, sich zu bessern, anstatt sich mit unnützem Gerede zu beschäftigen. Viele Menschen unserer Zeit hingegen sind im Sumpf der Unwissenheit und Sünden versunken, doch anstatt sich daraus zu befreien, spähen sie andere aus und verbreiten die Makel anderer.

Al-Bukhâriyy hat in seinem Werk al-Adab al-Mufrad überliefert, dass Abû Hurayrah, Radiya l-Lâhu ^Anhu, sagte: Manch einer sieht den geringen Schmutz im Auge seines Bruders, jedoch sieht er in seinem eigenen Auge ein großes Stück Holz nicht.

Diener Gottes, sei wachsam, denn viele der Streitigkeiten unserer Zeit resultieren aus den Treffen, die zwecks der üblen Nachrede stattfinden. Diejenigen, die die üble Nachrede begehen, sollen bestrebt sein, sich selbst zu bessern sowie verbotenes Gerede zu unterlassen und sich vom Stöbern nach den Makeln anderer Menschen fernzuhalten; auf diese Weise werden die Streitigkeiten weniger und die Liebe der Menschen zueinander tiefer und fester.

Derjenige, der die üble Nachrede begeht, soll wissen, dass er die Strafe Gottes verdient, wenn er seine Sünde nicht bereuen sollte; daran sollte er sich stets erinnern. Des Weiteren soll er Folgendes wissen: Sollte derjenige, auf den die üble Nachrede bezogen war, davon erfahren haben, dann ist derjenige, der die üble Nachrede begangen hat, verpflichtet, diesen um Verzeihung zu bitten, damit seine Reue Gültigkeit hat. Und wisst, dass der Gesandte Gottes ﷺ gesagt hat:

أَتَدْرُونَ مَنِ الْمُفْلِسُ؟ قالُوا المفلسُ فِينَا مَنْ لا دِرْهَمَ لَهُ وَلَا مَتَاعَ، فقَالَ إِنَّ الْمُفْلِسَ من أُمَّتِي يأتِي يومَ القيامةِ بِصَلاةٍ وصيامٍ وزكاةٍ ويأتي وقَدْ شتَمَ هَذَا وقَذَفَ هذَا وأَكَلَ مالَ هذَا وسفَكَ دمَ هذَا وضَرَبَ هذا فَيُعْطَى هَذَا مِنْ حسنَاتِه وهذَا مِنْ حسنَاتِه فَإِنْ فَنِيَتْ حَسنَاتُه قبلَ أَنْ يُقْضَى مَا عَلَيْهِ أُخِذَ مِنْ خَطَايَاهُمْ فَطُرِحَتْ عليهِ ثم طُرِحَ في النَّارِ

Die Bedeutung lautet: Wisst ihr, wer mittellos ist? Die Gefährten sagten: Mittellos ist jemand, der kein Geld und kein Vermögen hat. Der Prophet sagte dann: Derjenige aus meiner Gemeinschaft, der mittellos sein wird, wird am Tag des Jüngsten Gerichts aufgrund seines Betens, Fastens und Entrichtens der Pflichtabgabe viel Gutes haben, jedoch wird er auch manch einen beschimpft, auf manch einen den Qadhf bezogen, das Vermögen von manch einem zu Unrecht konsumiert, manch einen getötet und manch einen geschlagen haben, dann bekommt jeder, dem er Unrecht zugefügt hat, etwas von seinem Guten und sollte sein Gutes aufgebraucht sein, bevor allen etwas gegeben wurde, dann bekommt der Ungerechte vom Schlechten derer, die von seinem Guten nichts abbekommen haben, anschließend kommt er in die Hölle.

Sollte derjenige, auf den die üble Nachrede bezogen war, nichts davon erfahren, dann reicht es aus, dass derjenige, der die üble Nachrede begangen hat, die Reue verrichtet, ohne den anderen über seine Tat in Kenntnis zu setzen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿ إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

احذروا الغيبة المرض الهدام

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا وحبيبَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُهُ أَرْسَلَهُ اللهُ بالهدَی وَدِينِ الحَقِّ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا ونذيرًا وَدَاعِيًا إلَى اللهِ بإذنِهِ وسِراجًا مُنِيرًا فَهَدَى اللهُ بهِ الأمةَ وكشفَ بهِ الغُمَّةَ وأخرَجَ بهِ الناسَ مِنَ الظُلُمَاتِ إلَى النُّورِ فَجَزَاهُ اللهُ خَيْرَ مَا جَزَى نَبِيًّا عَنْ أُمَّتِهِ. اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ، أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ فاتقوا اللهَ رَبَّكُمُ الذِي قَالَ في كِتابِهِ الكَرِيمِ في سورةِ الحُجُرَاتِ {وَلَا تَجَسَّسُواْ وَلَا يَغۡتَب بَّعۡضُكُم بَعۡضًاۚ أَيُحِبُّ أَحَدُكُمۡ أَن يَأۡكُلَ لَحۡمَ أَخِيهِ مَيۡتٗا فَكَرِهۡتُمُوهُۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ تَوَّابٞ رَّحِيمٞ ١٢}.

اعلموا مَعْشَرَ الأَحِبَةِ أَنَّ الغِيبَةَ منَ الذُّنوبِ القبيحَةِ والأَمراضِ الهَدَّامةِ التي تَفْتِكُ بالبِلادِ والعبادِ ومَا أَكثرَ انْتِشَارَها اليومَ بينَ صُفُوفِ الناسِ وجديرٌ بِنَا أَنْ نُحَذِّرَ مِنْ خَطَرِهَا وَشَرِّهَا فَإِنَّ كثيرًا منَ الناسِ يَقَعُونَ في الغِيبَةِ وهم لا يَشعُرونَ أنّهم واقِعونَ فيها وقد عَرَّفَ النبيُّ صلى الله عليه وسلم الغيبةَ، فعن أبي هريرةَ رضي الله عنه أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ أَتَدْرُونَ مَا الغِيبَةُ قالُوا اللهُ ورسولُه أَعْلَمُ قالَ ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِمَا يَكْرَهُ قيلَ أَفَرَأَيْتَ إِنْ كانَ في أَخِي مَا أَقُولُ قالَ إِنْ كانَ فيهِ مَا تَقولُ فَقدِ اغْتَبْتَهُ وَإِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ مَا تَقُولُ فَقَدْ بَهَتَّهُ اهـ رَواهُ مُسْلِمٌ. ومعنَى بَهَتَّهُ أَيِ اتَّهَمْتَهُ بِمَا ليسَ فِيهِ وَالبُهْتَانُ أَشَدُّ إِثْمًا مِنَ الغيبةِ لأنَّ فيهِ كَذِبًا.

ويكفي في التحذيرِ منَ الغيبةِ وشُؤْمِها وخطَرِها الآيةُ المذكورةُ ءانِفًا إِذْ فِيهَا تَمْثِيلٌ وَتَصْوِيرٌ لِمَا عليهِ مَنِ اغْتَابَ أَخاهُ علَى أَفْحَشِ وَجْهٍ، وَلَمَّا قَرَّرَهُمْ بِأَنَّ أَحَدًا مِنْهُمْ لَا يُحِبُّ أَكْلَ جِيفَةِ أَخِيهِ عَقَّبَ ذلكَ بِقَوْلِهِ {فَكَرِهۡتُمُوه} أَيْ فَتَحَقَّقَتْ كَراهَتُكُمْ لِذَلكَ بِاسْتِقَامَةِ العَقْلِ فَلْيَتَحَقَّقْ أَنْ تَكْرَهُوا مَا هُوَ نَظِيرُهُ بِاسْتِقَامَةِ الدِّينِ.

فالغيبةُ هي ذِكرُكَ أخاكَ المؤمنَ الحيَّ أوِ الميتَ صغيرًا كانَ أَمْ كَبيرًا بِما فيهِ مما يكرهُهُ لو سَمِعَه، سواءٌ كانَ مِمَّا يتعلَّقُ بِبَدَنِهِ أو نَسَبِه أو ثوبِه أو دارِه أو خُلُقِهِ، كأَنْ يقولَ قائلٌ فلانٌ قَصِيرٌ أَو قَليلُ الأدَبِ أَوْ وَسِخُ الثيابِ أو تحكُمُهُ زوجتُه أو نحوَ ذلك مِنْ كلِّ ما يعلَمُ أنهُ يكرهُهُ لو سَمِعَهُ.

وقد يَسألُ بعضُ الناسِ هلِ الغيبةُ منَ الكبائرِ أَم منَ الصَّغائرِ فالصوابُ التفصيلُ في ذلكَ فيُقالُ إن كانتِ الغيبةُ لأهلِ الصَّلاحِ والتقوى أي إن كانَ الذينَ اغتابَهُمُ الْمُغْتَابُ مِنْ أهلِ التَّقْوَى فَتِلْكَ كَبيرةٌ بِلَا شَكٍّ، وأمَّا لِغَيْرِهِمْ فَلَا يُطْلَقُ القَوْلُ بأَنَّها كبيرةٌ لكنْ إِنِ اغتِيبَ المؤمنُ الفاسِقُ إلى حَدِّ الإِفْحاشِ فتلكَ كبيرةٌ أيضًا كأنْ يُبالِغَ في ذِكرِ مَساوِئِه لِمُجَرَّدِ التَّفَكُّهِ، وعلَى ذلكَ يُحمَلُ حديثُ أبي داودَ عن سعيدِ بنِ زيدٍ رضيَ الله عنهُ أنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ إِنَّ مِنْ أَرْبَى الرِّبَا اسْتِطَالَةَ الرَّجُلِ في عِرْضِ المسلِمِ بِغَيْرِ حَقٍّ اهـ فإنَّ هذهِ الاستِطالَةَ مِنْ أَشَدِّ الكبائِرِ لأنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم وصَفَها بأنَّها أَرْبَى الرِّبا أي أنها في شِدَّةِ إِثمِها كأشَدِّ الرِّبا.

وقد جاءَ في حديثِ الإسراءِ والمعراجِ عن أنسٍ رضي اللهُ عنه قالَ قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم لَمَّا عُرِجَ بي مَرَرْتُ بِقَوْمٍ لَهُمْ أَظْفَارٌ مِنْ نُحَاسٍ يَخْمُشُونَ وُجوهَهُمْ وَصُدُورَهُمْ فَقُلْتُ مَنْ هَؤُلاءِ يا جِبريلُ؟ قالَ هؤلاءِ الذينَ يَأْكُلونَ لحُومَ الناسِ (أَيْ يَغْتَابُونَهُمْ) وَيَقَعُونَ في أَعْرَاضِهِمْ اهـ رواهُ أبُو دَاوُد.

فَأَيُّ خَطَرٍ هذَا؟ وأيُّ ذنبٍ قبيحٍ يَقْتَرِفُه الذِي يَغْتَابُ النَّاسُ؟ وجَدِيرٌ بِمَنْ عَرَفَ هذهِ الحَقَائِقَ أَنْ يَقِفَ عندَ حَدِّ الشَّرْعِ وَلَا يَتَمَادَى في الغِيبَةِ بعدَ ذلكَ فَيُهْلِكَ نَفْسَه وَيُعَرِّضَهَا لِسَخَطِ اللهِ تعالَى.

وليُعْلَمْ أنهُ كمَا يَحْرُمُ قولُ الغيبةِ فإنهُ يحرُمُ استِماعُها أيضًا وقد قالَ اللهُ عزَّ وجلَّ في سورةِ القَصَصِ في وَصْفِ بَعْضِ مَنْ مَدَحَهُمْ {وَإِذَا سَمِعُواْ ٱللَّغۡوَ أَعۡرَضُواْ عَنۡهُ وَقَالُواْ لَنَآ أَعۡمَٰلُنَا وَلَكُمۡ أَعۡمَٰلُكُمۡ سَلَٰمٌ عَلَيۡكُمۡ لَا نَبۡتَغِي ٱلۡجَٰهِلِينَ ٥٥} وقال في سورةِ الفُرقَانِ أيضًا {وَإِذَا مَرُّواْ بِٱللَّغۡوِ مَرُّواْ كِرَامٗا ٧٢}. وَرَوَى التِّرْمِذِيُّ من طريقِ أبي الدرداءِ رضيَ اللهُ عنهُ أنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ منْ رَدَّ عَنْ عِرْضِ أَخِيهِ رَدَّ اللهُ عَنْ وَجْهِهِ النَّارَ يَوْمَ القِيامَةِ اهـ وَيُسْتَفَادُ مِنْ هذَا أَنَّهُ لَا يَجُوزُ الإِصْغَاءُ إلى الغِيبةِ، فَمَنْ حَضَرَ مَجْلِسًا يَشْتَغِلُ أهلُه بالغِيبَةِ المحرَّمَةِ والوُقُوعِ في أَعْرَاضِ الناسِ فعليهِ أَنْ يَمْنَعَ الغِيبَةَ بِسُلْطَتِهِ إِنْ كانَ مُسْتَطِيعًا فَإِنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِلِسَانِهِ فإِنْ لم يَستطِعْ فبقلبِه أي يَكْرَهُ هذا المنكرَ بقَلبِه ويُفارِقُ المجلسَ ولا ذَنْبَ عَلَيْهِ.

وقد رُويَ أنَّ أحدَ الصالحينَ كانَ يَقعُدُ في المجالِسِ معَ الناسِ يَتَحَدَّثُ معهم فإذَا أخَذُوا في الغِيبَةِ وأَعْرَاضِ الناسِ نَصَحَهُمْ وَانْصَرَفَ، فَقِيلَ لهُ مرَّةً ما بَالُكَ تَكونُ معنَا فإذا خُضْنا في حديثِ الناسِ انْصَرَفْتَ فقالَ أَنا لم أَرضَ عن نفسِي فَلِماذا أَتَكَلَّمُ علَى الناسِ اهـ فرَحِمَ اللهُ صاحِبَ هذهِ النفسِ الأَبِيَّةِ الذي نظَرَ بعينِ البَصيرةِ فأخَذَ في تَقويمِ نفسِه وَإِصْلاحِها وَلم يتَشاغَلْ بِالقِيلِ والقَالِ كحَالِ كثيرٍ منَ الناسِ اليَوْمَ تَرَى الوَاحِدَ منهم غارِقًا في مُسْتَنْقَعَاتِ الجهلِ والإِثمِ والهوَى وهو معَ هذَا لا يَنْفَكُّ يُفَتِّشُ عنْ عُيوبِ الناسِ وَيَبُثُّها وَيَنْشُرُها. وقَدْ روَى البخاريُّ في الأدبِ المفردِ عن أبي هريرةَ رضي الله عنه أنهُ قالَ يُبْصِرُ أحَدُكُمُ القَذَاةَ في عينِ أخيهِ وَيَنْسَى الجِذْلَ أو الجِذْعَ في عينِ نفسِه اهـ وَالجِذْلُ الخَشَبَةُ العَالِيَةُ الكَبِيرَةُ، والقَذَاةُ مِنَ القَذَى وهُوَ الوَسَخُ يَسْقُطُ مِنَ العَيْنِ. فَمَنْ عَلِمَ هذَا فَلْيَتَيَقَّظْ فإنَّ كثيرًا مِنَ الْمَشاكِلِ وَالخُصُوماتِ التي نُعانِيهَا في مُجْتَمَعاتِنا يَرْجِعُ سببُها إلى تلكَ المجالسِ التي تُعْقَدُ لِلكلامِ على أحْوالِ الناسِ وعُيوبِهم لِلتَّفَكُّهِ وقَدْ كانَ الأَوْلَى بِمُرْتَكِبِي الغِيبَةِ والْمُسْتَمِعينَ لها أَنْ يَشْتَغِلُوا بِعُيوبِهم وإِصْلاحِ ذَوَاتِهم عَنْ عُيوبِ الناسِ وَأَنْ يَكُفُّوا أَلْسِنَتَهُمْ عَمَّا حَرَّمَ اللهُ فَتَقِلَّ بالتالي الْمُشَاحنَاتُ وتصفُوَ القلوبُ وتَعُمَّ الْمَوَدَّةُ. ثم ليَعْلَمْ هذا الذِي يَغتابُ الناسَ أنهُ مُسْتَحِقٌّ لِعَذَابِ اللهِ إِنْ لَمْ يَتُبْ مِنْ ذَنْبِه، ولْيَتَذَكَّرْ ذلكَ كُلَّ حِينٍ ولْيَعْلمْ أيضًا أنهُ إنْ كانَ الذِي اغْتِيبَ بَلَغَهُ مَا قِيلَ فيهِ فيجبُ علَى مَنِ اغْتَابَهُ أَنْ يَسْتَسْمِحَهُ لِتَصِحَّ توبتُه قبلَ أَنْ يُفْضِيَ إلى يومٍ لا دِرْهَمَ فيهِ ولا دينارَ فعن أبي هريرةَ رضي الله عنه أن النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ أَتَدْرُونَ مَنِ الْمُفْلِسُ؟ قالُوا المفلسُ فِينَا مَنْ لا دِرْهَمَ لَهُ وَلَا مَتَاعَ، فقَالَ إِنَّ الْمُفْلِسَ من أُمَّتِي يأتِي يومَ القيامةِ بِصَلاةٍ وصيامٍ وزكاةٍ ويأتي وقَدْ شتَمَ هَذَا وقَذَفَ هذَا وأَكَلَ مالَ هذَا وسفَكَ دمَ هذَا وضَرَبَ هذا فَيُعْطَى هَذَا مِنْ حسنَاتِه وهذَا مِنْ حسنَاتِه فَإِنْ فَنِيَتْ حَسنَاتُه قبلَ أَنْ يُقْضَى مَا عَلَيْهِ أُخِذَ مِنْ خَطَايَاهُمْ فَطُرِحَتْ عليهِ ثم طُرِحَ في النَّارِ اهـ رواهُ مسلمٌ. أَمَّا إِنْ كانَتِ الغِيبةُ لم تبلُغِ الذِي اغْتِيبَ فيَكْفِي الظالمَ أن يتُوبَ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُخبِرَهُ. هذا وأستغفرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[1]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ اللهمَّ ءاتِنَا في الدنيا حسنةً وفي الآخرةِ حسنةً وقِنَا عذابَ النارِ اللهمَّ إنَّا نَسْأَلُكَ الهُدَى والتُّقَى والعَفَافَ وَالغِنَى اللَّهمَّ مُصَرِّفَ القُلُوبِ صَرِّفْ قُلوبَنا علَى طَاعَتِكَ اللهمَّ إنَّا نَعُوذُ بكَ مِنْ جَهْدِ البَلاءِ وَدَرَكِ الشَّقَاءِ وشَماتَةِ الأَعْدَاءِ اللهمَّ أَصْلِحْ لنَا دِينَنا الذِي هُوَ عِصْمَةُ أَمْرِنَا وَأَصْلِحْ لنَا دُنْيَانَا التِي فيهَا مَعَاشُنَا وأصلِحْ لنَا ءاخِرَتَنا التي فِيهَا مَعَادُنا واجْعَلِ الحياةَ زِيَادَةً لَنَا في كُلِّ خَيْرٍ وَاجْعَلِ الْمَوْتَ رَاحَةً لَنَا مِنْ کُلِّ شَرٍّ. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

[1] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Yıkıcı hastalık olan gıybetten uyarı

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmaktadır:

Manası: Birbirinizin kusurlarını ve mahremiyetlerini araştırmayın. Birbirinizin gıybetini yapmayın. Herhangi biriniz ölü kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı? İşte bundan tiksindiniz! Allâh’a karşı gelmekten sakının. Şüphesiz Allah tövbeyi çok kabul edendir, çok merhamet edendir.

Biliniz ki değerli Müslümanlar gıybet haramdır ve yok edici olan hastalıklardandır. Ülkeleri ve insanları parçalamaktadır. Bu günlerde insanlar arasında çok yayılmaktadır. Bizim üzerimize düşen onun şerrinden ve tehlikesinden uyarmaktır. Çünkü çoğu insanlar gıybete düşüyorlar ama gıybete düştüğünü fark etmemektedirler. Peygamber efendimiz gıybeti tarif etmiştir.

Ebu Hureyre’nin rivayet ettiği bir hadis-i şerif’te peygamber efendimiz şöyle buyurmuştur:

أَتَدْرُونَ مَا الغِيبَةُ قالُوا اللهُ ورسولُه أَعْلَمُ قالَ ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِمَا يَكْرَهُ قيلَ أَفَرَأَيْتَ إِنْ كانَ في أَخِي مَا أَقُولُ قالَ إِنْ كانَ فيهِ مَا تَقولُ فَقدِ اغْتَبْتَهُ وَإِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ مَا تَقُولُ فَقَدْ بَهَتَّهُ

Manası: Gıybetin ne olduğunu biliyormusunuz? Dediler ki Allâh ve resûlü daha iyi bilir. Dedi ki Müslüman kardeşinin hoşlanmadığı şeyi zikretmendir. Dediler ki eğer zikrettiğimiz şey kardeşimizde varsa? Dedi ki onda bulunan birşeyi zikredersen gıybetini yapmış olursun onda bulunmayan birşeyi zikredersen buhtan (iftira) etmiş olursun.

Buhtanın günahı gıybetin günahından daha büyüktür çünkü onda yalan da vardır.

Gıybet ölü veya diri, çocuk veya yetişkin olan Müslümanın arkasından onda olan ama işittiğinde hoşlanmayacağı bir şeyi zikretmektir.

Bu bir kimsenin bedeni, soyu, elbisesi, ahlâkı veya başka bir şeyi ile alâkalı olabilir. Örneğin biri derse ki filanca kişi kısadır veya edebi az veya elbiseleri kirli veya hanımı ona hükmediyor ve buna benzer şeyler bilinirse ki duyduğunda hoşlanmayacak bunların hepsi gıybettir.

Bilinmesi gerekir ki gıybet yapmak nasıl günahsa aynı şekilde onu işitmekte günahtır.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmaktadır:

Manası: Onlar, boş söz işittikleri zaman ondan yüz çevirirler ve bizim işlerimiz bize, sizin işleriniz size size selam olsun biz kendini bilmezleri (arkadaş edinmek) istemeyiz, derler.

Başka bir ayeti kerîme de Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır:

﴿وَإِذَا مَرُّواْ بِٱللَّغۡوِ مَرُّواْ كِرَامٗا ٧٢﴾

Manası: Yararsız boş konuşanlarla karşılaştıkları zaman vakarlı bir şekilde geçip giderler.

Peygamber efendimiz de bir hadis-i şerifinde şöyle buyurdu:

منْ رَدَّ عَنْ عِرْضِ أَخِيهِ رَدَّ اللهُ عَنْ وَجْهِهِ النَّارَ يَوْمَ القِيامَةِ

Manası: Kim, (din) kardeşinin ırz ve namusunu onu gıybet edene karşı savunursa, Allâh da kıyamet günü o kimseyi cehennemden korur.

Bundan da anlaşılıyor ki gıybet yapmaya meyletmek caiz değildir. Her kim gıybet yapılan bir mecliste bulunursa onları gıybetten gücüyle men etmesi gerekir eğer ki buna kadir değilse diliyle buna da kadir değilse kalbinde bu münkerden razı olmaz ve mümkünse o meclisten ayrılır.

Rivayet edildiği üzere Salihlerden bir zat insanlarla oturduğu zaman onların gıybet ettiğinde ve insanların ayıplarını zikrettiklerinde onlara nasihat eder ve oradan ayrılırdı. Bir keresinde ona dediler ki: ‘’Bizimle oturuyorsun,

ne zaman insanlarla alakalı konuşsak bizden ayrılıyorsun’’ Dedi ki ‘’Ben kendim için razı değilim başkası hakkında niye konuşayım.’’ Allâh böyle gören göz sahibi insanlara rahmet eylesin. Kendi ayıplarıyla meşgul olup onu ıslah etmek için uğraşırlar. Başkaları gibi filanca kişi şöyle dedi böyle dedi demezler. Bu zamanda maalesef bazı insanlar bu cehalet bataklığına, günahlara düşmekte buna rağmen insanların ayıplarını araştırıp onu yaymakla uğraşmaktalar.

İmam Buhari el-Edeb el-Mufred adlı kitabında Ebu Hureyre’nin şöyle buyurduğunu rivayet etmektedir ‘’ Bazı insanlar kardeşinin gözündeki çapağı görmekte ama kendi gözünde ki koca kütüğü görmemektedir.’’

Matlub olan kişinin başkalarının ayıbıyla değil kendi ayıbıyla meşgul olması ve nefsini düzeltmek için uğraşmasıdır. İnsan dilini haram olan şeylerden uzak tutarsa bunun akabinde gereksiz tartışmalar son bulur kalpler temizlenip kardeşlik duyguları yayılır. Sonra bilinmesi gerekir ki insanların gıybetini yapan tövbe etmeden ölürse Allâh’ın azabını hakkeder, bunu her daim aklında bulundursun. Yine bilinmesi gerekir ki gıybeti yapılan kişiye gıybetinin yapıldığı ulaşılırsa gıybeti yapan kişinin tövbesinin kabul olması için dinarın ve dirhem’in fayda vermediği o güne ulaşmadan önce o kişiyle helalleşsin.

Ebu Hureyre’nin rivayet ettiği bir hadis-i şerif’te peygamber efendimiz şöyle buyurdu:

Manası: İflas eden kim biliyor musunuz? Sahabeler bizden iflas eden dinarı, dirhemi veya malı olmayan kimsedir dediler. Peygamber efendimiz şüphesiz ki ümmetimin müflisi, kıyamet günü namaz, oruç ve zekât sevabıyla gelip, fakat şuna sövüp, buna zina isnâd ve iftirası yapıp, şunun malını yiyip, bunun kanını döküp, şunu dövüp, bu sebeple iyiliklerinin sevabı şuna buna verilen ve üzerindeki kul hakları bitmeden sevapları biterse, hak sahiplerinin günahları kendisine yükletilip sonra da cehenneme atılan kimsedir. (İmam Muslim)

Ancak gıybeti yapılan kişi gıybeti yapıldığından haberdar olmazsa gıybet eden gıybetini yaptığı kişiye haber vermeden tövbe etmesi yeterlidir. Sizler ve kendim için Allâh’tan af dilerim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿ يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Dua:

Kâmet getir!

Allâh ist gütig zu Seinen Dienern und ist zu nichts verpflichtet 11.08.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Allâh ist gütig zu Seinen Dienern und ist zu nichts verpflichtet

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Anbiyâ´, Âyah 23:

﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh wird für Seine Bestimmung nicht zur Rechenschaft gezogen, jedoch werden die – verantwortliche – Geschöpfe für ihr Handeln zur Rechenschaft gezogen.

Muslim überlieferte, dass Abû Hurayrah den folgenden Hadîth erzählte:

قَارِبُوا وَسَدِّدُوا وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَنْ يَنْجُوَ أَحَدٌ مِنْكُمْ بِعَمَلِهِ. قَالُوا وَلَا أَنْتَ يَا رَسُولَ اللهِ قالَ وَلَا أَنَا إِلَّا أَنْ يَتَغَمَّدَنِيَ اللهُ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَفَضْلٍ

Der Hadîth bedeutet: Allâh ist nicht verpflichtet, die Gehorsamen und auch nicht den Propheten selbst vor der Qual zu verschonen, sondern Er macht es, weil Er gnädig und gütig zu ihnen ist.

Brüder im Islam, wisst, zum Glauben der Muslime gehört, dass Allâh zu nichts verpflichtet ist. Er tut was Er will; nichts und niemand befiehlt oder verbietet Ihm irgendetwas. Er bestimmt für die Geschöpfe und macht mit Ihnen, was Er will. Er beschert, wem Er will und verwehrt, wem Er will. Wie oft sieht man einen Rechtschaffenen, dessen Versorgung von geringem Ausmaß ist und der von vielen Plagen heimgesucht wird, obwohl er im Gehorsam Gott gegenüber standhaft bleibt. Gleichzeitig sieht man viele Übeltäter, die ihr Übel verbreiten, die Rechte anderer verletzen und deren Versorgungen von großem Ausmaß sind, obwohl sie sich der Welt hingegeben haben und vom Teufel getäuscht worden sind. Auch waren viele Tyrannen ungerechte Herrscher über viele Menschen, jedoch steckt hinter der Bestimmung Gottes eine Weisheit, die Allâh weiß, also steht es niemandem zu, sich gegen Allâh aufzulehnen oder gegen Ihn zu protestieren, wenn er solche Fälle, wie sie soeben beschrieben wurde, vernimmt. Es steht auch niemandem zu gegen Allâh zu protestieren, wenn er schmerzleidende Kinder oder Ähnliches sieht oder vernimmt.

Zudem: Allâh Selbst wird weder belohnt noch bestraft; weder nutzen Ihm die Geschöpfe, wenn sie gehorsam sind, noch wendet Er damit Schaden von Sich ab. Wir aber haben Nutzen oder Schaden – unseren Handlungen entsprechend -; wer Allâh gegenüber gehorsam ist, der nutzt sich selbst; und wer die Grenzen überschreitet, indem er sündigt, der ist ungerecht zu sich selbst und verdient die harte Strafe Gottes. Der Hadîth-Gelehrte Ibn ^Asâkir sagt in seinem Werk über die Glaubenslehre: Jede Gabe von Ihm ist Güte und jede Strafe, die Er auferlegt, ist Gerechtigkeit.

Diese Erläuterung geht aus den Bedeutungen der zu Beginn angeführten Âyah und des angeführten Hadîth hervor. Abû Hayyân hat in seinem Werk „Al-Bahr al-Muhît“ gesagt: Allâh ist nicht verpflichtet, die Gehorsamen und auch nicht den Propheten selbst vor der Qual zu verschonen, sondern Er macht es, weil Er gnädig und gütig zu ihnen ist. Die Menschen werden befragt und zur Rechenschaft gezogen werden, weil sie verpflichtet sind, das zu verrichten, was Allâh ihnen auferlegt hat. Es steht niemandem zu sich gegen Allâh aufzulehnen, denn Allâh hat die Geschöpfe erschaffen. Er ist ihr Eigentümer; Er entlohnt sie für ihr Handeln und ist nicht ungerecht. Das Unrecht ist das Zuwiderhandeln demjenigen, dem das Befehlen und Verbieten gebührt und wurde auch wie folgt definiert: Der Umgang mit dem Eigentum eines anderen auf eine Weise, wie der Eigentümer es nicht erlaubt. Allâh ist der Eigentümer aller Geschöpfe und macht mit Seinen Geschöpfen, was Er will. Ihm gebührt das uneingeschränkte Befehlen und Verbieten, also ist es unmöglich, dass Er ungerecht wäre. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Fussilat, Âyah 46:

﴿وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰم لِّلعَبِيدِ ٤٦﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ist Seinen Dienern gegenüber nicht ungerecht.

Die Behauptung, dass Allâh zu irgendetwas verpflichtet wäre, widerspricht dem Islam, weil sie beinhaltet, dass Allâh beherrscht wäre, jedoch kann der Beherrschte nicht Gott sein. Der Gesandte Gottes hat im zuvor angeführten Hadîth verdeutlicht, dass Allâh nicht verpflichtet ist, irgendjemanden vor der Qual in der Hölle zu verschonen und ihn ins Paradies zu lassen, selbst wenn dieser 1.000 Jahre lang Allâh angebetet hätte; dies schließt das beste Geschöpf Gottes, den Propheten Muhammad, mit ein. Wenn dies auf die Propheten und sogar auf den besten aller Propheten zutrifft, wie ist es dann mit denjenigen, die einen weniger hohen Rang haben?!

An-Nawawiyy sagte in seiner Erläuterung von Sahîh Muslim: Der Glaube von Ahlu s-Sunnah ist, dass man durch bloßen Verstand nicht auf die Belohnung, die Bestrafung, die Pflichten, die Verbote oder andere Regeln, die den Verantwortlichen auferlegt sind, kommt; sie sind nur durch die islamische Religionslehre erkennbar. Zu ihrem Glauben gehört auch, dass Allâh zu nichts verpflichtet ist. Die Welt und das Jenseits sind Eigentum Gottes, Er bestimmt und tut mit Seinen Geschöpfen, was Er will. Würde Er alle Gehorsamen und Rechtschaffenen bestrafen und sie in die Hölle eintreten lassen, so wäre Er trotzdem gerecht; und wenn Er sie belohnt und ins Paradies eintreten lässt, so wird dies aus Güte ihnen gegenüber sein. Würde Er diejenigen, die Ihn verleugnen, belohnen und ins Paradies eintreten lassen, so würde es Ihm gebühren, jedoch hat Er berichtet – und Sein Bericht ist wahrhaftig -, dass Er dieses nicht tut. Er vergibt den Gläubigen und lässt diese aus Gnade ins Paradies eintreten und bestraft diejenigen, die Ihn verleugnen, und lässt diese die Hölle bewohnen, wobei Er ihnen gegenüber gerecht ist. Dieser Hadîth – er meinte den zu Beginn angeführten Hadîth – ist ein Beweis dafür, dass Allâh nicht verpflichtet ist, die Gehorsamen im Paradies zu belohnen.

Die Âyât, die beinhalten, dass man mit seinem Handeln das Paradies erlangt, wie z. B. die Âyah 32 aus der Sûrah an–Nahl und die Âyah 43 aus der Sûrah al-Mursalât, stehen nicht im Widerspruch zum erläuterten Hadîth. Sie bedeuten, dass das Handeln der Grund für den Eintritt ins Paradies und die Belohnung darin ist; dies ist aus Gnade und Güte Gottes, denn Er bestimmt hat, dass die guten Taten der Grund für die Belohnung im Jenseits sind; es ist nicht, weil Allâh dazu verpflichtet wäre.

Sollte jemand sagen:

Wenn es so ist, was bedeutet dann die Âyah 42 aus der Sûrah ar-Rûm und was bedeutet der von al-Bukhâriyy überlieferte Hadîth, der von Mu^âdh Iban Djabal erzählt wurde, in dem ein ähnlicher Wortlaut vorkam, wie in der erwähnten Âyah? Die Antwort ist, dass Allâh es den Gläubigen versprochen hat – was Allâh verspricht, geschieht und bleibt nicht aus.

An-Nawawiyy sagte in der Erläuterung des Buches Sahîh-Muslim: „Der Autor von at-Tahrîr sagte: ‚Allâh Subhânahu wa Ta^âlâ ist al-Haqq, Der zweifellos existiert. Al-Mawdjûd, Der über Anfang und Vergänglichkeit erhaben ist. Der Tod, das Paradies und die Hölle sind Wahrheiten –Haqq– d. h., sie werden zweifellos stattfinden. Die Pflicht der Diener Allâh gegenüber ist, das zu verrichten, was Er ihnen auferlegt hat. Allâh ist zu nichts verpflichtet, aber das, was Er seinen Dienern versprochen hat wird zweifelsfrei geschehen. „

Es ist somit verboten, zu behaupten, dass Allâh zu irgendetwas verpflichtet wäre oder dass Allâh Sich Selbst zu irgendetwas verpflichtet hätte. Nehmt euch vor solchen Behauptungen in Acht. Allâh ist zu nichts verpflichtet und Er tut, was Er will.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für Euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الله متفضل على عباده وليس واجبا عليه شىء

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا وحبيبَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُهُ أَرْسَلَهُ اللهُ بالهدَی وَدِينِ الحَقِّ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا ونذيرًا وَدَاعِيًا إلَى اللهِ بإذنِهِ وسِراجًا مُنِيرًا فَهَدَى اللهُ بهِ الأمةَ وكشفَ بهِ الغُمَّةَ وأخرَجَ بهِ الناسَ مِنَ الظُلُمَاتِ إلَى النُّورِ فَجَزَاهُ اللهُ خَيْرَ مَا جَزَى نَبِيًّا عَنْ أُمَّتِهِ اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ، أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ فاتقوا اللهَ ربَّ العالمين.

يقولُ اللهُ تعالى في القُرْءَانِ الكَريمِ في سُورَةِ الأَنْبِيَاءِ ﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾. وعن أبي هريرةَ رضي الله عنه قالَ قالَ رسولُ الله صلی الله عليه وَسلَّمَ قَارِبُوا وَسَدِّدُوا وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَنْ يَنْجُوَ أَحَدٌ مِنْكُمْ بِعَمَلِهِ. قَالُوا وَلَا أَنْتَ يَا رَسُولَ اللهِ قالَ وَلَا أَنَا إِلَّا أَنْ يَتَغَمَّدَنِيَ اللهُ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَفَضْلٍ اهـ رَوَاهُ مُسْلِمٌ.

اعْلَمُوا أَيُّها الإِخْوَةُ أَنّهُ قَدِ اتَّفَقَتْ كَلِمَةُ أَهْلِ الحَقِّ علَى أَنَّ اللهَ تعالى لا يَجِبُ عليهِ شَىْءٌ فَهُوَ سُبْحَانَهُ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ فَلَا ءَامِرَ وَلَا نَاهِيَ لَهُ، يَحْكُمُ في خَلْقِهِ بِمَا يُريدُ وَيَفْعَلُ في مِلْکِهِ مَا يَشَاءُ، يُعْطِي مَنْ يَشَاءُ ويَمْنَعُ مَنْ يَشَاءُ، فَكَمْ نَرَى مِنْ صَالِحٍ مُقَتَّرٍ عليهِ في الرِّزْقِ وَيَنْهَالُ عليهِ البَلاءُ كَالسَّيْلِ الجَارِفِ وَهُوَ ثَابِتٌ علَى طَاعَةِ اللهِ، وَكَمْ نَرَى مِنْ فَاسِدٍ فِي نَفْسِهِ مُفْسِدٍ في الأَرْضِ لا يُراعِي حَقًّا وَلَا يَفِي بِعَهْدٍ وَلَا يَحْفَظُ ذِمَّةً مَبْسُوطٌ لَهُ فِي الرِّزْقِ يَحْيَا في نَعِيمٍ قَدِ اغْتَرَّ بِمَتَاعِ الدَّنْيَا الزَّائِلَةِ وَأَغْرَاهُ الشيطانُ، وَكَمْ تَسَلَّطَ كَثِيرٌ مِنَ الجَبَابِرَةِ علَى الرِّقابِ فَعَاثُوا بَغْيًا وَضَلَالًا وَكُلُّ ذلكَ لِحِكْمَةٍ يَعْلَمُهَا اللهُ الحَكِيمُ، فَلَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يَعْتَرِضَ علَى اللهِ إِذَا رَأَى مِثْلَ ذلكَ كَمَا أَنَّهُ لَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يَعْتَرِضَ علَى اللهِ تعالَى إذَا رَأَى إِيلَامَ الأَطْفَالِ وَذَبْحَ البَهَائِمِ التِي أَحَلَّ اللهُ لَنَا الانْتِفَاعَ بِلُحُومِهَا.

ثُمُ إنَّ اللهَ لَا يَرْجُو ثَوابًا وَلَا يَخَافُ عِقَابًا وَلا يَجْتَلِبُ بِمَخْلُوقَاتِهِ نَفْعًا وَلَا يَدْفَعُ بِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ضُرًّا، أَمَّا نَحْنُ فَنَنْتَفِعُ وَنَتَضَرَّرُ بِحَسَبِ أَعْمَالِنَا فَمَنْ أَطَاعَ اللهَ نَفَعَ نَفْسَهُ وَمَنْ تَعَدَّى حُدُودَ اللهِ ظَلَمَ نَفْسَهُ وَصَارَ مُسْتَحِقًّا لِعَذَابِ اللهِ الشَّدِيدِ.

قالَ الحَافِظُ ابنُ عَسَاكِر في عَقِيدَتِهِ وَكُلُّ نِعْمَةٍ مِنْهُ فَضْلٌ وَكُلُّ نِقْمَةٍ مِنْهُ عَدْلٌ.
وَقَدْ دَلَّتِ الآيَةُ والحَدِيثُ علَى هَذَا الْمَعْنَى قالَ أَبُو حيان في البَحْرِ الْمُحِيطِ لَا يُسْأَلُ عَنْ حُكْمِهِ في عِبَادِهِ وَهُمْ يُسْأَلُونَ عَنْ أَعْمَالِهِمْ اهـ فالنَّاسُ يُسْأَلُونَ وَيُحَاسَبُونَ لأَنَّهُمْ مَأْمُورُونَ بِمَا فَرَضَهُ اللهُ عَلَيْهِمْ، فَلَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يَعْتَرِضَ عَلَى اللهِ فَهُوَ خَالِقُهُمْ وَمَالِكُهُمْ عَلَى الحَقِيقَةِ فَيَجْزِيهِمْ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَلَا يَكُونُ ظَالِمًا لَهُمْ، إِذِ الظُّلْمُ هُوَ مُخَالَفَةُ أَمْرِ وَنَهْيِ مَنْ لَهُ الأَمْرُ وَالنَّهْيُ أَوْ هُوَ التَّصَرُّفُ في مِلْكِ الغَيْرِ بِغَيْرِ إِذْنِهِ، واللهُ مَالِكُ الْمُلْكِ يَفْعَلُ في مِلْکِهِ مَا يُرِيدُ وَهُوَ الآمِرُ الْمُطْلَقُ وَالنَّاهِي الْمُطْلَقُ فَلَا يُتَصَوُّرَ في حَقِّه الظُّلْمُ قالَ تعالى في سورة فصلت ﴿وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ ٤٦﴾.

فَلَا يَصِحُّ أَنْ يُقَالَ يَجِبُ علَى اللهِ كَذَا لِأَنَّ هذَا مَعْنَاهُ أَنَّهُ مَحْكُومٌ لِغَيْرِهِ، وَالْمَحْكُومِيَّةُ تُنَافِي الأُلُوهِيَّةَ، وَقَدْ بَّينَ النبيُّ صلى الله عليه وسلم في حديثِه هذَا المعنَى وَأَوْضَحَ لِأُمَّتِهِ الْمُعْتَقَدَ الحَقَّ الذِي يَجِبُ أَنْ يَكُونَ مُسَتَقِرًّا في النُّفُوسِ فَقَالَ وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَنْ يَنْجُوَ أَحَدٌ مِنْكُمْ بِعَمَلِهِ أَيْ لَا يَجِبُ علَى اللهِ أَنْ يُدْخِلَ أَحَدًا الجنةَ وَيُزَحْزِحَهُ عَنِ النَّارِ لِأَجْلِ عَمَلِهِ وَلَوْ كَانَ عَمَلُهُ عِبَادَةَ أَلْفِ سَنَةٍ، بَلْ وَلَوْ كَانَ أَفْضَلَ خَلْقِهِ وَهُوَ نَبِيُّنَا محمدٌ صلى الله عليه وسلم كمَا صَرَّحَ بذلكَ بعدَ سُؤَالِ الصحابةِ لَهُ فَقَالَ وَلَا أَنَا إِلَّا أَنْ يَتَغَمَّدَنِيَ اللهُ أَيْ يَغْمُرَنِي بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَفَضْلٍ. وَإِذَا كانَ هذَا هو الحال بِالنِّسْبَةِ لِأَجَلِّ الأَنْبِيَاءِ وَسَيِّدِ السَّادَاتِ صلى الله عليه وسلم فَكَيْفَ بِمَنْ هُمْ دُونَه.

قالَ النَّوَوِيُّ في شَرْحِ صَحِيحِ مُسْلِمٍ مَذْهَبُ أَهْلِ السُّنَّةِ أَنَّهُ لَا يَثْبُتُ بِالعَقْلِ (أَيْ بِمُجَرَّدِهِ) ثَوَابٌ وَلَا عِقَابٌ وَلَا إِيجَابٌ وَلَا تَحْرِيمٌ وَلَا غَيْرُهَا مِنْ أَنْوَاعِ التَّكْلِيفِ وَلَا تَثْبُتُ هذِهِ كُلُّها إِلَّا بِالشَّرْعِ، وَمَذْهَبُهُمْ أَنَّ اللهَ تعالَى لَا يَجِبُ عليهِ شَىْءٌ بَلِ الدُّنْيَا وَالآخِرَةُ مِلْكُهُ يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ وَيَحْكُمُ مَا يَرِيدُ، فَلَوْ عَذَّبَ الْمُطِيعِينَ وَالصَّالِحينَ أَجْمَعِينَ وَأَدْخَلَهُمُ النَّارَ كَانَ عَدْلًا مِنْهُ، وَإِذَا أَكْرَمَهُمْ وَنَعَّمَهُمْ وَأَدْخَلَهُمُ الجَنَّةَ فَهُوَ فَضْلٌ مِنْهُ، وَلَوْ نَعَّمَ الكَافِرينَ وَأَدْخَلَهُمُ الجَنَّةَ كانَ لَهُ ذَلِكَ، وَلَكِنَّهُ أَخْبَرَ وَخَبَرُهُ صِدْقٌ أَنَّهُ لَا يَفْعَلُ ذَلِكَ بَلْ يَغْفِرُ لِلْمُؤْمِنِينَ وَيُدْخِلُهُمُ الجنةَ بِرَحْمَتِهِ وَيُعَذِّبُ الكَافِرينَ وَيُدْخِلُهُمُ النَّارَ عَدْلًا مِنْهُ، وفي هذَا الحديثِ دِلَالَةٌ لِأَهْلِ الحَقِّ أَنَّهُ لَا يَسْتَحِقُّ أَحَدٌ (أَيْ لَيْسَ حَقًّا وَاجِبًا علَى اللهِ) الثَّوَابَ والجنةَ بِطَاعَتِه اهـ

وأما قولُ اللهِ تعالَى في سورةِ النَّحْلِ ﴿ٱدۡخُلُواْ ٱلۡجَنَّةَ بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ ٣٢﴾ وَقَوْلُهُ في سورةِ الْمُرْسَلَاتِ ﴿كُلُواْ وَٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ ٤٣﴾، ونحوُهُما مِنَ الآيَاتِ الدَّالَّةِ علَی أَنَّ الأَعْمَالَ يُدْخَلُ بِهَا الْجَنَّةُ فَلَا تَعَارُضَ بَيْنَهَا وَبَيْنَ الحَدِيثِ الشَّرِيفِ بَلِ الْمَعْنَى أَنَّ دُخَولَ الجنةِ والتنعمَ فِيهَا بِالْأَعْمَالِ أَيْ بِسَبَبِهَا، هَذَا مِنْ رَحْمَةِ اللهِ وَفَضْلِهِ فَإِنَّ اللهَ قَدْ جَعَلَ الأَعْمَالَ الصَّالِحَةَ سَبَبًا لِلْفَوْزِ في الآخِرَةِ بِرَحْمَتِهِ لَا بِإِيجَابِ أَحَدٍ ذَلِكَ عَلَيْهِ.

فَإِنْ قِيلَ إِذًا مَا مَعْنَى قَوْلِ اللهِ تَعالى في سُورَةِ الرُّومِ ﴿وَكَانَ حَقًّا عَلَيۡنَا نَصۡرُ
ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٤٧﴾، وَمَا مَعْنَى مَا أَخْرَجَهُ البُخُارِيُّ عنْ مُعَاذٍ أَنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ فَإِنَّ حَقَّ اللهِ علَى العِبَادِ أَنْ يَعْبُدُوهُ وَلَا يُشْرِكُوا بِهِ شَيْئًا وَحَقُّ العِبَادِ علَى اللهِ أَنْ لَا يُعَذِّبَ مَنْ لَا يُشْرِكُ بِهِ شَيْئًا (أَيْ وَقَدْ عَبَدَهُ حَقَّ عِبَادَتِهِ) فَالْجَوَابُ أَنَّ الآيَةَ وَالحدِيثَ وَمَا أَشْبَهَ ذَلِكَ مِنَ النُّصُوصِ مَعْنَاهُ أَنَّ اللهَ وَعَدَ بِذَلكَ وَاللهُ لَا يُخْلِفُ وَعْدَهُ.

قالَ النَّوَوِيُّ في شَرْحِ صَحِیحِ مُسْلِمٍ قَالَ صَاحِبُ التَّحْرِيرِ اللهُ سُبحانَهُ هُوَ الحَقُّ الْمَوْجُودُ الأَزَلِيُّ البَاقِي الأَبَدِيُّ، والْمَوْتُ وَالجَنَّةُ وَالنَّارُ حَقٌّ أَيْ أَنَّها وَاقِعَةٌ لَا مَحَالَةَ، فَحَقُّ اللهِ علَى العبادِ مَا يَسْتَحِقُّهُ عَلَيْهِمْ وَحَقُّهُمْ عَلَيْهِ مَعْنَاهُ مَا هُوَ مُحَقَّقٌ وَاقِعٌ لَا مَحَالَةَ.

وَلَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يَقُولَ لَازِمٌ عَلَى اللهِ كَذَا أَوْ أَلْزَمَ اللهُ نَفْسَهُ بِكَذَا فَالْحَذَرَ الحذَرَ مِنْ مِثْلِ هَذِهِ الأَلْفَاظِ الشَّنِيعَةِ فَإِنَّ اللهَ لَا يَجِبُ عَلَيْهِ شَىءٌ وَهُوَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِیدُ. هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

[1] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Allâh’ın, Kulları Üzerinde Fazileti Çoktur Ve O’nun Üzerine Hiçbir Şey Farz Değildir

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾

Manası: O (Allâh), yaptıklarından sorulmaz, lakin onlar (mükellef yaratılmışlar) sorulurlar. (El-Enbiyâ’ suresi, 23. ayet)

Rasûlullâh bir hadis-i şerifte meâlen şöyle buyurmuştur:

Allâh’ın üzerine, itaatkârları ve peygamberleri dahi azaptan koruması farz değildir. Ancak Allâh bunu, onlara karşı merhamet ettiğinden ve O’nun, onların üzerine fazileti çok olmasından yapar.

Değerli kardeşlerim; bilin ki hak ehli, Allâh’ın üzerine hiçbir şeyin farz olmadığı hususunda ittifak etmiştir. Bütün noksanlıklardan münezzeh olan Allâh, dilediğini yapandır. O’na emreden veya O’nu nehyeden yoktur. O, yaratılmışlar için dilediği şeyi hükmeder ve onlara dilediğini yapandır. Allâh, dilediğine verir ve dilediğini men eder. Nitekim nice rızkı az olan ve çokça belalara uğrayan salihler görülür; ki onlar Allâh’a karşı itaatte sabittir. Ve nice dünyada fesada sebep olan bozuk insan vardır ki, rızıkları geniştir ve nice nimetler içinde yaşamaktalar, dünyanın geçici lezzetlerine aldanmışlar ve şeytan da onları aldatmıştır. Yine nice zalim hükümdarlar insanlara zulmetmişlerdir. Muhakkak ki Allâh’ın bu takdirinde O’nun bildiği bir hikmet vardır. Dolayısıyla bir kimse buna benzer şeyleri gördüğünde Allâh’a itiraz edemez. Yine aynı şekilde, hiç kimse çocukların acı çekmesini veya Allâh’ın bizlere etlerinden faydalanmamızı caiz kıldığı hayvanların kesilmesini görmesinden dolayı Allâh’a itiraz edemez. Allâh hakkında sevap umma veya azaptan korkma söz konusu değildir ve yaratılmışlar itaat ederlerse, Allâh’a bir fayda gelmez ve Allâh bununla Kendisini zarara uğramaktan da korumaz. Bizler ise, amellerimize göre, fayda veya zarar görürüz. Kim Allâh’a itaat ederse, fayda görür ve kim dinin sınırlarını aşıp günah işlerse kendisine zulmetmiş ve Allâh’ın şiddetli azabını hak etmiş olur. Yukarıda zikredilen ayet ve hadis bu manaya işaret etmektedir.

Allâh, yaratılmışları yaratandır ve hakikatte O’nların Mâlikidir. Allâh, onları yaptıkları amellere göre mükâfatlandırır ve onlara zulmetmez. Zulüm, emretmeye veya nehyetmeye layık olanın emrine veya nehyine muhalefet etmek veya birisinin mülkünü izni olmadan kullanmaktır. Allâh bütün yaratılmışların Mâlikidir ve O, mülküyle dilediğini yapandır. Kayıtsız emreden ve nehyeden Allâh’tır. Dolayısıyla O’nun hakkında zulüm imkansızdır. Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyur:

﴿وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ ٤٦﴾

Manası: Rabbin kullarına zulmetmez.

Böylece Allâh’ın üzerine bir şeyin farz olduğunu söylemek, İslam’a zıt düşmektedir, çünkü bu söz Allâh’ın mahkûm olduğunu ifade etmektedir. Mahkûmiyet ise uluhiyeti nefyeder. Peygamber efendimiz Muḥammedﷺ hutbenin başında zikredilen hadiste manayı açıklamıştır ve ümmetine nefislerde sabit kalması farz olan doğru inancı izah etmiştir. Bu hadisten, Allâh’ın üzerine, hiç kimseyi yapmış olduğu amellerden dolayı cennete girdirmesi ve cehennem ateşinden korumasının farz olmadığı anlaşılıyor, hattâ o kimsenin ameli 1000 yıllık amel dahi olsa. Hattâ o kimse, yaratılmışların en üstünü olsa bile ki bu peygamber efendimiz Muḥammed’dir ﷺ. Peygamberler ve peygamberlerin en üstünü hakkında hâl böyleyse, onlardan mertebe bakımından daha düşük olanlarla ilgili durum nasıldır?!

En-Nevevî Şerh-i Muslim’de şöyle demiştir:

‘Ehl-i Sünnet’in inancı, kişinin sadece akılla sevabın, azabın, farzların, yasakların ve mükelleflerin üzerine farz olan diğer kuralların var olduğunu bilememesi yönündedir. Bunlar ancak dinî hükümlerinin öğrenilmesiyle bilinir. Ehl-i Sünnet şuna inanmaktadır: Allâh’ın üzerine hiçbir şey farz değildir. Dünya ve ahiret O’nun mülküdür. O, dilediğini yapar ve dilediğine hükmeder. Şayet Allâh itaat edenlerin ve salihlerin hepsini azaplandırsa ve cehenneme girdirse, bu yine O’ndan adalet olur. Allâh’ın onları mükâfatlandırması ve cennete girdirmesi de, Allâh’ın onların üzerine olan faziletindendir. Şayet Allâh kâfirleri mükâfatlandırsa ve onları cennete girdirse, bu O’na layıktır. Ancak Allâh, mü’minleri bağışlayacağını ve onları rahmetiyle cennette girdireceğini ve kâfirleri azaplandıracağını ve onları cehenneme girdireceğini – ki bu O’ndan adalettir – bildirmiştir. Muhakkak ki Allâh’ın bildirdiği doğrudur. Bu hadis (başta zikredilen hadisi kastediyor) Allâh’ın üzerine, itaatkârları cennette mükâfatlandırması farz olmadığına işaret ediyor.’

Kişinin amelleriyle cennete kavuşacağını ifade eden ayetler ise – örneğin En-Neḥl suresinin 32. ayetinde ve El-Murselât suresinin 43. ayetinde olduğu gibi – açıklanan hadis ile çelişmemektedir. Bu ayetler, hayırlı amellerin cennete girmeye ve orada nimetlendirilmeye sebep olduğunu ifade etmektedir. Allâh’ın hayırlı amelleri ahiretteki mükaafatın sebebi kılması, O’nun rahmetinden ve üzerimize olan faziletindendir; haşa bunun O’nun üzerine farz olmasından değildir. Birisi şöyle soracak olursa: ‘Eğer mesele böyleyse, Er-Rûm suresinin 42. ayeti ve İmam Buhari’nin Mu’âz bin Cebel’den rivayet ettiği ve ayette geçen ibareye benzer bir ibare içeren hadisin anlamı nedir?’

Bu sorunun cevabı şu şekildedir: Allâh bunu kullarına vadetmiştir. Allâh’ın vaadi ise yerine gelir.

Böylece Allâh’ın üzerine bir şeyin farz olduğunu veya Allâh’ın kendisine bir şeyi farz kıldığını söylemek caiz değildir. Bu tür söylemlerden sakının. Allâh’ın üzerine hiçbir farz yoktur ve O dilediğini yapar.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Kâmet getir!

Az-Zinâ ist ein gefährliches Übel 04.08.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Az–Zinâ ist ein gefährliches Übel

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Isrâ´, Âyah 32:

﴿وَلَا تَقۡرَبُواْ ٱلزِّنَىٰٓۖ إِنَّهُۥ كَانَ فَٰحِشَةٗ وَسَآءَ سَبِيلٗا ٣٢﴾

Die Bedeutung lautet: … und nähert euch dem Zinâ nicht, wahrlich er ist eine große Sünde und ein schlechter Weg.

Allâh hat den Menschen erschaffen und ihm bestimmte Bedürfnisse und Verlangen gegeben, sodass der Mensch in der Regel nach deren Erlangung strebt. Allâh hat für den Menschen auch viel Nützliches erschaffen, mit deren Hilfe der Mensch die schwierigen Situationen bewältigen kann. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Djâthiyah, Âyah 13:

﴿وَسَخَّرَ لَكُم مَّا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا مِّنۡهُۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَتَفَكَّرُونَ ١٣﴾

Die Bedeutung lautet: Und Er (Allâh) hat das für euch dienstbar gemacht, was in den Himmeln und was auf Erden ist; alles ist von Ihm. Wahrlich, hierin liegen Zeichen für diejenigen, die nachdenken.

Allâh hat dem Menschen jedoch nicht erlaubt, das Nützliche, das Allâh für den Menschen erschaffen hat, so zu verwenden, wie es allen seinen Neigungen und Verlangen entspricht, sondern nur entsprechend den Regeln, die er offenbart hat. Allâh hat die Propheten gesandt, damit sie die Menschen aufklären und das lehren, was zum Glück auf der Welt und zur Glückseligkeit im Jenseits führt.

Zudem hat Allâh das Leben der Menschen vom Leben der Tiere unterschieden, indem Er den Menschen einen Verstand gegeben hat, sodass sie in der Lage sind, Gutes von Schlechtem und Nützliches von Schädlichem zu unterscheiden. Deswegen hat Allâh den Tieren keine Verantwortung auferlegt, jedoch den Menschen, also ist der Mensch verpflichtet, sich an die Regeln zu halten, die Allâh ihm auferlegt hat, damit er auf der Welt ein Leben in Ehre führt und im Jenseits vor der Strafe Gottes verschont wird.

Darin besteht das richtig Verhalten und nicht in den Forderungen derer, die den Menschen ermutigen, sich seinen Neigungen und Verlangen hinzugeben, insbesondere den verbotenen Blicken sowie dem verbotenen Berühren und verbotenen Geschlechtsverkehr.

Warum sollte man dazu ermutigen, wenn man sein Verlangen auf eine richtige, von Allâh erlaubte Weise stillen kann?!

Unser Schöpfer hat das Heiraten erlaubt und Grundlagen und Regeln hierfür festgelegt; derjenige, der sie beachtet und gut anwendet, der stillt sein Verlangen, ohne die Rechte anderer zu verletzen.

Derjenige, der die Verschonung erlangen will, der soll die islamisch-rechtlichen Grenzen nicht überschreiten, damit er auf der Welt und im Jenseits verschont wird. Er soll sein Verlangen auf richtige Weise erlangen, anstatt auf Verbotenes zurückzugreifen, denn der Genuss, der die Strafe Gottes nach sich zieht, ist übel. Derjenige, der die Regeln der islamischen Religion nicht beachtet und bestrebt ist, seine Gier, ganz gleich auf welche Weise, zu stillen, den führt der Teufel zum Begehen des verbotenen Geschlechtsverkehrs (az–Zinâ), welcher eine abscheuliche Sünde ist. Es besteht kein Zweifel daran, dass az–Zinâ zu den gefährlichsten Sünden sowie zu den verheerenden Sünden, die die Gesellschaft bedrohen, gehört. Az–Zinâ und die Sünden, die dazu führen, haben sich in der heutigen Zeit weltweit stark verbreitet, sogar wird dazu aufgerufen, sich von aufrechten Regeln zu entfernen; sogar wird derjenige, der sich anständig kleidet, von einigen Menschen auf eine Weise angeschaut, als wollten sie zu ihm sagen „zurückgebliebener Primitivling“. Dies ist eine große Plage und eine große Katastrophe, die über unsere junge Generation heimgesucht hat und sich unter den Menschen ausgebreitet hat.

Al-Bukhâriyy überlieferte, dass ^Abdu l-Lâh Ibn Mas^ûd den Gesandten Gottes ﷺ nach der größten Sünde gefragt hat und die Antwort des Propheten ﷺ (sinngemäß) lautete: Der Unglaube! Er fragte nach der nächsten und der Gesandte Gottes ﷺ sagte (sinngemäß): Das Morden! Danach fragte er nach der nächsten und der Prophet ﷺ sagte (sinngemäß): Der Zinâ mit der Frau deines Nachbarn!

Dieser Hadîth lehrt, dass der Unglaube die größte Sünde ist und dass danach das unrechtmäßige Morden und danach az–Zinâ folgt.

Der Prophet ﷺ sagte (sinngemäß) der Zinâ mit der Frau deines Nachbarn, weil der Zina mit der Frau des Nachbarn abscheulicher ist, denn er beinhaltet das Verletzen des Rechts eines Nachbarn.

Wehe demjenigen, der die Rechte anderer verletzt und sich von dieser Sünde nicht fernhält.

Der Zinâ war oft der Grund für einen schlechten Ruf, Zerstörung, Verletzung, Mord, Spaltung von Familien, Auseinanderreißen von Geschwistern und Kontaktabbruch unter Freunden und Verwandten.

Aus diesem Grund hat Allâh, der Erhabene, den Zinâ in allen Scharâ´i^, d. h. den Regelungen, die Er den Propheten offenbart hat, verboten, also war er niemals erlaubt. Zudem hat jeder Prophet davor gewarnt und seine Gefahren verdeutlicht.

Der Prophet Muhammad ﷺ hat ermutigt, sich vor dem Zinâ zu schützen, indem er den jungen Menschen das Heiraten nahegelegt hat. Des Weiteren hat er seiner Gemeinschaft ans Herz gelegt, den Heiratswilligen, der religiös orientiert ist und einen guten Charakter hat, zu verheiraten, d. h. nicht sein geringes Vermögen oder die geringe Menge der Brautgabe in Betracht zu ziehen. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إِذَا جَاءَكُمْ مَنْ تَرْضَوْنَ دِينَهُ وَخُلُقَهُ فَزَوِّجُوهُ إِلَّا تَفْعَلُوا تَكُنْ فِتْنَةٌ في الأَرْضِ وَفَسَادٌ عَرِيضٌ

Die Bedeutung lautet: Wenn ein Heiratswilliger, dessen Religion und Charakter ihr akzeptiert, d. h. der religiös und charakterstark ist, zu euch kommt, dann verheiratet ihn. Wenn ihr dies nicht tut, dann wird dies auf der Erde Unheil (Fitnah) und große Verderbtheit verursachen.

Wenn man dieses nicht einhält, sondern das Verheiraten desjenigen, auf den die genannte Beschreibung zutrifft, abgelehnt wird, weil das viele Vermögen oder das besondere Ansehen oder der besondere Ruf unter den Menschen angestrebt wird, dann besteht die Gefahr des Ausbreitens großen Übels auf der Erde.

Fazit ist: Das Gute ist innerhalb der islamisch-rechtlichen Grenzen und die Basis der Weisheit ist die Angst vor Allâh. Lob gebührt Allâh zu allen Zeiten.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salât und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

جمعية المشاريع الخيرية الإسلامية

خطبة الجمعة بتاريخ 4/8/2023

الزنى داء خطير

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا وحبيبَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُهُ أَرْسَلَهُ اللهُ بالهدَی وَدِينِ الحَقِّ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا ونذيرًا وَدَاعِيًا إلَى اللهِ بِإِذْنِهِ وسِرَاجًا مُنِيرًا فَهَدَى اللهُ بهِ الأُمَّةَ وكَشَفَ بِهِ الغُمَّةَ وَأَخْرَجَ بهِ النَّاسَ مِنَ الظُلُمَاتِ إلَى النُّورِ فَجَزَاهُ اللهُ خَيْرَ مَا جَزَى نَبِيًّا عَنْ أُمَّتِهِ اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ، أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ فاتقوا اللهَ ربَّكُمُ الذِي قالَ في كِتابِه الكَريمِ في سُورةِ الإسراءِ ﴿وَلَا تَقۡرَبُواْ ٱلزِّنَىٰٓۖ إِنَّهُۥ كَانَ فَٰحِشَةٗ وَسَآءَ سَبِيلٗا ٣٢﴾.

لَقَدْ خَلَقَ اللهُ الإنسانَ مُرَكَّبًا فيهِ غَرَائِزُ وَحَاجَاتٌ وَمُتَطَلَّبَاتٌ يَسْعَى الْمَرْءُ عَادَةً لِتَحْقِيقِهَا، وَسَخَّرَ لِهذَا الإنسانِ أَشْيَاءَ كَثِيرَةً لِتَكُونَ عَوْنًا لَهُ في مُواجَهَةِ مَشَقَّاتِ الدُّنْيَا وَظُرُوفِ الحَيَاةِ العَصِيبَةِ، قالَ تعالَى في سُورَةِ الجَاثِيَةِ ﴿وَسَخَّرَ لَكُم مَّا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا مِّنۡهُۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَتَفَكَّرُونَ ١٣﴾.

وَلكنْ لَمْ يُرَخِّصْ رَبُّنا تعالى لِلإنسانِ أَنْ يَتَصَرَّفَ بِما سَخَّرَهُ لَهُ علَى هَوَاهُ وَكمَا تَشْتَهِي نَفْسُهُ وتَمِيلُ إلَيْهِ غَرائِزُهُ بِلَا ضَوابِطَ، بَلْ شَرَعَ سبحانَهُ الشريعةَ وبيَّنَ الأَحْكَامَ وَأَرْسَلَ أَنْبِيَاءَهُ الكِرَامَ لِإِرْشَادِ الناسِ إلَى مَا فِيهِ صَلَاحُهُم وفَلاحُهُمْ لِيَسْلَمَ مَنِ اقْتَدَى بِهمْ في الدنيا ويَفُوزَ في الآخِرَةِ، وَقَدْ مَيَّزَ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ حَياةَ الإنسانِ عَنْ حَيَاةِ البهَائِمِ بِأَنْ خَلَقَ في الإنسانِ نِعْمَةَ العَقْلِ الذِي يُمَیِّزُ بهِ بينَ الْخَيْرِ والشَّرِّ وبينَ مَا يَنْفَعُ وَمَا يَضُرُّ ولمْ يَجْعَلْ ذلكَ في البَهَائِمِ، ولِذَلِكَ لَمْ يَجْعَلِ اللهُ البهائِمَ مِنْ أَهْلِ التَّكْلِيفِ، وَكَلَّفَ الإنسانَ بِمَا أَوْجَبَهُ عَلَيْهِ، فَيَجِبُ عليهِ أَنْ يَلْتَزِمَ حُدُودَ الشَّرْعِ لِيَحْيَا في الدنيا حَيَاةً كريمَةً وَيَنْجُوَ في الآخِرَةِ مِنْ عَذَابِ اللهِ.

وهذَا هُوَ التَّوَجُّهُ السَّلِيمُ بِخِلَافِ مَنْ يَدْعُو لِإِطْلَاقِ الرَّغَبَاتِ وَالشَّهَوَاتِ لِلإِنْسانِ وَلا سِيَّمَا شَهَواتِ النَّظَرِ الْمُحَرَّمِ وَالْمَسِّ الْمُحَرَّمِ وَالِجمَاعِ الْمُحَرَّمِ.

وَمَا الدَّاعِي إلَى التَّحْرِيضِ علَى ذلكَ طالَما يُمْكِنُ قَضَاءُ الحَاجَةِ بِطُرُقٍ سَلِيمَةٍ مَشْرُوعَةٍ أَبَاحَهَا اللهُ تعالَى، فَقَدْ شَرَعَ رَبُّنا الزِّواجَ وَجَعَلَ لِذَلِكَ أُصُولًا وَقَواعِدَ إذَا أَحْسَنَ الإِنْسَانُ اسْتِخْدَامَها وَلَمْ يَتَعَدَّها تَمَّ لَهُ تَحْقِيقُ غَايَتِهِ وَإِشْبَاعُ رَغْبَتِهِ دُونَ أَيِّ شُذُودٍ أَوْ تَعَدٍّ عَلَى حُقُوقِ الآخَرِينَ.

فَلْيَقِفْ مُرِيدُ السلامَةِ عِنْدَ حَدِّ الشرعِ فَيَسْلَمَ في دِينِهِ وَدُنْیَاهُ، وَيَنَالَ مُبْتَغَاهُ بِالطُّرُقِ الصَّحِيحَةِ بَدَلَ أَنْ يَلْهَثَ وَرَاءَ الحَرَامِ فَإِنَّهُ لَا خَيْرَ في لَذَّةٍ تُفْضِي إلَى سَخَطِ رَبِّ العَالَمِينَ، وَمَنْ لَمْ يُراعِ الأَحْكَامَ الدِّينيَّةَ في حَيَاتِه وسَعَى لإِشْبَاعِ غَرَائِزِهِ وَإِطْفَاءِ نَارِ شَهْوَتِهِ كيْفَمَا اتَّفَقَ هَوَى فِي الحَضِيضِ وَقَادَهُ إِبْلِيسُ إلَى الوُقُوعِ في مَعْصِيَةِ الزِّنَى هذه الفاحشة الشَّنيعة. ولا شكَّ أنَّ الزِّنَی هُوَ مِنْ أَخْطَرِ الفَواحِشِ وَأَكْبَرِ الْمُوبِقَاتِ التِي تُهَدِّدُ الْمُجْتَمَعَاتِ وَمَا أَكْثَرَ انْتِشَارَهُ وَانْتِشَارَ مَا يُؤَدِّي إليهِ فِي الأَرْضِ اليَوْمَ، فَكَمْ مِنْ مَجَالِسَ ومُنْتَدَيَاتٍ تُكْشَفُ فِيهَا العَوْرَاتُ أَمَامَ مَنْ يَحْرُمُ عليهِ النَّظَرُ إلَيْهَا، وكم من اخْتِلاطٍ بينَ الرِّجالِ والنِّساءِ يَحْصُلُ فيهِ تَضَامٌّ وَتَلَاصُقٌ مُحَرَّمٌ، وكم مِنْ مُنَاقَشَاتٍ بينَ الذُّكورِ والإِناثِ تَتَّسِمُ بِالخلاعَةِ والكلامِ السَّاقِطِ، وكم مِنْ سهَرَاتٍ تَنْطَوِي علَى الْمُجُونِ وَالفِسْقِ، بَلْ صَارَتِ الدَّعْوَةُ إلى الانْحِلَالِ وَالتَّجَرُّدِ مِنْ ثَوْبِ الاسْتِقَامَةِ تَحْصُلُ جِهَارًا بِلَا حَيَاءٍ ولا خَجَلٍ وَلَا رَادِعٍ تَحْصُلُ مِنْ خِلالِ وسائِلِ إعلامٍ وَمُقَابَلَاتٍ وبرامِجَ علَى شاشاتِ التلفزةِ أَوْ عَبْرَ وَسائِلِ التَّواصُلِ الأُخْرَى، يُرَادُ مِنْهَا إِفْسَادُ شَبَابِنَا وَشَابَّاتِنَا حَتَّى صارَ كَثيرٌ مِنَ الناسِ يَنْظُرونَ إلَى مَنْ يَلْبَسُ ثَوْبَ العِفَّةِ نَظْرَةَ اسْتِهْجَانٍ تَنْضَوِي تَحْتَهَا اتِّهَامَاتٌ لَهُ بِالتَّخَلُّفِ وَعَدَمِ مُوَاكَبَةِ رَكْبِ الْحَضَارَةِ. فَأَيُّ بَلَاءٍ وَأَيُّ مُصِيبَةٍ تِلْكَ التِي تُواجِهُ شَبابَنا وَأَيُّ مَرَضٍ ذاكَ الذِي تَفَشَّى بَيْنَ النَّاسِ اليَوْمَ!!!

لَقَدْ بَيَّنَ اللهُ تعالى في مُحْكَمِ التَّنْزِيلِ خَطَرَ مَعْصِيَةِ الزِّنَى وَسُوءَ عاقِبَتِها علَى الإِنْسانِ وَالْمُجْتَمَعِ حيثُ قالَ في سورةِ الإسرَاءِ ﴿وَلَا تَقۡرَبُواْ ٱلزِّنَىٰٓۖ إِنَّهُۥ كَانَ فَٰحِشَةٗ وَسَآءَ سَبِيلٗا ٣٢﴾. وروى البُخَارِيُّ عَنْ عَبْدِ اللهِ بنِ مَسْعُودٍ قَالَ سَأَلْتُ النبيَّ صلى الله عليه وسلم أَيُّ الذَّنْبِ أَعْظَمُ عِنْدَ اللهِ؟ قالَ أَنْ تَجْعَلَ للهِ نِدًّا وَهُوَ خَلَقَكَ، قُلْتُ إِنَّ ذَلِكَ لعَظِيمٌ، قُلْتُ ثُمَّ أَيُّ؟ قالَ أَنْ تَقْتُلَ وَلَدَكَ تَخَافُ أَنْ يَطْعَمَ مَعَكَ، قُلْتُ ثُمَّ أَيُّ؟ قَالَ أَنْ تُزَانِيَ حَلِيلَةَ جَارِكَ اهـ.

فَدَلَّ الحَدِيثُ علَى أَنَّ الكُفْرَ أَكْبَرُ الذُّنُوبِ، وَيَلِي ذَلِكَ قَتْلُ النَّفْسِ التِي حَرَّمَ اللهُ إلّا بِالْحَقِّ ثم الزِّنَى.

وإنَّما خَصَّ النبيُّ صلى الله عليه وسلم حلِيلَةَ الجَارِ في حَدِيثِه لِكَوْنِ الزِّنَى بِحَلِيلَةِ الجَارِ أَقْبَحُ حَيْثُ يَجْمَعُ الزَّانِي بِذلكَ بَيْنَ الزِّنَى وَانْتِهَاكِ حَقِّ الجِوَارِ، فَتَبًّا لِمَنْ لَا يُراعِي الحُرُمَاتِ وَالْحُقُوقَ وَلَا يَجِدُ مِنْ نَفْسِهِ تَأْنِيبًا علَى هذهِ الجَريَمةِ وَلَا رَادِعًا عَنْهَا.

وَكَمْ جَلَبَ الزِّنى عَارًا وَدَمَارًا وَتَسَبَّبَ في اضْطِرَابَاتٍ وَسَفْكِ دَمٍ وَتَفْرِيقِ أُسَرٍ وَتَشْتِيتِ أَطْفَالٍ وَتَبَاعُدِ أَصْدِقَاءَ أَوْ أَقَارِبَ فَلِذَلِكَ حَرَّمَ اللهُ تعالى هذَا الذَّنْبَ الشَّنِيعَ في كُلِّ الشَّرَائِعِ فَلَمْ يَكُنْ مُبَاحًا أَلْبَتَّةَ في شَرِيعَةِ نَبِيٍّ قَطّ مِنْ لَدُنْ أَوَّلِهِمْ أَبِي البَشَرِ ءَادَمَ إلَى محمدٍ صَلَواتُ اللهِ وَسَلَامُهُ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ، وَكُلُّهُمْ حَذَّرَ مِنْهُ وَبَيَّنَ خُطُورَتَهُ. فهذا نَبِيُّ اللهِ صلى الله عليه وسلم حَضَّ علَى التَّحَصُّنِ مِنَ الزِّنَى فَحَثَّ الشَّبَابَ علَى الزِّواجِ كمَا رَغَّبَ أُمَّتَهُ بأنَّهُمْ لَا يَنْبَغِي أَنْ يَتَقَاعَسُوا إذا جاءَهُم إنسانٌ دَيِّنٌ أي مُتَمَسِّكٌ بِدِينِ اللهِ وصاحبُ خُلُقٍ حَسَنٍ عَنْ تَزْوِيجِهِ أَيْ لَا يَنْظُرُوا إلَى فَقْرِهِ أَوْ قِلَّةِ الْمَهْرِ الذِي هُوَ يَسْتَطِيعُ أَنْ يَدْفَعَهُ فقَالَ عَلَيْهِ السَّلامُ إِذَا جَاءَكُمْ مَنْ تَرْضَوْنَ دِينَهُ وَخُلُقَهُ فَزَوِّجُوهُ إِلَّا تَفْعَلُوا تَكُنْ فِتْنَةٌ في الأَرْضِ وَفَسَادٌ عَرِيضٌ اهـ فمَنْ لَمْ يَفْعَلْ هَذا بَلْ تَقَاعَسَ عَنْ تَزْوِيجِ مَنْ هَذِه صِفَتُهُ لِرَغْبَةٍ في كَثْرَةِ المالِ أَوْ لِرَغْبَةٍ في الجَاهِ وَالسُّمْعَةِ بَيْنَ النَّاسِ فَإِنَّ ذَلِكَ يُعَرِّضُهُمْ إِلَى الفَسَادِ والفِتْنَةِ فِي الأَرْضِ.

وَخُلَاصَةُ القَوْلِ إنَّ الخَيْرَ في الْتِزَامِ حُدُودِ الشَّرْعِ وَرَأْسُ الحِكْمَةِ مَخَافَةُ اللهِ.

وَالْحَمْدُ للهِ أَوَّلًا وَءَاخِرًا.

الخطبةُ الثانيةُ

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Kıyametin Büyük Alametleri

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Rabbimiz Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿ٱقۡتَرَبَتِ ٱلسَّاعَةُ وَٱنشَقَّ ٱلۡقَمَرُ ١﴾

El-Kamer suresi, 1. ayet

Manası: Kıyamet günü yaklaştı ve ay yarıldı.

Ahirette fayda verecek olan takvadır.

Ey mü’min kardeşlerim; biliniz ki, belirli alametler meydana gelmeden önce kıyamet günü hasıl olmayacaktır. Bunlar, hadiste geçtiǧi gibi on alamettir ve bu alametler kıyamet gününün yaklaştıǧına delalet ederler. Bunlara „Kıyametin Büyük Alametleri“ denir. Bu alametler Deccâl’ın ortaya çıkması, Meryem’in oğlu Îsâ’nın yeryüzüne inmesi, Ye’cûc ve Me’cûc kavimlerinin ortaya çıkması, güneşin batıdan doğması, Dâbbetul Ard’ın ortaya çıkması, dumanın meydana gelmesi, üç Husûf ve Yemen diyarının Aden bölgesinde bir ateşin çıkması.

Değerli kardeşlerim; Deccâl’a gelince o Âdemoğullarından bir insandır ve Benî İsrâîl’den olduğu zannediliyor. Yaklaşık bir buçuk senelik bir süre içinde dünyanın dörtbir yanını gezecek ve melekler ona mani oldukları için Mekke ve Medîne’ye giremeyecektir. Deccâl’ın ortaya çıkması kuraklığın ve açlığın olduğu bir dönemde olacaktır. Deccâl İlâhlığı iddia edecek ve ona uyanlar yiyecek ve doyacaklardır çünkü Allâh, onu bazı yaratılmışlara fitne kılmıştır. Mü’minler ise, ki onlar Deccâl‘e uymayan ve tabi olmayanlardır, açlık hissedecekler ve Allâh-u Teâlâ onlara tesbih vesilesiyle yardım edecek. Onların yapacakları bu tesbihler, yemeğin yerini tutacak ve duydukları açlık onlara zarar vermeyecektir. Muhakkak ki Peygamber Efendimiz Muḥammed ﷺ, ümmetini Deccâl ve onun fitnesinden uyarmıştır. Rasûlullâh, ümmetine onu tanımaları için vasıflandırmıştır, ki bir gözü üzüm gibi çıkık, diğeri ise kapalıdır. Bundan dolayı ona tek gözlü Deccâl denilir. Peygamber Efendimizin bildirdiği gibi, Deccâl’ın elinden bir takım olağanüstü şeyler hasıl olacaktır. Bunlar kullar için bir bela olmak üzere onlara kimin hidayette ve kimin dalalette olduğunu gösterir. Deccâl’ın gerçekleştireceği olağanüstü hususlardan biri ise, onu yüzüne karşı yalanlayan mü’minlerden birini ikiye yarıp Allâh’ın izniyle yine diriltmesidir. O Mü’min ise şöyle diyecek: „Bu yaptığın ancak seni yalanlamamı arttırmıştır.“ Acayıp hususlarından biri de, yanında iki nehrin bulunmasıdır. Biri hakkında cennetidir diye iddia edeceği sudan oluşan, diğeri ise, ateşten olan ve hakkında cehennemidir diye iddia edeceği nehirdir. Peygamber Efendimiz ateş nehrinin mü’minlere serin olacağını, su nehrinin ise onlara ateş olacağını bildirmiştir. Deccâl dünyada 40 gün kalacaktır. Zuhur ettiği ilk gün ise bir sene gibi olacaktır. Ondan sonraki gün ise, bir ay, ondan sonraki gün bir hafta gibi, kalan günler de bildiğimiz günler gibi olacaktır. Allâh, bizi onun fitnesinden korusun ve bizi İslam dininde sabit kılsın.

Deccâl’ın son günlerinde ise Meryemin oğlu Îsâ (aleyhisselâm) yeryüzüne inecektir, ki o şu an diridir ve semada bulunmaktadır. Allâh, onu iman etmeyenlerin onu öldürmek istediklerinde, semaya yükseltmişti. Îsâ Peygamber, elleri iki meleğin kanadı üzerinde Şam’ın doğusunda bulunan beyaz bir fenerin bulunduğu yere inecektir. Deccâl ise onunla Filistin’de karşılacaktır. Allâh’ın Peygamberi Îsâ (aleyhisselâm) onu Filistinin köylerinden olan Bâb-ı Ludd köyünde öldürecektir. Îsâ Peygamber ise Peygamber Efendimizin şeriatı ile hükmedecektir (Sallallâhu aleyhimê vesellem). Daha sonra Ye’cûc ve Me’cûc kavimleri helak oldunca, Müslümanlar büyük rahatlık ve emniyet içinde olacaklardır. Toprağın altında olan altınlar ise yeryüzüne çıkacaktır ve zengillikten dolayı sadaka kabul eden hiçbir Müslüman bulunamayacaktır. Allâh, bizlere Îsâ Peygamberle beraber olmamızı nasip eylesin.

Mü’min kardeşlerim; Ye’cûc ve Me’cûc’a gelince, onlar insalardan olan iki kabiledir. Onların hepsi kâfirdir ve dünyanın bir tarafında olmalarına rağmen nerede oldukları insanlara gizlidir. Büyük evliyalardan olan Żul Karneyn ise Allâh’ın ona verdiği keramet ile onların üzerini kapatıp insanlardan alıkoymuştur. Ne onlar bize gelir, ne de biz onlara gideriz. Onların hiçbiri, soyundan 1000 kişi görmeden ölmez. Değerli kardeşler; onlar iki dağ arasına, üzerine bakır dökülmüş demirden bir duvar ile kapatılmışlardır. Insanlarınnormalde o daǧa tırmanamaya gücü yetmez. Onlar ise her gün bu dağı kazıyıp açmaya çalışırlar ve uzun çalışma sonrası şöyle derler: „Yarın devam ederiz.“ Ertesi gün geri döndüklerinde ise açmış oldukları yeri kapatılmış halde bulurlar ve yeniden kazımaya başlarlar. Bu böyle devam eder, ta ki „İnşê’Allâh yarın devam ederiz“ dediklerine kadar. Bu sefer ertesi gün açtıkları deliği bıraktıkları gibi bulurlar ve kazımaya devam ederler. Böylece çıkma imkanını bulurlar. Onların zuhur ettiği zamanda açlık olacaktır ve Müslümanlar onlar ile yüzleşmeye muktedir olmayacaklardır. Îsâ (aleyhisselâm) ve insanlar Tûr dağına gidecek ve Allâh’tan onları helak etmesini dileyecektdir. Allâh, o iki kavme kurtlar gönderecektir, ki bu kurtlar boyunlarından girecek ve onlar ölüp yerde yığılı kalacaklardır. Onlardan gelen kötü koku dünyayı saracak ve Müslümanlar, Allâh’tan onları bu kokudan kurtarmasını dileyecektir. Bunun üzerine Allâh, kuşlar gönderecektir. Bunlar o iki kavimden olan insanları taşıyıp denize atacaklar. Sonra yağmur yağıp, onlardan kalan eserleri denize doğru sürükleyecektir. Böylece insanlar, onların eziyetinden kurtulacak ve Îsâ aleyhisselâm’ın zamanında bolluk ve rahatlık içinde yaşayacaktır. Sonra Meryem‘in oğlu Îsâ (aleyhisselâm) ölecek ve Peygamber Efendimiz’in ﷺ yakınında defnedilecektir.

Değerli kardeşlerim; on alamet tamamlanmadan kıyamet günü kopmayacaktır. Daha sonra gerçekleşecek olan alametlerden birisi de, güneşin batıdan doğması ve Dâbbetul Ard’ın ortaya çıkmasıdır. Dâbbetul Ard, mü’mine mü‘min olduğuna dair, kafire ise kafir olduğuna dair bir damga vuracaktır. O hadiseden sonra artık tövbeler kabul olunmayacaktır. Bu iki alamet aynı günde hasıl olmak üzere, sabah ile duha (kuşluk) vakti arasında gercekleşecektir. Sonra bir duman inip dünyaya yayılacaktır. İman etmeyenler bu dumanın şiddetinden neredeyse ölecek. Müslümanlar ise nezleye benzer bir hal alacaktır. Sonra üç Husûf hasıl olacaktır. Bundan kasıt ise yerin yarılmasıdır. Yer yarıldığında üzerinde bulunan insanlar, yerin içine düşecektir. Bir yarılma doğuda, biri batıda, diğeri ise Arap Yarımadasında gerçekleşecektir.

Değerli kardeşlerim; kıyamet alametlerinden bir diğeri ise, Yemen diyarının Aden bölgesinde çıkacak olan ateştir. Bu ateş esmeksizin insanları batıya sürükleyecektir. Kıyamet günü ise, iman etmeyenlerin üzerine kopacaktır. Müslümanlar, topyekün kıyametin kopmasından yüz sene önce ölecektir. İman etmeyenler ise çoğalacak ve kıyamet onların üzerine kopacaktır.

Allâh, beni de sizleri de İslam dîni üzerinde sabit kılsın ve bizlere ölümden önce hayırlı ameller yapmamızı ve tövbe etmemizi nasip eylesin.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Die großen Anzeichen für den Tag des Jüngsten Gerichts 28.07.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die großen Anzeichen für den Tag des Jüngsten Gerichts

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh. Gewiss, der Tag des Jüngsten Gerichts ist nah. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Qamar, Âyah 1:

﴿ٱقۡتَرَبَتِ ٱلسَّاعَةُ وَٱنشَقَّ ٱلۡقَمَرُ ١﴾

Die Bedeutung lautet: Der Tag des Jüngsten Gerichts ist nah und der Mond hat sich gespalten.

Am Tag des Jüngsten Gerichts wird einem die Rechtschaffenheit nutzen.

Brüder im Islam, wisst, dass der Tag des Jüngsten Gerichts erst dann anbrechen wird, wenn bestimmte Anzeichen geschehen sind. Wie aus einem Hadîth zu entnehmen ist, sind diese Anzeichen zehn, die als „die großen Anzeichen für den Tag des Jüngsten Gerichts“ bezeichnet werden. Diese sind: Das Freikommen des Dadjdjâl, das Herabkommen des Masîh ^Îsâ (zu Dt. Jesus), Sohn von Maryam, das Freikommen der beiden Völker namens Ya‘djûdj und Ma’djûdj (zu Dt. Gok und Magok), das Aufgehen der Sonne im Westen, das Erscheinen der Dâbbatu l-‘Ard, die Ausbreitung eines bestimmten Rauches, drei Erdspaltungen und das Ausbrechen eines Feuers in einer Ortschaft im Jemen namens ^Adan.

Was den Dadjdjâl betrifft, so ist dieser ein Mensch. Scheinbar gehört er zu den Nachkommen des Propheten Ya^qûb. In einem Zeitraum von anderthalb Jahren wird er mit der Allmacht Gottes die gesamte Erde durchqueren. Ausgenommen sind jedoch die Städte Makkah und Madînah. Diese wird er nicht betreten können, denn die Engel werden ihn daran hindern. Der Dadjdjâl wird zu einer Zeit freikommen, die von Hunger und Dürre geprägt sein wird, und behaupten, Gott zu sein. Diejenigen, die ihn befolgen werden, werden gesättigt sein. So wird Allâh ihn für einige Geschöpfe Unheil sein lassen. Die Gläubigen hingegen werden ihn verleugnen und ihn nicht befolgen, jedoch werden sie hungern. Allâh wird ihnen jedoch aufgrund ihrer Gottespreisung helfen. Das bedeutet, dass die Gottespreisung die Stelle des Essens einnehmen wird, sodass ihr Hunger ihnen nicht schaden wird. Gewiss, der Prophet ﷺ warnte seine Gemeinschaft vor dem Dadjdjâl und seinem Übel und beschrieb ihn ihr, auf dass sie ihn erkennt. Zu seiner Beschreibung gehört, dass er auf einem Auge blind ist. Eines seiner Augen ragt hervor, wie eine Traubenbeere, das zweite Auge ist verschlossen. Daher wird er al-‘A^war ad-Dadjdjâl genannt. Der Prophet ﷺ berichtete, dass Allâh durch den Dadjdjâl einiges Außergewöhnliches geschehen lassen wird, welches eine Plage für die Diener darstellt, damit diese wissen, wer zu den Rechtgeleiteten und wer zu den Irregegangenen gehört. Zu dem Erstaunlichen, welches ihm geschehen wird, gehört, dass er einen Gläubigen, der ihn verleugnen wird – wobei er ihm seine Verleugnung offen bekunden wird –, zweiteilen und ihn anschließend wiederbeleben wird. Dieser Gläubige wird jedoch sagen: „Dies hat lediglich zu einer tiefergehenden Verleumdung meinerseits dir gegenüber geführt.“ Zum Erstaunlichen, was Allâh ihm geben wird, gehört ebenso, dass er zwei Flüsse mit sich haben wird, wobei der eine aus Wasser bestehen und er über ihn behaupten wird, sein Paradies zu sein, und der andere Fluss aus Feuer bestehen und er über ihn behaupten wird, seine Hölle zu sein. Der Gesandte Gottes ﷺ hat berichtet, dass jener Fluss aus Feuer kühl und angenehm für die Gläubigen sein wird und jener Fluss aus Wasser hingegen Feuer für sie sein wird. Der Dadjdjâl wird nach seinem Freikommen 40 Tage auf der Welt verweilen, wobei der erste Tag wie ein Jahr sein wird, der zweite wie ein Monat, der dritte wie eine Woche und die restlichen Tage wie normale Tage. Möge Allâh uns vor seinem Unheil bewahren und uns im Islam verharren lassen! In den letzten Tagen des Dadjdjâl wird ^Îsâ, ^Alayhi s-Salâm, herabsteigen. Er lebt zurzeit im zweiten Himmel, in den er erhoben wurde, als ihn damals die Nichtmuslime töten wollten. Gemäß den Überlieferungen wird er an einem weißen Leuchtturm östlich von Damaskus herabkommen. Der Dadjdjâl wird ihm in Palästina begegnen, wo ihn der Prophet ^Îsâ in einem Dorf namens Bâbu Ludd töten wird. So wird ^Îsâ, ^Alayhi s-Salâm, nach der Gesetzgebung des Propheten Muhammad ﷺ herrschen und die Muslime werden nach dem Aussterben der Völker Ya’djûdj und Ma’djûdj in Wohlstand und Sicherheit leben. Das, was sich an Gold im Erdinneren befindet, wird an die Oberfläche gelangen, sodass aufgrund des Reichtums kein Mensch, der eine Spende benötigt, aufzufinden sein wird. Möge Allâh uns die Gesellschaft des Propheten ^Îsâ bescheren!

Was Ya’djûdj und Ma’djûdj betrifft, verehrte Brüder, so sind diese zwei Menschenvölker, die allesamt nicht an Allâh und an Seinen Gesandten glauben. Ihr Aufenthaltsort ist den Menschen unbekannt, doch gewiss befinden sie sich an einem Ort auf der Erde. Es war der große Heilige namens Dhu l-Qarnayn, der, durch die Gabe Gottes, eine Barriere um sie herum erbaute und sie damit von den Menschen ferngehalten hat, sodass sie weder zu uns noch wir zu ihnen gelangen können. Keiner von ihnen stirbt, bevor er nicht tausend an Nachkommen hat. Verehrte Brüder, diese Barriere wurde zwischen zwei Bergen errichtet und besteht aus Eisen, überzogen von geschmolzenem Kupfer. Kein Mensch ist in der Lage, diesen Berg unter gewöhnlichen Umständen zu erklimmen. Diese beiden Völker versuchen jedoch tagtäglich, diesen Berg zu durchbrechen, doch es gelingt ihnen nicht und sie sagen jeden Tag nach langer Tätigkeit: „Morgen fahren wir fort.“ Wenn sie am nächsten Tag zurückkehren, finden sie die Stelle, die sie am vorhergehenden Tag geöffnet haben, wieder geschlossen vor. Dieses Ereignis wiederholt sich tagtäglich, bis sie eines Tages sagen werden: „So Gott will, fahren wir morgen fort.“ Wenn sie dann am folgenden Tag zurückkehren, werden sie die Stelle so vorfinden, wie sie sie hinterlassen haben und werden mit dem Durchbrechen fortfahren, bis sie schließlich die Barriere überwinden und zum Vorschein treten. Zu jener Zeit wird Hunger herrschen und die Menschen werden nicht die Macht haben, sich gegen sie zu stellen. Dann werden der Prophet ^Îsâ, ^Alayhi s-Salâm, und einige Menschen – auf dem Berg Tûr – Allâh um die Vernichtung dieser beiden Völker bitten. Allâh wird diese beiden Völker mit Würmern belasten, diese werden sich durch deren Hälse fressen und sie töten. Der Gestank, der aus ihren Leichen austreten wird, wird sich über die gesamte Erde ausbreiten, sodass die Muslime Allâh um Erlösung von diesem Gestank bitten werden. Daraufhin wird Allâh Vögel entsenden, die ihre Leichen greifen und ins Meer befördern werden. Dem wird Regen folgen, der ihre letzten Spuren ins Meer spülen wird. So werden die Menschen von ihrem Schaden erlöst werden und in der Zeit von ^Isâ, ^Alayhi s-Salâm, in Wohlstand leben. ^Îsâ, der Sohn von Maryam, wird – nachdem er stirbt – in der Nähe des Propheten Muhammad ﷺ beigesetzt werden.

Verehrte Brüder, der Tag des Jüngsten Gerichts wird erst dann anbrechen, wenn alle zehn großen Anzeichen vollständig aufgetreten sind. So gehört zu den Anzeichen, die danach geschehen werden, das Aufgehen der Sonne im Westen und das Erscheinen von Dâbbatu l-´Ard, die den Gläubigen mit einem Zeichen versehen wird, das darauf deutet, dass dieser ein Gläubiger ist; und denjenigen, der nicht an Gott und an Seinen Gesandten glaubt, mit einem Zeichen versehen wird, das darauf deutet, dass dieser ein Nichtgläubiger ist. Die Reue wird von jenem Zeitpunkt an nicht mehr akzeptiert. Beide Anzeichen werden an ein- und demselben Tag geschehen; zwischen der Morgen- und der Duhâ-Zeit. Zu den Anzeichen gehört ebenfalls das Herabkommen eines Rauches, der sich über die gesamte Erde ausbreiten wird. Diejenigen, die nicht an Allâh und an Seinen Gesandten glauben, werden – an diesem Rauch – beinahe sterben. Den Gläubigen wird dieser lediglich wie eine Erkältung vorkommen. Es werden zudem drei Erdspaltungen geschehen, sodass die Erde diejenigen, die sich auf ihr befinden, verschlingen wird. Eine Erdspaltung wird im Osten, eine im Westen und eine auf der Arabischen Halbinsel geschehen. Des Weiteren gehört zu den großen Anzeichen für den Tag des Jüngsten Gerichts das Auftreten eines Feuers aus der ^Adan-Region im Jemen, welches die Menschen in den Westen treiben wird. Das Ende des weltlichen Menschenlebens wird jedoch über diejenigen hereinbrechen, die nicht an Allâh und an Seinen Gesandten glauben. Die Gläubigen hingegen werden 100 Jahre zuvor gestorben sein. Die Nichtmuslime werden sich in diesen 100 Jahren vermehren und das Ende des weltlichen Menschenlebens wird dann hereinbrechen. Möge Allâh euch und mich im Islam verharren lassen und uns die Gabe bescheren, gute Taten zu verrichten und die Reue zu vollziehen, bevor der Tod uns ereilt.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

علاماتُ الساعةِ الكبرى

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونتوبُ إليه، ونعوذُ باللهِ ِمنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مِثْلَ ولا نِدَّ لَهُ، ولا جُثَّةَ ولا أَعضاءَ له، أَحدٌ صمدٌ لم يلدْ وَلَمْ يُولدْ ولم يكن له كفُوًا أحد، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هاديًا ومبشّرًا ونذيرًا. اللهم صلِّ على سيدِنا محمدٍ القائلِ بُعِثْتُ أنا والساعةُ كَهَاتَيْنِ وقَرَنَ بينَ السَّبَّابةِ والوُسْطَى مُشِيرًا بذلكَ إلَى اقْتِرَابِ قيامِ الساعةِ، وعلَى ءالِه وصحابَتِه الطيبينَ الطَّاهرين.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ ونَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ فإنَّ القيامَةَ قدِ اقْتَرَبَتْ قالَ ربُّنا تبارك وتعالى ﴿ٱقۡتَرَبَتِ ٱلسَّاعَةُ وَٱنشَقَّ ٱلۡقَمَرُ ١﴾[1] والآخرةُ يَنْفَعُ فيهَا تقوَى الله.

واعْلَمُوا إخوةَ الإيمانِ أنَّ الساعةَ لا تقومُ حتى تحصُلَ حَوَادِثُ هِيَ عَلامَاتُ اقْتِرابِ الساعةِ وهيَ كمَا جاءَ عشَرةُ أشراطٍ ويقالُ لها أشراطُ الساعةِ الكبرى وهيَ خُروجُ الدَّجّالِ ونُزُولُ عيسى ابنِ مريمَ وخروجُ يَأْجوجَ ومَأْجُوجَ وطُلوعُ الشمسِ مِنْ مَغْرِبِها وخروجُ دَابّةِ الأرضِ والدُّخَانُ وثلاثَةُ خُسُوفٍ ونَارٌ تَخْرُجُ مِنْ قَعْرِ عَدَنٍ في بلادِ اليَمَن.

وأما الدجَّالُ إخوةَ الإيمانِ فهوَ إِنسانٌ مِنْ بَنِي ءادمَ والظاهرُ أنهُ مِنْ بَنِي إسرائيلَ يَطُوفُ الأرضَ إلى كُلِّ الجهاتِ في نحْوِ سنَةٍ ونِصْفٍ بقدرةِ اللهِ تعالى إلّا أنهُ لا يستطيعُ أن يدخُلَ مكَّةَ ولا المدينةَ فإنَّ الملائكةَ تَمْنَعُهُ مِنْهُما، ويكونُ خروجُ الدجَّالِ في زَمنِ قَحْطٍ وَجُوعٍ فيَدَّعِي الدجالُ أنهُ الإلَهُ فالَّذينَ ءامنوا بهِ يَشْبَعُونَ لأنَّ اللهَ تعالى يَفْتِنُ بهِ بعضَ الخَلقِ وأمّا المؤمنونَ الذينَ يُكَذِّبُونَهُ ولا يتبعونَهُ تحصلُ لهم مجاعةٌ فيُعينُهُمُ اللهُ بالتَّسْبيحِ والتَّقْدِيسِ أي يقومُ هذا التَّسبيحُ مَقامَ الأكلِ فلا يَضُرُّهُمُ الجُوعُ. وقد حذَّرَ النبيُّ صلى الله عليه وسلم أُمَّتَهُ منَ الدَّجالِ وَفِتْنَتِهِ ووَصَفَهُ لهم لِيَعْرِفُوهُ وهو أنَّ إِحْدَى عَيْنَيْهِ طَافِيَةٌ كالعِنَبَةِ والأُخْرَى مَمْسُوحَةٌ فلذلكَ يُقالُ له الأَعْوَرُ الدَّجَّالُ، وقد أَخْبَرَ النبيُّ عليه الصلاةُ والسلامُ أنَّ اللهَ تعالى يُظْهِرُ على يَدِ الدجالِ خَوارِقَ ابْتِلاءً منهُ لِعبادِهِ لِيُظْهِرَ لهم مَنْ يَهْتَدِي وَمَنْ يَضِلُّ، وَمِنْ عجائِبِه أنهُ يَشُقُّ رَجُلًا مِنَ المؤمنينَ يُكَذِّبُهُ في وَجْهِهِ نِصْفَيْنِ ثُمَّ يُحْيِيهِ بِإِذْنِ اللهِ فيقولُ هذا المؤمنُ لم أَزْدَدْ بِهذَا إِلَّا تَكْذِيبًا لَكَ. وَمِنَ العَجائِبِ أنَّ الدجالَ يكونُ معهُ نَهرانِ نَهرٌ مِنْ مَاءٍ يَزْعُمُ أنهُ جَنَّتُهُ ونهرٌ مِنْ نارٍ يَزْعُمُ أَنَّهُ نَارُهُ، وَقَدْ أَخْبَرَ نبيُّنا عليهِ الصلاةُ والسلامُ أنَّ نهرَ النارِ هو بَرْدٌ علَى المؤمنينَ وأنَّ نهرَ الماءِ هو نارٌ عليهِم. وأما مُكْثُ الدجالِ في الأرضِ بعدَ ظُهورِهِ فأربعونَ يومًا لكنْ أولُ ظهورِه يكونُ يومٌ كسَنَةٍ ثم الذِي بعدَهُ يكونُ كشَهْرٍ ثم الذِي بعدَه كأسبوعٍ وباقِي الأيامِ كأيامِنا. أعاذَنا اللهُ مِنْ فِتْنَتِهِ وثَبَّتَنَا علَى دينِه. وفي ءاخِرِ أيامِ الدجالِ ينزِلُ عيسى ابنُ مَرْيمَ منَ السماءِ فإنهُ حيٌّ الآنَ في السماءِ حيثُ رفعَهُ اللهُ إليهَا عندَما أرادَ الكفَّارُ قَتْلَهُ، فيَنْزِلُ عليهِ السلامُ ويداهُ علَى أَجْنِحَةِ مَلَكَيْنِ عندَ المنارةِ البيضاءِ شَرْقِيَّ دِمَشْقَ كمَا وَرَدَ في الحديثِ ويُصادِفُهُ الدجالُ بِفِلَسْطِينَ فيقتُلُهُ نبيُّ اللهِ عيسى عليهِ السلامُ بِبَابِ لُدٍّ وهي قريةٌ مِنْ قُرَى فلَسطين. ثم يحكُمُ سيدُنا عيسى ابنُ مريمَ بِشَرِيعَةِ سيدِنا محمدٍ صلى الله عليهما وسلم ثم في عهدِ المسيحِ بعدَ فَناءِ يأجوجَ ومأجوجَ يصيرُ رخاءٌ كثيرٌ وأَمْنٌ فَتُخْرِجُ الأرضُ ما في داخِلِها مِنَ الذَّهبِ حتَّى إنهُ لا يوجدُ إنسانٌ يَقْبَلُ الصَّدَقةَ مِنْ عُمومِ الغِنَى. بَلَّغَنا اللهُ صُحْبَتَه عليهِ السَّلام.

وأما يأجوجُ ومأجوجُ إخوةَ الإيمانِ فهما قبيلتانِ منَ البشرِ كلُّهم كفارٌ مكانُهم مَحْجُوبٌ عنِ الناسِ في طَرَفٍ مِنْ أَطْرَافِ الأرضِ كانَ ذُو القَرْنَيْنِ بِكَرامَةٍ أَعْطاهُ اللهُ إِيّاها لأنه مِنْ أكابرِ الأولياءِ قَدْ بنَى عليهم سَدًّا فحَجَزَهم عنِ البَشَرِ فَلا هم يَأْتُونَ إلينَا ولا نحنُ نذهبُ إليهِمْ لا يَموتُ الواحدُ منهم حتَّى يرَى ألفًا لِصُلْبِهِ. وهذَا السَّدُّ إخوةَ الإيمانِ جَبَلٌ شَامِخٌ مِنْ حَديدٍ أُذِيبَ عليهِ النُّحاسُ لا يَسْتَطِيعُ أحدٌ مِنَ البَشَرِ أَنْ يَرْتَقِيَهُ بِطَرِيقِ العَادَةِ وهم يُحاوِلونَ أَنْ يَخْتَرِقُوا هذَا الجبَلَ كلَّ يومٍ فَلا يستطيعونَ فيقولونَ كُلَّ يومٍ بعدَ طُولِ عَمَلٍ غَدًا نُكْمِلُ فيعودونَ في اليومِ القَابِلِ فَيَجِدُونَ ما فَتَحُوهُ قَدْ سُدَّ وهكذا إلى أن يقولوا غَدًا نُكْمِلُ إِنْ شاءَ اللهُ فيعودونَ في اليومِ القابِلِ فيجدونَ ما بَدَأُوا بِهِ قَدْ بَقِيَ علَى حَالِهِ فَيُكْمِلُونَ الحَفْرَ حتّى يَتَمَكَّنُوا مِنَ الخروجِ فتحصُلُ في أيَّامِهِمْ مَجاعَةٌ ولا يَقْدِرُ الناسُ علَى مُواجَهَتِهِمْ فَيَذْهَبُ سيدُنا عيسى عليه السلامُ والناسُ إلى جَبَلِ الطُّورِ يَتَضَرَّعُونَ إلى اللهِ أَنْ يُهْلِكَ يأجوجَ ومأجوجَ فيُنْزِلُ اللهُ عليهِم دُودًا يَدْخُلُ رَقَبَةَ كُلِ وَاحِدٍ منهم فيَرْمِيهِ صَريعًا ميتًا حتّى تُنْتِنَ الأرضُ مِنْ رِيحِهم فيَدْعو المسلمونَ اللهَ أَنْ يُرِيحَهُمْ من ريحِهم فيُرْسِلُ اللهُ طُيُورًا فَتَحْمِلُهُمْ وتَرْمِيهِمْ في البَحْرِ ثم يَنْزِلُ مَطَرٌ يَجْرِفُ ءاثارَهُمْ إلى البَحْرِ فَيَخْلُصُ الناسُ من أذاهُمْ ويَعيشُونَ في عهدِ عيسى عليه السلامُ في رَغَدِ العَيْشِ ثم يَمُوتُ عيسى ابنُ مريمَ عليهِ السلامُ وَيُدْفَنُ بِجِوارِ رَسولِ اللهِ محمدٍ صلى الله عليه وسلم.

ولا تقومُ السّاعةُ إخوةَ الإيمانِ حتّى تَكْتَمِلَ العَلَاماتُ العَشْرُ فمِمَّا يَحْصُلُ بعدَ ذلكَ طلوعُ الشَّمْسِ مِنْ مَغْرِبِهَا وَخُروجُ دَابَّةِ الأَرْضِ تُكَلّمُ الناسَ وَتَطْبَعُ المؤمنَ ءانَذَاكَ مؤمنًا والكافرَ كافِرًا فلا تُقْبَلُ توبةُ من لم يكنْ ءَامَنَ قبْلَ ذلكَ ولا تُقبلُ توبةُ أحدٍ بعدَ ذلكَ، وَهاتَانِ العَلامَتانِ تَحْصُلانِ في يَوْمٍ واحِدٍ بينَ الصبحِ وَالضُّحى. ثم يَنْزِلُ دُخانٌ يَنْتَشِرُ في الأرضِ فَيَكادُ الكافِرونَ يَموتونَ مِنْ شِدَّةِ هذا الدُّخانِ وأمّا المسلمُ فَيَصِيرُ عليهِ مثل الزُّكام. وتحصُلُ ثلاثةُ خُسوفٍ وهو انْشِقَاقُ الأرضِ وَبَلْعُ مَنْ عَلَيْهَا خَسْفٌ في المشرِقِ وخسفٌ في المغربِ وخسفٌ في جَزِيرَةِ العَرَبِ. وَمِنْ هذهِ العلاماتِ إخوةَ الإيمانِ نارٌ تخرُجُ مِنْ قَعْرِ عَدَنٍ في أرضِ اليَمنِ فَتَسُوقُ الناسَ إلى المغربِ لا تَهُبُّ هُبوبًا وإنما تَسُوقُ الناسَ سَوْقًا. أما الساعةُ فتَقُومُ على شِرارِ الناسِ فإنَّ جميعَ المسلمينَ مِنَ البَشَرِ علَى الأَرْضِ يموتونَ قبلَ قيامِ الساعةِ بِمائةِ عامٍ ثم يَتَكَاثَرُ الكُفَّارُ حتى تقومَ السّاعَةُ علَيْهِمْ.

ثبَّتَنِي اللهُ وإياكم على دينِ الإسلامِ وأَلْهَمَنَا عمَلَ الطاعاتِ والتوبةَ قبلَ الممات.

وهذا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي ولَكُم.

الخطبةُ الثانيةُ

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[2]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ، اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم مَتِّعْنا بِأَسْمَاعِنا وأَبْصارِنا وَقُوَّتِنا واجْعَلْهُ الوَارِثَ منّا مَا أَحْيَيْتَنا، اللهمَّ لا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنا في دينِنا، اللهمَّ لا تَجْعَلِ الدنيا أكبَرَ هَمّنَا ولا مَبْلَغَ عِلْمِنَا ولا تُسَلطْ علينَا مَنْ لا يَرْحَمُنا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاة.

سورة القمر/1.[1]

[2] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Zina tehlikeli bir hastalıktır

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿وَلَا تَقۡرَبُواْ ٱلزِّنَىٰٓۖ إِنَّهُۥ كَانَ فَٰحِشَةٗ وَسَآءَ سَبِيلٗا﴾

Manası: Zinaya yaklaşmayın, çünkü o pek çirkindir ve kötü bir yoldur. (El-İsrâ’ suresi, 32. ayet)

Allâh insanları yarattı ve onlara belirli ihtiyaçlar ve istekler verdi. Böylece insan genelde bunları elde etmeye çalışır. Allâh insana ayrıca, kendisine dünya zorluklarına ve hayat sıkıntılarına karşı yardımcı olacak birçok faydalı şeyler verdi. Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَسَخَّرَ لَكُم مَّا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا مِّنۡهُۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَتَفَكَّرُونَ﴾

Manası: Ve O (Allâh) göklerde ve yerde olanları, hizmetinize bağladı. Hepsi O’ndandır. Şüphesiz ki bunda, düşünenler için ayetler vardır.

(El-Câsiyeh suresi, 13. ayet)

Ancak Allâh insana, Allâh’ın ona vermiş olduğu faydalı şeyleri Allâh’ın vahyetmiş olduğu kurallara göre kullanmayı caiz kılmış, her isteği ve hevasına göre kullanmasına ruhsat vermemiştir. Allâh peygamberleri, insanları aydınlatmaları ve onları, dünya ve ahiretteki saadete ulaştıran şeylere yönlendirmeleri için göndermiştir. Böylece onları örnek alan, dünyada korunmuş ve ahirette kazançlı çıkanlardan olur. Allâh insanın hayatını, ona akıl nimetini vermesiyle hayvanların hayatından ayırt etmiştir. Akıl ile de insan hayır ve şer, faydalı ve faydasız şeyler arasında ayırt edebilir. Hayvanlar için ise Allâh bunu kılmamıştır. Bundan ötürü Allâh hayvanlara sorumluluk yüklememiştir. İnsanlara ise Allâh sorumluluk yüklemiştir ve böylece insanın üzerine, dünyada şeref içinde bir hayat sürdürmesi için ve ahirette Allâh’ın azabından korunması için dinin sınırlarına iltizam göstermesi farzdır.

Budur doğru davranış. Dolayısıyla bazı insanların, insanın – özellikle haram bakış, haram dokunuş ve zina hususlarında – istek ve arzularını salıvermesine yönelik sözleri doğru davranışı yansıtmamaktadır.

Buna teşvik etmenin ne gereği var ki haceti gidermek için Allâh’ın caiz kıldığı, meşru yollar vardır. Rabbimiz evlenmeyi caiz kıldı ve bunun için esaslar ve kurallar kıldı. Böylece bir kimse, bunları güzel bir şekilde tatbik edip, kurallar çerçevesi dışına çıkmazsa, başkaların haklarına girmeden arzusunu yerine getirebilir.

Selameti isteyen dinin sınırlarında dursun ki dininde ve dünyasında korunmuş olsun. Kişi isteğine, günah işleyerek erişeceğine doğru yollarla ulaşsın. Muhakkak ki, Allâh’ın azabına sürükleyen lezzette hayır yoktur. Hayatında dinî hükümlere riayet etmeyip de hangi yoldan olursa olsun, arzusunu elde etmeye gayret edenleri İblis o çirkin günaha, zinaya sürükler. Zinanın, hayasızlıkların en tehlikelilerinden ve mahvedici günahların en büyüklerinden olması ve toplumları tehdit etmesi hususlarında şüphe yoktur. Günümüzde zina ve zinaya götüren şeyler dünyada çok yaygındır. Hattâ, utanmadan ve apaçık, doğru kuralları ihlal etmeye çağrılıyor. Hedefleri ise, genç erkek ve kızları bozmaktır. Hattâ durum öyle bir hâle geldi ki, birçok insan iffet sahibi olanlara kınayıcı bir bakışla bakar ve onları gericilik ve medeniyete ayak uydurmamakla itham eder oldular. Gençlerimizin karşısına çıkan bu ne büyük bir bela, ne büyük bir felakettir. Bu, günümüzde insanlar arasında yayılan bir hastalıktır. İmam Buhari Abdullâh bin Mes’ûd’dan, onun Rasûlullâh’a günahların en büyüğü hakkında sorduğunu rivayet eder. Rasûlullâh meâlen şöyle buyurmuştur: Küfür işlemek.

Sonra hangi günahın geldiğini sorduğunda Rasûlullâh meâlen şöyle buyurdu: Bir Müslüman’ı haksız yere öldürmek.

Ondan sonraki en büyük günahı sorduğunda da peygamber efendimiz meâlen şöyle cevap verdi:

Komşunun eşiyle zina yapmak.

Dolayısıyla bu hadis, küfrün günahların en büyüğü olduğuna işaret etmektedir. Küfürden sonraki en büyük günah, bir Müslüman’ı haksız yere öldürmektir. Ondan sonra zina gelmektedir.

Peygamber efendimiz meâlen hususî olarak komşunun eşiyle zina yapmayı zikretti. Zira bu başka bir kadınla zina yapmaktan daha kötüdür, çünkü bunu yapan kimse hem zina yapmış hem de komşusunun hakkına girmiş oluyor. Vay insanların haklarına riayet etmeyen ve günahtan uzak durmayanların hâline.

Zina ne büyük ayıp getirdi ve nice yıkılmalara, kan akıtılmasına, ailelerin dağılmasına, çocukların birbirlerinden ayrı koyulmasına ve arkadaşların ve akrabaların uzak durmasına sebep oldu. İşte bu yüzden Allâh, bu çirkin günahı bütün şeriatlarda haram kıldı. Dolayısıyla zina, peygamberlerin ve insanların ilki olan Âdem peygamberden peygamber efendimiz Muḥammed’e kadar (Salevâtullâhi ve selâmuhû aleyhim ecma’în) hiçbir peygamberin şeriatında caiz değildi. Bütün peygamberler zinadan uyarmış ve tehlikelerini beyan etmiştir. Peygamber efendimiz zinadan korunmaya ve gençleri evliliğe teşvik etmiştir. Ayrıca Rasûlullâh ümmetine, onlara dindar, yani dinine sımsıkı sarılan ve güzel ahlak sahibi olan birisi geldiğinde, onu fakirliği veya ödeyebileceği mehrin az olması nedeniyle evlendirmeye yanaşmamanın uygun olmadığını öğretmiştir. Nitekim Rasûlullâh şöyle buyurmuştur:

Manası: Size dininden ve ahlakından razı olduğunuz biri geldiğinde (yani dindar ve ahlakı güçlü olan biri geldiğinde) onu evlendirin. Bunu yapmazsanız, yeryüzünde fitne ve büyük fesat çıkar.

Bunu yapmayıp, çokça mal elde etme isteği veya insanlar arası itibarın gözetlemesinden dolayı yukarıda zikredilen sıfatlar üzere olan kişiyi evlendirmeme durumunda, dünyada fitne ve fesadın oluşma tehlikesi bulunmaktadır.

Özet olarak şu denilebilir: Hayır, dinin sınırlarına bağlı kalmaktadır. Hikmetin başı da Allâh korkusudur.

Allâh’a hamd olsun.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Der Zehnte des Monats Muharram 21.07.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der Zehnte des Monats Muharram

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah al-^Ankabût, Âyât 14-15:

﴿وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦ فَلَبِثَ فِيهِمۡ أَلۡفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمۡسِينَ عَامٗا فَأَخَذَهُمُ ٱلطُّوفَانُ وَهُمۡ ظَٰلِمُونَ ١٤ فَأَنجَيۡنَٰهُ وَأَصۡحَٰبَ ٱلسَّفِينَةِ وَجَعَلۡنَٰهَآ ءَايَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ ١٥﴾

Die Bedeutung lautet: Und wahrlich, Allâh sandte Nûh (zu Dt. Noah) zu seinem Volk, der unter ihnen 950 Jahre lang weilte und sie zur Anbetung Gottes aufrief. Dann ereilte sie die Sintflut und die Ungerechten ertranken. Allâh errettete Nûh und die Schiffsinsassen und machte dieses Ereignis zur Warnung für die Menschen.

Und Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah asch–Schu^arâ‘, Âyah 63:

﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣ وَأَزۡلَفۡنَا ثَمَّ ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٤ وَأَنجَيۡنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُۥٓ أَجۡمَعِينَ ٦٥ ثُمَّ أَغۡرَقۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٦ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ ٦٧ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ ٦٨﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh offenbarte Mûsâ: „Schlage mit deinem Stock auf das Meer.“ Daraufhin teilte es sich und jeder Teil der Wassermassen erhob sich wie ein gewaltiger Berg. Dann näherten sich die anderen (die Verfolger von Mûsâ und seinen Anhängern). Mûsâ und alle, die mit ihm waren, wurden gerettet und anschließend ließ Gott die anderen (den Pharao und seine Anhänger) ertrinken. Gewiss, dieses Ereignis ist eine große Warnung.

Liebe Brüder im Islam! Heute ist das Gedenken an den zehnten des Monats Muharram (^Âschûrâ‘), das Gedenken an den Tag, an dem Allâh den Propheten Nûh, ^Alayhi s-Salâm, und seine Anhänger vor der Sintflut rettete und sie unversehrt das Schiff verlassen ließ. Es ist das Gedenken an den Tag, an dem Allâh den Propheten Mûsâ, ^Alayhi s-Salâm, und seine Anhänger vor dem ungerechten Tyrann – dem Pharao – rettete.

Der Prophet Nûh, ^Alayhi s-Salâm, rief sie Tag und Nacht zum Eintritt in den Islam auf und warnte sie vor der Bestrafung Gottes. Dies tat er 950 Jahre lang, doch die meisten von ihnen folgten seinem Aufruf nicht, sondern führten weiterhin das Unrecht aus. Sie waren ihm gegenüber feindselig und fügten ihm Schaden zu, indem sie ihn verspotteten und schlugen, bis er, durch die harten Schläge, sogar ohnmächtig wurde. Erst als sie ihn fälschlicherweise für tot hielten, ließen sie von ihm ab. Doch Allâh bescherte ihm wieder die Genesung. Brüder im Islam! Dies hat ihn trotzdem nicht davon abgehalten, weiterhin zum Glauben an Allâh aufzurufen, er kehrte immer wieder zu ihnen zurück, um sie unentwegt und standhaft zum Glauben aufzurufen, bis Allâh ihm offenbarte, dass – außer den Gläubigen von seinem Volk – kein anderer mehr an ihn glauben wird. Daraufhin sprach der Prophet Nûh, ^Alayhi s-Salâm, ein Bittgebet gegen das ungerechte Volk und sagte:

﴿رَبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا٢٦﴾

Die Bedeutung lautet: O Allâh, lass auf der Erdoberfläche keinen einzigen von den Nichtgläubigen übrig.

Sodann ließ Allâh über dieses Volk die Sintflut kommen, sodass Er keinen von den Nichtgläubigen überleben ließ. Allâh rettete somit Seinen Propheten und die Gläubigen, die mit ihm zusammen auf das Schiff gingen und schützte dieses Schiff, welches der Prophet Nûh, ^Alayhi s-Salâm, auf Befehl Gottes gebaut hatte.

Brüder im Islam! Der Prophet Mûsâ, ^Alayhi s-Salâm, lebte in der Zeit des Pharao, der ein sehr ungerechter Herrscher war. Dieser Pharao behauptete von sich, Gott zu sein. Allâh befahl dem geehrten Propheten Mûsâ, den Pharao aufzusuchen, um ihn zum Eintritt in den Islam aufzufordern, zum Glauben an die Einzigkeit von Allâh, dem Erhabenen, über Teilhaber und Gleichnis. Der Prophet Mûsâ ging daraufhin zum Pharao und zeigte ihm großartige und eindeutige Wunder, die eindeutig belegten, dass er ein Gesandter von Allâh ist. Trotzdem verleugnete ihn der Pharao und weigerte sich aus Hochmut, den Glauben anzunehmen. Er begann damit, denjenigen Schaden zuzufügen, die an Mûsâ glaubten, sodass Mûsâ und seine Anhänger von den Nachkommen des Propheten Ya^qûb, die 600.000 zählten, Ägypten verließen. Der Pharao nahm die Verfolgung zusammen mit 1.600.000 seiner Soldaten auf, um den Propheten Mûsâ und seine Anhänger zu töten. Doch Allâh beschützte Seinen Propheten und verlieh ihm den Sieg über den Pharao.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah asch–Schu^arâ‘, Âyah 63:

﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh offenbarte Mûsâ: „Schlage mit deinem Stock auf das Meer.“ Daraufhin teilte es sich und jeder Teil der Wassermassen erhob sich wie ein gewaltiger Berg.

Brüder im Islam! Das Meer teilte sich in zwölf Teile und jeder Teil war wie ein gewaltiger Berg. Zwischen jedem dieser Wassermassen war ein trockener Weg, sodass der Prophet Mûsâ und seine Anhänger das Meer auf diesen Wegen durchquerten. Als der Pharao und seine Krieger ihnen auf diesen Wegen folgten, ließ Allâh sie alle ertrinken.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah Yûnus, Âyah 90 und 91:

﴿وَجَٰوَزۡنَا بِبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ ٱلۡبَحۡرَ فَأَتۡبَعَهُمۡ فِرۡعَوۡنُ وَجُنُودُهُۥ بَغۡيٗا وَعَدۡوًاۖ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَدۡرَكَهُ ٱلۡغَرَقُ قَالَ ءَامَنتُ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱلَّذِيٓ ءَامَنَتۡ بِهِۦ بَنُوٓاْ إِسۡرَٰٓءِيلَ وَأَنَا۠ مِنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ ٩٠ ءَآلۡـَٰٔنَ وَقَدۡ عَصَيۡتَ قَبۡلُ وَكُنتَ مِنَ ٱلۡمُفۡسِدِينَ ٩١﴾

Die Bedeutung lautet: Gott ließ die beiden (Mûsâ und Hârûn) wissen, dass ihr Bittgebet in Erfüllung gehen wird. Die Nachkommen des Propheten Ya^qûb durchquerten das Meer und anschließend folgten ihnen der Pharao und seine Anhänger, um ihnen Unrecht zuzufügen; als er (der Pharao) dann am Ertrinken war, sagte er: „Ich bekenne, dass es keinen Gott außer demjenigen gibt, an den die Nachkommen von Ya^qûb glauben und dass ich den Islam annehme.“ Doch Allâh ließ ihn wissen: Jetzt hat dein Bereuen des Unglaubens keine Gültigkeit.

Brüder im Islam! Als der Pharao am Sterben war, bekundete er seine Reue, die ihm jedoch in diesem Zustand nicht mehr nutzte. Denn zu den Voraussetzungen der Reue gehört es, dass sie vor dem Verzweiflungszustand geschieht, bei dem ganz gewiss mit dem Tod gerechnet wird. Ein Beispiel für diesen Zustand ist, ganz gewiss zu wissen, dass man ertrinken wird, so wie es dem Pharao geschah.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah an-Nisâ‘, Âyah 18:

﴿وَلَيۡسَتِ ٱلتَّوۡبَةُ لِلَّذِينَ يَعۡمَلُونَ ٱلسَّيِّ‍َٔاتِ حَتَّىٰٓ إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ ٱلۡمَوۡتُ قَالَ إِنِّي تُبۡتُ ٱلۡـَٰٔنَ وَلَا ٱلَّذِينَ يَمُوتُونَ وَهُمۡ كُفَّارٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمٗا ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: Die Reue (at-Tawbah) wird von denjenigen nicht akzeptiert, die die Sünden begehen und wenn sie am Sterben sind, sagen: „Jetzt bereue ich“. Sie wird auch von denjenigen nicht akzeptiert, die als Nichtgläubige sterben. Für sie hat Allâh eine schmerzhafte und qualvolle Strafe bestimmt.

Brüder im Islam! Die Propheten Gottes sind im Aufrufen zum Glauben an Gott und in der Standhaftigkeit gute Vorbilder. Auf diesem Weg folgten ihnen die edlen Gefährten und großartigen Nachkommen des Propheten Muhammad ﷺ, sodass sie sich mit aller Kraft dafür einsetzten, die Religion, die von Gott akzeptiert wird, zu verteidigen. Das Beispiel von Husayn, dem Enkel des Propheten ﷺ, liegt uns nicht fern. Denn als er sah, wie jemand, der für das Verwalten der Angelegenheiten der Muslime ungeeignet war, danach strebte, das Kalifat zu übernehmen und ohne Erlaubnis der vorzüglichen und kompetenten Personen über die Muslime regieren wollte, hat er dies offenkundig abgelehnt und sich geweigert, diesem Vorhaben stillschweigend zuzusehen. Er hielt sich standhaft an die islamische Gesetzgebung, rief zum Guten auf und verwarf das Schlechte, bis er – der Enkel des Gesandten Gottes ﷺ – auf ungerechte Weise von Soldaten eines schamlosen Sünders – an einem 10. Muharram – ermordet wurde. Jedoch ist er derjenige, der dadurch bei Allâh als Gewinner zählt.

Wir bitten Allâh, uns aus dem Leben dieser großartigen Menschen Lehren ziehen zu lassen und uns die Befolgung ihres Weges zu ermöglichen. Gewiss, das ist nicht schwierig für Allâh.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung, für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ, sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Diener Gottes! Es wird über den Gesandten Gottes Muhammad ﷺ überliefert, dass es empfohlen ist, den zehnten Tag von Muharram zu fasten, so wie es im Hadîth, den ich in der ersten Ansprache erwähnt hatte, erwähnt wurde. Auch zählt es als empfohlen, den neunten Tag von Muharram zu fasten und dies entspricht folgender Aussage des Propheten ﷺ, die von Imâm Muslim überliefert wurde:

لئنْ عِشْتُ إلى قابلٍ لأصومَنّ التاسعَ

Die Bedeutung lautet: Sollte ich im kommenden Jahr noch leben, so werde ich ganz gewiss auch den neunten Tag von Muharram fasten (d. h. zusammen mit dem zehnten Tag).

