Freitagsansprachen 2022

Das Vertrauen auf Allâh und die Warnung vor den sogenannten Wahrsagern 30.12.2022

Freitagsansprache

Das Vertrauen auf Allâh und die Warnung vor den sogenannten Wahrsagern

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht.

Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah at-Taghâbun, Âyah 13:

﴿ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ١٣﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh, es gibt keinen Gott außer Ihm; und auf Allâh sollen die Gläubigen vertrauen.

Brüder im Islam, zu den Pflichten des Herzens gehört das Vertrauen auf Allâh. Der Diener Gottes ist verpflichtet, sich auf Allâh zu verlassen, denn Allâh ist der Schöpfer aller Geschöpfe – sowohl der nützlichen als auch der schädlichen Geschöpfe.

Der einzige Schöpfer des Nützlichen und des Schädlichen ist Allâh; wenn der Diener Gottes daran glaubt und im Herzen davon überzeugt ist, dann verlässt er sich auf Allâh hinsichtlich der Versorgung und dem Schutz vor dem Schaden.
‚Das Vertrauen auf Allâh‘ bedeutet, im Herzen auf Allâh zu vertrauen. Imâm al-Djunayd al-Baghdâdiyy sagte: Das Vertrauen auf Allâh bedeutet, daran zu glauben, dass dir in Wirklichkeit nur Allâh helfen kann.

Wer auf Allâh vertraut, hält sich somit davon fern, Sünden zu begehen – wie z. B. Zauberei oder das Aufsuchen von sogenannten Wahrsagern. Al-Hâkim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ أَتَى كَاهنًا أَوْ عَرافاً فَصَدَّقَهُ بِمَا يَقُولُ فَقَدْ كَفَرَ بِمَا أُنْزِلَ عَلَى مُحَمَّدٍ

Die Bedeutung lautet: Wer sich zu einem sogenannten Wahrsager (Kâhin und ^Arrâf) begab, ihn nach etwas fragte und ihm seine Behauptung glaubte, das gesamte Verborgene zu wissen, so ist er ungläubig geworden.

Der Kâhin ist jemand, der behauptet, die zukünftigen Ereignisse vorhersagen zu können, weil er mit Djinn befreundet ist, die ihm Nachrichten überbringen und er berichtet  – darauf basierend – dieses den Menschen.

Der ^Arrâf ist derjenige, der behauptet, über Vergangenes zu berichten, wie über Diebstähle und Ähnliches.

Derjenige, der sich zu einem Kâhin oder ^Arrâf begibt und glaubt, dass dieser das gesamte Verborgene wissen würde, begeht Unglauben, denn der Einzige, der das gesamte Verborgene weiß, ist Allâh.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Naml, Âyah 65:

﴿قُل لَّا يَعۡلَمُ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلۡغَيۡبَ إِلَّا ٱللَّهُۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad), nichts und niemand außer Allâh weiß das gesamte Verborgene.

Derjenige aber, der glaubt, dass es sein könnte, dass jene sogenannte Vorhersage zutreffen könnte oder auch nicht, begeht keinen Unglauben, jedoch eine Sünde, da er den sogenannten Wahrsager gefragt hat.

Zu wissen gilt auch, dass es unter den Djinn einige gibt, die die Engel heimlich belauschen, während die Engel, die mit dem Herabkommen des Regens beauftragt sind, sich in den Wolken befinden. So steigen die Djinn in die Nähe dieser Wolken, während die Engel sich darüber austauschen, was sich im laufenden Jahr auf der Erde ereignen wird, wie z. B. über das Sterben und die Geburt eines Menschen oder darüber, dass ein bestimmter Mensch an die Macht kommen wird, oder ein bestimmter Mensch der Macht enthoben wird und weiteres, was Allâh die Engel wissen ließ. Denn Allâh lässt die Engel, die Propheten und die Heiligen (Awliyâ´) einiges des Verborgenen wissen, jedoch nicht das gesamte Verborgene. Nachdem diese Djinn die Engel heimlich belauscht haben, kommen sie wieder zur Erde zurück und berichten, was sie gehört haben.

Seid auch gewarnt vor denjenigen, die behaupten, Seelen von Verstorbenen herbeiführen zu können, in Wahrheit handelt es sich hierbei um Djinn und nicht um Seelen. Diese Betrüger nennen sich Rûhâniyyûn. Die Seelen der Gottesfürchtigen lieben es nicht, auf die Welt zurückzukehren, auch dann nicht, wenn sie die gesamte Welt und das, was sich darin befindet, besitzen würden. Die Seelen der Nichtgläubigen unterliegen den Engeln der Bestrafung, sodass die Betrüger nicht in der Lage sind, die Seelen der Nichtgläubigen den Engeln der Bestrafung zu entlocken. Was sie in Wahrheit herbeiführen sind Djinn, die jene (angefragte) Person kannten und mit ihr lebten. Sie führen entweder den Qarîn von diesem Menschen (ein Djinn, der diesen Menschen bis zum Tod begleitete) oder einen anderen Djinn herbei, der dann sagt: „Ich bin die Seele von …“. Möge Allâh uns davor bewahren!

Zu den Erwähnten gehört nicht derjenige, der eine Âyah in einer bestimmten Anzahl wiederholt, um dadurch etwas Gutes zu erreichen, da es sein kann, dass die Engel der Gnade aufgrund des Segens der Âyah hinzukommen. Die Engel der Gnade kommen jedoch nicht hinzu, wenn jenes wegen etwas Weltlichem ausgeführt wird.

Die meisten derer, die sich Rûhâniyyûn nennen, arbeiten mit den Djinn zusammen, sagen den Menschen aber nicht, dass sie mit den Djinn zusammenarbeiten, weil die Menschen sie dann nicht mehr aufsuchen würden. Wenn sie sich aber Rûhâniyyûn nennen, dann begeben sich Menschen zu ihnen. Manchmal zeigen die Djinn, dass sie sich an die islamische Gesetzgebung halten und führen dann aber Handlungen aus, die der Gesetzgebung widersprechen. Unser Schaykh, möge Allâh ihm gnädig sein, berichtete über einen Mann, der sagte: „Ich bin ein Rûhâniyy.“ Seine Worte bedeuten: „Ich habe Engel bei mir.“ Die Menschen führten ihn z. B. zu kranken Personen. Er kam nach dem Sonnenuntergang und die Menschen kamen dann zu ihm, dann löschte er das Licht und die Menschen bemerkten Bewegungen, und wurden begrüßt, jedoch wurde zu ihnen nicht gesagt: „Wir sind Djinn.“ Dann sprachen diese und sagten: „Dieser Kranke leidet an jener Krankheit und seine Medizin ist jene.“ Einmal geschah es, dass diese Djinn sagten: „Einige denken Schlechtes über uns und sagen, dass wir Djinn wären. Wir sind keine Djinn, wir sind Engel ohne Vater und ohne Mutter.“ Allâh stellte sie aber bloß, weil dieser Djinn dann sagte: „Ich befehle meinem Sohn Maymûn…“. Allâh, der Erhabene, stellte diesen Djinn darin bloß, denn es ist bekannt, dass die Engel sich nicht fortpflanzen, nicht männlich und nicht weiblich sind, leichtstoffliche Körper sind, die nicht essen, nicht trinken, sich nicht fortpflanzen, Gott gegenüber nicht ungehorsam sind und die Befehle Gottes ausführen.

Brüder im Islam, Schaykh ^Abdu l-Wahhâb asch-Scha^râniyy überlieferte in seinem Buch ‚Latâ´if al-Minan Wal-´Akhlâq‘ über Ibn ^Arabiyy, dass er sagte: Wer nicht in die Irre gehen will, sollte sich stets die islamische Gesetzgebung vor Augen halten und sich Tag und Nacht und bei jedem Wort, jeder Handlung und jeder Glaubensweise der islamischen Gesetzgebung bewusst sein.

Bruder im Islam, jedes Mal, wenn du zum Religionsunterricht, den wir abhalten, kommst, wirst du dir mehr über die islamische Gesetzgebung bewusst. Denn wer die islamische Religionslehre lernt, kann zwischen Nützlichem und Abscheulichem, Gutem und Bösem, Erlaubtem und Verbotenem sowie zwischen Unglauben und Glauben unterscheiden.

O Allâh, lehre uns, was uns nutzt, lass uns Nutzen davon tragen und vermehre unser Wissen. Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, sowie den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

التّوكُّلُ على اللهِ والتّحذيرُ مِنَ الكَهَنَةِ والعَرّافِين

إنَّ الحمدَ للهِ نَحْمَدُهُ ونَستعينُهُ ونَستَهْدِيهِ ونستغفِرُهُ ونَشْكُرُهُ، ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومِنْ سَيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ، وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مثيلَ لهُ ولا شبيهَ لهُ ولا صورةَ ولا أعضاءَ ولا جُثّةَ ولا جسمَ ولا مكانَ لهُ، خلقَ العالَمَ وهو غنيٌّ عنِ العالمينَ، خلقَ العرشَ إظهارًا لقدرتِهِ ولَمْ يَتّخِذْهُ مَكانًا لذاتِهِ، جَلّ ربِّي فهو الواحدُ القهّارُ. وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعينِنا محمّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه اللهم صلّ على سيدِنا محمدٍ صلاةً تقضي بها حاجَاتنا وتفرِّج بها كُرُباتِنا وسلِّمْ عليه وعلى ءالِهِ وأصحابِهِ تسليمًا كثيرًا.

أمّا بعدُ عبادَ اللهِ، فإني أوصيكُمْ ونفسي بتقوى اللهِ العليِّ القديرِ القائلِ في مُحكَمِ كتابِهِ ﴿ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ١٣﴾[1]

إخوةَ الإيمانِ، مِنَ الواجباتِ القلبيّةِ التوَكّلُ على اللهِ وهو الاعتمادُ عليه تعالى، فيجبُ على العبدِ أنْ يكونَ اعتمادُهُ على اللهِ لأنهُ خالقُ كلِّ شىءٍ مِنَ المنافعِ والمضارِّ وسائرِ ما يدخلُ في الوجودِ، فلا ضارَّ ولا نافعَ على الحقيقةِ إلا اللهُ، فإذا اعتقدَ العبدُ ذلكَ وَوَطّنَ قلـبَهُ عليهِ كانَ اعتمادُهُ على اللهِ في أمورِ الرّزقِ والسلامةِ من المضارِّ.

فالتوكُّلُ هو ثِقَةُ القلبِ باللهِ. وقالَ الجنَيْدُ البغداديُّ رضي اللهُ عنهُ التوكُّلُ هُوَ تَرْكُ الاعتِمادِ الحقيقِيِّ على غيرِ اللهِ اﻫ

فمَنْ توكّلَ على اللهِ تجنّبَ أنْ يلجأَ إلى ما حرّمَ اللهُ منَ العَمَلِ بالسحرِ وإتيانِ العرّافينَ والمنجِّمينَ، فقد قالَ حبيبُنا محمّدٌ صلواتُ ربِّي وسلامُهُ عليهِ من أتى كاهنًا أو عَرَّافًا فَصَدَّقَهُ بِمَا يقولُ فقدْ كفرَ بما أُنزِلَ على محمّدٍ اﻫ رواه الحاكم.

فالكاهنُ هو مَنْ يتعاطى الإخبارَ عمّا يقعُ في المستقبلِ كالذين لهم أصحابٌ من الجنِّ يأتونَهم بالأخبارِ فيعتمدونَ على أخبارِهِمْ فيحدّثونَ الناسَ بأنهُ سيحصلُ كذا.

والعرّافُ هو من يتحدّثُ عن الماضي من المسروقِ ونحوِهِ.

فمنْ ذهبَ إلى عرّافٍ أو كاهِنٍ واعتقدَ أنهُ يَطَّلِعُ على الغَيْبِ فقدْ كَفَرَ باللهِ ورسولِهِ لأنه لا يعلمُ الغيبَ أحدٌ إلا اللهُ، قال تعالى ﴿قُل لَّا يَعۡلَمُ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلۡغَيۡبَ إِلَّا ٱللَّهُۚ﴾[2] وليسَ الْمُرَادُ مَنْ يَظُنُّ أنّه قَدْ يُوافِقُ الواقِعَ وقد لا يوافقُ الواقِعَ فإنّه لا يَكْفُرُ بل يكونُ عَاصِيًا بسُؤَالِه إيّاهم.

وليُعلَمْ أنّ مِنَ الجنِّ أحيانًا مَن يسْترِقونَ السّمْعَ مِنَ الملائكةِ الموكّلينَ بإنزالِ المطرِ وهم في الغَمامِ يصعدُ الجنُّ إلى مكانٍ قريبٍ منْ هذا الغَمامِ والملائكةُ يتحدّثونَ فيما بينَهم بما يصيرُ هذا العامَ في أرضِ كذا ومِنَ الحوادثِ كذا وكذا كموتِ شخصٍ أو ولادةِ مولودٍ أو أنْ يتولّى شخصٌ الرئاسةَ أو أن يُعزَلَ عنِ الرئاسةِ ونحوِ ذلك مِمّا أطْلَعَ اللهُ الملائكةَ عليه لأنّ اللهَ يُطلِعُ الملائكةَ والأنبياءَ والأولياءَ على شىءٍ من الغيبِ ولا يُطلِعُهُمْ على الغيبِ كُلِّهِ. فبعدَ أنْ يسترِقَ هؤلاءِ الجنُّ السمعَ مِنَ الملائكةِ ينْزِلونَ على الأرضِ ويُخبِرونَ هؤلاءِ الذينَ لَهُمْ معَهمْ صُحبَةٌ مِنَ البشرِ.

فالحذرَ الحذرَ من هؤلاءِ الذين يدّعونَ تحضيرَ الأرواحِ وهو في الواقِعِ تحضيرٌ للجنِّ، فأرواحُ الأتقياءِ لا يحبّونَ أنْ يَرْجِعُوا إلى الدنيا ولوْ مَلَكُوا الدنيا وما فيها، وأرواحُ الكفارِ تحت ملائكةِ العذابِ، ولا يستطيعُ هؤلاءِ الدّجاجِلَةُ أنْ يسحبوا روحَ الكافِرِ من ملائكةِ العذابِ إنما الذينَ يحضرونَ إلى مجلسِ هؤلاءِ همُ الجنُّ الذينَ كانوا يعرِفونَ حالَ هذا الشخصِ وعاشوا معَهُ إمّا قرينُهُ أو واحدٌ ءاخرَ يعرِفُ أحوالَهُ يَكْذِبُ فيقولُ أنا روحُ فلانٍ والعياذُ باللهِ تعالى.

ولا يدخُلُ فيمنْ ذَكَرْنا مَنْ يُردِّدُ ءايةً بعددٍ مُعيّنٍ لِمَقْصِدٍ حَسَنٍ فإنّ هذا قدْ يَحضُرُهُ ملائكةُ الرّحمةِ بِبَرَكَةِ هذه الآيةِ، أمّا مَنْ كانَ غرضُه الدنيا فهذا لا يَحْضُرُ إليه ملائكةُ الرّحمةِ.

وأغلبُ هؤلاءِ الذين يقولونَ عن أنفسِهِمْ إنهم روحانيّونَ هُمْ يعملونَ مَعَ الجنِّ لكنّهُمْ لا يقولونَ للناسَ نحنُ نعملُ مَعَ الجنِّ لأنهمْ إنْ قالوا ذلكَ للناسِ فالناسُ لا يعتقدونَهُمْ، أمّا إنْ قالوا روحانيُّون الناسُ يقصِدونَهُمْ، في البَدءِ أحيانًا الجنُّ يُظهرونَ أنَهم قائمونَ بالشريعةِ ثُمّ يُدْخلونَ أشياءَ مخالفةً للشريعةِ.

ولقد تحدّثَ شيخُنا رضيَ اللهُ عنه عنْ رجلٍ كان في ناحيتِهِم يقولُ إنني روحانيٌّ أيْ معي ملائكةٌ ثُمّ الناسُ يطلبونَهُ لمريضٍ أو غيرِ ذلكَ، يأتي بعدَ المغربِ ثُمّ الناسُ يحضرونَ إليهِ ثُمّ بعدَ بُرْهةٍ يُطفِئُ الضوءَ فَيُحسّ الحاضرونَ بحركاتٍ كَأَنَّ أَحَدًا حَضَرَ ثُمَّ يسمعونَ صوتَ أَشْخَاصٍ لا يَرَوْنَهُمْ يسلّمونَ عليهِم ثم يقولونَ نحنُ رُوحانِيُّونَ لا يقولونَ نحنُ جنٌّ ثمَّ يَتَكَلَّمُونَ فَيَقُولُونَ هذا المريضُ مرضُهُ كذا ودوَاؤُه كذا، ثُمَّ مرّةً لَمّا حضروا قالوا أيِ الجنُّ بعضُ الناسِ يسيئونَ الظنَّ بنا يقولونَ نحن جنٌّ، نحن لسنا جنًّا، نحن الملَكُ بلا أبٍ ولا أمٍّ، ثُمّ فضَحَهُ اللهُ تعالى لأن بَعْضَهُمُ اعترفَ فقالَ ءامرُ ابني ميمون بكذا، فضحَهُ اللهُ تعالى، لأنه مِنَ المعلومِ أنّ الملائكةَ لا يتناكحونَ ليسوا ذكورًا ولا إناثًا إنما أجسامٌ نورانيّةٌ لا يأكلونَ ولا يشربونَ ولا يتناكحونَ ولا يعصونَ اللهَ ما أمرَهُمْ ويفعلونَ ما يؤمرونَ.

إخوة الإيمان، قالَ الشيخُ عبدُ الوَهّابِ الشعرانيُّ رضي الله عنه في كتابِه (لَطَائِفِ المنَنِ والأَخْلاقِ) نَقلا عنِ ابْنِ عَربيّ أنّهُ قالَ مَنْ أَرَادَ أَنْ لا يَضِلَّ فلا يَرْمِ مِيزَانَ الشَّريعَةِ مِنْ يَدِهِ طَرْفَةَ عَيْنٍ بَلْ يَسْتَصْحِبُهَا لَيلا ونَهارًا عِنْدَ كُلِّ قَوْلٍ وَفِعْلٍ وَاعْتِقَادٍ اﻫ

فَكُلَّما حَضَرْتَ أخِي الْمُصَلِّي في مَجالِس علمِ الدِّينِ التِي نُعطِيها يَقْوَى عندَكَ مِيزَانُ الشّريعَةِ، فمَنْ تَعَلَّمَ شَرْعَ اللهِ يُمَيِّزُ بَيْنَ الحسَنِ والقَبيحِ والطَّيِّبِ والخبِيثِ والحَلالِ والحَرامِ والكُفْرِ والإِيمان.

اللهمَّ علِّمْنَا ما يَنْفَعُنا وَانْفَعْنَا بِما عَلَّمْتَنَا وَزِدْنا عِلْمًا.

هذا وأستغفِرُ اللهَ لِي وَلَكم.

 

الخطبةُ الثانيةُ

إنَّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. وَرَضِيَ اللهُ عَنْ أُمَّهاتِ المؤمِنينَ خديجةَ وَحَفْصَةَ وعائِشَةَ الوَلِيَّةِ البَرَّةِ الطَّاهِرَةِ النَّقِيَّةِ الصَّالِحَةِ الْمُبَرَّأَةِ وَسَائِرِ أُمَّهاتِ الْمُؤْمِنِينَ مِنَ الرِّجْسِ وءالِ البَيْتِ الطَّاهِرينَ وَعَنِ الخُلفاءِ الرَّاشدِينَ أبِي بكرٍ الصِّدِّيقِ وعُمَرَ الفَارُوقِ الذي يَجْرِي الحَقُّ علَى لِسانِه وَقَلْبِه وَمَنْ قالَ فيهِ الرسولُ مَا لَقِيَكَ الشيطانُ سَالِكًا فَجًّا إِلّا سَلَكَ فَجًّا غَيْرَ فَجِّك اهـ وعُثْمَانَ ذي النُّورَيْنِ وَعَلِىٍّ الكَرّارِ وعَنِ الأَئِمَّةِ الْمُهْتَدِينَ أبِي حنيفَةَ ومَالِكٍ والشافِعِيِّ وأحمَدَ وعنِ الأولياءِ والصَّالحينَ أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبْكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، وَاسْتَغْفِرُوهُ يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يجعلْ لكُمْ مِنْ أَمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة التغابن/13.[1]

 سورة النمل/65.[2]

Cuma Hutbesi

Allâh’a Tevekkül Etmek, Kâhincilik ve Arrâfcılıktan Uyarı

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Allâh Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡيَتَوَكَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ١٣﴾

Manası: Allâh’tan başka İlâh yoktur. Mü’minler Allâh’a tevekkül etsinler. (Et-Teğâbun suresi, 13. ayet)

Mü’min kardeşlerim; Allâh’a tevekkül etmek, yani Allâh’a güvenmek, kalbin farzlarındandır. O hâlde Allâh’a güvenmek kullara farzdır, çünkü O yararı ve zararı ve varlığa giren diğer şeylerin Yaratıcısıdır. Allâh’tan başka gerçek anlamda yararı ve zararı veren yoktur. İşte eğer kul buna inanıp kalbini buna alıştırırsa rızık ile ilgili hususlarda ve zararlı olan şeylerden güvende olmakta itimadı Allâh’a olur.

Tevekkül, kalbin Allâh’a güvenmesidir. Cüneyt Bağdadî radiyallâhu anhu şöyle demiştir: ”Tevekkül, gerçek güveni Allâh’tan başkası için duymamaktır.”

Allâh’a tevekkül eden, Allâh’ın haram kılmış olduğu sihire, müneccimlere veya arrâflara başvurmaktan sakınır. Habibimiz Muḥammed ﷺ şöyle buyurmuştur:

من أتى كاهنًا أو عَرَّافًا فَصَدَّقَهُ بِمَا يقولُ فقدْ كفرَ بما أُنزِلَ على محمّدٍ اﻫ

Manası: Kim bir falcıya veya bir arrâfa gider de onu, dediğinde tasdik ederse Muḥammed’e indirilmiş olan vahiy’ye karşı küfre düşmüş olur. (El-Hakim)

 

Falcı, gelecekten haber ettiğini iddia eder. Bazıları cinlerle çalışıyor. Cinler falcılara birşeyler söylüyor, onlar da cinlerin sözlerine dayanarak insanlara, gelecekte şöyle şöyle olacağını iddia ediyor. Arrâf ise geçmişte olan şeylerden – çalınmış bir şey gibi – bahseder.

Arrâf veya falcıya giden ve onların gaybı bildiğine inanan kimse Müslüman değildir, çünkü Allâh’tan başka, gaybı bilen yoktur. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿قُل لَّا يَعۡلَمُ مَن فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ ٱلۡغَيۡبَ إِلَّا ٱللَّهُۚ﴾

Manası: De ki (ey Muḥammed): Göklerde ve dünyada bulunanlar gaybı bilemez. Gaybı ancak Allâh bilir. (En-Neml suresi, 65. ayet)

Bundan maksat böyle birinin yanına gidip söyledikleri hakkında „Olabilir de, olmayabilir de.“ diye zanneden kişi değildir; bu kişi dinden çıkmaz fakat böyle bir insana başvurduğu için günaha düşmüştür.

Bilinmesi gerekir ki bazı cinler, yağmurun yağması ile görevli olan melekleri bazen gizlice dinler. Bu cinler, melekler bulutlarda bulunuyor iken onlara yakın olan bir mekâna yükselip onları bu senede yeryüzünde birisinin ölmesi veya doğması, iktidara gelmesi veya iktidarı kaybetmesi gibi neler meydana geleceğini konuşurken dinliyor. Zira Allâh-u Teâlâ meleklere, peygamberlere ve evliya kullara gaybın bir kısmından haber verir, fakat gaybın tümünü ancak Allâh bilir. İşte bu cinler, melekleri gizlice dinledikten sonra yeryüzüne inip insanlardan olan dostlarına işittiklerini haber eder.

Ruhları çağırabildiklerini iddia eden insanlardan uyarılmış olun! Onlar ancak cinleri çağırırlar. Takva sahibi kulun ruhu, dünyaya hükmedecek olsa bile yeryüzüne dönmeyi istemez. Allâh’a ve Rasûlüne iman etmeyen insanın ruhu ise azap meleklerinin kontrolü altındadır. Öyle ki bu dolandırıcıların Allâh’a ve Rasûlüne iman etmeyen insanların ruhlarını azap meleklerinin kontrolünden almaya güçleri yetmez. Ruhları çağırabildiklerini iddia eden insanların yanına gelenler sadece – kişi ile beraber yaşadığı için onun hâlini bilen karîn veya o kişinin halini bilip de yalan söyleyerek ”Ben filanın ruhuyum.” diyen başka – cinlerdir. Allâh bizleri korusun.

Şu bilinsin ki; bir ayeti iyi bir niyetle belirli bir sayıda tekrarlayan kişi bunlara dahil değildir, çünkü ona rahmet melekleri o ayetin bereketinden dolayı gelebilir. Ama bunu dünyalık bir çıkarı için yapana rahmet melekleri gelmez.

Kendilerini rûhânî diye adlandıran insanların çoğu, cinler ile işbirliği yaparlar.

Müslüman kardeşlerim; Şeyh Abdulvehhâb Eş-Şe’rânî ”Latâifu’l Minan ve’l Ahlâk” adlı eserinde İbn-i Arabî’den şunu rivayet etmiştir:

”Kim İslam dininden sapmak istemiyorsa, asla dinimizin mizanını gece gündüz her sözünde, amelinde ve itikadında elinden bırakmasın.”

Ey namaz kılan Müslüman kardeşim; dini sohbetlerimize katılman ile dinimizin kurallarını daha iyi bir şekilde öğrenirsin, çünkü ancak din ilmini öğrenen kimse faydalı ile zararlı hususlar, iyi ile kötü, helal ile haram ve iman ile küfür arasındaki farkı bilir.

Allâh’ım, bize faydalı olan hususları öğretip onlardan fayadalanmamızı sağla ve ilmimizi artır.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebu Hanîfe, Mâlik, Eş-Şafii ve Ahmed ve salih evliyalardan razı olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir!

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Geburt des Propheten ^Îsâ - ^Alayhi s-Salâm 23.12.2022

Freitagsansprache

Die Geburt des Propheten ^Îsâ – ^Alayhi s-Salâm

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht.

Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 45 und 46:

﴿إِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٖ مِّنۡهُ ٱسۡمُهُ ٱلۡمَسِيحُ عِيسَى ٱبۡنُ مَرۡيَمَ وَجِيهٗا فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِ وَمِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ ٤٥ وَيُكَلِّمُ ٱلنَّاسَ فِي ٱلۡمَهۡدِ وَكَهۡلٗا وَمِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ ٤٦﴾

Die Bedeutung lautet: Die Engel überbrachten Maryam die frohe Botschaft, dass sie einen Sohn namens al-Masîh ^Îsâ, Sohn von Maryam, gebären wird, der im Diesseits und Jenseits durch sein Prophetentum und seine Gehorsamkeit zu denen gehören wird, die einen hohen Rang haben. Er wird als Kind in der Wiege sowie als Erwachsener zu den Menschen sprechen und einer der Rechtschaffenen sein.

Liebe Brüder, die heutige Ansprache handelt von einem Propheten, der zu den besten Propheten gehört. Gott zeichnete ihn dadurch aus, indem Er ihn ohne Vater erschuf, wie Âdam, den Er ohne Vater und ohne Mutter erschuf. Allâh ist allmächtig.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 59:

﴿إِنَّ مَثَلَ عِيسَىٰ عِندَ ٱللَّهِ كَمَثَلِ ءَادَمَۖ خَلَقَهُۥ مِن تُرَابٖ ثُمَّ قَالَ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ ٥٩﴾

Die Bedeutung lautet: Wahrlich, dass Allâh ^Îsâ ohne Vater erschuf, ist für Allâh ebenso leicht wie das Erschaffen von Âdam, den Er ohne Mutter und ohne Vater, sondern aus Erde ins Dasein brachte.

Die Mutter des Propheten ^Îsâ ist Maryam, Tochter von ^Imrân, und die beste aller Frauen auf der ganzen Welt. Sie war eine aufrichtige, wahrhaftige, rechtschaffene und reine Frau. Sie wuchs als Tugendhafte, Reine und Gottesfürchtige auf.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 42:

﴿وَإِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ ٱصۡطَفَىٰكِ وَطَهَّرَكِ وَٱصۡطَفَىٰكِ عَلَىٰ نِسَآءِ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٤٢﴾

Die Bedeutung lautet: Die Engel überbrachten Maryam die frohe Botschaft, dass sie die beste Frau ist und dass Allâh, der Erhabene, sie vor Unanständigkeit geschützt hat.

Al-Masîh ist ein Diener und Gesandter Gottes. Sein Name lautet ^Îsâ, der Sohn von Maryam, der Tochter von ^Imrân.

Im Zusammenhang mit ihrer Schwangerschaft und Niederkunft wird überliefert, dass, als sie eines Tages einen Ort aufsuchte, um etwas zu erledigen, Allâh den Engel Djibrîl in der Gestalt eines jungen Mannes mit heller Gesichtsfarbe zu ihr sandte.

Sie sagte zu ihm, wie es aus der Âyah 18 der Sûrah Maryam hervorgeht:

﴿قَالَتۡ إِنِّيٓ أَعُوذُ بِٱلرَّحۡمَٰنِ مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيّٗا ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: Maryam sagte: „Wenn du rechtschaffen und gottesfürchtig bist, so füge mir keinen Schaden zu.“

Darauf sagte der Engel Djibrîl, dass Allâh ihn zu ihr sandte, damit sie ein gottesfürchtiges Kind, das frei von Sünden ist, bekommt. Maryam erwiderte: „Wie etwa könnte ich einen Sohn bekommen, wo mich doch kein Ehemann berührte und ich keinen Zinâ begehe?“

Der Engel Djibrîl antwortete ihr, dass sie nicht verwundert sein solle, denn das Erschaffen eines Kindes ohne Vater ist für Gott nicht schwer. Und Allâh wird ihn für die Menschen zu einem Zeichen, das auf die Allmacht Gottes deutet, machen und wird ihn als Gnade für diejenigen senden, die ihn befolgen werden.

Liebe Brüder im Islam, der Engel Djibrîl hauchte ihr die Seele ein und sie wurde mit dem Propheten ^Îsâ schwanger. Sie zog sich an einen fernen Ort zurück, da sie befürchtete, von ihrem Volk verschmäht zu werden, weil sie – ohne Ehemann – ein Kind erwartete.

Die einsetzenden Wehen veranlassten Maryam zu einem vertrockneten Palmenstamm zu gehen. Dort wünschte sie sich den Tod, weil sie die Schmähung der Menschen befürchtete.

Der Engel Djibrîl rief ihr daraufhin vom Fuße des Berges zu, um sie zu beruhigen und ihr zu berichten, dass Allâh, der Erhabene, unter ihr einen kleinen Fluss erschaffen hat. Der Engel Djbrîl rief ihr zu, am Palmenstamm zu rütteln, damit Früchte herunterfallen. Und sie solle von dem essen und trinken, was Allâh ihr bescherte und zuversichtlich sein. Und sie solle denjenigen, die ihr begegnen sollten und nach ihrem Kind fragen, sagen: Ich habe vor Gott, dem Gnädigen, das Gelübde abgelegt, mit niemandem darüber zu sprechen.

Liebe Brüder im Islam, nach der gesegneten Geburt kam Maryam mit ihrem neugeborenen Kind auf ihrem Arm zu ihrem Volk nach Baytu Lahm zurück, wie es im Qur’ân in der Sûrah Maryam, Âyah 27 berichtet wurde.

﴿فَأَتَتۡ بِهِۦ قَوۡمَهَا تَحۡمِلُهُۥۖ قَالُواْ يَٰمَرۡيَمُ لَقَدۡ جِئۡتِ شَيۡ‍ٔٗا فَرِيّٗا ٢٧﴾

Die Bedeutung lautet: Nach Beendigung ihres Wochenflusses kam Maryam, ihr Neugeborenes auf dem Arm tragend, zu ihrem Stamm zurück und sogleich sagten sie: ‚O Maryam, du hast eine große abscheuliche Tat begangen.‘

Ihr Volk dachte schlecht über sie, sagte zu ihr, sie habe eine scheußliche Tat begangen und fing an, ihr schwerwiegende Vorwürfe zu machen, aber sie schwieg und antwortete nicht, denn sie hatte ihnen gesagt, dass sie Gott gegenüber ein Gelübde abgelegt hatte, mit niemandem darüber zu sprechen. Als der Druck auf sie immer größer wurde, zeigte sie auf das Neugeborene. Sie sagten zu ihr, wie Allâh, der Erhabene, im edlen Qur’ân in der Sûrah Maryam, Âyah 29 berichtet:

﴿فَأَشَارَتۡ إِلَيۡهِۖ قَالُواْ كَيۡفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِي ٱلۡمَهۡدِ صَبِيّٗا ٢٩﴾

Die Bedeutung lautet: Sie zeigte auf das Neugeborene und sie sagten: Wie sollen wir mit einem Neugeborenen reden?

Daraufhin, liebe Brüder im Islam, ließ Gott mit Seiner Allmacht den Propheten ^Îsâ, der noch ein Säugling war, sprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah Maryam, Âyah 30-31:

﴿قَالَ إِنِّي عَبۡدُ ٱللَّهِ ءَاتَىٰنِيَ ٱلۡكِتَٰبَ وَجَعَلَنِي نَبِيّٗا ٣٠ وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيۡنَ مَا كُنتُ وَأَوۡصَٰنِي بِٱلصَّلَوٰةِ وَٱلزَّكَوٰةِ مَا دُمۡتُ حَيّٗا ٣١﴾

Die Bedeutung lautet: Er (^Îsâ) sagte: Ich bin ein Diener Gottes, Er wird mir eine Schrift offenbaren und mich zum Propheten auserwählen. Er hat mich gesegnet und – wo immer ich bin – zum Verbreiter des Guten gemacht. Und Er befahl mir, das Gebet zu verrichten und die Pflichtabgabe zu entrichten, solange ich lebe.

Brüder im Islam, der Prophet ^Îsâ rief sein Volk auf, den einzigen Gott anzubeten und Diesem nichts beizugesellen. Die Menschen seines Volkes, bis auf einige wenige, glaubten nicht an den Propheten ^Îsâ und sagten über ihn, dass er ein Zauberer wäre, verletzten ihn und wollten ihn sogar ermorden, jedoch bewahrte Gott ihn davor und ließ ihn, wie es aus dem edlen Qur´ân hervorgeht, in den Himmel hinaufsteigen.

Der Prophet ^Îsâ verkündete, so wie alle Propheten Gottes, dass der letzte Gesandte Gottes Muhammad ﷺ sein wird und forderte seine Gefolgschaft auf, diesen zu befolgen, wenn sie in seiner Zeit noch leben sollten.

Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

الأنبياءُ إخوةٌ لِعَلاتٍ، دينُهم واحدٌ وَأُمَّهَاتُهُمْ شَتَّى، وأنا أولَى الناسِ بعيسى ابنِ مريم، ليس بيني وبينه نبيّ

Die Bedeutung lautet: Die Propheten sind wie Brüder, die ein und denselben Vater haben, jedoch von verschiedenen Müttern sind. Die Religion aller Propheten ist die gleiche, jedoch sind ihre Gesetzgebungen unterschiedlich. Zwischen mir (Muhammad) und dem Propheten ^Îsâ, dem Sohn von Maryam, gibt es keinen Propheten.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salât und as-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

وِلادَةُ سَيِّدِنا عِيسَى المسيحِ عليهِ السَّلامُ

إن الحمدَ للهِ نحمَدُهُ سُبحانَه وتَعالَى وَنَسْتَهْدِيهِ وَنَشْكُرُه، وَنَعُوذُ باللهِ مِنْ شُرورِ أَنْفُسِنَا وَسَيِّـئَاتِ أَعْمَالِنا، مَن يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لَهُ ومن يُضلِلْ فلا هَادِيَ لهُ، وأُصَلِّي وأُسَلِّمُ على سيدِنا محمدٍ وعلى ءالِه وصحبهِ، وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ له ولا مَثيلَ لَهُ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ ولا ولا والدَ ولا ولدَ وَلا صاحِبَةَ لَهُ، وأَشْهَدُ أنَّ سيدَنا وحبيبَنا وعظيمَنَا وقائِدَنا وقرَّةَ أعيُنِنا محمدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه، صلى اللهُ على سيدِنا محمدٍ وعلى كلِّ رَسُولٍ أرسَلَهُ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ، أوصيكُمْ ونفسِيَ بتقوَى اللهِ العَلِيِّ القَدِيرِ الْقَائِلِ فِي مُحكَمِ كِتابِه ﴿إِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٖ مِّنۡهُ ٱسۡمُهُ ٱلۡمَسِيحُ عِيسَى ٱبۡنُ مَرۡيَمَ وَجِيهٗا فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِ وَمِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ ٤٥ وَيُكَلِّمُ ٱلنَّاسَ فِي ٱلۡمَهۡدِ وَكَهۡلٗا وَمِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ ٤٦﴾[1]

إخوةَ الإيمان، يَطيبُ لنَا اليَومَ أنْ نتَكَلَّمَ عَن نَبيٍّ عَظِيمٍ مِنْ أُولِي الْعزْمِ خَصَّه اللهُ بِميزَةٍ عَظِيمَةٍ بأنْ خَلَقَهُ اللهُ تَعالَى مِنْ غَيْرِ أَبٍ وما ذاكَ بعزيزٍ علَى اللهِ فقدْ خَلَقَ أبانَا ءادَمَ عليهِ السَّلامُ مِنْ غَيْرِ أَبٍ وَأُمٍّ، قالَ تعالى في القرءانِ الكريمِ ﴿إِنَّ مَثَلَ عِيسَىٰ عِندَ ٱللَّهِ كَمَثَلِ ءَادَمَۖ خَلَقَهُۥ مِن تُرَابٖ ثُمَّ قَالَ لَهُۥكُن فَيَكُونُ ٥٩﴾[2]

وأمُّ سيدنا عيسَى أيها الأحبةُ هِيَ السيدةُ مَرْيَمُ عليها السلامُ أَفْضَلُ نِسَاءِ الدُّنيا التي وصفَها اللهُ تعالَى في القُرءانِ الكَريمِ بِالصِّدِّيقَةِ والَّتي نَشَأتْ نَشأَةَ طُهْرِ وعفَافٍ وتَرَبَّتْ على التَّقوَى تُؤدِّي الواجِباتِ وتَجْتَنِبُ المحرماتِ وتُكثِرُ منْ نوافلِ الطاعاتِ والتي بَشَّرتْها الملائكةُ بِاصْطِفَاءِ اللهِ تعالَى لها منْ بينِ سائرِ النساءِ وبتَطهِيرِها منَ الأدْنَاسِ والرَّذائِلِ. ﴿وَإِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ ٱصۡطَفَىٰكِ وَطَهَّرَكِ وَٱصۡطَفَىٰكِ عَلَىٰ نِسَآءِ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٤٢﴾[3]

والملائكةُ إخوةَ الإيمانِ ليسُوا ذُكورًا ولا إِناثًا بل هُم عبادٌ مُكرمُون خُلقُوا من نورٍ وقدْ يتشكَّلُون بهيئةِ الذكورِ منْ دُونِ أن يكون لهم ءالةُ الذُّكورِية، وعلى هذه الهيئةِ أَرْسَلَ اللهُ سيدَنا جِبْرِيلَ عليه السلامُ يومًا إِلَى السَّيدةِ مَريمَ مُتَشَكِّلًا بِشَكْلِ شَابٍّ أَبْيَض الوَجْهِ لَمْ تعرفْهُ ففَزِعَتْ مِنْهُ وَاضطَرَبتْ وخافتْ علَى نفسِها منْه وظنتْهُ إنسانًا جَاءَ ليتعَدَّى علَيهَا، فقالتْ ما أَخبرَ اللهُ بهِ ﴿قَالَتۡ إِنِّيٓ أَعُوذُ بِٱلرَّحۡمَٰنِ مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيّٗا ١٨﴾[4] أي إن كُنْتَ تَقِيًّا مُطيعا فلا تَتَعَرَّضْ لِي بسوء فقالَ لَها إنَّ اللهَ أَرْسَلَهُ إليهَا لِيَهَبَهَا وَلَدًا صَالِحًا طَاهِرًا مِنَ الذُّنوبِ فقالَتْ مَريمُ أنَّى يكونُ لِي غُلامٌ وَلَمْ يَقْرَبْنِي زَوْجٌ وَلَمْ أَكُنْ فَاجِرَةً زانِيةً؟ فأجابَهَا جِبْريلُ عليه السلام عَنْ تعَجُّبِها بِأَنَّ خَلْقَ ولَدٍ مِنْ غَيْرِ أَبٍ هَيِّنٌ على اللهِ تعالَى وأن الله سيَجْعَلُهُ عَلامَةً لِلنَّاسِ وَدَلِيلًا عَلَى كَمَالِ قُدْرَتِه سُبْحَانَه وَتَعالَى ورَحْمَةً وَنِعْمَةً لِمَنِ اتَّبعَهُ وَصَدَّقَهُ وءامَنَ بهِ.

﴿فَحَمَلَتۡهُ فَٱنتَبَذَتۡ بِهِۦ مَكَانٗا قَصِيّٗا ٢٢ فَأَجَآءَهَا ٱلۡمَخَاضُ إِلَىٰ جِذۡعِ ٱلنَّخۡلَةِ قَالَتۡ يَٰلَيۡتَنِي مِتُّ قَبۡلَ هَٰذَا وَكُنتُ نَسۡيٗا مَّنسِيّٗا ٢٣ فَنَادَىٰهَا مِن تَحۡتِهَآ أَلَّا تَحۡزَنِي قَدۡ جَعَلَ رَبُّكِ تَحۡتَكِ سَرِيّٗا ٢٤ وَهُزِّيٓ إِلَيۡكِ بِجِذۡعِ ٱلنَّخۡلَةِ تُسَٰقِطۡ عَلَيۡكِ رُطَبٗا جَنِيّٗا ٢٥ فَكُلِي وَٱشۡرَبِي وَقَرِّي عَيۡنٗاۖ فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ ٱلۡبَشَرِ أَحَدٗا فَقُولِيٓ إِنِّي نَذَرۡتُ لِلرَّحۡمَٰنِ صَوۡمٗا فَلَنۡ أُكَلِّمَ ٱلۡيَوۡمَ إِنسِيّٗا ٢٦﴾[5]نفخَ إخوةَ الإِيمانِ جِبْريلُ عليهِ السلامُ في جَيْبِ دِرْعِ السَّيدَةِ مريمَ وَهِيَ الفَتْحَةُ التِي عِنْدَ العُنُقِ فَحَمَلَتْ بعيسَى عَلَيْهِ السَّلامُ ثُمَّ تَنَحَّتْ بِحَمْلِها بَعِيدًا خَوْفَ أَنْ يُعيِّرَها النَّاسُ بِوِلادَتِها مِنْ غَيْرِ زَوْجٍ، ثُمَّ ألجأَها وَجَعُ الوِلادَةِ إلى سَاقِ نَخْلةٍ يَابِسَةٍ وهناكَ خَوْفًا مِنْ أَذَى النَّاسِ تَمَنَّتِ الْمَوْتَ فَنادَاها جِبْريلُ عليهِ السلامُ مِنْ مَكانٍ مِنْ تَحْتِها مِنْ أسفلِ الجبلِ يُطَمْئِنُها وَيُخْبِرُها أنَّ اللهَ تبارك وتعالى جَعَلَ تَحْتَها نَهَرًا صَغِيرًا وَيَقولُ لَهَا أَنْ تَهُزَّ جِذْعَ النَّخْلَةِ لِيَتَساقَطَ عَلَيْها الرُّطَبُ الْجَنِيُّ الطريُّ وأن تأكُلَ وتشربَ ممَّا رزقَها اللهُ وأَنْ تَقَرَّ عَيْنُها وَأَنْ تَقُولَ لِمَنْ رَءَاها وَسَأَلَها عَنْ وَلَدِها إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحمـنِ أَنْ لا أُكَلِّمَ أحَدًا وكان هذا نذرًا صحيحا في الشرائعِ السَّابقة.

ثم بعدَ الوِلادَةِ المبارَكَةِ أيها الأحبابُ أَتَتِ السَّيِّدةُ مريمُ عليها السلام قومَها تَحْملُ مَوْلودَها عيسَى عليه الصلاة والسلامُ كمَا أخْبرنا اللهُ عزَّ وجلَّ ﴿فَأَتَتۡ
بِهِۦ قَوۡمَهَا تَحۡمِلُهُۥۖ قَالُواْ يَٰمَرۡيَمُ لَقَدۡ جِئۡتِ شَيۡ‍ٔٗا فَرِيّٗا ٢٧﴾[6]

قالَ لَها قومُها لَقَدْ فَعَلْتِ فِعْلةً مُنْكَرَةً عَظيمةً، ظَنُّوا بِهَا السُّوءَ وَصَارُوا يُوَبِّخُونَها وَيُؤْذونَها وَهِيَ سَاكِتَةٌ لا تُجِيبُ لأنَّها أَخْبَرَتْهُم أَنَّها نَذَرَتْ للرَّحمَنِ صَوْمًا، وَلَمَّا ضَاقَ بِهَا الحَالُ أَشارَتْ إلَى عِيسَى عليهِ السلامُ أَنْ كَلِّمُوهُ، عندَها قالُوا لهَا مَا أَخْبَرَ اللهُ بهِ بقولِه ﴿فَأَشَارَتۡ إِلَيۡهِۖ قَالُواْ كَيۡفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِي ٱلۡمَهۡدِ صَبِيّٗا ٢٩﴾[7] عندَ ذلكَ إخوةَ الإيمانِ أَنْطَقَ اللهُ تعالى القَادِرُ علَى كُلِّ شَىءٍ بِقُدْرَتِه سيّدَنا عيسَى عليهِ السَّلامُ وَكَانَ رَضِيعًا فقال ما جَاءَ فِي القُرءانِ الكريمِ ﴿قَالَ إِنِّي عَبۡدُ ٱللَّهِ﴾ أنَطَقَه الله فِي المهْدِ فكانَتْ أَوَّلُ كلمَةٍ قالَها عليهِ السَّلامُ ﴿إِنِّي عَبۡدُ ٱللَّهِ﴾ اعتِرَافًا منه بِعُبُودِيَّتِه للهِ الواحدِ القهارِ ﴿ءَاتَىٰنِيَ ٱلۡكِتَٰبَ وَجَعَلَنِي نَبِيّٗا ٣٠ وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيۡنَ مَا كُنتُ﴾ أي جَعَلَنِي نَفَّاعًا مُعَلِّمًا لِلخَيْرِ حَيْثُما تَوَجَّهْتُ ﴿وَأَوۡصَٰنِي بِٱلصَّلَوٰةِ وَٱلزَّكَوٰةِ مَا دُمۡتُ حَيّٗا ٣١ وَبَرَّۢا بِوَٰلِدَتِي وَلَمۡ يَجۡعَلۡنِي جَبَّارٗا شَقِيّٗا ٣٢ وَٱلسَّلَٰمُ عَلَيَّ يَوۡمَ وُلِدتُّ وَيَوۡمَ أَمُوتُ وَيَوۡمَ أُبۡعَثُ حَيّٗا ٣٣﴾[8] ونشأَ عيسى عليهِ السلامُ نَشْأَةً حسنَةً فحَفِظَ التوراةَ في الكُتَّابِ وعَمِلَ بِشريعَتِها حتّى أَنْزَلَ اللهُ عليهِ الوَحْيَ فدعَا عِيسى قومَهُ كَسائِرِ الأنبياءِ والمرسلينَ إلَى الإِسلامِ إلَى عبادةِ اللهِ وحدَهُ وعدَمِ الإِشراكِ بهِ شيئًا ولكنَّهم كَذَّبوهُ وحسدُوهُ وقالُوا عنهُ سَاحِرٌ ولَمْ يُؤمِنْ بهِ إلا القَليلُ وءاذَوْهُ وسَعَوْا إلى قَتْلِهِ لكنَّ اللهَ حَفِظَهُ وَرَفَعَهُ إلى السماءِ كَمَا جاءَ في القُرءانِ الكريمِ.

وقَدْ بَشَّرَ سيدُنا عيسَى عليهِ السلامُ كغيرِه مِنْ رُسلِ اللهِ بِخَاتَمِ الأنبياءِ سيدِنا محمدٍ عليهِ أَفْضَلُ الصلاةِ وأَتَمُّ التسليمِ وأَوْصَى أَتْبَاعَهُ بِاتِّباعِهِ إِنْ أَدْرَكُوهُ وَقَدْ جَاءَ بِدِينِ الإِسْلَامِ كباقِي أنبياءِ اللهِ تعالى كمَا روَى البُخارِيُّ أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ الأَنبياءُ إِخْوَةٌ لِعَلّات دِينُهم وَاحِدٌ – أي الإسلام – وأُمَّهاتُهُمْ شَتَّى – أي شرائِعُهم مُخْتَلِفَة – وأَنا أولَى الناسِ بِعيسَى ابنِ مريمَ ليسَ بينِي وبَيْنَهُ نَبِيّ اﻫ

 هذا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي وَلكم

 

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة ءال عمران.[1]

 سورة ءال عمران.[2]

 سورة ءال عمران.[3]

 سورة مريم.[4]

 سورة مريم.[5]

 سورة مريم.[6]

 سورة مريم.[7]

 سورة مريم.[8]

Cuma Hutbesi

Efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ın Doğumu

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekanı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları; sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿إِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٖ مِّنۡهُ ٱسۡمُهُ ٱلۡمَسِيحُ عِيسَى ٱبۡنُ مَرۡيَمَ وَجِيهٗا فِي ٱلدُّنۡيَا وَٱلۡأٓخِرَةِ وَمِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ ٤٥ وَيُكَلِّمُ ٱلنَّاسَ فِي ٱلۡمَهۡدِ وَكَهۡلٗا وَمِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ ٤٦﴾

Bu ayet-i kerimelerde meleğin efendimiz Îsâ’nın annesi olan Meryem’e -mealen- şöyle dediği bildiriliyor: “Ey Meryem! Allâh seni bir oğul ile müjdeliyor. İsmi, Meryem’in oğlu Îsâ El-Mesîḥ’dir. Dünyada da ahirette de şanı yücedir ve Allâh’ın sevdiği kullarındandır. Ve insanlarla bebekken de, yetişkinken de konuşacaktır. Ve o, salihlerdendir.” (Âl-i İmrân suresi, 45. ve 46. ayetler)

Mü’min kardeşlerim; bugün Ulul Azm’dan olan yüce peygamber Îsâ aleyhisselâm hakkında konuşacak olmamız bizlere mutluluk veriyor. Kur’ân-ı Kerîm’de bildirildiği üzere Allâh-u Teâlâ, efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ı babasız yaratmıştır.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّ مَثَلَ عِيسَىٰ عِندَ ٱللَّهِ كَمَثَلِ ءَادَمَۖ خَلَقَهُۥ مِن تُرَابٖ ثُمَّ قَالَ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ ٥٩﴾

Bu ayet-i kerime, Allâh nezdinde Îsâ aleyhisselâm’ın misalinin Âdem aleyhisselâm’ın misali gibi olduğunu ve Allâh’ın Âdem aleyhisselâm’ı topraktan yarattığını bildiriyor. (Âl-i İmrân suresi, 59. ayet)

Sevgili kardeşlerim; Efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ın annesi, dünyadaki kadınların en faziletlisi olan ve Allâh-u Teâlâ’nın Kur’ân-ı Kerîm’de kendisini sıddîka olarak vasıflandırdığı Meryem aleyhesselâm’dır. Meryem aleyhesselâm; tahir, iffetli ve takvalı olarak yetişmiştir. O, farzları eda eder ve çokca nafile ibadetler yapardı. Melek ona, Allâh’ın onu kadınlar arasında seçkin kılıp alçaklıklardan ve rezaletlerden koruduğunu bildirmiştir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَإِذۡ قَالَتِ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَٰمَرۡيَمُ إِنَّ ٱللَّهَ ٱصۡطَفَىٰكِ وَطَهَّرَكِ وَٱصۡطَفَىٰكِ عَلَىٰ نِسَآءِ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٤٢﴾

Manası: Melekler demişlerdi ki: Ey Meryem! Şüphe yok ki, Allâh-u Teâlâ seni seçti ve seni tertemiz ve kadınların en üstünü kıldı. (Âl-i İmrân suresi, 42. ayet)

Mü’min kardeşlerim; melekler ne erkektir, ne de dişi. Onlar Allâh’ın nurdan yarattığı mükerrem kullardır; ancak onlar cinsel organı olmaksızın erkek şeklini alabilirler. Günün birinde Allâh, efendimiz Cebrâîl aleyhisselâm’ı beyaz yüzlü bir genç suretinde Meryem’e gönderdi. Meryem aleyhesselâm efendimiz Cebrâîl aleyhisselâm’ı beyaz yüzlü bir genç suretinde gördüğünde tanıyamadı ve ürktü. Başına bir şey gelmesinden korkup telaşa kapılarak onun kendisine zarar vermek için gelmiş bir insan olduğunu düşündü. Bunun üzerine Allâh-u Teâlâ, Meryem’in Cebrâîl aleyhisselâm’a şöyle söylediğini bildiriyor:

﴿قَالَتۡ إِنِّيٓ أَعُوذُ بِٱلرَّحۡمَٰنِ مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيّٗا ١٨﴾

Manası: (Meryem) Dedi ki: Muhakkak ben senden Er-Raḥmân’a sığınırım. Eğer muttaki isen (bana kötülük etme). (Meryem suresi, 18. ayet)

Sonra Cebrâîl aleyhisselâm ona, günahlardan arınık tertemiz erkek bir çocuk bağışlamak için Allâh’ın kendisini gönderdiğini bildirdi.

Meryem aleyhesselâm -mealen- ”Benim nasıl bir oğlum olabilir, ki bana hiçbir koca dokunmuş değil. Ben zina eden birisi de değilim.” dedi. Onun bu şaşkınlığı karşısında Cebrâîl aleyhisselâm ona -mealen- “Allâh-u Teâlâ’ya, babasız bir çocuk yaratmak kolaydır. Allâh-u Subḥânehu ve Teâlâ, onu insanlar için kudretinin kâmil olduğuna bir alamet ve ona inanıp tabi olanlar ve onu doğrulayanlar için rahmet ve nimet kılacaktır.

Mü’min kardeşlerim; Cebrâîl aleyhisselâm Meryem aleyhesselâm’a dokunmaksızın boyun bölgesine doğru Îsâ aleyhisselâm’ın ruhunu üfledi ve ruh Meryem’in ağzından rahmine indi ve Meryem efendimiz Îsâ’ya hamile kaldı.

Daha sonra kocasız bir çocuk doğurmasından dolayı insanların kendisini ayıplamasından korktuğu için o haliyle uzak bir yere çekildi. Sonra doğum sancısı onu kuru bir hurma ağacının gövdesine tutunup dayanmaya zorladı ve o an insanların eziyetlerinden korktuğu için ölmeyi temenni etti. Bunun üzerine Cebrâîl aleyhisselâm dağın eteğinden Meryem’e seslenerek güven verdi. Allâh-u Tebârake ve Teâlâ’nın, Meryem’in bulunduğu yerin aşagında küçük bir nehir yarattığını ve üzerine taze hurmaların dökülmesi için kuru hurma ağacını silkelemesini bildirdi. Allâh’ın verdiği rızıklardan yemesini içmesini ve gönlünü ferah tutmasını söyledi. Kendisine çocuğu hakkında soran birisini gördüğünde ise bu konu hakkında hiç kimse ile konuşmayacağına dair Allâh’a, konuşmamak için adak adadığını söylemesini istedi. Bu adak geçmiş şeriatlarda geçerli bir adak idi.

Ey Müslüman kardeşlerim; Mübarek doğumdan sonra Kur’ân-ı Kerîm’de bildirildiği gibi Meryem aleyhesselâm efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ı kucağında taşıyarak kavmine geri geldi. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿فَأَتَتۡ بِهِۦ قَوۡمَهَا تَحۡمِلُهُۥۖ قَالُواْ يَٰمَرۡيَمُ لَقَدۡ جِئۡتِ شَيۡ‍ٔٗا فَرِيّٗا ٢٧﴾

Manası: (Meryem) onu taşıyarak kavminin yanına geldi. Dediler ki: Ey Meryem! Çok çirkin bir şey yaptın! (Meryem suresi, 27. ayet)

Ona büyük bir kötülük işlediğini söyleyip onun çirkin bir şey yaptığını düşündüler ve onu azarlayıp ona eziyetler ettiler. O ise susuyor, onlara cevap vermiyordu; çünkü onlara bu konu hakkında konuşmayacağına dair Allâh’a adak adadığını bildirmişti. Ancak hali iyice zorlaşınca efendimiz Îsâ aleyhisselâm ile konuşmaları için onlara işaret etti. Onların ise ona ne dediklerini Allâh-u Teâlâ şu kavli ile bizlere bildiriyor:

﴿فَأَشَارَتۡ إِلَيۡهِۖ قَالُواْ كَيۡفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِي ٱلۡمَهۡدِ صَبِيّٗا ٢٩﴾

Manası: O (çocuğa) işaret etti. Dediler ki: Biz henüz beşikte olan bir çocukla nasıl konuşuruz? (Meryem suresi, 29. ayet)

Mü’min kardeşlerim; bunun üzerine kudreti ile her şeye kâdir olan Allâh-u Teâlâ, efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ı daha süt emen bir bebekken konuşturdu. Kur’ân-ı Kerîm’de efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ın onlara şöyle söylediği bildirilmektedir:

﴿قَالَ إِنِّي عَبۡدُ ٱللَّهِ ءَاتَىٰنِيَ ٱلۡكِتَٰبَ وَجَعَلَنِي نَبِيّٗا ٣٠ وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيۡنَ مَا كُنتُ وَأَوۡصَٰنِي بِٱلصَّلَوٰةِ وَٱلزَّكَوٰةِ مَا دُمۡتُ حَيّٗا ٣١ وَبَرَّۢا بِوَٰلِدَتِي وَلَمۡ يَجۡعَلۡنِي جَبَّارٗا شَقِيّٗا ٣٢ وَٱلسَّلَٰمُ عَلَيَّ يَوۡمَ وُلِدتُّ وَيَوۡمَ أَمُوتُ وَيَوۡمَ أُبۡعَثُ حَيّٗا ٣٣﴾

Manası: (Îsâ) Dedi ki: Şüphesiz ki ben Allâh’ın bir kuluyum. (O) bana kitap verecek, beni bir peygamber ve nerede olursam olayım mübarek kılacak. Yaşadığım müddetçe bana namazı ve zekatı emredecek. Beni anneme itaatkar kılacak ve beni azgın bir zalim kılmayacak. Doğduğum günde, öleceğim günde ve diri olarak kaldırılacağım günde de selâm benim üzerimedir. (Meryem suresi, 30. – 33. ayetler)

İşte efendimiz Îsâ aleyhisselâm, bebekken böyle konuştu ve El-Vâḥid El-Kahhâr olan Allâh’ın kulu olduğunu itiraf ederek söylediği ilk kelime -mealen- şu idi: “Şüphesiz ki ben Allâh’ın bir kuluyum.” Efendimiz Îsâ aleyhisselâm’ın -mealen- “Ve beni mübarek kıldı.” sözü ise nereye yönelirse yönelsin fayda veren ve hayrı öğreten biri olarak kılındığı anlamına gelir.

Îsâ aleyhisselâm güzel bir şekilde yetişti ve Tevrât’ı ezberledi. Kendisine vahiy inene kadar o hükümlerle amel etti. Kendisine vahiy geldiğinde ise insanlara Kur’ân-ı Kerîm’de bildirileni söyledi.

Efendimiz Îsâ aleyhisselâm, diğer Peygamberler gibi kavmini İslâm’a, tek olan Allâh’a ibadet etmeye ve hiçbir şeyi O’na şirk koşmamaya çağırdı. Fakat onlardan az bir kısmı hariç diğerleri onu yalanladı, ona haset etti, onun hakkında sihirbaz dedi, ona inanmadı, eziyet etti ve onu öldürmeye çalıştı; lakin Allâh onu korudu ve Kur’ân-ı Kerîm’de geçtiği gibi onu semaya yükseltti.

Efendimiz Îsâ aleyhisselâm da diğer peygamberler gibi en son peygamber olan efendimiz Muḥammed’in ﷺ geleceğini müjdelemiştir. Kendisine tabi olanlara eğer ona ulaşırsa ona tabi olması ve yardım etmesi için nasihatta bulunmuştur. Rasûlullâh’ın şöyle buyurmuştur:

الأَنبياءُ إِخْوَةٌ لِعَلّات دِينُهم وَاحِدٌ وأُمَّهاتُهُمْ شَتَّى وأَنا أولَى الناسِ بِعيسَى ابنِ مريمَ ليسَ بينِي وبَيْنَهُ نَبِيّ اﻫ

Manası: Peygamberler (babaları bir olup anneleri farklı olan) üvey kardeşler gibidir. Din’leri birdir. Şeriatları farklıdır. (El-Buhari)

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ﷺ ve diğer peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebu Hanife, Malik, Eş-Şafii ve Ahmed ve evliyalardan ve salihlerden razı olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetler)

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Das Töten zu Unrecht 16.12.2022

Freitagsansprache

Das Töten zu Unrecht

Lob gebührt Allâh, Demjenigen, Der Seinem Gesandten den Qur’ân offenbarte, damit der Prophet ein Warner für die Menschen und Djinn ist. Allâh lehrte ihm, was er nicht wusste, sodass er die Gemeinschaft lehrte und für sie ein Verkünder froher Botschaften und Überbringer von Warnung wurde. Allâh offenbarte ihm folgende Âyah aus der Sûrah al-‘An^âm, Âyah 151:

﴿وَلَا تَقۡتُلُواْ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Es ist verboten zu Unrecht zu töten.

So warnte er seine Gemeinschaft davor, jemals eine große Sünde zu begehen. Er warnte sie davor, zu jenen zu gehören, für die Allâh die Hölle vorbereitet hat. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht.

Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und allen anderen Propheten einen höheren Rang und bewahre die Gemeinschaft unseres Propheten vor dem, was er für sie fürchtet.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah al-Haschr, Âyah 18:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid gottesfürchtig, indem ihr die Pflichten, die Gott euch auferlegte, nicht unterlasst; und der Diener Gottes soll überlegen, was er für den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet hat. Seid gottesfürchtig, indem ihr die Sünden unterlasst, gewiss ist Allâh wissend über eure Taten.

Verehrte Brüder, wisst, dass zu den größten Sünden, die mit den Händen begangen werden, das unrechtmäßige Töten gehört. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte in einem Hadîth, in welchem er die sieben verheerenden Sünden (as-Sab^u l-Mûbiqât) aufzeigte:

وَقَتْلُ النَّفْسِ التِى حَرَّمَ اللهُ إِلَّا بِالْحَقِّ

Die Bedeutung lautet: Und das Töten zu Unrecht.[1]

Jemanden zu Unrecht zu töten ist eine große Sünde. Es ist erwiesen, dass der Prophet Muhammad ﷺ, als er nach der größten Sünde gefragt wurde, sagte:

أَنْ تَجْعَلَ للهِ نِدًّا وَهُوَ خَلَقَكَ

Die Bedeutung lautet: Dass du Allâh – deinem Schöpfer – einen Teilhaber beigesellst. Daraufhin sagte der Fragende: „Welche danach?“ Der Prophet ﷺ sagte:

أَنْ تَقْتُلَ وَلَدَكَ تَخَافُ أَنْ يَطْعَمَ مَعَكَ

Die Bedeutung lautet: Dass du aus Angst vor Armut dein Kind tötest. Daraufhin fragte er: „Welche danach?“

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

أَنْ تُزَانِيَ حَلِيلَةَ جَارِكَ

Die Bedeutung lautet: Dass du mit der Frau deines Nachbarn verbotenen Geschlechtsverkehr (Zinâ) begehst.[2]

Es ist sowohl den Gelehrten als auch der Allgemeinheit der Muslime bekannt, dass das unrechtmäßige Töten verboten ist. Dieses Verbot geht aus dem edlen Qur´ân und der geehrten Sunnah hervor. Die Âyah 151 der Sûrah al-´An^âm bedeutet:

﴿وَلَا تَقۡتُلُواْ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Es ist verboten zu Unrecht zu töten.

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إِذَا الْتَقَى الْمُسْلِمَانِ بِسَيْفَيْهِمَا فَالقَاتِلُ وَالْمَقْتُولُ في النَّار

Die Bedeutung lautet: Wenn zwei Gläubige – aufgrund weltlicher Ziele –  mit ihren Schwertern aufeinander zugehen, so verdient der Mörder und der Ermordete die Bestrafung mit dem Höllenfeuer.

Der Überlieferer erzählte weiter: Ich sagte: ‚O Gesandter Gottes, der eine hat gemordet, aber was hat der Ermordete begangen?‘ Er sprach:

إِنَّهُ كانَ حَرِيصًا علَى قَتْلِ صَاحِبِهِ اهـ

Die Bedeutung lautet: Er war bestrebt/Er hatte vor, den anderen zu ermorden.[3]

Der Gesandte Gottes ﷺ zeigte mit dieser Aussage auf: Wenn sich zwei Gläubige bekämpfen, d. h. jeder der beiden beabsichtigt, den anderen, aufgrund weltlicher Angelegenheiten oder um einen weltlichen Profit zu erzielen, zu töten, beide die Bestrafung in der Hölle verdienen. Die Angelegenheit des Mörders ist deutlich. Er hat jemanden zu Unrecht getötet. Der Grund dafür, dass der Ermordete jedoch die Bestrafung im Jenseits verdient, ist, dass er die Absicht hatte, den anderen wegen weltlicher Angelegenheiten zu töten. Er hat mit dieser Absicht die Waffe gegen den anderen gerichtet und verdient somit die Bestrafung Gottes für diese Sünde. Sollte aber der eine – aufgrund weltlicher Angelegenheiten – den anderen bekämpfen und der andere nicht wegen Weltlichem kämpfen, sondern weil er keinen anderen Ausweg sah, seine ungerechte Ermordung abzuwehren, und dabei getötet werden oder den Ungerechten töten, so würde in beiden Fällen keine Sünde auf ihm lasten. Er gehört nicht zu jenen, über die der Prophet ﷺ sagte, dass sie die Bestrafung mit dem Höllenfeuer verdienen. Mit der folgenden Aussage beabsichtigte der Prophet ﷺ gewiss, dass beide Parteien sich nicht aufgrund religiöser Angelegenheiten, sondern wegen Weltlichem bekämpfen, so wie es bei vielen Menschen, die einander bekämpfen, der Fall ist:

إِذَا الْتَقَى الْمُسْلِمَانِ بِسَيْفَيْهِمَا فَالقَاتِلُ وَالْمَقْتُولُ في النَّار

Die Bedeutung lautet: Wenn zwei Gläubige – aufgrund weltlicher Ziele –  mit ihren Schwertern aufeinander zugehen, so verdient der Mörder und der Ermordete die Bestrafung mit dem Höllenfeuer.

Wisse, verehrter Bruder, jede gläubige Person, die zu Unrecht getötet wird, ist ein Märtyrer (Schahîd). Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ قُتِلَ دُونَ مَالِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ دِينِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ دَمِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ أَهْلِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ اهـ

Die Bedeutung lautet: Der Gläubige, der aufgrund seines Vermögens getötet wurde, ist ein Märtyrer. Der Gläubige, der aufgrund seiner Religion getötet wurde, ist ein Märtyrer. Der Gläubige, der aufgrund der Verteidigung seines Lebens getötet wurde, ist ein Märtyrer. Der Gläubige, der aufgrund der Verteidigung seiner Angehörigen getötet wurde, ist ein Märtyrer.

Beispiel: Wenn ein Gläubiger getötet wird, weil er einen Ungerechten, der ihm sein Vermögen zu Unrecht wegnehmen wollte, bekämpfte, um ihn am Unrecht zu hindern, so ist er als Märtyrer gestorben. Dass der Gläubige, der wegen seiner Religion getötet wurde, das Märtyrertum erlangt, ist offenkundig. Diese Angelegenheit ist nicht unbekannt. Der Gläubige, der sein Leben verteidigen wollte und dabei getötet wurde, ist ein Märtyrer, wie z. B. ein Gläubiger, der sich selbst gegen einen Ungerechten verteidigen wollte, der auf ihn losging, um ihn zu töten, selbst wenn der Mörder ein Muslim sein sollte. Ein Beispiel für einen Gläubigen, der aufgrund der Verteidigung seiner Angehörigen getötet wurde, ist jemand, der getötet wurde, weil er seine Ehefrau gegen einen Vergewaltiger verteidigt hat. Dieser ermordete Ehemann ist ebenfalls ein Märtyrer.

Liebe Brüder, wisst, dass der Rang eines Gläubigen bei Allâh höher ist als der Rang der Ka^bah. Bedauerlicherweise hören wir immer wieder, dass jemand zu Unrecht getötet oder angegriffen wurde, sei dies aus unrechtmäßiger Selbstrache oder aufgrund scheußlicher Rassegedanken, indem dem Ungerechten dazu verholfen wird, anderen gegenüber ungerecht zu sein. Zu den hässlichen Gewohnheiten und abscheulichen Taten, die in der heutigen Zeit bei einigen Menschen vorzufinden sind, zählt die Vergeltung, welche nicht der Gesetzgebung Gottes entspricht. Ein Beispiel hierfür ist das Töten eines oder mehrerer Verwandte eines Mörders. Dies steht ihnen nicht zu und gehört zu dem, was Allâh verbot. Die islamische Gesetzgebung verbietet auch das Töten aufgrund von Rassegedanken. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

دَعُوهَا فَإِنَّهَا مُنْتِنَةٌ

Die Bedeutung lautet: Habt keine Rassegedanken, das ist abscheulich.

Daraufhin sagte er:

أَلَا مَا بَالُ دَعْوَى أَهْلِ الجَاهِلِيَّةِ أَلَا مَا بالُ دَعوى أهلِ الجاهِلِيّة اهـ

Die Bedeutung lautet: Befolgt nicht die Bräuche der Menschen der Djâhiliyyah! Befolgt nicht die Bräuche der Menschen der Djâhiliyyah![4]

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah al-Mâ’idah, Âyah 2:

﴿وَلَا تَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡعُدۡوَٰنِۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Und unterstützt einander nicht beim Begehen von Sünden und Verbotenem.

Daraus wird verstanden, dass es nicht erlaubt ist, einem Verwandten zu unrechtmäßigem Töten zu verhelfen, selbst wenn das Kind, der Bruder oder der Vater dieses Verwandten getötet wurde. So ist es für dich nicht erlaubt, o Diener Gottes, den Sohn des Mörders bzw. seinen Bruder, seinen Vater oder einen anderen seiner Angehörigen zu töten.

Der Prophet Muhammad ﷺ sagte:

لَيْسَ مِنَّا مَنْ دَعَا إلَى عَصَبِيَّة اهـ

Die Bedeutung lautet: Wer zu Rassegedanken aufruft, gehört nicht zu den vollkommenen Muslimen.[5]

Wer somit seinem Verwandten, seinem Freund oder seinem Stamm aufgrund eines Zusammengehörigkeitsgefühls zum Töten eines Unschuldigen verhilft, ist ein Großsündiger. Somit gehört dieser nicht zu den vollkommenen Muslimen. Somit soll man also seinen Verwandten daran hindern, Unschuldige zu töten und ihm dies verbieten. Man soll sich nicht von einem Zusammengehörigkeitsgefühl dazu verleiten lassen, ihn bei seinem Unrecht zu unterstützen, sondern nach der Aussage des Gesandten Gottes ﷺ handeln:

انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا

Die Bedeutung lautet: Helfe deinem Bruder, wenn er gerecht und wenn er ungerecht ist.[6]

Die Hilfe, wenn dieser ein Ungerechter ist, bedeutet in diesem Fall, ihn daran zu hindern, den Sohn des Mörders oder einen anderen seiner Angehörigen zu töten und ihm dies zu verbieten.

Wir bitten Allâh darum, uns zu jenen gehören zu lassen, die das Richtige hören und befolgen und dass Er uns zu jenen gehören lässt, die das Gute gebieten und das Schlechte verbieten und dass Er uns ein gutes Ende beschert.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung!