Einige Gelehrte sagten, dass die Weisheit darin liegt, hierbei sicherzustellen, dass man bezüglich des Monatsbeginns gegebenenfalls falsch liegen könnte. Diesbezüglich gibt es auch andere Aussagen.

Wenn man den zehnten Tag zusammen mit dem neunten Tag nicht gefastet hat, dann ist es empfohlen, den zehnten Tag zusammen mit dem elften Tag zu fasten. Der Imâm asch-Schâfi^iyy hat sogar niedergeschrieben, dass das Fasten an diesen drei Tagen empfohlen ist. So lasst euch dieses Gute nicht entgehen!

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, as–Salâtu was-Salâm für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

عاشوراء

إنّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهدِيهِ ونشكرُهُ ونعوذُ باللهِ منْ شرورِ أنفسِنا ومنْ سيّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضلِلْ فلا هاديَ لهُ. وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ ولا مثيلَ لهُ، ولا ضدَّ ولا نِدَّ لهُ، وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعيُنِنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفِيّهُ وحبيبُهُ، بلّغَ الرِّسالةَ وأدّى الأمانةَ ونصَحَ الأمّةَ فجزَاهُ اللهُ عنَّا خيرَ ما جزَى نبيًّا مِنْ أنبيائِه. اللهمَّ صلّ على سيّدِنا محمّدٍ خيرِ الكائناتِ وعلى سائرِ إخوانِه منَ النبيينَ الْمُؤَيَّدِينَ بِالمعجزاتِ البَاهرَاتِ وَسَلِمْ تَسْلِيمًا كَثيرًا. أمّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنّي أُوصِيكُمْ ونَفْسِي بتَقْوَى اللهِ العَلِيِ العَظيمِ القائلِ في مُحكمِ كتابِه الكَريم ﴿وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦ فَلَبِثَ فِيهِمۡ أَلۡفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمۡسِينَ عَامٗا فَأَخَذَهُمُ ٱلطُّوفَانُ وَهُمۡ ظَٰلِمُونَ ١٤﴾[1] وقال تعالى ﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣ وَأَزۡلَفۡنَا ثَمَّ ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٤ وَأَنجَيۡنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُۥٓ أَجۡمَعِينَ ٦٥ ثُمَّ أَغۡرَقۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٦﴾

أيها الأَحِبَّةُ، نحنُ على مَقْرُبَةٍ مِنْ ذِكْرَى عَاشُورَاءَ العاشرِ مِنْ شَهْرِ الْمُحَرَّم، ذِكْرَى اليَوْمِ الذِي نَجَّى اللهُ فيهِ سيّدَنا نُوحًا وَمَنْ مَعَهُ مِنَ الطُّوفانِ وأَنْزَلَهُمْ من السفينةِ سَالِمِينَ وذِكْرَى اليَوْمِ الذِي نَجَّى اللهُ فيهِ سَيِدَنا مُوسَى وأَتْبَاعَهُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ فِرْعَوْنَ. إخوةَ الإيمانِ سيدُنا نُوحٌ عليهِ السلامُ أرسلَهُ اللهُ إلى قومٍ كفارٍ فصارَ يدعُوهم ليلًا ونهارًا سِرًّا وجِهارًا بالتّرغيبِ تَارَةً والتَّرْهِيبِ تَارَةً أُخْرَى وظَلَّ هَكذَا أَلْفًا إِلا خَمسينَ سنةً لكنَّ أكثَرَهُمْ لَمْ يُؤْمِنْ بَلِ اسْتَمَرُّوا علَى الضّلالِ وَالطُّغْيَانِ وَنَصَبُوا لَهُ العَدَاوَةَ وءَاذَوْهُ بِالاسْتِهْزَاءِ وَالضَّرْبِ بَلْ كانُوا لا يَتْرُكونَهُ حتَّى يُغْشَى عليهِ مِنْ شِدَّةِ الضَّرْبِ فَيَظُنُّونَ أنَّهُ مَاتَ ثمّ يُعافِيهِ اللهُ ولا يُثْنِيهِ ذلكَ أيها الأحبةُ عنِ الدعوةِ إلى اللهِ بل كان يعودُ إليهم ليدعوَهم إلى الإيمانِ مرّةً بعدَ أُخْرَى مِنْ غَيرِ كَلَلٍ وَمِنْ غَيرِ مَلَلٍ إلى أَنْ أَوْحَى اللهُ إليهِ أَنَّهُ لن يُؤمنَ بهِ مِنْ قومِه إلّا مَنْ قد ءامنَ فدَعا سيّدُنا نوحٌ على القومِ الكَافِرينَ فقالَ ﴿رَبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا٢٦﴾[2] أي لا تَتْرُكْ يَا رَبّي أحدًا منَ الكفارِ حيًّا علَى وجهِ الأرضِ فسلَّطَ اللهُ عليهِمْ عِقابَه، سلطَ اللهُ عليهمُ الطُّوفانَ ولَمْ يُبْقِ منَ الكافرينَ أحدًا ونَجَّى اللهُ نَبِيَّهُ ومَنْ ءامَنَ بهِ مِنْ قَومِهِ بالسفينَةِ التِي صَنَعَهَا سيِدُنا نُوحٌ بأَمْرِ اللهِ وَحَفِظَهَا اللهُ بِحِفْظِهِ وعِنايَتِه.

وسيدُنا مُوسَى إخوةَ الإيمانِ كانَ في زَمَنِ الملِكِ الظالِمِ الطاغيةِ فرعونَ وكانَ يَدَّعِي الألوهيةَ والعياذُ باللهِ تعالَى، فأمرَ اللهُ سيّدَنا مُوسَى عليهِ السلامُ أن يذهبَ إلى فِرعونَ لِيَدْعُوَهُ إلى الإسلامِ إلى تَوحيدِ اللهِ وتَنْزِيهِهِ عَنِ الشَّريكِ والشبيهِ، فذَهبَ إليهِ وأَراهُ المعجِزاتِ البَاهِرَاتِ القَاطِعَاتِ بأنهُ مُرْسَلٌ مِنْ عِنْدِ اللهِ وَمَعَ ذلكَ كفَرَ بهِ فرعونُ وأبَى وَاسْتَكْبَرَ وءَاذَى قَوْمَهُ مِنَ المؤمنينَ فخرجَ موسى عليه السلام وَمَنِ اتَّبَعَهُ مِنْ بنِي إِسرائيلَ مِنْ مِصْرَ وكانَوا ستَّمائَةِ أَلْفٍ، ولَحِقَهُ فِرْعَوْنُ وخَرجَ معهُ ألفُ أَلْفٍ وَسِتُّمِائةِ أَلفٍ مِنَ الْمُقاتِلينَ يُريدُ إِبَادَةَ مُوسى ومَنْ مَعه لكنَّ اللهَ نَصَرَ رَسولَه، قال تعالى ﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣﴾[3] انفلَقَ البَحْرُ أيُّها الأحبَّةُ اثْنَيْ عَشَرَ فِرْقًا كُلُّ فِرْقٍ منهَا كَالجبلِ العَظيمِ وبَينَ كُلِ فِرْقَيْنِ طريقٌ يَابِسٌ فدخلَ مُوسى ومن معهُ البحرَ ولَحِقَ بهم فرعونُ وجُنودُه فأغرَقَهُمُ اللهُ أجمعينَ ونجَّى موسى ومن معَه قالَ الله تعالَى ﴿وَجَٰوَزۡنَا بِبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ ٱلۡبَحۡرَ فَأَتۡبَعَهُمۡ فِرۡعَوۡنُ وَجُنُودُهُۥ بَغۡيٗا وَعَدۡوًاۖ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَدۡرَكَهُ ٱلۡغَرَقُ قَالَ ءَامَنتُ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱلَّذِيٓ ءَامَنَتۡ بِهِۦ بَنُوٓاْ إِسۡرَٰٓءِيلَ وَأَنَا۠ مِنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ ٩٠ ءَآلۡـَٰٔنَ وَقَدۡ عَصَيۡتَ قَبۡلُ وَكُنتَ مِنَ ٱلۡمُفۡسِدِينَ ٩١﴾[4] أي عندما أدرَكَ فرعونَ الهلاكُ والغرقُ أعلنَ التوبَةَ لكنَّ التوبةَ لا تنفَعُ في تِلْكَ الحالةِ لأنَّ مِنْ شُروطِ التوبةِ أن تكونَ قبلَ حالَةِ اليَأْسِ مِنَ الحياةِ كَإِدْرَاكِ الغَرَقِ لا مَحالَةَ وَهُوَ ما حصلَ معَ عَدُوِّ اللهِ فرعونَ قال الله تعالى {وَلَيۡسَتِ ٱلتَّوۡبَةُ لِلَّذِينَ يَعۡمَلُونَ ٱلسَّيِّ‍َٔاتِ حَتَّىٰٓ إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ ٱلۡمَوۡتُ قَالَ إِنِّي تُبۡتُ ٱلۡـَٰٔنَ وَلَا ٱلَّذِينَ يَمُوتُونَ وَهُمۡ كُفَّارٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمٗا ١٨}[5].

أيُّها الأحبةُ الكِرامُ ضربَ لنا أنبياءُ اللهِ الْمَثَلَ في الدَّعوةِ إلَى اللهِ والصَّبْرِ على ذلكَ وعلَى مَنْهَجِهِمْ سَارَ الصحابةُ الكِرَامُ وأهلُ البَيْتِ العِظَامُ فبذَلُوا الأَنْفُسَ والْمُهَجَ دِفَاعًا عن دِينِ اللهِ تعالَى. وَمَا مِثَالُ الحُسَيْنِ الشَّهيدِ رضي الله عنه بِبَعِيدٍ عنّا فإِنَّهُ لَمّا رأَى مَنْ لا يَصْلُحُ لإدارةِ شؤونِ المسلِمينَ قد أرادَ أَنْ يَتَسَنَّمَ الخلافةَ ويتسلَّطَ على الرّقابِ مِنْ غَيْرِ رِضًى مِنْ أَهْلِ الفَضْلِ وَلا بَيْعَةٍ مِنْ أهلِ الحَلِّ والعَقْدِ جَهَرَ بِرَفْضِ ذلكَ وَامْتَنَعَ مِنَ الْمُسَايَرَةِ علَى حِساب الْمَصْلَحَةِ الدِينِيَّةِ وتَمَسَّكَ بِالحَقِ ثَابِتًا عليهِ ءَامِرًا بِالْمَعْرُوفِ نَاهِيًا عَنِ الْمُنْكَرِ حتَّى قُتِلَ وَهُوَ ابْنُ بنتِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم شهيدًا مَظْلومًا بيَدِ جُنُودِ الفَاسِقِ الْمُتَهَتِّكِ وفازَ بذلكَ عندَ اللهِ الفَوْزَ العَظِيمَ. فنسأَلُ اللهَ تعالَى أَنْ يُوَفِقَنَا لِلاعْتِبَارِ بِسِيَرِ الأَكابِرِ والْمُضِيِ علَى مِنْهاجِهِمْ ومَا ذاكَ علَى اللهِ بِعَسِير. هذا وأستغفرُ اللهَ العظيمَ لي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

عبادَ اللهِ إنهُ مِمّا وَرَدَ عنِ النبِيِّ صلى الله عليه وسلم سُنّيَّةُ صيامِ يومِ عاشوراءَ وَيُسَنُّ صيامُ تاسوعاءَ كذلكَ معَه وهُو التاسعُ مِنَ الْمُحَرَّمِ لِقَوْلِه صلى الله عليه وسلم لَئِنْ بَقِيتُ إلَى قَابِلٍ لأَصُومَنَّ التَّاسِعَ اﻫ أي معَ العَاشِرِ رَواهُ مسلمٌ، فإنْ لَمْ يَصُمْ معَهُ تاسوعاءَ سُنَّ أَنْ يَصُومَ معه الحادي عَشر، بل نصَّ الشافعيُّ علَى استِحْبَابِ صومِ الثلاثةِ فَلا تُفَوِتُوا هذَا الخَيْر.

اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا لا تُزِغْ قُلوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الوَهّاب، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهم استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة العنكبوت/ 14.[1]

سورة نوح/26.[2]

سورة الشعراء/63.[3]

سورة يونس/ 90- 91.[4]

سورة النساء.[5]

Türkisch

Cuma Hutbesi

AŞURE GÜNÜ

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları; sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Peygamberlerin yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Tebârake ve Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

Manası: Andolsun, Allâh, Nûḥ’u kendi kavmine Peygamber olarak gönderdi. O da dokuz yüz elli yıl onların arasında kaldı. Neticede onlar zulümlerini sürdürürken tufan kendilerini yakalayıverdi. Allâh da onu (Nûḥ’u) ve gemide bulunanları kurtardı ve bunu alemlere bir ibret kıldı. (El-Ankebût suresi, 14. ve 15. ayetleri)

Allâh-u Teâlâ başka bir ayette şöyle buyuruyor:

Manası: Bunun üzerine Allâh, Mûsâ’ya: „Değneğinle denize vur“ diye vahyetti. Hemen deniz ayrıldı, her parçası yüce bir dağ gibiydi. Allâh, ötekileri de oraya yaklaştırdı. Mûsâ ve beraberinde bulunanların hepsini kurtardı. Öbürlerini suda boğdu. Şüphesiz bunda bir ibret vardır. (Eş-Şuarâ’ suresi, 63.-68. ayetleri)

Ey iman edenler; Büyük bir anma günü olan muharrem ayının 10. günü, Aşure gününde bulunuyoruz. Allâh-u Teâlâ, bu günde efendimiz Nûḥ ve onunla beraber olanları tufandan kurtarıp gemiden salim olarak indirdi. Allâh-u Teâlâ, bu günde efendimiz Mûsâ ve ona tabi olan Müslümanları zalim, kâfir ve asi olan Firavun’dan kurtardı.

Müslüman kardeşlerim; Nûḥ aleyhisselâm, iman etmeyen bir kavme gönderildi ve onları 950 sene boyunca gece gündüz, bazen tek tek bazen alenen İslam dinine davet etti. Buna rağmen onların çoğu iman etmeyip küfür üzerinde kaldı. Zalimler, Nûḥ Peygambere karşı düşmanlık besleyip ona söverek ve onu bayılana kadar döverek ona eziyet ettiler. Efendimiz Nûḥ, bayıldığında zalimler onun öldüğünü zannetti. Allâh, onu yine iyileştirdi ve zalimlerin bu amelleri efendimiz Nûḥ’un onları İslam dinine davet etmesinden alıkoymadı. Hatta Nûḥ Peygamber, onlara geri döndü ve onları bıkmadan usanmadan ta ki kendisine iman edenlerden başkaları iman etmeyecek diye vahiy gelene kadar İslam dinine davet etmeye devam etti. Nûḥ aleyhisselâm bunun üzerine yüce Rabbimizin bildirdiği gibi iman etmenyenlere şöyle beddua etti:

﴿رَبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا٢٦﴾

Manası: Nûḥ şöyle dedi: “Ey Rabbim! İman etmeyenlerden hiç kimseyi yeryüzünde bırakma!” (Nûḥ suresi, 26. ayet)

Sonra Allâh-u Teâlâ bir tufan gönderdi ve imam etmeyenlerin hepsi öldü. Efendimiz Nûḥ ve kavminden ona iman edenler ise, efendimiz Nûḥ’un Allâh’ın emri üzere inşa ettiği gemide Allâh’ın koruması altında güven içindeydi.

Müslüman kardeşlerim; Efendimiz Mûsâ aleyhisselâm -Allâh bizi korusun- ilahlığı iddia eden zalim hükümdar, Firavun’un zamanında yaşıyordu. Allâh, efendimiz Mûsâ’ya Firavun’un yanına gidip onu İslam dinine, Allâh’ın birliğine inanmaya ve O’nu azze ve celle ortak ve benzerlerden tenzih etmeye çağırmasını emretti. Efendimiz Mûsâ, Firavun’un yanına gitti ve ona kendisinin Peygamber olduğunu kanıtlayan açık ve kat-i mucizeler göstermesine rağmen zalim Firavun, Mûsâ’ya iman etmeyi reddetti ve kibirlendi. Firavun, efendimiz Mûsâ’nın kavminden Müslüman olanlara eziyet etti. Bunun üzerine efendimiz Mûsâ, kendisine kavminden tabi olan altı yüz bin Müslüman ile Mısır’ı terk etti. Firavun, efendimiz Mûsâ’yı ve ona tabi olanları öldürmek için bir milyon altı yüz bin askeri ile onların peşine düştü. Ancak Allâh, Rasûlüne yardım etti. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

Manası: Bunun üzerine Allâh, Mûsâ’ya: „Değneğinle denize vur“ diye vahyetti. Hemen deniz ayrıldı, her parçası yüce bir dağ gibiydi. (Eş-Şuarâ’ suresi, 63. ayet)

Sevgili kardeşlerim; Deniz oniki kısma ayrıldı. Her kısım kocaman bir dağ gibiydi ve her kısmın arasında kuru bir yol açıldı, öyle ki efendimiz Mûsâ ve ona tabi olanlar o yollardan yürüdü. Onları izleyen Firavun ve ordusu ise denizde boğuldu. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Manası: Allâh, Benî İsrâ’îl’i denizden geçirdi, Firavun ve askerleri haksızlık ve düşmanlıkla ardlarına düştüler. Firavun boğulacağı anda: „Benî İsrâ’îl’in inandığından başka İlâh olmadığına inandım, artık ben Müslümanlardanım.“ dedi. Şimdi mi?! Halbuki sen, bundan önce isyan etmiş ve daima fasitlerden olmuştun. (Yûnus suresi, 90. ve 91. ayetleri)

Ey iman edenler; Firavun, ölmek üzere iken tövbeyi ilan etti ancak bu durumda yapılan tövbe fayda vermez, çünkü tövbenin şartlarından kişinin hayatının kesin kurtulamayacağı andan önce olmasıdır. İşte Firavun’un durumu da böyleydi, onun boğulması kesindi. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Manası: Kötülükleri işleyip dururken, ölüm kendisine geldiği zaman; „Şimdi tövbe ettim.“ diyenler ile imansız olarak ölenlerin tövbesi makbul değildir. İşte Allâh, onlara elem verici bir azap hazırlamıştır. (En-Nisâ‘ suresi, 18. ayet)

Müslüman kardeşlerim; İslam dinine sabır ve sebat ile davet etmekte Peygamberler bizim için birer büyük rehberdir ve ashab-ı kiram ve ehl-i Beyt de onların yolunu izleyerek Allâh nezdinde makbul olan İslam dinini hayatlarıyla müdafaa etti. Peygamber Efendimizin ﷺ torunu olan efendimiz Hüseyin, Müslümanların hususlarına bakacak kabiliyeti ve fazilet ehlinin izni olmadan birisi halifeliğe atıldığını görünce ona karşı susmamıştır. O, ta ki küstah bir fasığın askerleri onu öldürünceye kadar -ki o Rasûlullâh’ın torunuydu-, hakka bağlı kalıp iyiliği emredip kötülükten nehyetmiştir. Efendimiz Hüseyin, böylece hayatını kaybetmiş olsa da Allâh nezdinde kazananlardandır.

Allâh’tan bize bu değerli şahısların hayatlarını örnek almayı ve onların yolundan gitmeyi nasip etmesini niyaz ederiz. Bu muhakkak ki Allâh için zor bir husus değildir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim; size Aşure günü oruç tutma sünnetini hatırlatırım. Birinci hutbede zikrettiğim gibi, Allâh’ın Rasûlü ﷺ, hakkında varit olunduğuna göre o ﷺ, Aşure gününde oruç tutardı ve o günde oruç tutmaya teşvik ederdi. Aynı şekilde muharrem ayının dokuzuncu gününde de oruç tutmak sünnettir. Allâh’ın Rasûlü ﷺ, şöyle buyurmuştur:

„لئنْ بَقِيتُ إلى قابلٍ لأصومَنّ التاسعَ“

Manası: Eğer gelecek seneye kadar yaşarsam (muharrem’in onuncu günüyle beraber) dokuzuncu günü de oruç tutarım. (İmam Muslim)

Bazı alimlerin sözlerine göre, muharrem’in dokuzuncu gününde oruç tutmanın hikmeti o’dur ki şayet kameri ayın başlangıcını tespit etmekte hata edildiyse insan bu şekilde ihtiyatlı olur. Başka alimlerin bu konuda başka sözleri de vardır. Eğer insan muharrem’in onuncu günü ile beraber dokuzuncu günü oruç tutmadıysa o zaman muharrem’in onuncu günü ile beraber onbirinci günü oruç tutması sünnettir. Hatta İmam Şafiî bu üç günde de, yani muharrem’in 9., 10. ve 11. gününde, oruç tutmanın sünnet olduğunu söylemiştir, o halde bu fırsatı kaçırmayın!

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Die Auswanderung des Propheten 14.07.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Auswanderung des Propheten

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit und ich rufe euch dazu auf, den Weg des Gesandten zu befolgen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tawbah Âyah 40:

﴿إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدۡ نَصَرَهُ ٱللَّهُ إِذۡ أَخۡرَجَهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ ٱثۡنَيۡنِ إِذۡ هُمَا فِي ٱلۡغَارِ إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَيۡهِ وَأَيَّدَهُۥ بِجُنُودٖ لَّمۡ تَرَوۡهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلسُّفۡلَىٰۗ وَكَلِمَةُ ٱللَّهِ هِيَ ٱلۡعُلۡيَاۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ٤٠﴾

Die Bedeutung lautet: Wenn ihr ihm (dem Propheten Muhammad) nicht helft, so wird ihm Allâh helfen. Derjenige, Der ihm damals half, als die Ungerechten ihn (aus Makkah) herausführten, während sie (der Prophet und sein Gefährte) zu zweit in der Höhle waren und er (der Prophet Muhammad) zu seinem Gefährten sagte ‚Hab keine Furcht, Allâh beschützt uns‘. Allâh gab ihm (dem Gefährten Abû Bakr) die innere Ruhe und ließ ihn (den Propheten Muhammad) wissen, dass ihre Verfolger sie nicht erreichen werden und schützte ihn mit Engeln, die ihr nicht seht, und schwächte den Aufruf gegen den islamischen Glauben und stärkte den Aufruf zum Islam. Gewiss, Allâh ist al-^Azîz und al-Hakîm.

Verehrte Brüder, wir werden heute über etwas Wichtiges sprechen, nämlich über einen Teil der Biographie unseres geehrten Propheten Muhammad ﷺ. Genauer gesagt, werden wir über seine Auswanderung sprechen, denn gewiss birgt diese viele nutzvolle Lehren für uns. Verehrte Brüder, Allâh wählte den Propheten Muhammad ﷺ und befahl ihm, die islamische Religion zu verkünden und die Menschen zu warnen. So rief er – wie alle anderen Propheten – dazu auf, einzig und allein Gott anzubeten und Ihm keinen Teilhaber beizugesellen. Er rief zur Güte, Gerechtigkeit und zum Aneignen nobler Charaktereigenschaften auf. So sagte er in einem Hadîth, den Imâm al-Bayhaqiyy überlieferte:

إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَّمِمَ مَكَارِمَ الأَخْلَاق

Die Bedeutung lautet: „Ich wurde gesandt, um den vorzüglichen Charakter zu vervollkommnen.“

Verehrte Brüder, unser Prophet ﷺ stieß während seines Aufrufs auf viele große Erschwernisse. Er rief die Menschen offenkundig zum richtigen Glauben an Gott auf und sagte zu ihnen in den Zeiten, in denen sie sich versammelten:

أيُّها الناسُ قُولُوا لا إلَهَ إِلا اللهُ تُفْلِحُوا

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, sagt ‚Es gibt keinen Gott außer Allâh‘ und ihr werdet gerettet sein! Trotz des Schadens und des Leids, der ihm durch sein Volk zugefügt wurde, rief er sie mit Standhaftigkeit und Geduld zur islamischen Religion auf. Sie warfen die Fruchtblase eines Kamels auf seinen Rücken und trotzdem unterließ er nicht den Aufruf zum Islam. Er wurde sogar mit Steinen beworfen; auch dies hielt ihn nicht davon ab, die islamische Religion zu verkünden. Man bot ihm Vermögen und eine hohe Position an. Er wurde sogar seines Lebens bedroht. Doch all dies hielt ihn nicht von seinem Aufruf ab. Seine Feinde sagten zu seinem Onkel: „Was möchte dein Neffe? Wenn es Herrschaft ist, welches er möchte, so geben wir ihm diese und treffen keine Entscheidung, ohne ihn vorher gefragt zu haben. Wenn es Vermögen ist, welches er möchte, so sammeln wir jenes für ihn, sodass er der Reichste unter uns wird. Wenn sein Wunsch Macht ist, so lassen wir ihn den Mächtigsten unter uns sein.“

Die darauf gegebene Antwort des Propheten ﷺ ist weit und breit bekannt. Er sagte:

واللهِ يا عَمّ لو وَضَعُوا الشمسَ بِيَمِيني والقمرَ بِشِمالِي مَا تَرَكْتُ هذَا الأَمْرَ حَتَّى يُظْهِرَهُ اللهُ أَوْ أَهْلِكَ دُونَه اهـ

Die Bedeutung lautet: Bei Allâh, mein Onkel, auch wenn sie mir die Sonne auf die rechte Hand und den Mond auf die linke Hand legen würden, würde ich von meinem Aufruf nicht ablassen.

Verehrte Brüder, der Gesandte Gottes ﷺ blieb gegenüber den Figurenanbetern sehr standhaft. So einigten sie sich darauf, den Propheten Muhammad ﷺ zu töten und wählten aus jedem Stamm einen kräftigen Mann und planten, ihn mit einem gemeinsamen Schlag zu töten. So könne man den Mord nicht lediglich einem Stamm zuschreiben und der Stamm des Propheten Muhammad ﷺ wäre nicht in der Lage, sie alle zu bekämpfen. So kam der Engel Djibrîl zum Gesandten Gottes ﷺ, berichtete ihm von deren Plan und sagte ihm, nicht an seinem gewöhnlichen Schlafplatz zu übernachten. Daraufhin rief der Prophet ﷺ den Gefährten ^Aliyy ibn Abî Tâlib und befahl ihm, an seinem Schlafplatz zu übernachten und sich mit seinem grünen Umhang zu bedecken. Außerdem forderte er ihn auf, die Güter, die dem Propheten ﷺ anvertraut waren, ihren Eigentürmern zurückzugeben. Dieser führte das Befohlene aus. Der Prophet Muhammad ﷺ verließ sein Haus, vertrauend auf Allâh, während die Ungerechten schon vor seiner Tür standen, und rezitierte dabei die ersten neun Âyât aus der Sûrah Yâsîn. Zudem streute er Erde, die sich in seiner Hand befand, über ihre Köpfe. Sie aber konnten das alles nicht sehen, denn Allâh, der Erhabene, schützte ihn vor deren Blicken.

Der Gesandte Gottes ﷺ wählte Abû Bakr als Weggefährten aus. Abû Bakr lief mal vor ihm und mal hinter ihm. Als der Gesandte Gottes ﷺ nach dem Grund fragte, sagte er: O Gesandter Gottes, mir fällt ein, dass du verfolgt werden könntest, so laufe ich hinter dir; und dann fällt mir ein, dass du von vorne angegriffen werden könntest, so laufe ich vor dir. Bei Allâh, mir ist es lieber, dass mir geschadet wird als dir. Als sie an der Höhle ankamen, sagte Abû Bakr sinngemäß: Bei Allâh, betrete sie nicht, bis ich zuerst darin war, damit, wenn sich etwas Schädliches darin befindet, es mich trifft und nicht dich.

Er ging hinein und fand nichts vor, erst dann betrat der Prophet ﷺ die Höhle. In dem Werk Dalâ’ilu n-Nubuwwah wird überliefert, dass sich in der Höhle ein Loch befand und Abû Bakr fürchtete, dass aus diesem etwas herauskommen und dem Propheten ﷺ schaden könnte. Dann stellte sich Abû Bakr auf dieses Loch und eine Schlage biss ihn so schmerzhaft in den Fuß, dass seine Tränen flossen, dennoch nahm er seinen Fuß nicht weg. Als die Männer des Stammes Quraysch an der Höhle ankamen, sagte Abû Bakr: O Gesandter Gottes, falls einer von ihnen zu seinen Füßen herunterblicken würde, so würde er uns entdecken. Der Gesandte Gottesﷺ sagte zu ihm:

يَا أَبَا بَكْرٍ مَا ظَنُّكَ بِاثْنَيْنِ اللهُ ثَالِثُهُمَا اهـ

Die Bedeutung lautet: O Abû Bakr, was sagst du über Zwei, deren Beschützer Allâh ist?!

Dieser Hadîth bedeutet nicht, dass Allâh sich mit ihnen in der Höhle befunden hätte. Er bedeutet, dass Allâh über sie wissend ist, sie beschützt und ihnen hilft.

Der Imâm al-Bayhaqiyy überlieferte in seinem Werk „Dalâ´il an-Nubuwwah“ Folgendes:

In der Nacht der Auswanderung befahl Allâh einem Baum zu wachsen, so wuchs er vor dem Propheten ﷺ und verdeckte ihn; und Allâh befahl einer Spinne, den Eingang mit einem Spinnennetz zu verschließen und zwei wilden Tauben vor dem Eingang der Höhle zu bleiben.

Als die Verfolger des Propheten ﷺ sich mit ihren Stöcken und Schwertern dem Eingang der Höhle näherten, schaute einer von ihnen hinein und sah das Spinnennetz und die beiden Tauben. Er kehrte zu seinen Leuten zurück und sie fragten ihn: Warum hast du nicht in der Höhle nachgeschaut? Er sagte: Ich sah im Eingang der Höhle zwei Tauben und habe dadurch erkannt, dass sich niemand darin befindet.

Als die Suche nach dem Gesandten Gottes ﷺ nachließ, setzte der Prophet ﷺ seine Auswanderung nach al-Madînah al-Munawwarah fort und kam dort an einem Montag des Monats Rabî^u l-´awwal unversehrt an. Die Medinenser haben ihn tatkräftig unterstützt und den Aufruf mit ihrer Kraft und ihrem Vermögen gestärkt, sodass sich der Islam in Ost und West verbreitet hat. Möge Allâh sie reichlich belohnen.

Verehrte Brüder, Allâh schützte seinen besten Propheten ﷺ mittels eines Spinnennetzes. Erhaben ist Allâh, Der das tut, was Er will.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Verehrte Brüder, die Auswanderung war keine Flucht und sie geschah nicht aus Feigheit oder der Scheu, das Wahre als wahr und das Falsche als falsch zu verkünden. Die Auswanderung geschah gewiss auf Befehl Gottes. Die Feigheit ist jedoch in Bezug auf die Propheten unmöglich; die Propheten sind nämlich die mutigsten Geschöpfe. Der Prophet Muhammad wanderte von Makkah nach al-Madînah aus, nachdem er dort dreizehn Jahre lang dazu aufrief, einzig und allein Gott anzubeten und ihm keinen Teilhaber beizugesellen. Trotz aller Erschwernisse und Gefahren rief er die Menschen mit Geduld auf, indem er auf Allâh vertraute. Somit ist es unbedingt notwendig, dass wir hieraus Lehren ziehen und lernen, auf der Wahrheit standhaft zu bleiben und von dieser niemals abzulassen, wie sehr sich die Zustände und Begebenheiten auch ändern mögen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الهجرةُ النبويةُ الشريفَةُ

إنّ الحمدَ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديه ونشكرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفُسِنا وسيّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومن يُضْلِلْ فلا هادِيَ له، وأشهدُ أن لا إلـه إلا اللهُ وحده لا شريكَ له، ولا مثيلَ له ولا ضدَّ ولا ندَّ له. وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائِدَنا وقرّةَ أعينِنا محمّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه، بلغَ الرسالةَ وأدّى الأمانةَ ونصحَ الأمةَ فجزاهُ اللهُ عنّا خيرَ مَا جزَى نبيًّا مِنْ أنبيائِه. اللهمَّ صلِّ علَى سيدِنا محمدٍ صلاةً تَقْضِي بِها حَاجاتِنا وَتُفَرِّجُ بها كُرباتِنا وتَكفِينَا بِهَا شَرَّ أَعدائِنا وَسَلِّمْ عليهِ وعلَى ءالِه سَلَامًا كَثيرًا.

أما بعدُ عبادَ اللهِ، فإنِي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ، والسَّيْرِ علَى خُطَى رَسُولِه الكريمِ، يقولُ اللهُ تعالى في مُحكَمِ كِتابِه ﴿إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدۡ نَصَرَهُ ٱللَّهُ إِذۡ أَخۡرَجَهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ ٱثۡنَيۡنِ إِذۡ هُمَا فِي ٱلۡغَارِ إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَيۡهِ وَأَيَّدَهُۥ بِجُنُودٖ لَّمۡ تَرَوۡهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلسُّفۡلَىٰۗ وَكَلِمَةُ ٱللَّهِ هِيَ ٱلۡعُلۡيَاۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ٤٠﴾[1]

إخوةَ الإيمان، إنَّ كلامَنا اليَوْمَ عَنْ مُنَاسَبَةٍ مُهِمَّةٍ كَلامُنا عَنْ شَىْءٍ مِنْ سِيرَةِ الْمُصْطَفَى صَلَوَاتُ رَبِّي وَسَلَامُهُ عليهِ كلامُنا عنِ الهجرةِ النَّبَوِيَّةِ المباركةِ وإنَّ الدروسَ الْمُسْتَفَادَةَ مِنْ سِيرتِه عليهِ الصلاةُ والسلامُ كَثيرَة، كيفَ لَا وَالكلامُ عَنْ سِيرَةِ أَفْضَلِ الناسِ وخيرِ النَّاسِ سيدِنا محمدٍ صلى الله عليه وسلم، كيفَ لا والكلامُ عن سيرةِ خاتَمِ الأنبياءِ وسيدِ المرسلينَ وَحَبِيبِ رَبِّ العالمين، فسيدُنا محمدٌ إخوةَ الإيمانِ اصْطَفَاهُ اللهُ بالرِسالةِ وأمرَهُ بالتبليغِ والإِنْذَارِ فدعَا الناسَ إلَى دِينِ الإسلامِ دِينِ جَميعِ الأنبياءِ عليهِمُ السلامُ دِينِ التَّوحِيدِ، دعَا الناسَ إلَى عبادةِ اللهِ الوَاحِدِ الأحَدِ الذِي لا شريكَ له ولا شبيهَ له ولا مثيلَ ولا صاحبةَ له ولا وَلدَ ودعَا النَّاسَ إلى العَدْلِ إلى الإِحسانِ إلى مكارِمِ الأخلاقِ كما قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَكَارِمَ الأَخْلَاق اهـ[2] وَقَدْ تَحَمَّلَ حبيبُنا المصطَفَى أيها الأحبةُ في سبيلِ الدعوةِ الشىءَ الكثيرَ والمصاعِبَ الكبيرةَ، دعَا الناسَ جِهَارًا فكانَ يُكَلِّمُ الناسَ في المواسِمِ التي يَجْتَمِعُونَ فيهَا ويقولُ أيُّها الناسُ قُولُوا لَا إلَهَ إِلّا اللهُ تُفْلِحُوا اهـ دَعَا قومَه بِصَبْرٍ وَثَبَاتٍ مَعَ إيذائِهِمْ لَهُ وكَيْدِهِمْ لَه، رَمَوْا علَى ظَهْرِه سَلَى جَزُورٍ[3] أَيْ كِيسَ وَلَدِ النَّاقَةِ وَصَبَرَ ولَمْ يَتَخَلَّ عنِ الدَّعْوَةِ إلَى اللهِ، ضُرِبَ بِالحجارَةِ وَصَبَرَ وَلَمْ يَتَخَلَّ عنِ الدعوةِ إلَى اللهِ، عُرِضَ عليهِ المالُ والجاهُ وَلَمْ يَتَخَلَّ عَنْ دِينِ اللهِ، هُدِّدَ بالقَتْلِ فَلَمْ يَتَخَلَّ عَنِ الدَّعْوَة، قالَ المشركونَ لأبِي طَاِلبٍ „يَا أبَا طَالبٍ ماذا يُريدُ ابْنُ أخِيك ؟ إِنْ كانَ يُريدُ جَاهًا أَعْطَيْنَاهُ فَلَنْ نُمْضِيَ أَمْرًا إِلّا بعدَ مَشُورَتِه، وَإِنْ كانَ يُريدُ مَالًا جَمَعْنَا لَهُ المالَ حتّى يَصِيرَ أَغْنَانَا، وإِنْ كانَ يُريدُ الْمُلْكَ تَوَّجْنَاهُ عَلَيْنَا“ فأَجَابَهُم رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم بالجوابِ المشهورِ واللهِ يا عَمِّ لَوْ وَضَعُوا الشَّمْسَ بِيَمِيني والقمرَ بِشِمالِي مَا تَرَكْتُ هذَا الأَمْرَ حَتَّى يُظْهِرَهُ اللهُ أَوْ أَهْلِكَ دُونَه اهـ

أيها الأحبةُ لقد ثبتَ حبيبُ اللهِ ثَبَاتًا يَتَضَاءَلُ أمامَه ثَبَاتُ الِجبالِ الرَّاسِياتِ، فَاتَّفَقَ المشركونَ على قَتْلِه وَجَمَعُوا مِنْ كُلِ قَبِيلَةٍ رَجُلًا جَلْدًا قَوِيًّا لِيَضْرِبُوهُ ضَرْبَةَ رَجُلٍ وَاحِدٍ حَتَّى يَتَفَرَّقَ دَمُهُ بينَ القَبَائِل، فأتَى جِبْرِيلُ عليهِ السلامُ وأَخْبَرَهُ بِكَيْدِ الْمُشْرِكِينَ وَأَمَرَهُ بِأَنْ لَا يَبِيتَ في مَضْجَعِهِ الذِي كانَ يَبِيتُ فِيهِ، فَدَعَا رسولُ الله صلّى الله عليه وسلّم عليَّ بنَ أبي طالبٍ رضي اللهُ عنه وأَمَرَهُ أن يَبيتَ على فِراشِه ويتَسَجَّى بِبُرْدٍ لَهُ أَخْضَرَ، ففعلَ، وأَمَرَهُ أَنْ يُؤَدِّيَ إلَى كُلِّ ذِي حَقٍّ حَقَّهُ، ثمَّ خرجَ صلّى الله عليه وسلّم مُتَوَكِّلًا على اللهِ والكفارُ على بابِه وهـو يقرأُ ﴿يسٓ ١ وَٱلۡقُرۡءَانِ ٱلۡحَكِيمِ ٢﴾ إلَى قولِه تعالَى ﴿وَجَعَلۡنَا مِنۢ بَيۡنِ أَيۡدِيهِمۡ سَدّٗا وَمِنۡ خَلۡفِهِمۡ سَدّٗا فَأَغۡشَيۡنَٰهُمۡ فَهُمۡ لَا يُبۡصِرُونَ ٩﴾[4] فأَخَذَ اللهُ بأبصارِهم عن نَبِيِّهِ وجعلَ يَذُرُّ حَفْنَةً مِنْ تُرَابٍ كانَتْ بِيَدِهِ عَلى رُؤُوسِهِم فَلَمْ يَرَوْا خُروجَهُ صلَّى الله عليه وسلم.

واختارَ رسولُ اللهِ حَبِيبَه أبا بكرٍ الصِدِّيقَ رضي الله عنه لِيُرَافِقَهُ في الهِجْرة، وصارَ أبو بَكرٍ أيُّها الأَحِبَّةُ يَمْشِي سَاعَةً بينَ يَدَيْهِ وساعةً خَلْفَهُ فَسَأَلَهُ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم عن ذلكَ فقالَ يا رسولَ اللهِ أَذْكُرُ الطَّلَبَ فأَمْشِي خلفَكَ ثم أَذْكُرُ الرَّصَدَ فَأَمْشي أَمَامَكَ ثم قالَ رضيَ اللهُ عنهُ „وَالّذِي بَعَثَكَ بِالْحَقِّ ما كَانَتْ لِتَكُنْ مِنْ مُلِمَّةٍ إِلَّا أَحْبَبْتُ أَنْ تَكُونَ لِي دُونَكَ“. فَلَمَّا وَصَلَا إلَى غَارِ ثَوْرٍ إخوةَ الإيمانِ قالَ صاحبُ رسولِ اللهِ لحبيبِه صلى الله عليه وسلم „والذِي بَعَثَكَ بِالحَقِّ لَا تَدْخُلُهُ حتى أَدْخُلَهُ فَإِنْ كانَ فيهِ شَىءٌ نَزَلَ بِي قَبْلَكَ“، فدخَلَ فَلَمْ يَرَ شَيئًا ثم دَخَلَا الغَار. وَيُرْوَى أَنَّهُ كانَ فيهِ خَرْقٌ فَخَشِيَ أبو بكرٍ أن يخرُجَ مِنْهُ شَىْءٌ يُؤْذِي رَسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم فجعَلَ عليهِ قَدَمَهُ فَجَعَلَتْ حَيَّةٌ تَضْرِبُهُ وَتَلْسَعُهُ حتّى صارَتْ دُموعُهُ تَنْحَدِرُ[5] وَهُوَ لا يُزِيحُ رِجْلَهُ وَلَا يَرْفَعُهَا.

فَلَمّا وَصَلَتْ رِجَالُ قُرَيْشٍ إلى الغَارِ قالَ أبو بَكرٍ „يا رسولَ اللهِ لو أنَّ أحدَهُم يَنْظُرُ إلى قَدَمَيْهِ لَأَبْصَرَنَا تَحْتَ قَدَمَيْهِ“ فقالَ النبيُّ صلى الله عليه وسلم يَا أَبَا بَكْرٍ مَا ظَنُّكَ بِاثْنَيْنِ اللهُ ثَالِثُهُمَا اهـ وليسَ معنَى ذلكَ أَنَّ اللهَ يَسْكُنُ مَعَهُمَا في الغَارِ حَاشَا إنَّما معناهُ أنَّ اللهَ عَالِمٌ بِهِمَا وَهُوَ حَافِظٌ وَنَاصِرٌ لَهُمَا.

وَروَى البيهقيُّ في دَلَائِلِ النبوةِ أنَّ اللهَ أمرَ بِشَجَرَةٍ في ليلةِ الغَارِ فَنَبَتَتْ أمامَ النبيِّ صلى الله عليه وسلم فَسَتَرَتْهُ، وأمرَ العنكبوتَ فنسَجَتْ علَى فَمِ الغَارِ فَسترتهُ عليهِ السَّلامُ، وأمرَ اللهُ حَمَامَتَيْنِ وَحَشِيَّتَيْنِ فَوَقَفَتَا بِفَمِ الغَارِ وأقبَلَ فِتْيَانُ قُريشٍ بِعِصِيِّهِمْ وهَرَاوَاتِهم وَسُيُوفِهِمْ حتَّى إذَا اقْتَرَبُوا مِنَ النبيِّ صلّى الله عليه وسلّم جَعَلَ رجلٌ منهم ينظُرُ في الغَارِ فرَأَى نَسْجَ العَنْكَبُوتِ علَى فَمِ الغَارِ ورأَى الحَمامَتَيْنِ فرَجَعَ إلَى أَصحابِه فقالُوا مَا لَكَ لَمْ تَنْظُرْ في الغَارِ فقالَ رَأَيْتُ حمَامَتَيْنِ بِفَمِ الغَارِ فعَلِمْتُ أنَّهُ ليسَ فيهِ أحَدٌ.

وبعدَما هدَأَ الطَّلَبُ تابَعَ رسولُ الله صلّى الله عليه وسلّم هِجْرَتَهُ إلَى المدينَةِ المنورةِ فوصَلَهَا سَالِمًا في يَومِ الاثْنَيْنِ مِنْ شَهْرِ ربيعٍ الأَوَّلِ حيثُ وَجَدَ فيهَا أَنْصَارًا ءَازَرُوهُ وَحَمَوْا دَعْوَتَهُ وبذَلُوا النُّفوسَ والأَمْوَالَ دُونَها حَتَّى انْتَشَرَتْ في المشَارِقِ والمغَارِبِ جَزَاهُمُ اللهُ خيرًا ورَضِيَ عنهُم. إخوةَ الإيمانِ لَقَدْ حَمَى اللهُ حبيبَهُ بِخَيْطِ العنكبوتِ، حمَى اللهُ تعالى حبيبَهُ بِأَضْعَفِ وَأَوْهَنِ البُيُوتِ بيتِ العَنْكَبُوتِ فَسُبْحَانَ الْمَلِكِ القُدُّوسِ الفَعَّالِ لِمَا يُرِيد. هذَا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ العظيمَ لي وَلَكُم

الخُطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِينَ وَالْمُرْسَلِين. وَرَضِيَ اللهُ عَنْ أُمَّهاتِ المؤمِنينَ وءالِ البَيْتِ الطَّاهِرينَ وَعَنِ الخُلفاءِ الرَّاشدِينَ أبِي بكرٍ وعُمَرَ وعُثْمَانَ وَعَلِىٍ وعَنِ الأَئِمَّةِ الْمُهْتَدِينَ أبِي حنيفَةَ ومَالِكٍ والشافِعِيِ وأحمَدَ وعنِ الأولياءِ والصَّالحينَ أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِ العَظِيمِ فاتقوه.

إخوةَ الإيمانِ والإسلام، الهجرةُ النبويةُ لَمْ تَكُنْ هُرُوبًا مِنْ قِتَالٍ وَلا جُبْنًا عَنْ مُوَاجَهَةٍ وَلَا تَخَاذُلًا عَنْ إِحْقَاقِ حَقٍّ أو إِبطالِ بَاطِلٍ بَلْ هِجْرَةٌ بِأَمْرِ اللهِ تعالَى إِذْ إِنَّ أنبياءَ اللهِ تعالَى يَسْتَحِيلُ عليهِمُ الجُبْنُ، وَهُمْ أَشْجَعُ خَلْقِ اللهِ. وَلَقَدْ هَاجَرَ صلى الله عليه وسلم مِنْ مَكَّةَ بعدَ أَنْ مَكَثَ فيهَا ثَلَاثَ عَشْرَةَ سَنَةً يدعُو إلَى التَّوحيدِ ونَبْذِ الشِّرْكِ مُواجِهًا المخَاطِرَ والشَّدائِدَ صَابِرًا ثَابِتًا مُتَوَكِّلًا علَى اللهِ عَزَّ وَجَلَّ فينبغِي أَنْ نَتَعَلَّمَ مِنْهُ عليهِ الصلاةُ والسلامُ وَمِنْ هِجْرَتِهِ المباركةِ الثباتَ علَى الحقِّ وأنْ لا نَتْرُكَهُ مَهْمَا تَغَيَّرَتِ الظُّروفُ وَمَهْمَا تَبَدَّلَتِ الأَمَاكِنُ والأَوْطان.

اللهمّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا لا تُزِغْ قُلوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الوَهّاب، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة التوبة.[1]

رواه البيهقي[2]

رواه البخاري[3]

يس/1-9.[4]

دلائل النبوة.[5]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Hicreti Nebevi Şerif

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekanı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Ayrıca sizlere Onun Peygamberinin yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmaktadır:

Bu ayet-i kerîme’de Peygamber Efendimizin sahabesi Ebu Bekir ile mağarada bulunduğunda ona mealen “Korkma, Allâh bizi korur ve bize yardım eder.” demesi geçmektedir.

Mü’min kardeşlerim; bugünkü hutbemiz Efendimiz Mustafâ’nın siyerinden çok önemli bir konuyla alakalı olacaktır. Konumuz Hicret-i Nebevi Şerif’le alakalı olacaktır. Rasûlullâh’ın siyerinden nice dersler alınmaktadır. Bu nasıl olmasın ki, sözümüz insanların en efdalı olan Efendimiz Muḥammed ﷺ hakkındadır. Bu nasıl olmasın ki, kelamımız peygamberlerin sonuncusu ve efendisi, Allâh’ın sevgili kulu hakkındadır. Din kardeşlerim, Allâh Efendimiz Muḥammed’i peygamber olarak seçmiştir ve ona tüm peygamberlerin dini olan İslam dinini tebliğ etmeyi ve insanları uyarmayı emretmiştir. Peygamber Efendimiz insanlara, tek olan ve ortağı olmayan Allâh’a ibadet etmelerini emretmiştir. Allâh’ın, şeriki, benzeri, eşi ve çocuğu olmadığını öğretmiştir. Peygamber Efendimiz, insanlara adaletli olmayı, iyilik etmeyi ve iyi ahlak üzere olmayı öğretmiştir. Rasûlullâh şöyle buyurmuştur:

إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَّمِمَ مَكَارِمَ الأَخْلَاق اهـ

Manası: “Ben güzel ahlakı tamamlamak için gönderildim.” (Beyhaki)

Değerli kardeşlerim; Habibimiz Mustafâ dava yolunda bir çok zorluklara katlanmıştır. O, insanları alenen İslam’a davet etmiş ve bir çok insanın toplandığı mevsimlerde onlara şöyle seslenmiştir:

أيُّها الناسُ قُولُوا لَا إلَهَ إِلّا اللهُ تُفْلِحُوا اهـ

Manası: “Ey insanlar, ‘Lâ İlâhe İllallâh’ deyin, kurtulun.”

Rasûlullâh, kavmini büyük bir sabırla İslam’a davet etti ve onlardan gelen her tür kötülüğe sabretti. Sırtına necaset atmalarına rağmen sabretti ve Allâh’a davetinden vazgeçmedi. Kendisine taşlar atılmasına rağmen Allâh’a davetinden vazgeçmedi. Ona mülk ve makam teklif edilmesine rağmen Allâh’ın dininden vazgeçmedi. Öldürmekle tehdit edildi, yine de davasından vazgeçmedi. Müşrikler Ebu Tâlib’e şöyle dediler: “Yeğenin ne istiyor? İstediği makam ise, ona onu veririz ve onun tavsiye etmediği hiç birşeyi yapmayız. Servet sahibi olmak istiyorsa, aramızda o kadar mal mülk toplar ona veririz ki en zenginimiz o olur. Ve şayet krallık istiyorsa onu başımıza tac ederiz.“

Allâh Rasûlü ise onlara şu meşhur sözü ile cevap vermiştir:

Manası: Allâh’a yemin olsun ki, amca, güneşi sağ elime ayı ise sol elime koysalar ben bu davadan vazgeçmem.

Değerli Müslümanlar; Peygamber Efendimiz davasında öylesine sabit kalmıştır ki, koca dağların sebatı onun yanında az kalır. Sonra müşrikler aralarında Rasûlullâh’ı öldürmeyi kararlaştırmışlardı. Her kabileden birer güçlü erkek seçip, bunların hepberaber Rasûlullâh’ı bir darbe ile katletmesi ve böylece Peygamberimizin kanına her kabilenin bulaşmış olmasını planlamışlardı. Cebrâîl (aleyhisselâm) Rasûlullâh’ın yanına gelip müşriklerin planından haberdar etti ve kendi yatağında yatmamasını söyledi. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz, Ali’yi çağırdı ve ona kendi yatağına yatıp yeşil örtsüyle örtünmesini söyledi. Ayrıca kendisine emanet edilmiş olan emanetleri sahiplerine vermesini istedi. Ali ise Rasûlullâh’ın dediğini uyguladı. Sonra Peygamber Efendimiz, Allâh’a tevekkül ederek evinden çıktı. Onu öldürmek isteyen gayrimüslimler ise kapısının önünde onu bekliyorlardı. Rasûlullâh, Yâsîn suresini dokuzuncu ayetine kadar okudu.

Allâh’u Teâlâ, Rasûlünü o müşriklerin görmelerinden korudu. Rasûlullâh ﷺ, elinde bulunan bir avuç toprağı onların başlarına serpe serpe yanlarından ayrılmasına rağmen hiç biri onu göremedi.

Peygamber Efendimiz, kendisine hicretinde yoldaşlık etmesi için çok sevdiği arkadaşı Ebu Bekir’i seçti. Hicret esnasında Ebu Bekir zaman zaman Rasûlullâh’ın önünden zaman zaman arkasından yürürdü. Rasûlullâh bunun nedenini sorunca Ebu Bekir mealen şöyle cevap vermiştir: “Ey Allâh’ın Rasûlü, senin peşinde olduklarını hatırlıyor arkandan yürüyorum, sonra yolun tehlikelere karşı gözetilmesi gerektiğini hatırlıyor önünden yürüyorum.” Sonra bu güzel sözlerine bir de şu manadaki sözünü ekledi: “Seni, hakkı yayman için Gönderenin Adına yemin olsun ki, bir talihsizlik gelecekse, senin başına gelmesindense benim başıma gelmesini isterim.”

Mü’min kardeşlerim; Ṡevr mağarasına vardıklarında ise Ebu Bekir, Rasûlullâh’a şöyle söyledi: “Seni, hakkı yayman için Gönderenin Adına yemin olsun ki, ben bu mağaraya girmeden sen girmeyeceksin, ki şayet içeride zararlı bir şey varsa senden önce bana gelsin.” Sonra içeriye girip bir şey görmeyince herikisi de mağaraya girdi. Rivayet edilir ki o mağaranın içerisinde bir delik vardı ve Ebu Bekir, o delikten bir hayvanın çıkıp Rasûlullâh’a zarar verebileceğinden endişelendiği için ayağıyla o deliği tıkadı. O delikte bulunun bir yılan Ebu Bekir’in ayağını ısırdı. Ağrılardan dolayı Ebu Bekir’in gözleri yaşarmasına rağmen ayağını kaldırıp çekmedi oradan. (Delâilun-Nubuvveh)

Daha sonra Kureyşliler o mağaraya vardıklarında Ebu Bekir mealen şöyle dedi: „Ey Allâh’ın Rasûlü, teki eğilip bakacak olsa bizi görecek.” Peygamber Efendimiz ise şöyle cevap verdi:

يَا أَبَا بَكْرٍ مَا ظَنُّكَ بِاثْنَيْنِ اللهُ ثَالِثُهُمَا اهـ

Manası: “Ey Ebu Bekir, Allâh’ın koruduğu iki kişi hakkında ne düşünürsün.“

Beyhaki “Delâilun-Nubuvve” adlı kitabında Allâh-u Teâlâ’nın bir ağaca yeşermesini emrettiğini ve o ağacın yeşerip Peygamber Efendimizin önünü örttüğünü rivayet ediyor. Allâh bir örümceğe ise o mağaranın girişine ağ örmesini emretti. O örümceğin ağı da ayrıyeten mağaranın önünü örtmüştür. Allâh, iki yabani güvercine o mağaranın girişinde oturmalarını emretti. Kureyşli müşrikler Rasûlullâh’a yaklaştığında aralarından birini mağaraya bakması için gönderdi. Mağaranın girişinde örümcek ağını ve iki güvercini görünce arkadaşlarının yanına geri döndü. Ona ne olduğunu, neden mağaraya bakmadığını sorduklarında “Mağaranın önünde iki güvercin gördüm ve anladım ki içeride kimse bulunmuyor.” dedi.

Durum sakinleştiğinde, Peygamber Efendimiz hicretine devam etti ve Rabîul-Evvel ayının bir Pazartesi gününde Medine’ye sağ salim ulaştı. Orada onun davetini koruyan ve nefislerini ve mallarını dava yolunda sarfeden Ensarlıları gördü. Böylece Peygamber Efendimizin daveti doğuda ve batıda yayılmıştır. Allâh onları mükafatlandırsın ve onlardan razı olsun. Din kardeşlerim; Allâh-u Teâlâ habibini örümcek ağı vesilesiyle korumuştur. Öyle birşeyi sebep kılmıştır ki, örümcek ağı evlerin en zayıfı ve en gevşeğidir. Allâh bütün noksan sıfatlardan münezzehtir ve O, dilediğini yapandır.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ ve diğer Peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebu Hanife, Malik, Eş-Şafiî ve Ahmed ve salih evliyalardan razı olsun. Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Din kardeşlerim; hicret, savaştan bir kaçış değildir. Yüzleşmekten korkmak da değildir. Hicret, hakkı hak olarak, batılı da batıl olarak göstermekten kaçmak da değildir. Hicret, muhakkak ki Allâh’ın bir emridir. Korkaklık ise Peygamberler hakkında imkansızdır. Peygamberler, Allâh’ın en cesur yaratıklarıdır. Nitekim Peygamber Efendimiz, Mekke’den ayrılmadan önce 13 sene boyunca bütün tehlikeler ve zorluklara rağmen insanları tevhide çağırıp şirki terk etmeye davet etti. O, sabır gösterip sabit kaldı ve Allâh’a tevekkül etti. Bize yakışan ise Peygamber Efendimiz’den ve onun mübarek hicretinden ders alıp, hak üzerinde sabit kalmayı öğrenmemizdir. Koşullar, yerler ve ülkeler ne kadar değişse de, hiçbir zaman bu hakkı terketmemeyi öğrenmemiz gerekir.

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayet

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. (1) Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (2)

Dua:

Kâmet getir!

Die Rückkehr der Pilger 07.07.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Rückkehr der Pilger

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in Sûratu l-Muzzammil, Âyah 20:

﴿وَمَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُم مِّنۡ خَيۡرٖ تَجِدُوهُ عِندَ ٱللَّهِ هُوَ خَيۡرٗا وَأَعۡظَمَ أَجۡرٗاۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Und das, was ihr an Gutem für euch ausführt, wird euch von Allâh großen Lohn einbringen.

Brüder im Islam, viele derjenigen, die nach Makkah zur Ka^bah pilgerten, sind bereits zurückgekehrt. Sie sind von der Reise ihres Lebens, nach der sich die Muslime sehnen, um die geehrte Ka^bah, den schwarzen Stein, den Hidjr Ismâ^il, den Maqâm Ibrâhîm, den Mîzâb der Gnade, das Gebiet ^Arafât, den Berg an-Nûr, den Berg der Gnade, die Höhle Hirâ‘, den Berg Uhud, das Grab von Hamzah, den Brunnen Taflah, die Grabstätte al-Baqî^ und das Zamzam-Wasser zu sehen, zurückgekehrt. Sie kehrten von jenem Ort zurück, an dem das Anliegen desjenigen erfüllt wird, der mit großer Sehnsucht das Bedürfnis danach hat, das Grab des Propheten Muhammad ﷺ zu besuchen.

O Pilger, nun bist du von einer Reise zurückgekehrt, die aus Gehorsamkeit Gott gegenüber und auf Befehl Gottes ausgeführt wurde. So bitten wir Allâhu Ta^âlâ, deine Pilgerfahrt zu akzeptieren.

Brüder im Glauben! Die Verwandten, Familien und Freunde warteten schon sehnsüchtig auf die Rückkehr der Pilger, um sie nach ihrer Abwesenheit und Trennung endlich wiederzutreffen und um von ihnen zu hören, was an Gutem ihnen auf ihrer Reise widerfuhr. Sie erhoffen sich einige Geschenke von ihnen, wie den Siwâk, das Zamzam-Wasser und Datteln aus der erleuchteten Stadt Madînah. Möge Allâh unserem geehrten Propheten Muhammad, der dort beigesetzt ist, einen höheren Rang geben.

Brüder im Islam! Vernachlässigt es ebenfalls nicht, die zurückgekehrten Pilger darum zu bitten, Allâh für euch um Vergebung zu bitten. Im Hadîth, den der Imâm al-Bayhaqiyy überlieferte, wird erwähnt, dass der Prophet Muhammad ﷺ sagte:

اللهمَّ اغْفِرْ لِلْحَاجِّ وَلِمَنِ اسْتَغْفَرَ لَهُ الحاجُّ

Die Bedeutung lautet: O Allâh, bitte vergib dem Pilger und demjenigen, für den der Pilger um Vergebung bittet.

Brüder im Islam, wenn der Muslim hört, welche Besonderheiten im Hadîth über den Siwâk, das Zamzam-Wasser, die Datteln – ganz besonders die Art ^Adjwah aus Madînah, das Benutzen der Gebetskette, das Tragen des Qamîs, das Tragen der Kopfbedeckung und andere Dinge erwähnt werden, dann erkennt er den Wert dieser mitgebrachten Gegenstände.

Brüder im Islam! So achtet auf diese Gewohnheiten, denn wahrlich, die Gewohnheiten der Vorzüglichen sind die vorzüglichsten Gewohnheiten. So lass den Siwâk das ganze Jahr über deinen Begleiter sein und nicht nur für den Monat nach der Rückkehr der Pilger. Und achte, so sehr du kannst, auf das Tragen der Kleidung der Muslime. Schäm dich nicht für die Benutzung des Siwâk, das Tragen der Kopfbedeckung und des Qamîs. Gewöhnt eure Kinder an diese schönen Angelegenheiten, denn das Benutzen des Siwâk, das Tragen des Qamîs und der Kopfbedeckung beschränkt sich nicht nur auf die Zeit nach der Rückkehr der Pilger.

Wohl demjenigen, der Wissen hat und nach seinem Wissen handelt. Es gibt viele Menschen, die nicht lernen und viele von denen, die lernen, handeln nicht nach ihrem Wissen. Ebenfalls gibt es viele Menschen, die zwar nach ihrem Wissen handeln, jedoch darin nicht aufrichtig sind. So beobachte dich selbst, Bruder im Islam, und ziehe dich selbst zur Rechenschaft, bevor du zur Rechenschaft gezogen wirst.

O ihr jungen Muslime, einige von euch haben Angewohnheiten, die nichts Gutes mit sich bringen, wie z. B. die Tätowierung, als Mann eine Halskette zu tragen, sowie das Anähneln an die Sünder bezüglich der Frisur und anderem. Einige Jugendliche konkurrieren sogar mit den anderen, sodass der eine dem anderen in den erwähnten Angewohnheiten zuvorkommen oder ihn gar übertreffen will.

Vielmehr solltet ihr in der Verrichtung der guten Taten einander zuvorkommen und euch darin übertreffen, wie auch in der Befolgung der Gewohnheiten der Gelehrten, rechtschaffenen Salaf – die Muslime, die in den ersten drei Jahrhunderten nach der Hidjrah lebten, und dessen, was der Gesandte Gottes ﷺ, den Allâh uns als gutes Vorbild erschuf, verkündet hat. Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 21:

﴿لَّقَدۡ كَانَ لَكُمۡ فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسۡوَةٌ حَسَنَةٞ لِّمَن كَانَ يَرۡجُواْ ٱللَّهَ وَٱلۡيَوۡمَ ٱلۡأٓخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرٗا ٢١﴾

Die Bedeutung lautet: Wahrlich, diejenigen, die an Allâh und an den Tag des Jüngsten Gerichts glauben und Allâh viel lobpreisen, haben im Gesandten Gottes ein schönes Vorbild.

O Pilger, deine Familie und Freunde erwarten Gutes von dir, so nehme dich davor in Acht, ihnen einige bunt verzierte Bücher mitzubringen, die den Pilgern in verschiedenen Sprachen verteilt werden, die jedoch Abweichendes und Fehlerhaftes bezüglich der Glaubenslehre beinhalten. In diesen Büchern steht, dass Allâh Seiner Schöpfung ähneln würde und der Besuch des Grabes des Propheten Muhammad ﷺ verboten wäre. Nehmt euch vor diesen Büchern, die kostenlos verteilt werden, in Acht! Sie beinhalten Falsches bezüglich der Glaubenslehre, durch die derjenige, der sie glaubt, abweicht und ins Verderben geht. Es ist erstaunlich, dass sich einige Menschen durch ein farbig gestaltetes und verziertes Buch täuschen lassen. Sie schauen nicht einmal auf den Inhalt und auf die falschen Einfügungen, ebenfalls vergewissern sie sich nicht über die Richtigkeit des Geschriebenen. Einige Menschen, denen diese Bücher ausgehändigt werden, geben sie wiederum weiter, ohne sich zuvor über den Inhalt vergewissert zu haben. Manch einer liest eifrig dieses Buch, weil es ihm äußerlich gefällt, doch sind die Zustände derer, die diese Bücher verteilen, nicht verborgen. Wo bleibt das Abwägen nach islamischem Recht?! Warum befolgen sie nicht den Weg der rechtschaffenen Salaf in der Wissensaneignung? Hatten sie etwa ihr Wissen nur durch Nachschlagen in Büchern, ohne Unterrichtung und Kontrolle durch die Wissenden, erworben?

Brüder im Islam, diese Lehre, die der Prophet Muhammad ﷺ verkündete, ist gewiss Religion, so achtet darauf, von wem ihr eure Religion lernt. Möge Allâh eure und unsere guten Taten akzeptieren, Ihm gebührt der Dank für die Unversehrtheit unserer Pilger. Möge Allâh ihnen und uns vergeben. Âmîn.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung, für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ, sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteil werden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salât und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

عودة الحجاج

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستَهْدِيهِ ونَشكُرُه ونستغفرُه ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ، وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مَثيلَ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لهُ. وأشهَدُ أنَّ سيِّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفِيُّهُ وحبيبُه، مَنْ بَعثَهُ اللهُ رَحمةً لِلعالمينَ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا وَنذِيرًا. اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمّدٍ صلاةً تقضِي بِها حاجاتِنا وتُفَرِّجُ بِها كُرُباتِنا وَتَكْفِينَا بِهَا شَرَّ أعدائِنَا وَسَلِّمْ عليهِ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ تسليمًا كثيرًا.

أمّا بعدُ عبادَ الله، فإنِّي أُوصيكُمْ ونفسي بتقوى اللهِ العليِّ العظيمِ القائلِ في مُحكمِ كِتابِه ﴿وَمَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُم مِّنۡ خَيۡرٖ تَجِدُوهُ عِندَ ٱللَّهِ هُوَ خَيۡرٗا وَأَعۡظَمَ أَجۡرٗاۚ﴾[1]

إخوةَ الإيمانِ عادَ حجاجُ بيتِ اللهِ الحرَامِ، عَادُوا مِنْ رحلةِ العُمرِ التِي تشتاقُ نفوسُ المؤمنينَ إليهَا لرؤيةِ الكعبةِ الْمُشرَّفةِ والحجرِ الأسودِ وحِجْرِ إسماعيلَ ومَقامِ إبراهيمَ ومِيزابِ الرحمةِ وعرفاتٍ وجبلِ النورِ وجبلِ الرحمةِ وغارِ حِراءٍ وجبلِ أُحُدٍ ومَقامِ حَمْزَةَ وبِئْرِ تَفْلَةَ والبَقيعِ وزَمزمَ، عادُوا مِنْ حَيثُ تَرْتَوِي نفسُ الظَّمْآنِ ونَفْسُ العاشِقِ الوَلْهَانِ بِزيارةِ سيدِ المرسلينَ وحبيبِ رَبِّ العالمين، سيِّدِنا وقائِدِنا وقُرّةِ أعيُنِنا محمّدٍ صلى الله عليه وسلم.

ها قد رَجَعْتَ أيُّها الحاجُّ مِنْ رِحلةِ طاعةٍ رحلةِ امْتِثَالٍ لِأَمْرِ البَارِئِ عزَّ وجلّ، فنسألُ اللهُ تعالى أن يكونَ حَجُّكَ مَبْرُورًا وسَعْيُكَ مَشْكُورًا.

إخوة الإيمان، ينتظرُ أهلُ الحُجاجِ أقارِبَهم وأحبَابَهم بِشَوْقٍ لِلقائِهم بعدَ غِيابٍ والاجتماعِ بِهِمْ بعدَ فِراقٍ ولِيَسْمَعُوا منهُمْ مَا حَصَلَ معهم مِنَ الخيرَاتِ في رِحلتِهم، وهم يَنتظرونَ منهُمْ بعضَ الهدايا مِنْ سِواكٍ وماءِ زمزمَ وتمرِ المدينةِ المنورةِ على ساكنِها أَفْضَلُ الصَّلاةِ والسَّلام.

ولكن إخوةَ الإيمانِ لا تَغْفُلُوا أَنْ تسألوا حُجَّاجَكُمُ الاستغفارَ لكم أيضا فقد وردَ في الحديثِ الذِي رواهُ البيهقيُّ أنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ اللهمَّ اغْفِرْ لِلْحَاجِّ وَلِمَنِ اسْتَغْفَرَ لَهُ الحاجُّ اﻫ

إخوةَ الإيمانِ إذا تعلَّمَ المسلِمُ مَا وردَ فِي السواكِ وماءِ زَمْزَمَ والتَّمرِ لا سيما عجوةِ المدينةِ واستعمالِ السبحةِ ولُبْسِ القَميصِ والقَلَنْسُوَةِ وغيرِها مِنْ أشياءَ وردَ فيها ما وَردَ يعرفُ قيمةَ هذهِ الأشياءِ التِي يأتِي بِها الحَاجّ. فَحافِظُوا إخوَةَ الإيمانِ على هذِهِ العَادَاتِ فإنَّ عاداتِ السَّاداتِ سادَاتُ العَادَات. فَلْيَكُنِ السِّواكُ رفيقَكَ على مَدارِ العَامِ ولَيسَ لِشَهْرٍ فقط مِنْ وُصولِ الحَاجِّ. وحافِظْ مَا اسْتَطَعْتَ علَى لِباسِ المسلِمينَ وإِظْهَارِه، لا تَخْجَلْ مِنْ حَمْلِ السِّواكِ، لا تَخْجَلْ مِنْ لُبْسِ القَلنسوُةِ والقَميصِ، عوِّدُوا أولادَكُم علَى هذِه الأمورِ الحسنةِ فَإِنَّ استعمالَ السواكِ ولُبْسَ القميصِ والقلنسوةِ ليس مُنحصِرًا في مَوْسِمِ رُجوعِ الحجاجِ فقط.

هنيئًا لِمَنْ عَلِمَ وعَمِلَ بِما عَلِم. فكثيرٌ مِنَ النَّاسِ لا يتعلَّمونَ، وكثيرٌ منَ الذينِ يتعَلَّمونَ لا يَعْمَلُون، وكثيرٌ مِنَ الذينَ يَعْمَلُونَ لا يُخْلِصون، فَرَاقِبْ نَفْسَكَ أَخِي المؤمنَ وحاسِبْهَا قبلَ أَنْ تُحاسَبَ.

ويا شبابَ الإسلام، يا شبابَ الإسلامِ إنَّ فيكُمْ مَنْ يَتَّبِعُ بعضَ العاداتِ التِي لا خَيْرَ فيهَا كَالوَشْمِ وَلُبْسِ الرِّجَالِ العِقْدَ في العُنُقِ وأمورٍ أُخْرَى فيها التشبُّهُ بغيرِ المؤمنينَ في هيئَةِ الشعرِ وغيرِها بل ويتنَافَسُ فيهَا بعضُ الشبابِ فيمَا بينَهُم ويتَسابَقونَ إلَيها، الحرِيُّ بكم يا شبابَ الإسلامِ أَنْ تَتَسابَقُوا إلَى الخيرَاتِ وإلَى اتِّباعِ عاداتِ العُلماءِ والسَّلَفِ الصَّالِحِ ومَا كانَ عليهِ المصطفى صلى الله عليه وسلم الذِي جَعَلَهُ اللهُ لَنا أُسْوَةً حَسَنَةً فقَدْ قالَ رَبُّنا تباركَ وتعالَى ﴿لَّقَدۡ كَانَ لَكُمۡ فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسۡوَةٌ حَسَنَةٞ لِّمَن كَانَ يَرۡجُواْ ٱللَّهَ وَٱلۡيَوۡمَ ٱلۡأٓخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرٗا ٢١﴾[2]

أيها الحاجُّ أهلُكَ وأحبابُكَ يَنْتَظِرُونَ مِنْكَ خَيْرًا فَحذَارِ أَنْ تَأْتِيَهُمْ بِما فيهِ سُمٌّ كبعضِ هذهِ الكتبِ الْمُلَوَّنَةِ والْمُزَيَّنَةِ التِي تُوَزَّعُ علَى الحُجَّاجِ بِلُغَاتٍ مُخْتَلِفَةٍ وهِيَ مَشْحُونَةٌ بِالسُّمومِ مِنْ فَسادٍ فِي العَقيدةِ وتَشبيهِ اللهِ بِخَلْقِهِ وتحريمِ التَّوَسُّلِ وزيارةِ قبرِ الحبيبِ المصطفَى صلى الله عليه وسلم حَذارِ حذارِ من هذهِ الكُتبِ الْمُزَخْرَفَةِ الْمُزَيَّنَةِ التِي تُوَزَّعُ مَجَّانًا فإنَّ فيهَا مَا إِنِ اعْتَقَدَهُ الشخصُ زَلَّ وَهَلَكَ.

والعَجَبُ مِمَّن يَغْتَرُّ بِشَكْلِ الكِتابِ ولَوْنِهِ وزِينَتِه دُونَ النَّظَرِ إلى مَضمُونِه ومَا يَحْوِيهِ مِنَ الفَسادِ الْمَدْسُوسِ وَلا يَتَحَقَّقُ مِنْ صِحَّةِ المكتوبِ فيهِ … يَنْشُرُ ويُوَزِّعُ كِتابًا أُعْطِيَهُ دونَ التَّأَكُّدِ مِمّا فيهِ … يتسَرَّعُ للقراءةِ في كُتُبٍ أَعْجَبَهُ حسنُ ألوانِها أعطاهُ إيَّاهَا مَنْ لا تَخْفَى أَحْوَالُهُم … أَيْنَ المِيزَانُ الشَّرعيُّ … لماذا لا تُتَّبَعُ طريقةُ السلفِ الصالحِ في العِلمِ وهَلْ كانُوا يَتَلَقَّوْنَ العِلْمَ بمُجرّدِ المطالعةِ في الكتبِ مِنْ غيرِ تَلَقٍّ ولا ضَبْطٍ علَى أَهلِ المعرفَة. إخوةَ الإيمانِ إنَّ هذَا العِلْمَ دينٌ فانْظُرُوا عَمَّنْ تأخُذونَ دِينَكُمْ.

تَقَبَّلَ اللهُ مِنَّا ومِنْكُمْ صالِحَ الأَعْمَالِ والحمدُ للهِ على سَلامَةِ حُجّاجِنا المسلمينَ وغفَرَ لَنا ولَهُمْ ءامينَ. أقولُ قَولِي هذَا وأَسْتَغْفِرُ الله.

الخطبةُ الثانيةُ

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[3]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ، اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ قِنَا عذابَك يومَ تَبْعَثُ عِبادَكَ رَبَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة المزمل/20.[1]

سورة الأحزاب/21[2]

[3] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Hacıların Dönüşü

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatte bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Salât ve selâm Allâh’ın kulu ve Rasûlü olan Peygamber efendimiz Muḥammed’e, âl’ine, ashabına ve onlara iyilikte tabi olanlara olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿وَمَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكُم مِّنۡ خَيۡرٖ تَجِدُوهُ عِندَ ٱللَّهِ هُوَ خَيۡرٗا وَأَعۡظَمَ أَجۡرٗاۚ﴾

Manası: Kendiniz için önden (dünyada iken) ne iyilik hazırlarsanız Allâh katında onu bulursunuz; hem de daha üstün ve mükâfatça daha büyük olmak üzere. Allâh’tan mağfiret dileyin, şüphesiz Allâh çok bağışlayandır ve çok merhamet edendir.

Değerli Müslümanlar! Allâh’ın Mescid-i Haram’ına giden hacılar geri döndüler, müminlerin muhterem Kabe’yi, Hacerul-Esved’i, İsmail Taşı’nı, İbrahim’in makamını, Rahmet oluğunu, Nur dağını Arafat dağını, Rahmet dağını, Hira mağarasını, Uhud dağını, Hamza’nın kabrini, Tefle kuyusunu, Baki mezarlığını ve Zemzemi görmek için can attığı bir ömür yolculuğundan döndüler. Susamış canın sulandığı ve âşık olanın aşkını bulduğu Resullerin Efendisi ve âlemlerin Rabbinin Sevgilisi, efendimiz, reisimiz, gözbebeğimiz Muḥammed aleyhisselamın ziyaretinden döndüler. Allâh ondan razı olsun ve selamet versin.

Ey Hacı Kardeşim! Sen bir taat yolculuğundan, Yüce Yaradan’ın emrine uyma yolculuğundan döndün, bu yüzden yüce rabbimizden niyazımız haccının mebrur olmasıdır.

Ey İman Kardeşlerim! Yokluklarından sonra kendilerine kavuşmak, ayrıldıktan sonra bir araya gelmek, yolculuklarında başlarına gelen güzel şeyleri onlardan duymak için, yakınları ve sevdikleri, hacıları büyük bir şevkle beklemektedir. Ve onlardan hediye olarak misvak, zemzem suyu ve Medine-i Münevvere’nin hurmasını beklemektedirler, onun sakinlerine salat ve selam olsun.

Ancak iman kardeşlerim, hacılarınızdan sizin için de mağfiret dilemelerini hatırlatmayı ihmal etmeyin. Çünkü Peygamber efendimiz bir hadis-i şerifinde şöyle buyurdu:

اللهمَّ اغْفِرْ لِلْحَاجِّ وَلِمَنِ اسْتَغْفَرَ لَهُ الحاجُّ

Manası: Allâh’ım hacıyı ve hacının mağfiretini dilediği kişiyi de affet.

İman Kardeşlerim! Müslüman, misvak, zemzem suyu, hurma ve özellikle de Medine acvesi için varid olanı öğrenirse ve Abaye giymeyi, takke takmayı ve bunlara benzer şeyler için neler varid olduğunu öğrenirse hacıların getirdiği bu şeylerin kıymetini bilir.

O halde mümin kardeşlerim bu âdetleri devam ettirin; muhakkak ki efendilerin âdetleri, âdetlerin efendileridir. Misvak, hacı geldikten sonra sadece bir ay boyunca değil, yıl boyunca size eşlik etsin. Müslümanların kıyafetlerini elinizden geldiği kadar muhafaza edin ve gösterin, misvak taşımaktan, takke takmaktan Abaye giymekten utanmayın, çocuklarınızı bu güzel şeylere alıştırın. Misvak kullanmak, Abaye giymek ve takke takmak sadece hacıların dönüş mevsimi ile sınırlı değildir.

İlim öğrenen ve onunla amel edene ne mutlu. İnsanların birçoğu ilim öğrenmezler. İlim öğrenenlerin de birçoğu amel etmezler. Amel edenlerin de birçoğu ihlaslı olmazlar. Ey mümin kardeşim nefsini kontrol et ve hesaba çekilmeden önce kendini hesaba çek.

Ey İslam Gençliği! Ey İslam Gençliği! Sizlerden bazılarınız var ki dövme yapma, boynuna kolye takma ve saça birtakım şekil verme ve diğer durumlarda kafirlere benzemede onlara tabi olanlarınız var. Hatta öyle ki bu konuda rekabete girenler ve birbirleriyle yarışanlar var. Ancak sizler hayırlarda yarışmanız gerekir. Ayrıca selefi salihin, alimlerin ve Allâh Rasulü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) adetlerine uymanız konusunda yarışmalısınız. O ki, Allâh, onu bizlere örnek kılmıştır. Yüce Allâh şöyle buyurmaktadır:

Manası: Andolsun ki Allâh’ın rızasını ve ahireti umanlar ve Allâh’ı çokça zikredenler için Allâh Rasûlünde güzel örnekler vardır.

Ey Hacı! Ehlin ve sevdiklerin senden hayır beklemektedirler. Sakın ola ki renklendirilmiş ve süslenmiş olarak farklı dillerde hacılara dağıtılan kitaplar ki içinde akidenin fesadından tutun da Allâh’ı yaratılmışlara benzetme, tevessülün haram oluşunun, Allâh Rasülünün kabrinin ziyaretinin haram olduğunun yazıldığı bu kitaplara dikkat edesin. Bu süslü ve renkli olup da bedava dağıtılan kitaplardan sakınmalısın çünkü içerisinde eğer kişi itikat ederse ayağının kayacağı ve kendisini helak edeceği şeyler bulunmaktadır.

Kitabın şekline, rengine ve süsüne aldanıp da içerisindeki fesat olan sokuşturulmuş bilgilere aldanan kimsenin durumu acayiptir ki kitabın içindeki bilgilerin sıhhatinden emin olmaz. Kendisine dağıtılan ve verilen kitabı içindeki bilgilerin doğruluğundan emin olmadan başkasına dağıtıyor. Renklerinin güzelliği kendisini cezbeden kitabı okumada aceleci davranır. Halbuki bu kitabı hallerinin bizlere gizli olmadığı sapıklar vermiştir. Nerede şerî mizan?! Neden selefi salihinin ilmi tahsil etmedeki metoduna uyulmaz. Selefi salihin telakki ve kitabı marifet ehlinin yanında zabt etmeden sadece kitaplara bakarak mı ilim alıyorlardı. Ey mümin Kardeşlerim! Bu ilim sizin dininizdir. Öyleyse dininizi kimden öğrendiğinize dikkat ediniz.

Allâh’ım bizden ve hacılarımızdan hayırlı amelleri kabul eyle, Müslüman hacılarımızın selametle döndükleri için Sana hamd eder. Bizi ve onları bağışlamanı dileriz. Amin.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Kâmet getir!

Gründe für die Vergebung 30.06.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Gründe für die Vergebung

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 197:

﴿الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَعْلُومَاتٌ فَمَنْ فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِي الحجِّ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللهُ وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوَى وَاتَّقُونِ يَا أُولِي الْأَلْبَاب 197﴾

Die Bedeutung lautet: Die Zeit der Pilgerfahrt ist bekannt; wer in dieser Zeit mit dem Ausführen der Pilgerfahrt beginnt, dieser unterlasse den Geschlechtsverkehr, die Sünden und das unnütze Diskutieren (al-Mirâ´) während der Pilgerfahrt; und was ihr an Gutem verrichtet, Allâh ist darüber wissend. Und bereitet euch vor, denn gewiss, die beste Vorbereitung ist die Rechtschaffenheit. Und fürchtet Meine Bestrafung, o ihr, die einen Verstand besitzen.

Brüder im Islam, der Kluge ist derjenige, der sich auf den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet und die beste Vorbereitung ist die Rechtschaffenheit.

Brüder im Islam, die Rechtschaffenheit bedeutet, die Pflichten zu verrichten und die Sünden zu unterlassen, das zu tun, was Allâh uns befohlen hat und die Unterlassung dessen, was Allâh uns verboten hat. Auf diese Weise erlangt der Mensch die Rechtschaffenheit und gehört somit zu den Rechtschaffenen, die im Jenseits in Sicherheit sein werden. Denn wahrlich, derjenige, der als Rechtschaffener stirbt, kommt ohne vorherige Bestrafung ins Paradies und wird dort ewig belohnt.

Brüder im Islam, es gibt nur wenige unter uns, die nicht der Sünde verfallen, doch der Kluge ist derjenige, der zur Reue eilt und seinen Schöpfer um Vergebung für seine Sünden bittet.

Der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferte einen Qudsiyy-HHadîth, in dem der Gesandte Gottes ﷺ sagte, dass Allâhu Ta^âlâ sagt:

„يا ابنَ ءَادَمَ إِنَّكَ مَا دَعَوْتَنِي وَرَجَوْتَنِي غَفَرْتُ لَكَ علَى مَا كانَ مِنْكَ وَلا أُبَالِي، يا ابنَ ءادَمَ لَوْ بَلَغَتْ ذُنوبُكَ عَنَانَ السَّماءِ ثُمَّ استَغْفَرْتَنِي غَفَرْتُ لَكَ وَلا أُبالِي، يا ابن ءادمَ لَوْ أَتَيْتَنِي بِقُرابِ الأَرْضِ خطايَا ثُمَّ لَقِيتَنِي لا تُشْرِكُ بِي شَيْئًا لأَتَيْتُكَ بِقُرَابِهَا مَغْفِرَةً“

Die Bedeutung lautet: O Nachkomme von Âdam (o Mensch), wenn du Mich bittest und anflehst, werde Ich dir das vergeben, was du begangen hast. O Nachkomme von Âdam (o Mensch), auch wenn deine Sünden so viele sein sollten, dass sie von der Erde bis zum Himmel hinaufreichen würden, und du Mich dann um Vergebung bittest, dann wirst du sehen, dass Ich dir vergebe. O Nachkomme von Âdam (o Mensch), auch wenn die Menge deiner schlechten Taten ähnlich groß wäre wie die Erde, wenn du Mich um Vergebung bittest, während du Mir keinen Teilhaber beigesellst, wirst du sehen, dass Ich dir vergebe.

Brüder im Islam, hört genau hin; der Gesandte Gottes ﷺ sagte darin, dass Allâhu Ta^âlâ sagte:

„يا ابْنَ ءادَمَ لَوْ أَتَيْتَنِي بِقُرابِ الأَرْضِ خَطَايا ثُمَّ لَقِيتَنِي لا تُشركُ بِي شَيْئًا لأتَيْتُكَ بِقُرابِها مَغْفِرَةً“

Die Bedeutung lautet: O Nachkomme von Âdam (o Mensch), auch wenn die Menge deiner schlechten Taten ähnlich groß wäre wie die Erde, wenn du Mich um Vergebung bittest, während du Mir keinen Teilhaber beigesellst, wirst du sehen, dass Ich dir vergebe.

Diener Gottes! Die höchste Pflicht ist, an die Einzigkeit Gottes zu glauben und Ihm keinen Partner beizugesellen. Derjenige, der Gott einen Partner beigesellt, begeht die größte Sünde, die von Gott nicht vergeben wird, doch was die sündigen Gläubigen betrifft, so vergibt Gott, wem Er will.

Allâh, der Erhabene, sagt im edlen Qur’ân:

﴿إِنَّ اللهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذلكَ لِمَنْ يَشَاءُ﴾

Die Bedeutung lautet: Demjenigen, der Gott einen Partner beigesellte, wird Gott nicht vergeben. Was die sündigen Gläubigen betrifft, so vergibt Gott, wem Er will.

Allâh, der Erhabene, sagt im edlen Qur’ân:

﴿إنَّ الذينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سبيلِ اللهِ ثُمَّ ماتُوا وَهُمْ كُفَّارٌ فَلَنْ يَغْفِرَ اللهُ لَهُم﴾

Die Bedeutung lautet: Gewiss, denjenigen, die nicht an Gott glauben und andere vom richtigen Weg abhalten und dann in diesem Zustand sterben, wird Gott niemals vergeben.

Jede Art von Unglauben ist die größte Sünde, die Gott demjenigen nicht vergibt, der in diesem Zustand stirbt, den Todesengel ^Azrâ´îl und die Engel der Bestrafung erblickt oder ganz gewiss am Ertrinken ist.

Bruder im Islam! Danke Gott für die größte und beste Gabe, den Glauben (al-´Îmân) und verharre standhaft auf dieser großartigen Religion, dem Islam. Sie ist die Religion aller Propheten und die Religion, die Allâh von Seinen Dienern akzeptiert. Eile zum Verrichten des Guten und mach Gebrauch von den Gründen für die Vergebung. Eile zur Reue! Zögere sie nicht hinaus und unterlass das beharrliche Begehen von Sünden.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 135:

﴿والذينَ إذا فَعَلُوا فَاحِشَةً أو ظَلَمُوا أنفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللهَ فاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهم وَمَنْ يَغْفِرُ الذُّنوبَ إلا اللهُ ولَمْ يُصِرُّوا على ما فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ 135﴾

Die Bedeutung lautet: Und diejenigen, die, wenn sie große und kleine Sünden begehen, Allâh erwähnen und Ihn für ihre Sünden um Vergebung bitten – denn wer vergibt die Sünden außer Allâh – und auf ihren Sünden nicht beharren und wissend darüber sind, Schlechtes begangen zu haben.

Brüder im Islam! Das Tor der Reue ist groß!

Der Gesandte Gottes Muhammad ﷺ sagte in einem Hadîth, der von Imâm Al-Bukhâriyy überliefert wurde:

„مَنْ حَجَّ فَلَمْ يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنوبِه كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ“

Die Bedeutung lautet: Wer pilgert und dabei den Geschlechtsverkehr und die großen Sünden unterlässt, dem werden all seine Sünden vergeben und er ist wie an dem Tag, an dem ihn seine Mutter gebar.

Selbst wenn für das Gebet, das Fasten und die Pflichtabgabe, nicht wie bei der Pilgerfahrt, alle Sünden vergeben werden, hat das Gebet dennoch, in der Religion, eine höhere Stufe als die Pilgerfahrt.

Wohl somit demjenigen, dem Allâh die Pilgerfahrt in diesem Jahr ermöglichte. Demjenigen jedoch, dem dies nicht ermöglicht wurde, sagen wir, dass es für die Vergebung viele Türen und für das Verrichten des Guten viele Wege gibt.

Der Gesandte Gottes Muhammad ﷺ sagte in einem Hadîth, der von Imâm Muslim überliefert wurde:

„ما مِنِ امرِىءٍ مسلمٍ تحضُرُهُ صَلاةٌ مَكْتُوبَةٌ فَيُحْسِنُ وُضوءَها وَخُشُوعَها وَرُكوعَها إلاَّ كانَتْ كَفَّارَةً لِمَا قَبْلَها مِنَ الذُّنوبِ مَا لَمْ تُؤتَ كَبِيرةٌ وَذَلكَ الدَّهْرَ كُلَّهُ“

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der seine Teilwaschung richtig ausführt und dann sein Pflichtgebet – wie befohlen – verrichtet, mit Ehrfurcht und Verbeugung, dem vergibt Gott dadurch die kleinen Sünden.

Der Gesandte Gottes Muhammad ﷺ sagte weiterhin:

„أرأَيْتُمْ لَوْ أَنْ نهرًا ببابِ أحدِكم يَغْتَسِلُ منهُ كلَّ يَوْمٍ خَمْسَ مرَّاتٍ هل يَبْقَى مِنْ دَرَنِه شَىءٌ؟ قالُوا: لا يَبْقَى من دَرَنِه شىءٌ ، قالَ: فَذَلِكَ مَثَلُ الصَّلَوَاتِ الخَمْسِ يَمْحُو اللهُ بِهِنَّ الخَطَايَا“

Die Bedeutung lautet: Wenn vor der Tür – von einem von euch – ein Fluss fließen würde und man sich darin täglich fünfmal waschen würde, bliebe an einem noch etwas an Schmutz? Sie sagten: Da würde kein Schmutz mehr an ihm bleiben! Er sagte: Das ist wie mit den fünf Gebeten, Allâh vergibt durch sie die Sünden, d. h. die kleinen Sünden.

Diener Gottes! Gott, der Erhabene, ist Derjenige, Der für das wenige Tun viel Belohnung gibt! Wenn du auf dem Markt bist und den folgenden Wortlaut dort aussprichst, dann erhältst du dafür, so Gott will, eine große Belohnung von Allâh:

„لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لَهُ، لَهُ المُلْكُ ولَهُ الحمدُ يُحْيِي وَيُمِيتُ وَهُوَ حَيٌّ لا يَمُوتُ بِيَدِهِ الخيرُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَىءٍ قَدير“

Lâ ’Ilâha ’Illa l-lâhu Wahdahû Lâ Scharîka Lahu, Lahu l-Mulku Walahu l-Hamdu Yuhyî Wayumîtu, Wahuwa Hayyun Lâ Yamûtu, Biyadihi l-Khayru Wahuwa ^Alâ Kulli Schay’in Qadîr.

Die Bedeutung lautet: Es gibt keinen Gott außer Allâh, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat; Er ist der alleinige Herrscher und Ihm gebührt der Dank; Er erschafft sowohl das Leben als auch den Tod; Er ist der Lebendige, Der nicht stirbt und nicht vergeht; das Gute und das Schlechte geschehen mit Seiner Vorherbestimmung; Er ist der Allmächtige.

Es wurde überliefert, dass demjenigen, der dieses auf einem Markt aufsagt, eine Million Belohnungen (Hasanât) aufgeschrieben und eine Million Sünden (Sayyi’ât) vergeben werden.

Brüder im Islam, es kann sein, dass sich jemand fragt: Wenn doch ein großer Teil meines Lebens verstrichen ist und die Atemzüge des Menschen seine Schritte zu seinem Tod sind, wie könnte ich mich noch rechtzeitig retten? Zu diesem sagen wir, dass Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah an-Nisâ´, Âyah 17 sagt:

﴿إنَّما التوبَةُ علَى اللهِ للذينَ يَعْمَلونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثم يَتُوبُونَ مِنْ قَريبٍ﴾

Die Bedeutung lautet: Gewiss, die Reue (at-Tawbah) wird von denjenigen akzeptiert, die töricht die schlechten Taten begehen, jedoch die Reue noch vor dem Tod ausführen.

Brüder im Islam! Eilt und bittet euren Schöpfer um Vergebung, denn derjenige, der die Sünde bereut, ähnelt demjenigen, der keine Sünde hat.

Bruder im Islam! Lerne die Religionslehre, damit du das Erlaubte vom Verbotenen unterscheiden kannst; damit du weißt, was die Sünden sind, um für diese die Reue auszuführen, wenn du sie begangen haben solltest. Lerne und nutze die Gelegenheit, bevor der Todesengel ^Azrâ´îl dir plötzlich erscheint!

Der Hadîth-Gelehrte At–Tabarâniyy überliefert, dass der Prophet Muhammad ﷺ folgendes sagte:

„مَنْ قَالَ حِينَ يُصبِحُ رَضِيتُ باللهِ رَبًّا وبالإِسلامِ دِينًا وَبِمُحَمَّدٍ نَبِيًّا فأَنَا الزَّعِيمُ لآخُذَنَّ بِيَدِهِ حتَّى أُدْخِلَهُ الجنَّةَ“

Die Bedeutung lautet: Wer morgens aufwacht und folgenden Wortlaut aufsagt, diesem garantiere ich, dass ich ihn an die Hand nehmen und ins Paradies hineinführen werde:

„Radîtu Bil-Lâhi Rabbâ, Wa Bil-´Islâmi Dînâ, Wa Bi-Muhammadin Nabiyyâ.“

(Die Bedeutung: Ich liebe es, dass Allâh mein Schöpfer ist. Ich liebe es, dass der Islam meine Religion ist. Ich liebe es, dass Muhammad mein Prophet ist.)

Derjenige, der diesen Wortlaut, der leicht auszusprechen ist, jeden Morgen, selbst wenn nur einmal, aufsagt, erlangt somit diese große Belohnung.

Brüder im Islam, so eilt zu den guten Taten und bittet Gott um Vergebung! Gewiss, Er ist der Vergebende! O Allâh, wir bitten dich, vergib uns unsere Sünden und habe Erbarmen mit uns, Du bist der Vergebende und der Schöpfer aller Geschöpfe.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung, für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ, sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteil werden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salât und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللهَ وملائِكَتَهُ يُصَلُّونَ علَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الذينَ ءامنُوا صَلُّوا عليهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

أسبابُ المغْفِرةِ

إنّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهدِيهِ ونشكرُهُ ونستغْفِرُهُ ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ منْ شرورِ أنفسِنا ومنْ سيّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضلِلْ فلا هاديَ لهُ. وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ ولا مثيلَ لهُ ولا شَكْلَ ولا صورةَ ولا أعضاءَ لهُ، هوَ الإلهُ العَفُوُّ الغَفُورُ الْمُسْتَغْنِي عنْ كلِّ ما سِواهُ والْمُفْتقِرُ إليهِ كلُّ ما عَداهُ. وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعيُنِنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفِيّهُ وحبيبُهُ، بلّغَ الرِّسالةَ وأدّى الأمانةَ ونصَحَ الأمّةَ، صلّى اللهُ على سيدِنا محمدٍ صلاةً يقضي بِها حاجاتِنا ويفرِّجُ بِها كُرباتِنا ويكفينا بِها شرَّ أعدائِنا وسلَّمَ عليهِ وعلى صحبِهِ الطيبينَ وءالِهِ الأطهارِ ومَنْ والاهُ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ، فإني أوُصيكُمْ ونفسِي بتقوَى اللهِ العليِّ القديرِ القَائلِ في مُحكمِ كتابِهِ الكريمِ ﴿ٱلۡحَجُّ أَشۡهُرٞ مَّعۡلُومَٰتٞۚ فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ ٱلۡحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِي ٱلۡحَجِّۗ وَمَا تَفۡعَلُواْ مِنۡ خَيۡرٖ يَعۡلَمۡهُ ٱللَّهُۗ وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَيۡرَ ٱلزَّادِ ٱلتَّقۡوَىٰۖ وَٱتَّقُونِ يَٰٓأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ ١٩٧﴾[1].

إِخوَةَ الإيمانِ إنَّ صَاحبَ العقْلِ السَّليمِ هُوَ الَّذِي يُعِدُّ الزَّادَ ليومِ الْمَعَادِ وإنَّ خيرَ الزَّادِ التَّقوَى، والتَّقوَى إخوةَ الإيمانِ هيَ أداءُ الوَاجِباتِ واجْتِنَابُ الْمُحرَّمَاتِ، فِعْلُ مَا أمَرَنَا اللهُ بهِ وتَرْكُ مَا نَهَانَا اللهُ عَنْهُ هَذِهِ هِيَ التَّقوَى وبِهذَا يَكُونُ الإنْسَانُ منَ الْمُتَّقينَ وبِهذا إخوةَ الإيمَانِ يكونُ الإنْسانُ منَ الآمِنِينَ فِي الآخرةِ فإنَّ منْ يثْبتُ علَى التَّقوَى إِلَى الْمَماتِ اللهُ يُدْخِلُهُ الجَنّةَ منْ غيرِ عَذابٍ حَيثُ النَّعيمُ المقِيمُ الْخَالدُ.

إِخوةَ الإيمانِ قَلِيلٌ مِنَّا منْ يَسْلَمُ مِنَ الْمَعصِيةِ لكنَّ العَاقِلَ مَنْ يُسرِعُ للتَّوبَةِ مِنْ مَعاصِيهِ وَيُبادِرُ إِلَى نَيْلِ مَغْفِرَةِ خَالِقِهِ وَرَبُّنَا عَفُوٌ كَرِيمٌ غَفُورٌ رَحِيمٌ.

وَقَدْ وَرَدَ عن ﺭﺳﻮﻝِ ﷲ ﺻﻠﻰ ﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺳﻠﻢ في ما رَواهُ الترمذيُّ وحَسّنَهُ أنَّ ﷲَ ﺗﻌﺎﱃ ﻳﻘﻮﻝُ في الحَدِيثِ القُدْسِيِّ „يا ابْنَ ءَادَمَ إِنَّكَ مَا دَعَوْتَنِي وَرَجَوْتَنِي غَفَرْتُ لَكَ علَى مَا كانَ مِنْكَ وَلا أُبَالِي، يا ابنَ ءادَمَ لَوْ بَلَغَتْ ذُنوبُكَ عَنَانَ السَّماءِ ثُمَّ استَغْفَرْتَنِي غَفَرْتُ لَكَ وَلا أُبالِي، يا ابنَ ءادمَ لَوْ أَتَيْتَنِي بِقُرابِ الأَرْضِ خطايَا ثُمَّ لَقِيتَنِي لا تُشْرِكُ بِي شَيْئًا لأَتَيْتُكَ بِقُرَابِهَا مَغْفِرَةً„.

وَانتبِهُوا جَيِّدًا يا إِخْوَةَ الإِيمانِ لِمَا جَاء فِي هذَا الحديثِ الْقُدسيِّ عنِ اللهِ تَبَارَكَ وَتَعَالَى „يا ابْنَ ءادَمَ لَوْ أَتَيْتَنِي بِقُرابِ الأَرْضِ خَطَايا ثُمَّ لَقِيتَنِي لا تُشركُ بِي شَيْئًا لأتَيْتُكَ بِقُرابِها مَغْفِرَةً„. فأعظَمُ حُقوقِ اللهِ تعالَى علَى عِبادِهِ هو تَوحِيدُهُ تعالَى وأَنْ لا يُشْرَكَ بهِ شىءٌ لأنَّ الإِشْراكَ بِاللهِ هوَ أَكبَرُ ذَنْبٍ يَقْتَرِفُهُ الْعَبْدُ وهُوَ الذَّنْبُ الذِي لا يَغْفِرُهُ اللهُ ويَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلكَ لِمَنْ يَشاءُ، قالَ اللهُ تعالَى ﴿إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَغۡفِرُ أَن يُشۡرَكَ بِهِۦ وَيَغۡفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَن يَشَآءُۚ﴾[2].

ويقولُ تعَالى في القرءانِ العَظيمِ ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَصَدُّواْ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ ثُمَّ مَاتُواْ وَهُمۡ كُفَّارٞ فَلَن يَغۡفِرَ ٱللَّهُ لَهُمۡ ٣٤﴾[3].

فالكفرُ بجميعِ أنواعِه هو الذنبُ الذِي لا يَغْفِرُهُ اللهُ أَيْ لِمَنِ اسْتَمَرَّ عليهِ إلَى الموتِ أو إلى حالةِ اليَأْسِ منَ الحياةِ برُؤْيَةِ ملَكِ الموتِ وَمَلائكَةِ العَذابِ أو إدراكِ الغَرَقِ بِحَيْثُ أيقَنَ بِالهلاكِ.

فَاحْمَدِ اللهَ أخِي المؤمنَ علَى أَعْظَمِ وَأَفْضَلِ النِّعَمِ نعمةِ الإِيمانِ وَاثْبُتْ علَى هذا الدِّينِ العَظيمِ دينِ الإِسلامِ الذِي جَاءَ بِهِ كلُّ الأنبياءِ وَرَضِيَهُ اللهُ تعالَى لِعِبادِه، وبادِرْ إِلى اغْتنامِ الفضَائلِ وَخُذْ بِأسْبابِ الْمغْفرةِ وسَارِعْ إِلى التَّوبةِ مِنْ غَيرِ تَسوِيفٍ وَلا إِصْرارٍ، يَقُولُ اللهُ تعالى ﴿وَٱلَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَٰحِشَةً أَوۡ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ ذَكَرُواْ ٱللَّهَ فَٱسۡتَغۡفَرُواْ لِذُنُوبِهِمۡ وَمَن يَغۡفِرُ ٱلذُّنُوبَ إِلَّا ٱللَّهُ وَلَمۡ يُصِرُّواْ عَلَىٰ مَا فَعَلُواْ وَهُمۡ يَعۡلَمُونَ ١٣٥﴾[4].

فَبابُ المغْفِرَةِ إِخْوَةَ الإِيمانِ وَاسِعٌ وليسَ مَحصُورًا بِالحجِّ وَإنْ كانَ الْحَجُّ لهُ مَزِيةٌ كبيرَةٌ فِي هذَا الأمْرِ ليستْ لِلصَّلاةِ وَلا لِلصِّيامِ وَلا لِلزَّكاةِ وَهِيَ أنَّ الحجَّ الْمَبرورَ يُكَفِّرُ الكَبَائرَ وَالصَّغائرَ لِقَوْلِه صَلَّى اللهُ عَليهِ وسلَّمَ مَنْ حَجَّ فَلَمْ يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنوبِه كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ اﻫ بِخِلافِ الصَّلواتِ الخمسِ وَالزَّكاةِ وَالصِّيامِ فَإِنَّها لا تُكَفِّرُ الكبائِرَ وإن كانت مَرتَبَةُ الصَّلواتِ الخَمْسِ في الدِّينِ أعلَى مِنْ مَرتبَةِ الحجِّ.

فَهَنيئًا لمنْ يسَّرَ اللهُ لهُ الحجَّ فِي هَذهِ السَّنةِ أمَّا مَنْ لم يَتَيَسَّرْ لهُ ذلكَ فنقُولُ لهُ أبوابُ المغفرَةِ كَثيرَةٌ وسُبلُ الْخَيرِ كثيرَةٌ فقدْ قالَ رسولُ اللهِ صَلواتُ ربِّي وسلامُهُ عَلَيهِ مَا مِنِ امْرِئٍ مُسلمٍ تَحْضُرُهُ صَلاةٌ مَكْتُوبَةٌ فَيُحْسِنُ وُضوءَها وَخُشُوعَها وَرُكوعَها إلّا كانَتْ كَفَّارَةً لِمَا قَبْلَها مِنَ الذُّنوبِ مَا لَمْ تُؤْتَ كَبِيرةٌ وَذَلكَ الدَّهْرَ كُلَّهُ اﻫ

أَخِي المؤمنَ تذَكَّرْ أنَّ اللهَ وَاسِعُ المغفِرَةِ وأنه بِكَرَمِه وفَضْلِه هيَّأَ لكَ أَسْبَابَ الْفَوزِ بالمغْفِرَةِ واللهُ تعالى شَكورٌ يُعطِي عَلَى العَمَلِ القَليلِ الأَجْرَ العَظِيمَ، كلماتٌ قليلةٌ سهلةٌ إِذَا قُلتَها فِي السُّوقِ يُرجَى لكَ ثوابٌ عظيمٌ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لَهُ، لَهُ المُلْكُ ولَهُ الحمدُ يُحْيِي وَيُمِيتُ وَهُوَ حَيٌّ لا يَمُوتُ بِيَدِهِ الخيرُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَىءٍ قَدير اهـ

وَرَدَ في الحديثِ أَنَّ مَنْ قَرَأَ هذَا الذِّكْرَ إذَا مَرَّ فِي السُّوقِ كَتَبَ اللهُ لَهُ أَلْفَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وغَفَرَ لَهُ أَلْفَ أَلْفِ سَيِّئةٍ، أَلْفُ أَلفٍ أي مليون فَالْحمدُ للهِ ربِّ الْعالَمِين علَى فَضلِه.

إِخْوَةَ الإِيمانِ، قَدْ يَتَساءَلُ شخصٌ فيَقولُ قد مَضَى بِي العُمرُ وأنفاسُ الإِنْسانِ خُطَاهُ إلى أَجَلِهِ وقَدْ أَسْرَفْتُ على نَفْسِي فَكيفَ أَتَدَارَكُ أَمْرِي فالجوابُ أَنَّ اللهَ تعالَى يقولُ في سُورةِ النِّساءِ ﴿إِنَّمَا ٱلتَّوۡبَةُ عَلَى ٱللَّهِ لِلَّذِينَ يَعۡمَلُونَ ٱلسُّوٓءَ بِجَهَٰلَةٖ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِن قَرِيبٖ فَأُوْلَٰٓئِكَ يَتُوبُ ٱللَّهُ عَلَيۡهِمۡۗ﴾ أيْ أنَّ اللهَ يغفِرُ لِمَنْ يعمَلُ الذنبَ ثُمَّ يتوبُ منهُ قبلَ أنْ يَموتَ. فَسارِعُوا إِلى مغفِرَةٍ منْ رَبِّكمْ فالتَّائبُ منَ الذَّنبِ كَمَنْ لا ذَنبَ لَه.

أيُّهَا الأحِبةُ لا طريقَ لِلْخْيْرِ والنَّجَاةِ إِلّا بِمتَابعَةِ الْمُصطَفى عليهِ الصَّلاةُ والسَّلامُ ولا يسْتَطِيعُ الشَّخصُ متَابعَةَ رسولِ اللهِ صلَّى اللهُ عَليْهِ وسلَّمَ إِلّا إِذَا عَلِمَ طَريقَهُ ولا سَبِيلَ لِمعرِفَةِ طَريقِهِ الْمُنْجِي إِلَّا بِتَعلُّمِ عِلْمِ الدِّينِ لذَلِكَ قالَ الشَّيْخُ عَبْدُ ﷲِ الْهَررِيُّ رَحمَاتُ اللهِ عَليهِ „عِلْمُ الدِّينِ حَيَاةُ الإسْلامِ“.

فعليكم بعلمِ الدينِ لِتَعْلَمُوا الحلالَ مِنَ الحَرامِ ولتعلَمُوا مَا هِيَ المعاصِي لِتَجْتَنِبُوها ولِيَتوبَ مَنْ كانَ وَاقِعًا فيهَا قَبْلَ أَنْ يُفَاجِئَهُ مَلَكُ الموتِ عَزْرائيلُ عليهِ السّلام.

وَاعْلَمُوا أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ مَنْ قَالَ حِينَ يُصْبِحُ رَضِيتُ باللهِ رَبًّا وبالإِسلامِ دِينًا وَبِمُحَمَّدٍ نَبِيًّا فأَنَا الزَّعِيمُ (أي أنَا ضَامِنٌ وكافِلٌ لَهُ) قالَ فأَنا الزَّعيمُ لآخُذَنَّ بِيَدِهِ حتَّى أُدْخِلَهُ الجنَّةَ اﻫ رواهُ الطبرانيُّ.

فمَنْ قَالَ هذهِ الجُمْلَةَ كُلَّ صباحٍ وَلَوْ مَرَّةً يَنَالُ هذَا الثَّوابَ العَظِيمَ بِهذِهِ الكَلِمَةِ الخَفِيفَةِ علَى اللِّسانِ بلا تَعَبٍ، فَهَلُمُّوا أحبابَنا الكِرَامَ إلَى وُلُوجِ أَبْوَابِ الخَيْرِ وَطَلَبِ المغْفِرَةِ مِنَ اللهِ العَظِيمِ الغَفَّارِ.

رَبِّ اغفِرْ لنا ذُنُوبَنا وَارْحَمْنَا يا وَاسِعَ المغْفِرَةِ يَا رَبَّ العَالَمِينَ يَا الله. هذا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي وَلكم.

الخطبةُ الثانيةُ

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم إنا نعوذُ بكَ مِنْ زَوَالِ نِعْمَتِكَ وَتَحَوُّلِ عَافِيَتِكَ وفَجْأَةِ نِقْمَتِكَ وجَميعِ سَخَطِكَ، اللهمَّ إنا نعوذُ بكَ مِنَ البَرَصِ والجُنونِ وَالجُذامِ وَسَيِّءِ الأَسقام، اللهمَّ يا مُقَلِّبَ القلوبِ ثَبِّتْ قُلوبَنا علَى دِينِك، رَبَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة البقرة/197.

[2] سورة النساء/48.

[3] سورة محمد/34.

[4] سورة ءال عمران/135.

Türkisch

Cuma Hutbesi

MAĞFİRET (AFFOLUNMA) SEBEPLERİ

Mümin kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Herşeyin mâliki olan Allâh Kur´an-ı kerîm de şöyle buyuruyor:

Manası: “Hac, bilinen aylardadır. Kim o aylarda hacca niyet ederse hac esnasında kadına yaklaşmak, günah sayılan davranışlara yönelmek, kavga etmek yoktur. Ne hayır işlerseniz Allah onu bilir. (Ey müminler! ahiret için) azık edinin. Bilin ki azığın en hayırlısı takvadır. Ey akıl sahipleri! Allâh’ın emirlerine muhalefet etmekten sakının.” (el-Bakarah suresi, 197. ayet)

Mümin kardeşlerim! Aklıselim sahibi insan kıyamet gününe takvayı ziyadeleştirmesi ile hazırlanandır. Takva ise –mümin kardeşlerim- farzları eda etmek ve günahlardan sakınmak, Allâh’ın emirlerini yerine getirmek ve yasaklarını yapmamaktır. İşte takva budur ve insan bu şekilde müttakîlerden ve ahirette güven içinde olanlardan olur. Muhakkak ki Allâh takva üzere ölen insanı azapsız olarak sonsuz nimetleri olan cennete girdirir.

Peygamber efendimizden varit olup İmam Tirmizî tarafından rivayet edilen ve hasen olarak sınıflındırılan bir hadis-i kutsîde şöyle geçmektedir:

„يا ابنَ ءَادَمَ إِنَّكَ مَا دَعَوْتَنِي وَرَجَوْتَنِي غَفَرْتَ لَكَ علَى مَا كانَ مِنْكَ وَلا أُبَالِي، يا ابنَ ءادَمَ لَوْ بَلَغَتْ ذُنوبُكَ عَنَانَ السَّماءِ ثُمَّ استَغْفَرْتَنِي غَفَرْتُ لَكَ وَلا أُبالِي، يا ابن ءادمَ لَوْ أَتَيْتَنِي بِقُرابِ الأَرْضِ خطايَا ثُمَّ لَقِيتَنِي لا تُشْرِكُ بِي شَيْئًا لأَتَيْتُكَ بِقُرَابِهَا مَغْفِرَةً“.

Manası: Ey Adem oğlu, sen Bana yalvarıp Benden ümit ettikçe senin günahlarını mağfiret ederim. Ey Ademoğlu, günahların gökyüzüne dahi ulaşsa, sonra da Benden af dilesen, seni mağfiret ederim. Ey Âdemoğlu, eğer Bana yeryüzünün toprağı kadar günahlar ile hesap versen ve Bana ortak koşmadan ölsen (küfürlere düşmeden Müslüman olarak ölsen) seni yeryüzünün toprağı kadarına karşın mağfiret ederim.

Ey mü´min kardeşim peygamberimiz Muhammed´in ﷺ Rabbinden rivayet ettiği hadis-i kutsiye dikkat et, bak, Allâhu Teâlâ ne buyurdu:

„يا ابْنَ ءادَمَ لَوْ أَتَيْتَنِي بِقُرابِ الأَرْضِ خَطَايا ثُمَّ لَقِيتَنِي لا تُشركُ بِي شَيْئًا لأتَيْتُكَ بِقُرابِها مَغْفِرَةً“.

Manası: Ey Ademoğlu, eğer Bana yeryüzünün toprağı kadar günahlar ile hesap versen ve Bana ortak koşmadan ölsen (küfürlere düşmeden Müslüman olarak ölsen) seni yeryüzünün toprağı kadarına karşın mağfiret ederim.

Allâh´ın kulları üzerindeki en büyük hakkı, kulların tek olan Allâh´a inanıp O´na hiç birşeyi ortak koşmamalarıdır.

Allâh´a ortak koşmakla insan en büyük günahı işlemiş olur ki; bu hal üzere ölen kimseyi Allâh kesinlikle affetmeyecektir, fakat küfrün aşağısında kalan günahları Allâh dilediği günahkar Müslüman kulları için affeder.

Âlemlerin Rabbi olan Allâh Kur´an-ı kerîm’de en-Nisâ´suresinin 48. ayetinde şöyle buyurdu:

﴿إِنَّ اللهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذلكَ لِمَنْ يَشَاءُ﴾

Manası:“Doğrusu Allâh, kendine ortak koşulmasını aslâ bağışlamaz! Bunun dışında kalanları dilediği kimse için mağfiret eder.“

Yine Allâhu Teâlâ Kur´an-ı kerîm‘de şöyle buyurdu:

Manası:“Muhakkak ki, küfür işleyen ve Allâh yolundan alıkoyan, sonra da kâfir olarak ölenleri Allâh hiçbir zaman affetmeyecektir!“

Küfrün her bir çeşidi, o hal üzere ölündüğünde Allâh´ın kesinlikle affetmeyeceği günahtır. Küfür üzere ölen insanı Allâh affetmez. Küfür üzerinde iken o kimsenin ruhunu kabzetmeye gelen ölüm meleği Azrail´i ve azab meleklerini göreni Allâh artık affetmez.

Ey mümin kardeşim! Allâh´a şükret ki Allâh sana en üstün nimet olan iman nimetini nasib etti.

Her peygamberin bildirdiği ve Allâh´ın kulları için razı olduğu hak olan bu dinde, İslam dininde sabit kal. Hayırları yapmak için gayretli ol ve her türlü günahlardan, sapkınlık ve rezilliklerden sakın. Allâhu Teâlâ Âl-İmrân suresinin 135. ayetinde şöyle buyurdu:

Manası: Onlar ki kötülük yaptıkları veya kendilerine zulmettikleri vakit, Allâh´ı anıp günahları için istiğfar ederler. Günahları, Allâh´tan başka kim bağışlayabilir ki! Ayrıca onlar, yaptıkları günahlarda bildikleri halde ısrar etmezler!

Ey mümin kardeşim! Mağfiret kapısı geniş ve hac ile kısıtlı değildir. Hac yapana ise öyle bir meziyet vardır ki bu hac´ta olan meziyet ne namaz da, ne oruç ne de zekatta vardır. Mebrur bir hac yerine getiren kişinin hem küçük hem de büyük günahları affolunur. Nitekim Rasûlullâh ﷺ bir hadisinde şöyle buyurmuştur:

„مَنْ حَجَّ فَلَمْ يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنوبِه كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ“ رَوَاهُ البُخارِيّ.

Manası: “Kim cima etmeden ve büyük günahlara düşmeden haccederse, anasının doğurduğu gündeki gibi günahsız olur.” İmam Buhari rivayet etmiştir.

Ama bil ki ey kardeşim! Farz olan beş vakit namaz, oruç ve zekat ile; haccta olduğu gibi büyük günahlar affolunmuyorsa da, Din de beş vakit namazın mertebesi hac´ın mertebesinden daha yüksektir.

Yine Muhammed ﷺ şöyle buyurmuştur:

Manası: Farz kılınan namazın vakti gelip de abdestini, huşu’unu ve rüku’unu doğru ve güzelce yerine getiren her Müslüman için bu durum, büyük günaha varmadığı sürece önceden işlenmiş (küçük) günahlara keffâret olur. Bu ise senenin tümü için böyledir. Bu hadisi Muslim rivayet etmiştir.

Allâhu Teâlâ bu sene kime haccetme imkânını sağlamadıysa ona affolunma sebeplerinin hayır yollarının çok olduğu söylenir. Bakın peygamber efendimiz ﷺ bir hadisinde ne buyurdu:

Yine Muhammed ﷺ şöyle buyurmuştur:

„أرأَيْتُمْ لَوْ أَنْ نهرًا ببابِ أحدِكم يَغْتَسِلُ منهُ كلَّ يَوْمٍ خَمْسَ مرَّاتٍ هل يَبْقَى مِنْ دَرَنِه شَىءٌ؟ قالُوا: لا يَبْقَى من دَرَنِه شىءٌ، قالَ: فَذَلِكَ مَثَلُ الصَّلَوَاتِ الخَمْسِ يَمْحُو اللهُ بِهِنَّ الخَطَايَا“. أيِ الذنوبِ الصغيرةِ.

Manası: “Ne dersiniz sizden birinizin kapısının önünde bir nehir olup da oradan günde beş defa yıkansa onun kirinden hiç bir şey kalır mı? Dediler ki: ’Onun kirinden hiç birşey kalmaz’. Efendimiz: ’İşte bu aynı beş vakit namaz gibidir. Allâh o namazlar sebebiyle hataları bağışlar.’ buyurmuştur“ Yani küçük günahları.

Hatırla ey mümin kardeşim! Allâh´ın mağfireti geniştir. Allâh´u Teâlâ affolunman için çok sebepler kılmıştır ve Allâh az olan amele çok büyük ecir verendir.

Bak, ey mümin kardeşim! Eğer çarşıda:

لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لَهُ، لَهُ المُلْكُ ولَهُ الحمدُ يُحْيِي وَيُمِيتُ وَهُوَ حَيٌّ لا يَمُوتُ بِيَدِهِ الخيرُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَىءٍ قَدير

okursan, sana Allâh´ın izniyle azîm (büyük) ecir yazılır. Varid olmuştur ki bu zikri çarşıda okuyana 1000×1000 hasene yazılır ve 1000×1000 günahları silinir. (1000×1000 yani bir milyon. Bu duaya çarşı duası denmiştir.)

Ey Müslümanlar! Bazı insanlar kendi kendilerine “Ben bu zamana kadar yaşamışım ve çokca hatalara düşmüşüm, benim halim ne olacaktır?“ diye sorarlar. Biz de onlara şunu söyleriz; Allâhu Teâlâ en-Nisâ´ suresinin 17. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿إنَّما التوبَةُ علَى اللهِ للذينَ يَعْمَلونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثم يَتُوبُونَ مِنْ قَريبٍ﴾

Manası: Şüphesiz, Allâh´ın kabulünü va´d buyurduğu tevbe, o kimselerin tevbesidir ki, cahillikle bir kötülük yaparlar da sonra çok geçmeden tevbe ederler. Yani Allâh günah işleyip ölmeden önce tövbe edeni bağışlar. O hâlde Allâh’tan mağfiret dilemek için acele edin, çünkü günahından tövbe eden sanki günahı olmayan kişi gibidir.

Kardeşlerim! Peygambere ﷺ tâbi olmaktan başka hayra ve kurtulaşa kavuşturan yol yoktur. Peygambere ﷺ hangi şekilde tâbi olunduğu da ancak din ilmini öğrenmek ile olur ve bundan dolayı Şeyh Abdullâh el-Harari hazretleri „Din ilmi İslam’ın hayatıdır.“ demiştir.

Din ilmini öğren ki neyin helal neyin haram olduğunu ayırd edebilesin ve bir anda ölüm meleği olan Azrail aleyhisselam senin ruhunu almaya gelmeden nelerin günah olduğunu bilip bunlara pişmanlık duyarak tevbe edesin.

Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurduğu rivayet olunmuştur:

مَنْ قَالَ حِينَ يُصبِحُ رَضِيتُ باللهِ رَبًّا وبالإِسلامِ دِينًا وَبِمُحَمَّدٍ نَبِيًّا فأَنَا الزَّعِيمُ (أي أنَا ضَامِنٌ وكافِلٌ لَهُ) قالَ: فأنا الزَّعيمُ لآخُذَنَّ بِيَدِهِ حتَّى أُدْخِلَهُ الجنَّةَ“ رواهُ الطبرانيُّ.

Manası: Kim ki her sabahladığında

„رَضِيتُ باللهِ رَبًّا وبالإِسلامِ دِينًا وَبِمُحَمَّدٍ نَبِيًّا“

derse, ben kefilim ki onu cennete girdirinceye kadar elinden tutacağım. İmam Taberaniy rivayet etmiştir.

Bu zikr´in manası ise şudur: “Ben Allâh´ın Rabbim olduğuna, İslam´ın dinim olduğuna ve Muhammed´in peygamberim olduğuna razı oldum“.

Kim bu dile kolay olan zikri her sabah bir kere bile okursa büyük mükafat elde eder.

Haydi sevgili kardeşlerim! Hayır kapılarına yönelin ve bağışlayıcı olan Allâh´tan mağfiret dileyin!

Yâ Allâh günahlarımızı affeyle, bizlere rahmet eyle! Ey rahmeti geniş olan! Ey alemlerin Rabbi olan Allâh! Bizlere mağfiret eyle!

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmek ile emretmiştir.

Allâhu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Manası: „Allâh ve melekleri nebiy’ye salât ederler. Ey iman edenler siz de ona salât ve selâm edin!“ (el-Ahzâb suresi, 56. ayet)

Allâhu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Manası: „Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. (1) Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları da sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (2)„ (el-Hacc, 1. ve 2. ayet)

Dua:

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır. Kamet getir!

Opferfestansprache 1444 n. H. – 2023 R.

Deutsch

Opferfestansprache 1444 n. H. – 2023 R.

Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar

Der Dank gebührt Allâh, dem Schöpfer, der uns dieses Fest beschert hat. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad, den Wahrhaftigen sowie für seine Angehörigen, die rechtschaffen waren, und diejenigen, die ihnen im Guten gefolgt sind.

Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt und bezeuge, dass unser geehrter Prophet Muhammad Gottes Diener und Gesandter zu allen Menschen und Djinn sowie das beste Geschöpf Gottes ist.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 18 und 19 der Sûrah al-Haschr:

﴿يَا أَيُّها الذينَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللهَ إِنَّ اللهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلونَ ولا تَكُونُوا كالَّذِينَ نَسُوا اللهَ فأَنْسَاهُمْ أنفُسَهُمْ أُولَئِكَ هم الفَاسِقُون﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid gottesfürchtig, indem ihr die Pflichten, die Gott euch auferlegte, nicht unterlasst; und der Diener Gottes soll nachdenken, was er für den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet hat. Seid gottesfürchtig, indem ihr die Sünden unterlasst, gewiss ist Allâh wissend über eure Taten. Seid nicht wie diejenigen, die das unterließen, was Allâh ihnen befahl und deswegen keine Gnade und keinen Erfolg von Allâh beschert bekamen. Jene sind die Großsündigen, die den Gehorsam Allâh gegenüber unterließen.

Brüder im Islam, wisset, dass der Gesandte Gottes ﷺ zur Opferschlachtung aufforderte, indem er sagte:

„ضَحُّوا وَطَيِّبُوا بِهَا أَنْفُسَكُمْ فإنهُ ليسَ مِنْ مُسْلِمٍ يُوَجِّهُ ضَحِيَّتَهُ إلَى القِبْلةِ إِلا كانَ دَمُها وَفَرْثُهَا وَصُوفُها حَسَنَاتٍ في مِيزانِه يَوْمَ القِيَامَة„

Die Bedeutung lautet: Opfert, denn jeder Muslim, der sein Opfertier beim Schlachten zur Gebetsrichtung hinwendet, wird am Tag des Jüngsten Gerichts Belohnung dafür erhalten.

Das Opferschlachten ist eine bestätigte Sunnah Mu´akkadah für denjenigen, der dazu in der Lage ist, gleich ob er Pilger ist oder nicht. Die Zeit dazu beginnt, wenn nach der Morgengebetszeit die Dauer von zwei Gebetseinheiten und zwei Ansprachen verstrichen ist. Dies bedeutet, dass das, was davor geschlachtet wurde, hierfür nicht gilt, wie es aus dem Hadîth, den Imâm al-Bukhâriyy und Imâm Muslim überlieferten, hervorgeht. Darin sagte Al-Barâ´: Der Gesandte Gottes hielt am Festtag die Ansprache nach dem Festtagsgebet und sagte:

„مَنْ صلَّى صلاتَنا هذهِ ونَسَكَ نُسكَنا فقد أصابَ سنَّتَنا ومن نسكَ قبلَ صلاتِنا فتلكَ شاةُ لحمٍ فليذبحْ مكانَه“

Die Bedeutung lautet: Wer das Festtagsgebet verrichtet und danach die Opferschlachtung ausgeführt hat, hat die Sunnah ausgeführt; und was er vor dem Festtagsgebet geschlachtet hat, gilt nicht als Opferschlachtung, dieser sollte erneut schlachten.

Die Zeit für die Opferschlachtung dauert bis zum Sonnenuntergang des dreizehnten von Dhu l-Hidjdjah an. In den Aussagen der schâfi^îtischen Gelehrten gibt es Einigung darin, dass es nicht erlaubt ist, etwas von der Opferschlachtung zu verkaufen, gleich ob sie aufgrund eines Gelübdes oder freiwillig ist. Dies bezieht sich auf das Fleisch, das Fett, die Haut, die Hörner, die Wolle und anderes, sogar ist es nicht erlaubt, die Haut oder andere Teile des Tieres dem Fleischer als Lohn zu überlassen, denn Imâm al-Bukhâriyy überlieferte über ^Aliyy, dass er sagte: Der Gesandte Gottes befahl mir, über seine Opferschlachtung zu walten, sie an die Bedürftigen zu verteilen und nichts davon dem Fleischer zu geben.

Brüder im Islam, mit der Opferschlachtung wird der geehrte Prophet Ibrâhîm, ^Alayhi s-Salâm, nachgeahmt, denn der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„سُنّةُ أَبِيكُم إِبراهيم„

Die Bedeutung lautet: Mit dem Opferschlachten wird der Prophet Ibrâhîm nachgeahmt.

Der Prophet Ibrâhîm erhielt im Traum die Offenbarung, seinen Sohn Ismâ^îl zu schlachten. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 102 der Sûrah as–Sâffât – als Bericht über das, was der Prophet Ibrâhîm zu seinem Sohn sagte:

﴿يا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى في المنامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ ماذا تَرَى﴾

Die Bedeutung lautet: Mein Sohn, ich sah im Traum, dass ich dich schlachte.

Wenn die Propheten im Traum sehen, dass sie etwas tun, dann ist dies eine Offenbarung für sie und deshalb fasste der Prophet Ibrâhîm den Entschluss das zu verwirklichen, was er im Traum sah.

Die Gelehrten für Biographien und Interpretationen überlieferten, dass, als der Prophet Ibrâhîm seinen Sohn schlachten wollte, er zu ihm sinngemäß sagte: „Lass uns losgehen, um eine Schlachtung zu opfern.“ Er nahm dann ein Messer und ein Seil mit und sie gingen zwischen die Berge. Ismâ^îl sagte dann sinngemäß: „Vater, wo ist das, was du opfern willst?“ Darauf sagte der Prophet Ibrâhîm sinngemäß zu ihm: „Ich sah im Traum, dass ich dich schlachte.“ Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah as–Sâffât, Âyah 102 – als Bericht über das, was der Prophet Ismâ^îl zu seinem Vater sagte:

﴿قَالَ يا أبتِ افعل ما تُؤْمَرُ ستجدُني إن شاءَ اللهُ مِنَ الصَّابِرين﴾

Die Bedeutung lautet: Ismâ^îl sagte zu seinem Vater: Führe das aus, was dir befohlen wurde; ich werde, so Gott will, Geduld haben.

Dann sagte Ismâ^îl sinngemäß: Fessel mich gut, halte deine Kleidung von mir fern, damit mein Blut nicht darauf spritzt und meine Mutter es sieht und trauert und wenn du zu meiner Mutter gehst, dann richte ihr einen Gruß von mir aus.

Dann küsste ihn der Prophet Ibrâhîm, weinte und sagte sinngemäß: Mein Sohn, was für eine Unterstützung du doch bist, um den Befehl Gottes auszuführen.

Er führte dann das Messer an die Kehle seines Sohnes, jedoch schnitt es nicht. Mudjâhid sagte darüber: „Das Messer wendete sich.“ Der Prophet Ismâ^îl sagte dann sinngemäß: „Was hast du?“ Er sagte sinngemäß: „Es wendete sich.“ Ismâ^îl sagte sinngemäß: „Stich es rein.“ Es trennte trotzdem nichts durch. Dies ist, weil Allâh der Schöpfer von allem ist; Er erschafft das Schneiden des Messers und alles andere.

Allâh weiß mit Seinem anfangslosen Wissen, das sich weder vermehrt noch verringert noch erneuert, dass sie beide wahrhaftige Gottergebene sind und wahrhaftig im Ausführen der Befehle Gottes.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah as–Sâffât, Âyah 105:

﴿قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيا إِنّا كذلكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِين﴾

Die Bedeutung lautet: Du hast den Befehl Gottes, den du im Traum erhalten hast, ausgeführt; die Aufrichtigen werden belohnt.

Dann sah der Prophet Ibrâhîm den Engel Djibrîl, der einen großen Schafbock mit sich hatte. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah as–Sâffât, Âyah 107:

﴿وفديناهُ بذِبحٍ عظيم﴾

Die Bedeutung lautet: Wegen ihm (Ismâ^îl) wurde ein großes Schaf geopfert.

Dies bedeutet: Allâh erlöste den Propheten Ismâ^îl vom Schlachten, indem an seiner Stelle ein großer, gehörnter Schafbock geschlachtet wurde.

Brüder im Islam, diese Geschichte stärkt unseren Glauben an die Besonderheit der Propheten, die alle Muslime und gehorsam sind. Allâhu Ta^âlâ lobt die Propheten, indem er in der Âyah 86 der Sûrah al-´An^âm sagt:

﴿وَكُلًّا فَضَّلنا علَى العالَمِينَ﴾

Die Bedeutung lautet: Die Propheten sind die besten Geschöpfe.

So sollten wir die Propheten nachahmen, indem wir nach der Verrichtung der guten Taten und der Unterlassung der Sünden streben.

Aus dieser Geschichte lernt man auch, dass der Wille Gottes geschieht und dass der Befehl Gottes etwas anderes ist als der Wille Gottes, denn Allâh befahl dem Propheten Ibrâhîm, seinen Sohn Ismâ^îl zu schlachten, jedoch nicht vorherbestimmt, dass Ismâ^îl geschlachtet wird.

Dies bedeutet, dass nicht alles, wozu Allâh befiehlt, Er dessen Geschehen vorherbestimmte; und dass nicht alles, dessen Geschehen Allâh vorherbestimmt, Er dazu befahl. Der Glaube der Gläubigen sowie ihre Verrichtung der guten Taten geschehen Seinem Befehl folgend, sowie gemäß Seinem Willen und Seiner Vorherbestimmung. Und der Unglaube der Ungläubigen sowie die Sünden der Sünder geschehen gemäß dem Willen und der Vorherbestimmung Gottes, jedoch hat Er dies nicht befohlen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar,

Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar

Der Dank gebührt Allâh. As–Salâh und as-Salâm für den Gesandten Gottes Muhammad.

Brüder im Islam, aus diesem besonderen Anlass erinnere ich euch und mich an das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehungen und das Trösten der Armen, Waisenkinder, Witwen und Bedürftigen, denn der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„أَطْعِمِ الطّعامَ وَصِلِ الأرحامَ وَصَلِّ بِالليلِ والناسُ نيام تدخُلِ الجنَّةَ بسلام„

Die Bedeutung lautet: Verteile Nahrung, begrüße die Menschen, halte die verwandtschaftlichen Beziehungen aufrecht, verrichte Gebete in der Nacht, während die Menschen schlafen, und du wirst das Paradies unbestraft betreten.

Und ich warne euch und mich vor dem Abbrechen der verwandtschaftlichen Beziehungen, denn Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿وَاتَّقُوا اللهَ الَّذِي تَسَاءَلُونَ بِهِ وَالأَرْحَامَ إِنَّ اللهَ كَانَ عَلَيْكُمْ رَقِيبًا﴾

Die Bedeutung lautet: Fürchtet Allâh, mit Dessen Namen ihr voneinander verlangt, und fürchtet euch davor, die verwandtschaftlichen Beziehungen abzubrechen. Wahrlich, Allâh hat das vollkommene Wissen über euch.

Das Abbrechen der verwandtschaftlichen Beziehungen gehört zu den großen Sünden. Das Abbrechen der verwandtschaftlichen Beziehungen geschieht durch das Entfremden des Herzens des Verwandten und das Abstoßen des Verwandten. Dies geschieht durch die Unterlassung der Güte ihnen gegenüber, während sie in Not sind, aber auch durch die Unterlassung des Besuchens ohne entschuldbaren Grund.

Zu den Verwandten zählen die Großväter, Großmütter, Tanten und Onkel mütterlicher- und väterlicherseits und deren Kinder.

Bruder, wenn dein Verwandter die Beziehung nicht aufrechterhält, so halte du sie aufrecht, damit du dafür viel Belohnung erhältst. Denn der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„صِلْ من قَطعك„

Die Bedeutung lautet: Halte die verwandtschaftliche Beziehung zu demjenigen aufrecht, der sie zu dir abbrach.

Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ auch sagte:

„لَيْسَ الوَاصِلُ بِالْمُكَافِئِ ولكنَّ الوَاصِلَ مَنْ وَصَلَ رَحِمَهُ إذَا قَطَعَتْ“

Die Bedeutung lautet: Die größere Belohnung liegt nicht darin, die Beziehung zu dem Verwandten aufrechtzuerhalten, der sie selbst aufrechterhält, sondern darin, die Beziehung zu dem Verwandten aufrechtzuerhalten, der sie abbrach.

Diese beiden Aussagen des Gesandten ﷺ deuten darauf, dass das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehung zu dem Verwandten, der sie zu dir abbrach, mehr belohnt wird, als das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehung zu dem Verwandten, der sie zu dir aufrechterhält. Dies gehört zu den guten Charaktereigenschaften, zu denen die islamische Religion auffordert. Somit sollte man nicht sagen: „Jener Verwandte besucht mich nicht und fragt nicht nach mir, warum sollte ich ihn dann besuchen?“ Stattdessen sollte man ihn besuchen, damit man die große Belohnung erhält – so Gott will.

Bruder im Islam, strebe die Verrichtung der guten Taten an, folge den Befehlen Gottes und handle für dein Jenseits. Bereite dich auf das Jenseits durch Gottesfurcht vor, indem du die Pflichten verrichtest, die Sünden unterlässt und zusätzlich viele weitere gute Taten verrichtest, denn dies ist das, was am Tag des Jüngsten Gerichts nutzt.

Ich erinnere euch auch an das Besuchen der Gräber sowie an die Bittgebete, die Qur´ân-Rezitation für die muslimischen Toten, da ihnen damit genutzt wird.

O Allâh, lasse uns bitte von denjenigen sein, die zur Verrichtung der guten Taten eilen, lasse uns auf dem richtigen Glauben standhaft bleiben, beschere uns den Erfolg im Verrichten der Handlungen, die du liebst, und vergebe den lebendigen und toten Gläubigen.

Möge es euch jedes Jahr gut ergehen.

Arabisch

خطبة عيد الأضحى

اللهُ أكبر، اللهُ أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر. الحمدُ للهِ المبدِئِ المعيدِ الذي مَنَّ عَلَيْنا بِالْعِيدِ، وصلى اللهُ على سيدِنا محمدٍ الصّادقِ الوعدِ الأمينِ وعلى ءالِه وصحابَتِهِ الطَّيِّبِينَ الطاهرينَ ومَنِ اتَّبَعَهُمْ بإِحسانٍ إلى يَومِ الدِين، وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ الملكُ الحقُّ المبينُ وأشهدُ أن سيدَنا محمدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ أرسلَهُ اللهُ تعالى رحمةً لِلْعَالَمِين.

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنّي أُوصِيكُمْ ونفسِي بتَقْوَى اللهِ العظيمِ القائلِ في مُحْكَمِ كِتَابِه ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨ وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ نَسُواْ ٱللَّهَ فَأَنسَىٰهُمۡ أَنفُسَهُمۡۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ ١٩﴾[1]. اعْلَمُوا إِخْوَةَ الإيمانِ أنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم حَثَّ على الأُضْحِيَّةِ حَيْثُ قالَ ضَحُّوا وَطَيِّبُوا أَنْفُسَكُمْ فإنهُ ليسَ مِنْ مُسْلِمٍ يُوَجِّهُ ضَحِيَّتَهُ إلى القِبْلةِ إِلا كانَ دَمُها وَفَرْثُهَا وَصُوفُها حَسَنَاتٍ مُحْضَراتٍ في مِيزانِه يَوْمَ القِيَامَة اﻫ[2] وَهِيَ سُنَّةٌ مُؤكَّدَةٌ في حقِّ الْمُوسِرِ حَاجًّا كانَ أو غَيْرَه. ويدخُلُ وقتُها إذا مَضَى بعدَ دُخُولِ وقتِ صَلاةِ عيدِ الأَضْحَى قَدْرُ ركعتينِ وخُطْبَتَيْنِ فَإِنْ ذَبَحَ قَبْلَ ذلكَ لم يُجزِئْه وذلك لحديثِ الشيخينِ عنِ البَراءِ رضي الله عنه قالَ خطبَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يومَ النَّحْرِ بعدَ الصَّلاةِ فقالَ مَنْ صلَّى صلاتَنا هذهِ ونَسَكَ نُسكَنا فقد أَصَابَ سُنَّتَنا ومن نَسَكَ قبلَ صَلاتِنا فتلكَ شاةُ لَحْمٍ فليَذْبَحْ مَكَانَهُ اﻫ ويَبْقَى وَقْتُها إلى غُروبِ شَمْسِ اليَوْمِ الثَّالِثِ مِنْ أَيَّامِ التَّشْرِيقِ، وقدِ اتَّفَقَتْ نُصُوصُ الشافعيةِ على أنهُ لا يَجُوزُ بَيْعُ شىءٍ من الأُضحِيَّةِ سواءٌ كانَتْ نَذْرًا أَمْ تطوُّعًا وسواءٌ في ذلكَ اللَّحمُ والشَّحْمُ والجِلدُ وَالقَرْنُ وَالصُّوفُ وغَيْرُه ولا يَجُوزُ جَعْلُ الجِلْدِ وغَيْرِه مِنْ أَجْزائِهَا أُجْرَةً لِلْجَزَّارِ فقد روى البخاريُّ ومسلمٌ عن عليٍّ رضي اللهُ عنه أنهُ قالَ أمرَنِي رَسولُ اللهِ صلى اللهُ عليهِ وسلَّم أَنْ أَقُومَ علَى بُدْنِهِ وأن أُقَسِّمَ لحومَها وجُلودَها وجِلالَها على المساكينِ ولا أُعطِيَ في جُزارتِها شيئًا منها اﻫ

والأضحيةُ إخوةَ الإيمانِ سُنّةُ سيدِنا إبراهيمَ عليه السلامُ فقد قالَ عنها رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم سُنّةُ أَبِيكُم إِبراهيم اﻫ[3] وذلك أن سيدَنا إبراهيمَ عليه السلام أُوحِيَ إليهِ في المنامِ أن يذبحَ ولدَه إسماعيلَ فقد قالَ اللهُ تعالى إخبارًا عن إبراهيمَ أنه قالَ لولدِه ﴿يَٰبُنَيَّ إِنِّيٓ أَرَىٰ فِي ٱلۡمَنَامِ أَنِّيٓ أَذۡبَحُكَ فَٱنظُرۡ مَاذَا تَرَىٰۚ﴾[4] وَرُؤْيا الأنبياءِ وَحْيٌ إذا رَأَوْا شيئًا فعَلُوه فَعَزَمَ إبراهيمُ على تَحْقِيقِ الرُّؤْيا. وَقَدْ ذكرَ أهلُ العلمِ بالسّيَرِ والتفسيرِ أن إبراهيمَ عليه السلامُ لَمّا أَرَادَ ذَبْحَ وَلَدِهِ قالَ لهُ انْطَلِقْ فَنُقَرِبَ قُرْبَانًا إلَى اللهِ عزَّ وَجَلَّ، فأخذَ سكينًا وَحَبْلًا ثُمَّ انْطَلَقَا حتَّى إذَا ذَهَبَا بَيْنَ الْجِبَالِ قالَ له إسماعيلُ يا أبتِ أينَ قربانُكَ، قالَ يا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى في المنامِ أني أذبحُك ﴿قَالَ يَٰٓأَبَتِ ٱفۡعَلۡ مَا تُؤۡمَرُۖ سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٠٢﴾[5] ثُمَّ قَالَ اشْدُدْ رِبَاطِي حَتَّى لَا أَضْطَرِبَ وَاكْفُفْ عنِّي ثِيَابَكَ حتَّى لا يَنْتَضِحَ عليكَ مِنْ دَمِي فَتَرَاهُ أُمِّي فَتَحزنَ وأَسْرِعْ مَرَّ السِّكينِ على حَلْقِي حتَّى يَكُونَ أَهْوَنَ لِلْمَوْتِ عَلَيَّ فَإِذَا أَتَيْتَ أُمّي فَاقْرَأْ عليها السلامَ منِّي، فأَقْبَلَ إبراهيمُ يقبِّلُه وَيَبْكِي ويَقولُ نِعْمَ العَوْنُ أنت يا بُنَيَّ على أمرِ اللهِ عز وجل، ثم إنهُ أَمَرَّ السِّكِّينَ علَى حَلْقِهِ فَلَمْ تَقْطَعْ شَيْئًا، وقالَ مجاهدٌ لَمّا أَمَرَّها علَى حَلْقِهِ انْقَلَبَتْ فقَالَ إسماعيلُ مَالَكَ قالَ انْقَلَبَتْ قالَ اطْعَنْ بها طَعْنًا فَلَمّا طَعَنَ بِهَا نَبَتْ وَلَمْ تَقْطَعْ شيئًا وذلك لأنَّ اللهَ هو خالقُ كلِّ شىءٍ وهو الذي يَخْلُقُ القَطْعَ بِالسِّكِّينِ مَتَى شَاءَ.

وقد علِمَ اللهُ تعالى بِعِلْمِهِ الأزليِّ الذي لا يَزِيدُ ولا ينقُصُ ولا يَتَجَدَّدُ أنَّ إبراهيمَ وابنَهُ لا يَتَأَخَّرَانِ عنِ امتثالِ أَمْرِ اللهِ تعالى وأَنَّهُمَا صَادِقَانِ في تَسْلِيمِهِما وَامْتِثَالِهِمَا، ونُوديَ يَا إِبْراهيمُ ﴿قَدۡ صَدَّقۡتَ ٱلرُّءۡيَآۚ إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٠٥﴾[6] هذا فداءُ ابْنِكَ فَنَظَرَ إبراهيمُ فإذَا جِبْرِيلُ مَعَهُ كَبْشٌ قالَ تعالى ﴿وَفَدَيۡنَٰهُ بِذِبۡحٍ عَظِيمٖ ١٠٧﴾[7] أَيْ أنَّ اللهَ تعالى خلَّصَ إسماعيلَ منَ الذَّبْحِ بأَنْ جَعَلَ فِدَاءً لَهُ كبشًا أَقْرَنَ عظيمَ الحجمِ والبركةِ.

إخوةَ الإيمانِ إن هذه القصةَ تزيدُنا يقينًا بِعَظمةِ الأنبياءِ عليهم السلامُ الذين كانوا مُسَلِّمِينَ للهِ تعالى مُسْرِعِينَ إلى طاعتِه وَقَد مدَحَهُمُ اللهُ تعالى في القرءانِ الكريمِ بقولِه ﴿وَكُلّٗا فَضَّلۡنَا عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ٨٦﴾[8]. ويُسْتَفادُ مِنْ هذِهِ القِصَّةِ أيضًا أَنَّ مَشيئَةَ اللهِ نَافِذَةٌ في مَخلوقاتِه وأنَّ الأَمْرَ غيرُ المشيئةِ فقَدْ أمرَ اللهُ تبارك وتعالى إبراهيمَ بِذَبحِ ولدِه لكنّه لَمْ يَشَأْ حُصُولَهُ، فلَيسَ كلُّ مَا أَمَرَ اللهُ تعالى بهِ شَاءَ حُصُولَهُ وليسَ كلُّ ما شاءَ حصولَه أمَرَ بهِ فَإِيمانُ المؤمنينَ وطاعةُ الطّائعينَ هِيَ بأَمْرِ اللهِ ومشيئَتِهِ وعِلْمِهِ ومَحَبَّتِهِ ورِضَاهُ أمَّا كُفْرُ الكافرينَ وعصيانُ العُصاةِ فبمشيئةِ اللهِ وعِلمهِ لكنّه ليسَ بأَمْرِ اللهِ ولا بِمَحبّتِهِ ولا بِرِضَاهُ. هذا وأستغفرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبة الثانية:

الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الحمد لله ربِّ العالمين والصلاةُ والسلامُ على محمدٍ رسولِ الله أما بعدُ أوصيكُم ونفسيَ بتقوى الله.

إخوة الإيمان، بهذه المناسبةِ العظيمةِ أُذَكِركُمْ ونَفْسِي بِصلةِ الأَرْحامِ ومُواسَاةِ الفُقَراءِ والأيتامِ والأراملِ والمساكينِ وأُحذّرُكم ونفسي مِنْ قَطِيعَةِ الرّحمِ فقد قالَ رَبُّنا تباركَ وتعالى في كِتَابِه الكَرِيمِ ﴿وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ ٱلَّذِي تَسَآءَلُونَ بِهِۦ وَٱلۡأَرۡحَامَۚ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلَيۡكُمۡ رَقِيبٗا ١﴾[9] أَيْ وَاتَّقُوا الأَرْحَامَ أَنْ تَقْطَعُوهَا، فإنَّ قطيعةَ الرحمِ منَ الكَبَائِرِ، وتحصُلُ القَطِيعَةُ بِإِيحاشِ قُلوبِ الأَرْحَامِ وتَنْفِيرِها إِمَّا بِتَرْكِ الإِحْسَانِ بِالْمَالِ في حَالِ الحاجَةِ النَّازِلَةِ بِهِمْ بِلا عُذْرٍ أَوْ تَرْكِ الزِيارَةِ بِلا عُذْرٍ كذلك، والعذرُ كَأَنْ يَفْقِدَ ما كانَ يَصِلُهُمْ بِهِ مِنَ الْمَالِ أو يَجدَه لكنه يحتاجُهُ لِمَا هُوَ أَوْلَى بِصرفِهِ فيهِ منهم. والمرادُ بِالرّحمِ الأَقارِبُ كَالأَجْدَادِ والجَدَّاتِ والخالاتِ وَالعَمَّاتِ وأَولادِهِنَّ والأَخْوَالِ وَالأَعْمَامِ وأَولادِهم. فلو كانت رَحمُكَ لا تَصِلُكَ فَصِلْها فإنَّ لك بذلك ثوابًا عظيمًا فقد قالَ عليه الصلاةُ والسلام „صِلْ من قَطَعَكَ اﻫ[10] وقالَ عليهِ أفضَلُ الصلاةِ والسلامِ لَيْسَ الوَاصِلُ بِالْمُكَافِئِ ولكنَّ الوَاصِلَ مَنْ وَصَلَ رَحِمَهُ إذَا قَطَعَتْ اﻫ[11] ففي هذينِ الحديثَيْنِ إِيذَانٌ بأَنَّ صلةَ الرّجلِ رحمَه التِي لا تَصِلُهُ أفضَلُ من صِلَتِه رحمَهُ التي تَصلُه لأنَّ ذلكَ مِنْ حُسْنِ الخُلُقِ الذِي حضَّ عليهِ الشَّرعُ حَضًّا بَالغًا، فَلا يَقُلِ الوَاحِدُ مِنّا هُو لا يزورُنِي وَلا يَسألُ عنّي فَلِمَاذَا أَزُورُه بَلْ يَكْسِرُ نفسَهُ ويزورُه حَتَّى يكسِبَ ذلكَ الأَجْرَ العَظِيمَ إِنْ شَاءَ اللهُ تعالَى. كما نذكّرُكُم بزيارةِ القبورِ والدعاءِ لأَصْحَابِها الْمُسْلِمِينَ وقِراءَةِ القُرْءَانِ لَهُمْ فإنهم يَنْتَفِعُونَ بذلكَ إن شاءَ الله. اللهمَّ اجعَلْنا مِنَ الْمُسَارِعِينَ إلى طاعتِكَ وثَبِّتْنَا علَى الإِيمانِ وَوَفِّقْنَا لِمَا تُحِبُّهُ وتَرْضَاهُ، واغفِرِ اللهُمّ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْيَاءِ مِنْهُمْ وَالأَمْواتِ، وكلّ عامٍ وأَنْتُمْ بِخَير.

[1] سورة الحشر/18ـ19

[2] رواه عبد الرزاق في مصنفه.

[3] رواه ابن ماجه وأحمد والبيهقي في السنن وغيرهم.

[4] سورة الصافات/102.

[5] سورة الصافات/102.

[6] سورة الصافات/105.

[7] سورة الصافات/107.

[8] سورة الأنعام/86.

[9] سورة النساء/1.

[10] رواه أحمد في مسنده وغيره.

[11] رواه البخاري.

Türkisch

KURBAN BAYRAMI HUTBESİ 1444/ 2023

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber,

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber Allâh-u Ekber

Ḥamd âlemlerin Rabbi olan Allâh’adır. O ki bizlere bu Bayramı tekrardan nasip etti. O her şeyin Mâlikidir.

Salât ve Selâm El-Emîn ve Es–Sâdık olan Efendimiz Muḥammed’e, onun âline, temiz ashabına ve onlara dosdoǧru tabi olanlara olsun.

Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur ve sevgili Peygamberimiz Muḥammed ﷺ O’nun kulu ve elçisidir. O ﷺ âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmştur:

﴿يَا أَيُّها الذينَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللهَ إِنَّ اللهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلونَ(18) ولا تَكُونُوا كالَّذِينَ نَسُوا اللهَ فأَنْسَاهُمْ أنفُسَهُمْ أُولَئِكَ هم الفَاسِقُون(19)﴾

Biliniz ki Abdur Razzâk “Musannef” adlı kitabında Peygamber Efendimiz ﷺ şu kavli ile kurban kesmeye teşvik ettiiğini rivayet etmmiştir:

ضَحُّوا وطَيِّبُوا أنفُسَكُمْ فإِنَّهُ ليسَ مِنْ مُسلِمٍ يوجِّهُ ضَحِيَّتَهُ إلَى القِبلَةِ إِلا كانَ دَمُها وفَرْثُهَا وَصوفُها حَسنَاتٍ مُحْضَرَاتٍ فِي مِيزَانِهِ يومَ القِيامَة اﻫ

Bu hadis-i şerif, kurban kesen kişinin ahirette bu yaptığı amelden dolayı mükâfatlandırılacağını bildiriyor.

Kurban kesmek gücü yetenlere -hacı olsun veya olmasın- sünnet-i müekkede’dir.

Kurban kesmenin vakti, bayram namazı vakti girdikten sonra iki rekât namaz kılınacak ve iki hutbe okunacak kadar vakit geçtikten sonra başlar ve üçüncü teşrik gününde güneşin batmasına kadar devam eder. Teşrik günleri, kurban bayramı gününü takip eden üç gündür. Rasûlullâh’ın şu hadisinden anlaşıldığı gibi hayvanı bu vakitten önce kesen kişi, kurban kesmiş sayılmaz:

مَنْ صلَّى صلاتَنا هذهِ ونَسَكَ نُسكَنا فقد أصابَ سنَّتَنا ومن نسكَ قبلَ صلاتِنا فتلكَ شاةُ لحمٍ فليَذْبَحْ مكانَه اﻫ

Manası: Bayram namazını kılıp kurban kesen sünnetimize uymuştur. Ancak Bayram namazından önce kestiği kurban sayılmaz. Onun tekrar kesmesi gerekir. (İmam Buhari ve Muslim)

Müslüman kardeşlerim; ister gönüllü olarak olsun ister bir adak nedeniyle olsun kesilen kurbanın eti, yağı, derisi, boynuzları ve yünü gibi bir parçasının satılması Şafii kaynaklarda geçtiği gibi caiz değildir. Kurbanı kesen kişiye de kestiği kurbandan hiç bir şey ücret olarak verilmez. Çünkü İmam Buhari ve İmam Muslim, Efendimiz Ali’nin şöyle buyurduğunu rivayet etmişlerdir: „Rasûlullâh bana kurbanın etini ve cildini miskinlere dağıtmamı ve bunlardan hiçbir şeyi kasaba vermememi emretmiştir.“ yani bunlardan hiç bir şey ona ücret olarak verilmez, fakat ücret olarak başka bir şey verilebilir.

Müslüman kardeşlerim; bu günde kurban kesmek Efendimiz İbrâhîm aleyhisselâm’ın sünnetini ihya etmektir. Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

„سُنّةُ أَبِيكُم إِبراهيم„

Manası: Kurban kesmek babanız İbrâhîm’in sünnetidir. (İbni Mâceh, İmam Ahmed, İmam el-Beyhâki ve başkaları)

Efendimiz İbrâhîm’e rüyada vahiy yolu ile oğlu İsmâîl’i kesmesi emredildi. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmuştur:

﴿يا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى في المنامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ ماذا تَرَى﴾

Manası: (İbrâhîm:) „Ey oğulcuğum! Doğrusu ben uykuda iken seni kestiğimi gördüm.“ dedi. (Es–Sâffât suresi, 102. ayet)

Peygamberlerin rüyaları vahiydir ve böylece Efendimiz İbrâhîm rüyada gördüğünü gerçekleştirmeye karar verdi.

Siyer ve tefsîr âlimleri, Efendimiz İbrâhîm’in oğlunu kesmek istediğinde ona meâlen şöyle dediğini bildirmişlerdir: „Kurban kesmeye gidelim.“ Efendimiz İbrâhîm bir bıçak ve bir ip yanına alıp oğlu İsmâîl ile dağlar arasına koyulup gittiler. İsmâîl mealen „Baba, kesmek istediğin nerededir?“ diye sordu. Bunun üzerine Efendimiz İbrâhîm mealen „Rüyada seni kestiğimi gördüm“ dedi. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de Efendimiz İsmâîl’in şöyle dediğini buyurmuştur:

﴿قالَ يا أبَتِ افعَلْ ما تُؤمَرُ ستَجِدُنِي إن شاءَ اللهُ منَ الصابِرين(102)﴾

Manası: İsmâîl dedi ki: Ey babacığım emrolunduğun gibi yap, beni inșâallâh sabredenlerden bulacaksın. (Es–Sâffât suresi)

Efendimiz İsmâîl daha sonra mealen „Beni iyi bağla, elbiseni benden uzak tut ki kanım üzerine sıçrayıp annem onu gördüğünde üzülmesin. Bıçağı boğazıma çabuk çal ki ölümüm kolay olsun. Anneme döndüğünde ise ona selamımı ilet.“ dedi. Efendimiz İbrâhîm oğlunu öpüp ağladı. Ona mealen „Sen Allâh’ın emrini yerine getirmekte ne büyük bir yardımcısın.“ dedi. Sonra bıçağı oğlunun boğazına getirdi, fakat bıçak kesmedi. Efendimiz İsmâîl mealen „Neyin var?“ diye sordu. Efendimiz İbrâhîm mealen: „Bıçak döndü“ dedi. Efendimiz İsmâ‘îl mealen „Sapla!“ dedi. Bıçak yine bir şey kesmedi, çünkü Allâh-u Teâlâ her şeyin yaratıcısıdır ve bıçağın İsmâîl’i kesmesini dilememiştir.

Allâh’ın ilmi ezelîdir. O’nun ilmi artmaz, eksilmez ve yenilenmez. Yüce Rabbimiz ezelî ilmi ile ikisinin de O’nun emirlerine teslim olacaklarını ve emirlerini yerine getirecek sadık kullar olduklarını ezeli ilmiyle biliyordu.

Efendimiz İbrâhîm’e seslenildi (mealen): „Rüyanda gördüğün Allâh’ın emrini yerine getirdin.“ (Es–Sâffât suresi, 105. ayet) Sonra Efendimiz İbrâhîm Cebraîl meleğinin bir koç getirdiğini gördü. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ﴾

Manası: Ve onun yerine, kesilmek üzere büyük bir koç ihsan ettik. (Es–Sâffât suresi, 107. ayet) yani Allâh-u Teâlâ Efendimiz İsmâîl’i kurban olmaktan büyük, bereketli ve boynuzlu bir koç göndermesi ile kurtardı. O koç onun yerine kurban edildi.

Müslüman kardeşlerim; bu kıssada ibret alınacak öğütler vardır. Bu kıssa Peygamberlerin Allâh’ın emirlerine imtisal etmekte ve O’na teslim olmaktaki hassasiyetlerini gösterir. Nasıl olmasın ki? Nitekim Allâh-u Teâlâ yüce Kur’ân-ı Kerîm’de Peygamberler hakkında şöyle buyurmuştur:

﴿وَكُلًّا فَضَّلنا علَى العالَمِين﴾

Manası: Biz onları âlemlere üstün kıldık. (El-Enâm suresi, 86)

O halde biz de onları örnek alarak hayırlı ameller işleyip haramlardan da uzak olmaya gayret edelim.

Bu kıssadan ayrıca Allâh’ın emrinin her halükarda dilemesi ile aynı olmadığı anlaşılmaktadır. Çünkü Allâh Efendimiz İbrâhîm aleyhisselâm’e oğlunu kesmesini emretmesine rağmen bunun gerçekleşmesini dilememiştir. Demek ki Allâh emrettiği her şeyin meydana gelmesini dilememiştir ve aynı şekilde gerçekleşmesini dilediği şeylerin de hepsini emretmemiştir. Müminin imanı ve güzel amel işleyen kişinin taatleri Allâh’ın emretmesi, dilemesi, ilmi, sevmesi ve rızası iledir. Kâfirin küfrü ve asinin isyanı, Allâh’ın dilemesi ve ilmi ile olsa da Allâh’ın emriyle değildir. Allâh bunları sevmez ve bunlardan razı değildir.

Sizler ve kendim için yüce Allâh’tan af dilerim.

İkinci hutbe

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber,

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber

Ḥamd âlemlerin Rabbi olan Allâh’adır. O her şeyin Mâlikidir. Salât ve Selâm El-Emîn ve Es–Sâdık olan Efendimiz Muḥammed’e olsun.

Bize bayram gününü görmeyi nasip eden Allâh’a hamd ve sadık olan Peygamber Efendimiz Muḥammed’e ﷺ âline ve ashabına salât ve selâm olsun. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur ve sevgili Peygamberimiz Muḥammed ﷺ O’nun kulu ve elçisidir. O ﷺ bütün insanlara ve cinlere gönderilmiştir ve yaratılmışların en efdalıdır.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim; bu özel günde size sıla-i rahimi, fakirleri, miskinleri ve yetimleri teselli etmeyi hatırlatırım, çünkü bu ameller güzel amellerdendir. İbni Mâceh “Sünen”inde ve başka âlimler Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğunu rivayet ederler:

يا أيُّها النَّاسُ أَفْشُوا السَّلامَ وَصِلُوا الأرحامَ وأَطْعِمُوا الطَّعامَ وَصَلُّوا بِالليلِ والنّاسُ نيام تَدْخُلُوا الجنَّةَ بِسَلام اﻫ

Manası: Ey insanlar! Selamı yayın, sıla-i rahim’de bulunun, yemek yedirin, başkalarının uyuduğu gece vaktinde namaz kılın cennete azapsız girenlerden olursunuz.

Kendimi ve sizi sıla-i rahimi kesmekten uyarırım. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿ وَاتَّقُوا اللهَ الَّذِي تَسَاءَلُونَ بِهِ وَالأَرْحَامَ إِنَّ اللهَ كَانَ عَلَيْكُمْ رَقِيبًا (1)﴾

Manası: Kendisi adına birbirinizden isteklerde bulunduğunuz Allâh’tan korkun ve akrabalık bağlarını koparmaktan sakının! Şüphesiz ki Allâh hepinizi bilir. (En-Nisâ’ suresi)

Sıla-i rahimi kesmek, büyük günahlardan olup akrabalarının kalplerinin kendisinden yabancılaşması ve nefret etmesiyle gerçekleşir. Bu da, başlarına bir bela gelip yardıma ihtiyaç duyduklarında onlara özürsüz olarak yardım etmemekle ya da onları ziyaret etmemekle olur. Kişinin akrabalarına yardımcı olabilmek için gereken parayı bulamaması veya gereken parayı bulup da onların harcamak istediklerinden daha öncelikli bir şey için muhtaç olması özürlerden bir örnektir. Kendilerine sıla-i rahim’de bulunulması farz olan akrabalardan bazıları amca, hala, dayı, teyze ve onların çocukları.

Eğer akraban seninle ilişkisini kesmişse sen onunla sıla-ı rahim’de bulun ki büyük sevaba nail olasın, çünkü Peygamber Efendimiz bir Hadis-i Şerifte şöyle buyurmuştur:

„صِلْ من قَطعك“

Manası: Seni ziyaret etmeyi keseni sen ziyaret et.

Rasûlullâh ﷺ İmam Buhâri’nin rivayet ettiǧi başka bir hadis’te şöyle buyurmuştur:

“ليسَ الوَاصِلُ بِالْمُكَافِئِ ولكنَّ الواصلَ مَنْ وَصَلَ رَحِمَهُ إِنْ أَدْبَرَتْ”

Bu hadis-i şeriften kişinin, kendisi ile ilgisini kesenlerle sıla-i rahimde bulunmasının, kendisiyle ilgisini kesmeyenlerle sıla-ı rahimde bulunmasından daha fazla sevabı olduğu anlaşılıyor. Bu husus güzel ahlaktandır.

Sevgili kardeşlerim, sizleri şeytanın hilelerine düşmekten uyarıyorum. Şeytan sizleri şu sözleri söylemeye teşvik eder: “O beni kırdı, onu ziyaret etmeyeceğim.”, “O beni ziyaret etmiyor, onunla ilişkimi keseceğim.” Bazıları kendilerine yapılan muameleye karşılık vermek istedikleri için böyle davranıyorlar. Bu ise sevabı kaçırmak için bir sebeptir.

Mümin kardeşlerim; sizlere Müslümanların kabirlerini ziyaret etmeyi, onlar için dua edip Kur’ân okumayı hatırlatırım. Onlar bu amellerden mutlaka fayda görürler. Ahirette fayda verecek olan takva olduğundan dolayı taatlerinizi artırın ve takvalı olun.

Allâh’ım bizleri taatlerde çabuk davranan ve kâmil iman üzere vefat eden kullarından eyle. Allâh’ım bizi muvaffak kıl ve diri ile ölü mü’minleri bağışla.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Der Aufenthalt auf ^Arafah 23.06.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der Aufenthalt auf ^Arafah

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 103:

﴿وَٱعۡتَصِمُواْ بِحَبۡلِ ٱللَّهِ جَمِيعٗا وَلَا تَفَرَّقُواْۚ وَٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ إِذۡ كُنتُمۡ أَعۡدَآءٗ فَأَلَّفَ بَيۡنَ قُلُوبِكُمۡ فَأَصۡبَحۡتُم بِنِعۡمَتِهِۦٓ إِخۡوَٰنٗا وَكُنتُمۡ عَلَىٰ شَفَا حُفۡرَةٖ مِّنَ ٱلنَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنۡهَاۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمۡ ءَايَٰتِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تَهۡتَدُونَ ١٠٣﴾

Die Bedeutung lautet: Haltet alle am Qur´ân fest, spaltet euch nicht ab und erinnert euch an die Gabe Gottes – die Rechtleitung zum Islam –, durch die ihr zueinander gefunden und euch verbrüdert habt und vor der Höllenstrafe verschont wurdet.

Brüder im Islam, am heutigen Tag können wir eines der bedeutendsten Erlebnisse der Vereinigung sehen. Dieses Erlebnis ist eine Zusammenkunft von Muslimen verschiedenster Völker, die der Grundsatz „Es gibt keinen Gott außer Allâh“ auf dem Gebiet ^Arafah vereint, auf dem sie Bittgebete sprechen.

Es ist der Aufenthalt auf dem Gebiet ^Arafah. Dort wo die Muslime sagen:

„Labbayka l-Lâhumma Labbayk, Labbayka Lâ Scharîka Laka Labbayk, Inna l-Hamda wan-Ni^mata Laka wal-Mulk, Lâ Scharîka Lak“.

Ein großartiger Anblick, der die Herzen erweicht, die Tränen fließen lässt und die Sehnsucht nach Makkah, Minâ und ^Arafah hervorruft, um die Handlungen, die dort ausgeführt werden, auszuführen.

Allâhu Ta^âlâ sagt: وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللهِ (bed: Haltet alle am Qur´ân fest). Darin steckt der Befehl an der islamischen Religion festzuhalten und die religiösen Grenzen nicht zu überschreiten.

Des Weiteren befiehlt Allâh ولا تَفَرَّقُوا (bed: Spaltet euch nicht ab), denn die Abspaltung führt zur Schwäche, während die Vereinigung hingegen Stärke bedeutet.

Zudem sagt Allâhu Ta^âlâ ﴿وَٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ﴾ und erinnert uns damit an die große Gabe, die Er uns bescherte, nämlich den Glauben an Gott, den Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ bestätigt im Qur´ân, dass die Gefährten unseres Propheten sich im Glauben an Allâh und an Dessen Gesandten vereinten und sich unter dem Wortlaut „Es gibt keinen Gott außer Allâh, Muhammad ist der Gesandte von Allâh“ verbrüderten. Dabei fokussierten sie sich auf ein gemeinsames Ziel, welches das Verbreiten des Aufrufs des Gesandten Gottes und das Befolgen des Weges der Rechtschaffenheit ist, mit aufrichtiger Absicht für Gott, den Erhabenen.

Verehrte Brüder, das, was zur Rettung am Tag des Jüngsten Gerichts führt, ist das Festhalten am Qur´ân und an den Lehren des Gesandten Gottes. Darauf wies der Gesandte Gottes ﷺ in seiner Ansprache während der Pilgerfahrt hin, indem er sagte:

يـا أيهـا الناسُ إِنّي قد تركتُ فيكم ما إنِ اعتصمتُم بهِ فلن تَضِلّوا أبـدًا كتابَ الله وسنّة نبيِه، إنّ كلَّ مسلمٍ أخو المسلم، المسلمونَ إخوةٌ، ولا يحلُّ لامرئٍ مِنْ مالِ أخيهِ إلّا ما أعطاهُ عن طِيبِ نفس، ولا تَظلِمُوا، ولا تَرجعُوا بعدي كفّارًا يضربُ بعضُكم رقابَ بعض.

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen! Ich habe euch den edlen Qur‘ân und meine Sunnah verkündet. Haltet daran fest und ihr werdet niemals in die Irre gehen. Jeder Muslim ist dem Muslim ein Bruder. Die Muslime sind Brüder im Islam. Niemand darf sich das Vermögen seines Bruders im Islam zu Eigen machen, außer wenn es mit dem Einverständnis des Eigentümers geschieht. Verübt kein Unrecht. Verlasst nach meinem Tod nicht den Islam, was dazu führen könnte, dass ihr einander wieder bekämpft. (überliefert von al-Bayhaqiyy)

Allâhu Ta^âlâ sagt ﴿وَكُنتُمۡ عَلَىٰ شَفَا حُفۡرَةٖ مِّنَ ٱلنَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنۡهَاۗ﴾ (bed: Und vor der Höllenstrafe verschont wurdet), d. h. Allâh hat euch mit dem Islam vor der Bestrafung in der Hölle gerettet. Denn derjenige, der starb, wobei er Gott einen Teilhaber beigesellte, die Existenz Gottes verleugnete oder Gott, einen Propheten oder einen Engel verachtete, verdient die unendliche Bestrafung in der Hölle.

Brüder im Islam, wir legen euch nahe, am Qur´ân und an den Lehren des Gesandten Gottes ﷺ festzuhalten. Dazu sagte der Gesandte Gottes ﷺ:

مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقّههُ في الدّين

Die Bedeutung lautet: Die Person, für die Allâh das Gute will, Allâh lässt sie wissend in der Religion sein.

Liebe Brüder, das Übel der Unwissenheit und das Abweichen von den von Gott auferlegten Gesetzen haben sich weit verbreitet. Der Mensch kann diesem nur entgegnen, wenn er sich die Religionslehre aneignet und sie praktiziert. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 143:

﴿وَكَذَٰلِكَ جَعَلۡنَٰكُمۡ أُمَّةٗ وَسَطٗا﴾

Die Bedeutung lautet: Gott ließ euch eine gemäßigte Gemeinschaft sein, die weder übertreibt noch vernachlässigt.

Brüder im Islam, in der gesegneten Zeit, in der wir uns gerade befinden, rufen wir erneut dazu auf, sich gemäßigt zu verhalten, basierend auf den Gesetzen der islamischen Religion, sowie zum Aneignen der Kenntnis über Gott und über den Gesandten Gottes ﷺ und zum Aneignen der Kenntnis über die religiösen Gesetze, um zwischen gut- und bösartig, erlaubt und verboten, Recht und Unrecht, gültig und ungültig unterscheiden zu können .

Verehrte Brüder, auch für die Pilger zählt der heutige Tag – der Tag ^Arafah – als der beste Tag des Jahres. Imâm at-Tirmidhiyy überliefert, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

أفضلُ الدعاءِ يومُ عرفة وأفضلُ ما قلتُ أنا والنبيونَ من قبلي لا إله إلا اللهُ وحدَه لا شريكَ له، لهُ الملكُ وله الحمدُ وهو على كلِّ شىءٍ قدير.

Die Bedeutung lautet: Das Beste, was ich und die Propheten vor mir gesagt sagten, ist „Es gibt keinen Gott außer Allâh, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat; Er hat alle Geschöpfe erschaffen, ihm gebührt der Dank und Er ist der Allmächtige.

Es ist für denjenigen, der sich nicht bei der Durchführung der Pilgerfahrt befindet, empfohlen, den Tag ^Arafah (9. Dhu l-Hidjdjah) zu fasten. Der Gesandte Gottes ﷺ wurde über die Besonderheit des Fastens am Tag ^Arafah gefragt und antwortete, dass dies ein Grund für die Vergebung vieler Sünden ist. Für den Pilger ist es aber empfohlen, am Tag ^Arafah nicht zu fasten. Stattdessen ist es für ihn – aufgrund der Besonderheit des Ortes, an dem sich die Pilger befinden – an diesem Tag empfohlen, häufig Bittgebete und Tahlîl (Lâ ´Ilâha ´Illa l-Lâh) zu sprechen und Qur´ân zu rezitieren. Für den Pilger ist es empfohlen, an diesem Tag viel Demut zu verspüren und zum Ausdruck zu bringen, wie sehr er Allâh braucht, sowie mit lauter Stimme den folgenden Wortlaut häufig auszusprechen:

لَبَّيْكَ اللهمَّ لبَّيْك، لبّيك لا شريكَ لكَ لَبَّيْك، إنَّ الحمدَ والنّعمةَ لكَ والمُلك، لا شريكَ لك

Die Bedeutung lautet: Wir gehorchen Dir, o Allâh, wir gehorchen Dir. Wir gehorchen Dir, Du bist einzig, Du hast keinen Teilhaber, wir gehorchen Dir. Der Dank für die Gaben, die Du uns beschert hast, gebührt Dir, o Allâh. Du hast alles erschaffen und Du bist erhaben über einen Teilhaber.

Des Weiteren sollte der Pilger an diesem Tag häufig as–Salâh für den Gesandten Gottes ﷺ sprechen und Allâh um Vergebung bitten. An jenem Ort kommt an diesem Tag viel Gnade herab und viele Bittgebete, die an diesem Tag gesprochen werden, gehen in Erfüllung. Imâm Muslim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَا مِنْ يَوْمٍ أَكْثَرَ مِنْ أَنْ يُعْتِقَ اللهُ فِيهِ عَبْدًا مِنَ النَّارِ، مِنْ يَوْمِ عَرَفَةَ

Die Bedeutung lautet: Am Tag ^Arafah vergibt Allâh vielen Seiner Diener viele Sünden und verschont sie vor der Höllenbestrafung.

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte auch:

ما رُؤِيَ الشيطانُ أصغرَ ولا أحقرَ ولا أدْحَرَ ولا أغيَظَ منهُ في يومِ عَرَفَةَ وما ذاكَ إلا أنَّ الرّحمةَ تَنْزِلُ فيهِ فيُتَجَاوَزُ عنِ الذنوبِ العِظامِ“.

Die Bedeutung lautet: Am Tag ^Arafah fühlt sich der Satan erniedrigt, ist zornig und wütend, da Gott, der Gnädige, an jenem Tag große Sünden Seiner Diener vergibt.

Al-Fudayl Ibn ^Iyâd, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, sah am Tag ^Arafah, dass die Menschen viel weinten und sagte dann: Wenn all diese Menschen sich an einen Mann wenden und ihn um einen Dânaq (ein Sechstel einer Silbermünze) bitten, würde der Mann sie zurückweisen? Man sagte zu ihm: Nein. Er sagte dann: Bei Allâh, das Vergeben ist für Allâh leichter, als dass ein Mann diesen Menschen einen Dânaq geben würde.

O Allâh, bitte vergib uns und habe Gnade mit uns. Du bist Derjenige, der die größte Gnade hat. Lasse die Pilger bitte bei der Verrichtung der Taten, die Du liebst, erfolgreich sein und gebe ihnen die Kraft, unversehrt zu uns zurückzukehren.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahhmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteil werden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الوقوف بعرفة

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونتوبُ إليه، ونعوذُ باللهِ ِمنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مِثْلَ ولا نِدَّ لَهُ، ولا جُثَّةَ ولا أَعضاءَ له، أَحدٌ صمدٌ لم يلدْ وَلَمْ يُولدْ ولم يكن له كفُوًا أحد، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه، صلّى الله وسلّم على سيدِنا محمدٍ وعلى كلِّ رسولٍ أرسله.

أما بعد عبادَ اللهِ فإنّي أوصيكم ونفسي بتقوى اللهِ العليِّ العظيمِ وبِالاعتصامِ بِحَبْلِ اللهِ المتينِ عَمَلًا بقولِه تعالى ﴿وَٱعۡتَصِمُواْ بِحَبۡلِ ٱللَّهِ جَمِيعٗا وَلَا تَفَرَّقُواْۚ وَٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ إِذۡ كُنتُمۡ أَعۡدَآءٗ فَأَلَّفَ بَيۡنَ قُلُوبِكُمۡ فَأَصۡبَحۡتُم بِنِعۡمَتِهِۦٓ إِخۡوَٰنٗا وَكُنتُمۡ عَلَىٰ شَفَا حُفۡرَةٖ مِّنَ ٱلنَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنۡهَاۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمۡ ءَايَٰتِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تَهۡتَدُونَ ١٠٣﴾[1].

إخوة الإيمان، إنّ الأمةَ المحمّديةَ اليومَ تنتظرُ بشوقٍ لتشهدَ مشهدًا مِنْ أبْهَى مظاهرِ الوَحْدَةِ، حيثُ يجتمعُ المسلمونَ بأشكالِهِمُ الْمُخْتَلِفَةِ وألسنتِهمُ المتعدّدةِ تحتَ رايةِ التوحيدِ التي جَمَعَتْهُمْ فوقَ أرضٍ واحدةٍ يدعونَ ربًّا واحدًا يدعونَ اللهَ الذي لا إلهَ إلا هو.

إنَّ موقفَ المسلمينَ على أرضِ عرفةَ قائِلينَ لَبَّيْكَ اللهمَّ لبَّيْك، لبّيك لا شريكَ لكَ لَبَّيْك، إنَّ الحمدَ والنّعمةَ لكَ والْمُلك، لا شريكَ لك، موقفٌ تُشَدُّ لَهُ الأَبْصَار، وَتحِنُّ لهُ القلوب، وَتذرِفُ له العُيونُ شوقًا لِبِقاعِ مكّةَ ومِنى وعرفةَ ورغبةً في ما يقامُ فيها منْ مَنَاسِكَ.

قال تعالى ﴿وَٱعۡتَصِمُواْ بِحَبۡلِ ٱللَّهِ﴾ أمْرٌ بالتمسّكِ بالدّينِ والوقوفِ عندَ حدودِ الدينِ والاعتصامِ بحَبْلِ اللهِ الْمَتِينِ.

﴿وَلَا تَفَرَّقُواْۚ﴾ لأنَّ في الفُرقةِ ضَعْفًا وفي الوَحْدَةِ قُوَّة. ويُذكّرُكُمُ اللهُ بالنِّعمَةِ العَظِيمةِ ﴿وَٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ﴾ وهي نِعْمَةُ الإيمانِ باللهِ العَظِيم.

بَيَّنَ اللهُ لنا في القرءانِ أنَّ صحابةَ النبيِّ صلّى الله عليه وسلّم توحَّدوا واجْتَمَعُوا على الإيمانِ باللهِ ورسولِه وتآلفُوا وتآخَوْا مُتَظَلِّلِينَ بِرَايةِ لا إله إلا اللهُ محمّدٌ رسولُ الله مُوَجِّهِينَ أنظارَهُمْ نحوَ هدَفٍ واحدٍ وهو رفعُ هذهِ الرَّايةِ والمسيرُ على دربِ التقوى والإخلاصِ للهِ والتضحيةُ للهِ عزَّ وجلَّ.

أيها الإخوة إنّ الاعتصامَ الْمُنْجِيَ هو الاعتصامُ بكتابِ الله وسُنّةِ رسولِ الله صلّى الله عليه وسلّم. وكم هو عظيمٌ قولُ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم عندَما خَطبَ في الناسِ في حجَّةِ الوداعِ فقالَ يـا أيهـا الناسُ إِنّي قد تركتُ فيكم ما إنِ اعتَصَمْتُم بهِ فلن تَضِلّوا أبـدًا كتابَ اللهِ وسُنَّةَ نبيِّه، إنَّ كلَّ مسلمٍ أخُو المسلِمِ، المسلمونَ إخوةٌ، ولا يَحِلُّ لِامْرِئٍ مِنْ مالِ أَخِيهِ إلَّا مَا أَعْطَاهُ عَنْ طِيبِ نَفْسٍ، ولا تَظلِمُوا، ولا تَرجِعُوا بَعْدِي كُفَّارًا يَضْرِبُ بَعْضُكم رِقابَ بَعْضٍ اهـ[2].

قال تعالى ﴿وَكُنتُمۡ عَلَىٰ شَفَا حُفۡرَةٖ مِّنَ ٱلنَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنۡهَاۗ﴾ أنقَذَهُمْ مِنَ النارِ بالإسلام، لأنَّ مَنْ مَاتَ على الإشراكِ أو على أَيِّ نَوْعٍ مِنْ أنواعِ الكُفْرِ كَنَفْيِ وُجُودِ اللهِ أو الاستهزاءِ باللهِ أوْ بِدينِ الإسلامِ أو بنبيٍّ مِنْ أنبياءِ اللهِ أو بمَلَكٍ مِنَ الملائكةِ يدخلُ النارَ خالدًا فيها أبدًا، ولا يخرُجُ منها ولا يرتاحُ من عَذابِها.

إخوةَ الإيمانِ إننا ندعو للتَّمَسُّكِ بِكتابِ الله، للتمسُّكِ بسنةِ رسولِ اللهِ صلّى الله عليه وسلّم الذي وَرَدَ عنهُ أنهُ قالُ مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهُ في الدِّينِ اهـ

أيها الأحبةُ لقد تفشَّى وباءُ الجهلِ ومَرَضُ التَّشَبُّثِ بالباطلِ والزَّيغِ، ولا سَبِيلَ للإِنسانِ اليومَ في مُواجَهَةِ ذلكَ إلّا بالتمسُّكِ بالعلمِ علمِ الدينِ والعملِ بذلكَ والتمسكِ بِالوسَطيةِ والاعتدالِ بِاتِّباعِ الحقِّ قالَ تعالى ﴿وَكَذَٰلِكَ جَعَلۡنَٰكُمۡ أُمَّةٗ وَسَطٗا﴾[3].

إخوةَ الإيمان، إننا في هذهِ الأيامِ الفَضِيلةِ المباركةِ نُجَدِّدُ الدعوةَ للعلمِ والاعتدالِ والوسطيّةِ والتَّآخِي على أساسِ الالتزامِ بحُدودِ هذا الدينِ العظيم، وللتعلّمِ ومعرفةِ الإيمانِ بالله ورسولِه، ومعرفةِ الحدودِ الشرعيّةِ لِيَصيرَ عندَ المسلمِ الميزانُ الشرعيُّ الذِي بهِ يُمَيِّزُ الطَّيِّبَ مِنَ الخَبِيثِ والحَلَالَ منَ الحرامِ والحَقَّ منَ الباطلِ والحسنَ منَ القَبِيح.

إخوةَ الإيمانِ إنَّ الحجّاجَ اليومَ ينتظرونَ أفضلَ أيّامِ العَام، أَيْ يَوْمَ عرَفَةَ الذي رَوَى الترمذيُّ وغيرُه أنَّ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم قال فيهِ أَفْضَلُ الدُّعاءِ يَوْمُ عرَفَةَ وأَفْضَلُ ما قُلْتُ أنَا والنَّبِيُّونَ مِنْ قَبْلِي لا إلهَ إلَّا اللهُ وحدَه لا شريكَ له، لهُ الملكُ ولهُ الْحَمْدُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَىْءٍ قَدِيرٌ اهـ ويومُ عرفةَ يُسْتَحَبُّ لغيرِ الحَاجِّ صِيامُهُ فقد قَالَ صلى الله عليه وسلم لَمَّا سُئِلَ عَنْ صَوْمِ يَوْمِ عَرَفَةَ يُكَفِّرُ السَّنَةَ الْمَاضِيَةَ وَالْبَاقِيَةَ اهـ[4] أما الحاجُّ فيُسْتَحَبُّ فيهِ أن يكونَ مُفْطِرًا فَلا يصومُ لكنْ يُستحبُّ لَهُ أن يُكْثِرَ منَ الدُّعاءِ والتهليلِ وقِراءةِ القرءانِ فهذِهِ وظيفَةُ هذا الْمَوْضِعِ الْمُباركِ، وينبغِي للحاجِّ في هذا اليَوْمِ أَنْ يُكْثِرَ منَ التَّضَرُّعِ والخُشوعِ وإِظْهارِ الضَّعفِ والافْتِقَارِ وَالذِلَّةِ ويُكْثِرَ منَ التَّلْبِيَةِ رَافِعًا بِها صوتَه „لَبَّيْكَ اللهمَّ لبَّيْك، لبّيكَ لا شريكَ لكَ لَبَّيْك، إنَّ الحمدَ والنّعمةَ لكَ والْمُلْك، لا شريكَ لك“ ويُكْثِرَ أيضًا منَ الصلاةِ على رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم ومنَ الاستِغْفارِ وأن يتوبَ مِنْ جميعِ الْمُخالفاتِ فَهُناكَ تُسْكَبُ العَبَرَاتُ وتُستقَالُ العَثَراتُ وتُرْجَى إجابةُ المطالِبِ فقَدْ جاءَ عن نبيِّ الْهُدَى صلى الله عليه وسلم مَا مِنْ يَوْمٍ أَكْثَرَ مِنْ أَنْ يُعْتِقَ اللهُ فِيهِ عَبْدًا مِنَ النَّارِ، مِنْ يَوْمِ عَرَفَةَ اهـ[5]

وجاءَ عنهُ صلّى اللهُ عليهِ وسَلّمَ ما رُؤِيَ الشيطانُ أَصْغَرَ وَلَا أَحْقَرَ وَلَا أَدْحَرَ ولَا أَغْيَظَ منهُ في يومِ عَرَفَةَ ومَا ذاكَ إلَّا أنَّ الرَّحْمَةَ تَنْزِلُ فيهِ فيُتَجَاوَزُ عنِ الذُّنُوبِ العِظَامِ اهـ وَعَنِ الفُضَيْلِ بنِ عِيَاضٍ رضيَ اللهُ عنهُ أنّهُ نَظَرَ إلى بُكاءِ الناسِ بِعَرَفَةَ فقالَ أَرَأَيْتُمْ لوْ أنّ هؤلاءِ صارُوا إلى رجلٍ واحدٍ فسألُوهُ دانَقًا والدانقُ إخوةَ الإيمانِ هو سُدُسُ الدِرْهم، أي شىءٌ قليلٌ جدًّا قال أَرَأَيْتُمْ لوْ أنّ هؤلاءِ صارُوا إلى رجلٍ واحدٍ فسألُوهُ دانَقًا أَكَانَ يَرُدُّهُمْ ؟ قيلَ لا، قالَ واللهِ لَلْمَغْفِرَةُ عندَ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ أَهْوَنُ مِنْ إجَابَةِ رَجُلٍ لَهُمْ بِدانقٍ.

اللهمَّ اغْفِرْ لنَا وَارْحَمْنَا وَاعْفُ عنَّا يا أَرْحَمَ الرّاحِمِينَ اللهمَّ أَصْلِحْ ذَاتَ بَيْنِنَا وأَلِّفْ بَيْنَ قُلوبِنا وَوَفّقْ حُجّاجَ بيتِ اللهِ الحرامِ إلى ما تُحِبُّهُ وترضاهُ وَأَعِنْهُمْ ورُدَّهُمْ إلينَا سَالمينَ يَا ربَّ العالَمين. هذا وأستغفرُ اللهَ العظيمَ لي ولكم

الخطبةُ الثانيةُ

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[6]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ، اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم مَتّعْنا بأسماعِنا وأَبْصارِنا وَقُوَّتِنا واجْعَلْهُ الوَارِثَ منّا مَا أَحْيَيْتَنا وَاجْعَلْ ثَأْرَنا علَى مَنْ ظَلَمَنَا، اللهمَّ لا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنا في دينِنا، اللهمَّ لا تَجْعَلِ الدنيا أكبَرَ هَمّنَا ولا مَبْلَغَ عِلْمِنَا ولا تُسَلطْ علينَا مَنْ لا يَرْحَمُنا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاة.

[1] سورة ءال عمران/103.

[2] البيهقي/ دلائل النبيوة.

[3] سورة البقرة/143.

[4] رواه مسلم.

[5] رواه مسلم.

[6] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Arafat’ta Vakfe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Allâh’a itaatkârlığa sımsıkı sarılmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Manası: Elbirliğiyle Allâh’ın dinine sımsıkı sarılın. Birbirinizden ayrılıp dağılmayın. Allâh’ın üzerinizdeki (İslâm) nimetini düşünün ki, cahiliyet devrinde birbirinize düşmanlar iken O, sizin kalpleriniz arasında yakınlık ve sıcaklık meydana getirdi de O’nun nimeti sayesinde din kardeşleri oldunuz. Hem siz ateşten bir çukurun kenarında bulunuyordunuz da Allâh, İslâmınız sebebiyle o ateşe (cehenneme) düşmekten sizi kurtardı. İşte Allâh size âyetlerini böylece açıklıyor ki, doğru yola eresiniz. (Âl-i Imrân suresi, 53. ayet)

Mü’min kardeşlerim; bu gün Ümmet-i Muḥammed, birliğin en azametli toplanışa tanık olmayı hasretle beklmektedir. Öyle ki Müslümanların değişik ırkları ve farklı dilleri olmalarına rağmen Tevhid sancağı altında bir yerde Allâh’a dua ederek toplanırlar. O toplanışta, Müslümanlar Arafat’ta bir araya gelip şu güzel sözleri söylerler:

لَبَّيْكَ اللهمَّ لبَّيْك، لبّيك لا شريكَ لكَ لَبَّيْك، إنَّ الحمدَ والنّعمةَ لكَ والمُلك، لا شريكَ لك.

Transkripsyon: Lebbeyk Allâhumme Lebbeyk, Lebbeyk Lâ Şerike Leke Lebbeyk, İnnel-Ḥamde ven-Ni‚mete Lekel-Mulk, Lâ Şerîke Lek.

Arafat’taki o duruş, gözlerin ve bakışların yöneldiǧi ve kalplerin özlediǧi duruştur. O duruşu gören gözler Mekke’ye, Minâ’ye, Arafat’a ve hacc amelini yapmaya duyulan hasretten ve rağbetten dolayı yaşarır ve gözelerden damla damla yaş akar.

Allâh-u Teâlâ, bizlere şu kavliyle

﴿وَٱعۡتَصِمُواْ بِحَبۡلِ ٱللَّهِ جَمِيعٗا وَلَا تَفَرَّقُواْۚ وَٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ﴾

Manası: Elbirliğiyle Allâh’ın dinine sımsıkı sarılın. Birbirinizden ayrılıp dağılmayın. Allâh’ın üzerinizdeki (İslâm) nimetini düşünün. İslam dinine tutulmamızı, sınırları aşmamamızı ve O’nun rızası için yapılacak taatlere sımsıkı sarılmamızı ve bölünmemeyi emrediyor; çünkü bölünmek zayıfklık, birlik ise kuvvettir. Ayrıca, bizlere vermiş olduğu en büyük nimeti, iman nimetini hatırlamamızı da emrediyor.

Allâh-u Teâlâ, yüce Kur’ân’da sahabelerin, Allâh’a ve Rasûlüne iman etme hususunda birlik olduklarını beyan etmektedir. Sahabeler
„لا إله إلا اللهُ محمّدٌ رسولُ الله“ sancaǧı altında düşüncelerini bu sancaǧı yükseltmeye yöneltmiş ve birbirleriyle kardeşçe bir araya gelip bu hedefe nasıl ulaşabileceklerini görüşmüşlerdir. Takva ve Allâh yolunda çalışmak için fedakârlık göstermiş ve birbirlerine destekçi olmuşlardır.

Ey kardeşlerim; şüphesiz ki kurtuluş, Allâh’ın Kitabına ve Rasûlullâh ﷺ’in sünnetine sarılmakla olur. İmam el-Beyhakî “Dalâilun-Nebeviyyeh” adlı eserinde Rasûlullâh ﷺ’in şu güzel sözünü rivayet etti:

Manası: Ey insanlar, sizlere sımsıkı sarıldığınız müddetçe sapıtmayacağınız iki şey bıraktım: Allâh’ın Kitabı ve Rasûlün sünneti. Müslüman, Müslümanın kardeşidir; Müslümanlar kardeştir. Müslümana kardeşinin malından -gönül rızası ile verdiği hariç- yasaklanmıştır. Zulüm etmeyin ve benden sonra birbirlerin boyunlarını vuran büyük günahkârlara dönüşmeyin.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَكُنتُمۡ عَلَىٰ شَفَا حُفۡرَةٖ مِّنَ ٱلنَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنۡهَاۗ﴾

Manası: Hem siz ateşten bir çukurun kenarında bulunuyordunuz da Allâh, İslâmınız sebebiyle o ateşe (cehenneme) düşmekten sizi kurtardı.

Allâh-u Teâlâ, onları İslam ile ateşten kurtarmıştır. Her kim, şirk üzere veya Allâh’ı inkâr etmek gibi veya Allâh ile, İslam dîni ile, bir Peygamber veya bir melek ile alay etmek gibi küfür çeşitlerinden herhangi birisi üzerine ölürse içerisinde ebediyyen kalmak üzere Cehenneme girecektir. Ondan sonra Cehennemden asla çıkamaz ve Cehennemde bir an dahi olsa rahatlık görmez.

Ey mü’min kardeşlerim; biz, Allâh’ın kitabına ve Rasûlullâh ﷺ’in sünnetine sımsıkı sarılmaya davet ediyoruz. Rasûlullâh ﷺ bir hadis-i şerîf’te şöyle buyurmuştir.

„مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقّههُ في الدّين“

Manası: Allâh, kime hayrı dilediyse onu dinde fakih (bilgili) kılar.

Muhterem kardeşlerim; cehalet belası yayılmıştır. Dalalet ve asılsız sözlere sarılma hastalığı artmıştır. Öyle ki kişi ancak din ilmi öğrenip bu ilimle amel ederek orta yolda bulunup hakka tabi olursa bu belalara karşı koyabilir. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَكَذَٰلِكَ جَعَلۡنَٰكُمۡ أُمَّةٗ وَسَطٗا﴾

Manası: İşte böylece sizi ifrat ve tefritten uzak, mutedil bir ümmet kıldık.

İman kardeşlerim; bu faziletli ve bereketli günde sizlere tekrardan din ilmini ve orta yolu tutmayı ve bu yüce dînin sınırlarına bağlı kalmak üzere kardeşliği hatırlatırız. Din ilmi öğrenip Allâh’a ve Rasûlüne nasıl iman edilmesi gerektiğini iyi bilmeyi hatırlatırız. Müslümanın, iyi ile kötüyü, helal ile haramı, hak ile batılı, güzel ile çirkini ayırt edebilmesi için şer-i sınırları öğrenmesi gerektiǧini hatırlatırız.

Müslüman kardeşlerim; hacılar bugün senenin en hayırlı gününü beklemekteler. Senenin en hayırlı günü Arefe günüdür. İmam Tirmizi ve başkalarının rivayet ettikleri bir hadis-i şerîf’te Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

Manası: Ben ve benden önceki Peygamberlerin söylediǧi en hayırlı söz “Allâh’tan başka İlâh yoktur, O birdir ortaǧı yoktur. Her şey O’nun mülküdür, ḥamd O’nadır ve O her şeye kâdir’dir” sözüdür. (Lâ İlâhe İllallâh Vaḥdehû Lâ Şerîke Leh Lehul-Mulku ve lehul-Ḥamdu ve huve Alâ Kulli Şeyin-Kadîr.)

Arefe gününde hacılar haricinde oruç tutmak müstehap’tır. Allâh Rasûlü ﷺ Arefe gününde oruç tutmak hakkında sorulduğunda bunun bir çok günahın bağışlanmasına sebep olduğunu söylemiştir.

Hacılar için ise oruç tutmamaları lakin o günü bolca dua etmesi tehlil getirmesi, Kur’ân okuması müstehabtır. Arefe gününde bu gibi hayırlar yapılır. Hacıya, o günde Allâh’tan niyaz etmesi, huşu içerisinde taatlerde bulunması, güçsüzlüğünü, muhtaçlığını göstermesi ve yüksek sesle şu sözleri söylemeyi arttırması yakışır:

لَبَّيْكَ اللهمَّ لبَّيْك، لبّيك لا شريكَ لكَ لَبَّيْك، إنَّ الحمدَ والنّعمةَ لكَ والمُلك، لا شريكَ لك.

Transkripsyon: Lebbeyk Allâhumme Lebbeyk, Lebbeyk Lâ Şerike Leke Lebbeyk, İnnel-Ḥamde ven-Ni‚mete Lekel-Mulk, Lâ Şerîke Lek.

Manası: Emrine hazırım Ey Allâh’ım! Emrine hazırım senin hiçbir ortağın yoktur. Emret emrine hazırım. Bize verdiğin nimetlerden dolayı ḥamd Sana’dır. Sen her şeyin Mâlikisin. Senin ortağın yoktur.”

Ayrıca Arefe gününde Rasûlullâh ﷺ‘e Salât getirmeyi ve istiğfâr’ı arttırması da gerekir. Hacının, o gün bütün günahlarından tövbe etmesi gerekir. Orada gözyaşları dökülür, hataların affı istenir ve dileklerin gerçekleşmesi umulur.

İmam Muslim’in rivayet ettiği bir hadis-i şerîf’te Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

مَا مِنْ يَوْمٍ أَكْثَرَ مِنْ أَنْ يُعْتِقَ اللهُ فِيهِ عَبْدًا مِنَ النَّارِ، مِنْ يَوْمِ عَرَفَةَ

Manası: Arefe gününde başka Allâh‘ın Cehennem ateşinden daha çok kul azat ettiği bir gün yoktur.

Yine başka bir hadis-i şerîf’te Allâh Rasûlü ﷺ şöyle buyurmuştur:

ما رُؤِيَ الشيطانُ أصغرَ ولا أحقرَ ولا أدْحَرَ ولا أغيَظَ منهُ في يومِ عَرَفَةَ وما ذاكَ إلا أنَّ الرّحمةَ تَنْزِلُ فيهِ فيُتَجَاوَزُ عنِ الذنوبِ العِظامِ.

Manası: Șeytanın bu günde görüldüğü gibi hiçbir günde küçük, alçak, zelil, sinirli ve mağlup olduğu görülmemiștir, çünkü o günde rahmet iner ve Allâh-u Teâlâ Müslümanları bağıșlar.

Fudeyl İbni İyâd Arafat’ta ağlayan insanlara bakıp şöyle demiştir: Bunların bir erkeğe varıp da bir dânak (dânak bir Dirhem’in 1/6’dir, yani çok küçük bir şeydir) istediğinde onları geri çevirdiğini gördünüz mü? Denildi ki: Hayır. Sonra şöyle demiştir:Vallâhi; Allâh’ın Azze ve Celle mağfiret etmesi onların bir erkekten bir dânak isteğinde bulunup erkeğin onların isteğine icabet etmesinden daha kolaydır.

Allâh’ım, bizleri bağışla, Ey merhamet edenlerin en merhametlisi. Allâh’ım, biz Müslümanların arasındaki bağarı güçlendir, kalplerimizi birleştir ve Beytul-Ḥarâm’a giden hacılarımızı Senin razı olduǧun şeylerde muvaffak eyle ve onları bizlere sağsalim kavuştur, Ey âlemlerin Rabbi.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Die Gesetzesregelungen der Pilgerfahrt 16.06.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Gesetzesregelungen der Pilgerfahrt

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 197:

﴿ٱلۡحَجُّ أَشۡهُرٞ مَّعۡلُومَٰتٞۚ فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ ٱلۡحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِي ٱلۡحَجِّۗ وَمَا تَفۡعَلُواْ مِنۡ خَيۡرٖ يَعۡلَمۡهُ ٱللَّهُۗ وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَيۡرَ ٱلزَّادِ ٱلتَّقۡوَىٰۖ وَٱتَّقُونِ يَٰٓأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ ١٩٧﴾

Die Bedeutung lautet: Die Zeit der Pilgerfahrt ist bekannt, wer in dieser Zeit mit dem Ausführen der Pilgerfahrt beginnt, dieser unterlasse den Geschlechtsverkehr, die Sünden und das unnütze Diskutieren (al-Mirâ´) bei der Pilgerfahrt; und was ihr an Gutem verrichtet, Allâh ist darüber wissend. Und bereitet euch vor, denn gewiss, die beste Vorbereitung ist die Gottesfurcht. Und fürchtet Meine Bestrafung, o ihr, die einen Verstand besitzen.

Liebe Brüder im Islam, wir befinden uns in der Zeit der gesegneten Pilgerfahrt und die Sehnsucht derer, die sich nach dem Besuchen der Ka^bah und des Grabes des Propheten ﷺ sehnen, wird in dieser Zeit noch größer.

In dieser Jahreszeit überschlagen sich die Gefühle und die Sehnsucht der Muslime nach der edlen Ka^bah steigt. So machen sie sich aus den verschiedensten Regionen der Erde auf den Weg zur Harâm-Moschee, um die großartige Pilgerfahrt zu verrichten. Bruder, wenn du die Harâm-Moschee aufsuchen und das Grab des Propheten Muhammad ﷺ besuchen willst, dann nimm am Religionsunterricht teil, damit du die Durchführung der Pilgerfahrt und ^Umrah und die Anstandsregeln für das Besuchen des Propheten ﷺ erlernst.

Derjenige, der will, dass Allâh seine Pilgerfahrt und ^Umrah akzeptiert, hat – vor dem Beginn der Pilgerfahrt und ^Umrah – Zeit aufzuwenden, um sich die Gesetzesregelungen der Pilgerfahrt und ^Umrah anzueignen, wenn er diese nicht schon gelernt hat.

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„مَنْ عَمِلَ عملا ليسَ عليهِ أمرُنا فَهُوَ رَدٌّ“ أَيْ مَرْدُودٌ لا يُقْبَلُ

Die Bedeutung lautet: Jede Handlung, die nicht entsprechend der islamischen Gesetzgebung ausgeführt wird, wird nicht akzeptiert.

Somit hat die gute Tat keine Gültigkeit bei Allâh, wenn sie nicht entsprechend der islamischen Gesetzgebung ausgeführt wird. Die Pilgerfahrt gehört zu den höchsten Geboten im Islam und ist einmal im Leben für die freie, verantwortliche muslimische Person, die dazu in der Lage ist, Pflicht. Die Pilgerfahrt beinhaltet körperliche Anstrengung und finanziellen Aufwand, so ist der Muslim verpflichtet, sie in der vorgeschriebenen Art und Weise auszuführen. Es wird darauf hingewiesen, dass die Pilgerfahrt, von vielen Menschen, die sie antreten, keine Gültigkeit, weil diese Menschen sie nicht entsprechend den islamischen Gesetzen durchführen. Der Grund dafür ist, dass viele von denen, die sich zum Durchführen der Pilgerfahrt und ^Umrah aufmachen, sich zuvor nicht die Hauptbestandteile der Pilgerfahrt und ^Umrah aneignen. Sie verreisen, ohne zu lernen, wie die Pilgerfahrt und ^Umrah Gültigkeit haben und ohne zu lernen, welche Handlung der Pilgerfahrt man durch die Schlachtung eines Schafes wieder gut macht, wenn man sie unterlässt; und welche Handlung der Pilgerfahrt man durch die Schlachtung eines Schafes nicht wieder gut machen kann, wenn man sie unterlässt.

Viele von ihnen verreisen, ohne Wissen über die Grenzen des Gebietes ^Arafah zu haben und halten sich dann außerhalb dieses Gebietes auf, sodass ihr Aufenthalt keine Gültigkeit hat. Viele verreisen ohne Wissen darüber, wann die Zeit für das Werfen der Steinchen beginnt oder wie das Werfen Gültigkeit hat und was die Ungültigkeit davon nach sich zieht. Viele von ihnen haben auch kein Wissen über andere Angelegenheiten, die in Zusammenhang mit der Pilgerfahrt stehen. Einige von ihnen, wenn sie dort über eine Angelegenheit oder über einen Vorfall wütend werden, geben törichte Ausdrücke von sich. Es wird berichtet, dass manch einer von ihnen den Islam verließ und damit seine Pilgerfahrt ungültig machte, indem er Allâh, die islamische Religion oder die Pilgerfahrt beschimpft hat – möge Allâh uns davor bewahren!

Brüder im Islam, die gesegnete Pilgerfahrt beinhaltet eine Besonderheit, die Allâh weder dem Gebet, noch dem Fasten, noch der Pflichtabgabe gab und diese ist, dass durch die Mabrûr-Pilgerfahrt die großen und kleinen Sünden vergeben werden, so wie der Gesandte Gottes ﷺ es sagte:

„مَنْ حَجَّ فلَمْ يَرْفُثْ ولَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنوبِه كَيَومَ ولدَتْهُ أُمُّهُ“

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der die Pilgerfahrt ausführt und weder Geschlechtsverkehr noch große Sünden begeht, der wird frei sein von Sünden, wie am Tag seiner Geburt.

Dafür, dass durch die Pilgerfahrt die großen und kleinen Sünden vergeben werden, gibt es aber Voraussetzungen, die von vielen nicht beachtet werden. Zu diesen Voraussetzungen gehört, dass die Absicht aufrichtig ist, denn Allâh belohnt nur die Tat, die aufrichtig ist, d. h. die nur für Allâh verrichtet wird, so wie es aus einem Hadîth hervorgeht. Um diese Besonderheit zu erhalten, ist weiter vorausgesetzt, dass man während der Pilgerfahrt den Unglauben und die großen Sünden unterlässt sowie den Geschlechtsverkehr, solange man sich im Ihrâm befindet. Dieses geht aus dem bereits erwähnten Hadîth hervor:

„مَنْ حَجَّ فلَمْ يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنوبِه كَيَوْمَ ولَدَتْهُ أُمُّه“

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der die Pilgerfahrt ausführt und weder Geschlechtsverkehr noch große Sünden begeht, der wird frei sein von Sünden, wie am Tag seiner Geburt.

Dies bedeutet, dass der Pilger während des Ihrâm den Geschlechtsverkehr und während der Pilgerfahrt die großen Sünden zu unterlassen hat, wie das Beschimpfen oder Schlagen eines Muslims zu Unrecht und andere große Sünden – über die der Pilger unbedingt wissen muss, dass sie verboten sind, damit er sie unterlässt. Des Weiteren wird, um diese Besonderheit zu erlangen, vorausgesetzt, dass das Geld, das der Pilger für seine Pilgerfahrt ausgibt, nach islamischem Gesetz erlaubt ist. Wenn dieses Geld aber nach islamischem Gesetz nicht erlaubt ist, dann wird er durch die Pilgerfahrt nicht frei sein von seinen Sünden wie am Tag seiner Geburt.

Bruder im Islam! Die Pilgerfahrt und die ^Umrah sind zwei wichtige Pflichten, zu deren Verrichtung es unbedingt an ausreichendem Wissen bedarf, damit sie nicht falsch ausgeführt werden und somit keine Gültigkeit hätten. Bruder im Islam! Sei strebsam, die guten Taten richtig auszuführen!

Wir bitten Allâh, uns mittels Seines Propheten Muhammad ﷺ zu vergeben und uns und unsere Geliebten als rechtschaffene Muslime sterben zu lassen. Âmîn

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

أَحْكَامُ الحَجِّ

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستغفرُه ونستعينُه ونستهديهِ ونشكرُه، ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفُسِنا ومن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِهِ اللهُ فَهُوَ المهتد وَمَنْ يُضْلِلْ فَلا هادِيَ لَهُ. وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدَه لا شريكَ له ولا مثيلَ له ولا ضِدَّ ولا نِدّ له، وَلا شكلَ ولا صورةَ ولا أعضاءَ لهُ، ولا حَيِّزَ ولا جهةَ ولا مكانَ له، جَلَّ رَبِّي لا يُشبِهُ شيئًا ولا يشبهُهُ شىءٌ ولا يَحلُّ في شَىءٍ ولا يَنْحَلُّ منهُ شىء، ليسَ كمثلِه شىءٌ وَهُوَ السميعُ البصيرُ. وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعينِنَا محمّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه بلّغَ الرسالةَ وأدَّى الأمانةَ ونصحَ الأُمَّةَ فجزَاهُ اللهُ عنَّا خيرَ مَا جَزَى نبيًّا مِنْ أنبيائِهِ. اللهمَّ صَلِّ وسلِّمْ وأَكْرِمْ وأَنْعِمْ علَى سيدِنا محمّدٍ الْمُعَلِّمِ وعلَى ءَالِه وأصحابِه الطّاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بِإِحسانٍ إلى يومِ الدِّينِ. أما بعدُ عبادَ اللهِ اتّقُوا اللهَ واستَقِيمُوا علَى هُدَاهُ واذْكُروا قولَهُ تعالَى في مُحْكَمِ التنْزِيلِ ﴿ٱلۡحَجُّ أَشۡهُرٞ مَّعۡلُومَٰتٞۚ فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ ٱلۡحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِي ٱلۡحَجِّۗ وَمَا تَفۡعَلُواْ مِنۡ خَيۡرٖ يَعۡلَمۡهُ ٱللَّهُۗ وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَيۡرَ ٱلزَّادِ ٱلتَّقۡوَىٰۖ وَٱتَّقُونِ يَٰٓأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ ١٩٧﴾[1]

أيّها الأحبّةُ المسلمونَ نحنُ اليومَ فِي أشهرِ الحجِّ المباركِ والمشتاقونَ لزيارةِ البيتِ الحرَامِ وزيارةِ قبرِ النبِيِّ محمدٍ عليهِ الصلاةُ والسلامُ قَدِ امْتَلأَتْ أَفْئِدَتُهُمْ شَوْقًا لِتِلْكَ الزِّيارَةِ الطيِّبةِ، فَفِي مِثْلِ هذهِ الأيّامِ تتأَجَّجُ مشاعِرُ المسلِمينَ ويَشْتَدُّ حَنِينُهُم إلَى البَيْتِ العَتيقِ الذِي جعلَهُ اللهُ مثَابَةً للنّاسِ وَأَمْنًا فَتَتَحَرَّكُ جُموعُهمُ الغفيرةُ مِنْ شَتَّى بِقاعِ الأرضِ مُتَّجِهَةً إلى المسجدِ الحرامِ لِيَشْهَدُوا عِبادَةَ الحجِّ العظيمةَ، لذلكَ أيُّها الرَّاغبُ في زيارَةِ البَيْتِ الحرامِ وفِي زيارةِ قبرِ النبيِّ محمَّدٍ عليهِ الصلاةُ والسلامُ هَلُمَّ إلى مَجْلِسِ علمِ الدِّينِ لتتَعَلَّمَ كَيْفِيّةَ أداءِ الحجِّ وكيفيّةَ أداءِ العُمْرَةِ وءادابَ الزيارةِ الكَريمة.

فَمَنْ أرادَ رضَا اللهِ سبحانه وتعالى والتقرُّبَ إليهِ بأداءِ مناسِكِ الحجِّ والعُمرةِ ينبغي لَهُ أن يَتَكَلّفَ وَقْتًا قبلَ الشروعِ وقبلَ البَدءِ بِمَناسِكِ الحجِّ والعمرةِ لتَعَلُّمِ أَحكامِ الحجِّ والعمرةِ إِنْ لَمْ يَكُنْ يَعْلَمُها كَما أنهُ يتكلفُ مِنْ مالِه وصِحَّتِهِ ووَقْتِهِ لهذهِ الرّحلةِ العَظيمَة.

وذلك أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ مَنْ عَمِلَ عملا ليسَ عليهِ أمرُنا فَهُوَ رَدٌّ اهـ أَيْ مَرْدُودٌ لا يُقْبَلُ، فَلا يكونُ العملُ صالِحًا صحيحًا مقبولا عندَ اللهِ إلا أَنْ يكونَ مُوافِقًا لِشَرْعِ اللهِ، والحجُّ مِنْ أَعْظَمِ أُمورِ الإِسلامِ وَهُوَ واجِبٌ علَى المسلِمِ الْحُرِّ الْمُكَلَّفِ المستطيعِ مَرَّةً فِي العُمُرِ وفيهِ مَشَقَّةٌ وبَذْلُ مالٍ وسَفَرٌ وَغُرْبَةٌ فَينبغِي علَى الإِنسانِ أن يَحْرِصَ على أَدائِه على الوجهِ الذِي يكونُ مَقْبُولا بهِ في الشّرعِ لا سيّما وقد قيلَ „مَا أَكْثَرَ الضَّجيجَ وَمَا أَقَلَّ الحجِيجَ“ ومعناهُ أنّه معَ كَثْرَةِ الناسِ الذينَ يَذْهَبُونَ للحجِّ فكثيرٌ منهُمْ في حَجِّهِم خَلَلٌ، وَسَبَبُ ذلك أَنَّ كثيرينَ مِمّنْ يَذْهَبُونَ لأَجْلِ الحجِّ والعُمرةِ يَذْهَبُونَ مِنْ غَيرِ أَنْ يَتَعَلّمُوا أركانَ الحجِّ والعُمْرَةِ وَمِنْ غَيْرِ أَنْ يَتَعَلّموا مُفْسِدَاتِ الحجِّ والعُمرة، يذهبونَ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَعْرِفُوا كيفَ يَصِحُّ الحجُّ وكيفَ تصحُّ العُمرةُ ومِنْ غيرِ أَنْ يَعْرِفُوا ما هو الذِي يُجْبَرُ بدَمٍ وما هُوَ الذِي إذَا تَرَكَهُ لا يُجْبَرُ بِدَمٍ فيكونونَ حَيارَى، كثيرٌ هُمُ الذينَ يذهبونَ ولا يَعْرِفُونَ حُدودَ عرفاتٍ فيَقفونَ خارِجَ عَرفاتٍ حيثُ لا يُجْزِئُ الوُقُوف. وَمِنَ الناسِ مَنْ لَا يَعْرِفُونَ كيفَ يَصِحُّ السَّعْيُ بينَ الصَّفَا والمروةِ وَأَنَّ ذلكَ لَا بدَّ أن يكونَ في الْمَوْضِعِ الصَّحِيحِ وكثيرٌ مِنَ الناسِ اليومَ يَسْعَوْنَ في التَّوْسِعَةِ الجَدِيدَةِ عندَ الذَّهابِ منَ الصفا إلى الْمَرْوَةِ فيكونُ جُزْءٌ مِنْ سَعْيِهِمْ خَارِجَ الْمَوْضِعِ الصَّحِيحِ الذي سَعَى فيهِ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم فلا يَصِحُّ سَعْيُهُمْ بِذلِكَ فَإِذَا سَعَيْتَ فَاسْعَ ذَهَابًا وَإِيَابًا في الْمَسْعَى القَدِيمِ فَقَطْ الذِي هو الآنَ مكانُ السَّعْيِ مِنَ الْمَرْوَةِ إلى الصَّفَا. وكثيرونَ يذهَبونَ ولا يعرفونَ مَتَى بدءُ الرَّجمِ وكيفَ يصحُّ وكيفَ لا يَصِحُّ وماذَا يَتَرَتَّبُ على ذلكَ، وكثيرٌ لا يعرفونَ غيرَ ذلكَ مِنَ القَضَايا التِي تتعلّقُ بالحجِّ، ثم إنَّ بعضَهم قد يكونُ مُغْتَاظًا غاضِبًا لِقَضِيّةٍ مَا أو حادثَةٍ مُعَيّنةٍ فتراهُ يَتَلَفّظُ بأَلفاظٍ سَفِيهَةٍ حتَّى قيلَ إنَّ بعضَهم يَسُبُّ اللهَ أو دينَ المسلِمِ أو الحجَّ والعياذُ باللهِ فيكونُ بهذا أبطلَ حَجَّهُ وخرجَ مِنَ الإسلامِ.

إخوةَ الإيمانِ هذَا الحجُّ المباركُ له مزِيَّةٌ عظيمَةٌ خصَّهُ اللهُ تباركَ وتعالى بِها لَمْ تُجعلْ في الصَّلاةِ ولا في الصّيامِ ولا في الزكاةِ وهيَ أنَّ الحجَّ المبرورَ يُكَفِّرُ الكبائِرَ والصّغائرَ كما وردَ في حديثِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم مَنْ حَجَّ فلَمْ يَرْفُثْ ولَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنوبِه كَيَومَ ولدَتْهُ أُمُّهُ اﻫ لكن حتى يُكفِّرَ الحجُّ الكبائرَ والصَّغائرَ ويَجْعَلَ الإنسانَ كيومَ ولدتهُ أمُّه هناكَ شُروطٌ لا بد منها يَغْفُلُ عنها كثيرٌ منَ الناسِ فَمِنْ ذلكَ أَنْ تَكونَ نيَّتُه خالصَةً للهِ تعالى فإنَّ اللهَ لا يَقْبَلُ مِنَ العَمَلِ إِلا مَا كانَ خَالِصًا لَهُ وَمَا ابْتُغِيَ بِهِ وَجْهُهُ أَيْ رِضوانُهُ كما جاءَ في الحدِيثِ، ويُشترطُ أيضًا لِلْحُصولِ على تِلْكَ المزِيَّةِ أَنْ يحفَظَ نفسَهُ منَ الكُفرِ بِكُلِّ أنْواعِهِ وَمِنَ الفُسوقِ أَيْ مِنَ كبائِرِ الذُّنوبِ وأَنْ يَكُفَّ نفسَهُ عَنِ الجِماعِ مَا دَامَ في الإِحرامِ كما هو مفهومٌ من قولِه عليهِ الصلاةُ والسلامُ مَنْ حَجَّ فلَمْ يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنوبِه كَيَوْمَ ولَدَتْهُ أُمُّه اهـ لأنَّ معنَى فلَمْ يَرْفُثْ أَيْ لَمْ يُجامِعْ وَهُوَ في الإِحرامِ ومعنَى وَلَمْ يفسُقْ أَيْ تَجَنَّبَ الكَبائرَ كسِبَابِ المسلمِ وضَرْبِ المسلِمِ ظُلْمًا ونحوِ ذلكَ مِنَ الكَبائرِ التِي لا بُدَّ للحاجِّ أَنْ يَكونَ على علمٍ بِها حتَّى يَتَمَكَّنَ منَ اجْتِنَابِها، ويُشترطُ أيضًا لِلحصولِ علَى تلكَ الْمَزِيّةِ أَنْ يَكونَ المالُ الذِي يَتَزَوَّدُه لِحَجِّهِ حَلالا، أَمَّا مَنْ لَمْ يَكُنْ بِهذِهِ الصِّفةِ فَلا يَجْعَلُهُ حَجُّهُ كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ.

أخي المسلمَ الحَجُّ والعُمْرةُ فَرْضَانِ مُهِمّانِ لا بُدَّ فيهِمَا مِنْ عِلْمٍ كَافٍ حتّى لا يَقَعَا فَاسِدَينِ غَيْرَ مَقْبُولَيْنِ فَاحْرِصْ أخي المسلم على أداءِ العبادةِ صحيحَةً وذلك بحضور مَجَالِسِ العِلْمِ لمعرفةِ أركانِ وواجباتِ ومُحَرَّمَاتِ الحَجِّ والعمرةِ.

وَءاخِرُ دعوانا أَنِ الحمدُ للهِ رَبِّ العالَمينَ وصلّى اللهُ علَى سيِّدِنا محمّدٍ وعلَى ءالِه وصَحْبِهِ وسَلَّمَ. هذا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم

الخُطبةُ الثانيةُ

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[2] اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا مَحمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ، اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمّ اغفر للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهم والأمواتِ، اللهمَّ يا مُقَلِّبَ القُلُوبِ ثَبِّتْ قُلوبَنا علَى دِينِك، اللهم ثَبِّتْنَا علَى سبيلِ المؤمنين اللهم ثبِّتْنا على عقيدةِ نبيِّك محمدٍ صلى الله عليه وسلم، اللهمَّ أحيِنا علَى الإسلام وتوَفَّنا علَى كامِلِ الإيمانِ، ربّنا لا تُزِغْ قُلوبَنا بَعْدَ إِذْ هدَيْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الوَهَّاب، رَبَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة البقرة/197.[1]

[2] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Hacc’ın Hükümleri

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekanı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh’tan hakkıyla korkun ve bilin ki Allâhu Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de El-Bakara suresinin 197. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿الحجُّ أَشْهُرٌ مَعلومَاتٌ فَمَنْ فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجَّ فَلا رَفَثَ وَلا فُسُوقَ وَلا جِدَالَ فِي الحجِّ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللهُ وتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوَى وَاتَّقُونِ يَا أُولِي الأَلْبَابِ﴾

Manası: Hacc (ayları), bilinen aylardır. Kim o aylarda hacca başlarsa, artık ona haccda cinsel ilişki, günaha sapmak, kavga etmek yoktur. Siz ne hayır yaparsanız, Allâh onu bilir. (Ahiret için) azık toplayın. Kuşkusuz, azığın en hayırlısı takvadır. Ey akıl sahipleri, Allâh‘a karşı gelmekten sakının.

Değerli mümin kardeşlerim, şu günlerde kalplerin kâbeyi ve Peygamber Efendimzin kabrini ziyaret etmeye özlemle dolduğu mübarek hacc mevsiminde bulunmaktayız.

Bu hacc mevsiminde Müslümanlar kâbeyi ziyaret etmenin hasretiyle yanmaktadırlar. Bunun için her yıl dünyanın çeşitli yerlerinden hacc ibadetini yerine getirmek için Mescid-i Haram’a ve Peygamber Efendimizin ﷺ mübarek kabri şeriflerini ziyaret etmek için yollara düşmektedirler. Kardeşim, hacc ve umre ibadetini düzgün bir şekilde yerine getirebilmen ve Peygamberimizin kabrini ziyaret ederken âdâba uygun bir şekilde ziyaret edebilmen için din ilimlerinin anlatıldığı meclislere gitmelisin.

Eğer bir kimse hacc yolculuğuna çıkacaksa hacc ve umre ibadetini makbûl bir ibadet olarak Allâh´ın kabul etmesini istiyorsa bu yolculuğa çıkmadan önce muhakkak parasına ve sağlığına nasıl ihtimam gösterdiyse bu ibadetin hükümlerini de öğrenmek için vaktini harcamalıdır. Peygamberimiz Muḥammed ﷺ şöyle buyuruyor:

„مَنْ عَمِلَ عملا ليسَ عليهِ أمرُنا فَهُوَ رَدٌّ“ أَيْ مَرْدُودٌ لا يُقْبَلُ

Manası: Kim dînin kurallarına uygun olmayan bir amel işlerse ondan kabul edilmez.

Bundanda anlaşılıyor ki insan dinin kurallarını yerine getirmediği müddetçe onun Allâh indinde yaptığı amel kabul edilmez.

Hacc ibadeti İslam’ın büyük emirlerinden olup ömründe bir defa; hür, mükellef ve gücü yeten her Müslümana farzdır. Hacc ibadeti zorluklar, harcamalar ve yolculuğu kapsamaktadır. Her ne kadar bu ibadeti çok insan yapmaktaysa da yine de içlerinde kurallara dikkat etmediklerinden dolayı hacclarının kabul olmadığı nice insanlar vardır. Bunun için ibadeti yerine getirirken kurallara dikkat ederek yerine getirilmesi gerektiğini söylemek istiyoruz. Bazı kişilerin ibadetlerinin kabul olmayışlarının sebebi ise; hacc ve umre ibadetini yerine getirmek için yola çıkmadan önce haccın ve umrenin rükünlerini öğrenmeyip yerine getirmedikleri içindir.

Ayrıca hacc ve umreyi bozan şeylerin de neler olduğunu, hangi yasaklara düşünce kurban keserek fidye ödemesi gerektiğini, hangi yasakları işleyince de fidyenin kurtarmadığını bilmedikleri için buna göre amel etmiyorlar ve haccları da umreleri de kabul olmuyor. Nice insanlar Arafatın sınırlarının neresi olduğunu bilmeden yola çıkıyorlar öyle ki vakfeye duruşları Arafatın dışında olduğu için onlardan kabul edilmiyor.

Birçokları da cemerâta taş atmanın vaktini ve atılışın nasıl olması gerektiğini ve bunu geçersiz kılan bir şey olduğunda ne yapılması gerektiğini bilmemektedirler. Niceleri de hacc ile ilgili bilinmesi gereken hususları bilmemektedirler. Bazıları da hacc ibadeti esnasında başına gelen herhangi bir olaydan dolayı sinirlenip sabırlı davranamıyorlar ve kimisi âdâba aykırı kelimeler kullanıyorlar. Hatta duyulduğuna göre onlardan bazıları Allâh, İslam, hacc ibadeti hakkında kötü konuşarak hem hacc ibadetlerini bozuyor hem de böylece İslam dininden çıkıyorlar. Allâh bizleri muhafaza eylesin.

Değerli mümin kardeşlerim hacc ibadetinde öyle bir meziyet vardır ki Allâhu Teâlâ bu meziyeti ne namaz ibadetine ne oruç ibadetine ne de zekât ibadetine vermiştir. Bu meziyet ise Allâh´ın mebrûr bir şekilde yapılan haccın karşılığında Peygamberimizin ﷺ buyurduğu gibi kulunun küçük ve büyük günahlarını affetmesidir. Peygamberimiz ﷺ şöyle buyurmuştur:

„مَنْ حَجَّ فَلَمْ يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كيوم وَلدَتْهُ أُمُّه“

Rivayet eden İmam Buhari

Bu hadis-i şerîf bizlere, cinsel ilişkiye girmeden ve büyük günah işlemeden hacc vazifesini yerine getiren kişinin annesinin onu doğurduğu gündeki gibi olacağını, yani günahsız olacağını bildiriyor.

Hacc ibadetinin sebebiyle küçük ve büyük günahların affolunması için birçok insanın maalesef yerine getirmediği bazı şartlar vardır. Bu şartları yerine getirmek gerekir. Bu şartlardan bir tanesi de bu ibadeti yerine getirirken hadisten de anlaşıldığı üzere halis bir niyet ile niyet etmek gerekmektedir. Yine küfürden, büyük günahlardan ve ihramlı iken cinsel ilişkiden kendini korumak da bu şartlardandır. Bu ise yukarıda zikrettiğimiz hadisten de anlaşılmaktadır:

„مَنْ حَجَّ فَلَمْ يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كيوم وَلدَتْهُ أُمُّه“

Rivayet eden İmam Buhari

Bu hadis-i şerîf bizlere, ihramlı iken cinsel ilişkiye girmeden ve haksız yere bir Müslümana vurmak gibi büyük günah veya buna benzer başka büyük günah işlemeden hacc vazifesini yerine getiren kişinin annesinin onu doğurduğu gündeki gibi olacağını, yani günahsız olacağını bildiriyor.

Hac ibadetini yerine getirenin bu büyük günahların neler olduğunu bilmesi gerekiyor ki bundan kendini uzak tutabilsin. Yine kişinin dikkat etmesi gerektiği bir diğer husus da hacc ibadeti için harcadığı paranın helâl olması gerekir. Aksi takdirde annesi onu doğurduğu gündeki gibi günahsız olmaz.

Değerli din kardeşlerim! Hac ibadeti ve umre ibadeti makbûl bir ibadet olması için düzgün bir şekilde ilimle yapılması gereken iki önemli ibadettir.

Mü´min kardeşim! Hayırlı amelleri doğru bir şekilde yerine getirmek için gayretli ol!

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Das Schweigen und das Hüten der Zunge 09.06.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Das Schweigen und das Hüten der Zunge

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. So seid rechtschaffen und gottesfürchtig. Hütet eure Zungen vor dem Schlechten.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Qâf, Âyah 18:

﴿مَا يَلۡفِظُ مِن قَوۡلٍ إِلَّا لَدَيۡهِ رَقِيبٌ عَتِيدٞ ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: Die beiden niederschreibenden Engel Raqîb und ^Atîd schreiben jedes Wort auf, dass der Mensch ausspricht.

Wisst, verehrte Brüder, dass wir am Tag des Jüngsten Gerichts für unsere Aussagen, Handlungen und unseren Glauben zur Rechenschaft gezogen werden. Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah an-Nûr, Âyah 24:

﴿يَوۡمَ تَشۡهَدُ عَلَيۡهِمۡ أَلۡسِنَتُهُمۡ وَأَيۡدِيهِمۡ وَأَرۡجُلُهُم بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ٢٤﴾

Die Bedeutung lautet: Am Tag des Jüngsten Gerichts werden ihre Zungen, Hände und Füße gegen sie bezeugen, welche Taten sie begangen haben.

In der Sûrah al-‘Isrâ‘, Âyah 36, sagt Allâhu Ta^âlâ:

﴿وَلَا تَقۡفُ مَا لَيۡسَ لَكَ بِهِۦ عِلۡمٌۚ إِنَّ ٱلسَّمۡعَ وَٱلۡبَصَرَ وَٱلۡفُؤَادَ كُلُّ أُوْلَٰٓئِكَ كَانَ عَنۡهُ مَسۡ‍ُٔولٗا ٣٦﴾

Die Bedeutung lautet: Und spreche nicht über das, worüber du kein Wissen hast. Gewiss, das Hören, das Sehen und das Herz, für all dies wird der Mensch zur Rechenschaft gezogen werden.

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ فَلْيَقُلْ خَيْرًا أوْ لِيَصْمُتْ اهـ[1]

Die Bedeutung lautet: Wer an Allâh und an den Tag des Jüngsten Gerichts glaubt, soll entweder Gutes sprechen oder schweigen.

Diese Aussage des Propheten gibt uns zu verstehen: Wer den vollkommenen Glauben an Allâh hat, den Glauben, der zur Verschonung vor der Strafe Gottes und zum Erlangen des Wohlgefallen Gottes führt, der soll Gutes sprechen und ansonsten schweigen. Wer den vollkommenen Glauben an Allâh hat, der fürchtet die Bestrafung von Allâh und hofft auf die Belohnung von Allâh und ist in der Ausführung der Pflichten und im Unterlassen der Sünden bemüht. Dazu gehört das Bewahren der Glieder, für die er verantwortlich ist.

Weiterhin sagte der Prophet Muhammad ﷺ:

وَهَلْ يَكُبُّ الناسَ فِى النَّارِ علَى وُجُوهِهِم أَوْ عَلَى مَناخِرِهِمْ إِلّا حَصَائِدُ أَلْسِنَتِهِمْ اهـ

Die Bedeutung lautet: Im Höllenfeuer werden Menschen aufgrund der Sünden, die sie mit der Zunge begangen haben, bestraft werden.

Derjenige, der einen gesunden Verstand hat und auffassungsstark ist, erkennt dadurch, dass der richtige Weg die Rechtschaffenheit ist, so sagt er nur Gutes oder schweigt ansonsten.

Die Zunge ist eine Gabe, die Allâh uns bescherte, und sie sollte für die Lobpreisung, das Anregen zum Guten, das Gebieten des Guten und Verwerfen des Schlechten und für andere Gehorsamkeiten Gott gegenüber sowie für alles, was für die Menschen Gutes und Nutzen beinhaltet, verwendet werden. Wer aber seiner Zunge freien Lauf für die Sünden gibt, wie die üble Nachrede, das Beschimpfen und Verfluchen zu Unrecht, die Verachtung Gottes, die Verschmähung der Religion, der führt sich selbst in einen großen Verlust. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ مَا يَتَبَيَّنُ فِيهَا يَهْوِى بِها فِى النَّارِ أَبْعَدَ مِمَّا بينَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ اهـ[2]

Die Bedeutung lautet: Der Diener spricht das Wort aus, ohne darin einen Schaden zu sehen, wodurch er in der Hölle tiefer hinabstürzen wird als die Entfernung zwischen Ost und West.

Diese Aussage bedeutet, dass der Diener eine Aussage spricht, worin er zwar keinen Schaden für sich sieht, jedoch trotzdem in den Unglauben fällt. Somit schadet er sich selbst und stürzt ins Höllenfeuer so tief, dass er den Grund der Hölle erreicht.

Brüder im Islam, gewiss ist die größte und gefährlichste Sünde der Zunge der Unglaube. Dazu gehört das Beschimpfen Gottes, der Propheten, der Engel, der islamischen Religion oder des Qur’ân. Des Weiteren gehört dazu das Erlauben des Verbotenen, über dessen Verbot Übereinstimmung herrscht, bei den Muslimen – sowohl den Gelehrten als auch bei der Allgemeinheit – als verboten bekannt ist, wie wenn jemand den Alkoholkonsum oder den verbotenen Geschlechtsverkehr (az–Zinâ) für erlaubt erklärt. Die Gelehrten waren sehr bemüht, vor den Aussagen, die aus dem Islam führen, und den anderen Arten des Unglaubens zu warnen und haben dieses in ihren Werken niedergeschrieben. Zu diesen Gelehrten gehört der Imâm an-Nawawiyy, möge Allâh ihm gnädig sein, und asch-Schaykh ^Abdu l-Bâsit al-Fâkhûriyy, möge Allâh ihm gnädig sein, welcher vor etwa 100 Jahren Muftiyy im Libanon war.

Die Abtrünnigkeit bedeutet den Austritt aus dem Islam. Sie macht alle Belohnungen zunichte. Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 217:

﴿وَمَن يَرۡتَدِدۡ مِنكُمۡ عَن دِينِهِۦ فَيَمُتۡ وَهُوَ كَافِرٞ فَأُوْلَٰٓئِكَ حَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢١٧﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenigen von euch, die den Glauben an Gott und an die Propheten verlassen und in diesem Zustand sterben, ihre verrichteten guten Taten sind auf der Welt und im Jenseits nichtig. Diese werden in der Hölle bestraft werden.

Die Abtrünnigkeit teilt sich in drei Gruppen: Glaubensweisen, sie kommen im Herzen zustande, Handlungen, sie werden mit den Körperteilen und Gliedern ausgeführt, und Aussagen, d. h. sie geschehen mit der Zunge. Diese Aufteilung wurde von Imâm an-Nawawiyy und anderen Gelehrten der vier Rechtsschulen, wie von Ibnu l-Muqrî, Ibnu ^Âbidîn, al-Buhûtiyy, asch-Schaykh Muhammad ^Illaysch und andere, aufgezeigt. Die Abtrünnigkeit wird von der folgenden Aussage des Propheten Muhammad ﷺ bestätigt:

إنَّ الرجلَ ليتكَلَّمُ بالكلمةِ لا يَرَى بِهَا بَأْسًا يَهْوِى بها سَبْعِينَ خَرِيفًا فِى النار اهـ[3]

Die Bedeutung lautet: Der Diener spricht das Wort aus, ohne darin einen Schaden zu sehen, wodurch er jedoch 70 Jahre tief in der Hölle hinabstürzen wird.

Dieser Ort „70 Jahre tief“ ist nur für diejenigen bestimmt, die nicht an Gott und Seine Propheten geglaubt haben. Einige Menschen hüten ihre Zungen nicht vor dem Unglauben und schenken dieser Angelegenheit keine Beachtung, sie beschimpfen Allâh, den Islam, einen Propheten oder einen Engel, sobald ihnen etwas widerfährt oder sie von einer Plage heimgesucht werden. So führen sie sich zum Unglauben, welcher die größte Sünde ist. Sie ist die Sünde, die Gott einem nicht vergibt, wenn die Person auf ihr stirbt. Allâh sagt in der Sûrah Muhammad, Âyah 34:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَصَدُّواْ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ ثُمَّ مَاتُواْ وَهُمۡ كُفَّارٞ فَلَن يَغۡفِرَ ٱللَّهُ لَهُمۡ ٣٤﴾

Die Bedeutung lautet: Jenen, die nicht an Gott und an Seine Propheten geglaubt und andere davon abgehalten haben und in diesem Zustand starben, wird Allâh nicht vergeben.

Was etwa haben diejenigen davon, die in die Abtrünnigkeit fallen, indem sie Allâh beschimpfen, einen Propheten verschmähen oder einen Engel oder den Islam verachten?! Sie begehen diese Sünde, welche eine Erniedrigung und einen Verlust beinhaltet. Die Zunge wurde mit einem Raubtier verglichen: Wenn du es nicht fesselst, greift es dich an und verletzt dich. Imâm Dhû n-Nûni l-Misriyy wurde gefragt: Welcher Mensch bewahrt sein Herz am meisten? Er antwortete: Derjenige, der seine Zunge am meisten unter Kontrolle hat.

Diener Gottes, die Gefahren, die von der Zunge ausgehen, sind groß. Das Volumen der Zunge ist klein, ihre Folgen können aber verheerend sein. Der Intelligente ist somit derjenige, der seine Zunge vor dem bewahrt, wodurch er zum Untergang geführt wird. So wird über den Gefährten ^Abdu l-Lâh Ibn Mas^ûd überliefert, dass er den Berg as–Safâ bestieg und seine Zunge wie folgt ansprach: O Zunge, sag Gutes und du wirst gewinnen und sag nichts Schlechtes und du wirst geschützt sein, bevor du es bedauerst. Dann sagte er: Ich hörte den Gesandten Gottes ﷺ sagen:

أَكْثَرُ خَطَايا ابْنِ ءادَمَ فِى لِسانِهِ اهـ

Die Bedeutung lautet: Die meisten Sünden begeht der Mensch durch seine Zunge.

Zu diesen Sünden gehören der Unglaube und die großen Sünden. Möge Allâh euch und mich davor bewahren und uns ein gutes Ende bescheren.

Soviel dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Prophetenﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Seid rechtschaffen und fürchtet Allâh. Verehrt Ihn und seid Ihm gegenüber gehorsam. Welchen Gewinn doch derjenige erhält, der Allâh gegenüber gehorsam ist.

Bruder im Islam, jeder geistig Gesunde sollte – aus Dank Gott gegenüber – die Zunge, welche eine Gabe Gottes ist, für das Sprechen der Wahrheit, die Lobpreisung, die Rezitation des Qur’ân und für anderes an guten Taten verwenden. So wird durch dessen Geheimnis sein Herz erleuchtet und von der Dunkelheit bewahrt. Das Schweigen im passenden Moment ist ebenso eine gute Eigenschaft, so wie das Sprechen zur richtigen Zeit eine gelobte Eigenschaft ist. Wer jedoch seiner Zunge freien Lauf gibt und spricht, ohne zwischen dem islamisch-rechtlich Erlaubten und Verbotenen zu unterscheiden, führt sich selbst zu einem großen Verlust. Bruder im Islam, die Warnung vor den Aussagen, die eine Verachtung gegenüber Allâh, Seinen Gesandten, Seinen Engeln und der islamischen Religion beinhalten und zum Austritt aus dem Islam führen, ist nicht etwas, was in der heutigen Zeit neu eingeführt wurde. Die geehrten Gelehrten haben seit Jahrhunderten in ihren Sitzungen und Büchern vor dem Unglauben gewarnt. Sie haben dieser Angelegenheit große Mühen gewidmet. Denjenigen, die in der heutigen Zeit das Warnen vor dem Unglauben schmähen, sagen wir: Kehrt zur Wahrheit zurück und fürchtet Allâh in dem, was ihr sagt; schaut in den Büchern und Schriften der Gelehrten nach. So werdet ihr eine klare Widerlegung und eine Verleugnung dessen, was ihr sagt, vorfinden. O Allâh, Dich bitten wir, uns vor dem Unglauben, den großen Sünden und dem schlechten Sprechen zu bewahren und uns das Gebet, den Dank Dir gegenüber und weitere gute Taten zu ermöglichen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

[1] Überliefert von al-Bukhâriyy und Muslim

[2] Überliefert von Imâm Muslim in seinem Sahîh

[3] Überliefert von at-Tirmidhiyy in seinem Werk as-Sunan

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الصمت وحفظ اللسان

الحمدُ للهِ ربِّ العالمين، الحمدُ للهِ الذى جعلَ لنَا اللسانَ لِنَسْتَعِينَ بهِ علَى مَصالِحِ دُنيانا وءاخِرَتِنا وعلَى الكَلامِ لِنُعْرِبَ بهِ عَنْ حَاجَاتِنا، مَنْ أَحْسَنَ اسْتِخْدَامَهُ غَنِمَ وَمَنْ أَسَاءَ خَسِرَ ونَدِم، ونعوذُ بالله مِن شرورِ أنفسِنا ومِن سَيّـئاتِ أعمالِنا، مَن يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلَّ له ومَن يُضْلِلْ فلا هادِىَ له، وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَه لا شريكَ له. وأشهدُ أن سيدَنا وقائدَنا وعظيمَنا وقرةَ أعيُنِنا محمدًا عبدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه وخَليلُه. اللهمَّ صَلِّ وسلِّمْ وأَكْرِمْ وأَنْعِمْ وبارِكْ علَى بَدْرِ التمامِ ومِصْبَاحِ الظَّلامِ وشَمْسِ دِينِ الإسلامِ سيدِنا محمدٍ وعلَى جميعِ إخوانِه النَّبِيِّين.

أما بعدُ عبادَ اللهِ، فأُوصِى نفسِي وأُوصيكُمْ بتَقْوى اللهِ العَلِىِّ العَظيمِ أَلَا فَاتَّقُوهُ وخَافوهُ ولسانكم عنِ الشَّرِّ احْفَظُوهُ فإنَّ اللهَ تعالى يقولُ فِى القُرْءَانِ الكَرِيم ﴿مَا يَلۡفِظُ مِن قَوۡلٍ إِلَّا لَدَيۡهِ رَقِيبٌ عَتِيدٞ ١٨﴾[1].

اعلموا إخوةَ الإيمانِ أنَّنا مَسْؤُولونَ يومَ القيامةِ عن ما نقولُ ونفعلُ ونَعتقدُ قالَ اللهُ تعالى ﴿يَوۡمَ تَشۡهَدُ عَلَيۡهِمۡ أَلۡسِنَتُهُمۡ وَأَيۡدِيهِمۡ وَأَرۡجُلُهُم بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ٢٤﴾[2] وقالَ أيضًا ﴿وَلَا تَقۡفُ مَا لَيۡسَ لَكَ بِهِۦ عِلۡمٌۚ إِنَّ ٱلسَّمۡعَ وَٱلۡبَصَرَ وَٱلۡفُؤَادَ كُلُّ أُوْلَٰٓئِكَ كَانَ عَنۡهُ مَسۡ‍ُٔولٗا ٣٦﴾[3] وعن أبِى هريرة رَضِىَ اللهُ عنهُ قالَ قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ فَلْيَقُلْ خَيْرًا أوْ لِيَصْمُتْ[4] اهـ معنَى هذا الحَديثِ أنهُ مَنْ كانَ يُؤْمِنُ الإيمانَ الكاملَ الـمُنْجِىَ مِنْ عَذَابِ اللهِ الـمُوصِلَ إلى رضوانِ اللهِ فَلْيَقُلْ خَيْرًا أو لِيَصْمُتْ لأنَّ مَنْ ءامنَ باللهِ الإيمانَ الكامِلَ خَافَ وَعِيدَهُ وَرَجَا ثَوَابَهُ وَاجْتَهَدَ فِى فِعْلِ مَا أَمَرَهُ بهِ وَتَرْكِ مَا نَهاهُ عَنْهُ، وَمِنْ ذلكَ ضَبْطُ جَوارِحِهِ التِى هِىَ رعاياه.

وقد قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم وَهَلْ يَكُبُّ الناسَ فِى النَّارِ علَى وُجُوهِهِم أَوْ عَلَى مَناخِرِهِمْ إِلّا حَصَائِدُ أَلْسِنَتِهِمْ[5] اهـ فَصاحبُ العقلِ السليمِ والفَهْمِ القَوِيمِ لا يَسَعُهُ بعدَ أن عَلِمَ ذلكَ إلّا تَقْوَى اللهِ فلا يَتَكَلَّمُ إلا بخيرٍ أَوْ يَسْكُت. وهذا اللسانُ الذِى هو مِنْ نِعَمِ اللهِ علينا ينبغِى أن يُسْتَعْمَلَ فِى ذِكْرِ اللهِ وطاعَتِهِ وفِى الحثِّ على الخيرِ والأَمْرِ بِالمعروفِ والنَّهْىِ عَن المنكرِ وفِى كُلِّ ما يَعودُ على الناسِ بِالنَّفْعِ وَالخَيْرِ وأَمَّا مَنْ يُطْلِقُ العِنانَ لِلِسانِهِ وَيَسْتَرْسِلُ فِى المعَاصِى مِن غِيبَةٍ وشَتْمٍ وسَبٍّ وَلَعْنٍ بِغَيْرِ حَقٍّ وَاسْتِخْفَافٍ بِالخَالِقِ وَاسْتِهْزَاءٍ بِالدِّينِ فإنَّما يُوقِعُ نفسَهُ فِى المهالِكِ وقد قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ مَا يَتَبَيَّنُ فِيهَا يَهْوِى بِها فِى النَّارِ أَبْعَدَ مِمَّا بينَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ[6] اهـ معناهُ يتكلمُ بالكلمةِ الموقعةِ فِى الكفرِ وهو لا يَرَى بِهَا بَأْسًا أىْ لا يَراهَا ضَارَّةً لَهُ فَيُهْلِكُ بِهَا نَفْسَهُ وَيَهْوِى فِى النَّارِ إلَى الدَّرْكِ الأَسْفَلِ مِنْهَا.

إخوانِى فِى اللهِ، إنَّ أشدَّ مَعَاصِى اللسانِ وأخطرَها على الإطلاقِ الكُفْرُ كَسَبِّ اللهِ وسَبِّ الأنبياءِ والملائكةِ ودينِ الإسلامِ وسبِّ القرءانِ وتَحْلِيلِ أَمْرٍ هُوَ حَرامٌ بِالإِجماعِ مَعْلُومٍ مِنَ الدِّينِ بِالضَّرُورَةِ حُرْمَتُهُ ومعنَى أَمْرٍ مَعْلومٍ مِنَ الدينِ بالضرورةِ أىْ أمرٌ ظاهرٌ بينَ المسلمينَ يعرفُ الجاهلُ والعالمُ مِنَ المسلمينَ حُكْمَهُ فِى الدِّينِ وذلكَ كَمَنْ يقولُ عَنْ شُرْبِ الخَمْرِ أو عنِ الزِّنا إنهُ حَلَال. ولَقَدِ اهتَمَّ العلماءُ بالتَّحذيرِ مِنَ الكُفْرِ القَوْلِىِّ ومِنْ سائرِ أنواعِ الكفرِ ونَصُّوا على ذلكَ فِى كُتُبِهِم، فَمِنْ هَؤلاءِ الإمامُ النووِىُّ رحمهُ اللهُ ومنهُمُ الشيخُ عبدُ الباسطِ الفَاخُورِىُّ رحمَهُ اللهُ تعالى الذِى كان مُفْتِيًا فِى لبنانَ منذُ نَحْوِ مِائَةِ سَنَة.

والردةُ عنِ الإسلامِ أىِ الخروجُ منهُ مُحْبِطَةٌ لِلعمَلِ قالَ اللهُ تعالى ﴿وَمَن يَرۡتَدِدۡ مِنكُمۡ عَن دِينِهِۦ فَيَمُتۡ وَهُوَ كَافِرٞ فَأُوْلَٰٓئِكَ حَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢١٧﴾[7] والردةُ ثلاثةُ أقسامٍ كفرٌ اعتقادِىٌّ يَحْصُل بالقَلْبِ وكفرٌ فِعْلِىٌّ يكونُ بالجَوارِحِ وكفرٌ قولِىٌّ يحصُلُ بالقولِ كمَا قَسَّمَها النووِىُّ وغيرُهُ مِنْ علماءِ المذاهبِ الأربعةِ كَابْنِ المـُقْرِى وابْنِ عابِدِينَ والبُهُوتِىّ والشيخِ محمدِ عِلِيش وغيرِهم وذلك مِصداقُ قولِه صلى الله عليه وسلم إنَّ الرجلَ ليتكَلَّمُ بالكلمةِ لا يَرَى بِهَا بَأْسًا يَهْوِى بها سَبْعِينَ خَرِيفًا فِى النار[8] اهـ أى مَسافَةَ سبعينَ عامًا فِى النزول وذلكَ مُنْتَهَى جَهَنَّمَ وهو خاصٌ بالكفارِ ومعنى لا يَرَى بها بأسًا أىْ لا يَرَى بِها ضَرَرًا. فبعضُ الناسِ الذينَ لَا يُبالُونَ ولا يَهْتَمُّونَ بِضَبْطِ أَلْسِنَتِهِمْ وَحِفْظِهَا عنِ الكُفْرِ يُسارِعونَ إلى التَّسَخُّطِ على اللهِ أَوْ سَبِّهِ تعالى أو سَبِّ دِينِ الإسلامِ أو نَبِىٍّ مِنَ الأنبياءِ أو مَلَكٍ مِنَ الملائكةِ عندَ أَىِّ حَادِثٍ يَقَعُ لهم أو مصيبةٍ تَحُلُّ بِهِمْ وهم بذلك يُوقِعُونَ أنفُسَهُم فِى الكُفْرِ الذِى هو أَكْبَرُ ذنبٍ وهو الذنبُ الذِى لا يَغْفِرُه اللهُ لِمَنْ ماتَ عليهِ، قالَ اللهُ تعالَى ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَصَدُّواْ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ ثُمَّ مَاتُواْ وَهُمۡ كُفَّارٞ فَلَن يَغۡفِرَ ٱللَّهُ لَهُمۡ ٣٤﴾[9] فمَاذا يَجْنِى هؤلاءِ الهالِكُونَ الْمُتَهَوِّرُونَ حينَ يَسُبُّونَ اللهَ وَيَسْتَهْزِؤُونَ بِالأنبياءِ والملائكةِ وَدِينِ الإِسلامِ الحَنِيفِ، إنَّهم إنَّما يَكْتَسِبونَ الخَطِيئَةَ التِى فِيهَا الـمَذَلَّةُ وَالـمَهَانَةُ والخُسْران، وقد قيل مَثَلُ اللسانِ مَثَلُ السَّبُعِ إن لم تُوثِقْهُ عَدَا عليكَ أي افْتَرَسَكَ. وقيلَ لِلْإِمامِ ذِى النُّونِ المصْرِىِّ مَنْ أَصْوَنُ الناسِ لِقَلْبِهِ قال أَمْلَكُهُمْ لِلِسانِهِ اهـ

وَمَنْ وَقَعَ في الكُفْرِ فَعَلَيْهِ أَنْ يَرْجِعَ إلى الإسلامِ بِالشهادتينِ لا بقولِ أَسْتَغْفِرُ الله.

عبادَ اللهِ اللسانُ خَطَرُهُ عظيمٌ جِرْمُهُ أىْ حَجْمُهُ صَغِيرٌ وجُرمُه كَبِيرٌ فالذَّكِىُّ العاقلُ الفَطِنُ هو الذِى يَحْفَظُ لِسانَه عن أَنْ يُهْلِكَ بهِ نَفْسَهُ. هذا عبدُ اللهِ بنُ مسعودٍ رَضِىَ اللهُ عنه رُوِىَ عنهُ أنهُ ارْتَقَى الصَّفَا فأَخَذَ بِلِسانِهِ فقالَ يا لِسَانُ قُلْ خَيْرًا تَغْنَمْ واسْكُتْ عَن شَرٍّ تَسْلَمْ مِن قَبْلِ أنْ تَنْدَمَ، ثم قالَ سمعتُ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم يقولُ أَكْثَرُ خَطَايا ابْنِ ءادَمَ فِى لِسانِهِ[10] اهـ ومِن هذه الخطايا الكفرُ والكبائرُ حَفِظَنِى اللهُ وإياكم منها وخَتَمَ لنا بخير. أقولُ قَوْلِى هذا وأستغفرُ اللهَ العظيمَ لِى ولكم.

الخطبة الثانية

الحمدُ للهِ ربِّ العالمينَ لهُ النعمةُ ولهُ الفَضْلُ ولهُ الثناءُ الحَسَنُ نعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا وسيئاتِ أعمالِنا من يهدِ اللهُ فلا مُضلَّ له ومن يُضلِلْ فلا هادِىَ له وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدَه لا شريكَ له وأشهدُ أن محمدًا عبدُه ورسولُه وحبيبُه وصفيُّه وخليلُه اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ وبارِكْ علَى هذَا النبِىِّ الأُمِّىِّ محمدٍ وعلَى جَميعِ إخوانِه النَّبِيِّينَ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِى نَفْسِى وأُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَلِىِّ العظيمِ فَاتَّقُوهُ وخافُوهُ وَعَظِّموهُ وأطيعُوهُ فيَا فَوْزَ مَنْ أَطاعَ اللهَ.

أخِى المسلمَ، ينبغِى على كلِّ عاقلٍ أَنْ يَسْتَعْمِلَ نعمةَ اللسانِ التِى أنعمَ اللهُ بها عليهِ فِى قَوْلِ الحقِّ وَذِكْرِ اللهِ وتِلاوَةِ القُرْءَانِ وغَيْرِها مِنَ الطَّاعَاتِ والخَيْرَاتِ شُكْرًا للهِ على هذهِ النِّعمَةِ حتى يُنَوَّرَ بِسِرِّها قَلْبُهُ وتَنْجَلِىَ عنهُ الظُّلُمَاتُ. وكمَا أنَّ السكوتَ فِى وَقْتِهِ صِفَةٌ حَميدَةٌ، كذلكَ الكَلَامُ فِى مَوضِعِه خَصْلَةٌ مَحْمُودَة. وأمّا الّذِى يُطْلِقُ لِلِسانِهِ العِنَانَ وَيَتَكَلَّمُ بِغَيْرِ تَمْيِيزٍ بينَ مَا هُوَ جَائِزٌ فِى شَرْعِ اللهِ وما هو خِلافُه فإنَّما يَسْعَى فِى هَلاكِ نفسِهِ. أخِى المسلم، إنَّ التحذيرَ مِنَ الألفاظِ التِى تَدُلُّ علَى الاسْتِهْزَاءِ بِاللهِ ورُسُلِه ومَلائِكَتِه وَدِينِه والتِى تُوقِعُ الشخصَ فِى الكُفْرِ ليسَ أَمْرًا مُسْتَحْدَثًا فِى هذَا الزَّمَن، بلْ إِنَّ الأَئِمَّةَ الأفاضِلَ والعلماءَ الأَجِلّاءَ وأهلَ الحقِّ منذُ مئاتِ السنينَ كانُوا يُحَذِّرونَ منَ الكُفْرِ فِى مَجَالِسِهِمْ وَكُتُبِهِمْ وَيُولُونَ ذلكَ الاهتِمَامَ الكَبِير، وأمّا الذينَ يَعيبُونَ فِى هذَا الزَّمَنِ التَّحْذِيرَ مِنَ الكُفْرِ فَنَقُولُ لَهُمْ عُودُوا إلَى رُشْدِكُمْ وَاتَّقُوا اللهَ فيمَا تَقولونَ وَارْجِعُوا إلى كُتُبِ العُلَمَاءِ وَمُؤَلَّفَاتِهم تَجِدوا فيهَا الرَّدَّ الشَّافِىَ علَى مَا تقولُونَ وَنَفْىَ مَا تَتَوَهَّمُون.

اللهمَّ إنا نَسْأَلُكَ أَنْ تُبْعِدَنا عَنِ الكُفْرِ وَالفِسْقِ والفُجُورِ وَالكَلَامِ الفَاسِدِ ونَسْأَلُكَ أَنْ تُعِينَنَا علَى ذِكْرِكَ وَشُكْرِكَ وَحُسْنِ عِبادَتِك.