 

Die zweite Ansprache:

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten Muhammad und für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen. Seid rechtschaffen und fürchtet Allâh. Führt die Befehle Gottes aus und unterlasst alles Verbotene. So soll unsereiner seinem Bruder, dem Unrecht widerfährt, helfen und den Ungerechten von seinem Unrecht abhalten. Wehe dir, wehe dir, dass du zum Unrecht oder zum Töten zu Unrecht verhilfst. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ أعانَ علَى خُصُومَةٍ بِظُلْمٍ أَوْ يُعِينُ علَى ظُلْمٍ، لَمْ يَزَلْ فِي سَخَطِ اللهِ حَتَّى يَنْزِعَ اهـ

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der zu Unrecht verhilft, verdient eine Strafe, solange er dieses nicht bereut.[7]

Aus dieser Aussage geht hervor, dass demjenigen, der einem anderen zu Unrecht und Falschem verhilft – aufgrund der Verwandtschaft, des Vermögens oder der Freundschaft – eine harte Strafe droht, solange er dieses nicht bereut.

Bruder im Islam, in unseren Gesellschaften wimmelt es von Problemen. Die Morde, das Stehlen, die Betrügereien, das Schwindeln und unterschiedliche Arten des Schlechten und der Plagen haben sich vermehrt. Der Grund hierfür ist das Ablassen vieler Menschen vom Erlernen der islamischen Religionslehre. Durch das Ablassen von diesem hat sich das Schlechte verbreitet und der Charakter vieler Menschen verschlechtert. Dieser Zustand zeigt uns auf, an dem Charakter, zu welchem der Qur’ân auffordert, festzuhalten, indem wir uns diesen aneignen, ihn lehren und in die Tat umsetzen. Möge Allâh euch und mich zu jenen gehören lassen, die den Weg des Propheten Muhammad ﷺ befolgen und sich die Charaktereigenschaften aneignen, zu denen der Qur’ân aufruft.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im edlen Qur´ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

 

[1] Sahîh al-Bukhariyy

[2] Sahîh al-Bukhariyy

[3] Sahîh al-Bukhariyy

[4] Musnad Ahmad

[5] Sunan Abi Dâwûd

[6] Sahîh al-Bukhariyy

[7] Ibn Mâdjah

خطبة الجمعة بتاريخ 

قتل النفس التي حرم الله إلا بالحق

الحمدُ للهِ الذي أَنْزَلَ علَى عبدِهِ الكِتَابَ لِيَكونَ لِلْعَالَمِينَ نَذيرًا، وعَلَّمَ نَبِيَّهُ مَا لَمْ يَكُنْ يَعْلَمُ فَصَارَ لِأُمّتِهِ مُعَلِّمًا وَبَشِيرَا وَنَذِيرًا، وأَوْحَى اللهُ إليهِ فقالَ ﴿وَلَا تَقۡتُلُواْ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّۚ﴾[1] فَحَذَّرَ أُمَّتَهُ لِئَلَّا يَرْتَكِبُوا إِثْمًا كَبِيرًا، وَلِئَلَّا يَكونُوا مَعَ الذينَ أَعَدَّ اللهُ لَهُمْ سَعِيرًا. وأشهدُ أن لا إلهَ إلّا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لَهُ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ وَلا زَوْجَةَ وَلَا وَلَدَ لَهُ.

وأشهدُ أنَّ سيدَنا وحبِيبَنا ومَلاذَنا ومُعَلِّمَنَا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا مُحمدًا عبدُهُ ورسولُهُ وَنَبِيُّهُ وخَلِيلُه بَلَّغَ الرسالةَ وأدَّى الأمانةَ ونَصَحَ الأُمَّةَ وَجَاهَدَ في اللهِ حَقَّ الجِهَاد، اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ وبارِكْ وأَكْرِمْ وأَنْعِمْ علَى سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى جَميعِ إِخوانِه النَّبِيِّين.

أما بعدُ فَأُوصِى نَفْسِى وأُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العليِّ العظيمِ القَائِلِ في كِتابِه العَزِيزِ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾[2]

إخوةَ الإيمانِ، اعْلَمُوا أنَّ مِنْ أَكْبَرِ مَا تَجْنِيهِ اليَدَانِ قَتْلَ النَّفْسِ التِى حَرَّمَ اللهُ إِلَّا بالحقِّ، قالَ صلّى الله عليه وسلم في الحديثِ الذِى فيهِ بَيَانُ السَّبْعِ الْمُوبِقَاتِ وَقَتْلُ النَّفْسِ التِى حَرَّمَ اللهُ إِلَّا بِالْحَقِّ[3] اهـ قَتْلُ المسلمِ بِغَيْرِ حَقٍّ أَكْبَرُ الكَبَائِرِ بعدَ الكُفْرِ فقدْ ثَبَتَ أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم سُئِلَ أَىُّ الذَّنْبِ أَعْظَمُ عِنْدَ اللهِ قالَ أَنْ تَجْعَلَ للهِ نِدًّا وَهُوَ خَلَقَكَ قالَ السَّائِلُ ثُمَّ أَىّ قالَ أَنْ تَقْتُلَ وَلَدَكَ تَخَافُ أَنْ يَطْعَمَ مَعَكَ قالَ ثُمَّ أَىّ قالَ أَنْ تُزَانِيَ حَلِيلَةَ جَارِكَ[4] اهـ وَحُرْمَةُ هذا القَتْلِ مَعْلُومَةٌ مِنَ الدِّينِ بِالضَّرورَةِ ظَاهِرَةٌ بينَ المسلمينَ وَمِمَّا يَدُلُّ عليهَا قولُ اللهِ تعالى ﴿وَلَا تَقۡتُلُواْ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّۚ﴾[5] وحديثُ رَسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم إِذَا الْتَقَى الْمُسْلِمَانِ بِسَيْفَيْهِمَا فَالقَاتِلُ وَالْمَقْتُولُ في النَّار، يقولُ الرَّاوِى فَقُلْتُ يَا رسولَ اللهِ هذَا القَاتِلُ فَمَا بَالُ الْمَقْتُول قالَ إِنَّهُ كانَ حَرِيصًا علَى قَتْلِ صَاحِبِهِ[6] اهـ فقد بيَّنَ لنَا رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم في هذا الحديثِ أَنَّهُ إذَا اقْتَتَلَ الْمُسْلِمَانِ أَىْ إذَا قَصَدَ هذَا أن يَقْتُلَ هذَا وقصَدَ هذا أن يَقْتُلَ هذا وكانَ ذلكَ لأجلِ الدنيا أَىْ كُلٌّ منهُمَا كانَ طَالِبًا حَظًّا دُنْيَوِيًّا فَكِلَا الفَرِيقَيْنِ يَسْتَحِقَّانِ النَّار، فالقَاتِلُ في ذلكَ أَمْرُهُ ظَاهِرٌ لأنَّهُ قَتَلَ نَفْسًا مُسْلِمَةً ظُلْمًا أمَّا المقتولُ فَسَبَبُ اسْتِحْقَاقِهِ لِعَذَابِ اللهِ في الآخِرَةِ هُوَ أَنَّهُ كانَ حَرِيصًا عَلَى أَنْ يَقْتُلَ صَاحِبَهُ لِأَجْلِ الدُّنْيَا، حَمَلَ السِّلاحَ وقاتَلَ المسلمَ الآخَرَ على هَذِهِ النِّيَّةِ فَاسْتَحَقَّ عَذابَ اللهِ علَى مَعْصِيَتِهِ هَذِهِ. أمَّا إذَا كانَ أحَدُ الْمُسْلِمَيْنِ طَالبَ دُنْيَا والآخَرُ ليسَ مُقَاتِلًا لِأَجْلِ الدُّنْيَا بَلْ هُوَ مَظْلُومٌ قُصِدَ قَتْلُهُ ظُلْمًا وَلَمْ يَجِدْ مَخْلَصًا فَقَاتَلَ فَقُتِلَ أَوْ سَلِمَ وَقَتَلَ الْمُعْتَدِىَ الْمُهَاجِمَ فَلَا مَعْصِيَةَ عليهِ ولا يكونُ مِنَ الذينَ قالَ عنهُمْ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم إِنَّهُمْ في النَّار، فالرسولُ صلّى الله عليه وسلم إنَّما قَصَدَ بِقَوْلِهِ إِذَا الْتَقَى الْمُسْلِمَانِ بِسَيْفَيْهِمَا أَىْ لِأَجْلِ الدُّنْيا فَالقَاتِلُ وَالْمَقْتُولُ فِي النَّار، أَىْ أن يكونَ كِلَا الفَرِيقَيْنِ قِتَالُه لَا لِلدِّينِ بَلْ لِلدُّنْيَا كَحَالِ كَثِيرٍ مِنَ الْمُتَخَاصِمِينَ الْمُتَقَاتِلِين.

واعْلَمْ أَخِى المسلِمَ أنَّ كُلَّ مُسْلِمٍ يُقْتَلُ ظُلْمًا فَهُوَ شَهِيدٌ، فقد جاءَ في الحديثِ أنَّ رسولَ اللهِ صلّى الله عليه وسلم قالَ مَنْ قُتِلَ دُونَ مَالِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ دِينِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ دَمِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ أَهْلِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ[7] اهـ أمَّا مَنْ قُتِلَ دُونَ مَالِهِ فَهُوَ كَمُسْلِمٍ أَرادَ شخْصٌ أَخْذَ مَالِه ظُلْمًا فَقَاتَلَ دِفَاعًا عَنْ مَالِهِ فَقُتِلَ فَهُوَ شَهِيد. وأمَّا مَنْ قُتِلَ دُونَ دِينِه وَهُوَ مُسْلِمٌ فَشَهَادَتُهُ ظَاهِرَةٌ لا خَفاءَ في هذَا الحُكْم. وأمّا مَنْ قُتلَ دونَ دَمِهِ فهوُ كَمُسْلِمٍ دَافَعَ عَنْ نَفْسِهِ لِرَدِّ ظَالِمٍ ولَوْ كانَ هذَا الظالمُ مُسْلِمًا هَجَمَ عليهِ لِيَقْتُلَهُ فَقاتَلَ دُونَ دَمِهِ فَقُتِلَ فَهُوَ شَهِيدٌ. وأمّا مَنْ قُتِلَ دُونَ أَهْلِهِ فَكَمُسْلِمٍ دافَعَ عن زَوْجَتِهِ لِيَمْنَعَ عنهَا مَنْ أَرادَ الزِّنَى بِهَا قَهْرًا فَقُتِلَ دُونَ عِرْضِهِ فَإِنَّ الزوجَ الْمَقْتُولَ شَهِيدٌ. وَاعْلَمُوا إِخْوَتِى في اللهِ أَنَّ حُرْمَةَ الْمُسْلِمِ عندَ اللهِ أَشَدُّ مِنْ حُرْمَةِ الكَعْبَةِ فَمِنَ الْمُحْزِنِ أَنْ نَسْمَعَ عَنْ مُسلِمٍ هنَا وَهُناكَ قَدْ قُتِلَ ظلْمًا وَعُدْوَانًا وَانْتُهِكَتْ حُرْمَتُهُ، سَواءٌ كانَ انْتِقَامًا لِلنَّفْسِ بغيرِ حَقٍّ أَمْ بِسَبَبِ العَصَبِيَّةِ البَغِيضَةِ نُصْرَةً لِلظَّالِمِ علَى الْمَظْلُومِ. فَمِنَ العَادَاتِ القَبيحَةِ والأَفْعَالِ الشَّنِيعَةِ التِى نَجِدُهَا عِنْدَ بَعْضِ الناسِ عَادَةُ الأَخْذِ بِالثَّأْرِ علَى غيرِ ما شَرَعَ الله، كَالانْتِقَامِ بِقَتْلِ أَحَدِ أَقْرِبَاءِ القَاتِلِ أَوْ أَكْثَرَ مِنْ وَاحِد فَلَيْسَ لَهُمْ ذَلِكَ فإنَّ هذَا مِمَّا حَرَّمَهُ اللهُ تعالى. كما أنَّ مِمَّا نَهَى الشرعُ عنهُ القَتْلَ بِسَبَبِ العَصَبِيَّةِ الْمَذْمُومَةِ قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم  دَعُوهَا فَإِنَّهَا مُنْتِنَةٌ ثم قالَ أَلَا مَا بَالُ دَعْوَى أَهْلِ الجَاهِلِيَّةِ أَلَا مَا بالُ دَعوى أهلِ الجاهِلِيّة[8] اهـ واللهُ تعالى يقولُ ﴿وَلَا تَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡعُدۡوَٰنِۚ﴾[9] فَيُفْهَمُ أَنَّهُ لا يَجوزُ إِعَانَةُ القَرِيبِ علَى قَتْلِ مُسْلِمٍ ظُلْمًا وَعُدْوَانًا وَلَوْ كانَ هذَا القريبُ قَدْ قُتِلَ وَلَدُهُ أَوْ أَخُوهُ أو أَبُوهُ فلَيْسَ لَكَ يا عبدَ اللهِ أَنْ تُعِينَ قَرِيبَكَ بِدَعْوَى العَصَبِيَّةِ علَى قَتْلِ وَلَدِ القَاتِلِ أَوْ أَخِيهِ أَوْ أَبِيهِ أَوْ غَيْرِهِمْ.

قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ لَيْسَ مِنَّا مَنْ دَعَا إلَى عَصَبِيَّة[10] اهـ  فالذِى يُنَاصِرُ ويُعِينُ قَريبَهُ أو صَدِيقَهُ أو عَشِيرَتَهُ علَى قَتْلِ مُسْلِمٍ بَرِيءٍ بِدَعْوَى العَصَبِيَّةِ يَكُونُ فَاسِقًا مُرْتَكِبًا لِذَنْبٍ مِنْ أَكْبَرِ الكَبَائِرِ وَلَا يَكُونُ مِنْ عِبادِ اللهِ الكَامِلينَ. والحَرِىُّ بالمسلمِ أَنْ يَمْنَعَ قَريبَهُ عن قَتْلِ الأَبْرِيَاءِ ويَنْهَاهُ لَا أَنْ تُحَرِّكَهُ العصبيةُ الهَوْجَاءُ فَيُعِينُهُ علَى الظُّلْمِ عَمَلًا بِقَوْلِهِ عليهِ الصلاةُ والسلامُ انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا[11] اهـ  فمعنَى نَصْرِهِ إِنْ كانَ ظَالِمًا فِي هذهِ الحالَةِ مَنْعُهُ مِنْ قَتْلِ ابْنِ القَاتِلِ أَوْ أَحَدِ أَقْرِبَائِهِ وَنَهْيُهُ عنهُ.

نسألُ اللهَ تعالَى أن يجعلَنا مِنَ الذينَ يَسْتَمِعُونَ القَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ وَأَنْ يَجْعَلَنَا مِنَ الذينَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَأَنْ يَخْتِمَ لَنَا بِالْحُسْنَى.

أقولُ قولِى هذَا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ العظيمَ لى ولكم.

الخطبة الثانية

الحمدُ للهِ والصلاةُ والسلامُ على سيدِنا محمدٍ رسولِ اللهِ وعلى ءالِه وصحبِه ومَنْ وَالاهُ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّى أُوصِيكُمْ ونَفْسِى بتقوى اللهِ العَلِىِّ العظيمِ أَلَا فَاتَّقوهُ وخَافُوهُ وَأْتَمِرُوا بِأَوامِرِه وانْتَهُوا عَنْ نَواهِيهِ فَلْيُعِنِ الوَاحِدُ مِنَّا أخاهُ الْمَظْلُومَ وَلْيَنْهَ الظَّالمَ عن ظُلْمِهِ، وَإِيَّاكَ وَإِيَّاكَ وَالإِعانَةَ علَى الظُّلْمِ وَقَتْلِ النفسِ التِى حرَّمَ اللهُ إِلّا بِالحَقِّ فَقَدْ رَوَى ابنُ ماجَهْ عَنْ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم مَنْ أعانَ علَى خُصُومَةٍ بِظُلْمٍ أَوْ يُعِينُ علَى ظُلْمٍ، لَمْ يَزَلْ فِي سَخَطِ اللهِ حَتَّى يَنْزِعَ اهـ أَىْ أَنَّ الإِنسانَ الذِى يُعينُ غَيْرَهُ علَى الظُّلْمِ والبَاطِلِ لِقَرَابَةٍ أَوْ مَالٍ أَوْ صَدَاقَةٍ فَإِنَّهُ لا يَزَالُ في سَخَطِ اللهِ حتَّى يَتْرُكَ هذَا الأمرَ.

أخِى المسلم، إنَّ مُجْتَمَعَاتِنَا تَعُجُّ بِالْمَشَاكِلِ وَالْمَآسِى وَتَكُثُرُ فيهَا جَرائِمُ القَتْلِ والسَّرِقَةِ وَأَعْمَالُ الاحْتِيالِ وَالتَّزْوِيرِ وَأَنْوَاعٌ شَتَّى مِنَ الْمَفاسِدِ والبَلَايا وَكُلُّ ذلكَ بِسَبَبِ ابْتِعَادِ الكَثِيرِ مِنَ النَّاسِ عَنْ تَعالِيمِ الشريعةِ الإسلاميةِ فَبِهَجْرِهِمْ لَهَا انْتَشَرَ الفَسَادُ وَسَاءَتِ الأَخْلَاق. وهذَا يَدْعُونَا إلَى التَّمَسُّكِ بالأَخْلَاقِ التِى جَاءَ بِهَا القُرءانُ الكَريمُ تَعَلُّمًا وَتَعْلِيمًا وَعَمَلًا جَعَلَنِى اللهُ وَإِيَّاكُمْ مِنَ الْمُقْتَفِينَ ءَاثَارَ النَّبِىِّ صلى الله عليه وسلم وَالْمُتَخَلِّقِينَ بِأَخْلَاقِ القُرْءَانِ الكريمِ.

      واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[12] اللّـهُمَّ صَلّ على محمَّدٍ وعلى ءالِ محمَّدٍ كمَا صلّيتَ على إبراهيمَ وعلى ءال إبراهيمَ وبارِكْ على محمَّدٍ وعلى ءالِ محمَّدٍ كمَا بارَكْتَ على إبراهيمَ وعلى ءالِ إبراهيمَ إنّكَ حميدٌ مجيدٌ اللهم اغفر للمؤمنين والمؤمناتِ الأحياءِ منهم والأمواتِ اللهم استُرْ عوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا وقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ ثَبِّتْ قُلوبَنا على دِينِكَ اللهمَّ صرِّفْ قُلوبَنا على طَاعَتِكَ اللهمَّ أَرِنَا الحقَّ حَقًّا وَارْزُقْنَا اتّباعَهُ وأَرِنَا الباطلَ باطلًا وارزقنَا اجتِنابَهُ اللهم اكْفِنا بِحَلالِكَ عن حَرامِكَ وبفَضْلِكَ عَمَّنْ سِواكَ وبطاعَتِكَ عن مَعْصِيَتِكَ اللهمَّ أَدْخِلْنَا الجنةَ وأَجِرْنَا من النار اللهم اجْزِ مَشايِخَنَا عنّا خيرًا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يأمرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذِى القُرْبَى ويَنْهَى عَنِ الفَحْشاءِ والـمُنكرِ والبَغْىِ يَعِظُكُمْ لعلَّكُمْ تذَكَّرون. اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، واستغفروه يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يجعلْ لكُمْ مِنْ أمرِكُمْ مخرَجًا، وأَقِمِ الصلاة.

 

 سورة الأنعام/151.[1]

 سورة الحشر.[2]

 رواه البخاري في صحيحه.[3]

 رواه البخاري في صحيحه.[4]

 سورة الأنعام/151.[5]

 رواه البخاري في صحيحه.[6]

 رواه الترمذي في سننه.[7]

 رواه أحمد في مسنده.[8]

 سورة المائدة/2.[9]

 رواه أبو داود في سننه.[10]

 رواه البخاري في صحيحه.[11]

 سورة الأحزاب/ءاية 56.[12]

Cuma Hutbesi

ALLÂH’IN HARAM KILDIĞI CANI HAKSIZ YERE KATLETMEK

Ḥamd Allâh’adır. O, kulu âlemlere bir uyarıcı olsun diye ona Kur’ân’ı indirmiştir. O, peygamberinin bilmediği bazı hususları öğretmiştir ve peygamber böylece ümmetine bir müjdeleyici ve uyarıcı olmuştur. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuryor:

﴿وَلَا تَقۡتُلُواْ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّۚ﴾

Manası: Allâh’ın haram kıldığı canı haksız yere katletmeyin. (El-Enâm suresi, 151. ayet)

Allâh, bu ayetle peygamberinin ümmetini büyük günaha düşmekten ve Allâh’ın kendilerine cehennemi hazırladığı kişilerden olmamaları için uyarmıştır. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, O’nun ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun eşi ve çocuğu yoktur.

Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, kurtuluş sebebimiz, öğretenimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onun ve diğer peygamberlerin dereceleri yükseltsin ve onları mükâfatlandırsın.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾

Manası: Ey imân edenler! Allâh’a karşı takvalı olun. Ve her nefis yarın için ne hazırladığına baksın. Allâh’a karşı takvalı olun. Şüphesiz ki Allâh yaptıklarınızı bilendir. (El-Ḥaşr suresi, 18. ayet)

İman kardeşlerim; bilin ki ellerin düştüğü en büyük günahlardan biri, Allâh’ın haram kıldığı canı haksız yere katletmektir. Peygamber efendimiz ﷺ helak edici yedi günahı sayarken şöyle buyurmuştur:

وَقَتْلُ النَّفْسِ التِى حَرَّمَ اللهُ إِلَّا بِالْحَقِّ اهـ

Manası: … ve Allâh’ın haram kıldığı canı haksız yere katletmek. (Buhari “Sahih”inde)

Bir Müslümanı haksız yere öldürmek küfürden (imanı yok eden hususlardan) sonra en büyük günahtır. Rasûlullâh’a, Allâh katında en büyük günahın hangisi olduğu sorulduğunda şöyle buyurmuştur:

أَنْ تَجْعَلَ للهِ نِدًّا وَهُوَ خَلَقَكَ

Manası: Seni yaratan Allâh’a ortak koşmandır.

Soran kişi bunun ardından “Sonra hangisi?” diye sorduğunda şöyle buyurmuştur:

أَنْ تَقْتُلَ وَلَدَكَ تَخَافُ أَنْ يَطْعَمَ مَعَكَ

Manası: Fakirlikten korktuğun için oğlunu öldürmendir.

Soran kişi bunun ardından tekrar “Sonra hangisi?” diye sorduğunda peygamber efendimiz şöyle buyurmuştur:

أَنْ تُزَانِيَ حَلِيلَةَ جَارِكَ اهـ

Manası: Komşunun eşiyle zina yapmandır. (Buhari “Sahih”inde)

Dinde ve Müslümanlar arasında zaruretle bilinen, bu öldürmenin haram olduğunun delillerinden biri de Allâh-u Teâlâ’nın bu ayeti:

﴿وَلَا تَقۡتُلُواْ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّۚ﴾

Manası: Allâh’ın haram kıldığı canı haksız yere katletmeyin. (El-Enâm suresi, 151. ayet)

Rasûlullâh’ın şu hadisi de buna bir delildir:

إِذَا الْتَقَى الْمُسْلِمَانِ بِسَيْفَيْهِمَا فَالقَاتِلُ وَالْمَقْتُولُ في النَّار

Manası: İki Müslüman, kılıçlarıyla (haksız yere) karşı karşıya gelirlerse, katleden de katledilen de cehennemde azap görmeyi hakeder.

Rivayet eden şöyle söyledi “Ey Allâh’ın Rasûlü, birisi katletmiştir, peki ya katledilenin günahı nedir?” Rasûlullâh şöyle buyurmuştur:

إِنَّهُ كانَ حَرِيصًا علَى قَتْلِ صَاحِبِهِ اهـ

Manası: Şüphesiz ki o, diğerini öldürmek istedi. (Buhari “Sahih”inde)

Rasûlullâh ,ﷺ bizlere bu hadisinde bildiriyor ki eğer iki Müslüman birbirine karşı savaşırsa – yani ikisi de birbirini öldürmeye kastederse – ve bunu dünyevi bir menfaat için yaparlarsa her ikisi de cehennemde azap görmeyi hakeder. Bu durumda katilin hali açıktır, çünkü bir Müslümanı haksız yere katletmiştir. Öldürülenin, ahirette azap görmeyi haketmesi ise, dünya uğruna diğer Müslümanı öldürmeyi kastetmesindendir. Eline silah alıp başka bir Müslümanı öldürmeyi kastetmiştir ve bu günahından dolayı Allâh’ın azabını haketmiştir. Ancak iki Müslümandan biri dünyevi bir menfaat için diğeri ise dünyevi bir menfaat için değil de mazlum olup haksız yere öldürülmek istendiği ve başka çıkar yol bulamayıp dövüşüp öldürüldüyse veya kurtulup kendisini öldürmek isteyen saldırganı öldürdüyse günaha düşmemiştir. Bu kişi, Rasûlullâh’ın ﷺ hadisinde cehennem azabı haketmişlerdir diye bildirdiği kişilerden değildir. Rasûlullâh, zikrettiğimiz hadiste dünya uğruna birbiriyle dövüşüp biri diğerini öldüren iki Müslümanı kastetmiştir. Yani ikisinin de dövüşmelerindeki niyet din için değil de birbirine düşman olup da dövüşen birçok kişi gibi, dünya için olanları kastetmiştir.

Müslüman kardeşim; bil ki, zulmen öldürülen her Müslüman, şehittir. Rasûlullâh ﷺ bir hadisinde şöyle buyurmuştur:

مَنْ قُتِلَ دُونَ مَالِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ دِينِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ دَمِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ وَمَنْ قُتِلَ دُونَ أَهْلِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ اهـ

Manası: Malından dolayı öldürülen, şehittir. Dininden dolayı öldürülen (Müslüman), şehittir. Nefsini müdafaa ederken öldürülen kişi, şehittir. Ehlinden dolayı öldürülen, şehittir. (Tirmizi “Sunen”inde)

Malından dolayı öldürülen Müslüman, örneğin başkası onun malını zulmen almak istediğinden dolayı malını korumak için dövüşüp, öldürülen Müslüman, şehittir. Dininden dolayı öldürülen kişi Müslüman ise, onun şehit olduğu aşikârdır ve bu hüküm, bilinmeyen bir hüküm değil. Kanından dolayı öldürülen Müslüman, örneğin kendisine saldırıp öldürmeye çalışan bir zalime karşı – o zalim Müslüman dahi olsa – nefsini müdafaa etmek için karşılık verip, öldürülen bir Müslüman, şehittir. Ehlinden dolayı öldürülen Müslüman, örneğin karısını müdafaa edip onunla zorla zina yapmak isteyen bir kişiden korumaya çalışıp namusu için öldürülen Müslüman koca, şehittir. Din kardeşlerim; bilin ki Allâh katında Müslümanın hürmeti Kabe’nin hürmetinden daha büyüktür. Ne yazık ki şurada burada bir Müslümanın zulmen ve düşmanlıktan dolayı öldürüldüğünü ve hürmetinin ihlal edildiğini duymaktayız; ister kişinin haksız yere kendi nefsi için  intikam almasından dolayı olsun, ister taraf tutulduğundan ötürü mazluma karşı zalim olan insana yardım etmesinden dolayı olsun. Bazı insanlarda gördüğümüz, kötü âdetlerden ve çirkin işlerden biri, Allâh’ın emrine uygun olmayan, intikam almaktır. Katilin bir veya birden fazla akrabasını öldürerek intikam almak, buna bir örnektir. Bunu yapmaları caiz değildir. Bu, Allâh-u Teâlâ’nın yasakladığı şeylerdendir. Aynı şekilde, çirkin olan taraf tutuculuktan dolayı öldürmek de yasaklanmıştır. Bunun hakkında peygamber edendimiz ﷺ şöyle buyurmuştur:

دَعُوهَا فَإِنَّهَا مُنْتِنَةٌ

Manası: Onu terk edin. O şüphesiz ki kokuşmuştur.

Sonra şöyle buyurmuştur:

أَلَا مَا بَالُ دَعْوَى أَهْلِ الجَاهِلِيَّةِ أَلَا مَا بالُ دَعوى أهلِ الجاهِلِيّة اهـ

Manası: Cahiliye devrindeki insanların âdetlerine uymayın. Cahiliye devrindeki insanların âdetlerine uymayın. (Ahmed “Musned”inde)

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَلَا تَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡعُدۡوَٰنِۚ﴾

Manası: Günah ve düşmanlıkta yardımlaşmayın. (El-Mâ’ideh suresi, 2. ayet)

Böylece anlaşılıyor ki, akrabaya bir Müslümanı haksız yere öldürmekte yardım etmek, caiz değildir. Ey Allâh’ın kulu; bu akrabanın oğlu, kardeşi veya babası öldürülmüş olsa bile ona, katilin oğlunu, kardeşini, babasını veya bir başkasını öldürmesinde yardımcı olman caiz değildir.

Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

لَيْسَ مِنَّا مَنْ دَعَا إلَى عَصَبِيَّة اهـ

Manası: Taraf tutmaya çağıran, bizden (kâmil Müslümanlardan) değildir. (Ebu Davud “Sunen”inde)

Bir akrabasına, arkadaşına veya aşiretine taraf tutmaktan ötürü masum bir Müslümanı öldürmekte yardım eden kişi, fasıktır ve en büyük günahlardan birine düşmüştür. Böyle birisi Allâh’ın kâmil kullarından değildir. Müslümana yakışan, taraf tutup, akrabasına zulümde yardımcı olmak değil, onu suçsuz insanı katletmekten alıkoymak ve nehyetmektir. Böyle yaparsa Rasûlullâh’ın şu sözüne göre amel etmiş olur:

انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا اهـ

Manası: Kardeşin, zulüm ederse (onu zulümden alıkoymakla) veya zulme uğrarsa ona yardım et. (Buhari “Sahih”inde)

Yani bu bahsettiğimiz durumda, katilin çocuğunu veya başka bir akrabasını katletmek isteğen bir zalime olan yardım, onu bundan alıkoymak ve nehyetmekle olur.

Allâh’tan dileriz ki bizleri, sözü dinleyen ve sözün en iyisine tabi olanlardan, iyiliği emreden ve kötülükten nehyedenlerden eylesin ve sonumuzu hayırlı eylesin.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ﷺ ve diğer peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebu Hanife, Malik, Eş-Şafii ve Ahmed ve evliyalardan ve salihlerden razı olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh’tan hakkıyla korkun, O’nun emirlerine uyun ve yasakladıklarından sakının.

Bizler, zulme uğrayan din kardeşlerimize yardımda bulunalım, zalimi ise zulümden alıkoyalım. Sakın zulme ve Allâh’ın haram kıldığı canı haksız yere öldürmekte yardımcı olma! Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

مَنْ أعانَ علَى خُصُومَةٍ بِظُلْمٍ أَوْ يُعِينُ علَى ظُلْمٍ، لَمْ يَزَلْ فِي سَخَطِ اللهِ حَتَّى يَنْزِعَ اهـ

Manası: Bir zulme yardımcı olan kişi, tövbesini etmezse Allâh’ın azabını hakeder.  (İbn-i Mâce)

Yani akrabalık, mal veya arkadaşlık için zulme ve batıla yardımcı olan insan, Allâh’ın gazabını hakeder, ta ki bu yaptığını terk edinceye kadar.

Değerli kardeşim; şüphesiz ki toplumumuz, sorunlar ve sıkıntılar içerisindedir. Toplumumuzda cinayet, hırsızlık, dolandırıcılık ve sahtekârlık gibi suçlar ve çeşit çeşit kötülükler ve belalar artmaktadır. Bütün bunlar, birçok insanın İslam dinini öğrenmekten uzaklaştıkları için oluyor. Birçok insanın din ilmini terketmelerinden dolayı fesat artmış ve bir çoğunun ahlakı bozulmuştur. İşte bu durum bizlerin, Kur’ân-ı Kerîm’de bildirilen ahlakı öğrenip, öğretip ve onunla amel ederek ona sımsıkı sarılmamız gerektiğine işaret eder.

Allâh, beni de sizleri de Rasûlullâh’ın öğrettiği yoldan gidenlerden ve Kur’ân-ı Kerîm’de bildirilen güzel ahlaka sahip olanlardan eylesin.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ  (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetler)

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Sprache der Paradiesbewohner 09.12.2022

Freitagsansprache

Die Sprache der Paradiesbewohner

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 3 der Sûrah Fussilat:

﴿كِتَٰبٞ فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ ٣﴾

Die Bedeutung lautet: … ein Buch, dessen Âyât deutlich und klar sind; es ist der Qur´ân, er wurde in arabischer Sprache offenbart und dem Volk verkündet, das Kenntnis über seine Sprache hat.

Allâh, der Erhabene, ließ unseren Propheten den besten und letzten aller Propheten und Gesandten sein. Des Weiteren ließ Er seine Gesetzgebung die letzte Gesetzgebung sein und den edlen Qu´rân das letzte Himmlische Buch sein. Er offenbarte ihn in der Sprache, die die beste, vorzüglichste, schönste, reichste und leichteste Sprache ist.

Unser geliebter Prophet sagte als Aufzeigung der Vorzüglichkeit sowie des hohen Stellenwerts und der Wichtigkeit der arabischen Sprache:

أَحِبُّوا العَرَبَ لِثَلاثٍ لِأَنِّي عَرَبِيٌّ والقُرْءَانَ عَرَبِيٌّ وكلامَ أَهْلِ الجنةِ عَرَبِيٌّ

Die Bedeutung lautet: Liebt die Araber wegen dreierlei: Weil ich ein Araber bin, der Qur´ân auf Arabisch ist und die Sprache der Paradiesbewohner Arabisch ist. Dieser Hadîth wurde von al-Hâkim im Werk al-Mustadrak überliefert und als authentisch eingestuft.

Welch großartige Ehre und welch ein großartiger Stellenwert der arabischen Sprache doch zuteilgeworden ist!

Verehrte Brüder im Islam, es ist dem intelligenten und gescheiten Menschen nicht verborgen, dass die Kompetenz in der arabischen Sprache und hinsichtlich ihrer Lehren ein wichtiger Schlüssel ist, um das Buch Gottes und die Aussagen unseres Propheten ﷺ zu verstehen. Dasselbe gilt für die Grundlagen der islamischen Rechtswissenschaft; wer sie studiert und lehrt, ist auf die Regeln der arabischen Grammatik angewiesen; darauf kann man nicht verzichten, so wie das Herz und das Gehirn für das Leben des Menschen unabdingbar sind. Gleiches gilt für die Glaubenslehre und die Erkennung abweichender Gruppierungen, denn viele Behauptungen der Mutaziliten sowie derer, die behaupten, dass Allâh ein Körper wäre, und derjenigen, die behaupten, dass Allâh sich in den Geschöpfen auflösen würde, sind auf ihre Unwissenheit über bestimmte Regeln und Bedeutungen der arabischen Sprache zurückzuführen. In der Geschichte unserer Gemeinschaft lassen sich zahlreiche Beispiele solcher Gruppierungen finden, jedoch haben unsere Gelehrten nicht geschwiegen, sondern mit Warnungen und Werken, die sie mit zutreffenden Argumenten und eindeutigen Beweisen untermauerten, dagegengewirkt. Ihr Instrument gegen die Behauptungen der abgewichenen Gruppierungen war die Kenntnis in der arabischen Sprache. Die arabische Sprache ist die des Qur´ân, darauf sind wir stolz, an ihr halten wir fest, wir akzeptieren es nicht, sie zu vernachlässigen, von ihr abzulassen oder sie zu verfälschen.

Strengt euch an und lernt sie und lernt die Texte ihrer Regeln auswendig und werdet kompetent darin. Darin steckt ein Schutz für die Religion und eine Stärkung der Beziehungen der Muslime untereinander sowie ein Grund für einen höheren Rang bei Allâh, dem Erhabenen, der in Sûratu l-Mutaffîfîn, Âyah 26 sagt:

﴿وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦﴾

Die Bedeutung lautet: … und darum sollten die Begehrenden wetteifern.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

لغةُ أهلِ الجنَّة

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ ِمنْ شُرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ، ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ. وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ. وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا صلى الله عليه وسلم عبدُه ورسولُه وصَفِيُّهُ وخليلُه أَرْسَلَهُ اللهُ رَحْمَةً لِلعالَمِينَ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا، فبلَّغَ الرِّسالةَ وأدَّى الأمانةَ ونَصحَ الأُمةَ فجزاهُ اللهُ عنا خيرَ مَا جَزَى نَبِيًّا مِنْ أَنْبِيَائِهِ.

صلواتُ رَبِّي وسَلامُه علَى سيِّدِنا محمدٍ وعَلَى ءالِه وَصَحْبِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ.

أَمَّا بَعْدُ عِبَادَ اللهِ، فَإِنِّي أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ الْقَائِلِ ﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ قُرۡءَٰنًا عَرَبِيّٗا لَّعَلَّكُمۡ تَعۡقِلُونَ ٢﴾[1] وقالَ تعالى ﴿كِتَٰبٞ فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ ٣﴾[2] وقالَ تعالى ﴿فَإِنَّمَا يَسَّرۡنَٰهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمۡ يَتَذَكَّرُونَ ٥٨﴾[3] إنَّ اللهَ تعالى جَعَلَ أُمَّةَ سَيِّدِنا محمدٍ صلى الله عليه وسلم سَيِّدَةَ الأُمَمِ وَخِتَامَهَا، وَجَعَلَ نَبِيَّهَا المصطفى سَيِّدَ الأَنْبِيَاءِ وَالْمُرْسَلِينَ وَخِتَامَهُمْ، وجعَلَ شريعتَهُ خَاتِمَةَ الشَّرَائِعِ، وَكِتَابَهُ القُرْءَانَ الكَرِيمَ خَاتمَ الكُتُبِ السماويةِ الشريفةِ، فأنزَلَهُ بِلُغَةٍ هِيَ سَيِّدَةُ اللُّغَاتِ وأفضَلُها، وأَغْنَاها وأَحْلاها وأَيْسَرُها، وَقَدْ قَالَ الحَبِيبُ المصطفى صلى الله عليه وسلم في بَيانِ فَضْلِ اللُّغةِ العربيةِ وَرِفعتِها وأَهميتِها أَحِبُّوا العَرَبَ لِثَلاثٍ، لِأَنِّي عَرَبِيٌّ وَالقُرْءَانَ عَرَبيٌّ وكلامَ أَهْلِ الجَنَّةِ عَرَبيٌّ[4] اهـ رواهُ الحاكمُ في الْمُسْتَدْرَكِ وصَحَّحَهُ، وَأَوْرَدَهُ بِلَفْظِ ولسانَ أهلِ الجنةِ عَرَبِيٌّ فَأَيُّ شَرَفٍ وَأَيُّ رِفْعَةٍ وَأَيُّ مَرْتَبَةٍ تِلْكَ التِي نَالَتْهَا لُغَتُنَا الجَلِيلَةُ الجَمِيلَةُ، اللغةُ العربيةُ!

لَيْسَ يَخْفَى علَى العَاقِلِ اللَّبِيبِ أَنَّ التَّمَكُّنَ مِنَ اللغَةِ العَرَبِيَّةِ وَعُلومِها هُوَ مِفْتَاحٌ مُهِمٌ مِنْ مَفَاتِيحِ فَهْمِ كِتَابِ اللهِ تَعالَى وَسُنَّةِ رَسُولِهِ المصطفى صلى الله عليه وسلم، وعُلومُ اللغةِ العربيةِ مِنْ نَحوٍ وَصَرْفٍ وبلاغَةٍ وفِقْهِ لغةٍ واشْتِقاقٍ وغَيْرِها، إِنَّما نَشَأَتْ خِدْمَةً لِعُلُومِ الشريعةِ الإسلاميةِ، وصِيانَةً للِّسانِ العربيِّ مِنَ الانزِلاقِ في اللَّحْنِ في الألفَاظِ والْمَعَانِي، ففَتَحَ اللهُ علَى الأئِمَّةِ الأَجِلَّاءِ مِنْ لَدُنْ صحابةِ الرسولِ صلى الله عليه وسلم، وعلَى رأسِهِمْ أَمِيرُ المؤمنينَ عَلِيُّ بنُ أبي طالبٍ كرمَ اللهُ وَجْهَهُ مَا اسْتَنْبَطُوهُ مِنْ قَواعِدَ وضَوابِطَ وأحكامٍ بُنِيَتْ عليهَا تلكَ العُلُومُ اللُّغَوِيَّةُ الغَرَّاءُ، وكانَ ذلكَ مِمَّا رَسَّخَ اللغةَ العربيةَ في القُلوبِ والأَذْهَانِ، وَلَا سِيَّمَا عندَ الأُمَمِ الأَعْجَمِيَّةِ التِي دَخَلَتْ شُعوبُها في دِينِ اللهِ أَفْوَاجًا، فَتَعَلَّقَتْ بِالإسلامِ وبِلُغَةِ القُرءانِ الكريمِ، بَلْ إِنَّ كثيرًا مِنْ نَوَابِغِ الأَئِمَّةِ واللُّغَوِيِّينَ كانُوا مِمَّنْ نَشَأَ في أَقاليمَ غَيرِ عَرَبِيَّةٍ، وَإِنَّ الوَاحدَ منّا إذَا نظَرَ في عُلومِ الشريعةِ الإسلاميةِ يَجِدُ مُباشَرَةً ذلكَ الارْتِبَاطَ الْمُهِمَّ والأَسَاسَ بَيْنَها وبينَ عُلومِ لُغَتِنَا العَربيةِ.

فَدُونَكُمْ عِلْمَ التَّفْسِيرِ الذي هو مِنْ أَعْظَمِ العُلُومِ وَأَجَلِّها وَسَائِرَ عُلومِ القُرءانِ وَتَفْسِيرَ الحَدِيثِ الشريفِ وأُصُولَ الفِقهِ فلا غِنَى لِمَنْ يَدْرُسُها وَيُدَرِّسُها عَنْ مَعْرِفَةِ النَّحْوِ والصَّرْفِ والبَلاغَةِ وفِقْهِ اللغةِ العربيةِ كمَا أنهُ لا غِنَى لِحَيَاةِ الإنسانِ عن قلبِه ودِماغِه وبِدُونِها لا يَسْتَقِيمُ للنَّاظِرِ فيها فَهْمٌ وَلا تَصَوُّرٌ، والشَّأْنُ ذاتُه في عِلْمِ التوحيدِ والفقهِ والفِرَقِ، بل إنَّ كثيرًا مِنْ شُبَهِ الْمُعتزلةِ والمجسمةِ والحُلوليِّينَ قامَتْ علَى جهلِهم بمواضعَ مِنْ قَوانينِ اللغةِ وأَحكامِها، وَبِمَعْنَى اللغةِ العربيةِ وقَدْ ذكَرَ لنَا التاريخُ كثيرًا مِنْ هَؤُلَاءِ.

فما كانَ منَ الأئمةِ الأعلامِ ءانذَاك إلَّا أَنْ جَرَّدُوا صَارِمَ العَزْمِ وقلمَ التَّحقيقِ والرَّدَّ المتينَ، فَبَدَّدُوا غَياهِبَ تِلكَ الشُّبَهِ بسَاطِعِ الدَّلائِلِ والبَرَاهِينِ، مُتَّخِذِينَ مِنْ عُلُومِ اللُّغةِ العَربيةِ ذَخِيرةً عِلْمِيَّةً بَقِيَتْ إلَى العَصْرِ الحَدِيثِ شَاهِدَةً علَى مَا حوَتْهُ هذهِ اللغةُ مِنْ أَسْرَارٍ وَخَصائِصَ لَمْ يَظْفرْ بِدُرَرِها إِلّا كُلُّ غَوَّاصٍ صادِقٍ فتَحَ اللهُ علَى قَلْبِهِ، جَعَلَنَا اللهُ وَإِيَّاكُمْ مِنْهُمْ.

تلكَ هيَ لُغَتُنا العربيةُ لغةُ القرءانِ الكَريمِ التي نَعْتَزُّ بِها وَنَتَمَسَّكُ بِهَا، وَنَأْبَى أَنْ نَرْضَى بِإِهْمَالِها أَوِ التَّخَلِّي عنهَا وعن عُلُومِها أوِ التَّلاعُبِ بِها أَو تَحْريفِها أَوْ تَحْرِيفِ قواعِدِهَا فهَنِيئًا لِمَنْ تَمَسَّكَ بِلُغَةِ القُرْءَانِ، وَمَضَى يَغْرِفُ مِنْ بَحْرِ عُلومِها وَفُنُونِها الزَّاهِرَةِ الزَّاخِرَةِ. وَالجِدَّ الْجِدَّ إخوةَ الإيمانِ في تَعَلُّمِهَا وَحِفْظِ مُتُونِها والتَّمَكُّنِ فِيهَا، فَإِنَّ في ذَلِكَ صِيَانَةً لِأَمْرِ الدِّينِ، وَتَقْوِيَةً لِلصِّلَةِ بَيْنِ رُبُوعِ الْمُسْلِمِينَ، ورِفْعَةَ الدَّرَجَاتِ عِنْدَ اللهِ سُبحانَهُ وتعالَى ﴿وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦﴾[5]

هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لي ولكم

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. وَرَضِيَ اللهُ عَنْ أُمَّهاتِ المؤمِنينَ وءالِ البَيْتِ الطَّاهِرينَ وَعَنِ الخُلفاءِ الرَّاشدِينَ أبِي بكرٍ وعُمَرَ وعُثْمَانَ وَعَلِىٍّ وعَنِ الأَئِمَّةِ الْمُهْتَدِينَ أبِي حنيفَةَ ومَالِكٍ والشافِعِيِّ وأحمَدَ وعنِ الأولياءِ والصَّالحينَ.

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[6]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ اللهمَّ ءاتِنَا في الدنيا حسنةً وفي الآخرةِ حسنةً وقِنَا عذابَ النارِ اللهمَّ إنَّا نَسْأَلُكَ الهُدَى والتُّقَى والعَفَافَ وَالغِنَى اللَّهمَّ مُصَرِّفَ القُلُوبِ صَرِّفْ قُلوبَنا علَى طَاعَتِكَ اللهمَّ إنَّا نَعُوذُ بكَ مِنْ جَهْدِ البَلاءِ وَدَرَكِ الشَّقَاءِ وشَماتَةِ الأَعْدَاءِ اللهمَّ أَصْلِحْ لنَا دِينَنا الذِي هُوَ عِصْمَةُ أَمْرِنَا وَأَصْلِحْ لنَا دُنْيَانَا التِي فيهَا مَعَاشُنَا وأصلِحْ لنَا ءاخِرَتَنا التي فِيهَا مَعَادُنا واجْعَلِ الحياةَ زِيَادَةً لَنَا في كُلِّ خَيْرٍ وَاجْعَلِ الْمَوْتَ رَاحَةً لَنَا مِنْ کُلِّ شَرٍّ. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

 سورة يوسف.[1]

 سورة فصلت.[2]

 سورة الدخان.[3]

 رواه الحاكم في المستدرك. ذكر فضائل الأمة بعد الصحابة والتابعين.[4]

 سورة المطففين.[5]

[6]  سورة الأحزاب/56.

Cuma Hutbesi

Cennet Ehlinin Dili

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿كِتَٰبٞ فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ ٣﴾

Manası: Gerçeği düşünüp gören ve Bilen bir kavim için, ayetleri çeşitli biçimlerde, birer birer ’fasıllar bölümler ve belgeler halinde açıklanmış’ Arapça Kur’an ve her konuda başvurulup okunan Kitap olarak gelmiştir. (Fussilet 3)

Değerli kardeşlerim; Allâh-u Teâlâ peygamber efendimizi ﷺ son peygamber ve en üstün peygamber kılmıştır. Şeriatı son şeriat ve ona indirmiş olduğu Kur’ân-ı Kerîm de son semavi kitaptır. Ve onu da dillerin en üstünü, en faziletlisi, en zengini ve en kolayı olan Arapça dilinde indirmiştir.

Allâh Rasûlü Arapça lugatının ehemmiyetini, faziletini ve yüceliğini bildirmek için şöyle buyurmuştur:

أَحِبُّوا العَرَبَ لِثَلاثٍ لِأَنِّي عَرَبِيٌّ والقُرْءَانَ عَرَبِيٌّ وكلامَ أَهْلِ الجنةِ عَرَبِيٌّ

Manası: Arapları üç hasletten dolayı sevin: Ben arabım, Kur’ân Arapçadır ve cennet ehlinin dili Arapçadır.

Arapça dili, dillerin en genişi, en şereflisi, en efdali ve en kâmilidir. Akıl sahibi olan insan bilir, kişinin Arapça dilinde ve onun ilminde güçlü olması halinde, bunun Kur’ân tefsiri ve peygamber efendimizin hadislerinin anlaşılması için çok önemli anahtarlardan bir anahtar olduğunu bilir.

En yüce ve değerli ilimlerden birisi olan tefsir ilmini ve diğer Kur’an ilimlerini, hadis-i şerif tefsirini, fıkıh usulu ilmini alınız. Bu Kur’an ilimlerini okuyan ve okutanlar nahiv, sarf, belağat, arap dili fıkhını almaları gerekir. Tıpkı insan hayatının kalbe ve beyne olan ihtiyacı gibi bu ilimleri alan kimse bunlara muhtaçtır. Bu durum tevhid ilmi, fıkıh ve fırkalardan bahseden ilim hakkında da aynıdır. Mutezilenin, mücessimenin, hulul akidesine inananların ortaya atmış olduğu kafa karıştırıcı şeylerin çoğu onların arapçanın kurallarına ve hükümlerine ve manalarına olan cahilliklerinden kaynaklanmaktadır. Tarih bize bunların çoğunu zikretmiştir. Büyük alimler o zamanda büyük çaba ortaya koymuşlar, konuların tahkiki için kalemlerini ortaya koymuşlar ve sağlam reddiyeler hazırlamışlardır ve o kafa karıştırıcı şeylerin karanlıklarını parıldayan   delillerle ve burhanlarla arapçanın ilimlerinden ilmi bir pay edinerek birbirinden ayırt etmişlerdir.

İşte o arapça dilimizdir ki o kendisiyle şereflendiğimiz ve kendisine tutunduğumuz Kur’an-ı Kerim’in lügatıdır. Onu ihmal etmeyi veya ondan ve onun ilimlerinden uzak olmayı veya lügatla oynamayı veya onu tahrif etmeyi veya kurallarını tahrif etmeyi kabul etmeyiz.

Arapça dilini öğrenmekte, metinlerini ezberlemekte ve mütemekkin olmakta çok ciddi olmamız gerekir. Çünkü bu dinin korunması ve  Müslümanlar arasındaki bağın güçlendirilmesidir. Bu da kişinin Allâh nezdinde derecesinin yükselmesine vesiledir.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦﴾

Manası: İşte imrenip yarışanlar (fani ve fena olan şeyler için değil) bunlar için heveslenip yarışıvermelidir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die sichtbaren und nicht sichtbaren Gaben Gottes 25.11.2022

Freitagsansprache

Die sichtbaren und nicht sichtbaren Gaben Gottes

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Nahl, Âyah 18:

﴿وَإِن تَعُدُّواْ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ لَا تُحۡصُوهَآۗ إِنَّ ٱللَّهَ لَغَفُورٞ رَّحِيمٞ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh bescherte euch so viele Gaben, dass ihr sie nicht zählen könnt. Gewiss, Allâh vergibt und ist gnädig.

Verehrte Brüder, so lasst uns Allâh für die Gaben, die Er uns bescherte und deren Anzahl niemand außer Allâh weiß, danken. Diener Gottes, diese Gaben sind zweierlei Art, so, wie es aus dem Qur’ân hervorgeht. Allâh sagt in der Sûrah Luqmân, Âyah 20:

﴿وَأَسۡبَغَ عَلَيۡكُمۡ نِعَمَهُۥ ظَٰهِرَةٗ وَبَاطِنَةٗ﴾

Die Bedeutung lautet: Und Er (Allâh) bescherte euch sichtbare und nicht sichtbare Gaben.

Einige Gelehrte sagten bezüglich der Erläuterung dieser Âyah, dass die sichtbaren Gaben jene sind, die man mit den Augen an den Menschen sehen kann, wie das Vermögen, das Ansehen, die Schönheit und die Kraft zu haben, Gutes auszuführen. Die nicht sichtbaren Gaben sind jene, die der Mensch in sich selbst vorfindet, wie die Kenntnis über Allâh, der starke Glaube und dass Allâh den Diener vor Schlechtem bewahrt. Zu der ersten Art – den sichtbaren Gaben – gehören die Gesundheit, die Nachkommenschaft, das Vermögen, das Ansehen, die Flüsse, der Regen, die Bodenerträge, die Nutztiere, das kühle Wasser und vieles andere. So ist jeder Verantwortliche verpflichtet, Allâh für diese Gaben zu danken. Dieser Dank geschieht, indem diese Gaben nicht für Sünden verwendet werden und man keinen Unglauben begeht. Wer den Dank gegenüber Allâh – wie zuvor beschrieben – erbringt, ist ein Diener, der seinem Schöpfer gegenüber dankbar ist. Derjenige hingegen, der täglich mit seiner Zunge  tausendmal Allâh dankt, jedoch die Gaben Gottes für die Sünden gebraucht, der erbringt nicht den Pflichtdank. Wisst, dass wir am Tag des Jüngsten Gerichts Rechenschaft ablegen werden. So wurde über Abû Barzah al-‘Aslamiyy überliefert, dass der Gesandte Gottes sagte:

لا تَزُولُ قَدَمَا عبدٍ يومَ القِيامَةِ حتَّى يُسْأَلَ عَنْ عُمُرِهِ فيمَ أَفْنَاهُ وعَنْ عِلْمِهِ فيمَ فعلَ وعَنْ مالِهِ مِنْ أَيْنَ اكْتَسَبَهُ وَفِيمَ أَنْفَقَهُ وعَنْ جِسْمِهِ فِيمَ أَبْلَاه

Die Bedeutung lautet: Der Diener Gottes wird sich am Tag des Jüngsten Gerichts nirgends hinbewegen können, bis er darüber gefragt wird, wie er sein Leben verbrachte, was er mit seinem Wissen tat, woher er sein Vermögen bezog und wofür er dieses ausgab und wofür er seinen Körper benutzte.[1]

 

Des Weiteren sagte der Gesandte Gottes:

أَوَّلُ مَا يُحاسَبُ بهِ العبدُ يومَ القيامةِ أَنْ يُقَالَ لَهُ أَلَمْ أصِحَّ جِسْمَكَ، وَأَرْوِكَ منَ الماءِ البارِدِ

Die Bedeutung lautet: Wenn der Diener Gottes am Tag des Jüngsten Gerichts zur Rechenschaft gezogen wird, dann wird zu ihm gesagt werden: ‚Wurde dir nicht ein gesunder Körper gegeben und wurde dir kein kühles Wasser gegeben?!‘[2]

Bruder im Islam, so ziehe dich selbst zur Rechenschaft. Erbringst du den Pflichtdank für diese Gaben?

Verehrte Brüder, zu den nicht sichtbaren/verborgenen Gaben gehört die große Gabe, der keine andere Gabe ebenbürtig ist. Sie ist der Glaube an Allâh und was dazu gehört, wie die Ergebung zu Allâh, die Liebe zu den Rechtschaffenen, die Verehrung des islamischen Wissens und ähnliches. Der Glaube an Allâh und an Seinen Gesandten ist das Kapital des Muslims und die größte und beste Gabe, die ein Mensch erhalten kann. Derjenige, dem viele weltliche Gaben beschert werden, jedoch der Glaube verwehrt wird, ist so, als hätte er nichts erhalten. Im Gegensatz hierzu ist derjenige, der den richtigen Glauben hat, dem aber die weltlichen Güter verwehrt wurden, jener ist so, als wäre ihm nichts verwehrt geblieben. Der Prophet Muhammad sagte:

إنَّ اللهَ عزَّ وجلَّ يُعْطِي الدُّنيا مَنْ يُحِبُّ ومن لا يُحِبُّ ولا يُعْطِي الدِّينَ إِلّا لِمَنْ أَحَبَّ

Die Bedeutung lautet: Allâh gibt das Weltliche demjenigen, den Er liebt und demjenigen, den er nicht liebt. Den Glauben aber gibt Er nur dem, den Er liebt.

Ebenfalls gehört zu den nicht sichtbaren Gaben gehört das, was der Glaube an Allâh und an seinen Gesandten bewirkt und an den Gliedern des Menschen zum Ausdruck kommt, wie das Verrichten der Pflichten und Unterlassen der Sünden und das Verrichten empfohlener Taten. Der Glaube ist eine nicht sichtbare Gabe, jedoch ist seine Auswirkung an den Gliedern und Körperteilen sichtbar. Der Glaube ist eine Voraussetzung für die Akzeptanz der guten Taten. Es wird überliefert, dass ^Â’ischah, die Ehefrau des Propheten, sagte: Ich sagte: „O Gesandter von Allâh, Ibn Djud^ân lebte in der Zeit der Djâhiliyyah. Er hielt die verwandtschaftlichen Beziehungen aufrecht und gab den Bedürftigen zu essen. Wird er davon profitieren?“ Der Gesandte Gottes sagte:

لاَ يَنْفَعُهُ إِنَّهُ لَمْ يَقُلْ يَوْمًا رَبّ اغْفِرْ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدّينِ

Die Bedeutung lautet: Er wird davon nicht profitieren, denn er glaubte nicht an Allâh und nicht an die Auferstehung. (Muslim in seinem Werk as–Sahîh)

Aus dieser Aussage geht hervor, dass er nicht auf dem Glauben war. Er hatte nicht die Kenntnis über Gott und glaubte nicht an die Auferstehung nach dem Tod. Wer somit nicht an Gott und nicht an die Propheten glaubt und in diesem Zustand stirbt, der wird am Tag des Jüngsten Gerichts keinerlei Hasanât haben, denn dieser hatte nicht die Kenntnis über Allâh und glaubte nicht an Ihn. Wenn ein Muslim aber nicht dankbar sein sollte für die Gaben, die Allâh ihm beschert hat, und als Großsündiger sterben sollte, so besteht für ihn die Gefahr, bestraft zu werden, jedoch kann es auch sein, dass Allâh ihm vergibt. Derjenige aber, der für die sichtbaren und nicht sichtbaren Gaben Gottes dankbar ist, indem er die Pflichten verrichtet und die Sünden unterlässt und die Gaben für gute Zwecke verwendet, wird besondere, nicht endende Belohnung erlangen. Allâh sagt in der Sûrah al-Bayyinah, Âyât 7 und 8:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ خَيۡرُ ٱلۡبَرِيَّةِ ٧ جَزَآؤُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتُ عَدۡنٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۖ رَّضِيَ ٱللَّهُ عَنۡهُمۡ وَرَضُواْ عَنۡهُۚ ذَٰلِكَ لِمَنۡ خَشِيَ رَبَّهُۥ﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenigen, die den Glauben an Gott und an die Propheten haben und die Pflichten verrichten und die Sünden unterlassen, sind die besten Geschöpfe. Sie werden sich unendlich im Paradies, in welchem Flüsse fließen, befinden. Allâh belohnt sie und sie sind gottergeben.

Diese sind die glücklichsten Geschöpfe. Allâh belohnt sie und sie sind gottergebene Diener Gottes. Sie haben an Allâh geglaubt und waren in allem, was Allâh bestimmt hat, ergeben. Somit haben sie sich niemals gegen Allâh aufgelehnt und waren im Verrichten der Pflichten und im Unterlassen der Sünden standhaft geblieben. Sie haben sich überwunden, die Gaben Gottes nicht für Sünden zu gebrauchen und sind bei Heimsuchungen standhaft geblieben. Wohl ihnen, Wohl ihnen.

O Allâh, Dich bitten wir, uns ein gutes Ende zu bescheren, uns das Paradies zu geben und uns vor dem Höllenfeuer zu verschonen. O Allâh, lasse uns zu jenen gehören, die Du liebst.

Soviel dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Seid rechtschaffen und fürchtet Allâh und bittet Ihn darum, unsere Herzen vor der Heuchelei zu schützen und uns die Gaben – ob sichtbar oder nicht sichtbar – die Er uns bescherte, zu bewahren.

Verehrte Brüder, wer Allâh gegenüber so dankbar ist, wie es ihm auferlegt ist, der betritt das Paradies. Die Paradiesbewohner werden nicht alle ein und denselben Rang haben. Dort werden sich die Propheten, Heiligen und Rechtschaffenen befinden. Die sündigen Muslime werden ebenso das Paradies betreten, auch wenn einige von ihnen zuvor für eine Weile in der Hölle bestraft werden. Nach der Bestrafung in der Hölle jedoch wird der Ort, an dem sie sich befinden werden, das Paradies sein. Die Belohnungen im Paradies sind unterschiedlich, jeder wird gemäß seinem Rang belohnt werden. Im Paradies gibt es allgemeine Belohnung, welche jeder Paradiesbewohner erhalten wird. Zu dieser gehört, dass alle Paradiesbewohner glücklich sein und niemals trauern werden. Dazu gehört auch, dass sie leben und niemals sterben werden, gesund sein werden und niemals erkranken, jung sein werden und niemals altern. Außerdem fallen hierunter auch die vier Flüsse; ein Fluss aus Milch, welche nicht verdirbt, ein Fluss aus Wasser, welches nicht faulig wird, ein Fluss aus Wein, welcher den Verstand nicht verändert und keine Kopfschmerzen verursacht und ein Fluss aus purem Honig. Im Paradies gibt es auch besondere Gaben, welche die Rechtschaffenen erhalten werden, also diejenigen, die die Pflichten verrichteten und die Sünden unterließen. Der Beweis hierfür geht aus dem folgenden Qudsiyy-Hadîth hervor. Der Prophet Muhammad sagte, dass Allâh sagt:

أَعْدَدْتُ لِعِبَادِي الصالحينَ مَا لَا عَيْنٌ رَأَتْ وَلا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَلَا خَطَرَ علَى قَلْبِ بَشَر اهـ

Die Bedeutung lautet: Allâh hat für Seine rechtschaffenen Diener Gaben vorbereitet, welche kein Auge jemals sah, wovon kein Ohr jemals hörte und keinem einfällt.

Abû Hurayrah sagte: Rezitiert, wenn ihr möchtet, folgende Âyah:

﴿فَلَا تَعۡلَمُ نَفۡسٞ مَّآ أُخۡفِيَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعۡيُنٖ جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh hat den Gläubigen Gaben versprochen, die verborgen sind. Dies ist ein Augentrost als Lohn für ihre Taten.

(al-Bukhâriyy in seinem Werk as–Sahîh)

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh gibt dem Propheten (Muhammad) einen höheren Rang und die Engel bitten Allâh darum, ihm einen höheren Rang zu geben. O ihr Gläubigen, bittet auch ihr Allâh darum, dem Propheten einen höheren Rang zu geben und seine Gemeinschaft vor dem zu schützen, was der Prophet für sie befürchtet.

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

 

[1] Wurde von at-Tirmidhiyy in seinem Werk as-Sunan als Sahîhhh eingestuft

[2] Al–Hâkim hat ihn über Abû Hurayrah in seinem Werk al-Mustadrak überliefert und als Sahîh eingestuft

خطبة الجمعة بتاريخ 

نعمُ اللهِ الظاهرةُ والباطنة

الحمدُ للهِ ربِّ العالمين، أنعَمَ علينَا بهذا الدِّين، وألهَمَنا الإيمانَ بهِ واليَقِينَ، وأَنْعَمَ علينا بِالصِّحَّةِ والمالِ وَالْبَنِينَ، نَحْمَدُهُ تعالَى على نِعَمِهِ وبِها على شُكْرِهِ نَسْتَعِين. ونعوذُ باللهِ مِنْ شُرورِ أَنْفُسِنا وَمِنْ سَيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَا هَادِيَ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلّا اللهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ، الأَوَّلُ بِلَا ابْتِدَاءٍ، الدائمُ بِلَا انْتِهَاءٍ، الظَّاهِرُ الذِي ليسَ فَوْقَهُ شَىْءٌ، البَاطِنُ الذِي ليسَ دُونَهُ شَىْءٌ، قَبْلَ الزَّمَانِ وَالْمَكَانِ كانَ، خَلَقَ المكانَ وأَجْرَى الزَّمانَ فَلَا يَتَغَيَّرُ عمَّا كانَ، فهُوَ مُوجودٌ بِلَا مَكَانٍ ولا يَجْرِي عليهِ زَمَانٌ. وأشهدُ أنَّ سيدَنا وعظيمَنا وقائدَنا مُحَمَّدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصَفِيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُه، مَنْ كانَ يَقومُ الليلَ شُكْرًا لِرَبِّهِ علَى مَا أنْعَمَ وَسَخَّرَ، وقَدْ غَفَرَ اللهُ لهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَمَا تَأَخَّرَ، وَهُوَ القائلُ أفَلا أَكُونُ عبدًا شَكُورًا. فصلَّى اللهُ على سيدِنا محمدٍ النبِيِّ الأُمِّيِّ وعلَى جَمِيعِ إخوانِه النبيِّينَ والمرسلينَ وَسَلَّم.

أما بعدُ فإنِّي أُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العليِّ القديرِ والثَّباتِ على دِينِه العَظِيمِ والعَمَلِ بِمُقْتَضَى القُرءَانِ الكَريمِ وسُنَّةِ النَّبِيِّ عليهِ أفضَلُ الصلاةِ وأتمُّ التَّسلِيم.

يقولُ اللهُ تعالى في القُرءانِ الكريمِ ﴿وَإِن تَعُدُّواْ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ لَا تُحۡصُوهَآۗ إِنَّ ٱللَّهَ لَغَفُورٞ رَّحِيمٞ ١٨﴾[1]. فحريٌّ بنَا إخوةَ الإيمانِ أَنْ نَشْكُرَ اللهَ على مَا أنْعَمَ بهِ علينَا مِنَ النِّعَمِ والتِي لا يُحْصِيهَا أَحَدٌ غَيْرُه. وهذهِ النعمُ عبادَ اللهِ على قِسْمَيْنِ ظاهرةٍ وباطِنَةٍ كما قالَ اللهُ تعالى ﴿وَأَسۡبَغَ عَلَيۡكُمۡ نِعَمَهُۥ ظَٰهِرَةٗ وَبَاطِنَةٗ﴾[2]. وقَدْ جَاءَ عَنْ بَعْضِ أهلِ العلمِ في تَفْسيرِ هذهِ الآيةِ أنَّ النِّعَمَ الظاهرةَ ما يُرَى بِالأَبْصَارِ في الناسِ مِنَ المالِ والجاهِ والجَمَالِ وَالتَّوفيقِ لِلطَّاعَات، والباطنةَ ما يَجِدُ المرءُ في نَفْسِهِ مِنَ العِلْمِ بِاللهِ وَحُسْنِ اليَقِينِ وَمَا يَدْفَعُهُ اللهُ تعالَى عنِ العبدِ مِنَ الآفَات. فَمِنَ القِسْمِ الأَوَّلِ أَيِ النِّعَمِ الظَّاهِرَةِ نِعْمَةُ الصِّحَّةِ والذُّرِّيَّةِ وَالْمَالِ وَالْجَاهِ وَالأنهارِ والمطرِ والزَّرْعِ والأَنْعَامِ والماءِ الباردِ وغيرِها الكثير. والواجبُ على المكَلَّفِ شُكْرُ اللهِ على هذهِ النِّعَمِ وشُكْرُ اللهِ إخوةَ الإيمانِ يَكُونُ بأنْ لَا تُسْتَعْمَلَ نِعَمُ اللهِ في مَعْصِيَةِ اللهِ وَأَنْ لا يُكْفَرَ بهِ وبِرُسُلِهِ فَمَنْ أَدَّى الشُّكرَ على هذا النحوِ فَهُوَ عَبْدٌ شَاكِرٌ لِرَبِّه، وأما مَنْ شَكَرَ اللهَ بِلِسانِه ألفَ مَرَّةٍ واسْتَعْمَلَ نِعْمَةَ اللهِ في معصيةِ اللهِ فإنهُ لم يَشْكُرْ رَبَّهُ كمَا يَجِبُ. وَاعْلَمُوا أنَّنا يومَ القيامَةِ مَسْؤُولونَ وقَدْ جَاءَ في حَديثِ أبي بَرْزَةَ الأَسْلَمِيِّ أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ لا تَزُولُ قَدَمَا عبدٍ يومَ القِيامَةِ حتَّى يُسْأَلَ عَنْ عُمُرِهِ فيمَ أَفْنَاهُ وعَنْ عِلْمِهِ فيمَ فَعَلَ وعَنْ مالِهِ مِنْ أَيْنَ اكْتَسَبَهُ وَفِيمَ أَنْفَقَهُ وعَنْ جِسْمِهِ فِيمَ أَبْلَاه[3] اهـ وعن أبي هريرةَ رضي الله عنه أن رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ أَوَّلُ مَا يُحاسَبُ بهِ العبدُ يومَ القيامةِ أَنْ يُقَالَ لَهُ أَلَمْ أُصِحَّ جِسْمَكَ، وَأَرْوِكَ منَ الماءِ البارِدِ[4] فحَاسِبْ نفسَكَ أخي المسلمَ وانْظُرْ هل أدَّيْتَ شُكْرَ هذهِ النعمِ كما يَجِبُ. ومن النعمِ الباطنةِ إخوةَ الإيمانِ النِّعمةُ العُظْمَى التِي لَا تُساوِيها نِعْمَةٌ وَهِيَ نعمةُ الإيمانِ باللهِ وَمَا يَتْبَعُها مِنَ التسليمِ للهِ وَمَحَبَّةِ الصالحينَ وَحُسْنِ اليَقِينِ وَتَعْظِيمِ علمِ الدِّينِ ونحوِ ذلك. فالإيمانُ باللهِ ورسولِه هو رَأْسُ مالِ المسلمِ وهو أَعْظَمُ وأعلَى نعمةٍ يُعطاهَا الإنسانُ فَمَنْ أُعْطِيَ الدنيا ولَمْ يُعْطَ الإيمانَ فكأَنَّما مَا أُعْطِيَ شيئًا، ومن أُعطيَ الإيمانَ ولم يُعطَ الدنيا فكأنَّما ما مُنِعَ شيئًا فعن عبدِ اللهِ بنِ مسعودٍ أنَّ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم قالَ إنَّ اللهَ عزَّ وجلَّ يُعْطِي الدُّنيا مَنْ يُحِبُّ ومن لا يُحِبُّ ولا يُعْطِي الدِّينَ إِلّا لِمَنْ أَحَبَّ[5] اهـ  ومِنَ النِّعَمِ ما يكونُ يَكونُ أَثَرًا لِنِعْمَةِ الإيمانِ يَظْهَرُ على جَوَارِحِ الْمَرْءِ كأَدَاءِ الواجِبَاتِ وَاجْتِنَابِ الْمُحرَّماتِ وَالازدِيَادِ مِنَ النَّوافِلِ فنِعمةُ الإيمانِ بَاطِنَةٌ ولكنْ يظهَرُ أثرُها على الجوارحِ والأعضاءِ. والإيمانُ شَرْطٌ لِقَبُولِ الأَعْمَالِ الصالحةِ فقَدْ جاءَ عن عائشةَ رضي اللهُ عنها أنهَا قالَتْ قُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ ابْنُ جُدْعَانَ كَانَ فِي الْجَاهِلِيَّةِ يَصِلُ الرَّحِمَ وَيُطْعِمُ الْمِسْكِينَ فَهَلْ ذَاكَ نَافِعُهُ قَالَ لاَ يَنْفَعُهُ إِنَّهُ لَمْ يَقُلْ يَوْمًا رَبِّ اغْفِرْ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدّينِ[6] اهـ أي أَنَّهُ لم يكنْ علَى الإيمانِ لم يعرفِ اللهَ تعالى ولَمْ يُؤْمِنْ بالبعثِ بعدَ الموتِ فَمَنْ ماتَ على الكفرِ يأتي يومَ القيامَةِ وليسَ عندَهُ شَىءٌ مِنَ الحَسَنَاتِ لأنَّهُ ما عَرَفَ اللهَ ولا ءَامَنَ بهِ. وأمّا المسلمُ الذي لمْ يَشْكُرِ اللهَ على نِعَمِهِ فمَاتَ وهو مِنْ أَهْلِ الكبائرِ فهُوَ تحتَ مشيئةِ اللهِ إِنْ شاءَ اللهُ عَذَّبَهُ وإِنْ شاءَ غفَرَ لهُ وأمّا مَنْ وُفِّقَ لِشُكْرِ اللهِ على نِعَمِهِ الظاهرةِ والبَاطِنَةِ بِامْتِثَالِ أَمْرِ اللهِ تعالَى فَأَدَّى الوَاجِبَاتِ وَاجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ وَاسْتَخْدَمَ نِعَمَ اللهِ في طاعةِ رَبِّهِ فجَزاؤُهُ عندَ رَبِّه النَّعيمُ المقيمُ الذِي لَا يَفْنَى وَلَا يَزُولُ قالَ اللهُ تعالَى ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ خَيۡرُ ٱلۡبَرِيَّةِ ٧ جَزَآؤُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتُ عَدۡنٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۖ رَّضِيَ ٱللَّهُ عَنۡهُمۡ وَرَضُواْ عَنۡهُۚ ذَٰلِكَ لِمَنۡ خَشِيَ رَبَّهُۥ ٨﴾[7]. هؤلاءِ هُمْ أَسْعَدُ الخلقِ لأنَّ اللهَ تعالى رَضِيَ عنهُمْ كَمَا أَنَّهُمْ رَاضُونَ عَنْهُ. وَرِضَى اللهِ تعالَى صِفَةٌ مِنْ صِفاتِه لَيْسَتْ كَرِضَى الخَلْقِ فَإِنَّ مَعناهُ إِرَادَةُ الإِنْعَام. وأمَّا رِضَى العَبيدِ عن رَبِّهمْ فذلكَ أنَّهم ءَامَنُوا بهِ وَاسْتَسْلَمُوا لِقَضَائِهِ وسَلَّمُوا الْأَمْرَ لَهُ فَلَمْ يَعْتَرِضُوا على اللهِ في أَمْرٍ منَ الأمورِ التي تُصيبُهم بَلْ صَبَرُوا على أدَاءِ الوَاجِبَاتِ وعلى اجْتِنابِ المحرماتِ وحبَسُوا أنفُسَهُمْ عن أن يَسْتَخْدِمُوا نعمةَ اللهِ في مَعْصِيَتِه وَصَبَرُوا علَى مَا امْتُحِنُوا بِه فكانَ جزاؤُهُمْ أَنْ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمْ فَطُوبَى لَهُمْ ثُمَّ طُوبَى لَهُمْ.