إخوةَ الإيمانِ، إنَّ هذا المركزَ قَائِمٌ علَى خِدْمَةِ المسلمينَ وَنَفْعِهِمْ وهذَا شَىْءٌ نَتَشَرَّفُ بهِ فَبِالإضافةِ إلى الدُّروسِ الدِّينيةِ للكبارِ والصغارِ في المدرَسَةِ العُمَرِيَّةِ وصَلاةِ الجُمعةِ والجماعةِ فَإِنَّنَا نُقَدِّمُ العَوْنَ لِمَنْ فَقَدَ قَريبًا أَوْ عَزِيزًا عَبْرَ شَركةِ الغُرَباءِ لِلدَّفْنِ في هذا البَلدِ أو نَقْلِ الْمُتَوَفَّى إلى مَوْطِنِهِ الأَصْلِيِّ بعدَ تَجْهِيزِهِ بِالغَسْلِ والتَّكْفِينِ والصلاةِ عليهِ علَى مَا يُوافِقُ الشَّرْعَ وإقامَةِ مَجْلِسِ العَزاءِ في الْمَرْكَزِ مَجَّانًا حيثُ يَقْرَأُ المشايِخُ القُرءانَ ويُعطونَ الدُّروسَ والمواعِظَ وَيُهْدَى الثَّوابُ لِلمَيِّتِ فَيَسْتَفِيدُ وَيُقَدَّمُ شَرابُ البُنُّ أيضًا مَجَّانًا وبِدُونِ مُقابِلٍ وهناكَ إمكانيةٌ لِلصَّلاةِ عليهِ في المسجِدِ. إِخْوانُنُا عندَهُمْ عِلْمٌ وَيُرَاعُونَ الأَحْكامَ الشرعيةَ في تَجْهِيزِ الْمَيِّتِ وَلَا يَخْبِطُونَ خَبْطَ عَشْوَاءَ كمَا يَفْعَلُ البَعْضُ مِمَّنْ هَمُّهُمُ المالُ فَأَمْثَالُ هؤلاءِ لَا يَنْبَغِي أَنْ تُسَلَّمَ الجِنازَةُ لَهُمْ. وَيُعْرَضُ علَى الشاشةِ أَحبابَنا مَعْلُومَاتٌ لِلتَّواصُلِ معَ الإِخوةِ في شركةِ الدَّفْنِ فَبِإِمْكانِكُمْ تَصْوِيرُها بِهَوَاتِفِكُمْ وانْشُروهَا بينَ مَعارِفِكُمْ. رَزَقَكُمُ اللهُ طُولَ عُمُرٍ في حُسْنِ عَمَلٍ.

اللهم اغفرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهم والأمواتِ اللهم استُرْ عوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا وقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ ثَبِّتْ قُلوبَنا على دِينِكَ اللهمَّ صرِّفْ قُلوبَنا على طَاعَتِكَ اللهمَّ أَرِنَا الحقَّ حَقًّا وَارْزُقْنَا اتّباعَهُ وأَرِنَا الباطلَ باطلًا وارزقنَا اجتِنابَهُ اللهم اكْفِنا بِحَلالِكَ عن حَرامِكَ وبفَضْلِكَ عَمَّنْ سِواكَ وبطاعَتِكَ عن مَعْصِيَتِكَ اللهمَّ أَدْخِلْنَا الجنةَ وأَجِرْنَا من النار اللهم اجْزِ مَشايِخَنَا عنّا خيرًا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يأمرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذِى القُرْبَى ويَنْهَى عَنِ الفَحْشاءِ والـمُنكرِ والبَغْىِ يَعِظُكُمْ لعلَّكُمْ تذَكَّرون. وأَقِمِ الصلاة.

[1] سورة ق/ءاية 18.

[2] سورة النور/ءاية 24.

[3] سورة الإسراء/ءاية 36.

[4] متفق عليه.

[5] رواه الترمذى فى السنن.

[6] رواه مسلم فى صحيحه.

[7] سورة البقرة/ءاية 217.

[8] رواه الترمذى فى السنن.

[9] سورة محمد/ءاية 34.

[10] رواه الطبرانىّ فى المعجم الكبير.

Türkisch

Cuma Hutbesi

SUSKUNLUK VE DİLİ KORUMA

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün ﷺ yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Dilinizi şerden koruyun.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿مَا يَلۡفِظُ مِن قَوۡلٍ إِلَّا لَدَيۡهِ رَقِيبٌ عَتِيدٞ﴾

Manası: Rakîb ve Atîd melekleri, konuşulan her şeyi yazar. (Kâf suresi, 18. ayet)

Din kardeşlerim; bilin ki bizler konuştuklarımızdan, yaptıklarımızdan ve itikat ettiklerimizden sorumluyuz ve kıyamet gününde hesabe çekileceğiz. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿يَوۡمَ تَشۡهَدُ عَلَيۡهِمۡ أَلۡسِنَتُهُمۡ وَأَيۡدِيهِمۡ وَأَرۡجُلُهُم بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ﴾

Manası: Dilleri, elleri ve ayakları, neler yaptıkalarına kıyamet gününde onlara karşı şahitlik edecek. (Nûr suresi, 24. ayet)

Başka bir ayette de şöyle buyuruyor:

﴿وَلَا تَقۡفُ مَا لَيۡسَ لَكَ بِهِۦ عِلۡمٌۚ إِنَّ ٱلسَّمۡعَ وَٱلۡبَصَرَ وَٱلۡفُؤَادَ كُلُّ أُوْلَٰٓئِكَ كَانَ عَنۡهُ مَسۡ‍ُٔولٗا﴾

Manası: Kesin bilgi sahibi olmadığın şey hakkında konuşma. (Kişi) kulak, göz ve kalp, bunların hepsinden sorumludur. (El-İsrâ’ suresi, 36. ayet)

Ebu Hureyre’den rivayet edildiğine göre Rasûlullâh şöyle buyurmuştur:

مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ فَلْيَقُلْ خَيْرًا أوْ لِيَصْمُتْ اهـ

Manası: Kim Allâh’a ve ahiret gününe iman ediyorsa, hayır konuşsun veya sussun. (Buhari ve Muslim)

Bu hadisin açıklaması ise, her kim Allâh’a kamil bir şekilde iman ediyorsa – ki bu onu Allâh‘ın azabından korur ve Allâh‘ın rızasına kavuşturur – hayır konuşsun veya sussun.

Çünkü kim, Allâh’a kamil bir şekilde iman ederse O’nun tehdidinden korkar, O’nun sevabını umar, O’nun emrettiklerini yerine getirmekte gayret gösterir ve O’nun yasakladıklarından sakınır. Kişinin, azalarını kontrol etmesi de buna dahildir.

Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

وَهَلْ يَكُبُّ الناسَ فِى النَّارِ علَى وُجُوهِهِم أَوْ عَلَى مَناخِرِهِمْ إِلّا حَصَائِدُ أَلْسِنَتِهِمْ اهـ

Manası: Dilleriyle yaptıkları günahlardan dolayı cehennemde azap gören insanlar olacak. (Tirmizi “Sunen”inde)

Aklı selim ve kuvvetli anlayışı olan kişi, bunu bildikten sonra takvaya ulaşmaya çalışır ve ancak hayır konuşur ya da susar. Allâh’ın bize vermiş olduğu nimetlerden olan bu dili, Allâh’ı zikretmekte, Allâh’a itaatkârlıkta, hayra davet etmekte, iyiliği emredip kötülükten nehyetmekte ve insana faydalı ve hayırlı olan şeylerde kullanmak gerekir. Lakin kim dilini serbest bırakır da haksız yere gıybet, sövmek, hakaret etmek ve lanet etmekte, veya Allâh’ı küçümsemek veya İslam diniyle alay etmek gibi yasak olan şeylerde kullanırsa, kendini helaka sürüklemiş olur. Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ مَا يَتَبَيَّنُ فِيهَا يَهْوِى بِها فِى النَّارِ أَبْعَدَ مِمَّا بينَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ اهـ

Manası: Kul öyle bir söz (küfür bir söz) söyler ki, onda bir sakınca görmez; ancak bu sözden dolayı cehennemin, doğu ile batı arasındaki mesâfeden daha uzak olan derinliğine düşer. (Muslim “Sahih”inde)

Bu hadisten anlaşılan şu ki, kişi küfre düşüren bir söz söyler lakin o sözde bir zarar görmez, yani o sözde kendisine bir zarar görmez fakat o sözüyle kendisini helak etmiş olur ve cehennemin dibine düşer.

Din kardeşlerim; dilin en şiddetli ve genel olarak en ağır günahı, küfürdür. Örneğin Allâh’a sövmek, peygamberlere, meleklere, İslam dinine sövmek, Kur’ân’a sövmek, icma ile haram olan ve haram olduğu dinde zaruretle bilinen bir şeyi – yani Müslümanlar arasında cahilinden âlimine kadar hükmü bilinen bir şeyi – helal kılmak gibi şeyler. Alkol içmeye veya zinaya helal diyen kişi küfre düşer. Âlimler, sözlü küfürlere ve diğer küfür çeşitlerine karşı uyarmakla ilgilenip bu konuları kitaplarında belirtmiştirler. İmam Nevevi (Allâh ona rahmet eylesin) ve takriben yüz yıl önce Lübnan Müftüsü olan Şeyh Abdulbâsit Fahûri (Allâh ona rahmet eylesin), bu âlimlerden bazıları.

Riddet, yani İslam’dan çıkmak ise, sevapların silmesine sebeptir. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

Manası: Allâh’a ve Rasûlüne iman etmekten ayrılıp bu hâl üzerinde ölenlerin yapmış oldukları hayırlı ameller dünyada ve âhirette geçersizdir. Onlar cehennemde azap görecekler. (El-Bekarah suresi, 217. ayet)

İmam Nevevi’nin ayırdığı gibi riddet, üçe ayırılır: itikadi küfür, ki bunlar kalpte gerçekleşir, fiilî küfür, ki bunlar azalarla gerçekleşir ve lafzi küfür, bunlar da söz ile gerçekleşir. İmam Nevevi’den hariç İbn-i Mukri, İbn-i Abidin, Buhuti ve Şeyh Muhammed İlleyş gibi başka dört mezhep âlimleri de, riddeti bu şekilde ayırmıştırlar. Bu, Rasûlullâh’ın şu sözünün doğruluğunu gösterir:

إنَّ الرجلَ ليتكَلَّمُ بالكلمةِ لا يَرَى بِهَا بَأْسًا يَهْوِى بها سَبْعِينَ خَرِيفًا فِى النار اهـ

Yani cehennemin içinde yetmiş senelik bir mesafe düşer, ki orası cehennem dibi olup gayrimüslimlere mahsustur. Bazı insanlar, konuştuklarına dikkat etmiyor ve dillerini küfrî söz konuşmaktan alıkoymuyorlar ve bir olay olduğunda veya başlarına bir bela geldiğinde hemen Allâh’a karşı geliyorlar, Allâh’a sövüyorlar, veya İslam dinine, peygamberlerden birine veya bir meleğe sövüyorlar. Böylece küfre düşüyorlar. Küfür, günahların en büyüğü olup Allâh’ın, o günah üzerinde öleni affetmediği günahtır. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ وَصَدُّواْ عَن سَبِيلِ ٱللَّهِ ثُمَّ مَاتُواْ وَهُمۡ كُفَّارٞ فَلَن يَغۡفِرَ ٱللَّهُ لَهُمۡ﴾

Manası: Muhakkak ki küfür işleyen ve başkalarını İslam’a girmekten önleyen ve bu hal üzere ölenleri Allâh bağışlamayacaktır. (Muḥammed suresi, 34. ayet)

Peki bu helaka uğramış insanlar, Allâh’a söverek veya peygamberlerle, meleklerle ve pak olan İslam diniyle alay ederek ne geçti ellerine?! Onlar ancak aşağılayıcı, yıkıcı ve zararlı olan bir hata işlemiştirler. Dil, aslana benzetilmiştir. Onu sağlama almazsan seni parçalar. İmam Zu’n Nun El-Mısri’ye şöyle sorulmuştur: “Kalbini en iyi şekilde koruyan insan kimdir?” Cevabı şöyle oldu: “Diline en iyi sahip olanıdır.”

Ey Allâh’ın kulları; dilin hacmi küçüktür lakin ondan kaynaklanabilecek suç, büyüktür. Zeki olan, dilini kendini helaka götürecek şeyler söylemekten korur. Abdullâh İbn-u Mesud’un Safa tepesine çıkıp diline hitaben şöyle söylediği rivayet edilmiştir:

Ey dil, hayırlı bir şey söyle ki, kazanasın;

Pişman olmadan önce şer söylemekten kaçın ki; kurtuluşa eresin;

Çünkü Allâh Rasûlünün şöyle buyurduğunu duydum:

أَكْثَرُ خَطَايا ابْنِ ءادَمَ فِى لِسانِهِ اهـ

Manası: Âdemoğlunun hatalarının çoğu dilindendir. (Taberani “Mucemu’l Kebir”de)
Bu hataların arasında küfür olanı da, büyük günah olanı da var. Allâh, beni de sizleri de korusun ve bizlere hayırlı son nasip etsin.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh’a karşı takvalı olun ve Allâh’tan korkun. O’nu yüceltin ve O’na itaat edin. Allâh’a itaat edene ne büyük kazanç vardır.

Müslüman kardeşim; her akıl sahibinin, Allâh‘ın ona vermiş olduğu dil nimetini Allâh’a bu nimet için şükürden ötürü hakkı söylemekte, Allâh‘ı zikretmekte, Kur’ân okumakta ve diğer hayırlı amellerde kullanması gerekir. Böylece bunun sırrı ile kalbi nurlanır ve üzerinden karanlıklar kaldırılır. Yerinde konuşmanın, övülmüş bir sıfat olduğu gibi yerinde susmak da, yine güzel bir sıfattır. Ancak dilini salıverip şeriatta helal haram ayırt etmeksizin konuşan, kendisini helaka sürükler. Din kardeşim; Allâh ile veya peygamberler, melekler veya İslam dini ile alay niteliği içeren ve böylece İslam dininden çıkartan sözlerden uyarı, bu zamanda ortaya çıkmış bir şey değildir. Mukakkak ki değerli âlimler ve imamlar ve hak ehli, meclislerinde ve kitaplarında küfürden uyarıyorlar ve buna büyük ehemmiyet gösteriyorlar. Ancak küfürden uyarmayı bu zamanda ayıp gören insanlara gelince, onlara şöyle deriz: Doğru yola geri dönün, ve söylediklerinizde Allâh’tan korkun. Âlimlerin kitaplarına ve yazılarına bakın. Orada dediklerinize karşı açık reddiyeler bulursunuz. Vehmettiğinizin inkarını bulursunuz.

Allâh‘ım, senden bizleri küfürden, büyük günahlardan ve kötü sözlerden uzak tutmanı ve bizlere namazda, şükürde ve diğer ibadetlerde yardım etmeni dileriz.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

Dua:

Kâmet getir!

Das Paradies und die Hölle 02.06.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Das Paradies und die Hölle

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Haschr, Âyah 20:

﴿لَا يَسۡتَوِيٓ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِ وَأَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۚ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِ هُمُ ٱلۡفَآئِزُونَ ٢٠﴾

Die Bedeutung lautet: Die Höllenbewohner und die Paradiesbewohner sind nicht gleich; die Paradiesbewohner sind diejenigen, die die Belohnung erhalten werden.

Brüder im Islam, der Intelligente ist derjenige, der seine Lebenszeit nutzt, um im Jenseits belohnt zu werden; und die Ziele für das Jenseits nicht wegen eines weltlichen Anlasses vernachlässigt, denn ein Teil der Menschen wird am Tag des Jüngsten Gerichts das Paradies und der andere Teil die Hölle betreten. Bruder im Islam, diese zwei Orte – und keinen Dritten – wird es geben, so achte darauf, welchen Ort du für dich wählst. Das Paradies wurde für diejenigen, die an Gott und an Seine Gesandten glaubten, bestimmt und die Hölle für diejenigen, die nicht an Gott und nicht an Seine Gesandten glauben. Was die Paradiesbewohner essen werden, wurde im Qur´ân erwähnt. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 21 und 22 der Sûrah al-Wâqi^âh:

﴿وَفَٰكِهَةٖ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ ٢٠ وَلَحۡمِ طَيۡرٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ ٢١﴾

Die Bedeutung lautet: Im Paradies gibt es für die Paradiesbewohner Früchte, die sie sich wünschen, und Fleisch vom Geflügel, das sie begehren.

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 23 und 24 der Sûrah al-Hâqqah:

﴿قُطُوفُهَا دَانِيَةٞ ٢٣ كُلُواْ وَٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَآ أَسۡلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡأَيَّامِ ٱلۡخَالِيَةِ ٢٤﴾

Die Bedeutung lautet: Die Bäume im Paradies neigen sich herunter, damit ihre Früchte gepflückt werden. Esst und trinkt als Belohnung für die guten Taten, die ihr während der vergänglichen Tage (auf der Welt) verrichtet habt.

Die Höllenbewohner aber werden etwas anderes essen. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 6 und 7 der Sûrah al-Ghâschiyah:

﴿لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ ٦ لَّا يُسۡمِنُ وَلَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ ٧﴾

Die Bedeutung lautet: Ihr Essen (das Essen der Höllenbewohner) wird Darî^ sein, es beleibt nicht und sättigt nicht.

Ad–Darî^ ist ein Baum in der Hölle, der abscheulich im Aussehen, Geruch und Geschmack ist.

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 43-46 der Sûrah ad-Dukhân:

﴿إِنَّ شَجَرَتَ ٱلزَّقُّومِ ٤٣ طَعَامُ ٱلۡأَثِيمِ ٤٤ كَٱلۡمُهۡلِ يَغۡلِي فِي ٱلۡبُطُونِ ٤٥ كَغَلۡيِ ٱلۡحَمِيمِ ٤٦﴾

Die Bedeutung lautet: Der Zaqqûm-Baum ist das Essen der Höllenbewohner; dieses kocht in den Bäuchen, wie kochendes Wasser.

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 36 und 37 der Sûrah al-Hâqqah:

﴿وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ ٣٦ لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطِ‍ُٔونَ ٣٧﴾

Die Bedeutung lautet: Das Essen der Höllenbewohner wird Ghislîn sein, das nur die Höllenbewohner essen werden. (Ghislîn ist das, was die Körper der Höllenbewohner absondern)

Brüder im Islam, die Höllenbewohner und die Paradiesbewohner sind nicht gleichzustellen, so ist auch das Getränk der Paradiesbewohner und das der Höllenbewohner nicht gleich. Die Paradiesbewohner bekommen von ar-Rahîq zu trinken. Ar-Rahîq ist eine Quelle im Paradies. Die Paradiesbewohner bekommen daraus in Behältern zu trinken, deren Inhalt mit der Flüssigkeit aus Tasnîm – einer weiteren Quelle im Paradies, mit einem hohen Stellenwert – vermischt ist.

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 25-28 der Sûrah al-Mutaffifîn:

﴿يُسۡقَوۡنَ مِن رَّحِيقٖ مَّخۡتُومٍ ٢٥ خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦ وَمِزَاجُهُۥ مِن تَسۡنِيمٍ ٢٧ عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا ٱلۡمُقَرَّبُونَ ٢٨﴾

Die Bedeutung lautet: Die Paradiesbewohner werden aus der Quelle ar-Rahîq trinken, das Getränk aus dieser Quelle befindet sich in Behältern, die mit Moschus versiegelt sind, und darum sollten die Begehrenden wetteifern, diesem wird von der Quelle Tasnîm, einer besonderen Quelle im Paradies, beigemischt sein.

Die Höllenbewohner aber werden das bis aufs höchste erhitzte Wasser trinken. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 24 und 25 der Sûrah an-Naba´:

﴿لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرۡدٗا وَلَا شَرَابًا ٢٤ إِلَّا حَمِيمٗا وَغَسَّاقٗا ٢٥﴾

Die Bedeutung lautet: Die Höllenbewohner werden keine angenehme Kühle und kein Getränk, außer Hamîm und Ghassâq, erhalten.

Al-Hamîm ist das bis aufs höchste erhitzte Getränk; und al-Ghassâq ist das, was von der Haut der Höllenbewohner herunterfließt. Die Engel geben dies den Höllenbewohnern zu trinken und es zerreißt deren Eingeweide. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Kahf, Âyah 29:

﴿وَإِن يَسۡتَغِيثُواْ يُغَاثُواْ بِمَآءٖ كَٱلۡمُهۡلِ يَشۡوِي ٱلۡوُجُوهَۚ بِئۡسَ ٱلشَّرَابُ وَسَآءَتۡ مُرۡتَفَقًا ٢٩﴾

Die Bedeutung lautet: Und wenn sie (die Höllenbewohner) um Hilfe gegen den Durst bitten, dann erhalten sie Wasser, das so ist wie geschmolzenes Erz und die Gesichter verbrüht.

Brüder im Islam, auch die Bekleidung der Paradiesbewohner und die der Höllenbewohner ist nicht gleich. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-´Insân, Âyah 21:

﴿عَٰلِيَهُمۡ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضۡرٞ وَإِسۡتَبۡرَقٞۖ وَحُلُّوٓاْ أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٖ وَسَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ شَرَابٗا طَهُورًا ٢١﴾

Die Bedeutung lautet: Sie (die Paradiesbewohner) werden grüne Kleidung aus feiner und dicker Seide und Armreifen aus Silber tragen.

Die Höllenbewohner aber werden Kleidung aus Feuer tragen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hadjdj, Âyah 19:

﴿فَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قُطِّعَتۡ لَهُمۡ ثِيَابٞ مِّن نَّارٖ يُصَبُّ مِن فَوۡقِ رُءُوسِهِمُ ٱلۡحَمِيمُ ١٩﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenigen, die nicht gläubig sind, werden Kleidung aus Feuer tragen und auf ihren Köpfen wird Wasser, das bis aufs höchste erhitzt wird, gegossen werden.

Brüder im Islam, das Aussehen der Paradiesbewohner und das der Höllenbewohner ist ebenfalls nicht gleich. Die Paradiesbewohner haben die Statur des ersten Menschen, d. h. die des Propheten Âdam: 60 Ellen groß und sieben Ellen breit. Sie haben ein schönes Aussehen, das der Schönheit des Propheten Yûsuf ähnelt. Die Höllenbewohner lässt Allâh aber größer werden, damit sie mehr Bestrafung verspüren, sogar der Zahn des Höllenbewohners wird am Tag des Jüngsten Gerichts so groß sein wie der Berg Uhud; und die Entfernung zwischen seinen beiden Schultern wird die Entfernung von drei Tagesreisen betragen. Und jedes Mal, wenn ihre Haut verbrennt, erhalten sie eine andere Haut. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Nisâ´, Âyah 56:

﴿كُلَّمَا نَضِجَتۡ جُلُودُهُم بَدَّلۡنَٰهُمۡ جُلُودًا غَيۡرَهَا لِيَذُوقُواْ ٱلۡعَذَابَۗ﴾

Die Bedeutung lautet: Jedes Mal, wenn die Haut der Höllenbewohner verbrennt, lässt Allâh sie wieder unverbrannt sein, damit sie weiter die Strafe verspüren.

Brüder im Islam, über die Höllenbewohner sagt Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah al-Mulk, Âyah 7:

﴿إِذَآ أُلۡقُواْ فِيهَا سَمِعُواْ لَهَا شَهِيقٗا وَهِيَ تَفُورُ ٧﴾

Die Bedeutung lautet: Wenn sie (die Höllenbewohner) hineingeworfen werden, dann werden sie den Schrei der Hölle hören.

Wenn der Nichtgläubige in die Hölle geworfen wird, so wie Brennholz in das große Feuer hineingeworfen wird, dann wird er das Geräusch der Hölle, das dem Eselsschrei ähnelt, hören. Die Paradiesbewohner aber werden nichts hören, was sie nicht mögen oder sie stört. Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿لَا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَلَا تَأۡثِيمًا ٢٥ إِلَّا قِيلٗا سَلَٰمٗا سَلَٰمٗا ٢٦﴾

Die Bedeutung lautet: Sie (die Paradiesbewohner) werden im Paradies nichts Verbotenes und kein Gefasel hören, sondern nur friedliche Worte.

Brüder im Islam, jeder von uns sollte sich selbst fragen, ob er sich auf das Jenseits vorbereitet hat, um zu denjenigen zu gehören, über die Allâhu Ta^âlâ in den Âyât 8-16 der Sûrah al-Ghâschiyah sagt:

﴿وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاعِمَةٞ ٨ لِّسَعۡيِهَا رَاضِيَةٞ ٩ فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ ١٠ لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ ١١ فِيهَا عَيۡنٞ جَارِيَةٞ ١٢ فِيهَا سُرُرٞ مَّرۡفُوعَةٞ ١٣ وَأَكۡوَابٞ مَّوۡضُوعَةٞ ١٤ وَنَمَارِقُ مَصۡفُوفَةٞ ١٥ وَزَرَابِيُّ مَبۡثُوثَةٌ ١٦﴾

Die Bedeutung lautet: Im Jenseits werden Geschöpfe im Wohlstand und glücklich über das sein, was sie für ihre Bemühungen erhalten, im hohen Paradies, in dem sie kein Gefasel hören werden. Darin gibt es viele Quellen, erhobene Betten, Trinkgefäße um die Quellen herum, aufgereihte Kissen und ausgebreitete Teppiche.

Und nimm dich davor in Acht, zu jenen zu gehören, über die Allâhu Ta^âlâ in den Âyât 2-7 der Sûrah al-Ghâschiyah sagt:

﴿وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ خَٰشِعَةٌ ٢ عَامِلَةٞ نَّاصِبَةٞ ٣ تَصۡلَىٰ نَارًا حَامِيَةٗ ٤ تُسۡقَىٰ مِنۡ عَيۡنٍ ءَانِيَةٖ ٥ لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ ٦ لَّا يُسۡمِنُ وَلَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ ٧﴾

Die Bedeutung lautet: Im Jenseits werden Geschöpfe erniedrigt sein, bestraft werden und in die erhitzte Hölle kommen. Ihr Essen wird Darî^ sein, es beleibt nicht und sättigt nicht.

Ein Dichter sagte sinngemäß:

Der Tod ist ein Tor, durch das jeder Mensch hindurchgehen wird, welchen Ort wird man wohl dahinter betreten?

Wenn du die guten Taten verrichtest, so wird es das Paradies sein;

und wenn nicht, dann verdienst du es die Hölle zu bewohnen.

Für die Menschen werden nur diese beiden Orte und kein Dritter bestehen, so achte darauf – in welchen willst du dich begeben?

Bruder im Islam, so achte darauf, zu welchem dieser beiden Orte deine Taten dich führen, denn im Jenseits wird man entweder im Paradies oder in der Hölle sein und die Paradiesbewohner sind nicht wie die Höllenbewohner. Bruder im Islam, schütze dich selbst und deine Angehörigen vor der Hölle, indem du den Teil der Religionslehre lernst, dessen Aneignung Allâh dir auferlegt hat; verrichte das, wozu Allâh dich verpflichtet hat und unterlasse das, was Allâh dir verboten hat, damit du im Jenseits vor dem Feuer geschützt bleibst, dessen Brennstoff Menschen und Steine sind, denn Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tahrîm, Âyah 6:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا وَقُودُهَا ٱلنَّاسُ وَٱلۡحِجَارَةُ عَلَيۡهَا مَلَٰٓئِكَةٌ غِلَاظٞ شِدَادٞ لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ مَا يُؤۡمَرُونَ ٦﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, schützt euch selbst und eure Angehörigen vor dem Höllenfeuer, dessen Brennstoff Menschen und Steine sind, das bewacht wird von großen Engeln, die keine Sünden begehen und das ausführen, was Gott ihnen befiehlt.

Möge Allâh uns vor dem Feuer schützen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الجنّةُ والنّار

الحمدُ للهِ الْمُبْدِئِ الْمُعيدِ الغنِيِّ الحمِيدِ ذِي العَفْوِ الوَاسِعِ والعِقابِ الشَّديد، من هَداهُ فهوَ السعيدُ السّديدُ وَمَنْ أَضَلَّهُ فَهُوَ الطَّريدُ البَعيدُ ومن أَرشدَهُ إلى سبيلِ النجاةِ ووَفَّقهُ فهو الرَّشيد، يَعْلَمُ ما ظهَرَ وما بطَنَ وما خفِيَ وما عَلَنَ وهو أقرَبُ إلى كلِّ مُريدٍ مِنْ حَبْلِ الوَرِيد، قَسَمَ الخلقَ قِسْمَيْنِ وجَعَلَ لَهُمْ مَنْزِلَتَيْنِ فريقٌ في الجنةِ وفريقٌ في السَّعيرِ ورَغَّبَ في ثَوابِهِ ورَهَّبَ مِنْ عِقَابِه وَللهِ الحُجَّةُ البالِغَةُ فمَنْ عَمِلَ صالِحًا فَلِنَفْسِه وَمَنْ أسَاءَ فعلَيْهَا وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ للعَبِيدِ، وأُصَلِّي وأُسَلِّمُ على سيِّدِنا محمدٍ البشيرِ النّذيرِ وعلى ءالِه وأصحابِه الطّيّبينَ الطّاهرِين، أما بعدُ عبادَ اللهِ فإنِّي أُوصِيكُمْ ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العلِيِّ العظيمِ القائِلِ في مُحكَمِ كِتابِه ﴿لَا يَسۡتَوِيٓ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِ وَأَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۚ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِ هُمُ ٱلۡفَآئِزُونَ ٢٠﴾[1] إخوةَ الإِيمانِ إِنَّ الذَّكِيَّ الفَطِنَ مَنْ تَزَوَّدَ مِنْ دُنياهُ لآخِرَتِهِ ولَمْ يَبِعْ ءاخِرَتَهُ بِعَرَضٍ مِنَ الدُّنيا، فالنَّاسُ يومَ القيامةِ قسمٌ إلى الجنَةِ وقسمٌ إلى النّارِ فهمَا دارَانِ مَا للنّاسِ غيرُهما فَانْظُرْ يا أخِي ماذَا تختارُ لنفسِكَ، فالجنَّةُ أُعِدَّتْ لِلْمُؤْمِنينَ والنّارُ أُعِدّتْ للكافرينَ ولا يَسْتَوِي أصحابُ النّارِ وأَصحابُ الجنّة، طعامُ أهلِ الجنّةِ كمَا قالَ تعالَى ﴿وَفَٰكِهَةٖ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ ٢٠ وَلَحۡمِ طَيۡرٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ ٢١﴾ وَكمَا قالَ عزّ وجلّ {قُطُوفُهَا دَانِيَةٞ ٢٣ كُلُواْ وَٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَآ أَسۡلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡأَيَّامِ ٱلۡخَالِيَةِ ٢٤﴾[2] أمّا طعامُ أهلِ النارِ فكمَا قالَ تعالى ﴿لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ ٦ لَّا يُسۡمِنُ وَلَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ ٧﴾[3] والضّريعُ شجَرٌ كريهُ المنظَرِ كريهُ الرّائحةِ وثَمَرُهُ كريهُ الطّعمِ وكما قالَ تعالى ﴿إِنَّ شَجَرَتَ ٱلزَّقُّومِ ٤٣ طَعَامُ ٱلۡأَثِيمِ ٤٤ كَٱلۡمُهۡلِ يَغۡلِي فِي ٱلۡبُطُونِ ٤٥ كَغَلۡيِ ٱلۡحَمِيمِ ٤٦﴾[4] وكما قالَ تعالى ﴿وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ ٣٦ لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطِ‍ُٔونَ ٣٧﴾[5].

إخوةَ الإيمانِ لا يَسْتَوِي أصحابُ النارِ وأصحابُ الجنةِ ولا يستوي شرابُ أهلِ الجنةِ وشرابُ أهلِ النارِ فأمّا أهلُ الجنّةِ فإنّهم يُسْقَوْنَ مِنَ الرّحيقِ وهِيَ عَيْنٌ في الجنّةِ مَشُوبَةٌ بالمسكِ بإِناءٍ مَخْتُومٍ عليهِ بالمسكِ ومَمْزُوجٌ ما فيهِ مِنْ تَسْنِيمٍ وهِيَ عَيْنٌ في الجنةِ رفيعَةُ القَدْرِ قال تعالى ﴿يُسۡقَوۡنَ مِن رَّحِيقٖ مَّخۡتُومٍ ٢٥ خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦ وَمِزَاجُهُۥ مِن تَسۡنِيمٍ ٢٧ عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا ٱلۡمُقَرَّبُونَ ٢٨﴾[6] وأمّا أهلُ النارِ فشرابُهمُ الماءُ المتناهِي في الحرارةِ قالَ تعالَى ﴿لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرۡدٗا وَلَا شَرَابًا ٢٤ إِلَّا حَمِيمٗا وَغَسَّاقٗا ٢٥﴾[7] والحميمُ هو الشرابُ الْمُتَنَاهِي فِي الحرَارَةِ والغَسَّاقُ ما يَسيلُ مِنْ جُلودِ أَهْلِ النّارِ تَسقِيهِمْ إيّاهُ ملائكةُ العذابِ فتتَقَطَّعُ أمعاؤُهم قالَ تعالَى ﴿وَإِن يَسۡتَغِيثُواْ يُغَاثُواْ بِمَآءٖ كَٱلۡمُهۡلِ يَشۡوِي ٱلۡوُجُوهَۚ بِئۡسَ ٱلشَّرَابُ وَسَآءَتۡ مُرۡتَفَقًا ٢٩﴾[8] إخوةَ الإيمانِ وَلا يَسْتَوِي لباسُ أهلِ الجنةِ ولباسُ أهلِ النّارِ فأمّا أهلُ الجنةِ فثيابُهمُ الحريرُ والسُّنْدُسُ والإِسْتَبْرَقُ قالَ تعالى ﴿عَٰلِيَهُمۡ﴾ أي فوقَهُم ﴿ثِيَابُ سُندُسٍ﴾ أَيِ الثِّيابُ الرَّقيقَةُ مِنَ الدِّيباجِ وَهُوَ الحريرُ ﴿خُضۡرٞ وَإِسۡتَبۡرَقٞۖ﴾ وهُوَ مَا غَلُظَ مِنَ الدِّيباج ﴿وَحُلُّوٓاْ أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٖ وَسَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ شَرَابٗا طَهُورًا ٢١﴾[9] وَأَمّا أهلُ النّارِ فثيابُهم مِنْ نَارٍ قالَ تعالى ﴿فَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قُطِّعَتۡ لَهُمۡ ثِيَابٞ مِّن نَّارٖ يُصَبُّ مِن فَوۡقِ رُءُوسِهِمُ ٱلۡحَمِيمُ ١٩﴾[10]

إخوةَ الإيمانِ لا تَسْتَوي هيئَةُ أهلِ الجنّةِ وهيئَةُ أهلِ النَّار، فأمّا أهلُ الجنّةِ فَإِنّهُمْ علَى صُورَةِ أبيهِمْ ءادَمَ عليهِ السّلامُ سِتّونَ ذِرَاعًا طولا في عَرْضِ سَبْعَةِ أَذْرُعٍ حِسانُ الوُجوهِ يُشْبِهُونَ يُوسفَ الصِّدّيقَ في الجمالِ وأمّا أهلُ النّارِ فإنّ اللهَ يَزِيدُ في أحجامِهِمْ لِيَزْدَادُوا عذَابًا حتّى يكونَ ضِرْسُ الكافرِ يومَ القيامَةِ كجَبَلِ أُحُدٍ وما بَيْنَ مَنْكِبَيْهِ مسيرَةُ ثلاثةِ أَيّامٍ وكلما أَنْضَجَتْ جلودَهُم النارُ كُسُوا جُلودًا غيرَها قالَ تعالَى ﴿كُلَّمَا نَضِجَتۡ جُلُودُهُم بَدَّلۡنَٰهُمۡ جُلُودًا غَيۡرَهَا لِيَذُوقُواْ ٱلۡعَذَابَۗ﴾[11].

إخوةَ الإِيمانِ قالَ ربُّنا تباركَ وتعالَى عن أصحابِ النَّارِ ﴿إِذَآ أُلۡقُواْ فِيهَا سَمِعُواْ لَهَا شَهِيقٗا وَهِيَ تَفُورُ ٧﴾[12] فإنَّ الكفارَ إذا أُلْقُوا في جَهنّمَ طُرِحُوا فيهَا كمَا يُطْرَحُ الحَطَبُ في النَّارِ العَظِيمَةِ فَيَسْمَعُونَ لِجَهَنَّمَ شهيقًا صوتًا شَديدًا مُنْكَرًا كصَوْتِ الحِمارِ لِشِدَّةِ تَوَقُّدِها وغَليانِها وأمَّا أَهْلُ الجنَّةِ فإِنَّهُمْ لا يَسْمَعونَ فيهَا بَاطِلا وَلا مَأْثَمًا وَلا مَا يُزعِجُهُمْ قالَ تعالَى ﴿لَا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَلَا تَأۡثِيمًا ٢٥ إِلَّا قِيلٗا سَلَٰمٗا سَلَٰمٗا ٢٦﴾[13]

إخوةَ الإيمانِ لِيُحَاسِبْ كُلٌّ مِنَّا نَفْسَهُ وَلْيَنْظُرْ هَلْ أَعَدَّ الزَّادَ ليَوْمِ المعادِ ليكونَ مِنَ الذينَ وَرَدَ فيهِم ﴿وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاعِمَةٞ ٨ لِّسَعۡيِهَا رَاضِيَةٞ ٩ فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ ١٠ لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ ١١ فِيهَا عَيۡنٞ جَارِيَةٞ ١٢ فِيهَا سُرُرٞ مَّرۡفُوعَةٞ ١٣ وَأَكۡوَابٞ مَّوۡضُوعَةٞ ١٤ وَنَمَارِقُ مَصۡفُوفَةٞ ١٥ وَزَرَابِيُّ مَبۡثُوثَةٌ ١٦﴾[14] وخَشْيَةَ أنْ يكونَ مِمَّنْ وَرَدَ فيهِمْ ﴿وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ خَٰشِعَةٌ ٢ عَامِلَةٞ نَّاصِبَةٞ ٣ تَصۡلَىٰ نَارًا حَامِيَةٗ ٤ تُسۡقَىٰ مِنۡ عَيۡنٍ ءَانِيَةٖ ٥ لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ ٦ لَّا يُسۡمِنُ وَلَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ ٧﴾[15]

الموتُ بابٌ وكُلُّ النّاسِ دَاخِلُهُ فلَيْتَ شِعْرِيَ بعدَ البَابِ مَا الدّارُ

الدارُ جنَّةُ عَدْنِ إِنْ عَمِلْتَ بِمَا يُرضِي الإِلهَ وَإِنْ فَرَّطْتَ فَالنَّارُ

هُمَا مَصيرانِ مَا لِلْمَرْءِ غيرُهُما فَانْظُرْ لِنَفْسِكَ مَاذَا أَنْتَ تَخْتَارُ

فانظرْ أَخِي المسلم ماذا أعددتَ وَلأيِّ دَارٍ تَهَيَّأْتَ فلَيْسَ فِي الآخرةِ دَارٌ إلا جنَّةٌ أو نارٌ ولا يَسْتَوِي أصحابُ الجنَّةِ وأصحابُ النارِ وقِ نَفْسَكَ وأهلكَ النارَ بتعلُّمِ ما افْتَرضَ اللهُ عِلْمَهُ مِنْ عِلْمِ الدينِ وأَدِّ مَا افْتَرَضَ اللهُ عليكَ واجْتَنِبْ مَا نَهاكَ عنهُ لِتَسْلَمَ في الآخرةِ مِنْ نَارٍ وَقودُها الناسُ والحجارَةُ فقَدْ قالَ ربُّنا تبارك وتعالى ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا وَقُودُهَا ٱلنَّاسُ وَٱلۡحِجَارَةُ عَلَيۡهَا مَلَٰٓئِكَةٌ غِلَاظٞ شِدَادٞ لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ مَا يُؤۡمَرُونَ ٦﴾ أجارَنِي اللهُ وإِيّاكُمْ مِنْ النارِ.

هذا وأستغفرُ اللهَ لي ولكم.

الخُطبةُ الثانيةُ

اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهم بِجاهِ نَبِيِّكَ محمَّدٍ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهم استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة الحشر.[1]

سورة الحاقة.[2]

سورة الغاشية.[3]

سورة الدخان.[4]

سورة الحاقة.[5]

سورة المطففين.[6]

سورة النبأ.[7]

سورة الكهف.[8]

سورة الإنسان.[9]

سورة الحج.[10]

سورة النساء.[11]

سورة الملك.[12]

سورة الواقعة.[13]

سورة الغاشية.[14]

سورة الغاشية.[15]

Türkisch

Cuma Hutbesi

CENNET VE CEHENNEM

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekanı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ El-Ḥaşr sûresi’nin 20. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿لَا يَسۡتَوِيٓ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِ وَأَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۚ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِ هُمُ ٱلۡفَآئِزُونَ ٢٠﴾

Manası: Cehennem ehli ile cennet ehli bir olmaz. Cennet ehli muratlarına ermişlerdir, mutluluk içinde olanlardır.

Müslüman kardeşlerim, akıllı olan kişi ahirette mükafatlanmak için dünyayı fırsat bilen kişidir. Ahiretteki mükafatı dünyalık bir menfaatına tercih etmez. Bilir ki kıyamet gününde insanların bir kısmı cennete girecek, bir kısmı ise cehenneme girecektir.

Müslüman kardeşim, yalnız bu iki yer olacaktır. Gidebilinecek üçüncü bir yer olmayacaktır. O halde hangi yeri seçtiğine dikkat et. Cennet iman edenler içindir. Cehennem ise iman etmeyenler içindir. Cennet ehlinin ne yiyerek nimetleneceği Kur’ân’da bildirilmektedir.

Allâh-u Teâlâ El-Vâkiah sûresinin 20. ve 21. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

﴿وَفَٰكِهَةٖ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ ٢٠ وَلَحۡمِ طَيۡرٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ ٢١﴾

Manası: Meyve beğendiklerinden, kuş eti istediklerindendir.

Allâh-u Teâlâ El-Ḥâkkah sûresinin 23. ve 24. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

Manası: Devşirmeleri (meyveleri) yakındadır. Yiyin, için, afiyet olsun; geçmiş günlerde (dünyada) yaptıklarınıza karşılık olarak!

Cehennem ehli başka birşey yiyeceklerdir.

Allâh-u Teâlâ El-Ğâşiyeh sûresinin 6. ve 7. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

﴿لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ ٦ لَّا يُسۡمِنُ وَلَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ ٧﴾

Manası: (Cehennem ehlinin) Darî’ adındaki bitkiden başka yiyecekleri yoktur. Ne besler, ne de açlıktan kurtarır.

Ed–Darî’ cehennemde bulunan, görüntüsü, kokusu ve tadı çok kötü olan bir ağaçtır.

Allâh-u Teâlâ ed-Duhân sûresinin 43.-46. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

Manası: Şüphesiz zakkum ağacı, günaha düşkün olanın yemeğidir. Erimiş maden gibi karınlarında kaynar, kaynar suyun kaynaması gibi.

Allâh-u Teâlâ El-Ḥâkkah sûresinin 36. ve 37. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

﴿وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ ٣٦ لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطِ‍ُٔونَ ٣٧﴾

Manası: Ğislîn’den başka bir yiyecek yoktur, onu günahkar canilerden başka kimse yemez. (Ayette geçen ğislîn’in manası cehennem ehlinin bedenlerinden çıkan irin demektir)

Müslüman kardeşlerim, cehennem ehli ile cennet ehli bir değildir, o halde cennet ehlinin içeceği ile cehennem ehlinin içeceğide aynı değildir. Cennet ehli Er-Rahîk’den içerler. Er-Rahîk cennetin kaynaklarındandır. Cennet ehli ondan içeceklerini alırlar. Bardakları tesnîm ile doldurulmuştur. Tesnîm cennetin bir başka kaynağıdır.

Allâh-u Teâlâ El-Mutaffifîn sûresinin 25.-28. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

Manası: Onlara mühürlenmiş halis bir şaraptan (içecekten) sunulur. Onun (içiminin) sonu bir misktir (ağızda misk gibi koku bırakır). İşte yarışanlar, bunun için yarışsınlar! Hem katkısı tesnîm’dendir. Bir kaynak ki yakınlaştırılmış olanlar onunla içerler.

Cehennem ehli ise son derece kaynatılmış sudan içeceklerdir.

Allâh-u Teâlâ en-Nebe’ sûresinin 24. ve 25. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

﴿لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرۡدٗا وَلَا شَرَابًا ٢٤ إِلَّا حَمِيمٗا وَغَسَّاقٗا ٢٥﴾

Manası: Ne bir serinlik, ne de bir içecek tadacaklar. Ancak onlara el-Ḥamîm ve el-Ğassâk vardır.

Ayette geçen Ḥamîm son derece kaynatılmış su manasındadır. El-Ğassâk ise cehennem ehlinin tenlerinden akacak olan irine denir.

Allâh-u Teâlâ El-Kehf sûresinin 29. ayet-i kerîmesinde şöyle buyuruyor:

Manası: (Susuzluktan) imdat dileyecek olsalar imdatlarına, erimiş maden gibi yüzleri haşlayan bir su ile cevap verilir. Ne fena bir içecek ve ne kötü bir kalma yeridir.

Müslüman kardeşlerim, cennet ehlinin kıyafetiyle cehennem ehlinin kıyafeti aynı değildir.

Allâh-u Teâlâ El-İnsân suresi’nin 21. ayetinde şöyle buyuruyor:

Manası: (O Cennet ehlinin) üstlerinde ince ve kalın ipekten yeşil elbiseler vardır. Gümüş bileziklerle süsleneceklerdir. Rableri onlara tertemiz bir içecek içirtecektir.

Cehennem ehli ise ateşten kıyafetler giyeceklerdir.

Allâh-u Teâlâ El-Ḥacc sûresinin 19. ayet-i kerîmesinde şöyle buyuruyor:

﴿فَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ قُطِّعَتۡ لَهُمۡ ثِيَابٞ مِّن نَّارٖ يُصَبُّ مِن فَوۡقِ رُءُوسِهِمُ ٱلۡحَمِيمُ ١٩﴾

Manası: O’nu inkar edenler için ateşten elbiseler biçilmiştir. Başlarının üstünden kaynar su dökülür.

Müslüman kardeşlerim, cennet ehlinin görünüşüyle cehennem ehlinin görünüşü bir değildir. Cennet ehli ilk insan olan Âdem aleyhisselâm gibi 60 arşın uzunluğunda ve 7 arşın genişliğinde olacaklardır. Suretleri Yûsuf Peygamberin güzelliğine benzer bir güzellikte olacaktır.

Cehennem ehlinin bedenleri ise daha çok azabı hissetmeleri için büyütülecektir. İman etmeyenin bir dişi kıyamet gününde Uḥud dağı kadar büyük olacak ve iki omuzunun arası üç günlük mesafe kadar olacaktır. Tenleri eriyecek ve eriyen tenlerinin yerine yenisi verilecektir.

Allâh-u Teâlâ En-Nisâ’ sûresinin 56. ayet-i kerîmesinde şöyle buyuruyor:

﴿كُلَّمَا نَضِجَتۡ جُلُودُهُم بَدَّلۡنَٰهُمۡ جُلُودًا غَيۡرَهَا لِيَذُوقُواْ ٱلۡعَذَابَۗ﴾

Manası: Derileri yanıp döküldükçe, azabı tatmaları için onların derilerini yenileyeceğiz.

Allâh-u Teâlâ cehennem ehli hakkında El-Mulk sûresinin 7. ayet-i kerîmesinde şöyle buyuruyor:

﴿إِذَآ أُلۡقُواْ فِيهَا سَمِعُواْ لَهَا شَهِيقٗا وَهِيَ تَفُورُ ٧﴾

Manası: Oraya atıldıklarında, onun kaynarken çıkardığı korkunç uğultuyu işitirler.

İman etmeden ölmüş olan kişiler odunun büyük bir ateşe atıldığı gibi cehenneme atıldıklarında cehennemin şiddetli kızarmasından ve kaynamasından dolayı onun eşeğin anırmasına benzer bir ses çıkardığını duyacaklar. Cennet ehli ise hoş olmayan ve onları rahatsız edecek hiçbir şey duymayacaklardır.

Allâh-u Teâlâ El-Vâkiah sûresinin 25. ve 26. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

﴿لَا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَلَا تَأۡثِيمًا ٢٥ إِلَّا قِيلٗا سَلَٰمٗا سَلَٰمٗا ٢٦﴾

Manası: (O Cennet ehli) orada ne boş bir laf işitirler, ne de günaha sokacak birşey. Tek işittikleri huzurlu şeyler olacak.

Müslüman kardeşlerim, herkes kendine, Allâh’ın Kur’ân’da bildirdiği kişilerden olmak için ahirete hazır olup olmadığını bir sorsun.

Allâh-u Teâlâ El-Ğâşiyeh sûresinin 8-16. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

Manası: Kimi yüzler de o gün mutludur. Yaptıklarından dolayı hoşnuttur. Yüksek bir cennettedir. Orada anlamsız bir kelime işitilmez. Orada devamlı akan pınarlar, yükseklere kurulmuş tahtlar, içeceklerle dolu küpler, sıra sıra dizilmiş koltuklar, yastıklar ve serilmiş nefis döşemeler vardır.

Ve kendini Allâh’ın Kur’ân’da bildirdiği şu kişiler olmaktan koru:

Allâh-u Teâlâ el-Ğâşiyeh sûresinin 2-7. ayet-i kerîmelerinde şöyle buyuruyor:

Manası: Bir takım yüzler, o gün eğilmiş, zillete düşmüştür. Çalışmış, fakat boşuna yorulmuştur. Kızgın bir ateşe yollanırlar. Son derece kızgın bir kaynaktan içirilirler. Darî’adındaki bitkiden başka yiyecekleri yoktur. Ne besler, ne açlıktan kurtarır.

Bir şair meâlen şöyle buyurmuştur:

Ölüm herkesin geçeceği bir kapıdır.

Kim bilir geçtiğinde nereye varacaksın.

İyi amelleri yaparsan yerin cennet olur.

Yapmaz isen cehennemde yanmayı hakedersin.

İnsanlar için yanlızca bu iki yer olacak. Gidebilecekleri üçüncü bir yer olmayacak. O halde hangisinde olmak istediğine dikkat et.

Müslüman kardeşlerim, amellerinin seni hangi yere götüreceğine dikkat et, çünkü âhirette insan ya cennette olacak yada cehennemde ve cennet ehli cehennem ehli gibi değildir.

Müslüman kardeşlerim, kendinizi ve ehlinizi Allâh’ın emrettiği din ilmini öğrenerek cehennemden koruyun. Allâh’ın emrettiklerini yerine getirin ve Allâh’ın yasakladıklarından kendinizi uzak tutun ki ahirette yakıtı insanlar ve taşlar olan cehennemden korunmuş olasınız.

Allâh-u Teâlâ Et-Tehrîm sûresinin 6. ayet-i kerîmesinde şöyle buyuruyor:

Manası: Ey iman edenler! Kendinizi ve ehlinizi yakıtı insanlar ve taşlar olan cehennem ateşinden koruyun. Onun başında gayet şiddetli, Allah’ın kendilerine buyurduklarına asla karşı gelmeyen ve emredildikleri şeyi yapan melekleri vardır.

Allâh bizleri cehennem ateşinden korusun.

İkinci Hutbe

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmek ile emretmiştir.

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmek ile emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayet

Dua:

Kâmet getir!

Schütze dein Kind 26.05.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Schütze dein Kind

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir danken Ihm, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat. Er ist der Ewige, Der ohne Ort existiert. Er ist Derjenige, Der die Geschöpfe erschuf und die Zeit vorherbestimmte. Erhaben ist Gott, Dem nichts und niemand gleicht. Er ist der Allhörende und der Allsehende. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad, Diener und Gesandter Gottes ist. As-Salâtu was-Salâmu für ihn und alle anderen Propheten und Gesandten.
Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.
Befolgt den edlen Qur´ân und bleibt standhaft auf dem rechten Weg, denn die Welt samt ihrer Genüsse ist vergänglich, somit wird derjenige ein Sieger sein, der von der Hölle ferngehalten und ins Paradies geführt wird. Allâhu Ta^âlâ hat uns befohlen, uns und unsere Angehörigen vor dem Höllenfeuer zu schützen, indem Er in der Sûrah at-Tahrîm, Âyah 6 gesagt hat:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا وَقُودُهَا ٱلنَّاسُ وَٱلۡحِجَارَةُ عَلَيۡهَا مَلَٰٓئِكَةٌ غِلَاظٞ شِدَادٞ لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ مَا يُؤۡمَرُونَ ٦﴾
Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, schützt euch selbst und eure Angehörigen vor dem Höllenfeuer, dessen Brennstoff Menschen und Steine sind, das bewacht wird von großen Engeln, die keine Sünden begehen und das ausführen, was Gott ihnen befiehlt.
Die Welt ist der Ort der Praxis und im Jenseits erfolgt die Entlohnung, also Wohl demjenigen, der praktiziert und sich damit selbst sowie diejenigen, für die er verantwortlich ist, schützt, um im Jenseits glückselig zu sein. Bruder im Islam, wenn du Gutes tust, dann ist das zu deinem Vorteil, und wenn du deine Angehörigen und dein Kind schützt, dann schützt du dich selbst damit. Allâh ist nicht derjenige, der durch den Gehorsam der Gehorsamen, Glauben der Gläubigen, Ungehorsam der Ungehorsamen oder Unglauben der Ungläubigen profitiert bzw. Verlust erleidet, denn Allâh braucht nichts und niemanden. Bruder im Islam, wenn du hinsichtlich dir selbst und deiner Kinder Gottesfürchtig bist, dann werden deine Kinder von denen sein, die nach deinem Tod Bittgebete für dich sprechen; und von denen sein, auf die die von Muslim überlieferte Aussage des Propheten ﷺ zutrifft:
وَلَدٌ صَالِحٌ يَدْعُو لَهُ
Die Bedeutung lautet: … von einem rechtschaffenen Kind, das Bittgebete für ihn ausspricht.
Die Gewohnheit vieler Eltern unserer Zeit ist aber, dass sie unbesorgt sind, ganz gleich in welchen Kreisen ihre Kinder verkehren oder mit welchen jungen Menschen sie sich angefreundet haben. Sie sind unbesorgt und fragen ihre Kinder nicht, sogar fällt es ihnen nicht ein, sie nach dem Gottgehorsam zu fragen oder sie vor den Sünden zu warnen.
Der ehemalige Mufti von Beirut asch-Schaykh Mustafâ Nadjâ, möge Allâh ihm gnädig sein, sagte: Das Kind ist vor dem Erreichen der Volljährigkeit auf der Fitrah; sein Herz ist frei von Ablenkungen. Mit was du das Kind auch beschäftigst, es nimmt dieses auf. Danach ist es nicht mehr bereit, etwas anderes zu akzeptieren, wie ein Gefäß, welches gefüllt ist und keinen Platz mehr für etwas anderes hat.
Wenn jemand um die Hand deiner Tochter anhält, dann informierst du dich genau über ihn; so auch wenn dein Sohn um die Hand einer Frau anhalten möchte – du und deine Ehefrau erkundigt euch genau nach ihr und ihrer Familie. Es ist vorrangiger, sich über die Freunde der Kinder zu informieren, denn wenn der Freund des Kindes unanständig sein sollte, dann wird es sich die Unanständigkeit aneignen. Sollte die Freundin deiner Tochter die islamischen Anstandsregeln befolgen, dann wird die Freundin sich dementsprechend auswirken und deine Tochter wird dieses wiederspiegeln. Keiner von uns wünscht sich, dass sein Kind ein Mitglied in einer Gruppe von Unanständigen ist oder zu den Lasten der Gesellschaft gehört.
Allâhu Ta^âlâ hat uns im edlen Qur´ân befohlen, uns selbst und unsere Angehörigen vor dem Höllenfeuer zu schützen, indem Er in der Sûrah at-Tahrîm, Âyah 6 gesagt hat:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا﴾
Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, schützt euch selbst und eure Angehörigen vor dem Höllenfeuer.
Der edle Gefährte ^Aliyy Ibn Abî Tâlib, Radiya l-Lâhu ^Anh, hat diese Âyah erläutert, indem er gesagt hat: Lernt das Gute – d. h. die Religionslehre – und lehrt es eure Kinder.
Bruder im Islam, wenn du deine Kinder schützen möchtest, dann wisse, wer sie etwas im Namen der Religion lehrt und was sie gelehrt werden. Wichtig ist, dass dein Kind die unverfälschten Lehren des Islam lernt und nicht, dass man es durch ein unkontrolliertes Senden in irgendeine Moschee der Gefahr aussetzt, auf Menschen zu treffen, die ihm mit ihrem verschleierten Aufruf verheerende Ideologien vermitteln.
Achte darauf, an wen sich dein Kind in der Moschee, in der Schule oder in seinem Sportverein wendet. Achte darauf, an welchen sportlichen und gesellschaftlichen Aktivitäten dein Kind teilnimmt, denn einige davon fungieren als Schleier für gefährliche Aktivitäten, um die Gesellschaft zu verderben und zu zerstören.
Bruder im Islam, du wirst am Tag des Jüngsten Gerichts gefragt werden, ob du verrichtet hast, was du bezüglich deiner Kinder verrichten musst. Viele Eltern tadeln das Kind, wenn es seine Kleidung verschmutzt, tadeln es aber nicht, wenn es Allâh, die Religion oder den Qur´ân beschimpft.
Bruder im Islam, der Gesandte Gottes ﷺ sagte:
كُلّكُمْ رَاعٍ وَكُلُّكُمْ مَسْؤُولٌ عَنْ رَعِيَّتِهِ
Die Bedeutung lautet: Jeder von euch ist ein Hüter und jeder von euch trägt eine Verantwortung für das, was er hütet.
Also: Hast du die Antwort auf die Frage, die dir an jenem Tag gestellt wird, vorbereitet?
Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.
Die zweite Ansprache
Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.
Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As-Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.
Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.
Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As-Salât und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.
Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:
﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾
O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:
﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾
Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.
O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.
Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s-Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

احفظ ولدك

الحمدُ للهِ الواحِدِ الأَحَدِ الفَرْدِ الصَّمدِ الذي لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ ولم يكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ. أَحْمَدُهُ تعالَى وأَسْتَهْدِيهِ وأَشْكُرُه وَأَسْتَرْشِدُهُ وَأَتُوبُ إليه وأعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا وسيئاتِ أعمالِنا. مَنْ يهدِ اللهُ فَهو المهتدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَن تجدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا. والصلاةُ والسلامُ علَى سَيِّدِنا وَحَبِيبِنا وَعَظِيمِنا وقَائِدِنا وقُرَّةِ أعيُنِنا محمّدٍ مَنْ بَعَثَهُ اللهُ رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ هَاديًا ومُبَشِّرًا ونذيرًا ودَاعِيًا إلَى اللهِ بِإِذْنِهِ سِرَاجًا وَهَّاجًا وَقَمَرًا مُنِيرًا. وأشهدُ أَنْ لَا إلهَ إلَّا اللهُ وحدَه لا شريكَ لَهُ وأشهدُ أنّ سَيِّدَنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفيُّهُ وَخليلُهُ صلَواتُ رَبِّي وسَلَامُهُ علَيْهِ وعلَى ءالِه وصَحْبِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ.

أمَّا بعدُ أَيُّهَا الأَحِبَّةُ المسلمونَ فَأُوصِي نَفْسِي وَإِيَّاكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ والسَّيْرِ علَى نَهْجِ كِتَابِهِ الكَرِيمِ وَالثَّبَاتِ علَى صِراطِهِ الْمُسْتَقِيمِ فَإِنَّ هذهِ الدنيا زَائِلَةٌ ومَلَذَّاتُها ذَاهِبَةٌ وَالفَائِزُ مَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ، وقَدْ أَمَرَنَا رَبُّنا بِأَنْ نَقِيَ أَنْفُسَنَا وَأَهْلِينَا النَّارَ فَقَالَ عَزَّ مِنْ قَائِلٍ في سورةِ التَّحْرِيمِ ﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا وَقُودُهَا ٱلنَّاسُ وَٱلۡحِجَارَةُ عَلَيۡهَا مَلَٰٓئِكَةٌ غِلَاظٞ شِدَادٞ لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ مَا يُؤۡمَرُونَ ٦﴾.

هذهِ الدنيا دارُ عَمَلٍ وَالآخِرَةُ دَارُ جَزاءٍ، فَطُوبَى لِمَنْ عَمِلَ لآخِرَتِهِ فَحَفِظَ نَفْسَهُ وَمَنْ هُوَ مَسْؤُولٌ عَنْهُمْ يَوْمَ القِيَامَةِ. فَإِنْ أَنْتَ عَمِلْتَ الخيرَ أَخِي المسلمَ فَإِنَّما لِنَفْسِكَ تَعْمَلُ، وَإِنْ أَنْتَ حَفِظْتَ أَهْلَكَ وَوَلَدَكَ فَإِنَّما نَفْسَكَ تَحْفَظُ، واللهُ تعالى لا يَنْتَفِعُ بِطَاعَةِ الطَّائِعِينَ وَإِيمَانِ الْمُؤْمِنينَ كمَا لَا يَتَضَرَّرُ بِمَعْصِيَةِ العَاصِينَ وَلَا يَتَأَذَّى بِكُفْرِ الكَافِرينَ فَاللهُ غَنِيٌّ عَنِ العَالَمِينَ.

أخي المسلم، إِنْ أَنْتَ اتَّقَيْتَ اللهَ في نَفْسِكَ وَأَوْلادِكَ كَانَ أولادُكَ من بَعْدِكَ يَدْعُونَ لَكَ، وَيَنْطَبِقُ علَيْهِمْ ما قَالَهُ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم وَلَدٌ صَالِحٌ يَدْعُو لَهُ[1] اهـ أَمَّا مَا جَرَتْ علَيْهِ عَادَةُ كثيرينَ مِنَ الآبَاءِ والأُمَّهَاتِ في زَمَانِنا أَنْ لَا يَكْتَرِثُوا في أَيِّ مُجْتَمَعٍ انْخَرَطَ أَوْلادُهُمْ أَوْ بِأَيِّ زُمْرَةٍ مِنَ الشُّبَانِ والشَّابَّاتِ اخْتَلَطُوا، لَا يَكْتَرِثُونَ وَلَا يَسْأَلونَ بَلْ لَا يَخْطُرُ بِبَالِهِمْ أَنْ يَسْأَلُوهُمْ عَنِ الطَّاعَةِ أَوْ أَنْ يُحَذِّرُوهُمْ مِنَ الْمَعْصِيَةِ.

وَقَدْ قَالَ مُفْتِي بَيْروتَ الأَسْبَقُ الشيخُ مُصطَفَى نَجَا رَحِمَهُ اللهُ والوَلَدُ قَبْلَ البُلُوغِ يَكُونُ على الفِطْرَةِ وَقَلْبُهُ يَكُونُ خَالِيًا مِنَ الشَّواغِلِ فَمَهْمَا شَغَلْتَهُ بِهِ يَتَمَكَّنُ مِنْهُ وَلَا يَعُودُ فِيهِ بَعْدَ ذَلِكَ مُتَّسَعٌ لِقَبُولِ غَيْرِهِ كَالْإِنَاءِ إِذَا مُلِئَ بِشَىءٍ لا يَعُودُ لِشَىءٍ ءَاخَرَ مَحَلٌّ فِيهِ اهـ

أخي المسلم إِنَّكَ حِينَمَا يَأْتِي خَاطِبٌ لِابْنَتِكَ تَبْعَثُ هُنَا وَهُنَاكَ تَسْأَلُ مَنْ يَسْتَقْصِي لَكَ عَنْهُ وَمَنْ يَسْتَعْلِمُ. وَكذلكَ إِنْ جَاءَكَ وَلَدُكَ يُريدُكَ أَنْ تَخْطُبَ لَهُ فُلانةَ تُسارِعُ أَنْتَ وَزَوْجَتُكَ لِلسُّؤالِ عَنْهَا وَعَنْ أَخْلَاقِهَا وَعَنْ أُمِّهَا وَأَبِيهَا وَأَحْوَالِ أُسْرَتِهَا فَمِنْ بَابِ أَوْلَى عَلَى كُلٍّ مِنَّا أَنْ يَهْتَمَّ لِأَوْلَادِهِ مَنْ يُصَاحِبُونَ فَإِنْ كَانَ الصاحبُ مِمَّنْ يَجْنَحُ إلَى الرَّذِيلَةِ تَرَى الوَلَدَ اكْتَسَبَ مِنْهُ الرَّذَائِلَ، وَإِنْ كَانَتْ مَنْ تُصَادِقُ ابْنَتَكَ وَتُوَجِّهُهَا تَجْنَحُ نَحْوَ الحِشْمَةِ الدِّينِيَّةِ تَرَى ابْنَتَكَ صُورَةً تَعْكِسُ ذَلِكَ، وَلَيْسَ فِينَا مَنْ يَرْغَبُ أَنْ يكونَ أولادُهُ مَوَائِدَ لِلرَّذِيلَةِ وَلَا أَنْ يكُونُوا أَعْضَاءً في فِرْقَةٍ لِلرَّذائِلِ وَلَا أَنْ يكونوا أعضاءً في فِرْقَةٍ لِلرَّذائِلِ ولا أَنْ يكونوا عَالَةً وَلَا حُثَالَةً في الْمُجْتَمَعِ.

وَقَدْ أَمَرَنَا اللهُ تبارك وتعالى في القرءانِ الكريمِ بِحِفْظِ النفسِ والأَهْلِ مِنَ النارِ فقالَ ﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا﴾[2]. وهذهِ الآيَةُ الكريمةُ فَسَّرَهَا سيدُنا عَلِيُّ بنُ طَالِبٍ رَضِيَ اللهُ عنهُ وَكَرَّمَ وَجْهَهُ بِقَوْلِهِ عَلِّمُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمُ الخَيْرَ[3] اهـ أَيْ عِلْمَ الدِّينِ.

أَخِي المسلمَ إِنْ أَرَدتَ أَنْ تَحْفَظَ أَولادَكَ فَاعْرِفْ مَنْ يُعَلِّمُهُمْ بِاسْمِ الدِّينِ وَمَاذَا يُعْلَّمُونَ.

إِنْ كُنْتَ مِمَّنْ يُرِيدُ صِيَانَةَ أَهْلِهِ فَاعْرِفْ إلَى مَنْ يَذْهَبُونَ في الْمَسَاجِدِ. الْمُهِمُّ أَنْ يَتَعَلَّمَ وَلَدُكَ العِلْمَ الصحيحَ لَا مُجَرَّد تَرْكِهِ لِيَذْهَبَ إلى المسجدِ وَيَلْتَقِي بَعْضَ القَنَّاصِينَ أَدْعِيَاءِ الدَّعْوَةِ الذينَ قَدْ يَجُرُّونَ وَلَدَكَ لِأَفْكَارٍ هَدَّامَةٍ وَمَخَاطِرَ جَمَّةٍ.

انْتَبِهْ إلَى مَنْ يَلْجَأُ وَلَدُكَ في الْمَسَاجِدِ. انْتَبِهْ إلَى مَنْ يَلجأُ وَلدُكَ في الْمَدَارِسِ. انتبهْ إلى منْ يلجأُ ولدُك في النَّوادِي. انتَبِهْ إلَى مَنْ يُشارِكُ ولدُك في النشاطاتِ الرياضيةِ والاجتماعيةِ وغيرِها فَإِنَّ بَعْضَ الأَنْشِطَةِ تَمْوِيهٌ لِنَشَاطَاتٍ خَطِيرَةٍ يَتَسَتَّرُونَ بِها وَهُمْ كَالذِّئْبِ الذِي يَتَحَايَلُ علَى أَوْلادِنا لِيَلْتَهِمَهُمْ وَيَجُرَّهُمْ لِمَفَاسِدَ تَهْدِمُ وَتُدَمِّرُ الْمُجْتَمَعَ وَالوَطَنَ.

أَخِي المسلمَ سَتُسْأَلُ يومَ القِيَامَةِ هَلْ قُمْتَ بِمَا أَوْجَبَ اللهُ عَلَيْكَ تُجاهَ أَوْلادِكَ. كَثِيرٌ مِنَ الآبَاءِ وَالأُمَّهَاتِ يُوَبِّخُونَ أَوْلَادَهُمْ لِأَجْلِ تَوْسِيخِ الثِّيابِ وَلَا يُوَبِّخُونَ الوَلَدَ إِذَا سَبَّ اللهَ أوِ الدِّينَ أَوِ الرَّبَّ أَوِ القُرْءَانَ.

أَخِي المسلمَ قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم كُلَّكُمْ رَاعٍ وَكُلُّكُمْ مَسْؤُولٌ عَنْ رَعِيَّتِهِ[4] اهـ فَانْظُرْ هَلْ أَعْدَدْتَ جَوَابَكَ لِذَلِكَ اليَوْمِ أَوْ أَنَّكَ عَنْ ذَلِكَ غَافِلٌ.

أَقُولُ قَولي هذَا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ العَظِيمَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبة الثانية

الحمدُ للهِ ربِّ العالمينَ والصلاةُ والسلامُ علَى سيدِنا محمدٍ الأمينِ وعلَى ءالِهِ وَصَحْبِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرِينَ. وأشهدُ أن لا إله اللهُ الْمَلِكُ الحَقُّ الْمُبِينُ وأشهدُ أن محمدًا رَسُولُ اللهِ الصَّادِقُ الوَعْدِ الأَمِينُ صَلَوَاتُ رَبِي وَسَلَامُهُ عليهِ وعلَى ءَالِهِ وَصَحْبِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرينَ.

أَمَّا بعدُ عِبادَ اللهِ اتَّقُوا اللهَ في السِّرِّ والعَلَنِ فَإِنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ، واعلَموا بأنَّ الله أمرَكُمْ بأمْرٍ عظيمٍ أمرَكُمْ بالصلاة والسلام على نبيِّهِ الكريم فقال ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[5] اللهُمَّ صَلِّ على محمَّدٍ وعلى ءالِ محمَّدٍ كمَا صلّيتَ على إبراهيمَ وعلى ءالِ إبراهيمَ إنك حميدٌ مَجِيدٌ. اللهمَّ بارِكْ على محمَّدٍ وعلى ءالِ محمَّدٍ كمَا بارَكْتَ على إبراهيمَ وعلى ءالِ إبراهيمَ إنَّكَ حميدٌ مجيدٌ.

اللهمَّ يا رَبَّنَا إِنَّا دَعْوَنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعَاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لَنَا ذُنوبَنا وَإِسْرَافَنا في أَمْرِنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِئَاتِنا وَتَوَلَّنَا بِرَحْمَتِكَ وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ يَا رَبَّ العَالَمِينَ. اللهمَّ أَصْلِحْ نُفُوسَنَا وَءَاتِ نُفوسَنا تَقْوَاهَا وَزَكِّهَا أَنْتَ خَيْرُ مَنْ زَكَّاهَا. اللهمَّ أَكْرِمْنَا بِزِيَارَةِ الحَبِيبِ الْمُصْطَفَى عليهِ الصَّلَاةُ والسلامُ وأَكْرِمْنَا بِرُؤْيَتِهِ اللَّيْلَةَ وفي كُلِّ ليلَةٍ في الْمَنَامِ، اللهمَّ شَفِّعْهُ فِينَا يَا رَبَّ العالمينَ يَا رَحِيمُ يَا غَفَّارُ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ. وَاغْفِرِ اللهمَّ لِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ الأَحْيَاءِ مِنْهُمْ وَالأَمْوَاتِ إِنَّكَ سَمِيعٌ قَرِيبٌ مُجِيبُ الدَّعَوَاتِ. اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصَّلاة.

رواه مسلم في صحيحه.[1]

سورة التحريم ءاية 6.[2]

ذكره السيوطي في الدر المنثور مع زيادة وأدبوهم.[3]

رواه البخاري في صحيحه.[4]

سورة الأحزاب.[5]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Çocuğunu Koru

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı, Kur’ân-ı Kerîm’in yolundan gitmeyi ve doğru yolda sabit kalmayı tavsiye ederim. Muhakkak ki dünya ve lezzetleri geçicidir ve kazançlı olan, cehennem ateşinden korunan ve cennete girdirilendir. Rabbimiz Allâh, bizlere Kur’ân-ı Kerîm’de, kendimizi ve ehlimizi Cehennem ateşinden korumamızı emrediyor. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

Manası: Ey iman edenler! Kendinizi ve ehlinizi yakıtı insanlar ve taşlar olan cehennem ateşinden koruyun. Onun başında gayet şiddetli, Allâh’ın kendilerine buyurduklarına asla karşı gelmeyen ve emredildikleri şeyi yapan melekler vardır. (Et-Taḥrîm suresi, 6. ayet)

Bu dünya amel yeridir, ahiret ise hesap yeridir. Ne mutlu ahireti için çalışan ve kendisini ve Kıyamet Günü’nde mesul olduğu kişileri koruyana. Ey kardeşim; sen hayır işlediğinde bunu kendin için yapmaktasın. Ehlini ve çocuklarını korumakla kendini korumuş olursun. Allâh’a, günahkarların günahları ve gayrımüslimlerin küfründen dolayı bir zarar gelmediği gibi, itaat edenlerin taatleri ve mü’minlerin imanından ötürü de bir fayda gelmez. Muhakkak ki Allâh hiçbir şeye muhtaç değildir.

Müslüman kardeşim; eğer sen kendi nefsinle ilgili ve çocuklarınla ilgili Allâh’a karşı takvalı olursan, çocukların senden sonra senin için duada bulunurlar. Bu da peygamber efendimizin şu hadisi kapsamı altındadır:

وَلَدٌ صَالِحٌ يَدْعُو لَهُ

Manası: Onun için dua eden salih bir çocuk. (Muslim, Sahih’inde)

Günümüzde birçok anne ve babaların adeti ise şu şekildedir: Onlar çocuklarının hangi toplumlara katıldıklarını veya ne tür genç gruplara karıştıklarını umursamazlar. Ne umursarlar ne de sorarlar. Hatta çocuklarına hayırlı ameller hakkında sormaları veya onları günahtan uyarmaları akıllarına bile gelmez.

Geçmişte Beyrut müftüsü olan Şeyh Mustafa Necâ (Allâh ona rahmet eylesin) şöyle buyurmuştur: “Henüz buluğa varmamış çocuk fıtrat üzerindedir. Kalbi ise meşguliyetten arınıktır. Çocuğunu ne ile meşgul edersen, o şeyi sağlam bir şekilde kabul eder ve sonrasında kalbinde başka şeyleri kabul etmeye geniş yer kalmaz. Tıpkı bir tas gibi; içerisini bir şeyle doldurursan başka bir şeye yer kalmaz.

Kızını istemeye gelen birisi olduğunda, oraya buraya kimin senin için onun hakkında araştırıp bilgi toplayabileceğini soruyorsun. Yine oğlun gelip, senden falanca kızı onun için istemeyi talep ettiğinde, sen ve eşin, kız hakkında, ahlakı hakkında, annesi, babası ve ailesinin hâli hakkında sormayı geciktirmiyorsunuz. Öyleyse, her birimizin hayli hayli çocuklarının kiminle arkadaşlık kurduğu hususunda ilgilenmesi gerekir. Arkadaşı rezilliğe sapan birisi ise, çocuğun ondan bu rezillikleri kaptığını görürsün. Örneğin kızının arkadaşı dini terbiyeye meyil ediyorsa, bu sıfatların kızına da yansıdığını görürsün. Hiçbirimiz, çocuklarımızın rezil sıfatlara sahip olmalarını ve rezil bir durumda olan grupların bir parçası ve yaşadıkları topluma faydaları olmayan ve alt tabakadan olan kötü insanlardan olmalarını istemeyiz.

Allâh-u Teâlâ bizlere Kur’ân-ı Kerîm’de, kendimizi ve ehlimizi cehennem ateşinden korumamızı emrediyor. O, Azze ve Celle, şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا﴾

Manası: Ey iman edenler! Kendinizi ve ehlinizi (yakıtı insanlar ve taşlar olan) cehennem ateşinden koruyun. (Et-Taḥrîm suresi, 6. ayet)

Bu Ayet-i Kerîme’yi İmam Ali (Radiyallâhu anhu ve kerrame vecheh) şu sözüyle tefsir etmiştir: Hayrı (din ilmini) öğrenin ve ehlinize öğretin.

Müslüman kardeşim; çocuklarını korumak istersen, onlara kimin din adı altında neleri öğrettiğini araştır ve öğren. Mühim olan, çocuğunun gerçek din ilmini öğrenmesidir. Dolayısıyla mesele sadece çocuğu belirli bir camiye göndermekle bitmiyor, zira dikkat etmeme durumunda çocuğun dava yaptıklarını iddia eden kişilerle tanışır ve onlar çocuğuna yıkıcı fikirlerini aşılayıp onu tehlikelere sürükleyebilirler. Çocuğunun camide kime başvurduğuna dikkat et. Çocuğunun okullarda kime başvurduğuna dikkat et. Çocuğunun derneklerde kime başvurduğunu dikkat et. Çocuğunun spor ve toplumsal faaliyetleri kapsamında kimlere katıldığına dikkat et. Zira bazı faaliyetler tehlikeli girişimleri gizlemektedir. Bu tür işleri yapan insanlar, çocuklarımızı tuzağa düşürmek isteyen kurtlar gibidirler. Hedefleri çocuklarımızı bozmak ve onları, toplumu ve vatanı yıkan kötü şeylere sürüklemektir.

Müslüman kardeşim; Kıyamet Günü’nde, çocukların ile ilgili Allâh’ın sana farz kılmış olduğu şeyler hakkında sorulacaksın. Birçok anne baba çocuklarını, elbiselerini kirletmelerinden dolayı azarlıyorlar. Ancak çocukları Allâh’a, İslam dinine veya Kur’ân-ı Kerîm’e sövdüklerinde, onları azarlamıyorlar.

Müslüman kardeşim; peygamber efendimiz Muḥammedﷺ şöyle buyurmuştur:

كُلّكُمْ رَاعٍ وَكُلُّكُمْ مَسْؤُولٌ عَنْ رَعِيَّتِهِ

Manası: Her biriniz çobansınız ve her biriniz sürüsünden sorumludur.

Öyleyse bir bak; Kıyamet Günü için bunun cevabını hazırladın mı, yoksa bu hususta gafil misin?

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfâr ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Die Muslime werden im Jenseits Allâh, den Erhabenen, sehen 19.05.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Muslime werden im Jenseits Allâh, den Erhabenen, sehen

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Yûnus, Âyât 25 und 26:

﴿وَٱللَّهُ يَدۡعُوٓاْ إِلَىٰ دَارِ ٱلسَّلَٰمِ وَيَهۡدِي مَن يَشَآءُ إِلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ ٢٥ ۞لِّلَّذِينَ أَحۡسَنُواْ ٱلۡحُسۡنَىٰ وَزِيَادَةٞۖ وَلَا يَرۡهَقُ وُجُوهَهُمۡ قَتَرٞ وَلَا ذِلَّةٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٦﴾

Die Bedeutung lautet: Der Islam zeigt den Weg zum Paradies und Allâh leitet recht, wen Er will. Denen, die Gutes verrichten, wird Gutes zuteilwerden und noch mehr. Weder Betrübnis noch Schmach werden ihre Gesichter bedecken, diese sind die Bewohner des Paradieses und sie werden unendlich darin bleiben.

Brüder im Islam, der Islam zeigt, wie ihr das Paradies erreicht. Das Paradies ist der Ort, den Allâh für die Belohnung der Gläubigen vorherbestimmte und Allâh leitet recht – wen Er will. Dann geht der Rechtgeleitete den richtigen Weg, welcher der Grund dafür ist, dass die Liebe von Allâh diesem Geschöpf zuteilwird und dieser Weg ist der, der ins Paradies führt.

Brüder im Islam, der große Gewinn ist der Gewinn im Jenseits und der Glückliche ist derjenige, der dort zu den Gewinnern gehören wird und der Weg dazu ist die Gottesfurcht, d. h. das Verrichten der Pflichten und das Unterlassen des Verbotenen. Derjenige, der auf der Welt Gutes leistet, wird dafür Gutes im Jenseits erhalten und noch mehr, wie Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿لِّلَّذِينَ أَحۡسَنُواْ ٱلۡحُسۡنَىٰ وَزِيَادَةٞۖ وَلَا يَرۡهَقُ وُجُوهَهُمۡ قَتَرٞ وَلَا ذِلَّةٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٦﴾

Die Bedeutung lautet: Denen, die Gutes verrichten, wird Gutes zuteilwerden und noch mehr. Weder Betrübnis noch Schmach werden ihre Gesichter bedecken, diese sind die Bewohner des Paradieses und sie werden unendlich darin bleiben.

„Denen, die Gutes verrichten“ bedeutet jene, die die Pflichten so verrichten, wie Allâh sie auferlegte und das unterlassen, was Allâh verboten hat. Diesen versprach Allâh Gutes und das ist das Paradies. „Und noch mehr“ bedeutet, eine zusätzliche Belohnung, die sie im Paradies bekommen werden, nämlich, dass sie Allâh sehen werden, ohne Ähnlichkeiten mit den Geschöpfen und nicht so, wie man ein Geschöpf sieht. Die Bewohner des Paradieses werden Allâh sehen, jedoch ohne Wie, ohne Ort und ohne Richtung, weil Allâh nichts und niemandem ähnelt. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah asch-Schûrâ, Âyah 11:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ähnelt nichts und niemandem.

Allâh ist kein Körper und ähnelt nicht den Körpern, Er ist nicht vorstellbar und ähnelt nicht den Geschöpfen, alles was man sich vorstellt, ähnelt Allâh nicht. Allâh ähnelt nicht den Menschen, nicht den Djinn, nicht den Himmeln, nicht den Erden, nicht der Luft und nicht dem Feuer.

Brüder im Islam, dass die Bewohner des Paradieses Allâh sehen werden, ist die größte Belohnung, denn nichts ist den Bewohnern des Paradieses lieber, als dass sie Allâh sehen. Es wurde überliefert, dass einige von ihnen einmal wöchentlich und andere täglich zweimal Allâh, den Erhabenen, sehen werden, jeder gemäß seines Ranges bei Allâh, denn die Belohnungen der Bewohner des Paradieses sind unterschiedlich und entsprechend ihrer verrichteten guten Taten.

Dass die Muslime, nach ihrem Eintritt ins Paradies, Allâh sehen werden, ist in der Religion erwiesen und darüber herrscht Übereinstimmung bei Ahlu s-Sunnah wal-Djamâ^ah, somit ist dessen Verleugnen verboten. Ein Beweis für diese Belohnung sind die Âyât 22 und 23 der Sûrah al-Qiyâmah, in denen Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ ٢٢ إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ ٢٣﴾

Die Bedeutung lautet: Die Bewohner des Paradieses werden schöne und strahlende Gesichter haben und sie werden Gott, den Erhabenen, (ohne Wie, ohne Ort, ohne Richtung und ohne Abstand) sehen.

Ein weiterer Beweis hierfür ist die von Imâm Muslim überlieferte Aussage des Propheten Muhammad ﷺ:

إِنَّكُمْ سَتَرَوْنَ رَبَّكُمْ يَومَ القِيامَةِ كَمَا تَرَوْنَ القَمَرَ ليلَةَ البَدْرِ لا تَضَامُّونَ فِي رُؤْيَتِهِ

Die Bedeutung lautet: Ihr werdet (während ihr im Paradies seid) euren Schöpfer sehen, ohne daran zu zweifeln, dass Dieser euer Schöpfer ist, so wie ihr beim Anblick des Vollmondes nicht daran zweifelt, dass dieser der Vollmond ist.

Allâh wird dem Sehvermögen der Muslime Kraft geben, sodass sie dann Allâh sehen werden – ohne Richtung und ohne Ort, wie Imâm Abû Hanîfah darauf hinwies indem er sagte: „Dass die Bewohner des Paradieses Allâh ohne Richtung, ohne Ähnlichkeiten mit den Geschöpfen und ohne Wie sehen werden, ist erwiesen.“

Die Worte des Propheten ﷺ, wovon die Bedeutung ist „ohne daran zu zweifeln, dass Dieser euer Schöpfer ist, so wie ihr beim Anblick des Vollmondes nicht daran zweifelt, dass dieser der Vollmond ist“, bedeuten nicht, dass Allâh dem Mond ähneln würde. Allâh ist darüber erhaben. Der Prophet ﷺ hat damit verdeutlicht, dass die Gläubigen, wenn sie Allâh sehen werden, nicht daran zweifeln werden, dass Derjenige, Den sie sehen, Allâh ist. Er hat dieses mit der Gewissheit desjenigen verglichen, der den Mond in einer wolkenlosen Vollmondnacht sieht und keinen Zweifel daran hat, dass es sich um den Mond handelt. Denn sie werden Denjenigen sehen, Der nichts und niemandem ähnelt. So lautet die Bedeutung dieser Aussage und nicht, wie sich ein unwissender Mensch, der den richtigen Glauben an Gott nicht lernte, einbildete. Denn als dieser diese Aussage hörte, nahm er den Glauben an, dass Allâh dem Mond ähnlich wäre und dieser Glaube führt aus dem Islam heraus, weil er die Bedeutung der Âyah 11 der Sûrah asch-Schûrâ „Allâh ähnelt nichts und niemandem“ verleugnet. Allâh leitete diesen Menschen jedoch später recht, denn er fragte irgendwann einen Gelehrten nach der Bedeutung dieser Aussage, der ihm die richtige Bedeutung lehrte. Dieser Mann nahm den richtigen Glauben an und trat, mit dem Aussprechen des Glaubensbekenntnisses, wieder in den Islam ein. Gepriesen sei Allâh.

Brüder im Islam, die soeben genannte Erklärung der Aussage wurde von den Gelehrten der Ahlu s-Sunnah erwähnt und diese geht aus der von Imâm al-Bukhâriyy überlieferten Aussage des Propheten Muhammad ﷺ hervor:

يا رسولَ اللهِ هَلْ نَرَى رَبَّنَا يَوْمَ القِيَامَةِ قَالَهَلْ تُمارُونَ وَالْمِرْيَةُ الشَّكُّ ـــ فِي القَمَرِ ليلةَ البَدْرِ لَيْسَ دُونَهُ سَحَابٌ قالُوا لا يَا رَسُولَ اللهِ قالَ فَهَلْ تُمارُونَ في الشَّمسِ ليسَ دُونَها سَحَابٌ قَالُوا لا قَالَ فَإِنَّكُمْ تَرَوْنَهُ كَذَلِكَ

Die Bedeutung lautet: Einige Menschen fragten: O Gesandter Gottes, werden wir im Paradies Allâh sehen? Der Gesandte antwortete: Zweifelt ihr am Mond, wenn ihr ihn in einer wolkenlosen Vollmondnacht erblickt? Sie sagten: Nein, o Gesandter Gottes. Der Gesandte sagte: Zweifelt ihr an der Sonne, wenn ihr sie wolkenlos erblickt? Sie sagten: Nein! Er sagte: So werdet ihr, so wie ihr nicht daran zweifelt, Allâh sehen, ohne daran zu zweifeln, dass Derjenige, Den ihr seht, Allâh ist.

Der Hadîth-Gelehrte Ibn Hadjar al-^Asqalâniyy sagte im Buch Fathu l-Bârî: Der Prophet deutete in diesem Hadîth auf die Zweifellosigkeit und Mühelosigkeit hin und Imâm al-Bayhaqiyy sagte, dass Schaykh Abu t–Tayyiba s-Su^lûkiyy in der Erklärung von diesem Hadîth sagte, dass die Bewohner des Paradieses Allâh sehen werden, ohne sich in einer Richtung zu versammeln und ohne sich aneinander zu drängen, weil sie Allâh ohne Ort sehen werden.

Die Gläubigen werden im Paradies Allâh sehen, jedoch nicht so, wie man ein Geschöpf sieht: Nicht in vorderer Richtung, nicht in hinterer Richtung, nicht in oberer Richtung, nicht in unterer Richtung, nicht in rechter Richtung und nicht in linker Richtung. Dies bedeutet, dass die Muslime Allâh sehen werden, ohne dass Allâh in einer bestimmten Richtung oder in allen Richtungen wäre, weil alle Richtungen Geschöpfe sind. Weil alle Richtungen von Allâh erschaffen wurden und Allâh existierte – bevor Er die Richtungen erschuf – ohne Richtung. So auch alle Orte, sie wurden von Allâh erschaffen. Allâh existierte
– bevor Er die Orte erschuf – ohne Ort und existiert – nachdem er die Richtungen und Orte erschuf – ohne Sich zu verändern, ohne Richtung und ohne Ort.

Möge Allâh die Gelehrten von Ahlu s-Sunnah, die uns aufklärten, belohnen und möge Er den Propheten Muhammad ﷺ, der zum Richtigen aufrief, belohnen und uns mit ihm im Paradies versammelt sein lassen.

Wir bitten Allâh darum, uns bei der Verrichtung der guten Taten erfolgreich sein zu lassen, uns ein gutes Ende zu bescheren, uns ins Paradies eintreten zu lassen und es uns bescheren, Ihn, den Erhabenen, im Paradies zu sehen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast, Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur‘ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

عن الرؤيةِ للهِ تعالَى فِي الآخِرَة

إنَّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه، ونَعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِيَ لهُ، وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ، وأشهَدُ أَنَّ محمدًا عبدُه ورَسُولُهُ وَصَفِيُّهُ وحَبِيبُهُ مَنْ بَعَثَهُ اللهُ رَحْمَةً لِلعالَمِينَ هادِيًا ومُبَشِّرًا ونذيرًا بَلَّغَ الرِّسالَةَ وأَدَّى الأَمانَةَ ونَصَحَ الأُمَّةَ فَصَلَّى اللهُ علَى نَبِيِّنا محمَّدٍ وعلى ءالِهِ وصَحْبِهِ وسلَّمَ وجَزَاهُ اللهُ عنَّا خيرَ ما جَزَى نَبِيًّا مِنْ أَنْبِيائِهِ.

أَمَّا بعدُ أَيُّها الأحبَّةُ فَأُوصيكُمْ ونَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظيمِ والعَمَلِ لِلفَوْزِ بِالآخِرَةِ فَإِنَّ اللهَ سبحانَهُ يقولُ في كِتابِهِ الكَريمِ ﴿وَٱللَّهُ يَدۡعُوٓاْ إِلَىٰ دَارِ ٱلسَّلَٰمِ وَيَهۡدِي مَن يَشَآءُ إِلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ ٢٥ ۞لِّلَّذِينَ أَحۡسَنُواْ ٱلۡحُسۡنَىٰ وَزِيَادَةٞۖ وَلَا يَرۡهَقُ وُجُوهَهُمۡ قَتَرٞ وَلَا ذِلَّةٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٦﴾[1]

إخوةَ الإِيمانِ اللهُ يَدعُوكُمْ إلَى دارِ السلامِ، شَرعُ اللهِ تعالَى يَدُلُّكُمْ علَى سبيلِ الوُصولِ إلى دَارِ السلامِ، وهيَ الجنَّةُ التِي أَعَدَّها اللهُ لِلْمُؤْمِنِينَ به، واللهُ يَهدِي مَنْ يَشَاءُ مِنْ خَلْقِهِ فَيُوَفِّقُه لإِصابَةِ الطريقِ الْمُسْتَقِيمِ الذِي جَعَلَهُ جَلَّ ثَناؤُهُ سَبَبًا لِلْوُصُولِ إلَى رِضَاهُ، وطريقًا لِمَنْ سَلَكَ فيهِ إلَى جِنَانِهِ وكَرامَتِهِ.

إخوةَ الإيمانِ إنَّ الفَوْزَ الحقيقِيَّ هُوَ الفَوْزُ في الآخِرَةِ والسَّعيد مَنْ فَازَ هُناكَ والطريق إلى ذلكَ هُوَ التَّقْوَى أي أدَاءُ الطاعاتِ واجتِنَابُ الْمُنْكَراتِ فَمَنْ أحسَنَ في هذِهِ الدُّنيا فَلَهُ الْحُسْنَى وزيادَةٌ كما قالَ عزَّ مِنْ قَائِلٍ ﴿لِّلَّذِينَ أَحۡسَنُواْ ٱلۡحُسۡنَىٰ وَزِيَادَةٞۖ وَلَا يَرۡهَقُ وُجُوهَهُمۡ قَتَرٞ وَلَا ذِلَّةٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٦﴾[2]

أي الذينَ أَحْسَنُوا بِالقِيامِ بِما أَوْجَبَهُ اللهُ عليهِمْ مِنَ الأَعْمَالِ والكَفِّ عمَّا نهاهُمْ عنهُ مِنَ الْمَعاصِي وَعَدَهُمُ اللهُ بِالْحُسْنَى وهِيَ الجنَّةُ وأمَّا الزِّيادَةُ فهِيَ نعيمٌ زائِدٌ يَحْصُلُونَ عليهِ وَهُمْ فِي الجنَّةِ وهُوَ رُؤْيَةُ اللهِ تعالَى بِلا تَشْبِيهٍ، يَرَوْنَه لا كَمَا يُرَى الْمَخْلُوقُ، يَرَوْنَهُ بِلا كَيْفٍ، يَرَوْنَهُ بِلا مَكانٍ، يَرَوْنَهُ بِلا جِهَةٍ لأنَّهُ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾[3] ليسَ جِسْمًا وَلا يُشْبِهُ الأَجْسَامَ، لا تُدْرِكُهُ الأَفْهَامُ ولا تَبْلُغُهُ الأَوْهَامُ وَلا يُشْبِهُ الأَنَامَ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبَالِكَ فَاللهُ بِخِلافِ ذَلِكَ أَيْ لا يُشْبِهُ ذلكَ لا يُشْبِهُ الإِنْسَ وَلا الجِنَّ وَلا السَّمَاءَ ولا الأَرْضَ ولا الهوَاءَ وَلا النَّارَ.

إخوةَ الإيمانِ رُؤْيَةُ اللهِ هِيَ أَعْظَمُ نَعِيمِ أَهْلِ الجنَّةِ فَلَيْسَ شَىْءٌ أَحَبَّ إلَى أَهْلِ الجنَّةِ مِنْ رُؤْيَةِ اللهِ وَقَدْ وَرَدَ أَنَّ بَعضَهُمْ يَرَوْنَ اللهَ في الأُسْبُوعِ مَرَّةً وبعضَهُمْ يَرَوْنَهُ سُبحانَهُ كلَّ يَومٍ مَرَّتَيْنِ كُلٌّ بِحَسَبِ دَرَجَتِهِ وَعُلُوِّ مَقَامِهِ عندَ اللهِ لأنَّ نَعيمَ أَهْلِ الجنَّةِ مُتَفَاوِتٌ وذَلِكَ علَى حَسَبِ مَا قَدَّمَ الشخصُ مِنَ الأَعْمَالِ.

وهذهِ الرُّؤْيةُ لِلْمُؤْمنينَ بعدَ دُخولِهِمُ الجنَّةَ ثَابِتَةٌ فِي الشَّرعِ مُجْمَعٌ علَيْهَا بَيْنَ أهْلِ السُّنةِ والجماعةِ فَلا يَجوزُ نَفْيُها ويَدُلُّ علَى ذلكَ قولُ اللهِ تعالَى ﴿وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ ٢٢ إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ ٢٣﴾[4] وكذلكَ قولُه صلى الله عليه وسلم فيمَا رواهُ مُسلمٌ في صَحِيحِه إِنَّكُمْ سَتَرَوْنَ رَبَّكُمْ يَومَ القِيامَةِ كَمَا تَرَوْنَ القَمَرَ ليلَةَ البَدْرِ لا تَضَامُّونَ فِي رُؤْيَتِهِ اﻫ أَيْ لا تَتَزَاحمُونَ في رُؤْيَتِهِ وذَلكَ لأَنَّ رؤيةَ اللهِ لا تَكُونُ بِالْمُقَابَلَةِ والْمُواجهَةِ إِنَّما اللهُ يَكْشِفُ الحِجَابَ عَنْ أَبْصَارِ الْمُؤْمِنِينَ أَي يُعْطِي المؤمِنِينَ فِي أَبْصَارِهِمْ قُوَّةً يَرَوْنَ بِهَا اللهَ بِلا جِهَةٍ وَلا مَكَانٍ كَمَا نَبَّهَ علَى ذلكَ الإمامُ أبو حنيفَةَ رَضِيَ الله عنه فإنهُ قالَ وَلِقَاءُ اللهِ لأَهْلِ الجنَّةِ ـــ أَيْ رؤيَتُهُمْ للهِ ـــ بِلا جِهَةٍ ولا تَشْبِيهٍ وَلا كَيْفٍ حَقٌّ اﻫ وليسَ معنَى قولِهِ صلى الله عليه وسلم إِنَّكُمْ سَتَرَوْنَ رَبَّكُمْ يَومَ القِيامَةِ كَمَا تَرَوْنَ القَمَرَ ليلَةَ البَدْرِ اﻫ أَنَّ اللهَ سبحانَهُ يُشبِهُ القَمَرَ حَاشَا وَكَلا إِنَّما النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم شبَّهَ رُؤْيَتَنَا للهِ مِنْ حَيْثُ عَدَمُ الشَّكِّ بِرُؤْيَةِ القَمَرِ ليلَةَ البَدْرِ وَلَمْ يُشَبِّهِ اللهَ تعالَى بِالقَمَرِ، فكمَا أَنَّ مُبْصِرَ القَمَرِ لَيْلَةَ البَدْرِ لَيْسَ دُونَهُ سَحَابٌ لا يَشُكُّ أَنَّ الذِي رَءاهُ هُوَ القَمَرُ كذَلِكَ المؤمِنونَ عندَمَا يَرَوْنَ اللهَ تعالَى يرَوْنَهُ رُؤْيَةً لا يَكُونُ عليهِمْ فِيهَا اشْتِبَاهٌ فَلا يَشُكُّونَ هلِ الذِي رَأَوْهُ هو اللهُ أَوْ غَيْرُه لأَنَّهُمْ يَرَوْنَ مَنْ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىءٌ، هذَا معنَى الحدِيثِ. وليسَ الأمرُ كما توهَّمَ بعضُ الْجُهَّالِ مِمَّنْ لَمْ يَتَعَلَّمْ عِلْمَ التوحيدِ فإِنَّهُ لَمَّا سَمِعَ هذَا الحديثَ اعْتَقَدَ أَنَّ اللهَ يُشْبِهُ القَمَرَ وذَلِكَ كُفْرٌ بِاللهِ تعالَى لأنهُ تكذيبٌ لقولِهِ تعالَى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾[5] ولكنَّ اللهَ يَسَّرَ لهُ الخيرَ فَسَأَلَ بعضَ العُلَمَاءِ عَنْ ذَلكَ فَبَيَّنَ لَهُ الصَّوابَ فَرَجَعَ إلَى الإِسْلامِ بِالشَّهادَتَيْنِ وللهِ الحَمْد.

إخوةَ الإيمانِ هذَا التَّفْسيرُ الذِي ذَكَرْنَاهُ نَصَّ عليهِ عُلماءُ أَهلِ السنةِ والجماعةِ وهو يُفْهَمُ مِنْ رِوايَةِ البُخَارِيِّ لِهَذَا الحديثِ فَفِيهِ أَنَّ الناسَ قالوا يا رسولَ اللهِ هَلْ نَرَى رَبَّنَا يَوْمَ القِيَامَةِ قَالَ هَلْ تُمارُونَ ـــ وَالْمِرْيَةُ الشَّكُّ ـــ فِي القَمَرِ ليلةَ البَدْرِ لَيْسَ دُونَهُ سَحَابٌ قالُوا لا يَا رَسُولَ اللهِ قالَ فَهَلْ تُمارُونَ في الشَّمسِ ليسَ دُونَها سَحَابٌ قَالُوا لا قَالَ فَإِنَّكُمْ تَرَوْنَهُ كَذَلِكَ اهـ قالَ الحافظُ ابنُ حَجَرٍ العَسْقَلانِيُّ فِي فَتْحِ البَارِي قَولُهُ (تَرَوْنَهُ كَذَلِكَ) المرادُ تَشْبِيهُ الرُّؤيةِ بِالرُّؤْيَةِ فِي الوُضُوحِ وَزَوَالِ الشَّكِ ورَفْعِ الْمَشَقَّةِ والاختِلافِ وقالَ البيهقيُّ سَمِعْتُ الشيخَ أبَا الطَّيِّبِ الصُعْلُوكيَّ يَقُولُ „تَضامُّونَ بِتَشديدِ الميمِ يُريدُ لا تَجْتَمِعُونَ لِرُؤْيَتِهِ فِي جِهَةٍ ولا يَنْضَمُّ بَعْضُكُمْ إلَى بَعْضٍ فَإِنَّهُ ـــ أَيِ اللهَ ـــ لا يُرَى في جِهَة“ اهـ فَرُؤْيتُنا للهِ تعالَى لَيْسَتْ كَرُؤْيَةِ المخلوقاتِ في جِهَةِ أَمَامٍ أَوْ خَلْفٍ أَوْ فَوقٍ أو تَحتٍ أو يمينٍ أو شِمالٍ بَلْ يَرَاهُ المؤمِنُونَ مِنْ غَيرِ أَنْ يَكُونَ سبحانَهُ في جِهَةٍ واحِدَةٍ وَمِنْ غَيْرِ أَنْ يَكونَ في كُلِّ الجِهَاتِ لأَنَّ الجهاتِ كلَّهَا مَخْلُوقَةٌ خَلَقَهَا اللهُ وكانَ قَبْلَهَا بِلا جِهَةٍ وَالأَمَاكِنَ كُلَّهَا مَخْلُوقَةٌ خلقَها اللهُ وكانَ قبلَهَا بِلا مَكَانٍ وَهُوَ بَعْدَ خَلْقِ الجِهَاتِ وَالأَمَاكِنِ لا يَتَغَيَّرُ مَوْجُودٌ بِلا جِهَةٍ وَلا مَكَانٍ.

فَجَزَى اللهُ عنَّا عُلَمَاءَ أَهْلِ السُّنةِ الذينَ بَيَّنُوا خَيْرًا وجَزَى اللهُ عَنَّا نَبِيَّنَا محمَّدًا الدَّاعِيَ إلَى الحقِّ خَيْرًا وَجَمَعَنَا بهِ في عِلِّيِّينَ.

واللهَ تعالَى نَسْأَلُ أَنْ يُوَفِّقَنَا إلَى صَالِحِ الأَعْمَالِ وَأَنْ يَخْتِمَ لَنَا بِخَيْرٍ ويُدْخِلَنَا الفِرْدَوْسَ الأَعْلَى بِرَحْمَتِهِ وَيُكْرِمَنَا بِرُؤْيَةِ ذَاتِهِ الكَريمِ لِنَنْعَمَ بِذَلكَ معَ الْمُتَنَعِّمِينَ. وأستغفرُ اللهَ لِي ولَكم.

الخطبةُ الثانيةُ

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ رَبَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة يونس/25 ـ 26.[1]

سورة يونس/26.[2]

سورة الشورى/11.[3]

سورة القيامة/22ـ23.[4]

1 سورة الشورى/11.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Ahirette Allâh-u Teâlâ’yı Görmek

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekanı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

Yûnus Suresi

Ey Mü’min kardeşlerim, bu ayet-i kerime’den anlaşıldığı üzere islam, sizleri „Dâru’s-Selâm“a ulaştıran yolu gösterir. Allâh, dilediğini doğru yola hidayet eder. Güzel amellerde bulunanlar için cennet ve bir de ziyâde vardır. Onların yüzlerine ne bir kara bulaşır, ne de bir zillet. İşte onlar cennet ehlidirler. Onlar orada ebedîyen kalacaklardır.

„Dâru’s-Selâm“, Allâh’ın, mü’min kulları için hazırladığı cennettir. Allâh, yaratılmışlardan istediğini hidayete erdirir ve onu doğru yolu bulmasında muvaffak eyler. O öyle bir yoldur ki, onu Allâh, rızasına ulaşılması için bir sebep ve cennete götüren bir yol kılmıştır.

Mü’min kardeşlerim, şüphesiz ki hakiki kurtuluş ahiretteki kurtuluştur ve mesud kişi orada kurtuluşa erendir. Ahirette kurtuluşa götürecek yol ise, takvadır. Takva ise farzları yerine getirmek ve haramlardan kaçınmaktır. Bu dünyada güzel amellerde bulunanlara ahirette cennet ve bir de ziyâde vardır. Allâh-u Teâlâ’nın Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurduğu gibi:

Yûnus Suresi

Manası: „Güzel amellerde bulunanlar için cennet ve bir de ziyâde vardır. Onların yüzlerine ne bir kara bulaşır, ne de bir zillet. İşte onlar cennet ehlidirler. Onlar orada ebedîyen kalacaklardır.“

Yani Allâh’ın farz kılmış olduğu amelleri güzel bir şekilde yerine getiren ve nehyettiği günahlardan da uzak duranlara Allâh cenneti hazırlamıştır. Ziyâdeye gelince ise o, cennette onlara ziyade olarak verilecek ‘Allâh-u Teâlâ’yı hiçbir şeye benzetmeksizin görme’ nimetidir. Cennet ehli Allâh-u Teâlâ’yı görecek; fakat yaratıkları gördükleri gibi değil. Onlar Allâh’ı keyfiyetsiz, mekansız ve yönsüz olarak görecek; zira O’nun benzeri yoktur. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾

Manası: Allâh hiçbir şeye benzemez.

Allâh, cisim değildir ve cisimlere benzemez. O, akılla düşünülecek veya hayal edilecek gibi değildir. O, yaratıklara benzemez. Aklına ve hayaline ne gelirse gelsin Allâh-u Teâlâ ona benzemez. Allâh; insana, cine, göğe, yere, havaya ve ateşe benzemez.

Mü’min kardeşlerim, Allâh’ı görmek cennet ehli için en yüce nimettir. Cennet ehlinin Allâh’ı görmeyi sevdiği kadar, sevdiği başka bir şey yoktur. Rivayet olundu ki, derecelerine ve Allâh indindeki makamlarının yüceliğine göre cennet ehlinden bazıları Allâh-u Teâlâ’yı haftada bir kere, bazıları da her gün iki defa göreceklerdir. Cennet ehlinin nimetleri değişiktir ve bu, kişinin işlemiş olduğu salih amellere göredir.

Mü’minlerin cennete girdikten sonra Allâh-u Teâlâ’yı görmeleri dinde sabittir ve ehl-i sünnet ve’l-cemaat arasında bunun hakkında icma vardır. Dolayısıyla bunu inkar etmek caiz değildir ve Allâh-u Teâlâ’nın şu ayeti buna delalet eder:

﴿وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ ٢٢ إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ ٢٣﴾

Manası: „Nice yüzler vardır ki, o gün parlayacaktır! Rablerine bakarlar.“

İmam Muslim’in Sahihinde rivayet ettiği Allâh Rasûlü’nün ﷺ şu hadis-i şerîfi de buna işaret etmektedir:

إِنَّكُمْ سَتَرَوْنَ رَبَّكُمْ يَومَ القِيامَةِ كَمَا تَرَوْنَ القَمَرَ ليلَةَ البَدْرِ لا تَضَامُّونَ فِي رُؤْيَتِهِ اﻫ

Bu hadis-i şerif, dolunay gecesinde ayın görülmesinden şüphe edilmediği gibi kıyamet gününde de Allâh’ın görüldüğünde de şüphe edilmeyeceğini bildiriyor.

Allâh, Mü’minlerin görmelerine bir kuvvet verecek ve böylece onlar Allâh’ı -İmam Ebu Hanife’nin de bildirdiği gibi- yönsüz ve mekansız göreceklerdir. İmam Ebu Hanife (radiyAllâh-u anhu) şöyle demiştir: „Cennet ehlinin, Allâh’ı cihet (yön), teşbih (benzetme) ve keyfiyet olmadan görmeleri haktır.“

Allâh Rasûlü ﷺ zikredilen hadis-i şerifte, hâşâ ve kellâ Allâh-u Subḥânehu’yu aya benzetmemiştir; zira bizim Allâh’ı görmemizi, hiçbir şüphe olmayacağı bakımından dolunay gecesinde ayı görmemize benzetmiştir.

Nasıl ki bulutsuz bir dolunay gecesinde ayı gören, gördüğünün ay olduğundan şüpheye düşmezse, Mü’minler Allâh’ı gördüklerinde de gördükleri Allâh mıdır, Allâh değilmidir diye hiçbir şüpheye düşmeyeceklerdir; çünkü onlar hiçbir şeye benzemeyen Allâh’ı göreceklerdir. İşte hadisin manası budur. Tevhid ilmini öğrenmemiş bir cahil bu hadisi duyduğunda haşa Allâh’ı aya benzetmiştir. İşte bu cahil kişi, Allâh’ın aya benzediğine inandığı için İslâm dininden çıkmıştır; çünkü Allâh’ın ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ (Manası: Allâh hiçbir şeye benzemez.) ayetini yalanlamıştır.

Allâh-u Teâlâ bu cahil kişi için hayrı dilediğinden dolayı bu kişi hak olan alimlere bu hadisin manasını sordu onlardan da doğru olan manayı öğrendi. O da bunun üzerine kelime-i şehadeti söyleyerek İslam‘a geri döndü. Allâh’a hamd olsun.

Mü’min kardeşlerim, zikrettiğimiz bu tefsir hakkında ehli sünnet ve’l cemaat alimlerinin nassı vardır. Bu da, İmam Buhari’nin rivayet ettiği şu hadisten anlaşılır:

أنّ الناس قالوا يا رسول الله هل نرى ربنا يوم القيامة قال هل تمارون- والمِرية الشك- في القمر ليلة البدر ليس دونه سحاب قالوا لا يا رسول الله قال فهل تمارون في الشمس ليس دونها سحاب قالوا لا قال فإنكم ترونه كذلك

Manası: Bir kısım insanlar: „Ya Rasûlullâh! Biz kıyamet gününde Rabbimizi görecek miyiz?“ dediler. Rasûlullâh ﷺ (mealen) „Siz, bulutsuz dolunay gecesinde ayı görmekten şüphe eder miniz?“ buyurdu. Onlar „Hayır, Ya Rasûlullâh.“ dediler. Rasûlullâh ﷺ (mealen): „Bulutsuz bir günde güneşi görmekten şüphe eder misiniz?“ buyurdu. „Hayır.“ dediler. Rasûlullâh ﷺ (mealen): „İşte siz, O’nu da böyle (şüphe etmeden) göreceksiniz.„ buyurdu.

Hafız İbn-u Hacer el-Askalani „Fethu’l-Bârî“ adlı eserinde şöyle dedi:
„ترونه كذلك“ (Manası: O’nu da böyle (şüphe etmeden) göreceksiniz.) kavlinden murad, görmenin; açıkça, şüphe olmadan, zorluk çekmeden ve ihtilafa düşmeden görmeye benzetilmesidir. İmam Beyhakî, Şeyh Ebu et-Tayyib Es-Su‚lukî’nin bu hadis-i şerifin açıklamasında şöyle dediğini söylemiştir: „O’nu görmek için bir yönde toplanmayacaklar ve birbirleriyle itişip kakışmayacaklar. Muhakkak ki O (Allâh) bir yönde görülmeyecektir.“

Dolayısıyla Allâh-u Teâlâ’yı görmek; ön, arka, üst, alt, sağ ve sol gibi bir yöndeki yaratıkları görmek gibi değildir. Aksine Mü’minler, Allâh-u Teâlâ’yı hiçbir cihette(yönde) olmaksızın göreceklerdir. Bütün yönler, Allâh’ın yarattığı mahluklardır ve Allâh onları yaratmadan önce yönsüz vardı. Bütün yerler, Allâh’ın yarattığı mahluklardır ve Allâh onları yaratmadan önce yersiz vardı. Allâh yönleri ve yerleri yarattıktan sonra da değişmemiştir; O, yönsüz ve yersiz vardır.

Bizlere beyanlarda bulunan Ehl-i Sünnet alimlerini Allâh hayırlarla mükafatlandırsın. Allâh, hakka davet eden Efendimiz Muḥammed’i ﷺ hayırlarla mükafatlandırsın ve cennette bizleri onlarla bir araya getirsin!

Allâh-u Teâlâ’dan dileriz ki, bizleri salih ameller işlemekte muvaffak eylesin, bizlere hayırlı bir son ihsan eylesin, bizleri rahmeti ile Firdevs-i Alâ’ya girdirsin ve Zat’ını cennette görmeyi bizlere ihsan eylesin!

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmek ile emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayet

Manası: „Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. (1) Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (2)„

Dua:

Kâmet getir!

Die islamische Religionslehre ist das Leben des Islam Teil-2 12.05.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die islamische Religionslehre ist das Leben des Islam

– Teil 2 –

Lob gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Brüder im Islam, in der vergangenen Freitagsansprache sprachen wir über die Besonderheit der Religionslehre und der Gelehrten. Und heute werden wir – so Gott will – über das Aneignen der Religionslehre und über die Art und Weise des Aneignens sprechen. Allâhu Ta^âlâ befahl Seinem Gesandten Muhammad ﷺ im Qur´ân, nicht um mehr von irgendetwas zu bitten, außer um Wissen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Tâhâ, Âyah 114:

﴿وَقُل رَّبِّ زِدۡنِي عِلۡمٗا ١١٤﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad): Mein Schöpfer, vermehre mein Wissen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 122:

﴿وَمَا كَانَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةٗۚ فَلَوۡلَا نَفَرَ مِن كُلِّ فِرۡقَةٖ مِّنۡهُمۡ طَآئِفَةٞ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي ٱلدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوۡمَهُمۡ إِذَا رَجَعُوٓاْ إِلَيۡهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَحۡذَرُونَ ١٢٢﴾

Diese Âyah deutet darauf hin, dass ein Teil der Muslime ihre Gruppen beschützt und ein Teil die islamischen Gesetze und den islamischen Glauben beschützt und der zweite Teil besteht aus den Gelehrten.

Der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ خَرَجَ في طَلَبِ العِلمِ فهو في سَبِيلِ اللهِ حتى يَرجِع

Die Bedeutung lautet: Wer hinausgeht, um sich die Religionslehre anzueignen, erhält eine hohe Belohnung bis er zurückkehrt.

Diese Besonderheit ist gegeben, weil man durch die Religionslehre den Schaden des Teufels sowie den Schaden der Menschen und das eigene Übel erkennt und weil man damit zwischen den Handlungen, die im Jenseits nützlich oder schädlich sind, sowie zwischen den Taten, für die man Belohnung von Allâh erhält und den Taten, wofür der Täter die Strafe Gottes verdienen würde, unterscheiden kann.

Bruder im Islam, unter Anwendung der Religionslehre kannst du den Glauben vom Unglauben unterscheiden; damit kannst du den Glauben an die Einzigkeit Gottes (at-Tawhîd) vom Beigesellen eines Teilhabers für Gott (asch-Schirk) unterscheiden; damit kannst du den Glauben an die Erhabenheit Gottes (at-Tanzîh) von dem Glauben, dass Gott Ähnlichkeiten mit den Geschöpfen hätte (at-Taschbîh), unterscheiden. Durch die Religionslehre weißt du, dass Allâh nichts und niemandem ähnelt, dass Ihm nichts und niemand ähnelt, dass Er weder ein fester Körper ist, wie der Mensch, noch ein leichtstofflicher Körper, wie das Licht. Durch die Religionslehre weißt du, dass die Existenz Gottes den Existenzen aller Geschöpfe nicht ähnelt; dass Er ohne Ort und Richtung existiert. Durch die Religionslehre weißt du, was du wann sagst und warum du es sagst; dadurch weißt du, wann du zu schweigen hast und warum. Mit der Religionslehre unterscheidest du das Erlaubte vom Verbotenen, das Recht vom Unrecht und das Gute vom Schlechten; somit ist die islamische Religionslehre das Leben des Islam. Also strebe nach der Aneignung der Religionslehre und bringe sie anderen bei, denn das Aneignen der Religionslehre ist das Beste, womit man die wertvolle Zeit füllt. Wie könnte es nicht so sein, wobei der Gesandte Gottes ﷺ berichtete, dass die Engel bescheiden gegenüber dem Religionsschüler sind, aus Wohlgefallen an seiner Tat. Wie könnte das Aneignen der Religionslehre nicht so besonders sein, wobei der Gesandte Gottes ﷺ zu seinem Gefährten Abû Dharr sagte:

يا أبا ذَرّ لَأَنْ تغدُوَ فتَتَعَلَّمَ ءايةً مِنْ كِتابِ اللهِ خيرٌ لكَ مِنْ أَنْ تُصَلِّي مائةَ رَكْعَة ولأَنْ تغدُوَ فتَتَعَلَّمَ بَابًا مِنَ العِلْمِ خيرٌ لكَ مِنْ أَنْ تُصَلِّيَ ألفَ رَكْعَة

Die Bedeutung lautet: Wenn du eine Âyah aus dem Qur’ân lernst, erhältst du mehr Belohnung als für das Verrichten von 100 Gebetseinheiten empfohlener Gebete (Sunnah). Und wenn du dir einen Teil des islamischen Wissens aneignest, erhältst du mehr Belohnung als für das Verrichten von 1.000 Gebetseinheiten empfohlener Gebete.

Bruder im Islam, wenn du nicht zu denjenigen gehören solltest, die viel Fleiß haben, dann achte zumindest darauf, dass du das lernst, was Allâh dir auferlegt hat zu lernen, denn bezüglich der Religionslehre gibt es einen Teil, den jede volljährige, geistig gesunde Person lernen muss. Der Imâm al-Bayhaqiyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

طلبُ العِلمِ فريضَةٌ علَى كلِّ مسلِم

Die Bedeutung lautet: Jeder Muslim ist verpflichtet, sich das islamische Pflichtwissen anzueignen.

Das Pflichtwissen umfasst die Glaubenslehre und jeder Muslim ist verpflichtet, sich das Pflichtwissen anzueignen, weil diese Pflicht eine allgemeine Pflicht ist und nicht nur auf die Gelehrten beschränkt ist. Das Pflichtwissen umfasst auch das, was Ibn al-Mubârak geantwortet hat, als er gefragt wurde, was die Menschen lernen müssen. Dabei sagte er: „Dass man sich nicht in etwas begibt, ohne vorher das diesbezügliche Wissen gelernt zu haben. Das ist das, was man sich an Wissen aneignen muss.“

Der Imâm Ahmad Ibn Hanbal sagte: „Man ist verpflichtet zu wissen, wie das Gebet Gültigkeit hat und weitere Angelegenheiten der Religion, wie das Fasten und die Pflichtabgabe, wenn man zur Pflichtabgabe verpflichtet ist.“ Daraufhin erwähnte er weitere Gesetzgebungen der islamischen Religion und sagte: „Man sollte das wissen.“ Weitere Hadîth-Gelehrte sagten: „Jeder volljährige, geistig gesunde Muslim, gleich ob männlich oder weiblich, ist zur Reinheit, zum Gebet und zum Fasten verpflichtet, somit ist jeder Muslim verpflichtet, sich das diesbezügliche Wissen anzueignen. Jeder Muslim ist auch verpflichtet zu lernen, was hinsichtlich der Nahrung, des Trinkens, der Kleidung, des Geschlechtsverkehrs und des Vermögens erlaubt und verboten ist. Niemand hat die Erlaubnis, darin unwissend zu bleiben und sie alle sind verpflichtet, sich dieses Wissen anzueignen.“

Bruder im Islam, sei ein Gelehrter oder ein Schüler und achte darauf, dass du nicht zu einer anderen Kategorie gehörst, denn der Gefährte ^Aliyy Ibn Abî Tâlib sagte Kumayl Ibn Ziyâd: „Die Menschen unterteilen sich in drei Kategorien: Gelehrte, Schüler auf dem Weg der Rettung und wildes Gesindel, das jeden Rufer befolgt und von jedem Wind mitgezogen wird, ohne von der Religionslehre erleuchtet worden zu sein.“

Bruder im Islam, beachte, dass der Mensch nicht als Gelehrter geboren wird und dass es somit notwendig ist, die Religionslehre zu lernen. Dazu sagte der Gesandte Gottes ﷺ:

إنَّمَا العلمُ بالتَّعَلُّم

Die Bedeutung lautet: Die Wissensaneignung geschieht mittels der Überlieferung.

Das Aneignen der Religionslehre geschieht, indem man von einem vertrauenswürdigen Gelehrten, der sein Wissen beherrscht, unterrichtet wird, der wiederum sein Wissen von Vertrauenswürdigen überliefert bekam usw. bis zu den Gefährten des Propheten ﷺ, die sich ihr Wissen direkt vom Gesandten Gottes ﷺ aneigneten.

Unsere Religionslehre hat eine ununterbrochene Überlieferungskette und ist nicht etwas, was sich die Person ausdenkt, jedoch erwecken viele Menschen den Anschein der Gelehrten und machen anderen vor, Gelehrte zu sein, obwohl sie nur ihren Einbildungen und den Einflüsterungen des Teufels folgen und deswegen ihre eigene Meinung als die islamische Gesetzgebung verbreiten und dadurch sich selbst und andere vom Islam entfernen. Zu diesen Menschen zählen jene, die eine Âyah im Qur´ân gelesen und sie falsch verstanden haben und vom Teufel verleitet wurden, darüber so zu glauben, wie es einer anderen Âyah des Qur´ân widerspricht und somit haben sie dem Qur´ân widersprochen, ohne es zu wissen. Das Islamische Gesetz hat den Wünschen und Neigungen einiger Menschen nicht entsprochen und sie haben es deswegen, oder um anderen zu schmeicheln, verfälscht und traten damit aus dem Islam aus – möge Allâh uns davor schützen.

Brüder im Islam, nehmt euch vor solchen Menschen und deren Lehren in Acht, denn dieses führt zu einem deutlichen Verlust, und lasst euch nicht dadurch täuschen, dass sie im Fernsehen auftreten oder vor großen Menschenansammlungen sprechen. Akzeptiert die Angelegenheiten der Religion nur von der Person, von der ihr wisst, dass sie die Religionslehre von einem vertrauenswürdigen Gelehrten überliefert bekam, der wiederum bei einem vertrauenswürdigen Gelehrten studiert hat usw., und dies mit einer ununterbrochenen Überlieferungskette, die bis zum Gesandten Gottes ﷺ zurückführt.

Der Hadîth-Gelehrte an-Nawawiyy, möge Allâh ihm gnädig sein, sagte: „Ein islamisches Rechtsgutachten darf man sich nur bei einem Vertrauenswürdigen, der Wissen über die Religion hat, einholen.“

Brüder im Islam, die Aneignung der Religionslehre geschieht nicht, indem man Bücher liest, ohne einen entsprechend wissenden Lehrer zu haben. Die Gelehrten warnten davor, sich die Religionslehre durch das Lesen von Büchern anzueignen, ohne dafür einen vertrauenswürdigen Lehrer zu haben, und warnten davor, die Religionslehre bei Personen zu studieren, die sich das Wissen auf diese Weise angeeignet haben. Die Gelehrten sagten: „Lernt die Qur´ân-Rezitation nicht bei al-Mushafiyyûn und eignet euch die Religionslehre nicht bei as–Sahafiyyûn an.“

Al-Mushafiyyûn sind diejenigen, die den Qur´ân rezitieren, ohne die Rezitation von jemandem gelernt zu haben, dessen Rezitationswissen eine Überlieferungskette hat, die bis zum Gesandten Gottes ﷺ zurückreicht. As–Sahafiyyûn sind diejenigen, die sich ihr Wissen durch Bücher angeeignet haben, ohne dafür einen Lehrer gehabt zu haben.

Bruder im Islam, habe Mitleid mit dir selbst und wisse, dass diese Lehre Religion ist und achte darauf, von wem du deine Religion annimmst, wie Ibn Sîrîn es sagte. Bruder im Islam, sei dir dessen bewusst und führe dich selbst nicht zu einem großen Verlust und lerne die Religion von denjenigen, die dazu geeignet sind und bleibe standhaft darin. Nimm dich vor denjenigen in Acht, die den Menschen vormachen, Wissen zu haben.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahhmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteil werden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

علمُ الدّينِ حياةُ الإسلامِ (الجزءُ الثاني) في الحثِّ علَى التَّعَلُّم

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستَهْدِيهِ ونَشكُرُه ونستغفرُه ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ. الحمدُ للهِ الذِي علَّمَ الإنسانَ ما لَمْ يعلَمْ وشرَعَ لِلْخَلْقِ الدِّينَ وقيَّضَ لهذَا الدِّينِ فقهاءَ وجعلَهم وَرَثَةَ الأَنْبياءِ فنَفَعَ خَلْقًا وَحَرَمَ ءاخَرِين.

وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ لا شريكَ لهُ ولا مثيلَ لهُ ولا ضِدَّ ولا ندَّ لهُ، وَلا شَكْلَ ولا صُورةَ وَلا أعضاءَ له، ولا حيِّزَ ولا جهةَ ولا مكانَ له، جلَّ ربِّي لا يشبهُ شيئًا وَلا يشبهُهُ شىءٌ ولا يحلُّ في شىءٍ ولا يَنْحَلُّ منهُ شىء، جلَّ ربِّي وتنزَّهَ عنِ الأَيْنِ والكَيْفِ والشَّكْلِ والصُّورةِ والحدِّ والجهةِ والمكانِ، ليسَ كمثلِهِ شَىءٌ وَهُوَ السَّميعُ البصير. وأشهَدُ أنَّ سيِّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفِيُّهُ وحبيبُه بلّغَ الرسالةَ وأدَّى الأمانةَ ونصحَ الأمّةَ فجزاهُ اللهُ عنا خيرَ مَا جزَى نبيًّا من أنبيائِه. اللهم صلِّ وسلِّم وبارِكْ وأكرِمْ وأنعِمْ علَى سيِّدِنا محمّدٍ معلِّمِ الخيرِ وعلى ءالِه وأصحابِه الطاهرين ومن تبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلى يومِ الدِّين.

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ ونفسِي بتقوَى اللهِ العليِّ العظيم.

إخوتِي في اللهِ كنّا تَكَلَّمْنا في الخُطْبَةِ الماضيةِ عن فضلِ العِلمِ والعلماءِ وكلامُنا اليومَ إن شاءَ اللهُ تعالى عن طلبِ العلمِ وكيْفيَّتِه فإنَّ اللهَ مَا أمرَ نبيَّهُ في القرءانِ بِطَلَبِ الازديادِ من شىءٍ إلّا مِنَ العلمِ فقالَ ربُّنا تبارك وتعالى ﴿وَقُل رَّبِّ زِدۡنِي عِلۡمٗا ١١٤﴾[1]. وقالَ تبارك وتعالى ﴿وَمَا كَانَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةٗۚ فَلَوۡلَا نَفَرَ مِن كُلِّ فِرۡقَةٖ مِّنۡهُمۡ طَآئِفَةٞ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي ٱلدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوۡمَهُمۡ إِذَا رَجَعُوٓاْ إِلَيۡهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَحۡذَرُونَ ١٢٢﴾[2] فجعَلَهُمُ اللهُ فِرقَتَيْنِ فرقةٌ تحرُسُ بيضةَ الإسلامِ أي جماعتَهم وفرقةٌ تحفَظُ شريعةَ الإيمانِ وَهُمُ الفُقَهَاءُ.

وقد روَى الترمذيُّ أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ مَنْ خرجَ في طلبِ العِلْمِ فهو في سبيلِ اللهِ حتَّى يرجِع اﻫ أيْ أنَّ ثوابَه يُشبِهُ ثوابَ الخارِجِ فِي سَبيلِ اللهِ وذلكَ لأنَّ علمَ الدينِ سِلاحٌ يُدافِعُ بهِ المؤمِنُ الشيطانَ ويُدافِعُ بهِ شياطينَ الإنسِ ويدافِعُ بهِ نفسَهُ التِي بينَ جَنْبَيْهِ وهَوَاهُ ويُمَيِّزُ بهِ مَا ينفعُه في الآخرةِ وما يضُرُّه ويميِّزُ العملَ الـْمَرْضِيَّ عندَ اللهِ والعمَلَ الذِي يَسخَطُ اللهُ علَى فاعِلِه. بعلمِ الدينِ أخِي المسلم تميِّزُ الكفرَ مِنَ الإِيمانِ .. تميزُ التوحيدَ منَ الإِشراكِ .. تميّزُ التنزيهَ مِنَ التَّشبيه .. بِعلمِ الدّينِ تعرِفُ أنّ اللهَ لا يشبهُ شيئًا مِنْ خلقِهِ ولا يشبِهُهُ شىء، ليسَ جِسْمًا كَثِيفًا كالإِنسانِ وليسَ جِسْمًا لَطِيفًا كالنُّور .. بعلمِ الدينِ تعرفُ أنّ اللهَ تعالى موجودٌ لا كَالموجودَات .. موجودٌ بِلا مكانٍ وَلا جهةٍ .. بِعلمِ الدينِ تعرفُ ماذَا تقولُ ولماذا تقولُ وتعرِفُ متَى تسكتُ ولماذَا تسكتُ .. بِعلمِ الدينِ تميّزُ الحلالَ منَ الحرامِ والحقَّ منَ الباطِلِ والحسنَ منَ القبيحِ فعلمُ الدّينِ هو حياةُ الإسلامِ فينبغِي عليكَ الاهتمامُ بهِ تعلُّمًا وتَعلِيمًا فإنَّ أفضلَ ما تُنْفَقُ فيهِ نفائسُ الأوقاتِ طَلبُ العِلم، كيفَ لا وقَدْ أخبرَ النبيُّ عليهِ الصلاةُ والسلامُ أنَّ الملائكةَ تضَعُ أجنِحَتَهَا لِطالبِ العِلْمِ تواضُعًا لَهُ وَرِضًا بِمَا يصنَعُ .. كيفَ لا وقد قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم لأبِي ذرٍّ رضيَ اللهُ عنهُ يا أبا ذَرّ لَأَنْ تغدُوَ فتَتَعَلَّمَ ءايةً مِنْ كِتابِ اللهِ خيرٌ لكَ مِنْ أَنْ تُصَلِّيَ مائةَ رَكْعَة ولأَنْ تغدُوَ فتَتَعَلَّمَ بَابًا مِنَ العِلْمِ خيرٌ لكَ مِنْ أَنْ تُصَلِّيَ ألفَ رَكْعَة اﻫ أي مِنْ نوافِلِ الصَّلَوَات.

فإِنْ لمْ تكنْ أخِي المسلم من أهلِ الهِمَّةِ فلا تُغْفِلَنَّ تعلُّمَ ما أوجبَ اللهُ عليكَ تعلُّمَهُ فإنَّ مِنْ علمِ الدّينِ قَدْرًا يجبُ على كلِّ بالغٍ عاقلٍ تعلُّمُه فقَدْ روَى البيهقيُّ أنّ رسولَ اللهِ صلّى الله عليه وسلم قالَ طلبُ العِلمِ فريضَةٌ علَى كلِّ مسلِم اﻫ ويشملُ هذا القدرُ علمَ التوحيدِ وما يكونُ العامِلُ بهِ مُؤْمِنًا فهُوَ فَرِيضَةٌ علَى كُلِّ مسلِمٍ ولا يَسَعُ أَحَدًا جَهْلُه فإنَّ وُجُوبَهُ علَى العُمومِ وليسَ مَقْصُورًا علَى العُلَمَاءِ. ويشملُ هذا القدرُ مِنْ علمِ الدّينِ أيضًا ما قالَهُ ابنُ المبارَكِ حينَ سُئِلَ عمَّا يجبُ على الناسِ مِنْ تَعَلُّمِ العِلْمِ فأجَابَ بأنْ لا يُقْدِمَ الرجلُ علَى الشىءِ إِلّا بِعِلْمٍ يسأَلُ ويتعلَّمُ فهذَا الذِي يجبُ علَى الناسِ مِنْ تَعَلُّمِ العِلْمِ اﻫ وقالَ أحمدُ بنُ حنبلٍ يجبُ على الرَّجلِ أن يطلُبَ مِنَ العِلْمِ مَا يُقِيمُ بهِ الصلاةَ وأمرَ دِينِه مِنَ الصَّوْمِ والزكاةِ إِنْ وَجَبَتْ علَيْهِ وذَكَرَ شرائِعَ الإسلامِ قالَ ينبغِي لَهُ أَنْ يَعْلَمَ ذلكَ اﻫ وقالَ غيرُه مِنْ حُفّاظِ الحديثِ كلُّ مسلمٍ بالغٍ عاقلٍ مِنْ ذَكَرٍ وأُنْثَى وحُرٍّ وعَبْدٍ تَلْزَمُهُ الطَّهارَةُ والصلاةُ والصيامُ فَرْضًا فَيَجِبُ علَى كُلِّ مسلمٍ تَعَرُّفُ علمِ ذلكَ. وهكذا يجِبُ على كلِّ مسلمٍ أن يعرِفَ ما يحلُّ لهُ وما يحرُمُ عليهِ مِنَ المآكِلِ والمشَارِبِ والملابِسِ والفروجِ والدماء والأموالِ فجميعُ هذا لا يَسَعُ أَحَدًا جَهْلُهُ وَفَرْضٌ عليهِمْ أن يأخُذُوا فِي تعلُّم ذلكَ اﻫ

فَكُنْ أخي المسلم عالمًا أو مُتَعَلِّمًا ولا تكُنْ غيرَ أحَدِ هذَيْنِ فقَدْ قالَ عليُّ بنُ أبي طالبٍ رضيَ اللهُ عنهُ لِكُمَيْلِ بنِ زِيادٍ احْفَظْ مَا أَقُولُ لَك، القلوبُ أَوْعِيَةٌ خَيْرُها أَوْعاهَا، الناسُ ثلاثةٌ فعالمٌ ربَّانيٌّ ومتعلِّمٌ علَى سبيلِ نَجَاةٍ وهمَجٌ رَعَاعٌ أَتْبَاعُ كُلِّ ناعِقٍ يَمِيلُونَ معَ كُلِّ رِيحٍ لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِنُورِ العلمِ اﻫ

وانتبِهْ معِي جيّدا يا أخي المسلم أنْ ليسَ المرءُ يُولِدَ عَالِمًا فلا بدَّ مِنْ طَلَبِ العلمِ كما قالَ عليه الصلاةُ والسلامُ إنَّمَا العلمُ بالتَّعَلُّم اﻫ وطلبُ العلمِ إنَّما يكونُ بالتَّلَقِّي مِنْ عالمٍ ثِقَةٍ عالمٍ بِما يُلْقِي مِمَّا أخذَهُ وتلقَّاهُ عَنِ الثِّقَاتِ وهكذَا بالتَّسَلْسُلِ إلى صحابةِ رسولِ اللهِ الذينَ تَلَقَّوْا عَنْ رسولِ اللهِ صلّى اللهُ عليه وسلم فَدِينُنا مُتَّصِلٌ وليسَ هُوَ فِكْرَةً يَفْتَكِرُها الشَّخْصُ فَكَمْ مِنْ أُناسٍ تَزَيَّوْا بزِيِّ أهلِ العلمِ وأَوْهَمُوا الناسَ أنهم علماء اتَّبعوا أهواءَهم وما زيَّنَ لَهُمُ الشيطانُ فقالُوا في الدّينِ بآرائِهم فضَلُّوا أنفُسُهُمْ وأَضَلُّوا غَيرَهم، فمِنْهُمْ من قرَأَ ءايةً في كتابِ اللهِ فَفَهِمَها على غيرِ وجهِها وزيَّنَ لهُ الشيطانُ فاعتقدَ ما يُناقِضُ ءايةً أُخْرَى وكَذَّبَ القُرءانَ وهُوَ لا يَدْرِي، وَمِنْهُمْ مَنْ لَـمْ يُعْجِبْهُ حكمُ اللهِ فحرَّفَ الحكمَ لِيُوافِقَ هَواهُ أو ليداهِنَ غَيْرَهُ فَزَلَّ وغوَى والعياذُ بِاللهِ تعالَى، فالحذَرَ الحذرَ إخوةَ الإِيمانِ مِنْ مِثْلِ هؤلاءِ وأَخْذِ أُمورِ الدينِ منهُمْ فإنَّ ذلكَ هلاكٌ مُبِينٌ ولا يَغُرَّنَّكَ ظهورُهم على شاشةِ تلفزيون أو تكلُّمُهم في مَجْمَعٍ مِنَ الْـمَجَامِعِ. لا تأخُذْ أمورَ دينِكَ إِلَّا مِمَّنْ تَعْلَمُ أنهُ تَلَقَّى العلمَ مِنْ عَالـِمٍ ثقةٍ وَهُوَ مِنْ عالمٍ ثقةٍ وهو مِنْ عالمٍ ثقةٍ وهكذا بإِسنادٍ متصلٍ إلَى رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم وَقَدْ قالَ الحافظُ النوويُّ رحمهُ اللهُ لا يَجوزُ اسْتِفْتَاءُ غيرِ العالـِمِ الثِّقَةِ.

فطَلبُ العلمِ إخوَتِي في اللهِ ليسَ بقِراءةِ الكُتُبِ مِنْ غيرِ تَلَقٍّ علَى أَهْلِ المعرِفَةِ فقَدْ حَذَّرَ السَّلَفُ مِنْ مُجَرَّدِ أَخْذِ العِلْمِ مِنَ الكتبِ من غيرِ تَلَقٍّ مِنْ عالمٍ ثِقَةٍ وحذَّرُوا مِنْ أَخذِ العِلْمِ مِمَّنْ هذَا حالُه فقَالوا لا تَقْرَؤُوا القُرْءَانَ علَى الـْمُصْحَفِيِّينَ ولا تأخُذُوا العِلْمَ مِنَ الصَّحَفِيِّينَ (وَهُمُ الذينَ يأخُذونَ العِلْمَ مِنَ الصُّحُفِ أَيِ الكُتُبِ مِنْ غَيْرِ تَلَقٍّ علَى مُعَلِّمٍ وأمَّا الْمُصحفِيُّونَ فهُمُ الذينَ يَقْرَؤُونَ القُرءانَ مِنْ غَيرِ تَلَقٍّ مِنْ قارِئٍ يَتَّصِلُ سنَدُه بالقراءةِ إلى رسولِ اللهِ) فَأَشْفِقْ علَى دينِكَ أخِي المسلم وَاعْلَمْ أنَّ هذَا العِلْمَ دِينٌ فَانْظُرْ عمَّنْ تَأْخُذُ دِينَكَ كمَا قالَ ابنُ سِيرِينَ رَحِمَهُ اللهُ. فَافْهَمْ هذَا أخي المسلم ولا تُهْلِكْ نَفْسَكَ وَاطْلُبِ العِلْمَ مِنْ أَهْلِهِ وَاصْبِرْ عليهِ وإِيَّاكَ وَمُدَّعِي العِلْمِ زُورًا لَعَلَّ اللهَ يُهيِّئُ لَكَ مِنْ أَمْرِكَ رَشَدًا. هذا وأستغفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبةُ الثانيةُ

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا وَنَعُوذُ بكَ مِنْ حَالِ أَهْلِ النَّارِ وَانْفَعْنَا اللهُمَّ بِمَا عَلَّمْتَنَا وَارْزُقْنَا الإِخلاصَ في ذلكَ كُلِّه. اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة طه/114.[1]

سورة التوبة/122.[2]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Din İlmi İslamın Hayatıdır – 2. Bölüm

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Değerli kardeşlerim; son hutbede din ilmi ve alimlerin faziletinden bahsetmiştik. Allâh’ın izniyle bugün din ilmini öğrenme ve bunun nasıl olacağı hakkında konuşacağız. Allâh Kur’ân-ı Kerîm’de, peygamberine din ilmi hariç hiçbir şey için artmasını talep etmesini emretmiyor. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَقُل رَّبِّ زِدۡنِي عِلۡمٗا ١١٤﴾

Manası: De ki (ey Muḥammed) Rabb’im, ilmimi arttır. (Tâhâ suresi, 114. ayet)

Allâh-u Teâlâ Başka bir ayette ise şöyle buyuruyor:

Bu ayetten Müslümanlar arasında iki fırkanın olduğu, bir fırkanın, Müslümanları koruduğu diğerinin ise Müslümanlar arasında ilmi yaydığı anlaşılır. (Et-Tevbeh suresi, 122. ayet)

Müslümanlar arasında itikat ilmini ve şer-i hükümleri yaynlar ise, alimlerdir.

Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

مَنْ خرجَ في طلبِ العِلْمِ فهو في سبيلِ اللهِ حتَّى يرجِع اﻫ

Manası: Din ilmi öğrenmek için evden çıkan, geri dönene kadar Allâh yolundadır. (Tirmizi)

Yani büyük sevaba nail olur, çünkü din ilmi, kişinin kendisini şeytana, şeytani insanlara ve kendi nefsine ve hevasına karşı müdafaa edebileceği silahıdır. Ancak din ilmiyle ahiret için fayda verecek şeylerle zarar verecek şeyler ayırt edilebilir. Ancak din ilmiyle Allâh’ın razı olduğu amelle Allâh’ın azabını hakettirecek amel ayırt edilebilir. Müslüman kardeşim; din ilmi sayesinde küfür ile iman, tevhid ile şirk arasında ayırt edebilirsin. Bir insanın Allâh’ı ne zaman tenzih ettiğini ne zaman ise yaratıklara benzettiğini ancak din ilmiyle bilirsin. Din ilmiyle Allâh’ın hiçbir şeye benzemediğini, hiçbir şeyin de O’na benzemediğini ve O’nun – insan gibi – kesif bir cisim olmadığını ve – ışık gibi – latif bir cisim olmadığını bilirsin. Din ilmiyle Allâh’ın varlığının başka varlıklara benzemediğini bilirsin; O mekansız ve yönsüz olarak vardır. Din ilmiyle neyi ve neden konuşacağını ve ne zaman ve neden susacağını bilirsin. Din ilmiyle helalı haramdan, hakkı batıldan ve iyiyi çirkinden (kötüden) ayırt edebilirsin. Din ilmi İslam’ın hayatıdır. Öyleyse din ilmini öğrenme ve öğretmeye özen göstermen gerekir. Değerli vaktini kullanalabileceğin en iyi şey, din ilmini öğrenmektir. Bu nasıl olmasın ki, peygamber efendimiz ﷺ meleklerin ilim talebesine karşı onun amelini sevdiklerinden ötürü tevazu gösterdiğini bildirmiştir. Bu nasıl olmasın ki, peygamber efendimiz ﷺ sahabesi Ebu Zerr’e şöyle buyurmuştur:

يا أبا ذَرّ لَأَنْ تغدُوَ فتَتَعَلَّمَ ءايةً مِنْ كِتابِ اللهِ خيرٌ لكَ مِنْ أَنْ تُصَلِّيَ مائةَ رَكْعَة ولأَنْ تغدُوَ فتَتَعَلَّمَ بَابًا مِنَ العِلْمِ خيرٌ لكَ مِنْ أَنْ تُصَلِّيَ ألفَ رَكْعَة اﻫ

Manası: Ey Ebu Zerr, Kur’ân’dan bir ayet öğrenmen senin için yüz rekat nafile namazdan daha hayırlıdır. Ve din ilminden bir bölüm öğrenmen, senin için bin rekat nafile namazdan daha hayırlıdır.

Müslüman kardeşim; eğer sende çokça himmet bulunmuyorsa da en azından Allâh‘ın sana öğrenmeni farz kılmış olduğu ilmi öğren. Çünkü din ilminden bir kısım vardır ki, onu öğrenmek her akıl sahibi ve baliğ olanın üzerine farzdır. Peygamber efendimiz şöyle buyurmuştur:

طلبُ العِلمِ فريضَةٌ علَى كلِّ مسلِم اﻫ

Manası: Din ilmini (farzı ayn kısmı) öğrenmek her (mükellef) Müslüman‘ın üzerine farzdır. (Beyhaki)

Bu kısım ise tevhid ilmini içerir. Tevhid ile amel eden ise mü’mindir. Tevhidi öğrenmek her Müslüman‘ın üzerine farzdır. Bu konuda birisinin cahil kalması caiz değildir. Bu farziyet ise umumun (genelin) üzerinedir, sadece alimlerin üzerine farz olan bir şey değildir. Farz-ı ayn ilmi (öğrenilmesi her mükellefin üzerine farz olan ilim) ayrıca İbni’l Mubarek’in insanların neyi öğrenmesi farz olduğu konusu hakkında sorulduğunda zikrettiklerini içerir. İbni’l Mubarek şöyle buyurmuştur: Bir meseleye girişmeden önce onun ile ilgili ilmi sorup öğrenmek. Öğrenilmesi farz olan ilim budur.

İmam Ahmed bin Hanbel ise şöyle buyurmuştur: Kişinin, namaz kılabilmesi için gerekli olan ilmi, oruç ve – üzerine farz ise – zekat gibi dinî konuları öğrenmesi gerekir.

Bunun üzerine İslam‘ın hükümlerini zikredip bunları bilmesinin gerektiğini demiştir. Bu alimden hariç hadis hafızları ise şöyle buyurmuştur: Erkek kadın, her baliğ ve akıl sahibi Müslüman‘ın üzerine taharet, namaz ve oruç ve bunlarla ilgili hususları bilmek farzdır. Her Müslüman’ın üzerine yiyeceklerden, içeceklerden, kıyafetlerden, cimadan (cinsel ilişkiden) ve mallardan neyin helal neyin haram olduğunu öğrenmesi farzdır. Tüm bu hususlarda hiç kimsenin cahil kalması caiz değildir. Bu husularla ilgili ilmi almaları farzdır.

Müslüman kardeşim; alim veya (en azından) öğrenen ol, bu iki durumdan hariç bir halde olma. Ali ibni Ebi Talib Kumeyl ibni Ziyad’de şöyle demiştir: Sana diyeceklerimi ezberle. Kalpler birer kap’tır, kalplerin hayırlısı ise anlayan ve iman edenidir. İnsanlar üç sınıfa ayrılır: Alim, kendisini kurtaracak kadar öğrenen kimse ve her çağrıya tabi olan ve her rüzgara meyleden, ilmin nuruyla nurlanmayan sefil ahmak.

Ey Müslüman kardeşim; dikkat et. İnsan bu dünyaya alim olarak gelmiyor. Peygamber efendimizin bir hadisinde buyurduğu gibi kişinin mutlaka din ilmini öğrenmesi gerekir. Peygamber efendimiz ﷺ şöyle buyurmuştur:

إنَّمَا العلمُ بالتَّعَلُّم اﻫ

Manası: İlim öğrenmek, telakki yoluyla olur.

İlim talep etmek, telakki ile olur. İlmi, güvenilir bir alimden alınır. Bu alim ise, verdiği ilmi başka güvenilir alimlerden almıştır ve onlarda başka alimlerden almışlardır. Böylece senedi, ilmi Rasûlullâh’tan telakki eden sahabelere dayanır. Dinimizin ise kesintisiz bir senedi vardır. Herhangi bir insanın uydurduğu bir şey değildir. Ancak bir takım insan, alim olduğu iddiasında bulunur ve insanlara bunu zannettirir. Halbuki onlar, kendi hevalarına ve şeytanın onlara süslediği şeylere tabi olur. Dinde kendi görüşlerince konuşurlar, kendileri sapkınlığa uğrar ve başkalarını da saptırırlar. Aralarında öylesi vardır ki, Kur’ân‘dan bir ayet okuyup o ayeti yanlış anlar. Şeytan da ona bunu süsler ve böylece Kur’ân’dan başka bir ayete zıt düşen bir şeye itikat eder. Kur’ân‘ı yalanlıyor ve bunun farkında bile değil. Ayrıca öylesi vardır ki, Allâh‘ın hükmü onun düşünceleri ile bağdaşmadığı için onu, kendi hevası ile uyuşması veya başkalarına yağcılık yapmak için tahrif eder. Böylece küfre düşmüş olur. Allâh’a sığınırız. Dikkatli olun, din kardeşlerim. Bu tür insanlardan kaçının ve onlardan din ilmini almayın, çünkü bu apaçık bir helaktır. Televizyon ekranlarına çıktıklarına ve toplumlara konuştuklarına aldanmayın. Din ilmini ancak kendisi hakkında, ilmi güvenilir bir alimden almış olan başka güvenilir bir alimden almış olan güvenilir bir alim diye bildiğin kişidenden al. Böylece senedin, kesintisiz bir şekilde Rasûlullâh’a ﷺ dayanır. Hafız En-Nevevi şöyle demiştir: Güvenilir bir alim olmayan kişiden fetva istemek caiz değildir.

Din kardeşlerim; ilim sahibi olanlardan telakki yoluyla öğrenmeyip de sadece kitap okuyarak ilim talep edilmez. Selef alimleri, ilmi bu şekilde almaktan ve ilmi bu durumda olan insanlardan almaktan şu sözleriyle uyarmıştır: Kur’ân’ı Mushafiler’den öğrenmeyin, din ilmini ise Sahafiler’den almayın.

Sahafiler, ilmi bir hocadan telakki ile almadan sadece kitaplardan alanlardır. Mushafiler ise, Kur’ân‘ı senedi Rasûlullâh’a kadar dayanan bir Kâri’den telakki yoluyla almayıp okuyanlardır.

Müslüman kardeşim; kendine karşı şefkatlı ol ve bil ki, İbni Sirin’in buyurduğu gibi, bu ilim dindendir. Öyleyse dinini (din ilmini) kimden aldığına dikkat et. Müslüman kardeşim; bunu anla ve kavra. Kendini helak etme. İlmi ehlinden al ve sabırlı ol ve ilim sahibi olmadıkları halde bu iddiada bulunan insanlardan sakın. Olur ki Allâh, işlerini rast getirir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Dua:

Kâmet getir!

Die islamische Religionslehre ist das Leben des Islam Teil-1 05.05.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die islamische Religionslehre ist das Leben des Islam

– Teil 1 –

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Mudjâdalah, Âyah 11:

﴿يَرۡفَعِ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡ وَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ دَرَجَٰتٖۚ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ١١﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh erhöht den Rang derjenigen Gläubigen unter euch, die sich das islamische Wissen angeeignet haben; und Er ist wissend über eure Handlungen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Âli ^Imrân, Âyah 18:

﴿شَهِدَ ٱللَّهُ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَأُوْلُواْ ٱلۡعِلۡمِ قَآئِمَۢا بِٱلۡقِسۡطِۚ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh bezeugt, dass es außer Ihm keinen Gott gibt, und auch die Engel und Wissenden (Propheten und Gelehrten) bezeugen es. Er ist gerecht; es gibt keinen Gott außer Ihm; Er ist al-^Azîz, al-Hakîm.

Bruder im Islam, beachte, wie in dieser Âyah zuerst Allâh, dann die Engel und dann die Wissenden erwähnt wurden – was für eine Ehre und Besonderheit für die Wissenden.

Die Gelehrten sind bei Allâh nicht wie diejenigen, die keine Gelehrten sind, denn Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah az–Zumar, Âyah 9:

﴿قُلۡ هَلۡ يَسۡتَوِي ٱلَّذِينَ يَعۡلَمُونَ وَٱلَّذِينَ لَا يَعۡلَمُونَۗ﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (Muhammad): Diejenigen, die sich das islamische Wissen aneignen, haben einen höheren Rang als diejenigen, die dieses Wissen nicht erwerben.

Bei Allâh, sie haben nicht den gleichen Rang.

Wie könnten der Gelehrte und der Unwissende gleichgestellt sein, wo doch die Gelehrten gottesfürchtiger als andere sind. Zudem erreicht man den höheren Rang durch die Rechtschaffenheit, wie Allâhu Ta^âlâ es in der Sûrah az–Zumar, Âyah 13 bestätigt, indem Er sagt:

﴿إِنَّ أَكۡرَمَكُمۡ عِندَ ٱللَّهِ أَتۡقَىٰكُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٞ ١٣﴾

Die Bedeutung lautet: Der Geehrteste bei Gott ist der Rechtschaffenste; wahrlich, Allâh ist allwissend.

Der Mensch ist dann rechtschaffen, wenn er gelernt hat, was Gott ihm auferlegt hat und diese Pflichten verrichtet, sowie gelernt hat, was Gott ihm verboten hat und dieses unterlässt.

Wie etwa könnten der Gelehrte und der Unwissende gleichgestellt sein, obwohl der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

العُلَماءُ وَرَثَةُ الأنبياءِ اهـ

Die Bedeutung lautet: Die Gelehrten sind die Erben der Propheten.

Was für eine besondere Erbschaft, nämlich erbten die Gelehrten das Wissen von den Propheten, denn der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

وإنَّ الأنبياءَ لَمْ يُوَرِّثُوا دِينارًا وَلا دِرْهَمًا إنَّما ورَّثُوا العِلْمَ فمَنْ أخَذَ بِهِ أخذَ بِحَظٍّ وَافِرٍ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Die Propheten haben keine Gold- oder Silbermünzen (kein Vermögen) vererbt, jedoch vererbten sie das islamische Wissen; wer sich daran hält, der hat viel Erfolg.

Brüder im Islam, der Gelehrte ist ein besonderer Mensch und hat einen hohen Rang, denn diejenigen, die sich in den Himmeln sowie auf der Erde befinden – und sogar die Fische in den Meeren -, sprechen Istighfâr für den Gelehrten.

Als Klarstellung der Besonderheit des Gelehrten gegenüber der Person, die den Teil der Religionslehre erlernte, der für sie ausreichend ist, die jedoch nicht zum Gelehrten wurde, sagte der Gesandte Gottes ﷺ zu seinen Gefährten:

فضلُ العالِمِ على العابدِ كَفَضْلِي علَى أَدْنَاكُمْ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Die Besonderheit des Gelehrten gegenüber dem einfachen praktizierenden Diener Gottes ähnelt meiner Besonderheit gegenüber dem Geringsten von euch.

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte auch:

وإنَّ فَضْلَ العَالِمِ علَى العَابِدِ كفَضْلِ القَمَرِ علَى سَائِرِ الكَواكبِ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Und wahrlich, die Besonderheit des Gelehrten gegenüber dem einfachen Diener Gottes ähnelt der Besonderheit des Mondes gegenüber allen anderen Sternen.

Dies ist aufgrund des allgemeinen Nutzens des Gelehrten im Vergleich zum einfachen Diener Gottes, dessen Nutzen nur ihn selbst umfasst.

Die islamische Religionslehre hat einen hohen Rang und dafür genügt es als Beweis, dass diejenigen, die sich dieses Wissen nicht angeeignet haben, behaupten, es sich angeeignet zu haben und sich daran erfreuen, wenn man sie als darin wissend beschreibt. Und es genügt als Beweis für die Niedertracht der Unwissenheit, dass unwissende Personen sich von der Unwissenheit entsagen.

Ibn Mâdjah überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ dem Gefährten Abû Dharr nahelegte, die Religion zu lernen, indem er sagte:

يَا أبا ذَرّ لَأَنْ تَغْدُوَ فَتَتَعَلَّمَ بَابًا مِنَ العِلْمِ خَيْرٌ لَكَ مِنْ أَنْ تُصَلِّيَ أَلْفَ رَكْعَة اﻫ

Die Bedeutung lautet: O Abû Dharr, wenn du dir einen Teil des islamischen Wissens aneignest, erhältst du mehr Belohnung als für das Verrichten von 1.000 Gebetseinheiten empfohlener Gebete.

Al-Bayhaqiyy überlieferte in seinem Werk „Schu^ab al-´Îmân“, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَا عُبِدَ اللهُ بِشَىْءٍ أَفْضَلَ مِنْ فِقْهٍ فِي الدِّينِ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Die richtige Ausführung der guten Taten basiert auf der islamischen Religionslehre.

Der Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهُ فِي الدِّينِ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Die Person, für die Allâh das Gute will, Allâh lässt sie wissend in der Religion sein.

Brüder im Islam, der Gesandte Gottes ﷺ gab uns zu verstehen, dass das Zeichen für den Erfolg der Person und dafür, dass Gott für diese Person das Gute will, das Wissen in der Religion ist. Die Gelehrten haben dies verinnerlicht und haben sich die Religionslehre mit Fleiß angeeignet und haben damit ihre hohen Ränge erreicht. Der Imâm asch-Schâfi^iyy sagte aus diesem Grund: „Die Aneignung der Religionslehre ist das Beste, womit man die wertvolle Zeit füllen kann.“ Dies ist so, weil man mit der Religionslehre sich selbst und andere schützt.

Brüder im Islam, das Erlernen der Religionslehre ist das Beste, womit man die Zeit füllt. Die Belohnung dafür ist höher als die Belohnung für die Ausführung empfohlener Taten, denn der Nutzen der Religionslehre umfasst sowohl denjenigen, der sie gelernt hat als auch andere, jedoch geht der Nutzen der empfohlenen Taten über die Person, die sie ausführt, nicht hinaus. Ein weiterer Grund hierfür ist, dass man die Gewissheit für die Gültigkeit der guten Taten durch die Religionslehre erlangt, so ist man auf die Religionslehre angewiesen, um zu erkennen, ob die gute Tat gültig ist oder nicht, und nicht umgekehrt. Es kann also sein, dass die unwissende Person die gute Tat so ausführt, wie sie keine Gültigkeit hat und so zu ihrem eigenen Übel beiträgt. Hinzu kommt, dass die Gelehrten die Erben der Propheten sind und nicht die einfachen Diener Gottes, die keine Gelehrten sind. Ein Beweis für die Besonderheit der Religionslehre ist auch, dass der Nutzen des Wissens weiter besteht, wenn der Gelehrte stirbt; und dass im Fortbestehen der Religionslehre das Weiterbestehen der islamischen Gesetzgebung steckt, somit ist die islamische Religionslehre das Leben des Islam.

Der Imâm al-Bayhaqiyy überlieferte in seinem Werk „Schu^ab al-´Îmân“, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

وَلَفَقِيهٌ واحِدٌ أَشَدُّ علَى الشّيطانِ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Ein einziger Gelehrter ist stärker gegen den Teufel als 1.000 einfache Diener Gottes.

Der Teufel kann dem unwissenden Menschen eine ungültige Tat einreden und ihn somit in die Abweichung führen, jedoch nicht den wahren Gelehrten, denn der wahre Gelehrte besiegt den Teufel mit seinem Wissen und schützt somit sich selbst und andere vor der Abweichung.

Brüder im Islam, die islamische Religionslehre ist das Leben des Islam und deswegen hat Allâhu Ta^âlâ seinem Gesandten Muhammad ﷺ befohlen, um mehr Wissen zu bitten und befahl ihm im Qur´ân, nicht um mehr von irgendetwas zu bitten, außer um Wissen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Tâhâ, Âyah 114:

﴿وَقُل رَّبِّ زِدۡنِي عِلۡمٗا ١١٤﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad): Mein Schöpfer, vermehre mein Wissen.

Brüder im Islam, nehmt den Propheten ﷺ als Vorbild; eignet euch die Religionslehre an und zeigt Fleiß darin, diese zu erlernen und euch darin zu stärken, denn das Erlernen der Religionslehre führt zu einem hohen Rang im Jenseits und darüber hinaus dazu, dass ihr damit euch selbst und eure Angehörigen vor der Irreführung schützt.

Möge Allâh euch und mir in den Taten, die Er liebt, Erfolg bescheren.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahhmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteil werden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

علمُ الدّينِ حياةُ الإسلامِ (الجزءُ الأول) الحثُّ علَى التَّعَلُّم

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونَشكُرُه ونستغفرُه ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لهُ وَمَنْ يضلِلْ فلا هاديَ لَهُ. الحمدُ للهِ الذِي علَّمَ الإنسانَ ما لَمْ يعلَمْ ورَفَعَ شأنَ العُلماءِ علَى مَنْ دُونَهم فَلَا يَسْتَوُونَ وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ الواحدُ الأحدُ الفَرْدُ الصَّمَدُ الذِي لم يتَّخِذْ صَاحِبةً ولا ولدًا، جلَّ ربِّي لا يشبهُ شيئًا وَلا يشبهُهُ شىءٌ ولا يحلُّ في شىءٍ ولا يَنْحَلُّ منهُ شىء، جلَّ ربِّي وتنزَّهَ عنِ الأَيْنِ والكَيْفِ والشَّكْلِ والصُّورةِ والحدِّ والجهةِ والمكانِ، ليسَ كمثلِهِ شَىءٌ وَهُوَ السَّميعُ البصير. وأشهَدُ أنَّ سيِّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفِيُّهُ وحبيبُه الذِي أرشدَنا إلَى طريقِ الخيرِ والهُدَى وَالنُّور. وصَلَّى اللهُ على سيِّدِنا محمَّدٍ النبِيِّ الأمِّيِّ الذي علَّمَ النّاسَ الخيرَ وأرشدَهُمْ إلَى مَا فيهِ خيرُهم وصلاحُهم وفلاحُهم في الدُّنيا والآخِرَةِ وعلَى ءَالِه وصحابَتِه الطيَّبِينَ الطَّاهِرِينَ.

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ ونفسِي بتقوَى اللهِ العليِّ القَدِير. إخوةَ الإيمانِ إنَّ اللهَ تباركَ وتعالَى مدحَ العلماءَ في كتابِه العَزيزِ فقَالَ ﴿يَرۡفَعِ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡ وَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ دَرَجَٰتٖۚ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ١١﴾[1] وقال تعالى ﴿شَهِدَ ٱللَّهُ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَأُوْلُواْ ٱلۡعِلۡمِ قَآئِمَۢا بِٱلۡقِسۡطِۚ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ١٨﴾[2] فَانْظُرْ أَخِي المؤمنَ كيفَ جَاءَ فِي الآيةِ ذِكْرُ اللهِ ثمَّ الملائكةِ ثمَّ أهلِ العِلْمِ ونَاهيكَ بهذَا شَرَفًا وفَضْلًا وَجَلاءً وَنُبْلًا.

ولم يجعَلِ اللهُ عزَّ وجلَّ العلماءَ كغيرِهم فأخبرَ أنهم لا يَسْتَوُونَ فقالَ عزَّ مِنْ قائِلٍ في سورة الزُّمَر ﴿قُلۡ هَلۡ يَسۡتَوِي ٱلَّذِينَ يَعۡلَمُونَ وَٱلَّذِينَ لَا يَعۡلَمُونَۗ﴾[3] لا وَاللهِ لا يَسْتَوُون .. كيفَ يستَوِي العالمُ والجاهِلُ والعلماءُ العَامِلُونَ هُمْ أَخْشَى للهِ مِنْ غيرِهم ومَا الكرامَةُ عندَ اللهِ إِلّا بِالتَّقْوَى كمَا أخبرَ ربُّنا تبارك وتعالى في القرءانِ الكريمِ فقالَ ﴿إِنَّ أَكۡرَمَكُمۡ عِندَ ٱللَّهِ أَتۡقَىٰكُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٞ ١٣﴾[4] ولا يكونُ المرءُ مِنَ المتَّقينَ إِلّا بِعِلْمِ مَا أَوْجَبَ اللهُ عليهِ فيُؤَدِّيهِ وعلمِ مَا حرَّمَ اللهُ فَيَجْتَنِبُهُ. كيفَ يَسْتَوِي العَالمُ والجاهِلُ ورَسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يقُولُ العُلَماءُ ورثَةُ الأَنْبِياءِ اﻫ وأيُّ شىْءٍ وَرِثَ العُلماءُ مِنَ الأنبياءِ إنّما ورِثُوا العِلمَ كمَا قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ وإنَّ الأنبياءَ لَمْ يُوَرِّثُوا دِينارًا وَلا دِرْهَمًا إنَّما ورَّثُوا العِلْمَ فمَنْ أخَذَ بِهِ أخذَ بِحَظٍّ وَافِرٍ اﻫ

إنَّ لِلْعَالمِ إخوةَ الإيمانِ فضلًا ومزِيَّةً فإنَّ العالِمَ يسْتَغْفِرُ لهُ مَنْ فِي السماواتِ والأَرضِ حتَّى الحيتَانُ في البَحْر.

ولزيادةِ بيانِ فَضْلِ العالِمِ العامِلِ علَى العابِدِ الذِي حصَّلَ ما يَكْفِي مِنْ عِلْمِ الدينِ مِنْ غَيرِ أَنْ يَصِلَ في ذلكَ إلى درجةِ العالِمِ قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم فضلُ العالِمِ على العابدِ كَفَضْلِي علَى أَدْنَاكُمْ اﻫ وقالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ وإنَّ فَضْلَ العَالِمِ علَى العَابِدِ كفَضْلِ القَمَرِ علَى سَائِرِ الكَواكبِ اﻫ ومَا ذلكَ إلّا لِعُمُومِ نَفْعِ العالِمِ بخِلافِ العابِدِ فإِنَّ نَفْعَهُ مقصُورٌ علَيْهِ.

إنَّ للعِلْمِ منزلةً رفيعَةً إخوةَ الإيمانِ ويكفِي علَى ذلكَ دليلًا أنَّ مَنْ لا يُحْسِنُهُ يَدَّعِيهِ ويَفْرَحُ بهِ إذَا نُسِبَ إليهِ، ويَكْفِي دليلًا علَى ذَمِّ الجهلِ أنَّهُ يتَبَرَّأُ منهُ مَنْ هُوَ فيهِ، وقَدْ جاءَ عن نبيِّنا الأكرمِ صلواتُ اللهِ وسلامُهُ عليهِ الحَثُّ البَلِيغُ علَى طَلَبِ علمِ الدِّينِ فقالَ لأبِي ذرّ فيمَا رواهُ ابنُ مَاجه يَا أبا ذَرّ لَأَنْ تَغْدُوَ فَتَتَعَلَّمَ بَابًا مِنَ العِلْمِ خَيْرٌ لَكَ مِنْ أَنْ تُصَلِّيَ أَلْفَ رَكْعَة اﻫ أَيْ مِنَ النَّوافِلِ. وَورَدَ عنهُ عليهِ الصلاةُ والسلامُ فيمَا رواهُ البَيْهَقِيُّ في شُعَبِ الإِيمانِ مَا عُبِدَ اللهُ بِشَىْءٍ أَفْضَلَ مِنْ فِقْهٍ فِي الدِّينِ اﻫ وقالَ عليهِ الصّلاةُ والسلامُ مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهُ فِي الدِّينِ اﻫ[5]

اللهَ اللهَ إخوةَ الإيمان، أخبَرَنا رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أنَّ علامةَ فلاحِ الْمَرْءِ وإرادةِ اللهِ الخيرَ لِعَبْدِهِ أَنْ يُفَقِّهْهُ في الدِّينِ فَهَلْ مِنْ مُشَمِّرٍ لِلْخَيْرِ. فَهِمَ هذا علماءُ الأمّةِ فشمَّرُوا وطلَبوا العلمَ حتّى بلغُوا ما بلغُوا ولذلِكَ قالَ الإمامُ الشافعيُّ رضِيَ اللهُ عنهُ إنَّ الاشتغالَ بطَلَبِ العِلْمِ أَفْضَلُ مَا تُنْفَقُ فيهِ نَفَائِسُ الأَوقاتِ اﻫ وذلكَ لأنَّ في طَلَبِ العِلْمِ حِفْظَ النَّفْسِ وحِفْظَ الغَيْرِ. الاشتِغَالُ بِطَلَبِ العِلْمِ إخوةَ الإيمانِ أفضَلُ مَا تُنْفَقُ فيهِ الأَوقاتُ .. أَفْضَلُ مِنْ نَوافِلِ العِبادَاتِ البَدَنِيَّةِ لأنَّ نَفْعَ العِلْمِ يَعُمُّ صَاحِبَهُ والناسَ وَأمّا النَّوافِلُ البَدَنِيَّةُ فمَقْصُورَةٌ على صَاحِبِهَا، وَلِأَنَّ العِلْمَ مُصَحِّحٌ لِغَيْرِهِ مِنَ العِبادَاتِ فَهِيَ تَفْتَقِرُ إليهِ وتتَوَقَّفُ عليهِ وَلا يَتَوَقَّفُ العِلْمُ عليهَا فإنَّ العابدَ الجاهِلَ قد يقومُ بعبادَةٍ فاسِدَةٍ تكونُ وَبَالًا عليهِ، ولأنَّ العُلَماءَ ورثةُ الأنبياءِ عليهمُ الصلاةُ وأتمُّ التّسليمِ ولَيْسَ ذلكَ لِلْمُتَعَبِّدِينَ غيرِ العُلَماء، ولأنَّ العلمَ يَبْقَى أثرُه بعدَ مَوْتِ صَاحبِه، ولأنَّ في بقاءِ العلمِ إحياءً للشّريعَةِ وحفظًا لِمَعَالِمِ المِلَّةِ فعِلْمُ الدينِ حياةُ الإسلامِ ولذَا جاءَ في الحديثِ وَلَفَقِيهٌ واحِدٌ أَشَدُّ علَى الشّيطانِ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ اﻫ[6] فإنَّ الشيطانَ قَادِرٌ على أَنْ يُزَيِّنَ لِلْعَابِدِ الجاهِلِ عمَلًا بِاطِلًا فَيُوقِعَهُ فيهِ ويُضِلَّهُ وغيرَه بهِ وأمَّا العالمُ الذي هو حَقُّ العالِمِ فيغلِبُ الشيطانَ بِعِلْمِهِ فَيَحْفَظُ إسلامَهُ وإسلامَ غَيْرِه مِنَ الناسِ.

إخوةَ الإِيمان، علمُ الدّينِ حياةُ الإسلامِ لذلكَ أمَرَ اللهُ رسولَه بطَلَبِ الازديادِ مِنَ العِلْمِ وَلَمْ يأمُرْ نبيَّهُ فِي القُرْءَانِ بِطَلَبِ الازدِيادِ مِنْ شَىءٍ إِلّا مِنَ العِلْمِ فقالَ عزَّ مِنْ قَائِلٍ ﴿وَقُل رَّبِّ زِدۡنِي عِلۡمٗا ١١٤﴾[7] فَاقْتَدُوا بِنَبِيِّكُمْ صلى الله عليه وسلم وَاطْلُبُوا علمَ الدينِ وَشُدُّوا الهمَّةَ لِتَحْصِيلِهِ والتَّقَوِّي فيهِ فَفِي ذلكَ الفَضْلُ والدَّرَجَةُ الرَّفيعَةُ في الآخِرَةِ وَحِفْظُ أَنْفُسِكُمْ وأَهْلِيكُمْ وبِلادِكُمْ وإِسلامِكُمْ، وَفَّقَنِي اللهُ وإِيَّاكُمْ لِمَا يُحِبُّ وَيَرْضَى.أقولُ قولي هذَا وأستغفِرُ الله.

الخطبةُ الثانيةُ

إنَّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. وَرَضِيَ اللهُ عَنْ أُمَّهاتِ المؤمِنينَ وءالِ البَيْتِ الطَّاهِرينَ وَعَنِ الخُلفاءِ الرَّاشدِينَ أبِي بكرٍ الصِّدِّيقِ وعُمَرَ الفَارُوقِ وعُثْمَانَ ذي النُّورَيْنِ وَعَلِىٍّ الكَرّارِ وعَنِ الأَئِمَّةِ الْمُهْتَدِينَ أبِي حنيفَةَ ومَالِكٍ والشافِعِيِّ وأحمَدَ وعنِ الأولياءِ والصَّالحينَ. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[8] اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ، اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبْكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، وَاسْتَغْفِرُوهُ يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يجعلْ لكُمْ مِنْ أَمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة المجادلة/11.[1]

سورة ءال عمران/18.[2]

سورة الزمر/9.[3]

سورة الحجرات/13.[4]

رواه البخاري.[5]

رواه البيهقي في شعب الإيمان.[6]

سورة طه/20.[7]

[8] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Din İlmi İslamın Hayatıdır

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Değerli kardeşlerim; Allâh-u Teâlâ yüce kitabında alimleri şöyle övüyor:

Manası: Allâh aranızda din ilmini öğrenmiş olan mü’minlerin derecelerini yükseltir. Allâh, yaptıklarınızdan haberdardır. (El-Mucâdeleh suresi, 11. ayet)

Allâh-u Teâlâ başka bir ayette ise şöyle buyuruyor:

Manası: Allâh, O’ndan başka İlâh olmadığını bildirir ve te’kit eder, Melekler ve ilim ehli (peygamberler ve alimler) de buna şehadet eder. O adildir, O’ndan başka İlâh yoktur. O, El-Azîz El-Ḥakîm’dir. (Âl-i İmrân suresi, 18. ayet)

Din kardeşim; bak ilim ehli bu ayette Allâh’tan ve meleklerden sonra zikredilmiş. Bu ise onlara yönelik bir şeref, fazilet ve asalettir.

Allâh, alimleri alim olmayanlar gibi kılmamıştır. Alimler, alim olmayanlarla eşit değildir.

Allâh-u Teâlâ Ez-Zumer suresinde şöyle buyuruyor:

﴿قُلۡ هَلۡ يَسۡتَوِي ٱلَّذِينَ يَعۡلَمُونَ وَٱلَّذِينَ لَا يَعۡلَمُونَۗ﴾

Manası: De ki (ey Muḥammed): “Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?!” (Ez-Zumer suresi, 9. ayet)

Hayır, Allâh’ın adına yemin olsun ki bir olmazlar. Nasıl olur ki alim ile cahil bir olsun?! İlmiyle amel eden alimler, Allâh’a karşı başkalarından daha huşuludur. Allâh katında ise hikmet, ancak takvadadır. Rabbimiz, Tebârake ve Teâlâ bunu Kur’ân-ı Kerîm’de şu ayetle bildiriyor:

﴿إِنَّ أَكۡرَمَكُمۡ عِندَ ٱللَّهِ أَتۡقَىٰكُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٞ ١٣﴾

Manası: Sizin en efdaliniz, aranızda en çok takva sahibi olanınızdır. Allâh, her şeyi bilendir. (El-Ḥucurât suresi, 13. ayet)

Kişi, Allâh’ın kendisine neleri farz kıldığını öğrenip onları uygulamadan ve kendisine neleri yasakladığını öğrenip onlardan uzak durmadan, takva sahibi olamaz. Nasıl olur ki alim ile cahil bir olsun?! Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

العُلَماءُ ورثَةُ الأَنْبِياءِ اﻫ

Manası: Alimler, peygamberlerin varisleridir.

Peki alimler, peygamberlerden neyi miras almıştır? Şüphesiz ki ilmi miras almıştır. Peygamberimiz ﷺ bu konuyla alakalı şöyle buyurmuştur:

Manası: Muhakkak ki, peygamberler ne dirhem ne de dinar bıraktılar miras olarak (onlar evlatlarına miras olarak mal ve mülk bırakmadılar). Onların miras olarak bıraktıkları ilimdir ve her kim bundan almış ise büyük hayır elde etmiş olur.

Değerli kardeşlerim; alimin fazileti ve ayrıcalığı vardır. Göklerde ve dünyada onun için istiğfar edilir hatta denizdeki balıklar bile onun için istiğfar eder.

İlmine göre amel eden alimin, alim olmayıp da öğrenmesi gereken ilimle yetinip ibadet edene nispeten faziletini Allâh Rasûlü şöyle beyan etmiştir:

فضلُ العالِمِ على العابدِ كَفَضْلِي علَى أَدْنَاكُمْ اﻫ

Manası: Alimin abide nispeten üstünlüğü, benim sizin en düşüğünüz olana karşı olan üstünlüğüme benzer.

Rasûlullâh ﷺ başka bir hadisinde ise şöyle buyurmuştur:

وإنَّ فَضْلَ العَالِمِ علَى العَابِدِ كفَضْلِ القَمَرِ علَى سَائِرِ الكَواكبِ اﻫ

Manası: Alimin abide nispeten üstünlüğü, ayın yıldızlara olan üstünlüğüne benzer.

Bu ise alimin umuma olan faydasından dolayıdır, ki abidin faydası ancak kendinedir.

Değerli kardeşlerim; şüphesiz ki ilmin yüksek mertebesi vardır ve nice insanların ilim ehlinden olmamalarına rağmen bunu iddia etmesi ve başkaları tarafından ilim ehlinden sayıldığında buna sevinmesi buna bir delildir. Cahil olanın, kendisini cehaletten beri sayması ise cehaletin kınanmış olmasına delil olarak yeterlidir. Peygamberlerin en cömerti olan efendimiz Muḥammed ﷺ din ilmi öğrenmeye sıkça teşvik etmiştir. Rasûlullâh, Ebu Zerr’e şöyle demiştir:

Manası: Ey Ebû Żerr, din ilminden bir bölüm öğrenmen, senin için bin rekat nafile namazdan daha hayırlıdır. (İbni Maceh)

Rasûlullâh başka bir hadisinde ise şöyle buyurmuştur:

مَا عُبِدَ اللهُ بِشَىْءٍ أَفْضَلَ مِنْ فِقْهٍ فِي الدِّينِ اﻫ

Bu hadisten din ilmi tahsilinin yüce bir taat olduğu anlaşılır. (Beyhaki “Şuabu’l İman”)

Rasûlullâh, yine bir başka hadisinde şöyle buyurmuştur:

مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهُ فِي الدِّينِ اﻫ

Manası: Allâh kim için hayrı dilediyse, onu dinde bilgili kılar. (Buhari)

Allâh, Allâh! Değerli kardeşlerim; Rasûlullâh ﷺ bize, kulun kurtuluşunun ve Allâh’ın kulu için hayrı dilemiş olmasının alameti, o kulun dinde bilgili olmasıdır diye öğretmiştir. Yok mu hayrı isteyen? Alimler bunu anlayıp ilim öğrenmeye acele etti ve bulundukları mertebelere ulaştı. Bundan dolayı imam Şafii radiyallâhu anhu mealen şöyle buyurmuştur: “Şüphesiz ki din ilmi ile meşgul olmak, değerli vaktini en iyi bir şekilde kullanmaktır.” Bu ise, din ilmi öğrenmekte nefsi ve başkalarını koruma olduğundan dolayıdır. Değerli kardeşlerim; din ilmi ile meşgul olmak vakti en değerli bir şekilde kullanmaktır. Nafile olan bedensel ibadetlerden daha hayırlıdır çünkü ilmin faydası hem ilim sahibini hem de başka insanları kapsar lakin bedensel nafile ameller sadece o ameli yapana fayda sağlar. Ayrıca insan ancak din ilmiyle diğer amelleri doğru bir şekilde yerine getirebilir. Öyleyse insan, dinî amelleri yerine getirebilmek için din ilmine muhtaçdır, aksine değil. Olabilir ki cahil insan bir ibadet geçerli olmayacak bir şekilde yapar ve böylece kendi aleyhine vebal olur. Ayrıca alimler, peygamberlerin vârisleridir, ibadet edip alim olmayan kişiler değil. Üstelik ilmin eseri, ilimli kişinin ölümünden sonrasına kadar kalır ve din ilminin var olması dinin kalıcı olmasına ve Müslümanların maneviyatının korunmasına sebep olur. Din ilmi İslam’ın hayatıdır. Bundan dolayı hadiste şöyle geçiyor:

وَلَفَقِيهٌ واحِدٌ أَشَدُّ علَى الشّيطانِ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ اﻫ

Manası: Bir fakih (alim) şeytana karşı bin abid’den (alim olmayıp ibadetle meşgul olan) daha kuvvetlidir. (Beyhaki “Şuabu’l İman”)

Şeytan, cahil olan abide batıl olan bir ameli süsleyip ona o ameli işletmeye kadirdir ve böylece hem o insanı hem de onun aracılığıyla başkalarını dalalete sürükleyebilir. Hakiki alim olan insan ise şeytanı yener ve hem kendi hem de başka insanların İslam’ını korur.

Değerli kardeşlerim; din ilmi İslam’ın hayatıdır. Bundan dolayı Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de Rasûlüne, din ilminin artmasını talep etmesini emrediyor. Allâh, peygamberine din ilmi hariç hiçbir şey için artmasını talep etmesini emretmiyor. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَقُل رَّبِّ زِدۡنِي عِلۡمٗا ١١٤﴾

Manası: De ki (ey Muḥammed) Rabb’im, ilmimi arttır. (Tâhâ suresi, 114. ayet)

Peygamberinizi taklit edin, din ilmini talep edin ve din ilmi öğrenme himmetinizi güçlendirin ve ilme göre amel ederek takvaya ulaşın. Bunlar ahirette çok faziletli ve derecesi yüksek olan şeylerdir ve ancak böyle kendinizi, ehlinizi, ülkelerinizi ve İslam’ınızı koruyabilirsiniz. Allâh beni de sizi de sevdiği ve razı olduğu şeylerde muvaffak kılsın.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Dua:

Kâmet getir!

Die Standhaftigkeit im Verrichten der guten Taten sowie in der Reue und der Teilnahme am islamischen Religionsunterricht nach dem Monat Ramadân 28.04.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Standhaftigkeit im Verrichten der guten Taten sowie in der Reue und der Teilnahme am islamischen Religionsunterricht nach dem Monat Ramadân

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht, Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat, Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat, Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu was-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tahrîm, Âyah 8:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ تُوبُوٓاْ إِلَى ٱللَّهِ تَوۡبَةٗ نَّصُوحًا عَسَىٰ رَبُّكُمۡ أَن يُكَفِّرَ عَنكُمۡ سَيِّ‍َٔاتِكُمۡ وَيُدۡخِلَكُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ يَوۡمَ لَا يُخۡزِي ٱللَّهُ ٱلنَّبِيَّ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥۖ نُورُهُمۡ يَسۡعَىٰ بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَبِأَيۡمَٰنِهِمۡ يَقُولُونَ رَبَّنَآ أَتۡمِمۡ لَنَا نُورَنَا وَٱغۡفِرۡ لَنَآۖ إِنَّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ٨﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, bereut für Allâh eure Sünden in der Hoffnung, dass Allâh euch eure Sünden vergibt und euch in das Paradies, in dem Flüsse fließen, eintreten lässt.

Brüder im Islam, wir haben uns vom geehrten Monat Ramadân, dem Monat des Segens, der Reue und der guten Taten verabschiedet. Bleibt standhaft im Vollzug der Reue und im Verrichten der guten Taten auch nach dem Monat Ramadân – dem Monat, in dem die Reue und die guten Taten vermehrt werden.

Wie schön deine Standhaftigkeit ist, o Thâbit! Über Thâbit al-Bunâniyy, der zu den Tâbi^ûn gehörte, ein großer Gelehrter seiner Zeit war und nach seinem Wissen handelte, wurde überliefert, dass er jeden Tag und jede Nacht aus dem edlen Qur’ân rezitierte und das ganze Jahr über fastete. Er sagte, dass er 40 Jahre lang betete und dadurch viele Gaben erhielt. Über denjenigen, der ihn begraben hat, wurde überliefert, dass er sagte: Bei Allâh, dem Einzigen, wir sind in sein Grab hinuntergestiegen; als wir die Steinplatten platziert haben, ist eine Platte ins Grab hineingefallen. Als ichhinunterstieg, um sie zu holen, sah ich, wie er in seinem Grab betete. Ich sagte zu demjenigen, der mit mir war: „Siehst du es?“ Er sagte: „Schweig!“ Nachdem wir das Grab zugeschüttet und uns entfernt hatten, suchten wir seine Tochter auf und fragten sie, was Thâbit zu Lebzeiten tat. Sie fragte uns: „Was habt ihr gesehen?“ Wir berichteten ihr, was wir gesehen hatten. Daraufhin sagte sie: „Er betete 50 Jahre lang in der Nacht und am Morgen sprach er folgendes Bittgebet: O Allâh, wenn Du es jemandem ermöglicht hast, in seinem Grab zu beten, so ermögliche mir dieses auch. Allâh hat ihm dieses Bittgebet nicht verweigert. Diese Aussage wurde von Abû Nu^aym in seinem Werk „Hilyatu l-´Awliyâ‘“ überliefert.

Verehrte Brüder, dieser rechtschaffene Mann blieb standhaft im Verrichten der empfohlenen Gebete. Er verrichtete sie 50 Jahre lang und bat Allâh darum, auch im Grab beten zu können und Allâh bescherte ihm dieses. In der heutigen Zeit gibt es Menschen, die sogar im Verrichten der Pflichten faul sind. Zu diesen gehören die Menschen, die die Gebete nur im Monat Ramadân verrichten und sie nach dem Monat Ramadân unterlassen. Möge Allâh uns davor bewahren! Der Gesandte Gottes ﷺ sah während seiner Nachtreise Menschen, deren Köpfe zerschmettert wurden und anschließend wieder ihre ursprüngliche Form annahmen. Der Engel Djibrîl sagte dazu: „Es sind diejenigen, die das Gebet aus Faulheit unterlassen.“

Verehrter Bruder, wie viel Zeit bleibt jedem einzelnen von uns noch?

Ist der Intelligente etwa nicht derjenige, der seinem Verlangen nach Schlechtem widerspricht und sich auf das, was nach dem Tod kommt, vorbereitet? Doch, bei Allâh! Ist der Intelligente nicht derjenige, der sich auf dieser Welt zur Rechenschaft zieht, bevor er zur Rechenschaft gezogen wird?! Doch, bei Allâh! Die Unachtsamkeit hat keinen Nutzen und das Weltliche ist nur von kurzer Dauer.

Wie großartig und erfreulich ist es für den rechtschaffenen Diener, der gute Taten im Monat Ramadân verrichtet hat. Und wie großartig ist es, auch nach dem Monat Ramadân im Verrichten der guten Taten standhaft zu sein und all das zu unterlassen, was Allâh nicht liebt, und sich von all dem fernzuhalten, was Allâh verboten hat. Wie großartig ist es, ebenso standhaft im Verrichten der Gebete, im Fasten und in der Wissensaneignung zu bleiben. So sei standhaft, verehrter Bruder, in der Teilnahme an Sitzungen, in denen islamisches Wissen gelehrt wird – auch nach dem Monat Ramadân. Höre nicht auf, Gutes zu vernehmen. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

لا يَشْبَعُ مُؤمِنٌ مِنْ خَيْرٍ يَسْمَعُهُ حَتَّى يَكونَ مُنْتَهاهُ الْجَنَّة

Die Bedeutung lautet: „Der Gläubige bekommt nicht genug vom Guten zu hören, bis sein Ende das Paradies ist.“

Verehrte Brüder, manchmal ist der Mensch unachtsam und erwacht aus dieser Unachtsamkeit und bereut seine Sünden. Die Türen der Reue sind offen, solange die Seele nicht die Kehle erreicht hat und solange die Sonne nicht im Westen aufgeht und solange man nicht den Todesengel ^Azrâ’îl gesehen hat.

Wohl demjenigen, der bereut! Die Freude auf das Fitr-Fest war groß. Noch größer wird die Freude des rechtschaffenen Gläubigen sein, wenn er am Tag des Jüngsten Gerichts seine guten Taten in seinem Buch vorfinden wird. Dies wird ihn erfreuen, während über andere an jenem Tag Unglück und tiefe Trauer hereinbrechen werden. Der Rechtschaffene aber wird im Paradies mit den Gläubigen auf schwebende Betten steigen und aus der Quelle ar-Rahîq trinken. Er wird von den Köstlichkeiten des Paradieses essen und mit dem Propheten Muhammad ﷺ, der Krone der Schöpfung, zusammenkommen.

O Allâh, lass uns Deine Liebe zuteilwerden und die Liebe derer, die Dich lieben. Gib uns die Kraft, gute Taten zu verrichten, durch die uns Deine Liebe zuteilwird. O Allâh, lass meine Liebe zu Dir stärker sein als die Liebe zu mir selbst, zu meinen Verwandten und zu kühlem Wasser.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الثبات على الطاعة والتوبة ومجالس العلم والفضائل بعد رمضان

الحمدُ للهِ ثم الحمدُ للهِ، الحمدُ للهِ بجميعِ مَحامِده كلِّها ما عَلِمْنا منها وما لم نعلمْ عددَ خلقِه كُلِّهِم ما علمنا منهُمْ ومَا لم نَعلَمْ، وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ الواحدُ الأحدُ الفردُ الصمدُ الذي لم يلدْ ولم يولدْ ولم يكن له كفُوًا أحَد، تقَدَّسَ ربِّي عنِ الأمثالِ والأكفاءِ وتنزَّه عن الزوالِ والفناءِ ليس كمثله شىءٌ ولا يشبهُهُ شىء، وأشهد أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعيُنِنا محمّدًا عبدُه ورسولُه. اللهم صل على سيدنا محمدٍ سيدِ البشرِ وفخرِ ربيعةَ ومضر وعلَى ءالِه وصحبِه ما أقبلَ ليلٌ وأَدْبَرَ وأضاءَ صُبْحٌ وأسفَرَ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإني أُوصيكم ونفسي بتقوى اللهِ العليِّ القديرِ القائلِ في مُحكمِ كتابِه ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ تُوبُوٓاْ إِلَى ٱللَّهِ تَوۡبَةٗ نَّصُوحًا عَسَىٰ رَبُّكُمۡ أَن يُكَفِّرَ عَنكُمۡ سَيِّ‍َٔاتِكُمۡ وَيُدۡخِلَكُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ يَوۡمَ لَا يُخۡزِي ٱللَّهُ ٱلنَّبِيَّ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥۖ نُورُهُمۡ يَسۡعَىٰ بَيۡنَ أَيۡدِيهِمۡ وَبِأَيۡمَٰنِهِمۡ يَقُولُونَ رَبَّنَآ أَتۡمِمۡ لَنَا نُورَنَا وَٱغۡفِرۡ لَنَآۖ إِنَّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٞ ٨﴾[1]

إخواني، لقد وَدَّعنا منذُ أيامٍ شهر رمضانَ الكريم، شهر الخيرِ والبركاتِ والتوبةِ والطاعاتِ فبعدَ وَداعِ شهرِ التوبةِ اثبُتوا على التوبةِ، بعدَ وداعِ شهرِ الطاعةِ اثبُتوا على الطاعةِ.

فكم هو جميلٌ ثباتُك يَا ثابِت، ثابتٌ البنانيُّ هذا كانَ من أئمةِ التابعينَ وكانَ رأسًا في العلمِ والعملِ جاءَ عنهُ أنهُ كانَ يقرأُ القرءانَ في كلِّ يومٍ وليلةٍ وكانَ يصومُ الدهر، وكانَ يقولُ كابَدتُ الصلاةَ أربعينَ سنةً وتنعَّمتُ بها أربعينَ سنة، هذا ثابتٌ إخوةَ الإيمانِ وردَ عنِ الذِي أَلْحَدَه في قبرِه أي أدخلَه في قبرِه أنهُ قالَ „أنا والذي لا إله إلا هو أدخلتُ ثابتًا البنانيَّ لَحْدَهُ فلمَّا سَوَّيْنَا عليه اللَّبِنَ سَقَطَتْ لَبِنَةٌ يعنِي حجرا فنـزلتُ فأخذتُها من قبرِه فإذَا به يُصلي في قبرِه، قالَ فقلتُ للذي معي ألا ترى ؟ قال اسكتْ، فلمّا سوَّينا عليهِ الترابَ وفرَغْنا أَتَيْنا ابنتَه فقُلنا لَها ما كانَ عملُ ثَابِت، ماذَا كانَ يفعلُ في هذه الدنيا ؟ قالت وما رأيتُم ؟ فأخبَرْناها، فقالت كان يقومُ الليلَ خمسينَ سنةً فإذا كانَ السَّحَرُ قالَ في دُعائهِ اللهم إن كنتَ أعطيتَ أحدًا الصلاةَ في قبرِه فأَعْطِنِيها، فما كانَ اللهُ لِيَرُدَّ ذلكَ الدُّعاء“ رواهُ أبو نُعيم في حِليةِ الأولياء.

أيها الأحبةُ هذا الرجلُ الصالحُ ثبتَ على صلاةِ النّافلةِ، صلاةِ التطوعِ خمسينَ سنةً ويدعو اللهَ تعالى أن يرزُقَه الصلاةَ في قبرِه فأكرَمَهُ اللهُ بذلك. وَمِنَ النّاسِ اليومَ مَنْ يتكاسلونَ عن تأديةِ الفريضةِ، منهم من يصلِّي في رمضانَ فقط وبعدَ رمضانَ ينقطعُ عنِ الصلاةِ والعياذُ بالله تعالى. ورسولُ الله صلى الله عليه وسلم في ليلةِ الإسراءِ والمعراجِ رأى قومًا تُرضخُ رؤوسُهم أي تُكسرُ رؤوسُهم ثم تعودُ كما كانت فقالَ جبريلُ عليه السلام هؤلاءِ الذينَ تتثاقَلُ رؤوسُهم عن تأديةِ الصلاةِ.

فيا أخي المسلم، ما هِيَ ساعاتٌ أو دقائقُ أو أقلُّ تمضِي على كلّ واحد منّا ثمّ ينتهي بهِ الأمرُ إلى القَبر.

تُرى أليسَ الكَيِّسُ مَنْ دَانَ نفسَه وعَمِلَ لِما بعدَ الموتِ ؟ بلَى والله.

أليس الكيّسُ الفَطِنُ الذكيُّ هو الذي حاسبَ نفسَه في هذه الدنيا قبل أن يُحاسَبَ في الآخرةِ ؟ بلى والله. فالغفلةُ لا تنفعُ، ومتاعُ الدنيا قليل.

فكم هي عظيمةٌ فرحةُ العبدِ المؤمنِ الصالحِ بما قامَ بهِ مِنَ الخيراتِ في رمضان، وكم هو عظيمٌ ثباتُه عليهَا بعد رمضانَ منَ الإمساكِ عنِ الكلامِ الذي لا يُرضي الله، منَ الابتعادِ عمَّا حرَّمَ الله، وكذلك منَ الثباتِ على طاعةِ اللهِ منْ صلاةٍ وصيامٍ وتَعَلُّم. فاثبت أخي المؤمنَ على حضورِ مجالسِ العلمِ بعد رمضانَ ولا تتوقَّفْ عنِ الاستماعِ للخيرِ فقد قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم لا يشبَعُ مؤمنٌ مِنْ خيرٍ يسمَعُه حتى يكونَ مُنْتَهَاهُ الجنَّة اﻫ

إخواني، يمرُّ على الإنسانِ أحيانًا أوقاتٌ يكونُ فيها مِنَ الغافلينَ ثم يتيقّظُ وينتبهُ فيطرُقُ بابَ التوبةِ إلى اللهِ تبارك وتعالى، وبابُ التوبةِ مفتوحٌ ما لم تصلِ الروحُ إلى الحُلقومِ أي مَا لمْ يُغَرْغِرْ، وما لم تطلعِ الشمسُ مِنْ مغربِها، وما لم يَرَ مَلَكَ الموتِ عزرائيلَ عليه السلام.

فهنيئًا لمن تابَ إلى اللهِ توبةً نصوحًا فالفرحةُ بعيدِ الفِطرِ عظيمةٌ وكبيرةٌ ولكنّ الفرحةَ عظيمةٌ جدًا حينَما يجدُ المؤمِنُ التقيُّ الطيبُ الطاهرُ الصالحُ في صحيفةِ أعمالِه يومَ القيامةِ ما يسُرُّه بينَما هناكَ ءاخَرونَ خاسِرونَ هالِكون، وهوَ معَ المؤمنيَن على سُرُرٍ مُتقابِلين يُسْقَوْنَ من رحيقِ الجنّةِ، يُطْعَمُونَ من طعامِها، يجتمعونَ بسيّدِ العالمينَ محمدٍ صلى الله عليه وسلم.

اللهمّ إنّا نسألُك حبّكَ وحبَّ من يُحبُّكَ والعملَ الذي يبلِّغُنا حبَّك، اللهمّ اجعلْ حبَّك أحبَّ إلينا من أنفسِنا ومن أهلِنا ومنَ الماءِ البارد.

هذا وأستغفر الله لي ولكم

الخطبة الثانية

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[2]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ، اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا لا تُزِغْ قُلوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الوَهّاب، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهم استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبْكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، وَاسْتَغْفِرُوهُ يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يَجْعَلْ لكُمْ مِنْ أمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة التحريم/8.[1]

[2] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Ramadân’dan sonra taatlerde, tövbede, ilim ve hayır meclislerinde sabit kalmak

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kadîr olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Anlamı: Ey iman edenler! Allâh’a içtenlikle tövbe ediniz! Umulur ki, Rabbiniz sizin kötülüklerinizi örter, Peygamberi ve onunla birlikte iman edenleri utandırmayacağı günde Allâh sizi, içlerinden ırmaklar akan cennetlere sokar. Onların nurları önlerinden ve sağlarından aydınlatır, gider. “Ey Rabbimiz! Nûrumuzu bizim için tamamla, bizi bağışla; çünkü sen her şeye hakkıyla kâdir’sin” derler. (Et-Taḥrîm suresi, 8. ayet)

Müslüman kardeşlerim; henüz bir kaç gün önce hayırlar, bereketler, taatler ve tövbe ayı olan Ramadân ayını uğurlamamıza rağmen yine tövbe etmekte ve taatler işlemekte sabit kalınız.

İmam Ṡâbit, ne kadar güzel senin sabit kalman. Ṡâbit el-Bunâniy tabiinden bir imam ve ilim ile amelde önde gelenlerdendi. Kur’ân-ı Kerîm‘i gece gündüz hatmeder ve sene boyu oruç tutardı. İmam Ṡâbit şöyle derdi: “Kırk yıl boyunca namaz kılmaya sabrettim ve onun lezzetini kırk yıl boyunca tattım.“ İmam Ṡâbit’i defneden yemin ederek diyor ki: “İmam Ṡâbit’i kabre koydum ve kabrinden çıktığımızda kerpiçlerden biri düştü. Onu yerine koymak için aşağı indiğimde kabrinde namaz kıldığını gördüm. Yanımdakine ‘Benim gördüğümü sende görüyor musun?‘ dedim. Bana ‘sus‘ dedi. Sonra üzerine toprağı atıp kabrini kapattık ve İmam Ṡâbit’in kızının yanına gittik. Kızına ‘Baban bu dünyada ne yapardı?‘ diye sorduğumuzda ne gördüğümüzü bilmek istedi. Ona şahit olduklarımızı haber verdik ve kızı bize dedi ki ‘Elli sene boyunca gece namazına kalkar ve seher vaktinde şu şekilde dua ederdi: ‘Allâh’ım eğer birini kabirde namaz kılmak ile nimetlendirdiysen bu nimeti bana da ver.‘ Allâh-u Teâlâ onun duasını kabul etti.“ Bunu Ebû Nuaym “Ḥilyetu‘l Evliyâ“ adlı kitabında rivayet etmiştir.

Cebrâ‘îl aleyhisselâm bunların, namazlarını kılmakta tembellik edenler olduǧunu bildirdi.

Değerli Müslüman kardeşlerim; unutmayınız ki hayatlarınızın bitmesine ve kabre girmenize bir saat, bir dakika veya daha az bir vakit kalmış olabilir.

Zeki olan, nefsini terbiye edip ölümden sonraki hayata kendini hazırlayan değil midir?! Elbette öyle. Zeki olan, ahirette hesaba çekilmeden önce kendisini bu dünyada hesaba çeken değil midir?! Elbette öyle. Gaflet, kişiye fayda vermez ve bu dünyanın lezzet ve nimetleri azdır.

Salih olan mü‘minin, Ramadân ayında hayırları yaparken sevinçli olması, Ramadân‘dan sonra Allâh’ın razı olduğu kelam haricindeki kelamı terk etmesi ve Allâh’ın haram kıldığından uzak durması ne kadar da güzeldir. Aynı şekilde namaz, oruç ve ilim tahsil etmek gibi taatlerde sabit kalmak ne güzeldir. Değerli Müslüman kardeşlerim; Ramadân ayından sonra da ilim meclislerinde sabit kalınız ve sakın hayırlı sözleri işitmeyi terk etmeyiniz! Zira Peygamber Efendimiz Muḥammed ﷺ bir hadis-i şerifinde şöyle buyurdu:

لا يشبَعُ مؤمنٌ مِنْ خيرٍ يسمَعُه حتى يكونَ مُنْتَهَاهُ الجنَّة

Manası: Müslüman hayrı işitmekten doymaz ta ki sonu cennet oluncaya kadar.

Değerli Müslümanlar; bazı vakitlerde insan gaflete düşmekte sonra bu gafletinden uyanıp Allâh’a tövbe etmek için tövbe kapısını çalmaktadır. Tövbe kapısı, ruh boğaza varmadıkça, güneş batıdan doğmadıkça, ölüm meleği Azrâ‘îl aleyhisselâm görülmedikçe açıktır.

Ne mutlu samimi bir şekilde tövbe edene. Ramadân bayramının sevinci büyüktür. Ancak salih, muttaki, temiz ve hoş olan mü‘minin kıyamet gününde -kaybeden ve helak olanlardan olmayıp- amel defterinde onu mutlu edecek şeyleri gördüğünde duyacaǧı sevinç daha büyük olacaktır. O kişi mü’minlerle beraber mutlu olacak ve beraber cennetin o güzel içeceklerinden ve yiyeceklerinden içip yiyecekler. Âlemlerin Efendisi olan Peygamber Efendimiz Muḥammed ﷺ ile bir araya gelecekler.

Allâh’ım; Senden Senin sevgini, Seni sevenlerin sevgisini ve Senin sevgine yaklaştıran amelleri niyaz ederiz. Allâh’ım; Sevgini bizlere kendi nefislerimizden ve ehlimizden daha sevgili kıl.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Die Deutung der Sûrah an-Nasr 21.04.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Deutung der Sûrah an-Nasr

Allâh, der Erhabene, offenbarte dem Propheten ﷺ die Sûrah an-Nasr. Sie besteht aus drei Âyât und wurde dem Gesandten Gottes ﷺ offenbart, als er sich in al-Madînah al-Munawwarah befand. Allâhu Ta^âlâ sagt darin:

﴿إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ ١ وَرَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا ٢ فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَٱسۡتَغۡفِرۡهُۚ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا ٣﴾

Aus dem Werk „Sahîh Muslim“ geht hervor, dass der Gefährte Ibn ^Abbâs sagte, dass die Sûrah An-Nasr die letzte Sûrah ist, die im Ganzen offenbart wurde. Die erste Âyah der Sûrah an-Nasr lautet:

﴿إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ ١﴾

Die Bedeutung lautet: Wenn du (o Muhammad) die Hilfe und die Eroberung (der Stadt Makkah) erhältst.

Als der Gesandte Gottes ﷺ die edle Stadt Makkah eroberte, sagten die Araber zueinander: „Wenn doch Muhammad die Haram-Region besiegte, nachdem Gott sie vor dem Angriff derer, die sie mit dem Elefanten angriffen, beschützte, so werdet ihr keine Macht gegen ihn haben.“ Dann traten sie gruppenweise in den Islam über, was aus der Bedeutung der zweiten Âyah der Sûrah an-Nasr hervorgeht. Darin sagt Allâhu Ta^âlâ:

﴿وَرَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا ٢﴾

Die Bedeutung lautet: Und du (o Muhammad) vernimmst, dass die Menschen gruppenweise in den Islam eintreten. D. h. viele Menschen treten in ganzen Gruppen in den Islam ein, nachdem früher nur vereinzelt Menschen in den Islam eintraten.

Der Imâm Ahmad überlieferte in seinem Werk „Musnad Ahmad“ über ^Abdu r-Razzâq, dass dieser in seiner Qur´ân-Interpretation über Abû Hurayrah überlieferte, dass dieser sagte: Als die Sûrah an-Nasr offenbart wurde, sagte der Gesandte Gottes:

أتَاكُمْ أَهْلُ اليَمَنِ هُمْ أَرَقُّ أَفْئِدَةً وأَلْيَنُ قُلوبًا

Die Bedeutung lautet: Die Jemeniten sind zu euch gekommen, sie haben zarte und weiche Herzen.

Der erste Teil der dritten Âyah der Sûrah an-Nasr lautet:

﴿فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ﴾

Als Bedeutung gibt es zwei Aussagen: Die eine, die von Ibn ^Abbâs gesagt wurde, lautet: Dann bete. Und die andere Bedeutung, die von einer Gruppe von Qur´ân-Interpreten gesagt wurde, lautet: Dann sage at-Tasbîh mit dem Dank an deinen Schöpfer auf (z. B. Subhâna l-Lâhi Wabihamdih).

Der andere Teil der Âyah der Sûrah an-Nasr lautet:

﴿وَٱسۡتَغۡفِرۡهُۚ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا ٣﴾

Die Bedeutung lautet: Und sage oft al-Istighfâr auf. Gewiss, Er (Allâh) akzeptierte und akzeptiert weiterhin oft die Reue.

Der Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass ^Â´ischah sagte: Nachdem die Sûrah an-Nasr offenbart wurde, sagte der Gesandte Gottes jedes Mal, wenn er betete:

سُبْحَانَكَ رَبَّنَا وَبِحَمْدِكَ اللهمَّ اغْفِرْ لِي اﻫ

Umschrift: Subhânaka Rabbanâ Wabihamdika, Allâhumma Ghfir Lî.

Brüder im Islam, die Âyât des edlen Qur´ân und die Biographie des Propheten Muhammad ﷺ sind voller Lehren. Jeder von uns weiß, welch schwierige Zeit der Gesandte Gottes ﷺ und seine Gefährten zu Beginn des Aufrufs erlebt haben, welche Mühen sie hatten und an welchen Verletzungen sie litten, um die islamische Religion zu verbreiten. Sie blieben standhaft und Allâh bescherte ihnen die Entlastung, somit sollte sich niemand von uns wegen Schwierigkeiten beugen und im Aufruf und im Verbreiten des Guten unter den Menschen und Gesellschaften nachlassen, sondern standhaft bleiben, auf dass Gott uns dafür belohnt.

O Allâh, wir bitten dich darum, uns in der Gerechtigkeit standhaft sein zu lassen, uns der islamischen Religion dienen zu lassen, uns unsere Sünden zu vergeben und uns aus unseren Nöten herauszuleiten.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung, für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

تفسير سورة النصر

الحمدُ للهِ ربِّ العالَمِين، الحمدُ للهِ الذِي خلقَ الخلقَ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ ومِنْهُمْ سعيدٌ ومِنْهُمْ قبيحٌ ومِنْهُمْ حَسَنٌ، سبحانَهُ لا يُعْتَرَضُ عليهِ وَلا يُلامُ ولا يُسأَلُ عمَّا يَفعلُ بِالأَنامِ، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لَهُ ولا مثيلَ لهُ ولا شبيهَ لهُ، لا يُشْبِهُ خلقَهُ بوجهٍ مِنَ الوُجوهِ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾[1]. وأشهدُ أن سيدَنا ونبيَّنا وَعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وخليلُه، صلّى عليكَ اللهُ يا علمَ الهُدى مَا سبَّحَ الدَّيانَ كُلُّ مُوَحِّد، الصلاةُ والسلامُ عليكَ يا رسولَ اللهِ يا محمَّدُ الصلاةُ والسلامُ عليكَ يا أَبا الزهراءِ أنتَ طِبُّ القلوبِ ودوَاؤُها وعافيةُ الأبدانِ وشِفاؤُها ونُورُ الأَبصارِ وضِياؤُها صلى عليكَ اللهُ يا عَلَمَ الهُدَى مَا هَبَّتِ النَّسائِمُ وَما نَاحَتْ على الأَيْكِ الحمَائم.

أَمَّا بعدُ فيَا حُماةَ الإسلامِ وَيا حُرَّاسَ العقيدَةِ أُوصِي نَفْسِي وأُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظيمِ فَاتَّقُوا اللهَ حَقَّ تُقاتِه. أَنْزَلَ رَبُّنا سبحانَهُ علَى قلبِ حبيبِه محمّدٍ صلى الله عليه وسلم سورةً مِنْ سُوَرِ القُرءانِ الكَريمِ هيَ سورةُ النَّصْرِ، ثلاثُ ءاياتٍ وهيَ مدنيةٌ نزَلَتْ علَى الحبيبِ المصطفَى وهو في المدينَةِ يقولُ اللهُ تبارَكَ وتعالَى ﴿إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ ١ وَرَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا ٢ فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَٱسۡتَغۡفِرۡهُۚ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا ٣﴾[2] وَتُسَمَّى هذهِ السورةُ سورةَ التَّوديعِ وَهِيَ ءاخِرُ سورةٍ نزَلَتْ جَمِيعًا قالَهُ ابنُ عباسٍ كمَا في صحيحِ مُسلِم، وأمَّا ءاخرُ ءايةٍ نزَلَتْ فهِيَ مَا نقلهُ البُخاريُّ وغيرُه عنِ ابنِ عباسٍ ﴿وَٱتَّقُواْ يَوۡمٗا تُرۡجَعُونَ فِيهِ إِلَى ٱللَّهِۖ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا كَسَبَتۡ وَهُمۡ لَا يُظۡلَمُونَ ٢٨١﴾[3].

{إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ ١} النَّصرُ العَوْنُ وأمَّا الفَتْحُ فهُوَ فَتْحُ مَكَّةَ، لَمَّا فتحَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم مكَّةَ قالَتِ العَرَبُ أمَّا إذَا ظَفِرَ محمّدٌ بأهلِ الحرَمِ وقَدْ أجارَهَمُ اللهُ مِنْ أَصْحابِ الفِيلِ فليسَ لَكُمْ بهِ يَدَان أي طاقَةٌ فَدَخلوا في دِينِ اللهِ أفواجًا، وذلكَ قولُه تعالَى ﴿وَرَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا ٢﴾ أي جماعاتٍ كثيرةً فوجًا بعدَ فَوْجٍ بعدَما كانُوا يدخُلونَ في الإِسلامِ واحدًا واحدًا أَوِ اثْنَيْنِ اثنينِ.

وقد روَى أحمدُ في مُسندِهِ وعبدُ الرَّزَّاقِ في تفسيرِه عن أبِي هريرةَ رضيَ اللهُ عنهُ قالَ لَمَّا نَزَلَتْ ﴿إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ ١﴾ قالَ النبيُّ صلى الله عليه وسلمَ أتَاكُمْ أَهْلُ اليَمَنِ هُمْ أَرَقُّ أَفْئِدَةً وأَلْيَنُ قُلوبًا، الإِيمانُ يَمَانٍ والحكمَةُ يَمَانِية اﻫ وهُوَ عندَ البُخارِيِّ ومُسْلِم، وَهُمُ الذِينَ أَنْزَلَ اللهُ فيهِم ﴿فَسَوۡفَ يَأۡتِي ٱللَّهُ بِقَوۡمٖ يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُۥٓ﴾[4] الآية.

أمّا قولُه تعالى ﴿فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ﴾ ففِيهِ قَولانِ أحدُهما الصلاةُ قالَهُ ابنُ عَبّاسٍ، وَالآخَرُ التَّسبيحُ المعرُوفُ قالَهُ جَماعَةٌ مِنَ الْمُفَسِّرينَ، وقولُه تعالى ﴿وَٱسۡتَغۡفِرۡهُۚ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا ٣﴾ أَيْ دُمْ علَى الاستِغْفَارِ إنهُ كانَ وَلَمْ يَزَلْ تَوَّابًا كثيرَ القَبولِ لِلتَّوبَةِ. رَوَى البُخَارِيُّ عن عائشةَ رضيَ اللهُ عنها قالَتْ ما صَلَّى النبيُّ صلى الله عليه وسلم صلاةً بعدَ أن نزلَتْ عليهِ إذَا جاءَ نصرُ اللهِ والفَتْحُ إِلا يقولُ فيهَا سُبْحَانَكَ رَبَّنَا وَبِحَمْدِكَ اللهمَّ اغْفِرْ لِي اﻫ وفِي روايةٍ أُخْرَى لَهُ عَنْهَا قالَتْ كانَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يُكْثِرُ أَنْ يَقُولَ فِي رُكوعِه وسجُودِه سبحانَكَّ اللهُمَّ رَبَّنَا وبِحَمْدِكَ اللهمَّ اغفِرْ لِي يتَأَوَّلُ القُرْءَانَ اﻫ

وَقَدْ روَى البُخارِيُّ في صحيحِه في بَابِ قولِه „فَسبح بحمد ربّك واستغفره إنّه كان توابا“ عَنْ سَعيدِ بنِ جُبَيْر عنِ ابنِ عباسٍ أنهُ قالَ كانَ عمرُ يُدْخِلُنِي معَ أَشْيَاخِ بَدْرٍ فكَأَنَّ بعضَهُمْ وجَدَ في نَفْسِهِ فقَالَ لِمَ تُدْخِلُ هذَا مَعَنَا ولنَا أبناءٌ مِثْلُهُ؟ فقاَل عمرُ إنَّهُ مِنْ حيثُ عَلِمْتُمْ، فدعَاهُمْ ذاتَ يَومٍ ودعانِي معهُمْ فمَا رُئِيتُهُ دعانِي يومئِذٍ إِلا لِيُرِيَهُمْ مِنِّي، قالَ ما تقولونَ في قولِ اللهِ تعالى إذَا جاءَ نصرُ اللهِ وَالفَتْح فقالَ بعضُهم أُمِرْنَا أَنْ نَحْمَدَ اللهَ ونستغفِرَهُ إذَا نَصَرَنا وفتَحَ علينَا، وسكتَ بعضُهم فلَمْ يقُلْ شيئًا فقالَ لِي أكذلكَ تَقولُ يَا ابْنَ عَبّاس فقلتُ لا قالَ فمَا تقولُ قلتُ هوَ أجلُ رَسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم أعلَمَهُ لهُ قالَ „إذَا جاءَ نصرُ اللهِ والفَتح“ فذاكَ علامَةُ أجلِكَ „فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كانَ تَوَّابَا“ فقالَ عمرُ ما أعلَمُ منهَا إِلا مَا تقولُ اﻫ جَزَى اللهُ عنا علماءَنا خيرًا ويَسَّرَ لنَا تلاوَةَ القُرءانِ وفهمَهُ إنهُ علَى كُلِّ شىءٍ قَدِير.

إخوةَ الإيمانِ إنَّ في ءاياتِ القرءانِ الكريمِ وسيرةِ نبيِّ اللهِ العظيمِ لَدُرُوسًا وعِبَرًا فَكُلُّنا يَعْلَمُ شدَّةَ مَا قَاسَاهُ النبيُّ عليه الصلاةُ والسلامُ وأصحابُه في أَوَّلِ البِعْثَةِ مِنَ المشاقّ والإِيذاءِ والنَّصَبِ في نَشْرِ دِينِ الحقِّ ونُصْرَتِه وكَمْ عَانَوْا فِي الثَّباتِ على الحقِّ منَ البَلايا والْمِحَنِ معَ قِلَّةِ عددِهم وكَثْرَةِ أَعدائِهم مَالا ورِجالا ثمّ جاءَ النصرُ والفتحُ فدخلَ النّاسُ في دينِ اللهِ أفواجًا، جاءَ الفرَجُ بعدَ الصبرِ وإنَّ الفَرَجَ معَ الصَّبْرِ واللهُ تباركَ وتعالَى معَ الصَّابِرينَ بِالنُّصرَةِ والحِفْظِ والإِكرام، فَلا ينبَغِي لِلْواحِدِ منَّا أَنْ تَثْنِيَهُ المصاعِبُ والمشَاقُّ في الدعوةِ إلَى الحقِّ عَنِ الثَّباتِ والْمُضِيِّ قُدُمًا في نَشْرِ عَقيدَةِ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم وَنَشْرِ الخَيْرِ بينَ النَّاسِ في الوَطَنِ وخَارِجَه لعَلَّ اللهَ يجعلُ معَ صبرِنا فرَجًا ويؤتِينَاهُ يومَ القيامةِ ذُخْرًا فَضْلا منهُ وكرَمًا، اللهمَّ ثبِّتْنَا علَى الحقِّ ونُصْرَتِهِ وَسَخِّرْنا لِخِدْمَةِ دينِكَ واغفِرْ لنَا ذُنوبَنا وَهَيِّءْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا.

هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[5]، اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ قِنَا عذابَك يومَ تَبْعَثُ عِبادَكَ رَبَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبْكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، وَاسْتَغْفِرُوهُ يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يجعلْ لكُمْ مِنْ أَمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة الشورى/11.[1]

سورة النصر/1ـ3.[2]

البقرة/281[3]

سورة المائدة/54[4]

[5] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

EN-NASR SURESİNİN TEFSİRİ

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Rabbimiz Subhânehû ve Teâlâ habibi Muḥammed’in ﷺ kalbine en-Nasr suresini indirmiştir. Bu sure üç ayettir ve peygamber efendimiz ﷺ Medîne’de iken nuzul olmuştur. Allâh-u Tebârake ve Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Bu sureye veda suresi de denilir ve o İbn Abbâs’ten „Sahih Muslim’de“ rivayet edildiği gibi bu sure bir bütün olarak inen surelerin sonuncusudur.

﴿إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ ١﴾

النَّصرُ (En-Nasr) yardımdır. الفَتْحُ (El-feth) ise Mekke’nin fethidir. Rasûlullâh ﷺ mübarek Mekke şehrini feth ettiğinde araplar kendi aralarında şöyle söylemeye başladılar:

Allâh fil ordusuna karşı harem bölgesini koruduktan sonra efendimiz Muḥammed ﷺ o bölgeyi fethetti ve ona karşı artık kimsenin gücü yetmez.

Sonra en-Nasr suresinde de anlaşılacağı üzere insanlar guruplar halinde İslam´a girdiler. Allâh-u Teâlâ o ayette şöyle buyuruyor.

﴿وَرَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا ٢﴾

Yani önceden insanlar tek tek İslam’a giriyorlardı fetihten sonra guruplar halinde İslam’a girmeye başladılar. İmam Ahmed Müsned kitabında Abdurrezzâk´ın Kur´an tefsirinde Ebu Hureyre’nin şöyle buyurduğunu rivayet etmektedir. En-Nasr suresi nazil olduğunda Rasûlullâh ﷺ şöyle söyledi:

أتَاكُمْ أَهْلُ اليَمَنِ هُمْ أَرَقُّ أَفْئِدَةً وأَلْيَنُ قُلوبًا

Manası: „Yemen ehli size geldiler ve onların hassas ve yumuşak kalpleri vardır.“

En-Nasr suresinin 3. ayetinin ilk kısmında şöyle geçmektedir:

﴿فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ﴾

Bu ayetin açıklaması hakkında iki görüş vardır. İbn Abbâs’dan gelen görüşe göre o ayeti şöyle açıklamıştır: „Öyleyse namaz kıl!“ Bazı müfessirlerin açıklamasına göre bu ayetin açıklaması şöyledir: „O halde Rabbini hamd ile tesbih et“ örneğin Subhânallâh demek gibi.

Bu ayetin ikinci kısmında ise şöyle geçmektedir:

﴿وَٱسۡتَغۡفِرۡهُۚ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا ٣﴾

Manası: „Allâh’a istiğfâr et. Muhakkak ki Allâh tövbeleri çokça bağışlayandır.“

İmâm Buhârî’nin rivayet ettiğine göre Âişe radıyallâhu anhâ şöyle buyurmuştur: En-Nasr sûresi nâzil olduktan sonra Rasûlullâh ﷺ her namazında şöyle söylerdi:

سُبْحَانَكَ رَبَّنَا وَبِحَمْدِكَ اللهمَّ اغْفِرْ لِي اﻫ

Müslüman kardeşlerim. Kur’ân ayetleri ve peygamberin ﷺ siyeri ibretler ile doludur. Peygamberin ﷺ ve ashabın davetin başında ne zor zamanlar yaşadıklarını hepimiz biliriz. Onlar İslam dinini yaymak için nice meşakkatlere ve eziyetlere katlanmışlardı.

Onlar sabrettiler Allâh da onları zafere ulaştırdı. O hâlde bizden hiç kimse zorluklara, meşakkatlere karşı pes etmesin sabit kalsın ve imana resulullâhın akidesine davet etmekte geride kalmasın.

Allâh’ım! Bizi hak üzerinde sabit kalmamızı, İslam dinine destek olabilmemizi, günahlarımızı affetmeni ve zor durumlarda bize bir çıkış yolu göstermeni niyaz ederiz.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Kâmet getir!

Die Qadr-Nacht 14.04.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Qadr-Nacht

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةِ ٱلۡقَدۡرِ ١ وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ ٢ لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ خَيۡرٞ مِّنۡ أَلۡفِ شَهۡرٖ ٣ تَنَزَّلُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَٱلرُّوحُ فِيهَا بِإِذۡنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمۡرٖ ٤ سَلَٰمٌ هِيَ حَتَّىٰ مَطۡلَعِ ٱلۡفَجۡرِ ٥﴾

Die Bedeutung lautet: Wahrlich, in der Qadr-Nacht wurde der gesamte Qur’ân in den ersten Himmel herabgesandt. Und was lässt dich, o Muhammad, wissen, was die Qadr-Nacht ist? Die guten Taten in der Qadr-Nacht sind besser als die Taten in 1.000 Monaten. Allâh lässt in der Qadr-Nacht den Engel Djibrîl mit einer großen Anzahl an Engeln aus allen sieben Himmeln auf die Erde herabkommen. Die Qadr-Nacht ist, bis zum Anbruch der Morgendämmerung, voller Segen und Gnade.

Unser geliebter Prophet Muhammad ﷺ sagte:

„أُنزِلَتِ التوراةُ لستٍّ مضَيْنَ من رمضانَ وأُنزِلَ الإنجيلُ لثلاثَ عشْرةَ خلَتْ من رمضانَ وأُنزلَ الزبورُ لثمانِ عشْرةَ خَلَتْ من رمضانَ وأُنزلَ القرءانُ لأربعٍ وعشرينَ خلَت من رمضانَ „

Die Bedeutung lautet: „Die Tawrât (zu Dt. Thora) wurde in der Nacht zum 6. eines Ramadân offenbart. Der Indjîl (zu Dt. Evangelium) wurde in der Nacht zum 13. eines Ramadân offenbart und der Qur’ân wurde in der Nacht zum 24. eines Ramadân herabgesandt.“

Wie großartig ist doch der Monat Ramadân und wie großartig sind doch die Nächte des Monats Ramadân. Und heute sprechen wir über die beste Nacht – die Qadr-Nacht.

Die erste Âyah der Sûrah al-Qadr bedeutet, dass der gesamte Qur´ân von der wohlverwahrten Tafel zu einem Ort namens Baytu l-^Izzah, welcher ein Haus im ersten Himmel ist, herabgesandt wurde. Dies geschah in einer Qadr-Nacht und war im damaligen Jahr die Nacht zum 24. des Monats Ramadân.

Später überbrachte der Engel Djibrîl dem Propheten Muhammad ﷺ nach und nach den Qur´ân entsprechend dem, was Allâh ihm befahl und gemäß den Gründen und Ereignissen, bis der gesamte Qur´ân innerhalb einer Zeitspanne von etwa 20 Jahren offenbart wurde.

Die zweite Âyah der Sûrah al-Qadr bedeutet: Und was lässt dich (O Muhammad) wissen, was die Qadr-Nacht ist? Dies ist eine Aufzeigung ihres hohen Ranges.

Die Qadr-Nacht kann jede beliebige Nacht von Ramadân sein, aber meist ist sie eine der letzten zehn Nächte von Ramadân. Imâm Muslim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„التَمِسُوها في العشرِ الأواخرِ من رمضانَ„

Die Bedeutung lautet: „Meistens ist die Qadr-Nacht eine der letzten zehn Nächte von Ramadân.“

Der Grund, dass Allâh die Qadr-Nacht für uns verborgen sein ließ, ist, damit die Diener Gottes in jeder Nacht von Ramadân fleißig sind mit der Hoffnung darauf, die guten Taten in ihr zu verrichten, so wie Allâh für uns verborgen sein ließ, wann am Freitag die Bittgebete in Erfüllung gehen.

Die dritte Âyah der Sûrah al-Qadr bedeutet, dass die guten Taten in der Qadr-Nacht besser sind als die Taten in 1.000 Monaten, in denen keine Qadr-Nacht vorkommt. 1.000 Monate entsprechen dreiundachtzig und ein Drittel Jahre.

Die vierte Âyah der Sûrah al-Qadr bedeutet, dass in der Qadr-Nacht der Engel Djibrîl mit einer großen Anzahl an Engeln herabkommt. Diese Engel erfahren in dieser Nacht, was Allâh für die Diener Gottes an Versorgung und Tod bis zum nächsten Jahr vorherbestimmte. In der Qadr-Nacht erfahren die Engel, welche Geschehnisse sich bis zur nächsten Qadr-Nacht im Universum ereignen werden. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„إذا كانت ليلةُ القدرِ نزَلَ جبريلُ في كبكبةٍ (أي جماعة) منَ الملائكةِ يُصلُّونَ ويُسلِّمونَ على كلِّ عبدٍ قائمٍ أو قاعدٍ يذكُرُ اللهَ عزّ وجلَ فيَنْزلونَ مِنْ لَدُنْ غروبِ الشَّمْسِ إلى طُلوع الفجرِ„

Die Bedeutung lautet: „In der Qadr-Nacht kommt der Engel Djibrîl mit einer Anzahl an Engeln herab; sie sprechen as–Salâtu und as-Salâmu für jeden Diener Gottes aus, der stehend oder sitzend Allâh, den Erhabenen, preist. Sie kommen herab, vom Sonnenuntergang bis zum Aufkommen der Morgendämmerung.“

Brüder im Islam, die Engel sind Geschöpfe, die aus Licht erschaffen wurden und nicht greifbare Körper haben. Sie essen nicht, trinken nicht, schlafen nicht, heiraten nicht, sind weder männlich noch weiblich, begehen keine Sünden und führen nur das aus, was Allâh ihnen befiehlt.

Die fünfte Âyah der Sûrah al-Qadr bedeutet, dass die Qadr-Nacht, bis zum Anbruch der Morgendämmerung, voller Segen und Gnade ist. Die Qadr-Nacht ist voller Segen und Gnade für die Heiligen (Awliyâ´) und für die anderen Gläubigen, die die Pflichten verrichten und die Sünden unterlassen; der Teufel kann in dieser Nacht keinen Schaden anrichten und der Zustand des Segens und der Gnade dauert bis zum Aufkommen der Morgendämmerung an.

Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ den Ratschlag gab, in der Qadr-Nacht Gebete zu verrichten und dabei sagte:

„من قامَ ليلةَ القدرِ إيمانًا واحتِسابًا غُفِرَ له ما تقدَّمَ من ذنبِه“

Die Bedeutung lautet: „Der Muslim, der die Qadr-Nacht betend verbringt, um von Allâh belohnt zu werden, dem vergibt Allâh seine begangenen Sünden.“

Zu den Zeichen für das Erkennen der Qadr-Nacht gehört das Sehen eines Lichtes, das weder von der Sonne noch vom Mond noch mit Elektrizität erzeugt wird; und das Sehen von Bäumen, die sich niederwerfen. Dazu gehört auch, dass das Sonnenlicht am Morgen danach weich ist. Zu diesen Zeichen gehört auch das Hören der Stimmen der Engel und das Erblicken von Engeln in ihrer wahren Gestalt, mit Flügeln – zwei, drei oder vier Flügeln. Wenn die Engel eine menschliche Gestalt annehmen, dann nehmen sie keine weibliche Gestalt an, sondern eine männliche Gestalt, jedoch ohne Geschlechtsteil.

Wenn jemand eines dieser Zeichen im wachen Zustand sieht, dann hat er die Qadr-Nacht gesehen; und wenn jemand sie im Traum sieht, dann bedeutet dies etwas Gutes für ihn, aber es ist nicht gleichzusetzen mit dem Sehen der Qadr-Nacht im wachen Zustand.

Derjenige, der die Qadr-Nacht weder im wachen Zustand noch im Traum sehen sollte, jedoch in dieser Nacht mit Fleiß Gebete und andere gute Taten verrichtet, erhält viel von ihrem großartigen Segen.

^Â´ischah, die Ehefrau des Propheten Muhammad ﷺ, fragte den Propheten, welches Bittgebet sie sagen sollte, wenn sie wissen würde, dass sie sich in der Qadr-Nacht befindet. Er sagte zu ihr:

„قولِي اللهمَّ إنكَ عَفُوٌّ تُحبُّ العَفْوَ فَاعْفُ عنِّي“

Die Bedeutung lautet: „Sage: O Allâh, wahrlich, Du bist Derjenige, Der vergibt, Du liebst die Vergebung, bitte vergib mir (Allâhumma ´Innaka ^Afuwwun Tuhibbu l-^Afwa Fa^fu ^Annî)“

Diener Gottes, verrichtet mit Fleiß gute Taten – Gebete, Lobpreisung, Rezitation – in diesen übrig gebliebenen, großartigen und gesegneten Nächten von Ramadân. Und ich erinnere euch daran, dass derjenige, der Gebete nachholen muss, diese Gebete nachholt, weil diese vorrangiger sind.

O Allâh, wahrlich, Du bist Derjenige, Der vergibt, Du liebst die Vergebung, bitte vergib uns.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Brüder im Islam, ich möchte euch daran erinnern, dass das Gebet anlässlich des Fastenbrechenfestes (^Îdu l-Fitr) – in dieser Moschee – am … oder … um 8:30 Uhr verrichtet wird. An welchem Tag genau ist von der Sichtung der Mondsichel abhängig.

Zudem erinnern wir euch an die Pflichtabgabe für den Körper (Zakâtu l-Fitr), die in diesem Jahr fünf Euro beträgt; was in diesem Betrag darüber liegt, gilt als Spende (Sadaqah).

Brüder im Islam, in Kürze schon werden wir diesen besonderen und gesegneten Monat wohl mit weinenden Augen verabschieden. Vielleicht werden die Tränen derjenigen, die darin viel beten und Allâh lobpreisen und deren Herzen mit der Liebe zu Allâh gefüllt sind, in Strömen fließen. So lasst uns gemeinsam die 27. Nacht vom Ramadân verbringen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

فَلْنَغْنَمْ لَيْلَةَ القَدْرِ

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ منْ شُرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مَثِيلَ ولا شبيهَ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ. وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هاديًا ومبشّرًا ونذيرًا بَلَّغَ الرسالةَ وأدَّى الأمانةَ ونصحَ الأُمَّةَ فجزاهُ اللهُ عنَّا خيرَ ما جَزى نبيًّا مِنْ أنبيائهِ. اللهمَّ صَلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلى ءالِه وصحبِه الطَّيبينَ الطَّاهِرِينَ.

أما بعد فيا عبادَ اللهِ أوصيكم ونفسيَ بتقوى اللهِ العليِّ القَائِلِ في مُحْكَمِ كِتابِه

ويقول الحبيب المصطفى صلى الله عليه وسلم أنزلت التوراة لِست مَضين مِنْ رَمَضَان وأنْزل الإنجيل لثلاث عشرة خلت من رمضان وأنزل الزبور لثمان عشرة خلت من رمضان وأنزل القرءان لأربع وعشرين خلَت من رمضان[2] اﻫ فكم هو عظيم شهر رمضان، وكم هي عظيمة ليالي رمضان. وكلامنا اليوم عن ليلة الليالي ليلة القدر العظيمة.

يقول الله تعالى ﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةِ ٱلۡقَدۡرِ ١﴾ أنزل القرءان جملة واحدة من اللوح المحفوظ إلى بيت العزّة وهو بيت في السماء الدنيا في ليلة القدر وكانَتْ تلكَ السنةَ في ليلة الرابع والعشرين من رمضان.

ثم صار جبريل عليه السلام يُنـزلُه على رسول الله صلى الله عليه وسلم شيئًا فشيئًا على حسب ما يؤمر من الله عزّ وجلّ على حسب الأسباب والحوادث إلى أن تمّ نزوله في نحو عشرين سنة.

﴿وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ ٢﴾ أي وما أعلمك يا محمّد صلى الله عليه وسلم ما ليلة القدر، وهذا على سبيل التعظيم والتشويق إلى خَبَرها تَعْظِيمًا لشأنها.

وليلة القدر قد تكون في أي ليلة من ليالي رمضان ولكن الغالب أنها تكونفي العشر الأواخر منه فقد ورد عنه عليه الصلاة والسلام التمسوها في العشر الأواخر من رمضان اﻫ رواه مسلم. والحكمة من إخفائها ليتحقق اجتهاد العباد في ليالي رمضان كلها طمعًا منهم في إدراكها كما أخفى اللهُ ساعة الإجابة في الجمعة.

﴿لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ خَيۡرٞ مِّنۡ أَلۡفِ شَهۡرٖ ٣﴾ أي أنّ العبادة في ليلة القدر أفضل من العبادة في ألف شهر ليس فيها ليلة القدر وهي ثمانون سنة وثلاثة أعوام وثلث عام.

﴿تَنَزَّلُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَٱلرُّوحُ فِيهَا بِإِذۡنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمۡرٖ ٤﴾ أَيْ في ليلة القدر ينْزل جبريل عليه السلام مع جمع كبير من الملائكة فينْزلون بكل أمر قضاه الله في تلكَ السنة من أرزاق العباد وءاجالهم إلى قابلٍ أي إلى السنة القابلة لأنّ ليلة القدر هي الليلة التي يتم فيها تقسيم القضايا التي تحدث للعالم من تلك الليلة إلى مِثْلهَا في العام القابل كما جاء ذلك في الحديث الذي روي عن رسول الله صلى الله عليه وسلم إذا كانت ليلة القدر نزل جبريل في كبكبة ـــ أي جماعة ـــ من الملائكة يصلّون ويسلمون على كل عبد قائم أو قاعد يذكر الله عزّ وجل فينْزِلون من لَدُن غروب الشمس إلى طلوع الفجر[3] اﻫ

والملائكة إخوة الإيمان أجسام نورانية، لا يأكلون ولا يشربون ولا ينامون ولا يتناكحون ليسوا ذكورًا ولا إناثًا لا يعصون الله ما أمرهم ويفعلون ما يؤمرون.

﴿سَلَٰمٌ هِيَ حَتَّىٰ مَطۡلَعِ ٱلۡفَجۡرِ ٥﴾ أي أنها خير وبركة إلى طلوع الفجر، فليلة القدر سلام وخير على أولياء الله وأهل طاعته المؤمنين ولا يستطيع الشيطان أن يعمل فيها سوءًا أو أذًى وتلك السلامة تدوم إلى مطلع الفجر.

ورسول الله صلى الله عليه وسلم حثّ أمّته على قيام ليلة القدر قائلًا من قام ليلة القدر إيمانًا واحتسابًا غُفر له ما تقدّم من ذنبه اﻫ رواه البخاريُّ ومسلم.

ومن علامات رؤية ليلة القدر رؤية نور خلقه الله غير نور الشمس والقمر والكهرباء أو رؤية الأشجار ساجدة. ومن علاماتها طلوع الشمس صبيحتها لطيفة، أو سماع صوت الملائكة ومصافحتهم، أو رؤيتهم على أشكالهم الأصلية ذوي أجنحة مثنى وثلاث ورُباع. فإن تشكّلوا بشكل بني ءادم فإنهم يكونون بصور الذكور من غير ءالة الذكورة لا بصور الإناث.

ومن حصل له رؤية شىء من علامات ليلة القدر يقظة فقد حصل له رؤية ليلة القدر، ومن رءاها في المنام دلّ ذلك على خير لكنه أقلّ من رؤيتها يقظة، ومن لم يرها منامًا ولا يقظةً واجتهد في القيام والطاعة وصادف تلك الليلة نال من عظيم بركاتها. وقد سألت عائشة رضي الله عنها النبي صلى الله عليه وسلم أنها إذا رأت ليلة القدر بِمَ تدعو، قال لها قولي اللّهُمّ إنَّك عفوٌّ تحِب العفوَ فاعفُ عني[4] اﻫ

فهلمّوا إخوة الإيمان للاجتهاد بالطاعة في هذه الليالي العظيمة الْمُبَاركة الْمُتبقية من رمضان، من قيام وذكر وتلاوة، وأذكركم من كان عليه قضاء فليشتغل بالقضاء فدَين الله أحقّ بالوفاء.

هذا وأستغفر الله لي ولكم.

الخُطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ وأَودُّ أن أُؤكِّدَ عليكم أيها الإخوةُ الصائمونَ أن صلاةَ عيدِ الفطرِ أعادَه اللهُ علينا وعليكم بالأمنِ والأمانِ في هذا المسجدِ (أو المصلى) الساعة …… من يومِ ……. أو ……….على حسبِ رؤيةِ هلالِ شوال. إِذِ الأَصْلُ أَنْ يُرَاقَبَ الهِلَالُ بَعْدَ غُروبِ شَمْسِ يَومِ التاسِعِ والعِشْرِينَ مِنْ رَمَضانَ فَإِنْ رُئِيَ الهِلَالُ كانَ اليومُ التَّالِي عِيدَ الفِطْرِ وَإِنْ لَمْ يُرَ الهِلالُ يكونُ اليومُ التَّالِي الثَّلاثِينَ مِنْ رَمضانَ وَاليَوْمُ الذِي بعدَه هُوَ العيد، عَلَى هَذَا فَاثْبُتُوا أَيُّها الأَحِبَّةُ وَلَا تَلْتَفِتُوا إِلَى مَنْ يَقُولُ بِطَريقِ الحِسابِ العِيدُ في يَوْمِ كَذَا فَالرَّسولُ صلى الله عليه وسلم قالَ صُومُوا لِرُؤْيَتِهِ وَأَفْطِرُوا لِرُؤْيَتِه اهـ وَعَلَى هَذَا اتَّفَقَ المذَاهِبُ الأَرْبَعَةُ.

ونُذكرُكم بزكاةِ الفطرِ لهذه السنةِ فلو دفعَ الشخصُ 5 أويرو كان ذلك كافيًا أو يدفعُ صاعًا من غالبِ قوتِ البلد.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ بِجاهِ نَبِيِّكَ محمَّدٍ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا.

سورة القدر.[1]

الجامع الصغير.[2]

رواه البيهقي في شعب الإيمان.[3]

رواه ابن ماجه وغيره.[4]

Türkisch

Cuma Hutbesi

KADİR GECESİ

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kadîr olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Manası: Şüphesiz, Kur’ân Kadir gecesinde birinci semaya indirilmiştir. (1) Bilir misin nedir Kadir gecesi!?. (2) Kadir gecesi bin aydan hayırlıdır. (3) Cebrâîl (aleyhisselâm) ile birlikte çok sayıda melek o gecede Allâh’ın izni (yani emri) ile gelecek sene için Allâh’ın ezelde takdir ettiği şeyler ile inerler. (4) O gece, fecrin doğuşuna kadar selâmettir. (5) (El-Kadr suresi)

Peygamber efendimiz Muḥammedﷺ şöyle buyurmuştur:

أُنزِلَتِ التوراةُ لِستٍّ مَضَيْنَ مِنْ رَمَضَانَ وأُنْزِلَ الإنجيلُ لثلاثَ عشْرةَ خلَتْ من رمضانَ وأُنزلَ الزبورُ لثمانِ عشْرةَ خَلَتْ من رمضانَ وأُنزلَ القرءانُ لأربعٍ وعشرينَ خلَت من رمضانَ اﻫ

Manası: Tevrât Ramadân’ın altıncı gecesinde indirildi. İncîl Ramadân’ın onüçüncü gecesinde indirildi. Zebûr Ramadân’ın onsekizinci gecesinde idirildi ve Kur’ân Ramadân’ın yirmidördüncü gecesinde indirildi. (El-Câmiu’s Sağir)

Ne yücedir Ramadân ayı!.. Ne yücedir Ramadân ayının geceleri!.. Bugünkü kelamımız, en yüce gece olan Kadir gecesi hakkında olacaktır.

El-Kadr suresinin birinci ayeti, Kur’ân-ı Kerîm’in, Ramadân ayının Kadir gecesinde (o zamandaki senenin 24. gecesi) Levh-i mahfûzdan, dünya semasında bir ev olan Beytu’l İzze denilen makâma bir defada indirildiği bildirilmektedir.

Sonra Cebrâîl (aleyhisselâm), Kur’ân-ı Kerîm’i Allâh’ın kendisine emrettiği üzere sebeplere ve hadiselere göre bölüm bölüm takriben yirmi senede peygamber efendimiz Muḥammed’e ﷺ indirmiştir.

El-Kadr suresinin ikinci ayetinde mealen geçen “Bilir misin nedir Kadir gecesi!?.”, bu gecenin yüceliğine işaret etmektedir.

Kadir gecesi, Ramadân ayı gecelerinden herhangi birine denk gelebilir. Ancak çoğunlukla bu gece mübarek Ramadân ayının son on gecesinde görülür.

Rasûlullâhﷺ şöyle buyurmuştur:

التَمِسُوها في العشرِ الأواخرِ من رمضانَ اﻫ

Manası: Onu son on gecede bekleyin. (İmam Muslim)

Mübarek Kadir gecesinin hangi gecede olduğunun bizlere bildirilmemesinin hikmeti de, kulun Kadir gecesine denk gelme umudu ile Ramadân ayının her gecesinde bol bol hayırlı amel yapmasıdır.

El-Kadr suresinin “Kadir gecesi bin aydan hayırlıdır.” mealindeki üçüncü ayeti, Kadir gecesinde yapılan ibadetin, içinde Kadir gecesinin bulunmadığı bin aydaki yapılan ibadetten daha hayırlı olduğu manasına gelmektedir. Bin ay; 83 yıl 4 aydır.

El-Kadr suresinin dördüncü ayeti, Kadir gecesinde Cebrâîl (aleyhisselâm) ile birlikte çok sayıda meleğin yeryüzüne indiğini bildirmektedir. Bu gecede meleklere, o senede Allâh-u Teâlâ’nın kulları için takdir ettiği rızıkları ve hangi kulları için ölümü takdir ettiği bildirilir. Kadir gecesinde meleklere, gelecek sene Kadir gecesine kadar bu alemde meydana gelecek olaylar bildirilir. Rasûlullâhﷺ şöyle buyurmuştur:

إذا كانت ليلةُ القدرِ نزَلَ جبريلُ في كبكبةٍ منَ الملائكةِ يُصلُّونَ ويُسلِّمونَ على كلِّ عبدٍ قائمٍ أو قاعدٍ يذكُرُ اللهَ عزّ وجلَ فيَنْزلونَ مِنْ لَدُنْ غروبِ الشَّمْسِ إلى طُلوع الفجرِ اﻫ

Bu hadis-i şerif, Kadir gecesinde Cebrâîl’in (aleyhisselâm) meleklerden bir cemaat ile güneş battıktan sonra indiğini ve fecir çıkana kadar namaz kılan veya oturarak Allâh’ı zikreden her kula dua ve selam ettiklerini bildirmektedir. (Beyhaki “Şuabu’l İman”da)

Mü’min kardeşlerim; melekler nurani cisimlerdir. Yemezler, içmezler, uyumazlar ve evlenmezler. Onlar, Allâh’ın emirlerini eksiksiz yerine getirirler ve Allâh’a isyan etmezler.

El-Kadr suresinin beşinci ayeti, Kadir gecesinin fecrin doğuşuna kadar hayır ve bereketli olduğunu bildirmektedir. Kadir gecesi, veli kullar ve farzları eda edip haramlardan sakınan diğer mü’minler için selamet ve berekettir. Şeytan bu gecede zarar veremez. Bu selamet, fecrin doğuşuna kadar devam eder. Peygamber efendimiz Muḥammed ﷺ şöyle buyurmuştur:

مَنْ قَامَ ليلةَ القَدرِ إِيمَانًا وَاحتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ اﻫ

Manası: “İnanarak ve sevabını Allâhu Teâlâ‘dan umarak Kadir gecesini namaz kılarak geçirenin günahları affedilir.” (Buhari ve Muslim)

Güneş ışığı, ay ışığı ve elektrik ışığına benzemeyen bir nuru veya ağaçların Allâh’a secde ettiklerini ya da o mübarek ve yüce gecenin sabahında güneşin doğmasının diğer günlerdekinden farklı olduğunu görmek Kadir gecesini görmenin alemetlerindendir. Meleklerin sesini duymak veya melekleri ikişer, üçer, dörder kanatlarıyla asıl şekillerinde görmek de Kadir gecesini görmenin alametlerindendir. Melekler insan şeklini aldıklarında, erkeklik aleti olmaksızın erkek suretinde olurlar; kadın şekline girmezler.

Bu alemetlerden birisini uyanıkken gören, Kadir gecesini görmüş olur. Rüyada gören kimse için ise bunda onun için hayır vardır. Lakin bu alametlerden birisini uyanıkken görmek rüyada görmekten daha güçlüdür.

Uyanıkken veya rüyada Kadir gecesini görmeyen kişi ise bu gecede gayret edip namaz kılar hayırlı amellerde bulunursa bu gecenin yüce bereketine nail olur. Ayşe validemiz (radiyallâhu anhâ) Kadir gecesini gördüğünde hangi duayı söyleyeceği hakkında Allâh Rasûlü’ne ﷺ sorduğunda, Allâh Rasûlü ﷺ şöyle demiştir:

قولِي اللهمَّ إنكَ عَفُوٌّ تُحبُّ العَفْوَ فَاعْفُ عنِّي اﻫ

Manası: De ki: ”Ey Allâh’ım, muhakkak ki sen affedicisin ve affetmeyi seversin, beni affet.” (İbn-i Maceh ve başkaları)

Mü’min kardeşlerim; Ramadân ayının geri kalan mübarek günlerinde namaz, zikir ve Kur’ân-ı Kerîm tilaveti gibi hayırlı amellerde bulunun! Ayrıca sizlere hatırlatırım ki, kimin kaza etmesi gereken namazları varsa kazalarla meşgul olsun, çünkü bunlar daha önceliklidir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Ey oruç tutan Müslüman kardeşlerim; sizlere bayram namazının bu camide, hilalin görülmesine göre ya … günü veya … günü saat 9.00’da kılınacağını bildirmek isterim. Allâh, sizlere ve bizlere bayramı güven içinde tekrar idrak etmeyi nasip eylesin.

Sizlere ayrıca fitre zekatını hatırlatmak isterim. 5 € ödemeniz yeterlidir. Bu miktarın içerdiği fazlalık ise sadakadır. Veyahut o ülkede en çok kullanılan temel gıda maddesinden bir sa’ verir.

Din kardeşlerim; Ramadân ayından ancak az günler kalmıştır. Bu yüce ve mübarek aya veda ediyoruz. Ve belki de gözlerimiz dolar. Belki de Âbidlerin gözlerinden, namaz kılanların, Allâh’ı zikredenlerin ve Allâh sevgisi ile dolu olan züht sahibi insanların gözlerinden seller gibi yaş akar. Gelin, namazın, hayırlı amelin ve Kur’ân okumanın ayı olan bu aya güzel cemiyetin, İslamî Hayır Projeleri Cemiyetinin ilim ile nurlandırdığı her camide veda edelim, Kadir gecesine denk gelmek için.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Dua:

Kâmet getir!

Die Glaubenslehre von at-Tahâwiyy 07.04.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Glaubenslehre von at–Tahâwiyy

﴿رَّبَّنَآ إِنَّنَا سَمِعۡنَا مُنَادِيٗا يُنَادِي لِلۡإِيمَٰنِ أَنۡ ءَامِنُواْ بِرَبِّكُمۡ فَ‍َٔامَنَّاۚ رَبَّنَا فَٱغۡفِرۡ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرۡ عَنَّا سَيِّ‍َٔاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ ٱلۡأَبۡرَارِ ١٩٣﴾

Die Bedeutung lautet: Unser Schöpfer, wahrlich, wir hörten einen Rufer, der zum Glauben aufrief (er sagte): Glaubt an euren Schöpfer! Daraufhin haben wir den Glauben angenommen, unser Schöpfer; so vergib uns unsere Sünden, tilge unsere Missetaten und lass uns als Rechtschaffene sterben.

Brüder im Islam, wisst, dass Allâh Seinen Dienern befohlen hat, an Seine Einzigkeit zu glauben und Ihn anzubeten und dass die Richtigkeit des Glaubens für die Gültigkeit der Anbetung unbedingt notwendig ist. Aus diesem Grund und aufgrund der Dringlichkeit dessen haben die Gelehrten – sowohl früher als auch heute – wichtige Werke über die islamische Glaubenslehre verfasst. Zu den bekanntesten Werken dieser besonderen Lehre gehört das Werk „al-^Aqîdah at–Tahâwiyyah“ (die Glaubenslehre von at–Tahâwiyy). Der Verfasser ist der Imâm Ahmad Ibn Salâmah – ein großer Gelehrter aus der Hanafîtischen Rechtsschule, bekannt als Imâm Abû Dja^far at–Tahâwiyy. Er wurde im Jahr 229 n. H. geboren und ist im Jahr 321 n. H. verstorben; sein berühmtes Grab im Ort al-Qarâfah wird bis heute besucht. Dies bedeutet, er gehörte zu den geehrten Salaf, d. h. den Muslimen aus den ersten drei Jahrhunderten nach der Auswanderung, die im folgenden Hadîth gelobt wurden.

خَيْرُ القُرونِ قَرْنِي ثُمَّ الّذِينَ يَلُونَهُمْ ثُمَّ الذينَ يَلُونَهُمْ

Die Bedeutung lautet: Die besten Jahrhunderte sind mein Jahrhundert und dann das danach und dann das danach. [Überliefert von at-Tirmidhiyy, erzählt von ^Imrân Ibn al-Husayn]

Heute erwähnen wir einige Auszüge aus der Glaubenslehre von Imâm at–Tahâwiyy, der für seine Vertrauenswürdigkeit bekannt war und ein hohes Ansehen genoss. Hinsichtlich der Erhabenheit Gottes über Ähnlichkeit mit den Geschöpfen: Er (d. h. Allâh) ist über Grenzen, Enden, Seiten, Glieder und Organe erhaben. Die sechs Richtungen umfassen Ihn nicht, denn dies gehört zu den Eigenschaften der Geschöpfe. Dadurch, dass er verneint hat, dass Allâh Grenzen, Enden oder Seiten hätte, hat er bestätigt, dass Allâh kein Körper ist, kein Volumen hat, keine Menge ist und keine Seiten – rechts oder links – hat. Derselbe Inhalt steckt in seiner Verneinung der Körperteile und Organe in Bezug auf Allâh, denn Körperteile und Organe hat derjenige, der ein Körper ist. Zudem hat er eindeutig erklärt, dass Allâh kein Körper ist und ohne Ort existiert, indem er gesagt hat ‚die sechs Richtungen umfassen Ihn nicht, denn dies gehört zu den Eigenschaften der Geschöpfe‘, denn ein Ort ist etwas, der von etwas, das eine Größe hat, eingenommen wird. Dadurch, dass er verneint hat, dass die sechs Richtungen Allâh umgeben – oben, unten, rechts, links, vorne, hinten –, hat er auch bestätigt, dass Allâh keine Leere eingenommen hat. Fazit ist: Allâh ist keine Menge und ist in keiner Richtung, denn dies trifft auf die Geschöpfe zu.

Bruder im Islam, dies ist der Glaube der geehrten Salaf, so nimm dich in Acht, von anderen getäuscht zu werden und einen Glauben anzunehmen, der zwar als Glaube der geehrten Salaf verbreitet wird, jedoch im Widerspruch hierzu steht.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As-Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

العقيدة الطحاوية

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا وحبيبَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُهُ أَرْسَلَهُ اللهُ بالهدَی وَدِينِ الحَقِّ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا ونذيرًا وَدَاعِيًا إلَى اللهِ بإذنِهِ وسِراجًا مُنِيرًا فَهَدَى اللهُ بهِ الأمةَ وكشفَ بهِ الغُمَّةَ وأخرَجَ بهِ الناسَ مِنَ الظُلُمَاتِ إلَى النُّورِ فَجَزَاهُ اللهُ خَيْرَ مَا جَزَى نَبِيًّا عَنْ أُمَّتِهِ. اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ، أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ فاتقوا اللهَ رَبَّكمُ الذي قالَ في كتابِه الكريمِ في سورةِ ءال عمران ﴿رَّبَّنَآ إِنَّنَا سَمِعۡنَا مُنَادِيٗا يُنَادِي لِلۡإِيمَٰنِ أَنۡ ءَامِنُواْ بِرَبِّكُمۡ فَ‍َٔامَنَّاۚ رَبَّنَا فَٱغۡفِرۡ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرۡ عَنَّا سَيِّ‍َٔاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ ٱلۡأَبۡرَارِ ١٩٣﴾.

اعلمْ أَنَّ اللهَ قَدْ فَرَضَ على عبادِهِ أَنْ يُؤْمِنُوا بِهِ وَيُوَحِّدُوهُ ولَا بُدَّ لِصِحَّةِ الإِيمانِ مِنْ سَلامَةِ العَقِيدَةِ، ولِذَلِكَ وتَأْكِيدًا علَى الاعْتِنَاءِ بالعقيدةِ فَقَدْ صَنَّفَ العُلَمَاءُ قَديمًا وَحَدِيثًا تَصانِيفَ مُهِمَّةً في الاعْتِقَادِ، وَكَانَ مِنْ أَبْرَزِ مَا صُنِّفَ في هذَا الفَنِّ رِسَالَةٌ لِلإِماَمِ السَّلَفِيِّ أبي جعفرٍ الطَّحَاوِيِّ الحنَفِيِّ عُرِفَتْ بِاسْمِ العَقِيدَة الطَّحَاوِيَّةِ وَقَبْلَ أَنْ نَتَكَلَّمَ في أَهَمِّيَّةِ هذهِ الرسالةِ العِلْمِيَّةِ يُنَاسِبُ أَنْ نُبَيِّنَ وَلَوْ بِإِيجَازٍ شَدِيدٍ مَنْ هُوَ الإِمامُ الطحاويُّ فنَقولُ هوَ الإِمامُ أحمدُ بنُ سَلامَةَ الطحاويُّ المِصْرِيُّ الحَنَفِيُّ وُلِدَ سنةَ 229 هـ وتُوُفِّيَ سنةَ 321 هـ وَقَبْرُهُ في القَرَافَةِ مَشْهُورٌ يُزَارُ، فَهُوَ دَاخِلٌ في أَهْلِ القُرونِ الثَّلاثَةِ الأُولَى الذينَ شَمَلَهُمْ مَدْحُ النبيِّ صلى الله عليه وسلم بِقَوْلِهِ خَيْرُ القُرونِ قَرْنِي ثُمَّ الّذِينَ يَلُونَهُمْ ثُمَّ الذينَ يَلُونَهُمْ اهـ رواهُ الترمذيُّ عن عِمْرانَ بْنِ الحُصَيْنِ. وَصُلَحَاءُ هذهِ القُرونِ هُمُ الْمَعْنِيُّونَ بِقَوْلِنَا السَّلَفُ الصالحُ وَقَدْ كانَ الطحاويُّ ثِقَةً نَبِيلًا إِمَامًا اسْتَفَاضَ بَيْنَ النَّاسِ فَضْلُهُ، صَحِبَ خَالَهُ الْمُزَنِيَّ الشَّافِعَيَّ مُدَّةً ثم انْتَقَلَ إلى دِراسَةِ المذهَبِ الحَنَفِيِّ. قالَ ابنُ عساكرَ في تَاريخِ دِمَشْقَ وَإِلَيْهِ انْتَهَتْ رِيَاسَةُ أَصْحَابِ أَبِي حَنِيفَةَ بِمِصْرَ (أَيْ كَانَ هُوَ الْمُقَدَّمَ فِيهِمْ) وسَمِعَ الحَدِيثَ مِنْ أَكْثَرَ مِنْ مائةِ شَيخٍ، وَرَوَى عَنْهُ أَكْثَرُ مِنْ ثَلاثِينَ مِنَ الأَعْيَانِ مِنْ حُفَّاظٍ وَفُقَهَاءَ وقُضَاةٍ مِنْهُمُ الحافِظُ الطَّبَرَانِيُّ وَغَيْرُهُ، قالَ الذَّهَبِيُّ في السِّيَرِ الطَّحَاوِيُّ الإِمَامُ العَلَّامَةُ الحَافِظُ الكَبِيرُ مُحَدِّثُ الدِّيارِ الْمِصْرِيَّةِ وَفَقِيهُهُا.