اللهمَّ إنا نَسْأَلُكَ حُسْنَ الِختَامِ والفوزَ بالجنةِ والنَّجاةَ مِنَ النارِ وأن نَلْقَاكَ وأَنْتَ رَاضٍ عَنَّا. هذا وأستَغْفِرُ اللهَ العظيمَ لي ولكم فيَا فَوْزَ الْمُسْتَغْفِرِين.

الخطبة الثانية

الحمدُ للهِ حَقَّ حَمْدَه، نعبدُه ونُقَدِّسُهُ وَنُمَجِّدُهُ وَنَشْكُرُهُ علَى نِعَمِه، ونَعوذُ بِاللهِ مِنْ شُرورِ أَنْفُسِنَا وَمِنْ سَيِّئاتِ أَعْمَالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلَا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فلا هادِيَ لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه وخَافُوهُ وَسَلُوهُ أَنْ يُبْعِدَ عَنْ قُلُوبِنَا النِّفَاقَ وأنْ يَحْفَظَ علَيْنَا نِعَمَهُ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ.

واعلَمُوا إخوةَ الإيمانِ أَنَّ مَنْ شَكَرَ اللهِ على نِعَمِهِ كمَا يَجِبُ دخَلَ الجنَّةَ. وأهلُ الجنةِ لَيْسُوا في درَجَةٍ واحِدَةٍ ففِي الجنَّةِ الأَنْبِيَاءُ والأَوْلِيَاءُ والأَتْقِيَاءُ، وعُصَاةُ المسلمينَ أيضًا يَدْخُلونَ الجنَّةَ وإِنْ كانَ بَعْضُهُمْ يُعَذَّبُ فَتْرَةً في النَّارِ لكنْ مَآلُهم بعدَ ذلكَ إلى الجنَّة. ونعيمُ الجنةِ دَرَجاتٌ كلٌّ علَى حَسَبِ حالِهِ، فهنَاكَ النعيمُ العامُّ الذي ينالُه كلُّ أَحَدٍ وَهُوَ أنَّهُمْ يَنْعَمُونَ فَلا يَبْأَسُونَ أبدًا وَيَحْيَوْنَ فَلا يموتونَ أبدًا ويكونونَ أَصِحَّاءَ فلا يَمْرَضُونَ أبدًا ويكونونَ شبابًا فلا يَهْرَمُونَ أبدًا، ومِنْ ذلكَ الأنهارُ الأربعَةُ النهرُ الذِي مِنْ حَلِيبٍ لا يَفْسُدُ، والنهرُ مِنْ مَاءٍ لا يَتَعَفَّنُ، والنهرُ مِنْ خَمْرٍ لا يُخْبِلُ العقلَ وَلا يُحْدِثُ صُدَاعًا، والنَّهْرُ الذِي هو مِنَ العَسَلِ الْمُصَفَّى. وهناكَ النعيمُ الخاصُّ الذِي ينالُه الصَّالِحونَ وَهُمُ الذي أَدَّوُا الواجباتِ كُلَّها واجتَنَبُوا الْمُحَرَّماتِ كُلَّهَا بِدِلالَةِ الحَدِيثِ الذِي رواهُ أبو هريرةَ عَنِ الصَّادقِ الْمَصْدُوقِ صلى الله عليه وسلم فِيمَا يَرْوِيهِ عن ربِّهِ تعالَى قالَ أَعْدَدْتُ لِعِبَادِي الصالحينَ مَا لَا عَيْنٌ رَأَتْ وَلا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَلَا خَطَرَ علَى قَلْبِ بَشَر[8] اهـ وقالَ أبو هريرةَ اقرءُوا إِنْ شِئْتُمْ قولَه تعالَى ﴿فَلَا تَعۡلَمُ نَفۡسٞ مَّآ أُخۡفِيَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعۡيُنٖ جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ١٧﴾[9].

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة النحل.[1]

 سورة لقمان/ ءاية 20.[2]

 رواه الترمذي في سننه وصححه.[3]

 رواه الحاكم في المستدرك وصححه.[4]

 رواه الإمام أحمد في مسنده.[5]

 رواه مسلم في صحيحه.[6]

 سورة البينة.[7]

 رواه البخاري في صحيحه.[8]

 سورة السجدة.[9]

Cuma Hutbesi

ALLÂH’IN VERDİĞİ ZAHİRİ VE BATİNİ NİMETLER

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Kur’ân-ı Kerîm’e ve Rasûlullâh’ın ﷺ sünnetine uygun bir şekilde amel edin.

Allâh-u Teâlâ yüce Kur’ân’da şöyle buyuruyor:

﴿وَإِن تَعُدُّواْ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ لَا تُحۡصُوهَآۗ إِنَّ ٱللَّهَ لَغَفُورٞ رَّحِيمٞ﴾

Manası: Allâh size o kadar nimetler verdi ki, onları sayamazsınız. Muhakkak Allâh günahları bağışlayandır ve Raḥîm’dir. (En-Neḥl suresi, 18. ayet)

Din kardeşlerim; bize yakışan, Allâh’ın bize vermiş olduğu, sayısını Kendisinden hariç kimsenin bilmediği nimetler için şükretmektir. Bu nimetler ise iki kısma ayrılır; zahiri ve batini. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَأَسۡبَغَ عَلَيۡكُمۡ نِعَمَهُۥ ظَٰهِرَةٗ وَبَاطِنَةٗ﴾

Manası: Allâh, sizlere zahiri ve batini nimetler vermiştir. (Lukmân suresi, 20. ayet)

İlim ehlinden olanların bazıları, bu ayetin tefsirinde zahiri nimetler hakkında, mal, makam, güzellik ve taatlerde muvaffak olmaları gibi insanlarda gözle görülen nimetler olduğunu söylemişlerdir. Batini nimetlerin ise, insanın kendisinde farkettiği, Allâh’ın varlığına inanıyor olması ve Allâh’ın, kulunu çeşitli belalardan koruması gibi nimetler olduğunu söylemişlerdir. Sıhhat, zürriyet, mal, makam, nehirler (ırmaklar), yağmur, ekinler, (koyun, deve, sığır gibi) hayvanlar, soğuk su ve daha nice nimetler, zahiri nimetlerdendir. Din kardeşlerim; mükellefe farz olan, bu nimetlere için şükretmektir ki bu şükür, Allâh’ın verdiği nimetleri günahlarda kullanmamak ve o nimetlerle Allâh’a ve Rasûlüne karşı küfre düşmemekle olur. Bu şekilde şükreden, Rabb’ine şükreden bir kuldur. Her kim diliyle Allâh’a bin defa şükretse bile, Allâh’ın verdiği nimeti bir günahta kullanırsa, işte o farz olan şükrü yerine getirmiş olmaz. Bilin ki bizler, kıyamet gününde sorguya çekileceğiz. Ebu Berzeh El-Eslemi’den rivayet edildiğine göre Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

لا تَزُولُ قَدَمَا عبدٍ يومَ القِيامَةِ حتَّى يُسْأَلَ عَنْ عُمُرِهِ فيمَ أَفْنَاهُ وعَنْ عِلْمِهِ فيمَ فعلَ وعَنْ مالِهِ مِنْ أَيْنَ اكْتَسَبَهُ وَفِيمَ أَنْفَقَهُ وعَنْ جِسْمِهِ فِيمَ أَبْلَاه اهـ

Manası: Hiçbir kul, kıyamet gününde, ömrünü nerede tükettiğinden, ilmiyle ne yaptığından, malını nereden elde edip nerede harcadığından ve bedenini ne için kullandığından sorulmadıkça bulunduğu yerden kıpırdayamaz. (Tirmizi “Sunen”inde rivayet edip sahihtir demiştir)

Ebu Hureyre’den ise Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğu rivayet edilmiştir:

أَوَّلُ مَا يُحاسَبُ بهِ العبدُ يومَ القيامةِ أَنْ يُقَالَ لَهُ أَلَمْ أصِحَّ جِسْمَكَ، وَأَرْوِكَ منَ الماءِ البارِدِ

Manası: Kul, kıyamet gününde hesaba çekildiği ona şöyle denecek ‘Sana sağlıklı bir beden ve serin olan su verilmedi mi?!’ (El-Hakim “Mustedrak”ta rivayet edip sahihtir demiştir)

Müslüman kardeşim; kendini hesaba çek ve sana verilen nimetlerden ötürü farz olan şükrü yerine getirip getirmediğine bir bak.

Din kardeşlerim; başka hiç bir nimetle kıyas edilemeyecek olan Allâh’a iman etme nimeti ve buna bağlı olan, Allâh’a teslim olmak, salihleri sevmek, din ilmini yüceltmek ve benzeri nimetler, batini nimetlerdendir. Allâh’a ve Rasûlüne iman, Müslümanın sermayesi olup bir insana verilmiş olan en yüce nimettir. Kime dünya (malı) verilip iman verilmemişse, ona hiçbir şey verilmemiş gibidir. Kime iman verilip dünya (malı) verilmemişse işte o, sanki kendisinden hiçbir şey menedilmemiş gibidir. Abdullâh İbn-i Mesud’dan Rasûlullâh’ın şöyle buyurduğu rivayet edilmiştir:

إنَّ اللهَ عزَّ وجلَّ يُعْطِي الدُّنيا مَنْ يُحِبُّ ومن لا يُحِبُّ ولا يُعْطِي الدِّينَ إِلّا لِمَنْ أَحَبَّ اهـ Manası: Şüphesiz ki Allâh Azze ve Celle, dünyayı sevdiğine de verir sevmediğine de. İmanı ise ancak sevdiğine verir. (Ahmed “Musned”inde)

Kişinin azalarında beliren farzları eda edip haramlardan sakınmak ve nafile ibadetleri arttırmak gibi, imanın sebebiyetiyle hasıl olan nimetler de vardır. Yani iman nimeti batini bir nimettir lakin eseri, organ ve azalara yansır. Salih amellerin kabul olması için iman şarttır. Ayşe’nin (radiyellâhu anhâ) şöyle söylediği rivayet edilir: “Dedim ki ‘Ey Allâh’ın Rasûlü, İbn-i Cudan cahiliye döneminde yaşıyordu ve sıla-i rahimde bulunur ve miskinlere yedirirdi. Bu ona bir fayda verir mi?’ Dedi ki:

لاَ يَنْفَعُهُ إِنَّهُ لَمْ يَقُلْ يَوْمًا رَبّ اغْفِرْ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدّينِ اهـ

Manası: Bu ona fayda vermez çünkü o, iman üzerinde değilde. (Muslim “Sahih”inde)

İbn-i Cudan, Allâh-u Teâlâ’yı hakkıyla bilmiş değildi ve ölümden sonra dirilişe inanmıyordu. Her kim gayrimüslim olarak ölürse, kıyamet gününde hiçbir sevabı olmaz, çünkü o Allâh’ı bilmemiş ve O’na iman etmemiştir. Allâh’ın verdiği nimetler için farz olan şükrü yerine getirmeyen ve büyük günahkâr olarak ölen Müslüman ise, Allâh’ın meşieti (dilemesi) altındadır. Allâh, dilerse onu azaplandırır, dilerse affeder. Allâh’ın emirlerine uyup da farzları eda eden, haramlardan sakınan ve Allâh’ın verdiği nimetleri Rabb’ine itaatkârlıkta kullanan kişi ise, Allâh’ın verdiği zahiri ve batini nimetler için şükretmekte muvaffak olan kişidir. O kişi, bütün bunların karşılığında asla fani olmayacak, yok olmayacak cennet ile mükâfatlandırılır. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰئِكَ هُم خَيرُ ٱلبَرِيَّةِ ٧ جَزَاؤُهُم عِندَ رَبِّهِم جَنَّٰتُ عَدن تَجرِي مِن تَحتِهَا ٱلأَنهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا أَبَدا رَّضِيَ ٱللَّهُ عَنهُم وَرَضُواْ عَنهُ ذَٰلِكَ لِمَن خَشِيَ رَبَّهُۥ ٨﴾

Manası: Allâh’a ve Rasûlüne iman edip, farzları eda eden ve haramlardan sakınanlar, mahlukatın en efdallarıdır. İçerisinde ırmaklar akan cennette ebediyyen kalacaklardır. Allâh onlardan razıdır onlar da Allâh’tan razıdırlar. (El-Beyyineh suresi 7. – 8. ayetler)

Onlar, en mutlu insanlardır çünkü Allâh, onlardan razıdır onlar da Allâh’tan razıdırlar. Allâh’ın razı olması ise, Allâh’ın bir sıfatıdır ve bizim razı olmamıza benzemez. Allâh’ın razı olmasının manası, mükâfatlandırmayı dilemiş olmasıdır. Kulların Allâh’tan razı olmaları ise, O’na iman etmeleri, O’nun takdir ettiğine boyun eğmeleri, O’na güvenmeleri ve başlarına gelen hiçbir şeyde Allâh’a itiraz etmemeleridir. Onlar, farzları eda etmekte ve haramlardan sakınmakta sabırlı olup nefislerini, Allâh’ın verdiği nimeti haramda kullanmaktan alıkoyarlar. Ayrıca, başlarına gelen belalara sabreder ve Allâh’ın rızasını kazanırlar. Ne mutlu onlara. Ne mutlu onlara.

Allâh’ım, bizlere hayırlı son ve cennete girmemizi nasip et ve bizleri cehennemden koru ve bizi razı olduğun kullarından eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ﷺ ve diğer peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebu Hanife, Malik, Eş-Şafii ve Ahmed ve evliyalardan ve salihlerden razı olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh’tan, kalbimizden nifakı uzak tutmasını ve verdiği zahiri ve batini nimetleri bize muhafaza etmesini dileyin.

Din kardeşlerim; bilin ki her kim Allâh’ın verdiği nimetler için farz olan şükrü yerine getirirse, cennete girecektir. Ayrıca bilin ki, cennet ehlinin hepsi aynı derecede değillerdir. Cennette peygamberler, evliyalar, müttakiler vardır. Günahkâr olan Müslümanlar da cennete gireceklerdir. Onlardan bazıları bir müddet azap görse dahi, sonuçta onlar da cennete gireceklerdir. Cennet nimetleri derece derecedir. Herkes kendi hâline göre mükâfatlandırılacaktır. Cennette genel mükâfatlar vardır; örneğin cennet ehli, nimetler içerisinde olacak ve asla hoşlarına gitmeyecek şeyler olmayacak, cennette sonsuz yaşayıp asla ölmeyecekler, sağlıklı olacaklar ve asla hastalanmayacaklar, genç olacaklar ve asla yaşlanmayacaklar. Müslümanlar için cennette dört çeşit nehir olacaktır; asla ekşimeyen sütten, asla bozulmayan sudan, sarhoş etmeyen ve baş ağrısına yol açmayan şaraptan ve halis baldan oluşan nehirler. Cennette, salih kullara mahsus olan nimetler de vardır ki salih kullar, bütün farzları eda edip bütün haramlardan sakınanlardır. Ebu Hureyreden rivayet edilen bir Kudsi hadis’te Rasûlullâh, Allâh’ın şöyle buyurduğunu söylemiştir:

أَعْدَدْتُ لِعِبَادِي الصالحينَ مَا لَا عَيْنٌ رَأَتْ وَلا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَلَا خَطَرَ علَى قَلْبِ بَشَر اهـ

Manası: Allâh, salih kullarına hiçbir gözün görmediği, hiçbir kulağın işitmediği ve hiçbir insanın hayal edemeyeceği nimetler hazırlamıştır. (Buhari “Sahih”inde)

Ve Ebu Hureyre şöyle buyurmuştur: Dilerseniz şu ayeti okuyun:

﴿فَلَا تَعۡلَمُ نَفۡسٞ مَّآ أُخۡفِيَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعۡيُنٖ جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ ١٧﴾

Manası: Allâh, mü’minlere gizli kalan nimetler hazırlamıstır. Bunlar ise, yapmış oldukları iyi ameller karşılığında elde edecekleri ve onları sevindirecek olan mükâfatlardır. (Es-Secdeh suresi, 17. ayet)

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ  (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetler)

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der Zins 18.11.2022

Freitagsansprache

Der Zins

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 2:

﴿ذَلِكَ الكِتَابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ﴾

Die Bedeutung lautet: Das offenbarte Buch ist ein vollkommenes, darin gibt es nichts Zweifelerweckendes. Es ist Rechtleitung für die Rechtschaffenen.

Die Âyah 275 der Sûrah al-Baqarah lautet:

﴿ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ ٱلرِّبَوٰاْ لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ ٱلَّذِي يَتَخَبَّطُهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ مِنَ ٱلۡمَسِّۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّمَا ٱلۡبَيۡعُ مِثۡلُ ٱلرِّبَوٰاْۗ وَأَحَلَّ ٱللَّهُ ٱلۡبَيۡعَ وَحَرَّمَ ٱلرِّبَوٰاْۚ فَمَن جَآءَهُۥ مَوۡعِظَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ فَٱنتَهَىٰ فَلَهُۥ مَا سَلَفَ وَأَمۡرُهُۥٓ إِلَى ٱللَّهِۖ وَمَنۡ عَادَ فَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٧٥﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenigen, die den Zins konsumieren, werden aus ihren Gräbern so auferstehen, als wären sie von Raserei befallen, als wären sie vom Teufel in den Wahnsinn getrieben. Dies aus dem Grund, dass sie sagten ‚der Verkauf ist dasselbe wie Zins‘, jedoch hat Allâh den Verkauf erlaubt und den Zins verboten. Derjenige, bei dem die Ermahnung Gottes ankommt (das Verbot des Zinses) und sich enthält (in Zins zu fallen), den zieht für das Vergangene (an Zinsverträgen) nicht zur Rechenschaft (denn er tat es vor dem Verbot), seine Angelegenheit ist bei Allâh. Aber wer es wiederholt (d. h. aus Hartnäckigkeit den Zins erlaubt), der gehört zu denjenigen, die auf ewig in der Hölle bleiben werden.

Allâh, der Erhabene, hat uns bestimmte Regeln auferlegt, somit ist es notwendig, die Regeln zu beachten, die Allâh uns auferlegt hat. Der Diener Gottes ist verpflichtet, Allâh gegenüber gehorsam zu sein, indem er das verrichtet, was Allâh befohlen hat, und das unterlässt, was Allâh verboten hat. So muss er sich verhalten, gleich, ob die Weisheit daraus ersichtlich ist oder nicht, denn Allâh ist derjenige, dem die höchste Stufe des Gehorsams zusteht. Dieses wurde von Allâh auferlegt. Zu wissen gilt, dass Allâh nichts befohlen und nichts verboten hat, ohne dass eine Weisheit dahinter steckt. Dazu gehört das Verbot des Zinses (ar-Ribâ). Allâh, der Erhabene, hat uns verboten, die Zinsverträge abzuschließen, den Zins zu konsumieren, den Zins zu nehmen sowie Zeuge zu sein, wenn ein Zinsvertrag abgeschlossen wird. Imâm Muslim überlieferte, dass Djâbir sagte: Der Gesandte Gottes verfluchte denjenigen, der den Zins konsumiert, ihn zahlt, den Zinsvertrag niederschreibt oder dabei Zeuge ist und sagte (sinngemäß): Sie sind gleich. Allâh drohte demjenigen, der den Zins konsumiert, indem Er gesagt hat:

﴿ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ ٱلرِّبَوٰاْ لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ ٱلَّذِي يَتَخَبَّطُهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ مِنَ ٱلۡمَسِّۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenigen, die den Zins konsumieren, werden aus ihren Gräbern so auferstehen, als wären sie von Raserei befallen, als wären sie vom Teufel in den Wahnsinn getrieben.

  1. h. so werden sie sein, wenn sie aus ihren Gräbern auferstehen, als wären sie von Raserei befallen. Weil sie auf der Welt blindlings die Verträge abgeschlossen haben, erhalten sie das, was zu ihrem Verhalten passend ist. Wenn sie ihre Gräber verlassen, dann werden sie so sein, als wären sie wahnsinnig; dies wird ihr Merkmal sein, an dem die anderen Menschen sie erkennen werden.

Der Zins gehört zu den größten Sünden. Zu den verschiedenen Arten des Zinses gehört der Darlehenszins, der in einem Hadîth, den al-Bayhaqiyy überlieferte, wie folgt definiert wurde. Der Gesandte Gottes sagte:

كل قرض جَرَّ منفعةً فهو ربا اهـ

Die Bedeutung lautet: Jedes Darlehen, dass einen Nutzen herbeiführt, ist ein Zinsvertrag.

Die Gelehrten sind sich einig, nach diesem Hadîth zu handeln. Dies bedeutet: Jedes Darlehen, das unter der Voraussetzung gewährt wird, dem Darlehensgeber einen Nutzen herbeizuführen oder sowohl dem Darlehensgeber als auch dem Nehmer, ist verboten – eine große Sünde. Beispiele hierfür wären, dass der Darlehensgeber die Bedingung setzen würde, mehr als den geliehenen Betrag zurückzubekommen; oder das Auto des Nehmers kostenlos oder für eine geringere Miete als üblich zu benutzen; oder die Wohnung des Nehmers kostenlos zu bewohnen. Dies alles ist verboten, denn Allâh, der Erhabene, hat es zwar erlaubt, einander Geld zu leihen, jedoch damit wir einander unterstützen und gütig zueinander sind, jedoch nicht um Gewinn zu erzielen, also ist es nicht erlaubt, einen Profit für die Darlehensgewährung vorauszusetzen. Der Darlehenszins war in der Zeit der Djâhiliyyah bei den Arabern stark verbreitet, bevor die Âyah, in der der Zins verboten wurde, offenbart wurde. Wenn damals jemand jemandem Geld für eine bestimmte Dauer geliehen hatte und der Termin der Rückzahlung kam, dann sagte der Darlehensgeber zum Nehmer: Entweder begleichst du jetzt deine Schulden oder ich verlange mehr.

Weitere Arten des Zinses gehen aus einem anderen Hadîth hervor. Imâm Muslim überlieferte über ^Ubâdah Ibn as–Sâmit, Radiya l-Lâhu ^Anhu, dass der Gesandte Gottes sagte:

الذهبُ بالذهبِ والفضةُ بالفضةِ والبُرُّ بالبُرّ والشعيرُ بالشعيرِ والتمرُ بالتمرِ والملحُ بالملحِ مِثْلًا بِمِثْلٍ سواءً بسواءٍ يدًا بيدٍ فإذا اختلفت هذه الأصناف فبيعوا كيف شئتم إذا كان يَدًا بيدٍ اهـ

Die Bedeutung lautet: Der Verkauf von Gold gegen Gold, Silber gegen Silber, Weizen gegen Weizen, Gerste gegen Gerste, Datteln gegen Datteln und Salz gegen Salz ist nur erlaubt, wenn das Gewicht bzw. die Menge von Beidem dieselbe ist und beides vor dem Auseinandergehen übergeben wird. Der Verkauf unterschiedlicher Arten hingegen (z. B. Gold gegen Silber oder ein Nahrungsmittel gegen ein anderes Nahrungsmittel) ist erlaubt, wenn beides vor dem Auseinandergehen übergeben wird.

Die Gelehrten, möge Allâh sie reichlich belohnen, haben diesem Hadîth viele Regeln bezüglich des Zinses entnommen. Derjenige, der Gold gegen Gold, Silber gegen Silber, Gold gegen Silber oder Nahrungsmittel der Menschen gegen Nahrung kaufen will, der muss die diesbezüglichen Regeln beachten. Diese Informationen sollte man sich bei denjenigen einholen, die über das entsprechende Wissen verfügen, denn in der heutigen Zeit werden viele Verträge so abgeschlossen, wie sie in der islamischen Religion keine Gültigkeit haben.

Bruder im Islam, viele dieser Angelegenheiten sind vielen Menschen unbekannt, sodass diese Menschen in den Zins fallen, also Sünden begehen, ohne es zu wissen, so gib Acht, möge Allâh dich schützen. Es ist nicht erlaubt, sich in etwas zu begeben, bevor man nicht gelernt hat, was Allâh diesbezüglich erlaubt und verboten hat, damit man z. B. beim Kaufen und Verkaufen die diesbezüglichen religiösen Regeln beachtet, da ansonsten die Gefahr besteht, in Zins oder anderes Verbotenes zu fallen – der Tag des Jüngsten Gerichts naht.

O Allâh, bitte versorge uns mit ausreichend Erlaubtem und schütze uns vor Verbotenem.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für Euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten Muhammad und für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

الرِّبَا الوَبَاءُ الْخَطِيْرُ

إنّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهديهِ ونشكرُهُ ونستغْفِرُهُ ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ، ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ. وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مثيلَ لهُ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لهُ ولا شكلَ ولا صورةَ ولا أعضاءَ ولا جِسْمَ ولا مكانَ لهُ، أنْزَلَ عَلَى حبيبِهِ محمّدٍ شريعةً سَمْحَاءَ قدْ فازَ ورَبِحَ مَنْ تَمَسّكَ بِها، وقدْ خَابَ وخَسِرَ مَنْ أَعْرَضَ عنها. وأشهدُ أنّ سيِّدَنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفِيُّهُ وحبيبُهُ، المبعوثُ رحمةً للعالمينَ فَبَلّغَ شريعةً سَمَاويَّةً عَظِيمَةً فَأَنْقَذَ اللهُ تعالى بهِ خلقًا كثيرًا كانُوا يَعبُدُونَ الأوثانَ فَصَارُوا يَعْبُدُونَ اللهَ الواحِدَ الدَّيَّانَ.

الصّلاةُ والسّلامُ عليكَ سيّدي يا محمّدُ يا عَلَمَ الهُدَى ما هَبَّتِ النَّسَائِمُ وَمَا نَاحَتْ علَى الأَيْكِ الحَمَائِمُ.

أمّا بعدُ عبادَ اللهِ فإنِّي أوصيكُمْ ونَفْسِي بتقوَى اللهِ العليِّ القديرِ وبالتمَسُّكِ بِنَهْجِ سيِّدِ المرسلينَ سيِّدِنا محمّدٍ صلّى اللهُ عليهِ وسلّمَ الذي أنْزَلَ اللهُ تعالى على قَلْبِهِ قرءانًا عربيًا ﴿ذَٰلِكَ ٱلۡكِتَٰبُ لَا رَيۡبَۛ فِيهِۛ هُدٗى لِّلۡمُتَّقِينَ ٢﴾[1] وقَدْ جاءَ في هذا القرءانِ العَظِيمِ قولُهُ تعالى ﴿ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ ٱلرِّبَوٰاْ لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ ٱلَّذِي يَتَخَبَّطُهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ مِنَ ٱلۡمَسِّۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّمَا ٱلۡبَيۡعُ مِثۡلُ ٱلرِّبَوٰاْۗ وَأَحَلَّ ٱللَّهُ ٱلۡبَيۡعَ وَحَرَّمَ ٱلرِّبَوٰاْۚ فَمَن جَآءَهُۥ مَوۡعِظَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ فَٱنتَهَىٰ فَلَهُۥ مَا سَلَفَ وَأَمۡرُهُۥٓ إِلَى ٱللَّهِۖ وَمَنۡ عَادَ فَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٧٥﴾[2] إنّ اللهَ سبحانَهُ وتعالى تَعَبَّدَنا أَيْ كَلَّفَنَا بِأَشْيَاءَ فَلا بُدَّ مِنْ مُراعَاةِ مَا تَعَبّدَنا، فعَلَى العَبْدِ أنْ يُطِيعَ خَالِقَهُ بِأَدَاءِ ما أَمَرَ بِهِ واجْتِنَابِ مَا نَهَى عَنْهُ لأنَّ اللهَ تعالَى أَهْلٌ لأَنْ يُطَاعَ، وسَواءٌ في ذلكَ ما ظَهَرَتِ الحِكمَةُ فيهِ ومَا لَمْ تَظهَرْ لَنَا الحِكْمَةُ فِيهِ وَهَذَا ابْتِلاءٌ مِنَ اللهِ تباركَ وتعالى لِعِبَادِهِ. وَلْيُعْلَمْ أنَّ اللهَ لم يَأْمُرْ بِشَىءٍ وَلَمْ يَنْهَ عَنْ شَىْءٍ إِلَّا لِحِكْمَةٍ وَمِنْ ذَلِكَ تَحْرِيمُ الرِّبا، فَاللهُ تَعَالَى حَرَّمَ علينَا الرِّبَا فِعْلَهُ وَأَكْلَهُ وَأَخْذَهُ وَشَهَادَتَهُ، فَلَقَدْ رَوَى مُسْلِمٌ مِنْ حَدِيثِ جَابِرٍ رَضِيَ اللهُ عنهُ أنّهُ قالَ لَعَنَ رَسُولُ اللهِ صَلّى اللهُ عليهِ وسَلّمَ ءَاكِلَ الرِّبَا وَمُوْكِلَهُ وَكَاتِبَهُ وَشَاهِدَيْهِ وَقَالَ هُمْ سَوَاءٌ اهـ وَقَدْ تَوَعَّدَ اللهُ تَعَالَى وَذَمَّ مَنْ يَأْكُلُ الرِّبا فقَالَ ﴿ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ ٱلرِّبَوٰاْ لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ ٱلَّذِي يَتَخَبَّطُهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ مِنَ ٱلۡمَسِّۚ﴾[3] أَيْ أَنَّهُمْ إِذَا بُعِثُوا مِنْ قُبورِهِمْ يُبْعَثُونَ علَى هذِهِ الهيئَةِ أَيْ هَيْئَةِ الْمَصْرُوعِ لِأَنَّهُ تَخَبَّطَ في المعامَلَةِ في الدُّنْيَا فَجُوزِيَ بِمَا يُنَاسِبُ فِعْلَهُ في الآخِرَةِ فيَقُومُونَ يَوْمَ القِيَامَةِ مُخَبَّلِينَ كَحَالِ مَنْ أَصَابَهُ الجُنونُ وَتِلْكَ سِيمَاهُمُ التِي يُعْرَفُونَ بِهَا عِنْدَ أَهْلِ الْمَوْقِفِ.

والرِّبَا مِنْ أَكْبَرِ الكَبَائِرِ وَهُوَ أَنْوَاعٌ مِنْهَا رِبَا القَرْضِ وَقَدْ جَاءَ تَفْسِيرُه في حَدِيثٍ رَوَاهُ البَيْهَقِيُّ كُلُّ قَرْضٍ جَرَّ مَنْفَعَةً فَهُوَ رِبَا اهـ وَقَدِ اتَّفَقَ العُلَمَاءُ علَى العَمَلِ بِهذَا الحَدِيثِ، فَكُلُّ قَرْضٍ شُرِطَ فِيهِ جَرُّ مَنْفَعَةٍ لِلْمُقْرِضِ أَوْ لَهُ وَلِلْمُقْتَرِضِ فَهُوَ حَرَامٌ مِنَ الكبَائِر، كأَنْ يَشْتَرِطَ الـمُقْرِضُ أَنْ يَرُدَّ لَهُ مِثْلَ مَا أَقْرَضَهُ مَعَ زِيادَةٍ أَوْ أَنْ يَسْتَعْمِلَ سيارةَ الْمُقْتَرِضِ مَجَّانًا أَوْ بِأُجْرَةٍ أَقَلَّ أو يُسْكِنَهُ بَيْتَهُ مجانًا أو يَشْتَرِطَ عليهِ أَنْ يَرُدَّ لَهُ أَكْثَرَ مِنَ الدَّيْنِ الذِي اسْتَدَانَهُ فَكُلُّ ذلكَ رِبَا لأنَّ اللهَ تعالَى شرَعَ القَرْضَ لِلْمُوَاسَاةِ وَالإِحْسَانِ إلى الناسِ وَلَيْسَ لِطَلَبِ الرِّبْحِ فَلَا يَجُوزُ شَرْطُ جَرِّ الْمَنْفَعَةِ فيهِ، وهذا النَّوعُ مِنَ الرِّبَا هُوَ الذِي كانَ مَشْهُورًا بينَ العَرَبِ في الجاهِلِيَّةِ قَبْلَ نُزُولِ ءايةِ تحريمِ الرِّبا فقَدْ كانَ مِنْهُمْ مَنْ يَكُونُ لهُ على غيرِه دَيْنٌ إلَى أَجَلٍ ثم إذَا حَلَّ الأَجَلُ يَقُولُ صَاحِبُ الدَّيْنِ لِلْمَدِينِ إِمَّا أَنْ تَدْفَعَ وَإِمَّا أَنْ أَزِيدَ عَلَيْكَ.

وَمِنْ أَنْوَاعِ الرِّبَا مَا وَرَدَ في مَا رَوَى مُسْلِمٌ مِنْ حَدِيثِ عُبَادَةَ بْنِ الصَّامِتِ رَضيَ الله عنه أنهُ قالَ قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم الذَّهَبُ بِالذَّهَبِ وَالفِضَّةُ بالفِضَّةِ وَالبُرُّ بِالبُرِّ (وَالبُرُّ هُوَ القَمْحُ) والشَّعيرُ بالشعيرِ والتَّمْرُ بِالتَّمْرِ وَالمِلْحُ بِالمِلحُ مِثْلاً بِمِثْلٍ سَوَاءً بِسَواءٍ يَدًا بِيَدٍ فإِذَا اخْتَلَفَتْ هَذهِ الأَصْنَافُ (أي إذا بِيعَ الذَّهَبُ بِالفِضَّةِ مَثَلًا وَالْمَطْعُومُ بِمَطْعُومٍ ءاخرَ مِنْ غَيْرِ جِنْسِهِ) فَبِيعُوا كَيْفَ شِئْتُمْ إِذَا كَانَ يَدًا بِيَدٍ اهـ يَعْنِي مَع قَبْضِ كُلٍّ مِنَ الْمَبِيعِ والثَّمَنِ قَبْلَ أَنْ يَتَفَرَّقَ الْمُتَبَايِعَانِ مِنْ مَجْلِسِ العَقْدِ. وَقَدْ أخَذَ الفُقَهَاءُ جَزَاهُمُ اللهُ خَيرًا كَثِيرًا مِنْ أَحْكَامِ الرِّبَا مِنْ هَذَا الحَدِيثِ وَغَيْرِه. فَمَنْ أَرادَ أَنْ يَشْتَرِيَ ذَهَبًا بِذَهَبٍ أَوْ فِضَّةً بِفِضَّةٍ أَوْ ذَهَبًا بِفِضَّةٍ أوْ مأكولَ ءادَمِيٍّ بِمَطْعُومٍ ءاخَرَ فَلْيَتَنَبَّهْ لِمُرَاعَاةِ أَحْكَامِ الشَّرْعِ في هَذِهِ الأَشْيَاءِ وَسُؤَالِ أَهْلِ العِلْمِ عَنْ شُروطِ بَيْعِهَا وَشِرَائِها فَإِنَّ كَثيرًا مِنْ مُعَامَلَاتِ أَهْلِ هَذَا الزَّمَانِ الْمُتَعَلِّقَةِ بِهذِهِ الأَصْنَافِ فَاسِدَةٌ وَالعياذُ باللهِ تعالَى.

أَخِي المسلِمَ هذِهِ المسائلُ مِمَّا يَخْفَى كَثِيرٌ مِنْهَا علَى أَشْخَاصٍ كَثِيرِينَ فَيَقَعُونَ في الرِّبَا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ فَانْتَبِهْ حَفِظَكَ اللهُ جَيِّدًا فَإِنَّه لَا يَحِلُّ لِلْوَاحِدِ الدُّخُولُ في أَمْرٍ حَتَّى يَتَعَلَّمَ مَا أَحَلَّ اللهُ مِنْهُ وَمَا حَرَّمَ لِيُرَاعِيَ شَرْعَ اللهِ في بَيْعِهِ وَشِرَائِهِ وَمُعَامَلَاتِهِ وَإِلّا وَقَعَ في الرِّبَا وغيرِهِ مِنَ الْمُهْلِكَاتِ فَإِنَّ يَوْمَ الحِسَابِ ءَاتٍ. اللهُمَّ اكفِنَا بِحَلالِكَ عَنْ حَرامِكَ وَبِطَاعَتِكَ عن مَعْصِيَتِكَ وأَغْنِنَا يا رَبِّ بِفَضْلِكَ عَمَّنْ سِوَاكَ. هذا وأستغفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

 

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. وَرَضِيَ اللهُ عَنْ أُمَّهاتِ المؤمِنينَ خديجةَ وَحَفْصَةَ وعائِشَةَ الوَلِيَّةِ البَرَّةِ الطَّاهِرَةِ النَّقِيَّةِ الصَّالِحَةِ الْمُبَرَّأَةِ وَسَائِرِ أُمَّهاتِ الْمُؤْمِنِينَ مِنَ الرِّجْسِ وءالِ البَيْتِ الطَّاهِرينَ وَعَنِ الخُلفاءِ الرَّاشدِينَ أبِي بكرٍ الصِّدِّيقِ وعُمَرَ الفَارُوقِ وعُثْمَانَ ذي النُّورَيْنِ وَعَلِىٍّ الكَرّارِ وعَنِ الأَئِمَّةِ الْمُهْتَدِينَ أبِي حنيفَةَ ومَالِكٍ والشافِعِيِّ وأحمَدَ وعنِ الأولياءِ والصَّالحينَ أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[4]  اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ، اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يأمرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذِي القربى وينهى عَنِ الفحشاءِ والمنكرِ والبَغي، يعظُكُمْ لعلَّكُمْ تذَكَّرون. وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة البقرة.

[2] سورة البقرة.

[3] سورة البقرة ءاية 275.

1سورة الأحزاب.

Cuma Hutbesi

Faiz

Allâh’a ḥamdolsun. Allâh’tan yardım ve hidayet istiyoruz, Ona şükreder, Ondan af diler ve tövbe ederiz. Allâh bizi nefsimizin ve amellerimizin şerrinden korusun. Allâh kime hidayet etmişse onu kimse saptıramaz, ve kime sapıklık dilemişse kimse onu doğru yola getiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O birdir ve ortağı yoktur. O’nun benzeri, zıttı, şekli, sureti, organı, cismi ve yeri yoktur. Allâh Peygamber efendimiz için kolay bir şeriat indirmiştir. Ona sımsıkı sarılan kurtulur ve kazanır. Ondan yüz çevirenler kaybeder ve hüsrana uğrayacaktır.

Şehadet ederim ki efendimiz Muhammed Allâh’ın kulu, resulü, sevdiği ve seçtiği birisidir. Allâh onu alemlere rahmet olarak göndermiş ve peygamberlerin çağrısı olan İslâm’ı yenilemiştir. Allâh onunla bir çok insanı kurtarmıştır. Daha önce bu insanlar puta taparken sonra Allâh’a ibadet etmeye başlamışlardır.

Salat ve selam üzerine olsun ey hidayet rehberi efendimiz Muḥammed.

Kardeşlerim;

Ey Allâh’ın kulları! Kendime ve sizlere El- Kadîr olan Allâh’tan korkmayı tavsiye ederim. Peygamber efendimizin yolunda giderek ona sımsıkı bağlanalım. Salat ve selam üzerine olsun. O ki, üzerine, kalbine arapça Kur’an-i Kerim indirilmiştir. Kur’an’dan şüphe yoktur. Allâh şöyle buyurmuştur:

﴿ذَلِكَ الكِتَابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ﴾

Manası: ”İşte o kitap, bunda şüphe yok, müttakiler (Allâh’tan korkanlar) için hidayettir.

Bu yüce Kuran’da Allâh’ın başka kavli şöyledir.

﴿ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ ٱلرِّبَوٰاْ لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ ٱلَّذِي يَتَخَبَّطُهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ مِنَ ٱلۡمَسِّۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّمَا ٱلۡبَيۡعُ مِثۡلُ ٱلرِّبَوٰاْۗ وَأَحَلَّ ٱللَّهُ ٱلۡبَيۡعَ وَحَرَّمَ ٱلرِّبَوٰاْۚ فَمَن جَآءَهُۥ مَوۡعِظَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ فَٱنتَهَىٰ فَلَهُۥ مَا سَلَفَ وَأَمۡرُهُۥٓ إِلَى ٱللَّهِۖ وَمَنۡ عَادَ فَأُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلنَّارِۖ هُمۡ فِيهَا خَٰلِدُونَ ٢٧٥﴾

Manası: Riba (faiz) yiyen kimseler, şeytanın çarptığı kimse nasıl kalkarsa ancak öyle kalkarlar. Bu ceza onlara, „alışveriş de faiz gibidir“ demeleri yüzündendir. Oysa Allah, alışverişi helal, faizi de haram kılmıştır. Bundan böyle her kim, Rabbinden kendisine gelen bir öğüt üzerine faizciliğe son verirse, geçmişte olanlar kendisine ve hakkındaki hüküm de Allah’a kalmıştır. Her kim de inat ederek faize helal kılarsa işte onlar cehennem ehlidirler ve orada süresiz kalacaklardır.

Allâh bizi sorumlu kılmıştır. Yani bir şeylerle mükellef kılmıştır. Muhakkak ki sorumlu olduğumuz hususları gözetlemeliyiz. Kul Yaradana itaat etmelidir. Emrettiklerini yerine getirmeli ve yasaklarından da sakınmalıdır. Çünkü Allâh itaat edilmeyi hak edendir. Hikmeti belli olsun yada hikmeti belli olmasın tüm hususlarda itaat edilmelidir. Hikmeti belli olmayan durumlar kullar için bir İmtihandır. Ama bilinmeli ki, Allâh bir şeyi emretmişse onun bir hikmeti vardır ve yasaklamışsa yinede onun bir hikmeti vardır. Bu durumlardan bir tanesi faizin haram kılınmasıdır. Allâh bizlere faizin fiilini, yenmesini, almasını ve şahitliğini haram kılmıştır. Cabir radiyallâhu anhu hadisinde imam Müslim şöyle rivayet etmiştir.
 كل قرض جرَّ منفعة فهو ربا Manası: “Allâh resulü; salat ve selam üzerine olsun, faizi yiyen, faiz yediren, akdini yazan ve ona şahit olanlara mealen lanet etmiştir.” buyurmuştur. Allâh faiz yiyenleri büyük bir azapla tehdit etmiş ve faiz yiyenleri kötülemiştir. Allâh şöyle buyurmuştur.

﴿ٱلَّذِينَ يَأۡكُلُونَ ٱلرِّبَوٰاْ لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ ٱلَّذِي يَتَخَبَّطُهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ مِنَ ٱلۡمَسِّۚ﴾

Manası: Riba (faiz) yiyen kimseler, şeytanın çarptığı kimse nasıl kalkarsa ancak öyle kalkarlar.

Yani onlar kıyamet gününde kabirlerinden dirildiklerinde bu hal üzere çıkacaklardır. Yani şaşkınlık içinde dirileceklerdir. Çünkü onlar dünyada davranışlarıyla insanlara çarptılar. Öyleyse onlara ahiret gününde uygun ceza olarak ancak bu münasiptir. Diriliş gününde, delirmiş gibi olacaklar. Bu onların alemetidir. İnsanlar onları bu hal üzerinde görüp tanıyacaklardır. Ve riba en büyük günahlardan biridir. Çeşit çeşit faizler vardır. Bu çeşitlerden bir tanesi borç faizidir. (riba kredisi)türüdür. İmam El Bayhaki’nin rivayet ettiği bir hadisin manası. ”Menfaat sağlayan her borç ribadır, faizdir.” Alimler bu hadisi  hemfikir kabul ettiler. Her borç, menfaat sağlamak koşuluyla; borç verene, kendisine ve borç alana bir fayda şartı varsa faizdir, haramdır, büyük günahtır. Borç verenin kendisine bir ödeme yaparak ödediği gibi kendisine fazlasıyla geri ödemesi ya da borçlunun arabasını ücretsiz ya da daha düşük bir ücret karşılığında kullanması ya da evinde bedeva oturması ya da ödünç aldığı borcun üzerinde daha fazla ödeme yapması gerektiği gibi. Bunların hepsi ribadır, faizdir. Çünkü Allâh borç vermeyi (Kredi)? kar amacı gütmemekle birlikte insanlara hayır ve yardım için caiz kılmıştır. Ardından fayda sağlamak şartı müsaade edilmez. Bu çeşit faiz; riba’nın yasaklanmasından önce faizin haram olduğunu bildiren ayetlerden önce cehalet döneminde Araplar arasında bilinen faiz türüydü. ”Birisi diğerine borç verir sonra ödeme zamanı geldiğinde şöyle derdi ya borcunu öde ya da fazlasıyla ödeyeceksin” derlerdi.

Faiz çeşitlerinden bir başka türlüsü de şöyledir. Ubade bin Samet hadisinde – Allâh kendinisinden razı olsun – İmam Muslim rivayetlerinde şöyle buyurmuştur. Allâh resulü şöyle buyuruyor:

الذهبُ بالذهبِ والفضةُ بالفضةِ والبُرُّ بالبُرّ والشعيرُ بالشعيرِ والتمرُ بالتمرِ والملحُ بالملحِ مِثْلًا بِمِثْلٍ سواءً بسواءٍ يدًا بيدٍ فإذا اختلفت هذه الأصناف فبيعوا كيف شئتم إذا كان يَدًا بيدٍ اهـ

Manası: ”Altın altına, gümüş gümüşe, buğday buğdaya, arpa arpaya, hurma hurmaya, tuz tuza misline misli, eşit eşit verilir ve teslim alınır. Eğer cinsleri değişirse Yani altın gümüşe satmak gibi ya da yiyecekler değişik cinslerden meydana gelmişse istediğiniz gibi satınız ama teslim alınır ve verilir birisini ötekisinden sonra verilmeksizin Yani satış ve alışları eşzamanlı olmalıdır ertelenmez. Yani bütün taraflar aldığını ve verdiklerini parasını zapt eder. Bunlar alışveriş akdinin meclisini terk etmeden her taraf aldığını alır verdiğini verir.

Fukahalar ‚(Allah onlara merhamet etsin) bu hadislerden ve diğerlerinden faiz, riba hükümlerinin birçoğunu çıkartmışlar ve üzerinde çok iyi kararlar almışlardır. Her kim altın altına, gümüş gümüşe, altın gümüşe ya da ademoğlunun yiyeceklerinden satmak istiyorsa bunlara çok dikkat etsin ve bu şeylerde şer’i hükümlere riayet etsin. Alişverişin şartlarını ve hükümlerini bilenlere sormalıdır. Bu hususlarda birçok insanın bu zamandaki muamelesi, davranışları batıldır. Bundan Allâh bizi korusun.

Müslüman kardeşim!

Bu meseleleri birçok insan bilmiyor ve farkında olmadan faize düşüyorlar. Buna dikkat ediniz. Allâh korusun. Allâh’ın bir şeyden ne izin verdiğini ve ne yasaklamasını öğrenene kadar kimsenin bir meseleye girmesi müsaade edilmez.

Satış ve satın alma ve işlemlerde Allâh’nın indirdiğine dikkat etmek, aksi takdirde faiz ve diğer tahribatlarda maruz kalacaktır. Elbette hesap sorulacaktır.

Allâh’ım bize helallerinden yeterli ver, haramlardan koru ve itaat etmeyi nasip kıl asi olmaktan muhafaza et ve Rabbim bizleri faziletinle zenginleştir.

Kendim ve sizler için Allâh’tan istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebû Ḥanîfe, Mâlik, eş-Şafiî ve Aḥmed ve sâlih evliyalardan razı olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberineﷺ   salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ  (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir!

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der Neid - eine Krankheit des Herzens 11.11.2022

Freitagsansprache

Der Neid – eine Krankheit des Herzens

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Haschr, Âyah 18:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ 18﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid rechtschaffen, indem ihr die Pflichten, die Gott euch auferlegte, nicht unterlasst; und der Diener Gottes soll überlegen, was er für den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet hat. Seid rechtschaffen, indem ihr die Sünden unterlasst; gewiss Allâh ist wissend über eure Taten.

Brüder im Islam, Allâhu Ta^âlâ befahl uns in dieser Âyah die Rechtschaffenheit und befahl uns, uns selbst zur Rechenschaft zu ziehen, indem jeder von uns darauf achtet, was er für den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet hat. Wer Gutes verrichtet hat, sollte Allâh dafür danken und standhaft darin bleiben; und wer Schlechtes ausgeführt hat, hat dies zu bereuen, sollte Allâh um Vergebung bitten und hat sein Herz zu heilen, denn am Tag des Jüngsten Gerichts nutzen das Vermögen und das Kind nicht, außer demjenigen, in dessen Herz sich kein Unglaube befindet. Die Heilung des Herzens liegt darin, dass es von allen schlechten Eigenschaften, die den Menschen in die Verderbnis führen, frei gehalten wird. Zu den Krankheiten des Herzens gehört der Neid. Der verbotene Neid bedeutet, dass man es hasst, dass ein Muslim Gaben erhalten hat, ihm diese Gaben zu missgönnen und entsprechend diesem Empfinden zu handeln.

Bruder im Islam, solltest du bemerken, dass du es für einen Muslim gehasst hast, dass er eine Gabe erhalten hat und du ihm diese missgönnt hast und im Herzen den Entschluss gefasst hast, darauf hinzuarbeiten, dass er diese Gabe verliert oder etwas gesagt oder getan hast, damit er sie verliert, dann wisse, dass du damit gesündigt hast.

Brüder im Islam, in der heutigen Zeit bemerken wir, dass viele Menschen von dieser Krankheit des Herzens befallen sind, so geschieht es, dass manch einer von diesen Menschen es einem Muslim missgönnt, eine Gabe erhalten zu haben, es für ihn hasst und sich wünscht, dass jener diese Gabe verliert und darauf hinarbeitet, dass er sie verliert. Das kann diesen Menschen sogar soweit führen, zu lügen und zu betrügen und alles zu tun, wozu er in der Lage ist, damit jener diese Gabe verliert. An den Neider gilt die Frage: „Magst du es, dass dir dieses angetan wird?“ Allâhu Ta^âlâ befahl Seinem Propheten, Gott um Schutz vor dem Schaden des Neiders zu bitten.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Falaq:

﴿قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ 1 مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ 2 وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ 3 وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِي الْعُقَدِ 4 وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ 5﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad): Ich ersuche Schutz beim Schöpfer des Morgens vor dem Schlechten, welches Er erschaffen hat, und vor dem Schaden der Dunkelheit der Nacht, wenn sie einbricht, und vor dem Schaden derer, die in die Knoten pusten (des Zaubers wegen) und vor dem Schaden des Neiders, wenn er seinen Neid zeigt.

Allâh befahl somit, Schutz vor dem Neider zu ersuchen, der seinen Neid zeigt, indem er entsprechend seines Neides handelt, da erst dann sein Neid eine Auswirkung hat. Wenn er seinen Neid aber nicht nach Außen trägt, dann trägt niemand einen Schaden davon – außer dem Neider selbst aufgrund des Kummers, den er wegen der Gaben anderer verspürt.

Bruder im Islam, sei gewarnt vor dem Neid, denn der Neid führte schon dazu, dass einer der Söhne des Propheten Âdam seinen Bruder tötete. Wehe dir vor dem Neid; gewiss, Allâhu Ta^âlâ ist Derjenige, Der Seine Diener versorgt und ihre Versorgung vorherbestimmt hat, somit wird niemand die Versorgung eines anderen erhalten, denn was Allâh vorherbestimmt hat, wird geschehen, da sich die Vorherbestimmung Gottes nicht verändert.

Es deutet auf die Unwissenheit des Menschen hin, der darauf hinarbeitet, dass die Gabe seines Bruders im Islam von diesem verloren geht und auf ihn übergeht, denn wenn etwas nicht für dich vorherbestimmt wurde, dann wirst du nicht daran gelangen; und was für dich vorherbestimmt wurde, das wirst du auf jeden Fall erhalten, so belaste dein Herz nicht damit, dich zu fragen, was für dich vorherbestimmt wurde. Möge Allâh uns schützen.

Brüder im Islam, in vielen Fällen fällt der Schaden des Neiders auf ihn zurück, so hört von mir die folgende Geschichte, die der Hadîth-Gelehrte al-´Asbahâniyy im Werk „al-Hilyah“ über Bakr Ibn ^Abdi l-Lâh überlieferte: In vergangener Zeit lebte ein König, der einen Bediensteten hatte, der dem König sehr nahe stand. Dieser Bedienstete sagte zum König: „Sei gütig zum Gütigen und lasse vom schlechten Menschen ab.“ Ein Mann beneidete diesen Bediensteten aufgrund seiner Gunst beim König und sagte zum König: „Dieser Bedienstete sagt zu den Menschen, dass du üblen Mundgeruch hättest.“ Der König sagte: „Wie kann ich mich davon vergewissern?“ Der Neider sagte: „Wenn er kommt, dann fordere ihn auf, sich dir zu nähern, dann wird er sich die Nase zuhalten.“ Dann ging der Neider und lud den Bediensteten des Königs zu sich nach Hause ein und servierte ihm eine Suppe mit viel Knoblauch. Als der Bedienstete am nächsten Morgen zum König kam, befahl der König ihm, sich zu nähern, um ihm etwas zu sagen. Als der Bedienstete sich dem König näherte, hielt er sich die Hand vor den Mund und die Nase, dann verlangte der König nach dem Tintenfass, schrieb einen Brief, versiegelte ihn und befahl dem Bediensteten, den Brief zu einer bestimmten Person zu bringen. Die übliche Belohnung des Königs war sehr üppig.

Als der Bedienstete mit dem Brief hinaus ging, hielt der Neider ihn an und fragte ihn danach. Als der Bedienstete ihm berichtete, was sein Auftrag war, bat ihn der Neider, ihm diese Aufgabe zu übergeben und der Bedienstete übergab sie ihm. Der Neider überbrachte den Brief an die besagte Person und als diese den Brief las, bestellte sie die Henker und befahl ihnen, den Boten des Briefes hinzurichten. Der Neider sagte dann: „Seid gottesfürchtig, das ist ein Irrtum, fragt doch den König.“ Sie sagten: „Wir sind nicht in der Lage, den König zu fragen.“ Im Brief stand geschrieben: „Wenn der Bote dieses Schreibens ankommt, dann richtet ihn hin, zieht ihm die Haut ab, stopft ihn mit Stroh aus und bringt ihn zu mir.“ Sie richteten ihn hin, zogen ihm die Haut ab, stopften ihn mit Stroh aus und brachten ihn zum König. Als der König ihn sah, war er überrascht und forderte den Bediensteten auf, ehrlich zu antworten und fragte ihn: „Als ich dir befahl, dich mir zu nähern, warum hast du dir die Hand vor die Nase gehalten?“ Darauf sagte der Bedienstete: „Dieser lud mich zu sich zum Essen ein und servierte mir eine Suppe, in die er viel Knoblauch getan hatte. Als ich mich dann dem König nähern sollte, wollte ich nicht, dass ich ihn mit dem Geruch des Knoblauchs störe.“ Der König belohnte ihn daraufhin mit viel Vermögen.

O Allâh, wir bitten dich um Schutz.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

 

Die zweite Ansprache:

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten Muhammad und für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

مِنْ أَمْرَاضِ القُلُوبِ الحسَد

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ منْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ له ولا مِثْلَ ولا نِدَّ لَهُ، وَلا حَدَّ ولا جُثَّةَ وَلا أعضاءَ لَه. الحمدُ للهِ الذِي وَفَّقَ مَنْ شَاءَ مِنْ خَلْقِهِ بِفَضْلِهِ وَكَرَمِهِ وَجَعَلَ الكَرامةَ والفَضْلَ بالتَّقْوَى وخذَل مَنْ شَاءَ مِنْ خلقِه بِمشيئتِه وعَدلِه. وَأشْهدُ أنَّ سيَّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائِدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمَّدًا عبدُه ورسولُه وصَفْوَةُ خلقِه، مَنْ بَعَثَهُ اللهُ رَحْمَةً للعالمينَ هادِيًا وَمُبَشِّرًا ونذيرًا وجَعَلَهُ أَكْرَمَ خَلْقِهِ. اللهمَّ صَلِّ وسلِّمْ على سيِّدِنا محمّدٍ وعلى ءالِه وصَفْوَةِ صَحْبِه.

أما بعدُ عِبَادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ القَائِلِ في مُحْكَمِ كِتابِه ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾[1]

إخوةَ الإِيمانِ أَمرَنا اللهُ تباركَ وتعالى في هذِهِ الآيةِ بِالتَّقْوَى ومُحاسَبَةِ أَنْفُسِنا بأَنْ يَنْظُرَ كُلٌّ مِنَّا مَا قدَّمَ لِيَوْمِ القِيامَةِ فَإِنْ أَحْسَنَ فَلْيَحْمَدِ اللهَ عَلَى فَضْلِهِ وَلْيَسْتَقِمْ وَمَنْ أَسَاءَ فَلْيَرْجِعْ وَلْيَسْتَغْفِرْ وَلْيُصْلِحْ قَلبَهُ فإنَّهُ لَا يَنْفَعُ في الآخِرَةِ مَالٌ ولا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللهَ بقَلْبٍ سَلِيمٍ. وَسَلامَةُ القَلْبِ إخوةَ الإيمانِ تكونُ بتَطْهِيرِه مِنَ الصِّفاتِ المذمومَةِ والأَمْراضِ الْمَشْؤُومَةِ التِي تُهْلِكُ صاحِبَها. وَإِنَّ مِنْ أَمْراضِ القلوبِ الحسدَ وَهُوَ كراهيةُ النِّعْمَةِ لِلْمُسْلِمِ وَاسْتِثْقَالُها لَهُ وَعَمَلٌ بِمُقْتَضَى ذلكَ.  فَانْتَبِهْ يَا أَخِي الْمُسْلِم، إِنْ رَأَيْتَ نِعْمَةً على أَخِيكَ فَكَرِهْتَها لَهُ وَشَعَرْتَ في قَلْبِكَ اسْتِثْقَالَها لَهُ وَتَمنَّيْتَ زَوَالَها وَصَمَّمْتَ في قَلْبِكَ علَى العَمَلِ لِإِزالتِها أَوْ تَكَلَّمْتَ بِشَىْءٍ أَوْ عَمِلْتَهُ لإزالتِها فَاعْلَمْ أَنَّكَ قَدْ وَقَعْتَ فِي الْمَعْصِيَةِ.

إخوةَ الإيمانِ نَرَى في هذهِ الأيامِ كَثيرًا مِنَ الناسِ مُصَابِينَ بِهذَا الْمَرَضِ القَلْبِيِّ فَيَسْتَعْظِمُ أَحَدُهُمْ نِعْمَةَ أَخِيهِ وَيَكْرَهُهَا لَهُ وَيُرِيدُ زَوَالَها وَيَعْمَلُ علَى زَوَالِها وقَدْ يَحْمِلُهُ ذلكَ علَى البَغْيِ وَالكَذِبِ وَالاحْتِيالِ بِكُلِّ مَا يَقْدِرُ عليهِ لإِزَالَةِ تِلْكَ النِّعْمَةِ عنهُ. هل تُحِبُّ يَا أَيُّها الحاسِدُ أَنْ يُفْعَلَ بِكَ هَذَا ؟ قَدْ أَمَرَ اللهُ نَبِيَّهُ فِي القُرْءَانِ أَنْ يَسْتَعِيذَ مِنْ شَرِّكَ فِي قَولِه تعالى ﴿قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ ١ مِن شَرِّ مَا خَلَقَ ٢ وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ٣ وَمِن شَرِّ ٱلنَّفَّٰثَٰتِ فِي ٱلۡعُقَدِ ٤ وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ٥﴾[2]

 فَأَمَرَ اللهُ تعالَى أن يُسْتَعَاذَ مِنْ شَرِّ الحاسِدِ إذَا حَسَدَ يَعنِي إذَا أَظْهَرَ حَسَدَهُ فَعَمِلَ بِمُقْتَضَاهُ وَعِنْدَئِذٍ يُؤَثِّرُ حسدُهُ في غيرِه أَمَّا إذَا لَمْ يُظْهِرْهُ فَلا يَتَأَذَّى بهِ إِلَّا الحَاسِدُ لاغْتِمَامِهِ بِنِعْمَةِ غَيْرِهِ.

أخي المسلمَ إياكَ والحسدَ فَإِنَّمَا قَتَلَ ابنُ ءادمَ أَخَاهُ حِينَ حَسدَهُ .. إيَّاكَ والحسَدَ فإنَّ اللهَ تباركَ وتعالى هو الرزَّاقُ وَقَدْ قَسَمَ الأَرْزَاقَ بينَ عِبادِهِ فَلَنْ تَأْكُلَ نَفْسٌ رِزْقَ غَيرِها فَمَا قَدَّرَ اللهُ كَائِنٌ لا يَتَغَيَّرُ، فَمِنَ الجَهْلِ أَنْ يَعْمَلَ الْمَرْءُ علَى إِزالَةِ نِعْمَةٍ عَنْ أَخِيهِ لاسْتِجْلابِهَا لِنَفْسِهِ فَإِنَّهَا إِنْ لَمْ تُكْتَبْ لكَ فَلَنْ تَحْصُلَ عليهَا وَإِنْ كُتِبَتْ لكَ فَلا بُدَّ أَنْ تَسْتَوْفِيَها فَلا تَشْغَلْ قَلْبَكَ وَارْضَ بِمَا قَسَمَ اللهُ لكَ وَإِلّا أَهْلَكْتَ نَفْسَكَ، نَسْأَلُ اللهَ السَّلامَة.

وفي كَثِيرٍ مِنَ الأَحْيانِ إِخْوَةَ الإِيمانِ يَعودُ ضَرَرُ الحاسِدِ عليهِ فَاسْمَعُوا هذِهِ القِصَّةَ التِي رَوَاها الحافِظُ أبو نُعَيْمٍ الأَصبَهَانِيُّ فِي الحِلْيَةِ عَنْ بَكْرِ بنِ عبدِ اللهِ قالَ كَانَ في مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ مَلِكٌ وَكانَ لَهُ حَاجِبٌ يُقَرِّبُهُ وَيُدْنِيهِ وكانَ هذَا الحاجِبُ يَقُولُ أيُّها الملِكُ أَحْسِنْ إلَى الْمُحْسِنِ وَدَعِ الْمُسِيءَ تَكْفِكَ إِسَاءَتُهُ، قالَ فَحَسَدَهُ رَجُلٌ علَى قُرْبِهِ مِنَ الملِكِ فسَعَى بهِ فقالَ أيُّها الملِكُ إِنَّ هذَا الحاجِبَ هُو ذَا يُخْبِرُ النّاسَ أَنَّكَ أَبْخَرُ (وَهُوَ مَنْ فَسَدَ رِيحُ فَمِهِ) قالَ وَكَيْفَ لِي بِأَنْ أَعْلَمَ ذلكَ قالَ إذَا دَخَلَ عليكَ تُدْنِيهِ لِتُكَلِّمَهُ فَإِنَّهُ يَقْبِضُ علَى أَنْفِهِ قالَ فَذَهَبَ السّاعِي فَدَعَا الحاجِبَ إلَى دَعْوَتِهِ وَاتَّخَذَ مَرَقَةً وَأَكْثَرَ فيهَا الثُّومَ فَلَمَّا أَنْ كَانَ مِنَ الغَدِ دَخَلَ الحاجبُ فَأَدْنَاهُ الْمَلِكُ لِيُكَلِّمَهُ بِشَىءٍ فَقَبَضَ (أَيِ الحاجِبُ) عَلَى فِيهِ (أَيْ فَمِهِ) فقالَ الملِكُ تَنَحَّ  فَدَعَا بِالدَّوَاةِ وكَتَبَ لَهُ كِتابًا وَخَتَمَهُ وَقالَ اذْهَبْ بِهذَا إلَى فُلانٍ وَكانَتْ جَائِزَتُهُ أَي فِي العَادَةِ مائِةَ أَلْفٍ فَلَمَّا أَنْ خَرَجَ اسْتَقْبَلَهُ السَّاعِي فقالَ أَيُّ شَىْءٍ هذَا قالَ قَدْ دَفَعَهُ إلَيَّ الْمَلِكُ فَاسْتَوْهَبَهُ فَوَهَبَهُ لَهُ فَأَخذَ الكتابَ وَمَرَّ بهِ إلَى فُلانٍ فَلَمَا أَنْ فَتَحُوا الكِتَابَ دَعَوْا بِالذَّبَّاحِينَ فَقَالَ اتَّقُوا اللهَ يَا قوم فإنَّ هذا غَلَطٌ وَقَعَ عَليَّ وعاوِدُوا الْمَلِكَ فَقَالُوا لا يَتَهَيَّأُ لَنا مُعَاوَدَةُ الملِكِ وَكانَ فِي الكِتَابِ إذَا أَتَاكُمْ حَامِلُ كِتابِي هَذَا فَاذْبَحُوهُ وَاسْلَخُوهُ وَاحْشُوهُ التِّبْنَ وَوَجِّهوهُ إِلَيَّ فَذَبَحُوهُ وَسَلَخُوا جِلْدَهُ وَوَجَّهُوا بهِ إليهِ فَلَمَّا أَنْ رَأَى الملِكُ ذَلِكَ تَعَجَّبَ فقالَ لِلْحَاجِبِ تعالَ وَحَدِّثْنِي وَاصْدُقْنِي، لَمَّا أَدْنَيْتُكُ لِمَاذَا قَبَضْتَ علَى أَنْفِكَ قالَ أَيُّهَا الملِكُ إنَّ هذَا دَعانِي إلَى دَعْوَتِهِ وَاتَّخَذَ مَرَقَةً وأَكْثَرَ فيهَا الثُّومَ فَأَطْعَمَنِي فَلَمَّا أَنْ أدْنانِي الملِكُ قُلْتُ يَتَأَذَّى الملِكُ بريحِ الثُّومِ فقالَ ارْجِعْ إلَى مَكانِكَ وَقُلْ مَا كُنْتَ تَقُولُهُ وَوَصَلَهُ بِمالٍ عَظِيمٍ اﻫ اللهمَّ إِنَّا نَسْأَلُكَ السَّلامَة. هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم اكفِنا بِحلالِكَ عَنْ حَرامِكَ وَأَغْنِنَا بِفَضْلِكَ عَمَّنْ سِوَاك، اللهمّ لا مانعَ لِمَا أَعْطَيْتَ وَلا مُعْطِيَ لِمَا مَنَعْتَ وَلا يَنْفَعُ ذَا الجَدِّ مِنْكَ الجَدُّ، اللهمّ إنّا نَعوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ كُلِّ حَاسِدٍ إذَا حَسَدَ، اللهمّ يا حَيُّ يَا قيّومُ بِرَحْمَتِكَ نَسْتَغِيثُ فَأَصْلِحْ لَنَا شَأْنَنَا كُلَّهُ وَلا تَكِلْنَا إِلَى أَنْفُسِنَا طَرْفَةَ عَيْن، اللهم إنا نسألُكَ مُوجِبَاتِ رَحْمَتِكَ وعَزَائِمَ مَغْفِرَتِكَ وَالغَنِيمَةَ مِنْ كُلِّ بِرٍّ وَالسَّلامةَ مِنْ كُلِّ شرٍ والفَوْزَ بِالجنةِ والنَّجَاةَ مِنَ النّارِ، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يأمرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذِي القربى وينهى عَنِ الفحشاءِ والمنكرِ والبَغي، يعظُكُمْ لعلَّكُمْ تذَكَّرون. وَأَقِمِ الصلاةَ.

 

 سورة ءال عمران[1]

 سورة الفلق.[2]

Cuma Hutbesi

Kalplerin Hastalıklarından Olan Haset

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ  O’nun rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ muḥkem kitabında şöyle buyurmuştur:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ 18﴾

Manası: „Ey iman edenler! Allâh’tan korkun ve herkes, yarın için ne hazırladığına baksın. Allâh’tan korkun, çünkü Allâh, yaptıklarınızdan haberdardır.“ (el-Ḥaşr suresi, 18. ayet)

Müslüman kardeşlerim; Allâh-u Tebârake ve Teâlâ, bu ayet-i kerîme’de her birimizin kıyamet günü için ne takdim ettiğine bakarak Kendisine karşı takvalı olmamızı ve kendimizi hesaba çekmemizi emrediyor. Eğer iyilik yaptıysa Allâh’a lütfundan ötürü ḥamd etsin ve iyilik yapmaya devam etsin. Şayet kötülük yaptıysa ondan dönsün, istiğfar ve kalbini ıslah etsin. Muhakkak ki ahiret gününde kalbi selim olan kişiye hariç mal ve çocuklar fayda vermeyecektir. Müslüman kardeşler! Kalp, kötülenmiş sıfatlardan ve meşum hastalıklardan temizlenmesiyle selamette olur. Kötülenmiş sıfatlar ve meşum hastalıklar insanı helak eder. Muhakkak haset, kalplerin hastalıklarındandır. Haset, bir nimete sahip olan Müslümanın, o nimetin onda olmasını istemeyip, ondan gitmesini istemek ve bu doğrultuda amel etmektir. Dikkat et Müslüman kardeşim; şayet din kardeşinin nimetini görüp, onun onda bulunduğundan nefret edip, o nimetin ondan gitmesini temenni edersen ve kalbinde o nimetin ondan gitmesi için amel etmeye karar verir veya o nimetin ondan gitmesi için bir şey söyler veya amel edersen, bil ki günaha düşmüşsündür.

Müslüman kardeşlerim; bu günlerde bu kalp hastalığına düşen insanların sayısının çok olduğunu görürüz. İşte o insanlar, kardeşinde olan bir nimeti ona çok görür ve onda o nimetin bulunmasını çekemez. O nimetin ondan gitmesini isteyerek amel eder ve olabilir ki o nimetin ondan gitmesi için gücü yettiği her haksızlığa, yalana ve hileye başvurur. Ey haset eden! Sen bunun sana yapılmasını istermisin?! Allâh-u Teâlâ, Peygamberine yüce Kur’ân-ı Kerîm’de senin şerrinden şu kavli ile korunma istemesini emretmiştir:

﴿قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ 1 مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ 2 وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ 3 وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِي الْعُقَدِ 4 وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ 5﴾

Manası: De ki (Ey Muḥammed): „Yarattığı şeylerin şerrinden, karanlığı çöktüğü zaman gecenin şerrinden, düğümlere üfleyen büyücülerin şerrinden ve haset ettiği zaman hasetçinin şerrinden, ağaran sabahın Rabbine sığınırım!“ (el-Felâk suresi, 1.-5. ayetler)

Allâh-u Teâlâ, hasetçinin haset ettiğinde, onun şerrinden korunma istenmesini emretmiştir, yani hasedini gösterip bu doğrultuda amel ettiğinde hasedi o zaman haset ettiği kimseye tesir eder. Eğer hasedini açığa çıkarmazsa bu durumda başkasının nimetine üzülmesinden dolayı sadece hasetçi acı çeker.