وحيثُ كانَ الإِمَامُ الطَّحَاوِيُّ مِنْ أَئِمَّةِ السَّلَفِ الصَّالِحِ العَامِلِينَ علَى هُدًى مِنَ اللهِ وَبَصِيرَةٍ مِنَ الَّذِينَ لا يَأْلُونَ جُهْدًا في نَشْرِ مَذْهَبِ السَّلَفِ في العَقِيدَةِ الْمُسْتَمَدَّةِ مِنَ الكِتَابِ والسُّنَّةِ فَقَدْ جَاءَ كِتابُه العقيدةُ الطحاويةُ مُرْشِدًا لِطَرِيقِ الحَقِّ، فَتَلَقَّتْهُ الأُمَّةُ بِالاسْتِحْسَانِ وَجَعَلَ اللهُ لِهَذَا الكِتَابِ القَبُولَ في النُّفوسِ، وَلَعَلَّ السِرَّ في ذلكَ إِخْلَاصُ مُصُنِّفِهِ فَلَمْ يَعْتَرِضْ أَحَدٌ مِنْ أَهْلِ العِلْمِ الْمُعْتَبَرِينَ علَى مَا جَاءَ فِيهِ، وَقَدْ سَبَكَ عِبَارَاتِهِ علَى أُسْلُوبِ السَّادَةِ الحَنَفِيَّةِ فَقَالَ في مُقَدِّمَةِ الكِتَابِ هَذَا ذِكْرُ بَيَانِ عَقِيدَةِ أَهْلِ السُّنَّةِ وَالْجَمَاعَةِ علَى مَذْهَبِ فُقَهَاءِ الْمِلَّةِ، أَبِي حَنِيفَةَ النُّعْمَانِ بْنِ ثَابِتٍ الكُوفِيِّ وأَبِي يُوسُفَ يَعْقُوبَ بنِ إبراهيمَ الأَنْصَارِيِّ وَأبي عَبدِ اللهِ محمدِ بنِ الحَسَنِ الشَّيْبَانِيِّ رِضْوانُ اللهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ، وَمَا يَعْتَقِدُونَ مِنْ أُصُولِ الدِّينِ وَيَدِينُونَ بِهِ لِرَبِّ العَالَمِينَ.

أَيْ أَنَّ الطَّحَاوِيَّ قَدْ جَرَى في تَصْنِيفِهِ علَى طَريقَةِ هؤلاءِ الأَئِمَّةِ الثَّلاثَةِ مِنْ حَيْثُ الأُسْلُوبُ، أَمَّا مِنْ حَيْثُ مَا تَضَمَّنَتْهُ هذهِ العقيدةُ فَهِيَ عَقيدَةُ كُلِّ المؤمنينَ مُنْذُ زَمَنِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم وإلَى ءَاخِرِ الزَّمَانِ، ونحنُ نَذْكُرُ الآنَ بَعْضًا مِنْ كَلَامِ الإمامِ الطحاويِّ مما جَاءَ في هذِهِ العقيدةِ الْمُرْشِدَةِ، لِيَقِفَ على الهُدَى مَنْ كَانَ يَرُومُ الحَقَّ قالَ الطحاويُّ في تَنْزِيهِ اللهِ تعالَى إِنَّ اللهَ واحدٌ لا شريكَ لَهُ ولا شَىءَ مِثْلُهُ وَلَا شَىءَ يُعْجِزُهُ ولا إِلَهَ غَيْرُه، قديمٌ بِلا ابْتِدَاءٍ دَائِمٌ بِلَا انْتِهَاءٍ لَا يَفْنَى وَلَا يَبِيدُ ولا يَكُونُ إِلّا مَا يُريدُ لَا تَبْلُغُهُ الأَوْهَامُ وَلَا تُدْرِكُهُ الأَفْهَامُ وَلَا يُشْبِهُ الأَنَامَ.

وَمِمّا جاءَ في هذهِ العَقيدةِ أَيضًا

وَتَعَالى (أي تَنَزَّهَ) عنِ الحُدودِ والغَاياتِ والأَرْكانِ والأَعْضَاءِ والأَدَوَاتِ، لَا تَحْوِيهِ الْجِهَاتُ السِّتُّ كَسَائِرِ الْمُبْتَدَعَاتِ وَمَعْنَى كَلامِهِ هَذَا أَنَّ اللهَ ليسَ لَهُ حَدٌّ وَالْحَدُّ معناهُ الكَمِّيَّةُ، فلا يَجوزُ عليهِ تعالَى الحُدودُ والمِسَاحَاتُ وَالْمِقْدَارُ فَنَفْيُ الحَدِّ عنهُ تعالى عِبَارَةٌ عَنْ نَفْيِ الجِسْمِ عَنْهُ، وَمعنى الغَايَاتِ النهاياتُ فَغَايَةُ الشىءِ نِهَايَتُهُ وفيهِ تَأْكِيدٌ لِنَفْيِ الكَمِّيَّةِ والِجسْمِيَّةِ عن رَبِّ العالمين، ومعنَى الأركانِ الجَوانِبُ الجَانِبُ الأَيْمَنُ والجَانِبُ الأَيْسَرُ وأمَّا الأَعْضَاءُ فَجَمْعُ عُضْوٍ وذَلِكَ مِنْ خَصَائِصِ الأَجْسَامِ، وَمَعْنَى الأَدَوَاتِ الأَجْزَاءُ الصَّغِيرَةُ كَاللِّسانِ. وَأَفَادَ قوْلُهُ لَا تَحْوِيهِ الجِهَاتُ السِّتُّ كسائِرِ الْمُبْتَدَعَاتِ التَّنْزِيهَ الصَّرِيحَ عَنِ الْمَكَانِ وَالْجِسْمِيَّةِ، إِذِ الْمَكَانُ هُوَ الفَرَاغُ الذِي يَشْغَلُهُ الحَجْمُ، والحَجْمُ مَا يَأْخُذُ حَيِّزًا مِنَ الفَرَاغِ. وحيثُ أَثْبَتَ أنَّ اللهَ لَا تَحْويهِ الجِهَاتُ السِّتُّ وَهِيَ فوقٌ وتحتٌ ويَمينٌ وشِمالٌ وأمَامٌ وخَلْفٌ، دَلَّ عَلَى أَنَّ اللهَ لَا يَشْغَلُ حَيِّزًا مِنَ الفَرَاغِ، إِذًا فَاللهُ تعَالى ليسَ حَجْمًا وَلَا تَحْتَوِيهِ الأَنْحَاءُ كسَائِرِ الْمُبْتَدَعَاتِ أَيِ الْمَخْلُوقَاتِ. وَهذَا هو المعنَى الحَقِيقِيُّ الذِي يَقْتَضِيهُ كلامُ الطحاويِّ وَلَا عِبْرَةَ بعدَ هذَا البَيانِ بِكُلِّ مُحاوَلَاتِ الْمُجَسِّمَةِ لِتَحْرِيفِ مَعْنَى كَلامِ هذَا الإِمَامِ الجَلِيلِ.

وبعدَ أَنْ أَوْضَحَ الطَّحَاويُّ عقيدةَ الحَقِّ بِعِبَارَاٍت أَنْقَى مِنَ الذَّهَبِ فَجَاءَ كَلامُهُ حُجَّةً دَامِغَةً في وَجْهِ كُلِّ مَنْ يَقولُ إنَّ أَئِمَّةَ السَّلَفِ لَمْ يَتَكَلَّمُوا بِمِثْلِ هذَا وَإِنَّما هُوَ مِنْ بِدَعِ الْمُتَأَخِّرينَ خَتَمَ بِقَوْلِه فَهَذَا دِينُنَا وَاعْتِقَادُنَا ظَاهِرًا وَبَاطِنًا ونحنُ بُرَءَاءُ إلَى اللهِ مِنْ كُلِّ مَنْ خَالَفَ الَّذِي ذَكَرْنَاهُ وَبيَّنَّاهُ وَنَسْأَلُ اللهَ تعالى أَنْ يُثَبِّتَنا علَى الإيمانِ ويَخْتِمَ لنَا بِهِ وَيَعْصِمَنا (أي يَحْفَظَنَا) مِنَ الأَهْوَاءِ الْمُخْتَلِفَةِ وَالآرَاءِ الْمُتَفَرِّقَةِ وَالْمَذَاهِبِ الرَّدِيَّةِ وَمَعْنَى قَوْلِهِ ظَاهِرًا وَبَاطِنًا أَيْ هَذَا مَا نَعْقِدُ عليهِ قُلوبَنا ومَا نَتَكَلَّمُ بِه، فَبَيَّنَ بِذَلِكَ أَنَّهُ لَا بُدَّ مِنْ مُوَافَقَةِ الظَّاهِرِ البَاطِنَ في الاعْتِقَادِ إِذِ الْمُخَالَفَةُ بينَ الظاهرِ والبَاطِنِ فِي العَقِيدَةِ مِنْ أَوْصَافِ الْمُنَافِقِينَ.

وحيثُ وَضَحَ هَذَا فَلْيُعْلَمْ أَنَّ مَا بَيَّنَّاهُ هُوَ عَيْنُ مَا كانَ عَلَيْهِ السَّلَفُ الصَّالِحُ، وَهُوَ الحَقُّ الْمُبِينُ، فَلْيُحْذَرْ مِنَ الاغْتِرَارِ بكلِّ ما خَالَفَهُ مِمَّا يُنْسَبُ إلَى السَّلَفِ والسَّلَفُ مِنْهُ بَرَاءٌ كَبَرَاءَةِ الذِّئْبِ مِنْ دَمِ يُوسُفَ علَيْهِ السَّلامُ.

هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

[1] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Tahavi Akidesi

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

Manası: “Rabbimiz! Biz, ‘Rabbinize iman edin’ diye imana çağıran bir davetçi işittik, hemen iman ettik. Rabbimiz! Günahlarımızı bağışla. Kötülüklerimizi ört. Canımızı iyilerle beraber al.’’

Muhakkak bilinmesi gerekir ki Allâh-u Teâlâ kendisine iman etmeyi kuluna farz kılmıştır. İmanın sahih olması için de akidenin (inancın) sahih olması gerekir. Bundan dolayı geçmiş zamandaki alimler olsun yakın zamandaki alimler olsun akide ile ilgilenmeye vurgu yaparak kitaplar yazmışlardır. Akide konusunda yazılmış olan kitapların en meşhurlarından olan ehli selefin Hanefi alimi ebu Cahfer Et Tahavi’nin yazmış olduğu Tahavi akidesidir. İmam Tahavi mısırda doğmuş Hanefi alimi olan Ahmed bin Selemete Tahavi’dir. Hicri 229 yılında doğup hicri 321 yılında da vefat etti. Kabri ise meşhur olan Karafat’ta olup ziyaret edilmekte. Kendisi peygamber efendimizin methetmiş olduğu ilk üç yüz yılda yaşamıştır. Peygamber efendimiz bir hadis-i şerifinde şöyle buyurdu:

خَيْرُ القُرونِ قَرْنِي ثُمَّ الّذِينَ يَلُونَهُمْ ثُمَّ الذينَ يَلُونَهُمْ

Manası: En hayırlı yüz yıl içinde bulunduğum yüz yıl sonra onu takip eden yüzyıl sonra onu takip eden yüzyıl.(İmam Tırmizi)

İmam Tahavi güvenilir, soylu ve insanlar arasında fazileti çok olan birisiydi.

Şimdi de İmam Tahavi’nin meşhur olan tahavi akidesinden bazı sözlerini zikredeceğiz. İmam Tahavi Allâh’ı noksan sıfatlardan tenzih etme konusunda şöyle buyurmuştur:

تَعَالى (أي تَنَزَّهَ) عنِ الحُدودِ والغَاياتِ والأَرْكانِ والأَعْضَاءِ والأَدَوَاتِ، لَا تَحْوِيهِ الْجِهَاتُ السِّتُّ كَسَائِرِ الْمُبْتَدَعَاتِ

Manası: Allâh-u Teâlâ cisimlerden, nihayetlerden, gayetlerden, erkanlardan, azalardan ve edavatlardan münezzehtir. Yaratılmışların tamamını kapsayan altı yön (Aşağı-yukarı-sağ-sol-ön ve arka) Allâh’ı kapsamaz.

İmam Tahavi’nin kelamının manası Allâh-u Teâlâ’nın haddi (sınırı) yoktur yani miktarı(ölçüsü) yoktur. Allâh’ın sınırının olmaması demek onun cisim olmadığı demektir.

Gayelerin manası sonu olan şeyler demektir bir şeyin gayesi onun sonudur. Bunda alemlerin Rabbi olan Allâh’ın hacimden ve cismaniyetten nefyedilmesinin pekiştirilmesi vardır. Erkanın manası ise kenarlar demektir. Sağ kenar, sol kenar. Azalar ise uzuv kelimesinin çoğuludur. Bu da cisimlerin özelliklerindendir. Edevatın manası ise dil gibi küçük organ parçalarıdır. Müellifin şu sözü „Yaratılmışların tamamını kapsayan altı yön Allâh’ı kapsamaz.“ Allâh’tan mekanı ve cismaniyeti açık olarak tenzih etmeyi ifade eder. Çünkü mekan hacmin doldurduğu boşluktur. Hacim ise boşluktan bir mekanı dolduran şeydir. Allâh’ı altı yönün kuşatamadığı ispat olunca ki bu altı yön ise yukarı, aşağı, sağ, sol, ön, arkadır ki bu da Allâh’ın boşluğu doldurmadığına delalet eder. Öyleyse Allâh hacim değildir, diğer yaratılmışları kapsadığı gibi yönler Allâh’ı kapsayamaz. Bu da açığa çıkınca bilinmesi gerekir ki açıklamış olduğumuz şey selefi salihin alimlerinin üzerinde bulunduğu inançtır. Bu apaçık bir haktır. Selefi salihine nispet edilip iftira olan her türlü durumlara aldanmaktan sakınılmalıdır. Selef ehli ise, Yusuf peygamberin kurt tarafından yenilmekten beri olduğu gibi, kendilerine atılan iftiralardan beridirler.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Die Warnung vor dem Beschimpfen Gottes 31.03.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Warnung vor dem Beschimpfen Gottes

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Al-Balad, Âyah 8 und 9:

﴿أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ 8 وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ 9﴾

Die Bedeutung lautet: Hat Allâh ihm nicht zwei Augen gegeben, sowie eine Zunge und zwei Lippen.

In diesen Âyât wurden die Gaben Gottes, die Er dem Menschen bescherte, erwähnt: Die Augen, mit denen der Mensch das Sichtbare sieht; die Zunge, mit der der Mensch zum Ausdruck bringt, was sich in seinem Herzen befindet; zwei Lippen, die die Zähne bedecken und als Hilfsmittel für die richtige Aussprache sowie zum Essen, Trinken und Pusten dienen.

In der Âyah 10 aus derselben Sûrah sagt Allâhu Ta^âlâ:

﴿وهدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنَ 10﴾

Die Bedeutung lautet: Und ließ Allâh ihn nicht den nützlichen Weg und den schädlichen Weg erkennen. D. h. den Weg, der in das Paradies führt und den Weg, der in die Hölle führt.

Es wurde gesagt, dass diese Âyât in Bezug auf al-Walîd Ibn al-Mughîrah offenbart wurden. Er war einer der Nichtgläubigen aus dem Stamm der Quraysch, der Gott, Denjenigen, Der ihm diese Gaben bescherte, verleugnete.

Brüder im Islam, die Zunge ist eine besondere Gabe, wofür wir verpflichtet sind, Allâh zu danken. Allâh dafür zu danken kommt dadurch zustande, dass man sie nicht für das Verbotene gebraucht. Unter den Menschen gibt es viele, die damit nicht den pflichtigen Dank verrichten, sondern mit ihren Zungen das aussprechen, was sie nicht sagen dürfen. Zu diesen Sünden – verehrte Brüder im Islam – gehört das Lügen, das unrechtmäßige Beschimpfen des Muslims, die üble Nachrede (al-Ghîbah), das Zwietracht stiften (an-Namîmah), das Anzetteln von Schaden zwischen den Gläubigen, das verbale Verletzen der Gläubigen und andere Sünden der Zunge.

Einige dieser Menschen begehen sogar die größte Ungerechtigkeit, welche der Unglaube ist – möge Allâh uns davor schützen. So sieht man manch einen Menschen, wie er mit seiner Zunge Allâh beschimpft, anstatt Allâh für diese Gabe zu loben. Er beschimpft Allâh, möge Allâh uns davor schützen. Einige von diesen Menschen beschimpfen Allâh, wenn sie wütend sind und andere von ihnen beschimpfen Allâh in Zeiten des Zorns und Zeiten des Wohlgefallens und glauben anschließend immer noch, Muslime zu sein. Jedoch sind sie dann keine Muslime mehr, denn wer Allâh beschimpft, ist kein Muslim.

Der Muslim ist derjenige, der zweifellos daran glaubt, dass niemandem außer Allâh die Anbetung zusteht, d. h. dass niemandem außer Allâh die höchste Stufe des Gehorsams und der Demut entgegengebracht werden darf; und dass Muhammad ﷺ der Gesandte Gottes ist und das unterlässt, was dem Islam widerspricht. Der Muslim erbringt Allâh gegenüber die pflichtige Verehrung zu jeder Zeit, wer aber Allâh beschimpft, dieser Mensch verehrt nicht Allâh. Wer Allâh beschimpft hat, hat den Islam verlassen; er gehört nicht zu den Muslimen und seine Ausrede „Ich war wütend und wollte keinen Unglauben begehen“ hat keine Gültigkeit. Die Gelehrten haben aufgezeigt, dass die Wut kein Schutz vor dem Fall in den Unglauben ist, solange man das Gesagte beabsichtigt hat zu sagen, d. h. man sich dabei nicht versprochen hat.

Der Imâm an-Nawawiyy überlieferte und bestätigte die Aussage der Gelehrten aus der hanafîtischen Rechtsschule, dass wenn ein Mensch zornig auf sein Kind ist, es dann heftig schlägt und daraufhin ein anderer zu ihm sagt „Bist du denn kein Muslim?“ und er dann absichtlich mit „nein“ antwortet, er dann Unglauben begeht. Die Bedeutung der Aussage dieser Gelehrten ist:

„Wenn ein Muslim sehr zornig auf sein Kind ist, es dann aufgrund des großen Zorns heftig schlägt und ein anderer zu ihm sagt „Wie konntest du es so heftig schlagen, bist du denn kein Muslim?“, denn zu den Gewohnheiten des Muslims gehört, dass er gnädig ist und das Kind nicht heftig schlägt, auch wenn er zornig ist, und die Antwort der schlagenden Person dann „nein“ – also ‚ich bin kein Muslim’ – lautet, ohne sich dabei versprochen zu haben und ohne dabei die Unterscheidungsfähigkeit verloren zu haben und wahnsinnig zu sein, dann begeht er Unglaube – somit ist sein Zorn kein entschuldbarer Grund für ihn.“

Brüder im Islam, beachtet, dass das Beschimpfen Gottes sich nicht nur auf die Wortlaute beschränkt, die einige törichte Menschen benutzen, wie die Aussagen einiger Törichter in arabischer Sprache „Yal^an Rabbak (verflucht sei dein Gott)“ oder „Ukht Rabbak (die Schwester deines Gottes)“, möge Allâh uns davor schützen, sondern es umfasst jeden Wortlaut, der eine Verachtung Gottes beinhaltet. Jeder Wortlaut, in dem Allâh das zugeschrieben wird, was in Bezug auf Allâh unpassend ist, führt aus dem Islam heraus. Wie z. B. Aussagen, in denen Allâh ein Kind, eine Ehefrau, eine Menge, ein Körper, Körperteile, ein Abbild, ein Ort, eine Farbe, Mühe, Unfähigkeit oder Unwissenheit zugeschrieben wird, denn dies alles gehört zu den Eigenschaften der Geschöpfe.

Brüder im Islam, lasst euch nicht von denjenigen täuschen, die sagen, dass wenn der Mensch mit seiner Zunge Allâh beschimpft, er keinen Unglauben begehen und nicht aus dem Islam austreten würde, wenn er damit nicht das Verlassen des Islam beabsichtigen und sein Herz den Unglauben nicht akzeptieren würde; und dass derjenige, der aus Spaß Allâh beschimpfen würde, nicht aus dem Islam austreten würde. Diese Aussagen widersprechen dem Islam, weil sie den Âyât des edlen Qur´ân widersprechen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 74:

﴿يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ وَكَفَرُوا بَعْدَ إِسْلَامِهِمْ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie schwören bei Allâh, dass sie es nicht gesagt haben, doch sprachen sie Unglauben aus und werden als Nichtmuslime angesehen, nachdem sie für Muslime gehalten wurden.

Allâhu Ta^âlâ bestätigte in der erwähnten Âyah, dass die Menschen, die den Unglauben aussprechen, Unglaube begehen.

Zudem sagt Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 4:

﴿وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أَبِاللَّهِ وَءايَاتِهِ وَرَسُولِهِ كُنْتُمْ تَسْتَهْزِئُونَ 65 لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمَانِكُم﴾

Die soeben erwähnte Behauptung einiger Menschen widerspricht auch dem Hadîth, den der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferte, in dem der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ لا يَرَى بِهَا بأسًا يَهْوِي بِها فِي النَّارِ سَبْعينَ خَريفًا“ اهـ

Die Bedeutung lautet: Der Diener spricht das Wort aus, ohne darin einen Schaden zu sehen, wodurch er jedoch 70 Jahre tief in der Hölle herabstürzen wird.

Der Gesandte Gottes ﷺ zeigte mit diesem Hadîth auf, dass es passieren kann, dass der Mensch ein Wort ausspricht, ohne zu wissen, dass es schädlich für ihn ist, was jedoch der Grund dafür ist, dass er in der Hölle eine Tiefe von siebzig Jahren herabstürzt, weil das ausgesprochene Wort aus dem Islam heraus führt; es sei denn, er bekehrt sich davon. Es wurde über den Gesandten Gottes ﷺ bestätigt, dass der Grund der Hölle in einer Entfernung von siebzig Jahren liegt und dass diesen Ort nur die nichtgläubige Person erreicht.

Die Behauptung dieser Menschen widerspricht auch der Übereinstimmung der Gelehrten. Der Gelehrte al-Qâdî ^Iyâd überlieferte diese Übereinstimmung in seinem Buch „asch-Schifâ Bita^rîf Huqûq al-Mustafâ“, indem er sagte: „Es gibt keine Meinungsverschiedenheiten darüber, dass der Muslim, der Allâh beschimpft, aus dem Islam austritt.“

Bruder im Islam, nimm dich davor in Acht, leichtfertig zu sprechen; denke vor dem Sprechen über deine Worte nach, denn jedes absichtlich ausgesprochene Wort wird von den beiden Engeln aufgeschrieben. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Qâf, Âyah 18:

﴿مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ 18﴾

Die Bedeutung lautet: Die beiden niederschreibenden Engel Raqîb und ^Atîd schreiben jedes Wort auf, das der Mensch ausspricht.

Somit sind die von dir ausgesprochenen Worte entweder zu deinen Gunsten oder gehen zu deinen Lasten. Also schütze deine Zunge vor dem Unglauben und anderen abscheulichen Wortlauten, denn du trägst eine Verantwortung für die Verwendung deiner Zunge.

Ich bitte Allâh darum, unseren Islam zu schützen und unsere Körperteile vor dem Begehen von Sünden zu schützen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wie gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ, sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahhmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteil werden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

التحذيرُ مِنْ مَسَبَّةِ الله

إنَّ الحمدَ للهِ نحمدُهُ ونستعينُه ونَسْتَهْدِيهِ ونَسْتَغْفِرُهُ ونتوبُ إلَيه، ونعوذُ باللهِ مِنْ شُرورِ أنفُسِنا وَمِنْ سَيِّئاتِ أعمالِنا، وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شَبيهَ ولا مِثْلَ وَلا نِدَّ لَهُ، ولا حَدَّ ولا جسمَ وَلا أعضاءَ لَه، وأشهَدُ أن سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أَعيُنِنا مُحَمَّدًا عَبْدُهُ ورسولُهُ، اللهمّ صلِّ وسلِّمْ على سيدِنا محمّدٍ الدَّاعِي إلى الخَيرِ والرَّشادِ، الذي سَنَّ لِلأُمَّةِ طَريقَ الفَلاح، وبَيَّنَ لَهَا سُبُلَ النَّجَاح، وعلَى ءالِه وصَفْوَةِ الأَصحَاب.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإِنّي أُوصيكُم ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ القائِلِ في مَعْرِضِ الامتِنَانِ علَى النّاس ﴿أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ ٩﴾[1] فَذَكَرَ نِعَمَهُ علَى الإِنسانِ بأن جعلَ له عَيْنَيْنِ يُبْصِرُ بِهِمَا المرئِيّاتِ وجَعَلَ لَهُ لِسانًا يُعَبِّرُ بهِ عمّا في ضميرِه وجعَلَ لَهُ شَفَتَيْنِ يَسْتُرُ بِهِمَا ثَغْرَهُ ويَسْتَعِينُ بِهما علَى النُّطقِ والأَكْلِ والشُّرْبِ والنَّفْخِ ﴿وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ ١٠﴾[2] أَيْ بَيَّنَّا لهُ طَرِيقَيِ الخيرِ والشَرِّ الْمُؤَدِّيَيْنِ إلَى الجنَّةِ وَالنَّار. قيلَ إنَّ هذهِ الآياتِ نَزَلَتْ فِي الوَلِيدِ بنِ المغيرَةِ أحدِ صنادِيدِ قُرَيْشٍ الذِي لَمْ يَرْعَ حقَّ اللهِ تعالَى فيهَا فغَمِطَ نِعَمَهُ فَلَمْ يَشْكُرْهَا وكفَرَ بِالْمُنْعِمِ.

إخوةَ الإيمانِ، إنَّ اللسانَ نِعْمَةٌ عَظِيمَةٌ مُوجِبَةٌ لِشُكْرِ الْمُنْعِمِ .. وشكرُ الْمُنْعِمِ علَى هذهِ النِّعمةِ يكونُ بتركِ استعمالِها فيمَا حَرَّمَ اللهُ .. ومِنَ الناسِ مَنْ لا يُشْكُرُ اللهَ على هذهِ النِّعْمَةِ فيُطلِقُونَ ألسِنَتَهُمْ بِما لا يجوزُ لهمُ النُّطقُ بهِ وكثيرٌ مَا هُم .. ومِنْ ذلكَ إخوَةَ الإيمانَ الكَذِبُ وشَتْمُ المسلِمِ بغيرِ حَقٍّ والغيبةُ والنَّمِيمَةُ وإِشْعَالُ الفِتْنَةِ بينَ المسلِمينَ وَأَذِيَّتُهُمْ بِالكَلامِ وغيرُ ذلكَ مِنْ مَعاصِي اللسانِ .. ومِنهم إخوةَ الإيمانِ مَنْ يَصِلُ إلَى أَكْبَرِ الظُّلمِ أَلا وَهُوَ الكُفْرُ والعِياذُ بِاللهِ .. فتَرَى الواحدَ منهم بدَلَ أَنْ يُعَظِّمَ نِعْمَةَ اللهِ عليهِ يَسْتَعْمِلُها في مَسَبَّةِ اللهِ .. في شَتْمِ اللهِ والعياذُ بِالله .. منهم مَنْ إذَا غَضِبَ سَبَّ اللهَ والعياذُ بِاللهِ .. ومنهم مَنْ يُسُبُّ اللهَ في حالِ الغَضَبِ وفِي حالِ الرِّضا ثم يزعُمُ أنّهُ مُسْلم .. هيهات .. مَنْ سَبَّ اللهَ لا يكونُ مُسْلِمًا فإِنَّ المسلمَ هُوَ مَنْ ءامَنَ وصدَّقَ واعْتَقَدَ أَنْ لا أحَدَ يَسْتَحِقُّ العبادةَ أي نِهايةَ التَّذَلُّلِ والخشوعِ والخضُوعِ إِلا اللهُ وأنَّ محمَّدًا رسولُ اللهِ واجْتَنَبَ مَا يَنْقُضُ الإِسلام .. المسلمُ مَنْ عَقَدَ قلبَهُ علَى تَعظيمِ اللهِ الواحِدِ الأحَدِ التعظِيمَ الوَاجِبَ علَى الدّوامِ وأمَّا مَنْ سَبَّ اللهَ فهذَا لا يَكونُ مُعَظِّمًا لله .. مَنْ سبَّ اللهَ خرَجَ مِنَ الإسلامِ وصارَ مِنَ الكافِرينَ وَلا يُقْبَلُ قولُه بعدَ ذلكَ „أنَا كنتُ غَضْبَانَ وَلَمْ أُرِدْ أَنْ أَكْفُرَ“ فَقَدْ بَيَّنَ علماءُ الإسلامِ أَنَّ كَوْنَ الشخصِ غاضِبًا لا يُنْجِيهِ مِنَ الوُقوعِ فِي الكُفرِ إِنْ تَعمَّدَ النُّطْقَ بِالكُفر، أي إِنْ لَمْ يَكُنْ حصولُ ذلكَ منهُ عَنْ سَبْقِ لِسان، فقَدْ نقَلَ الحافظُ النوَوِيُّ عن علماءَ الحنفِيَّةِ وأقرَّهُمْ علَى ذلكَ أنّهُ لَوْ غَضِبَ إنسانٌ علَى وَلَدِهِ أو غُلامِه فضَرَبَهُ ضَرْبًا شَديدًا فقالَ لهُ ءاخَرُ أَلَسْتَ مُسْلِمًا فقالَ لا مُتَعَمِّدًا كفرَ، ومعنَى كلامِ هؤلاءِ العُلماءِ أنَّ المسلمَ إذَا غَضِبَ غضبًا شديدًا علَى ولَدِه فَضرَبَه ضَرْبًا شديدًا بسببِ شدَّةِ غضبِهِ فقالَ لَهُ شَخْصٌ ءاخَرُ كيفَ تضرِبُهُ بهذِهِ القَسْوَةِ ألَسْتَ مُسْلِمًا لأنَّ مِنْ شأنِ المسلمِ أَنْ يكونَ رَحيمًا وَلا يَتَمَادَى في الضَّرْبِ الشَّديدِ للوَلدِ وإِنْ كانَ الشخصُ غاضِبًا فكانَ جَوابُ الضَّارِبِ (لا) أَيْ لَسْتُ مُسلِمًا مِنْ غيرِ سَبْقِ لِسانٍ وَمِنْ غَيْرِ أَنْ يَفْقِدَ وَعْيَهُ فَيُجَنَّ فَإِنَّهُ يَكْفُرُ ولا يكونُ غضبُه عُذْرًا لَهُ.

وانتبِهُوا معِي إخوةَ الإِيمانِ .. مَسَبَّةُ اللهِ ليست مقصورَةً علَى الأَلفاظِ السَّفيهَةِ المعروفَةِ بينَ السُّوقَةِ وأَهْلِ السَّفاهَةِ فَقَطْ كَقَولِ بعضِهم بِاللغةِ العَامِّيَّةِ (يلعن ربّك) أو (أخت ربّك) وَالعِياذُ بِاللهِ بَلْ إنَّ مسبَّةَ اللهِ هيَ كُلُّ لَفْظٍ فيهِ نسبةُ النقصِ إلَى اللهِ .. كلُّ لفظٍ فيهِ نسبةُ مَا لا يَليقُ باللهِ إليهِ تعالَى كَمَنْ يَنْسُبُ إلى اللهِ تعالى الولدَ أوِ الزَّوجةَ أَوِ الحجمَ أَوِ الجسمَ أو الأَعضاءَ أوِ الشَّكْلَ أوِ المكانَ أَوِ اللونَ أَوِ التَّعَبَ أوِ العَجْزَ أَوِ الجَهلَ وَكُلَّ مَا هُوَ مِنْ صِفَاتِ المخلوقِينَ.

وَلْيُعْلَمْ أَيُّها الأحبةُ أنَّ مَنْ صَدَرَ مِنْهُ شَىءٌ مِنْ ذلكَ فقد خَرَجَ مِنَ الإسلامِ ويَجِبُ عليهِ أَنْ يَنْطِقَ بالشهادتينِ فَوْرًا وهما أَشْهَدُ أن لا إلهَ إلّا اللهُ وأشهدُ أَنَّ مُحَمَّدًا رسولُ اللهِ لِلرُّجوعِ إلَى الإسلامِ فهذا بَابُ الدُّخولِ في الإسلامِ لَا قَوْلُ أَسْتَغْفِرُ الله.

وَلا تَغْتَرُّوا إخوةَ الإيمانِ بقَوْلِ بعضِ النّاسِ بأنَّ الذِي يَسُبُّ اللهَ بلِسانِه لا يكفُرُ ولا يخرُجُ منَ الإسلامِ إِنْ لَمْ يَقْصِدِ الخروجَ مِنَ الإسلامِ وكانَ قلبُه مُؤْمِنًا أو أنَّ مَنْ سَبَّ اللهَ مازِحًا لا يُؤاخَذُ فإِنَّ هذَا الكلامَ بَاطِلٌ باطِلٌ باطلٌ وذلكَ لأنَّهُ مخالِفٌ لقَوْلِ اللهِ تعالَى ومُخَالِفٌ لِقولِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم ومخالفٌ لإجماعِ الأُمَّة. فأمّا مُخَالَفَتُه لقولِ اللهِ تعالَى فَقَدْ قالَ ربُّنا تبارَك وتعالى ﴿يَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ مَا قَالُواْ
وَلَقَدۡ قَالُواْ كَلِمَةَ ٱلۡكُفۡرِ وَكَفَرُواْ بَعۡدَ إِسۡلَٰمِهِمۡ﴾[3] فقد حَكَمَ اللهُ عليهِمْ بِالكُفْرِ بِقَوْلِهِمْ كَلِمَةَ الكُفْرِ، وقالَ تعالَى ﴿وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ﴾[4] وأمّا مُخالفتُه لقولِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم فقد قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ لا يَرَى بِهَا بأسًا يَهْوِي بِها فِي النَّارِ سَبْعينَ خَريفًا اهـ[5] بيَّنَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم في هَذا الحَدِيثِ أنَّ العبدَ يقولُ الكلمَةَ وَهُوَ لا يَراهَا ضارَّةً لَهُ لكنَّهَا تَكونُ مُوجِبَةً لِنُزُولِهِ مَسافَةَ سبعينَ سنةً في جهنَّمَ لكونِ الكلمةِ كُفْرًا إِنْ لَمْ يَرْجِعْ عنها إلَى الإسلامِ فقد وردَ عن النبيِّ صلى الله عليه وسلم أنَّ مُنتَهى جهنَّمَ مسافةُ سبعينَ عامًا وأنَّ هذَا المكانَ لا يصلُهُ إلا الكَافر. وأمّا مُخالَفَتُهُ للإجْماعِ فقَدْ نقلَ القَاضِي عياضٌ المالِكِيُّ إجماعَ الأُمَّةِ علَى كُفْرِ مَنْ سَبَّ اللهَ حيثُ قالَ في كتابِه الشِّفا بتَعريفِ حقوقِ المصطَفى „لا خِلافَ أنَّ سابَّ اللهِ تعالَى مِنَ المسلِمينَ كافِر“ اهـ

فَاحْذَرْ أخِي المسلم منَ التَّساهُلِ في الكَلامِ وَزِنْ كَلامَكَ بِمِيزانِ الشَّرعِ قبلَ أَنْ تُخْرِجَهُ مِنْ فَمِكَ فَإِنَّ كُلَّ مَا تَتَلفَّظُ بهِ عامِدًا يكتبُه الملَكانِ فقَدْ قالَ ربُّنا تبارَكَ وتعالَى ﴿مَا يَلۡفِظُ مِن قَوۡلٍ إِلَّا لَدَيۡهِ رَقِيبٌ عَتِيدٞ ١٨﴾[6] أي كلُّ لفظٍ ينطِقُ بهِ الإنسانُ يكتبُه الملَكانِ رقيبٌ وعتيدٌ فإِمَّا لكَ وإِمَّا عليكَ فَاحْفَظْ لِسانَكَ مِنَ الكُفْرِ وغَيْرِهِ مِنَ القبيحِ فإنَّكَ مسؤُولٌ عَنْ لِسانِكَ. أَسأَلُ اللهَ تبارَكَ وتعالَى أنْ يَحْفَظَ علينَا إِسلامَنا ويَحْفَظَ جوارِحَنا مِنَ الوُقوعِ في معصيةِ اللهِ وَالْمُوَفَّقُ مَنْ وَفَّقَهُ اللهُ. هذَا وأَسْتَغْفِرُ الله

الخطبة الثانية

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا.

عبادَ الله، إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة البلد/ 8ـ9.[1]

سورة البلد/10.[2]

سورة التوبة/ 74[3]

[4] سورة التوبة

رواه الترمذي.[5]

سورة ق/18.[6]

[7] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Allâh’a sövmekten uyarı

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları; nefsime ve sizlere Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ediyorum. İnsanlara verilen nimetleri zikreden şu Ayet-i Kerîme’yi de zikrediyorum:

Allâh-u Teâlâ şöyle Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ ٩﴾

Manası: Allâh insana iki göz, bir dil ve iki dudak vermiştir. (El-Beled suresi, 8. ve 9. ayetler)

Allâh-u Teâlâ insanlara görülebilecek şeyleri görmesi için iki göz verdi. İçinde tuttuğu şeyleri zikretmesi için, konuşmak için bir dil verdi. Ve ona ağzını örten iki dudak verdi. Bu iki dudak konuşma, yeme, içme ve üflemede yardımcı olur. Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ ١٠﴾

Bu ayette bildirildiğine göre iki yol vardır. Biri cennete, diğeri ise cehennme ulaştırır.
Denildi ki, bu Ayet-i Kerîmeler Velîd ibnu’l Muğîrah hakkında nazil oldu.
O ki, Kureyş’lilerin önde gelenlerindendir. Allâh-u Teâlâ’nın vermiş olduğu nimetleri inkar etti ve bu nimetlere şükretmedi. O, kafirlerdendi. Ey din kardeşlerim: bu dil kula verilen büyük bir nimettir. Bunun ile Allâh’a şükretmek gerekir. Allâh’a şükretmek, Allâhu Teâlâ’nın bize vermiş olduğu nimetlerle Allâh‘ın yasak kıldığı şeyleri işlememekle olur. Bazı insanlar Allâh-u Teâlâ’ya, O’nun vermiş olduğu nimetler için şükretmiyorlar. Allâh’ın verdiği dili, Allâh’ın yasakladığı şeylerde kullanıyorlar. Bir çok insanın hali ise böyledir. Ey din kardeşlerim; bu caiz olmayan şeylerden bazıları ise şunlardır; yalan söylemek, haksız yere Müslüman’a sövmek, gıybet yapmak, nemime yapmak, Müslümanlar arasında fitne yapmak ve sözlerle bir din kardeşine eziyet etmek. Ey din kardeşlerim: dilin günahlarının en büyüğü ise küfürdür. (Allâh bizleri korusun)

Görülüyor ki, bazıları Allâh-u Teâlâ’nın bu vermiş olduğu nimetle Allâh’a şükredecekleri yere bu nimeti Allâh-u Teâlâ’ya sövmek için kullanıyorlar. Bazıları ise sinirlendiklerinde Allâh’a sövüyorlar. Allâh bizleri korusun. Bazıları, öfke anında ve mutlu anlarında Allâh-u Teâlâ’ya sövüyorlar ve kendilerini Müslüman zannediyorlar. Oysaki onlar, İslam’dan uzaktırlar. Allâh’a söven, Müslüman değildir. Müslüman, Allâh’tan başka hakkıyla ibadet edilenin olmadığına ve Muḥammed’in ﷺ Allâh’ın Rasûlü olduğuna iman eden ve bunu tasdik eden ve kendisini İslam’ı bozacak her türlü şeyden koruyandır. İbadetin manası ise, tezellülün, huşu ve hudu’nun en üst noktasıdır. Müslüman, bir olan, cisim olmayan (hakkında bölünmesi imkansız olan) Allâh’ı gerektiği şekilde yüceltendir. Allâh’a söven ise, Allâh’ı yüceltenlerden değildir. Allâh’a söven, İslam dininden çıkar ve böylece kafirlerden olur. ’Ben sinirliydim, ben kafir olmak istemedim’ demesi ise onu kurtarmaz. İslam âlimleri, kişinin sinir hâlinde olması kendisini – kasten yani dil sürçmesi olmaksızın söylemesi hâlinde – küfre düşmesinden korumadığını açıklamışlardır.
Şâfî ulemasından Hâfız en-Nevevî hakkında bir rivayet naklonulur. O Allâh’a söven kimsenin sinirli olmasını mazeret olarak saymamıştır.

O kitabında şöyle zikrediyor:

Bir kimse çocuğuna sinirlenip, onu şiddetli bir şekilde döverken birisi gelip ona: ‘Çocuğunu nasıl (harâm olan ve ona zarar verecek şekilde) şiddetle dövüyorsun? Sen Müslüman değil misin?’ dediğinde, o da kasıtlı olarak (dil sürçmesi olmaksızın) cevaben ‘Hayır, Müslüman değilim.’ derse küfre düşer.

İşte böylece âlimlerin bu sözlerinden anlaşılıyor ki, bir Müslüman şiddetli bir şekilde öfkelenmiş olup oğlunu sinirinden dolayı dövmüş olup bir kimse ona derse: ’Sen nasıl onu böyle döve biliyorsun, ne kadar sertsin, sen Müslüman değil misin?’ diye sorsa (çünkü Müslüman merhametli olur ve çocuğunu şiddetli dövmez) ve sinirli olan şahısta öfkeli bir şekilde ’hayır’ derse (yani ‚ben Müslüman değilim’ derse) ve aklı yerinde olup dili de sürçmediyse küfre düşer. Öfkesi ise özür değildir. Dikkat edin, ey din kardeşlerim! Allâh’a sövmek, sadece bazı insanların sokaklarda söyledikleri örneğin ‘Rabbine lanet olsun’, ’Rabbi’nin bacısı‘ şeklindeki sefih sözlerden ibaret değildir.

Allâh’a noksanlık nispet eden her türlü söz küfürdür. Allâh’a laik olmayan bir şeyi nisbet eden her türlü söz küfürdür; örneğin kişinin Allâh’a oğul, eş, hacim, cisim, uzuv, şekil, yön, renk, yorgunluk, acizlik, cehalet ve yaratıkların diğer sıfatların birini nisbet etmesi gibi.

Ey din kardeşlerim! Bazı insanların ‚Kişi Allâh’a söver, ancak niyeti İslam dininden çıkmak değilse, kalbi iman ediyor ise, İslam dininden çıkmaz’ sözüne aldanmayınız. Aynı şekilde bazılarının, kişinin şaka olarak Allâh’a sövmesinden ötürü hesaba çekilmez demeleri de yanlıştır.

Çünkü onların bu sözleri Kur’ân’a, Rasûlullâh’ın sözlerine ve ümmetin görüşbirliğine muhaliftir.

Onların sözleri Allâh-u Teâlâ’nın şu kavline muhalif düşmüştür:

﴿يَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ مَا قَالُواْ وَلَقَدۡ قَالُواْ كَلِمَةَ ٱلۡكُفۡرِ وَكَفَرُواْ بَعۡدَ إِسۡلَٰمِهِمۡ﴾

‎Manası: (Ey Muḥammed! O sözleri) söylemediklerine dair Allâh’a yemin ediyorlar. Halbuki o küfür sözünü elbette söylediler ve Müslüman olarak bilindikten sonra haklarında küfür ile hükmolundu. (Et-Tevbeh suresi, 74. Ayet) Allâh-u Teâlâ Ayet-i Kerîme’de, onların küfür kelimesini söylediklerinden ötürü, haklarında küfür ile hükmetmiştir. Ve yine Allâh-u Teâlâ’nın diğer bir ayetinde şöyle geçmektedir:

﴿وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ﴾

Manası: Onlara sorsan (Ey Muḥammed) ‘Biz sadece şakalaşıyorduk.’ derler. De ki: ‘Siz Allâh ile, O’nun âyetleriyle ve O’nun peygamberiyle mi alay ediyordunuz!?.’ Özür dilemeyin. Siz, iman ettikten sonra kafir oldunuz. (Et-Tevbeh suresi 65. ve 66. ayetleri)

Ve peygamber efendimizin şu Hadis-i Şerîfi’ne de muhalif olmuşlardır:

„إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ لا يَرَى بِهَا بأسًا يَهْوِي بِها فِي النَّارِ سَبْعينَ خَريفًا“

Manası: Kul öyle bir söz (küfür bir söz) söyler ki, bunda bir sakınca görmez (bunun kendisine zarar vereceğini zannetmez), oysa o söylemiş olduğu sözden dolayı, cehennemin yetmiş yıl mesafelik derinliğine düşer. (Tirmizi ’Sunen’inde) Bu Hadis-i Şerîf’te Peygamber efendimiz ﷺ bir kul kendisinde hiç bir sakınca görmediği bir kelimeyi söylediği için cehennemin yetmiş senelik mesafesine düşmeyi hakettiğini bildiriyor.

Çünkü bu söz küfürdür. Eğer bu sözden dönmez ise cehennemin yetmiş senelik mesafesinde azap çekmeyi hak eder.

Ve varit olduğuna göre cehennemin yetmiş senelik mesafesi onun en dibidir. Ve oraya yalnızca kafirler varır. Yukarıda zikredilen bazı cahillerin söyledikleri sözün ümmetin görüşbirliliğine zıt düşmesine gelince, Allâh’a sövmenin küfür olduğu konusunda görüşbirliliği olduğunu Mâliki âlimlerinden Kadı Iyaz’ın Eş-Şifâ bi Ta’rîfi Hukûki’l Mustafâ isimli kitabında naklettiği bildirilmektedir. Eş-Şifâ bi Ta’rîfi Hukûki’l Mustafâ isimli kitabında bu görüşbirliliği şu şekilde naklonulur: ’Allâh’a söven bir Müslümanın küfrü hakkında ihtilaf yoktur.’ Dilini düşünmeden kullanmaktan sakın, ey kardeşim. Bir şeyi konuşmadan önce onu ölç, tart. Kasıtlı olarak söylediğin her sözü iki meleğin yazdığını unutma.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿مَّا يَلۡفِظُ مِن قَوۡلٍ إِلَّا لَدَيۡهِ رَقِيبٌ عَتِيدٞ ١٨﴾

Manası: Rakîb ve Atîd melekleri, konuşulan her şeyi yazarlar. (Kâf suresi, 18. ayet) Yani söylenilen her sözü Rakîb ve Atîd isimli iki melek yazar; ya lehine ya da aleyhine yazarlar. Dilini küfürden ve diğer bütün çirkin sözlerden koru. Çünkü sen muhakkak ki söylediğin her sözden sorumlusun.

Allâh-u Teâlâ’dan dinimizi korumasını ve uzuvlarımızı günaha düşmekten korumasını murad ederiz. Muvaffak olan, Allâh’ın muvaffak kıldığı kişidir. Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh’a karşı takvalı olun ve Allâh’tan korkun. O’nu yüceltin ve O’na itaat edin. Allâh’a itaat edene ne büyük kazanç vardır.

Allâh‘ım, senden bizleri küfürden, büyük günahlardan ve kötü sözlerden uzak tutmanı ve bizlere namazda, şükürde ve diğer ibadetlerde yardım etmeni dileriz. Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

Dua:

Kâmet getir!

Die Besonderheiten des Monats Ramadân 24.03.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Besonderheiten des Monats Ramadân

Ein Monat, dessen Anfang Gnade, dessen Mitte Vergebung und dessen Ende Schutz vor der Hölle ist

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 185:

Die Bedeutung lautet: Der Monat Ramadân ist der Monat, in dem der gesamte Qur’ân zur Rechtleitung und zur Unterscheidung zwischen Recht und Unrecht herabgesandt wurde (von der wohlverwahrten Tafel in den ersten Himmel und anschließend wurde er nach und nach dem Propheten Muhammad ﷺ offenbart). Die Person, die in diesem Monat lebt, muss fasten. Und wer krank (und deswegen das Fasten nicht ertragen kann) oder Reisender ist (sich auf einer Qasr-Reise befindet und deswegen nicht fastet), holt das Fasten an anderen Tagen nach.

Der Imâm al-Bayhaqiyy und andere überlieferten über Salmân al-Fârisiyy, dass der Gesandte Gottes am letzten Tag von Scha^bân zu den Gefährten sprach und dabei folgendes sagte:

يَا أَيُّها النَّاسُ قَدْ أَظَلَّكُمْ شَهْرٌ عَظِيمٌ مُبَارَكٌ شَهْرٌ فِيهِ ليلَةٌ خيرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ، شهرٌ جعلَ اللهُ صيامَهُ فَرِيضَةً وقِيامَ لَيْلِهِ تَطَوُّعًا وَهُوَ شَهْرُ الصَّبْرِ، وَالصَّبْرُ ثوابُه الجنّة، شَهْرُ الْمُوَاسَاةِ مَنْ فَطَّرَ فيهِ صَائِمًا كانَ مَغْفِرَةً لِذُنُوبِهِ وَعِتْقَ رَقَبَتِهِ مِنَ النَّارِ وَكانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ مِنْ غَيرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أَجْرِهِ شَىء قَالُوا يَا رَسُولَ اللهِ ليسَ كُلُّنا يَجِدُ مَا يُفَطِّرُ الصَّائِم فقالَ عليهِ الصّلاةُ والسلام يُعطِي اللهُ هذَا الثّوابَ مَنْ فَطَّرَ صَائِمًا علَى تَمْرَةٍ أَوْ عَلَى شَرْبَةِ مَاءٍ أَوْ مَذْقَةِ لَبَنٍ وَمَنْ سَقَى صَائِمًا سَقَاهُ اللهُ مِنْ حَوضِي شَرْبَةً لا يَظْمَأُ بَعْدَهَا حَتَّى يَدْخُلَ الجنّةَ وهُوَ شَهْرٌ أَوَّلُهُ رَحْمَةٌ وَأَوْسَطُهُ مَغْفِرَةٌ وَءاخِرُهُ عِتْقٌ مِنَ النَّارِ اﻫ

Die Bedeutung lautet: „O ihr Menschen, euch steht ein großartiger Monat bevor; ein Monat, in dem es eine Nacht gibt, in der man für die gute Tat, die man in ihr verrichtet, mehr als das Tausendfache belohnt wird; ein Monat, in dem das Fasten pflichtig und das Qiyâmu l-Lâyl-Gebet empfohlen ist. Er ist der Monat der Standhaftigkeit und die Standhaftigkeit wird mit dem Paradies belohnt. Der Monat des Trostes. Derjenige, der einem Fastenden etwas zum Fastenbrechen gibt, ihm werden Sünden dadurch vergeben und er wird vor dem Höllenfeuer geschützt und erhält eine Belohnung, die der Belohnung des Fastenden ähnelt, ohne dass sich die Belohnung des Fastenden verringert.“ Die Gefährten sagten dann: „Nicht jeder von uns findet etwas, das er dem Fastenden zum Fastenbrechen gibt.“ Der Gesandte Gottes sagte: „Allâh gibt diese Belohnung demjenigen, der einem Fastenden eine Dattel oder einen Schluck Wasser oder etwas Milch zum Fastenbrechen gibt. Und Allâh lässt denjenigen, der einem Fastenden etwas zu trinken gibt, von meinem Becken trinken und das Paradies betreten. Er ist ein Monat, dessen Anfang Gnade, dessen Mitte Vergebung und dessen Ende Schutz vor der Hölle ist.“

Der Imâm al-Bayhaqiyy überlieferte im Werk „Schu^ub al-´Îmân“, dass Allâh Ta^âlâ an jedem Tag von Ramadân eine Million Gläubige vor dem Höllenfeuer bewahrt und dass Allâh am letzten Tag von Ramadân so viele Gläubige vor dem Höllenfeuer bewahrt, wie im ganzen Monat. Möge Allâh uns von denjenigen sein lassen, die in diesem Monat davor bewahrt werden.

Brüder im Islam, Allâh, der Erhabene, erlegte uns auf, die Tage des besten Monats in einer besonderen Gehorsamkeit Gott gegenüber zu verbringen, wofür die Belohnung besonders hoch ist, somit ist es unbedingt notwendig, beim Fasten – trotz der langen und heißen Tage – standhaft zu bleiben und Fleiß zu zeigen, um die Belohnung und den Segen dafür zu erhalten.

Wahrlich, der Monat Ramadân ist der Monat des Segens, der Monat der Fürsorge, der Monat der Beherrschung und der Monat der Bezwingung des Teufels, somit sollten wir in diesem gesegneten Monat, in dem der gesamte Qur´ân zum ersten Himmel herabgesandt wurde, den Propheten Muhammad ﷺ nachahmen, der standhaft war, sowie Mühen ertrug und Fleiß darin zeigte, die Religion und das Gute unter den Menschen zu verbreiten.

Wahrlich, aus dem Monat Ramadân zieht man Lehren und er ist der Monat besonderer Ereignisse; er ist der Monat, in dem der Gesandte Gottes ﷺ uns beibrachte, dass die Belohnung im Jenseits nur für die Gläubigen ist, sodass sich viele Herzen entspannten und durch diesen Glauben Ruhe fanden, den Glauben des Islam, der Abû Bakr aus dem Stamm der Quraysch sowie Bilâl aus Abessinien und Suhayb, den Römer, vereinte.

Der islamische Glaube verwandelte die Gefährten zu Männern, die an Allâh und an Seinen Gesandten glaubten. Die Welt war nicht ihr größtes Anliegen und sie verbreiteten den Islam weit und breit auf der Erde. Sie waren Männer, die ergeben und mit festen Entschlüssen waren. Somit sollte man in diesem Monat an diese wahrhaftigen Männer denken.

Verehrte Muslime, nutzt die Besonderheit dieses gesegneten Monats mit der Hoffnung, dass – wenn er zu Ende geht – euch vergeben wurde, denn der Gesandte Gottes ﷺ berichtete, dass wenn der Monat Ramadân beginnt, die Tore der Gnade und des Paradieses geöffnet und die Tore der Hölle geschlossen werden und dass die großen Teufel festgehalten werden und dass Allâh, der Erhabene, jeden Tag gläubige Menschen vor der Hölle bewahrt.

Möge Allâh euch und mich von denjenigen sein lassen, die in diesem edlen Monat vor der Hölle bewahrt werden und ich bitte Ihn darum, uns die Kraft für das Fasten, das Beten und das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehungen zu geben.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

فَضَائِلُ رَمَضَانَ

شَهْرٌ أَوَّلُهُ رَحْمَةٌ وَأَوْسَطُهُ مَغْفِرَةٌ وَءاخِرُهُ عِتْقٌ مِنَ النَّار

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونشكرُه ونستغفرُه وَنَتُوبُ إليهِ ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ وَلا مِثْلَ وَلا نِدَّ لَهُ، وَلا حَدَّ وَلا جُثَّةَ ولا أعضاءَ لهُ، أَحَدٌ صمدٌ لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ وَلَمْ يَكُنْ لهُ كُفُوًا أَحَد، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه، مَنْ بَعَثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هاديًا ومبشرًا ونذيرًا. اللهمَّ صَلِّ وسلِّمْ علَى سَيِّدِنا محمَّدٍ وعلى ءالِه وصَفْوَةِ صَحْبِه.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أُوصيكُمْ ونَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ وَأَسْتَفْتِحُ بِالّذِي هُوَ خَيرٌ وإِنَّ خَيرَ الكلامِ كَلامُ اللهِ. يَقولُ اللهُ تعالَى ﴿شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡفُرۡقَانِۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوۡ عَلَىٰ سَفَرٖ فَعِدَّةٞ مِّنۡ أَيَّامٍ أُخَرَۗ يُرِيدُ ٱللَّهُ بِكُمُ ٱلۡيُسۡرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ ٱلۡعُسۡرَ وَلِتُكۡمِلُواْ ٱلۡعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ ٱللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَىٰكُمۡ وَلَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ١٨٥﴾[1].

رُوِيَ عن سَلْمَانَ الفَارِسِيِّ أنهُ قالَ خَطَبَنا رَسولُ اللهِ ءاخِرَ يَوْمٍ مِنْ شَعْبَانَ فَقَالَ يَا أَيُّها النَّاسُ قَدْ أَظَلَّكُمْ شَهْرٌ عَظِيمٌ مُبَارَكٌ شَهْرٌ فِيهِ ليلَةٌ خيرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ، شهرٌ جعلَ اللهُ صيامَهُ فَرِيضَةً وقِيامَ لَيْلِهِ تَطَوُّعًا وَهُوَ شَهْرُ الصَّبْرِ، وَالصَّبْرُ ثوابُه الجنّة، شَهْرُ الْمُوَاسَاةِ مَنْ فَطَّرَ فيهِ صَائِمًا كانَ مَغْفِرَةً لِذُنُوبِهِ وَعِتْقَ رَقَبَتِهِ مِنَ النَّارِ وَكانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ مِنْ غَيرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أَجْرِهِ شَىء قَالُوا يَا رَسُولَ اللهِ ليسَ كُلُّنا يَجِدُ مَا يُفَطِّرُ الصَّائِم فقالَ عليهِ الصّلاةُ والسلام يُعطِي اللهُ هذَا الثّوابَ مَنْ فَطَّرَ صَائِمًا علَى تَمْرَةٍ أَوْ عَلَى شَرْبَةِ مَاءٍ أَوْ مَذْقَةِ لَبَنٍ وَمَنْ سَقَى صَائِمًا سَقَاهُ اللهُ مِنْ حَوضِي شَرْبَةً لا يَظْمَأُ بَعْدَهَا حَتَّى يَدْخُلَ الجنّةَ وهُوَ شَهْرٌ أَوَّلُهُ رَحْمَةٌ وَأَوْسَطُهُ مَغْفِرَةٌ وَءاخِرُهُ عِتْقٌ مِنَ النَّارِ اﻫ[2]

وَقَدْ وَرَدَ فِي مَا رَواهُ البيهقيُّ في شُعَبِ الإيمانِ أنَّ اللهَ تعالى يُعْتِقُ في كُلِّ يَوْمٍ مِنْ رَمَضانَ عِنْدَ الإِفطارِ أَلْفَ أَلْفِ عَتِيقٍ مِنَ النَّارِ وَفِي ءاخِرِ يَوْمٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضانَ يُعْتِقُ بِقَدْرِ مَا أَعْتَقَ مِنْ أَوَّلِ الشّهرِ إلَى ءاخِرِه، جعَلَنا اللهُ مِنْ عُتَقَاءِ هذَا الشَّهْرِ المبارَك.

إخوةَ الإيمانِ، لَقَدْ أَكْرَمَنَا رَبُّ العِزَّةِ بأَنْ جَعَلَ لَنَا مِنْ بَيْنِ سَائِرِ الشُّهورِ شَهْرًا نَقْضِي بياضَ نَهارِه فِي عِبادَةٍ عَظِيمَةٍ ذَاتِ حِكَمٍ سَامِيَةٍ وَثَوَابٍ جَزِيلٍ فَلا بُدَّ أن نَثْبُتَ علَى الصِّيامِ في هَذِهِ الأَيّامِ الحارَّةِ الطَّويلَةِ مُقْبِلِينَ على هذهِ الطّاعَةِ العَظِيمَةِ بِكُلِّ هِمَّةٍ وَعَزْمٍ وَحَمَاسٍ وَلا بُدّ لنا أَنْ نُشَمِّرَ عن سَواعِدِ الجِدِّ لِنَيْلِ الحسَنَاتِ وَالخَيْرَات.

حقًّا إِنَّ رَمَضانَ شهرُ الخَيرَات، شهرُ العَطْفِ، شهرُ الانتِصارِ علَى النَّفْسِ، شَهْرُ الانتِصارِ علَى نَوازِعِ الشّيطانِ، وَحَرِيٌّ بنَا فِي هذَا الشَّهْرِ الفَضِيلِ الْمُبارَكِ الذِي أُنْزِلَ فيهِ القُرْءانُ أَنْ نَقْتَفِيَ ءاثارَ النَّبِيِّ الأَعْظَمِ محمدِ بنِ عبدِ اللهِ عليهِ أفضَلُ الصَّلاةِ والسّلامِ الذِي صَبَرَ وَلاقَى الْمَشَقَّاتِ في سَبِيلِ اللهِ، في سبيلِ إِعلاءِ كلمةِ لا إلهَ إلا الله، في سَبيلِ نَشْرِ الْحَقِّ وَالْخَيْرِ بَيْنَ النّاس.

حَقًّا إِنَّ رَمَضانَ شَهْرُ تُسْتَلْهَمُ مِنْهُ العِبَر، شهرُ الإيمانِ الذِي قُلِبَتْ بِهِ الموازِينُ حيثُ عَلَّمنا رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أَنَّ الكَرامَةَ عندَ اللهِ فِي الآخرَةِ لا تَكونُ لِغَيْرِ أَهْلِ الإِيمانِ فَاطْمَأَنَّتْ كَثِيرٌ مِنَ القُلُوبِ، وَسَكَنَتْ بِهذِهِ العَقِيدَةِ النُّفوسُ، العقيدةِ الإسلاميةِ التِي وَحَّدَتْ بينَ أبِي بَكْرٍ القُرَشِيِّ وبِلالٍ الحَبَشِيِّ وصُهيب الرُّومِي.

لقَدْ حَوَّلَتْ عَقِيدَةُ الإسلامِ الصّحابَةَ إلَى رِجالٍ ءامَنُوا بِاللهِ وَرَسُولِهِ فلَمْ تَكُنِ الدُّنيا أَكْبَرَ هَمِّهِمْ وَلا مَبْلَغَ عِلْمِهِمْ وَقَادُوا المسِيرَةَ حقَّ القِيادَةِ حتَّى وَصَلَ الإِسلامُ إلَى ما وَصَلَ إليهِ في بِقَاعِ الدُّنيا. رِجَالٌ ذَوُوا نُفُوسٍ رَضِيَّةٍ وعزائِمَ قَوِيَّةٍ لا تَلِين. وهكذَا إِخْوَةَ الإيمانِ فِي هذَا الشهرِ العَظِيمِ المبارَكِ فَلْيَتَطَلَّعِ الوَاحِدُ مِنَّا إلَى هؤلاءِ الرِّجالِ الرِّجال.

أيّها الأَحِبَّةُ المؤمِنُون، اغتَنِمُوا فَضَائِلَ هذَا الشّهرِ راجِينَ السَّلامَةَ منَ اللهِ تعالَى حتَّى يَنْقَضِيَ رَمَضَانُ وَقَدْ غُفِرَ لَكُمْ فَقَدْ أَخْبَرَ النبِيُّ عليه الصلاةُ والسلامُ أَنَّ شَهْرَ رَمضانَ إِذَا اسْتَهَلَّ فُتِحَتْ أَبْوَابُ الرَّحْمَةِ وأَبْوَابُ الجِنانِ وغُلِّقَتْ أَبْوَابُ النَّارِ وَصُفِّدَتِ الشَّياطينُ وكانَ للهِ عَزَّ وجلَّ عندَ كُلِّ فِطْرٍ عُتَقاءُ مِنَ النَّارِ وَذَلِكَ كُلَّ لَيْلَة. جَعَلَنِي اللهُ وَإِيّاكُمْ مِنْ عُتَقَاءِ هذَا الشَّهْرِ الكَرِيمِ وَأَسْأَلُهُ تعالَى أَنْ يُعينَنا علَى الصِّيامِ وَالقِيَامِ وصِلَةِ الأَرْحَامِ بِجَاهِ محمدٍ خَيرِ الأَنَام. هذا وأستغفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبةُ الثانيةُ

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[3]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ، اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهمَّ تقبَّلْ صِيامَنا وقِيامَنا وَتَجَاوَزْ عَنْ سَيِّئاتِنَا وَأَعْتِقْ رِقَابَنا مِنَ النَّارِ يَوْمَ القِيامَةِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ بِلا عَذَابٍ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة البقرة/185.

[2] رواه البيهقي وغيره.

[3] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

RAMADÂN AYININ FAZİLETİ

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡفُرۡقَانِۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوۡ عَلَىٰ سَفَرٖ فَعِدَّةٞ مِّنۡ أَيَّامٍ أُخَرَۗ يُرِيدُ ٱللَّهُ بِكُمُ ٱلۡيُسۡرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ ٱلۡعُسۡرَ وَلِتُكۡمِلُواْ ٱلۡعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ ٱللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَىٰكُمۡ وَلَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ١٨٥﴾

Manası: “Ramadân ayı, ki onda Kur’ân, insanlara yol gösterici, doğrunun ve doğruyu yanlıştan ayırıcı açık deliller olarak indirildi. Öyleyse içinizden kim bu aya ulaşırsa, onda oruç tutsun ve kim hasta veya yolcu olursa, tutamadığı günleri kaza etsin.” (El-Bakarah, 185. ayet)

Salmân el-Fârisî’nin şöyle dediği rivayet edilir: Rasûlullâh şaban ayının son gününde bize hitap ederek şöyle demiştir:

Manası: Ey insanlar! Size azim, mübarek, içinde bin aydan hayırlı Kadir gecese bulunan ay yaklaştı. Allâhu Teâlâ onun orucunu farz ve gece kıyamını nafile kılmıştır. O ay sabır ayıdır. Sabrın mükafatı ise cennettir. Her kim bu ayda bir oruçluyu iftar ettirirse, bu günahlarına mağfiret ve kendisinin cehennemden kurtulmasına vesile olur ve oruçlunun mükafatından bir şey eksiltilmeksizin, iftar ettirene oruçlunun ecrine benzer bir ecir verilir.” (Beyhaki ve başkaları)

Dediler ki: “Yâ Rasûlallâh! Hepimiz bir oruçluya iftar ettirme imkânına sahip değiliz!” Rasûlullâh dedi ki:

يُعطِي اللهُ هذَا الثّوابَ مَنْ فَطَّرَ صَائِمًا علَى تَمْرَةٍ أَوْ عَلَى شَرْبَةِ مَاءٍ أَوْ مَذْقَةِ لَبَنٍ وَمَنْ سَقَى صَائِمًا سَقَاهُ اللهُ مِنْ حَوضِي شَرْبَةً لا يَظْمَأُ بَعْدَهَا حَتَّى يَدْخُلَ الجنّةَ وهُوَ شَهْرٌ أَوَّلُهُ رَحْمَةٌ وَأَوْسَطُهُ مَغْفِرَةٌ وَءاخِرُهُ عِتْقٌ مِنَ النَّارِ

Manası: “Allâhu Teâlâ; bir hurma, bir yudum su veya süt ile oruçluya iftar ettirene de bu sevabı verir. Kim bir oruçluya içecek verirse Allâh onu havuzumdan içtirir öyle ki bir daha susamaz. Ramadân ayı, öyle bir aydır ki, başı rahmet, ortası mağfiret, sonu da cehennemden azad olmaktır.”

İmam Beyhaki’nin “Şu’ub el-İmân”ında rivayet ettiğine göre Allâhu Teâlâ ramadân ayının her gününde bir milyonu cehennemden azad eder ve ramadân ayının son gününde ramadân ayının başlangıcında sonuna kadar azat ettiği kadar azat eder. Allâh bizi bu mübarek ayda o azad edilenlerden eylesin.

Müslüman kardeşlerim! Yüce Rabbimiz bize oruç tutmayı farz kılmıştır. Bu sıcak ve uzun günlerde bu yüce taatın sevabı pek yüksektir, böylece mutlaka sabırlı olmamız gerekir ki bu azim amelin sevabına ve bereketine nail olalım.

Şüphesiz ramadân ayı hayırlar, şefkat, nefsi kırma ve şeytana galip gelme ayıdır. Bu Kur’ân’ın nuzul olduğu mübarek ve faziletli ayda peyamber efendimizi örnek almak ve onun amellerini özümsemek ki o İslam dinini ve hayrı insanlar arasında yaymıştır, bize düşen bir görevdir.

Şüphesiz ramadân ayı öğütler alma ve iman ayıdır. Bu ay Rasûlullâh’ın bize ahiretteki kurtuluş ancak müminler için olduğunu öğrettiği aydır. Bu iman ile bir çok kalpler mutmain olmuş ve sukunet bulmuştur. Bu iman kureyşlı Ebubekir’i, habeşistanlı Bilal’ı ve rumlu Suheyb’i birleştirmiştir.

İslam akidesi, sahabeleri Allâh’a ve Rasulüne iman eden insanlara dönüştürmüştür. Ashab-ı Kiram’ın gözü dünya mallarında değildi ve böylece İslam’ı dünyanın dört yanına yaymışlardır. Onlar teslim olan ve azimli insanlardı ki bu ayda onları düşünmek bize gerekir.

Ey iman eden kardeşler! Bu mübarek ayı affedilenlerden olabilmek için fırsat bilin, çünkü peygamber efendimiz bu ayın özelliğini bildirerek ramadân ayının başlangıcında rahmet ve cennet kapılarının açıldığını, cehennem kapılarının kapatılıp şeytanların zincire vurulduklarını ve Allâh’ın her gün müminler cehennemden kurtulanlardan eylediğini bildirmiştir. Yüce Allâh, sizi ve beni cehennemden kurtulanlardan eylesin. Allâh’tan peygamberimizin hürmetine bize oruç, namaz ve sıla-i rahim için kuvvet vermesini niyaz ederiz.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

Die Regeln des Fastens 17.03.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Regeln des Fastens

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat, Dem nichts und niemand gleicht sowie nichts und niemand ähnlich ist. Allâh ist einzig, hat keinen Teilhaber, braucht nichts und niemanden und weder zeugt Er noch wurde Er gezeugt. Und ich bezeuge, dass unser geehrter Prophet Muhammad Gottes Diener und Gesandter ist, den Allâh als Gnade sowie als Verkünder froher Botschaft und Warner sandte. Er lehrte die Religion und beriet die Gemeinschaft, möge Allâh ihn dafür mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Frömmigkeit, denn derjenige, der Gott gegenüber gehorsam ist, gehört zu den Rechtschaffenen und Glückseligen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 183:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, vorgeschrieben ist euch das Fasten, wie es denjenigen vor euch vorgeschrieben war, auf dass ihr gottesfürchtig sein möget.

Al-Bukhâriyy überlieferte, dass Abû Hurayrah erzählte, dass der Gesandte Gottes sagte:

مَنْ صَامَ رَمَضَانَ إِيمانًا وَاحْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ

Die Bedeutung lautet: Wer den Monat Ramadân aus Überzeugung und mit der Hoffnung von Allâh belohnt zu werden fastet, dem werden begangene Sünden vergeben.

Der Monat Ramadân und sein Segen stehen uns bevor und die Muslime sehnen sich nach seinen Tagen. O Allâh, wir bitten Dich, uns diesen gesegneten Monat erleben zu lassen und uns Kraft zu geben, die Handlungen zu verrichten, die Du liebst.

Brüder im Islam, wisst, dass die Pflicht des Fastens im Monat Ramadân eine offenkundige Angelegenheit der islamischen Religion ist, d. h. sowohl die Gelehrten als auch die Allgemeinheit der Muslime sind in Kenntnis darüber. Diese Pflicht ist im edlen Qur´ân, in den Aussagen unseres geehrten Propheten ﷺ und in der Übereinstimmung der Gemeinschaft fest verankert, denn Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 185:

﴿فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ﴾

Die Bedeutung lautet: Die Person, die in diesem Monat lebt, muss fasten.

Al-Bukhâriyy und Muslim überlieferten, dass ^Abdu l-Lâhi bnu ^Umar erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

بُنِيَ الإِسْلَامُ علَى خَمْسٍ شَهَادَةِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ وَإِقَامِ الصلاةِ وإِيتاءِ الزكاةِ وَحَجِّ البَيْتِ وَصَوْمِ رَمَضَانَ

Die Bedeutung lautet: Die höchsten Gebote des Islam sind fünf: die Bezeugung, dass es keinen Gott außer Allâh gibt und dass Muhammad der Gesandte von Allâh ist; das Verrichten des Gebetes; das Entrichten der Pflichtabgabe; die Pilgerfahrt zur Ka^bah und das Fasten im Ramadân.

Derjenige, der die Pflicht des Fastens im Monat Ramadân verleugnet, widerspricht somit der islamischen Religion und ist kein Muslim, es sei denn, er ist kürzlich erst in den Islam eingetreten oder ist so ähnlich, weil er an einem Ort, der von den Muslimen weit entfernt liegt, aufgewachsen ist und deshalb von der Pflicht des Fastens im Ramadân nicht erfahren hat. Derjenige, dem Allâh die Kraft gibt, im Monat Ramadân zu fasten, der soll Allâh dafür loben, denn das Fasten ist eine besondere und hochrangige Pflicht. Da jeder verantwortliche Muslim verpflichtet ist, bevor er sich in etwas begibt, das zu lernen, was Allâh darin erlaubt und verboten hat, ist es zutreffend über die Regeln des Fastens zu sprechen, damit der Fastende über das notwendige Wissen verfügt.

Jeder verantwortliche Muslim ist verpflichtet im Monat Ramadân zu fasten, nicht aber die Menstruierenden und Wöchnerinnen, denn ihr Fasten hat keine Gültigkeit, jedoch sind sie zum Nachholen verpflichtet. Wer sich auf einer Qasr-Reise befindet, der hat die Erlaubnis, das Fasten, auch wenn es nicht beschwerlich sein sollte, zu unterlassen, wenn die entsprechenden Voraussetzungen gegeben sind. Der Kranke, dessen Genesung zu erwarten ist, sowie die Schwangere und Stillende sind nicht verpflichtet zu fasten, wenn das Fasten ihnen eine nicht auszuhaltende Beschwerlichkeit bereitet, jedoch müssen sie es nachholen. Wenn die Schwangere oder die Stillende das Fasten unterlässt, weil die Schwangere befürchtet, das Kind zu verlieren, oder die Stillende befürchtet, weniger Milch zu bekommen und dem Säugling damit zu schaden, dann sind sie, gemäß der Rechtsschule von asch-Schâfi^iyy, verpflichtet das Fasten nachzuholen und zusätzlich die Fidyah zu entrichten. In der Rechtschule von Abû Hanîfah müssen sie die Fidyah nicht entrichten. Derjenige, der aufgrund des hohen Alters oder einer chronischen Krankheit nicht in der Lage ist zu fasten, der unterlässt das Fasten und entrichtet die Fidyah, d. h. für jeden Tag einen Mudd vom überwiegenden Grundnahrungsmittel des Landes. Ein Mudd ist die Füllmenge zweier aneinandergelegter, durchschnittlicher Hände. In der Rechtsschule von Imâm Abû Hanîfah ist es erlaubt, den Wert von zwei Mahlzeiten als Fidyah für den alten Greis zu entrichten. In dieser Rechtsschule ist es sogar gültig, zu Beginn des Monats, die Fidyah für den gesamten Monat zu entrichten oder die Fidyah des gesamten Monats auf das Ende des Monats aufzuschieben. Vermutlich handeln die meisten Menschen nach dieser – zuletzt genannten – Aussage, denn sie ist nicht schlecht und birgt eine Erleichterung für die Gläubigen.

Das Fasten hat zwei Hauptbestandteile. Ihre Beachtung ist für die Gültigkeit des Fastens unbedingt notwendig.

Der erste Hauptbestandteil ist die Absicht. Sie wird im Herzen gefasst und bedarf keiner mündlichen Formulierung. Es ist Pflicht, die Absicht für jeden Tag vom Ramadân erneut zu fassen, denn jedes Fasten eines Tages ist vom Fasten an anderen Tage unabhängig, vergleichbar mit zwei voneinander unabhängigen Gebeten. Des Weiteren wird für das Pflichtfasten vorausgesetzt, die Absicht in der vorangehenden Nacht, d. h. zwischen Sonnenuntergang und Morgendämmerung, zu fassen und das Fasten zu bestimmen. Das Bestimmen des Fastens bedeutet, zu bestimmen, dass das Fasten z. B. für Ramadân, für ein Gelübde oder für eine Kaffârah ist. Derjenige, der im Monat Ramadân die Absicht nicht in der Nacht fasst, der ist gemäß der Rechtsschule von asch–Schâfi^iyy verpflichtet, sich tagsüber zu enthalten und diesen Tag nachzuholen. In der Rechtsschule der Hanafiyyah hingegen wird es als ausreichend angesehen, die Absicht für das Fasten im Monat Ramadân zwischen der Morgendämmerung und der Tagesmitte zu fassen, solange nichts, was das Fasten ungültig macht, begangen wurde. Die Absicht in der ersten Nacht vom Ramadân für den gesamten Monat zu fassen ist in der Rechtsschule von Imâm Mâlik gültig.

Der zweite Hauptbestandteil ist die Enthaltsamkeit von allem, was das Fasten ungültig macht, ab der Morgendämmerung bis zum Sonnenuntergang. Zu den Handlungen, die das Fasten ungültig machen, gehört das Einführen von jeglichem Volumenbesitzendem in das Innere des Körpers durch eine natürliche Körperöffnung. Die natürlichen Körperöffnungen sind die Nase, der Mund, das Geschlechtsteil, der After und das Ohr. Das Tröpfeln in die Augen, das Schlafen den ganzen Tag lang, das Essen und Trinken aus Vergesslichkeit, das Einführen eines Medikamentes in das Innere des Körpers, jedoch nicht durch eine natürliche Körperöffnung, wie z. B. eine Spritze in einen Muskel oder eine Vene, führen nicht zur Ungültigkeit des Fastens. Das Einführen eines Zäpfchens oder eines Einlaufs in das Geschlechtsteil oder den After hingegen führt zur Ungültigkeit des Fastens.

Das absichtliche Erbrechen, wie z. B. durch Einführen des Fingers oder einer Feder in den Hals, führt ebenfalls zur Ungültigkeit des Fastens. Derjenige aber, der ungewollt erbricht, dessen Fasten bleibt gültig, jedoch unter Voraussetzung, dass er seinen veränderten Speichel nicht runterschluckt. Das Schlucken des eigenen, unvermischten Speichels, der außerhalb des Mundes gelangt war, führt ebenfalls zur Ungültigkeit des Fastens. Aber wenn der Speichel mit Blut oder etwas anderem, was in den Mund gelangt ist, vermischt ist, dann wird das Fasten durch das Schlucken dessen ungültig. Das Herunterschlucken des Lungenschleims, der über die Artikulationsstelle des Lautes Hâ´ hinaus gestiegen ist, d. h. im Mund angekommen ist, führt zur Ungültigkeit des Fastens. Das Herunterschlucken des Lungenschleims, der die Artikulationsstelle des Lautes Hâ´ nicht überschritten hat, führt nicht zur Ungültigkeit des Fastens.

Zu wissen gilt, dass die Abtrünnigkeit auch zu den Handlungen, die das Fasten ungültig machen, gehört. Sie ist der Abbruch des Islam durch eine Aussage, Glaubensweise oder Tat, die aus dem Islam herausführt. Derjenige, der in die Abtrünnigkeit fällt, der verlässt den Islam und verliert alle seine guten Taten und zudem wird sein Fasten ungültig. Dazu gehört das Beschimpfen Gottes, der islamischen Religion, eines Engels oder eines Propheten; so auch das Verachten der Symbole der islamischen Religion, wie z. B. das Gebet, das Fasten, die Pflichtabgabe und die Pilgerfahrt. Weitere Beispiele für die Abtrünnigkeit sind das Verleugnen dessen, was die islamische Religion bestätigt. Wer in die Abtrünnigkeit fällt, der verlässt den Islam und verliert die Gültigkeit seines Fastens; er ist verpflichtet, durch das Aussprechen des Glaubensbekenntnisses zum Islam zurückzukehren, sich für den Rest des Tages von Ramadân von allem, was das Fasten ungültig macht, zu enthalten und diesen Tag sofort nach dem Festtag nachzuholen. Seid gewarnt, seid gewarnt!

Brüder im Islam, da der gesegnete Monat Ramadân bevorsteht, raten wir euch, euch an anerkannte Gelehrte zu wenden, um bei ihnen die Angelegenheiten zu lernen, die für den Verantwortlichen unentbehrlich sind und die er lernen muss. Dadurch erlangt er die Gewissheit, dass er die religiösen Handlungen auf gültige Weise verrichtet, denn oftmals ist eine einzige Ansprache nicht ausreichend für die Erläuterung aller Regeln. An-Nasâ´iyy überlieferte, dass Abû Hurayrah erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

رُبَّ صَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ صِيَامِهِ إلَّا الجُوعُ ورُبَّ قَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيَامِهِ إلّا السَّهَرُ

Die Bedeutung lautet: Viele Fastende haben von ihrem Fasten nichts außer Hunger und viele, die sich nachts zum empfohlenen Gebet aufstellen, haben von ihrem Stehen nichts außer dem Wachbleiben.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, as–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿ إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

أحكام الصيام

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا وحبيبَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُهُ أَرْسَلَهُ اللهُ بالهدَی وَدِينِ الحَقِّ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا ونذيرًا وَدَاعِيًا إلَى اللهِ بإذنِهِ وسِراجًا مُنِيرًا فَهَدَى اللهُ بهِ الأمةَ وكشفَ بهِ الغُمَّةَ وأخرَجَ بهِ الناسَ مِنَ الظُلُمَاتِ إلَى النُّورِ فَجَزَاهُ اللهُ خَيْرَ مَا جَزَى نَبِيًّا عَنْ أُمَّتِهِ اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ، أمَّا بَعْدُ عِبَادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وَأُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ فَاتَّقُوا اللهَ رَبَّكُمُ الذِي قَالَ في كِتابِه الكَرِيمِ في سورةِ البَقَرَةِ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣﴾. وعَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عنهُ أَنَّ رسولَ اللهِ صلى اللهُ عليه وسلم قالَ مَنْ صَامَ رَمَضَانَ إِيمانًا وَاحْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ اهـ رَوَاهُ البُخَارِيُّ.

أَقْبَلَ رَمَضَانُ وَالْخَيْرُ فِي إِقْبَالِهِ، أَقْبَلَ رَمَضَانُ وَنُفُوسُ الْمُؤْمِنِينَ تَشْتَاقُ إلَى أَيَّامِهِ، اللهمَّ بَلِّغْنَا الشَّهْرَ الكَرِيمَ وَوَفِّقْنَا فِيهِ لِمَا يُرْضِيكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.

اعْلَمُوا أَيُّهَا الأَحِبَّةُ أَنَّ فَرْضِيَّةَ صِيَامِ رَمَضَانَ أَمْرٌ مَعْلُومٌ مِنَ الدِّينِ بِالضَّرُورَةِ أَيْ يَشْتَرِكُ في مَعْرِفَةِ ذلكَ العَالِمُ وَالعَامِّيُّ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَذَلكَ ثَابِتٌ في كِتَابِ اللهِ وَسُنَّةِ نَبِيِّهِ صلى الله عليه وسلم وَإِجْماعِ الأُمَّةِ قالَ تعالَى في سُورَةِ البَقَرَةِ ﴿فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ﴾[1]. وَعَنْ عَبْدِ اللهِ بنِ عُمَرَ قالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صلَّى اللهُ عليهِ وسلَّمَ يَقُولُ بُنِيَ الإِسْلَامُ علَى خَمْسٍ شَهَادَةِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ وَإِقَامِ الصلاةِ وإِيتاءِ الزكاةِ وَحَجِّ البَيْتِ وَصَوْمِ رَمَضَانَ اهـ مُتَّفَقٌ عَلَيْهِ. فَمَنْ جَحَدَ وُجُوبَ صَوْمِ رَمَضَانَ فَقَدْ كَذّبَ الدِّينَ وَفَارَقَ الْمِلَّةَ إِلَّا أَنْ يَكُونَ قَرِيبَ عَهْدٍ بِإِسْلَامٍ أَوْ مِثْلِهِ كَأَنْ نَشَأَ في بِلَادٍ بَعِيدَةٍ عَنِ الْمُسْلِمِينَ فَلَمْ يَسْمَعْ بِوُجُوبِ صَوْمِ رَمَضَانَ. فَمَنْ بَلَّغَهُ اللهُ رَمَضَانَ وَوَفَّقَهُ لِلصَّوْمِ فَلْيَحْمَدِ اللهَ علَى هَذِهِ النِّعْمَةِ فَإِنَّ الصَّوْمَ طَاعَةٌ عَظِيمَةٌ وَفَرِيضَةٌ جَلِيلَةٌ. وَحَيْثُ إِنَّهُ يَجِبُ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ أَنْ لَا يَدْخُلَ فِي شَىْءٍ حَتَّى يَعْلَمَ مَا أَحَلَّ اللهُ مِنْهُ وَمَا حَرَّمَ فَيُنَاسِبُ أَنْ نَتَكَلَّمَ عَنْ بَعْضِ أَحْكَامِ الصَّوْمِ لِيَكُونَ الصَّائِمُ علَى عِلْمٍ بِمَا يَحْتَاجُهُ مِنْ مُهِمَّاتِ هَذِهِ العِبَادَةِ الكَرِيمَةِ فَنَقُولُ وَبِاللهِ التَّوفِيقُ يَجِبُ صَوْمُ شَهْرِ رَمَضَانَ علَى كُلِّ مُسْلِمٍ مُكَلَّفٍ، وَلَا يَصِحُّ مِنْ حَائِضٍ وَنُفَسَاءَ وَيَجِبُ عَلَيْهِمَا القَضَاءُ، وَيَجُوزُ الفِطْرُ لِمُسَافِرٍ بِشُرُوطٍ مُعَيَّنَةٍ وَإِنْ لَمْ يَشُقَّ عَلَيْهِ الصَّوْمُ وَلِمَرِيضٍ مَرَضًا يُرْجَى شِفَاؤُهُ لكنْ يَشُقُّ عَلَيْهِ لِمَرَضِهِ الصَّوْمُ مشَقَّةً لَا تُحْتَمَلُ، وَلِحَامِلٍ وَمُرْضِعٍ خَافَتَا علَى أَنْفُسِهِمَا الفِطْرُ، وَيَجِبُ عَلَيْهِمُ القَضَاءُ فَقَطْ. أَمَّا إِنْ أَفْطَرَتِ الحَامِلُ خَوْفًا علَى الْجَنِينِ أَنْ يُجْهَضَ أَوْ أَفْطَرَتِ الْمُرْضِعُ خَوْفًا أَنْ يَقِلَّ اللَّبَنُ فَيَتَضَرَّرَ الرَّضِيعُ فَعَلَيْهِمَا مَعَ القَضَاءِ الفِدْيَةُ في مَذْهَبِ الشَّافِعِيِّ، وَلَا فِدْيَةَ عَلَيْهِمَا في مَذْهَبِ أَبِي حَنِيفَةَ. وَمَنْ عَجَزَ عَنِ الصَّوْمِ لِكِبَرٍ أَوْ مَرَضٍ مُزْمِنٍ لَا يُرْجَى شِفَاؤُهُ أَفْطَرَ وَأَخْرَجَ الفِدْيَةَ، وَهِيَ مُدٌّ مِنْ غَالِبِ قُوتِ البَلَدِ وَهُوَ القَمْحُ في هَذَا البَلَدِ عَنْ كُلِّ يَوْمٍ، وَالْمُدُّ مِلْءُ كَفَّيْنِ مُعْتَدِلَتَيْنِ، وَيَجُوزُ في فِدْيَةِ الشَّيْخِ الفَانِى العَاجِزِ عَنِ الصَّوْمِ إِخْرَاجُ قِيمَةِ مَا يُغَدِّي وَيُعَشِّي بِالْمَالِ عِنْدَ الإِمَامِ أَبي حنيفَةَ عَنْ كُلِّ يَوْمٍ، وَيَصِحُّ في الْمَذْهَبِ الْحَنَفِيِّ أَنْ يُخْرِجَهَا أَوَّلَ الشَّهْرِ عَنِ الشَّهْرِ كُلِّهِ أَوْ يُؤَخِّرَهَا فَيُخْرِجَها ءَاخِرَ الشَّهْرِ عَنِ الشَّهْرِ كُلِّهِ. وَلَعَلَّ عَمَلَ أَكْثَرِ النَّاسِ اليَوْمَ يُوَافِقُ هذَا القَوْلَ فَلَا بَأْسَ بِهِ وَفِيهِ فُسْحَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ.

وَلِلصَّوْمِ رُكْنَانِ اثْنَانِ لَا بُدَّ مِنْ مُراعَاتِهِمَا لِصِحَّة الصِّيامِ وَهُمَا

الرُّكْنُ الأَوَّلُ النِّيَّةُ وَمَحَلُّهَا القَلْبُ فَلَا يُشْتَرَطُ النُّطْقُ بِهَا بِاللِّسانِ، وَهِيَ وَاجِبَةٌ لِكُلِّ يَوْمٍ مِنْ رَمَضَانَ لِأَنَّ كُلَّ يَوْمٍ عِبَادَةٌ مُسْتَقِلَّةٌ كَالصَّلَاتَيْنِ يَتَخَلَّلُهُمَا التَّسْلِيمُ، وَيُشْتَرَطُ في الصومِ الوَاجبِ التَّبْيِيتُ وَالتَّعْيِينُ في النِّيةِ، وَمَعْنَى التَّبْيِيتِ إيقَاعُهَا ليلًا أَيْ فِيمَا بَيْنَ الْمَغْرِبِ وَالْفَجْرِ وَأَمَّا التَّعْيِينُ فَتَعْيِينُ أَنَّهُ مِنْ رَمَضَانَ أَوْ عَنْ نَذْرٍ أَوْ كَفَّارَةٍ مَثَلًا وَذَلِكَ كَأَنْ يَقُولَ بِقَلْبِهِ نَوَيتُ صِيَامَ يَوْمِ غَدٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ أَوْ عَنْ نَذْرِي أَوْ كفَّارةِ يَمِينٍ فَإِنْ كانَ في رمضانَ وَلَمْ يَنْوِ حَتَّى أَصْبَحَ أَمْسَكَ بَقِيَّةَ يَوْمِهِ وَيَلْزَمُهُ القَضَاءُ في الْمَذْهَبِ الشَّافِعِيِّ. وَيَصِحُّ في الْمَذْهَبِ الْحَنَفِيِّ لِمَنْ لَمْ يَنْوِ حَتَّى أَصْبَح في رَمَضَانَ أَنْ يَنْوِيَ فِيمَا بينَ الفَجْرِ وَقَبْلَ نِصْفِ النَّهَارِ مَا لَمْ يَتَعَاطَ مُفَطِّرًا. وَتَكْفِي النِّيَّةُ أَوَّلَ لَيْلَةٍ مِنْ رَمَضَانَ عَنْ جَمِيعِ الشَّهْرِ فِي مَذْهَبِ الإِمَامِ مَالِكٍ.

الرُّكْنُ الثَّانِي الإِمْسَاكُ عَنِ الْمُفَطِّرَاتِ مِنَ الفَجْرِ حَتَّى الغُرُوبِ. وَمِنَ الْمُفَطِّراتِ كُلُّ عَيْنٍ دَخَلَتْ إلَى الْجَوْفِ مِنْ مَنْفَذٍ مَفْتُوحٍ، وَالْمَنَافِذُ الْمَفْتُوحَةُ الأَنْفُ وَالْفَمُ وَالقُبُلُ وَالدُّبُرُ وَالأُذُنُ. وَلَا يُفْطِرُ مَنِ اسْتَعْمَلَ القَطْرَةَ في العَيْنِ وَلا مَنْ نَامَ طِيلَةَ النَّهارِ وَلَا مَنْ أَكَلَ أَوْ شَرِبَ نَاسِيًا وَلَا مَنْ تَعَاطَى دَوَاءً مِنْ مَنْفَذٍ غَيْرِ مَفْتُوحٍ كَالإِبْرَةِ في العَضَلِ أَوِ الشِّرْيَانِ بِخِلافِ الحُقْنَةِ في القُبُلِ أَوِ الدُّبُر فَإِنَّهَا مُفَطِّرَةٌ.

وَيُفْطِرُ مَنِ اسْتَقَاءَ أَيْ أَخْرَجَ القَىْءَ بِطَلَبٍ مِنْهُ بِنَحْوِ إِدْخَالِ إِصْبَعِهِ أَوْ رِيشَةٍ، وَأَمَّا إِنْ غَلَبَهُ القَىْءُ فَلَا يُفْطِرُ بِشَرْطِ أَنْ لَا يَبْتَلِعَ رِيقَهُ الْمُتَغَيِّرَ. وَلَا يُفْطِرُ مَنْ بَلَعَ رِيقَهُ الخَالِصَ مَا دَامَ دَاخِلَ الفَمِ فَإِنِ اخْتَلَطَ الرِّيقُ بِالدَّمِ أَوْ غَيْرِهِ مِمَّا دَخَلَ إلَى الفَمِ فَابْتَلَعَهُ أَفْطَرَ. وَيُفْطِرُ أَيْضًا إِنِ ابْتَلَعَ البَلْغَمَ عَامِدًا بَعْدَمَا جَاوَزَ مَخْرَجَ الحَاءِ أَيْ بَعْدَ وُصُولِهِ إلَى الفَمِ فَإِنْ لَمْ يُجَاوِزْ مَخْرَجَ الحَاءِ فَابْتَلَعَهُ لَا يُفْطِرُ.

وَلْيُعْلَمْ أَنَّ مِنْ جُمْلَةِ الْمُفَطِّرَاتِ أيضًا الرِّدَّةُ والعِياذُ بِاللهِ تعالى، وَهِيَ قَطْعُ الإيمانِ بقَوْلٍ أَوْ فِعْلٍ أَوِ اعْتِقَادٍ فَمَنْ تَلَوَّثَ بِالرِّدَّةِ فَارَقَ الإيمانَ وَحَبِطَتْ كُلُّ أَعْمَالِهِ الصَّالِحَةِ وَفَسَدَ صَوْمُهُ، وَذلكَ كَمَا لَوْ سَبَّ اللهَ أَوْ دِينَ اللهِ أَوْ سَبَّ أَحَدَ الملائِكَةِ أَوْ أَحَدَ الأَنْبِيَاءِ، أَوْ اسْتَخَفَّ بِشَعَائِرِ اللهِ كَالصَّلاةِ وَالصَّوْمِ وَالزَّكَاةِ والحَجِّ، أَوْ كَذَّبَ مَا ثَبَتَ في الشَّرعِ، فَمَنِ اقْتَرَفَ ذَنْبَ الرِّدَّةِ فَقَدْ خَرَجَ مِنَ الدِّينِ وَفَسَدَ صَوْمُهُ وَيَلْزَمُهُ العَوْدُ إلَى الِإيمانِ بِالشَّهادَتَيْنِ وَالإِمْسَاكِ عَنِ الْمُفَطِّرَاتِ بَقِيَّةَ يَوْمِهِ إِنْ كَانَ مِنْ رَمَضَانَ وَالقَضَاءُ فَوْرًا بَعْدَ يَوْمِ العِيدِ، فَالْحَذَرَ الحَذَر.

هَذَا وَإِنَّنَا نَنْصَحُ مَعَ اقْتِرابِ بِدَايَةِ هَذَا الشَّهْرِ الكَرِيمِ باللُّجوءِ إلَى أَهْلِ العِلْمِ الْمُعْتَبَرِينَ لِلتَّزَوُّدِ مِنْهُمْ بِالْعُلُومِ الضَّروريَّةِ التِي لَا يَسَعُ الْمُكَلَّفَ الجَهْلُ بِهَا لِيَقُومَ بِعِبَادَاتِهِ علَى الوَجْهِ الصَّحيحِ، فَإِنَّ خُطْبَةً وَاحِدَةً قَدْ لَا تَكْفِي غَالِبًا لِاسْتِيعابِ كُلِّ مَا يَحْتَاجُ إلَى مَعْرِفَتِهِ مِنَ الأَحْكَامِ، فَقَدْ رَوَى النَّسَائِيُّ وَغَيْرُهُ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ رُبَّ صَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ صِيَامِهِ إلَّا الجُوعُ ورُبَّ قَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيَامِهِ إلّا السَّهَرُ اهـ

هذا وأستَغْفِرُ اللهَ

الخطبةُ الثانيةُ

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[2]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ اللهمَّ ءَاتِ نُفوسَنا تَقْوَاهَا وَزَكِّهَا أنتَ خَيْرُ مَنْ زَكَّاهَا أَنْتَ وَلِيُّهَا وَمَوْلَاها اللهمَّ اغْفِرْ لَنَا مَا قَدَّمْنَا وَمَا أَخَّرْنَا وَمَا أَسْرَرْنا وَمَا أَعْلَنَّا وَمَا أَنْتَ أَعْلَمُ بهِ مِنَّا أَنْتَ الْمُقَدِّمُ وَأَنْتَ الْمُؤَخِّرُ وأَنْتَ علَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِيرٌ اللهمَّ إنَّا نَعوذُ بكَ مِنْ عِلْمٍ لَا يَنْفَعُ وَمِنْ قَلْبٍ لَا يَخْشَعُ وَمِنْ نَفْسٍ لَا تَشْبَعُ وَمِنْ دَعْوَةٍ لَا يُسْتَجَابُ لَهَا اللهمَّ اكْفِنَا بِحَلَالِكَ عَنْ حَرَامِكَ وَأَغْنِنَا بِفَضْلِكَ عَمَّنْ سِوَاكَ. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

سورة البقرة ءاية 185.[1]

[2] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Orucun Hükümleri

Hamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

Manası: Ey iman edenler! Oruç sizden önce gelip geçmiş ümmetlere farz kılındığı gibi size de farz kılındı. Umulur ki takva sahibi olursunuz.

(El-Bakarah suresi, 183. ayet)

Ebû Hureyra’dan, peygamber efendimizin şöyle buyurduğu rivayet edilir:

مَنْ صَامَ رَمَضَانَ إِيمانًا وَاحْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ

Manası: İman ederek ve sevabı (ancak) Allâh’tan umarak Ramadân ayı orucunu tutanın geçmiş günahları affolunur. (Buharî)

Ramadân ayı kapıda ve onu karşılamakta hayır vardır. Ramadân ayı kapıda ve mü’minlerin kalpleri onun günlerine hasrettirler. Allâh’ım, bizleri değerli Ramadân ayına ulaştır ve bizleri o ayda senin rızana eriştirecek şeylerde muvaffak eyle.

Değerli kardeşlerim; bilin ki, Ramadân orucunun farziyeti dinde zaruretle bilinen hususlardandır, yani bunu mü’minler arasında hem âlimler hem de avam tabakasından olanlar bilir. Ramadân ayı orucunun farz olduğu hem Kur’ân-ı Kerîm’de, hem hadislerde hem de icmâ’da sabittir. Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ﴾

Manası: Sizden her kim Ramadân ayına ulaşırsa, o ayı oruç tutsun.

Abdullâh bin Ömer’den, şöyle dediği rivayet edilir: ‘Rasûlullâh’ın şöyle dediğini duydum:

Manası: İslam beş temel üzerine kurulmuştur (yani İslam’ın en büyük beş emirleri şunlardır):

Allâh’tan başka ilâh olmadığına ve Muḥammed’in Allâh’ın Rasûlü olduğuna şehâdet etmek, namaz kılmak, Zekât vermek, Hacc’a gitmek, Ramadân orucunu tutmak. (Buharî ve Muslim)

Dolayısıyla Ramadân orucunun farziyetini inkar eden İslâm dininden çıkar. Ancak İslâm dinine yeni girmiş olan kişi ya da alimlerden uzak yerde yașayıp Ramadân orucunun İslâm dininde farz olduğunu bilmeyen biri bu farziyeti inkar ederse İslâm dininden çıkmaz. Her kim Ramadân ayına ulaşmış ve oruç tutmaya muvaffak kılınmışsa, Allâh’a şükretsin, zira oruç yüce bir taat ve celil bir farziyettir. Her Müslüman’ın üzerine, bir hususa girişmeden önce, Allâh’ın bu hususla ilgili neleri helal ve neleri haram kıldığını öğrenmesi farz olduğu hususunu göz önünde bulundurarak, orucun bazı hükümleri hakkında konuşmamız münasiptir, ki oruç tutan bu değerli ibadetin mühim meseleleri ile ilgili ihtiyaç duyduğu ilmin bilincinde olsun. Diyoruz ki – ve tevfik Allâh’tandır – Ramadân ayı orucunu tutmak her mükellef Müslüman’ın üzerine farzdır. Hayız (aybaşı) ve nifas (lohusa) hâlinde olan kadınların oruç tutmaları câiz değildir ve geçerli olmaz. Ancak oruç tutmadıkları günleri, kazâ olarak tutmaları farzdır. Seferde olan kimsenin belirli şartlar altında oruç tutmaması caizdir. Oruç tutmak ona zor gelmese bile, tutmak zorunda değildir. Oruç tuttuğu takdirde tahammül edemediği bir meşakkat olması hâlinde, şifa bulması beklenen bir hastanın da oruç tutmaması caiz olur. Hâmile ve emziren kadınlar için, kendileri için endişelendikleri takdirde, oruç tutmamaları caizdir. Onların üzerine, sadece oruç tutmadıkları günleri kaza etmeleri farzdır. Ancak hâmile kadın, karnındakini düşürme endişesinden dolayı ve emziren kadın, sütünün azalıp emzirdiği bebeğin zarar görmesinden endişeleniyorsa, kaza ile beraber fidye vermesi de farzdır. Bu Şâfi’î mezhebine göre böyledir. Hanefi mezhebinde her ikisi için fidye farz değildir. Ayrıca oruç tutamayacak kadar ihtiyarlayan kimseler veya şifâ bulması beklenmeyen hastalıktan dolayı orucu tutamayan kimseler için de oruç tutmaları farz değildir. Onlar fidye verirler. Fidye, ülkede en çok kullanılan temel gıda maddesinden bir mud’dur. Ülkemizde en çok kullanılan temel gıda maddesi buğdaydır. Bir mud, orta boy iki elin avuçlarının birleştirilmesi ile oluşan avuçtur. Oruç tutamayacak kadar ihtiyarlanmış acizin fidyesinde, Hanefi mezhebine göre fidyeyi, oruç tutmadığı her gün için öğle ve akşam yemeğinin kıymeti kadar para olarak vermesi caizdir. Fidyeyi, Hanefi mezhebinde ayın başında bütün ay için vermesi veya ayın sonuna kadar geciktirip ayın sonunda bütün ay için vermesi geçerlidir. Herhâlde günümüzde birçok insan bu söze muvafık bir şekilde amel ediyor ki bunda bir be’is yoktur. Bunda mü’minler için kolaylık vardır.

Orucun rükünleri ikidir, bunlara orucun geçerliliği için mutlaka riayet edilmesi gerekilir:

Birinci rükün: Niyet. Onun yeri de kalptir. Dolayısıyla niyeti dil ile söylemek şart değildir. Oruç tutulan her gün için ayrı ayrı niyet etmek farzdır. Zira her bir günün orucu müstakil bir ibadettir; iki namazın müstakil olduğu gibi. Nitekim bir namaz selam ile bitirilir ve diğer namaza yeniden başlanır. Farz olan oruçta niyetin geceleyin yapılması ve belirlenmesi farzdır. Geceleyin niyet etmekten maksat, güneş battıktan sonra fecr-i sâdık çıkmadan önce niyet etmektir. Belirlemeye gelince, bundan maksat şudur: Kişi hangi orucu tutacaksa, o orucu tutmaya niyet etmesi; örneğin Ramadân ayı orucunu tutacaksa, Ramadân ayına niyet etmesi, adaktan dolayı oruç tutacaksa, buna niyet etmesi veya kefaretten dolayı oruç tutacaksa, buna göre niyet etmesidir. Dolayısıyla kalbinde şöyle söyler: ‘Niyet ettim bu senenin yarınki günü farz olan Ramadân ayı orucunu tutmaya’ veya ‘niyet ettim adağımdan dolayı oruç tutmaya’ veya ‘niyet ettim yemin kefaretimden dolayı oruç tutmaya’. Ramadân ayı orucunda, sabah namazının vakti girmesine (fecr-i sadık’ın doğmasına) kadar niyet etmediyse, günün geri kalan kısmında orucu bozan bütün şeylerden uzak durur ve o günü kaza eder. Bu Şâfi’î mezhebine göredir. Hanefi mezhebinde, Ramadân orucunda, sabah namazının girmesine kadar niyet etmeyen kişi için, fecir ile günün yarısından önceki vakit arası niyet etmesi geçerlidir, şayet orucu bozacak bir hâle düşmediyse. Mâlikî mezhebine göre, Ramadân ayının ilk gecesi, bütün ay için niyet etmek geçerlidir.

İkinci rükün: Fecir’den güneş batımına kadar orucu bozacak şeylerden sakınmak. Orucu bozacak şeylerden biri şudur: Bedene, açık menfezlerden hacmi olan bir şeyin girmesi. Açık menfezler şunlardır: Burun, ağız, ön ve arka avret ve kulak. Göz damlası kullanmak ise orucu bozmaz. Yine bütün gün uyuyan veya oruçlu olduğunu unutup yiyip içenin de orucu bozulmaz. Ayrıca, açık menfezlerden olmayan bir yerden bedenine fitil gibi ilaç girdiren kişinin orucu da bozulmaz; örneğin kasa veya damara vurulan iğne gibi. Ön ve arka avrete vurulan enjektör ise orucu bozar.

Kişi, örneğin parmağını veya bir tüy girdirmesiyle kendisini kusturursa, orucu bozulur. Ancak istem dışı kusarsa, değişmiş tükürüğünü yutmaması şartıyla, orucu bozulmaz. Ağızda oluşan, hâlis ve tâhir tükürüğü, ağızının içinde olduğu sürece, yutmak orucu bozmaz. Tükürük, kan veya ağıza giren başka bir şey ile karışmışsa, onun yutulması durumunda oruç bozulur. Ayrıca kişi, balgamı, ح harfinin mahrecini aştıktan sonra (yani ağızına ulaştıktan sonra) kasten yutarsa, orucu bozulur. ح harfinin mahrecini aşmaması durumunda balgamı yutarsa orucu bozmaz. Orucu bozan şeylerden birinin riddet olduğu da bilinmesi gerekir. Riddet, imanın bir söz, fiil veya itikad ile kesilmesidir (yok edilmesidir). Riddet’e düşen imandan ayrılmıştır ve bütün sevapları silinmiştir. Ayrıca riddet orucu bozar. Dolayısıyla kişi örneğin Allâh’a, İslam dinine, meleklerden birine veya peygamberlerden birine söverse veya namaz, oruç, zekât veya hacc gibi İslam dininin sembolleriyle alay ederse veya İslam dininde sabit olan bir şeyi yalanlarsa riddete düşer. Her kim riddete düştüyse, dinden çıkmış olur ve orucu bozulmuş olur. Üzerine, Kelime-i Şehâdeti getirerek imana dönmesi farzdır ve günün kalan kısmını orucu bozan şeylerden uzak durması (eğer o gün Ramadân ayının bir günü ise) ve o günü derhal bayramdan sonra kaza etmesi gerekir. Riddet’ten sakının!

Orucun hükümleri ile ilgili buraya kadar. Ayrıca sizlere, bu değerli ayın yaklaşmasıyla, zarurî din ilmini öğrenmek için, muteber olan ilim ehline yönelmenizi nasihat ediyoruz. Hiçbir mükellef bu hususta cahil kalamaz. Bu, ibadetini geçerli bir biçimde yapabilmesi için gereklidir. Nitekim çoğunlukla, hükümlerin bilinmesi için muhtaç olunan ilim bir hutbeye sığmayabilir. Ebû Hureyra’dan, peygamber efendimiz bir hadis-i şerif’inde meâlen şöyle buyurduğu rivayet edilir:

Nice oruç tutanlar vardır ki, oruçlarından kendilerine açlıktan başka bir şey yoktur ve nice namaz kılanlar vardır ki, namazlarından kendilerine yorgunluktan başka bir şey yoktur. (Nesâ’î ve başkaları)

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfâr ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Die Aufforderung zum Erlernen der Religionslehre und die Darlegung des individuellen Pflichtwissens 10.03.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Aufforderung zum Erlernen der Religionslehre und die Darlegung des individuellen Pflichtwissens

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Haschar, Âyah 18 :

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ 18﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid rechtschaffen, indem ihr die Pflichten, die Gott euch auferlegte, nicht unterlasst; und der Diener Gottes soll überlegen, was er für den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet hat. Seid rechtschaffen, indem ihr die Sünden unterlasst; gewiss, Allâh ist wissend über eure Taten.

Diener Gottes, seid Gottesfürchtig, fürchtet Allâh, den Allwissenden und Allmächtigen, und haltet am Qur´ân fest. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Mudjâdilah, Âyah 11:

﴿يرْفَعِ اللهُ الَّذِينَ ءامَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ وَاللهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh erhöht den Rang derjenigen Gläubigen unter euch, die sich das islamische Wissen angeeignet haben. Allâh ist wissend über eure Taten.

Brüder im Islam, Allâh hat den praktizierenden Gelehrten hohe Ränge gegeben und dies aufgrund der Besonderheit der Religionslehre, denn sie ist das Leben des Islam. Die islamische Religionslehre teilt sich in zwei Sparten auf: Die eine Sparte enthält den Teil der Religionslehre, den jeder einzelne Verantwortliche lernen muss, während es für die andere Sparte ausreicht, wenn ein Teil der Verantwortlichen diesen lernt. Die zweite Sparte ist das kollektive Pflichtwissen der islamischen Religionslehre; es ist unbedingt notwendig, dass ausreichend Muslime dieses Wissen gelernt haben. Was die erste Sparte betrifft, so ist sie das individuelle Pflichtwissen der islamischen Religionslehre und das, was der Gesandte Gottes meinte, als er ﷺ sagte:

„طلب العلم فريضة على كل مسلم„

Die Bedeutung lautet: Das Aneignen des individuellen Pflichtwissens der islamischen Religionslehre ist eine Pflicht für jeden Muslim und jede Muslimin. Der Hadîth wurde von al-Bayhaqiyy überliefert und von al-Hâfidh al-Mazziyy als Hasan eingestuft.

Auch dieser Teil lässt sich in weitere Teile unterteilen; dazu gehört der obligatorische Teil der islamischen Glaubenslehre, d. h. die Glaubensangelegenheiten, deren Kenntnis für jeden Verantwortlichen Pflicht ist. Zu diesen Glaubensangelegenheiten gehört der Glaube an die Erhabenheit Gottes über Körper, Abbild, Farbe, Richtung, Ort und alle anderen Eigenschaften der Geschöpfe. Hierzu gehört auch der Glaube an die Propheten, nämlich, dass Allâh sie sandte, um den Menschen das zu lehren, wodurch sie das Glück auf der Welt und die Glückseligkeit im Jenseits erlangen. Allâh ließ sie Wunder vollbringen, um ihre Gesandtschaft zu beweisen und schützte sie vor Unglauben, großen Sünden und allen erniedrigenden Taten.

Des Weiteren ist der Verantwortliche verpflichtet zu wissen, was aus dem Islam herausführt, damit er sich davon fern hält, wie z. B. dass die Verachtung des islamisch-rechtlich Geehrten aus dem Islam herausführt, dass die Beschreibung Gottes mit einer Eigenschaft der Geschöpfe aus dem Islam herausführt, dass das Verleugnen der islamischen Gesetzgebung aus dem Islam herausführt und die Verachtung der islamischen Religion aus dem Islam herausführt.

Brüder im Islam, zum individuellen Pflichtwissen gehört auch die Kenntnis bestimmter Regeln, wie z. B. die obligatorischen Regeln des Gebetes, des Fastens und andere. Derjenige, der sich in zwischenmenschliche Beziehungen oder Handel begeben will, ist zuvor verpflichtet, die diesbezüglichen Regeln zu lernen, da es verboten ist, sich in eine zwischenmenschliche Beziehung zu begeben, ohne zuvor zu lernen, was diesbezüglich erlaubt oder verboten ist. Derjenige, der kaufen oder verkaufen möchte, ist somit verpflichtet, die Regeln des Kaufens und Verkaufens zu lernen, dabei lernt er die Voraussetzungen und Hauptbestandteile des Verkaufens. Dasselbe gilt für denjenigen, der einen Mietvertrag abschließen will, er ist verpflichtet, die entsprechenden Regeln zu lernen. Derjenige, der ein Haus oder Auto mieten bzw. einen Arbeiter beschäftigen möchte, ist somit verpflichtet, die Regeln diesbezüglich zu lernen. Dies betrifft auch alle anderen zwischenmenschliche Beziehungen, wie z. B. den Ehevertrag den Heiratswilligen betreffend, ansonsten kann es geschehen, dass er das, was keine Ehe ist, als Ehe betrachtet, was großes Übel nach sich ziehen würde.

Zum individuellen Pflichtwissen der islamischen Religionslehre gehört auch die Kenntnis über die Pflichten des Herzens, die Sünden des Herzens sowie der Organe und Glieder wie die Sünden der Zunge, der Hand, des Ohrs und des Bauches, denn wer das Böse nicht kennt verfällt ihm – wahrscheinlich.

Wer die Religionslehre lernt, kann zwischen Glauben und Unglauben, zwischen Recht und Unrecht, zwischen erlaubt und verboten sowie zwischen Gut und Böse unterscheiden. Wer aber die islamische Religionslehre nicht lernt, der weiß nicht, ob sein Beten, Fasten oder Entrichten der Pflichtabgabe gültig ist oder nicht. Das Studieren der islamischen Religionslehre gehört somit zum Besten, womit der Mensch seine wertvolle Zeit verbringt.

Al-Bukhâriyy und Muslim überlieferten, dass unser geehrter und geliebter Prophet Muhammad ﷺ sagte:

„مَنْ يُرد اللهُ به خيرا يفقهْه في الدين“

Die Bedeutung lautet: Die Person, für die Allâh viel Gutes will, Allâh lässt sie wissend in der Religion sein.

Derjenige, der die islamische Religionslehre lernen oder studieren will, der sollte darauf achten, dass er es auf die richtige Art und Weise macht. So verlässt er sich nicht darauf, alleine in Büchern zu lesen ohne sich hierfür bereits genug islamisches Wissen angeeignet zu haben, sodass er in der Lage ist, zwischen falsch und richtig zu unterscheiden. Sollte er dieses nicht beachten und sich lediglich auf das Lesen von Büchern verlassen, so hat er für sich keine Sicherheit, etwas dermaßen falsch zu verstehen, dass er einen großen Verlust dadurch erleidet. Die Pflicht ist, von einem kompetenten Lehrer zu lernen, wie es Ibn Sîrîn bereits gesagt hat: Dieses Wissen ist Religion, so achtet darauf, von wem ihr eure Religion lernt.

Brüder im Islam, seid bestrebt, die islamische Religionslehre mit Aufrichtigkeit und großem Fleiß zu lernen. Erinnert andere daran, die islamische Religionslehre bei vertrauenswürdigen und kompetenten Lehrern zu lernen, denn der Gesandte Gottes ﷺ lehrte, dass derjenige, der zum Guten leitet, eine Belohnung erhält, die der Belohnung des Ausführers ähnelt.[1]

O Allâh, bitte lehre uns, was uns nutzt, lass uns einen Nutzen davon tragen und vermehre unser Wissen, o Allâh, o Schöpfer des Universums.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

[1] At-Tirmidhiyy

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الحث على طلب العلم وبيان الفرض العيني من علم الدين

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهدِيهِ ونشكرُهُ ونستغفِرُهُ ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ منْ شرورِ أنفسِنا ومنْ سيّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ. وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلّا اللهُ وحدَهُ لا شرِيكَ لهُ ولا مثيلَ لهُ ولا جهةَ لهُ ولا فوْق ولا تحت ولا يمينَ ولا شِمالَ ولا أمامَ ولا خلفَ لهُ، أشهدُ أنَّ اللهَ على كلِّ شىءٍ قديرٌ وأنّهُ قدْ أحاطَ بكلِّ شىءٍ عِلمًا. وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفيُّهُ وحبيبُهُ، بلّغَ الرِّسالةَ وأدّى الأمانةَ ونصحَ الأمّةَ فجزاهُ اللهُ عنّا خيرَ ما جزى نبيًّا من أنبيائهِ. اللهمّ صلِّ على سيِّدنا محمّدٍ صلاةً تقضي بها حاجاتِنا وتفرِّجُ بها كُرُباتِنا وتكفِيْنا بها شرَّ أعدائنا وسلِّمْ عليهِ وعلى ءالِهِ وإخوانِه النّبيِّينَ والمرسلينَ سلامًا كثيرًا.

أما بعدُ، فيقولُ ربُّ العزة في محكمِ التّنْزيلِ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾[1]. فاتّقوا اللهَ عبادَ اللهِ، اتّقوا اللهَ العزيزَ الحكيمَ القَوِيَّ الْمَتِينَ وَتَمَسَّكُوا بِكِتَابِ اللهِ العظيمِ الذي جاءَ فيهِ ﴿يَرۡفَعِ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡ وَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ دَرَجَٰتٖۚ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ١١﴾ الآية[2].

إخوةَ الإِيمانِ، لَقَدْ رَفَعَ اللهُ تَعَالَى دَرَجَةَ العُلَمَاءِ العَامِلِينَ وَمَا ذَاكَ إِلَّا لِفَضْلِ العِلْمِ وَشَرَفِهِ فَعِلْمُ الدِّينِ هُوَ حَيَاةُ الإسلامِ، وعلمُ الدّينِ عَلَى قِسْمَيْنِ، قِسْمٌ يَجِبُ علَى كُلِّ مُكَلَّفٍ بِعَيْنِهِ أَنْ يَتَعَلَّمَهُ وَقِسْمٌ إذَا قَامَ بِهِ البَعْضُ سَقَطَ الإِثْمُ عنِ البَاقِينَ، فَالثَّانِي هُوَ الفَرْضُ الكِفَائِيُّ مِنْ عِلْمِ الدِّينِ فَلَا بُدَّ أَنْ يَكُونَ بَيْنَ الْمُسْلِمِينَ مَنْ هُوَ عَالِمٌ بِذَلِكَ بِحَيْثُ تَحْصُلُ الكِفَايَةُ، أَمَّا القِسْمُ الأَوَّلُ فَهُوَ الفَرْضُ العَيْنِيُّ مِنْ عِلْمِ الدِّينِ وَهُوَ الْمُرَادُ فِي قَوْلِهِ صلى الله عليه وسلم „طَلَبُ العِلْمِ فَرِيضَةٌ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ“ أَيْ وَمُسْلِمَةٍ رَوَاهُ البَيْهَقِيُّ وَحَسَّنَهُ الحَافِظُ المزِّيُّ.

وهذَا القِسْمُ يَنْقَسِمُ أَيْضًا لِأَقْسَامٍ فَمِنْهُ ضَرُورِيَّاتٌ فِي الاعتِقَادِ أَيْ مَا لَا يَجُوزُ علَى الْمُكَلَّفِ جَهْلُهُ مِنَ الأُمُورِ الْمُتَعَلِّقَةِ بِالعَقِيدَةِ الإِسْلَامِيَّةِ كَتَنْزِيهِ اللهِ عَنِ الجِسْمِيَّةِ وَالشَّكْلِ وَاللَّونِ وَالْجِهَةِ وَالْمَكَانِ وَغَيرِ ذلكَ مِنْ أَوْصَافِ الْمَخْلُوقينَ وَكَمَعْرِفَةِ أَنَّ اللهَ أَرْسَلَ الأَنْبِيَاءَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ لِيُعَلِّمُوا النَّاسَ مَا فِيهِ فَوْزُهُمْ وَسَعَادَتُهُمْ في الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ وَأَنَّهُ أَيَّدَهُمْ بِالْمُعْجِزَاتِ الدَّالَّةِ علَى نُبُوَّتِهِمْ وَحَفِظَهُمْ مِنَ الكُفْرِ وَالكَبَائِرِ وَكُلِّ الخَسَائِسِ.

وكذلكَ يَجِبُ علَى الْمُكَلَّفِ مَعْرِفَةُ مَا يُمَيِّزُ بِهِ الكُفْرَ حَتَّى يَجْتَنِبَهُ كَمَعْرِفَةِ أَنَّ الاسْتِخْفَافَ بِمَا هُوَ مُعَظَّمٌ في الشَّرْعِ كُفْرٌ مُخْرِجٌ مِنَ الإِسْلَامِ وَأَنَّ تَشْبِيهَ اللهِ بِخَلْقِهِ كُفْرٌ مُخْرِجٌ مِنَ الإِسْلامِ وَأَنَّ تَكْذِيبَ الشَّرْعِ كُفْرٌ وَالاسْتِهْزَاءَ بِالدِّينِ كُفْرٌ.

وَمِنَ الفَرْضِ العَيْنِيِّ أَيْضًا إِخْوَةَ الإِيمانِ ضَرُورِيَّاتٌ فِي الأَحْكَامِ كَمَعْرِفَةِ مَا لَا بُدَّ مِنْهُ لِصِحَّةِ الصَّلَاةِ والصيامِ وغَيْرِ ذلكَ مِنَ الأَحْكَامِ، وَمِنَ الفَرْضِ العَيْنِيِّ أَيْضًا ضَرُورِيَّاتٌ في الْمُعَامَلَاتِ لِمَنْ يَتَعَاطَاهَا فَلَا يَجُوزُ الدُّخُولُ في مُعَامَلَةٍ مِنَ الْمُعَامَلَاتِ قَبْلَ أَنْ يَعْرِفَ الشَّخْصُ مَا يَحِلُّ مِنْ ذَلِكَ وَمَا يَحْرُمُ، فَعَلَى مُرِيدِ البَيْعِ وَالشِّرَاءِ أَنْ يَتَعَلَّمَ أَحْكَامَ البَيْعِ وَالشِّرَاءِ مَا هِيَ شُروطُ البَيْعِ وَمَا هِيَ أَرْكَانُهُ وَكَذَا مَنْ يُريدُ الإِجارَةَ يَجِبُ عَلَيْهِ أَنْ يَتَعَلَّمَ أَحْكَامَ ذَلِكَ، فَمَنْ يُريدُ أَنْ يَسْتَأْجِرَ بَيْتًا أَوْ سَيَّارَةً أَوْ عَامِلًا عَلَيْهِ أَنْ يَتَعَلَّمَ مَا يَحْتَاجُ إلَيْهِ مِنْ أَحْكَامِ ذَلِكَ، وَكَذَا الأَمْرُ في بَقِيَّةِ الْمُعَامَلَاتِ وَيَدْخُلُ في ذَلِكَ أَيْضًا مَعْرِفَةُ أَحْكَامِ النِّكَاحِ لِمَنْ يُرِيدُ الزِّواجَ وَإِلَّا قَدْ يَظُنُّ مَا لَيْسَ بِنِكَاحٍ نِكَاحًا فَيَتَفَرَّعُ مِنْ ذَلِكَ مَفَاسِدُ كَثِيرَةٌ.

وَمِنَ الفَرْضِ العَيْنِيِّ أَيْضًا أَيُّهَا الأَحِبَّةُ مَعْرِفَةُ الوَاجِبَاتِ القَلْبِيَّةِ وَمَعَاصِي القَلْبِ وَالْجَوَارِحِ كَاللِّسَانِ وَالْيَدِ وَالأُذُنِ والبَطْنِ فَإِنَّ مَنْ لَمْ يَعْرِفِ الشَّرَّ قَدْ يَقَعُ فِيهِ قال الله تعالى ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ قُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَأَهۡلِيكُمۡ نَارٗا وَقُودُهَا ٱلنَّاسُ وَٱلۡحِجَارَةُ عَلَيۡهَا مَلَٰٓئِكَةٌ غِلَاظٞ شِدَادٞ لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ مَا يُؤۡمَرُونَ ٦﴾[3]. وَقَدْ جَاءَ في تَفْسِيرِ هذهِ الآيَةِ عنِ الإِمامِ عليٍّ رضي اللهُ عنه أنَّ وِقَايَةَ النَّفْسِ وَالْأَهْلِ تَكُونُ بِتَعَلُّمِ الأُمُورِ الدِّينِيَّةِ فَمَنْ تَعَلَّمَ عِلمَ الدِّينِ مَيَّزَ بَيْنَ الكُفْرِ وَالإِيمَانِ مَيَّزَ بَيْنَ الحَقِّ وَالبَاطِلِ مَيّزَ بَيْنَ الحَلَالِ وَالْحَرَامِ مَيَّزَ بَيْنَ الْحَسَنِ وَالْقَبِيحِ.

أمَّا مَنْ لَمْ يَتَعَلّمْ عِلْمَ الدِّينِ فَلَا يَضْمَنُ أَنَّ صَلَاتَهُ صَحِيحَةٌ، وَأَنَّ صِيَامَهُ صَحِيحٌ، وَأَنَّ زكَاتَهُ صَحِيحَةٌ أَمْ لَا. فَالتَّفَقُّهُ في هذَا الدِّينِ الحَنِيفِ هُوَ مِنْ خَيْرِ مَا تُنْفَقُ فِيهِ نَفَائِسُ الأَوْقَاتِ أَيْ أَفْضَلِ مَا شُغِلَتْ بِهِ الأَوْقَاتُ الطَّيِّبَةُ.

يَقُولُ حَبِيبُنا وَقُدْوَتُنا مُحَمَّدٌ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ „مَنْ يُرِدِ اللهُ بِهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهِ فِي الدِّينِ“ رَوَاهُ البُخَارِيُّ وَمُسْلِمٌ.