Müslüman kardeşim; hasetten sakın! Âdem Peygamber‘in oğlu haset edip kardeşini öldürmüştür. Hasetten sakın! Muhakkak ki Allâh „Er-Razzêk“tir. Allâh, kullarına rızıklarını ezelde belirlemiştir ve böylece hiçkimse başkasının rızkını yiyemeyecektir. Allâh’ın takdîr ettiği olur, Allâh’ın takdîri değişmez. İnsanın, bir kardeşinde olan nimeti, kendisi elde edebilmesi için o nimetinin ondan gitmesi dogrultusunda amel etmesi cehalettendir. Şüphesiz ki, eğer senin için yazılmadıysa onu ele geçiremezsin ve eğer senin için yazıldıysa tümünü alırsın. Kalbini meşgul etme ve Allâh’ın sana dilemiş olduğuna razı ol yoksa kendini helak edersin. Allâh’tan selameti dileriz.

Müslüman kardeşlerim; çoğu zaman haset edenin zararı kendisine geri dönüyor. Hâfız Ebû Nuaym el-Esbahâniyy’nin „Ḥilyet“te Abdullâh’ın oğlu Bekir’den rivayet ettiği kıssayı dinleyin! Dedi ki: „Geçmişte bir hükümdar ve o hükümdarın kendisine yakın olan bir kapı muhafızı vardı. Bu kapı muhafızı hükümdara: ‚Ey hükümdar! İyilik yapana iyilik et ve zararlı olanı bırak!‘ dedi. Hükümdara olan yakınlığından dolayı kıskanan bir adam onu hükümdara şikayet ederek: ‚Ey hükümdar! Bu kapı muhafızı insanlara senin ağzının koktuğunu anlatır.‘ dedi. Hükümdar sordu: ‚Bunu nasıl bilebilirim?‘ ‚Yanına geldiğinde onunla konuşmak için yaklaştığnda burnunu tutarsa.‘ diye cevap verdi. Sonra şikayetçi gitti ve kapı muhafızını yemeye davet etti ve ona içinde çok sarımsağı olan bir yemek sundu. Bir sonraki gün kapı muhafızı hükümdarın yanına geldi ve hükümdar onunla birşey konuşmak için yaklaşınca kapı muhafızı elini ağzının önüne tuttu. Hükümdar kapı muhafızına çekilmesini emredip bir mektup yazmak için mürekkep istedi ve mektubu mühürledi. Kapı muhafızına ‚Git bunu filana ver!‘ dedi ve mükâfatı, âdet olarak yüz bin‘di. Dışarı çıktığında şikayetçi olan adam ile karşılaştı. Şikayetçi olan adam: ‚Bu nedir?‘ diye sordu. Dedi ki: ‚Bunu bana hükümdar verdi.‘ Şikayetçi olan adam onu hediye olarak istedi ve kapı muhafızı ona mektubu verdi. Mektubu alarak filana gitti. O mektubu açıp okuyan kişi cellatı çağırdı. Şikayetçi olan adam öldüreleceğini anlayınca: ‚Ey insanlar Allâh’tan korkun! Bu mukakkak hatadır. Hükümdara sorun!‘ dedi. Onlar: ‚Hükümdara kararını değiştirmesini talep edecek durumda değiliz. Mektupta ise şöyle geçiyordu: ‚Bu mektubu taşıyan yanınıza gelirse onu öldürün, derisini yüzün, içine saman doldurup bana getirin!‘ Böylece onu öldürdüler, derisini yüzdüler ve hükümdara götürdüler. Hükümdar, bunu görünce şaşırdı. Kapı muhafızına: ‚Gel, anlat ve bana doğruyu söyle! Sana yaklaştığımda neden burnunu tuttun?‘ diye sordu. Kapı muhafızı: ‚Ey hükümdar; bu adam beni yemeye davet edip bana bol sarımsaklı yemek sundu. Sen bana yaklaştığında düşündüm ki, hükümdar sarımsak kokusundan rahatsız olur.‘ diye cevap verdi. Böylece elini ağzına neden götürdüğünü açıklamış oldu. Hükümdar da bunun üzerine: ‚Mekânına geri dön ve söylediklerini söylemeye devam et.‘ dedi ve ona büyük miktarda mal verdi.“ Allâh’ım, senden selameti dileriz.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebû Ḥanîfe, Mâlik, eş-Şafiî ve Aḥmed ve sâlih evliyalardan razı olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ  salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir!

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Allâh ist gütig zu Seinen Dienern und ist zu nichts verpflichtet 04.11.2022

Freitagsansprache

Allâh ist gütig zu Seinen Dienern und ist zu nichts verpflichtet

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Anbiyâ´, Âyah 23:

﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh wird für Seine Bestimmung nicht zur Rechenschaft gezogen, jedoch werden die – verantwortliche – Geschöpfe für ihr Handeln zur Rechenschaft gezogen.

Muslim überlieferte, dass Abû Hurayrah den folgenden Hadîth erzählte:

قَارِبُوا وَسَدِّدُوا وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَنْ يَنْجُوَ أَحَدٌ مِنْكُمْ بِعَمَلِهِ. قَالُوا وَلَا أَنْتَ يَا رَسُولَ اللهِ قالَ وَلَا أَنَا إِلَّا أَنْ يَتَغَمَّدَنِيَ اللهُ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَفَضْلٍ

Der Hadîth bedeutet: Allâh ist nicht verpflichtet, die Gehorsamen und auch nicht den Propheten selbst vor der Qual zu verschonen, sondern Er macht es, weil Er gnädig und gütig zu ihnen ist.

Brüder im Islam, wisst, zum Glauben der Muslime gehört, dass Allâh zu nichts verpflichtet ist. Er tut was Er will; nichts und niemand befiehlt oder verbietet Ihm irgendetwas. Er bestimmt für die Geschöpfe und macht mit Ihnen, was Er will. Er beschert, wem Er will und verwehrt, wem Er will. Wie oft sieht man einen Rechtschaffenen, dessen Versorgung von geringem Ausmaß ist und der von vielen Plagen heimgesucht wird, obwohl er im Gehorsam Gott gegenüber standhaft bleibt. Gleichzeitig sieht man viele Übeltäter, die ihr Übel verbreiten, die Rechte anderer verletzen und deren Versorgungen von großem Ausmaß sind, obwohl sie sich der Welt hingegeben haben und vom Teufel getäuscht worden sind. Auch waren viele Tyrannen ungerechte Herrscher über viele Menschen, jedoch steckt hinter der Bestimmung Gottes eine Weisheit, die Allâh weiß, also steht es niemandem zu, sich gegen Allâh aufzulehnen oder gegen Ihn zu protestieren, wenn er solche Fälle, wie sie soeben beschrieben wurde, vernimmt. Es steht auch niemandem zu gegen Allâh zu protestieren, wenn er schmerzleidende Kinder oder Ähnliches sieht oder vernimmt.

Zudem: Allâh Selbst wird weder belohnt noch bestraft; weder nutzen Ihm die Geschöpfe, wenn sie gehorsam sind, noch wendet Er damit Schaden von Sich ab. Wir aber haben Nutzen oder Schaden – unseren Handlungen entsprechend -; wer Allâh gegenüber gehorsam ist, der nutzt sich selbst; und wer die Grenzen überschreitet, indem er sündigt, der ist ungerecht zu sich selbst und verdient die harte Strafe Gottes. Der Hadîth-Gelehrte Ibn ^Asâkir sagt in seinem Werk über die Glaubenslehre: Jede Gabe von Ihm ist Güte und jede Strafe, die Er auferlegt, ist Gerechtigkeit. Diese Erläuterung geht aus den Bedeutungen der zu Beginn angeführten Âyah und des angeführten Hadîth hervor. Allâh hat die Geschöpfe erschaffen; Er ist ihr Eigentümer; Er entlohnt sie für ihr Handeln und ist nicht ungerecht. Das Unrecht ist das Zuwiderhandeln demjenigen, dem das Befehlen und Verbieten gebührt und wurde auch wie folgt definiert: Der Umgang mit dem Eigentum eines anderen auf eine Weise, wie der Eigentümer es nicht erlaubt. Allâh ist der Eigentümer aller Geschöpfe und macht mit Seinen Geschöpfen, was Er will. Ihm gebührt das uneingeschränkte Befehlen und Verbieten, also ist es unmöglich, dass Er ungerecht wäre. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Fussilat, Âyah 46:

﴿وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ ٤٦﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ist Seinen Dienern gegenüber nicht ungerecht.

Es ist somit verboten, zu behaupten, dass Allâh zu irgendetwas verpflichtet wäre oder dass Allâh Sich Selbst zu irgendetwas verpflichtet hätte. Nehmt euch vor solchen Behauptungen in Acht. Allâh ist zu nichts verpflichtet und Er tut, was Er will.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für Euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As-Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

اَللهُ مُتفضلٌ علَى عباده ولَيسَ واجبًا عَليهِ شىءٌ

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا وحبيبَنا وقائِدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنَا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه وصفيُّهُ وحبيبُه وخَلِيلُهُ أَرْسَلَهُ اللهُ بالهدَی وَدِينِ الحَقِّ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا ونذيرًا وَدَاعِيًا إلَى اللهِ بإذنِهِ وسِراجًا مُنِيرًا فَجَزَاهُ اللهُ خَيْرَ مَا جَزَى نَبِيًّا عَنْ أُمَّتِهِ اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ وَمَنْ تَبِعَهُمْ بإِحسانٍ إلَى يَوْمِ الدِّينِ، أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ فاتقوا اللهَ ربَّ العالمين.

يقولُ اللهُ تعالى في القُرْءَانِ الكَريمِ في سُورَةِ الأَنْبِيَاءِ ﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾. وعن أبي هريرةَ رضي الله عنه قالَ قالَ رسولُ الله صلی الله عليه وَسلَّمَ قَارِبُوا وَسَدِّدُوا وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَنْ يَنْجُوَ أَحَدٌ مِنْكُمْ بِعَمَلِهِ. قَالُوا وَلَا أَنْتَ يَا رَسُولَ اللهِ قالَ وَلَا أَنَا إِلَّا أَنْ يَتَغَمَّدَنِيَ اللهُ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَفَضْلٍ اهـ رَوَاهُ مُسْلِمٌ.

اعْلَمُوا أَيُّها الإِخْوَةُ أَنّهُ قَدِ اتَّفَقَتْ كَلِمَةُ أَهْلِ الحَقِّ علَى أَنَّ اللهَ تعالى لا يَجِبُ عليهِ شَىْءٌ فَهُوَ سُبْحَانَهُ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ فَلَا ءَامِرَ وَلَا نَاهِيَ لَهُ، يَحْكُمُ في خَلْقِهِ بِمَا يُريدُ وَيَفْعَلُ في مِلْکِهِ مَا يَشَاءُ، يُعْطِي مَنْ يَشَاءُ ويَمْنَعُ مَنْ يَشَاءُ، فَكَمْ نَرَى مِنْ صَالِحٍ مُقَتَّرٍ عليهِ في الرِّزْقِ وَيَنْهَالُ عليهِ البَلاءُ كَالسَّيْلِ الجَارِفِ وَهُوَ ثَابِتٌ علَى طَاعَةِ اللهِ، وَكَمْ نَرَى مِنْ فَاسِدٍ فِي نَفْسِهِ مُفْسِدٍ في الأَرْضِ لا يُراعِي حَقًّا وَلَا يَفِي بِعَهْدٍ وَلَا يَحْفَظُ ذِمَّةً مَبْسُوطٌ لَهُ فِي الرِّزْقِ يَحْيَا في نَعِيمٍ قَدِ اغْتَرَّ بِمَتَاعِ الدَّنْيَا الزَّائِلَةِ وَأَغْرَاهُ الشيطانُ، وَكَمْ تَسَلَّطَ كَثِيرٌ مِنَ الجَبَابِرَةِ علَى الرِّقابِ فَعَاثُوا بَغْيًا وَضَلَالًا وَكُلُّ ذلكَ لِحِكْمَةٍ يَعْلَمُهَا اللهُ الحَكِيمُ، فَلَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يَعْتَرِضَ علَى اللهِ إِذَا رَأَى مِثْلَ ذلكَ كَمَا أَنَّهُ لَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يَعْتَرِضَ علَى اللهِ تعالَى إذَا رَأَى إِيلَامَ الأَطْفَالِ وَذَبْحَ البَهَائِمِ التِي أَحَلَّ اللهُ لَنَا الانْتِفَاعَ بِلُحُومِهَا.

ثُمُ إنَّ اللهَ لَا يَرْجُو ثَوابًا وَلَا يَخَافُ عِقَابًا وَلا يَجْتَلِبُ بِمَخْلُوقَاتِهِ نَفْعًا وَلَا يَدْفَعُ بِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ضُرًّا، أَمَّا نَحْنُ فَنَنْتَفِعُ وَنَتَضَرَّرُ بِحَسَبِ أَعْمَالِنَا فَمَنْ أَطَاعَ اللهَ نَفَعَ نَفْسَهُ وَمَنْ تَعَدَّى حُدُودَ اللهِ ظَلَمَ نَفْسَهُ وَصَارَ مُسْتَحِقًّا لِعَذَابِ اللهِ الشَّدِيدِ.

وَقَدْ دَلَّتِ الآيَةُ والحَدِيثُ علَى هَذَا الْمَعْنَى قالَ أَبُو حَيَّانَ في البَحْرِ الْمُحِيطِ لَا يُسْأَلُ عَنْ حُكْمِهِ في عِبَادِهِ وَهُمْ يُسْأَلُونَ عَنْ أَعْمَالِهِمْ اهـ فالنَّاسُ يُسْأَلُونَ وَيُحَاسَبُونَ لأَنَّهُمْ مَأْمُورُونَ بِمَا فَرَضَهُ اللهُ عَلَيْهِمْ، فَلَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يَعْتَرِضَ عَلَى اللهِ فَهُوَ خَالِقُهُمْ وَمَالِكُهُمْ عَلَى الحَقِيقَةِ فَيَجْزِيهِمْ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَلَا يَكُونُ ظَالِمًا لَهُمْ، إِذِ الظُّلْمُ هُوَ مُخَالَفَةُ أَمْرِ وَنَهْيِ مَنْ لَهُ الأَمْرُ وَالنَّهْيُ أَوْ هُوَ التَّصَرُّفُ في مِلْكِ الغَيْرِ بِغَيْرِ إِذْنِهِ، واللهُ مَالِكُ الْمُلْكِ يَفْعَلُ في مِلْکِهِ مَا يُرِيدُ وَهُوَ الآمِرُ الْمُطْلَقُ وَالنَّاهِي الْمُطْلَقُ فَلَا يُتَصَوُّرَ في حَقِّه الظُّلْمُ قالَ تعالى في سورةِ فُصِّلَتْ ﴿وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ ٤٦﴾.

فَلَا يَصِحُّ أَنْ يُقَالَ يَجِبُ علَى اللهِ كَذَا لِأَنَّ هذَا مَعْنَاهُ أَنَّهُ مَحْكُومٌ لِغَيْرِهِ، وَالْمَحْكُومِيَّةُ تُنَافِي الأُلُوهِيَّةَ، وَقَدْ بَّينَ النبيُّ صلى الله عليه وسلم في حديثِه هذَا المعنَى وَأَوْضَحَ لِأُمَّتِهِ الْمُعْتَقَدَ الحَقَّ الذِي يَجِبُ أَنْ يَكُونَ مُسَتَقِرًّا في النُّفُوسِ فَقَالَ وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَنْ يَنْجُوَ أَحَدٌ مِنْكُمْ بِعَمَلِهِ أَيْ لَا يَجِبُ علَى اللهِ أَنْ يُدْخِلَ أَحَدًا الجنةَ وَيُزَحْزِحَهُ عَنِ النَّارِ لِأَجْلِ عَمَلِهِ وَلَوْ كَانَ عَمَلُهُ عِبَادَةَ أَلْفِ سَنَةٍ، بَلْ وَلَوْ كَانَ أَفْضَلَ خَلْقِهِ وَهُوَ نَبِيُّنَا محمدٌ صلى الله عليه وسلم كمَا صَرَّحَ بذلكَ بعدَ سُؤَالِ الصحابةِ لَهُ فَقَالَ وَلَا أَنَا إِلَّا أَنْ يَتَغَمَّدَنِيَ اللهُ أَيْ يَغْمُرَنِي بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَفَضْلٍ. وَإِذَا كانَ هذَا هُوَ الحالَ بِالنِّسْبَةِ لِأَجَلِّ الأَنْبِيَاءِ وَسَيِّدِ السَّادَاتِ صلى الله عليه وسلم فَكَيْفَ بِمَنْ هُمْ دُونَه.

قالَ النَّوَوِيُّ في شَرْحِ صَحِيحِ مُسْلِمٍ مَذْهَبُ أَهْلِ السُّنَّةِ أَنَّهُ لَا يَثْبُتُ بِالعَقْلِ (أَيْ بِمُجَرَّدِهِ) ثَوَابٌ وَلَا عِقَابٌ وَلَا إِيجَابٌ وَلَا تَحْرِيمٌ وَلَا غَيْرُهَا مِنْ أَنْوَاعِ التَّكْلِيفِ وَلَا تَثْبُتُ هذِهِ كُلُّها إِلَّا بِالشَّرْعِ، وَمَذْهَبُهُمْ أَنَّ اللهَ تعالَى لَا يَجِبُ عليهِ شَىْءٌ بَلِ الدُّنْيَا وَالآخِرَةُ مِلْكُهُ يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ وَيَحْكُمُ مَا يَرِيدُ، فَلَوْ عَذَّبَ الْمُطِيعِينَ وَالصَّالِحينَ أَجْمَعِينَ وَأَدْخَلَهُمُ النَّارَ كَانَ عَدْلًا مِنْهُ، وَإِذَا أَكْرَمَهُمْ وَنَعَّمَهُمْ وَأَدْخَلَهُمُ الجَنَّةَ فَهُوَ فَضْلٌ مِنْهُ، وَلَوْ نَعَّمَ الكَافِرينَ وَأَدْخَلَهُمُ الجَنَّةَ كانَ لَهُ ذَلِكَ، وَلَكِنَّهُ أَخْبَرَ وَخَبَرُهُ صِدْقٌ أَنَّهُ لَا يَفْعَلُ ذَلِكَ بَلْ يَغْفِرُ لِلْمُؤْمِنِينَ وَيُدْخِلُهُمُ الجنةَ بِرَحْمَتِهِ وَيُعَذِّبُ الكَافِرينَ وَيُدْخِلُهُمُ النَّارَ عَدْلًا مِنْهُ، وفي هذَا الحديثِ دِلَالَةٌ لِأَهْلِ الحَقِّ أَنَّهُ لَا يَسْتَحِقُّ أَحَدٌ (أَيْ لَيْسَ حَقًّا وَاجِبًا علَى اللهِ) الثَّوَابَ والجَنَّةَ بِطَاعَتِهِ اهـ

وأما قولُ اللهِ تعالَى في سورةِ النَّحْلِ ﴿ٱدۡخُلُواْ ٱلۡجَنَّةَ بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ ٣٢﴾ وَقَوْلُهُ في سورةِ الْمُرْسَلَاتِ ﴿كُلُواْ وَٱشۡرَبُواْ هَنِيٓ‍َٔۢا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ ٤٣﴾، ونحوُهُما مِنَ الآيَاتِ الدَّالَّةِ علَی أَنَّ الأَعْمَالَ يُدْخَلُ بِهَا الْجَنَّةُ فَلَا تَعَارُضَ بَيْنَهَا وَبَيْنَ الحَدِيثِ الشَّرِيفِ بَلِ الْمَعْنَى أَنَّ دُخَولَ الجنةِ والتَّنَعُّمَ فِيهَا بِالْأَعْمَالِ أَيْ بِسَبَبِهَا، هَذَا مِنْ رَحْمَةِ اللهِ وَفَضْلِهِ فَإِنَّ اللهَ قَدْ جَعَلَ الأَعْمَالَ الصَّالِحَةَ سَبَبًا لِلْفَوْزِ في الآخِرَةِ بِرَحْمَتِهِ لَا بِإِيجَابِ أَحَدٍ ذَلِكَ عَلَيْهِ.

فَإِنْ قِيلَ إِذًا مَا مَعْنَى قَوْلِ اللهِ تَعالى في سُورَةِ الرُّومِ ﴿وَكَانَ حَقًّا عَلَيۡنَا نَصۡرُ
ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٤٧﴾، وَمَا مَعْنَى مَا أَخْرَجَهُ البُخُارِيُّ عنْ مُعَاذٍ أَنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ فَإِنَّ حَقَّ اللهِ علَى العِبَادِ أَنْ يَعْبُدُوهُ وَلَا يُشْرِكُوا بِهِ شَيْئًا وَحَقَّ العِبَادِ علَى اللهِ أَنْ لَا يُعَذِّبَ مَنْ لَا يُشْرِكُ بِهِ شَيْئًا (أَيْ وَقَدْ عَبَدَهُ حَقَّ عِبَادَتِهِ) فَالْجَوَابُ أَنَّ الآيَةَ وَالحدِيثَ وَمَا أَشْبَهَ ذَلِكَ مِنَ النُّصُوصِ مَعْنَاهُ أَنَّ اللهَ وَعَدَ بِذَلكَ وَاللهُ لَا يُخْلِفُ وَعْدَهُ.

وَلَيْسَ لِأَحَدٍ أَنْ يَقُولَ لَازِمٌ عَلَى اللهِ كَذَا أَوْ أَلْزَمَ اللهُ نَفْسَهُ بِكَذَا فَالْحَذَرَ الحذَرَ مِنْ مِثْلِ هَذِهِ الأَلْفَاظِ الشَّنِيعَةِ فَإِنَّ اللهَ لَا يَجِبُ عَلَيْهِ شَىءٌ وَهُوَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِیدُ. هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه.

اللهمَّ ءَاتِ نُفوسَنا تَقْوَاهَا وَزَكِّهَا أنتَ خَيْرُ مَنْ زَكَّاهَا أَنْتَ وَلِيُّهَا وَمَوْلَاها اللهمَّ اغْفِرْ لَنَا مَا قَدَّمْنَا وَمَا أَخَّرْنَا وَمَا أَسْرَرْنا وَمَا أَعْلَنَّا وَمَا أَنْتَ أَعْلَمُ بهِ مِنَّا أَنْتَ الْمُقَدِّمُ وَأَنْتَ الْمُؤَخِّرُ وأَنْتَ علَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِيرٌ اللهمَّ إنَّا نَعوذُ بكَ مِنْ عِلْمٍ لَا يَنْفَعُ وَمِنْ قَلْبٍ لَا يَخْشَعُ وَمِنْ نَفْسٍ لَا تَشْبَعُ وَمِنْ دَعْوَةٍ لَا يُسْتَجَابُ لَهَا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

Cuma Hutbesi

Allâh’ın, Kulları Üzerinde Fazileti Çoktur Ve O’nun Üzerine Hiçbir Şey Farz Değildir

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾

Manası: O (Allâh), yaptıklarından sorulmaz, lakin onlar (mükellef yaratılmışlar) sorulurlar. (El-Enbiyâ’ suresi, 23. ayet)

Rasûlullâh bir hadis-i şerifte meâlen şöyle buyurmuştur:

Allâh’ın üzerine, itaatkârları ve peygamberleri dahi azaptan koruması farz değildir. Ancak Allâh bunu, onlara karşı merhamet ettiğinden ve O’nun, onların üzerine fazileti çok olmasından yapar.

Değerli kardeşlerim; bilin ki hak ehli, Allâh’ın üzerine hiçbir şeyin farz olmadığı hususunda ittifak etmiştir. Bütün noksanlıklardan münezzeh olan Allâh, dilediğini yapandır. O’na emreden veya O’nu nehyeden yoktur. O, yaratılmışlar için dilediği şeyi hükmeder ve onlara dilediğini yapandır. Allâh, dilediğine verir ve dilediğini men eder. Nitekim nice rızkı az olan ve çokça belalara uğrayan salihler görülür; ki onlar Allâh’a karşı itaatte sabittir. Ve nice dünyada fesada sebep olan bozuk insan vardır ki, rızıkları geniştir ve nice nimetler içinde yaşamaktalar, dünyanın geçici lezzetlerine aldanmışlar ve şeytan da onları aldatmıştır. Yine nice zalim hükümdarlar insanlara zulmetmişlerdir. Muhakkak ki Allâh’ın bu takdirinde O’nun bildiği bir hikmet vardır. Dolayısıyla bir kimse buna benzer şeyleri gördüğünde Allâh’a itiraz edemez. Yine aynı şekilde, hiç kimse çocukların acı çekmesini veya Allâh’ın bizlere etlerinden faydalanmamızı caiz kıldığı hayvanların kesilmesini görmesinden dolayı Allâh’a itiraz edemez. Allâh hakkında sevap umma veya azaptan korkma söz konusu değildir ve yaratılmışlar itaat ederlerse, Allâh’a bir fayda gelmez ve Allâh bununla Kendisini zarara uğramaktan da korumaz. Bizler ise, amellerimize göre, fayda veya zarar görürüz. Kim Allâh’a itaat ederse, fayda görür ve kim dinin sınırlarını aşıp günah işlerse kendisine zulmetmiş ve Allâh’ın şiddetli azabını hak etmiş olur. Yukarıda zikredilen ayet ve hadis bu manaya işaret etmektedir.

Allâh, yaratılmışları yaratandır ve hakikatte O’nların Mâlikidir. Allâh, onları yaptıkları amellere göre mükâfatlandırır ve onlara zulmetmez. Zulüm, emretmeye veya nehyetmeye layık olanın emrine veya nehyine muhalefet etmek veya birisinin mülkünü izni olmadan kullanmaktır. Allâh bütün yaratılmışların Mâlikidir ve O, mülküyle dilediğini yapandır. Kayıtsız emreden ve nehyeden Allâh’tır. Dolayısıyla O’nun hakkında zulüm imkansızdır. Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyur:

﴿وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّٰمٖ لِّلۡعَبِيدِ ٤٦﴾

Manası: Rabbin kullarına zulmetmez.

Böylece Allâh’ın üzerine bir şeyin farz olduğunu veya Allâh’ın kendisine bir şeyi farz kıldığını söylemek caiz değildir. Bu tür söylemlerden sakının. Allâh’ın üzerine hiçbir farz yoktur ve O dilediğini yapar.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

 

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der logische Beweis für die Existenz Gottes 28.10.2022

Freitagsansprache

Der logische Beweis für die Existenz Gottes

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 190 und 191 der Sûrah Âl ^Imrân:

﴿إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ لَأٓيَٰتٖ لِّأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ ١٩٠ ٱلَّذِينَ يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَٰمٗا وَقُعُودٗا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمۡ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ رَبَّنَا مَا خَلَقۡتَ هَٰذَا بَٰطِلٗا سُبۡحَٰنَكَ فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ ١٩١﴾

Die Bedeutung lautet: Wahrlich, in der Verschiedenheit zwischen Himmel und Erde und der Unterschiedlichkeit zwischen Nacht und Tag befinden sich deutliche Beweise (für die Existenz Gottes) für diejenigen, die mit ihrem gesunden Verstand nachdenken; diejenigen, die Allâh im Stehen, im Sitzen und im Liegen lobpreisen und über die Geschöpfe, die sich im Himmel und auf der Erde befinden, nachdenken und sagen: „O unser Gott, Du hast diese Schöpfung nicht ohne Weisheit erschaffen. Erhaben bist Du, bitte beschütze uns vor der Bestrafung im Höllenfeuer.“

Brüder im Islam, wer die Geschöpfe Gottes betrachtet, sie sich anschaut und darüber nachdenkt, erkennt mit seinem Verstand, dass Gott, der Erhabene, existiert sowie dass Gott einzig, allmächtig und wollend ist. Verehrte Brüder im Islam, wir sind verpflichtet darüber nachzudenken, denn Ibn Hibbân überlieferte in seinem Sahîh, dass der Gesandte Gottes ﷺ, hinsichtlich der soeben erwähnten Âyah, sagte:

ويلٌ لِمَنْ قَرَأَها ولم يَتَفَكَّر فيها

Die Bedeutung lautet: Wehe demjenigen, der sie liest und nicht über ihre Bedeutung nachdenkt.

Das Nachdenken über die Geschöpfe Gottes führt zur Erkenntnis der Existenz eines einzigen Schöpfers. Die Gelehrten von Ahlu s-Sunnah haben darauf hingewiesen, dass jeder Verantwortliche verpflichtet ist, den allgemeinen Beweis über die Existenz Gottes im Herzen zu haben. Brüder im Islam, jeder von uns weiß selbst, dass er mal nicht existiert hat und daraufhin erschaffen und in die Existenz hervorgebracht wurde. Wer so ist, ist unbedingt auf Denjenigen angewiesen, der ihn in die Existenz hervorbrachte, denn der gesunde Verstand weist darauf hin, dass derjenige, der von der Nichtexistenz in die Existenz eingetreten ist, auf einen Schöpfer angewiesen ist und Derjenige, Der aus der Nichtexistenz in die Existenz hervorbringt, ist Allâh, der Erhabene.

Das Universum verändert sich von Zustand zu Zustand, wie der Wind; mal weht er und mal weht er nicht, mal ist er warm und mal ist er kühl. Eine Pflanze blüht auf und die andere verwelkt. Die Sonne geht im Osten auf und im Westen unter; zu Mitte des Tages ist sie weiß und gegen Ende des Tages ist sie gelb. Diese ganzen Veränderungen deuten darauf, dass alle diese Dinge Geschöpfe sind und von Jemandem verändert und von einem Zustand in einen anderen Zustand versetzt werden. Diese Dinge sind nur einige Bestandteile des gesamten Universums; das gesamte Universum ist ein Geschöpf und ist auf Denjenigen angewiesen, Der es erschuf und dieser ist Allâh, der Erhabene.

Wenn ein Verleugner Gottes sagen sollte: „Wir sehen Gott nicht, warum sollten wir dann an Ihn glauben?“ Dann antwortet man darauf wie folgt. Brüder im Islam, achtet auf die Antwort! Man sagt zu ihm: „Auch wenn du Gott nicht siehst, so sind die Spuren Seines Tuns zahlreich, denn die Existenz des gesamten Universums ist ein Beweis für die Existenz Gottes. Denn so wie die Schrift unbedingt eines Schreibers bedarf und das Gebäude unbedingt eines Erbauers, so bedarf das Universum unbedingt eines Schöpfers, Der es erschaffen und in die Existenz hervorgebracht hat. Dass du diesen Schöpfer aber nicht siehst, bedeutet nicht, dass Er nicht existiert, denn wie viele Dinge gibt es, an die du glaubst, obwohl du sie nicht siehst, wie deinen Verstand, deine Seele, deinen Schmerz und deine Freude?“

Es wurde überliefert, dass einige der Verleugner Gottes den Gelehrten Abû Hânifah angriffen, um ihn zu töten, weil er ihre Glaubensweisen widerlegte und ihre Abweichung aufzeigte. Dann sagte er zu ihnen: „Antwortet mir auf eine Frage und dann macht, was ihr wollt.“ Sie sagten zu ihm: „Sprich!“ Er sagte: „Was würdet ihr sagen, wenn jemand zu euch sagen würde: Ich sah ein schwer beladenes Schiff, das auf hoher See von riesigen Wellen und heftigen Stürmen heimgesucht wurde, aber trotzdem ruhig auf dem Wasser fuhr und es war ohne einen Schiffsführer, der es steuerte. Akzeptiert dies der Verstand?“ Sie sagten: „Nein, das ist etwas, was der Verstand nicht akzeptiert.“ Abû Hanîfah sagte dann: „Erhaben ist Allâh! Wenn es verstandesgemäß unmöglich ist, dass ein Schiff ohne Schiffsführer fährt und gesteuert wird, wie könnte es dann möglich sein, dass die Welt samt ihrer Unterschiedlichkeit und Veränderungen und Verschiedenheit ihrer Bestandteile ohne einen Schöpfer und Schützer existiert!?“ Seine Angreifer weinten dann und sagten: „Du hast Recht.“ Sie weinten, senkten ihre Schwerter und bekehrten sich zum Islam.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyâh 4 der Sûrah ar-Ra^d:

﴿وَفِي ٱلۡأَرۡضِ قِطَعٞ مُّتَجَٰوِرَٰتٞ وَجَنَّٰتٞ مِّنۡ أَعۡنَٰبٖ وَزَرۡعٞ وَنَخِيلٞ صِنۡوَانٞ وَغَيۡرُ صِنۡوَانٖ يُسۡقَىٰ بِمَآءٖ وَٰحِدٖ وَنُفَضِّلُ بَعۡضَهَا عَلَىٰ بَعۡضٖ فِي ٱلۡأُكُلِۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَعۡقِلُونَ ٤﴾

Die Bedeutung lautet: Und auf der Erde gibt es dicht aneinander liegende Landstriche und Felder bestehend aus Traubenstöcken, Getreidefeldern sowie ein- und zweistämmige Dattelpalmen, die mit demselben Wasser bewässert werden und trotzdem ist die eine Frucht vorzüglicher zum Essen als die andere; dies sind deutliche Beweise für die Existenz des Schöpfers für diejenigen, die mit ihrem gesunden Verstand nachdenken.

Bruder im Islam, denke über ein Stück Erde nach, das mit demselben Wasser bewässert wird und mit der Sonne gleichmäßig versorgt wird und trotzdem sind die Früchte, die darauf entstehen, unterschiedlich in Geschmack, Farbe, Aussehen, Geruch, Nutzen und Besonderheit, obwohl sie auf demselben Stück Erde wachsen und mit demselben Wasser bewässert werden. Dies bedeutet, dass die Körper durch das Tun eines Allmächtigen, Wollenden und Allwissenden in die Existenz eintreten. So ähnlich hat auch der Imâm asch-Schâfi^iyy argumentiert. Es wurde überliefert, dass er sagte: „Der Geruch, der Geschmack und die Farbe der Maulbeerbaumblätter ist identisch. Das Reh frisst davon und erzeugt Moschus; die Raupe frisst davon und erzeugt Seide; das Kamel frisst davon und erzeugt Kamelmist; und die Ziege frisst davon und erzeugt Milch.“ Ein Beduine wurde darüber gefragt und sagte dann: „Kamelmist deutet auf das Kamel und die Spuren der Schritte deuten auf das Laufen, somit deutet das Universum auf die Existenz des allwissenden Schöpfers.“

Brüder im Islam, wer mit gesundem Verstand über die Geschöpfe Gottes nachdenkt, erkennt, dass der Schöpfer der Geschöpfe den Geschöpfen in keiner Weise ähnelt.

Wenn der Schöpfer des Universums den Geschöpfen in irgendeiner Weise ähnlich wäre, dann wäre auch in Bezug auf Ihn das möglich, was in Bezug auf das Universum möglich ist; hinsichtlich der Existenz nach der Nichtexistenz und der Bedürftigkeit und Veränderung, denn wenn Einiges einander ähnelt, dann ist in Bezug auf diese Sache auch das möglich, was für die andere Sache möglich ist. Dies würde bedeuten, dass Allâh auf jemanden angewiesen wäre, der Ihn in die Existenz hervorbrächte, denn derjenige, der in die Existenz hervorgebracht wird, ist auf denjenigen angewiesen, der ihn in die Existenz hervorbrachte und ihm das Aussehen und die entsprechenden Eigenschaften gab. Und derjenige, der sich von einem Zustand in den nächsten Zustand verändert, ist auf denjenigen angewiesen, der ihn von Zustand zu Zustand verändert. Auch derjenige, der sich an einem Ort und in einer Richtung befindet, ist unbedingt ein Körper und auf denjenigen angewiesen, der für ihn die Maße seines Körpers – Länge, Breite und Tiefe – bestimmte. Diese Schlussfolgerung ist deutlich für jeden, der einen gesunden Verstand besitzt und Allâh ist über dies alles erhaben, denn wenn Er bedürftig wäre, dann wäre er ein Geschöpf und nicht der anfangslose Gott. Möge Allâh euch und mir die Standhaftigkeit bescheren.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ, sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahhmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteil werden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

الدليل العقلي على وجود الله

إنّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستَهْدِيهِ ونَشكُرُه ونستغفرُه ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ، الحمدُ للهِ الذِي خلق العُقولَ فنوَّرَ بَصائِرَ قَوْمٍ وَهَدَاهُمْ إلَى الحقِّ بِفَضْلِهِ وَأَعْمَى قُلوبَ ءاخَرِينَ فَأَضَلَّهُمْ بعَدْلِهِ. وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مِثْلَ ولا ندَّ لهُ، وَلا حَدَّ وَلا جُثَّةَ وَلا أَعْضاءَ لَهُ، أحدٌ صمدٌ لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَد، وأشهَدُ أنَّ سيِّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفِيُّهُ وحبيبُه، مَنْ بَعثَهُ اللهُ رَحمةً لِلعالمينَ هَادِيًا وَمُبَشِّرًا وَنذِيرًا. اللهمّ صلِّ وسلِّم وبارِكْ وأكرِمْ وأنعِمْ علَى سيِّدِنا محمّدٍ وعلى ءالِه وأصحابِه الطّاهِرِين.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكم ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظيمِ القائِلِ فِي كِتابِه الكَرِيم ﴿إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ لَأٓيَٰتٖ لِّأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ ١٩٠ ٱلَّذِينَ يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَٰمٗا وَقُعُودٗا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمۡ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ رَبَّنَا مَا خَلَقۡتَ هَٰذَا بَٰطِلٗا سُبۡحَٰنَكَ فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ ١٩١﴾[1] إخوةَ الإيمانِ إنَّ مَنْ نَظَرَ في مَخْلُوقَاتِ اللهِ نَظَرَ تدَبُّرٍ وَتَفَكُّرٍ أَدْرَكَ بِعَقْلِهِ وُجودَ اللهِ تباركَ وتعالَى ووحدانيَّتَهُ وثُبوتَ قُدْرَتِهِ وإرادَتِهِ. وَنَحْنُ إخوةَ الإيمانِ مأمورونَ بِهَذَا التَّفَكُّرِ فَقَدْ وَرَدَ عن رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم أنهُ قالَ فِي هذهِ الآيةِ وَيْلٌ لِـمَنْ قَرَأَهَا وَلَمْ يَتَفَكَّرْ فِيهَا اﻫ[2] فإنَّ النَّظَرَ في مَخلوقاتِ اللهِ يَدُلُّ على وُجودِ الخالِقِ وَوَحْدَانِيَّتِهِ. وقد قالَ عُلماءُ أَهْلِ السُّنَّةِ إنهُ يجبُ علَى كُلِّ مُكَلَّفٍ أَنْ يَكُونَ في قَلْبِهِ الدَّليلُ الإِجماليُّ علَى وُجودِ اللهِ. فَالوَاحِدُ منّا إخوةَ الإيمانِ يَعْرِفُ مِنْ نَفْسِهِ أنَّهُ لَمْ يَكُنْ مَوْجُودًا فِي وَقْتٍ مِنَ الأَوقاتِ ثُمَّ وُجِدَ وَخُلِقَ وَمَنْ كَانَ كذلكَ لا بُدَّ مُحتاجٌ إلَى مَنْ أَوْجَدَهُ بعدَ أَنْ لمْ يكنْ لأنَّ العَقْلَ السَّليمَ يَحْكُمُ بِأَنَّ وُجودَ الشَّىءِ بعدَ عدَمِهِ مُحْتَاجٌ إلَى مُوجِدٍ لَهُ وَهذَا الموجِدُ هُوَ اللهُ تَبارَكَ وتعالَى.

هذَا العالمُ مُتَغَيِّرٌ مِنْ حَالٍ إلَى حَالٍ فَالهواءُ يَهُبُّ تارةً وَيَسْكُنُ تَارَة .. وَيسْخُنُ وَقْتًا ويَبْرُدُ فِي وَقْتٍ ءَاخَرَ .. وَتَنْبُتُ نَبْتَةٌ وَتَذْبُلُ أُخْرَى .. وَتُشْرِقُ الشمسُ منَ المشرِقِ وتَغْرُبُ فِي المغرِبِ .. وَتكونُ الشمسُ فِي وَسَطِ النهارِ بيضاءَ وفِي ءَاخِرِهِ صَفْرَاءَ فَكُلُّ هذهِ التغيُّراتِ تدُلُّ علَى أَنَّ هذهِ الأشياءَ حادِثَةٌ مَخْلُوقَةٌ لَهَا مُغَيِّرٌ غيَّرَها وَمُطَوِّرٌ طَوَّرَهَا، وَهَذِهِ الأَشياءُ أَجْزاءٌ مِنْ هذا العالَمِ فهذا العالَمُ مخلوقٌ حادثٌ مُحتاجٌ إلَى مَنْ خَلَقَهُ وَهُو اللهُ تعالَى.

فلَوْ قالَ مُلْحِدٌ لا يُؤْمِنُ بِوُجودِ اللهِ نَحْنُ لَا نَرَى اللهَ فكيفَ تُؤْمِنُونَ بوجودِه؟ يُقالُ لَهُ ـ وَانْتَبِهُوا إلَى الجَوابِ إخوةَ الإيمانِ ـ يُقالُ لَهُ إِنْ لَمْ تَكُنْ تراهُ فإِنَّ ءاثارَ فعلِه كَثيرَةٌ فوُجودُ هذَا العالَمِ وَمَا فيهِ مِنَ المخلوقاتِ دَلِيلٌ على وُجودِ اللهِ فَالكتابُ لا بُدَّ لَهُ مِنْ كَاتِبٍ والبِنَاءُ لا بدَّ لَهُ مِنْ بَنَّاءٍ وكذلكَ هذَا العالَمُ لا بدَّ لَهُ مِنْ خَالِقٍ خَلَقَهُ وأَوْجَدَهُ، وأمّا كونُكَ لا تَرَاهُ فليسَ دَلِيلا علَى عَدَمِ وُجودِهِ فَكَمْ مِنَ الأشياءِ الّتِي تُؤْمِنُ بِوُجودِها وَأنتَ لا تَراهَا وَمِنْ ذَلكَ عَقْلُكَ وَرُوحُكَ وأَلَمُكَ وَفَرَحُكَ.

يُرْوَى أَنَّ بعضَ الدَّهْرِيَّةِ الملاحِدَةِ دَخَلوا علَى أبِي حنيفةَ رضيَ اللهُ عنهُ وأرادُوا الفَتْكَ بِهِ لأنّهُ لا يَفْتَأُ يَرُدُّ ضَلالاتِهِمْ ويَفْضَحُ زَيْغَهُمْ فقَالَ لَهُمْ أَجيبُونِي علَى مَسْأَلَةٍ ثُمَّ افْعَلُوا مَا شِئْتُمْ فقالُوا لَهُ هَاتِ فقالَ مَا تَقُولُونَ في رجلٍ يقولُ لَكُمْ إِنِّي رَأَيْتُ سَفِينَةً مَشْحُونَةً بِالأَحْمَالِ مَمْلُوءَةً بِالأَثْقَالِ قَدِ احْتَوَشَتْهَا فِي لُجَّةِ البَحْرِ أَمْوَاجٌ مُتَلاطِمَةٌ ورِيَاحٌ مُخْتَلِفَةٌ وَهِيَ مِنْ بَيْنِها تَجْرِي مُسْتَوِيَةً ليسَ لَهَا مَلّاحٌ يُجْرِيها وَلا مُدَبِّرٌ يُدَبِّرُ أَمْرَها هَلْ يَجُوزُ ذلكَ في العَقْلِ قالُوا لا هذَا شَىءٌ لا يَقْبَلُهُ العَقْلُ فقالَ أَبُو حنيفةَ يَا سُبْحانَ اللهِ إذَا لَمْ يُجَوِّزِ العَقْلُ سَفِينةً تَجْرِي منْ غيرِ مَلَّاحٍ يُدِيرُها فِي جرَيانِها فَكَيْفَ يُجَوِّزُ قِيامَ هذِه الدُّنيا علَى اخْتِلافِ أحوالِها وتَغَيُّرِ أَعْمَالِها وَسَعَةِ أَطْرَافِها مِنْ غَيْرِ صانِعٍ وَحافِظٍ فَبَكَوْا جَمِيعًا وَقالُوا صَدَقْتَ وأَغْمَدُوا سُيوفَهُمْ وتَابُوا بِالإِسْلام.

قالَ اللهُ تعالَى في سُورةِ الرَّعْد ﴿وَهُوَ ٱلَّذِي مَدَّ ٱلۡأَرۡضَ وَجَعَلَ فِيهَا رَوَٰسِيَ وَأَنۡهَٰرٗاۖ وَمِن كُلِّ ٱلثَّمَرَٰتِ جَعَلَ فِيهَا زَوۡجَيۡنِ ٱثۡنَيۡنِۖ يُغۡشِي ٱلَّيۡلَ ٱلنَّهَارَۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَتَفَكَّرُونَ ٣ وَفِي ٱلۡأَرۡضِ قِطَعٞ مُّتَجَٰوِرَٰتٞ وَجَنَّٰتٞ مِّنۡ أَعۡنَٰبٖ وَزَرۡعٞ وَنَخِيلٞ صِنۡوَانٞ
وَغَيۡرُ صِنۡوَانٖ يُسۡقَىٰ بِمَآءٖ وَٰحِدٖ وَنُفَضِّلُ بَعۡضَهَا عَلَىٰ بَعۡضٖ فِي ٱلۡأُكُلِۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَعۡقِلُونَ ٤﴾[3] تَأَمَّلْ أَخِي المسلمَ تُرْبَةً تُسْقَى بِمَاءٍ وَاحِدٍ وتأثيرُ الشَّمْسِ فيهَا مُتَسَاوٍ والثِّمارُ التِي تَجِيءُ مِنْهَا مُخْتَلِفَةٌ فِي الطَّعْمِ وَاللونِ وَالطبيعةِ وَالشَّكْلِ والرَّائحةِ وَالمنافِعِ والخاصِّيَّةِ معَ العِلْمِ أَنَّ الأَرْضَ وَاحِدَةٌ وَالماءَ وَاحِدٌ فَلَوْ كانَ حُدُوثُ الأَشْيَاءِ بِفِعْلِ الطَّبيعةِ كَمَا يقولُ الملحدونَ لَجَاءتْ مُتَشَابِهَةً فإنَّ الطبيعَةَ الواحدةَ تفعَلُ في الجِسْمِ الواحِدِ فِعْلًا مُتَماثِلًا فدَلَّ ذلكَ علَى أنَّ حُدوثَ الحوادِثِ هُوَ بِفِعْلِ قادِرٍ مُخْتَارٍ عَالِمٍ. وَبِمِثْلِ هذَا اسْتَدَلَّ الإمامُ الشافعيُّ رضِيَ اللهُ عنهُ فِيمَا يُرْوَى عنهُ أنَّهُ قالَ ورَقَةُ التُّوتِ رِيحُها وطَعْمُهَا ولونُها وَاحِدٌ تأكُلُ منهَا الغزالَةُ فَيَخْرُجُ منهَا المِسْكُ، وتأكُلُ مِنْهَا دُودَةُ القَزِّ فيخرُجُ منهَا الْحَرِيرُ، ويأكُلُ منهَا الجمَلُ فَيَخْرُجُ منهُ البَعَر، ويَأكُلُ منهَا الماعِزُ فيخرُجُ منهُ اللبَنُ أيِ الحَليبُ اﻫ وسُئِلَ أَعْرَابِيٌّ عن ذلكَ فقَالَ البَعْرَةُ تَدُلُّ علَى البَعِيرِ وءَاثارُ الأَقْدَامِ تَدُلُّ علَى الْمَسيرِ أفَلا يَدُلُّ هذَا العالَمُ على وُجودِ اللطيفِ الْخَبِيرِ اﻫ بَلَى تبارَكَ اللهُ الخَلاقُ العَظِيمُ.

ثُمَّ إنَّ العَقْلَ إِخْوَةَ الإِيمانِ يُدْرِكُ بِالنَّظَرِ السَّلِيمِ فِي مَخْلُوقاتِ اللهِ تعالَى أَنَّ خَالِقَها لا يُشْبِهُها بوَجْهٍ لأَنَّهُ لَوْ كَانَ خَالِقُ العَالَمِ يُشْبِهُهُ بِأَيِّ وَجْهٍ مِنَ الوُجوهِ لَجازَ عليْهِ مَا يَجُوزُ علَى هذَا العَالمِ مِنَ الحُدوثِ وَالحاجَةِ وَالافْتِقَارِ وَالتَّغَيُّرِ لأنَّ الْمُتَشابِهاتِ يَجُوزُ عليهَا ما يجوزُ علَى بعضِها وَلاحْتَاجَ إلَى مُوجِدٍ أَوْجَدَهُ ومُحْدِثٍ أَحْدَثَهُ فَإِنَّ الحادثَ مُحْتَاجٌ إلَى مَنْ أَوْجَدَهُ وَخَصَّصَهُ بِما هُوَ عليهِ مِنَ الهيئَةِ وَالصُّورَةِ وَالصِّفاتِ، والْمُتَغَيِّرَ مِنْ حَالٍ إلَى حالٍ مُحْتَاجٌ إلَى مَنْ يُغَيِّرُهُ مِنْ حَالٍ إلَى حَالٍ، وَالْمُتَحَيِّزُ في المكانِ وَالجهةِ لا بدَّ أن يكونَ جسمًا وَافْتِقَارُ الجِسْمِ إلَى مَنْ حَدَّهُ بهذَا المِقْدَارِ مِنْ طُولٍ وعَرْضٍ وسَمْكٍ وَاضِحٌ لا لُبْسَ فيهِ لِصَاحِبِ عَقْلٍ سَلِيمٍ وَاللهُ تبارَكَ وتعالَى مُنَزَّهٌ عَنْ ذَلِكَ كُلِّهِ لأنَّهُ لَوْ كانَ مُحْتَاجًا لِشَىءٍ مِنَ الأَشْياءِ لكانَ مَخْلُوقًا حادِثًا وَلَمْ يَكُنْ إِلهًا أَزَلِيًّا. وَفَّقَنِي اللهُ وَإِيّاكُمْ إلَى الحَقِّ وَالثَّباتِ علَيْهِ، هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ أَلَا فَاتَّقُوهُ وَخَافُوهُ.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبْكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، وَاسْتَغْفِرُوهُ يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يجعلْ لكُمْ مِنْ أَمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة ءال عمران/190ـ 191.[1]

 رواه ابن حبان في صحيحه.[2]

 سورة الرعد/3ـ4.[3]

Cuma Hutbesi

ALLÂH’IN VARLIĞINA DAİR AKLÎ DELİL

Hamd Allâh’adır. O’na hamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekanı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muhammed ﷺ O’nun kulu, rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muhammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâhu Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmştur:

﴿إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ لَأٓيَٰتٖ لِّأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ ١٩٠ ٱلَّذِينَ يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَٰمٗا وَقُعُودٗا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمۡ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ رَبَّنَا مَا خَلَقۡتَ هَٰذَا بَٰطِلٗا سُبۡحَٰنَكَ فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ ١٩١﴾

Manası: Göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardınca gelip gidişinde aklıselim sahipleri için gerçekten açık ibretler vardır. Onlar ayakta iken, otururken, yan yatarken Allâh’ı anarlar; göklerin ve yerin yaratılışını düşünürler: „Rabbimiz! Sen bunu boşuna yaratmadın, Sen noksan sıfatlardan münezzehsin. Bizi ateşin azabından koru.“ (Âl-İmrân suresi, 190. ve 191. ayetler)

Mümin kardeşlerim; Allâh’ın yaratıklarına düşünerek bakan kimse, Allâh’ın var olduğunu, şerîki olmadığını, kudret ve irade sıfatları Kendisi hakkında sabit olduğunu anlar. Mümin kardeşlerim, bu tefekkür bize emredilmiştir. Rasûlullâh’tan ﷺ zikredilen ayet hakkında şöyle dediği rivayet edilmiştir:

ويلٌ لِمَنْ قَرَأَها ولم يَتَفَكَّر فيها

Manası: Bu ayeti okuyup ve hakkında tefekkür etmeyen kimseye veyl olsun. (İbnu Hibbân, Sahih)

Allâh’ın yaratıklarına bakmak mutlaka Yaratıcının varlığına ve O’nun vahdaniyetine delalet eder. Ehli sünnet âlimleri her mükellefin Allâh’ın varlığını kanıtlayan icmâlî bir delili bilmesinin farz olduğunu söylemişlerdir. Müslüman kardeşlerim, biliriz ki, biz bir zamanlar yok iken var edildik, yaratıldık. Kim yok iken var edildiyse o kendisini yoktan var edene muhtaçtır, çünkü aklıselim yokluktan sonra var edilen şeyin bir var edene muhtaç olduğuna hükmeder. O var eden de Allâhu Tebârake ve Teâlâ’dır.

Bu âlem bir hâlden diğer bir hâle değişir. Hava bazen hareketli ve bazen durgundur. Bir vakit sıcak ve bir başka vakitte soğuk olur. Bir bitki çıkar ve bir başkası solar. Güneş doğudan doğar ve batıdan batar. Ayrıca gündüzün ortasında beyaz ve sonunda sarıdır. İşte bütün bu değişiklikler o şeylerin hâdis ve yaratık ve bir değiştirene muhtaç olduklarına işaret ederler. Bu şeyler de bu âlemden birer parçadırlar. Bu âlem ise yaratık, hâdis ve onu yaratana muhtaçtır. O yaratan da Allâh’tır.

Şayet bir mülhit –Allâh’ın varlığını inkâr eden kimse- Allâh’ı göremediğinden dolayı O’nun varlığına iman etmediğini söyleyecek olursa, ona denir ki: „O’nu göremesen de, O’nun fiilinin eserleri çoktur. Bu âlemin ve içindekilerinin varlığı Allâh’ın varlığına dair bir delildir. Bir kitabın mutlaka bir yazarı ve bir binanın mutlaka bir bina edeni vardır. Keza bu âlemin de mutlaka onu yaratan ve var eden bir Yaratıcısı vardır. Senin görememezliğine gelince, bu bir şeyin yokluğunu kanıtlamaz. Ne çok şeyler vardır ki görememene rağmen varlıklarına inanırsın. Bunlardan bazıları: Aklın, ruhun, ağrıların ve mutluluğun.“

Rivayet edilir ki bazı mülhitler onların bozuk itikatlarınının yanlışlığını kanıtladığı için Abû Hanife’yi öldürmek istediler. Ebû Hanife onlara şöyle dedi: „Bir soruma cevap verdikten sonra dilediğinizi yapın!“ Dediler ki: „Konuş!“ İmam Ebû Hanife dedi ki: „Şöyle bir iddiada bulunan kişiye ne dersiniz? „Ben ağır yüklü bir gemi gördüm. Geminin dümencisi olmamasına rağmen yüksek dalgalı denizde sakin bir şekilde sürüyordu. Akıl bunu kabul eder mi?“ Mülhitler „Hayır! Etmez!“, dediler. İmam Ebû hanife bunun üzerine: „Subhânallâh!“ dedi. „Bir geminin dümencisiz yüksek dalgalı denizde sakin bir şekilde sürmesi aklen imkânsız ise o zaman bu kâinatın farklılığı ve değişiklikleri ile nasıl bir Yaratıcısı ve Koruyucusu olmadan var olduğu mümkün olur?!“ Mülhitler bunun üzerine ağlayıp „Haklısın!“ dediler. Silahlarını indirip Müslüman oldular.

Allâhu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَهُوَ ٱلَّذِي مَدَّ ٱلۡأَرۡضَ وَجَعَلَ فِيهَا رَوَٰسِيَ وَأَنۡهَٰرٗاۖ وَمِن كُلِّ ٱلثَّمَرَٰتِ جَعَلَ فِيهَا زَوۡجَيۡنِ ٱثۡنَيۡنِۖ يُغۡشِي ٱلَّيۡلَ ٱلنَّهَارَۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَتَفَكَّرُونَ ٣ وَفِي ٱلۡأَرۡضِ قِطَعٞ مُّتَجَٰوِرَٰتٞ وَجَنَّٰتٞ مِّنۡ أَعۡنَٰبٖ وَزَرۡعٞ وَنَخِيلٞ صِنۡوَانٞ وَغَيۡرُ صِنۡوَانٖ يُسۡقَىٰ بِمَآءٖ وَٰحِدٖ وَنُفَضِّلُ بَعۡضَهَا عَلَىٰ بَعۡضٖ فِي ٱلۡأُكُلِۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّقَوۡمٖ يَعۡقِلُونَ ٤﴾

Manası: Yeri düzleyen, orada dağlar, nehirler var eden, her türlü üründen çift çift yetiştiren, gündüzü geceyle bürüyen de O’dur. Doğrusu bunlarda, düşünen kimseler için ibretler vardır. Yeryüzünde, hepsi de aynı su ile sulanan, birbirine komşu toprak parçaları, tek ve çok köklü üzüm bağları, ekinler, hurma ağaçları vardır. Fakat onları şekil ve lezzetçe birbirinden farklı kılmışızdır. Düşünen kimseler için bunda ibretler vardır. (er-Ra^d suresi, 3. ve 4. ayetler)

Müslüman kardeşim; bir su ile sulanan ve güneşin etkisi eşit olup meyveleri tat, renk, tabiat, şekil ve kokuda birbirinden değişik olan toprağı düşün. Bundan anlaşılır ki yaratıkların varlığa girişi kâdir olanın, seçenin ve âlim olan Allâh’ın fiili iledir.

İmam Şafii hakkında şöyle dediği rivayet edilir: „Dut ağacının yaprağının kokusu rengi ve tadı birdir. Fakat onu ceylan yediğinde misk çıkarır, ipekböceği yediğinde ipek çıkarır, deve yediğinde gübre çıkarır ve keçi yediğinde süt çıkarır.“ Bir E^rabî’ye bunun hakkında soruldu ve dedi ki: „Devenin tersi deveye ve ayak izleri yürümeye, delalet eder. Bu âlem El-Latîf ve El-Ĥabîr’in varlığına delalet etmez mi?!“ Tabii ki eder.

Mümin kardeşlerim;, Allâh’ın yaratıklarına selim bir bakış ile yaratıkların Yaratıcıya hiç bir yönden benzemediğini akıl idrak eder, çünkü şayet âlemin Yaratıcısı âleme herhangi bir yönden benzemiş olsaydı o zaman Yaratıcı hakkında, yaratıklar hakkında mümkün olanlar değişkenlik, hâdislik ihtiyaç gibi mümkün olurdu, çünkü birbirine benzeyenler onları yaratan bir Yaratıcıya muhtaçtırlar. Mutlaka hâdis olan onu var ve üzerinde bulunduğu şekil ve sıfatlar ile tahsis edene muhtaçtırlar. Bir hâlden bir başka hâle değişen de onu bir hâlden diğer bir hâle değiştirene muhtaçtır. Bir mekânı veya ciheti mesken tutan mutlaka cisimdir. Allâhu Tebârake ve Teâlâ bunların hepsinden münezzehtir, çünkü eğer Allâh bir şeye muhtaç olmuş olsaydı yaratık ve hadis olmuş olurdu ki ezelî ve ilâh olamazdı. Allâhu Teâlâ bizi hak üzerinde sabit kılsın.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Hamd Allâh’adır. O’na hamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muhammed’e ﷺ ve diğer peygamberlere olsun. Allâh müminlerin vâlidelerinden, âl’den ve raşit halifeler Ebûbekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamlar Ebû Hanîfeh, Mâlik, eş-Şafiî ve Ahmet ve sâlih evliyalardan razı olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Şunu da bilin ki Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine salât ve selâm getirmek ile emretmiştir.

Allâhu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿إِنَّ ٱللَّهَ وَمَلَٰٓئِكَتَهُۥ يُصَلُّونَ عَلَى ٱلنَّبِيِّۚ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Manası: „Allâh ve melekleri nebiy’ye salât ederler. Ey iman edenler siz de ona salât ve selâm edin!“ (el-Ahzâb suresi, 56. ayet)

اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ

Allâhu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Manası: „Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. (1) Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları da sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (2)„ (el-Hacc, 1. ve 2. ayet)

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmin.

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır.

Kamet getir!

Die Engel sind geehrte Diener Gottes 21.10.2022

Freitagsansprache

Die Engel sind geehrte Diener Gottes

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah Âli ^Imrân, Âyah 102:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid rechtschaffen und verharrt bis zum Tod auf dem Islam.

So verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden.

Allâhu Ta^âlâ sagt über die Engel im edlen Qur´ân in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 98:

﴿مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ﴾

Die Bedeutung lautet: Wer die Feindseligkeit für Allâh, für die Engel, wie z. B. für Djibrîl oder Mikâ´îl, oder für die Propheten empfindet, ist ungläubig und ein Feind Gottes.

Weiterhin sagt Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah an-Nisâ‘, Âyah 136:

﴿وَمَنْ يَكْفُرْ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا بَعِيدًا﴾

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der Allâh, die Engel, die Himmlischen Bücher, die Propheten oder den Tag des Jüngsten Gerichts verleugnet, gehört nicht zu den Muslimen.

Wisst, Diener Gottes, dass der Glaube an die Engel Gottes Pflicht ist. Die Engel sind geehrte Diener Gottes, sie sind leichtstoffliche Geschöpfe aus Licht und haben geehrt Seelen. Somit gehören sie zu den geehrten Dienern Gottes. Sie sind weder männlich noch weiblich. Zudem essen und trinken sie nicht. Sie schlafen nicht, ermüden auch nicht und pflanzen sich nicht fort. Die Engel sind verantwortliche Geschöpfe, die Gott gegenüber gehorsam sind und Ihm gegenüber nicht sündigen.

Die Engel sind Diener, die mit verschiedenen Aufgaben beauftragt sind. Manche Engel sind beauftragt mit dem Regen und den Pflanzen. Andere schreiben die Taten der Menschen auf. Ein Engel ist mit dem Entziehen der Seelen aus den Körpern beauftragt. Andere wiederum beschützen die Menschen vor dem Schaden der Djinn, wobei sie das Vorherbestimmte gewiss nicht verhindern können. Somit geschieht das, was Allâh will, und was Er nicht will, geschieht nicht. Manche Engel haben die Aufgabe, den Gruß der Muslime dem Gesandten Gottes ﷺ auszurichten. Zudem gibt es Engel, die die Anzahl der herunterfallenden Blätter der Bäume zählen.

Die Engel gehören zu den Geschöpfen Gottes, deren Ursprung aber nicht dem des Menschen gleicht. Allâh erschuf die Engel aus Licht, so wie es aus einer von Imâm Muslim überlieferten Aussage des Propheten Muhammad ﷺ hervorgeht:

خُلِقَتِ الملائِكَةُ مِنْ نُورٍ وخُلِقَ الجَانُّ مِنْ نَارٍ وَخُلِقَ ءادمُ مِمّا وُصِفَ لَكُمْ اهـ

Die Bedeutung lautet: Die Engel wurden aus Licht, die Djinn aus Feuer und Âdam – wie euch bereits beschrieben – erschaffen.

Allâh, der Erhabene, erschuf die Engel und gab ihnen unterschiedliche Mengen an Flügeln. So haben manche Engel zwei Flügel, einige vier, andere sechs und manche wiederum mehr. Über die Anzahl der Flügel von Djibrîl wurde überliefert, dass sie 600 beträgt.

Allâh, der über alle Unvollkommenheiten Erhabene, erschafft und tut mit Seinen Geschöpfen, was Er will. Diesbezüglich heißt es in der Sûrah Fâtir, Âyah 1:

﴿الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِكَةِ رُسُلًا أُولِي أَجْنحَةٍ مَثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ يَزِيدُ فِي الْخَلْقِ مَا يَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِ شَىْءٍ قَدِيرٌ﴾

Die Bedeutung lautet: Lob gebührt Allâh, Derjenige, Der die Himmel und Erden erschuf sowie die Engel zu Boten gemacht und ihnen zwei, drei, vier Flügel oder mehr – so viele Er will – gegeben hat. Gewiss, Allâh ist allmächtig.

Es ist über die Engel erwiesen, dass sie die Gestalt eines Mannes annehmen können, jedoch ohne Geschlechtsteil. So wird beispielsweise authentisch überliefert, dass der Engel Djibrîl dem Gesandten Gottes ﷺ in der Gestalt eines Mannes mit weißer Bekleidung und schwarzen Haaren erschien, als er ihm die Offenbarung überbrachte. Weiterhin ist zu wissen, dass die Engel keine weibliche Gestalt annehmen. Dies behaupten fälschlicherweise Menschen, die nicht zu den Muslimen gehören. Sie gehen sogar so weit, dass sie die Engel in Form von Figuren weiblicher Gestalten mit zwei Flügeln darstellen. Dies widerspricht jedoch dem Glauben der Muslime und dem, was aus dem Qur’ân, nämlich aus der Sûrah an-Nadjm, Âyah 27 hervorgeht:

﴿إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ لَيُسَمُّونَ الْمَلَائِكَةَ تَسْمِيَةَ الْأُنْثَى﴾

Die Bedeutung lautet: Gewiss, diejenigen, die nicht an das Jenseits glauben, beschreiben die Engel als weiblich.

So seid vor deren Behauptung gewarnt.

Zu den Gestalten, die die Engel ebenso annehmen können, gehört die Gestalt des Vogels. Die Gestalt von Tieren wie Schlangen, Skorpione, Hunde und Schweine nehmen sie jedoch nicht an.

Wie bereits erwähnt, sind die Engel geehrte Geschöpfe. Allâh lobt sie im Qur’ân in der Sûrah at-Tahrîm, Âyah 6:

﴿لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie (die Engel) sind Allâh nicht ungehorsam in dem, was Er ihnen befiehlt und führen alles aus, was ihnen befohlen wird.

Die Engel bewohnen die Himmel. Die Himmel sind gefüllt mit Engeln, die Allâh anbeten. Sie sind bestrebt darin, Allâh anzubeten, sie beten und preisen Ihn.

Man hat sich davor zu hüten, sie zu beschimpfen oder sich über sie lustig zu machen. Die Gelehrten sagten, dass derjenige, der einen der Engel beschimpft, aus dem Islam austritt. Möge Allâh uns davor bewahren. Zudem berichtet Allâh, dass diejenigen, die den Engeln gegenüber feindselig sind, zu den Feinden Gottes gehören. Dies geht aus der soeben erwähnten Âyah aus der Sûrah al-Baqarah hervor.

Was jedoch Iblîs (zu Dt. Satan) betrifft, so ist und war dieser kein Engel. Er gehört zu den Djinn. Der Beweis hierfür geht aus der Sûrah al-Kahf, Âyah 50 hervor:

﴿إِلَّا إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبّهِ﴾

Die Bedeutung lautet: Außer Iblîs, er gehört zu den Djinn; dieser widersetzte sich dem Befehl seines Schöpfers.

Einen weiteren Beweis für die erwähnte Angelegenheit finden wir in der Sûrah Sâd, Âyah 78:

﴿وَإِنَّ عَلَيْكَ لَعْنَتِي إِلَى يَوْمِ الدّينِ﴾

Die Bedeutung lautet: Gottes Fluch ist auf Iblîs sowohl im Diesseits als auch im Jenseits.

Gehörte Iblîs zu den Engeln, so beginge er keine Sünden. So sagt Allâh in der Sûrah at-Tahrîm, Âyah 6 über die Engel:

﴿لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie (die Engel) sind Allâh nicht ungehorsam in dem, was Er ihnen befiehlt und führen alles aus, was ihnen befohlen wird.

Des Weiteren heißt es über sie in der Sûrah al-‘Anbiyâ‘, Âyah 27:

﴿لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie (die Engel) sind geehrte Diener Gottes, die Gott gegenüber nicht ungehorsam sind und Seine Befehle ausführen.

Zu den Aussagen, die der islamischen Religion widersprechen, gehört somit die Behauptung, dass Iblîs der Anführer der Engel gewesen wäre. Diese hat keinen authentischen Ursprung und widerspricht den Âyât im Qur’ân. Sie steht auch nicht im Einklang mit den in der islamischen Gesetzgebung erwähnten Eigenschaften der Engel.

Die Gelehrten erwähnten die Pflicht, daran zu glauben, dass die Engel fern von Sünden sind. Somit ist eine der Erzählungen über die beiden Engel Hârût und Mârût erfunden und haltlos und daran zu glauben ist nicht erlaubt. In dieser wird gesagt, dass die beiden Engel Alkohol getrunken und mit einer Frau namens az–Zahrah den verbotenen Geschlechtsverkehr (az–Zinâ) begangen hätten, welche sich später zu einem Stern verwandelt hätte. Zudem wird ihnen in dieser erlogenen Geschichte die Ermordung eines Menschen unterstellt.

Im Qur’ân wird über sie jedoch in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 102 Folgendes erwähnt:

﴿يُعَلّمُونَ النَّاسَ السِحْرَ وَمَا أُنْزِلَ عَلَى الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا يُعَلّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولَا إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلَا تَكْفُرْ﴾

Die Bedeutung lautet: Das, was den beiden Engeln Hârût und Mârût befohlen wurde; wenn sie es jemandem beibrachten, sagten sie zu ihm: Dies ist eine Prüfung, so begehe keinen Unglauben, indem du daran glaubst, dass das Ausführen der Zauberei erlaubt wäre.

Aus diesen Âyât ist zu entnehmen, dass die beiden Engel den Menschen eine bestimmte Art von Zauberei lehrten. So haben sie ihnen den Unterschied zwischen Zauberei und Wunder aufgezeigt und haben ihnen dieses keinesfalls deswegen gelehrt, damit die Menschen Zauberei ausführen! Verehrter Bruder, verstehe diese Angelegenheit und verharre auf dem Pfad des Gesandten Gottes ﷺ und derjenigen, die ihm auf vollkommene Weise gefolgt sind. So wirst du einen großen Gewinn erlangen.

O Allâh, lehre uns, was uns nutzt, lass uns Nutzen haben, vermehre uns unser Wissen und lass uns als vollkommene Muslime sterben.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung, für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواصَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌعَظِيمٌ *يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْوَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْبِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimis–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

الملائكة عباد الله المكرمون

الحمدُ للهِ ربّ العالمينَ قيومِ السمواتِ والأرضين مُدَبّرِ الخلائقِ أَجمعين، باعِثِ الرُّسُلِ صلواتُه وسلامُه عليهِم إلَى المكلفِينَ لِهِدايَتِهِمْ وبيانِ شرائعِ الدّينِ بالدّلائلِ القَطْعِيَّهِ وَوَاضِحَاتِ البَراهِينِ، أَحْمَدُهُ علَى جَميعِ نِعَمِهِ وَأسألُهُ المزيدَ مِنْ فَضْلِهِ وكَرمِه وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ الواحدُ الأحَدُ الكَرِيمُ الغَفَّارُ وأشهدُ أنَّ محمدًا عبدُه ورسولُه وحبيبُه وخليلُه أَفضَلُ المخلوقينَ الْمُكَرَّمُ بالقُرءانِ العَزيزِ المعجزَةِ المستمرةِ علَى تعاقُبِ السّنينَ، وبالسُّنَنِ الْمُسْتَنِيرَةِ للمُسْتَرْشِدِينَ الْمَخْصُوصِ بِجَوامِعِ الكَلِمِ وسماحَةِ الدّينِ وصلى اللهُ وسلمَ على سيدِنا محمدٍ وعلَى سائرِ إخوانِه منَ النَّبِيّينَ والمرسلينَ وءالِ كلٍ وسائِرِ الصَّالِحينَ.

أمّا بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنّي أوصِي نفسِي وإيّاكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِ العظيمِ القائلِ في كتابِه الكريمِ في حَقِّ الملائكةِ {مَن كَانَ عَدُوّٗا لِّلَّهِ وَمَلَٰٓئِكَتِهِۦ وَرُسُلِهِۦ وَجِبۡرِيلَ وَمِيكَىٰلَ فَإِنَّ ٱللَّهَ عَدُوّٞ لِّلۡكَٰفِرِينَ ٩٨}[1]. اعلموا عبادَ اللهِ أنهُ يجبُ الإيمانُ بوجودِ الملائكةِ وهم أجسامٌ نُورانِيّهٌ لَطِيفَةٌ ذَوُو أَرْوَاحٍ مُشَرَّفَهٍ فَهُمْ عِبادٌ مُكْرَمُونَ عندَ الله ليسُوا ذُكورًا ولا إِناثًا لَا يأْكلونَ ولا يشربونَ ولا ينامونَ ولا يتعبونَ ولا يتوالدُونَ وَهُمْ عبادٌ مُكَلَّفُونَ لَا يَعْصُونَ اللهَ تعالَى ما أَمرَهُمْ ويفعَلُونَ مَا يُؤْمَرُون.

وهُمْ عبادٌ مُكَلَّفُونَ مُوَكَّلُونَ بأَعمالٍ شَتَّى، فَمِنْهُمْ مَنْ هم موكلونَ بالمطرِ والنَّبات، ومنهم مُوَكَّلونَ بكتابةِ أَعمالِ بنِي ءادمَ، وبعضهم موكلونَ بِتَوَفّي الأرواحِ، وبعضُهم موكلونَ بحفظِ بني ءادمَ، يحفَظونَهم من تلاعُبِ الجن بِهم إِلّا أَنّهم لَا يَمْنَعُونَ وُقوعَ الْمُقَدَّرِ، فمَا شاءَ اللهُ تعالَى كانَ ومَا لَمْ يَشَأْ لَمْ يكُنْ، وَمِنْهُمْ مُوَكَّلونَ بتبليغِ السلامِ إلى الرّسولِ الأَعظمِ صلى الله عليه وسلم من أُمَّتِه، وَمِنْهمْ موكلونَ بكتابةِ ما يَسْقُطُ مِنْ أوْرَاقِ الشَّجَر .

والملائكةُ الكِرَامُ خلقَهُمُ اللهُ تباركَ وتعالَى مِنْ نُورٍ كما قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم خُلِقَتِ الملائِكَةُ مِنْ نُورٍ وخُلِقَ الجَانُّ مِنْ نَارٍ وَخُلِقَ ءادمُ مِمّا وُصِفَ لَكُمْ[2] اهـ وقد خلقَ اللهُ تباركَ وتعالَى ملائِكَتَهُ ذَوِي أَجنِحَةٍ فهذَا لَهُ جناحَانِ وهذَا لهُ أربعةٌ وهذَا لَهُ سِتَّةٌ وهذَا لَهُ أَكْثَرُ مِنْ ذلكَ مِنَ العددِ، يَزِيدُ اللهُ تباركَ وتعالَى بعضَهم على بعضٍ في ذلكَ، فقَدْ وردَ في الحديثِ الشريفِ عن نبيِّنا صلى اللهُ عليه وسلم أَنَّ جبريلَ عليهِ السلامُ الذِي هُوَ رئيسُ الملائكةِ خُلِقَ علَى ستِّمائةِ جَناح. فسبحانَ الخَلّاقِ العظيمِ الذِي يخلُقُ ما يشاءُ ويفعَلُ في ملكِهِ مَا يُرِيد، وقد ثبتَ أَنَّ ملائكةَ الرحمنِ عليهِمُ السلامُ يتَشَكَّلُونَ أحيانًا بغيرِ صُوَرِهِمُ الأَصليَّةِ التِي خلقَهُمُ اللهُ تعالَى عليهَا فقد ثبتَ في الحديثِ الشريفِ الثابتِ عن رسولِ الله صلى الله عليه وسلم  مَجِيءُ جبريلَ أَمينِ الوَحْيِ إلى النبيِ الأعظمِ صلى الله عليه وسلم بصورةِ رَجُلٍ شديدِ بياضِ الثيابِ شديدِ سوادِ الشعرِ ولكنِ اعلَمُوا رَحِمَكُمُ اللهُ أَنَّ الملائكةَ إِذَا مَا تَصوَّرُوا بصورةِ رجلٍ لا يكونُ لهُ ءالةُ الذُّكورِيَّةِ كما أنهم لا يتصوَّرونَ بشكلِ أنثَى كما يزعُمُ بعضُ أصحابِ الْمِلَلِ مِنْ غيرِ المسلمينَ حتّى إنّهم يصنَعونَ لهم تماثيلَ نِسائية ذاتَ جناحَيْنِ وهو خِلافُ عَقيدةِ المسلمينَ قالَ تعالَى {إِنَّ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡأٓخِرَةِ لَيُسَمُّونَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةَ تَسۡمِيَةَ ٱلۡأُنثَىٰ ٢٧}[3] فَلْيُحْذَرْ مِنَ اعتقادِ ذلكَ.

وقد يتَشَكَّلُ الْمَلَكُ أيضًا بِصُورَةِ طَيْر، وَأما الأَفْعَى والعَقْرَبُ والكَلْبُ والخِنْزِيرُ ونحوُها فالملائكةُ المكرمونَ لَا يَتَشَكَّلونَ بِصُوَرِهَا .

واعلموا أحبَّتَنا أنَّ الملائكةَ الكرامَ هُمْ أولياءُ اللهِ وأَحبابُه، وهم عبادٌ للهِ مُكرمون، مَا في السَّماوَاتِ السَّبْعِ مَوْضِعُ قَدَمٍ وَلَا شِبْرٍ وَلا كَفّ إِلّا وَفِيهِ مَلَكٌ قَائِمٌ أَوْ مَلَكٌ رَاكِعٌ أَوْ مَلَكٌ سَاجِدٌ[4] اهـ دَأْبُهُمُ الطاعةُ يُصَلُّونَ وَيُسَبّحونَ لا يَفْتُرُونَ فَلا يجوزُ سبُّهم وَلا الاستهزاءُ بهم بل قالَ العلماءُ إِنَّ مَنْ سَبَّ ملَكًا مِنَ الملائكةِ كفَرَ وخرَجَ منَ الدِينِ والعياذُ باللهِ تعالَى فقد قرنَ اللهُ تعالى مَنْ عَادَى الملائِكَةَ بِمَنْ عاداهُ، ثُمَّ بيَّنَ سبحانه أَنَّ هؤلاءِ الْمُعادِينَ كُفَّارٌ فقالَ اللهُ تعالى {مَن كَانَ عَدُوّٗا لِّلَّهِ وَمَلَٰٓئِكَتِهِۦ وَرُسُلِهِۦ وَجِبۡرِيلَ وَمِيكَىٰلَ فَإِنَّ ٱللَّهَ عَدُوّٞ لِّلۡكَٰفِرِينَ ٩٨}[5] وأمّا إبليسُ فليسَ مِنَ الملائكةِ بَلْ هُوَ مِنَ الجِنِ والدليلُ على ما ذكرناهُ منَ القُرءانِ الكريمِ قولُه تعالَى عَنْ إِبليسَ {إِلَّآ إِبۡلِيسَ كَانَ مِنَ ٱلۡجِنِّ فَفَسَقَ عَنۡ أَمۡرِ رَبِّهِۦٓۗ}[6] وقولُه عزّ وجلّ {وَإِنَّ عَلَيۡكَ لَعۡنَتِيٓ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلدِّينِ ٧٨}[7] فلَوْ كانَ إبليسُ مَلَكًا منَ الملائكةِ لَما عصَى اللهَ تعالَى ولَما كفَر، لأنَّ اللهَ تبارك وتعالى قالَ في القرءانِ الكريمِ في وصفِ ملائِكتِه {لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ

مَا يُؤۡمَرُونَ ٦}[8] وما قالَه بعضُ الناسِ عن إبليسَ إنهُ كانَ طاووسَ الملائكةِ أي رئيسَهمُ المقدَّمَ فيهم فهُو باطلٌ لا أصلَ له يُعارضُ ما تقدَّمَ منَ الآياتِ ويناقِضُ صفاتِ الملائكةِ الثابتةَ لهم في الشريعة.

وقد قالَ العلماءُ بوُجوبِ العِصْمَةِ للملائكةِ كلِّهِمْ مِنَ المعاصي والذنوبِ فمَا يُرْوَى عنِ الْمَلَكَيْنِ هاروتَ وماروتَ أنهما رُكّبَتْ فيهِمُ الشهوةُ فَفُتِنا بإمرأةٍ يُقالُ لها الزهرةُ وأنهما عصَيَا اللهَ تعالَى بأن شَرِبَا الخمرةَ وزنَيا بهذِه المرأةِ ثم قتَلا نفْسًا بغيرِ حَقٍ وأنَّ هذه المرأةَ مُسِخَتْ بعدَ ذلكَ كوكبًا فهذا كلُّه كلامٌ باطلٌ وهي قصةٌ مكذوبةٌ ليس لها أساسٌ منَ الصّحَّةِ ولا يجوزُ اعتِقادُها.

فَافْهَمْ يا أخِي المسلمَ ذلكَ واثْبُتْ علَى العقيدَةِ الحَقَّةِ عقيدةِ أهلِ السنةِ والجماعَةِ التي كانَ عليهَا الرسولُ الأعظَمُ صلى الله عليه وسلم والسلفُ الصالحُ تَفُزْ فَوْزًا عظيمًا. اللهم علّمْنَا ما ينفعُنا وانفَعْنَا بِما علَّمْتَنَا وزِدْنَا عِلْمًا، وتَوَفَّنَا وأنتَ رَاضٍ عنّا أقولُ قوليَ هذا وأستغفرُ اللهَ لي وَلَكُمْ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سيّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيّ العَظِيمِ فاتّقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ قِنَا عذابَك يومَ تَبْعَثُ عِبادَكَ رَبَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالّينَ وَلا مُضِلّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة البقرة.[1]

 رواه مسلم[2]

 سورة النجم.[3]

 الطبراني.[4]

 سورة البقرة.[5]

 سورة الكهف/50.[6]

 سورة ص.[7]

 سورة التحريم.[8]

Cuma Hutbesi

Melekler Allâh’ın Mükerrem Kullarıdır

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Allâh Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ﴾

Manası: Ey mü’minler! Allâh’tan hakkıyla korkun ve her halde Müslüman olarak can verin. (Âl-i İmrân suresi, 102. ayet)

Allâh’ın emirlerini yerine getirin, yasakladıklarından ise uzak durun.

Mü’min kardeşlerim; Allâh-u Teâlâ, melekler hakkında Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ﴾

Manası: Kim, Allâh’a, meleklerine, peygamberlerine, Cibrîl’e Mikâl’e düşman olursa bilsin ki, Allâh kâfirleri azaplandırır. (El-Bakarah suresi, 98. ayet)

Ve şöyle buyuruyor:

﴿وَمَنْ يَكْفُرْ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا بَعِيدًا﴾

Manası: Kim Allâh’ı, meleklerini, kitaplarını, Peygamberlerini ve âhiret gününü inkâr ederse, muhakkak hidayetten uzak bir sapıklığa düşmüştür. (En-Nisâ’ suresi, 136. ayet)

Ey Allâh’ın kulları; bilin ki meleklerin varlığına iman etmek farzdır. Onlar nûrani cisimlerdir. Ruhları müşerreftir ve Allâh katında mükerrem kullardır. Melekler erkek veya dişi değildirler. Onlar yemezler, içmezler, uyumazlar, yorulmazlar ve üremezler. Melekler, mükellef kullardır; Allâh’a karşı asi olmazlar ve Allâh’ın emirlerini yerine getirirler.

Meleklerin, farklı farklı görevleri vardır. Kimisi yağmur ve bitkilerle, kimisi insanların amellerini yazmakla, kimisi de insanların ruhunu almakla görevlidir. Bazı melekler, insanları cinlerin verebilecekleri zararlarından korumakla görevli. Yanlız, Allâh’ın takdirini men edemezler. Allâh’ın dilediği olur dilemediği ise olmaz. Bazı melekler, mü’minlerin selamını Rasûlullâh’a iletmekle görevli. Kimisi ise ağaçlardan düşen yaprakları saymakla.

Melekler, Allâh’ın nurdan yarattığı has yaratıklardır. Rasûlullâh ﷺ, bir hadîs-i şerîf’te şöyle buyurmuştur:

خُلِقَتِ الملائِكَةُ مِنْ نُورٍ وخُلِقَ الجَانُّ مِنْ نَارٍ وَخُلِقَ ءادمُ مِمّا وُصِفَ لَكُمْ اهـ

Manası: Melekler nurdan, cinler ateşten, Âdem ise sizi bildirildiği gibi yaratılmıştır.

Allâh-u Teâlâ, melekleri kanatlarla yaratmıştır. Bazı meleklerin iki, bazıların dört, bazıların altı bazıların ise daha fazla kanatları vardır. Allâh Rasûlünün bir hadîs-i şerîf’ten anlaşıldığı gibi meleklerin reisi olan Cebrâîl’in 600 kanadı vardır. Noksan sıfatlardan münezzeh olan Allâh, dilediğini yaratır ve O’nun mülkü olan bütün yaratıklarla dilediğini yapar. Zira yüce Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle geçmektedir:

﴿الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِكَةِ رُسُلًا أُولِي أَجْنِحَةٍ مَثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ يَزِيدُ فِي الْخَلْقِ مَا يَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِ شَىْءٍ قَدِيرٌ﴾

Manası: Gökleri ve yeri yaratıp melekleri ikişer, üçer, dörder kanatlı elçiler kılan, (Peygamberlere gönderen) Allâh’a ḥamd olsun. Allâh yarattığı şeylerde dilediği kadar (vasıflar) ziyade eder. Muhakkak ki Allâh, her şeye kadîrdir. (Fâtir suresi, 1. ayet)

Melekler bazen aslı şekilleri olmayan başka şekiller alırlar. Sabit bir hadîs-i şerîf’te geçtiği gibi bir keresinde Cebrâîl Aleyhisselâm, Peygamber Efendimizin yanına bembeyaz elbiseyle ve simsiyah saçlı bir erkek şeklinde gelmiştir. Lakin biliniz ki, melekler asla kadın şekli almazlar ve erkek şekline girdiklerinde ise onlarda tenasül uzvu katiyyen olmaz. Bundan da anlaşılıyor ki, Müslüman olmayan bir takım insanın iki kanatlı dişi şeklinde yaptıkları heykeller, kesinlikle meleklerin şekillerini yansıtmamaktalar. Meleklerin, o heykellere benzer şekilleri olduğuna inanmak Müslümanların inancına zıttır. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de söyle buyuruyor:

﴿إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ لَيُسَمُّونَ الْمَلَائِكَةَ تَسْمِيَةَ الْأُنْثَى﴾

Manasi: Doğrusu ahirete iman etmeyenler, meleklere dişi ismi takıp duruyorlar. (En-Necm suresi, 27. ayet)

O hâlde bu tür itikatlardan uyarılmış olunuz!

Melekler bazen ise bir kuşun seklini alırlar. Ancak yılan, akrep, köpek veya domuz gibi hayvanların şekillerini asla almazlar.

Bilin ki değerli kardeşler, melekler salih ve Allâh’ın değerli kullarıdır. Allâh onları Kur’ân-ı Kerîm’de methederek şöyle buyurmuştur:

﴿لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ﴾

Manası: Onlar Allâh’ın kendilerine buyurduklarına asla karşı gelmezler ve emredildikleri şeyi yaparlar. (Et-Teḥrîm suresi, 6. ayet)

Hadisten anlaşıldığı gibi melekler semaları, aralarında bir karış yerin bile kalmayacağı şekilde, doldururlar. Kimisi ayakta, kimisi rukûda kimisi de secdede. Azimleri, Allâh’a itâtkar olmaktır. Onlar namaz kılarlar ve tesbih ederler. Onlara sövmek veya onlarla alay etmek caiz değildir. Bu, âlimlerin zikrettikleri gibi insanı İslam dininden çıkarır. Allâh, bizi küfürden korusun. Onlara karşı düşmanlık yapanlar, Allâh’a karşı düşmanlik yapmış olur ve Allâh’a düşman olanlar Kur’ân-ı Kerîm’de beyan edildiği gibi Müslüman değildirler. Allâh şöyle buyurur:

﴿مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ﴾

Manası: Kim, Allâh’a, meleklerine, Peygamberlerine, Cibrîl’e Mikâl’e düşman olursa bilsin ki, Allâh kâfirleri azaplandırır. (El-Bakarah suresi, 98. ayet)

İblîse gelince, o meleklerden değildir. Kendisi cinlerdendir. Bunun delili Kur’ân-ı Kerîm’in şu ayetidir:

﴿إِلَّا إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبّهِ﴾

Manasi: İblis, cinden idi de Rabbinin emrinden çıktı. (El-Kehf suresi, 50. ayet)

Ayrıca şu ayet de bu hususa dair bir delildir:

﴿وَإِنَّ عَلَيْكَ لَعْنَتِي إِلَى يَوْمِ الدّينِ﴾

Manası: Ve muhakkak hesab gününe kadar Allâh’ın lâneti İblîs üzerindedir. (Sâd suresi, 78. Ayet)

Eğer şayet İblîs meleklerden olsaydı, Allâh’a karşı asi olmazdı; çünkü Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de melekler hakkında şöyle buyuruyor:

﴿لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ﴾

Manası: Onlar Allâh’ın kendilerine buyurduklarına asla karşı gelmezler ve emredildikleri şeyi yaparlar. (Et-Teḥrîm suresi, 6. ayet)

Ve Allâh-u Azze ve Celle Kur’ân-i Kerîm’de mealen şöyle buyuruyor:

﴿لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ﴾

Manası: Melekler, Allâh’ın sözünün önüne geçmezler ve onun emriyle hareket ederler. (El-Enbiyâ‘ suresi, 27. ayet)

Öyleyse bazı insanların İblîs hakkında meleklerin başkanı olduğu sözü yanlıştır. Bu sözün aslı yoktur ve Kur’ân’a ve meleklerin şeriatta bildirilen sıfatlarına aykırıdır.

Meleklerin günahlardan korunmuş olduklarına iman etmek farzdır. Bunu âlimler zikretmiştirler. O hâlde Hârût ve Mârût melekler hakkında şu uydurulan kıssa dine muhalif olduğundan dolayı ona itikat etmek caiz değildir. Bu kıssada Harût ve Mârût hakkında alkol içtikleri, sonra Zehra adlı bir kadın ile zina yaptıkları ve o kadının bir yıldıza dönüştüğü zikrediliyor. Ayrıca onların haksız yere bir insanı öldürdükleri iddia ediliyor. Bu batıl kıssanın aslı yoktur. Bu kıssaya inanmak caiz degildir.

Kur’ân’da ise bu iki melek hakkında şöyle geşmektedir:

﴿يُعَلّمُونَ النَّاسَ السِحْرَ وَمَا أُنْزِلَ عَلَى الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا يُعَلّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولَا إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلَا تَكْفُرْ﴾

Manasi: Halbuki, o iki melek: “Biz ancak bir imtihan ve tecrübe için gönderildik; sakın sihir yapmayı câiz görüp de kâfir olma!” demedikçe bir kimseye öğretmiyorlardı. (El-Bakarah suresi, 102. ayet)

Bu ayetlerden, bu iki meleğin insanlara sihrin bir çeşidini öğrettikleri anlaşılıyor. Ancak Hârût ve Mârût, insanların sihir ile mucize arasındaki farkı bilmeleri için onlara bunu öğretti. Yoksa, asla ve asla insanların sihri uygulamaları için değil. Bu hususu iyice anla, ey Müslüman kardeşim. Peygamber Efendimizin ve Selef-i Sâlih’in yolunda sabit kal, ki büyük kazanç elde edesin.

Allâh‘ım, bizlere bize fayda verecek olanı öğret. Öğrendiklerimizden faydalanmamızı nasip eyle. Ve ilmimizi artır. Bizleri senin rızanı kazanan ve bu hâl üzerine ölenlerden eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebû Ḥanîfe, Mâlik, eş-Şafiî ve Aḥmed ve sâlih evliyalardan razı olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberineﷺ   salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ  (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir!

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Unaufrichtigkeit - eine Krankheit des Herzens 14.10.2022

Freitagsansprache

Die Unaufrichtigkeit – eine Krankheit des Herzens

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Derjenige, Der keine Gestalt, keine Form und keine Glieder hat. Derjenige, Der kein Körper ist und keine Maße hat. Derjenige, Der ohne Ort existiert. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. As–Salâtu und as-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Brüder im Islam, Allâhu Ta^âlâ erschuf uns, befahl uns, Ihn anzubeten, bescherte uns Gaben, die wir nicht in der Lage sind aufzuzählen und legte uns die Dankbarkeit auf, indem wir Ihn anbeten und Ihm gegenüber gehorsam sind, indem wir das verrichten, wozu Allâh uns verpflichtete und das unterlassen, was Er uns verbot. Der Pflichtdank geschieht nur so, wie erwähnt, und es wurde auch gesagt, dass die Dankbarkeit zu Allâh dadurch geschieht, dass man die Gaben Gottes nur für das Erlaubte verwendet.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Haschr, Âyah 18:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ 18﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid rechtschaffen, indem ihr die Pflichten, die Gott euch auferlegte, nicht unterlasst; und der Diener Gottes soll überlegen, was er für den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet hat. Seid rechtschaffen, indem ihr die Sünden unterlasst, gewiss ist Allâh wissend über eure Taten.

Brüder im Islam, die Rechtschaffenheit ist ein Wort, welches leicht über die Zunge geht, jedoch schwer auf der Waage wiegt und sie geschieht im Herzen, denn Imâm Ahmad überlieferte in seinem „Musnad“, dass der Gesandte Gottes ﷺ dreimal auf seine Brust zeigte und sagte:

التَّقوى هَا هُنَا التَّقْوَى هَا هُنَا اﻫ

Die Bedeutung lautet: Hier findet die Rechtschaffenheit statt, hier kommt die Rechtschaffenheit zustande, hier.

Das Herz ist der Befehlsgeber der Glieder, wenn das Herz ein gutes ist, dann wird die Person rechtschaffen; und wenn es verdorben ist, dann wird die Person zu einer sündigen Person. Also seid rechtschaffen und bereitet euch auf den Tag des Jüngsten Gerichts vor. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah asch-Schu^arâ´, Âyah 88 und 89:

﴿يَوْمَ لا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ 88 إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ 89﴾

Die Bedeutung lautet: An dem Tag, an dem Vermögen und Kind nicht nutzen, außer demjenigen, in dessen Herzen sich kein Unglaube befindet. 

Bruder im Islam, halte dich daran, die Gesetze, die Allâh uns auferlegte, zu befolgen und den Charakter des Propheten ﷺ und sein Verhalten nachzuahmen.

Schütze dein Herz, denn es gibt Herzkrankheiten, die die weltlichen Mediziner nicht behandeln können. Wenn dein Herz ein gutes ist, dann wird dein ganzer Körper ein guter Körper sein; und wenn dein Herz verdorben ist, dann verdirbt auch dein gesamter Körper und dein religiöser Zustand verschlechtert sich, da das Herz der Befehlsgeber der Glieder ist: Damit befiehlst du.

Brüder im Islam, zu diesen Krankheiten gehört die Unaufrichtigkeit. Sie bedeutet, dass man die gute Tat ausführt, damit die Menschen ihn sehen und loben. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Bayyinah, Âyah 5:

﴿وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ﴾

Die Bedeutung lautet: Ihnen wurde nichts befohlen, außer einzig und allein Allâh aufrichtig anzubeten. 

Bruder im Islam, habe immer die aufrichtige Absicht und falle nicht in die Unaufrichtigkeit. Höre mit mir den folgenden Qudsiyy-Hadîth. Imâm Muslim überlieferte, dass Abû Hurayrah berichtete, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

قالَ قالَ اللهُ تعالَى أنَا أَغْنَى الشُّرَكَاءِ عَنِ الشِّرْكِ مَنْ عَمِلَ عَمَلا أَشْرَكَ فيهِ مَعِي غَيْرِي تَرَكْتُهُ وَشِرْكَهُ اﻫ

Dieser Hadîth bedeutet, dass es unpassend ist, Gott gegenüber unaufrichtig in den guten Taten zu sein.

Also, wenn du eine Tat ausführst, um von Allâh dafür belohnt und zugleich von den Menschen gelobt zu werden, dann erhältst du keine Belohnung dafür. Denn für die Tat, die man unaufrichtig ausführt, erhält man keine Belohnung, sondern man begeht durch die Unaufrichtigkeit eine Sünde. Bruder im Islam, nimm dich in Acht und beobachte dein Herz: Wenn du bemerken solltest, dass du im Alleinsein lediglich die Pflicht verrichtest, jedoch unter Menschen, Fleiß in der Verrichtung der empfohlenen Gebete zu den Pflichtgebeten zeigst, dann frage dich, warum du dich so verhältst. Und solltest du, wenn du alleine bist, schnell beten und dabei nur die Pflichtbestandteile erbringen, jedoch unter Menschen, deinem Gebet empfohlene Bestandteile hinzufügen, dann frage dich, warum du so handelst und ob du es anstrebst, Ansehen in den Herzen der Menschen zu gewinnen. Frage dich dann, ob dir das lieber ist, als einen hohen Rang beim Schöpfer aller Geschöpfe zu haben. Die Menschen sind Geschöpfe, so wie du ein Geschöpf bist. Sie erschaffen keinen Nutzen und keinen Schaden und können dir nur dann nutzen noch schaden, wenn Allâh es will. Das Lob der Menschen, es vermehrt weder die Versorgung noch schiebt es den Zeitpunkt des Todes auf noch nutzt es dir am Tag des Jüngsten Gerichts. Bewahre dein Herz vor der Unaufrichtigkeit und strebe es an, dass die Liebe Gottes – des Schöpfers des Guten und Schlechten – dir zuteilwird. Habe eine aufrichtige Absicht, denn auch wenn die Menschen dich beleidigen oder loben, das Gute ist, wenn dir die Liebe Gottes zuteilwird.

Brüder im Islam, hört mit mir den Abschnitt des folgenden Hadîth, den Imâm Muslim überlieferte:

وَرَجُلٌ تَعَلَّمَ الْعِلْمَ وَعَلَّمَهُ وَقَرَأَ الْقُرْءانَ فَأُتِيَ بِهِ فَعَرَّفَهُ نِعَمَهُ فَعَرَفَهَا قَالَ فَمَا عَمِلْتَ فِيهَا قَالَ تَعَلَّمْتُ الْعِلْمَ وَعَلَّمْتُهُ وَقَرَأْتُ فِيكَ الْقُرْءانَ، قَالَ كَذَبْتَ وَلَكِنَّكَ تَعَلَّمْتَ الْعِلْمَ لِيُقَالَ عَالِمٌ وَقَرَأْتَ الْقُرْءانَ لِيُقَالَ هُوَ قَارِئٌ فَقَدْ قِيلَ، ثُمَّ أُمِرَ بِهِ فَسُحِبَ عَلَى وَجْهِهِ حَتَّى أُلْقِيَ فِي النَّارِ، وَرَجُلٌ وَسَّعَ اللهُ عَلَيْهِ وَأَعْطَاهُ مِنْ أَصْنَافِ الْمَالِ كُلِّهِ فَأُتِيَ بِهِ فَعَرَّفَهُ نِعَمَهُ فَعَرَفَهَا قَالَ فَمَا عَمِلْتَ فِيهَا قَالَ مَا تَرَكْتُ مِنْ سَبِيلٍ تُحِبُّ أَنْ يُنْفَقَ فِيهَا إِلَّا أَنْفَقْتُ فِيهَا لَكَ، قَالَ كَذَبْتَ وَلَكِنَّكَ فَعَلْتَ لِيُقَالَ هُوَ جَوَادٌ فَقَدْ قِيلَ، ثُمَّ أُمِرَ بِهِ فَسُحِبَ عَلَى وَجْهِهِ ثُمَّ أُلْقِيَ فِي النَّارِ اﻫ

Dieser Hadîth handelt über Menschen, die am Tag des Jüngsten Gerichts in die Hölle kommen und dort bestraft werden, obwohl einer von ihnen auf der Welt die Religion lernte und sie lehrte und den Qur´ân rezitierte und ein anderer auf der Welt viel Vermögen hatte und es für die verschiedensten Bereiche spendete; jedoch haben diese Menschen diese Taten nicht für Allâh ausgeführt, sondern um das Lob der Menschen zu erhalten, damit über den einen gesagt wird, dass er ein Gelehrter ist und über den anderen, dass er gütig ist.

Bruder im Islam, wenn du betest, dann bete nur für Allâh, wenn du spendest, dann spende nur für Allâh, wenn du dir noble Charaktereigenschaften aneignest, dann nur für Allâh, wenn du lernst, dann lerne nur für Allâh, wenn du lehrst, dann lehre nur für Allâh, und wenn du gütig bist, dann sei gütig nur für Allâh. Denn wenn du nicht so handelst, sondern unaufrichtig sein solltest, erhältst du keine Belohnung dafür, sondern eine Sünde wegen der Unaufrichtigkeit.

O Allâh, bitte lasse unsere Herzen frei von der Unaufrichtigkeit sein, lehre uns, was uns nutzt, lasse uns Nutzen davon tragen, lasse uns erfolgreich darin sein, das umzusetzen, was Du uns lehrst und beschere uns in alldem die Aufrichtigkeit.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten Muhammad und für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

مِنْ أَمْرَاضِ القُلوبِ الرّيَاء

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ ِمنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مَثِيلَ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ، وَلا حَدَّ ولا جُثَّةَ وَلا أعضاءَ لَه. وأَشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه، مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ هاديًا ومبشّرًا ونذيرًا. اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ على سيدِنا محمدٍ وعلى ءالِه وصحابتِه الطَّيِّبينَ الطَّاهِرِين.

أما بعدُ فَأُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ القَائِلِ في كتابِه الكريمِ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾[1]. والتّقوى إِخْوَةَ الإيمانِ كلمةٌ خفيفةٌ علَى اللسانِ ثَقيلةٌ في الميزانِ ومَحَلُّها القَلْبُ فَقَدْ أَشَارَ النبِيُّ صلّى اللهُ عليه وسلم إلى صَدْرِهِ ثَلاثًا وقالَ التَّقوى هَا هُنَا التَّقْوَى هَا هُنَا[2] اﻫ فَالقَلْبُ أَمِيرُ الجوارِحِ إذَا صَلَحَ صَلَحَتْ فصارَ الشخصُ تقيًّا وإذَا فسدَ فسَدَتْ فصارَ الشخصُ عاصيًا، فَعَلَيْكَ يا أخِي المؤمنَ بِإِصلاحِ قلبِكَ بالوقوفِ معَ الآدابِ الشرعيةِ ظاهِرًا وباطِنًا .. داوِ قلبَكَ يا أخي المؤمنَ بِاتِّباعِ شرعِ اللهِ تعالَى والاقتداءِ بالنبيِّ صلى الله عليه وسلم في الأخلاقِ والأَحْوَال .. داوِ قَلْبَكَ فإنَّ للقلوبِ أَمْرَاضًا لا يُداويهَا أَطِبَّاءُ الدُّنيا، فإنّهُ إِنْ يَصْلُحْ قَلْبُكَ يَصْلُحْ جسَدُكَ كلُّه وتصلحْ ءاخِرَتُكَ وإنْ يَفْسُدْ قَلبُكَ يفسُدْ جسدُكَ كلُّه وتَسُؤْ حَالُكَ في دِينِكَ فالقَلْبُ أَميرُ الجوارِحِ وبهِ تَأْتَمِرُ.

ومِنْ هذهِ الأمراضِ إِخْوَةَ الإيمانِ الرِّياءُ وهو أَنْ يَعْمَلَ الإِنسانُ الطاعةَ لِيَرَاهُ الناسُ فَيُثْنُوا علَيه. قالَ اللهُ تعالَى ﴿وَمَآ أُمِرُوٓاْ إِلَّا لِيَعۡبُدُواْ ٱللَّهَ مُخۡلِصِينَ لَهُ ٱلدِّينَ حُنَفَآءَ وَيُقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُواْ ٱلزَّكَوٰةَۚ وَذَٰلِكَ دِينُ ٱلۡقَيِّمَةِ ٥﴾[3]، أَخْلِصْ نِيَّتَكَ أَخِي المؤمنَ دائِمًا للهِ تعالى وَلا تُراءِ فَإِنْ عَمِلْتَ أخِي المسلمَ شيئًا طالبًا الأَجْرَ مِنَ اللهِ وَطَالِبًا مَحْمَدَةَ النَّاسِ لَمْ يَقْبَلْهُ اللهُ مِنْكَ، فَعَمَلُ الْمُرَائِي لا ثَوابَ فيهِ بَلْ هُوَ ءاثِمٌ بِمُرَاءاتِهِ، فَانْظُرْ نَفْسَكَ أَخِي المسلمَ وَرَاقِبْ قَلْبَكَ، إِنْ رَأَيْتَ نَفْسَكَ تَقْتَصِرُ علَى الْمَكْتُوباتِ فِي الخَلْوَةِ حتَّى إذَا كنتَ بينَ الناسِ اجْتَهَدْتَ في رواتِبِ المكتوباتِ فسَائِلْ نَفْسَكَ لِمَ تَفْعَلُ ذلك .. وَإِنْ كُنْتَ إذا صَلَّيْتَ في الخَلْوَةِ عَجِلْتَ فَاقْتَصَرْتَ علَى الأَرْكانِ وإذا كنتَ بينَ الناسِ أَطَلْتَ صلاتَكَ واسْتَحْضَرْتَ الخشوعَ وَحَسَّنْتَ صلاتَكَ فَسَائِلْ نَفْسَكَ لِمَ تَفْعَلُ ذلكَ وهَلْ أَنْتَ تَطْلُبُ جَاهًا ومَنْزِلَةً في قُلوبِ الخلقِ، وَهَلْ هَذَا أحبُّ إليكَ مِنْ مَنْزِلَتِكَ عندَ الخَالِق. الناسُ مَخْلوقاتٌ مثلُكَ لا يخلُقونَ نَفْعًا ولا ضرًّا وَلا يَنْفَعُونَكَ وَلا يَضُرُّونَكَ إِلا بِإِذْنِ اللهِ فَإِنَّ اللهَ تعالَى هُوَ الْمُسَخِّرُ لِلْقُلُوبِ بِالْمَنْعِ وَالإعطاءِ فَأَيُّ غَرَضٍ لكَ في إِيثَارِ ذَمِّ اللهِ تعالَى لأَجْلِ حَمْدِهِمْ لَكَ وَلا يَزِيدُكَ حَمْدُهُمْ لكَ رزقًا وَلا يُؤَخِّرُ أَجَلا وَلا يَنْفَعُكَ يَوْمَ القيامَةِ فدَاوِ قَلْبَكَ منَ الرياءِ وَاجْعَلْ رضَا خالِقِ الخيرِ والشَّرِّ مُبْتَغَاكَ وأَخْلِصْ نِيَّتَكَ للهِ  ولا تُبَالِ إِنْ ذَمَّكَ النَّاسُ أَوْ مَدَحُوكَ فَكُلُّ الخيرِ فِي رِضَا الله.

واسمعْ معِي أخِي المسلمَ مَا رواهُ مسلمٌ عن سُلَيْمَانَ بْنِ يَسارٍ قالَ تفَرَّقَ الناسُ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ فقالَ لَهُ نَاتِلُ أَهْلِ الشَّامِ[4] أَيُّها الشيخُ حَدِّثْنا حَدِيثًا سَمِعْتَهُ مِنْ رَسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ نَعَمْ سَمِعْتُ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم يقولُ إِنَّ أَوَّلَ النَّاسِ يُقْضَى يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَيْهِ رَجُلٌ اسْتُشْهِدَ فَأُتِيَ بِهِ فَعَرَّفَهُ نِعَمَهُ فَعَرَفَهَا قَالَ فَمَا عَمِلْتَ فِيهَا قَالَ قَاتَلْتُ فِيكَ حَتَّى اسْتُشْهِدْتُ، قَالَ كَذَبْتَ وَلَكِنَّكَ قَاتَلْتَ لأَنْ يُقَالَ جَرِيءٌ فَقَدْ قِيلَ، ثُمَّ أُمِرَ بِهِ فَسُحِبَ عَلَى وَجْهِهِ حَتَّى أُلْقِيَ فِي النَّارِ، وَرَجُلٌ تَعَلَّمَ الْعِلْمَ وَعَلَّمَهُ وَقَرَأَ الْقُرْءانَ فَأُتِيَ بِهِ فَعَرَّفَهُ نِعَمَهُ فَعَرَفَهَا قَالَ فَمَا عَمِلْتَ فِيهَا قَالَ تَعَلَّمْتُ الْعِلْمَ وَعَلَّمْتُهُ وَقَرَأْتُ فِيكَ الْقُرْءانَ، قَالَ كَذَبْتَ وَلَكِنَّكَ تَعَلَّمْتَ الْعِلْمَ لِيُقَالَ عَالِمٌ وَقَرَأْتَ الْقُرْءانَ لِيُقَالَ هُوَ قَارِئٌ فَقَدْ قِيلَ، ثُمَّ أُمِرَ بِهِ فَسُحِبَ عَلَى وَجْهِهِ حَتَّى أُلْقِيَ فِي النَّارِ، وَرَجُلٌ وَسَّعَ اللهُ عَلَيْهِ وَأَعْطَاهُ مِنْ أَصْنَافِ الْمَالِ كُلِّهِ فَأُتِيَ بِهِ فَعَرَّفَهُ نِعَمَهُ فَعَرَفَهَا قَالَ فَمَا عَمِلْتَ فِيهَا قَالَ مَا تَرَكْتُ مِنْ سَبِيلٍ تُحِبُّ أَنْ يُنْفَقَ فِيهَا إِلَّا أَنْفَقْتُ فِيهَا لَكَ، قَالَ كَذَبْتَ وَلَكِنَّكَ فَعَلْتَ لِيُقَالَ هُوَ جَوَادٌ فَقَدْ قِيلَ، ثُمَّ أُمِرَ بِهِ فَسُحِبَ عَلَى وَجْهِهِ ثُمَّ أُلْقِيَ فِي النَّارِ اﻫ

يَا أَخِي المؤمنَ إذَا صَلَّيْتَ فَصَلِّ للهِ وإذَا تَصَدَّقْتَ فتَصَدَّقْ للهِ وإذَا حَسَّنْتَ خُلُقَكَ فَاجْعَلْهُ للهِ وَإِنْ تَعَلَّمْتَ فَتَعَلَّمْ للهِ وَإِنْ عَلَّمْتَ فَعَلِّمْ للهِ وَإِنْ أَطَعْتَ اللهَ فَأَطِعْهُ لِوَجْهِ اللهِ الكريمِ فَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَيَا ضَيْعَةَ عُمُرِكَ وَيا خسارةَ وَقْتِكَ.

اللهمَّ طَهِّرْ قُلوبَنَا مِنَ الرِّياءِ وَعَلِّمْنا مَا جَهِلْنَا وَانْفَعْنَا بِمَا عَلَّمْتَنا وَوَفِّقْنَا لِلْعَمَلِ بِمَا عَلَّمْتَنَا وَارْزُقْنَا الإِخْلاصَ في ذلكَ كُلِّهِ. هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهمَّ إِنَّا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا ظُلْمًا كَثِيرًا وَلا يَغْفِرُ الذُّنوبَ إِلا أَنْتَ فَاغْفِرْ لَنَا مَغْفِرَةً مِنْ عِنْدِكَ وَارْحَمْنَا إِنَّكَ أَنْتَ الغَفُورُ الرَّحِيم، اللهمّ إنَّا نعوذُ بكَ مِنَ العَجْزِ وَالكَسَلِ وَالبُخْلِ وَالهرَمِ وَعَذابِ القَبْرِ، اللهمّ ءاتِ نُفوسَنا تَقْوَاها وَزَكِّها أنْتَ خيرُ مَنْ زَكَّاها، أنتَ وَلِيُّها وَمَوْلاهَا، اللهمَّ إنّا نَعوذُ بكَ مِنْ عِلْمٍ لا يَنْفَعُ وَقَلْبٍ لا يَخْشَعُ وَمِنْ نَفْسٍ لا تَشْبَعُ وَمِنْ دَعْوَةٍ لا يُسْتَجابُ لَها، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

 

[1] سورة الحشر/18.

[2]رواه أحمد في مسنده ورواه مسلم بلفظ ها هنا مرة واحدة

[3]سورة البينة/5.

[4] ناتل بن قيس الحزامي الشامي تابعي أبوه صحابي، انظر شرح مسلم للنووي.

Cuma Hutbesi    

Kalplerin Hastalıklarından Olan Riya

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki Efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nûru Muḥammedﷺ  O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer Peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Allâh’a itaatkârlığa sımsıkı sarılmayı tavsiye ederim.

Ey mü’min kardeşlerim, Allâh’ın bize vermiş olduğu nimetlerin sayısı belirleyemeyeceğimiz kadar çoktur. Ve Allâh bizim ve bize vermiş olduğu nimetlerin Mâliki’dir. Allâh bizlere bu nimetler için şükretmemizi farz kılmıştır. Bu farz olan şükür ise o nimetleri haramlarda kullanmamaktır. Öyleyse senin malın Allâh’ın sana vermiş olduğu nimetlerdendir. Bu nimeti Allâh’ın yasak kıldığı şeylerde harcama. Şüphesiz ki Allâh, kendi nefsine zulmedenleri sevmez.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءامَنُوا اتَّقُوا اللهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللهَ إِنَّ اللهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ﴾

Manası: Ey iman edenler; Allâh’tan korkun ve herkes, yarın için ne hazırlamış olduğuna baksın. Allâh’tan korkun; çünkü Allâh bütün yaptıklarınızdan haberdardır. (El-Ḥaşr suresi, 18. ayet)

Ey Müslüman kardeşlerim; takva, dile kolay gelen lakin Mizan’da ağır basan ve o kalpte hasıl olan bir şeydir. İmam Ahmed “Müsned”inde Rasûlullâh’ın üç defa göğsüne işaret edip şöyle dediǧini rivayet etmiştir:

التَّقوى هَا هُنَا التَّقْوَى هَا هُنَا اﻫ

Manası: Takva’nın yeri burasıdır. Takva’nın yeri burasıdır.

Kalp, uzuvların amiridir. Eğer kalbin durumu iyi ise şahış uzuvlarıyla iyilik işler ve takvaya ulaşır. Fakat kalbin durumu kötü ise kişi uzuvlarıyla kötülük işler ve asi olur.

O hâlde Allâh’a karşı takvalı olun ve kıyamet gününe hazırlanın. Kıyamet günü, Allâh-u Teâlâ’nın buyurduǧu gibi:

﴿يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ (88) إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ (89)﴾

Manası: O gün ki, ne mal fayda verir, ne de oğullar… O günde fayda verecek olan pâk ve Allâh için hâlis bir kalptir. (Eş-Şuarâ’ suresi, 88. ve 89. ayet)

Ey mü’min kardeşim; şer-i âdab’a sarılarak kalbini islah etmelisin. Ey mü’min kardeşim; Allâh’ın şeriatına uyarak, Rasûlullâh ﷺ‘e o güzel ahlakı ve hallerinde tabi olarak kalbini tedavi et. Kalbini tedavi et; çünkü kalbin öyle hastalıkları vardır ki dünyanın doktorları onları tedavi edemez. Şüphesiz ki eğer kalbinin durumu iyi ise bedeninin tamamı ve ahiretteki halin iyi olur. Fakat kalbinin durumu kötü ise bedeninin tamamı kötü olur ve halin kötü olur. Kalp, organların amiridir ve onunla emredersin.

Ey Müslüman kardeşlerim; bahsi geçen kalp hastalıklarından biri ise, Riya’dır. Riya ise kişinin, taatleri insanların kendisini görüp övmeleri için yapmasıdır. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ﴾

Manası: Halbuki onlar, ancak Allâh’a, O’nun dininde ihlâs sahibleri olarak, diğer bâtıl dinlerden İslâm’a yönelerek ibadet etmeleriyle emrolunmuşlardı. (El-Beyyineh suresi, 5. ayet)

Bu âyet-i kerîmeden anlaşıldığı üzere bizlere; Allâh’a ihlâsla ibadet etmemiz, emredilmiştir.

Ey mü’min kardeşim; daima ihlaslı ol ve asla riyakârlıǧa düşme. Benimle birlikte İmam Muslim’in Ebu Hureyre radiyallâhu anhu’dan rivayet ettiği şu hadis kudsiyy’i dinle; Rasûlullâh buyurdu ki:

قالَ اللهُ تعالَى أنَا أَغْنَى الشُّرَكَاءِ عَنِ الشِّرْكِ مَنْ عَمِلَ عَمَلا أَشْرَكَ فيهِ مَعِي غَيْرِي تَرَكْتُهُ وَشِرْكَهُ اﻫ

Bu hadisten anlaşılan şudur ki hiçbir şey Allâh’a şirk koşmaya layık değildir.

Ey Müslüman kardeşim; eğer hem Allâh’ın rızasını hem de insanların övgüsünü kazanmak için birşey yaparsan bil ki Allâh-u Teâlâ o ameli kabul etmez. Riyakârlıkla yapılan amel için sevap yoktur aksine kişi riyakârlığından dolayı günaha düşer. Ey Müslüman kardeşim; öyleyse kendine bir bak ve kalbini gözet! Şayet yalnızlığında sadece farzları eda ettiğini insanlar arasında ise farzlarından hariç sünnet amelleride yaptığının farkına varıyorsan kendine, neden böyle yaptıǧını bir sor. Ve şayet yalnızlığında namazları acelece ve farzlarında kısıtlı kıldıǧını ancak insanların önünde namazını uzattıǧını ve huşu ile kıldıǧını görüyorsan kendine bir sor neden böyle davranıyorsun. Yoksa insanlar tarafından yüceltilmek ve onlar tarafından büyük görülmek mi istiyorsun? Bir sor kendine, bu, senin için Allâh katında yüksek makama sahip olmaktan daha önemli mi?! İnsanlar senin gibi yaratılmıştır, ne faydayı, ne de zararı yaratabilirler. Allâh’ın izni olmaksızın, onlar sana ne fayda ne de zarar verebilirler. Kalplerde, sana karşı duyulan iyiliği de kötülüğü de yaratan Allâh’tır. İnsanların övgüsünü elde etmek uğruna seni Allâh’ın gazabına uğratacak hedefler ne rızkını artırır ne ecelini geciktirir ve ne de kıyamet gününde sana fayda verir. Öyleyse kalbini riyadan koru ve Allâh’ın rızasını amaçla; çünkü hayrı da kötülüğü de yaratan Allâh’tır. Niyetini Allâh rızası için halis kıl ve insanların eleştirilerine veya övgülerine aldırış etme. Hayırlı olan, Allâh’ın rızasına nail olmaktır.

Benimle birlikte İmam Muslim’in Suleyman bin Yesâr’den rivayet ettiǧi hadisin bir kısmını dinleyin.

وَرَجُلٌ تَعَلَّمَ الْعِلْمَ وَعَلَّمَهُ وَقَرَأَ الْقُرْءانَ فَأُتِيَ بِهِ فَعَرَّفَهُ نِعَمَهُ فَعَرَفَهَا قَالَ فَمَا عَمِلْتَ فِيهَا قَالَ تَعَلَّمْتُ الْعِلْمَ وَعَلَّمْتُهُ وَقَرَأْتُ فِيكَ الْقُرْءانَ، قَالَ كَذَبْتَ وَلَكِنَّكَ تَعَلَّمْتَ الْعِلْمَ لِيُقَالَ عَالِمٌ وَقَرَأْتَ الْقُرْءانَ لِيُقَالَ هُوَ قَارِئٌ فَقَدْ قِيلَ، ثُمَّ أُمِرَ بِهِ فَسُحِبَ عَلَى وَجْهِهِ حَتَّى أُلْقِيَ فِي النَّارِ، وَرَجُلٌ وَسَّعَ اللهُ عَلَيْهِ وَأَعْطَاهُ مِنْ أَصْنَافِ الْمَالِ كُلِّهِ فَأُتِيَ بِهِ فَعَرَّفَهُ نِعَمَهُ فَعَرَفَهَا قَالَ فَمَا عَمِلْتَ فِيهَا قَالَ مَا تَرَكْتُ مِنْ سَبِيلٍ تُحِبُّ أَنْ يُنْفَقَ فِيهَا إِلَّا أَنْفَقْتُ فِيهَا لَكَ، قَالَ كَذَبْتَ وَلَكِنَّكَ فَعَلْتَ لِيُقَالَ هُوَ جَوَادٌ فَقَدْ قِيلَ، ثُمَّ أُمِرَ بِهِ فَسُحِبَ عَلَى وَجْهِهِ ثُمَّ أُلْقِيَ فِي النَّارِ اﻫ

Bu hadis-i şerif’te bazı insanların dini öğrenmeleri ve öğretmeleri, yanı sıra Kur’ân okumalarına ve bazı insanların varlıklı olup sadaka vermelerine rağmen bu amellerde riyakâr olduklarından dolayı Cehennem’de azap görecekleri bildirilmektedir. Bu insanlar, Allâh rızası değil de haklarında âlim veya cömert denilmesi için, insanların övgülerini gözeterek ilim öğrenirler veya sadaka verirler.

Ey Müslüman kardeşim, namaz kıldığında Allâh rızası için kıl, sadaka verdiǧinde Allâh rızası için ver ve güzel ahlak edindiğinde bunu Allâh rızası için yap. İlim öğrendiǧinde, Allâh rızası için öğren, öğrettiǧinde de Allâh rızası için öğret. Bir taat işlediǧinde bu ameli Allâh rızası için yap. Bunu yapmazsan bilakis riyakar olursan işlemiş olduğun ameller için sevap kazanmazsın bilakis günaha düşersin.

Allâh’ım kalplerimizi riyadan berrak tut, bize bilmediklerimizi öğret, öğrettiğini bize faydalı kıl , öğrettiklerin ile amel etmeyi nasib eyle ve bunların her birinde ihlaslı olmamızı nasib eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebû Ḥanîfe, Mâlik, eş-Şafiî ve Aḥmed ve sâlih evliyalardan razı olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun Peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi Peygamber Efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ  (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetleri

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir!

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Übereinstimmung, die gute Neuerung und die Feier anlässlich der Geburt des Propheten Muhammad (ﷺ) 07.10.2022

Freitagsansprache

Die Übereinstimmung, die gute Neuerung und die Feier anlässlich der Geburt des Propheten Muhammad ﷺ

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâh, der Erhabene, sagt im edlen Qur´ân in Sûratu n-Nisâ‘, Âyah 115:

﴿وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا ١١٥﴾

Diese Âyah ist ein Beweis dafür, dass derjenige, der die Rettung und die Glückseligkeit erlangen will, den Weg der Gläubigen gehen und den Konsens der Muslime befolgen muss. Zudem ist die erwähnte Âyah ein Beweis für die Verdorbenheit derjenigen, die dem Konsens der Muslime widersprechen.

Der Gefährte des Propheten Muhammad ﷺ, ^Abdu l-Lâh Ibn Mas^ûd, sagte: 

مَا رَءَاهُ المسلِمونَ حسنًا فهُوَ عِنْدَ اللهِ حَسَنٌ، وما رءاهُ المسلِمُونَ قبيحًا فَهُوَ عِنْدَ اللهِ قَبِيح

Die Bedeutung lautet: Wenn die Gelehrten eine Angelegenheit befürworten und sich darüber einig sind, so wird diese in der islamischen Religion akzeptiert; und wenn die Gelehrten etwas übereinstimmend nicht gutheißen, so wird dies in der islamischen Religion nicht akzeptiert. 

Zu den empfohlenen Neuerungen, die die islamische Gemeinschaft gutheißt und über deren Legitimität Übereinstimmung unter den Muslimen herrscht, gehört die Feier anlässlich der Geburt des Propheten Muhammad ﷺ. Sie zählt zu den guten Taten und der Muslim, der diese Tat verrichtet, wird Belohnung dafür erhalten, da er diesen Anlass aus Liebe zum Propheten feiert und dabei Glück und Freude über dessen edle Geburt empfindet. Auch wenn diese Neuerung nach dem Tod des Gesandten Gottes ﷺ eingeführt wurde, so ist sie eine gute Neuerung (Bid^ah Hasanah) und über ihre Erlaubnis gibt es keine Meinungsverschiedenheit in der Gemeinschaft des Propheten ﷺ.

Al-Mudhaffar, der Herrscher von Irbil, der ein ehrfürchtiger und mutiger Gelehrter war, ist derjenige, der diese Tat zu Anfang des siebten Jahrhunderts n. H. als Erster durchführte. Er versammelte viele Gelehrte seiner Zeit, sie alle lobten diese gute Neuerung, stimmten ihr zu und wiesen diese Handlung nicht zurück. Genauso hießen die Gelehrten, die nach ihnen kamen, diese Neuerung gut.

Niemand verleugnete die Feier anlässlich der Geburt des Propheten ﷺ bis auf eine Gruppe, die Mudjassimah, also diejenigen, die Allâh mit Körperteilen beschreiben, jene, die auch die Zuhilfenahme „Tawassul“ verbietet. Diese Gruppe, die vor etwa zwei Jahrhunderten in Erscheinung trat und die Feier anlässlich der Geburt des Propheten ﷺ für verboten erklärt, widerspricht somit der Übereinstimmung der islamischen Gemeinschaft. Diese Unwissenden behaupten ohne Beweise, dass diese Neuerung eine schlechte Neuerung (Bid^ah Dalâlah) wäre und führen hierzu einen Hadîth auf, welcher jedoch kein Beweis für ihre Behauptung ist, und wollen damit nur die Menschen täuschen. Dieser Hadîth ist erwiesen und wurde als stark eingestuft. Darin sagte der Prophet ﷺ:

كُلّ مُحْدَثَةٍ بِدْعَة

Dieser Hadîth bedeutet jedoch, dass die Neuerungen, die nach dem Tod des Propheten Muhammad ﷺ eingeführt wurden, ausgenommen die Neuerungen, die mit der islamischen Religion übereinstimmen, schlecht sind.

Das Wort „Kullu“ bedeutet hier „die meisten“ und nicht „ausnahmslos alle“, vergleichbar mit dem Wortlaut „Kull“ in der Âyah 25 aus der Sûrah al-´Ahqâf:

﴿تُدَمِّرُ كُلَّ شَيۡءِۢ بِأَمۡرِ رَبِّهَا﴾

Lautschrift: Tudammiru Kulla Schay´in Bi´amri Rabbihâ

Der Wind, der in dieser Âyah erwähnt wurde, hat nicht ausnahmslos alles zerstört, sondern z. B. die Berge und den Boden von der Zerstörung ausgenommen.

Im Werk „Sahîh Muslim“ und anderen Büchern wurde folgender Hadîth, welcher als stark eingestuft ist, überliefert:   

مَنْ سَنَّ في الإسلامِ سُنَّةً حَسنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وأَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِهَا بعدَهُ مِنْ غَيرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أُجورِهِم شَىءٌ

Die Bedeutung lautet: Wer in den Islam eine gute Sunnah einführt, erhält dafür die Belohnung und eine zusätzliche Belohnung, wenn diese Sunnah nachgeahmt wird, ohne dass sich die Belohnungen der Nachahmer verringern“. Und diesbezüglich sagte der hochrangige Gelehrte Imâm Muhammad Ibn Idrîs asch-Schâfi^iyy: „Die Neuerungen teilen sich in zwei Arten auf. Eine davon ist die Neuerung, die dem Qur’ân, der Sunnah oder dem Konsens (Idjmâ^) der Gelehrten widerspricht und das ist die Neuerung der Irreleitung. Die zweite Art der Neuerung ist die unumstritten gute Neuerung und das ist die gelobte und nicht verachtete Neuerung. Überliefert von Imâm al-Bayhaqiyy und anderen.

Wie können dann noch diese Unwissenden behaupten, dass das Zusammenkommen der Muslime, um – gemäß der islamischen Religion, der Sunnah und der Übereinstimmung der islamischen Gelehrten – den edlen Qur’ân zu rezitieren, Gott zu preisen und den Propheten Muhammad ﷺ zu loben, eine irreführende Neuerung wäre? Wie können sie es nur wagen, so etwas zu behaupten? Haben sie etwa nicht gehört, was Allâh, der Erhabene, im edlen Qur’ân in der Sûrah al-Muzzammil, Âyah 20 sagt:

﴿فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Und so rezitiert den edlen Qur’ân.

Sowie in der Sûrah al-´Ahzâb, Âyah 41:

﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ ذِكۡرٗا كَثِيرٗا ٤١﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Muslime, lobt und preist Gott, den Erhabenen, viel.

Den Propheten Muhammad ﷺ zu loben und zu verehren, wurde dieses etwa nicht im edlen Qur’ân erwähnt? Doch! Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur’ân bezüglich des Propheten Muhammadﷺ  in der Sûrah al-Qalam, Âyah 4:

﴿وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ ٤﴾

Die Bedeutung lautet: Du (o Muhammad) hast wahrlich einen noblen und großartigen Charakter.

Weiterhin sagt Allâh, der Erhabene, im edlen Qur’ân bezüglich des Propheten Muhammadﷺ  in der Sûrah al-´Anbiyâ‘, Âyah 107:

﴿وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰكَ إِلَّا رَحۡمَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ ١٠٧﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh sandte den Propheten Muhammad als Gnade für die Menschen und Djinn.

Liebe Brüder im Islam! Wurde etwa nicht in der noblen Sunnah des Propheten ﷺ erwähnt, dass das Loben des Propheten – gemeinschaftlich oder allein, mit oder ohne Tamburin (Duff) und in einer Moschee oder außerhalb – erlaubt und eine gute Tat ist?!!! Doch! In einem als stark eingestuften Hadîth wurde erwähnt, dass eine Gruppe aus Abessinien (al-Habaschah) in der Moschee des Propheten ﷺ tanzte und den Propheten in ihrer Sprache lobte. Der Prophet ﷺ sagte darauf sinngemäß: Was sagen sie? Ihm wurde gesagt: Sie sagen: ´Muhammad ist ein rechtschaffener Diener´. Der Prophet ﷺ missbilligte ihre Tat nicht und sagte nicht, dass dies verboten wäre.

Hört, liebe Brüder im Islam, was der Hâfidh as-Suyûtiyy, als er über die Feier anlässlich der Geburt des Propheten ﷺ gefragt wurde, in einer Abhandlung, welche er „Die gute Absicht in der Durchführung des Mawlid“ nannte, antwortete: Den Mawlid zu feiern, indem die Muslime zusammenkommen, einige Âyât aus dem edlen Qur’ân lesen, über die Biographie des Propheten und über die Ereignisse, die am Tag seiner Geburt eintraten, erzählen und danach etwas essen und gehen – und nicht mehr -, zählt zu den guten Neuerungen, für die der Muslim belohnt wird, denn dies beinhaltet das Loben und die Verehrung des Propheten, zeigt die Liebe zum Propheten und die Freude über seine edle und noble Geburt.“

Diener Gottes! Möge Gott euch gnädig sein! Akzeptiert somit nicht die Aussagen derjenigen, die die Zuhilfenahme (Tawassul) ablehnen und unseren Propheten hassen. Sie behaupten, dass unsere Großväter, eure Großväter und unsere verstorbenen Muslime – überall auf der Erde – irregeleitet wären, weil sie die edle Geburt des Propheten Muhammad ﷺ feierten und erst sie diejenigen wären, die die Wahrheit erkannt hätten. Diese sind unwissend und haben keine Kenntnis in Bezug auf Allâh, den Erhabenen. Diese Menschen hassen unseren Propheten, so lasst euch durch ihre Behauptungen nicht täuschen und nehmt ihre Ablehnung nicht an. Gedenkt weiterhin der noblen Geburt des Propheten ﷺ, rezitiert den Qur’ân, erwähnt die Ereignisse, die am Tag seiner edlen Geburt geschehen sind, lobt den Propheten ﷺ und verehrt ihn mit aufrichtiger Absicht und lasst euch nicht von irgendeinem Leugner oder Verleumder ablenken.

Er ist der Prophet Muhammad, das beste Geschöpf.

Durch ihn wurde der Prophet Âdam geehrt.

Er ist in Madînah in seinem Grab beigesetzt.

Und hört wahrlich denjenigen, der ihn begrüßt.

As–Salâh und as-Salâm für den Propheten.

Sooft Lobgesänge in singendem Tonfall aufgesagt werden.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

الإجماعُ وَالبِدْعَةُ الحسنَةُ والاحتِفالُ بالمولد

إنَّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونتوبُ إليهِ، ونَعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ وأشهدُ أنَّ سَيِّدَنا وحَبِيبَنا محمَّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفِيُّهُ وخليلُه مَنْ بَعَثَهُ اللهُ رَحمةً للعالَمينَ هادِيًا ومُبَشِّرًا ونذيرًا وداعيًا إلى الله بإِذْنِه وسراجًا منيرًا، بلَّغَ الرِّسالةَ وأدَّى الأمانَةَ ونَصحَ الأُمَّةَ فجزَاهُ اللهُ عنا خيرَ ما جزَى نَبِيًّا مِنْ أَنْبِيائِه، اللهمَّ صلِّ على سيِّدِنا محمدٍ وعلى ءالِه وأصحابِه الطَّيِّبينَ الطاهرين. وبعد عباد الله، فإنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَديرِ القَائِلِ في مُحكمِ كتابِه ﴿وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا ١١٥﴾[1] إخوةَ الإِيمانِ دَلَّتْ هَذِه الآيَةُ الكريمَةُ عَلَى أَنَّ مَنْ أَرَادَ النَّجاةَ علَيْهِ أَنْ يَلْتَزِمَ سبيلَ الْمُؤْمِنينَ أي ما أَجْمَعَ عليهِ عُلمَاءُ المسلمينَ وأَنَّ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذلك فجَزَاؤُهُ جهنَّمُ وبِئْسَ المصِيرُ وجاءَ في الحديثِ الْمَوقوفِ عنِ الصحابِيِّ الجليلِ عبدِ اللهِ بن ِمسعودٍ أنهُ قالَ مَا رَءَاهُ المسلِمونَ حسنًا – أي أجمعوا على أنه حَسَنٌ – فهُوَ عِنْدَ اللهِ حَسَنٌ، وما رءاهُ المسلِمُونَ قبيحًا فَهُوَ عِنْدَ اللهِ قَبِيح اهـ[2]. وَمِنْ جُمْلَةِ مَا اسْتَحْسَنَتْهُ الأُمَّةُ أَيُّهَا الأَحِبَّةُ وأَجْمَعَتْ عَلَى مَشْروعيَّتِهِ الاحتِفَالُ بِذِكرى وِلادَتِه صلى الله عليه وسلم فإنّهُ مِنَ الطَّاعاتِ العَظيمةِ التِي يُثابُ فاعِلُها لِمَا فيهِ مِنْ إِظهارِ الفَرحِ والاسْتِبْشَارِ بِمَوْلِدِهِ الشريفِ، وَهُوَ وَإِنْ لَمْ يَكنْ في زَمَنِهِ صلى الله عليه وسلم فَهُوَ مِنَ البِدَعِ الحسنَةِ التِي اتَّفَقَ علماءُ الأمةِ على جَوازِها وأَوَّلُ مَا حَدَثَ هذَا الاحتِفالُ في أوائِلِ القرنِ السابِعِ مِنَ الهِجرةِ أَحدَثَهُ ذلكَ التقيُّ العالِمُ الملكُ الْمُظَفَّرُ مَلِكُ إِرْبِل، وَجَمَعَ لِهذَا كثيرًا مِنْ عُلَمَاءِ عَصْرِهِ فَاسْتَحْسَنُوا فِعْلَهُ ومدَحُوهُ ولَمْ يُنْكِرُوهُ وهكَذَا العُلماءُ بعدَهُم أيّها الأحبَّةُ لَمْ يُنْكِرْ فِعْلَ المولدِ أحدٌ منهم بَلْ أَلَّفَ فيهِ الحافِظُ ابنُ دِحْيَةَ وغيرُهُ واسْتَحْسَنَ عَمَلَهُ الحافظُ العراقيُّ والحافِظُ ابنُ حَجَرٍ والسُّيوطيُّ وغيرُه حتَّى ظَهَرَ في القَرنِ الماضِي جَمَاعَةٌ مِنَ الْمُجَسِّمَةِ نُفاةِ التوسُّلِ فَأَنْكَرُوا فِعْلَ المولِدِ إِنْكَارًا شديدًا أي أنكروا مَا اسْتَحْسَنَتْهُ الأُمَّةُ جَمْعَاءُ لِعُصُورٍ مُتَتَالِيَةٍ وَزَعَمُوا بِجَهْلِهِمْ وَجُرْأَتِهِمْ عَلَى الدِّينِ أَنَّهُ بِدْعَةُ ضَلالَةٍ وَاسْتَدَلُّوا بِحَدِيثٍ وَضَعُوهُ في غَيرِ مَوْضِعِهِ وَهُوَ حَدِيثُ كُلّ مُحْدَثَةٍ بِدْعَة اﻫ وَأَرادُوا أَنْ يُمَوِّهُوا بِهِ عَلَى الناسِ. وَهذَا الحَديثُ صَحِيحٌ لكن مَعناهُ غيرُ ما زعموا. إنما معناهُ أَنَّ مَا اسْتُحْدِثَ بعدَ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم فَهُوَ بِدْعَةٌ غَيرُ حسنَةٍ إلا مَا وَافَقَ الشَّرْعَ فَإِنَّهُ لا يَكونُ مَذْمُومًا. فَكَلِمَةُ كلّ يُرادُ بِهَا هُنَا الأَغلبُ لا الجميعُ بِلا اسْتِثْنَاءٍ كما في قولِهِ تعالى في الرِّيحِ {تُدَمِّرُ كُلَّ شَيۡءِۢ بِأَمۡرِ رَبِّهَا}[3] ولم تُدَمِّرِ الأرضَ ولَا الجِبال. وصَحَّ في صحيحِ مسلمٍ وغيرِهِ أَنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ مَنْ سَنَّ في الإسلامِ سُنَّةً حَسنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وأَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِهَا بعدَهُ مِنْ غَيرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أُجورِهِم شَىءٌ اهـ ولِذَلكَ قالَ الإِمامُ الشافعيُّ رضي الله عنه البِدْعَةُ بِدْعَتَانِ مَحْمُودَةٌ وَمَذْمُومَةٌ، فمَا وافَقَ السُّنَّةَ فهُوَ محمودٌ ومَا خَالَفَهَا فَهُوَ مَذْمُومٌ اهـ رواهُ عنهُ الإِمامُ البيهقِيُّ وغيرُه. ثم كيفَ يا أَهلَ الفَهْمِ يَقُولُ هؤلاءِ المحرومونَ عَنِ اجْتِمَاعِ المسلمينَ علَى قِراءَةِ القُرءانِ وذِكْرِ الرَّحمنِ ومَدْحِ محمدٍ سَيِّدِ الأَكوانِ مِمَّا شرَعَهُ اللهُ والرسولُ وتَلَقَّتْهُ الأُمَّةُ بِالقَبولِ إنهُ بِدْعَةُ ضَلالٍ وكَيفَ يَجْرُؤونَ على ذلكَ، أَلَمْ يَسْمَعُوا قولَهُ تعالَى {فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِۚ}[4] وقولَه عزَّ وَجَلّ ﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ ذِكۡرٗا كَثِيرٗا ٤١﴾[5] أَلَمْ يَرِدْ مَدْحُ النبِيِّ عليهِ الصَّلاةُ والسَّلامُ في القُرءانِ الكَريمِ فقَالَ اللهُ عزَّ مِنْ قَائِلٍ عَنْ حَبِيبِه المصطَفى صلَّى اللهُ عليه وسلم ﴿وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ ٤﴾[6] وقالَ سبحانَهُ عنهُ أيضًا ﴿وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰكَ إِلَّا رَحۡمَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ ١٠٧﴾[7] ثم أَيُّها الأحبَابُ أَلَمْ يَجِئْ فِي السنَّةِ المطهَّرَةِ أيضًا ما يَدُلُّ على مَدْحِهِ عليهِ الصلاةُ والسّلامُ جَماعَةً وفُرَادَى بدُفٍّ وَمِنْ غَيرِ دُفٍّ في المسجِدِ وخارِجِه، أليسَ ثَبَتَ في الحديثِ الصحيحِ أنَّ أَشْخَاصًا مِنَ الحبَشَةِ كانُوا يَرْقُصُونَ فِي مسجِدِ رَسُولِ اللهِ ويَمْدَحُونَهُ بِلُغَتِهِمْ فَقَالَ رَسولُ اللهِ ماذَا يَقُولُونَ فقِيلَ له إِنَّهم يَقولُونَ محمّدٌ عبدٌ صَالِحٌ[8]، فلَمْ يُنْكِرْ عليهِمْ صلى الله عليه وسلم ذلك.

واسمَعُوا أَيُّها الإخوَةُ ماذَا قالَ الحافِظُ السيوطِيُّ عندَما سُئِلَ عَنْ عَمَلِ المولِدِ الشريفِ في رسالَةٍ سَمَّاها „حسنَ المقصِدِ في عَمَلِ المولِدِ“ قالَ .. واسمَعُوا جيدًا .. أَصْلُ عَمَلِ المولِدِ الذِي هو اجْتِمَاعُ الناسِ وقراءَةُ مَا تَيَسَّرَ مِنَ القُرءَانِ ورِوَايةُ الأخبارِ الوَارِدَةِ في مَبْدَإِ أَمْرِ النبِيِّ وما وَقَعَ في مَوْلِدِه مِنَ الآياتِ، ثُمَّ يُمَدُّ لَهُمْ سِمَاطٌ يَأْكُلونَهُ وَيَنْصَرِفُونَ مِنْ غَيرِ زِيادَةٍ على ذَلِكَ هو مِنَ البِدَعِ الحسنَةِ التِي يُثَابُ عليهَا صاحِبُهَا لِمَا فيهِ مِنْ تَعظيمِ قَدْرِ النبيِّ وإِظْهَارِ الفَرَحِ والاسْتِبْشَارِ بِمَوْلدِهِ الشريفِ صلى الله عليه وسلم اهـ فلا يُهَوِّلَنَّكُمْ عبادَ اللهِ رَحِمَكُمُ اللهُ كلامُ نُفاةِ التَّوسُّلِ المحرومينَ مِنْ مَحَبَّةِ نبيِّنَا رَسُولِ ربِّنا عليهِ أَفْضَلُ الصلاةِ والتَّسليمِ الذينَ يَزْعُمونَ أَنَّ المسلمينَ كُلَّهُمْ في كُلِّ أَرْجاءِ الْمَعْمُورَةِ كانُوا علَى ضَلالٍ في احْتِفَالِهِمْ بالمولِدِ الشريفِ حَتَّى جَاءُوا هُمْ فَعَرَفُوا الحقَّ. هؤلاءِ جاهِلُونَ بِالخالِقِ تعالَى محرومُونَ مِنْ مَحَبَّةِ النبِيِّ الكريمِ عليهِ أفضَلُ الصلاةِ والتسليمِ لا تَغْتَرُّوا بِشُبَهِهِمْ وَلا تَلْتَفِتُوا إلَى إِنكارِهِمْ واحتَفِلُوا بِالمولِدِ الشريفِ واقْرَأُوا القُرْءَانَ واقْرَأُوا مَا حَصَلَ عندَ مَولِدِهِ وَمَا ظَهَرَ مِنَ الآيَاتِ البَاهِرَاتِ وَامْدَحُوهُ بِحُسْنِ النِّيَّةِ وَعَظِّمُوا قَدْرَهُ وَلا تُبالُوا بِمُنْكِرٍ أَوْ جَاحِدٍ.

هذا النبِيُّ محمَّدٌ خيْرُ الوَرَى             وَنَبِيُّهُم   وَبِهِ   تَشَـرَّفَ  ءَادَمُ

هو فِي المدينَةِ ثَاوِيًا بِضَرِيحِهِ             حَقًّا وَيَسْمَعُ مَنْ عَلَيْهِ  يُسَلِّمُ

وإذا توسل مستضام  باسمه            زالَ الذي مِنْ  أَجْـلِه  يَتَوَهَّمُ

صلَّى عليهِ اللهُ جَلَّ  جَلالُهُ            مَا رَاحَ  حَادٍ  بِاسْـمِهِ   يَتَرنَّمُ

هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ.

 

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

 

 سورة النساء[1]

 قال الحافظ ابن حجر „هذا موقوف حسن“.[2]

 سورة الأحقاف/ ءاية 25.[3]

 سورة المزمل/ءاية 20[4]

 سورة الأحزاب[5]

 سورة القلم[6]

 سورة الأنبياء.[7]

 رواه أحمد وابن حبان[8]

Cuma Hutbesi

İcma, Bidat-ı Hasene ve Efendimiz Muḥammed‘in ﷺ Doğumunu Kutlama

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا ١١٥﴾

Manası: Kim, kendisine hidayet (doğru yol) besbelli olduktan sonra peygambere karşı çıkar, mü’minlerin yolundan başkasına uyarsa, onu yöneldiği yolda bırakırız ve cehenneme sokarız. Orası varılacak kötü bir yerdir. (En-Nisâ’ suresi, 115. ayet)

Mü’min kardeşlerim, bu ayet-i kerime bize şunu bildiriyor: Her kim kurtuluşu istiyorsa mü’minlerin yolundan gitmeli, yani Müslümanların icmaına uymalıdır ve her kim Müslümanların icmaına karşı çıkarsa onun cezası cehennemdir ve o varılacak kötü bir yerdir.