فَمَنْ أَرَادَ أَنْ يَتَعَلَّمَ العِلْمَ الشَّرْعِيَّ وَأَنْ يَكُونَ عَارِفًا بِالفِقْهِ فِي الدِّينِ فَمَا عَلَيْهِ إِلَّا أَنْ يَسْلُكَ طَرِيقًا صَحِيحًا لِطَلَبِ العِلْمِ الشَّرْعِيِّ، فَلَا يَعْتَمِدُ علَى مُطَالَعَتِهِ الفَرْدِيَّةِ دُونَ أَنْ يَكُونَ قَدْ حَصَّلَ العِلْمَ الشَّرْعِيَّ مِنْ أَهْلِهِ أَيِ القَدْرِ الّذِي يُؤَهِّلُهُ لِأَنْ يَكُونَ مُمَيِّزًا كَيْ يُفَرِّقَ بَيْنَ البَاطِلِ وَالصَّحِيحِ، فَإِنْ لَمْ يَفْعَلْ ذَلِكَ وَاكْتَفَى بِالْمُطَالَعَةِ فَقَطْ فَإِنَّهُ لَا يَأْمَنُ عَلَى نَفْسِهِ مِنَ الوُقُوعِ في الفَهْمِ السَّيِّئِ الذِي يَجُرُّهُ إلَى الهَلَاكِ بِأَنْوَاعِهِ. فَالْوَاجِبُ علَى الْمُسْلِمِ أَنْ يَتَلَقَّى عِلْمَ الدِّينِ مِمَّنْ هُوَ أَهْلٌ لِذَلِكَ كَمَا قَالَ ابْنُ سِيرِينَ: „إنّ هذا العِلْمَ دينٌ فانظروا عمّنْ تأخذونَ دينكمْ„.

فَكُونُوا يِا إِخْوَانِي حَرِيصِينَ عَلَى الْمُبَادَرَةِ إلَى طَلَبِ العِلْمِ بِإِخْلَاصٍ وَهِمَّةٍ وَتَوَاصَوْا رَحِمَكُمُ اللهُ تعالَى بِدَعْوةِ النَّاسِ إلَى مَجَالِسِ العِلْمِ عِنْدَ أَهْلِ الْحَقِّ الثِّقَاتِ وَحَثِّهِمْ علَى طَلَبِ العِلْمِ وَمُرَاجَعَتِهِ، فَقَدْ جَاءَ عَنْ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم „أَنَّ الدَّالَّ عَلَى الخَيْرِ كَفَاعِلِهِ„[4] أَيْ لَهُ أَجْرٌ يُشْبِهُ أَجْرَ فَاعِلِهِ.

اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا يَنْفَعُنَا وَانْفَعْنَا بِمَا عَلَّمْتَنَا وَزِدْنَا عِلْمًا يَا رَبَّ العَالَمِينَ يَا اللهُ. هَذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ

الخطبة الثانية

إنَّ الحَمْدَ للهِ نحمدُه ونستَعِينُهُ ونَسْتَهْدِيهِ وَنَسْتَغْفِرُهُ وَنَشْكُرُهُ، وَنَعُوذُ بِاللهِ مِنْ شُرورِ أَنْفُسِنَا وَمِنْ سَيِّئَاتِ أَعْمَالِنَا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلَا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلا هَادِيَ لَهُ، والصلاةُ والسَّلامُ على سيّدِنا محمّدٍ وعلَى ءالِه وَصَحْبِهِ وَمَنْ وَالَاهُ. أَمَّا بَعْدُ عِبَادَ اللهِ، فَإِنِّي أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَدِيرِ.

اللّـهُمَّ إنَّا دعَوْناكَ فَاسْتَجِبْ لنا دعاءَنا، اللهمَّ اغفرْ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا، اللّـهُمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأمواتِ ربَّنا ءاتِنا في الدنيا حسَنةً وفي الآخِرَةِ حسنةً وقِنا عذابَ النارِ، اللّـهُمَّ اجعلْنا هُداةً مُهتدينَ غيرَ ضالّينَ ولا مُضِلينَ، اللّـهُمَّ استرْ عَوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا واكفِنا مَا أَهمَّنا وَقِنا شَرَّ ما نتخوَّفُ. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يأمرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذِي القربى وينهى عَنِ الفحشاءِ والمنكرِ والبَغي يعظُكُمْ لعلَّكُمْ تذَكَّرون. وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة الحشر/ آية 18

[2] سورة المجادلة/ آية 11

[3] سورة التحريم.

[4] رواه الترمذي

Türkisch

Cuma Hutbesi

Din İlmini Öğrenmeye Teşvik ve Farz-ı Ayn İlminin Beyanı

Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm‘de şöyle buyuruyor:

Manası: Ey iman edenler; Allâh’tan korkun ve herkes, yarın (Kıyamet Günü) için ne hazırlamış olduğuna baksın. (El-Ḥaşr suresi, 18. ayet)

Ey Allâh‘ın kulları, Allâh’a karşı takvalı olun. El-Azîz, El-Ḥakîm, El-Kaviyy ve El-Metîn olan Allâh’a karşı takvalı olun ve Kur’ân-ı Kerîm‘e sımsıkı sarılın. Kur’ân-ı Kerîm‘de şöyle geçmektedir:

Manası: Allâh aranızda din ilmini öğrenmiş olan mü’minlerin derecelerini yükseltir. Allâh, yaptıklarınızdan haberdardır. (El-Mucâdeleh suresi, 11. ayet)

Değerli kardeşler; Allâh, ilmiyle amel eden âlimlerin derecelerini yükseltmiştir. Bu da ilmin faziletinden ve şerefindendir. Din ilmi, İslam’ın hayatıdır. Din ilmi, iki kısım üzeredir. Bir kısım, her mükellefin üzerine, öğrenmesi farz olan ilimdir (farz-ı ayn ilmi). İlmin diğer kısmını ise bazılarının öğrenmesi durumunda, farz diğerlerinin üzerinden düşer. Bu ikinci kısma, din ilminden olan farz-ı kifaye ilmi denilir. Birinci kısım ise farz-ı ayn ilmi ve peygamber efendimizin şu hadisindeki muradıdır:

„طلب العلم فريضة على كل مسلم„

Manası: Din ilmini (farz-ı ayn ilmini) öğrenmek her (mükellef erkek ve kadın) Müslümanın üzerine farzdır. (Beyhaki)

Bu kısım da çeşitli kısımlara ayrılmaktadır. Bunlar zarûrî itikatler, yani İslam İtikadı ile alakalı olan ve hiçbir mükellefin cahil kalması caiz olmayan hususlardır; örneğin Allâh’ın cisim olmaktan münezzeh olması ve Allâh‘ın şekil, renk, yön, mekân ve yaratılmışların bütün diğer sıfatlarından münezzeh olması gibi. Allâh‘ın, peygamberleri, onların insanlara, onlar için dünyada ve ahirette kazanç ve saadet içeren hususları öğretmeleri için, müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdiğini ve onları, peygamberliklerine işaret eden mucizelerle desteklediğini bilmek de zikredilen zarûrî itikatlere dahildir. Ayrıca Allâh, peygamberleri küfürden, büyük günahlardan ve kıymet düşürücü ve alçaltıcı şeylerden korumuştur.

Yine her mükellefin üzerine, küfürden uzak durması için, onu ayırt edebilmek için gerekli olan ilmi öğrenmesi farzdır. Örneğin İslam dininde muazzam sayılan bir şeyi küçük görmenin küfür olduğunu ve İslam dininden çıkardığını bilmesi farzdır. Aynı şekilde, Allâh’ı yaratılmışlara benzetmenin, İslam dinini yalanlamanın ve İslam dini ile alay etmenin küfür olduğunu ve İslam dininden çıkardığını bilmek farzdır.

Değerli kardeşlerim; farz-ı ayn ilmine hükümlerle alakalı zarûrî olan hususlar da dahildir, örneğin namazın, orucun ve başka amellerin geçerliliği için mutlaka gereken şeyleri bilmek gibi. Muamelattan olan bir şeye girmek isteyen bir kimse için onunla alakalı zarûrî olan hususları öğrenmek de buna dahildir. Dolayısıyla bir kişi için, muamelattan olan bir şeye, onunla ilgili neyin helal ve neyin haram olduğunu bilmeden girmesi, caiz değildir. Böylece alışveriş yapmak isteyen kimsenin, alışverişin hükümlerini öğrenmesi; alışverişin şartlarını ve rükünlerini öğrenmesi farzdır. Keza kiralama işine girmek isteyenin, onunla ilgili hükümleri öğrenmesi farzdır. Öyleyse bir kimse, araba veya ev kiralamak veya işçi tutmak istiyorsa, bununla ilgili muhtaç olduğu hükümleri öğrenmesi farzdır. Bu husus muamelattan olan diğer hususlar için de geçerlidir. Buna – evlenmek isteyen bir kimse için – nikahın hükümlerini bilmek de dahildir. Öğrenmediği takdirde, nikah olmayan bir şeyi nikah olarak görebilir. Bundan ise birçok fesat doğabilir.

Değerli kardeşlerim; kalbin farzlarını ve kalbin ve – dil, kulak ve karın gibi – azaların günahlarını bilmek de farz-ı ayn’a dahildir. Nitekim şerri bilmeyen, bunu yapma durumuna düşebilir.

Dolayısıyla din ilmini öğrenen iman ile küfür, hak ve batıl (yanlış), helal ve haram ve iyi ve kötü arasında ayırt edebilir.

Fakat din ilmini öğrenmeyen, namazının, orucunun veya zekâtının geçerli olduğundan emin olamaz. Din ilmini öğrenmek, değerli vaktin harcanabileceği en üsütün şeydir. Yani din ilmi ile meşgul olmak, değerli vakti en iyi bir şekilde kullanmaktır.

Sevgilimiz ve önderimiz Muḥammedﷺ şöyle buyurmuştur:

„مَنْ يُرد اللهُ به خيرا يفقهْه في الدين“

Manası: Allâh kim için hayrı dilediyse, onu dinde bilgili kılar. (Buhari ve Muslim)

Her kim din ilmini öğenmek istiyorsa, şer-î ilmi talep etmek için doğru bir yol izlemesi gerekir. Din ilmin ehlinden öğrenmeksizin, sadece kitap okumaya dayanmaz, yani kendisinin yanlış ile doğru arasında ayırt edecebilecek duruma gelmesi için gerekli olan ilmi öğrenmeden. Şayet bunu yapmayıp sadece okumakla yetinirse, kendisini (bir hususu) yanlış anlamaktan koruyamaz, ki bu kendisini helakın türlü türlü çeşitlerine düşürür. Müslümanın üzerine farz olan, din ilmini, bunun ehli olan kimselerden öğrenmesidir. Tıpkı İbn-i Sîrîn’nin buyurduğu gibi:

Bu ilim dindendir. Öyleyse dinini (din ilmini) kimden aldığına dikkat et.

Değerli kardeşlerim; din ilmini – ihlas ve himmet ile – öğrenmekte hırslı olun ve – Allâh sizlere rahmet eylesin – birbirinize güvenilir olan Hak Ehli’nin ilim meclislerine davet etme ve din ilmini talep etme ve tekrarlama hususlarında nasihatte bulunun. Peygamber efendimizin, hayra delâlet edenin (işaret edenin), o hayrı işleyenin sevabına benzer bir sevaba nail olduğunu bildirmiştir. (Tirmizi)

Allâh‘ım, bizlere faydalı olan ilmi öğret (faydalı olan ilmi öğrenmemizi nasip eyle) ve öğrenmiş olduğumuz ilimden faydalanmayı nasip eyle. İlmimizi artır, ey âlemlerin Rabbi.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfâr ederim.

İkinci Hutbe

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Dua:

Kâmet getir!

Die Aufforderung zum Vermehren der guten Taten am 15. des Monats Scha^bân 03.03.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Aufforderung zum Vermehren der guten Taten am 15. des Monats Scha^bân

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Seid Ihm gegenüber rechtschaffen und sterbt als Muslime. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hadjdj, Âyah 77:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱرۡكَعُواْ وَٱسۡجُدُواْۤ وَٱعۡبُدُواْ رَبَّكُمۡ وَٱفۡعَلُواْ ٱلۡخَيۡرَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, verbeugt euch im Gebet und werft euch darin nieder und führt weitere Taten der Gehorsamkeit aus, auf dass ihr belohnt werdet.

So befahl unser Schöpfer den Gläubigen, die beste Tat nach dem Glauben auszuführen, nämlich das Gebet, welches Verbeugung und Niederwerfung beinhaltet. Er forderte sie auf, auch die anderen guten Taten auszuführen, um Belohnung zu erhalten. Er befahl ihnen, gute Taten auszuführen, auf dass sie im Jenseits zu den Gewinnern gehören. Allâh, der Erhabene, bescherte Seinen gläubigen Dienern, aus Gnade ihnen gegenüber, viele Möglichkeiten, Gutes zu verrichten. Er gab uns gesegnete Zeiten, sodass der Muslim dadurch noch mehr im Jenseits profitieren kann. Wir stehen vor einer gesegneten und geehrten Nacht. Sie ist die 15. Nacht des Monats Scha^bân. Der Prophet Muhammad ﷺ sagte:

إِذَا كَانَتْ لَيْلَةُ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ فَقُومُوا لَيْلَهَا وَصُومُوا نَهَارَهَا[1]

Die Bedeutung lautet: Wenn die 15. Nacht von Scha^bân eintritt, dann verbringt sie mit Gebeten und fastet den darauffolgenden Tag.

Darin steckt die Aufforderung, den überwiegenden Teil dieser Nacht mit Gebeten, Qur’ân-Rezitation oder Bittgebeten zu verbringen. Gewiss, das Sprechen von Bittgebeten inmitten der Nacht ist eine besondere religiöse Handlung und ist behaftet an eine große Wahrscheinlichkeit, dass sie in Erfüllung gehen. Al-Bayhaqiyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ, bezüglich der Bittgebete in jener Nacht, sagte:

فَإِنَّ اللهَ تعالَى يَقُولُ أَلَا مِنْ مُسْتَغْفِرٍ فَأَغْفِرَ لَهُ أَلَا مِنْ مُسْتَرْزِقٍ فَأَرْزُقَهُ أَلَا مِنْ سَائِلٍ فَأُعْطِيَهُ أَلَا كَذَا أَلَا كَذَا حَتَّى يَطْلُعَ الفَجْرُ

Die Bedeutung lautet: Allâhu Ta^âlâ sagt: Wer um Vergebung bittet, dem vergebe Ich; wer um Versorgung bittet, dem beschere Ich Versorgung; wer um etwas bittet, dem gebe Ich; usw., usw. bis zum Aufkommen der Morgendämmerung.

Die Bedeutung ist, dass Allâh einem Engel befiehlt, das zu rufen, was Allâh, der Erhabene, sagt. Diese Bedeutung geht aus der folgenden Überlieferung von al-Bayhaqiyy hervor:

إذَا كانَ لَيْلَةُ النِّصْفِ منْ شَعبانَ نَادَى مُنَادٍ هَلْ مِنْ مُسْتَغْفِرٍ فَأَغْفِرَ لَهُ هَلْ مِنْ سَائِلٍ فَأُعْطِيَه اهـ

Die Bedeutung lautet: In der 15. Nacht von Scha^bân ruft ein Engel: Wer um Vergebung bittet, dem vergibt Allâh; wer um etwas bittet, dem gibt Allâh dieses.

Gewiss, Allâh ist mit einem anfangslosen und unvergänglichen Sprechen beschrieben, welches weder aus Lauten besteht noch mit einer Stimme noch in einer Sprache ist, denn die Laute, die Stimmen und die Sprachen sind von Allâh, dem Erhabenen, erschaffen. Allâh ist jedoch nicht mit den Eigenschaften der Geschöpfe beschrieben. Er ähnelt nichts und niemandem, so wie es aus der Sûrah asch-Schûrâ, Âyah 11 hervorgeht. Die Eigenschaften Gottes – sein Leben, sein Wissen, seine Allmacht, sein Wille und alle weiteren Eigenschaften – sind anfangslos und unvergänglich. Sie entstehen nicht, d. h. sie beginnen nicht, nachdem sie zuvor nicht existiert haben. Ebenso verändern sie sich nicht. Der Wille von Allâh verändert sich somit nicht – weder durch das Bittgebet noch durch die Spende einer Person. Uns wurde befohlen, Bittgebete zu sprechen, da dies unsere Anbetung zu Gott zum Ausdruck bringt. Wenn das Bittgebet des Dieners mit dem, was Allâh vorherbestimmt hat, übereinstimmt, geschieht das, worum er bat und wenn dieses nicht mit dem übereinstimmt, was Allâh gewollt hat, so geschieht das, worum der Diener Gottes bat, nicht. Jedoch profitiert er von der Belohnung, die er für diese religiöse Handlung erhält. Dies ist die Bedeutung der Âyah sfsfkjs 186 aus der Sûrah al-Baqarah:

﴿أُجِيبُ دَعۡوَةَ ٱلدَّاعِ إِذَا دَعَانِۖ﴾

Die Bedeutung lautet: Ich (Gott) lasse die Bittgebete derjenigen, die Mich bitten, in Erfüllung gehen.

Brüder im Islam, die Veränderung geschieht beim Geschöpf und seinen Zuständen. So wechselt er von einem Zustand zu einem anderen, gemäß dem ewigen Wissen Gottes, Seinem ewigen Willen und Seinem ewigen Bestimmen. So ist ersichtlich, dass die Zustände der Diener sich verändern. Wir sehen Arme, die reich werden und Reiche, die arm werden. Wir sehen Gesunde, die erkranken und Kranke, die genesen. Wir sehen einige, die an Ansehen gewinnen und andere, die an Ansehen verlieren.

As-Salaf as–Sâlih – die Muslime aus den ersten drei Jahrhunderten nach der Auswanderung – waren deutlich bestrebt darin, die 15. Nacht des Monats Scha^bân mit Gebeten zu verbringen und den darauffolgenden Tag zu fasten. Ibnu l-Hâdjdj al-Mâlikiyy erzählte in seinem Werk al-Madkhal, dass sie dieser Nacht eine Besonderheit zuschrieben und sich – vor ihrem Eintritt – auf sie vorbereiteten. Wenn die Nacht dann eintrat, waren sie vorbereitet und zeigten ihre Verehrung für sie. Sie waren bekannt für das Verehren der islamischen Symbole.

Einige Menschen haben die Gewohnheit, in der 15. Nacht von Scha^bân zusammenzukommen, um ein bestimmtes Bittgebet zu sprechen. Sie nennen es „das Bittgebet zur 15. Nacht des Monats Scha^bân“, jedoch ist dies weder über den Propheten noch über einen von den Gefährten bestätigt. Es beginnt mit den Worten يَا مَنْ يَمُنُّ وَلَا يُمَنُّ عَلَيْه (Yâ Man Yamunnu walâ Yamannu ^Alayh)

Es beinhaltet Sätze, deren Anschein dazu verleiten könnte zu glauben, dass der ewige Wille und die ewige Vorherbestimmung Gottes sich verändern würden. Es kann sein, dass derjenige, der die Glaubenslehre nicht gelernt hat, durch diese Sätze den Glauben annimmt, dass Allâh Seinen Willen für denjenigen, der dieses Bittgebet spricht, verändern würde. Der Glaube, dass der Wille von Allâh sich verändern würde, führt zum Austritt aus dem Islam, da mit diesem Glauben Allâh eine Unvollkommenheit in den Eigenschaften zugeschrieben wird. Die Unvollkommenheiten sind jedoch unmöglich in Bezug auf Allâh. Der gemeinte Wortlaut ist ihre Aussage in dem erwähnten Bittgebet: „O Allâh, wenn Du für mich den Unglauben vorherbestimmt hast, so lösche das, was Du vorherbestimmt hast.“

Es kann sein, dass eine Person unter diesem Wortlaut versteht: O Allâh, wenn Du für mich den Tod als Ungläubigen vorherbestimmt hast, so lösche das, was Du vorherbestimmt hast.“ Wer dieses darunter versteht widerspricht dem Islam, denn Allâh verändert Seinen Willen nicht. Wie bereits dargelegt, sind die Eigenschaften Gottes anfangslos und unvergänglich und verändern sich nicht. Wer aber darunter versteht: „O Allâh, wenn mein Zustand derer sein sollte, die in Sünden versunken sind, dann verändere meinen Zustand in den Zustand der Rechtschaffenen“, dann ist in dieser Auffassung kein Widerspruch zum Islam, denn wir alle bitten doch Allâh darum, uns im Zustand der Rechtschaffenen sterben zu lassen. Aus diesem Grund und aufgrund der Gefahr, die darin steckt, wenn man dieses Bittgebet falsch versteht, lege ich euch nahe, andere Bittgebete aufzusagen, insbesondere die Bittgebete, die über den Gesandten Gottes ﷺ bestätigt wurden, die zahlreich sind und unter anderem im Buch „Riyâd as–Sâlihîn“ überliefert wurden.

Verehrte Brüder, nutzt diese gesegnete Zeit, betet in der 15. Nacht des Monats Scha^bân und fastet am darauffolgenden Tag. Es geht aus einer authentischen Überlieferung hervor, dass Allâh in der 15. Nacht des Monats Scha^bân den Geschöpfen vergibt, außer demjenigen, der nicht an Allâh und nicht an die Propheten glaubt, und demjenigen Muslim, der einen Streit mit einem anderen Muslim aufgrund weltlicher Angelegenheiten hat. Das bedeutet, dass Allâh in dieser Nacht einigen Muslimen einige ihrer Sünden und einigen Muslimen alle ihre Sünden vergibt. Derjenigen Person, die nicht an Gott und nicht an die Gesandten glaubt, vergibt Allâh nicht, so auch der Person, in deren Herz sich Streitigkeiten gegenüber anderen Muslimen befindet, wie Feindschaft, Neid und Hass wegen einer weltlichen Angelegenheit. Somit sollte sich jeder von uns bessern und derjenige, der Streit mit einem Muslim hat, dieser sollte ihn beilegen und vergeben und sein Herz davon befreien, bevor jene Nacht eintritt, auf dass Allâh besonders gnädig zu uns ist und uns unsere Sünden vergibt.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

[1] Überliefert von Ibn Mâdjah in ‚as-Sunan‘ und al-Bayhaqiyy in ‚Schu^abu l-´Îmân‘

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الحث على الإكثار من الطاعة في النصف من شعبان

إنَّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَا هَادِيَ لَهُ وأشهدُ أَنْ لَا إله إلا اللهُ وحدَه لا شريكَ لَهُ وأشهدُ أنّ محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ مَنْ بَعَثَهُ اللهُ رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ هَاديًا وَمُبَشِّرًا ونذيرًا بلّغَ الرسالةَ وأدَّى الأَمَانةَ ونَصَحَ الأُمَّةَ فجزاهُ اللهُ عَنَّا خَيْرَ مَا جَزَى نَبِيًّا مِنْ أَنْبِيَائِه صلواتُ اللهِ وسَلامُهُ عَلَيْهِ وعَلَى كُلِّ رَسُولٍ أَرْسَلَه. اللهمَّ صَلِّ علَى سَيِّدِنا محمّدٍ وعلَى ءالِه وصَحابَتِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرين.

أمّا بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّى أُوصِى نَفْسِى وَأُوْصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيم، اتَّقُوا اللهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُون، يَقُولُ رَبُّنا تباركَ وتعالَى ﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱرۡكَعُواْ وَٱسۡجُدُواْۤ وَٱعۡبُدُواْ رَبَّكُمۡ وَٱفۡعَلُواْ ٱلۡخَيۡرَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ۩ ٧٧﴾[1] فَأَمَرَ رَبُّنا عزَّ وَجَلَّ المؤمنينَ بِأَفْضَلِ الأَعْمَالِ بعدَ الإيمانِ وَهِىَ الصَّلاةُ الْمُشْتَمِلَةُ علَى الرُّكوعِ والسُّجودِ وَحَثَّهُمْ علَى التَّقَرُّبِ إِلَيْهِ سُبْحَانَهُ بِسَائِرِ العِبَادَاتِ وَأَمَرَهُمْ بِفِعْلِ الخَيْرِ لِيَكُونَ بِذَلِكَ فَلاحُهُمْ فِي الآخِرَةِ. وَقَدْ جَعَلَ اللهُ تباركَ وتعالَى لِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ أَبْوَابًا كَثِيرَةً لِلْخَيْرِ رَحْمَةً لَهُمْ وَجَعَلَ أَوْقَاتًا مُبَارَكَةً لِيَتَزَوَّدَ الْمُسْلِمُ فِيهَا لِآخِرَتِه وَإِنَّنَا علَى مَقْرُبَةٍ مِنْ لَيْلَةٍ مُبارَكَةٍ وليلَةٍ كريمةٍ هِىَ لَيْلَةُ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ. فَقَدْ رَوَى ابنُ ماجَهْ والبيهقىُّ وغيرُهما عَنِ النبىِّ صلّى الله عليه وسلم إذَا كانَتْ لَيْلَةُ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ فَقُومُوا لَيْلَهَا وَصُومُوا نَهارَهَا[2] اهـ أى قُومُوا أَغْلَبَ الليلِ بِصَلاةٍ أَوْ تِلَاوَةِ قُرْءَانٍ أَوْ دُعَاءٍ فَإِنَّ الدُّعاءَ في جَوْفِ الليلِ قُرْبَةٌ عَظِيمَةٌ وَأَرْجَى فِى الاسْتِجَابَةِ وَقَدْ وَرَدَ فِى الدُّعاءِ في تِلْكَ الليلةِ مَا رَوَاهُ البيهقىُّ أنَّ رسولَ اللهِ صلّى الله عليه وسلم قالَ فَإِنَّ اللهَ تعالَى يَقُولُ أَلَا مِنْ مُسْتَغْفِرٍ فَأَغْفِرَ لَهُ أَلَا مِنْ مُسْتَرْزِقٍ فَأَرْزُقَهُ أَلَا مِنْ سَائِلٍ فَأُعْطِيَهُ أَلَا كَذَا أَلَا كَذَا حَتَّى يَطْلُعَ الفَجْرُ[3] اهـ والْمَعْنَى أَنَّ اللهَ سُبْحَانَهُ يَأْمُرُ الْمَلَكَ فَيُنَادِى مُخْبِرًا عَنِ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ كمَا فُسِّرَ ذلكَ بِرِوَايَةٍ لِلْبَيْهَقِىِّ إذَا كانَ لَيْلَةُ النِّصْفِ منْ شَعبانَ نَادَى مُنَادٍ هَلْ مِنْ مُسْتَغْفِرٍ فَأَغْفِرَ لَهُ هَلْ مِنْ سَائِلٍ فَأُعْطِيَه[4] اهـ فَإِنَّ رَبَّنا عَزَّ وجلَّ مُتَّصِفٌ بِالكَلَامِ الأزَلىِّ الأَبَدِىِّ الّذِى ليسَ حَرْفًا وَلَا صَوْتًا وَلَا لُغَةً فَإِنَّ الحروفَ والأَصْوَاتَ واللغاتِ مَخْلُوقَةٌ للهِ تعالَى وَلَا يَتَّصِفُ اللهُ تباركَ وتعالى بِصِفَاتِ المخلوقاتِ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ﴾[5]. وكذلكَ سائِرُ صفاتِ اللهِ تعالَى مِنَ الحيَاةِ والعِلْمِ والقُدْرَةِ والمشيئَةِ وغَيْرِها مِنْ صِفَاتِ ذَاتِه أَزَلِيَّةٌ أَبَدِيَّةٌ لا تَحْدُثُ بَعْدَ أَنْ لَمْ تَكُنْ أَىْ لا تُوجَدُ بعدَ أَنْ لَمْ تكنْ موجودةً ولا تتَغَيَّرُ فَلا تتغيَّرُ مشيئَةُ اللهِ لِدُعاءِ دَاعٍ وَلا لِصَدَقَةٍ يَتَصَدَّقُها الشخصُ. وَإِنَّمَا أُمِرْنَا بِالدُّعاءِ إِظْهَارًا لِلْعُبودِيَّةِ فَمَنْ وَافَقَ دُعاؤُه مَا قَدَّرَ اللهُ حُصولَهُ حَصَلَ مَطْلُوبُ العَبْدِ وَإِنْ لَمْ يُوَافِقْ دُعاءُ الشخصِ مَا قدَّرَ اللهُ لهُ لَمْ يَحْصُلْ مَطْلُوبُهُ لكنَّهُ اسْتَفَادَ الثَّوابَ علَى عِبادَتِهِ وهذا معنَى قولِ اللهِ تعالَى ﴿أُجِيبُ دَعۡوَةَ ٱلدَّاعِ إِذَا دَعَانِۖ﴾[6]. والتّغيُّرُ إخوةَ الإيمانِ يكونُ في المخلوقِ وأحوالِه فَيَتَبَدَّلُ مِنْ حَالٍ إلى حالٍ على وَفْقِ عِلْمِ اللهِ الأزلىِّ وَمَشِيئَتِهِ الأزليةِ بِتَقْدِيرِهِ وَقَضَائِه. فَإِنَّا نَرَى أحوالَ العبادِ تَتَقَلَّبُ مِنْ حَالٍ إلى حالٍ فنَرَى فقِيرًا يَغْنَى وغَنِيًّا يَفْقَرُ وَنَرَى صَحِيحًا يَمْرَضُ وَمَرِيضًا يَتعَافَى ونرَى ذَلِيلًا يَعِزُّ وَنَرَى عَزِيزًا ذَلَّ.

وإحياءُ ليلةِ النصفِ مِنْ شعبانَ ممَّا ذَكرَ العُلَماءُ استِحْبابَ إِحْيائِها وَصَوْمَ نَهارِها بَلِ اهْتَمَّ لذلكَ السَّلَفُ كَمَا نقلَ ابنُ الحاجِّ الْمَالِكِىُّ في كِتابِ الْمَدْخَلِ أنَّ السَّلفَ كانُوا يُعَظِّمونَها وَيُشَمِّرونَ لَها قبلَ إِتيانِها فمَا تَأْتِيهِمْ إِلّا وَهُمْ مُتَأَهِّبُونَ لِلِقَائِهَا وَالقِيامِ بِحُرْمَتِهَا علَى مَا قَدْ عُلِمَ مِنَ احْتِرَامِهِمْ لِلشَّعَائِر اهـ

وَقَدِ اعْتَادِ أُنَاسٌ الاجتِمَاعَ في لَيْلَةِ النِّصْفِ مِنْ شعبانَ لِقِرَاءَةِ دُعاءٍ فيهَا يُسَمُّونَهُ دعاءَ النِّصْفِ مِنْ شعبانَ وَهُوَ لَيْسَ ثَابِتًا عَنْ رَسُولِ اللهِ وَلَا عَنْ أَحَدٍ مِنَ الصحابةِ وَأَوَّلُهُ يَا مَنْ يَمُنُّ وَلَا يُمَنُّ عَلَيْه اهـ وفيهِ عِبارَاتٌ يُوهِمُ ظَاهِرُها أنَّ مَشِيئَةَ اللهِ وَتَقْدِيرَهُ الأزَلِيَّيْنِ يَتَغَيَّرَانِ فَمَنْ لَمْ يَتَعَلَّمِ العقيدةَ قَدْ لَا يَفْهَمُ هذهِ العباراتِ علَى وَجْهِهَا فَيَظُنُّ أنَّ اللهَ يُغَيِّرُ مَشِيئَتَهُ لِمَنْ دَعَا بذلكَ الدُّعاءِ، وَاعْتِقَادُ تَغَيُّرِ مَشِيئَةِ اللهِ خُروجٌ مِنَ الإسلامِ والعياذُ باللهِ لِمَا فيهِ مِنْ وَصْفِ اللهِ بِصِفَاتِ النَّقْصِ التِّى لَا تَلِيقُ بهِ تعالَى. والعِبَارَةُ الْمَقْصُودَةُ هِىَ قَوْلُهُمْ في الدَّعاءِ الْمَذْكُورِ إِنْ كُنْتَ كَتَبْتَنِى فِي أُمِّ الكِتَابِ عِنْدَكَ شَقِيًّا فَامْحُ عَنِّى اسْمَ الشَّقَاءِ وَأَثْبِتْنِى عِنْدَكَ سَعِيدًا اهـ فهذِهِ العبارةُ قد يَفْهَمُ مِنْهَا شَخْصٌ يا رَبِّ إِنْ كُنْتَ شِئْتَ لِى الشَّقَاءَ أَىِ الْمَوْتَ علَى سُوءِ الخَاتِمَةِ فَغَيِّرْ مَشِيئَتَكَ، وهذَا الفَهْمُ بَاطِلٌ لأنَّ اللهَ تعالَى لا يُغَيِّرُ مشيئَتَهُ بَلْ كُلُّ صِفَاتِه أَزَلِيَّةٌ أَبَدِيَّةٌ لا يَطْرَأُ علَيْهَا تَحَوُّلٌ وَلَا تَغَيُّرٌ كمَا ذَكَرْنا، وأمَّا إِنْ كانَ يَفْهَمُ منهَا شخْصٌ يَا رَبِّ إِنْ كانَ حَالِى الآنَ حالَ الأَشْقِياءِ الغَارِقِينَ في الْمَعَاصِى فَغَيِّرْ حَالِى إلَى حَالِ السُّعداءِ الأَتْقِياءِ فهذَا الفَهْمُ سَلِيمٌ لَا ضَرَرَ فيهِ فَإِنَّنَا كُلَّنَا نَسْأَلُ اللهَ تعالى أَنْ يَتَوفَّانَا علَى حَالِ السُّعَدَاء. ولأَجْلِ الخَطَرِ الكَامِنِ في إِسَاءَةِ فَهْمِ هذا الدُّعَاءِ أَحُثُّكُمْ إِخْوَةَ الإِيمانِ علَى الدُّعاءِ بغَيْرِه وَلَا سِيَّمَا بِالْأَدْعِيَةِ الثَّابِتَةِ عَنْ رَسُولِ اللهِ صلّى الله عليه وسلم ومَا أَكْثَرَهَا مِنْها مَا هُوَ مَذْكُورٌ فِي كِتَابِ رِيَاضِ الصَّالِحينَ وَمِنْهَا مَا هُوَ مَذْكُورٌ في غيرِه.

إخوةَ الإيمانِ اغْتَنِمُوا هذا الوَقْتَ المباركَ وَصُوموا يومَ النِّصْفِ مِنْ شعبانَ وقُومُوا لَيْلَهُ فقَدْ وردَ في الحديثِ الصَّحيحِ أَنَّ اللهَ يَغْفِرُ لِجَمِيعِ خلقِهِ ليلَةَ النِّصْفِ مِنْ شعبانَ إِلا لِمُشْرِكٍ أَوْ مُشَاحِنٍ اﻫ[7] وَمعناهُ أنَّ اللهَ تعالَى يُخَصِّصُ ليلةَ النِّصْفِ من شعبانَ بِهذهِ المِيزَةِ أنهُ تعالى يَرْحَمُهُمْ فيهَا بِرَحْمَةٍ فَيَغْفِرُ لِبَعْضِ المسلمينَ بعضَ ذُنوبِهِمْ ولِبَعْضٍ كُلَّ ذنوبِهِم وأمَّا الكافرُ فلا يَغْفِرُ لَهُ وكذَا الْمُشاحِنُ الذِي بينَهُ وبينَ مُسلِمٍ ءاخَرَ عداوَةٌ وحِقْدٌ وبَغْضَاءُ لأَمْرِ الدُّنيا، فَلْيُصْلِحْ كُلٌّ منَّا مَا بينَهُ وبينَ أَخيهِ المسلمِ ولْيَعْفُ ولْيَصْفَحْ وَلْيُخْرِجْ مَا فِي قَلْبِهِ مِنْ غِلٍّ قبلَ تلكَ الليلَةِ لَعَلَّ اللهَ يَرْحَمُنَا ويغفِرُ لنا ذُنوبَنا.

هَذا وأستغفِرُ اللهِ لِي وَلَكُمْ.

الخطبة الثانية

الحمدُ للهِ حَقَّ حَمْدِهِ، نَعْبُدُهُ وَنُقَدِّسُهُ وَنُمَجِّدُهُ وَنَشْكُرُهُ علَى نِعَمِهِ، وَنَعُوذُ بِاللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. وَرَضِيَ اللهُ عَنْ أُمَّهاتِ المؤمِنينَ وءالِ البَيْتِ الطَّاهِرينَ وَعَنِ الخُلفاءِ الرَّاشدِينَ أبِي بكرٍ وعُمَرَ وعُثْمَانَ وَعَلِىٍّ وعَنِ الأَئِمَّةِ الْمُهْتَدِينَ أبِي حنيفَةَ ومَالِكٍ والشافِعِيِّ وأحمَدَ وعنِ الأولياءِ والصَّالحينَ.

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أَمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهمَّ اقْسِمْ لنا من خَشْيَتِكَ ما تَحُولُ بِهِ بَيْنَنَا وَبَيْنَ مَعَاصِيك، اللهمَّ ءَاتِ نُفوسَنا تَقْوَاهَا وَزَكِّهَا أَنْتَ خَيْرُ مَنْ زَكَّاهَا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبْكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، وَاسْتَغْفِرُوهُ يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يجعلْ لكُمْ مِنْ أَمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة الحج / ءاية 77. [1]

رواه ابن ماجه فِى السنن والبيهقي فِى شعب الإيمان.[2]

رواه البيهقي فِى شعب الإيمان.[3]

رواه البيهقي فِى شعب الإيمان.[4]

[5] سورة الشورى/11.

سورة البقرة / ءاية 186.[6]

[7] رواه ابن حبان في صحيحه.

Türkisch

Cuma Hutbesi

ŞABAN AYININ ONBEŞİNDE TAATLERİ ARTTIRMAYA TEŞVİK

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. O’na karşı takvalı olun ve O’ndan hakkıyla korkun ve ancak Müslüman olarak ölün.

Rabbimiz, Tebârake ve Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱرۡكَعُواْ وَٱسۡجُدُواْۤ وَٱعۡبُدُواْ رَبَّكُمۡ وَٱفۡعَلُواْ ٱلۡخَيۡرَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ۩﴾

Manası: Ey iman edenler, rukû edin, secde edin başka ve hayırlar işleyin ki kurtuluşa eresiniz. (El-Ḥacc suresi, 77. ayet)

Yani Allâh, mü’minlere imandan sonra amellerin en efdali olan, rukû ve secdeyi içeren namazı emretmiştir. Ayrıca geri kalan diğer ibadetleri de yapıp O’nun rızasını kazanmamıza teşvik emretmiştir ve hayrı işlememizi emretmiştir ki böylece âhirette kurtuluşa ersinler. Allâh-u Teâla, kullarına hayır işlemeleri için nice fırsatlar vermiştir, ki bu onlara rahmettir. Ayrıca mübarek vakitler kılmıştır ki Müslüman, o vakitlerde kendini âhiretine hazırlasın. Bizler mübarek bir geceye yaklaşmış bulunuyoruz. O gece, Şaban ayının onbeşinci gecesi. Peygamber efendimiz ﷺ şöyle buyurmuştur:

إذَا كانَتْ لَيْلَةُ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ فَقُومُوا لَيْلَهَا وَصُومُوا نَهارَهَا اهـ

Manası: Şaban ayının onbeşinci gecesini namazla, gündüzünü de oruçla geçiriniz. (İbn-i Mace “Sunen”inde, Beyhaki “Şuabu’l İman”da ve başkaları)

Yani o gecenin büyük kısmını namazla veya Kur’ân tilavetiyle veya dua ile geçiriniz. Şüphesiz ki gecenin ortasında yapılan dua, büyük bir taattir ve kabul olunması daha fazla umulur. Rasûlullâh ﷺ o gece yapılacak olan dua ile alakalı şöyle buyurmuştur:

Manası: Allâh-u Teâlâ (kutsi bir hadisi şerifte) şöyle buyurmuştur: “Benden affetmemi isteyen yok mu, onu affedeyim. Benden rızık isteyen yok mu, onu rızıklandırayım. Benden dileyen yok mu, ona dilediğini vereyim. Şunu da isteyen yokmu, bunu da isteyen yok mu, ona vereyim…?” Ta ki fecrin doğmasına kadar. (Beyhaki “Şuabu’l İman”da)

Bunun manası ise, Allâh’ın bir meleğe emrettiği, o meleğin ise Allâh’tan haber vererek seslenmesidir, Beyhaki’nin başka bir rivayetinin bunu açıkladığı gibi:

Manası: Şaban ayının onbeşinci gecesi (bir melek) şöyle seslenir: “Affolunmayı isteyen yok mu, affedilsin. Dileyen yok mu, dilediği verilsin.” (Beyhaki “Şuabu’l İman”da)

Şüphesiz ki Rabb’imiz Azze ve Celle ezeli ve ebedi bir kelam ile vasıflıdır. O’nun kelamı harf ve ses ile değildir. O’nun kelamı lügat ile değildir. Şüphesiz ki harfler, sesler ve lügatler Allâh-u Teâlâ’nın yaratıklarıdır. Allâh-u Tebârake ve Teâlâ ise yaratıkların sıfatlarıyla vasıflanmaz. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ﴾

Manası: Allâh hiçbir şeye benzemez. (Eş-Şûrâ suresi, 11. ayet)

Allâh-u Teâlâ’nın hayat, ilim, kudret ve irade sıfatları gibi diğer bütün sıfatları da O’nun zatının sıfatlarıdır, ezeli ve ebedidir. Allâh’ın sıfatları sonradan olma değildir. O’nun sıfatları vardır ve sıfatları değişmez. Allâh’ın iradesi, bir kimsenin duasından dolayı veya sadaka veren bir kimsenin sadakasından dolayı değişmez. Bizler, kulluğumuzu göstermemiz bakımından dua ile emrolunmuşuzdur. Kimin duası, Allâh’ın olmasını takdir ettiği ile uyuşursa, o kulun dilediği gerçekleşir. Kişinin duası, Allâh’ın takdir ettiği ile uyuşmuyorsa, o dilediği gerçekleşmez lakin o kişi, ibadetinin sevabından yararlanır. İşte budur Allâh-u Teâlâ’nın şu kavlinden anlaşılan:

﴿أُجِيبُ دَعۡوَةَ ٱلدَّاعِ إِذَا دَعَانِۖ﴾

Manası: Allâh, dua edenin duasını kabul eder. (El-Bakarah suresi, 186. ayet)

Değerli kardeşlerim; değişiklik, yaratıklarda ve yaratıkların hâllerinde hasıl olur. Böylece Allâh’ın ezeli ilmi ve ezeli iradesine göre, Allâh’ın takdiri ile yaratık, hâlden hâle değişir. Bizler, kulların hâlden hâle değistiğini görüyoruz. Fakir bir insanın zengin olduğunu, zengin bir kimsenin ise fakir olduğunu görüyoruz. Sağlıklı olanın hastalandığını, hastanın ise şifa bulduğunu görüyoruz.

Şaban ayının onbeşinci gecesini anmak ve gününü oruç ile geçirmek, İslam âlimlerinin müstehap olduğunu bildirdikleri hususlardandır. Selef’in buna önem verdiğini İbn-i’l Hâcc El-Maliki “El-Medhal” isimli kitabında nakletmiştir. Selef o geceyi yüceltirdi, o gece gelmeden ona hazırlık yapardı ve o gece geldiğinde o geceye hürmeten hazırlanmış vaziyette olurlardı nasıl ki genel olarak dinî sembollere ihtiram etmeleriyle biliniyorlarsa.

Bazı insanlar Şaban ayının onbeşinci gecesinde bir dua okumak için biraraya gelmeyi adet edinmişlerdir. O duayı Şaban ayının ortası duası diye adlandırıyorlar. O söyledikleri ise ne Rasûlullâh hakkında sabittir ne de herhangi bir sahabe hakkında. O duaya şu sözle başlarlar: يَا مَنْ يَمُنُّ وَلَا يُمَنُّ عَلَيْه.

O duada öyle bir ibare geçmekte ki zahiri, Allâh’ın iradesinin ve takdirinin değiştiğini zannettirir. Kim akaidi öğrenmezse, olabilir ki o ibareleri doğru bir şekilde anlamaz ve Allâh’ın, iradesini o duayı söyleyen kişi için değiştirdiğini zannedebilir. Allâh’ın iradesinin değişeceğine inanmak, kişiyi İslam dininden çıkarır. Çünkü bunda Allâh’ı noksanlıkla vasıflandırmak vardır, ki bu Allâh’a yakışmaz. Bundan Allâh’a sığınırız. Zikredilen duadaki kast ettiğimiz ibarenin manası ise şöyledir: “Allâh’ım, eğer beni nezdindeki ummu’l Kitap’ta bedbaht olanlardan yazmışsan ismimi onların arasından sil ve beni nezdinde mutlu olanlardan eyle.” Olabilir ki birisi bu ibareden şöyle anlar “Ey Rabb’im, benim için bedbaht olmamı dilediysen (yani kötü hâl üzerinde ölmeyi) o zaman iradeni değiştir.” Böyle anlamak ise batıldır çünkü Allâh-u Teâlâ iradesini değiştirmez. O’nun bütün sıfatları ezeli (başlangıçsız) ve ebedidir (sonsuzdur). Zikrettiğimiz gibi, Allâh’ın sıfatlarında hâlden hâle dönüşme ve değişme meydana gelmez. Lakin şahış bu sözü “Ey Rabb’im şayet şimdiki hâlim bedbahtların, günahlara batmışların hâli ise, hâlimi kurtuluşa erenlerin, takva sahibi olanların hâline değiştir.”, bu şekilde anlamak doğru bir anlayıştır ve bunda bir zarar yoktur. Şüphesiz ki hepimiz Allâh’tan bizlere iyi hâl üzerinde ölmemizi nasip etmesini dileriz. Müslüman kardeşlerim; bu duayı yanlış anlamaktaki gizli tehlikeden dolayı sizleri başka dualar söylemeye teşvik ediyorum. Özellikle Rasûlullâh ﷺ hakkında sabit olan dualara, ki bunların sayısı çoktur. Bu dualardan bazıları Riyadu’s Salihin isimli kitapta bazıları başka kitaplarda geçmektedir.

Değerli kardeşlerim; bu mübarek vakti değerlendirin. Şaban ayının onbeşinci gününü oruç tutun ve gecesini namazla geçirin. Sahih bir hadiste Allâh’ın müşrik veya kindar olmayan bütün yaratıklarını affettiği varit olmuştur. (İbn-i Hibban “Sahih”inde)

Bundan anlaşılan o ki, Allâh-u Teâlâ Şaban ayının onbeşinci gecesini, o gecede Müslümanlara rahmeten bazılarının bazı günahlarını bazılarının ise bütün günahlarını affetmesi özelliğiyle has kılmıştır. Lakin gayrimüslimi affetmez. Ayrıca başka bir Müslümanla kendi arasında dünyevi bir husustan dolayı düşmanlık, kin ve nefret olan kindarı da affetmez. Öyleyse her birimiz Müslüman kardeşiyle arasını düzeltsin, Müslüman kardeşini affetsin ve bağışlasın. Her birimiz kalbindeki hıncını, o gece gelmeden çıkarsın. Olur ki Allâh, bizlere merhamet eder ve günahlarımızı affeder.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

Dua:

Kâmet getir!

Der wahre Sufismus 10.02.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der wahre Sufismus

Brüder im Islam wisst, dass der Name Sûfiyy in der Anfangszeit dieser Gemeinschaft nicht existierte, jedoch existierte dessen Bedeutung. Der wahre Sufismus bedeutet nicht, dass die Person lediglich einen Umhang und einen Turban trägt, viel Erwähnung (Dhikr) aufsagt und die Gebetskette verwendet, während sie das unterlässt, was Allâh der verantwortlichen Person auferlegt hat von der Religionslehre zu lernen. Der wahre Sufismus besteht aus dem Lernen und dem Umsetzen der Lehren. Viele Menschen glauben zu den Sûfiyyah zu gehören, obwohl sie nicht gelernt haben, was Allâh ihnen auferlegt hat von der Religionslehre zu lernen. Wie etwa könnte so eine Person zu einem Waliyy (Heiligen) werden und wie etwa könnte man sie Sûfiyy nennen!? Der Sûfiyy glaubt an die Einzigkeit Gottes, verrichtet die Pflichten, hält sich an die Askese, hat Demut gegenüber Allâh und ist aufrichtig darin. Der wahre Sûfiyy handelt entsprechend der islamischen Religion und folgt nicht seinem Trieb (an-Nafs) bezüglich der Nahrung und der Kleidung, sondern begnügt sich mit der Menge an Nahrung und Kleidung, die er zum Aufrechterhalten seiner Gesundheit und seines Körpers benötigt und übt Fleiß aus in der Verrichtung der Pflichten, Unterlassung der Sünden und Ausführung der empfohlenen Taten.

Der Imâm der wahren Sûfiyyah al-Djunayd al-Baghdâdiyy, möge Allâh ihm gnädig sein, sagte: „Ich wurde zum Sûfiyy nicht durch unnützes Gerede, sondern mittels des Hungers, des langen Wachbleibens und der Unterlassung dessen, wozu der Trieb (an-Nafs) neigt.“

Es wurde auch überliefert, dass Hârithah Ibn Mâlik sagte, dass er sich vom Weltlichen fern hielt und sein Glaube dadurch so stark wurde, dass er über sich sagte: „Als ob ich den Thron sehen könnte, als ob ich die Paradiesbewohner sehen könnte, wie sie sich gegenseitig besuchen und als ob ich die Höllenbewohner sehen würde, wie sie darin heulen.“

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 30 und 32 der Sûrah Fussilat:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ قَالُواْ رَبُّنَا ٱللَّهُ ثُمَّ ٱسۡتَقَٰمُواْ تَتَنَزَّلُ عَلَيۡهِمُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ أَلَّا تَخَافُواْ وَلَا تَحۡزَنُواْ وَأَبۡشِرُواْ بِٱلۡجَنَّةِ ٱلَّتِي كُنتُمۡ تُوعَدُونَ ٣٠ نَحۡنُ أَوۡلِيَآؤُكُمۡ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَفِي ٱلۡأٓخِرَةِۖ وَلَكُمۡ فِيهَا مَا تَشۡتَهِيٓ أَنفُسُكُمۡ وَلَكُمۡ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ ٣١ نُزُلٗا مِّنۡ غَفُورٖ رَّحِيمٖ ٣٢﴾

Die Bedeutung lautet: Wahrlich, diejenigen, die sagen ‚unser Gott ist Allâh‘ und aufrichtig die Pflichten verrichten und die Sünden unterlassen, zu diesen werden Engel herabkommen und zu ihnen sagen: „Fürchtet nicht und trauert nicht und habt die Botschaft, das Paradies, das euch versprochen wurde, zu betreten. Wir sind eure Begleiter auf der Welt und im Jenseits und im Paradies werdet ihr das erhalten, was ihr euch wünscht, und darin werdet ihr das erhalten, was euch versprochen wurde.“ Dieses sind Gaben von Gott, Demjenigen, Der vergibt, und Derjenige, Der gnädig ist.

Diejenigen, die an der Bedeutung des Glaubensbekenntnisses und der Verrichtung der Pflichten festhalten, dieses sind die Heiligen (Awliyâ´), um die man nicht fürchten braucht und die nicht trauern werden. Allâh beschrieb die Heiligen (Awliyâ´) damit, dass sie die Pflichten verrichten, die Sünden unterlassen und viel Empfohlenes ausführen.

Brüder im Islam, das Verrichten der Pflichten samt dem Unterlassen der Sünden und dem vielen Ausführen von Empfohlenem ist der Weg, der zum Heiligtum (al-Wilâyah) führt; dies ist der Weg von Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân, ^Aliyy und denjenigen, die sie wahrhaftig in dem befolgten, worin diese den Propheten Muhammad ﷺ befolgten. Bis heute gibt es Menschen auf der Erde, die dem Propheten Muhammad auf vollkommene Weise folgen und diese sind die Sûfiyyah. Sie sind Menschen mit aufrichtigen Herzen.

Brüder im Islam, der wahre Sufismus ist ein hoher Rang. Damit stärkt man den Glauben im Herzen und hält sich äußerlich und innerlich an den islamischen Anstand. Der Sufismus entspricht dem Qur´ân und der Sunnah.

Der Sufismus bedeutet, sich die lobenswerten Eigenschaften anzueignen und sich von den nicht gelobten Eigenschaften fernzuhalten. Der Sufismus bedeutet, den Weg des Lernens und Umsetzens der Lehren zu gehen. Das Höchste darin ist die Glaubenslehre und die Verrichtung der Pflichten vor dem Ausführen von Empfohlenem, danach kommen das Verrichten von empfohlenen Taten sowie die Askese und das Aneignen der gelobten Charaktereigenschaften. So sind die Propheten; so war unser Prophet Muhammad ﷺ. Er lehrte den Rechtschaffenen den Anstand und die Askese. Er nahm nie so viel Weizenbrot zu sich, dass er dadurch satt wurde, wobei er so gütig war, wie jemand, der nicht fürchtet dadurch zu verarmen. Der Gefährte ^Umar Ibn al-Khattâb kam eines Tages zum Propheten ﷺ, als er auf einem Strohteppich lag und der Teppich Abdrücke auf der Haut des Propheten ﷺ hinterließ. ^Umar konnte diesen Anblick nicht ertragen und weinte, wie könnte er auch nicht weinen, wo er doch sah, dass der Teppich Abdrücke auf der Haut des besten Propheten hinterließ? Daraufhin sagte er, dass es ihn traurig macht, dass einige Nichtgläubige Herrscher waren, während der Prophet auf einem Strohteppich lag. Dann sagte der Gesandte Gottes ﷺ zu ihm:

„أمَا تَرْضَى أَنَّ لَهُمُ الدُّنيا وَلَنَا الآخِرَة“ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Sie haben weltliche Gaben erhalten, während wir im Jenseits die Belohnung erhalten werden.

So ist der Gesandte Gottes ﷺ. So ist derjenige, der den höchsten Rang bei Allâh hat, der ein Asket auf der Welt war und im Jenseits die Belohnung erhalten wird.

Brüder im Islam, wen haben die wahren Sûfiyyah als Vorbild und wessen Weg gehen sie?

Ihr Vorbild ist Muhammad und sie gehen den Weg von Muhammad ﷺ.

Kein Sûfiyy ist derjenige, der der Gesetzgebung von Muhammad widerspricht.

Kein Sûfiyy ist derjenige, der dem Glauben von Muhammad widerspricht.

Kein Sûfiyy ist derjenige, der nicht die Lehren der Religion von Muhammad ﷺ lernt.

Kein Sûfiyy ist derjenige, der nicht die Befehle von Muhammad befolgt.

Brüder im Islam, haltet daran fest, die Religionslehre zu lernen und sie umzusetzen; und haltet euch davon fern, unwissend und faul zu sein. Verrichtet das, wozu ihr verpflichtet seid, bittet Allâh um Vergebung, seid aufrichtig für Allâh, geht den Weg der Bescheidenheit und haltet euch vom Hochmut und von der Überheblichkeit fern. Führt euch selbst zum Sufismus, denn der Sufismus besteht aus Lernen und Umsetzen der Lehren, wie der Imâm Ahmad ar-Rifâ^iyy, möge Allâh ihm gnädig sein, sagte: „Unser Weg besteht aus Wissensaneignung und Umsetzung des Wissens.“

Brüder im Islam, für denjenigen, der den Weg der Sûfiyyah gehen will, ist es unbedingt notwendig, den Propheten ﷺ auf vollkommene Weise zu befolgen, denn der Imâm Ahmad ar-Rifâ^iyy sagte: „Die Aussagen, Handlungen, Zustände und Charaktereigenschaften des Propheten umfassen jeden Anstand.“

Brüder im Islam, es gibt Menschen, die die Sûfiyyah im Allgemeinen verachten und den Sufismus als Unglaube ansehen – möge Allâh uns davor bewahren – jedoch haben diese Menschen keine Kenntnis über die Wahrheit des Sufismus.

Brüder im Islam, die Sûfiyyah sind nicht im Allgemeinen schlecht, jedoch sind diejenigen schlecht, die behaupten, von den Sûfiyyah zu sein, aber der Religion widersprechen und die Verrichtung dessen unterlassen, was über den Propheten Muhammad ﷺ überliefert wurde. Brüder im Islam, wir haben doch schon viele Menschen gesehen, die über sich behaupten, Sûfiyyah zu sein und später fanden wir heraus, dass sie den Islam verfälschten und einige von ihnen sogar daran glaubten, dass Allâh in den Geschöpfen aufgelöst und mit dem Universum vereint wäre. Diese glauben daran, dass die Gesamtheit des Universums Allâh wäre und dass die Bestandteile des Universums Teile Gottes wären; und einige von ihnen glauben daran, dass Allâh Sich in den Geschöpfen aufgelöst hätte, jedoch ist dies alles Unglaube. Somit gehören diese nicht zu den Sûfiyyah. Diese Menschen, die unwissend in der Religion sind, versuchen ihre Unwissenheit und ihren Unglauben zu verschleiern, indem sie sagen: „Ihr seid die Menschen des Äußeren und wir sind die Menschen des Inneren.“ Zu diesen sagen wir: „Der Sûfiyy widerspricht der Religion weder äußerlich noch innerlich.“

Bruder im Islam, eigne dir die islamische Religionslehre an, damit du das Richtige vom Falschen unterscheiden kannst und sei kein falscher Sûfiyy, weil dies ein Verlust für dich bedeuten würde. Wenn du in der Religionslehre etwas Richtiges lernst oder etwas Richtiges hörst, dann setze es um und sei nicht von denjenigen, die lernen und nicht umsetzen. Dazu fordere ich mich selbst und euch auf. Ich bitte Allâh, uns die Unterstützung des Propheten Muhammad ﷺ, dem Lehrer der wahren Sûfiyyah, zukommen zu lassen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

التَّصَوُّف

الحمدُ للهِ الواحِدِ القَهَّارِ العزيزِ الجبّارِ، مُكَوِّرِ الليلِ علَى النَّهَارِ تَذْكِرَةً لأُولِي القُلوبِ والأَبْصَارِ، وَتَبْصِرَةً لِذَوِي الأَلْبَابِ وَالاعتِبَارِ، الذِي هدَى مِنْ خَلْقِهِ مَنِ اصْطَفَاهُمْ فزَهَّدَهُمْ فِي هذِه الدّار. وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ العزيزُ الجبَّار، وأشهدُ أنَّ محمدًا صلى الله عليه وسلم نبيُّهُ العَرَبِيُّ الْمُخْتَارُ، الذِي اصْطَفَاهُ رَبُّهُ وَجَعَلَهُ إِمَامًا لِلمُتَّقِينَ وَسَيِّدًا للأَبْرَار.

اللهمَّ صلِّ على سيدِنا مُحَمَّدٍ وعلَى ءالِه وصحابتِه أهلِ الأَسرار، وعلَى مَنْ سَارَ خَلْفَهُمْ مِنَ الزَّاهِدينَ والصُّوفيّةِ الأَخْيَار.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكم ونفسِي بتقوى اللهِ فاتّقوه.

واعلمُوا إخوةَ الإيمانِ أَنَّ اسْمَ الصُّوفِيِّ لَمْ يَكُنْ في الصَّدْرِ الأوّلِ لكنَّ المعنَى كانَ موجودًا، والتصوُّفُ إخوةَ الإيمانِ ليسَ مُجَرَّدَ لُبْسِ جُبَّةٍ وعِمَامَةٍ وكَثْرَةِ ذِكْرٍ وَطَقْطَقَةِ سُبْحَة معَ تَرْكِ مَا أوْجَبَ اللهُ علَى المكلَّفِ تَعَلُّمَهُ مِنْ عِلْمِ الدِّينِ إنَّما التَّصَوُّفُ عِلْمٌ وعَمَلٌ فكَمْ مِنَ النَّاسِ يَظُنُّ نفسَهُ صُوفِيًّا مَعَ أنَّهُ لَمْ يتعلمْ ما أوجبَ اللهُ عليهِ تعَلُّمَه مِنْ عِلْمِ الدين، هذا كيفَ يَصِيرُ وَلِيًّا .. كيفَ يُقالُ عنهُ صُوفِيّ. الصوفيُّ هو الذي استَقامَ على التوحيدِ وأَداءِ الفَرائِضِ وزَهِدَ في الدنيا وتواضَعَ وذَلّ للهِ تعالى وأَظْهَرَ افْتِقارَهُ للهِ بِصِدْقٍ، الصوفيُّ الصادقُ هو من كانَ عامِلًا بشريعَةِ اللهِ تعالى وَلا يُتْبِعُ نَفْسَهُ الهوَى في الْمَأْكَلِ والْمَشْرَبِ والملبَسِ بَلْ يَكْتَفِي بالقَدْرِ الذِي يَحْفَظُ له صِحَّةَ جَسَدِهِ مِنَ المأكَلِ والمشربِ والملبسِ معَ بذلِ الجهدِ بِطَاعَةِ اللهِ بأداءِ الواجباتِ والإكثارِ مِنَ النَّوافِل.

فهو كمَا قالَ سَيِّدُ الصوفيةِ الإمامُ الْجُنَيْدُ البَغداديُّ رضيَ اللهُ عنهُ مَا أَخَذْنَا التَّصَوُّفَ بِالقَالِ والقيلِ ولكن أخذناهُ بِالجوعِ والسَّهرِ وَتَرْكِ المألوفاتِ وَالْمُسْتَحْسَنَاتِ اﻫ يعني قَطَعْنَا أنفُسَنا عنِ الاسْتِرْسَالِ في شهَوَاتِها لأنَّ التَّصَوُّفَ صفاءُ المعاملةِ كمَا رُوِيَ عَنْ حارثةَ بنِ مالكٍ أنهُ قالَ أَسْهَرْتُ ليلِي وأَظْمَأْتُ نهارِي فَكَأَنِّي بِعَرْشِ رَبِّي بارِزًا وكأنِّي بأَهْلِ الجنَّةِ يَتَزَاوَرُونَ فيهَا وكأَنِّي بأهلِ النَّارِ يَتَعَاوَوْنَ فيهَا اﻫ أَيْ مِنْ شِدَّةِ اليَقِين.

يقولُ اللهُ تباركَ وتعالَى في مُحْكَمِ التَّنْزِيل ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ قَالُواْ رَبُّنَا ٱللَّهُ ثُمَّ ٱسۡتَقَٰمُواْ تَتَنَزَّلُ عَلَيۡهِمُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ أَلَّا تَخَافُواْ وَلَا تَحۡزَنُواْ وَأَبۡشِرُواْ بِٱلۡجَنَّةِ ٱلَّتِي كُنتُمۡ تُوعَدُونَ ٣٠ نَحۡنُ أَوۡلِيَآؤُكُمۡ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَفِي ٱلۡأٓخِرَةِۖ وَلَكُمۡ فِيهَا مَا تَشۡتَهِيٓ أَنفُسُكُمۡ وَلَكُمۡ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ ٣١ نُزُلٗا مِّنۡ غَفُورٖ رَّحِيمٖ ٣٢﴾[1]

إِنَّ الَّذِينَ استَقامُوا على شهادةِ أَنْ لا إله إلا اللهُ وعلى أداءِ الفرائِضِ هؤلاءِ أولياءُ اللهِ الذينَ لا خَوْفٌ عليهم ولا هم يحزَنُونَ، وَصَفَ اللهُ الأولياءَ بالاستقامَةِ وهِيَ لُزُومُ طَاعَةِ اللهِ بأدَاءِ الوَاجِبَاتِ واجتِنَابِ المحرَّماتِ والإِكثارِ مِنْ نَوَافِلِ العِبَادَاتِ.

إخوةَ الإيمان، إنَّ الاستقامةَ معَ الزُّهدِ في الدنيا طريقُ الولايةِ طريقُ أبِي بكرٍ وعمرَ وعثمانَ وعليٍّ ومَنْ تَبِعَهُمْ حقَّ الاتِّباعِ فِيمَا اتَّبعوا بهِ المصطفى صلى الله عليه وسلم. وإلى يومِنَا هذَا لا تخلو الأرضُ مِمَّنْ يَتبعونَ النبيَّ صلى الله عليه وسلم حقَّ الاتِّباعِ ويُسَمَّوْنَ الصُّوفيةَ فَهُمْ أَهْلُ القُلوبِ .. أهلُ القُلوبِ الصَّافِيَة.

فَالتَّصوُّفُ إخوةَ الإيمانِ مَرْتَبَةٌ عاليةٌ وهو إِصلاحُ القَلبِ بالوُقوفِ معَ الآدابِ الشَّرعيةِ ظاهرًا وباطنًا ..

التصوفُ مبنِيٌّ علَى الكِتابِ والسُّنَّة ..

التصوفُ اتِّباعُ شَرْعِ اللهِ والاقتداءُ بالنبيِّ صلى الله عليه وسلم في الأَخْلَاقِ والأَحْوَالِ..

التصوفُ اتِّصافٌ بِالْمَحَامِدِ وتَرْكٌ لِلأَوْصَافِ الذَّمِيمَةِ ..

التصوفُ مَسْلَكٌ قائِمٌ علَى العِلْمِ وَالعَمَل، أَعلاهُ عِلْمُ التوحيدِ وأداءُ الواجباتِ قبلَ النوافِلِ ثم عَمَلُ البِرِّ والخيرِ والزُّهْدُ والتَّحَلِّي بالأَخْلاقِ الحسنَة.

هكذا أنبياءُ اللهِ عليهم الصلاةُ والسلامُ وعلى هذا كانَ نبيُّنا محمدٌ عليه الصلاةُ والسلامُ، وهو الذِي أدَّبَ الْمُتَّقِينَ وعلَّمَ الزَّاهِدِين. فقَدْ ماتَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ ولَمْ يَشْبَعْ مِنْ خُبْزِ الشَّعيرِ معَ أنهُ كانَ يُعْطِي عَطَاءَ مَنْ لا يَخْشَى الفَاقَة.

وهو الذِي دخَلَ عليهِ عمرُ بنُ الخطابِ وهوَ رَاقِدٌ على حَصِيرٍ مِنْ جَرِيدٍ وقد أثَّرَ في جنبِه. مَا احْتَمَلَ عمرُ هذَا المشهدَ وبَكَى وكيفَ لا يَبْكِي وهو يرَى مَنْ يُفْدَى بِالنَّفْسِ سَيِّدَ العالمينَ وإمامَ المتقينَ وقد أثَّرَ الحصيرُ في جنبِه الطَّاهِر .. في جَنْبِهِ الزَّكِيِّ .. في جَنْبِهِ الْمُشَرَّفِ .. في جَنْبِهِ الكَرِيم .. فقالَ له عليهِ الصلاةُ والسلامُ ما يُبْكِيكَ قالَ ذَكَرْتُ كِسْرَى وَمُلْكَهُ وهُرْمُزَ ومُلْكَهُ وصَاحِبَ الحبَشَةِ وَمُلْكَهُ وأَنْتَ رَسولُ اللهِ صلى اللهُ عليكَ وسلَّمَ علَى حَصِيرٍ مِنْ جَريد فقالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أمَا تَرْضَى أَنَّ لَهُمُ الدُّنيا وَلَنَا الآخِرَة اﻫ

هذا رسولُ اللهِ .. هذا حبيبُ الله .. هذا صَفْوَةُ خَلْقِ اللهِ الزَّاهِدُ في الدُّنيا الرَّاغِبُ في الآخِرَة.

إخوةَ الإيمانِ، الصوفيةُ الصادقونَ بِمَنْ يَقْتَدُونَ.. وءاثارَ مَنْ يَقْتَفُون ..

إِنَّهُمْ يَقْتَدُونَ بمحمدٍ ويَقْتَفُونَ ءاثارَ محمد.

فليسَ صُوفِيًّا مَنْ خَالفَ شَرْعَ محمَّد

ليسَ صوفيًّا من خالفَ عقيدةَ محمّد

ليس صوفيًّا من لم يتعلَّمْ دِينَ محمّد

ليس صوفيًّا من لَمْ يلتَزِمْ أوامِرَ محمَّد

إخوةَ الإيمانِ احمِلُوا لِواءَ العِلْمِ والعَمَل .. وَتَجَنَّبُوا مهالِكَ الجهلِ وَالكَسَل

قومُوا بِما عليكُمْ مِنَ التَّكالِيفِ .. وَاطْلُبُوا المغفِرَةَ مِنَ التَّوّابِ اللطيفِ

ارجِعُوا إلَى اللهِ بصِدْقِ الافتِقَارِ .. واسْلُكُوا طريقَ الفَقْرِ والانكِسارِ

امنَعُوا نُفوسَكم عنِ الكِبْرِيَاءِ والتَّشَوُّف .. وهذِّبُوها بالكِياسَةِ والتَّصَوُّف، فالتصوفُ إخوةَ الإيمانِ علمٌ وعملٌ كما قالَ سيدُنا الإمامُ أحمدُ الرفاعيُّ رضي الله عنهُ „طرِيقُنا عِلْمٌ وَعَمَل“ اﻫ

إخوةَ الإِيمانِ مَنْ كانَ يُريدُ أَنْ يَسْلُكَ مَسْلَكَ التَّصَوُّفِ لا بدّ لَهُ مِنْ أنْ يتَّبِعَ الرَّسولَ اتِّباعًا كامِلا، فقَدْ قالَ الإِمامُ السيدُ الرِّفاعِيُّ رضِي اللهُ عنهُ كُلُّ الآدَابِ مُنْحَصِرَةٌ فِي مُتابَعَةِ النبيِّ صلَّى اللهُ عليهِ وسلم قَوْلًا وَفِعْلًا وَحَالًا وَخُلُقًا اهـ

وإننا إخوةَ الإيمانِ، نَرَى أُناسًا يَذُمُّونَ الصُّوفيّةَ بِالإِطلاقِ وَيَعْتَبرُونَ التَّصوُّفَ كُفْرًا وَزَنْدَقَةً والعِياذُ بِاللهِ وهؤلاءِ ما عَرَفُوا حقيقةَ التَّصَوُّف.

إخوة الإيمان ليستِ الصوفيةُ مذمومةً على الإطلاقِ بل المذمومُ هو مَنِ ادَّعى التصوُّفَ ثم خالفَ الشريعَةَ وتَرَكَ العمَلَ بما جاءَ عن رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم فكَمْ مِنْ أُناسٍ إخوةَ الإيمانِ يُظهِرونَ أنفسَهُمْ بِمَظْهَرِ التَّصوُّفِ ثم نَرَاهُمْ يُحرِّفونَ دينَ اللهِ بل ومنهم مَنْ يَعتقِدُ الحلولَ وَالاتِّحادَ، يَعْتَقِدونَ أَنَّ جملةَ العالَمِ هو اللهُ وأنَّ أفرادَ العَالَمِ أجزاءٌ منهُ أَوْ يعتقدونَ أَنَّ اللهَ حلَّ فيهِمْ وكُلُّ هذَا كُفْرٌ وَضَلال، فليسَ هؤلاءِ مِنَ التَّصَوُّفِ فِي شَىء، هؤلاءِ الجهَلَةُ فِي الدِّينِ الذينَ يُحاولونَ سَتْرَ عُيوبِهم وَجَهْلِهِمْ بقَوْلِهِمْ أنتم أهلُ الظَّاهرِ ونحنُ أهلُ البَاطِنِ نقولُ لهم الصوفيُّ مَنْ صَلَحَ ظاهِرُهُ وباطِنُه ووَافَقَ شَرْعَ اللهِ تعالى بظاهِرِهِ وباطنِه.

فيا أخِي المؤمنَ تعلَّمْ لِتُمَيِّزَ الحقَّ مِنَ الباطِلِ كُنْ صُوفِيًّا صَافِيًا ولا تَكُنْ صوفيًّا مُنافِقًا فَتَهْلِكَ، وإذا تعلَّمْتَ عِلْمًا وَسَمِعْتَ نقلًا حسنًا فَاعْمَلْ بهِ ولا تَكُنْ مِنَ الذِينَ يَعْلَمُونَ ولا يَعْمَلُونَ، وهذَا مِمّا أُوصِي نَفْسِي وَإِيّاكُمْ بهِ واللهَ نَسْأَلُ أَنْ يَمُدَّنا بأمدادِ سيدِنا محمدٍ عليه الصلاةُ والسلامُ مُعَلِّمِ الصوفيةِ الصادقينَ وقائِدِهم وقُدْوَتِهِم.

هذا وأستغفِرُ اللهَ لي ولكم.

الخُطبةُ الثانيةُ

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ رَبَّنَا ءاتِنا في الدنيا حَسَنَةً وفي الآخرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة فصلت.[1]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Gerçek Sûfilik

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatte bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Din kardeşlerim, sûfi olarak adlandırılmak ümmetin ilk dönemlerinde olmamış olsa da, manası o zamanlar da vardı. Gerçek sûfilik, Allâh’ın emrettiği din ilmini öğrenmeyi terk edip, insanın cübbe giyip sarık takması, çok zikir çekmesi, tesbih kullanması demek değildir. Gerçek sûfilik öğrenmek ve öğrendiğiyle amel etmekle olur. Bazı insanlar, Allâh’ın kendilerine öğrenmelerini emrettiği şeyleri öğrenmedikleri halde kendilerini sûfilerden görüyorlar. Bu insanlar nasıl olurda velilerden veya sûfilerden olabilir?! Sûfi olan Allâh’ın birliğine inanır, farzları eda eder, dünyaya karşı züht sahibi olur, ve bunlarıda yalnız Allâh’ın rızasını kazanmak için yapar. Gerçek sûfi, İslâm’ın kurallarına göre amel eder ve yiyecek ve giyecekte nefsine göre hareket etmez. Kendi sağlığı ve bedenini ayakta tutmak için gerekli olan yiyecek ve giyecekle yetinir ve farzları eda etmekte, haramlardan uzak durmakta ve nafileleri yerine getirmekte gayretli olur.

Gerçek sûfilerin imâmı olan İmâm Cuneyd el-Bağdâdî, Allâh o’na rahmet etsin, şöyle buyurmuştur: ’’Ben sûfiliğe boş konuşmakla erişmedim, açlıkla, uzun süre uykusuz kalmakla ve nefsime meyl etmeyi terk etmekle eriştim.’’

Yine rivayet olunduğuna göre Hâriseh İbn Mâlik kendisi hakkında dünyalık şeylerden uzak durduğunu ve böylece imânını kuvvetlendirdiğini bildirip şöyle söylemiştir: ‘’Sanki arşı görüyor gibiyim, sanki Cennet ehlinin birbirlerini nasıl ziyaret ettiklerini görüyor gibiyim ve sanki Cehennem ehlinin içerisinde nasıl ağladıklarını görüyor gibiyim.’’

Allâhu Teâlâ Fussilet sûresinin 30, 31 ve 32. ayetlerinde şöyle buyuruyor:

Manası: Şüphesiz ki ‘Rabbimiz Allâh’tır’ diyenlere, farzları Allâh için eda edenlere ve haramlardan uzak duranlara melekler inecektir ve şöyle söyleyeceklerdir: ‘Korkmayın ve üzülmeyin ve size vaad edilen cennet’e girme müjdesini alın. Bizler size dünyada ve ahirette eşlik edeceğiz ve sizler cennet’te istediklerinize erileceksiniz ve size vaad edileni alacaksınız.’ Bunlar Ğafûr ve Rahîm olan Allâh’ın nimetlerindendir.

Şehadetin manasına ve farzları eda etmeye sımsıkı sarılanlar, kendilerinden korkulması gerekilmeyen ve üzülmeyecek olan evliyalardır.

Allâhu Teâlâ evliyaları, farzları yerine getiren, günahlardan kendilerini uzak tutan ve nafile ibadetler yapanlar olarak bildirmiştir.

Din kardeşlerim, farzları eda etmek, haramlardan uzak durmak ve çokca nafile ibadetlerle meşgul olmak evliyalığa götüren yoldur. Bu yol, Ebu Bekir’in (radıyallâhu anhu), Ömer’in (radıyallâhu anhu), Osman’ın (radıyallâhu anhu), Ali’nin (radıyallâhu anhu) ve Peygamber Efendimiz Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) yolundan gidenlerin yoludur. Günümüzde Rasûlullâh’ın yolundan tamtamına gidenler vardır. Bunlarda sûfilerdir. Onlar, kalpleri ihlaslı olan insanlardır.

Din kardeşlerim, gerçek sûfilik yüksek bir mertebedir. Onunla kalpteki imân kuvvetlenir. Hem zahiren hem batınen İslâmî terbiye kuvvetlenir. Sûfilik Kur’ân’a ve Sünnet’e dayanır.

Sûfilik, övgüye değer huylara sahip olmak ve sevilmeyen huylardan uzak durmak demektir. Sûfilik, öğrenmenin ve öğrendiğiyle amel etmenin yolunu gitmektir. Bunda da tevhîd ilmini öğrenmek ve farzları eda etmek nafileleri yapmaktan önce gelir. Bundan sonra nafileler ve dünyaya karşı züht sahibi olmak ve övgüye değer huylara sahip olmak gelir.

Peygamberler böyledirler; Peygamber Efendimiz Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) böyleydi. O, (sallallâhu aleyhi ve sellem), takvalılara görgüyü ve dünyaya karşı züht sahibi olmayı öğretmiştir. O (sallallâhu aleyhi ve sellem) başkasına çok veren ve bu vermesi sebebiyle fakirleşmesinden korkmadığı halde doyacak kadar buğday ekmeği yememiştir ve böyle vefât etmiştir.

Sahaberlerden olan Ömer İbn el-Hattâb (radıyallâhu anhu) bir seferinde Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) samandan olan bir halının üzerinde yüzünde iz bırakmış halde yatarken yanına gitmişti. Ömer (radıyallâhu anhu) bu duruma dayanamayıp ağladı. Halının, en efdal Peygamberin yüzünde iz bıraktığını görüpte nasıl ağlamasın! Bunun üzerine Müslüman olmayanların hükümdar olup Peygamber Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) ise samandan bir halının üzerinde yattığını söylemiştir. Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) ise şöyle cevap vermiştir:

„أمَا تَرْضَى أَنَّ لَهُمُ الدُّنيا وَلَنَا الآخِرَة“

Manası: Sen istemezmisin ki dünya nimetleri onlara, ahiret nimetleri ise bizlere kalsın.

İşte Allâh’ın Rasûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem) böyleydi. Allâh indinde en yüksek dereceye sahip olan, dünyaya karşı züht sahibi olan ve bunun karşılığını da ahiret’te alacak olan böyleydi, (sallallâhu aleyhi ve sellem).

Din kardeşlerim, gerçek sûfiler kimi örnek aldılar ve kimin yolundan gitmekteler?

Onların önderi Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) ve onlar Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) yolundan gidiyorlar.

Hiçbir sûfi Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) şeriatine karşı gelmez.

Hiçbir sûfi Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) inancına karşı gelmez.

Hiçbir sûfi Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) dînini öğretmiyor değildir.

Hiçbir sûfi Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) emirlerine uymuyor değildir.

Din kardeşlerim, İslâm dininin kurallarını öğrenmekte ve onlarla amel etmekte sabit kalın ve ilimsiz ve tembel olmaktan uzak durun. Size emrolunanı yapın, Allâh’tan af dileyin, ihlaslı olun, mütevazı olun ve kibirden ve kendinizi beyenmekten uzak durun. Sûfilik yoluna kendinizi verin, çünkü sûfilik öğrenmek ve öğrenilen şeylerle amel etmektir. İmâm Ahmed er Rifâî’nin (radıyallâhu anhu) buyurduğu gibi: ‘Bizim yolumuz ilim öğrenme ve öğrenilen ilimle amel etmektir’.

Din kardeşlerim, sûfilik yolundan gitmek isteyenler için Peygamberi (sallallâhu aleyhi ve sellem) kâmil bir şekilde örnek almak şarttır. Çünkü İmâm Ahmed er Rifâî şöyle buyurmuştur: ‘Her görgü, Peygamberin sözlerini, taatlerini, hallerini ve huylarını kapsar.’

Din kardeşlerim, sûfiliği hafife alan ve küfür olarak gören insanlar vardır- Allâh bizleri onlardan korusun- lakin bu insanların gerçek sûfilikten haberleri yoktur.

Din kardeşlerim, genel olarak sûfilik kötü birşey değildir. Lakin sûfi olduklarını iddia edip, dine aykırı şeyler yapan ve Peygamber Efendimiz Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) hakkında rivayet edilenleri terk edenler kötüdür.

Din kardeşlerim, bizler kendilerinin sûfi olduklarını iddia eden birçok insan gördük. Fakat sonradan onların İslâm ile bağlarının olmadığını, hatta bazılarının Allâh’ın yaratıklarına girdiğini ve onlarla birleştiğini iddia ettiklerini öğrendik. Bunlar tüm alemin Allâh olduğunu iddia ediyor ve kainatın Allâh’tan birer parça olduklarını iddia ediyorlardır ki; bu iddialar küfürdür. Böylece onlar sûfilerden değildirler. Bu dinde cahil olan insanlar ilimsizliklerini ve küfürlerini şu sözleri söyleyerek örtmeğe çalışmaktadırlar: ‘Siz zahirî insanlarsınız biz batınî insanlarız.’ Bunlara sözümüz şudur: ‘Sûfi ne dıştan ne de içten dine aykırı düşer.’

Din kardeşlerim, İslâm dininin kurallarını öğrenin ki doğruyu yanlıştan ayırt edebilesiniz ve sakın yanlış sûfilerden olmayın, çünkü bu, sizin kaybınız anlamına gelir. Din ilminde doğru birşey öğrenir veya duyarsan bununla amel et ve sakın öğrenipte amel etmeyenlerden olma. Kendimi ve sizleri buna davet ediyorum. Allâh’tan bizlere, gerçek sûfilerin öğretmeni olan Peygamber Efendimiz Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) desteğini nasip etmesini diliyoruz.

Kendim ve sizler için Allâh’tan af dilerim.

İkinci Hutbe

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Der Glaube an die Vorherbestimmung 03.02.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Der Glaube an die Vorherbestimmung

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 47-49 der Sûrah al-Qamar:

﴿إِنَّ ٱلۡمُجۡرِمِينَ فِي ضَلَٰلٖ وَسُعُرٖ ٤٧ يَوۡمَ يُسۡحَبُونَ فِي ٱلنَّارِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمۡ ذُوقُواْ مَسَّ سَقَرَ ٤٨ إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ ٤٩﴾

Die Bedeutung lautet: Gewiss, die Übeltäter befinden sich im Irrtum und werden im Jenseits in der Hölle sein. An dem Tag, an dem sie auf ihren Gesichtern ins Höllenfeuer gezogen werden und zu ihnen gesagt werden wird ‚Kostet die Berührung der Hölle‘. Gewiss, Gott erschuf alles gemäß Seinem Willen und Seiner Vorherbestimmung.

Brüder im Islam, zu den Grundlagen des Glaubens der Muslime gehört der Glaube an die Vorherbestimmung Gottes, des Erhabenen, denn Imâm Muslim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ als Antwort auf die Frage nach dem Glauben sagte:

الإيمانُ أَنْ تُؤْمِنَ بِاللهِ وملائكتِه وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ واليَوْمِ الآخِرِ وتُؤْمِنَ بِالقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ

Die Bedeutung lautet: Der Glaube ist, dass man an Allâh, an Seine Engel, an die himmlischen Bücher, an die Propheten, an das Jenseits und die Vorherbestimmung des Guten und Schlechten glaubt.

Die Bedeutung von „die Vorherbestimmung des Guten und Schlechten“ ist, dass alles ins Dasein Eingetretene – an Gutem und Schlechtem – von Allâh vorherbestimmt wurde. Somit wurden die guten wie auch die schlechten Taten, die die Geschöpfe ausführen, von Allâh erschaffen und ins Dasein hervorgebracht. Das bedeutet jedoch nicht, dass Allâh das Schlechte lieben würde oder dazu befohlen hätte. Allâh bestimmte das Gute und liebt das Gute, das die Geschöpfe ausführen; und Er bestimmte auch das Schlechte, jedoch liebt Er nicht das Schlechte, das die Geschöpfe ausführen. Der großartige Gelehrte aus der Zeit der ehrenvollen Ahlu s-Salaf (den Muslimen der ersten drei Jahrhunderte nach der Auswanderung) – Imâm Abû Hanîfah, möge Allâh ihm gnädig sein – sagte:

Alle guten Taten geschehen mit der Liebe, dem Wissen, dem Willen und der Vorherbestimmung Gottes; und alle Sünden geschehen mit dem Wissen Gottes und der Vorherbestimmung und dem Willen Gottes, jedoch nicht mit Seiner Liebe und nicht mit Seinem Befehl.

Brüder im Islam, es gibt einen Unterschied zwischen dem Willen und dem Befehl. So befiehlt Allâh nicht zum Begehen des Unglaubens und der Sünden, jedoch ist es unmöglich, dass der Unglaube der Ungläubigen und die Sünden der Sündigen ohne den Willen Gottes geschehen würden, denn wenn diese ohne den Willen Gottes geschehen würden, dann wäre Er schwach und die Schwäche ist in Bezug auf Allâh unmöglich.

Der Glaube und die guten Handlungen sowie der Unglaube und die schlechten Taten geschehen mit dem Willen und der Vorherbestimmung Gottes. Hätte Allâh nicht die Sünden der Sündigen und nicht den Unglauben der Ungläubigen und nicht den Glauben der Gläubigen und nicht die guten Taten der Gehorsamen vorherbestimmt und gewollt, dann hätte Er nicht die Hölle und das Paradies erschaffen. Und niemandem steht es zu, zu sagen: „Wenn doch die Sünden mit dem Willen Gottes geschehen, wie könnte Allâh dann die Sünder bestrafen?“ Allâh wird nicht nach Seinem Tun befragt, denn wenn Allâh den Sündigen bestraft, dann mit Seiner Gerechtigkeit, ohne ungerecht zu sein; und wenn Er den Gehorsamen belohnt, dann mit Seiner Güte, ohne dazu verpflichtet zu sein. Die Ungerechtigkeit kann nur von jemandem erfolgen, der einen Befehlshaber hat, jedoch hat Allâh keinen Befehlshaber. Somit macht Allâh mit Seinem Eigentum, was Er will, weil Er der Schöpfer der Geschöpfe und somit Ihr Eigentümer ist. Hierzu überlieferte der Imâm Abû Dâwûd, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إنَّ اللهَ لو عَذَّبَ أهلَ أَرْضِهِ وسَماوَاتِه لعذَّبَهُمْ وهو غيرُ ظالِمٍ لَهُمْ ولَوْ رحِمَهُمْ كانَتْ رَحْمَتُهُ خَيْرًا لَهُمْ مِنْ أَعمالِهِمْ، ولَوْ أَنْفَقْتَ مِثْلَ أُحُدٍ ذَهَبًا في سَبِيلِ اللهِ مَا قَبِلَهُ اللهُ مِنْكَ حَتَّى تُؤْمِنَ بِالقَدَرِ، وتَعْلَمَ أَنَّ مَا أَصَابَكَ لَمْ يَكُنْ لِيُخْطِئَكَ وَمَا أَخْطَأَكَ لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَكَ وَلَوْ مِتَّ عَلَى غَيْرِ هَذَا دَخَلْتَ النَّارَ.

Die Bedeutung lautet: Wenn Allâh die Bewohner der Erde und die Bewohner der Himmel bestrafen würde, so würde Er sie bestrafen, ohne ungerecht zu ihnen zu sein; und wenn Er gnädig mit ihnen ist, dann ist Seine Gnade besser für sie als ihre eigenen Taten. Und wenn du so viel Gold für Allâh spenden würdest, wie in der Größe des Berges Uhud, dann würde Allâh dies von dir nicht akzeptieren, wenn du nicht an die Vorherbestimmung des Guten und des Schlechten glaubst und weißt, dass das, was dir geschehen ist, dich nicht hätte verfehlen können und das, was dich verfehlt hat, dir nicht hätte zukommen können. Und wenn du ohne diesen Glauben sterben solltest, dann wirst du in die Hölle eintreten.

Alles, was in die Existenz eintrat, geschah mit dem Willen und dem Wissen Gottes. Somit geschieht alles, was im Universum passiert und den Diener Gottes trifft, wie das Gute, das Schlechte, die Gesundheit, die Krankheit, die Armut, der Reichtum und alles Weitere, mit dem Willen Gottes. Das, was Allâh für das Geschöpf will und dafür vorherbestimmte, wird das Geschöpf treffen und wird nicht ausbleiben. Der Imâm Abû Dâwûd überlieferte in seinem Buch „as-Sunan“, dass der Gesandte Gottes ﷺ einer seiner Töchter beibrachte zu sagen:

مَا شَاءَ اللهُ كانَ ومَا لَمْ يَشَأْ لَمْ يَكُنْ

Die Bedeutung lautet: Was Gott will, geschieht und was Er nicht will, geschieht nicht.

Der Wille Gottes ist anfangslos, was Allâh will, bleibt nicht aus und Sein Wille verändert sich nicht. Alles, dessen Geschehen Allâh in Ewigkeit vorherbestimmte, tritt auf jeden Fall in die Existenz ein, zu genau der Zeit, die Allâh dafür vorherbestimmte; und was Allâh nicht will, dass es geschieht, tritt niemals in die Existenz ein.

Liebe Brüder, dies bedeutet nicht, dass die Diener Gottes absolut keinen eigenen Willen hätten, wie es fälschlicherweise in der Vergangenheit von einer Gruppierung behauptet wurde, die bereits nicht mehr existiert. Diese Gruppe, die Djabriyyah genannt wurde, sagte: „Der Diener Gottes ist wie eine Feder, die in der Luft schwebt und absolut keinen Willen hat.“ So etwas zu behaupten steht im Widerspruch zur islamischen Religion, denn in der Sûrah at-Takwîr, Âyah 29 sagt Allâhu Ta^âlâ:

﴿وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٩﴾

Die Bedeutung lautet: Euer Wille unterliegt dem Willen von Allâh, dem Schöpfer aller Geschöpfe.

Allâh bestätigte darin den Willen Seiner Diener, jedoch unterliegt dieser Wille dem Willen Gottes und es ist nicht so, wie eine Gruppierung
– namens al-Qadariyyah – behauptete, dass der Wille der Diener stärker als der Wille Gottes wäre. Diese Gruppierung – al-Qadariyyah – zählen sich selbst zu den Muslimen, obwohl sie nicht zu den Muslimen gehören. Sie sagen: „Allâh will das Gute für alle Seine Diener, jedoch haben einige Seiner Diener gegen Seinen Willen gesündigt…“ Sie beschreiben Allâh somit als schwach. Die Diener Gottes haben einen eigenen Willen und können selbst wählen, jedoch unterliegt dies dem Willen Gottes. Wir können nichts tun, was Allâh nicht will, dass es geschieht, wie die bereits erwähnte Âyah aufzeigt. Sie bedeutet: Euer Wille unterliegt dem Willen von Allâh, dem Schöpfer aller Geschöpfe.

Liebe Brüder im Islam, in dieser Âyah steckt die Antwort auf al-Djabriyyah, die den eigenen Willen der Diener Gottes verleugnen, sowie die Antwort auf die Qadariyyah, die sagen: „Allâh will, dass alle Diener – sogar der Pharao – gottesfürchtige Muslime sind, so auch Iblîs (zu dt. Satan), jedoch war deren Willen stärker als der Wille Gottes.“ Damit erklären sie Allâh für schwach, obwohl Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah Yûsuf, Âyah 21 sagt:

﴿وَٱللَّهُ غَالِبٌ عَلَىٰٓ أَمۡرِهِ﴾

Die Bedeutung lautet: Was Allâh will, geschieht.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah as-Sadjdah, Âyah 13:

﴿وَلَوۡ شِئۡنَا لَأٓتَيۡنَا كُلَّ نَفۡسٍ هُدَىٰهَا وَلَٰكِنۡ حَقَّ ٱلۡقَوۡلُ مِنِّي لَأَمۡلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَٱلنَّاسِ أَجۡمَعِينَ ١٣﴾

Die Bedeutung lautet: Hätte Allâh es gewollt, dann wären alle Diener Gottes rechtgeleitet, jedoch wird Allâh die Hölle mit Djinn und Menschen füllen.

Der Gesandte Gottes ﷺ berichtete über diese Gruppe – al-Qadariyyah – schon vor ihrem Erscheinen und warnte vor ihr und sagte, dass sie keine Muslime sind. Imâm al-Bayhaqiyy – in dem Buch „al-Qadar“ – und andere Gelehrte überlieferten, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

صِنْفَانِ مِنْ أُمَّتِي لَيْسَ لَهُمَا نَصِيبٌ فِي الإِسلامِ القَدَرِيَّةُ وَالْمُرْجِئَةُ

Die Bedeutung lautet: Zwei Gruppen, die sich zu meiner Gemeinschaft zählen, gehören nicht zu den Muslimen; diese sind al-Qadariyyah und al-Murdji´ah.

Der Imâm Abû Dâwûd überlieferte in seinem Buch „as-Sunan“, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

القَدَرِيَّةُ مَجُوسُ هَذِهِ الأُمَّةِ

Die Bedeutung lautet: „Al-Qadariyyah sind die Madjûs dieser Gemeinschaft (Menschen, deren Glaubensweisen wie die der Feueranbeter sind).“

In einer anderen Überlieferung über diesen Hadîth sagte der Gesandte Gottes ﷺ:

لِكُلِّ أُمَّةٍ مَجُوسٌ وَمَجُوسُ هذِهِ الأُمَّةِ الّذِينَ يَقُولُونَ لَا قَدرَ

Die Bedeutung lautet: Jede Gemeinschaft hat Madjûs (Menschen, deren Glaubensweisen wie die der Feueranbeter sind) und die Madjûs aus meiner Gemeinschaft sind diejenigen, die sagen: ‘Es gibt keine Vorherbestimmung‘.

Somit darf man nicht daran zweifeln, dass die Qadariyyah und deren Nachfolger, die Mu^tazilah, keine Muslime sind; und es ist unbedingt notwendig, vor ihren Glaubensweisen gewarnt zu sein. Der Imâm an-Nawawiyy sagte in seinem Werk ‚Rawdatu t–Tâlibîn‘ im Kapitel „Die Abtrünnigkeit“, dass die Person, die sagt, dass sie etwas tun würde, das Allâh nicht vorherbestimmt hätte, kein Muslim ist. Des Weiteren überlieferte der Imâm al-Bayhaqiyy, möge Allâh ihm gnädig sein, dass der ehrenvolle Gefährte ^Aliyy sagte: Niemand von euch hat den richtigen Glauben im Herzen, wenn er nicht zweifellos daran glaubt, dass das, was ihn trifft, ihn hätte nicht verfehlen können und was ihn verfehlt, ihn hätte nicht treffen können, und an die gesamte Vorherbestimmung glaubt.

O Allâh, schütze unsere Religion, leite uns recht und beschere uns ein gutes Ende.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الإيمانُ بِالقَدَر

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ ِمنْ شُرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ، ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مَثِيلَ ولا شبيهَ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ. وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هاديًا ومبشّرًا ونذيرًا بَلَّغَ الرسالةَ وأدَّى الأمانةَ ونصحَ الأُمَّةَ فجزاهُ اللهُ عنَّا خيرَ ما جَزى نبيًّا مِنْ أنبيائهِ. اللهُمَّ صَلِّ على سَيِّدِنا مَحمَّدٍ وعلَى ءالِهِ وَصَحْبِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ.

أما بعدُ فيَا عِبادَ اللهِ أُوصِيكُم ونَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظيمِ. روى الحافظُ أبو نُعيمٍ في تاريخِ أصبَهانَ عن أبي هريرةَ رضيَ الله عنه قالَ جاءَ مُشْرِكُو قُريشٍ إلَى رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم يُخاصِمُونَهُ فِي القَدَرِ فَنَزَلَتْ هذهِ الآيَاتُ ﴿إِنَّ ٱلۡمُجۡرِمِينَ فِي ضَلَٰلٖ وَسُعُرٖ ٤٧ يَوۡمَ يُسۡحَبُونَ فِي ٱلنَّارِ عَلَىٰ
وُجُوهِهِمۡ ذُوقُواْ مَسَّ سَقَرَ ٤٨ إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ ٤٩﴾ [1].

إِخوَةَ الإِيمان، إنَّ مِنْ أُصولِ عقائدِ المسلمينَ الْإِيمانَ بِقَدَرِ اللهِ سبحانَهُ وتعالَى فَقَدْ رَوَى مُسْلِمٌ أنَّ رسولَ اللهِ لَمَّا سُئِلَ عَنِ الإيمانِ قالَ الإيمانُ أَنْ تُؤْمِنَ بِاللهِ وملائكتِه وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ واليَوْمِ الآخِرِ وتُؤْمِنَ بِالقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ اﻫ وَمعنَى قولِه صلى الله عليه وسلم وتؤمنَ بِالْقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ أَنَّ تُؤمنَ أنَّ كُلَّ مَا دَخَلَ فِي الوُجودِ مِنْ خَيْرٍ وَشَرٍّ هُوَ بِتَقْدِيرِ اللهِ الأزَلِيِّ فالطاعَةُ التِي تحصُلُ مِنَ المخلوقِينَ والمعصِيَةُ التي تَحْصُلُ منهُمْ كُلٌّ بِخَلْقِ اللهِ وإيجادِهِ إِيَّاهَا وبعلمِهِ ومشيئَتِهِ وليسَ مَعْنَى ذلكَ أَنَّ اللهَ يَرْضَى بِالشَّرِّ ولا أنَّهُ يَأْمُرُ بِالمعصيةِ إنَّمَا الخيرُ مِنْ أَعْمالِ العِبادِ بِتَقْدِيرِ اللهِ ومَحَبَّتِهِ وَرِضَاهُ والشَّرُّ مِنْ أَعْمالِ العِبادِ بِتَقْديرِ اللهِ لا بِمَحبَّتِهِ وَرِضَاهُ، قالَ الإمامُ أبو حنيفةَ رضىَ اللهُ عنهُ الذي هو مِنْ أَئِمَّةِ السَّلَفِ إِنَّ الوَاجِبَاتِ كلَّها التي يَفْعَلُها العَبْدُ هِيَ بِأَمْرِ اللهِ تعالَى ومَحَبَّتِهِ وبِرِضَائِهِ وعِلْمِهِ ومَشيئَتِهِ وقَضَائِهِ وتَقديرِه والمعاصِيَ كُلَّها بِعِلْمِهِ وقضائِهِ وتَقْدِيرِهِ ومشيئتِهِ لا بِمَحَبَّتِهِ وَلَا بِرِضَائِهِ وَلَا بِأَمْرِه اﻫ فَفَرْقٌ أيها الأحبَّةُ بينَ المشيئَةِ وبينَ الأَمْرِ فَاللهُ لَمْ يَأْمُرْ بالكُفْرِ والمعاصِى لكنْ كُفْرُ الكافرينَ ومعصيةُ العُصاةِ لا يُمكنُ أن يحصُلَ شىءٌ منها لَوْ لَمْ يَشَإِ اللهُ حُصُولَهُ وإِلّا لَوْ كانَ يَحْصُلُ ما لَمْ يَشَإِ اللهُ حُصولَهُ لكانَ عَاجِزًا والعَجْزُ علَى اللهِ مُحَالٌ واللهُ تعالى غالبٌ على أَمْرِه.

فالإيمانُ والطَّاعاتُ والكفرُ والمعاصِى كلُّ ذلكَ يحصلُ بمشيئةِ اللهِ وتقديرِه ولَوْ لَمْ يشَإِ اللهُ عِصيانَ العُصاةِ وكُفرَ الكافرينَ وإيمانَ المؤمنينَ وطاعةَ الطائِعينَ لَمَا خَلَقَ الجنَّةَ والنَّارَ. وليسَ لِقائِلٍ أن يقولَ إِنَّهُ إذَا كانَتِ المعصيةُ بِمشيئةِ اللهِ فكيفَ يُعَذِّبُهُ اللهُ فَاللهُ لا يُسئَلُ عمَّا يفعَلُ بَلْ إِذَا عَذَّبَ اللهُ تعالَى العاصِيَ فَبِعَدْلِهِ مِنْ غَيْرِ ظُلمٍ، وإِذَا أثَابَ الْمُطِيعَ فَبِفَضْلِهِ مِنْ غيرِ وُجوبٍ عليهِ، لأنَّ الظلمَ إنَّمَا يُتَصَوَّرُ مِمَّنْ لَهُ ءامِرٌ ونَاهٍ وَلا ءَامِرَ للهِ وَلا نَاهِيَ لَهُ، فَهُوَ يَتَصَرَّفُ في مِلْكِهِ كمَا يشَاءُ لأنَّهُ خالِقُ الأشياءِ وَمَالِكُها، وَقد جاءَ في الحديثِ الصّحيحِ الذي رواهُ أبو داودَ وغيرُه عنِ ابنِ الدَّيْلَمِيِّ أنَّ زَيْدَ بْنَ ثَابِتٍ حَدَّثَهُ عنِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم قالَ إنَّ اللهَ لو عَذَّبَ أهلَ أَرْضِهِ وسَماوَاتِه لعذَّبَهُمْ وهو غيرُ ظالِمٍ لَهُمْ ولَوْ رحِمَهُمْ كانَتْ رَحْمَتُهُ خَيْرًا لَهُمْ مِنْ أَعمالِهِمْ، ولَوْ أَنْفَقْتَ مِثْلَ أُحُدٍ ذَهَبًا في سَبِيلِ اللهِ مَا قَبِلَهُ اللهُ مِنْكَ حَتَّى تُؤْمِنَ بِالقَدَرِ، وتَعْلَمَ أَنَّ مَا أَصَابَكَ لَمْ يَكُنْ لِيُخْطِئَكَ وَمَا أَخْطَأَكَ لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَكَ وَلَوْ مِتَّ عَلَى غَيْرِ هَذَا دَخَلْتَ النَّارَ اﻫ

فَكُلُّ مَا دَخَلَ فِي الوُجودِ أَيُّها الأَحِبَّةُ وُجِدَ بِمَشيئَةِ اللهِ وعِلْمِهِ فلا يَحْدُثُ في العالَمِ شَىءٌ إِلَّا بمشيئتِهِ ولا يُصيبُ العبدَ شىءٌ مِنَ الخيرِ أَوِ الشَّرِّ أوِ الصِّحّةِ أَوِ المرَضِ أَوِ الفَقْرِ أَوِ الغِنَى أَوْ غيرِ ذلكَ إِلّا بمشيئةِ اللهِ تعالى، ولا يُخْطِئُ العبدَ شىءٌ قدَّرَ اللهُ وشاءَ أَنْ يُصيبَهُ وقد رَوَى أَبُو داودَ في سُنَنِهِ أَنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم علَّمَ بَعْضَ بَنَاتِهِ مَا شَاءَ اللهُ كانَ ومَا لَمْ يَشَأْ لَمْ يَكُنْ اﻫ فَمَشِيئَةُ اللهِ الأزَلِيَّةُ نافذَةٌ لا تَتَخَلَّفُ ولا تتغَيَّرُ وكلُّ ما أرادَ اللهُ حُصولَه بِمشيئتِهِ الأزليةِ لا بد أن يحصُلَ في الوَقتِ الذِى شَاءَ حصولَه وما لَمْ يُرِدْ حُصولَهُ فلا يُوجَدُ ولا يَكونُ. وليسَ معنَى هذا أيُّها الأحبَّةُ أنَّ العبادَ لا مشيئَةَ لَهُمْ بِالْمَرَّةِ كما قالَتْ فِرْقَةٌ ظهَرَتْ فى الماضِى وانْقَرَضَتْ يُقالُ لَهَا الْجَبْرِيَّةُ كانَتْ تَقُولُ إنَّ العَبْدَ كَالرِّيشَةِ في الهواءِ لا اخْتِيارَ لهُ بِالْمَرَّةِ بَلِ اعْتِقَادُ ذلكَ تَكْذِيبٌ لِلدِّينِ فقَدْ قالَ اللهُ تعالَى في القُرْءَانِ الكَريم ﴿وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٩﴾[2] فَأَثْبَتَ اللهُ لِلْعَبْدِ الْمَشِيئَةَ ولكن تَحْتَ مشيئةِ اللهِ تعالَى وليسَتْ غَالِبَةً لَهَا كَمَا قَالَتِ القَدَرِيَّةُ وهِىَ فرقَةٌ أُخْرَى انْتَسَبَتْ لِلإسلامِ في الماضِى وليسَ لهم نَصِيبٌ فِيهِ قَالُوا إِنَّ اللهَ شاءَ الخيرَ لِكُلِّ العِبَادِ لكن بعضُ العبادِ عَصَوْا غَصْبًا عَنْ مَشِيئَةِ اللهِ فجعَلُوا اللهَ مَغْلُوبًا عَاجِزًا والعياذُ باللهِ مِنْ فَسَادِ الاعْتِقَادِ، وإنما الحقُّ والصوابُ أنَّ العِبادَ لَهُمْ مَشيئَةٌ واختِيارٌ لكنَّها تَحْتَ مَشِيئَةِ اللهِ فَلا أَحَدَ يَسْتطيعُ أَنْ يَفْعَلَ شَيئًا لَمْ يُرِدِ اللهُ حُصولَهُ كمَا يَدُلُّ علَى ذلكَ قولُه تعالَى ﴿وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٩﴾ فهذِهِ الآيَةُ إِخْوَةَ الإيمانِ فيهَا الرَّدُّ علَى الْجَبْرِيَّةِ الّذينَ يَنْفُونَ المشيئَةَ والاختِيارَ عنِ العِبادِ بِالمرَّةِ وفيهَا الرَّدُّ علَى القَدَرِيَّةِ الذينَ كانُوا يَقُولونَ بأنَّ اللهَ شاءَ لِكُلِّ العبادِ حتَّى لِفِرْعَوْنَ أن يكونَ مُؤْمِنًا تَقِيًّا وكذلكَ لإبليسَ ولكنَّ الكفارَ نَقَضُوا مَشِيئَةَ اللهِ وغَلَبُوهَا، فجَعَلُوا اللهَ مغلوبًا وَاللهُ تعالَى غَالِبٌ غيرُ مَغْلوبٍ كَمَا قالَ تعالَى ﴿وَٱللَّهُ غَالِبٌ عَلَىٰٓ أَمۡرِهِ﴾[3] وكمَا قالَ سبحانَه ﴿وَلَوۡ شِئۡنَا لَأٓتَيۡنَا كُلَّ نَفۡسٍ هُدَىٰهَا وَلَٰكِنۡ حَقَّ ٱلۡقَوۡلُ مِنِّي لَأَمۡلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَٱلنَّاسِ أَجۡمَعِينَ ١٣﴾[4].

وَقَدْ أَخْبَرَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم عَنْ هذِهِ الفِرْقَةِ أَىِ القَدَرِيَّةِ قبلَ ظُهورِهِمْ وحذَّرَ مِنْهُمْ وَبَيَّنَ أَنَّهُمْ لَيْسُوا مُسْلِمِينَ كَمَا رَوَى البيهقِىُّ فى كِتابِ القَدَرِ وغيره عَنْ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم أنهُ قالَ صِنْفَانِ مِنْ أُمَّتِي لَيْسَ لَهُمَا نَصِيبٌ فِي الإِسلامِ القَدَرِيَّةُ وَالْمُرْجِئَةُ اﻫ فَلا يَجوزُ الشَّكُّ فى زَيْغِ القَدَرِيَّةِ وَخَلَفِهِمْ مِنَ الْمُعْتَزِلَةِ وَلا بدَّ مِنَ الحذَرِ مِنَ اعْتِقادِهِمْ وَقَدْ نَصَّ الإِمامُ النووِىُّ فى كِتَابِهِ روضَةِ الطالبينَ فى بَابِ الرِّدّةِ أَنَّ مَنْ قَالَ إِنَّهُ يَفْعَلُ شَيئًا بِغَيْرِ تَقْدِيرِ اللهِ فَهُوَ كَافِرٌ بِاللهِ وَرَوَى البيهَقِىُّ رَحِمَهُ اللهُ تعالَى عَنْ سَيِّدِنا عليٍّ رضيَ اللهُ عنهُ أَنَّهُ قالَ „إِنَّ أَحَدَكُمْ لَنْ يَخْلُصَ الإِيمانُ إلَى قَلْبِهِ حَتَّى يَسْتَيْقِنَ يَقِينًا غَيْرَ شَكٍّ أَنَّ مَا أَصَابَهُ لَمْ يَكُنْ لِيُخْطِئَهُ وَمَا أَخْطَأَهُ لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ، وَيُقِرَّ بِالقَدَرِ كُلِّهِ“ اﻫ.

اللهُمَّ احْفَظْ لَنَا دِينَنَا الّذِى هُوَ عِصْمَةُ أَمْرِنَا وَاهْدِنَا وَسَدِّدْنَا وَاخْتِمْ لَنَا بِالصَّالِحَاتِ أَعْمَالَنَا. هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ العَظِيمَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبةُ الثانيةُ

اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهم بِجاهِ نَبِيِّكَ محمَّدٍ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّارُ اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهم استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة القمر/47 ـ 49.[1]

سورة التكوير/29.[2]

سورة يوسف/21.[3]

سورة السجدة/13.[4]

Türkisch

Cuma Hutbesi

KADERE İMAN

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatte bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Hadis hafızı Ebu Nuaym “Tarîhu Esbehân” adlı kitabında Ebu Hureyre’nin radiyallâhu anhu şöyle dediğini rivayet eder: “Kureyş müşrikleri Rasûlullâh’ın ﷺ yanına gelerek onunla kader konusunda tartıştılar ve bunun üzerine şu ayetler inmiştir:

Manası: Doğrusu suçlular sapıklık ve ahirette cehennemin içindedirler. O gün yüzüstü ateşe sürüklendiklerinde „Cehennemin elemini tadın!“ denir. Biz, her şeyi bir kadere göre yarattık. (el-Kamer suresi, 47.- 49. ayet-i kerimeler)

Müslüman kardeşlerim! Kadere iman etmek, Müslümanların inancının temelinden olan bir husustur. İmam Muslim, Rasûlullâh Muḥammed ﷺ iman hakkında sorulduğunda onun şöyle buyurduğunu rivayet eder:

Manası: İman; Allâh’a, O’nun meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, kıyamet gününe, kadere ve hayır ile şerrin Allâh’ın takdiri ile meydana geldiğine iman etmendir.

„وتؤمن بِالْقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ“ (ve tu’mine bil-kaderi hayrihi ve şerrihi) sözünün manası; hayır veya şerden olup meydana gelen her şeyin Allâh’ın ezeli takdiri ile olduğuna iman etmendir. Kulların yaptıkları hayırlı ameller ve aynı şekilde işledikleri günahlar Allâh’ın yaratması ve var etmesiyledir. Ancak bu, Allâh‘ın meydana gelen kötülüklere razı olduğu manasına gelmez. Ayrıca Allâh’ın günahları emrettiği anlamını da taşımaz. Kulun hayırlı amelleri Allâh’ın takdiri ve rızasıyladır ve Allâh, o amelleri sever. Fakat kulun kötü amelleri, Allâh’ın takdiriyle olsa da Allâh, kötü amellerden razı değildir ve kötü amelleri sevmez. Selef imamlarından olan İmam Ebu Hanife radiyallâhu anhu şöyle demiştir: „Bütün hayırlı ameller Allâh’ın takdiri, mahabbeti (sevgisi), rızası, ilmi, dilemesi ve yaratması ile meydana gelir. Günahların hepsi O’nun ilmi, yaratması, takdiri, dilemesi ile meydana gelir, fakat Allâh‘ın mahabbeti, rızası ve emri ile değildir.“ Değerli Müslümanlar! Allâh’ın emri ile Allâh’ın dilemesi arasında fark vardır. Allâh, küfür ve günah işlemeyi emretmez lakin kâfirin küfrünün ve günahkârın günahının Allâh’ın dilemesi dışında meydana gelmesi mümkün değildir. Eğer yüce Rabbimizin var olmasını dilemediği bir husus var olsaydı o zaman Allâh aciz olurdu ki acizlik her şeye gücü yeten, yüce Allâh hakkında imkânsızdır. Allâh dilediği her şeyi gerçekleştirmeye kadirdir.

İman, hayırlı ameller, İslam dairesinden çıkaran ve diğer günahların hepsi Allâh’ın dilemesi ve takdiri ile meydana gelir. Eğer Allâh günahkârın günahını, kâfirin imansızlığını, mü‘minin imanını, hayırlı ameller yapanın hayırlı amellerini dilemeseydi cennet ile cehennemi yaratmış olmazdı. Hiç kimsenin „Eğer günahlar Allâh’ın dilemesi ile oluyorsa o zaman Allâh günahlar işleyenleri nasıl azaplandırır?“ demeye hakkı yoktur. Allâh neyi neden yarattı diye sorulmaz! Allâh yaptığından dolayı sorgulanamaz! Bilakis Allâh’ın günahkârı azaplandırması adaleti iledir ve zulüm değildir. Allâh’ın emirlerine uyanları mükâfatlandırması ise fazlı iledir ve üzerine farz değildir. Zira zulüm kendisine emredecek ve yasaklayacak birisi olan hakkında mümkündür ve Allâh’a bir hususu emredecek veya yasaklayacak hiç kimse yoktur. Allâh her şeyin Yaratıcısı ve Mâlikidir ve O, mülkü ile dilediğini yapar. Ebu Davud ve başkalarının kaydettikleri Zeyd bin Sabit yoluyla gelen rivayete göre Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

Manası: Şüphesiz ki Allâh yeryüzünde ve göklerde bulunan herkesi azaplandıracak olsaydı, onlara zulmetmesi söz konusu olmaksızın onları azaplandırmış olurdu. Eğer onlara rahmet buyuracak olsaydı, elbetteki O’nun rahmeti onlar için öz amellerinden daha hayırlı olurdu. Eğer kadere ve sana isabet edecek bir şeyi atlatamayacağına ve sana isabet etmeyecek bir şeyi yakalayamayacağına iman etmezsen, Allâh rızası için Uḥud dağı kadar altın bağışlayacak olsan, Allâh bu amelini kabul etmez. Ve buna ters düşen bir inanç üzerinde ölürsen cehenneme girersin.

Değerli Müslümanlar, böylece varlığa giren her şey Allâh’ın dilemesi ve ilmi ile meydana gelmiştir. Bu âlemde Allâh’ın dilemesi dışında hiçbir şey var olmaz. Allâh’ın kulu için ezelde dilediği husus mutlaka gerçekleşir ve Allâh’ın dilemiş olduğu şeyin gerçekleşmesini kimse engelleyemez. Ebu Davud „Sünen“inde Rasûlullâh’ın bir kızına şu ibareyi öğrettiğini rivayet eder:

مَا شَاءَ اللهُ كانَ ومَا لَمْ يَشَأْ لَمْ يَكُنْ

Manası: Allâh’ın dilediği olur ve dilemediği olmaz.

Allâh’ın dilemesi başlangıçsızdır ve değişmez. Allâh, başlangıçsız dilemesi ile neyin var olmasını dilediyse o mutlaka onun için belirlenen vakitte var olur. Allâh neyin var olmasını dilemediyse o kesinlikle var olmaz. Ancak -değerli Müslümanlar- hakikat, Cebriye fırkasının iddia ettiği gibi değildir. Onlar geçmişte ortaya çıkan ve sonra tükenmiş olan bir fırkadır. Onların batıl inançlarına göre kulun hiçbir iradesi yoktur. Bunlar kulun havada uçuşan bir tüy gibi hiç bir iradesi olmadığını iddia ediyorlardı. Böyle bir inanç dini yalanlamaktadır. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٩﴾

Manası: Âlemlerin Rabbi olan Allâh dilemedikçe siz dileyemezsiniz. (Et-Tekvîr suresi, 29. ayet)

Allâh-u Teâlâ bu ayet-i kerime’de kulun iradesi olduğunu fakat kulun iradesinin Allâh’ın iradesi altında olduğunu bildirmektedir, yani kulun iradesi Allâh’ın iradesine galip değildir. Bundan anlaşıldığına göre gerçek, kaderiye fırkasının iddia ettiği gibi değildir. Kaderiye fırkası geçmişte kendisini Müslümanlardan sayan bir fırkadır. Lakin onlar Müslümanlardan değillerdir. Bu bozuk fırkadan olan insanlar Allâh’ın bütün kullar için hayrı dilediğini ancak bazı kulların Allâh’ın dilemesini mağlup edip günah işlediklerini söylerler. Bu tür insanlar, Allâh’ı bu fasit iddialarıyla aciz kılıyorlar. Allâh bizleri itikat bozukluğundan korusun. Kulun muhakkak ki Allâh’ın dilemesi altında olan bir dilemesi ve seçeneği vardır. Allâh’ın var olmasını dilemediği bir şeyi yapmaya kulların gücü yetmez ve şu ayet-i kerime buna işaret eder:

﴿وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٩﴾

Manası: Âlemlerin Rabbi olan Allâh dilemedikçe siz dileyemezsiniz. (Et-Tekvîr suresi, 29. ayet)

Dolayısıyla bu ayet-i kerime, Cebriye ve Kaderiye fırkalarının bozukluklarını kanıtlar. Cebriye fırkasının bozuk inançlarına göre; kulun hâşâ hiç bir iradesi ve seçeneği yoktur. Kaderiye fırkasının bozuk itikadına göre ise Allâh, hâşâ bütün kulları için -hatta firavun ve İblis dahi- imanı ve takvayı dilemiştir fakat kâfirler, Allâh’ın dilemesini kırıp hâşâ Allâh’ı yenik düşürürler. Böylece bunlar Allâh’ı mağlup kıldılar hâlbuki Allâh hiç kimseye yenik düşmez. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَٱللَّهُ غَالِبٌ عَلَىٰٓ أَمۡرِهِ﴾

Manası: Allâh dilediğini yerine getirmeye kâdirdir. (Yûsuf suresi, 21. ayet)

Ve yüce Rabbimiz şöyle buyurmaktadır:

Manası: Eğer dileseydik herkesi hidayetine erdirirdik. Lakin ezelde cehennemi insanlar ve cinlerle dolduracağımı diledim. (Es-Secdeh suresi, 13. ayet)

Allâh’ın Rasûlü, Kaderiye fırkası ortaya çıkmadan önce onlardan haber etmiştir ve uyarmıştır. Onların Müslüman olmadıklarını açıklamıştır. İmam Beyhaki „el-Kader“ adlı kitabında ve başka âlimler, Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir:

صِنْفَانِ مِنْ أُمَّتِي لَيْسَ لَهُمَا نَصِيبٌ فِي الإِسلامِ القَدَرِيَّةُ وَالْمُرْجِئَةُ

Manası: Ümmetimde iki sınıf vardır ki onların İslam’dan bir nasipleri yoktur. Bunlar Kaderiye ve Mürci’e fırkalarıdır.

Ebu Davud’un „Sünen“indeki rivayetine göre Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

القَدَرِيَّةُ مَجُوسُ هَذِهِ الأُمَّةِ

Manası: Kaderiye fırkası bu ümmetin mecusileridirler. Ve bu hadisin bir başka rivayetinde şöyle geçmektedir:

لِكُلِّ أُمَّةٍ مَجُوسٌ وَمَجُوسُ هذِهِ الأُمَّةِ الّذِينَ يَقُولُونَ لَا قَدرَ

Manası: Her ümmetin mecusisi vardı ve benim ümmetimin mecusileri kaderi inkâr edenlerdir.

Dolayısıyla Kaderiye ve onları takip eden Mutezile mensuplarının Müslüman olmadıkları hususunda şüphe etmek caiz değildir. Onların inancından uyarmak ise farzdır. İmam Nevevî „Ravdatut–Tâlibîn“ isimli eserinin riddet bölümünde, Allâh’ın dilemediği bir şeyi yaptığını iddia eden kimsenin kâfir olduğunu söyler.

İmam Beyhaki -Allâh ona merhamet etsin- Efendimiz Ali’nin –radiyallâhu anhu- şöyle buyurduğunu rivayet eder:

إِنَّ أَحَدَكُمْ لَنْ يَخْلُصَ الإِيمانُ إلَى قَلْبِهِ حَتَّى يَسْتَيْقِنَ يَقِينًا غَيْرَ شَكٍّ أَنَّ مَا أَصَابَهُ لَمْ يَكُنْ لِيُخْطِئَهُ وَمَا أَخْطَأَهُ لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ، وَيُقِرَّ بِالقَدَرِ كُلِّهِ اﻫ

“İnsana isabet edecek bir şeyi insan atlatamayacağına ve ona isabet etmeyecek bir şeyi yakalamayacağına ve aynı şekilde her şeyin Allâh’ın takdiriyle olduğuna şeksiz şüphesiz inanmayan kişinin imanı sahih değildir.”

Allâh’ım dinimizi koru, bizi hidayete erdir ve sonumuzu hayırlı eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Die Teilwaschung 27.01.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Teilwaschung

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 222:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلتَّوَّٰبِينَ وَيُحِبُّ ٱلۡمُتَطَهِّرِينَ ٢٢٢﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh liebt die Reumütigen und liebt diejenigen, die sich rein halten.

Brüder im Islam, wahrlich ist der Gesandte Gottes der Gesandte der Rechtleitung, seine Handlungen die Handlungen der Richtigkeit und seine Biographie sowie seine Handlungen und Ausführungen der guten Taten voller großartiger, wertvoller und – für die Religion des Muslims – nützlicher Lehren. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 21 der Sûrah al-´Ahzâb:

Bruder im Islam, fragtest du dich mal, als du die Teilwaschung vollzogst, wie das beste Geschöpf, Muhammad ﷺ, die Teilwaschung vollzog und diese gute Tat ausführte?

Anas Ibn Mâlik sagte, dass der Gesandte Gottes die Teilwaschung mit einem Mudd Wasser vollzog. Ein Mudd ist die Füllmenge von zwei aneinandergehaltenen mittelgroßen Händen. Unser Prophet war somit nicht verschwenderisch, sondern benutzte nur so viel Wasser, wie er tatsächlich für die Teilwaschung benötigte. Sogar verwehrte er uns die Wasserverschwendung während der Teilwaschung, selbst wenn es das Wasser eines Flusses sein sollte, wie Ibn Mâdjah dieses überlieferte.

Auf welche Art und Weise unser Prophet die Teilwaschung vollzog, überlieferte Imâm al-Bukhâriyy. Er überlieferte über Humrân, dass der Gefährte ^Uthmân nach Wasser für die Teilwaschung verlangte. ^Uthmân wusch daraufhin seine beiden Hände dreimal, spülte dann seinen Mund dreimal und führte an seiner Nase jeweils dreimal al-Istinschâq und al-Istinthâr aus. Al-Istinschâq ist das Einführen des Wassers in die Nase und al-Istinthâr ist das Herausspülen des Nasenschleims und Anderes aus der Nase. Der Gefährte ^Uthmân wusch daraufhin sein Gesicht dreimal.

Brüder im Islam, die Maße des Gesichts sind in der Länge vom üblichen Haaransatz bis zur Kinnspitze und in der Breite von Ohr zu Ohr und es ist notwendig, dass das Waschen einschließlich Haar und Haut geschieht. Es ist für die Gültigkeit ausreichend, jeweils nur einmal zu waschen, jedoch ist das dreimalige Waschen empfohlen (Sunnah). ^Uthmân wusch anschließend seinen rechten Arm, von den Fingerspitzen bis einschließlich dem Ellenbogen dreimal und führte danach am linken Arm dasselbe aus, weil es empfohlen (Sunnah) ist, die rechte Seite der linken vorzuziehen. Er streifte dann seinen Kopf ab, weil das Abstreifen eines Kopfteils – selbst nur ein Haar aus dem Kopfbereich – zu den Hauptbestandteilen der Teilwaschung gehört. Empfohlen (Sunnah) hierbei ist jedoch das Abstreifen des gesamten Kopfes, wie es über den Gesandten Gottes Muhammad ﷺ überliefert wurde. Es ist empfohlen (Sunnah), nach dem Abstreifen des Kopfes die Ohren zu wischen, jedoch nicht mit demselben Wasser, das man zum Abstreifen des Kopfes bereits benutzte. Der Gefährte ^Uthmân wusch anschließend dreimal seinen rechten Fuß einschließlich der Knöchel, welche die beiden vorspringenden Knochen an beiden Seiten des Fußes sind. Dabei wäscht man auch zwischen den Zehen und was sich auf dem Fuß an Haaren und Sonstigem befindet, wie z.B. eine Warze. Danach führte er am linken Fuß dasselbe aus und er zog die rechte Seite der linken Seite vor, weil Abû Hurayrah sagte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إِذَا تَوَضَّأْتُمْ فَابْدَءُوا بِمَيامِنِكُمْ

Die Bedeutung lautet: „Wenn ihr die Teilwaschung vollzieht, dann beginnt mit rechts.“ Überliefert von an-Nasâ´iyy.

Er wusch seinen Fuß dreimal wegen der Empfehlung (Sunnah), obwohl einmaliges Waschen ausreichend ist. Anschließend sagte der Gefährte ^Uthmân: „Ich sah den Gesandten Gottes, wie er die Teilwaschung so ähnlich wie diese meine Teilwaschung vollzog.“ Auf diese Weise vollzog der Gesandte Gottes die Teilwaschung und wohl demjenigen, der den Propheten ﷺ nachahmt.

Es wurde über den Gefährten ^Umar ein Hadîth überliefert, in dem der Gesandte Gottes sagte:

„مَنْ تَوَضَّأَ فَأَحْسَنَ الوُضوءَ ثمَّ قالَ أَشْهَدُ أَنْ لا إِلهَ إِلا اللهُ وحدَهُ لا شَريكَ لهُ وأشهَدُ أنَّ محمدًا عبدُهُ ورسولُهُ اللهُمَّ اجْعَلْنِي مِنَ التَّوَّابِينَ وَاجْعَلْنِي مِنَ الْمُتَطَهِّرِينَ فُتِحَتْ لَهُ ثَمانِيةُ أَبوابِ الجنَّةِ يدخُلُ مِنْ أَيِّهَا شَاءَ“

Die Bedeutung lautet: Die Person, die die Teilwaschung vollkommen vollzieht und anschließend sagt ‚Aschhadu ´Allâ ´Ilâha ´Illa l-Lâhu Wahdahû Lâ Scharîka Lah, Wa ´Aschhadu Anna Muhammadan ^Abduhû Wa Rasûluh, Allâhumma Dj^alnî Mina t-Tawwâbîna Wa Dj^alnî Mina l-Mutatahhirîn‘, dieser werden alle acht Tore des Paradieses geöffnet und sie tritt durch welches sie möchte ein.“

In einem anderen Hadîth sagte der Prophet Muhammad ﷺ:

مَنْ تَوَضَّأَ كمَا أُمِرَ وَصَلَّى كما أُمرَ غَفَرَ اللهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ

Die Bedeutung lautet: Demjenigen, der wie ihm befohlen wurde, die Teilwaschung vollzieht und das Gebet verrichtet, dem vergibt Allâh seine begangenen kleinen Sünden.

Wohl demjenigen, der gut darin ist, dem besten Geschöpf – Prophet Muhammad ﷺ – nachzuahmen.

O Allâh, lass uns von den Reumütigen sein und denjenigen, die sich rein halten und von den Besten, die den Propheten nachahmen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Und wisset, dass Imâm Muslim überlieferte, dass der Gesandte Gottes sagte:

الطُّهورُ شَطْرُ الإِيمانِ

Die Bedeutung lautet: Die Reinheit hat im Islam einen hohen Stellenwert.

Der vollkommene Muslim vollzieht die Teilwaschung so, wie es ihm Allâh befahl und führt somit die Hauptbestandteile aus, erfüllt die Voraussetzungen und unterlässt die ungültig machenden Handlungen, damit die Tat Gültigkeit hat. Und damit er dafür die volle Belohnung erhält, führt er auch das Empfohlene (Sunnah) der Teilwaschung aus. Die Voraussetzung ist notwendig für die Gültigkeit der Teilwaschung, jedoch kein Bestandteil dessen. Dazu gehört, dass das Wasser rein und reinigend sein muss und dass sich auf dem zu waschenden Körperteil kein Hindernis befindet, welches das Wasser am Erreichen des Körperteils hindern würde, wie das klebrige Fett auf der Haut und der Nagellack, den einige Frauen auf ihre Nägel auftragen. Was die Hauptbestandteile der Teilwaschung betrifft, so sind sie sechs: Die Absicht, die Teilwaschung zu vollziehen oder eine ähnliche Absicht; das Waschen des gesamten Gesichts; das Waschen der Hände einschließlich der Unterarme und Ellenbogen; das Abstreifen eines Kopfteils; das Waschen der Füße einschließlich der Knöchel und die Einhaltung der Reihenfolge. Das Empfohlene (Sunnah) jedoch ist das zu den Hauptbestandteilen zusätzlich Ausgeführte, wie das dreimalige Ausführen, das Nichtverschwenden von Wasser und das Abstreifen des gesamten Kopfes.