Abdullâh bin Mes’ûd, Allâh Rasûlü’nün ﷺ şöyle buyurduğunu rivayet etmektedir:

مَا رَءَاهُ المسلِمونَ حسنًا فهُوَ عِنْدَ اللهِ حَسَنٌ، وما رءاهُ المسلِمُونَ قبيحًا فَهُوَ عِنْدَ اللهِ قَبِيح

Manası: Müslümanların güzel gördüğü şey – yani hakkında güzel olduğuna dair icmada bulundukları şey – Allâh nezdinde de güzeldir ve Müslümanların çirkin gördüğü şey Allâh nezdinde de çirkindir. (Hafız İbnu Hacer bu hadisin hasen olduğunu buyurmuştur)

Değerli Müslüman kardeşlerim; ümmetin güzel bulduğu ve meşruiyeti üzere icmada bulunduğu şeylerden birisi de efendimiz Muḥammed’in ﷺ doğumu anısına düzenlenen Mevlid-i Şerif kutlamasıdır. Efendimiz Muḥammed’in ﷺ doğumunu kutlamak yüce bir ameldir. Rasulullâh’ın ﷺ doğumuna olan sevincin bir göstergesi olarak Mevlid-i Şerif anısına kutlamalarda bulunanlara sevap vardır. Mevlid-i Şerif kutlaması, Allâh Rasûlü’nün ﷺ zamanında olmamasına rağmen Bidat-ı Hasenedir ve ümmetin alimleri bunun caiz olduğuna ittifak etmişlerdir. İlk Mevlid-i Şerif kutlaması, hicri itibarıyla 7. asrın başlarında takva sahibi ve alim bir zat olan Erbil hükümdarı Muzaffer tarafından düzenlenmiştir. Bu ihtifalde asrındaki alimlerin bir çoğunu biraraya getirmiştir. Onlar, onun bu fiilini reddetmemiş ve hatta güzel bulup övmüştür. Ey sevgili kardeşlerim; onlardan sonra gelen alimlerden de hiçbiri Mevlid kutlamasını reddetmemiştir. Hatta hafız İbnu Dihye ve başkaları Mevlid-i Şerif kutlaması hakkında kitaplar yazmıştır. Hafız İrâkî, hafız İbnu Hacer, hafız Suyuti ve başka alimler de, bu fiili güzel görmüştür. Fakat geçmiş asırlarda tevessülü reddeden mücessim bir cemaat ortaya çıkarak Mevlid kutlamasını şiddetle inkar etmiştir. Yani, hem geçmiş zamanda hem de kendi zamanlarında ümmetin cemaat olarak asırlarca yapageldikleri ve güzel gördükleri şeyi inkar etmişlerdir. Cahilliklerinden, Mevlid kutlamasını Bidat-ı Dalâle sanmışlardır.كُلُّ مُـحْدَثَةٍ بِدْعَة  hadis-i şerif’i yanlış bir şekilde kullanarak kendilerince delil olarak gösterip insanları yanıltmak istiyorlar. Bu hadis-i şerif sahihtir; ve manası o insanların zannettiği gibi değıl. Asıl manası şudur: Allâh Rasûlü’nden ﷺ sonra şeriata uygun olanlar dışında ortaya çıkartılan yenilikler, kötüdür. Hadis-i şerif’te geçen كُلُّ (mealen: Her) kelimesi burada istisnasız her şeyi değil çoğunluğu kapsar; zira  Allâh-u Teâlâ, belirli bir rüzgar hakkında şöyle buyuruyor:

﴿تُدَمِّرُ كُلَّ شَيۡءِۢ بِأَمۡرِ رَبِّهَا﴾

Manası: O, Rabbinin emriyle her şeyi (yani bir çok şeyi) yerle bir eder.

Kastedilen rüzgar istisnasız her şeyi yıkmamıştır; dünya ve dağlar hala var.

„Sahih-i Muslim“ ve başka hadis kitaplarında sahih olarak rivayet edilen bir hadis vardır. Allâh Rasûlü ﷺ şöyle buyurmuştur:

مَنْ سَنَّ في الإسلامِ سُنَّةً حَسنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وأَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِهَا بعدَهُ مِنْ غَيرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أُجورِهِم شَىءٌ

Manası: Kim İslam’da İslam’a uygun güzel bir çığır (yol) açarsa ona bunun ecri ve kendisinden sonra bununla amel edenlerin ecrine benzer bir ecir vardır, öyle ki o yapanların ecrinden bir şey eksilmez.

Bundan dolayı İmam Beyhaki ve başkaları İmam Şafii’nin şöyle dediğini nakletmişlerdir: “Bidat iki kısımdır: Bidat-ı Hasene ve Bidat-ı Dalâle. Sünnete uygun olan Bidat-ı Hasene, sünnete muhalif olan ise Bidat-ı Dalâle’dir.”

Ey mü’min kardeşlerim; Nasıl olur da onlar Kur’ân okumak, Allâh’ı zikretmek, alemlerin efendisi Muḥammed’i ﷺ övmek için Müslümanların bir araya gelmelerine Bidat-ı Dalâle derler?!. Ümmetin icma ile kabul ettiği ve şeriata uygun olan bu şeye, Bidat-ı Dalâle demeye nasıl cesaret ederler?!. Onlar, Allâh-u Teâlâ’nın, El-Muzzemmil suresinin 20. ayetinde:

﴿فَٱقۡرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِۚ﴾

buyurduğunu bilmiyorlar mı?!.

Bu ayet-i kerimede bizlere Kur’ân-ı Kerîm okumamız bildiriliyor.

Yüce Rabbimiz başka bir ayette ise şöyle buyuruyor:

﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ ذِكۡرٗا كَثِيرٗا ٤١﴾

Manası: Ey iman edenler! Allâh’ı çokça zikredin. (El-Aḥzâb suresi, 41. ayet)

Peygamber efendimiz Muḥammed’in ﷺ övgüsü Kur’ân-ı Kerîm’de geçmemiş midir?!.

Allâh-u Teâlâ, Rasûlü ﷺ hakkında Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ ٤﴾

Manası: Sen muhakkak ki yüce bir ahlâk üzeresin. (El-Kalem suresi, 4. ayet)

Allâh-u Teâlâ El-Enbiyâ’ suresi’nin 107. ayetinde ise şöyle buyuruyor:

﴿وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰكَ إِلَّا رَحۡمَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ ١٠٧﴾

Bu ayet’te peygamber efendimiz’in ﷺ alemlere rahmet olarak gönderildiğini bildiriliyor.

Ey mü’min kardeşlerim; Peygamber efendimiz’in ﷺ yüce sünnetinde, tek veya cemaat olarak, def ile veya def olmaksızın, camide veya başka bir yerde Rasûlullâh’ı ﷺ övmenin caiz ve güzel bir amel olduğu geçmez mi?!. Sahih bir hadis-i şerif’te Habeşistanlı bir grubun Rasûlullâh’ın ﷺ mescidinde Rasûlullâh’ı ﷺ kendi dillerinde övdükleri sabit değil midir?!. Rasûlullâh ﷺ mealen “Onlar ne diyorlar?” diye buyurdu. Bunun üzerine ona şöyle dendi: Diyorlar ki: “Muḥammed salih bir kuldur.” Bunu İmam Ahmed ve İbn Hibbân rivayet etmiştir. Peygamber efendimiz ﷺ onların bu yaptıklarını reddetmedi ve yasaklamadı.

Ey mü’min kardeşlerim; Hafız Es-Suyûtî Mevlid-i Şerif hakkında sorulduğunda “Ḥusnu’l-Maksid fî Ameli’l–Mevlid” adlı kitabında şöyle demiştir: „Mevlid amelinin aslı, insanların toplanmasından, Kur’ân’dan ayetlerin okunmasından, peygamber efendimiz’in ﷺ hayatı ile onun yüce doğumunda gerçekleşen olaylar hakkında bilgilerin rivayet edilmesinden, sonra yemek yenmesinden ve ardından ayrılmaktan başka bir şey değildir. Bu, Bidat-ı Hasenedir. Onu yapan sevap kazanır, çünkü bunda peygamberin kadrini (derecesini) yüceltmek, onun yüce doğumuna karşı olan sevinci göstermek vardır.”

Ey Allâh’ın kulları; Allâh Rasûlü’nden ﷺ nefret edenler ve onunla tevessülde bulunmayı yasaklayanlar sizleri yanıltmasın. Onlar, ecdadımın ve ecdadınızın ve geçmiş zamanda yaşayan Müslümanların Mevlid-i Şerif’i kutladıkları için dalâlet üzerinde olduklarını ve kendilerinin gelip hakkı bulduklarını iddia ederler. Onlar cahildirler, Allâh’ı tanımazlar. Onlar, peygamber efendimiz’in ﷺ sevgisinden mahrum kılınmışlardır. Batıl iddiaları ile sizleri etkilemelerine izin vermeyin, inkârlarını kabul etmeyin, Mevlid-i Şerif’i kutlayın, Kur’ân-ı Kerîm’i okuyun, peygamber efendimiz’in ﷺ doğumunda meydana gelmiş olayları zikredin, güzel bir niyetle Rasûlullâh’ı ﷺ övün, onun kadrini yüceltin, inkârcılardan ve yalancılardan yüz çevirin.

O, Peygamber Muḥammed, yaratılmışların en hayırlısıdır.

Onunla Âdem şereflendi.

O, Medine’dedir, orada defnedildi.

Kendisine selâm vereni duyar.

Allâh’ın (Celle Celâluhû) salâtı onun üzerine olsun!

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmin.

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır. Kamet getir!

Warum wir die Geburt des Propheten Muhammad (ﷺ) feiern 30.09.2022

Freitagsansprache

Warum wir die Geburt des Propheten Muhammad ﷺ feiern

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 70 und 71 der Sûrah al-´Ahzâb:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا ٧٠ يُصۡلِحۡ لَكُمۡ أَعۡمَٰلَكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۗ وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدۡ فَازَ فَوۡزًا عَظِيمًا ٧١﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid Allâh gegenüber gehorsam und sprecht die Wahrheit, dann wird Er euch erfolgreich die guten Taten verrichten lassen und euch eure Sünden vergeben; und wer Allâh und Seinem Gesandten gegenüber gehorsam ist, wird eine großartige Belohnung erhalten.

Brüder im Islam, würden wir jahrelang die Feder führen, um unserer Liebe zum Propheten Muhammad gebührend Ausdruck zu verleihen, so wären wir dazu dennoch außerstande.

O Gesandter Gottes, o bestes Geschöpf, o ranghöchster Prophet. Du sagtest:

„لِكُلِّ نَبِيٍّ دَعْوَةٌ مُسْتَجَابَةٌ فَتَعَجَّلَ كُلُّ نبِيٍّ دَعْوَتَه“

Die Bedeutung lautet: Jeder Prophet hat ein – besonderes – Bittgebet, das in Erfüllung geht und jeder Prophet hat es bereits gesprochen. Überliefert von Imâm Muslim.

Jedoch hast du – wie du uns mitteiltest – deines als Fürbitte am Tag des Jüngsten Gerichts aufgehoben – aus Gnade zu den Gläubigen. Wahrlich, du bist so, wie dich Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 128 beschrieb:

﴿بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ ١٢٨﴾

Die Bedeutung lautet: Der Prophet Muhammad ist sehr gütig und gnädig zu den Gläubigen.

Am Tag des Jüngsten Gerichts wird zu dir gesagt:

„يَا محمّدُ سَلْ تُعْطَ وَاشْفَعْ تُشَفَّعْ“

Die Bedeutung lautet: O Muhammad, sprich ein Bittgebet und es wird in Erfüllung gehen; und lege Fürbitte ein und sie wird akzeptiert.

O Muhammad, du bist unser Prophet und unser Vorbild!

Im Monat deiner Geburt erinnern wir uns an deine Besonderheit, an deine Vorzüge, an deinen edlen Charakter, an deine unvergleichliche Schönheit und daran, welch großer und bedeutender Segen du für deine Gemeinschaft bist. O Prophet Gottes, wenn die leidenschaftlichen Herzen dich loben und die Sehnsucht uns ergreift, dann suchen wir Trost in der Hoffnung, dich im Traum zu sehen, sei es auch nur für einen Augenblick.

Diese Ehre wurde dem edlen Gefährten Bilâl al-Habaschiyy zuteil. Obwohl er dein Zeitgenosse und Gefährte war, ergriff ihn nach deinem Tod die unbändige Sehnsucht, dich zu besuchen, nachdem er dich im Traum gesehen hatte.

Als er am Morgen aus seinem Traum erwachte, eilte er tränenüberströmt nach al-Madînah, um dein Grab zu besuchen in der Hoffnung, diese Sehnsucht zu stillen. Seine Sehnsucht nach dir – o Gesandter Gottes – begleitete ihn sein Leben lang, denn er tröstete sich vor seinem Tode mit den Worten: „Im Jenseits werde ich die Geliebten sehen, Muhammad und seine Gefährten.“

O Gesandter Gottes, o bestes Geschöpf bei Allâh, wir lieben dich aus tiefstem Herzen und gedenken mit unseren Kindern und Familien deiner Geburt.

Und warum feiern wir diesen – für unsere Gemeinschaft – segensreichen Tag?!

Wir wissen, dass du der Dankbarste aller Dankbaren bist und damit lehrtest du uns, wie dankbar der Gläubige seinem Schöpfer sein sollte. Du hast an deinem Geburtstag gefastet und als du über das Fasten am Montag gefragt wurdest, sagtest du – wie Imâm Ahmad und Imâm al-Bayhaqiyy überlieferten:

„ذاكَ يَوْمٌ وُلِدْتُ فيهِ وأُنْزِلَ عَلَيَّ فيه“

Die Bedeutung lautet: An jenem Tag wurde ich geboren und an ihm erhielt ich die Offenbarung zum Propheten.

Du bist der Bescheidenste aller Geschöpfe; am Tag deiner Geburt wird über deine Bescheidenheit und deinen edlen Charakter vorgetragen: Du hast die Armen in ihren Häusern besucht, dich zu ihnen gesetzt und mit ihnen gespeist. Mein geliebter Prophet, du hast einen großartigen Charakter und sagtest:

„لا يُؤْمِنُ أَحَدُكُم حتى أكونَ أَحَبَّ إليهِ مِنْ وَالِدِه وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِين“

Die Bedeutung lautet: Niemand von euch hat den vollkommenen Glauben, solange er mich nicht mehr liebt als seine Eltern, sein Kind und die gesamten Menschen.

Und ich verkünde: O Gesandter Gottes, dich liebe ich mehr als alle anderen Geschöpfe!

Die Feier anlässlich deiner Geburt bietet uns die Gelegenheit, die Liebe zu dir in den Herzen der kommenden Generation zu festigen. 

Deine Eigenschaften, deine Worte und deine Handlungen sollen sie durch  das Leben begleiten. Unsere Liebe gebührt dir, denn du bist derjenige, der die Menschen aus der Finsternis in das Licht geführt hat.

An diesem Tag werden deine Namen, deine Abstammung und die Namen deiner Kinder aufgezählt. Du sagtest:

„أَنَا محمّدٌ وأنا أحمدُ وأنَا الْمَاحِي الذِي يَمْحُو اللهُ بِي الكفرَ وأنَا الحاشِرُ الذِي يُحْشَرُ الناسُ علَى قدَمِي وأَنَا العَاقِبُ الذِي ليسَ بعدَهُ أَحَدٌ“

Die Bedeutung lautet: Ich bin Muhammad, ich bin Ahmad, ich bin al-Mâhiyy, ich bin al-Hâschir und ich bin al-^Âqib.

O Muhammad, du bist der Prophet der Gnade, du bist Abu l-Qâsim und du bist Abu z–Zahrâ´.

Im Mawlid lernen und lehren wir und erinnern daran, dass du der Ranghöchste aller Geschöpfe bist.

Beim Vortragen deiner Biographie lernen wir, wie Handel betrieben wird und wie durch deine Ehrlichkeit der Segen kam. Diejenigen, die nach dem Erlaubten streben und den Segen erlangen wollen, nehmen dich als Vorbild.

Durch das Vortragen deiner Biographie lernen wir, dass die Welt, auf der wir leben, für niemanden unendlich bleiben wird, und deshalb sollten wir uns nicht um sie streiten. Du schliefst auf einem Strohteppich, bandest vor Hunger einen Stein an deinen Bauch und sagtest:

„ازْهَدْ في الدُّنيا يُحِبَّكَ اللهُ وازْهَدْ فيمَا فِي أَيْدِي الناسِ يُحِبَّكَ الناسُ“

Die Bedeutung lautet: Sei genügsam hinsichtlich des Weltlichen, dann wird dich Allâh lieben; und sei genügsam hinsichtlich dessen, was die Menschen haben, dann werden dich die Menschen lieben.

Aus diesen und vielen weiteren Gründen feiern wir deine Geburt, o Gesandter Gottes.

An diesem Tag verrichten die Muslime viele gute Taten, wie das Ernähren der Armen und Bedürftigen und das Loben des Propheten Muhammad  ﷺ. Sie sprechen as–Salâh und as-Salâm für unseren Propheten, um entsprechend der Âyah 56 aus der Sûrah al-´Ahzâb zu handeln. Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Die Bedeutung lautet: (Ihr Gläubigen) sprecht as–Salâh und as-Salâm für ihn (den Propheten).

Brüder im Islam, selbst wenn wir an diesem Tag nur den Teufel verhöhnen und die Freude in die Herzen der Muslime bringen würden, so wäre es jede Mühe wert!

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

لماذا نحتفلُ بولادةِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِه اللهُ فهو المهتد ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ له ولا شبيهَ لهُ، ولا حَيِّزَ وَلا جهةَ ولا مَكانَ له، ولا هيئَةَ ولا صُورةَ ولا شَكْلَ لَهُ، ولا جَسَدَ ولا جُثَّةَ ولا لونَ لهُ، ولا ضِدَّ ولا نِدَّ ولا حَدَّ لَهُ، سُبْحَانَه ليسَ كمثلهِ شَىءٌ وهو السميعُ البَصيرُ، وأشهدُ أنَّ سيدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعينِنا محمدًا عبدُه ورسولُه ونبيُّه وصفيُّه وخليلُه، والصلاةُ والسلامُ على سيدِنا محمدٍ وعلى ءالِه وأصحابِه الطيبينَ الطاهرينَ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ، فإِنِّي أُوصيكُمْ ونفسِي بتقوَى اللهِ العليِّ العظيمِ القائِلِ في كتابِهِ الكريمِ ﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا ٧٠ يُصۡلِحۡ لَكُمۡ أَعۡمَٰلَكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۗ وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدۡ فَازَ فَوۡزًا عَظِيمًا ٧١﴾[1]

إخوةَ الإيمان، ماذَا عسَانا نقولُ مِنَ القَوْلِ السّديدِ في يَومِ مولدِ الحبيبِ سيدِنا محمد؟ يا رسولَ اللهِ أيّها الفَخْمُ الْمُفَخَّمُ والنبيُّ الْمُعَظَّمُ والحبيبُ الْمُكَرَّم .. يا صاحبَ الفَضْلِ علَى أُمَّتِكَ .. يَا مَنْ ءاثَرْتَ أُمَّتَكَ بِدَعْوَتِكَ التِي أَعْطَاكَ ربُّكَ فَقُلْتَ لِكُلِّ نَبِيٍّ دَعْوَةٌ مُسْتَجَابَةٌ فَتَعَجَّلَ كُلُّ نبِيٍّ دَعْوَتَه[2] ولكنَّكَ اخْتَبَأْتَها شفَاعَةً لَهم فقلتَ وَإِنِّي اخْتَبَأْتُ دَعْوَتِي شَفَاعَةً لِأُمَّتِي يَوْمَ القِيَامَة اهـ وذلكَ مِنْ رَحْمَتِكَ بِهِمْ وأنتَ كما وصفَكَ ربُّكَ في كتابِه ﴿بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ ١٢٨﴾[3] ..  وأنتَ الذِي يُقالُ لكَ يومَ القِيامَةِ يَا محمّدُ سَلْ تُعْطَ وَاشْفَعْ تُشَفَّعْ وَأَنْتَ الذِي تَقُولُ أَيْ رَبِّ أُمَّتِي أُمَّتِي[4] اﻫ .. وأَنْتَ الذِي أَرْشَدتَ لِلْخَيْرِ، فَجَزَاكَ اللهُ عنْ هذِه الأُمَّةِ  خيرَ الجزَاء.

أيُّها القائدُ الْمُعَلِّم، في شَهرِ مَولِدِكَ نَتَذَكَّرُ عَظَمَتَكَ وَفَضْلَكَ وَخُلُقَكَ وَوَصْفَ جَمالِكَ وجَميلَكَ علينَا يا نبِيَّ اللهِ. يا نَبِيَّ اللهِ حينَ يَمْدَحُكَ المادِحُونَ وَيَذْكُرُ اسمَكَ الذَّاكِرونَ تَأْخُذُنا الشُّجونُ حتَّى كأَنَّ لِسانَ الحَالِ يقولُ يا لَيْتَنِي أَحْظَى بِاللقاءِ وَلَوْ بِنَظْرَةٍ مِنْكَ فِي المنَامِ كمَا حَظِيَ بِها سيدُنا بِلالٌ الحبَشِيُّ وقَدْ كانَ لَهُ شرفُ الاجتماعِ بِكَ وَرُؤْيَاكَ يَقَظَةً، ومَعَ ذلكَ لَمّا شاهدَ في المنامِ وَجْهَكَ الأَغَرَّ إِذْ بِهِ يَصْحُو مِنْ نَوْمِهِ في تلكَ الليلَةِ وتَحْدُوهُ الأشواقُ بِوَجْدٍ يَتَأَجَّجُ في البِطَاح، يُعَجِّلُ سَيْرَهُ في لَيْلٍ وَصَبَاح، لِيَصِلَ المدينَةَ الغَرَّاءَ فَيقِفَ علَى الأَعْتَاب .. والعَبَرَاتُ مِنْ عَيْنَيْهِ تَنْسَاب .. علَّهَا تُخَفِّفُ مِنْ حَرْقَةٍ فِي الفُؤَادِ، وَلكن هيهاتَ هيهات .. فَهُوَ الذِي وقبلَ مَماتِه أَطْلَقَ المقالَ فقالَ غَدًا نَلْقَى الأَحِبَّةَ محمَّدًا وصَحْبَه اهـ غَدًا لِقَاءُ محمَّدٍ يَوْمَ الجزَاء.

فلهذا ولغَيْرِهِ الكثيرِ الكثيرِ نحنُ نُحِبُّكَ يا رَسولَ اللهِ … يَا حَبِيبَ اللهِ، ولذلكَ نُعَلِّمُ أَبْنَاءَنا اليَوْمَ كيفَ يَحْتَفُونَ بِيَوْمِ مَوْلِدِكَ.

وَلِمَاذَا نَحْتَفِلُ بِهذَا اليَوْمِ الْمُبَارَكِ علَى أُمَّتِنا؟ نحنُ نعرفُ أَنَّكَ سيَّدُ الشَّاكِرينَ لِرَبِّكَ وأَنْتَ الشَّاكِرُ الْمُعَلِّمُ بِشُكْرِكَ كيفَ يَنْبَغِي أَنْ يكونَ شُكرُ المؤمِنِ لِرَبِّهِ، فَأَنْتَ تَصُومُ في يومِ مولِدِكَ وقَدْ سُئِلْتَ عَنْ صَومِ يومِ الاثنَيْنِ فقُلْتَ ذاكَ يَوْمٌ وُلِدْتُ فيهِ وأُنْزِلَ عَلَيَّ فيه[5] اﻫ

وأنتَ سيدُ المتواضِعينَ، يُذْكَرُ في هذَا اليَوْمِ تَوَاضُعُكَ وأَنْتَ الذِي لا تَأْنَفُ مِنْ مُجَالَسَةِ الفُقَرَاءِ وَالأَكْلِ معَهُمْ وَزَيِارَتِهِم في بيوتِهم .. سيدِي يَا صاحبَ الخُلُقِ العَظِيم، يَا حبيبَ المؤمنِينَ مِنْ قَولِكَ لا يُؤْمِنُ أَحَدُكُم حتى أكونَ أَحَبَّ إليهِ مِنْ وَالِدِه وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِين[6] اهـ نَرَى في عَمَلِ المولِدِ سَبَبًا لِنَشْرِ هذَا الْحُبِّ بينَ الأجيالِ لِيَتَعَلَّقُوا بِكَ وبِجَمَالِكَ وَوَصْفِكَ وَهَيْئَتِكَ وبِقَوْلِكَ وبِفِعْلِكَ يَا عظيمَ الجاهِ فَنَعُدُّ عمَلَنا هذَا مِنْ أَفْضَلِ الأَعْمالِ بِالتَّدليلِ على هذِه المحبَّةِ لِمَنْ جاءَ مُنْقِذًا للنَّاسِ مِنْ ظُلْمِ العِبادَةِ لغيرِ اللهِ بِدَعْوَتِهم إلى عبادَةِ اللهِ تعالَى وَحْدَهُ.

وفي عملِ المولِدِ التَّذكيرُ بِأُمورٍ أُخْرَى منهَا، حفظُ اسْمِكَ وَنَسَبِكَ وانْتِمَائِكَ العَرَبِيِّ وأسماءِ أَولادِكَ، وَإِلا لِمَ قُلْتَ أَنَا محمّدٌ وأنا أحمدُ وأنَا الْمَاحِي الذِي يَمْحُو اللهُ بِي الكفرَ وأنَا الحاشِرُ الذِي يُحْشَرُ الناسُ علَى قدَمِي وأَنَا العَاقِبُ الذِي ليسَ بعدَهُ أَحَدٌ[7] اﻫ .. نَبِيُّ الرَّحْمَةِ أَنْت .. ونبيُّ التَّوبَةِ أَنت .. وأنتَ أبو القَاسِم .. أَبُو الزَّهراءِ يا رَسولَ الله.

في المولدِ نتعلّمُ ونُعَلِّمُ ونُذَكِّرُ أنَّكَ أَنْتَ أشرَفُ النّاسِ يَا سَيِّدِي يا رسولَ اللهِ.

وفي قراءةِ سيرَتِكَ نَتَعَلَّمُ مِنْ تِجارَتِكَ كيفَ ظَهَرَتْ بِصِدْقِكَ البَرَكَاتُ فَيَحْتَذِي بِكَ السَّالِكُونَ الرّاغبونَ في الحلالِ الطَّامِعُونَ فِي البَركاتِ ولو بالقَليلِ منَ الأرزَاق.

وفي قراءةِ سِيرتِكَ نَعْرِفُ أَنَّ الدُّنيا التِي نَعيشُ فيهَا لا تدومُ لأحَدٍ فَلا يَنْبَغِي أَنْ نَتقاتَلَ عليهَا وأنتَ الذِي كنتَ تَنامُ علَى الحصيرِ وتَربِطُ الحجرَ على بطنِكَ مِنَ الجوعِ وأنتَ الذِي قلتَ ازْهَدْ في الدُّنيا يُحِبَّكَ اللهُ وازْهَدْ فيمَا فِي أَيْدِي الناسِ يُحِبَّكَ الناسُ اﻫ

نحتفلُ بمولدِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم لهذهِ الأمورِ ولغيرِها الكثير الكثير منَ المزايا في هذهِ المناسبةِ العَطِرَةِ فضلًا عمّا يحصُلُ في هذا اليَومِ مِنَ البِرِّ والْإِحسانِ وإِطعامِ الفُقَراءِ وَالمساكينِ وسماعِ مَدْحِ المادِحينَ لَهُ صلى الله عليه وسلم بأفئدةٍ عامِرَةٍ بحبِّ محمّدٍ فتنسابُ النَّغَمَاتُ بألحانِ الْمُحِبِّينَ عَذْبَةً شَجِيَّةً وَهُمْ هائِمُونَ بِالذَّاتِ الْمُحَمَّدِيَّةِ يُصَلُّونَ عليهِ ويُسَلِّمونَ عليهِ عمَلًا بِما أَمَرَ اللهُ ﴿صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾[8].

إخوةَ الإيمانِ لو لَمْ يَكُنْ في ذلكَ إِلّا إرغامُ الشَّيطانِ وَسُرُورُ أهلِ الإِيمانِ المسلمينَ لكفَى فكيفَ مَا رَأَيْنَا هذَا الغيضَ مِنَ الفَيْض. هذا وأَستَغْفِرُ اللهَ لِي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ، اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 

سورة الأحزاب.  [1]

2 „لكل نبي دعوة مستجابة فتعجل كل نبي دعوته وإني اختبأت دعوتي شفاعة لأمتي يوم القيامة فهي نائلة إن شاء الله من مات من أمتي لا يشرك بالله شيئا“ رواه مسلم.  

 سورة التوبة/128.[3]

 رواه النسائي.[4]

 رواه أحمد والبيهقي في الدلائل.[5]

 رواه البخاري. [6]

 متفق عليه.[7]

 سورة الأحزاب.[8]

Cuma Hutbesi

Mevlid-i Şerif‘i Neden Kutluyoruz

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun. Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿ يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِيدٗا ٧٠ يُصۡلِحۡ لَكُمۡ أَعۡمَٰلَكُمۡ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۗ وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ فَقَدۡ فَازَ فَوۡزًا عَظِيمًا ٧١﴾

Manası: Ey iman edenler! Allâh’tan korkun ve doğruyu söyleyin ki, Allâh sizin işlerinizi düzeltsin ve günahlarınızı bağışlasın. Kim Allâh’a ve Rasûlüne itaat ederse, muhakkak büyük bir başarıya ulaşmıştır. (El-Aḥzâb suresi; 70. ve 71. ayetler)

Muhterem Müslüman kardeşlerim; Peygamber efendimiz Muḥammed’in doğumu ile ilgili yeterince ne söyleyebiliriz? Ey Allâh’ın Rasûlü, ey yaratılmışların en üstünü, ey yüce peygamber, ey mükerrem habibimiz, ey ümmeti üzerinde fazilet sahibi olan! Sen buyurdun ki:

لِكُلِّ نَبِيٍّ دَعْوَةٌ مُسْتَجَابَةٌ فَتَعَجَّلَ كُلُّ نبِيٍّ دَعْوَتَه اﻫ

Manası: Her peygamberin kabul olunan bir duası vardır ve her peygamber o duayı etti. (İmam Muslim)

Sen ise duanı mü‘minlere merhametinden dolayı şefaat olarak kıyamet gününe sakladın ve şöyle buyurdun:

وَإِنّي اخْتَبَأْتُ دَعْوَتِي شفَاعَةً لِأُمَّتِي يومَ القِيامَة اهـ

Manası: Ben ise, duamı ümmetime şefaat için kıyamet gününe sakladım.

Bu, senin ümmetine karşı olan merhametindendir ki Allâh-u Teâlâ senin hakkında yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ ١٢٨﴾

Manası: (Muḥammed) Mü’minlere karşı pek şefkatli ve merhametlidir.” (Et-Tevbeh suresi, 128. ayet)

Sana kıyamet gününde şöyle denilecek:

يَا محمّدُ سَلْ تُعْطَ وَاشْفَعْ تُشَفَّعْ اﻫ

Manası: Ey Muḥammed, dua et verilsin! Şefaat et, kabul edilsin!

Sen ise şöyle buyuracaksın:

أَيْ رَبّ أُمَّتِي أُمَّتِي اﻫ

Manası: Ey Rabbim, ümmetin, ümmetim. (Nesai)

Sen ümmetini hayra yönelttin. Allâh seni ümmetin için yapmış olduğundan ötürü bolca mükâfatlandırsın.

Ey eğitici önderimiz! Senin doğduğun ayda senin özelliklerini, faziletini, ahlakını, güzelliğini ve bize ne derecede faydalı olduğunu anıyoruz. Ey Allâh’ın Rasûlü! Ey Allâh’ın peygamberi! Seni övenler övdüğünde ve zikredenler zikrettiğinde, duygulanırız ve sanki dilimiz şöyle demek ister: “Seni rüyada bile olsa bir anlık görebilsem.” Değerli sahaben Bilal Habeşi, ayık halinde seni görme ve seninle buluşma şerefine nail olmasına rağmen senin güzel yüzünü rüyasında gördüğünde, kalbi hasret ile dolu uyanıp kabrine varabilmek için Medîne’ye yola çıktı. Gözleri yaşarmış … kalbindeki hasret acısını dindirmek için yanına varmış fakat hasreti dinmemişti. Bilal Habeşi, vefat etmeden önce şöyle söylemişti: “Ahirette sevdiklerimi göreceğim … Muḥammed ve ashabını.”

İşte bunlardan ve bir çok başka nedenlerden dolayı biz seni seviyoruz ey Allâh’ın Rasûlü, ey Allâh’ın en sevgili kulu. Bu zikrettiklerimizden dolayı çocuklarımıza Mevlid gününün nasıl kutlandığını öğretiriz.

Peki, ümmet için bu bereketli günü neden kutlarız? Biliriz ki sen Rabbine şükredenlerin efendisi ve mü’minin Allâh’a nasıl şükretmesi gerektiğini öğreten şükredici müderrissin. Sen, doğum gününde oruç tutuyordun ve pazartesi günleri orucu hakkında sorulduğunda şöyle buyurdun:

ذاكَ يَوْمٌ وُلِدْتُ فيهِ وأُنْزِلَ عَلَيَّ فيه اﻫ

Manası: O günde doğdum ve o günde bana vahiy geldi. (İmam Ahmed ve İmam Beyhaki „Ed-Delâil“ adlı kitabında)

Sen mütevazıların efendisisin! Bu günde senin tevazun zikredilir. Sen fakirlerle oturmayı, onlarla yemeği ve onları evlerinde ziyaret etmeyi böbürlenerek reddetmezdin. Efendim, sen yüce ahlak sahibisin ve sözlerinden biri şudur:

لا يُؤْمِنُ أَحَدُكُم حتى أكونَ أَحَبّ إليهِ مِنْ وَالِدِه وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِين اﻫ

Manası: Sizden birinizin, beni anne ve babasından, çocuğundan ve bütün insanlardan daha çok sevmedikçe imanı kamil olamaz. (Buhari)

Mevlidi kutlamakta, bu sevgiyi nesiller arasında yaymaya fırsat görüyoruz. Öyle ki sana, güzel sıfatlarına, sözlerine ve amellerine kalpler bağlansın, ey yüce mertebe sahibi! İnsanları Allâh’tan başkasına ibadet etme karanlığından kurtarmak ve onları sadece Allâh’a ibadet etmeye davet etmek için gönderilen peygamberimize olan sevgiye delalet eden bu kutlamayı, en faziletli amellerden sayıyoruz.

Mevlidi kutlamakta, senin ve çocuklarının isimlerinin, nesebinin ve arap mensubiyetinin hıfzı gibi başka hususların da hatırlatması vardır. Sen buyurdun ki:

أَنَا محمّدٌ وأنا أحمدُ وأنَا الْمَاحِي الذِي يَمْحُو اللهُ بِي الكفرَ وأنَا الحاشِرُ الذِي يُحْشَرُ الناسُ علَى قدَمِي وأَنَا العَاقِبُ الذِي ليسَ بعدَهُ أَحَدٌ اﻫ

Manası: Ben Muḥammed’im. Ben Aḥmed’im. Ben, Allâh’ın kendisiyle küfrü sildiği El-Mâḥî’yim. Ben, insanların arkasında toplanacağı El-Ḥâşir’im ve ben kendisinden sonra yeni bir Pegyamberin gelmeyeceği El-Âkib’im. (Üzerine ittifak edilmiştir)

Sen rahmet ve merhamet peygamberisin. Sen Ebul-Kâsim ve Ebuz-Zehrâ’sın, ey Allâh’ın Rasûlü.

Mevlid-i Şerif’te, senin en şerefli insan olduğunu öğretiyoruz, öğreniyoruz ve hatırlatıyoruz, ey efendimiz, ey Allâh’ın Rasûlü.

Mevlid-i Şerif kutlamasında siyerinden zikredilenlerden, ticaret ettiğinde dürüstlükle bereketin nasıl meydana geldiğini öğreniyoruz. Aynı şekilde helalı ve bereketi arzulayanlar, sonuç olarak az ile yetinmek olsa bile senin yolunu izlerler.

Senin siyerini okumak ile bu dünyanın hiç kimseye kalmayacağını ve onun için birbirimizle savaşmanın bize yakışmadığını öğreniyoruz. Sen hasır üzerinde uyudun ve açlıktan ötürü karnına taş bağladın. Sen şöyle buyurdun:

ازْهَدْ في الدُّنيا يُحِبَّكَ اللهُ وازْهَدْ فيمَا فِي أَيْدِي الناسِ يُحِبَّكَ الناسُ اهـ

Manası: Dünyada zahit ol, Allâh seni sevsin! İnsanların ellerinde bulunanlarda gözün olmasın, insanlar seni sevsin!

Bu zikrettiğimiz hususlardan ve başka bir çok bereketli özelliklerden dolayı Rasûlullâh’ın mevlidini kutlarız. Ayrıca bu günde fakir ve miskinlere yemek dağıtılması, peygamber aşkı ile dolu kalplerle peygamberin övülmesini dinlemek, peygambere salât ve selâm getirmek gibi işlenilen bir çok hayırlı ameller olur. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿صَلُّواْ عَلَيۡهِ وَسَلِّمُواْ تَسۡلِيمًا ٥٦﴾

Manası: Peygambere salât ve selâm getirin. (El-Aḥzâb suresi, 56. ayet)

Mü’min kardeşlerim; Mevlid’i kutlamakta sadece şeytanı küçümsemek ve mü’minleri sevindirmek olsaydı bile, yeterli olurdu. O halde bu faydaların tümünü gördükten sonra durum nasıldır?!

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmin.

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır. Kamet getir!

Die Liebe zu unserem Propheten Muhammad (ﷺ) 23.09.2022

Freitagsansprache

Die Liebe zu unserem Propheten Muhammad  ﷺ

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht.

Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 31 und 32:

﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ٣١ قُلۡ أَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَۖ فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ  ٱلۡكَٰفِرِينَ ٣٢﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad), wenn ihr Allâh liebt, dann folgt mir und Allâh wird euch lieben und euch eure Sünden vergeben, Allâh ist vergebend und erbarmend. Sage (o Muhammad), seid gehorsam zu Allâh und zum Gesandten; und wenn sie sich abwenden, so liebt Allâh diejenigen nicht, die nicht an Ihn und an Seine Gesandten glauben.

Brüder im Islam! In unserer heutigen Ansprache werden wir, so Gott will, über eine großartige Angelegenheit sprechen. Diese ist die Liebe zu Muhammad, dem Letzten der Gesandten, die Liebe zum Besten der Gesandten, die Liebe zum Besten der gesamten Nachkommenschaft von Âdam, die Liebe zum Besten aller Geschöpfe. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geliebten und geehrten Propheten Muhammad, für seine muslimischen Angehörigen und rechtschaffenen Gefährten.

Bruder im Islam! Wisse, dass die Muslime den Propheten Muhammad ﷺ verehren und lieben, ohne dabei der Religion zu widersprechen
– sondern so, wie Allâh dies befahl und so, wie es in der Religion verankert ist. Denn die Liebe zum Propheten Muhammad ﷺ ist eine Pflicht für die Verantwortlichen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 31 und 32:

﴿قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعونِي يُحْبِبْكُمُ اللهُ وَيَغْفِرْ لكم ذُنوبَكم واللهُ غفورٌ رَحِيمٌ﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (o Muhammad), wenn ihr Allâh liebt, dann folgt mir und Allâh wird euch lieben und euch eure Sünden vergeben, Allâh ist vergebend und erbarmend.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Fath, Âyah 8 und 9:

﴿إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا ، لِتُؤْمِنُوا بِاللهِ وَرَسُولِهِ وَتُعَزِّرُوهُ وَتُوَقِّرُوه﴾

Die Bedeutung lautet: Du (Muhammad) wurdest als Zeuge, Verkünder froher Botschaft und Warner gesandt. Ihr (die Verantwortlichen) seid verpflichtet, an Allâh und an Seinen Gesandten zu glauben, ihn (den Gesandten) hoch zu achten und zu verehren.

Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes Muhammad ﷺ sagte:

لا يُؤْمِنُ أَحدُكُمْ ـ أَيْ لا يَكْمُلُ إِيمانُهُ ـ حَتَّى أَكونَ أَحَبَّ إليهِ مِنْ وَالِدِهِ وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ

Die Bedeutung lautet: Niemand von euch hat den vollkommenen Glauben, solange ich von ihm nicht mehr geliebt werde als seine Eltern, seine Kinder und alle anderen Menschen.

Wie könnten wir Muhammad ﷺ nicht lieben, wo er doch als Gnade für die Menschen und Djinn gesandt wurde?

Muhammad ist der Ehrenhafteste

unter Arabern und Nicht-Arabern

Muhammad ist der Beste, der jemals

auf der Erde gelaufen ist

Muhammad ist der Verbreiter des Guten,

der alle edlen Eigenschaften in sich vereint

Muhammad ist der Wohltätigste und Großzügigste

Muhammad, Nachkomme von Mudar,

ist das beste Geschöpf Gottes

Muhammad ist der Beste aller Gesandten Gottes

Wie könnten wir ihn nicht lieben, wobei er gesandt wurde, um die Menschen aus der Finsternis in das Licht zu führen? Wie könnten wir ihn nicht lieben, wo er doch unser Vorbild ist und derjenige, durch den wir zum richtigen Weg gefunden haben! Wie könnten wir ihn nicht lieben? Er hat diesen großartigen Charakter und ist der Verehrteste aller Geschöpfe!

Und wie könnten wir den Propheten Muhammad ﷺ nicht lieben, wo doch unser Schöpfer über ihn in der Sûrah an-Nisâ´, Âyah 64 sagt:

﴿وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا﴾

Die Bedeutung lautet: Und wenn sie zu dir (Muhammad) kommen, nachdem sie sich selbst Unrecht zufügten, dann Allâh um Vergebung bitten und der Gesandte für sie um Vergebung bittet, dann wird Allâh ihnen vergeben und Erbarmen mit ihnen haben.

Wie könnten wir ihn nicht lieben, wo er selbst doch sagte:

شفاعَتِي لأَهْلِ الكَبائِرِ مِنْ أُمَّتِي

Die Bedeutung lautet: Meine Fürbitte werde ich für die Großsündigen meiner Gemeinschaft einlegen.

Wie könnten wir ihn nicht lieben, wo er doch die große Fürbitte einlegen wird, wenn einige Menschen am Tag des Jüngsten Gerichts zueinander sagen werden: „Lasst uns zu unserem Vater Âdam gehen, damit er für uns die Fürbitte einlegt“. Sie werden zu Âdam kommen und er wird dann zu ihnen sinngemäß sagen: „Ich bin nicht derjenige mit der großen Fürbitte, geht zum Propheten Nûh.“ Sie werden sich dann zum Propheten Nûh begeben und ihn um Fürbitte bitten und er wird sie an den Propheten Ibrâhîm verweisen. Sie werden dann zum Propheten Ibrâhîm gehen und er wird zu ihnen sinngemäß sagen: „Ich bin nicht derjenige mit der großen Fürbitte.“ Dann werden sie sich weiter zum Propheten Mûsâ begeben und er wird ihnen sinngemäß sagen: „Ich bin nicht derjenige mit der großen Fürbitte, geht zum Propheten ^Îsâ.“ Der Prophet ^Îsâ wird dann zu ihnen sinngemäß sagen: „Ich bin nicht derjenige mit der großen Fürbitte, jedoch geht zum Propheten Muhammad.“ Dann werden sie zum Propheten Muhammad ﷺ kommen, woraufhin er eine Niederwerfung für Allâh ausführen wird. Gott wird ihm dann offenbaren (sinngemäß): „Erhebe deinen Kopf, lege Fürbitte ein und sprich Bittgebete aus und du wirst erhalten, worum du bittest.“

Wie könnten wir den Propheten Muhammad ﷺ nicht lieben, wo er doch Gottes liebstes Geschöpf ist? Allâh, Der uns erschuf, versorgt und beschützt, liebt den Propheten Muhammad ﷺ mehr als jedes andere Geschöpf.

Der Gelehrte al-Hâkim überlieferte in seinem Buch „al-Mustadrak“, dass der Prophet Âdam, nachdem er die Sünde beging, die eine kleine, nicht erniedrigende Sünde war, Folgendes sagte (sinngemäß): O Allâh, ich bitte Dich – mittels der Ehre von Muhammad – mir zu vergeben. Allâh, der Allwissende, Dem nichts verborgen ist, sagte (sinngemäß): „Woher weißt du von Muhammad, obwohl Ich ihn noch nicht erschuf?“ Prophet Âdam sagte dann (sinngemäß): „Als Du mich erschufst, erhob ich meinen Kopf und sah auf dem Thron geschrieben stehen ‚Es gibt keinen Gott außer Allâh, Muhammad ist der Gesandte von Allâh´. Daraus entnahm ich, dass Du zu Deinem Namen nur den Namen von Deinem liebsten Geschöpf hinzufügst.“

Wie könnte ich denjenigen nicht lieben, an dem alles großartig ist?

Allâh ehrte die edlen Gefährten des Gesandten Gottes ﷺ damit, dass sie den Propheten sahen, seine Worte hörten, sie ihr Leben mit ihm teilten, sodass ihre Herzen mit der Liebe zu ihm gefüllt waren und sie ihn mehr liebten als ihre Eltern und Kinder und sogar mehr als sich selbst.

Eine Frau der ´Ansâr hörte am Tag von ´Uhud, dass der Prophet ﷺ getötet worden wäre. Sie eilte dann hinaus, um die Muslime bei ihrer Rückkehr nach al-Madînah zu empfangen. Man überbrachte ihr die Nachricht vom Tod ihres Vaters, ihres Sohnes, ihres Ehemannes und ihres Bruders. Als man zu ihr sagte: „Diese sind dein Vater, dein Bruder, dein Ehemann und dein Sohn“ sagte sie: „Und was ist mit dem Propheten?“ Man sagte zu ihr: „Weiter vorne ist der Prophet.“ Als sie dann den Gesandten Gottes ﷺ erreichte, sagte sie sinngemäß: „Ich liebe dich mehr als meine Mutter und meinen Vater, ich empfinde kein Übel, solange du unbeschadet bist.“

Als eines Tages der Prophet Muhammad ﷺ in der Nähe von Abû Talhah Al-‚Ansâriyy stand, während er auf die Statuenanbeter zielte, erhob der Prophet ﷺ seinen Kopf, um zu schauen, wo der Pfeil von Abû Talhah treffen würde, worauf dann Abû Talhah sich groß machte, um den Propheten Muhammad ﷺ zu beschützen, und dabei sagte: „O Gesandter Gottes: Ich liebe dich mehr als meinen Vater und meine Mutter, O Gesandter Gottes! Zeige dich nicht, damit du nicht von einem Pfeil getroffen wirst. Lieber will ich getroffen sein als dass du getroffen wirst! [Berichtet von Muslim / Ibn Hibbân].

So auch ein Gefährte namens Zayd, als die Statuenanbeter ihn quälten und Abû Sufyân Ibn Harb zu ihm sagte: „Zayd, würdest du nicht wollen, dass Muhammad jetzt anstatt dir hier bei uns liegen würde und wir ihm den Kopf abtrennen würden, während du bei deinen Angehörigen wärst?“ Zayd antwortete darauf unverzüglich: „Bei Allâh! Ich würde es nicht mögen, dass der Prophet an dem Ort, an dem er jetzt ist, von einem Dorn gestochen werden würde, während ich bei meinen Angehörigen wäre.“ Daraufhin sagte Abû Sufyân: „Ich sah keine Liebe von Mensch zu Mensch, wie die Liebe der Gefährten des Muhammad zu Muhammad.“

So auch ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar. Als eines Tages sein Bein gelähmt war, wurde zu ihm gesagt: „Erwähne den Menschen, den du am meisten liebst.“ Dann sagte er: „O Muhammad!“ Danach stand er auf und war wieder gesund. Und dies durch das Geheimnis und den Segen seiner Liebe zum Gesandten Gottes ﷺ.

O Allâh, wir bitten Dich und wenden uns mittels Deines Propheten, dem Propheten der Gnade, an Dich. O Muhammad, mittels dir wenden wir uns an unseren Schöpfer, damit unsere guten Anliegen in Erfüllung gehen und unser Kummer aufgehoben wird.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

 

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wir gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteilwerden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Brüder im Islam! Wisset, dass derjenige, der etwas liebt, mit diesem übereinstimmt und dieses vorzieht, ansonsten wäre seine Liebe zu diesem nicht vollkommen. Derjenige, dessen Liebe zum Propheten ﷺ vollkommen ist, weist Anzeichen auf, die darauf schließen lassen. Dazu gehört die Befolgung seiner Gesetzgebung, ihn hoch zu achten und zu ehren, die Liebe zu den Verwandten und Gefährten des Propheten ﷺ, die der Prophet liebt, viel as–Salâh für ihn zu sprechen, viel an ihn zu denken und sich sehr nach der Begegnung mit ihm zu sehnen. Der Hadîth-Gelehrte Muslim überlieferte in seinem Werk „as–Sahîh“, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„مِنْ أَشَدِّ أُمَّتِي لِي حُبًّا ناسٌ يَكونُونَ بَعدِي يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَو رَءَانِي بِأَهْلِهِ وَمَالِهِ“

Die Bedeutung lautet: Zu denjenigen aus meiner Gemeinschaft, die mich am stärksten lieben, gehören Menschen, die nach mir kommen werden. Der Einzelne von ihnen würde seine Familie und seinen Besitz aufopfern, um mich sehen zu können.

O Allâh, wir bitten dich, uns zu denjenigen gehören zu lassen.

Und wisset, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, as–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh gibt dem Propheten (Muhammad) einen höheren Rang und die Engel bitten Allâh darum, ihm einen höheren Rang zu geben. O ihr Gläubigen, bittet auch ihr Allâh darum, dem Propheten einen höheren Rang zu geben und seine Gemeinschaft vor dem zu schützen, was der Prophet für sie befürchtet.

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

في محبةِ سيدِنا محمدٍ صلى اللهُ عليه وسلم

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهدِيهِ ونشكرُهُ ونستغفِرُهُ ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومِنْ سيّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ. وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شرِيكَ لهُ ولا مَثيلَ لهُ ولا ضِدَّ وَلا نِدَّ لَهُ، وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفيُّهُ وحبيبُهُ، صلّى اللهُ على سيدِنا محمّدٍ وعَلَى كُلِّ رَسُولٍ أَرْسَلَهُ. الصلاةُ والسلامُ عليكَ يَا سَيِّدِي يَا رَسُولَ اللهِ، يَا حبيبَ اللهِ يَا أَبَا الزَّهْرَاءِ يَا أَبَا القَاسِمِ يَا مُحمَّد.

أما بعدُ عبادَ الله فإِنِّي أُوصيكُمْ وَنَفْسِي بتقوَى اللهِ العظيمِ القائِلِ في كتابِهِ الكريمِ ﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ٣١ قُلۡ أَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَۖ فَإِن تَوَلَّوۡاْ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا يُحِبُّ ٱلۡكَٰفِرِينَ ٣٢﴾[1]

كلامُنا اليومَ بإِذْنِ اللهِ تعالى عَنْ أمرٍ عظيمٍ، عن محبَّةِ خاتَمِ المرسلينَ محمدٍ، عن محبَّةِ أفضَلِ المرسلينَ محمد، عن محبةِ سيّدِ وَلَدِ ءَادَمَ أَجْمَعينَ مُحَمَّد، عنْ محبةِ أفضَلِ العالَمينَ محمد، اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ وبارِكْ على سيدِنا محمدٍ صلاةً يَزْدَادُ بِها سُرورُه ويتَضاعَفُ بِها حُبورُهُ وَيُشْرِقُ بِها علينَا نُورُهُ وعلى ءالِه وصحبِه وسلم.

إخوةَ الإيمانِ اعلَمُوا أنَّنا نُعَظِّمُ ونُحبُّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم مِنْ غيرِ مُخالَفَةٍ لِشرعِ اللهِ إِنَّما كَمَا أمَرَ اللهُ تعالى، وَكَمَا جَاءَ في شرعِ اللهِ تعالَى فَإِنَّ محبَّةَ سيدِنا محمدٍ فرضٌ علَى الْمُكَلَّفينَ فَقَدْ قالَ اللهُ العليُّ العظيمُ في القُرءَانِ الكَريمِ ﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ٣١﴾[2] وَقالَ سبحانَهُ في ءَايَةٍ أخرى عن حبيبِه وَصَفِيِّهِ ﴿إِنَّآ أَرۡسَلۡنَٰكَ شَٰهِدٗا وَمُبَشِّرٗا وَنَذِيرٗا ٨ لِّتُؤۡمِنُواْ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ
وَتُعَزِّرُوهُ وَتُوَقِّرُوهُۚ﴾[3] الآيةَ وَمَعْنَى تُعَزِّرُوهُ هُنا أيّها الأحبةُ تُعَظِّمُوهُ. وقالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم لا يُؤْمِنُ أَحدُكُمْ – أَيْ لا يَكْمُلُ إِيمانُهُ – حَتَّى أَكونَ أَحَبَّ إليهِ مِنْ وَالِدِهِ وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ رواه البخاري.

إخوَةَ الإيمانِ، كيفَ لا نُحِبُّ مُحمَّدًا وَهُوَ الذي أُرْسِلَ رَحْمَةً للعالمينَ.

محمدٌ أشرَفُ العَرْبَاءِ[4] وَالعَجَمِ           محمدٌ خيرُ مَنْ يمشِي على  قَدمِ

 محمدٌ باسِطُ المعروفِ جَامِعُهُ           محمدٌ صَاحِبُ الإِحسانِ وَالكَرَمِ

      محمدٌ خيرُ خَلقِ اللهِ مِنْ مُضَرِ          مُحَمّدٌ  خَيْرُ   رُسـلِ  اللهِ  كُلِّهمِ

كيفَ لا نُحبُّ محمدًا وهو الذي قالَ شفاعَتِي لأَهْلِ الكَبائِرِ مِنْ أُمَّتِي اهـ كيفَ لا نُعَزِّرُهُ – أي نُعَظِّمُهُ- وهُوَ صاحِبُ الشّفاعةِ العُظْمَى، عندَما يقولُ بَعْضُ النّاسِ فى الآخرةِ لِبَعْضٍ تَعالَوا نَذْهَبْ إِلى أَبِينا ءادَمَ لِيَشْفَعَ لَنا إلى ربِّنا، فيَأْتُونَ إلى ءادَمَ فيَقُولُ لهُم لَسْتُ فُلانًا – أَي أَنا لَسْتُ صاحِبَ هذه الشّفاعة – اذْهَبُوا إلى نُوحٍ فيأتُونَ نُوحًا فيَطْلُبُونَ منهُ فيقُولُ لهمُ ائْتُوا إبراهيمَ فيأتونَ إبراهيمَ ثمّ إبراهيمُ يقولُ لهم لستُ فُلانًا – أي أنا لَسْتُ صاحِبَ هذه الشّفاعة – فيأْتونَ سيّدَنا موسى فيقولُ لهم لستُ فلانًا فيقولُ لهمُ ائْتُوا عيسى فيقول لهم لستُ فلانًا ولكنِ اذْهَبُوا إلى محمّدٍ، فيأتُونَ النبيَّ صَلّى الله عليه وسلّمَ فيسجدُ رسولُ الله، فيسجدُ حبيبُ اللهِ لربّه، فيُقالُ لهُ ارْفَعْ رأْسَكَ وَاشْفَعْ  تُشَفَّعْ وَسَلْ تُعْطَ.

كيفَ لا نُحبُّ محمدًا أَيُّها الأَحبابُ وهوَ حبيبُ رَبِّ العَالَمينَ، حَبيبُ خالِقِنا حبيبُ رازِقِنا حبيبُ حافِظِنا حبيبُ كافِينا، إخوةَ الإيمانِ لقَد رَوَى الحاكِمُ في الْمُسْتَدْرَكِ أنَّ سيدَنا ءادَمَ حينَمَا عَصَى رَبَّهُ – أَي مَعْصِيَةً صغيرةً ليسَ فيهَا خِسَّةٌ وَدَنَاءَةٌ – فقالَ وَذَلكَ قَبْلَ أَنْ يُخْلَقَ محمدٌ صلى الله عليه وسلم يا رَبّ أسأَلُكَ بِحَقِّ محمَّدٍ إِلا مَا غَفَرْتَ لِي، فأَوْحَى اللهُ عزَّ وجلَّ إليهِ يا ءادَمُ كيفَ عَرَفْتَ مُحَمَّدًا وَلَمْ أَخْلُقْهُ – وهو تعالى أَعْلَم – فقالَ نبِيُّ اللهِ ءادَمُ لأنَّكَ يَا ربّ لَمَّا خَلَقْتَنِي رَفَعْتُ رَأْسِي فرأَيْتُ اسْمَهُ علَى قَوائِمِ العَرْشِ مَكْتُوبًا لا إله إِلا اللهُ محمدٌ رسولُ اللهِ، فعَلِمْتُ أَنَّكَ لَمْ تُضِفْ إلَى اسْمِكَ إِلا أَحَبَّ الخلقِ إِلَيْك اهـ

كيفَ لا أَهْوَى حَبِيبًا     كُلُّ مَا فِيهِ عَظِيمُ

أيها الأحبةُ لقد أكرَمَ اللهُ أَصحابَ رَسولِ اللهِ الأخيارَ بصُحْبَتِهِ وَرُؤْيَتِهِ وسمَاعِ كَلامِهِ وَرُؤْيَةِ أحوالِهِ فَامْتَلأَتْ قلوبُهُمْ بِمَحَبَّتِهِ حتَّى صارَ أَحَبَّ إليهِمْ مِنْ ءَابائِهِمْ وأَبْنائِهم بَلْ وَمِنْ أَنْفُسِهِم.

سَمِعَتِ امْرَأَةٌ مِنَ الأَنْصَارِ يَوْمَ أُحُدٍ أَنَّ النبيَّ قُتِلَ فَخَرَجَتْ مِنَ المدينَةِ لاستِقْبَالِ المسلمينَ العَائِدينَ، فَاسْتُقْبِلَتْ بِأَبِيهَا وَابْنِهَا وَزَوْجِهَا وَأَخِيهَا أَي بِخَبَرِ مَقْتَلِهِمْ، فَلَمَّا مَرَّتْ علَى ءاخِرِهِمْ قالُوا لَها أَبُوكِ، زَوْجُكِ، أَخُوكِ، ابْنُكِ، فَتَقُولُ مَا فَعَلَ رَسولُ اللهِ؟ فقالُوا لَهَا أَمامَكِ، فَلَمَّا وَصَلَتْ عندَ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم أخَذَتْ بِنَاحِيَةٍ مِنْ ثَوبِهِ ثمَّ قالَتْ بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي يَا رَسُولَ اللهِ، لا أُبَالِي إِذَا سَلِمْتَ مِنْ عَطَبٍ[5].

وهذا أبو طلحةَ الأنصاريُّ كان يَرْمِي بينَ يَدَيْ رسولِ اللهِ صلّى الله عليه وسلمَ المشركين، فكانَ النبيُّ صلّى الله عليه وسلم يرفَعُ رأسَه مِنْ خَلْفِهِ لِيَنْظُرَ أَيْنَ يَقَعُ نَبْلُهُ، فيتطاوَلُ أبو طلحةَ بِصَدْرِه يَقِي بِهِ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلــم ويقـــولُ يـــا نبيَّ الله بِأَبــي أنــتَ وأُمّـــي لا تُشْـــــرِفْ، لا يُصِبْكَ سَهْمٌ مِنْ سِهامِ القومِ، نَحْرِي دُونَ نَحْرِكَ[6] اهـ. وهذَا الصحابِيُّ زَيدُ بنُ الدَّثِنَةِ رضيَ الله تعالى عنه تمكَّنَ مِنْهُ بعضُ مُشْرِكي قريش وأرادوا قَتْلَهُ انتِقَامًا لقَتْلَاهُمْ في بَدْرٍ فقالَ لَهُ أَبُو سُفْيَانَ بنُ حَرْبٍ أَنْشُدُكَ اللهَ يا زيدُ أَتُحِبُّ أَنَّ مُحمَّدًا عندَنا الآنَ في مَكانِكَ نَضْرِبُ عنقَهُ وأَنَّكَ في أَهْلِكَ ؟ فقالَ زيدٌ رضيَ اللهُ عنه واللهِ مَا أُحِبُّ أَنَّ مُحمَّدًا الآنَ في مَكانِه الذِي هُوَ فيهِ تُصِيبُهُ شَوْكَةٌ وَأَنَا جالِسٌ في أَهْلِي فقالَ أبو سفيانَ ما رَأَيْتُ مِنَ الناسِ أَحَدًا يُحِبُّ أَحَدًا كحُبِّ أَصْحَابِ محمدٍ محمّدًا[7]. وهَذَا عبدُ اللهِ بنُ عمرَ خَدِرَتْ رِجلُهُ مَرَّةً فَقِيلَ لَهُ اذْكُرْ أَحَبَّ النَّاسِ إلَيْكَ فَقَالَ فَوْرًا يَا مُحَمَّد فقَامَ مُعَافًى بِسِرِّ وبَرَكَةِ حُبِّهِ لِرَسُولِ اللهِ صلَّى اللهُ عليهِ وَسَلَّم.

اللهمَّ إِنَّا نَسْأَلُكَ وَنَتَوَجَّهُ إلَيْكَ بِنَبِيِّكَ محمدٍ نبِيِّ الرَّحمةِ يا محمدُ إِنَّا نَتَوَجَّهُ بِكَ إلَى رَبِّنا في قَضاءِ حوائِجِنا مِنَ الْخَيرِ وتَيْسيرِ أُمورِنا وَتَفْرِيجِ كُرُباتِنا. هذا وأستغفرُ اللهَ لي ولكم.

 

الخُطبة الثانية:

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقوهُ واعلَمُوا أَنَّ مَنْ أَحَبَّ شَيْئًا ءَاثَرَهُ وءَاثَرَ مُوافَقَتَهُ وَإِلا لَمْ يَكُنْ كَامِلاً فِي حُبِّهِ فَالكَامِلُ في حُبِّ النَّبِيِّ مَنْ تَظْهَرُ عَلامَاتُ ذلكَ عليهِ وَمِنْهَا الاقتِدَاءُ بهِ وَالعَمَلُ بِسُنَّتِهِ وَتَعْظِيمُهِ وَتَوْقِيرُهِ وَمَحَبَّةُ مَنْ يُحِبُّ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ وصحابَتِهِ وَكَثْرَةُ الصلاةِ عليهِ وكثرةُ ذِكْرِهِ وكثرَةُ الشوقِ إلى لِقائِه وقَدْ رَوَى مُسْلِمٌ في صحيحِه أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ مِنْ أَشَدِّ أُمَّتِي لِي حُبًّا ناسٌ يَكونُونَ بَعدِي يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَو رَءَانِي بِأَهْلِهِ وَمَالِهِ اهـ اللهُمّ اجْعَلْنَا مِنْهُمْ يا رَبَّ العَالَمين.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهمَّ عَلِّمْنَا مَا جَهِلْنَا وَذَكِّرْنا مَا نَسِينَا وَزِدْنَا عِلْمًا اللهمَّ أَوْزِعْنَا أَنْ نَشْكُرَ نِعْمَتَكَ التِي أَنْعَمْتَ علينَا وأَنْ نَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وأَدْخِلْنَا بِرَحْمَتِكَ فِي عِبادِكَ الصَّالِحينَ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وأَقِمِ الصَّلاةَ.

. سورة ءال عمران / 31 ـ 32 [1]

 سورة ءال عمران/31.[2]

 سورة الفتح/ 8 ـ 9.[3]

1 نقل عن الشيخ أنه قال „قول محمد أشرف الأعراب ليس مدحًا“ لذلك غير البيت من محمد أشرف الأعراب والعجم إلى المذكور في الخطبة.

 حلية الأولياء/ صفة الصفوة/ سبل الهدى والرشاد.[5]

 رواه مسلم.[6]

 عيون الأثر/ سبل الهدى والرشاد/ الشفا.[7]

Cuma Hutbesi

Efendimiz Muḥammed’e ﷺ Olan Sevgimiz

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed ﷺ O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O ﷺ, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعونِي يُحْبِبْكُمُ اللهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنوبَكُمْ وَاللهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ (31) قُلْ أَطِيعُوا اللهَ وَالرَّسولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللهَ لا يُحِبُّ الكَافِرِين(32) ﴾

Manası: De ki (ey Muḥammed): “Eğer Allâh’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allâh da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allâh Ġafûr’dur, Raḥîm’dir.” De ki (ey Muḥammed): “Allâh’a ve Rasûl’e itaat edin.” Eğer yüz çevirirlerse şüphe yok ki Allâh, Kendisine ve Rasûlüne inanmayanları sevmez. (Âl-i İmrân suresi, 31. ve 32. ayetler)

Allâh’ın izniyle bugün çok yüce bir husus hakkında konuşacağız. Bu yüce husus, peygamberlerin sonuncusu ve en faziletlisi, insanların en faziletlisi, alemlerin en faziletlisi olan efendimiz Muḥammed’e ﷺ karşı duyulan sevgidir. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e, âl’ine ve ashabına olsun, böylece onun sevinci artar.

Mü’min kardeşlerim; bilinmelidir ki, bizler Allâh Rasûlü’nü ﷺ, dinimizin bizlere bildirdiği doğrultuda ve dine aykırı düşmeyecek bir şekilde yüceltiyor ve seviyoruz. Şüphesiz ki, efendimiz Muḥammed’i ﷺ sevmek her mükellefe farzdır. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعونِي يُحْبِبْكُمُ اللهُ وَيَغْفِرْ لكم ذُنوبَكم واللهُ غفورٌ رَحِيمٌ﴾

Manası: De ki (ey Muḥammed): “Eğer Allâh’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allâh da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allâh Ġafûr’dur, Raḥîm’dir.” (Âl-i İmrân suresi, 31. ayet)

Allâh-u Subḥânehu ve Teâlâ başka bir ayet-i kerimede de habibi ﷺ hakkında şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا (8) لِتُؤْمِنُوا بِاللهِ وَرَسُولِهِ وَتُعَزِّرُوهُ وَتُوَقِّرُوه﴾

Manası: Allâh, Muḥammed’i bir şahit, bir müjdeci ve bir uyarıcı olarak gönderdi, ki siz (insanlar) Allâh’a ve Rasûlüne iman edesiniz ve (peygamberi) yüceltip ona saygı gösteresiniz. (El-Fetḥ suresi, 8. ve 9. ayetler)

Allâh Rasûlü ﷺ şöyle buyurmuştur:

لا يُؤْمِنُ أَحدُكُمْ حَتَّى أَكونَ أَحَبَّ إليهِ مِنْ وَالِدِهِ وَوَلَدِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ اهـ

Manası: Kişi, beni anne babasından, çocuğundan ve bütün insanlardan daha fazla sevmedikçe, imanı kâmil olmaz. (Buhari)

Ey mü’min kardeşlerim; efendimiz Muḥammed’i nasıl sevmeyelim ki!?. O, alemlere rahmet olarak gönderilmiştir.

Muḥammed, arap ve acemlerin en şereflisi.

Muḥammed, yaratıkların en hayırlısı.

Muḥammed, kendisinde bulunduran iyilikleri.

Muḥammed, iyilik ve cömertlik sahibi.

Muḥammed, Allâh’ın en üstün yaratığı.

Muḥammed, Rasûllerin en efdali.

Onu nasıl sevmeyelim ki!?. O, karanlıklardan nura çıkarmak için gönderilmiştir. Onu nasıl sevmeyelim ki!?. O, bize doğru yolu gösteren rehberdir. Onu nasıl sevmeyelim ki!?. O, yüce bir ahlaka sahiptir. O, yaratılmışların ve peygamberlerin en şereflisidir. Onu nasıl sevmeyelim ki!?. O şöyle buyurmuştur:

شفاعَتِي لأَهْلِ الكَبائِرِ مِنْ أُمَّتِي اهـ

Manası: “Şefaatim ümmetimin büyük günahkarları içindir.”

O ﷺ büyük şefaatin sahibi iken onu nasıl yüceltmeyelim ki!?. Ahirette insanlardan bazılarının bazılarına “Gelin babamız Âdem’in yanına gidelim ki Rabbimizden bizler için şefaatte bulunsun.” deyip Âdem’in yanına gittiklerinde Âdem aleyhisselâm, onlara ‘Ben bu şefaatin sahibi değilim.’ manasında mealen: “Ben o kişi değilim. Nûḥ’a gidin!” diyecek. Böylece Nûḥ’a (aleyhisselâm) gidip ondan şefaat talep edecekler. Nûḥ da onları İbrâhîm’e (aleyhisselâm) gönderecek. Bunun üzerine onlar İbrâhîm’e (aleyhisselâm) gelecek. Sonra İbrâhîm aleyhisselâm onlara ‘Ben bu şefaatin sahibi değilim,’ manasında mealen: “Ben o kişi değilim.” diyecek. Sonra Mûsâ’ya (aleyhisselâm) gidecekler, o da mealen: “Ben filan değilim!” diyecek. Sonra mealen “Îsâ’ya gidin!” diyecek. Îsâ aleyhisselâm da onlara mealen: “Ben o kişi değilim, ama Muḥammed’e gidin!” diyecek. Böylece peygamber efendimiz Muḥammed’e ﷺ gelecekler. Bunun üzerine Allâh’ın Rasûlü ﷺ Rabbine secde edecek; Ḥabîbullâhﷺ , Rabbine secde edecek. Sonra ona başını kaldırması, şefaat etmesi, dilemesi ve dileğinin kendisine verileceği söylenecek.

Ey mü’min kardeşlerim; efendimiz Muḥammed’i nasıl sevmeyelim!?. O ki alemlerin Rabbi olan, bizleri yaratan, bizlere rızık veren, bizleri koruyan Allâh’ın sevgili kuludur.

Ey mü’min kardeşlerim; El-Hakim’in “Mustedrak” adlı kitabında rivayet ettiğine göre, Âdem aleyhisselâm alçaltıcı olmayan o küçük günahı işlediğinde – daha efendimiz Muḥammedﷺ  yaratılmadan önce – mealen “Yâ Rabbi! Muḥammed hakkı için Sen’den beni bağışlamanı istiyorum.” dedi. Her şeyi bilen ve Kendisinden hiç bir şeyin gizli kalmadığı Allâh-u Teâlâ ise, Âdem’e (aleyhisselâm) mealen ‘‘Henüz yaratmadığım halde Muḥammed’i sen nereden bildin?” buyurdu. Allâh’ın peygamberi Âdem ise mealen: “Sen beni yarattığında başımı kaldırıp Arşın sütunları üzerinde “ لا إلهَ إلا اللهُ محمّدٌ رسولُ اللهِ” (Lâ İlâhe İllallâh Muḥammedur-Rasûlullâh) yazılı olduğunu gördüm ve bildim ki Sen, isminin yanına ancak yaratılmışların en üstün olanın ismini yazarsın.” dedi.

Her şeyi yüce olan birisini nasıl sevmeyelim ki!?.

Ey sevgili kardeşlerim; Allâh, sahabelere peygamber efendimiz Muḥammed ﷺ ile bir arada bulunmayı, onu görmeyi, sözlerini duymayı ve onun hallerini görmeyi lutfeyledi. Böylece onların kalpleri, onun ﷺ sevgisi ile öyle doldu ki, onu anne ve babalarından, çocuklarından ve hatta kendilerinden bile daha fazla sevdiler.

Ensar’dan bir kadın Uhud gününde peygamber efendimiz ﷺ öldürüldü diye duyduğunda geriye dönen Müslümanları karşılamak için Medine’den dışarı çıktı. Bunun üzerine ona babasının, oğlunun, kocasının ve kardeşinin öldürüldüğü haberi ulaştı. Ona “Senin baban, kocan, kardeşin ve oğlun…” dediklerinde o “Rasûlullâh’a ne oldu?” dedi. Sonra ona “İlerde.” dediler. Kadın, Rasûlullâh’ın ﷺ yanına varınca ona “Anam babam sana feda olsun, Yâ Rasûlallâh! Sen sağ oldukça gerisini aldırmam.” dedi.

Ve bu Ebu Talha el-Ensari, Allâh Rasûlü’nün (Allâh’ın salât ve selâm’ı üzerine olsun) önünde müşriklerin  üzerine oklarını atıyordu ve Peygamber Efendimiz de (sallallâhu aleyhi ve sellem) oklarını atardı ve okunun nereye düşeceğini görmek için başını (Ebu Talha’nın) arkasından kaldırır okların nereye isabet ettiğini görmek için bakardı. Ancak Ebu Talha, Rasûlullâh’ı korumak için göğsünü gererdi. Allâh onu mükafatlandırsın. (Allâh ondan razı olsun). Ve diyordu ki: „Ey Allâh’ın Rasûlü! Canlar sana feda olsun. Annem, babam sana feda olsun. Canım sana feda olsun. Düşmanın oklarından biri sana çarpacak. Sen bakmadan, hareket etmeden önce, biz önce bakalım oklara, biz önce hareket edelim.„

Aynı şekilde müşrikler, sahabe olan Zeyd’e (radiyallâhu anhu) işkence ettiklerinde Ebu Sufyan bin Harb ona şöyle dedi : ”Ey Zeyd! Söyle, istemez miydin ki, senin yerinde şimdi Muḥammed olsaydı da, biz onun boynunu vursaydık da sen ise ailenle olaydın?” Zeyd de radiyallâhu anhu ”Vallâhi, ben ailemin arasında olsam dahi şu an bulunduğu yerde Muḥammed’e bir dikenin bile batmasını istemem.” dedi. Bunun üzerine Ebu Sufyan: „Hiçbir insanın başka bir insanı, Muḥammed’in ashabının onu sevdiği kadar sevdiğini görmedim.“ dedi. Bir keresinde Abdullâh bin Ömer’in ayağında bir hastalık meydana geldiğinde (Hader hastalığı) ona denildi ki: “En sevdiğin insanın ismini zikret!” Abdullâh bin Ömer de hemen: “Yâ Muḥammed!” dedi ve Rasûlullâh’a ﷺ olan sevgisinin sırrı ve bereketi ile sağlıklı bir şekilde ayağa kalktı.

Ey Allâh’ım, rahmet peygamberi olan peygamberin Muḥammed’in hakkı için Sana dua ediyoruz. Yâ Muḥammed, biz senin hakkın için Allâh’tan hayırlı olan isteklerimizin gerçekleşmesini, işlerimizin kolaylaşmasını ve sıkıntılarımızdan kurtulmayı diliyoruz.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ﷺ ve diğer peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebu Hanife, Malik, Eş-Şafii ve Ahmed ve evliyalardan ve salihlerden razı olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Bilin ki kim birşeyi seviyorsa ona tabi olur ve ona öncelik tanır, yoksa sevgisi kâmil sayılmaz. Peygamberi kâmil bir şekilde seven, kendisinde bunun alametleri olan kişidir. Bu alametlerden bazıları, onu örnek almak, onun sünnetine göre yaşamak, onu yüceltmek, ona saygı duymak, âl’ini ve ashabını sevmek, ona bolca salevât getirmek, onu sık sık anmak ve onunla buluşma hasreti çekmek. Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

مِنْ أَشَدِّ أُمَّتِي لِي حُبًّا ناسٌ يَكونُونَ بَعدِي يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَو رَءَانِي بِأَهْلِهِ وَمَالِهِ اهـ

Manası: Benden sonra yaşayıp, beni görebilmek için ehlini ve malını feda etmeye hazır olacak kişi, ümmetim içinde beni en çok sevenlerdendir.

Allâh’ım bizleri onlardan eyle, ey alemlerin Rabbi.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine ﷺ salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُـوا رَبَّكُـمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ  (1)يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وتَرَى النَّاسَ سُكارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلكنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِيدٌ(2) ﴾

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetler)

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der Talqîn der Verstorbenen 16.09.2022

Freitagsansprache

Der Talqîn der Verstorbenen

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿إِنَّكَ مَيِّتٞ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ ٣٠﴾[1]

Die Bedeutung lautet: Du (Muhammad) wirst sterben und auch sie werden sterben.

Al-Hâkim überlieferte in „al-Mustadrak“, dass der Engel Djibrîl zum Propheten ﷺ kam und zu ihm sagte: Wie lange du auch leben magst, so wirst du sterben und wen auch immer du lieben magst, du wirst dich von ihm verabschieden. Allâhu Ta^âlâ erschuf uns nicht, damit wir unendlich auf der Welt leben und auch nicht, damit wir uns dem Essen, dem Trinken und den weltlichen Begehrenswertigkeiten hingeben, sondern um uns zu befehlen Ihn anzubeten.

Der Mensch, der sich beherrscht und für das tut, was nach dem Tod kommt, ist intelligent. Ein unkluger Mensch hingegen folgt seinem schlechten Trieb in jedem Verlangen, fällt in Sünden, überschreitet die islamisch-rechtlichen Grenzen und doch richtet er seine Wünsche an Allâh.

Bruder im Islam, lass dich von der Menge deines Besitzes nicht täuschen. Anas Ibn Mâlik überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

يَتْبَعُ الْمَيِّتَ ثَلاثَةٌ فَيَرْجِعُ اثْنَانِ وَيَبْقَى مَعَهُ وَاحِدٌ، يَتْبَعُهُ أَهْلُهُ وَمَالُهُ وَعَمَلُهُ فَيَرْجِعُ أَهْلُهُ وَمَالُهُ وَيَبْقَى عَمَلُه.[2]

Die Bedeutung lautet: Der Verstorbene wird während seines Trauerzuges von dreierlei begleitet; zwei davon kehren zurück und eines bleibt bei ihm. Es begleiten ihn seine Angehörigen, sein Besitz und seine Taten. Seine Angehörigen und sein Besitz kehren zurück, aber seine Taten bleiben bei ihm.

Du solltest um deine Taten bemüht sein, denn sollten sie gute sein, dann wirst du Gutes dafür erhalten und sollten sie schlechte sein, dann hast du dich der Strafe Gottes ausgesetzt. Aus diesem Grund ist es empfohlen, sich mit der Beerdigung zu beeilen. Al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

أَسْرِعُوا بِالْجَنَازَةِ فَإِنْ تَكُ صَالِحَةً فَخَيْرٌ تُقَدِّمُونَها وَإِنْ يَكُ سِوَى ذَلِكَ فَشَرٌّ تَضَعُونَهُ عَنْ رِقَابِكُم

Die Bedeutung lautet: Beeilt euch mit der Beerdigung; sollte der Verstorbene ein Rechtschaffener sein, dann führt ihr ihn zu Gutem; und sollte er es nicht sein, dann legt ihr Schlechtes von euren Schultern ab.

Wenn der Verstorbene zum Grab getragen wird, dann befindet sich seine Seele über ihm. Die Seele des Rechtschaffenen ist dann sehnsüchtig und vorfreudig über die Belohnung im Grab, woran sie geglaubt und wofür sie gehandelt hat. So wird sie sagen: Bringt mich voran, bringt mich voran. Die Seele desjenigen, der nicht an Gott und an Seine Propheten geglaubt hat, sagt hingegen: Haltet mich zurück, haltet mich zurück.

Brüder im Islam, der Trauerzug ist eine Situation der Ermahnung und des Nachdenkens. Somit ist es verpönt sich dabei über Weltliches zu unterhalten. Stattdessen sollte man ihn mit den Gedanken an den Tod und an das, was danach kommt begleiten. Ebenfalls ist es empfohlen währenddessen den Qur´ân zu rezitieren und Allâh zu lobpreisen, jedoch leise, weil dies das Nachdenken über den Trauerzug stärker unterstützt.

Die Gelehrten sagten: Lautes Lobpreisen während des Trauerzuges schadet nicht, wenn es die üble Nachrede über den Verstorbenen und seine Erben und andere abscheuliche Gespräche verhindert.

Was dem Muslim ebenfalls hilft, wenn er im Sterbebett liegt, ist das, was Imâm Muslim über Abû Hurayrah, über den Gesandten Gottes ﷺ überlieferte:

لَقِّنُوا مَوْتَاكُمْ لا إلهَ إلّا اللهُ اهـ

Die Bedeutung lautet: Erinnert eure Sterbenden an ‚Es gibt keinen Gott außer Allâh‘.

Ibn Hibbân überlieferte in seinem Sahîh, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

لَقِّنُوا مَوْتَاكُمْ لا إله إلا اللهُ فَإِنَّهُ مَنْ كَانَ ءاخِرُ كَلِمَتِهِ لا إله إلا اللهُ عندَ الموتِ دَخَلَ الجنةَ يَوْمًا مِنَ الدَّهْرِ وَإِنْ أَصَابَهُ قبلَ ذَلِكَ مَا أَصَابَهُ

Die Bedeutung lautet: Erinnert eure Sterbenden an ‚Es gibt keinen Gott außer Allâh‘, denn derjenige, dessen letzten Worte – beim Sterben – ‚Es gibt keinen Gott außer Allâh‘ sind, wird in das Paradies eintreten.

Es wurde auch überliefert, dass der geehrte Gefährte ^Uthmân Ibn ^Affân, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, sagte: Erinnert den Sterbenden an den Satz ‚Es gibt keinen Gott außer Allâh‘, denn der Diener Gottes, dessen letzten Worte – beim Sterben – diese sind, wird in das Paradies eintreten.[3]

Es wurde überliefert, dass der geehrte Gefährte ^Umar Ibn al-Khattâb, möge die Liebe Gottes ihm zuteilwerden, sagte: Seid bei euren Sterbenden und erinnert sie an ihren Glauben, denn sie sehen etwas, was ihr nicht seht, und erinnert sie an den Satz ‚Es gibt keinen Gott außer Allâh‘.

Die Sunnah hierbei ist, dass der liebste Mensch des Sterbenden sich in seine Nähe setzt und „Lâ ´Ilâha ´Illa l-Lâh“ sagt. Er wiederholt es bis der Sterbende es ebenfalls sagt. Wenn der Sterbende es gesagt hat, dann schweigt der Vorsager. Anschließend sagt er zu ihm nichts mehr, damit es das Letzte bleibt, was er gesprochen hat. Man sagt nicht zu ihm ‚Sage Lâ ´Ilâha ´Illa l-Lâh‘, sondern geht wie soeben erläutert vor.

Der Vorsager sollte ihn nicht drängen, sondern sanftmütig hierbei sein. Es kann sein, dass der Kranke nicht sprechen kann und aufgrund der Mühsamkeit etwas Schlimmes beim Sterben begeht.

Liebe Brüder im Islam, ebenso ist dieses Erinnern (at-Talqîn) Sunnah beim verstorbenen Muslim, wenn er beerdigt wurde durchzuführen. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte diesbezüglich:

إذَا مَاتَ أَحَدُكُمْ فَسَوَّيْتُمْ عَلَيْهِ التُّرَابَ فَلْيَقُمْ أَحَدُكُمْ عَلَى رَأْسِ قَبْرِهِ ثُمَّ يَقُولُ يَا عَبْدَ اللهِ ابْنَ أَمَةِ اللهِ فَإِنَّهُ يَسْمَعُ وَلَا يُجِيبُ أَىْ لَا يَسْتَطِيعُ الجَوابَ ثُمَّ يَقُولُ الثَّانِيَةَ فَإِنَّهُ يَسْتَوِى قَاعِدًا، ثُمَّ يَقُولُ الثَّالِثَةَ فَإِنَّهُ يَقُولُ أَرْشِدْنَا يَرْحَمُكَ اللهُ وَلَكِنْ لَا تَسْمَعُونَ وَفِى لَفْظٍ فَلْيَقُلْ لَهُ اذْكُرِ العَهْدَ الّذِى خَرَجْتَ عَلَيْهِ مِنَ الدُّنْيَا شَهَادَةَ أَنْ لَا إلهَ إلّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللهِ وَأَنَّكَ رَضِيتَ بِاللهِ رَبًّا وَبِالإِسْلَامِ دِينًا وَبِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللهُ عليهِ وَسَلَّم نَبِيًّا وَبِالقُرْءَانِ إِمَامًا[4]

Die Bedeutung lautet: Wenn jemand von euch verstirbt und ihr ihn beerdigt, dann sollte sich einer von euch an der Kopfseite hinstellen und sagen ‚Diener Gottes, Sohn einer Dienerin Gottes!‘ Er hört, kann aber nicht antworten. Dann sagt er ein weiteres Mal ‚Diener Gottes, Sohn einer Dienerin Gottes!‘ Er setzt sich dann hin. Anschließend sagt er dasselbe ein drittes Mal. Der Tote richtet sich in die Sitzposition auf und antwortet dann ‚Weise mich an, möge Allâh dir gnädig sein.‘ Ihr hört ihn aber nicht. Aus einem weiteren Wortlaut geht weiter hervor: Er sagt dann zu ihm: ‚Erinnere dich an deinen Glauben, mit dem du die Welt verlassen hast; dass du an Allâh als Gott geglaubt hast, dass du den Islam als deine Religion akzeptiert hast, dass du an Muhammad als deinen Propheten geglaubt hast, und dass du an den Qur´ân als Himmlisches Buch geglaubt hast‘.

Sunnah ist auch das Rezitieren der Sûrah Yâsîn wegen des Verstorbenen. Imâm at-Tabarâniyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

وَيس قَلْبُ القُرْءَانِ لَا يَقْرَأُهَا رَجُلٌ يُرِيدُ اللهَ وَالدَّارَ الآخِرَةَ إِلّا غُفِرَ لَهُ وَاقْرَؤُوهَا عَلَى مَوْتَاكُمْ اهـ

Die Bedeutung lautet: Die Sûrah Yâsîn ist etwas Besonderes aus dem Qur´ân, derjenige, der sie aufrichtig rezitiert, dem wird vergeben. Rezitiert sie wegen eurer Verstorbenen. Aus dem Wortlaut des Gesandten Gottes ﷺ geht hervor, dass sie sowohl dem Sterbenden, als auch dem Verstorbenen nutzt.

Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿إِنَّكَ مَيِّتٞ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ ٣٠﴾[5]

Die Bedeutung lautet: Du (Muhammad) wirst sterben und auch sie werden sterben.

O du Unachtsamer, erwache aus deiner Unachtsamkeit, denn du wirst sterben. Heute erinnerst du einen Sterbenden, doch schon morgen könntest du der Sterbende sein, der erinnert wird. Heute trägst du eine Leichenbahre, doch morgen schon könntest du der Getragene sein. Heute beerdigst du einen Toten, doch schon morgen könntest du der Beerdigte sein. Denke darüber nach und überlege, was du bereits für den Tag des Jüngsten Gerichts ausgeführt hast.

O Allâh, beschere uns ein gutes Ende. O Allâh, lasse uns als vollkommene Gläubige sterben und lasse unsere letzten Worte ‚Lâ ´Ilâha ´Illa l-Lâh Muhammadu r-Rasûlu l-Lâh‘ sein.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

 

[1] Sûrah az–Zumar, Âyah 30

[2] Al-Bukhâriyy und Muslim

[3] Ibn Abi d-Dunyâ

[4] Al-Hâfidh al-^Asqalâniyy sagte: Ad–Diyâ´ hat ihn in seinem Ahkâm gestärkt.

[5] Sûrah az–Zumar, Âyah 30

خطبة الجمعة بتاريخ 

لَقِّنُوا مَوْتَاكُمْ

إنَّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومن سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يهدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَا هَادِيَ لَهُ وأشهدُ أَنْ لَا إله إلا اللهُ وحدَه لا شريكَ لَهُ ولا مثيلَ لهُ ولا ضِدَّ ولا ندَّ له، هو اللهُ الواحِدُ الأَحَدُ الفَرْدُ الصَّمَدُ الذِي لم يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ ولمْ يَكُنْ لهُ كفوًا أحد. وأشهدُ أنّ سَيِّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفيُّهُ وَحَبِيبُهُ. اللّهمَّ صَلِّ علَى سَيِّدِنا محمّدٍ وعلَى ءالِه وصَحْبِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرين.

أما بعدُ إخوةَ الإيمانِ فَإِنِّى أُوصِيكُمْ ونَفْسِى بِتَقْوَى اللهِ القائِلِ في كِتابِه في سورةِ الزُّمَر ﴿إِنَّكَ مَيِّتٞ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ ٣٠﴾ أَىْ إِنَّكَ يَا مُحمَّدُ يا أَشْرَفَ الخَلْقِ ويَا حَبِيبَ الحَقِّ سَتَمُوتُ وَإِنَّهُمْ سَيَمُوتُونَ.

رَوَى الحَاكِمُ في الْمُسْتَدْرَكِ أنَّ جِبْرِيلَ عليهِ السلامُ جاءَ إلى رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَقالَ لَهُ يَا مُحَمَّدُ عِشْ مَا شِئْتَ فَإِنَّكَ مَيِّتٌ وَأَحْبِبْ مَنْ شِئْتَ فَإِنَّكَ مُفَارِقُةُ اهـ فَاللهُ تَبارَكَ وتعالَى لَمْ يَخْلُقْنَا في هذهِ الدنيا لِنُعَمَّرَ فيهَا ولا نَمُوت، وَلَمْ يَخْلُقْنَا لِنَأْكُلَ وَنَشْرَبَ وَنَنْغَمِسَ في شَهَواتِها ومَلَذَّاتِها، وَإِنَّما خَلَقَنَا لِيَأْمُرَنَا بِعِبادَتِه.

       فَالإِنسانُ الّذِى دَانَ نَفْسَهُ أَىْ حَاسَبَها وعَمِلَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ هُوَ الذَّكِىُّ الفَطِنُ، وَأَمَّا العَاجِزُ فَهُوَ الذِى أَتْبَعَ نَفْسَهُ هَواهَا فَانْتَهَكَ حُرُمَاتِ اللهِ تعالَى وَتَعَدَّى حُدودَهُ وَاقْتَرَفَ الآثَامَ ثُمَّ تَمَنَّى عَلَى اللهِ مَا تَمَنَّى.

       وَلا يَغُرَّنَّكَ أَخِى الْمُسْلِمَ كَثْرَةُ مَالِكَ وَأَهْلِكَ فَعَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضِىَ اللهُ عنهُ قالَ قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم يَتْبَعُ الْمَيِّتَ ثَلاثَةٌ فَيَرْجِعُ اثْنَانِ وَيَبْقَى مَعَهُ وَاحِدٌ، يَتْبَعُهُ أَهْلُهُ وَمَالُهُ وَعَمَلُهُ فَيَرْجِعُ أَهْلُهُ وَمَالُهُ وَيَبْقَى عَمَلُه اهـ[1] فَلْيَكُنْ هَمُّكَ عَمَلَكَ فَإِنَّهُ إِنْ كَانَ خَيْرًا فَسَتُجْزَى بِهِ خَيْرًا وَإِنْ كَانَ شَرًّا فَقَدْ تَعَرَّضْتَ لِسَخَطِ اللهِ وَعِقَابِه وَلِذَلكَ يُسَنُّ الإِسراعُ والمبَادَرَةُ في دَفْنِ الْمَيِّتِ فَقَدْ رَوَى البُخَارِىُّ أنَّ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم قالَ أَسْرِعُوا بِالْجَنَازَةِ فَإِنْ تَكُ صَالِحَةً فَخَيْرٌ تُقَدِّمُونَها وَإِنْ يَكُ سِوَى ذَلِكَ فَشَرٌّ تَضَعُونَهُ عَنْ رِقَابِكُم اهـ

إذا ماتَ الإِنْسَانُ وَحُمِلَ علَى الأَكْتَافِ لِيُدْفَنَ تَكُونُ رُوحُهُ فَوْقَ النَّعْشِ، فَرُوحُ المؤمِنِ التَّقِىِّ مِنْ شِدَّةِ فَرَحِها وَاشْتِياقِهَا لِنَعِيمِ القَبْرِ الذِى عَلِمَتْ وَءَامَنَتْ بِهِ في الدنيا تَقُولُ قَدِّمُونِى قَدِّمُونِى وَأَمَّا رُوحُ الكَافِرِ فَتَقُولُ أَخِّرُونِى أَخِّرُونِى.

فالجنازَةُ أيُّهَا الإخوَةُ مَوْضِعُ تَفَكُّرٍ وَاعْتِبَارٍ فَيُكْرَهُ لِلذَّاهِبِ مَعَهَا الكَلامُ في أُمُورِ الدُّنْيَا وَيُسْتَحَبُّ السَّيْرُ مَعَهَا بِسُكُونٍ وَتَفَكُّرٍ فِي الْمَوْتِ وَمَا بَعْدَهُ وَفِي فَنَاءِ الدُّنْيا، وَيُسْتَحَبُّ الاشْتِغَالُ بِقِرَاءَةِ القُرْءَانِ وَالذِّكْرِ سِرًّا لأَنَّهُ أَسْكَنُ لِلْخَاطِرِ وَأَجْمَعُ لِلْفِكْرِ فِيمَا يَتَعَلَّقُ بِالْجنَازَة. وقالَ أَهْلُ العِلْمِ لا بَأْسَ بِرَفْعِ الصَّوْتِ بِالذِّكْرِ خلْفَ الجنازةِ إِنْ كَانَ يَمْنَعُ غِيبَةً عَنِ الْمَيِّتِ وَوَرَثَتِهِ وَيَمْنَعُ مِنْ فُحْشِ الكَلَامِ الّذِى يَصْدُرُ مِنْ بَعْضِ النَّاسِ في هَذَا الزَّمَن.

وَاعْلَمُوا رَحِمَكُمُ اللهُ أَنَّهُ مِمَّا يَنْفَعُ الْمُؤْمِنَ علَى فِرَاشِ مَوْتِه مَا رَواهُ مُسْلِمٌ عَنْ أَبِى هُريرةَ رضىَ الله عنه أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ لَقِّنُوا مَوْتَاكُمْ لا إلهَ إلّا اللهُ اهـ وَفِى صَحِيحِ ابْنِ حِبَّانَ مَرْفُوعًا إِلَى النَّبِىِّ صَلى الله عليه سلم لَقِّنُوا مَوْتَاكُمْ لا إله إلا اللهُ فَإِنَّهُ مَنْ كَانَ ءاخِرُ كَلِمَتِهِ لا إله إلا اللهُ عندَ الموتِ دَخَلَ الجنةَ يَوْمًا مِنَ الدَّهْرِ وَإِنْ أَصَابَهُ قبلَ ذَلِكَ مَا أَصَابَهُ اهـ

وَرُوِىَ أَنَّ سَيِّدَنا عُثْمَانَ بْنَ عَفَّانَ رَضِىَ اللهُ عنهُ قالَ إذَا احْتُضِرَ الْمَيِّتُ فَلَقِّنُوهُ لا إلهَ إلا اللهُ فَإِنَّهُ مَا مِنْ عَبْدٍ يُخْتَمُ لَهُ بِهَا عِنْدَ مَوْتِهِ إِلّا كَانَتْ زَادَهُ إلَى الجَنَّةِ[2] اهـ

وَرُوِىَ عَنْ سَيِّدِنا عُمَرَ بْنِ الخَطَّابِ رضىَ اللهُ عنهُ أنهُ قالَ احْضُرُوا مَوْتَاكُمْ وَذَكِّرُوهُمْ فَإِنَّهُمْ يَرَوْنَ مَا لَا تَرَوْنَ وَلَقِّنُوهُمْ لَا إِلَهَ إِلّا الله[3] اهـ

والسُّنَّةُ إِخْوَةَ الإيمانِ فِى تَلْقِينِ الْمُحْتَضَرِ أَنْ يَجْلِسَ بِقُرْبِهِ أَحَبُّ النَّاسِ إِلَيْهِ وَيَقُولَ لا إله إلا اللهُ وَيُكَرِّرَهَا فَإِذَا قَالَهَا الْمَنْزُولُ بهِ الْمَوْتُ يَسْكُتُ الْمُلَقِّنُ وَلَا يُكَلِّمُهُ فِى شَىْءٍ بَعْدَ ذَلِكَ حَتَّى تَكُونَ ءَاخِرَ كَلامِهِ وَلا يَقُولُ لَهُ قُلْ لا إله إلّا اللهُ إِنَّمَا يُلَقِّنُهُ علَى هَذِهِ الكَيْفِيَّةِ التِى ذَكَرْنَا. وَلَا يَنْبَغِى لِلْمُلَقِّنِ أَنْ يُلِحَّ فِى التَّلْقِينِ وَلَكِنْ يَتَلَطَّفُ، فَرُبَّمَا لَا يَنْطَلِقُ لِسَانُ الْمَرِيضِ فَيَشُقُّ علَيْهِ ذَلِكَ وَيُؤَدِّى إلَى اسْتِثْقَالِهِ التَّلْقِينَ وَيُخْشَى أَنْ يَكُونَ ذَلِكَ سَبَبًا لِسُوءِ حَالِهِ عِنْدَ الْمَوْتِ.

وَاعْلَمُوا أَحِبَّتِى فِى اللهِ أَنَّ مِنَ السُّنَّةِ إِذَا دُفِنَ الْمُؤْمِنُ فِي قَبْرِهِ أَنْ يُلَقَّنَ حُجَّتَهُ قالَ رسولُ اللهِ صلَّى الله عليه وسلم إذَا مَاتَ أَحَدُكُمْ فَسَوَّيْتُمْ عَلَيْهِ التُّرَابَ فَلْيُقُمْ أَحَدُكُمْ عَلَى رَأْسِ قَبْرِهِ ثُمَّ يَقُولُ يَا عَبْدَ اللهِ ابْنَ أَمَةِ اللهِ فَإِنَّهُ يَسْمَعُ وَلَا يُجِيبُ أَىْ لَا يَسْتَطِيعُ الجَوابَ ثُمَّ يَقُولُ الثَّانِيَةَ فَإِنَّهُ يَسْتَوِى قَاعِدًا، ثُمَّ يَقُولُ الثَّالِثَةَ فَإِنَّهُ يَقُولُ أَرْشِدْنَا يَرْحَمُكَ اللهُ وَلَكِنْ لَا تَسْمَعُونَ وَفِى لَفْظٍ فَلْيَقُلْ لَهُ اذْكُرِ العَهْدَ الّذِى خَرَجْتَ عَلَيْهِ مِنَ الدُّنْيَا شَهَادَةَ أَنْ لَا إلهَ إلّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللهِ وَأَنَّكَ رَضِيتَ بِاللهِ رَبًّا وَبِالإِسْلَامِ دِينًا وَبِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللهُ عليهِ وَسَلَّم نَبِيًّا وَبِالقُرْءَانِ إِمَامًا[4] اهـ

وَمِنَ السُّنَّةِ كذلكَ قِراءَةُ سُورة يس عَلَى الميِّتِ فَقَدْ رَوَىَ الطَّبَرَانِىُّ أَنَّ رسولَ اللهِ عليهِ الصلاةُ والسلامُ قالَ وَيس قَلْبُ القُرْءَانِ لَا يَقْرَأُهَا رَجُلٌ يُرِيدُ اللهَ وَالدَّارَ الآخِرَةَ إِلّا غُفِرَ لَهُ وَاقْرَؤُوهَا عَلَى مَوْتَاكُمْ اهـ فَتُقْرَأُ علَى الْمُحْتَضَرِ وَعَلَى مَنْ مَاتَ فَإِنَّ كَلِمَةَ مَوْتَاكُمْ تَشْمَلُ كِلَيْهِمَا.

قالَ ربُّنا تبارَكَ وَتَعَالَى ﴿إِنَّكَ مَيِّتٞ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ ٣٠﴾[5] فَاسْتَيْقِظْ أَيُّهَا الغَافِلُ مِنْ غَفْلَتِكَ فَإِنَّكَ مَيِّتٌ، اليَوْمَ تُلَقِّنُ مَيِّتًا وَلَعَلَّكَ غَدًا تَكُونُ أَنْتَ مَنْ يُلَقَّنُ، اليَوْمَ تَحْمِلُ نَعْشًا وَلَعَلَّكَ غَدًا تَكُونُ أَنْتَ الْمَحْمُولَ، اليَوْمَ تَدْفِنُ مَيِّتًا وَلَعَلَّكَ غَدًا أَنْتَ الْمَدْفُونُ. تَفَكَّرْ أَيُّهَا الإِنْسَانُ وَانْظُرْ مَا قَدَّمْتَ لِغَدٍ. اللّهُمَّ أَحْسِنْ عَاقِبَتَنَا، اللّهمَّ تَوَفَّنَا علَى كَامِلِ الإِيمانِ، وَاجْعَلْ ءَاخِرَ كَلامِنا لا إله إلا اللهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ. أقولُ قَوْلِى هَذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِى وَلَكُمْ.      

 الخطبة الثانية

الحمدُ للهِ حَقَّ حَمْدِهِ، نَعْبُدُهُ وَنُقَدِّسُهُ وَنُمَجِّدُهُ وَنَشْكُرُهُ علَى نِعَمِهِ، وَنَعُوذُ بِاللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ وَخَافُوهُ وَسَلُوهُ أَنْ يُبْعِدَ عَنْ قُلوبِنَا النِّفَاقَ وَأَنْ يَحْفَظَ عَلَيْنَا نِعَمَهُ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَن.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبْكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، وَاسْتَغْفِرُوهُ يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يجعلْ لكُمْ مِنْ أَمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 

 رواه البخاري ومسلم.[1]

 رواه ابن أبي الدنيا.[2]

 رواه ابن أبي الدنيا.[3]

 قال الحافظ العسقلاني قواه الضياء في أحكامه.[4]

 سورة الزمر.[5]

Cuma Hutbesi

ÖLÜLERİNİZE TELKİN EDİN

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّكَ مَيِّتٞ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ﴾

Manası: (Ey Muḥammed) Şüphesiz sen öleceksin ve şüphesiz onlar da öleceklerdir. (Ez-Zumer suresi, 30. ayet)

Yani ey Muḥammed, ey yaratıkların en şereflisi ve El-Ḥakk’ın habibi, şüphesiz sen öleceksin ve şüphesiz onlar da öleceklerdir.

Cebrâîl (aleyhisselâm) Rasûlullâh’ın ﷺ yanına gelip şöyle söylemiştir:

يَا مُحَمَّدُ عِشْ مَا شِئْتَ فَإِنَّكَ مَيِّتٌ وَأَحْبِبْ مَنْ شِئْتَ فَإِنَّكَ مُفَارِقُةُ

Manası: Ey Muḥammed, ne kadar yaşarsan yaşa, şüphesiz ki öleceksin ve kimi seversen sev, şüphesiz ki ondan ayrılacaksın. (Hakim “Mustedrak”da)

Allâh bizleri bu dünyada ölmemek üzere yaşamamız için yaratmamıştır. Allâh bizleri bu dünyada yiyelim, içelim ve bu dünyanın şehvet ve lezzetlerine dalalım diye yaratmamıştır. Allâh bize, O’na ibadet etmemizi emretmek için yaratmıştır bizi.

Nefsini hesaba çekip, ölümden sonrası için çalışan insan, zeki olan insandır. Aciz olan ise odur ki, nefsinin arzularına tabi olup Allâh’ın yasaklarını ihlal eder, O’nun belirlediği sınırları aşıp günahlar işler, sonra Allâh’a isteklerde bulunur.

Müslüman kardeşim; malının ve ehlinin çokluğu seni aldatmasın. Enes Bin Malik, Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğunu söylemiştir:

يَتْبَعُ الْمَيِّتَ ثَلاثَةٌ فَيَرْجِعُ اثْنَانِ وَيَبْقَى مَعَهُ وَاحِدٌ، يَتْبَعُهُ أَهْلُهُ وَمَالُهُ وَعَمَلُهُ فَيَرْجِعُ أَهْلُهُ وَمَالُهُ وَيَبْقَى عَمَلُه

Manası: Ölüye üç şey tabi olur sonra ikisi gider döner, birisi onunla kalır. Ehli, malı ve ameli ona tabi olur, ehli ve malı geri döner ve ameli onunla kalır. (Buhari ve Muslim)

Öyleyse himmetin amelin için olsun çünkü amelin hayır olursa hayra nail olursun lakin amelin kötü olursa Allâh’ın gazabına ve azabına maruz kalırsın. Bundan dolayı ölüyü defnetme işini hızlandırmak, sünnettir. Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

أَسْرِعُوا بِالْجَنَازَةِ فَإِنْ تَكُ صَالِحَةً فَخَيْرٌ تُقَدِّمُونَها وَإِنْ يَكُ سِوَى ذَلِكَ فَشَرٌّ تَضَعُونَهُ عَنْ رِقَابِكُم

Manası: Cenaze defninde acele edin. Eğer bu kişi salih ise, ona hayırdır, bir an evvel kabrine ulaşsın. Eğer bu kişi böyle değilse, şerdir; bir an evvel omuzlarınızdan indirmiş olursunuz. (Buhari)

İnsan öldükten sonra defnedilmek için omuzlar üzerinde taşınıyorken ruhu, naaşın üstünde olur.  Takva sahibi mü’minin ruhu, dünyada bildiği ve iman ettiği kabir mükafâtlarına karşı duyduğu sevinç ve hasretinden dolayı “Daha çabuk. Daha çabuk.” der.

Değerli kardeşlerim; cenaze, düşünme ve ibret alma yeridir. Cenaze götürüldüğünde onunla beraber gidene dünyevi konuları konuşmak mekruhtur. Müstehap olan, cenazeyle beraber sakince gitmek ve ölümü, ölümden sonra geleni ve bu dünyanın geçici olduğunu düşünmektir. Gizlice Kur’ân kıraati ve zikirle meşgul olmak da müstehaptır, çünkü bu cenaze ile ilgili tefekkürü daha çok destekler.

İlim ehli, şayet ölünün ve varislerinin hakkında gıybet yapılmasına veya günümüzde bir çok insandan işitildiği gibi başka kötü sözlerin konuşulmasına engel olacaksa, cenazenin arkasından gidenin zikir yaparken sesini yükseltmesinde bir beis olmadığını söylemiştir.

Allâh sizlere merhamet etsin. Biliniz ki mü’mine, ölüm döşeğindeyken fayda veren şeylerden bir tanesini Rasûlullâh ﷺ, Ebu Hureyre’nin anlattığı şu hadisinde bildiriyor:

لَقِّنُوا مَوْتَاكُمْ لا إلهَ إلّا اللهُ

Manası: Ölümle can çekişenlere ‘Lâ İlâhe İllallâh’ sözünü telkin edin (hatırlatın).  (Muslim)

Rasûlullâh ﷺ, başka bir hadisinde şöyle buyurmuştur:

لَقِّنُوا مَوْتَاكُمْ لا إله إلا اللهُ فَإِنَّهُ مَنْ كَانَ ءاخِرُ كَلِمَتِهِ لا إله إلا اللهُ عندَ الموتِ دَخَلَ الجنةَ يَوْمًا مِنَ الدَّهْرِ وَإِنْ أَصَابَهُ قبلَ ذَلِكَ مَا أَصَابَهُ

Manası: Can çekişenlere ‘Lâ İlâhe İllallâh’ sözünü telkin edin, çünkü son sözü ‘Lâ İlâhe İllallâh’ olan, cennete girecektir. (İbn-i Hibban “Sahih”inde)

Efendimiz Osman İbn-i Affan’ın (radiyallâhu anh) şöyle söylediği rivayet edilmiştir: “Eğer kişi can çekişiyorsa ona ‘Lâ İlâhe İllallâh’ sözünü telkin edin çünkü ölmeden önce en son bunu söylerse, cennete girer.” (İbn-i Ebi’d Dunya)

Efendimiz Ömer İbnu’l Hattab’ın (radiyallâhu anh) şöyle söylediği rivayet edilmiştir: “Ölüm döşeğinde olanlarınızın yanında bulunun ve onlara hatırlatın. Onlar, sizin görmediğinizi görürler. Ve onlara ‘Lâ İlâhe İllallâh’ sözünü telkin edin.” (İbn-i Ebi’d Dunya)

Can çekişeni telkin etmekteki sünnet olan ise, onun yakınında en çok sevdiği kişinin oturması ve ‘Lâ İlâhe İllallâh’ sözünü söylemesi ve bunu tekrarlaması. Ölecek olan kişi bunu söylerse telkin eden susar ve onunla hiçbir şey hakkında konuşmaz. Böylece son sözü bu olmuş olur. Telkin eden ona ‘Lâ İlâhe İllallâh’ sözünü söyle demez. Zikrettiğimiz tarzda onu telkin eder. Telkin edenin telkin etmesinde ısrarcı olması uygun değildir. Kendisi bunu yaparken ince davranır. Belki hastanın dili dönmez ve kendisine bu zor gelir. Böylece bu, onu telkini zor bulmasına sürükler ve ölümde durumunun kötü olmasına sebep olur.

Sevgili kardeşlerim; bilin ki mü’min defnedildiğinde, hüccetinin telkin edilmesi sünnettir. Peygamber efendimiz şöyle buyurmuştur:

إذَا مَاتَ أَحَدُكُمْ فَسَوَّيْتُمْ عَلَيْهِ التُّرَابَ فَلْيَقُمْ أَحَدُكُمْ عَلَى رَأْسِ قَبْرِهِ ثُمَّ يَقُولُ يَا عَبْدَ اللهِ ابْنَ أَمَةِ اللهِ فَإِنَّهُ يَسْمَعُ وَلَا يُجِيبُ ثُمَّ يَقُولُ الثَّانِيَةَ فَإِنَّهُ يَسْتَوِى قَاعِدًا، ثُمَّ يَقُولُ الثَّالِثَةَ فَإِنَّهُ يَقُولُ أَرْشِدْنَا يَرْحَمُكَ اللهُ وَلَكِنْ لَا تَسْمَعُونَ

Manası: Aranızdan birisi öldüğünde ve defnedildiğinde, biriniz başının olduğu yerde dursun ve şunu desin: ‘Ey Allâh‘ın kulunun oğlu, Allâh‘ın kulu.’ Ölen ise bunu işitir, yalnız cevap veremez. Sonra bunu ikinci defa söyler ve ölen oturmaya doğrulur. Sonra üçüncü defa söyler ve ölen şöyle söyler: ‘Bizi irşat et, Allâh sana rahmet eylesin.‘ lakin siz işitmezsiniz.

Başka bir lafızda ise mealen şöyle geçmektedir:

Şöyle desin: Dünyadan göç ettiğinde üzerinde bulunduğun inancı hatırla; Allâh’tan başka İlâh olmadığına ve Muḥammed‘in Allâh‘ın Rasûlü olduğuna şehadet ettiğini, Allâh‘ın Rabb’in olduğuna, İslam’ın dinin olduğuna, Muḥammed‘in peygamberin olduğuna ve Kur’ân‘ın imam‘ın olduğuna iman ettiğini. (Hafız Askalani ed–Diya’nin bu hadisi güçlü kıldığını demiştir.)

Ölü için Yâsîn suresini okumak ta sünnettir. Peygamber efendimiz bir hadis-i şerifin’de şöyle buyurmuştur:

وَيس قَلْبُ القُرْءَانِ لَا يَقْرَأُهَا رَجُلٌ يُرِيدُ اللهَ وَالدَّارَ الآخِرَةَ إِلّا غُفِرَ لَهُ وَاقْرَؤُوهَا عَلَى مَوْتَاكُمْ

Manası: Yâsîn suresi Kur’ân‘ın kalbidir. Onu ihlaslı okuyan bağışlanır. Onu ölüleriniz için okuyun. (Taberani)

Yâsîn suresi, hem can çekişen hem de ölen için okunur. Hadis’te geçen ölüleriniz ibaresi her ikisinide kapsar.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّكَ مَيِّتٞ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ﴾

Manası: (Ey Muḥammed) Şüphesiz sen öleceksin ve şüphesiz onlar da öleceklerdir. (Ez-Zumer suresi, 30. ayet)

Öyleyse uyan gafletinden, ey gafil! Bugün sen bir ölüyü telkin ediyorsun ve olur da yarın sen telkin edilirsin. Bugün naaşı sen taşıyorsun ve belki yarın senin naaşını taşırlar. Bugün sen bir ölüyü defnediyorsun ve belki yarın sen defnedilen olursun. Düşün ey insan ve ahiret için ne hazırladığına bak.

Allâh‘ım akibetimizi güzel eyle. Allâh‘ım bizlere kamil-i iman üzere ölmeyi nasip eyle. Son sözümüzü ‘Lâ İlâhe İllallâh Muḥammedun Rasûlullâh’ eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmin.

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır. Kamet getir!

Die Erhabenheit Gottes über den Körper und alle Eigenschaften der Geschöpfe 09.09.2022

Freitagsansprache

Die Erhabenheit Gottes über den Körper und alle Eigenschaften der Geschöpfe

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Imâm Ahmad überlieferte in seinem Buch „Musnad Ahmad“, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

وَاللهِ إِنِّي لأَعْلَمُكُمْ بِاللهِ عَزَّ وَجَلَّ وَأَخْشاكُمْ لَهُ

Die Bedeutung lautet: Bei Allâh, ich bin unter euch der Wissendste über Allâh und der Gottesfürchtigste.

Der Prophet lobte sich darin deshalb, weil er der Wissendste in dieser Lehre ist, d. h. in der Kenntnis über Allâh und Dessen Eigenschaften, da sie das beste, höchste, pflichtigste und vorrangigste Wissen darstellt. Darauf deutet die Âyah 19 der Sûrah Muhammad hin, in der Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿فَٱعۡلَمۡ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ وَٱسۡتَغۡفِرۡ لِذَنۢبِكَ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِۗ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ مُتَقَلَّبَكُمۡ وَمَثۡوَىٰكُمۡ ١٩﴾

Die Bedeutung lautet: Wisse, dass es keinen Gott außer Allâh gibt und bitte um Vergebung für dich und für die männlichen und weiblichen Gläubigen; gewiss, Allâh ist wissend über euch.

Allâh, der Erhabene, zog in dieser Âyah den ‚Befehl zum Wissen über die Einzigkeit Gottes’ dem Befehl zur ‚Bitte um Vergebung’ vor, weil das ‚Wissen über die Einzigkeit Gottes’ zu den Grundlagen der Religion und die ‚Bitte um Vergebung’ zu den anderen Wissensgebieten der Religion gehört. Deswegen sagte der Imâm Abû Hanîfah: „Wisse, dass das Wissen um die Glaubenslehre vorzüglicher ist als das Wissen um die Gesetzgebung.“

Liebe Brüder im Islam, das Wissen bezüglich der Einzigkeit Gottes ist hochrangiger als andere Wissensgebiete, weil es sich mit dem besten Wissen – der Kenntnis über Gott und Seiner zu Ihm passenden Eigenschaften – befasst. Der Glaube an die Einzigkeit Gottes bedeutet bei Ahlu s-Sunnah das Ablehnen des at-Taschbîh und des at-Ta^tîl, wie es Ibn Hadjar al-^Asqalâniyy in seinem Werk „Die Erklärung des Sahîh al-Bukhâriyy“ sagte. At-Taschbîh ist der Glaube daran, dass Allâh Ähnlichkeit mit den Geschöpfen hätte und at-Ta^tîl heißt, an etwas zu glauben, dass die Existenz Gottes leugnen würde. Somit ist der Glaube an die verstandesgemäß notwendigen Eigenschaften Gottes – wie das Wissen, die Allmacht und der Wille – mit dem Glauben an die Erhabenheit Gottes über Ähnlichkeit mit den Geschöpfen der tatsächliche Glaube an die Einzigkeit Gottes. Dieses wird im edlen Qur´ân bestätigt, wie die folgenden Âyât zeigen:

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah asch-Schûrâ, Âyah 11:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ähnelt nichts und niemandem und Er ist der Allhörende und Allsehende.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-´Ikhlâs, Âyah 4:

﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾

Die Bedeutung lautet: Nichts und niemand ist Ihm (Gott) ähnlich.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Nahl, Âyah 60:

﴿وَلِلَّهِ ٱلۡمَثَلُ ٱلۡأَعۡلَىٰۚ وَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ٦٠﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ist mit vollkommenen Eigenschaften, die zu Ihm passen und die den Eigenschaften der Geschöpfe nicht ähneln, beschrieben.

Die bereits erwähnte Âyah 11 aus der Sûrah asch-Schûrâ ist die eindeutigste Âyah im Qur´ân bezüglich der Erhabenheit Gottes über Ähnlichkeiten mit den Geschöpfen. Denn aus dem ersten Teil dieser Âyah ist die vollkommene Erhabenheit über die Eigenschaften der Geschöpfe zu verstehen, weil sie bedeutet, dass Allâh den Geschöpfen in keiner Weise ähnelt. Dies bedeutet somit, dass Allâh über all das erhaben ist, was nicht zu Ihm passt, wie Unfähigkeit, Unwissenheit, Grenzen, Maße, Farbe, Körperteile, Gestalt, Abbild, Aussehen und Zusammensetzung. Im zweiten Teil der Âyah werden Eigenschaften bestätigt, die zu Allâh passen, denn das Hören und das Sehen sind Eigenschaften, die zu Allâh passen. Allâh zog in dieser Âyah die Bestätigung Seiner Erhabenheit vor, damit sich niemand einbildet, dass das Hören und Sehen Gottes wie das Hören und Sehen anderer wäre. Allâh sieht, ohne auf Licht und Auge angewiesen zu sein, und hört, ohne auf Ohr oder andere Hilfsmittel angewiesen zu sein. Gewiss, Allâh ähnelt nichts und niemandem, denn Allâh ist kein Körper und ähnelt den Körpern somit nicht.

Brüder im Islam, es herrscht Übereinstimmung in der Gemeinschaft, dass Allâh über den ‚Körper’ erhaben ist und dies bestätigten die Gelehrten der ehrenvollen Ahlu s-Salaf (die Muslime der ersten drei Jahrhunderte nach der Auswanderung). Zu diesen Gelehrten gehört Imâm Ahmad Ibn Hanbal, zu dessen Rechtsschule die al-Mudjassimah (diejenigen, die glauben, dass Allâh ein Körper wäre) sich fälschlicherweise zählen. Imâm Ahmad antwortete auf die Behauptung, dass Allâh ein Körper wäre, und sagte: „Die Namen wurden der Religion und der Sprache entnommen. Die Sprachgelehrten bestimmten diesen Namen – den Körper – für das, was Länge, Breite, Tiefe, Zusammensetzung, Aussehen und Zusammenstellung hat, jedoch ist Allâh über all dieses vollkommen erhaben. Des Weiteren wurde in der Religion nicht überliefert, dass Allâh als ‚Körper’ beschrieben wäre, sodass es verboten ist, Allâh als ‚Körper’ zu beschreiben.“ Dieses überlieferte über ihn Abu l-Fadl at-Tamîmiyy al-Baghdâdiyy, zu seiner Zeit der Größte der Gelehrten der Rechtsschule der Hanbalîten. So überlieferte dies auch der Imâm al-Bayhaqiyy über Imâm Ahmad in seinem Werk „Manâqib Ahmad“.

Brüder im Islam, die Worte von Imâm Ahmad bedeuten im Allgemeinen, dass die Namen sowohl durch die Sprache als auch durch die Religion erfahren wurden. Beispiele für die Namen, die durch die Sprache erfahren wurden, sind „Mann“ und „Pferd“. Ein Beispiel für die Namen, die durch die Religion erfahren wurden, ist das gesetzmäßige „Gebet“. Der „Körper“ ist gemäß der Sprache das, was Länge, Breite, Tiefe, Zusammensetzung, Aussehen und Zusammenstellung hat und Allâh ist mit nichts davon beschrieben. Andernfalls würde Er Seinen Geschöpfen ähneln, was jedoch der Âyah mit der Bedeutung „Allâh ähnelt nichts und niemandem“ widersprechen würde. Hinzu kommt, dass, wenn Allâh ein Körper wäre und somit Länge, Breite, Tiefe, Zusammensetzung, Aussehen und Zusammenstellung hätte, dann wäre Er auf jemanden angewiesen, der für Ihn diese Länge, Breite, Tiefe, Zusammensetzung, dieses Aussehen und diese Zusammenstellung bestimmt hätte, jedoch kann verstandesgemäß der Angewiesene nicht Gott sein. Somit ist es – sowohl religionsgemäß als auch verstandesgemäß – unmöglich, dass Allâh mit ‚Körper’ beschrieben wäre. Außerdem wurde in der Religion nicht überliefert, dass dieser Name, d. h. der Körper, in Bezug auf Allâh zu verwenden wäre und die islamische Regel, wie sie der Imâm von Ahlu s-Sunnah, Abu l-Hasan al-´Asch^ariyy, und auch andere Gelehrte erwähnten, lautet: „Es ist verboten, Allâh mit einem Namen zu nennen, der im Islam nicht als Name Gottes bestätigt wurde.“ Somit ist es verboten, Allâh als Körper zu beschreiben. Es wurde sogar überliefert, dass Imâm Ahmad Ibn Hanbal denjenigen für einen Nichtmuslim erklärte, der sagt, dass Allâh ein Körper wäre, selbst wenn er behauptet, dass Er ein Körper wäre, der den anderen Körpern nicht ähneln würde.

Diese Aussage von Imâm Ahmad entspricht den Aussagen der Gelehrten der anderen Rechtsschulen, denn Imâm as-Suyûtiyy bestätigte in seinem Buch ‚al-´Aschbâh wan-Nadhâ´ir‘, dass der Imâm asch-Schâfi^iyy den Menschen, der behauptet, dass Allâh ein Körper wäre, für einen Nichtmuslim erklärte. Im Buch ‚al-Minhâdj al-Qawîm‘ des Gelehrten Ibn Hadjâr al-Haytamiyy wurde sogar überliefert: „Al-Qarâfiyy und andere sagten, dass Imâm asch-Schâfi^iyy, Imâm Mâlik, Imâm Ahmad und Imâm Abû Hanîfah die Person, die Allâh einen Körper oder eine Richtung zuschreibt, für einen Nichtmuslim erklärten.“

Dies bedeutet, dass die Gelehrten die Person, die Allâh, den Erhabenen, als einen Körper bezeichnet oder Ihm die Beschränkung auf eine Richtung zuschreibt, für einen Nichtmuslim erklären, da all dies auf die Geschöpfe zutrifft. Der Imâm Abû Dja^far at–Tahâwiyy, der zu den Gelehrten der Ahlu s-Salaf zählt, sagte in seinem Werk über den Glauben, worin er erwähnte, dass dieses die Erläuterung des Glaubens von Ahlu s-Sunnah ist, Folgendes: „Wer Allâh mit einer einzigen Eigenschaft der Geschöpfe beschreibt, ist kein Muslim.“

Der Körper, das Aussehen und die Gestalt, all diese Eigenschaften gehören zu den Eigenschaften der Geschöpfe. Somit ist die Person, die Allâh mit einer dieser Eigenschaften beschreibt, definitiv kein Muslim.

Des Weiteren sagte der Imâm Abu l-Hasan al-´Asch^ariyy in seinem Werk an-Nawâdir: „Wer glaubt, dass Allâh ein Körper wäre, dieser hat keine Kenntnis über seinen Schöpfer und gehört nicht zu den Muslimen.“

O Allâh, zu Ehren der Propheten und Gesandten, der Awliyâ´ und Rechtschaffenen, des Imâm Ahmad Ibn Hanbal, des Imâm asch-Schâfi^iyy, des Imâm Mâlik und des Imâm Abû Hanîfah, des al-´Awzâ^iyy und allen praktizierenden Gelehrten, lass uns standhaft auf ihrem Glauben bleiben und lass uns von jenen sein, die diesen Glauben verbreiten und gegen diejenigen antworten, die davon abgewichen sind, o Du Erbarmer.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

 

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

تنْزِيهُ اللهِ عنِ الجِسمِ وسائرِ معانِى الخَلق

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِه اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هادِيَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مَثِيلَ ولا شبيهَ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ. وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وَحَبِيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ بعثَهُ اللهُ رحمةً للعالمينَ. اللهُمَّ صَلِّ على سَيِّدِنا مُـحمَّدٍ وعلَى ءالِه وصحابتِه الطيبينَ الطاهرين.

أما بعدُ عبادَ اللهِ، فإني أُوصيكُمْ ونَفْسِي بتَقْوَى اللهِ العَليِّ القديرِ والثَّباتِ على عقيدةِ الأنبياءِ ونَهْجِ سيّدِ الأنبياءِ ودَرْبِ إمامِ الأولياءِ والأَصْفِياءِ، فَهُوَ الحبِيبُ وَهُوَ القُدْوَةُ وهو القائلُ صلواتُ ربِّي وسلامُه عليهِ في حديثِه الشَّريفِ وَاللهِ إِنِّي لَأَعْلَمُكُمْ بِاللهِ عَزَّ وَجَلَّ وَأَخْشَاكُمْ لَهُ اهـ[1]

فقد خَصَّ النّبِيُّ صلّى الله عليه وسلّم نَفْسَهُ بِالتَّرَقِّي فِي هَذَا العِلْمِ أَيِ العِلْمِ بِاللهِ تعالى وصِفاتِهِ لأنهُ أَجَلُّ العُلومِ وأَعْلاها وأوجَبُها وأَوْلاها، كمَا يَدُلُّ على ذلك قولُ اللهِ تعالى في القرءانِ الكريمِ ﴿فَٱعۡلَمۡ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ وَٱسۡتَغۡفِرۡ لِذَنۢبِكَ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِۗ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ مُتَقَلَّبَكُمۡ وَمَثۡوَىٰكُمۡ ١٩﴾[2]. فاللهُ سبحانَهُ وتعالَى قدَّمَ في هذهِ الآيةِ الأَمْرَ بِمعرفَةِ التَّوحيدِ علَى الأَمرِ بِالاستِغْفَارِ لِتَعَلُّقِ التَّوحيدِ بِعِلْمِ الأُصولِ وتعلُّقِ الاستِغْفَارِ بِعِلمِ الفُروعِ، لِذَلكَ قالَ الإمامُ أبو حنيفةَ في الفقهِ الأَبسطِ اعلَمْ أَنَّ الفِقْهَ في الدِّينِ أَفْضَلُ مِنَ الفِقْهِ فِي الأَحْكَامِ اهـ ومُرادُه بِالفقهِ في الدينِ علمُ الأصولِ علمُ العقيدةِ علمُ التّوحيدِ.

أيُّها الأحبَّةُ عِلْمُ التوحيدِ لَهُ شَرَفٌ علَى غَيرِهِ مِنَ العُلُومِ لِكَوْنِهِ مُتَعَلِّقًا بِأَشْرَفِ المعلوماتِ فَهُوَ مُتَعَلِّقٌ بِمعرفَةِ اللهِ عزَّ وجلَّ علَى مَا يَليقُ بهِ فالتوحيدُ عندَ أَهلِ السُّنّةِ هو نَفْىُ التَّشبيهِ والتَّعطيلِ كَمَا ذَكَرَ ابنُ حجرٍ العَسْقَلانِىُّ في شرحِهِ على صَحيحِ البُخَارِىِّ فهوَ مَبْنِىٌّ علَى إِثباتِ مَا يَجِبُ للهِ مِنَ الصِّفاتِ كَالعِلْمِ وَالقُدْرَةِ والإِرادَةِ مَعَ نَفْىِ التَّشبيهِ أَى مَعَ تَنْزِيهِ اللهِ عَنْ مُشَابَهَةِ المخلوقِينَ وَهَذَا مَأْخُوذٌ مِنَ القُرءَانِ الكَريمِ كَقَوْلِهِ تعالَى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾[3] وقولِهِ تعالَى ﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾[4] وقولِهِ تعالَى ﴿وَلِلَّهِ ٱلۡمَثَلُ ٱلۡأَعۡلَىٰۚ وَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ٦٠﴾[5] أمَّا الآيةُ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ﴾ فَهِىَ أَصْرَحُ ءَايَةٍ وَرَدَتْ فِي التَّنْزِيهِ لأنهُ يُفهَمُ مِنْهَا التنْزيهُ الكُلِّىُّ وتَفْسيرُها أَنَّ اللهَ لا يُشبهُهُ شىءٌ بِأَىِّ وجهٍ مِنَ الوُجوهِ، فَفِى الآيةِ نَفْىُ مَا لا يليقُ باللهِ عَنِ اللهِ كالعَجزِ والجهلِ وَالحدِّ واللونِ وَالأَعضاءِ والشَّكلِ والصورةِ والهيئةِ والتَّركيبِ. وأَمَّا قولُهُ تعالَى ﴿وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾ فَفِيهِ إِثْبَاتُ مَا يليقُ بِاللهِ، فَالسَّمْعُ صِفَةٌ لائِقَةٌ بِاللهِ وَالبَصَرُ كذلكَ وَإِنَّمَا قَدَّمَ اللهُ تعالَى في هذهِ الآيَةِ التَّنْزِيهَ حتَّى لا يُتَوَهَّمَ أَنَّ سَمْعَهُ وَبَصَرَهُ كَسَمْعِ وبَصَرِ غَيرِه فاللهُ تعالَى يَرَى مِنْ غَيْرِ حَاجَةٍ إلى شُعاعِ ضوءٍ أَوْ حَدَقَةٍ عينٍ وَيَسْمَعُ مِنْ غَيرِ حَاجَةٍ إلَى أُذُنٍ وَصِمَاخٍ أَوْ ءَالَةٍ أُخْرَى لأنَّ اللهَ ليسَ كَمِثْلِهِ شَىءٌ لَيسَ جِسْمًا وَلا يُشْبِهُ الأَجْسَامَ.

إِخوَةَ الإيمانِ نَفْىُ الجِسميةِ عَنِ اللهِ مِمَّا أَجْمَعَتْ عَلَيْهِ الأُمَّةُ وَمِمَّا نَصَّ عليهِ السَّلَفُ الصَّالِحُ فَالإِمامُ أحمدُ الذِى انْتَسَبَ إليهِ عدَدٌ مِنَ المشبِّهةِ زُورًا وَبُهْتَانًا أَنْكَرَ علَى مَنْ قَالَ بِالجِسمِ في حَقِّ اللهِ وقالَ إِنَّ الأَسْمَاءَ – أَىْ أَسْمَاءَ الأَشْيَاءِ – مَأْخُوذَةٌ مِنَ الشَّريعَةِ وَاللغَةِ، وَأَهلُ اللغةِ وَضَعُوا هَذَا الاسمَ – أَىِ الجسمَ – لذِى طُولٍ وَعَرْضٍ وَسَمْكٍ وَتَرْكِيبٍ وَصُورَةٍ وَتَأْلِيفٍ، وَاللهُ سبحانَهُ وتعالى خارِجٌ عَنْ ذَلكَ كُلِّهِ – أَىْ مُنَزَّهٌ عن ذلكَ كُلِّهِ – وَلَمْ يَجِئْ ذلكَ في الشريعَةِ – أَيْ وَلَمْ يَرِدْ إِطْلاقُ الجِسمِ علَى اللهِ في الشرعِ ـ فَبَطَلَ – أَى إِطلاقُ ذلكَ على اللهِ شَرْعًا وَلُغَةً اﻫ رَوَى ذلكَ عنهُ أَبو الفَضْلِ التَّميمِىُّ البَغْدادِىُّ رئيسُ الحنابلَةِ في بَغدادَ في زَمانِهِ وابنُ رئيسِها وكذَا نَقَلَهُ البيهقىُّ عن الإِمامِ أَحمدَ في كتابِهِ „مَنَاقِبُ أَحمدَ“.

ومعنَى كلامِه إخوةَ الإيمانِ إِجمالًا أَنَّ أسماءَ الأشياءِ تُعرفُ إِمَّا مِنَ اللغةِ وَإِمَّا مِنَ الشَّرعِ، فَهناكَ أشياءُ عُرِفَتْ أَسماؤُها منَ اللغةِ كالرَّجُلِ والفَرسِ وأَشياءُ عُرِفَتْ أسماؤُها مِنْ طريقِ الشرعِ مِثلُ الصّلاةِ الشَّرعيةِ. والجِسمُ في اللغَةِ يُطلَقُ على مَا لَهُ طُولٌ وعَرْضٌ وسَمْكٌ وتَرْكِيبٌ وصورةٌ وتَأْلِيفٌ واللهُ لا يُوصَفُ بِشَىءٍ مِنْ ذَلكَ وإِلّا لكانَ مُشابِهًا لِخَلْقِهِ وذلكَ ضِدُّ قولِه تعالَى {لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ} ثُمَّ لَوْ كانَ اللهُ جسمًا ذَا طولٍ وعَرضٍ وسَمْكٍ وتركيبٍ وصورةٍ وتأليفٍ لاحْتاجَ لِمَنْ خَصَّصَهُ بذلكَ الطولِ وذلكَ العرضِ وذلكَ السَّمْكِ وذلك التركيبِ وتلكَ الصّورةِ، والْمُحْتَاجُ لا يَصِحُّ في العَقْلِ أَنْ يَكُونَ إلَها فَمَعْنَى الجِسمِ لا يَجوزُ وَصفُ اللهِ بِهِ شَرْعًا ولا عَقْلا واللفظُ أَى لَفْظُ الجِسمِ لَمْ يَرِدْ فِي الشَّرْعِ إِطْلاقُهُ عليهِ وَلا يجوزُ فِي الشَّرعِ تَسْمِيَةُ اللهِ إِلا بِمَا سَمَّى بِهِ نَفْسَه أَىْ إِلا بِمَا ثَبتَ في الشرعِ تَسميتُهُ بهِ كمَا ذَكرَ إمامُ أهلِ السنةِ أبو الحسنِ الأشعريُّ وغيرُهُ وَلا يُوصَفُ تعالى إِلا بِمَا وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ فَبَطَلَ إِطلاقُ اسمِ الجسمِ علَى اللهِ تعالَى بَلْ نَقَلَ صاحبُ الخِصَالِ عَنِ الإِمامِ أَحمدَ نفسِه تَكفِيرَ مَنْ قَالَ اللهُ جِسْمٌ لا كَالأَجْسَامِ وَهَذَا مُوَافِقٌ لِمَا جَاءَ عَنْ بَاقِى الأَئِمَّةِ فَقَدْ ثَبَتَ عَنِ الشافِعِىِّ تَكفِيرُ المجسِّمِ كمَا نَقَلَ عنهُ ذلكَ السيوطِىُّ في الأَشْبَاهِ والنَّظائِرِ بَلْ فِي الْمِنْهَاجِ القَويمِ لابْنِ حَجَرٍ الهيتَمِىِّ أَنَّ القَرَافِيَّ وغيرَهُ حَكَوْا عَنِ الشَّافِعِىِّ وَمَالِكٍ وَأَحْمَدَ وَأَبِي حَنيفَةَ القَوْلَ بِكُفْرِ القَائِلينَ بِالجِهَةِ وَالتَّجْسِيمِ أَىْ بِكُفْرِ مَنْ يَنْسُبُ إلَى اللهِ سبحانَهُ وتعالَى الجِسْمِيَّةَ أَوِ الكَوْنَ في جِهَةٍ لأنَّ كُلَّ ذَلكَ مِنْ مَعَانِى البَشَرِ وَقَدْ ذَكَرَ الإمامُ السَّلَفِىُّ أبو جَعْفَرٍ الطَّحَاوِىُّ في عقيدَتِهِ التِى بيَّنَ أَنَّها بَيَانٌ لعَقيدةِ أهلِ السنّةِ والجماعةِ أنَّ مَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعانِى البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ اهـ وَالجِسْمِيَّةُ والتَّركِيبُ والصُّورةُ والهيئَةُ كُلُّ ذلكَ مِنْ مَعانِى البَشَرِ فَمَنْ نَسَبَ إلَى اللهِ شَيْئًا مِنْ ذَلكَ كافِرٌ قَطْعًا وَقَدْ قالَ الإِمامُ أبو الحسنِ الأَشْعرِىُّ في كِتابِ النَّوادِرِ مَنِ اعْتَقَدَ أَنَّ اللهَ جِسْمٌ فَهُوَ غَيْرُ عَارِفٍ بِرَبِّهِ وَإِنَّهُ كَافِرٌ بِهِ اﻫ

اللهمَّ بِجَاهِ الأَنبياءِ وَالمرسلينَ والأولياءِ والصَّالِحينَ وبِجَاهِ الإمامِ أحمدَ بنِ حنبلٍ والشافِعِىِّ وَمَالِكٍ وأبِى حَنيفَةَ والأَوْزَاعِىِّ وسائِرِ العُلماءِ العَامِلِينَ ثَبِّتْنَا عَلَى عَقيدَتِهِمْ وَاجْعَلْنَا مِمَّنْ يَنْصُرُ الدِّينَ وَيَرُدُّ علَى الْمُحَرِّفينَ الضَّالِّينَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحمينَ. هذا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ:    

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه.

اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا لا تُزِغْ قُلوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الوَهّاب، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهم استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثِبْكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، وَاسْتَغْفِرُوهُ يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يَجْعَلْ لكُمْ مِنْ أمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 

 رواه أحمد في مسنده.[1]

 سورة محمد/19.[2]

 سورة الشورى/11.[3]

 سورة الإخلاص/4.[4]

 سورة النحل/60.[5]

Cuma Hutbesi

ALLÂH-U TEÂLÂ’YI CİSİM OLMAKTAN VE YARATIKLARIN DİĞER SIFATLARINDAN TENZİH ETMEK

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Sevgili peygamberimiz – Rabbimin salât ve selâmı onun üzerine olsun – bir hadis-i şerifinde şöyle buyurmuştur:

وَاللهِ إِنِّي لأَعْلَمُكُمْ بِاللهِ عَزَّ وَجَلَّ وَأَخْشاكُمْ لَهُ

Manası: Vallâhi ben, aranızda Allâh’ı en çok bileniniz ve O’ndan en çok korkanınızım. (İmam Ahmed “Musned”inde)

Peygamberimiz ﷺ bu ilimde, yani Allâh ve sıfatları hakkındaki ilimde en bilgili olmakla kendini methetmiştir; zira bu ilim, ilimlerin en celîli, en yücesi, en gerekli ve en evlâ olanıdır. Allâh-u Teâlâ’nın Kur’ân-ı Kerîm’deki şu kavli de buna işaret etmektedir. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿فَٱعۡلَمۡ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ وَٱسۡتَغۡفِرۡ لِذَنۢبِكَ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِۗ﴾

Manası: Bil ki Allâh’tan başka İlâh yoktur ve kendin ve erkek ve kadın mü’minler için istiğfâr et. (Muḥammed suresi, 19. ayet)

Allâh-u Subḥânehû ve Teâlâ bu ayet-i kerîmede tevḥîdi bilmeyi istiğfâr etmekten önde tutmaktadır; çünkü tevḥîd, usûl (akaid ilmi) ve istiğfar ise furû’ (fıkıh ilmi) ile alakalıdır. İşte bundan dolayıdır ki, İmam Ebu Hanife El-Fıkhul-Ebsat adlı kitabında “Bil ki, dindeki fıkıh, ahkâmdaki fıkıhtan daha üstündür.” buyurmuştur. İmam Ebu Hanife’nin “dindeki fıkıh”tan muradı; usûl ilmi, akîde ilmi ve tevhîd ilmidir.

Sevgili kardeşlerim; tevḥîd ilmi içerdiği hususlardan dolayı ilimlerin en şereflisidir; zira bu ilim, Allâh-u Teâlâ’yı layıkıyla bilmeyi içerir. Ehl-i Sünnete göre tevḥîd; teşbih ve ta’tîli nefyetmektir; İbn-i Hacer el-Askalani’nin “Sahih-i Buhari”nin şerhinde zikrettiği gibi: Tevḥîd ilmi, Allâh hakkında vacip olan, ilim, kudret, irade sıfatların isbâtı ve O’nu mahlukatın sıfatlarına benzemekten tenzih etmektir. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾

Manası: Allâh hiçbir şeye benzemez. O, her şeyi işiten ve her şeyi görendir. (Eş-Şûrâ suresi, 11. ayet)

Başka bir ayette ise şöyle buyuruyor:

﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾

Manası: Hiçbir şey O’nun dengi değildir. (El-İhlâs suresi, 4. ayet)

Daha başka bir ayette şöyle buyuruyor:

﴿وَلِلَّهِ ٱلۡمَثَلُ ٱلۡأَعۡلَىٰۚ وَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلۡحَكِيمُ ٦٠﴾

Yukarıda zikredilen Eş-Şûrâ suresinin 11. ayeti, Allâh-u Teâlâ’yı tenzih hakkında en açık ayettir. Ve bu ayetten külli bir tenzih anlaşılır. Bu ayet, hiçbir şeyin Allâh’a hiçbir yönden benzemediği şeklinde açıklanır. Bu ayette acizlik, cahillik, sınır, renk, aza, şekil, sûret, heyet ve terkîb gibi Allâh’a yakışmayan sıfatlar da reddedilmektedir. Ayetin devamında Allâh’ın her şeyi işiten ve her şeyi gören olduğu bildirilmektedir. Bu işitme ve görme Allâh’a layık olan işitme ve görme olarak sabittir. Bu ayette tenzih (Allâh’ın hiçbir şeye benzemediği) daha önce zikredilmiştir ki Allâh’ın işitme ve görmesinin başkalarının işitmesi ve görmesi gibi olduğu zannedilmesin. Zira Allâh-u Teâlâ ışık veya göz gibi şeylere ihtiyacı olmadan görür. Allâh-u Teâlâ kulak veya başka bir şeye ihtiyacı olmadan işitir. Çünkü Allâh-u Teâlâ hiçbir şeye benzemez. O, cisim değildir ve cisimlere de benzemez.

Mü’min kardeşlerim; Allâh’ın cisim olmadığına dair ümmet icmada bulunmuştur. Selef-i Salihin’den olan yüce alimlerin de bu husus hakkında sözleri vardır. İmam Ahmed bin Hanbel de bu alimlerden birisidir. Mücessimlerin (Allâh’ın cisim olduğuna inananların) bir kısmı, bu İmamın mezhebinden olduğunu söylerler; oysa İmam Ahmed, Allâh hakkında cisim olmayı reddetmiştir. İmam Ahmed, isimlerin dinden ve dilden alındığını, lügat ehlinin de ”cisim” ismini; uzunluğu, eni, kalınlığı, bileşimi, sûreti ve telifi olan için koyduklarını, Allâh-u Subḥânehû ve Teâlâ’nın ise bütün bunlardan münezzeh olduğunu ve Allâh’ın cisim olarak vasıflandırılmasının dinde geçmediğini ve böylece de Allâh’ı cisim olarak vasıflandırmanın dinen ve lugaten batıl olduğunu bildirmiştir.

İmam Ahmed’in böyle söylediğini, zamanındaki Hanbeli âlimlerinin başı olan Ebu’l Fadl Et-Temimi El-Bağdadi ve onun oğlu rivayet etmişlerdir. Aynı şekilde İmam Beyhaki de bunu İmam Ahmed’den ”Menakib-i Ahmed” adlı kitabında nakletmiştir.

Mü’min kardeşlerim; İmam Ahmed’in sözünün manası genel olarak şudur: isimler, ya din ya da dil yoluyla bilinir. Adam ve at gibi isimler, dil yoluyla bilinen isimlerdir. Namaz gibi isimler ise şeriat yoluyla bilinen isimlerdir. ’Cisim’ ise dilde uzunluğu, eni, kalınlığı, bileşimi, sûreti ve telifi olana denir. Allâh ise bunlardan hiçbiri ile vasıflandırılmaz; aksi takdirde O bunlarla vasıflansaydı, yaratıklara benzemiş olurdu ki bu da Allâh’ın hiçbir şeye benzemediğini bildiren لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ  ayetine zıttır. Hem Allâh cisim olmuş olsaydı, O’nun uzunluğu, eni, kalınlığı, bileşimi, sûreti ve telifi olmuş olurdu; böylece de bu sıfatları kendisi için tahsis edecek birine muhtaç olurdu. Muhtaç olan ise aklen bilinir ki İlâh olamaz.

Dolayısıyla – hem dinen hem de aklen – Allâh cisim olarak vasıflandırılmaz. Allâh hakkında cisim kelimesinin kullanıldığı dinde geçmemiştir. Allâh’ın kendisini isimlendirdiği isimler ile, dinde Allâh hakkında sabit olan isimlerden başka isimlerle Allâh isimlendirilmez. Ehl-i Sünnet İmamı Ebu’l Hasan El-Eşari ve başka âlimler Allâh hakkında dinde sabit olan vasıflardan başka vasıflarla Allâh’ın vasıflandırılmayacağını bildirmişlerdir. Dolayısıyla Allâh’ı cisim olarak vasıflandırmak batıldır. Hatta “El-Hisâl” kitabının sahibi, İmam Ahmed’in şu aşağıda da geçen ibareyi söyleyen kimseleri de tekfir ettiğini nakletmiştir. onlar batıl olarak diyorlardı ki ”Allâh cisimdir, başka cisimler gibi değildir.” Bu söz batıldır ve bu sözü söyleyen dinden çıkar. İmam Ahmed’in bu sözü, diğer İslâm âlimlerinin sözlerine muvafıktır. İmam Şafii de mücessimi (Allâh’ın cisim olduğuna inanan kimseyi) tekfir etmiştir. Bunu İmam Şafii’den İmam Suyuti “El-Eşbâhu ven-Nezâir” adlı kitabında nakletmiştir. İbn-i Hacer El-Heytemi’nin “El-Minhâcu’l Kavim” adlı kitabında nakledildiğine göre, El-Karâfi ve daha başkaları; Şafii, Malik, Ahmed ve Ebu Hanife’nin (radiyallâhu anhum) Allâh’ın bir yönde olduğunu ve O’nun bir cismi olduğunu söyleyenlerin Müslüman olmadıklarına hükmettiklerini bildirmişlerdir.