Bitten wir Allâh darum, uns dabei erfolgreich sein zu lassen, die guten Taten so auszuführen, wie Allâh es liebt, damit wir am Tag des Jüngsten Gerichts zu den Geretteten gehören. An dem Tag, an dem Vermögen und Kind nicht nutzen werden, außer demjenigen, in dessen Herz sich kein Unglaube befindet.

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast, Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur‘ân:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الوضوءُ

إنَّ الحمدَ للهِ نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِينُهُ وَنَسْتَهْدِيهِ وَنَسْتَغْفِرُهُ وَنَعُوذُ باللهِ من شُرورِ أَنْفُسِنَا وَمِنْ سَيِّئاتِ أَعْمَالِنَا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلَا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَا هَادِيَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَن لا إلهَ إلّا اللهُ وحدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ سُبْحَانَهُ لَا يَحْوِيهِ مَكَانٌ لَيْسَ حَجْمًا وَلَا شَكْلًا جَلَّ رَبِّي عَنْ صِفَاتِ الأَجْسَامِ وَعَنْ أَنْ يَكُونَ كَالْمَخْلوقَاتِ، وأشهَدُ أنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللهِ نَبِيُّ الهُدَى وَمِصْبَاحُ الدُّجَى اللهمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلَى سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ وَعَلَى ءَالِه وَأَصْحَابِه الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرينَ.

أما بعدُ إخوةَ الإيمانِ أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ القَائِلِ في كِتَابِهِ الكَرِيمِ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلتَّوَّٰبِينَ وَيُحِبُّ ٱلۡمُتَطَهِّرِينَ٢٢٢﴾[1] الآية.

إخوةَ الإِيمانِ إِنَّ الرسولَ عليهِ الصلاةُ والسَّلامُ رَسُولُ الهُدَى وَفِعْلُهُ فِعْلُ الاسْتِقَامَةِ، وفي النَّظَرِ في سِيرَتِهِ صلى الله عليه وسلم وأَفْعَالِهِ وعِبادَتِهِ الدُّرُوسُ العَظِيمَةُ القَيِّمَةُ وَالْعِبَرُ النَّافِعَةُ لِدِينِ الْمُسْلِمِ قَالَ عَزَّ مِنْ قَائِلٍ ﴿لَّقَدۡ كَانَ لَكُمۡ فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسۡوَةٌ حَسَنَةٞ لِّمَن كَانَ يَرۡجُواْ ٱللَّهَ وَٱلۡيَوۡمَ ٱلۡأٓخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرٗا ٢١﴾[2].

أَخِي الْمُؤْمِن، هَلْ سَأَلْتَ نَفْسَكَ إذَا مَا قُمْتَ لِلْوُضُوءِ، كَيْفَ كَانَ يَتَوَضَّأُ خَيْرُ الخَلْقِ مُحَمَّدٌ صلى الله عليه وسلم وكَيْفَ كانَ الحَبِيبُ الْمُصْطَفَى يُؤَدِّي عِبَادَةَ الوُضُوءِ. فعَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رضيَ اللهُ عنهُ قَالَ كَانَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يَتَوَضَّأُ بِالْمُدِّ وَالْمُدُّ مِلْءُ الكَفَّيْنِ الْمُعْتَدِلَتَيْنِ، فَلَمْ يَكُنْ نَبِيُّنَا عليهِ الصلاةُ والسَّلامُ مُسْرِفًا إِنَّما كانَ يَسْتَعْمِلُ مِنَ الْمَاءِ مَا يَحْتَاجُهُ فَقَطْ لِوُضُوئِه صلى الله عليه وسلم بَلْ نَهَانَا عَنِ الإِسْرَافِ فِي الوُضُوءِ وَلَوْ عَلَى نَهرٍ جَارٍ كَمَا رَوَاهُ ابنُ مَاجَهْ.

أَمَّا عَنْ كَيْفِيَّةِ وُضُوءِ الْمُصْطَفَى صلى الله عليه وسلم فَهُوَ مَا رَوَاهُ البُخَارِيُّ وَمُسْلِمٌ عَنْ حُمْرَانَ أنَّ عُثْمَانَ دَعَا بَوَضُوءٍ، والوَضوءُ بِفَتْحِ الوَاوِ هُوَ الْمَاءُ الّذِي يُتَوَضَّأُ بِهِ، فَغَسَل عُثمانُ كَفَّيْهِ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ تَمَضْمَضَ وَاسْتَنْشَقَ وَاسْتَنْثَرَ، وَالاسْتِنْثَارُ هُوَ إِخْرَاجُ مَا فِي الأَنْفِ مِنْ مُخَاطٍ وَغَيْرِهِ، ثُمَّ غَسَلَ سَيِّدُنَا عُثْمَانُ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ وَجْهَهُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، وحدُّ الوجهِ أَحْبَابَنَا طُولًا مِنْ مَنَابِتِ شَعرِ الرَّأسِ غَالِبًا إلَى الذَّقَنِ وَهُوَ مُلْتَقَى اللَّحْيَيْنِ وَحَدُّهُ عَرْضًا مِنَ الأُذُنِ إلَى الأُذُنِ، وَالغَسْلُ لَا بُدَّ أَنْ يَعُمَّ الشَّعرَ والبَشَرَةَ في حَدِّ الوَجْهِ وَيَكْفِي لِصِحَّتِهِ غَسْلُهُ مَرَّةً وَاحِدَةً وَلكنِ السُّنَّةُ التَّثْلِيثُ، ثُمَّ غَسَلَ عُثمانُ يَدَهُ اليُمْنَى إِلَى الْمِرْفَقِ أَيْ مَعَ الْمِرْفَقِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ اليُسْرَى مِثْلَ ذَلِكَ لأَنَّ السُّنَّةَ أَنْ يُقَدِّمَ يَدَهُ الْيُمْنَى عَلَى يُسْرَاهُ، ثُمَّ مَسَحَ بِرَأْسِهِ لِأَنَّ مَسْحَ بَعْضِ الرَّأْسِ مِنْ أَرْكَانِ الوُضُوءِ وَلَوْ شَعرةً في حَدِّ الرَّأْسِ أَمَّا السُّنَّةُ فَهُوَ أَنْ يَمْسَحَ كُلَّ رَأْسِهِ كَمَا وَرَدَ عَنِ الرسولِ محمدٍ صلى الله عليه وسلم، وَبَعْدَ مَسْحِ الرَّأْسِ يُسَنُّ أَنْ يَمْسَحَ أُذُنَيْهِ كَمَا مَسَحَ الرَّسُولُ أُذُنَيْهِ بِمَاءٍ غَيْرِ الْمَاءِ الذِي مَسَحَ بِهِ رَأْسَهُ، ثُمَّ غَسَلَ عثمان رِجْلَهُ اليُمْنَى إِلَى الكَعْبَيْنِ أَيْ مَعَ غَسْلِ الكَعْبَيْنِ وَهُمَا العَظْمَانِ النَّاتِئَانِ مِنْ جَانِبَيِ القَدَمَيْنِ، وَيَغْسِلُ بَيْنَ الأَصَابِعِ وَمَا عَلَى رِجْلَيْهِ مِنْ شَعرٍ أَوْ قِطْعَةِ لَحْمٍ زَائِدَةٍ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ اليُسْرَى مِثْلَ ذَلِكَ وإنَّما قَدَّمَ اليُمْنَى علَى اليُسْرَى لِأَنَّ أَبَا هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عنهُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم „إِذا تَوَضَّأْتُمْ فَابْدَءُوا بِمَيَامِنِكُمْ“، أَخْرَجَهُ النَّسَائِيُّ وَغَسَلَ ثَلَاثًا لِأَجْلِ السُّنَّةِ وإِلَّا فَمَرَّةٌ وَاحِدَةٌ تَكْفِي، ثُمَّ قَالَ سَيِّدُنا عثمانُ رَأَيْتُ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم تَوَضَّأَ نَحْوَ وُضُوئِيْ هَذَا. فهكذا كانَ وُضُوءُ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَهَنِيئًا لِمَنِ اقْتَدَى بِرَسُولُ اللهِ صلّى الله عليه وسلم.

وَقَدْ وَرَدَ فِي الحَدِيثِ عَنْ عُمَرَ رضي الله عنه عن رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أنه قال“مَنْ تَوَضَّأَ فَأَحْسَنَ الْوُضُوءَ ثُمَّ قَالَ أَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إلا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنَ التَّوَّابِينَ وَاجْعَلْنِي مِنَ الْمُتَطَهِرِينَ فُتِحَتْ لَهُ ثَمَانِيَةُ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ يَدْخُلُ مِنْ أَيِّهَا شَاءَ“ وفي الحَديثِ الآخَرِ „مَنْ تَوَضَّأَ كَمَا أُمِرَ وَصَلَّى كمَا أُمِرَ غَفَرَ اللهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ“ أَيْ مِنَ الصَّغَائِرِ فَهَنِيئًا لِمَنْ أَحْسَنَ الاقْتِدَاءَ بِخَيْرِ الخَلْقِ عَلَيْهِ الصَّلاةُ والسَّلامُ.

اللهمَّ اجْعَلْنَا مِنَ التَّوَّابِينَ وَاجْعَلْنَا مِنَ الْمُتَطَهِّرينَ وَاجْعَلْنَا مِنْ خِيَارِ الْمُقْتَدِينَ بِسَيِّدِ الْمُرْسَلِينَ وَحَبِيبِ رَبِّ العالَمِينَ بِرَحْمَتِكَ وَكَرَمِكَ يَا أَكْرَمَ الأَكْرَمِينَ يا الله.

هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبة الثانية

إنَّ الحَمْدَ للهِ نَحْمَدُهُ ونستعينُه، وصَلَّى اللهُ علَّى مُحَمَّدٍ وَءالِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرينَ أَمَّا بَعْدُ عِبَادَ اللهِ؛ أُوصيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ وَاعْلَمُوا أَنَّ رَسُولَ اللهِ محمدًا صلى الله عليه وسلم قالَ „الطُّهُورُ شَطْرُ الإِيمانِ„[3]، والمسلِمُ الكَامِلُ يُؤَدِّي وُضُوءَهُ علَى مَا أَمَرَهُ اللهُ فَيَأْتِي بِالأَرْكَانِ والشُّروطِ وَيَجْتَنِبُ الْمُبْطِلَاتِ لِيَصِحَّ العَمَلُ، وَحَتَّى يَنَالَ الثَّوابَ كَامِلًا يَأْتِي بِسُنَنِ الوُضُوءِ، أمّا الشُّروطُ فَهِيَ مَا لَا بُدَّ مِنْهُ لِصِحَّةِ العَمَلِ لَكِنْ لَيْسَتْ جُزْءًا مِنْهُ كَأَنْ يَكُونَ الْمَاءُ طَاهِرًا مُطَهِّرًا وَأَنْ لَا يَكُونَ هُنَاكَ مَانِعٌ علَى أَعْضَاءِ الوُضُوءِ يَمْنَعُ مِنْ وُصُولِ الماءِ إلى العُضْو الْمَغْسُولِ كَالشَّحْمِ اللاصِقِ بِالجِلْدِ وَالْمَنَاكِيرِ الذِي تَضَعُه بَعْضُ النِّسَاءِ عَلَى أظْفَارِهِنَّ وأمَّا الأركانُ فَهِيَ ما كانَ جزءًا مِنَ العَمَلِ وَلَا يَصِحُّ العَمَلُ بِدُونِهِ وَأَرْكَانُ الوُضُوء سِتَّةٌ النِّيَّةُ أَيْ أَنْ يَقْصِدَ فِعْلَ الوُضُوء أَوْ نَحْوَ ذلكَ بِقَلْبِهِ وَغَسْلُ الوَجْهِ جَمِيعِهِ وَغَسْلُ اليَدَيْنِ معَ الْمِرْفَقَيْنِ وَمَسْحُ بَعْضِ الرَّأْسِ وَغَسْلُ الرِّجْلَيْنِ مَعَ الكَعْبَيْنِ والترتيبُ، أَمَّا السُّنَنُ فَهِيَ مَا كَانَ زِيَادَةً علَى الأَرْكَانِ كَالتَّثْلِيثِ وَعَدَمِ الإِسْرَافِ وَمَسْحِ كُلِّ الرَّأْسِ وَغَيْرِ ذَلِكَ. نَسْأَلُ اللهَ أَنْ يُيَسِّرَ لَنَا أَنْ نُؤَدِّيَ العِبادَاتِ علَى مَا يُحِبُّ وَيَرْضَى حتَّى نَكُونَ مِنَ النَّاجِينَ يَوْمَ القِيَامَةِ يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللهَ بِقَلْبٍ سَلِيم.

واعلَموا أنَّ اللهَ أمرَكُمْ بأمْرٍ عظيمٍ، أمرَكُمْ بالصلاةِ والسلامِ على نبيِّهِ الكريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾^[4] اللّـهُمَّ صَلّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلى ءالِ سيّدِنا محمَّدٍ كمَا صلّيتَ على سيّدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيّدِنا إبراهيم وبارِكْ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلى ءالِ سيّدِنا محمَّدٍ كمَا بارَكْتَ على سيّدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيّدِنا إبراهيمَ إنّكَ حميدٌ مجيدٌ. اللّـهُمَّ إنَّا دعَوْناكَ فاستجبْ لنا دعاءَنا فاغفرِ اللّـهُمَّ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا اللّـهُمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأمواتِ ربَّنا ءاتِنا في الدنيا حسَنةً وفي الآخِرَةِ حسنةً وقِنا عذابَ النارِ اللّـهُمَّ اجعلْنا هُداةً مُهتدينَ غيرَ ضالّينَ ولا مُضِلينَ اللّـهُمَّ استرْ عَوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا واكفِنا مَا أَهمَّنا وَقِنا شَرَّ ما نتخوَّفُ اللهم اجز الشيخ عبد الله الهرريّ رحمات الله عليه عنّا خيرًا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يأمرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذِي القربى وينهى عَنِ الفحشاءِ والمنكرِ والبَغي، يعظُكُمْ لعلَّكُمْ تذَكَّرون. وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] البقرة/ ءاية 222

[2] الأحزاب/ءاية 21

[3] رواه مسلم

^[4] سورة الأحزاب/56.

Türkisch

Cuma Hutbesi

Abdest

Muhakkak ki hamd Allâh’adır. Ona hamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur; O tektir, ortağı yoktur. Allâhu Subhânehu, mekânsız vardır; cisim değildir ve O’nun şekli yoktur. Rabbimiz cisimlerin ve yaratıkların sıfatlarından münezzehtir. Yine şehadet ederim ki Efendimiz Muhammed ﷺ O’nun kulu ve rasûlüdür. Allâh, onu âlemlere rahmet, yol gösterici, müjdeleyici ve uyarıcı olarak göndermiştir. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muhammed’e, âline, ashabına ve onlara doğruca tabi olanlara olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kadîr yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâhu Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلتَّوَّٰبِينَ وَيُحِبُّ ٱلۡمُتَطَهِّرِينَ ٢٢٢﴾

El-Bakarah Sûresi, 222. Âyet

Bu ayet-i kerime Allâh’ın, tevbe edenleri ve temizlenenleri sevdiğini bildiriyor.

Mümin kardeşlerim, Efendimiz Muhammed ﷺ Rasûlü’l-Hüdâ’dır. O’nun fiilleri istikametin fiilleridir. O’nun siyerine baktığınızda, hareketlerinde ve ibadetinde Müslümanın dini için yüce dersler ve faydalı öğütler görürsünüz. Allâhu Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

El-Ahzâb Sûresi, 21. Âyet

Bu ayet-i kerime, Allâh Rasûlü’nün ﷺ; Allâh’tan korkan, ahirette Allâh’tan mükafat bekleyen ve Allâh’ı çok zikredenler için güzel bir örnek olduğunu bildiriyor.

Ey Mü’min kardeşim, abdest almaya kalktığında hiç kendine, yaratıkların en hayırlısı olan Efendimiz Muhammed ﷺ nasıl abdest alırdı ve abdest alma ibadetini nasıl eda ederdi diye sordun mu? Enes bin Mâlik’ten rivayet edildiğine göre Rasûlullâh ﷺ bir müd su ile abdest alırdı. Bir Müd, mu’tedil iki avuç dolusu miktardır. Peygamber Efendimiz ﷺ müsrif değildi; abdest almak için sadece ihtiyacı kadar su kullanırdı. İbn-i Mâce’nin rivayet ettiği gibi, Rasûlullâh ﷺ akan bir nehirden dahi olsa abdest alırken suyu israf etmeyi nehyetmiştir.

İmam Buhari ve İmam Muslim, Humrân’dan Efendimiz Muhammed’in ﷺ nasıl abdest aldığını rivayet etmişlerdir. Seyyiduna Osman bin Affan (radiyallâhu anhu) abdest almak için su istedi ve üç defa ellerini yıkadı. Sonra mazmazada (ağzı çalkalamak), istinşakta ve istinsarda bulundu. İstinsar, sümük ve benzeri şeyleri burundan çıkarmaktır. Sonra Seyyiduna Osman (radiyallâhu anhu) üç kere yüzünü yıkadı. Yüzün sınırı ey sevgili kardeşlerim, insanların genelinin saç bitiminden çeneye kadardır. Çene ise, çene kemiklerinin birleşme yeridir. Genişlik olarak yüzün sınırı ise, bir kulaktan diğer kulağa kadardır. Yüzün sınırı içindeki kıllar ve cilt de mutlaka yıkanmalıdır. Abdestin sahih olması için yüzü bir kere yıkamak yeterlidir; lakin üç kere yıkamak sünnettir. Sonra Seyyiduna Osman (radiyallâhu anhu) üç kere dirseklerle beraber sağ kolunu yıkadı, sonra aynı şekilde sol kolunu yıkadı; çünkü sağ kolu sol koldan önce yıkamak sünnettir. Sonra başını meshetti; çünkü başın sınırı dahilindeki bir kısmı meshetmek abdestin rükünlerindendir; bir tek saç olsa dahi. Sünnet olanı ise, Rasûlullâh’tan ﷺ rivayet edildiği gibi başın tamamını meshetmektir. Başı meshettikten sonra, başın meshedildiği sudan başka bir su ile kulakları meshetmek de sünnettir. Sonra Seyyiduna Osman (radiyallâhu anhu) üç kere aşık kemikleri ile birlikte sağ ayağını yıkadı. Aşık kemikleri, ayağın üstünde olup her iki tarafta bulunan çıkıntılı kemiklerdir. Ayaklar yıkanırken parmakların arası ve ayakta bulunan kıllar veya et ben gibi fazlalıklar da yıkanır. Sonra Seyyiduna Osman (radiyallâhu anhu) aynı şekilde sol ayağını da yıkadı. Zira sağ taraf sol taraftan önce yıkanır. Ebu Hureyre (radiyallâhu ahnu), Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğunu söylemiştir:

„إِذَا تَوَضَّأْتُمْ فَابْدَءُوا بِمَيامِنِكُمْ“

En-Nesâî rivayet etmiştir.

Manası: Abdest aldığınız zaman, sağınızdan başlayın!

Ayakların üç kere yıkanması, sünnet olduğu içindir; aksi takdirde bir defa yıkamak da yeterlidir. Sonra Seyyiduna Osman (radiyallâhu anhu) şunu söylemiştir: „Rasûlullâh’ın ﷺ benim aldığım bu abdest gibi abdest aldığını gördüm.“

İşte Rasûlullâh ﷺ böyle abdest alırdı. Allâh Rasûlü’ne uyanlara müjdeler olsun!

Seyyiduna Ömer’den (radiyallâhu anhu) rivayet edilen bir hadis-i şerifte Peygamber Efendimiz ﷺ şöyle buyuruyor:

Manası: „Kim abdest alır ve bunu güzel bir şekilde yapar, sonra da “Eşhedu ellâ ilâhe illallâhu vahdehu lâ şerîke lehu ve eşhedu enne Muhammeden abduhu ve rasûluh, Allâhummecalnî minet-tevvâbîne vecalnî minel-mutatahhirîn.’’ derse cennetin sekiz kapısı kendisine açılır ve istediği kapıdan girer.“

Başka bir hadis-i şerifte de Allâh Rasûlü ﷺ şöyle buyuruyor:

„مَنْ تَوَضَّأَ كمَا أُمِرَ وَصَلَّى كما أُمرَ غَفَرَ اللهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ“

Manası: „Kim emredildiği gibi abdest alır ve emredildiği gibi namaz kılarsa, önceden yapmış olduğu (küçük) günahlarını Allâh affeder.“

Yaratıkların en hayırlısına güzel bir şekilde uyanlara ne mutlu!

Allâh’ım, bizleri, tevbe eden ve temizlenen kullarından eyle! Bizleri, Efendimiz Muhammed’e ﷺ güzel bir şekilde uyan kullardan kıl!

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Allâh’a hamdeder ve O’ndan yardım dileriz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muhammed’e, âline, ashabına ve onlara doğruca tabi olanlara olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh Rasûlü ﷺ şöyle buyuruyor:

„الطُّهورُ شَطْرُ الإِيمانِ“

İmam Muslim rivayet etmiştir.

Bu hadis-i şerif, temizliğin İslâm dininde çok önemli bir yeri olduğunu bildiriyor.

Kamil Müslüman, emredildiği şekilde abdest alır; rükünleri ile şartlarını yerine getirir ve amelin sıhhatini bozacak şeylerden kaçınır. Tam olarak sevaba nail olabilmek için de abdestin sünnetlerini yerine getirir. Abdestin şartları, amelin sahih için mutlaka gereklidir; lakin onlar abdestin birer parçası değildirler. Abdestin şartlarından bazıları şunlardır: Suyun temiz ve temizleyici olması ve abdest alınırken yıkanacak olan yere tırnak ojesi gibi suyun ulaşmasını engelleyecek bir engelin olmaması. Rükünler ise abdestin birer parçasıdırlar; onlar olmadan amel sahih olmaz. Abdestin rükünleri altı tanedir: Niyet: Abdestin fiiline niyet etmek veya benzeri bir şekilde başka bir niyette bulunmak, yüzün tamamını yıkamak, kolları dirseklerle birlikte yıkamak, başın bir kısmını meshetmek, ayakları aşık kemikleri ile birlikte yıkamak ve bu şekildeki sıraya riayet etmek. Abdestin sünnetleri ise, örneğin suyu israf etmemek ve başın tamamını meshetmektir ve uzuvları üç kere yıkamak gibi rükünlerden hariç olarak yapılan şeylerdir.

Allâh’tan niyaz ederiz ki, ibadetlerimizi O’nun seveceği ve razı olacağı şekilde eda etmeyi bizlere nasip eylesin, böylece Kıyamet gününde kurtulanlardan olalım.

Bilin ki, Allâh sizlere yüce bir emirle emrediyor. Allâh sizlere Rasûlüne salât ve selâm getirmenizi emrediyor.

Allâhu Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

Die eindeutigen und mehrdeutigen Âyât 20.01.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die eindeutigen und mehrdeutigen Âyât

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Ali ^Imrân, Âyah 7:

﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ٱبۡتِغَآءَ ٱلۡفِتۡنَةِ وَٱبۡتِغَآءَ تَأۡوِيلِهِۦۖ وَمَا يَعۡلَمُ تَأۡوِيلَهُۥٓ إِلَّا ٱللَّهُۗ وَٱلرَّٰسِخُونَ فِي ٱلۡعِلۡمِ يَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِۦ كُلّٞ مِّنۡ عِندِ رَبِّنَاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ ٧﴾

Die Bedeutung lautet: Er (Allâh) ist Derjenige, Der dir (o Muhammad) den Qur´ân offenbart. Darin befinden sich eindeutige Âyât, welche die grundlegenden Âyât des Qur´ân sind, und mehrdeutige Âyât. Diejenigen, in deren Herzen sich Neigung zur Abweichung vom richtigen Glauben befindet, halten sich an die Bedeutung der Mehrdeutung, die ihren Abweichungen entspricht, um den Menschen in ihrer Religion zu schaden und um den Qur´ân gemäß ihren Neigungen zu interpretieren. Niemand kennt die wahre Bedeutung der Âyât außer Allâh und diejenigen, die über tiefgreifendes und fundiertes Wissen in der Religion verfügen, sie sagen: Wir glauben an den Qur´ân, alles – sowohl die eindeutigen als auch die mehrdeutigen Âyât – wurde von Allâh offenbart. Und nur diejenigen lassen sich ermahnen, die gescheit sind.

Brüder im Islam, aus dem Qur´ân geht hervor, dass es darin Âyât gibt, die eindeutig sind und weitere Âyât gibt, die mehrdeutig sind. Die eindeutigen Âyât haben deutliche Bedeutungen, denn gemäß der Sprache hat die eindeutige Âyah nur eine einzige Bedeutung, wie z.B. die Âyah 4 aus der Sûrah al-´Ikhlâs:

﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾

Die Bedeutung lautet: Und Ihm (Allâh) ist nichts und niemand ähnlich.

Dazu gehört auch die Âyah 11 aus der Sûrah asch-Schûrâ:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ähnelt nichts und niemandem.

Allâh, der Erhabene, beschrieb die eindeutigen Âyât als die grundlegenden Âyât, weil sie die Grundlagen für die Erläuterungen der mehrdeutigen Âyât sind und die meisten Âyât sind grundlegend.

Die mehrdeutigen Âyât haben keine deutliche Bedeutung und gemäß der arabischen Sprache gibt es mehrere Bedeutungen für die Worte dieser Âyât, sodass man für die Erkenntnis der richtigen Bedeutung auf die Gelehrten angewiesen ist, die das Wissen über die Religionsgrundlagen, deren Bedeutungen sowie über die arabische Sprache haben. Diese Menschen haben Wissen über die Bedeutung dieser Âyât, denn nicht jeder, der den Qur´ân liest, hat die Erlaubnis, diesen zu interpretieren. Zu diesen Âyât gehört die Âyah 5 der Sûrah Tâhâ:

﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾

Die Bedeutung lautet: Der Thron unterliegt der Allmacht Gottes, und Allâh bewahrt ihn vor dem Herabstürzen.

Das arabische Wort „اسْتَوَى“ (Istawâ) in dieser Âyah hat aber gemäß der arabischen Sprache 15 Bedeutungen, sodass man auf die Gelehrten angewiesen gewesen ist, um die tatsächliche Bedeutung der Âyah zu erkennen.

Brüder im Islam, Ahlu s-Sunnah befolgen zwei richtige Methoden zur Interpretation der mehrdeutigen Âyât. Die meisten der Ahlu s-Salaf – die Muslime der ersten drei Jahrhunderte – gaben den mehrdeutigen Âyât eine allgemeine Bedeutung, die den eindeutigen Âyât entspricht, indem sie an die Âyah glauben sowie daran glauben, dass sie eine Bedeutung hat, die zu Allâh und Seiner Erhabenheit passt, ohne eine bestimmte Bedeutung zu bestimmen und ohne ihr die am ehesten assoziierte Bedeutung des Wortes zu geben.

Wenn diese Muslime die Âyâh ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ hören, dann erklären sie sie entsprechend der eindeutigen Âyah ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ und wissen, dass das Niederlassen und Sitzen, das einige Menschen am ehesten mit dem Wort „اسْتَوَى“ (Istawâ) assoziieren, nicht die wahre Bedeutung in dieser Âyah sein kann, weil dies zu den Eigenschaften der Geschöpfe gehört und der zuvor genannten eindeutigen Âyah ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ widerspricht.

Diese Muslime haben diese Âyah somit im Allgemeinen interpretiert und sagten, dass das Wort „اسْتَوَى“ (Istawâ) darin eine für Allâh passende Bedeutung und weder die Bedeutung des Sitzens, Niederlassens noch die Bedeutung irgendeiner Eigenschaft der Geschöpfe hat. So sagte der Imâm asch-Schâfi^iyy: „Ich glaube an den Qur´ân mit der Bedeutung, die Allâh ihm gab und glaube an die Aussagen des Propheten mit der Bedeutung, die der Prophet meinte.“ D. h. nicht mit der Bedeutung, die dem Menschen einfallen könnte an Körper und anderen Eigenschaften, die hinsichtlich Gott verstandesgemäß unmöglich sind.

Die zweite Methode ist die der Khalaf – die Muslime, die nach Ahlu s-Salaf kamen. Sie detaillieren in der Interpretation und der Bestimmung der Bedeutung gemäß der arabischen Sprache; und wie Ahlu s-Salaf erläutern auch sie die mehrdeutigen Âyât nicht dem Anschein ihrer Worte nach. Ahlu s-Salaf und al-Khalaf sind sich einig darin, die mehrdeutigen Âyât nicht dem Anschein nach zu erklären. Hinsichtlich der soeben erwähnten Âyah ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ sagten die meisten der Ahlu s-Salaf, dass das auf Allâh bezogene Wort „اسْتَوَى“ (Istawâ) ohne wie ist, d. h. eine Bedeutung hat, die für Allâh und Seine Erhabenheit passend ist und keine Bedeutung hat, die auf die Eigenschaften der Geschöpfe deutet, wie das Sitzen, das Niederlassen oder an einem hohen Ort zu sein. Diejenigen aber, die die zweite Methode befolgen, sagten, dass das Wort „اسْتَوَى“ (Istawâ) in dieser Âyah Herrschaft und Schutz bedeutet, weil dies zu den Bedeutungen des Wortes „اسْتَوَى“ (Istawâ) in der arabischen Sprache gehört und weil diese Bedeutungen der eindeutigen Âyah ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ entsprechen. Diese Bedeutung entspricht auch der Âyah 16 aus der Sûrah al-´An^âm:

﴿وَهُوَ ٱلۡقَاهِرُ فَوۡقَ عِبَادِهِ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh hat die Macht über alle Seine Diener.

Einige derer, die vom Glauben der Muslime abgewichen sind, sagen, dass die Interpretation (at-Ta´wîl) verboten wäre und dass Ahlu s-Salaf dies nicht angewandt hätten, was aber eine erlogene und widerlegte Behauptung ist. Denn sowohl in „Sahîh Muslim“ als auch in „Sahîh al-Bukhâriyy“ wurde überliefert, dass Ibn ^Abbâs Wasser zur Teilwaschung für den Gesandten Gottes ﷺ vorbereitete. Danach fragte der Gesandte Gottes ﷺ sinngemäß: „Wer hat dies getan.“ Ibn ^Abbâs sagte: „Ich, o Gesandter Gottes.“ Darauf sagte der Gesandte ﷺ:

اللهُمَّ فَقِّهْهُ في الدِّينِ وَعَلِّمْهُ التَّأْوِيل

Die Bedeutung lautet: O Allâh, lass ihn wissend in der Religion sein und lehre ihm die Qur´ân-Interpretation (at-Ta´wîl).

Wenn die Interpretation (at-Ta´wîl) verboten wäre, hätte der Prophet ﷺ etwa dieses Bittgebet aufgesagt!?

Das Verbieten des Interpretierens würde sogar dazu führen, dass die Âyât des Qur´ân einander widersprechen würden. Ein Beispiel hierfür sind die Âyah 4 aus der Sûrah al-Hadîd ﴿وَهُوَ مَعَكُمۡ أَيۡنَ مَا كُنتُمۡ﴾ und die Âyah ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾. Die Person, die diese Âyât dem Anschein nach erklärt, würde über die erste Âyah glauben, dass Allâh Selbst mit jedem Einzelnen wäre oder dass Allâh an jedem Ort wäre; und würde über die zweite Âyah glauben, dass Allâh auf dem Thron sitzen würde. Darin befindet sich ein Widerspruch, denn das eine würde bedeuten, dass Allâh in oberer Richtung auf dem Thron wäre und das andere wiederum, dass Allâh Selbst mit jedem Einzelnen an jedem Ort wäre und dazu gehört auch die untere Richtung, d. h. die Erde. Der Qur´ân aber ist vor jeglichem Widerspruch bewahrt, denn Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Nisâ´, Âyah 82:

﴿أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ ٱلۡقُرۡءَانَۚ وَلَوۡ كَانَ مِنۡ عِندِ غَيۡرِ ٱللَّهِ لَوَجَدُواْ فِيهِ ٱخۡتِلَٰفٗا كَثِيرٗا ٨٢﴾

Die Bedeutung lautet: Wäre der Qur´ân nicht von Allâh offenbart worden – wie die Nichtgläubigen behaupteten – dann würde er viele Widersprüche beinhalten.

Wenn die Person aber die beiden zuvor erwähnten Âyât entsprechend der Âyah ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ (bedeutet: Allâh ähnelt nichts und niemandem) erklärt und „اسْتَوَى“ als Herrschaft interpretiert oder sagt, dass das eine Bedeutung hat, die für Allâh passend ist und dabei Allâh als erhaben über Ort, Sitzen und Niederlassen erklärt; sowie die Âyah ﴿وَهُوَ مَعَكُمۡ أَيۡنَ مَا كُنتُمۡ﴾ so interpretiert, dass Allâh allwissend über uns ist, dann schützt sie sich damit, Falsches darüber zu glauben, weil ihr Glaube somit der Âyah ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ entspricht.

Diejenigen, die das Interpretieren verbieten, was etwa sagen sie über die Âyah 99 aus der Sûrah as–Sâffât als Bericht über den Propheten Ibrâhîm, dass er sagte:

﴿إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهۡدِينِ ٩٩﴾

Der Prophet Ibrâhîm sagte dies und wollte nach Palästina gehen. Sagen diese Menschen etwa, dass Allâh Palästina bewohnen würde? Oder interpretieren sie diese Âyah nicht doch entsprechend der eindeutigen Âyah ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ und anderen eindeutigen Âyât?

Der Prophet Ibrâhîm wollte mit seinen Worten ﴿إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهۡدِينِ ٩٩﴾ sagen, dass er zu dem Ort geht, zu dem Allâh ihm befohlen hat zu gehen.

Bruder im Islam, wenn du eine Âyah hörst oder im Qur´ân liest, die dem Anschein nach einer Bedeutung hätte, die den eindeutigen Âyât widerspricht, dann sei nicht voreilig, wenn du ihre Bedeutung nicht von den Gelehrten gehört hast. Sage, dass sie eine Bedeutung hat, die für Allâh passend ist und den eindeutigen Âyât entspricht und nehme nicht die scheinbare Bedeutung an, denn es kann sein, dass man den Wortlaut am ehesten mit einer Bedeutung assoziiert, die Allâh Ähnlichkeiten mit Seinen Geschöpfen unterstellen würde.

Der große Imâm Ahmad ar-Rifâ^iyy sagte: „Schützt euren Glauben davor, dem Scheinbaren der Wortlaute der mehrdeutigen Âyât und Ahâdîth zu folgen, weil das Folgen dessen zum Unglauben führt.“

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الآياتُ الْمُحْكَماتُ والآياتُ الْمُتَشابِهات

الحمدُ للهِ الّذِي أَنْزَلَ القُرْءَانَ هُدًى وَرَحْمَة، فيهِ ءَاياتٌ مُتَشابِهَاتٌ وَأُخَرُ مُحْكَمَاتٌ، فَأَنَارَ بِهِ بَصَائِرَ قَوْمٍ وَجَعَلَ قُلُوبَ قَوْمٍ مُقْفَلَة، فَمَنْ هَداهُ اللهُ فَبِفَضْلِهِ وَفَّقَه، وَمَنْ أَضَلَّهُ اللهُ فَبِعَدْلِهِ خَذَلَهُ، سُبحانَهُ تَنَزَّهَ عَنِ الظُّلمِ وَمَا شاءَ فعلَ، وأُصَلِّي وأُسَلِّمُ على سيِّدِنا محمَّدٍ إِمامِ البَرَرَة، وعَلى ءالِه الطَّيِّبينَ ومَنْ على الإيمانِ صَحِبَهُ، وأشهَدُ أن لا إلهَ إِلا اللهُ المعبودُ بِحَقٍّ وَحْدَهُ، وأشهدُ أَنَّ سيدَنا محمدًا عبدُهُ ورَسُولُه، وصَلَّى اللهُ على سيدِنا محمَّدٍ وعلَى كُلِّ رسولٍ أَرْسَلَهُ.

أمّا بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ ونَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العلِيِّ العَظِيمِ القَائِلِ في مُحكَمِ كِتابِه ﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ٱبۡتِغَآءَ ٱلۡفِتۡنَةِ وَٱبۡتِغَآءَ تَأۡوِيلِهِۦۖ وَمَا يَعۡلَمُ تَأۡوِيلَهُۥٓ إِلَّا ٱللَّهُۗ وَٱلرَّٰسِخُونَ فِي ٱلۡعِلۡمِ يَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِۦ كُلّٞ مِّنۡ عِندِ رَبِّنَاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ ٧﴾[1].

إخوةَ الإيمانِ بيَّنَ ربُّنا تباركَ وتعالى أنَّ القرءانَ فيهِ ءَاياتٌ مُحْكَمَاتٌ وفيهِ ءاياتٌ مُتَشابِهات، فأَمّا المحكماتُ فهِيَ التِي دِلالَتُها علَى المرادِ وَاضِحَةٌ فَلا تَحْتَمِلُ مِنَ التَّأْوِيلِ بِحَسَبِ وَضْعِ اللُّغةِ إِلَّا وَجْهًا واحِدًا أى معنًى واحِدًا كقولِه تعالَى ﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾[2] وقولِه تعالى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾[3] وقَدْ سَمَّى اللهُ تباركَ وتعالَى الآياتِ المحكماتِ بِأُمِّ الكِتابِ أَيْ أُمِّ القُرْءَانِ لأنَّها الأَصْلُ الذِي تُرَدُّ إليهِ الآياتُ الْمُتَشَابِهَاتُ، وأغلَبُ ءاياتِ القُرءَانِ مُحْكَمَة.

وأمّا الآياتُ الْمُتَشَابِهةُ فَهِيَ التِي لَمْ تَتَّضِحْ دِلالتُها أَيْ أَنَّ دِلالتَها علَى المرادِ غَيْرُ وَاضِحَةٍ وتَحْتَمِلُ بِحَسَبِ وَضْعِ اللُّغَةِ العَربيّةِ أَوْجُهًا أَيْ أَكْثَرَ مِنْ مَعْنًى وَيُحْتَاجُ لِمَعْرِفَةِ المعنَى الْمُرَادِ مِنْهَا إلَى نَظَرِ أَهْلِ النَّظَرِ وَالفَهْمِ الذِينَ لَهُمْ دِرَايَةٌ بِالنُّصوصِ ومعانِيهَا ولَهُمْ دِرَايَةٌ بِلُغَةِ العَرَبِ فَلا تَخْفَى علَيْهِمُ الْمَعَانِي إِذْ لَيْسَ لِكُلِّ إِنْسَانٍ يَقْرَأُ القرءانَ أَنْ يُفَسِّرَهُ، وَمِثَالُ ذلكَ قولُهُ تعالَى ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾[4] فَإِنَّ كلمةَ (ٱسۡتَوَىٰ) في لُغَةِ العَرَبِ تَحْتَمِلُ خَمْسَةَ عَشَرَ مَعْنًى فَاحْتِيجَ إلَى نَظَرِ العُلَمَاءِ لِمَعْرِفَةِ المرادِ مِنْهَا فِي هذِهِ الآيَة.

ولأَهْلِ السُّنّةِ إخوةَ الإيمانِ في تأويلِ الْمُتَشَابِهِ مَسْلَكَانِ كُلٌّ مِنْهُمَا صَحِيحٌ، مَسْلَكُ أَكْثَرِ السَّلَفِ وَهُمْ أَهْلُ القُرونِ الثَّلاثَةِ الأُولى فإِنَّهم يُؤَوِّلونَ الْمُتَشَابِهاتِ تأويلا إجماليًّا بِرَدِّها إلى الآياتِ الْمُحْكَمَاتِ وَذلكَ بِالإِيمانِ بِها وَاعْتِقَادِ أَنَّ لَها معنًى يليقُ بِجَلالِ اللهِ وَعَظَمَتِهِ بِلا تَعْيِينِ معنًى ولا يُفَسِّرونَها على الظَّاهِرِ الْمُتَبَادِرِ مِنْهَا، فَإِذَا سَمِعُوا قولَ اللهِ تعالى ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ رَدُّوهُ إلى الآيةِ الْمُحْكَمَةِ كقَولِهِ تعالى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ وعَلِمُوا أنَّ المعنَى الظَّاهِرَ أي المتبادِرَ إلى الذِّهنِ مِنْ قَوْلِهِ تعالَى ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ وَهُوَ الاستقرارُ أوِ الجلوسُ ليسَ مُرادًا وَلا هُو معنَى الآيَةِ لِكَوْنِهِ مِنْ صِفاتِ المخلوقَاتِ فَهُوَ مُخَالِفٌ لِلْآيةِ الْمُحْكمةِ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ فأَوَّلوهَا تَأْويلا إِجماليًّا فقالُوا اسْتَوَى اسْتِوَاءً يَلِيقُ بهِ ليسَ جُلوسًا وَلا اسْتِقْرَارًا وَلا يُشْبِهُ أَيَّةَ صِفَةٍ مِنْ صِفَاتِ المخلوقِينَ وذلكَ كمَا قالَ الإمامُ الشافعيُّ رضي اللهُ عنهُ „ءَامَنْتُ بِمَا جَاءَ عَنِ اللهِ عَلَى مُرَادِ اللهِ وَبِمَا جَاءَ عَنْ رَسُولِ اللهِ علَى مُرادِ رَسُولِ اللهِ“ اﻫ يعنِي رضيَ اللهُ عنهُ لا عَلَى مَا قَدْ تَذْهَبُ إليهِ الأَوهامُ والظُّنونُ مِنَ الْمَعَانِي الحِسِّـيَّةِ الجِسْمِيَّةِ التِي لا تَجُوزُ في حَقِّ الله.

والمسلكُ الثّانِي مَسْلَكُ الخَلفِ فَهُمْ يُؤَوِّلونَها تَفْصِيلًا بِتَعْيينِ مَعَانٍ لَها مِمَّا تَقْتَضِيهِ لُغَةُ العَرَبِ وَلا يَحْمِلُونَها علَى ظَوَاهِرِهَا أيضًا مُوافِقِينَ لِلسَّلَفِ فِي ذلكَ.

فالسَّلَفُ والخَلَفُ مُتَّفقانِ علَى عَدَمِ الْحَمْلِ علَى الظَّاهرِ ففِي ءايةِ ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ التِي مَثَّلْنَا بِهَا قالَ السَّلفُ أي أَكْثَرُهُمْ اسْتَوَى بِلا كَيْفٍ أي استواءً يليقُ بِجلالِ اللهِ وَعَظَمَتِهِ لا علَى الْمَعْنَى الذِي يَكُونُ مِنْ صِفاتِ المخلوقَاتِ أي لا عَلَى معنَى الجُلوسِ أوِ الاستقرارِ أَوْ عُلُوِّ المكانِ، وأمّا أَهْلُ الْمَسْلَكِ الثانِي فقالُوا اسْتَوَى أي قَهَرَ وحَفِظَ وَأَبْقَى لِكَوْنِ قَهَرَ مِنْ مَعانِي اسْتَوَى في لُغَةِ العَرَبِ ولِكَوْنِ هذا المعنَى مُوَافِقًا للآيةِ المحكمةِ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ ولقولِه تعالَى ﴿وَهُوَ ٱلۡقَاهِرُ فَوۡقَ عِبَادِهِ﴾[5].

ويقولُ بعضُ أهلِ الزَّيْغِ إنَّ التّأويلَ مَمْنُوعٌ وإنَّ السَّلفَ مَا اسْتَعْمَلُوهُ وهذَا كلامٌ باطِلٌ ومردودٌ كيفَ وقَدْ جَاءَ في الصَّحِيحِ عنْ سَيِّدِ الكونَيْنِ صلى الله عليه وسلم أَنَّهُ قدَّمُ لَهُ ابنُ عَبَاسٍ وَضُوءَهُ أَيْ مَاءَ الوُضوءِ فقالَ صلى الله عليه وسلم „مَنْ فَعَلَ هَذَا؟“ فقالَ قُلتُ أنا يا رسولَ اللهِ فقالَ „اللهُمَّ فَقِّهْهُ في الدِّينِ وَعَلِّمْهُ التَّأْوِيل“ اﻫ وَلَوْ كانَ التَّأويلُ مَحْظُورًا مُطْلَقًا لَكَانَ هذَا دُعَاءً عَلَيْهِ لا لَهُ.

بَلْ إِنَّ مَنْعَ التَّأْوِيلِ يُؤَدِّي إلَى ضَرْبِ القُرْءَانِ بَعْضِهِ بِبَعْضٍ فَلَوْ أَخَذَ ءَاخِذٌ بِظَاهِرِ الآيةِ ﴿وَهُوَ مَعَكُمۡ أَيۡنَ مَا كُنتُمۡ﴾[6] فَاعْتَقَدَ أَنَّ اللهَ مَعَ كُلِّ واحِدٍ بذاتِه أَوِ اعتقدَ أنَّ اللهَ تعالَى مُتَحَيِّزٌ في كُلِّ مكانٍ وأَخَذَ بظاهِرِ الآيَةِ ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ فاعتقدَ أنَّ اللهَ جَالِسٌ علَى العرشِ لأدّى هذَا إلى تناقُضٍ لأنَّ معناهُ علَى الظَّاهِرِ أَنَّ اللهَ في جِهَةِ فَوْقٍ على العَرشِ وأنَّهُ معَ كُلِّ واحدٍ بِذاتِه فِي كُلِّ الجِهاتِ ومنها جِهَةُ تحتٍ في الأرضِ فيَقَعُ التَّناقُضُ وحَاشَا أَنْ يكونَ في القُرءانِ تَنَاقُضٌ فقد قالَ اللهُ تعالَى ﴿أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ ٱلۡقُرۡءَانَۚ وَلَوۡ كَانَ مِنۡ عِندِ غَيۡرِ ٱللَّهِ لَوَجَدُواْ فِيهِ ٱخۡتِلَٰفٗا كَثِيرٗا ٨٢﴾[7] أمّا لَوْ رَدَّ هَاتَيْنِ الآيَتَيْنِ إلَى الآيةِ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ فأوَّلَ الاستِوَاءَ بالقَهْرِ أَوْ قالَ لَهُ معنًى يَلِيقُ بِاللهِ ونفَى عنِ اللهِ المكَانَ والجُلوسَ والاستِقْرَارَ علَى العَرْشِ وأوَّلَ قولَهُ تعالَى ﴿وَهُوَ مَعَكُمۡ أَيۡنَ مَا كُنتُمۡ﴾ بِالعِلْمِ أَيْ أنَّهُ مُحِيطٌ بِكُمْ عِلْمًا لَكانَ في ذَلكَ سَلامَةٌ ونَجاةٌ لِكَوْنِهِ مُوافِقًا لِلآيَةِ الْمُحْكَمَة ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾.

وماذَا يقولُ مَنْ يمنعُ التأويلَ في قولِه تعالَى إِخْبَارًا عَنْ سَيِّدِنا إبراهيمَ عليه السلامُ ﴿إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهۡدِينِ ٩٩﴾[8] وكانَ إبراهيمُ عليهِ السلامُ ذاهبًا إلَى فلسطينَ هلْ يقولُ بِزَعْمِهِ إِنَّ اللهَ يَسْكُنُ فلسطينَ أَمْ سَيُؤَوِّلُ هذِه الآيةَ لِيُوَافِقَ الآيَةَ الْمُحْكمةَ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ وغيرَها مِنَ الآياتِ الْمُحْكَمَاتِ وَمُرَادُ سيدِنا إبراهيمَ إخوَةَ الإيمانِ بقولِهِ ﴿إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي﴾ أَيْ إلَى حيثُ أمرَنِي رَبِّي.

فيَا أَخِي المسلمَ إِنْ سمعتَ أَوْ قَرَأْتَ ءايةً في القرءانِ ظاهِرُها مخالِفٌ للآياتِ الْمُحكماتِ فلا تَتَسَرَّعَنَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ سَمِعْتَ تفسيرَها مِمَّنْ هو أَهْلٌ لذلكَ وقُلْ لَهَا معنًى يَلِيقُ بِاللهِ وَرُدَّهَا إلى الآياتِ المحكمَاتِ ولا تَأْخُذْ بِظَاهِرِهَا الذِي قَدْ يَتَبَادَرُ معناهُ إلَى ذِهْنِكَ مِمَّا يُوهِمُ تَشْبِيهَ اللهِ بِخَلْقِه. ورَضِيَ اللهُ عنِ السَّيِّدِ أحمدَ الرِّفاعِيِّ الكبيرِ القَائِلِ „صونُوا عقائِدَكُمْ مِنَ التَّمَسُّكِ بِظَاهِرِ مَا تَشَابَهَ مِنَ القُرْءَانِ وَالسُّنّةِ فإنَّ ذلكَ مِنْ أُصولِ الكُفْرِ“ اﻫ هذا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبةُ الثانيةُ

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ بِجاهِ نَبِيِّكَ محمَّدٍ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار. اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1]سورة ءال عمران/7.

سورة الإخلاص/4.[2]

سورة الشورى/11.[3]

سورة طه/5.[4]

سورة الأنعام/18.[5]

سورة الحديد/4[6]

سورة النساء/82.[7]

سورة الصافات/99.[8]

Türkisch

Cuma Hutbesi

MUHKEM VE MUTEŞABİH ÂYETLER

Mümin kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâhu Teâlâ Âl İmrân sûresinin 7. ayetinde şöyle buyuruyor:

Manası: Sana (ey Muhammed) Kur’ân’ı indiren O’dur (Allâh’tır). Onun bir kısmı, anlamları kesin olup kitabın temelini oluşturan âyetlerdir. Diğer kısmı da birden fazla anlamı olanlardır. Ama kalplerinde doğru inançtan sapmaya meyli olanlar, fitne aramak ve keyiflerince yorumlamak için sadece birden fazla anlamı olanların ardına düşerler. Halbuki, onun gerçek yorumunu ancak Allâh ve ilimde derinleşmiş olanlar bilir. Onlar derler ki: „Bizler Kur’ân’a inanıyoruz, -muhkem olsun, muteşâbih olsun- hepsi Allâh’tandır.“ Bunlar da yanlızca kendileri uyarılabilen kavrayışlı insanlardır.

Din kardeşlerim, Kur’ân-ı Kerîm’den anlaşıldığı üzere muhkem ve muteşâbih âyetler vardır. Muhkem âyetler, anlamı açık olan âyetlerdir, çünkü lugat bakımından muhkem âyetlerin yanlız bir anlamı olur. El-İĥlâs sûresi’nin 4. âyeti gibi:

﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾

Manası: O’nun (Allâh’ın) eşi ve benzeri yoktur.

Yine bunlardan olan âyetlerden biri de Eş-Şûrâ sûresinin 11. âyetidir:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾

Manası: Allâh hiç bir şeye benzemez.

Allâhu Teâlâ muhkem âyetleri temel ayetler olarak bildirmiştir, çünkü bu âyetler muteşâbih ayetlerin yorumlanmasının temelidir. Âyetlerin çoğu ise muhkemdir.

Muteşâbih âyetlerin açık bir anlamı yoktur ve arapça lugatına göre âyetteki bu kelimelerin birden fazla manası vardır. O halde onların doğru manalarını bilmek için dinin temelini bilen, anlamlarını bilen ve arapça lugatında bilgin olan âlimlere muhtacız. Bu âlimler, bu âyetlerin manaları hakkında bilgi sahibidirler, çünkü her Kur’ân’ı okuyanın te’vil yapma izni yoktur. Bu âyetlerden birisi de Tâhâ sûresinin 5. âyetidir.

﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾

Manası: Arş, Allâh’ın kudreti altındadır. Allâh o’nu düşmekten korumuştur ve o, ebedi kalıcıdır.

Bu âyette geçen „اسْتَوَى“ kelimesinin arapça lugatında 15 manası vardır, o halde bu âyetteki gerçek manasını bilmek için âlimlere muhtacız.

Din kardeşlerim, Ehli Sünnet, muteşâbih âyetlerin yorumu hakkında iki yol gözlemiştir: Selef Ehli’nin – ilk üç asırda yaşamış olan Müslümanlardan- çoğu muteşâbih âyetlere imân edip, Allâhu Teâlâ’ya ve sıfatlarına uygun bir manası olduklarını söylemiş ve bu ayetlere belli bir mana ve o kelimeye en çok uyan bir mana vermeyip muhkem ayetlere uyan genel bir mana vermişlerdir. Bu Müslümanlar ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ âyetini duydukları zaman, muhkem olan ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ âyetine göre yorumlayıp, ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ âyetindeki kelimenin manasının yerleşmek veya oturmak olmadığını bildirmişler, çünkü bu yaratılmışların sıfatlarından olup, muhkem olan ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ âyetine tersdir. O halde Müslümanlar „اسْتَوَى“ kelimesini genel olarak yorumlayıp, Allâh’a uygun bir manası olduğunu, ne oturmak anlamına geldiğini, ne inmek anlamına geldiğini, ne de yaratıkların herhangi bir sıfatlarına ait bir anlama geldiğini söylemişlerdir. İmâm Eş-Şâfiî (radıyallâhu anhu) şöyle buyurmuştur: ’’Ben Kur’ân’a, Allâh’ın ona vermiş olduğu manasıyla inanıyorum. Ve ben peygamberin hadislerine, peygamberin onlara vermiş olduğu manasıyla inanıyorum.’’

Yani insanların aklına gelen cisim veya başka sıfatlarla, Allâh hakkında mümkün olmayan şeylerle değil.

İkinci yol ise Halef’in- Ehli Selef’ten sonra gelenlerin- yoludur. Bunlar tefsirde ve mana vermekte ayrıntılı olanlardır; ve Selef Ehli gibi, onlar da muteşâbih âyetleri dış görünüşlerine göre yorumlamamıştırlar. Selef Ehli ve El-Halef muteşâbih âyetlerin dış görünüşlerine göre yorumlanmayacağında görüş birliğine varmışlardır. Bahsi geçen ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ âyeti hakkında Selef Ehli’nin çoğu Allâh hakkında geçen „اسْتَوَى“ kelimesinin keyfiyetsiz olduğunu, yani Allâh’a ve yüceliğine uygun bir mana içerdiğini söylemişlerdir. Oturmak, yerleşmek veya yüksek bir mekânda bulunmak gibi yaratıkların sıfatlarına uygun bir manası olmadığını söylemişlerdir. İkinci yolu gözleyenler ise „اسْتَوَى“ kelimesinin hükmetmek ve koruma manasına geldiğini söylemişlerdir, çünkü bu manalar arapça lugatında „اسْتَوَى“ kelimesinin diğer manalarıdır ve muhkem olan ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ âyetine uygundur. Bu mana, el-En’âm sûresinin 18. âyetine uygundur:

﴿وَهُوَ ٱلۡقَاهِرُ فَوۡقَ عِبَادِهِ﴾

Manası: Allâh kulları üzerine hükmedendir.

Müslümanların inancından sapmış olanlar, tefsirin caiz olmadığını iddia edip, Selef Ehli’nin bunu yapmadığını söylemişlerdir, bu ise yalan ve yanlışlığı kanıtlanmış olan bir şeydir. Sahîh Muslim’de ve Sahîh el-Buĥarî’de rivayet edildiğine göre İbn Abbâs (radıyallâhu anhu) Allâh’ın Rasûlüne (sallallâhu aleyhi ve sellem) abdest alması için su hazırlamıştır. Sonra Allâh’ın Rasûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem) meâlen şöyle sormuştur: ’’Bunu kim yaptı?’’ İbn Abbâs (radiyallâhu anhu) demiştir ki: ’’Ben, ey Allâh’ın Rasûlü.’’

Bunun üzerine Peygamber Efendimiz Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle söylemiştir:

„اللهُمَّ فَقِّهْهُ في الدِّينِ وَعَلِّمْهُ التَّأْوِيل“

Manası: Ey Allâh’ım, o’nu din ilminde fakihlerden eyle ve o’na te’vili öğret.

Eğer te’vil haram olsaydı, hiç Allâh’ın Rasûlü böyle duâ eder miydi?

Te’vili yasaklamak, Kur’ân’ın âyetlerinin birbirlerine ters düşmelerine götürürdü. Buna misal olarak da el-Hadîd sûresinin 4. âyeti ﴿وَهُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ﴾ ve ﴿الرَّحمنُ على العَرْشِ اسْتَوَى﴾ âyetidir. Bu âyetleri dış görünüşüne göre alan, ilk âyetten Allâh’ın zatıyla herkesin içinde olduğunu veya Allâh’ın bir mekanda bulunduğunu anlardı; ikinci âyetten ise Allâh’ın arşın üzerinde bulunduğunu anlardı. Burada çelişki vardır, çünkü birisi Allâh’ın yukarı yönde, arşın üzerinde bulunduğu, diğerinde ise Allâh’ın zatıyla her bir şeyin içinde, her bir mekânda olduğu anlamındadır ki buna alt yön, yani yeryüzü de dahildir. Lakin Kur’ân çelişkiden korunmuştur, Allâhu Teâlâ En-Nisâ’ sûresinin 82. âyetinde şöyle buyuruyor:

Manası: Kur’ân- gayri Müslimlerin iddia ettikleri gibi- Allâh’tan indirilmiş olmasaydı, çelişki içerirdi.

Kişi, zikrettiğimiz iki âyeti ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ âyetine göre yorumlarsa ve böylece „اسْتَوَى“ kelimesini hükmetmek manasında açıklarsa veya Allâh’a uygun bir manası olduğunu ve Allâh’ın mekandan, oturmaktan, inmekten münezzeh olduğunu, ve ﴿وَهُوَ مَعَكُمۡ أَيۡنَ مَا كُنتُمۡ﴾ âyetini Allâh’ın herşeyi bilen olduğuna göre yorumlarsa, kendisini yanlış inançtan korur, çünkü inancı ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ âyetine yani „Allâh´ın benzeri hiç bir şey yoktur“ mealinde ki ayete uygundur.

Te’vili yasaklayanlar as–Sâffât sûresinin 99. âyetinde İbrâhim Peygamberin söylediği hakkında ne diyecekler:

﴿إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهۡدِينِ ٩٩﴾

İbrâhim Peygamber bunu söyleyip Filistin’e gitmiştir. Yoksa bu insanlar Allâh’ın Filistin’de ikamet ettiğini mi iddia ediyor?! Veya ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ âyetine ve diğer muhkem âyetlere uygun olmayan bir manayla mı yorumluyorlar?! İbrâhim Peygamber ﴿إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهۡدِينِ ٩٩﴾ sözleriyle Allâh’ın, kendisinin gitmesini emrettiği beldeye gideceğini bildirmiştir.

Din kardeşim, eğer sen, dış görünüşü muhkem âyetlere ters düşen bir âyet duyar veya Kur’ân’da okursan, âlimlerden te’vilini almadıysan acele etme ve onun Allâh’a uygun bir mana içerdiğini ve muhkem âyetlere uyduğunu söyle ve dış görünüşünü alma, çünkü dış görünüşü Allâh’ın yaratıklarına benzediğini içerebilir.

Büyük İmâm Ahmed Er-Rifâî (radıyallâhu anhu) şöyle buyurmuştur: ’’Kendinizi muteşâbih âyetlerin ve Hadislerin dış görünüşlerine uymaktan koruyun, çünkü bunlar küfre götürür.’’

Kendim ve sizler için Allâh’tan af dilerim.

İkinci Hutbe:

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmek ile emretmiştir.

Allâhu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

Manası: „Allâh ve melekleri nebiy’ye salât ederler. Ey iman edenler siz de ona salât ve selâm edin!“ (el-Ahzâb suresi, 56. ayet)

Allâhu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

Dua:

Einige Ermahnungen von Luqmân 13.01.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Einige Ermahnungen von Luqmân

Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, Der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand ähnelt. Er erschuf den Thron (al-^Arsch) und den Schemel (al-Kursiyy). Er erschuf Himmel und Erden, Dunkelheit und Licht, Sonne und Mond sowie die Engel, Djinn und Menschen. Er erschuf alle Geschöpfe und braucht nichts und niemanden von ihnen. Allâh ähnelt nichts und niemandem und nichts und niemand ähnelt Ihm.

Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad, Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten Muhammad und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in Sûrah Luqmân, Âyah 13:

﴿وَإِذۡ قَالَ لُقۡمَٰنُ لِٱبۡنِهِۦ وَهُوَ يَعِظُهُۥ يَٰبُنَيَّ لَا تُشۡرِكۡ بِٱللَّهِۖ إِنَّ ٱلشِّرۡكَ لَظُلۡمٌ عَظِيمٞ ١٣﴾

Die Bedeutung lautet: Luqmân sagte zu seinem Sohn, während er ihn ermahnte: „O mein Sohn, geselle Allâh keinen Teilhaber bei, denn der Unglaube ist wahrlich eine große Ungerechtigkeit.“

Brüder im Islam, Luqmân war ein weiser Mann, d. h. Allâh ließ ihn weise sein. Es heißt, dass er ein Prophet war und es heißt auch, dass er ein Waliyy (Heiliger) war und diese ist die stärkere Überlieferung. Er ermahnte seinen Sohn mit dem Ratschlag, sich vom Unglauben fernzuhalten und warnte ihn sogleich davor, indem er den Unglauben als große Ungerechtigkeit beschrieb. Dies gehört zum Aufruf der Propheten und Rechtschaffenen, weil der Aufruf zur Einzigkeit Gottes und zum richtigen Glauben sowie das Warnen vor dem Unglauben und dem Beigesellen das Wichtigste überhaupt ist, was dem Gottesdiener auferlegt ist.

Nachdem Luqmân seinen Sohn vor dem Unglauben warnte, unterrichtete er ihn mit den Worten, die im edlen Qur´ân über ihn in der Sûrah Luqmân, Âyah 16 erwähnt wurden:

﴿يَٰبُنَيَّ إِنَّهَآ إِن تَكُ مِثۡقَالَ حَبَّةٖ مِّنۡ خَرۡدَلٖ فَتَكُن فِي صَخۡرَةٍ أَوۡ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ أَوۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ يَأۡتِ بِهَا ٱللَّهُۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٞ ١٦﴾

In dieser Âyah lehrte Luqmân seinem Sohn, dass Allâh allmächtig ist, alles weiß und dass Ihm nichts verborgen bleibt. Der Diener wird im Jenseits für jede Tat, auch wenn sie im Gewicht eines Sonnenstäubchens sein sollte, zur Rechenschaft gezogen.

Brüder im Islam, Luqmân warnte seinen Sohn vor dem Unglauben und unterrichtete ihn anschließend im richtigen Glauben an Gott. Dies erinnert uns an die Aussage des Gefährten Djundub Ibn ^Abdi l-Lâh, als er sagte: „Wir begleiteten den Propheten als heranwachsende Jugendliche und lernten den Glauben. Danach erst lernten wir den Qur´ân und unser Glaube wurde dadurch stärker.“

Der richtige Glaube ist die höchste Pflicht, weil die gute Tat keine Gültigkeit hat, solange die ausführende Person nicht an Gott glaubt. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Nisâ´, Âyah 124:

﴿وَمَن يَعۡمَلۡ مِنَ ٱلصَّٰلِحَٰتِ مِن ذَكَرٍ أَوۡ أُنثَىٰ وَهُوَ مُؤۡمِنٞ فَأُوْلَٰٓئِكَ يَدۡخُلُونَ ٱلۡجَنَّةَ وَلَا يُظۡلَمُونَ نَقِيرٗا ١٢٤﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenigen, seien sie männlich oder weiblich, die gute Taten ausführen und dabei gläubig sind, diese werden das Paradies betreten und ihnen wird kein Unrecht zugefügt werden.

So auch der Gesandte Gottes, als er einen Beduinen auf einem der Wege von Makkah traf. Er sagte zu ihm, sinngemäß:

„Ich möchte dich auf etwas Gutes hinweisen.“ Der Beduine fragte: „Was ist es?“ Der Gesandte Gottes sagte, sinngemäß: „Dass du bezeugst, dass es keinen Gott außer Allâh gibt und dass ich der Gesandte von Allâh bin, und du verdienst das Paradies.“ Der Beduine fragte: „Gibt es einen Zeugen?“ Der Gesandte Gottes sagte, sinngemäß: „Dieser Baum“ und zeigte dabei auf einen Baum, der sich am Ende des Tals befand. Daraufhin bewegte sich der Baum, er spaltete die Erde und kam bis vor den Propheten. Daraufhin sprach der Gesandte Gottes den Baum an und sagte, sinngemäß: „Baum, wer bin ich?“ Der Baum sagte dann dreimal: „Der Gesandte Gottes!“ Der Prophet Muhammad ﷺ gab dem Baum ein Zeichen und der Baum kehrte zu seinem Platz zurück. Dann sprach der Beduine das Glaubensbekenntnis aus, trat in den Islam ein, küsste den Kopf des Propheten Muhammad und kehrte zu seinem Volk zurück, um es auch zum Islam aufzurufen.

Dies bedeutet, dass der Gesandte Gottes ﷺ dem Beduinen den richtigen Glauben lehrte, bevor er ihm irgendetwas anderes lehrte. Denn der richtige Glaube ist die dringend notwendige Grundlage für die Gültigkeit der guten Taten.

Luqmân begann, seinem Sohn weitere wichtige Angelegenheiten der Religion zu lehren, nachdem er ihm die Religionsgrundlagen lehrte. Dabei sagte er zu seinem Sohn, was im edlen Qur´ân über ihn in Âyah 17 der Sûrah Luqmân erwähnt wurde:

﴿يَٰبُنَيَّ أَقِمِ ٱلصَّلَوٰةَ وَأۡمُرۡ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَٱنۡهَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَٱصۡبِرۡ عَلَىٰ مَآ أَصَابَكَۖ إِنَّ ذَٰلِكَ مِنۡ عَزۡمِ ٱلۡأُمُورِ ١٧﴾

Die Bedeutung lautet: O mein Sohn, verrichte das Gebet, gebiete das Gute, verwerfe das Schlechte und ertrage geduldig und standhaft, was dich trifft. Gewiss, dies gehört zu den wichtigsten Angelegenheiten, die Allâh auferlegte.

Luqmân forderte seinen Sohn zur Verrichtung des Gebetes auf, welche die höchste Pflicht nach dem Glauben ist und jeder vorherigen Gemeinschaft auferlegt wurde.

Weiterhin forderte er ihn auf, das Gute zu gebieten und das Schlechte zu verwerfen, welche zwei der wichtigen Gebote sind, auf der eine gute Gesellschaft basiert. Dies geschieht mit der Aufforderung zur Verrichtung der Pflichten, wovon der Glaube die höchste Pflicht ist, und mit der Verwerfung des Schlechten, wovon das Schlimmste der Unglaube ist, möge Gott uns davor bewahren. Anschließend ermahnte er ihn zur Geduld, da die Geduld in all ihrer Arten zu den vorzüglichen Eigenschaften gehört, wie es aus einer Aussage des Propheten Muhammad ﷺ hervorgeht.

Die Standhaftigkeit im Glauben bedarf der Geduld, so auch das Gebieten des Guten, das Verwerfen des Schlechten und jede weitere gute Tat.

Daraufhin lehrte Luqmân seinem Sohn den guten Charakter, indem er zu ihm das sagte, was im edlen Qur´ân in Âyah 18 der Sûrah Luqmân erwähnt wurde:

﴿وَلَا تُصَعِّرۡ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمۡشِ فِي ٱلۡأَرۡضِ مَرَحًاۖ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخۡتَالٖ فَخُورٖ ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: Wende dich nicht von den Menschen geringschätzig ab und gehe nicht prahlend auf der Erde, denn Allâh liebt keine eingebildeten Prahler.

Die Bescheidenheit ist eine Eigenschaft der Propheten und derjenige, der bescheiden ist, erhält von Allâh einen höheren Rang. Somit sollten wir uns die Propheten als Vorbilder nehmen.

Bruder im Islam, sei bescheiden zu alt und jung, behandele die Menschen gut, höre demjenigen, der mit dir spricht und demjenigen, der dich gut berät, gut zu und betrachte dich nicht verehrend und andere verachtend. Und sollte dir jemand etwas Richtiges sagen, dann weise dies nicht zurück, nur weil derjenige, der dies sagte, jünger oder ärmer ist als du oder weniger Ansehen hat, sondern akzeptiere das Richtige und handele danach. Dein Herz sollte sich an solch einem Menschen, der Muslim ist, dich gut berät und Gutes für dich leistet, erfreuen, denn sein Verhalten entspricht der Aussage des Gesandten Gottes, in der er sagte:

الدِّينُ النَّصيحَةُ

O Allâh, lasse uns standhaft im Islam und im Handeln nach den sich im Qur´ân befindlichen Befehlen und Aufforderungen des Gesandten Gottes ﷺ bleiben, indem wir unnachlässig die Pflichten verrichten und die Sünden unterlassen und beschere uns, o Allâh, Geduld, Bescheidenheit und alle weiteren guten Charaktereigenschaften.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

من مواعظ سيدنا لقمان

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهدِيهِ ونشكرُهُ ونستغفِرُهُ ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ.

وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شرِيكَ لهُ ولا مَثيلَ لهُ، خالقُ العرشِ والكُرسِيِّ والسماواتِ والأَرْضِ، خالقُ الجنِّ والإِنسِ والملائكةِ، خالقُ البحارِ والأنهارِ، خالقُ النباتاتِ والأَشْجارِ والثِّمارِ، خالِقُ كلِّ شىءٍ ولا يَحتاجُ إلى شىءٍ ليس كمثلِه شىءٌ لا يُشبِهُ شيئًا ولا يشبِهُهُ شَىء.

وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفيُّهُ وحبيبُهُ، اللهُم صلِّ على سيدنا محمدٍ صلاةً تَقضي بها حاجاتِنا اللهُم صلِّ على سيدنا محمدٍ صلاةً تُفرِّجُ بها كُرُباتِنا وسلّمَ عليهِ وعلى ءالهِ سلامًا كثيرًا.

أما بعدُ عبادَ الله فإِنِّي أُوصيكُمْ وَنَفْسِي بتقوَى اللهِ العظيمِ واعلَمُوا أنَّ اللهَ تعالَى يقولُ في القُرءانِ الكَريمِ ﴿وَإِذۡ قَالَ لُقۡمَٰنُ لِٱبۡنِهِۦ وَهُوَ يَعِظُهُۥ يَٰبُنَيَّ لَا تُشۡرِكۡ بِٱللَّهِۖ إِنَّ ٱلشِّرۡكَ لَظُلۡمٌ عَظِيمٞ ١٣﴾[1].

إخوةَ الإيمانِ إِنَّ سيدَنا لقمانَ رَجُلٌ حَكِيمٌ، أي أعطاهُ اللهُ الحِكْمَةَ قيلَ كانَ نَبِيًّا وقيلَ كانَ رَجُلًا وليًّا صَالِحًا وهذَا هو القَولُ الرَّاجِحُ. فقَدْ وَعَظَ وَلدَهُ مُسْتَفْتِحًا نُصْحَهُ لَهُ بِالابتِعادِ عَنِ الشّركِ مُحَذِّرًا منهُ وَاصِفًا لَهُ بأنَّهُ ظُلْمٌ عَظِيمٌ، وهذا دَأْبُ الأَنبياءِ والصَّالِحينَ، لأَنَّ الْأَمْرَ بِالتَّوحيدِ والإيمانِ والتَّحْذِيرَ مِنَ الكُفْرِ والشِّرْكِ هو أهمُّ ما يُؤْمَرُ بهِ العبدُ علَى الإِطلاقِ.

وبعدَ أن حذَّرَ لُقْمَانُ وَلدَهُ مِنَ الشِّركِ أخَذَ يُعَلّمُهُ قَائِلًا ﴿يَٰبُنَيَّ إِنَّهَآ إِن تَكُ مِثۡقَالَ حَبَّةٖ مِّنۡ خَرۡدَلٖ فَتَكُن فِي صَخۡرَةٍ أَوۡ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ أَوۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ يَأۡتِ بِهَا ٱللَّهُۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٞ ١٦﴾[2]. فأَفْهَمَهُ بِهَذَا أَنَّ اللهَ تعالَى علَى كُلّ شَىءٍ قَدِيرٌ وأنَّ اللهَ قد أحاطَ بِكُلِ شىء علمًا، حتى لو كانَتْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ لا تُعْجِزُ اللهَ، فاللهُ تعالَى يأتِي بِهَا ولو كَانَتْ في أبعدِ مَجاهِلِ الكَوْنِ.

انظروا أيها الإخوةُ حذَّر لقمانُ ولَدَهُ منَ الشِّركِ ثم أعطاهُ دَرْسًا في التوحيدِ وهذَا يذَكّرُنا بحديثِ جُندُبِ بنِ عبدِ اللهِ قالَ „كُنَّا مَعَ النبِيِّ صلى اللّه عليه وسلم ونحنُ فِتْيَانٌ حَزَاوِرَة – والحَزَاوِرَةُ جمعُ الْحَزَوَّرِ وَهُوَ الغلامُ إذَا اشْتَدَّ وَقَوِيَ – قالَ فَتَعَلَّمْنَا الإيمانَ قبلَ أَنْ نَتَعَلَّمَ القُرْءَانَ ثم تعلَّمْنَا القُرءَانَ فَازْدَدْنَا بهِ إيمانًا“.

فأَمْرُ الإِيمانِ مُقَدَّمٌ على سائرِ الأَعمالِ لأنهُ لا يُقْبَلُ عَمَلٌ مِنْ عَامِلٍ مَا لَمْ يَكُنْ مُؤْمِنًا بِاللهِ قالَ تعالَى ﴿وَمَن يَعۡمَلۡ مِنَ ٱلصَّٰلِحَٰتِ مِن ذَكَرٍ أَوۡ أُنثَىٰ وَهُوَ مُؤۡمِنٞ فَأُوْلَٰٓئِكَ يَدۡخُلُونَ ٱلۡجَنَّةَ وَلَا يُظۡلَمُونَ نَقِيرٗا ١٢٤﴾[3].

وها هوَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يلتقِي بأَعْرَابِيّ في بَعضِ شِعَابِ مَكَّةَ فيَقُولُ لهُ هَلْ لَكَ في خَيرٍ فيقولُ الأعرابِيُّ ومَا ذَاكَ فقَالَ عَليهِ الصلاةُ والسلامُ „أَنْ تشهَدَ أن لا إله إلا اللهُ وأنّي رسولُ اللهِ ولَكَ الجنَّة“ فَقالَ الأَعْرابِيُّ هلْ مِنْ شَاهِدٍ فقالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ „تلكَ الشَّجَرَةُ“ وأشارَ إلَى شَجَرَةٍ في ءَاخِرِ الوَادِي فَجَاءَتْ تَشُقُّ الأَرْضَ شَقًّا حَتَّى وصَلَتْ أَمَامَ النبِيِّ صلى الله عليه وسلم فقالَ لَها النبِيُّ „مَنْ أَنَا يَا شَجَرَة“ قالَتْ رَسولُ اللهِ ثلاثَ مَرَّاتٍ ثُمَّ أَشَارَ لَها النبِيُّ فعادَتْ إلَى مَكانِهَا عندَ ذلكَ نطقَ الأَعْرَابِيُّ بالشَّهادَتَيْنِ، دَخَلَ في الإسلامِ وقَبَّلَ رَأْسَ النبِيِّ وقدَمَيْهِ وعادَ إلى قومِهِ يَدعوهُمْ إلَى الإِسلام. فالرسولُ علَّمَهُ التوحيدَ قَبْلَ أَيِّ عمَلٍ ءاخَرَ لأنَّهُ الأَصْلُ الذِي لا بُدَّ منهُ لِصِحَّةِ الأَعْمَالِ.

ثم شرَعَ لقمانُ في تَلْقِينِ ولَدِهِ الفُروعَ بعدَ أَنْ لَقَّنَهُ الأُصولَ فقالَ ﴿يَٰبُنَيَّ أَقِمِ ٱلصَّلَوٰةَ وَأۡمُرۡ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَٱنۡهَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَٱصۡبِرۡ عَلَىٰ مَآ أَصَابَكَۖ إِنَّ ذَٰلِكَ مِنۡ عَزۡمِ ٱلۡأُمُورِ ١٧﴾[4]، أمرَ وَلَدَهُ بأَهَمِ الفَرَائِضِ بعدَ الإِيمانِ وَهِيَ الصلاةُ التِي كانَتْ فرضًا في كُلِّ الأُمَمِ السابقةِ.

ثم وَعَظَهُ بِالالتِزَامِ بِالأَمْرِ بِالمعروفِ وَالنَّهيِ عَنِ المنكَرِ وَهُمَا رُكنَانِ مُهِمَّانِ يَقُومُ عليهِمَا المجتَمَعُ الصَّالِحُ، وذلكَ بأَنْ يَأْمُرَ بالفَرَائِضِ والواجِبَاتِ وأَوْلاهَا الإِيمان، ويَنْهَى عَنِ الْمَنْكَرَاتِ وأَخْطَرُهُا الكُفْرُ والعياذُ بِاللهِ.

ثم أرشدَهُ إلى الصّبرِ، فالصبرُ بأنواعِهِ ضِياءٌ كمَا جَاءَ في الحدِيث.

فالإيمانُ لا بدَّ لَهُ مِنَ الصبرِ للثَّباتِ عليهِ، وكذلكَ الأَمْرُ بِالمعروفِ والنهيُ عَنِ المنكرِ يَحتاجُ إلى الصبرِ لِمَا قد يلحَقُهُ مِنْ أذًى وكذلكَ سائِرُ العبادَاتِ.

بعدَ ذلكَ راحَ سيدُنا لقمانُ يُعلّمُ ولدَهُ مكارِمَ الأخلاقِ فقالَ ﴿وَلَا تُصَعِّرۡ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمۡشِ فِي ٱلۡأَرۡضِ مَرَحًاۖ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخۡتَالٖ فَخُورٖ ١٨﴾[5]، ﴿وَلَا تُصَعِّرۡ خَدَّكَ لِلنَّاسِ﴾أَيْ لا تُعْرِضْ عنهُمْ تَكَبُّرًا عَلَيْهِمْ، ﴿وَلَا تَمۡشِ فِي ٱلۡأَرۡضِ مَرَحًا﴾أَيْ مُتَبَخْتِرًا مُتَكَبّرًا فَإِنَّ مَنْ تَواضَعَ للهِ رَفَعَهُ وَهُوَ خُلُقُ الأنبياءِ فَلْيَكُنْ لَنَا فيهِمْ أُسْوَةٌ.

أخِي المسلم تواضَعْ معَ الكبيرِ والصغيرِ وأَحْسِنْ معامَلةَ الناسِ، أَصْغِ لِمَنْ يُكَلّمُكَ واسْتَمِعْ لِمَنْ يَنْصَحُكَ ولا تَنْظُرْ إلَى نَفْسِكَ بعينِ التَّعظِيمِ وإلى غَيرِكَ بعينِ التَّحقِير، وإِذَا سَمِعْتَ الحقَّ مِنْ فَمِ إِنسانٍ فَلا تَرُدَّهُ لأَنَّهُ أصغَرُ مِنْكَ سِنًّا أَوْ أَقَلُّ عِلْمًا أَوْ أَقَلُّ مَالًا أَوْ أَقلُّ جاهًا بل خُذْ بِهِ واتَّبِعْهُ واعمَلْ بهِ وَلْيَفْرَحْ قَلْبُكَ بِوُجودِ إنسانٍ مُسلِمٍ نَاصِحٍ يريدُ لَكَ الخيرَ ويبذُلُهُ لكَ فإنَّ الأمرَ كَما قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم „الدّينُ النَّصيحَةُ“ قِيلَ لِمَنْ يَا رَسُولَ اللهِ قَالَ „للهِ ولِرَسُولِهِ ولِدِينِهِ ولِأَئِمَّةِ المسلمينَ وعامَّتِهِم“. وفَّقنَا اللهُ تعالَى لِلثَّباتِ عَلَى دِينِ الإِسلامِ والعَمَلِ بأَوَامِرِ القُرءانِ والاهتِدَاءِ بِهَدْيِ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَنَؤُدِّي الواجِباتِ بلا تَقْصِيرٍ ونَجْتَنِب المحرَّماتِ بِلا تفْريطٍ ونَتَحَلَّى بِالصَّبْرِ والتَّوَاضُعِ وسَائِرِ مَحَاسِنِ الأَخْلاقِ إنهُ كَرِيمٌ لَطِيفٌ.

هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ.

الخُطبةُ الثانيةُ:

الحمدُ للهِ نَحمَدُهُ ونَستعينُه ونَستغفرُهُ ونَستهْدِيهِ ونَشكُرُهُ ونَعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا وسيّئاتِ أعْمَالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هادِي لهُ والصلاةُ والسلامُ على رسولِ اللهِ محمدٍ. عبادَ اللهِ أُوصِيْ نفسِيَ وإيّاكمْ بتقْوَى اللهِ العَليّ العظيمِ.

واعلَموا أنَّ اللهَ أمرَكُمْ بأمْرٍ عظيمٍ، أمرَكُمْ بالصلاةِ والسلامِ على نبيِّهِ الكريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[6] اللّـهُمَّ صَلِّ على سيِّدِنا محمَّدٍ وعلى ءالِ سيِّدِنا محمَّدٍ كمَا صلَّيتَ على سيِّدَنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبارِكْ على سيِّدِنا محمَّدٍ وعلى ءالِ سيِّدِنا محمَّدٍ كمَا بارَكْتَ على سيِّدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ إنّكَ حميدٌ مجيدٌ. اللّـهُمَّ إنَّا دعَوْناكَ فاستجبْ لنا دعاءَنا فاغفرِ اللّـهُمَّ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا اللّـهُمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأمواتِ ربَّنا ءاتِنا في الدنيا حسَنةً وفي الآخِرَةِ حسنةً وقِنا عذابَ النارِ اللّـهُمَّ اجعلْنا هُداةً مُهتدِينَ غيرَ ضالِّينَ ولا مُضِلِّينَ اللّـهُمَّ استُرْ عَوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا واكفِنا مَا أَهمَّنا وَقِنَا شَرَّ ما نتخوَّفُ. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يأمرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُربى ويَنهى عَنِ الفحشاءِ والمنكرِ والبَغي، يعظُكُمْ لعلَّكُمْ تذَكَّرون. وَأَقِمِ الصلاةَ.

سورة لقمان.[1]

سورة لقمان.[2]

سورة النساء.[3]

سورة لقمان.[4]

سورة لقمان.[5]

سورة الأحزاب.[6]

Türkisch

Cuma Hutbesi

Seyyiduna Lukmân’dan Bazı Öğütler

Muhakkak ki hamd Allâh’adır. Ona hamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur; O tektir, ortağı yoktur. Allâhu Subhânehu, mekânsız vardır; cisim değildir ve O’nun şekli yoktur. Rabbimiz cisimlerin ve yaratıkların sıfatlarından münezzehtir. Yine şehadet ederim ki Efendimiz Muhammed ﷺ O’nun kulu ve rasûlüdür. Allâh, onu âlemlere rahmet, yol gösterici, müjdeleyici ve uyarıcı olarak göndermiştir. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muhammed’e, âline, ashabına ve onlara doğruca tabi olanlara olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kadîr yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâhu Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

-Lukmân sûresi, 16. Ayet-

Bu ayet-i kerimeden anlaşılıyor ki: Seyyiduna Lukmân oğluna Allâh’ın her şeye kadir olduğunu, Allâh’ın herşeyi bildiğini ve O’ndan hiçbir şeyin gizli kalmayacağını bildiriyor. Kul ahirette bir hardal tanesi ağırlığında olsa bile yaptığı her amelin karşılığını görecektir.

Müslüman kardeşlerim, işte bakın, Seyyidunâ Lukmân oğlunu şirkten uyarmış sonra da ona tevhid hakkında bir ders vermiştir. Bu, bizlere Cundub bin Abdillâh hadisini hatırlatıyor. Cundub bin Abdillâh dedi ki: ‘‘Allâh Rasûlü ile birlikte iken yeni yetişen gençlerdik. Kur’ân’ı öğrenmeden önce imanı öğrendik. Sonra Kur’ân’ı öğrendik ve onunla imanımız arttı.”

İman, diğer amellerden önce gelir; çünkü amellerden hiçbir amel Allâh’a iman etmeden kabul olmaz. Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

-En-Nisâ‘ Sûresi, 124. Ayet-

Manası: Erkekten veya kadından herhangi bir kimse, Mü’min olarak salih amellerden bir amel işlerse işte onlar cennete gireceklerdir ve bir çekirdeğin arkasındaki bir çukurcuk kadar bile zulme uğramayacaklardır.

Rasûlullâh ﷺ bir bedevî ile karşılaştığında ona, onun için hayırlı olan bir şeyi bildireceğini söyledi. Bedevî “Nedir o?” dedi. Allâh Rasûlü ﷺ mealen “Allâh’tan başka ilâh olmadığına ve benim Allâh’ın Rasûlü olduğuma şehadet etmendir. (Böylece ) sana cennet vardır.” buyurdu. Bunun üzerine bedevi “Bir şahit var mıdır?” dedi. Allâh Rasûlü ﷺ mealen “Şu ağaç.” dedi ve vadinin sonundaki ağaca işaret etti ve ağaç yeri yara yara gelerek Rasûlullâh’ın ﷺ önüne kadar vardı. Rasûlullâh ﷺ mealen ağaca “Ey ağaç, ben kimim?” dedi. Ağaç üç kere “Rasûlullâh” dedi. Sonra Peygamber Efendimiz ﷺ ağaca işarette bulundu ve ağaç yerine geri döndü. Bunun üzerine bedevî şahadet getirdi ve İslâm’a girdi. Rasûlullâh’ın ﷺ başını ve ayaklarını öpüp kavminin yanına geri döndü ve onları İslâm’a çağırdı. İşte Allâh Rasûlü ﷺ ona başka bir amel öğretmeden önce tevhidi öğretti; çünkü o, şüphesiz ki amellerin sıhhati için asıl olandır.

Seyyiduna Lukmân, oğluna usûle ait meselelerden sonra fürûa ait diğer önemli meseleleri de öğretti. Kur’ân-ı Kerîm’de Seyyiduna Lukmân’ın oğluna şöyle dediği geçmektedir:

Lukmân Sûresi, 17.Âyet

Manası: Ey oğlum, namaz kıl. İyiliği emret ve kötülükten menet. Başına gelen musibetlere karşı sabırlı ol. Çünkü o, (Allâh’ın emrettiği) en yüce amellerdendir.

Seyyiduna Lukmân, oğluna namaz kılmayı emretmiştir. Zira imandan sonra farzların en önemlisi namazdır ve namaz önceki ümmetlerin hepsinde farzdı. Sonra ona, iyi bir toplumu ayakta tutacak iki önemli rukün olan iyiliği emretmeyi ve kötülükten nehyetmeyi öğütledi. İyiliği emretmek ve kötülükten nehyetmek ise; farzları ve farzların en önemlisi olan imanı emretmek ile kötülüklerden ve kötülüklerin en tehlikelisi olan küfürden menetmekle olur. Sonra ona sabrı irşat etti. Sabır, hadiste bildirildiği gibi her çeşidi ile ziyadır. İmanda sabit kalmak da mutlaka sabırı gerektirir. Aynı şekilde iyiliği emretmek ve kötülükten men etmekte ve diğer ibadetleri eda etmekte de eziyetlerle karşılaşabileceği için sabıra ihtiyaç duyulur. Sonra Seyyiduna Lukmân oğluna güzel ahlakı öğretti. Kur’ân-ı Kerîm’de Seyyiduna Lukmân’ın oğluna şöyle buyurduğu geçmektedir:

-Lukmân Sûresi, 18.Âyet-

Manası: „İnsanlara kibirlenip yüz çevirme, yeryüzünde böbürlenerek yürüme. Allâh, kibirlenip övünen hiç kimseyi şüphesiz ki sevmez.“

Şüphesiz ki tevazu gösteren kimsenin Allâh derecesini yükseltir. Tevazu, peygamberlerin ahlakıdır; bizlere de onları örnek almak düşer.

Müslüman kardeşim,

hem küçüğüne hem büyüğüne karşı mütevazı ol. İnsanlara iyi davran. Seninle konuşanı ve sana nasihat vereni dinle. Kendini yüceltip başkalarını hakir görme.

Bir insandan hakkı duyduğunda onu; senden yaşca küçük olduğu, daha az ilmi olduğu, daha az malı ya da daha az şöhreti olduğu için reddetme. Hakkı kabul et, ona tabi ol ve onunla amel et! Senin için hayrı istediğinden dolayı nasihatta bulunan Müslüman bir insanın bulunmasına kalben sevin!

Muhakkak ki Allâh Rasûlü ﷺ şöyle buyurmuştur:

„الدِّينُ النَّصيحَةُ“

Manası: Din nasihattır.

Allâhu Teâlâ bizleri İslâm dininde sebat etmekte, Kur’ân’ın emirlerine göre amel etmekte, Peygamber Efendimiz’in ﷺ yolundan gitmekte ve böylece farzları kusursuz eda edip haramlardan kaçınmakta muvaffak kılsın.

Allâh bizlere sabır, tevazu ve diğer güzel huyları nasip eylesin. Şüphesiz ki O; kerîmdir, latîftir.

Sizler ve kendim için yüce Allâh’tan af dilerim.

İkinci Hutbe

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Die Aschâ^irah und Mâturîdiyyah 06.01.2023

Deutsch

Freitagsansprache

Die Aschâ^irah und Mâturîdiyyah

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Nisâ´, Âyah 115:

﴿وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا ١١٥﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenige Person, die dem Gesandten widerspricht, nachdem ihr die Rechtleitung klar wurde, und einen anderen Weg annimmt als jenen, worüber sich die Gläubigen einig sind, diese wird dafür in der Hölle bestraft werden.

Der Imâm at-Tirmidhiyy und andere überlieferten, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

عَلَيْكُمْ بِالْجَمَاعَةِ وَإِيَّاكُمْ وَالفُرْقَةَ فَإِنَّ الشَّيْطَانَ معَ الوَاحِدِ وَهُوَ مِنَ الاثنَيْنِ أَبْعَدُ فَمَنْ أَرَادَ بُحْبُوحَةَ الجنَّةِ فَلْيَلْزَمِ الْجَمَاعَةَ

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte auch:

وَإِنَّ هذهِ الْمِلَّةَ سَتَفْتَرِقُ عَلَى ثَلاثٍ وَسَبْعِينَ فِرْقَةً ثِنْتَانِ وَسَبْعُونَ فِي النّارِ ووَاحِدَةٌ فِي الجنَّةِ وَهِىَ الجمَاعَةُ

Der erste Hadîth bedeutet: „Haltet an al-Djamâ^ah fest und haltet euch von der Abspaltung fern, denn der Teufel ist der einzelnen Person näher und von Zweien ferner. Wer die Belohnung im Paradies will, soll sich an al-Djamâ^ah halten.“

Der zweite Hadîth bedeutet: „Diese Gemeinschaft wird sich in 73 Gruppen spalten; 72 davon werden in der Hölle bestraft werden und eine wird ins Paradies kommen, diese Gruppe ist al-Djamâ^ah.“

Al-Djamâ^ah bedeutet: „Die Mehrheit der Gemeinschaft.“ Denn in einer anderen Überlieferung von diesem zweiten Hadîth sagte der Gesandte ﷺ (sinngemäß): „Alle werden in der Hölle bestraft werden, außer die Mehrheit der Gemeinschaft.“

Liebe Brüder im Islam, der Gesandte Gottes ﷺ kündigte an, dass die Gemeinschaft sich uneinig sein wird und sich in Gruppen spalten wird und erwähnte, dass diese Gruppen – bis auf eine – in der Hölle bestraft werden. Er zeigte auch auf, mit welchem deutlichen Erkennungsmerkmal wir diese eine Gruppe von den anderen unterscheiden können und dieses ist „die Mehrheit“, wofür wir Allâh danken.

Die Mehrheit der Gemeinschaft des Propheten Muhammad ﷺ, seit seiner Zeit bis heute, befolgt den richtigen Weg hinsichtlich der Grundsätze der Glaubenslehre. Auch wenn die Mehrheit sich in Angelegenheiten, die nicht zur Glaubenslehre gehören, uneinig ist, so glaubt doch die Mehrheit der Gemeinschaft daran, dass Allâh einzig, über die Eigenschaften der Geschöpfe erhaben und über Beschränktheit auf Ort und Richtung erhaben ist. Die Mehrheit der Gemeinschaft glaubt daran, dass alle Geschöpfe, seien es die Körper oder ihre Taten sowie die Handlungen der Diener Gottes, von Allâh erschaffen sind und nicht von den Dienern, da die Diener nur ausführen und nicht erschaffen. Die Mehrheit der Gemeinschaft glaubt daran, dass nichts in die Existenz eintritt ohne den Willen von Allâh, Seinem Wissen und Seiner Allmacht. Sie glaubt daran, dass nichts geschieht, ohne dass Allâh will, dass es geschieht, und dass sowohl das Gute als auch das Schlechte mit dem Willen und der Vorherbestimmung Gottes geschieht.

Der Glaube der Mehrheit ist auch, dass Allâh Propheten als Verkünder froher Botschaft und als Warner sandte und dass alle Propheten, von Âdam (zu Dt. Adam) – dem ersten Propheten – bis Muhammad ﷺ – dem letzten Propheten – dazu aufriefen, einzig und allein Gott anzubeten und Ihm keinen Teilhaber beizugesellen. Zum Glauben dieser Mehrheit gehört auch, dass die Propheten auserwählte Geschöpfe Gottes sind, denen Allâh besondere Eigenschaften gab, wie den Schutz vor dem Unglauben, den großen Sünden und den kleinen, erniedrigenden Sünden sowie vor allen Niederträchtigkeiten und abstoßenden Krankheiten. Die Mehrheit glaubt auch an das Paradies und an die Hölle, dass diese bereits existieren und unendlich existent bleiben. Sie glaubt auch an die Auferstehung (al-Ba^th), die Versammlung (al-Haschr), die Abrechnung (al-Hisâb), die Bestrafung (al-^Iqâb) und an alle Angelegenheiten, die bestätigt wurden, dass sie zur Religion gehören. Die Anzahl derer, die sich davon abspalteten und die Bestrafung in der Hölle verdienen, ist im Gegensatz zur Anzahl der genannten Mehrheit sehr gering. Zu den Abgespaltenen gehören Menschen, die glauben, dass Allâh ein Körper wäre und Ihn mit Eigenschaften der Geschöpfe beschreiben, wie Maße, Beschränktheit auf Ort, Körperteile, Bewegung, Veränderung, Hinaufsteigen, Herabsteigen und anderen Eigenschaften der Geschöpfe; sie haben somit nicht den Glauben der Muslime und gehören nicht zu den Muslimen. Zu den Abgespaltenen gehören zwei weitere Gruppen. Die eine wird al-Murdji´ah und die andere wird al-Qadariyyah genannt. Der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

صِنْفَانِ مِنْ أُمَّتِى لَيْسَ لَهُما فِي الإِسلامِ نَصيبٌ الْمُرْجِئَةُ والقَدَرِيَّةُ

Die Bedeutung lautet: „Zwei Gruppen, die sich zur Gemeinschaft des Propheten Muhammad zählen, gehören nicht zu den Muslimen; diese sind al-Murdji´ah und al-Qadariyyah.“

Al-Murdji´ah war eine Gruppe, die es heute nicht mehr gibt. Diese Menschen glaubten etwas, was der Religion eindeutig widerspricht und aus dem Islam herausführt. Sie sagten: „Gleich wie viele Sünden die gläubige Person begeht, sie wird dafür nicht zur Rechenschaft gezogen werden.“ Sie traten mit dieser Aussage aus dem Islam aus. Was die Qadariyyah betrifft, so überlieferte Abû Dâwûd in seinem Buch „as-Sunan“, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

لِكُلِّ أُمَّةٍ مَجُوسٌ ومَجُوسُ هَذِهِ الأُمَّةِ الّذينَ يَقُولونَ لا قَدَرَ

Die Bedeutung lautet: „Jede Gemeinschaft hat Madjûs (Menschen, deren Glaubensweisen wie die der Feueranbeter sind) und die Madjûs aus meiner Gemeinschaft sind diejenigen, die sagen: ‚Es gibt keine Vorherbestimmung‘.“

Al-Qadariyyah sind diejenigen, die hinsichtlich einiger Angelegenheiten die Vorherbestimmung sowie den Willen Gottes verleugnen, jedoch sagten die Gelehrten: „Wer über eine einzige Angelegenheit sagt, dass diese ohne den Willen Gottes geschehen würde, gehört nicht zu den Muslimen.“

Auch zu den Abgespaltenen gehört eine Gruppe, die „al-Khawâridj“ genannt wird. Sie erklärt die Person, die eine große Sünde begeht, für ungläubig. Zu dieser Gruppe zählen auch diejenigen, die einen Herrscher, der ein Gesetz erlässt, das nicht dem Islam entspricht, für ungläubig erklärt, selbst wenn er dieses nicht für erlaubt erklärt. Sie erklären auch das gesamte Volk dieses Herrschers für nicht gläubig, gleich ob sie dem Herrscher darin folgen oder nicht, ausgenommen jene, die sich dagegenstellen und diesen Herrscher und sein Volk, das ihm darin folgt, bekämpfen. So erklären sie das Töten der Muslime und das unrechtmäßige Wegnehmen ihres Besitzes für erlaubt, woraus im Laufe der Zeit verschiedene Arten von Schäden resultierten.

Brüder im Islam, im dritten Jahrhundert nach der Auswanderung vermehrten sich die Gruppen, die vom richtigen Weg abgewichen waren und Allâh ließ gegen Ende des damaligen Jahrhunderts zwei Gelehrte erscheinen, von denen einer Araber und der andere kein Araber war. Der Araber war Abu l-Hasan al-´Asch^ariyy und der andere war Abû Mansûr al-Mâturîdiyy. Sie und ihre Schüler antworteten auf die abgewichenen Gruppen mit Beweisen und Darlegungen, sodass die Behauptungen der abgewichenen Gruppen von ihnen widerlegt wurden. Seitdem werden die Muslime der Ahlu s-Sunnah als Aschâ^irah und Mâturîdiyyah bezeichnet; und wenn man nachforscht, dann findet man heraus, dass die Gelehrten der verschiedenen Wissensbereiche seit der Zeit dieser beiden Gelehrten bis heute Aschâ^irah bzw. Mâturîdiyyah sind – und dafür danken wir Allâh.

Liebe Brüder im Islam, Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Mâ’idah, Âyah 54:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَن يَرۡتَدَّ مِنكُمۡ عَن دِينِهِۦ فَسَوۡفَ يَأۡتِي ٱللَّهُ بِقَوۡمٖ يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُۥٓ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, wer von euch vom Islam abkehren sollte, so wisset, Allâh wird eine Nachkommenschaft erscheinen lassen, die Er liebt und die Ihn liebt und die den Gläubigen ergeben ist.

Der Imâm al-Hâkim überlieferte in seinem Buch „al-Mustadrak“, dass, als diese Âyah offenbart wurde, der Gesandte Gottes ﷺ sinngemäß sagte: „Es ist deine Nachkommenschaft, o Abû Mûsâ“ und streckte seine Hand zu Abû Mûsâ al-´Asch^ariyy. Der Imâm al-Quschayriyy sagte: „Die Anhänger von Abu l-Hasan al-´Asch^ariyy sind seine Nachkommenschaft.“

Der Imâm Ahmad sowie Imâm al-Hâkim überlieferten einen Hadîth mit starker Einstufung, worin der Gesandte Gottes ﷺ den berühmten Muhammad al-Fâtih lobte. Muhammad al-Fâtih, so wie es über ihn bekannt ist, war ein Mâturîdiyy. Würde der Prophet ﷺ etwa jemanden loben, der ihm im Glauben widerspricht?! Bei Allâh, nein! Diese beiden Beweise belegen, dass die Aschâ^irah und Mâturîdiyyah den richtigen Weg befolgen und ein großer Beweis hierfür sind die vielen Muslime überall auf der Erde, die den Glauben dieser beiden Gelehrten haben. Denn die Mehrheit der Schâfi^iyyah, alle Mâlikiyyah, die Ehrenhaften der Hanâbilah sowie einige der Hanafiyyah sind Aschâ^irah und die Mehrheit der Hanafiyyah sowie einige der Schâfi^iyyah sind Mâturîdiyyah. Sie alle sind sich in den Grundsätzen der Glaubenslehre einig, denn sie befolgen die Grundsätze der Glaubenslehre, die auch die Gefährten und deren Nachfolger befolgten.

Wir bitten Allâh darum, uns im Glauben von Ahlu s-Sunnah wal-Djamâ^ah, dem Glauben dieser beiden Gelehrten – Abu l-Hasan al-´Asch^ariyy und Abû Mansûr al-Mâturîdiyy – bis zum Tod standhaft sein zu lassen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Arabisch

خطبة الجمعة بتاريخ

الأشاعرةُ والماتُريديةُ

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ ِمنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِه اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ. وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ وأشهدُ أنَّ مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هاديًا ومبشّرًا ونذيرًا بلَّغَ الرسالةَ وأدَّى الأمانةَ ونصحَ الأُمَّةَ فجزاهُ اللهُ عنَّا خيرَ ما جَزى نبيًّا مِنْ أنبيائهِ، وصلَّى اللهُ وسلَّم على سيِّدِنا محمَّدٍ الأَمينِ وعلَى ءالِهِ وَصَحْبِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ.

أما بعدُ عِبادَ اللهِ أُوصِي نفسِي وأُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظيمِ فَاتَّقُوهُ وأُوصِيكُمْ بِالثَّباتِ عَلَى نَهْجِ رَسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم والتِزامِ سبيلِ الْمُؤْمِنينَ يَقُولُ اللهُ تعالَى في القُرءانِ الكَريمِ {وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا ١١٥}[1].

وقالَ رسولُ اللهِ صلَّى اللهُ عليهِ وسلَّم في ما رَواهُ التِّرمِذِىُّ وغيرُهُ عَلَيْكُمْ بِالْجَمَاعَةِ وَإِيَّاكُمْ وَالفُرْقَةَ فَإِنَّ الشَّيْطَانَ معَ الوَاحِدِ وَهُوَ مِنَ الاثنَيْنِ أَبْعَدُ فَمَنْ أَرَادَ بُحْبُوحَةَ الجنَّةِ فَلْيَلْزَمِ الْجَمَاعَةَ اﻫ وَقَالَ عَلَيْهِ الصَّلاةُ والسَّلامُ وَإِنَّ هذهِ الْمِلَّةَ سَتَفْتَرِقُ عَلَى ثَلاثٍ وَسَبْعِينَ فِرْقَةً ثِنْتَانِ وَسَبْعُونَ فِي النّارِ ووَاحِدَةٌ فِي الجنَّةِ وَهِىَ الجمَاعَةُ اﻫ أَىِ السَّوادُ الأَعْظَمُ أَىْ جُمهورُ الأُمَّةِ كَمَا فِي رِوَايةِ كُلُّهُمْ فِي النَّارِ إِلَّا السَّوَادَ الأَعْظَمَ.

أحبَابِى لَقَدْ بَيَّنَ لنا الحبيبُ المصطَفَى صلى الله عليه وسلم أنَّ هذهِ الأُمَّةَ سَيَحْصُلُ فيهَا اخْتِلافٌ وَأَنَّهَا سَتَخْتَلِفُ إلَى فِرَقٍ وَأَنَّ كُلَّهَا فِي النَّارِ إِلَّا واحِدَةً وَبَيَّنَ لَنَا أَيْضًا كَيْفَ نُمَيِّزُ هذهِ الوَاحِدَةَ وذلكَ بِالعَلامَةِ الظَّاهِرَةِ وَهِىَ أَنَّها الجمَاعَةُ أَىِ السَّوادُ الأَعْظَمُ أَىْ جُمهورُ الأُمَّةِ أَىْ أَكْثَرُها وأَغْلَبُهَا والحمدُ للهِ علَى ذَلكَ. فَجُمْهُورُ الأُمّةِ المحمَّدِيَّةِ مِنْ زَمَنِهِ عليهِ السلامُ إلَى زَمانِنَا علَى الْهُدَى مِنْ حَيْثُ أَصْلُ الْمُعْتَقَدِ وَإِنِ اخْتَلَفُوا فِي بَعضِ الفُروعِ فَكُلُّهُمْ على تَوحيدِ اللهِ وتَنْزِيهِهِ عَنْ مُشابَهَةِ الْمَخْلوقِينَ وَتَنْزِيهِهِ عَنِ الْحَجْمِ والجِهَةِ والحَدِّ والْمَكانِ وكُلُّهُمْ علَى اعْتِقَادِ أَنَّ اللهَ هُوَ خَالِقُ كُلِّ شَىءٍ مِنَ الأعيانِ والأَعْمَالِ وأنَّ أَعمالَ العِبادِ بِخَلْقِ اللهِ لا بِخلقِ العبادِ إنَّما بِكسبِهِمْ وكلُّهم على اعتقادِ أنهُ لا يدخُلُ شىءٌ في الوُجودِ إلّا بِمشيئةِ اللهِ وعِلْمِهِ وقُدْرَتِهِ وأَنَّهُ لا يُمْكِنُ أَنْ يَحْصُلَ شَىءٌ لَمْ يُرِدِ اللهُ حُصُولَهُ وأَنَّ الخيرَ وَالشَّرَّ كِلَيْهِمَا بِمشيئةِ اللهِ وتَقْديرِه وأنَّ اللهَ أَرْسلَ الأنبياءَ مُبَشِّرينَ ومُنْذِرينَ وَأَنَّ أولَهُمْ ءَادَمُ وءاخِرَهُمْ سيِّدُنا محمدٌ إمامُ المرسَلِينَ وَسَيِّدُ ولَدِ ءادمَ أجمعينَ وأنَّ الأنبياءَ اصطْفاهُمُ اللهُ وَخَصَّهُمْ بِالْحِفْظِ وَالْعِصْمَةِ مِنَ الكُفرِ وكبائِرِ الذُّنوبِ وصَغائِرِ الخِسَّةِ وسائِرِ الخسائِسِ والأمراضِ الْمُنَفِّرَةِ وكلُّهم يُؤمنونَ بِالجنَّةِ والنارِ أَنَّهُمَا مَوْجُودتانِ وبَاقِيَتَانِ إلَى مَا لا نِهايَةَ لهُ وكلُّهم مُقِرُّونَ بِالبَعْثِ وَالحَشْرِ والحِسابِ والعِقَابِ وسائرِ ما ثَبَتَ وُرودُهُ في الشَّرْعِ وَلَمْ يَشُذَّ عنهُمْ إِلّا شِرْذِمَةٌ مِنْ أَهْلِ النَّارِ قَليلَةٌ جِدًّا إِذَا مَا قُورِنَتْ بِالسَّوَادِ الأَعْظَمِ فَمِنْهُمُ الْمُجَسِّمَةُ الذينَ وَصَفُوا اللهَ بأَوصافِ الأجسامِ ونَسَبُوا للهِ الْحَجْمَ والمكانَ والأَعضاءَ والحرَكةَ والانْتِقَالَ والتَّغَيُّرَ والانفِعَالَ والصُّعودَ والنُّزُولَ وغيرَ ذلكَ مِنْ أَوْصَافِ الْمَخْلُوقينَ فَخَرَجُوا عن دَائِرَةِ التَّوحيدِ وَوَقَعُوا فِي الكُفْرِ الشَّنِيعِ وَمِنْهُمُ الْمُرْجِئَةُ والقَدَرِيَّةُ الذينَ أخبَرَ عنهُمُ الرسولُ فقالَ صِنْفَانِ مِنْ أُمَّتِى لَيْسَ لَهُما فِي الإِسلامِ نَصيبٌ الْمُرْجِئَةُ والقَدَرِيَّةُ اﻫ[2]، والمرجئةُ فِرْقَةٌ ظهَرَتْ فِي الماضِى وانْقَرَضَتْ كانُوا يقولونَ كلامًا هو ضِدُّ الدينِ كانُوا يَقُولُونَ لا يَضُرُّ مَعَ الإِيمانِ ذَنْبٌ أَىْ بِزَعْمِهِمْ مهمَا فعَلَ المؤمِنُ مِنَ الذُّنوبِ لا مُؤَاخَذَةَ عليهِ في الآخرةِ فَكَذَّبُوا الدِّينَ وخَرَجُوا بذلكَ عَنْ دَائرةِ المسلِمين. أمَّا القَدَرِيَّةُ فقد رَوَى أبو دَاودَ في سُنَنِهِ عنِ الصّادِقِ الْمَصْدوقِ أنهُ قالَ فيهِم لِكُلِّ أُمَّةٍ مَجُوسٌ ومَجُوسُ هَذِهِ الأُمَّةِ الّذينَ يَقُولونَ لا قَدَرَ مَنْ مَاتَ مِنْهُمْ فَلا تَشْهَدُوا جَنازَتَهُ وَمَنْ مَرِضَ مِنْهُمْ فَلا تَعودُوهُمْ وَهُمْ شِيعَةُ الدَّجَّالِ ــ أي مُناصِرُوه ــ وَحَقٌّ علَى اللهِ أَنْ يُلْحِقَهُمْ بِالدَّجالِ اﻫ فَالقَدَرِيَّةُ هُمُ الذِينَ يَكْفُرُونَ بِالْقَدَرِ أَىْ يُنْكِرُونَ تَقْدِيرَ اللهِ لِبَعْضِ الأَشياءِ وقد قالَ العُلماءُ إنَّ مَنْ قَالَ عَنْ شىءٍ وَاحِدٍ إِنَّهُ يحصُلُ بِغَيْرِ مَشِيئَةِ اللهِ فَقَدْ كَفَرَ. وَمِنَ الفِرَقِ التِى شَذَّتْ عَنْ جَماعةِ المسلمينَ الخَوارِجُ الذينَ قَالُوا بِكُفْرِ مُرْتَكِبِ الكَبيرَةِ بل مِنْهُمْ مَنْ يُكَفِّرُ الحاكِمَ إِذَا حَكَمَ بِغَيْرِ الشَّرْعِ وإِنْ لَمْ يَسْتَحِلَّ ذلكَ وَلَوْ فِي مسئَلَةٍ وَاحِدَةٍ بَلْ يُكَفِّرونَ الرَّعِيَّةَ كذلكَ وَافَقُوهُمْ أَمْ لا إِلّا مَنْ ثَارَ عَلَيْهِمْ وَقَاتَلَهُمْ وَاسْتَحَلُّوا بِنَاءً على ذلكَ دِماءَ المسلمينَ وأموالَهُمْ ونَتَجَ بسبَبِهم أَنْواعُ الفِتَنِ وَالدَّمارِ علَى مَرِّ العُصُور.

إخوةَ الإيمانِ، فِي القَرْنِ الثَّالِثِ الهجرِيِّ كَثُرَتِ الفِرَقُ الشاذَّةُ فَقَيَّضَ اللهُ تبارَكَ وتعالَى في أوَاخِرِ ذلكَ العَصْرِ إِمامَينِ أحدُهُما عَرَبِيٌّ والآخَرُ أَعْجَمِيٌّ، أمَّا العَرَبِيُّ فهو أبو الْحَسَنِ الأَشْعَرِيُّ وَكانَ بِالعِراقِ وَأَمَّا الأَعجَمِيُّ فَهُوَ أبو مَنْصُورٍ الماتُريدِيُّ وكانَ بِبِلادِ فَارِس فقامَا وتلاميذُهما من بعدِهِما بِالرَّدِّ علَى الفِرَقِ الشَّاذَّةِ وتَقريرِ العقيدَةِ الصّحيحةِ بالأَدِلَّةِ والبَراهينِ حتَّى انْحَسَرَ أهلُ الضَّلالِ وانْكَسَرُوا فَنُسِبَ إليهِمَا أَهْلُ السنَّةِ فصَار يُقالُ لأَهْلِ السُّنَّةِ أَشْعَرِيُّونَ ومَاتُريدِيُّونَ وشَاهِدُ الوُجودِ أَىِ الوَاقِعُ الْمُشَاهَدُ يَشهَدُ علَى ذَلِكَ فلَوْ نَظَرَ الْمُحَقِّقُ إلَى عُلماءِ الأُمةِ في مُخْتَلَفِ العُلومِ مِنْ زَمَنِ هذَيْنِ الإِمامَيْنِ إلَى زَمانِنا لَوَجَدَ أَنَّهُمْ إِمَّا أشاعرةٌ أو ماتريديةٌ والحمدُ للهِ على ذلك.

أحبَّتِى رَوَى الحاكِمُ في المستَدْرَكِ وَغَيْرُهُ أَنَّهُ لَمَّا نَزَلَ قولُهُ تعالَى {يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَن يَرۡتَدَّ مِنكُمۡ عَن دِينِهِۦ فَسَوۡفَ يَأۡتِي ٱللَّهُ بِقَوۡمٖ يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُۥٓ} الآيةَ[3] قَالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم هُمْ قومُكَ يا أَبا مُوسَى وأَوْمَأَ بيدِه إلَى أَبِي مُوسَى الأَشْعَرِيِّ وقالَ الإِمامُ القُشَيْرِيُّ „أَتباعُ أبِي الحسَنِ الأَشْعَرِيِّ مِنْ قَومِه“. وَقَدْ مدَحَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم مُحَمَّدًا الفاتِحَ رَحمهُ اللهُ الذِى كانَ مَاتريدِيَّ العقيدَةِ كمَا هُو مَعْلُومٌ وذلكَ في الحديثِ الذِي روَاهُ الإِمامُ أحمدُ والحاكِمُ بسنَدٍ صَحِيحٍ عنِ الصَّادِقِ المصدُوقِ حَبيبِ ربِّ العَالَمينَ، فَبِاللهِ عليكُمْ هل يَمْدَحُ النبِيُّ صلى الله عليه وسلم مَنْ خَالَفَهُ فِي العَقيدَةِ؟ هَلْ يَمْدَحُ النبيُّ مَنْ خالفَ نَهْجَهُ ومَا جَاءَ بِهِ مِنَ الحقِّ؟ لا وَاللهِ فَهذَانِ الخبَرانِ يَدُلّانِ على أَنَّ الأشاعرةَ والماتريديّةَ هُمَا علَى الحقِّ والصوابِ ويَكْفِى شَاهِدًا على ذلكَ أَنَّ ملايينَ المسلمينَ في أَقْطَارِ الأَرْضِ علَى مذهَبِ هذينِ الإِمامينِ الجلِيلَيْنِ فَالشافعيَّةُ بِغَالِبِهِمْ والمالِكيَّةُ كُلُّهُمْ وَفُضَلاءُ الحنَابِلَةِ وبَعضُ الحنَفِيَّةِ أشاعرِةٌ وأَغْلَبُ الحنَفِيَّةِ وبعضُ الشافعيَّةِ مَاتُريدِيّةٌ وَكُلُّهم مُتَّفِقُونَ في الأُصولِ لا يَخْتَلِفُونَ وتُوافِقُ أصولُهُمْ أُصولَ الصَّحابَةِ والتابِعينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ.

فنَسْأَلُ اللهَ تعالى أَنْ يُثَبِّتَنا علَى عقيدَةِ هَذَيْنِ الإِمامينِ الجَليلَيْنِ أَبِى الحسَنِ الأَشْعَرِىِّ وأبِى منصورٍ الماتريدىِّ عقيدةِ أهلِ السنَّةِ والجماعةِ وأَنْ يُميتَنا عليهَا بِجَاهِ الأَنْبِياءِ وَالْمُرْسَلينَ هذَا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبةُ الثانيةُ

سورة النساء/115.[1]

رواه الترمذي.[2]

سورة المائدة/54.[3]

Türkisch

Cuma Hutbesi

EŞARİLER VE MATURİDİLER

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatte bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh’a karşı takvalı olun. Sizlere Rasûlullâh’ın ve mü’minlerin yoluna sımsıkı sarılmanızı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَمَنْ يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الهُدَى وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّى وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَسَآءَتْ مَصِيرًا﴾

Manası: Kim kendisine doğru yol apaçık belli olduktan sonra Peygambere karşı çıkar ve mü’minlerin yolundan başkasına uyarsa, kötü bir yer olan cehennemde sonsuz olarak azap görür. (En-Nisâ’ suresi, 115. ayet)

İmam Tirmizi’nin ve başkalarının rivayetine göre Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

Manası: Cemaate bağlı kalın, ayrılıktan da sakının. Zira şeytan tek kişi ile beraberdir; iki kişiden ise daha uzaktır. Cennetin ortasını isteyen, cemaate bağlı kalsın.

Yine Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

وَإِنَّ هذهِ الْمِلَّةَ سَتَفْتَرِقُ عَلَى ثَلاثٍ وَسَبْعِينَ فِرْقَةً ثِنْتَانِ وَسَبْعُونَ فِي النّارِ ووَاحِدَةٌ فِي الجنَّةِ وَهِىَ الجمَاعَةُ اﻫ

Manası: Bu ümmet, yetmiş üç fırkaya ayrılacaktır. Bunlardan yetmiş ikisi cehennemde ve biri cennette olacaktır. O da cemaat’tir.

Cemaat’in manası, sevad-ı azam, yani ümmetin çoğunluğudur; zira başka bir rivayette sevad-ı azamdan hariç hepsinin cehennemde olacakları bildirilmektedir.

Mü’min kardeşlerim, sevgili Peygamberimiz ﷺ, bu ümmette görüş ayrılığı olacağını ve bu ümmetin gruplara ayrılacağını, bu gruplardan bir grup hariç diğer hepsinin cehennemde olacağını bildirmiştir. Yine Allâh Rasûlü ﷺ, o bir grubu diğerlerinden hangi apaçık belirtiyle ayırt edeceğimizi de bildirmiştir. Allâh’a ḥamd olsun. Bu belirti, sevad-ı azamdır, yani ümmetin çoğunluğudur. Allâh Rasûlü’nün ﷺ zamanından bu zamana kadar ümmet-i Muḥammed’in çoğunluğu İslâm dininin temeline ait olmayan bazı meselelerde görüş ayrılığına düşmüş olsa dahi inancın aslı bakımından doğru yoldadır. Onların hepsi Allâh’ın tek olduğuna inanırlar ve Allâh’ı yaratılmışlara benzemekten tenzih ederler. Onlar Allâh’ı hacimden, yönden, sınırdan ve mekândan tenzih ederler. Onlar, ister cisim ister amel olsun her şeyin yaratıcısının Allâh olduğuna; kulun amellerinin de kulun yaratması ile değil Allâh’ın yaratmasıyla olduğuna ve kulun ancak kesbi olduğuna inanırlar. Kulun kesbi ise, irâdesini ve kastını bir fiili yapmaya yönelttiğinde, Allâh’ın, bu fiili o an onda yaratmasıyla gerçekleşendir. Hepsinin inancı şudur: Hiçbir şey Allâh’ın dileği, ilmi ve kudreti olmaksızın varolmaz. Bir şeyin varolması, Allâh onun varlığını dilemediyse imkânsızdır. İyilik ve kötülük Allâh’ın dilemesi ve takdiri iledir. Allâh, müjdeleyici ve uyarıcı olarak Peygamberler göndermiştir. Onların ilki, Efendimiz Âdem aleyhisselâm, sonuncusu da Efendimiz Muḥammed’dir ﷺ. Peygamberler, Allâh’ın seçkin kullarıdır. Küfürden, büyük ve kıymet düşürücü küçük günahlardan; aynı şekilde alçaltıcı başka hususlardan ve insanları kendilerinden uzaklaştıracak hastalıklardan korunmuş olmak gibi Peygamberlerin kendilerine mahsus sıfatları vardır. Yine ümmetin çoğunluğu cennet ve cehenneme; her ikisinin şu an var olduklarına ve sonsuz olarak kalıcı olduklarına inanırlar. Ümmetin çoğunluğu; dirilişi, haşri, hesabı, azabı ve İslam dininde sabit olan diğer meseleleri kabul etmiştir. Bunları kabul etmeyenler ancak, sayıları ümmetin çoğunluğuna nazaran az olan ve ümmetin çoğunluğundan ayrılarak cehennem azabını hak edenlerdir. Ayrılığa düşmüş olan gruplardan biri, Allâh’ı cisimlerin sıfatları ile vasıflandıran mücessimelerdir. Onlar, Allâh’a hacim, yer, uzuv, hareket, değişiklik, duygulanmak, yukarı çıkmak, aşağı inmek ve yaratılmışların başka sıfatlarını da isnat ederler; böylece de tevhid dairesinden çıkar ve küfre düşerler. Mürci’e ve kaderiyye fırkaları da ayrılığa düşmüş olanlardandır. Allâh Rasûlü ﷺ onlar hakkında şöyle buyurmuştur:

صِنْفَانِ مِنْ أُمَّتِى لَيْسَ لَهُما فِي الإِسلامِ نَصيبٌ الْمُرْجِئَةُ والقَدَرِيَّةُ اﻫ

Manası: Ümmetimden iki sınıf vardır ki onların İslâm’dan bir nasibi yoktur: Mürci’e ve kaderiyye. (İmam Tirmizi)

Mürci’e, geçmiş zamanda ortaya çıkmış ve sonradan kaybolmuş olan bir gruptur. Onlar, İslâm dinine zıt bir söz söylerlerdi; “İmanlı olana günah zarar vermez.” derlerdi, yani ne kadar günah işlerse işlesin mü’minin ahirette bundan dolayı hesaba çekilmeyeceğini iddia ederlerdi. Böylece onlar dini yalanladılar ve İslâm dairesinden çıktılar. Kaderiyye’ye gelince, Ebu Davud, „Sunen“ adlı kitabında Allâh Rasûlü’nün ﷺ onlar hakkında şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir:

لِكُلِّ أُمَّةٍ مَجُوسٌ ومَجُوسُ هَذِهِ الأُمَّةِ الّذينَ يَقُولونَ لا قَدَرَ مَنْ مَاتَ مِنْهُمْ فَلا تَشْهَدُوا جَنازَتَهُ وَمَنْ مَرِضَ مِنْهُمْ فَلا تَعودُوهُمْ وَهُمْ شِيعَةُ الدَّجَّالِ ــ أي مُناصِرُوه ــ وَحَقٌّ علَى اللهِ أَنْ يُلْحِقَهُمْ بِالدَّجالِ اﻫ

Manası: Her ümmetin mecusi’si vardır. Bu ümmetin mecusileri ise ‚Kader yoktur.‘ diyenlerdir. Onlardan biri ölürse, cenazesine katılmayın, hasta olursa ziyaretine gitmeyin. Onlar Deccal’in yardımcılarıdır. Allâh’ın onları Deccal’e ilhak ettirmesi hakkıdır.

Kaderiyyeler bazı konularda kaderi, yani Allâh’ın takdirini inkâr ederler. Âlimler “Herhangi bir şey Allâh dilemeden var oldu.” diyenin İslam dininden çıktığını söylemişlerdir. Cemaat-i Müslimin’den ayrılan başka bir grup da haricilerdir. Onlar, büyük günah işleyenin İslam dininden çıktığını söylerler; hatta tek bir meselede dahi olsa şeriate göre hüküm vermeyen hâkimleri -ki bu hâkimler buna helal demedikleri halde- kâfir sayarlar. Halkı da aynı şekilde ister onlara uysunlar ister uymasınlar –onlara karşı başkaldırıp savaşanlar hariç- kâfir sayarlar. Buna dayanarak da Müslümanların kanını ve malını helal kılarlar. Bu da asırlar boyunca çeşitli fitnelere sebep olmuştur.

Mü’min kardeşlerim, hicri üçüncü yüzyılda sapık fırkalar fazlalaştı. Allâh-u Teâlâ o asrın sonuna doğru biri Arap ve biri Arap olmayan iki imam gönderdi. Arap olan, Ebul-Hasan el-Eşari’dir. Arap olmayan ise, Ebu Mansur el-Maturidi’dir. Bu iki imam ve kendilerinden sonra gelen öğrencileri, deliller ve kanıtlarla sapık gruplara karşı çıkmışlardır. Böylece sapıklık ehli zayıflamış ve yenik düşmüştür. Bundan dolayı Ehl-i Sünnet bu iki imama isnat edilmiş ve “Ehl-i Sünnet, Eşariler ve Maturidilerdir.” denmiştir. Bu iki imam zamanından bu zamana kadar ümmetin çeşitli ilim dallarındaki âlimlerine baktığımızda -Allâh’a ḥamd olsun ki- ya Eşari ya da Maturidilerdir.

Sevgili kardeşlerim, Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يَا أَيُّها الّذِينَ ءَامِنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِى اللهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى المؤمِنِينَ﴾

Manası: Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse, Allâh öyle bir kavim getirir ki, Allâh onları sever, onlar da Allâh’ı severler. Onlar mü’minlere karşı alçak gönüllüdürler. (El-Mâ’ideh suresi, 54. ayet)

İmam Hâkim, “Mustedrak” adlı eserinde bu ayet-i kerime indiğinde Rasûlullâh’ın ﷺ elini Ebu Musa el-Eşari’ye uzatarak –mealen- “Bu senin kavmindir, ey Ebu Musa.” dediğini rivayet etmiştir. İmam Kuşeyri de şöyle demiştir: “Ebul-Hasan el-Eşari’nin tabileri, onun kavmidir.”

İmam Ahmed ve İmam Hâkim’in sahih bir senetle rivayet ettikleri bir hadiste Allâh Rasûlü ﷺ, Fatih Sultan Mehmed’i -Allâh ona rahmet eylesin- övmüştür. Fatih Sultan Mehmed -Allâh ona rahmet eylesin- bilindiği gibi Maturidi idi. Allâh Rasûlü ﷺ, doğru inanca karşı çıkan birini hiç över mi!?. Vallâhi hayır, övmez.

İşte bu iki haber, Eşarilerin ve Maturidilerin hak ve doğru olduklarına işaret eder. Bu iki yüce imama uyan yeryüzünün farklı bölgelerdeki milyonlarca Müslümanın şahitliği de yeterlidir. Zira Şafiilerin çoğunluğu, Malikilerin hepsi, Hanbelilerin fazilet sahibi olanları ve bazı Hanefiler Eşaridirler. Hanefilerin çoğunluğu ve bazı Şafiiler de Maturididirler. Hepsi İslâm dinin temelinde birbirine uygundurlar; ayrılığa düşmezler. Zira onların temeli; sahabelerin, tabiinin ve onlara doğruca uyanların temeline uygundur.

Allâh’tan dileriz ki, bizleri bu yüce iki âlimin, İmam Eşari ve İmam Maturidi’nin akidesi olan Ehl-i Sünnet vel-Cemaat’in akidesinde sabit kılsın ve bizlere bu inanç üzerinde ölmeyi nasip eylesin.

Sizler ve kendim için Allâh’tan mağfiret dilerim.

İkinci Hutbe

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Ahlu s-Sunnah wal-Djamâ^ah Moschee Kreis Herford