Yani kim Allâh’u Subḥânehû ve Teâlâ’nın cisim olduğuna veya bir yönde olduğuna itikat ederse imanını kaybeder; çünkü bunların hepsi yaratıkların sıfatlarındandır. Selefî alimlerinden olan İmam Ebu Cafer Et-Tahavi Ehl-i Sünnet vel Cemaat’in inancını beyan ettiği akide kitabında şöyle bir beyanda bulunmuştur: “Kim Allâh’ı yaratıkların sıfatlarından bir sıfat ile sıfatlandırırsa imanını kaybeder.” Cisim olmak, bileşim, sûret ve şekil; bunların hepsi yaratıkların manalarındandır. Bunlardan herhangi birini Allâh’a isnad eden kesinlikle kâfirdir. Muhakkak ki İmâm Ebu’l Hasan El-Eşari “en-Nevâdir” adlı kitabında şöyle buyurmuştur: “Allâh’ın cisim olduğuna inanan, Rabbini tanımamıştır ve kâfirdir.”

Ey Allâh’ım peygamberlerin, evliyaların, salihlerin hakkı için, İmam Ahmed İbn-i Hanbel’in, İmam Şafii’nin, İmam Mâlik’in, İmam Ebu Hanife’nin, İmam Evzâi ve ilmiyle amel etmiş diğer âlimlerin hakkı için bizleri onların inançlarında sabit kıl ve bizleri bu dini yayanlardan ve tahrifçilere ve dalalette olanlara reddiyeler yapanlardan eyle.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmin.

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır. Kamet getir

Das Vertrauen auf Allâh und die Standhaftigkeit im Ertragen der Plagen 02.09.2022

Freitagsansprache

Das Vertrauen auf Allâh und die Standhaftigkeit im Ertragen der Plagen

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at–Talâq, Âyât 2 und 3:

﴿وَمَن يَتَّقِ ٱللَّهَ يَجۡعَل لَّهُۥ مَخۡرَجٗا ٢ وَيَرۡزُقۡهُ مِنۡ حَيۡثُ لَا يَحۡتَسِبُۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Und derjenige, der gottesfürchtig ist, dem beschert Allâh einen Ausweg aus seiner Lage und beschert ihm aus Quellen, mit denen er nicht rechnet.

Bruder im Islam, dein Vertrauen – hinsichtlich des Schutzes und der Versorgung – sollte auf Allâh sein, denn Er ist der Schöpfer aller Geschöpfe; Er erschafft das Nützliche, das Schädliche und alles andere ins Dasein Eingetretene; und es geschieht nur das, was Allâh will. Wo auch immer du bist, sei gottesfürchtig! Und deine Sorge sollte nicht das Wohlgefallen der Menschen sein, um an Ansehen, Vermögen oder Lob zu gewinnen, sondern sei gottesfürchtig, achte nicht auf die Aussagen der Menschen und sei so, wie einmal gesagt wurde:

Wenn ich das angestrebte Wohlgefallen Gottes erlange,

dann wird mich der Zorn der Menschen nicht bekümmern.

Wisse, dass wenn sich die Menschen und die Djinn zusammentun sollten, um dir einen Schaden zuzufügen, sie dir nur das zufügen können, was Allâh für dich vorherbestimmt hat. Und wenn sich die Menschen und Djinn zusammentun sollten, um dir zu nutzen, sie dir nur nutzen können, wenn es Allâh für dich vorherbestimmt hat. Also ergebe dich völlig Allâh und vertraue auf Allâh, denn was Allâh will, geschieht und was Er nicht will, geschieht nicht.

Erinnere dich stets daran, dass wir nicht im Paradies sind, sondern noch auf der Welt, welche der Ort der Plagen und Belastungen ist. Die Welt verführt, schadet und endet, somit verlasse dich auf Allâh und sei standhaft im Ertragen der Plagen, die Allâh dir aufgelastet hat. Wehe dir gegen Gott aufzubegehren, denn Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Al-´Anbiyâ´, Âyah 23:

﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾

Die Bedeutung lautet: Er (Allâh) wird nicht nach Seinem Tun befragt, jedoch werden sie befragt.

Dies darum, weil Allâh der Schöpfer aller Geschöpfe und der Eigentümer aller Geschöpfe ist und Er mit Seinem Eigentum tut was Er will. Bleib standhaft, so wie Allâh, der Erhabene, es befahl. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 155 und 156 der Sûrah al-Baqarah:

﴿وَلَنَبۡلُوَنَّكُم بِشَيۡءٖ مِّنَ ٱلۡخَوۡفِ وَٱلۡجُوعِ وَنَقۡصٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡوَٰلِ وَٱلۡأَنفُسِ وَٱلثَّمَرَٰتِۗ وَبَشِّرِ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٥٥ ٱلَّذِينَ إِذَآ أَصَٰبَتۡهُم مُّصِيبَةٞ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَٰجِعُونَ ١٥٦﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh wird euch jeweils von etwas Angst, Hunger und Minderung an Besitz, Menschenleben und Früchten heimsuchen lassen. Verkünde den Standhaften, die, wenn sie von Plagen heimgesucht werden, sagen: “Wir sind Eigentum von Allâh und wir werden von Ihm zur Rechenschaft gezogen.“

Wenn du von einer Plage heimgesucht wirst, dann ahme den Gesandten Gottes ﷺ in seiner Geduld nach. Imâm al-Bukhâriyy überlieferte in seinem Sahîh über Anas Ibn Mâlik, dass, als der Gesandte Gottes ﷺ zu seinem im Sterben liegenden Sohn Ibrâhîm kam, ihn küsste und an ihm roch und dass später die Augen des Propheten ﷺ tränten. Darauf sagte der Gesandte Gottes ﷺ:

إنَّ العَيْنَ تَدْمَعُ والقَلْبَ يَحْزَنُ وَلا نَقُولُ إِلّا مَا يَرْضَى رَبُّنا وإنَّا بِفِرَاقِكَ يا إبراهيمُ لَمَحْزُونون اﻫ

Die Bedeutung lautet: Die Augen tränen und das Herz trauert, jedoch sagen wir nur das, was Allâh akzeptiert. Und wir trauern wegen deines Abschieds, o Ibrâhîm.

Möge Allâh dir einen höheren Rang geben – o Gesandter Gottes.

Brüder im Islam, in der Sûrah al-Balad hat Allâh geschworen, dass der Mensch in Strenge, Mühen und Leiden hineinerschaffen wurde, wie es aus der Bedeutung der Âyah 4 hervorgeht.

Das erste Leid des Menschen ist die Abtrennung seines Bauchnabels, danach erleidet er die Enge, wenn er gewickelt ist, danach hat er Mühen, während er gestillt wird. Er erleidet später das Zahnen und das Entwöhnen vom Stillen, was ihm sehr schwer fällt. Zum Leiden, das der Mensch zudem noch hat, gehören die Methoden der Lehrer, Erzieher und Ausbilder; die mit der Ehe verbundenen Schwierigkeiten, die Kinder, das Haus und später sein Alter und die Schwäche seiner Knie und Beine und viele weitere Mühen, die viel Zeit benötigen würden, um sie alle aufzuzählen, wie Kopfschmerzen, Zahnschmerzen, Ohrenschmerzen, Schuldensorgen. Es vergeht kein Tag, an dem der Mensch keine Mühen und Anstrengungen hat, bis er stirbt, wobei dann die Befragung durch die beiden Engel und danach die Auferstehung und anschließend die Abrechnung erfolgt.

Dann kommt er entweder in das Paradies oder in die Hölle. Könnte der Mensch das alles selbst bestimmen, dann hätte er alle diese Sorgen, Belastungen und Bemühungen nicht gewählt, was somit darauf deutet, dass der Mensch einen Schöpfer hat, Der ihn erschaffen und für ihn diese Umstände vorherbestimmt hat. Also befolgt die Befehle Gottes – Brüder im Islam – und fordert euch gegenseitig zur Gerechtigkeit und zur Standhaftigkeit auf.

Bruder im Islam, die Standhaftigkeit bedeutet, sich zu beherrschen und zu überwinden, das, was man nicht tun will, zu verrichten und von dem, wozu man neigt, fern zu bleiben.

Also halte an der Standhaftigkeit fest, wenn eine Plage dich heimsucht, und falle nicht in Sünde, wenn du geplagt wirst, sondern bleib standhaft und halte dich fern davon, aufgrund der Plage zu sündigen oder gar gegen Allâh zu protestieren, möge Allâh uns davor schützen. Sei auch standhaft in der Verrichtung der Pflichten und Unterlassung der Sünden, denn dazu bist du verpflichtet.

Bruder im Islam, wenn du aufgrund deiner Plagen besorgt und bekümmert bist, dann gehe zu den Grabstätten und besuche dort deine Eltern, Angehörigen und Brüder und wisse, dass auch du sterben wirst; und wisse: Wenn die Welt bei Allâh den Wert eines Insektenflügels hätte, dann hätte Gott denjenigen, der nicht an Ihn glaubt, nicht einmal einen Schluck Wasser auf ihr trinken lassen. Die Welt ist wie ein Gefängnis für den Gläubigen und als ob sie das Paradies für den Nichtgläubigen wäre, so stirb als Gläubiger und mache dir keine Sorgen.

Ein Dichter sagte sinngemäß: „Wenn der Mensch auf der Welt seine islamische Religion nicht verliert, dann ist sein Versäumen des Weltlichen kein Schaden.“

Bruder im Islam, die Nahrung, die du zu dir nimmst, verdaust du, und die Kleidung, die du trägst, zerreißt, und deine Taten werden dir am Tag des Jüngsten Gerichts vorgeführt; der Tod und der Abschied von den Geliebten ist unausweichlich. Im weltlichen Leben gibt es Schwäche und Nachlässigkeit und es endet mit dem Tod und dem Grab. Somit vertraue und verlasse dich auf Allâh und bleibe standhaft im Ertragen der Plagen; nimm dich vor dem Protest gegen Allâh in Acht und sage: „Yâ Allâh (o Allâh)“.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

التوكُّلُ والصَّبْرُ علَى المصائِب

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونشكرُه ونستغفرُه ونتوبُ إليه، ونعوذُ باللهِ منْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ له ولا مِثْلَ ولا نِدَّ لَهُ، وَلا حَدَّ ولا جُثَّةَ وَلا أعضاءَ لَه، أحدٌ أحدٌ لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ وَلَمْ يكن لَهُ كفوًا أَحَد، وَأشْهدُ أنَّ سيّدَنا محمَّدًا عبدُه ورسولُه وصَفيُّهُ وحبيبُه. اللهمَّ صَلِّ وسلِّمْ على سيِّدِنا محمّدٍ أشرفِ المرسلينَ وسيدِ الأَوّلينَ والآخِرينَ وعلَى ءالِه وأصحابِه الغُرِّ الميَامِين.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أُوصِيكُمْ ونَفْسِي بتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظيمِ القَائِلِ فِي مُحكَمِ كِتابِه ﴿وَمَن يَتَّقِ ٱللَّهَ يَجۡعَل لَّهُۥ مَخۡرَجٗا ٢ وَيَرۡزُقۡهُ مِنۡ حَيۡثُ لَا يَحۡتَسِبُۚ﴾[1] فَلْيَكُنِ اعْتِمَادُكَ أَخِي المسلمَ علَى اللهِ في الحِفْظِ والرِّزقِ لأنهُ خالقُ كُلِّ شَىءٍ مِنَ المنافِعِ وَالْمَضَارِّ وسائِرِ مَا يَدْخُلُ فِي الوُجودِ ولا يكونُ إِلا مَا شاءَ اللهُ واتَّقِ اللهَ حيثُمَا كُنْتَ وَلا يَكُنْ هَمُّكَ رِضَا الناسِ لِكَسْبِ جَاهٍ أَوْ مَالٍ أَوْ مَدْحٍ بَلِ اتَّقِ اللهَ وَلا تُبَالِ وَكُنْ كَمَا قَالَ القَائِلُ

إِنْ صَحَّ مِنْكَ الرِّضَا يَا مَنْ هُوَ الطَّلَبُ    فَلَسْتُ أُبَالِي بِكُلِّ النَّاسِ إِنْ غَضِبُوا

وَاعْلَمْ أَنَّهُ لَوِ اجْتَمَعَتِ الإنسُ والجنُّ لِيَضُرُّوكَ بشىءٍ لَمْ يَضُرُّوكَ إِلا بِشَىءٍ قَدْ كَتَبَهُ اللهُ عليكَ وَلَوِ اجْتَمَعَتِ الإنسُ والجنُّ لِيَنْفَعُوكَ بِشَىء لَمْ يَنْفَعُوكَ إِلا بِشَىءٍ قَدْ كَتَبَهُ اللهُ لكَ فَفَوِّضْ أَمْرَكَ إلى اللهِ وَثِقْ بِاللهِ فمَا شاءَ اللهُ كانَ ومَا لَمْ يَشأْ لَمْ يَكُنْ.

وتذَكَّرْ دائمًا يا أخِي المسلمَ أنَّنا لَسْنَا فِي الجنَّةِ بَلْ نحنُ الآنَ في الدنيا وهذه الدنيا هيَ دارُ بَلاءٍ فالدُّنيا تَغُرُّ وتَضُرُّ وتَمُرُّ فتوَكَّلْ علَى اللهِ وَاصْبِرْ علَى ما ابتلاكَ اللهُ بهِ وَإِيَّاكَ والاعترَاضَ على اللهِ فإنهُ تعالَى ﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾[2] لأنهُ تبارك وتعالى هو خالقُ كلِّ شىءٍ ومالِكُ كلِّ شىءٍ ويفعَلُ في مِلْكِه ما يشاءُ بَلِ اصْبِرْ كمَا أمَرَ اللهُ تبارَكَ وتعالَى في القرءانِ الكريم ﴿وَلَنَبۡلُوَنَّكُم بِشَيۡءٖ مِّنَ ٱلۡخَوۡفِ وَٱلۡجُوعِ وَنَقۡصٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡوَٰلِ وَٱلۡأَنفُسِ وَٱلثَّمَرَٰتِۗ وَبَشِّرِ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٥٥ ٱلَّذِينَ إِذَآ أَصَٰبَتۡهُم مُّصِيبَةٞ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَٰجِعُونَ ١٥٦﴾[3] فإذا أَصابَتْكَ مصيبةٌ أخِي المسلمَ فاقتدِ برسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم في صبرِه فقد روى البخاريُّ في الصحيحِ عن أنسِ بنِ مالكٍ رضي الله عنه حيثُ دخَلَ معَ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلمَ لِيَرَى ابنَهُ إبراهيمَ وَهُوَ يُحْتَضَرُ فأخَذَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم إبراهيمَ فقبَّلَهُ وَشَمَّهُ، ثمّ دَخَلْنَا عليهِ بعدَ ذلكَ وإبراهيمُ يجودُ بنَفْسِهِ فجَعَلَتْ عينَا رَسولِ الله صلى الله عليه وسلم تَذْرِفَانِ فقالَ لَهُ عبدُ الرحمنِ بنُ عَوْفٍ رَضِيَ اللهُ عنهُ وأنتَ يا رسولَ اللهِ فقالَ يَا ابْنَ عَوْفٍ إِنَّهَا رَحْمَةٌ ثُمَّ أَتْبَعَهَا بأُخْرَى فقالَ صلى الله عليه وسلم  إنَّ العَيْنَ تَدْمَعُ والقَلْبَ يَحْزَنُ وَلا نَقُولُ إِلّا مَا يَرْضَى رَبُّنا وإنَّا بِفِرَاقِكَ يا إبراهيمُ لَمَحْزُونون اﻫ صلّى عليكَ اللهُ يا سيدِي يا رسولَ الله.

إخوةَ الإيمانِ أَقْسَمَ اللهُ تعالَى في القرءانِ في سورَةِ البَلَدِ أنَّ الإنسانَ خُلِقَ في شِدَّة .. في نَصَبٍ .. في تَعَبٍ فقالَ اللهُ تباركَ وتعالَى ﴿لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ ٤﴾[4] فأوَّلُ مَا يُكابِدُ الإنسانُ قَطْعُ سُرَّتِهِ ثم إذَا شُدَّ عليهِ القِمَاطُ يُكابِدُ الضِّيقَ والتَّعبَ ثم يُكابدُ الارتِضاعَ وَلَوْ فاتَهُ لضَاعَ ثُمَّ يكابدُ نَبْتَ أسنانِهِ وتَحَرُّكَ لِسانِه ثُمَّ يُكابِدُ الفِطَامَ الذِي هُوَ أَشَدُّ عليهِ مِنْ بَعضِ اللطامِ ثم يكابدُ الخِتانَ والأَوجاعَ والأحزانَ ثم يكابدُ المعلِّمَ وصَوْلَتَهُ والْمُؤَدِّبَ وسياستَه والأستاذَ وهيبَتَه ثم يكابدُ شُغْلَ التَّزويجِ والتعجيلِ فيهِ ثم يكابدُ شغلَ الأَولادِ وَالخدمِ ثم يكابدُ شُغْلَ الدُّورِ وبناءَ القُصورِ ثم الكِبَرَ والْهَرَمَ وضَعْفَ الرُّكبَةِ والقَدَمِ فِي مَصائِبَ يَكْثُرُ تَعْدَادُها ونَوائِبَ يَطُولُ إيرادُها مِنْ صُدَاعِ الرَّأسِ ووَجَعِ الأَضْرَاسِ وَرَمَدِ العَيْنِ وغَمِّ الدَّينِ ووَجَعِ السِّنِّ وأَلَمِ الأُذُنِ وَيُكابِدُ مِحَنًا فِي المالِ وَالنَّفْسِ مِثْلَ الضَّرْبِ والحَبْسِ وَلا يَمْضِي عليهِ يَوْمٌ إِلّا وَيُقَاسِي فيهِ شِدَّةً ويُكابِدُ فيهِ مَشَقَّةً ثُمَّ الموت بعدَ ذلكَ كُلِّهِ ثُمَّ سُؤال الملكينِ ثم البعث والعرْض على اللهِ إلَى أن يستَقِرَّ بهِ القَرارُ إمَّا في الجنّةِ وإما في النارِ فَلَوْ كانَ الأمرُ إلَى الإنسانِ لَمَا اخْتَارَ هذهِ الشدائدَ كلَّها، وذلكَ يَدُلُّ علَى أَنَّ لِلْإِنسانِ خَالِقًا دَبَّرَهُ وقضَى عليه بهذِه الأحوالِ فَلْيَمْتَثِلْ أَمْرَهُ، فامتَثِلُوا أَمْرَ اللهِ إخوَةَ الإيمانِ وَتَوَاصَوْا بِالحَقِّ وتواصَوْا بالصَّبْر. والصّبرُ أيها الأخُ الكَريمُ هو حَبْسُ النَّفْسِ وقَهْرُها علَى مَكْرُوهٍ تَتَحَمَّلُهُ أَوْ لَذِيذٍ تُفارِقُه، فعَلَيْكَ بِالصَّبْرِ علَى مَا ابْتَلاكَ اللهُ بهِ ولا تَعْصِ اللهَ بِسَبَبِ مُصيبَةٍ نَزَلَتْ بِكَ بَلِ اصْبِرْ وَاقْهَرْ نَفْسَكَ وَاحْبِسْ نَفْسَكَ عنِ الانْجِرَارِ إلَى مَعْصِيَةِ اللهِ لأَجْلِ المصيبةِ أَوِ الاعتِرَاضِ عليهِ تعالَى والعياذُ باللهِ عندَ المصيبةِ واصْبِرْ علَى أَداءِ الوَاجِبَاتِ وَاجْتِنَابِ الْمُحَرَّماتِ فَإِنَّهُ وَاجِبٌ عَلَيْكَ.

فيَا أَخِي المؤمنَ إِنْ ضَاقَ صَدْرُكَ بِالبَلاء .. إِنْ ضَاقَ صَدْرُكَ بِمُصيبَةٍ اذْهَبْ إلَى المقَابِرِ وَزُرْ ءَاباءَكَ وَأَهْلَكَ وَإِخْوَانَكَ وَاعْلَمْ أَنَّكَ إلَى هذَا صائِر، واعْلَمْ أَنَّ الدُّنيا لَوْ كانَتْ تُساوِي عندَ اللهِ جَناحَ بَعُوضَةٍ مَا سَقَى الكافرَ منها شربةَ ماءٍ، فالدنيا سِجْنُ المؤمِنِ وجنَّةُ الكافِرِ فَمُتْ مُسْلِمًا وَلا تُبَالِ

إِذَا أَبْقَتِ الدُّنيا علَى المرءِ دِينَه         فَمَا فَاتَهُ مِنْهَا فَلَيْسَ بِضَائِرِ

أخِي المؤمنَ مَا أَكَلْتَهُ تُفْنِيهِ ومَا لَبِسْتَهُ تُبْلِيهِ وَمَا عَمِلْتَهُ تُلاقِيه، وَالموتُ أَمْرٌ مَقْضِيٌّ وفِرَاقُ الأَحِبَّةِ وَعْدٌ مَأْتِيٌّ وَالدُّنيا أَوَّلُها ضَعْفٌ وَفُتُورٌ وَءَاخِرُها موتٌ وقُبورٌ فَتَوَكَّلْ علَى اللهِ وَفَوِّضْ أَمْرَكَ إلَى اللهِ واصبِرْ علَى مَا ابْتَلاكَ اللهُ بهِ وإيَّاكَ والاعتِرَاضَ علَى اللهِ وقُلْ يَا الله. هذا وأستغفرُ الله.

 

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. وَرَضِيَ اللهُ عَنْ أُمَّهاتِ المؤمِنينَ وءالِ البَيْتِ الطَّاهِرينَ وَعَنِ الخُلفاءِ الرَّاشدِينَ أبِي بكرٍ وعُمَرَ وعُثْمَانَ وَعَلِىٍّ وعَنِ الأَئِمَّةِ الْمُهْتَدِينَ أبِي حنيفَةَ ومَالِكٍ والشافِعِيِّ وأحمَدَ وعنِ الأولياءِ والصَّالحينَ أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهمَّ إنا نعوذُ بِكَ منَ البرصِ والجنونِ والجُذَامِ وسَىِّءِ الأسقامِ، اللهمَّ يا مُقَلِّبَ القُلوبِ ثَبِّتْ قُلوبَنا علَى دِينِك، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة الطلاق/2ـ3.  

[2]  سورة الأنبياء/23.

[3]  سورة البقرة/155ـ 156.

[4]سورة البلد/4.

Cuma Hutbesi

ALLÂH’A TEVEKKÜL ETMEK VE BELALARA SABRETMEK

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَمَن يَتَّقِ ٱللَّهَ يَجۡعَل لَّهُۥ مَخۡرَجٗا ٢ وَيَرۡزُقۡهُ مِنۡ حَيۡثُ لَا يَحۡتَسِبُۚ﴾

Manası: Kim Allâh’tan hakkıyla korkarsa, (Allâh) ona bir çıkıs yolu gösterir ve onu hesaba katmadığı bir yönden rızıklandırır. (Et–Talâk suresi, 2. ve 3. Ayetleri)

Müslüman kardeşlerim! Rızık ve koruma ummakta itimadınız Allâh’a olsun, çünkü O her şeyin yaratıcısıdır. İster yararlı ister zararlı veya varlığa giren başka hususlar olsun bunların hepsi, ancak Allâh’ın dilemesiyle olur. Nerede olursan ol Allâh’tan kork ve himmetin, şöhret, mal veya övgü elde etmek için insanların rızası olmasın, bilâkis şu sözde geçtiği gibi ol:

„إِنْ صَحَّ مِنْكَ الرِّضَا يَا مَنْ هُوَ الطَّلَبُ                فَلَسْتُ أُبَالِي بِكُلِّ النَّاسِ إِنْ غَضِبُوا“

Manası: Allâh’ın rızasını kazandıktan sonra bütün insanların gazabı beni ilgilendirmez.

Bil ki, şayet insanlar ve cinler sana zarar vermek için toplanacak olsalar sana ancak Allâh dilediyse zarar verebilirler ve şayet insanlar ve cinler sana fayda vermek için toplanacak olsalar sana ancak Allâh dilediyse faydalı olurlar. O hâlde Allâh’a tevekkül et, çünkü O’nun dilediği olur ve dilemediği ise asla olmaz.

Ey Müslüman kardeşim! Cennette bulunmadığımızı lakin bela yurdu olan dünyada bulunduğumuzu daima hatırla! Bu dünya aldatıcı ve geçicidir. Allâh’a tevekkül edip O’nun sana vermiş olduğu belalara sabret ve sakın O’na itiraz etme. Muhakkak ki El-Enbiyâ‘ suresinin 23. Ayet’inde zikredildiği gibi:

﴿لَا يُسۡ‍َٔلُ عَمَّا يَفۡعَلُ وَهُمۡ يُسۡ‍َٔلُونَ ٢٣﴾

Manası: „(Allâh) Yaptığından dolayı sorgulanmaz fakat onlar (kullar) sorgulanırlar.“ çünkü Allâh, her şeyin Yaratıcısı ve Mâlikidir ve O mülkünde dilediğini yapar. O hâlde Allâh’ın emrettiği gibi sabret. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَلَنَبۡلُوَنَّكُم بِشَيۡءٖ مِّنَ ٱلۡخَوۡفِ وَٱلۡجُوعِ وَنَقۡصٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡوَٰلِ وَٱلۡأَنفُسِ وَٱلثَّمَرَٰتِۗ وَبَشِّرِ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٥٥ ٱلَّذِينَ إِذَآ أَصَٰبَتۡهُم مُّصِيبَةٞ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَٰجِعُونَ ١٥٦﴾

Manası: Andolsun ki sizi biraz korku ve açlık; mallardan, canlardan ve ürünlerden biraz azaltma (fakirlik) ile imtihan ederiz. (Ey Peygamber!) Sabredenleri müjdele! O sabredenler ki, kendilerine bir bela geldiği zaman: “Biz Allâh’ın kullarıyız ve O’na elbette hesap vereceğiz.” derler. (El-Bakarah suresi, 155. ve 156. Ayetleri)

Başına bir bela geldiğinde –Müslüman kardeşim- Allâh’ın Rasûlünü ﷺ sabırlı olmasında örnek bil! İmam Buhari „Sahih“ adlı eserinde Enes bin Mâlik’ten radiyallâhu anhu şöyle rivayet eder: Rasûlullâh ﷺ, oğlu İbrâhîm’i görmek için yanına gittiğinde İbrâhîm’i kollarına aldı ve öpüp kokladı. Bundan sonra bizde içeri girdik ve İbrâhîm kısa bir süre sonra öldü. Bunun üzerine Rasûlullâh’ın gözleri yaşardı ve Abdurraḥmân bin Avf ona şöyle dedi: „Sen de mi (ağlarsın), yâ Rasûlallâh?“ Rasûlullâh ﷺ, mealen „Ey Avf’ın oğlu, bu bir rahmettir.“ diye cevap verdi. Sonra Rasûlullâh ﷺ mealen şöyle buyurmuştur: „Göz yaşarır, kalp üzülür, fakat biz Rabbimizin razı olacağı sözlerden başkasını söylemeyiz. Ey İbrâhîm biz senin ayrılmanla gerçekten üzgünüz“

Müslüman kardeşlerim! Allâh-u Teâlâ Kurân-ı Kerîm’de şöyle buyurmuştur:

﴿لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ ٤﴾

Manası: Andolsun ki, insanı (yüzyüze geleceği nice) zorluklar içinde yarattık.„ (El-Beled suresi, 4. Ayet)

İnsanın katlanacağı ilk şey göbek bağının kesilmesidir sonra kundaklamanın darlığı ve emzirilmek gelir. Bunlardan sonra dişlerinin çıkması ve konuşmayı öğrenmesi. Daha sonra sütten kesilmesi, öğretmeninin kendisini edeplendirmesi, ustasının heybeti, evlilik, çocuklara barınak inşa etme meşguliyeti, yaşlılıktan dolayı dizlerin tutmaması, bacakların güçsüzlüğü ve baş-, diş, gözağrısı, borçlu olmanın verdiği sıkıntılar gibi daha nice zorluklarla insan ömründe karşı karşıya kalır. Böylece insanın sıkıntı çekmediği bir gün geçmez. Hatta ölümden sonra bile iki meleğin soruları, diriliş ve hesap gelir. Bundan sonra insanı ya cennet ya da cehennem bekler. İnsanın bu hususlarda seçeneği olsaydı, bunları seçmezdi ve bu da insanı yaratan ve ona bu hâlleri dileyen bir Yaratıcının var olduğuna işaret eder. Böylece Allâh’ın emirlerini yerine getirin -Müslüman kardeşlerim- ve birbirinizi hakka davet edin ve sabırlı olmaya çağırın!

Sabır –Müslüman kardeşim- nefsi hapsedip onu hoşuna gitmediği şeye katlanmaya ve zevk aldığı şeyden ayrılmaya zorlamaktır.

O hâlde sabırlı ol ve başına gelen bir bela sonucu Allâh’a isyan etme! Sabret, nefsine sahip çık ve onu arzuladıklarından alıkoy! Farzları eda etmeye ve haramlardan kaçınmaya sabret ve belalardan dolayı sakın günahlara düşme veya Allâh’a itiraz etmeye kalkma!

Ey Müslüman kardeşim! Eğer canını bir bela sıkıyor ise o zaman kabirlere git, yakınlarını ve kardeşlerini ziyaret et! Bil ki bu dünyanın Allâh nezdinde bir sivrisineğin kanadı kadar değeri olsaydı o zaman Allâh’a ve Rasûlü’ne iman etmeyen insan onda içecek su bulamazdı. Dünya mü’minin hapsi ve Allâh’a ve Rasûlü’ne iman etmeyen kimsenin cennetidir, öyleyse Müslüman olarak öl! Bir şair şöyle demiştir: „İnsan, dünyada imanını korursa dünyalık nimetlerden kaçırdıkları umrunda olmaz.“

Müslüman kardeşim, yediğin yemeği tüketiyorsun, giydiğin elbiseyi eskitiyorsun ama elbette yaptığın amellerle baş başa kalacaksın. Ölüm ve sevdiklerinden ayrılmak kaçınılmazdır. Bu dünyanın başlangıcı zayıflık, sonu ise ölüm ve kabirdir. Öyleyse Allâh’a tevekkül et ve başına gelen belalara sabredip Allâh’a itiraz etme.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmin.

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır. Kamet getir

Die Anstandsregeln in den Moscheen 26.08.2022

Freitagsansprache

Die Anstandsregeln in den Moscheen

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 18:

﴿إِنَّمَا يَعۡمُرُ مَسَٰجِدَ ٱللَّهِ مَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَأَقَامَ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَى ٱلزَّكَوٰةَ وَلَمۡ يَخۡشَ إِلَّا ٱللَّهَۖ فَعَسَىٰٓ أُوْلَٰٓئِكَ أَن يَكُونُواْ مِنَ ٱلۡمُهۡتَدِينَ ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: Wahrlich, diejenigen bewahren die Moscheen, die an Allâh und an den Tag des Jüngsten Gerichts glauben, das Gebet verrichten, die Pflichtabgabe (az–Zakâh) entrichten und dabei aufrichtig für Allâh sind; diese werden zu den Rechtgeleiteten gehören.

Brüder im Islam, heute sprechen wir über die besten Orte der Erde, die Moscheen, denn der Gesandte Gottes ﷺ berichtete, dass die besten Orte der Erde die Moscheen sind.

Sie sind die besten Orte auf der Erde bei Allâh, darin werden die Gebete verrichtet, der Qur´ân rezitiert und weitere gute Taten vollbracht.

Bruder im Islam, wenn doch die besten Orte der Erde die Moscheen sind, suchst du sie etwa auf? Verweilst du in ihnen? Hängt dein Herz an ihnen? Oder wurdest du vom Aufenthalt in den Moscheen und vom Verlangen nach den Moscheen abgelenkt?

An denjenigen, dessen Herz an den Moscheen hängt, gilt die Botschaft, dass er am Tag des Jüngsten Gerichts im Schatten des Thrones sein wird, wie es unser geliebter und geehrter Prophet Muhammad ﷺ verkündete.

Wenn die Menschen wissen würden, wie viel Segen und Gutes sich in den Moscheen befindet, dann würden sie im Erscheinen in den Moscheen wetteifern, jedoch stimmt es traurig, in welche Situation einige Menschen geraten sind. Es gibt Menschen, die die Moschee nur einmal in der Woche betreten, nämlich zum Freitagsgebet; und sogar Menschen, die die Moschee nur zweimal im Jahr betreten, nämlich zum Fastenbrechenfest- und Opferfestgebet. Wir bitten Allâh darum, uns das verrichten zu lassen, was uns nutzt.

Brüder im Islam, Allâh, der Erhabene, gab den Moscheen einen hohen Rang, denn sie gehören zu den Symbolen des Islam. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hadjdj, Âyah 32:

﴿ذَٰلِكَۖ وَمَن يُعَظِّمۡ شَعَٰٓئِرَ ٱللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقۡوَى ٱلۡقُلُوبِ ٣٢﴾

Die Bedeutung lautet: Die Verehrung der islamischen Symbole gehört zur Rechtschaffenheit und Gottesfurcht.

Bruder im Islam, erweise den Moscheen die Verehrung.

Halte dich davon fern, die Moscheen mit Ekelerregendem zu verschmutzen oder sie mit Unreinem zu verunreinigen, denn dies ist verboten. Imâm Muslim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إنَّ هذهِ المساجدَ لا تَصْلُحُ لِشَىْءٍ مِنْ هذَا البَوْلِ وَلا القَذَرِ إنَّمَا هِيَ لِذِكْرِ اللهِ عزَّ وجلَّ وقراءَةِ القُرءَانِ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Es ist verboten, in der Moschee zu urinieren, sie zu verunreinigen oder sie mit Ekelerregendem zu verschmutzen, denn die Moscheen sind für die Erwähnung Gottes und die Qur´ân-Rezitation.

Bruder im Islam, beteilige dich daran, die Moscheen zu säubern und darin den Duft von Weihrauch zu verbreiten – Lubân oder ^Ûd, was man in der Moschee des Propheten ﷺ zur Zeit des Gefährten ^Umar benutzte – und was bis heute – an jedem Freitag – durchgeführt wird.

Bruder im Islam, verkaufe in den Moscheen nicht und kaufe in den Moscheen nicht, da es verhasst (Makrûh) ist, wie es aus einem von at-Tirmidhiyy überlieferten Hadîth hervorgeht.

Wenn du dich auf den Weg zur Moschee machst, dann spreche das Bittgebet, das man hierbei aufsagen sollte. Dieses geht aus einem von Imâm Ahmad und anderen überlieferten Hadîth hervor und lautet:

اللهمَّ إنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ السّائِلينَ عليكَ وَبِحَقِّ مَمْشَايَ هذَا فَإِنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشَرًا وَلا بَطَرًا وَلا رِيَاءً وَلا سُمْعَةً، خَرَجْتُ اتِّقاءَ سَخَطِكَ وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِكَ فَأَسْأَلُكَ أَنْ تُنْقِذَنِي مِنَ النَّارِ وَتَغْفِرَ لِي ذُنوبِي إِنَّهُ لا يَغْفِرُ الذُّنوبَ إِلا أَنْت.

Zu den Geheimnissen dieses Bittgebetes gehört, dass 70.000 Engel um Vergebung für diesen Menschen bitten.

Wenn du die Moschee betrittst, dann spreche währenddessen das Bittgebet, das man aufsagen sollte. Es wurde überliefert, dass der Gesandte Gottes ﷺ dieses Bittgebet sprach, wenn er die Moschee betrat. Es lautet:

بسمِ اللهِ اللهمَّ صَلِّ على محمَّدٍ اللهمّ اغفِرْ لِي وَافْتَحْ لِي أَبْوَابَ رَحْمَتِك.

Verrichte anschließend – bevor du dich hinsetzt – zwei Gebetseinheiten als Tahiyyatu l-Masdjid. Daraufhin lobpreise Allâh, rezitiere den Qur´ân oder sprich Bittgebete für dich und für andere, denn das Bittgebet, das zwischen dem Gebetsruf und der Iqâmah aufgesagt wird, geht in Erfüllung.

Und halte dich an die Anstandsregeln in der Moschee, solange du in der Moschee verweilst, ohne darin zu übertreiben oder nachlässig zu werden.

Sei vor der Aussage einiger gewarnt, in der sie es verbieten, in der Moschee über Weltliches, das keine Sünde beinhaltet, zu sprechen. Dieses stimmt nicht, solange dieses Sprechen die Person, die betet oder den Qur´ân rezitiert, nicht stört. At-Tirmidhiyy überlieferte, dass der Prophet ﷺ mit einigen seiner Gefährten nachts in der Moschee war und die Gefährten dann über das sprachen, was sich vor dem Aufruf des Propheten ﷺ ereignete, dabei sogar lachten und der Gesandte Gottes ﷺ lächelte.

In der Moschee ist jedoch jenes Sprechen verboten, das auch außerhalb der Moschee verboten ist, wie die üble Nachrede und anderes. Also nehmt euch vor einer Behauptung in Acht, die einige Lügner verbreiten und behaupten, dass der Prophet ﷺ dies gesagt hätte, indem sie sagen: „Der Prophet sagte: Das Sprechen in den Moscheen löscht die guten Taten, wie das Feuer das Holz zerfrisst.“ Dies ist gelogen und kein Hadîth des Propheten ﷺ.

Es stimmt, dass du schweigsam sein solltest, es sei denn, du willst Gutes sagen; dies gilt in der Moschee und außerhalb der Moschee.

Nimm Rücksicht auf deine Brüder und störe nicht diejenigen, die beten oder den Qur´ân rezitieren. Al-Bayhaqiyy überlieferte im Werk „as-Sunan al-Kubrâ“, dass der Gesandte Gottes ﷺ eines Tages in der Moschee verweilte und dann die Gefährten hörte, wie sie laut rezitierten. Er sagte dann zu ihnen:

أَلا إِنَّ كُلَّكُمْ يُنَاجِي رَبَّهُ فَلا يُؤْذِيَنَّ بَعْضُكُمْ بَعْضًا وَلا يَرْفَعَنَّ بعضُكُمْ علَى بَعْضٍ في القِراءَةِ فِي الصَّلاة اﻫ

Die Bedeutung lautet: Jeder von euch bittet Allâh, so stört einander nicht; und niemand von euch sollte in der Rezitation oder im Gebet lauter als der andere werden.

Achte darauf, dass du deine Brüder nicht mit abstoßenden Gerüchen störst, insbesondere freitags.  Halte dich an die Freitagsgroßwaschung, denn diese ist eine Sunnah Mu´akkadah. Trage zum Freitagsgebet weiße Kleidung, schneide deine Nägel, trage Duftstoff auf und nehme zuvor keinen Knoblauch und keine Zwiebeln zu dir, denn Imâm Muslim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte

مَنْ أَكَلَ البَصَلَ وَالثُّومَ والكُرَّاثَ فَلا يَقْرَبَنَّ مَسْجِدَنا فَإِنَّ الملائِكَةَ تَتَأَذَّى مِمَّا يَتَأَذَّى مِنْهُ بَنُو ءَادَم اﻫ.

Die Bedeutung lautet: Die Person, die Knoblauch, Zwiebeln oder Lauch gegessen hat, sollte nicht zur Moschee kommen, denn die Engel stört das, was den Menschen stört.

Und komme freitags frühzeitig zur Moschee, denn die Belohnung wird durch das frühzeitige Erscheinen mehr. Solltest du die Moschee betreten, während der Imâm die Ansprache hält, dann bete zwei einfache Gebetseinheiten, bevor du dich hinsetzt; setze dich danach hin und spreche mit niemandem, da man das Sprechen während den Ansprachen unterlassen sollte. Höre dem Imâm während seiner Ansprache zu und wenn er sie beendet und von der Kanzel herabsteigt und die Iqâmah aufgesagt wird, dann stell dich mit Demut zum Gebet auf und stell dir dabei vor, dass dies dein letztes Gebet wäre.

Brüder im Islam, sucht die Moscheen auf und vergesst nicht, in ihnen zu verweilen, auch wenn nur für eine kurze Zeit, denn dies ist eine gute Tat und ist besser, als die Zeit auf der Straße zu vergeuden.

Wahrlich, diejenigen bewahren die Moscheen, die an Allâh und an den Tag des Jüngsten Gerichts glauben, also bewahrt die Moscheen sowie deren Inventare und beteiligt euch daran, andere zum Aufsuchen der Moscheen zu ermutigen.

Wenn du die Moschee verlässt, dann sage das Bittgebet auf, das überliefert wurde, dass der Gesandte Gottes ﷺ währenddessen sagte. Dieses lautet:

بسمِ اللهِ اللهمَّ صلِّ على محمدٍ اللهمَّ افْتَحْ لِي أَبْوَابَ فَضْلِك

Vielleicht geht dein Bittgebet in Erfüllung und Allâh beschert dir mehr.

Ich bitte Allâh darum, uns das Richtige erkennen zu lassen und uns bei der Verrichtung der Taten, die Er liebt, erfolgreich sein zu lassen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

 

خطبة الجمعة بتاريخ 

ءادابُ المساجِد

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونعوذُ باللهِ مِنْ شُرورِ أَنْفُسِنَا وَمِنْ سَيِّئاتِ أَعْمَالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فهو المهتدِ ومَن يُضلِلْ فلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدَه لا شريكَ لهُ ولا مثيلَ له ولا ضِدَّ ولا ندَّ له، وأشهدُ أنّ سيدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه صلى اللهُ على سيدِنا محمّدٍ وعلى كُلِّ رسولٍ أَرْسَلَهُ. أما بعدُ عبادَ اللهَ، فإني أوصيكم ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ القائِلِ في مُحْكَمِ كِتابِه ﴿إِنَّمَا يَعۡمُرُ مَسَٰجِدَ ٱللَّهِ مَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَأَقَامَ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَى ٱلزَّكَوٰةَ وَلَمۡ يَخۡشَ إِلَّا ٱللَّهَۖ فَعَسَىٰٓ أُوْلَٰٓئِكَ أَن يَكُونُواْ مِنَ ٱلۡمُهۡتَدِينَ ١٨﴾[1]

إخوةَ الإيمانِ كلامُنا اليومَ على خيرِ بِقاعِ الأرضِ، إنها المساجِدُ، فقد أخبرَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ أنَّ خيرَ بِقاعِ الأَرضِ المساجِدُ.

فهِيَ أَحَبُّ البِقاعِ إلى اللهِ تعالى لأنّها بُنِيَتْ لِعبادةِ الله، فَفِيها تُقامُ الصَّلَواتُ وتُتْلَى التِّلاواتُ وتَكونُ الاعتِكافاتُ وغيرُها مِنَ الطاعاتِ والحسنَاتِ.

أخِي المسلم، خيرُ بِقاعِ الأرضِ المساجِدُ فهَلْ أَنْتَ لها قَاصِدٌ وفي رِحابِها مُعْتَكِفٌ عابِد .. هَلْ تَعَلَّقَ قلبُكَ بِها أَمْ شُغِلْتَ عنها وعَنْ مَطْلَبِها.

أَبْشِرْ يَا مَنْ تَعلَّقَ قلبُكَ بِالمساجِدِ فإِنَّكَ إِنْ شاءَ اللهُ تكونُ في ظِلِّ الْعَرْشِ يَوْمَ القيامَةِ كما أخبرَ بذلك حبيبُنا وقائدُنا وقُرَّةُ أعيُنِنا محمّدٌ صلى الله عليه وسلم.

فَلَوْ يَعلمُ النَّاسُ إخوةَ الإيمانِ ما في المساجدِ مِنَ الخيراتِ والبركاتِ لَرَأَيْتُمُوهُمْ يَتَسابَقُونَ إِلَيْها فإنَّهُ لَيَحْزُنُنا ما ءالَ إليهِ حالُ كثيرٍ مِنَ النّاسِ فتَجِدُهم لا يدخُلونَ المسجدَ إِلا مرَّةً في الأُسبوعِ لِصَلاةِ الجمُعةِ وَمِنْهُمْ مَنْ لا يَدْخُلُ المسجِدَ إِلا مَرّتَيْنِ في السَّنةِ في الفِطْرِ والأَضْحَى، فلا حولَ ولا قُوَّةَ إِلا بالله، واللهَ نَسْأَلُ أَنْ يُلْهِمَنا ما فيهِ خيرٌ لَنا.

إخوةَ الإيمانِ لقدْ عَظَّمَ اللهُ تعالى شَأْنَ المساجدِ وشَرَّفَها فَهِيَ مِنْ شَعائرِ اللهِ قالَ تعالى ﴿ذَٰلِكَۖ وَمَن يُعَظِّمۡ شَعَٰٓئِرَ ٱللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقۡوَى ٱلۡقُلُوبِ ٣٢﴾[2]  فَعَظِّمْ شأنَ المساجدِ يا أخي المؤمن ..

اجْتَنِبْ تَلْوِيثَ المساجِدِ بِالقاذُوراتِ .. اجتنبْ تَدْنِيسَها بِالنَّجاساتِ فَإِنَّهُ حرامٌ حرام، فقد قالَ صلى الله عليه وسلم إنَّ هذهِ المساجدَ لا تَصْلُحُ لِشَىْءٍ مِنْ هذَا البَوْلِ وَلا القَذَرِ إنَّمَا هِيَ لِذِكْرِ اللهِ عزَّ وجلَّ وقراءَةِ القُرءَانِ اﻫ رواه مسلم.

شارِكْ أخِي المؤمِنَ في تَنْظِيفِ المساجدِ وتَطْيِيبِها بالبخورِ الطّيِّبِ كُاللّبانِ أَوِ العُودِ الذي كانَ يُبَخَّرُ بهِ مسجدُ رسولِ الله صلى الله عليه وسلم مِنْ عهدِ عمرَ بنِ الخطابِ إلى يومِنا هذَا كُلَّ جُمُعَة.

أخِي المؤمنَ لا تَبِعْ فِي المسجدِ وَلا تَشْتَرِ فِي المسجدِ فإنَّهُ مَكْرُوهٌ، فالمساجِدُ ليسَتْ أَسْوَاقًا، فقَدْ قالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم إِذَا رأَيْتُمْ مَنْ يَبِيعُ أَوْ يَبْتَاعُ في المسجِدِ فَقُولُوا لا أَرْبَحَ اللهُ تِجارَتَكَ، وَإِذَا رَأَيْتُمْ مَنْ يَنْشُدُ فيهِ الضَّالَّةَ فقُولُوا لا رَدَّ اللهُ عَلَيْك اﻫ رواهُ التِّرمِذِيُّ.

إذَا خَرَجْتَ أخِي المسلم إلى المسجدِ فَاذْكُرْ دُعاءَ الخُروجِ إلَى المسجِدِ فَقَدْ رَوَى أحمدُ وغيرُه عنِ النبِيِّ صلى الله عليه وسلم أنهُ قالَ مَنْ قالَ إذَا خَرَجَ إلى المسجِدِ اللهمَّ إنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ السّائِلينَ عليكَ وَبِحَقِّ مَمْشَايَ هذَا فَإِنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشَرًا وَلا بَطَرًا وَلا رِيَاءً وَلا سُمْعَةً، خَرَجْتُ اتِّقاءَ سَخَطِكَ وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِكَ فَأَسْأَلُكَ أَنْ تُنْقِذَنِي مِنَ النَّارِ وَتَغْفِرَ لِي ذُنوبِي إِنَّهُ لا يَغْفِرُ الذُّنوبَ إِلا أَنْت، أَقْبَلَ اللهُ علَيْهِ بِوَجْهِهِ ــــ أَي رضِيَ اللهُ عنهُ ــــ وَاسْتَغْفَرَ لهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَك اﻫ

وإذا دَخَلْتَ المسجدَ فَاذْكُرْ دُعاءَ دُخولِ المسجِدِ وهو ما وَرَدَ عن النبِيِّ صلى الله عليه وسلمَ أنهُ كانَ يقولُ إِذَا دخلَ المسجدَ بسمِ اللهِ اللهمَّ صَلِّ على محمَّدٍ اللهمّ اغفِرْ لِي وَافْتَحْ لِي أَبْوَابَ رَحْمَتِك، ثم صَلِّ رَكْعَتَيْ تَحِيَّةِ المسجِدِ قبلَ أَنْ تَجْلِس، ثم اذكُرْ رَبَّكَ أَوِ اقْرَأِ القُرءَانَ أَوِ ادْعُ لِنَفْسِكَ وَلِغَيْرِكَ فَإِنَّ الدُّعاءَ مُسْتَجَابٌ بينَ الأَذَانِ والإِقَامَة.

وما دُمْتَ في المسجِدِ فَعَلَيْكَ بِآدَابِ المساجِدِ مِنْ غَيْرِ إِفْرَاطٍ وَلا تَفْرِيط.

فحذَارِ مِنْ إِفْرَاطِ بعضِ الناسِ بِتَحْرِيمِهِمُ الكلامَ في المسجِدِ بِحديثِ الدنيا الذِي ليسَ فيهِ مَعْصِيَةٌ فهذَا غيرُ صحيحٍ إِنْ لَمْ يكُنْ في ذَلِكَ تَشْوِيشٌ علَى مُصَلٍّ أَوْ قَارِئِ قُرءَانٍ فقَدْ ثَبَتَ فيما رَوَاهُ التِّرمِذِيُّ أنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم كانَ في المسجِدِ معَ جَمْعٍ مِنْ أَصْحابِهِ بالليلِ فكانَ أَصْحَابُه يَتَذَاكَرونَ مَا حَصَلَ في الجاهِلِيَّةِ مِنْ أَحْوَالِ النَّاسِ وأَعْمَالِهِمْ فَيَضْحَكُونَ وَالرَّسولُ يَبْتَسِمُ. وإِنَّما يَحْرُمُ التَّكَلُّمُ في المسجِدِ بما يحرُمُ التَّكَلُّمُ بهِ خَارِجَ المسجدِ مِنْ غِيبَةٍ وغَيْرِها فَاحْذَرُوا مِنْ كَلامٍ وَضَعَهُ بعضُ الكَذَّابينَ الْمُفْتَرِينَ علَى دِينِ اللهِ وَنَسَبُوهُ إلى رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم حيثُ يقولونَ إِنَّ النبيَّ قالَ الكلامُ في المسجِدِ يأكُلُ الحسنَاتِ كمَا تَأْكُلُ النَّارُ الْحَطَبَ فهذَا حَدِيثٌ مَوْضُوعٌ مَكْذُوبٌ علَى رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم.

نَعَمْ عليكم بِطُولِ الصَّمْتِ إِلا مِنْ خَيْرٍ فِي المسجِدِ وخارج المسجد.

راعِ إِخْوَانَكَ في المسجدِ فَلا تُشَوِّشْ علَى الْمُصَلِّينَ وَلا علَى قارِئِ القرءانِ ولا تُؤْذِهِمْ فقَدْ رَوَى البيهقيُّ في السُّنَنِ الكُبْرَى وغيرُه أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم اعْتَكَفَ في المسجِدِ فَسَمِعَهُمْ يَجْهَرُونَ بِالقِرَاءَةِ وَهُوَ في قُبَّةٍ لَهُ فَكَشَفَ السُّتُورَ وقالَ أَلا إِنَّ كُلَّكُمْ يُنَاجِي رَبَّهُ فَلا يُؤْذِيَنَّ بَعْضُكُمْ بَعْضًا وَلا يَرْفَعَنَّ بعضُكُمْ علَى بَعْضٍ في القِراءَةِ فِي الصَّلاة اﻫ

وَاحْرِصْ علَى تَجَنُّبِ إيذائِهِمْ بِالرَّوائِحِ الْمُنَفِّرَةِ لا سِيَّمَا يَوْمَ الجمعَة. فعليكَ أخِي المسلمَ بِغُسْلِ الْجُمُعَةِ فإِنَّهُ سُنَّةٌ مُؤَكَّدَةٌ وَالْبَسْ لِصَلاةِ الجُمُعَةِ مِنْ ثِيَابِكَ البَيَاضَ وَقَلِّمِ الظُّفْرَ وَتَطَيَّبْ، وَاجْتَنِبْ قَبْلَها أَكْلَ الثُّومِ والبَصَلِ فَقَدْ قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ مَنْ أَكَلَ البَصَلَ وَالثُّومَ والكُرَّاثَ فَلا يَقْرَبَنَّ مَسْجِدَنا فَإِنَّ الملائِكَةَ تَتَأَذَّى مِمَّا يَتَأَذَّى مِنْهُ بَنُو ءَادَم اﻫ رواه مسلم.

وَبَكِّرْ يَوْمَهَا بِالذَّهابِ إلَى المسجِدِ فَالثَّوابُ يَزِيدُ بِالإِبْكَارِ فِي ذَلِكَ اليَوْمِ. وَإِذَا دَخَلْتَ وَالإِمامُ يَخْطُبُ فَصَلِّ رَكْعَتَيْنِ خَفِيفَتَيْنِ قَبْلَ أَنْ تَجْلِسَ وَاجْلِسْ وَلا تُكَلِّمْ أَحَدًا فَإِنَّ الكَلامَ في أَثْنَاءِ الخُطْبَةِ مَنْهِيٌّ عَنْهُ، وأَنْصِتْ إلَى الخطِيبِ وَاسْتَمِعْ لَهُ فَإِذَا أَنْهَى الخَطِيبُ وَنَزَلَ عَنِ الْمِنْبَرِ وَأُقِيمَتِ الصَّلاةُ فَقُمْ إلَى صَلاتِكَ بِخُشُوعٍ وَحُضُورِ قَلْبٍ وَتَمَثَّلْ نَفْسَكَ أَنَّكَ في ءَاخِرِ صَلاةٍ تُصَلِّيها.

إخوةَ الإِيمانِ أَقْبِلُوا إلَى المساجِدِ .. اعمُرُوهَا وَلا تَنْسَوُا الاعتِكافَ فيهَا وَلَوْ لِوَقْتٍ قَصِيرٍ فَإِنَّهُ خَيْرٌ وَطَاعَةٌ وَهُوَ خَيْرٌ مِنْ تَضْيِيعِ الأَوْقَاتِ فِي الطُّرُقَاتِ.

إِنَّما يَعْمُرُ مَساجِدَ اللهِ مَنْ ءامَنَ بِاللهِ واليَوْمِ الآخِرِ فَاعْمُروا المساجِدَ وَلا تَهْجُروها وَحَافِظُوا علَيهَا وعلَى مُقْتَنَياتِها وسَاهِمُوا فِي تشجيعِ غيرِكُمْ علَى الإِقبالِ عليهَا.

ثم إذَا خَرَجْتَ مِنَ المسجدِ فَقُلْ دُعاءَ الخروجِ الوارِدَ عن رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم وهو بسمِ اللهِ اللهمَّ صلِّ على محمدٍ اللهمَّ افْتَحْ لِي أَبْوَابَ فَضْلِك، فَلَعَلَّ اللهَ يَسْتَجِيبُ لَكَ وَيُنْعِمُ عَلَيْك.

أسألُ اللهَ تبارَكَ وتعالى أَنْ يُلْهِمَنَا الصَّوابَ وَيُوَفِّقَنَا لِمَا يُحِبُّهُ وَيَرْضَاهُ. هذَا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهم إِنَّا نَعُوذُ بِكَ مِنَ الفِتَنِ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ وَنَعُوذُ بِكَ أَنْ نَضِلَّ أَوْ نُضلَّ أَوْ نَزِلَّ أَوْ نُزَلَّ أَوْ نَظْلِمَ أَوْ نُظْلَمَ، اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة التوبة.[1]

 سورة الحج.[2]

Cuma Hutbesi

CAMİDE UYGULANMASI GEREKEN ÂDABLAR

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Et-Tevbeh suresinin 18. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّمَا يَعۡمُرُ مَسَٰجِدَ ٱللَّهِ مَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَأَقَامَ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَى ٱلزَّكَوٰةَ وَلَمۡ يَخۡشَ إِلَّا ٱللَّهَۖ فَعَسَىٰٓ أُوْلَٰٓئِكَ أَن يَكُونُواْ مِنَ ٱلۡمُهۡتَدِينَ ١٨﴾

Manası: Muhakkak ki, Allâh’a ve ahiret gününe iman edenler, ihlaslı niyetle namazı kılıp, zekat vermeye itina gösterenler, bununla beraber ihlaslı olanlar, camileri muhafaza ederler. Onlar ki, hak yolda olanlardır.

Din kardeşlerim! Bugünkü cuma hutbemizin konusu yeryüzünde en hayırlı mekânlar hakkında olacaktır. Zira Allâh rasulü bir hadis-i şerifinde yeryüzünün en hayırlı mekânları camiler olduğunu belirtmiştir. Camiler en hayırlı yerler olmakla beraber, içinde hem namaz kılınır, hem Kur’ân-ı Kerim okunur, hem de başka başka iyi ameller işlenilmektedir.

Din kardeşim! Yer yüzündeki en hayırlı yerlerin camiler olduğunu bildiğin halde camilere sıkça gelmeye gayret etmez misin? İçinde oturup itikaf etmez misin? Kalbin onlara meyilli mi? Yoksa sen, camide bulunmaktan ve onlara gitme arzusundan alı mı koyuldun?

Kalbinin camilere bağlı olan kişiye kıyamet gününde arşın gölgesi altında olacağına dair müjde vardır. Bunu Peygamber Efendimiz bildirmiştir. Eğer insanlar camilerde ne kadar bereket ve hayrın olduğunu bilseler, camiye gelmekte yarışırlardı. Yanlız bazı insanların düştükleri durum bize üzüntü veriyor. Öyle insanlar vardır ki, camiye haftada bir kere gelirler, o da cuma namazına. Ve bazı insanlar camiye yılda iki kere gelirler o da bayram namazlarına.

Din kardeşlerim! Allâh-u Teâlâ camileri yüceltmiştir, cünkü onlar İslam‘ın simgelerindendir. Allâh-u Teâlâ El-Ḥacc suresinin 32. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿ذَٰلِكَۖ وَمَن يُعَظِّمۡ شَعَٰٓئِرَ ٱللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقۡوَى ٱلۡقُلُوبِ ٣٢﴾

Manası: İslam‘ın simgelerini yüceltmek takvadandır.

Din kardeşim, camileri yücelt.

Camileri tiksindirici veya necis şeyler ile kirletmekten uzak dur, zira bu haramdır. Peygamber efendimiz buyurdu ki:

إنَّ هذهِ المساجدَ لا تَصْلُحُ لِشَىْءٍ مِنْ هذَا البَوْلِ وَلا القَذَرِ إنَّمَا هِيَ لِذِكْرِ اللهِ عزَّ وجلَّ وقراءَةِ القُرءَانِ اﻫ

Manası: Camide bevl etmek veya camiyi tiksindirici şeyler ile kirletmek haramdır. Camiler Allâh‘ı zikretmek ve Kur’ân okumak içindir.

Din kardeşim, camiyi temizlemekte yardımcı ol ve içinde Lubân ve Ûd kokusunu yay. Bu koku Ömerin zamanında Peygamber Efendimizin camisinde yayılırdı ve bugüne kadar her cuma yayılır.

Din kardeşim! Camide alış verişte bulunma, zira bu İmam Tirmizi’nin rivayet ettiği bir hadiste geçmektedir.

Camiye giderken İmâm Aḥmed’in ve diğer âlimlerin rivayet ettiği hadiste geçen duayı oku:

اللهمَّ إنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ السّائِلينَ عليكَ وَبِحَقِّ مَمْشَايَ هذَا فَإِنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشَرًا وَلا بَطَرًا وَلا رِيَاءً وَلا سُمْعَةً، خَرَجْتُ اتِّقاءَ سَخَطِكَ وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِكَ فَأَسْأَلُكَ أَنْ تُنْقِذَنِي مِنَ النَّارِ وَتَغْفِرَ لِي ذُنوبِي إِنَّهُ لا يَغْفِرُ الذُّنوبَ إِلا أَنْت.

Bu duanın sırlarından, 70.000 meleğin onun için dua etmesidir. Camiye girerken hadiste geçen şu duayı oku:

بسمِ اللهِ اللهمَّ صَلِّ على محمَّدٍ اللهمّ اغفِرْ لِي وَافْتَحْ لِي أَبْوَابَ رَحْمَتِك

Oturmadan önce iki rekat namaz kıl. Ondan sonra Allâh‘ı zikret, Kur’ân oku, veya kendin için ve diğerleri için dua et, çünkü ezan ile kametin arasındaki dua müstecabdır. Camide bulunduğun sürece camide uygulanması gereken adapları yerine getir.

Bazı insanlar, camide günah içermeyen dünyalık şeylerin konuşulmasını yasaklarlar. Bu doğru değildir, eğer konuşması bir namaz kılanı veya Kur’ân okuyanı rahatsız etmiyorsa. Peygamber Efendimiz bir keresinde geceleyin sahabeler ile birlikte camideydi ve sahabeler Peygamber Efendimizin davetinden önce hasıl olan şeylerden bahsettiler ve gülüştüler. Peygamber Efendimiz de tebessüm etti.

Cami dışı haram olan konuşma, camide de haramdır, mesela gıybet gibi.

Öyleyse bazı insanların Peygamber Efendimize iftira edip, ona atfettikleri şu sözden sakının: „Camide konuşmak, ateşin kömürü yok ettiği gibi, iyi amelleri siler.“ Bu yalandır ve kesinlikle Peygamber Efendimizin bir hadisi değildir.

Çokça susmak iyidir, hayırlı şeylerde hariç. Bu cami içerisi için ve cami dışı için de geçerli.

Ayrıca namaz kılan veya Kur’ân okuyanları rahatsız etme. İmam Beyhaki „Es-Sunen El-Kubrâ“ adlı kitabında, Peygamber Efendimizin şöyle buyurduğunu rivayet ediyor:

أَلا إِنَّ كُلَّكُمْ يُنَاجِي رَبَّهُ فَلا يُؤْذِيَنَّ بَعْضُكُمْ بَعْضًا وَلا يَرْفَعَنَّ بعضُكُمْ علَى بَعْضٍ في القِراءَةِ فِي الصَّلاة اﻫ

Manası: Her biriniz Allâh’a dua ediyor, öyleyse birbirinizi rahatsız etmeyin ve sizden kimse namazda veya Kur’ân okurken diğerinden sesli olmasın.

Kardeşini tiksindirici kokular ile rahatsız etme, bilhassa cuma günleri. Cuma namazından önce alınan, sünnet-i müekkede olan, guslü ihmal etme! Cuma namazı için beyaz kıyafet giyin, tırnaklarını kes, koku sür ve soğan veya sarımsak yemekten sakın, zira Peygamber Efendimiz, İmam Muslim‘in rivayet ettiği bir hadiste şöyle buyuruyor:

مَنْ أَكَلَ البَصَلَ وَالثُّومَ والكُرَّاثَ فَلا يَقْرَبَنَّ مَسْجِدَنا فَإِنَّ الملائِكَةَ تَتَأَذَّى مِمَّا يَتَأَذَّى مِنْهُ بَنُو ءَادَم اﻫ.

Manası: Sarımsak, soğan veya pırasa yiyen kişi, camiye gelmesin, çünkü insaları rahatsız eden, melekleri de rahatsız eder.

Cuma günleri camiye erken gel, böylece sevab coğalır. Eğer imamın hutbesi esnasında camiye girersen, otur ve kimseyle konuşma, çünkü hutbeler esnasında konuşulmaz. Hutbeyi dinle ve hutbe bittikten sonra huşu ile namaza dur ve bunun son namazın olacağını düşün.

Din kardeşlerim! Camilere gidin ve içinde, kısa bir vakit için olsa bile, itikaf edin. Şüphesiz, bu iyi bir ameldir ve dışarlarda vakti boş yere harcamaktan daha hayırlıdır. Camileri koruyun ve başkalarının camiye gelmeleri için cesaret verin.

Ve camiden cıkarken, Peygamber Efendimizin söylediği şu duayı söyle:

بسمِ اللهِ اللهمَّ صلِّ على محمدٍ اللهمَّ افْتَحْ لِي أَبْوَابَ فَضْلِك

Belki duan kabul olur ve Allâh sana daha fazla verir.

Allâh’tan, doğruyu bulmamızı ve yapmış olduğumuz taatlerde muvaffak olmamızı dilerim.

Sizler ve kendim için Allâh’tan mağfiret dilerim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmin.

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır. Kamet getir

Die Propheten und die Gesandten Gottes 19.08.2022

Freitagsansprache

Die Propheten und die Gesandten Gottes

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Nahl, Âyah 18:

﴿وَإِن تَعُدُّواْ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ لَا تُحۡصُوهَآۗ إِنَّ ٱللَّهَ لَغَفُورٞ رَّحِيمٞ ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: Und wenn ihr die Gaben Gottes aufzählen wolltet, so werdet ihr es nicht schaffen sie aufzuzählen. Wahrlich, Allâh ist vergebend und gnädig.

Allâh, der Erhabene, bescherte dem Menschen so viele Gaben, dass der Mensch nicht in der Lage ist sie aufzuzählen. Allâh gab dem Menschen die beste Schöpfungsform, ließ ihn aufrecht gehen und in bester Gestalt sein. Zudem zeichnete Allâh den Menschen aus, indem Er ihm einen Verstand gab, womit der Mensch die Kenntnis über seinen Schöpfer erlangen und den Glauben annehmen kann, dass Allâh ihn und alle anderen Geschöpfe erschaffen hat. Damit kann er auch den Glauben daran annehmen, dass Allâh der einzige Gott ist und keinen Schöpfer hat, dass die Existenz von Allâh keinen Anfang und kein Ende hat und dass zu den Eigenschaften von Allâh das Leben, die Allmacht, das alles umfassende Wissen, der Wille, das Hören, das Sehen, das Sprechen und die Unvergleichbarkeit gehört. Mit dem Verstand vernimmt der Mensch auch die von Allâh auferlegten Gesetze und weiß sich, diesen zu fügen und Gott gegenüber vollkommen dankbar zu sein.

Allâh ließ den Menschen auf der Welt, dem Ort der Verführungen, leben und belastete ihn mit einem Teufel, der ihn ständig begleitet und versucht, ihn – mit all seinen Fähigkeiten – von der Rechtschaffenheit abzubringen und ihn in Verbotenem zu versenken, bis er ihn letztlich in den Unglauben führt.

Brüder im Islam, der Schutz vor dem erwähnten Übel geschieht im Befolgen der Befehle und Aufforderungen Gottes, des Allwissenden. Diese Befehle und Aufforderungen haben die Propheten an die Menschen überbracht; da man durch bloße Überlegung diese Pflichten und Verbote nicht erkennen kann, so sind die Propheten unverzichtbar für die Geschöpfe. Somit gehören zu den besten Gaben, die Gott uns bescherte, die Propheten, da diese den Menschen das lehrten, was ihnen auf der Welt und im Jenseits von Nutzen ist.

Die Propheten sind die besten Geschöpfe Gottes; Allâh hat sie auserwählt und stellte ihren Rang über die Ränge aller Geschöpfe. Sie sind die wissendsten, rechtschaffensten, geduldigsten, standhaftesten, gnädigsten und besten Menschen. Aus Gnade zeichnete Allâh sie mit dem Prophetentum aus; nicht durch ihren Verdienst haben sie das Prophetentum erreicht. Allâh ist gnädig zu den Geschöpfen und ist zu nichts verpflichtet. Allâh bewahrt sie vor all dem, was nicht mit ihrer Position vereinbar ist. Allâh gab ihnen noble Eigenschaften und schützte sie vor allen Eigenschaften, die von der Akzeptanz ihrer Botschaft abstoßen. Sie sind unsere größten Vorbilder.

Verehrte Brüder im Islam, ein Prophet ist ein Mann, dem offenbart wurde, die Gesetzgebung eines Gesandten vor ihm zu befolgen und sie seinem Volk zu verkünden. Der Gesandte hingegen ist ein Prophet, dem Allâh eine Gesetzgebung offenbarte und befahl, diese zu verkünden. Somit ist jeder Gesandte ein Prophet, jedoch ist nicht jeder Prophet ein Gesandter.

Jedem Propheten – ob Gesandter oder nicht – wurde befohlen, das zu verkünden, was Allâh ihm offenbart hat. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 213:

﴿كَانَ ٱلنَّاسُ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗ فَبَعَثَ ٱللَّهُ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ﴾

Die Bedeutung lautet: Zu Zeiten der Propheten Âdam, Schîth und Idrîs waren alle Menschen Muslime. Und nachdem der Unglaube – unter den Menschen – eingetreten ist, sandte Gott die Propheten als Verkünder froher Botschaft und als Überbringer von Warnungen.

Jeder Prophet hat seinem Volk die Gesetzesregelungen gelehrt. Und alle Propheten haben demjenigen, der den Glauben an Gott und an die Propheten annahm und die guten Taten verrichtete, die frohe Botschaft verkündet, im Paradies belohnt zu werden; und haben demjenigen, der sie verleugnet, vor der Strafe mit dem Höllenfeuer gewarnt.

Die Aussage einiger entspricht nicht der Wahrheit, denn diese sagen, dass der Prophet, der kein Gesandter war, nicht zum Verkünden verpflichtet gewesen wäre. Dazu sagten die Gelehrten: Zu den spezifischsten Eigenschaften eines Propheten gehört das Prophetentum, selbst wenn sie bekämpft und bekriegt wurden.

Brüder im Islam, wisset, dass alle Propheten, von Âdam, dem ersten Propheten, bis Muhammad, dem letzten Propheten, dazu aufgerufen haben, einzig und allein Gott anzubeten und ihm keinen Teilhaber zu unterstellen. Denn in der Âyah 85 aus der Sûrah Ali ^Imrân wird darauf hingedeutet, dass derjenige, der den Glauben an Gott und an die Propheten nicht annimmt, im Jenseits nicht belohnt sondern bestraft werden wird.

Des Weiteren überlieferte al-Hâkim im Werk „al-Mustadrak“, dass der Gesandte Gottes sagte ﷺ:

الأَنْبِياءُ إِخْوَةٌ لِعَلّات أُمَّهاتُهم شَتَّى ودِينُهُم وَاحِدٌ اهـ

Die Bedeutung lautet: Die Propheten sind wie Brüder, die ein- und denselben Vater haben, jedoch von verschiedenen Müttern sind. Die Religion aller Propheten ist die gleiche, jedoch sind ihre Gesetzgebungen unterschiedlich.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ

 الأنبياءُ والرُّسل

الحمدُ للهِ بَاعِثِ الرُّسُلِ وَالنَّبِيِّينَ رَحْمَةً لِلنَّاسِ بِالنُّورِ الْمُبِينِ والصَّلاةُ والسَّلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ أَشْرَفِ الْمُرْسَلِينَ وَعَلَى ءَالِهِ الطَّاهِرينَ وَصَحَابَتِهِ الخِيرَةِ الْمُنْتَجَبِينَ، وأَشْهَدُ أَنْ لا إلهَ إلّا اللهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ الأَحَدُ الـمُنَزَّهُ عَنْ شَبَهِ الْمَخْلُوقِينَ وَأَشْهَدُ أَنَّ سَيِّدَنا مُحَمَّدًا رَسُولُ رَبِّ العَالَمِينَ وَسَيِّدُ وَلَدِ ءَادَمَ أَجْمَعِينَ.

أَمَّا بعدُ عِبَادَ اللهِ فإِنِّي أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَدِيرِ فَقَدْ قَالَ ربُّنا تَبَارَكَ وَتَعَالَى ﴿وَإِن تَعُدُّواْ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ لَا تُحۡصُوهَآۗ إِنَّ ٱللَّهَ لَغَفُورٞ رَّحِيمٞ ١٨﴾[1] فَإِنَّ اللهَ تباركَ وتعالَى أَكْرَمَ الإنسانَ وَتَفَضَّلَ عَلَيْهِ بِنِعَمٍ لَا يُحْصِيهَا، في أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ خَلَقَهُ فَسَوّاهُ فَعَدَلَهُ، فِي أَحْسَنِ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَهُ، وَزَادَ في كَرَامَتِهِ فَوَهَبَهُ العَقْلَ وَمَيَّزَهُ، ليَعْرِفَ خَالِقَهُ بِصِفَاتِهِ وَفِعْلِهِ، فَيَعْتَقِدَ أَنَّ بارِئَهُ وَبارئَ كُلِّ شَىْءٍ وَاحِدٌ لَا شَرِيكَ لَهُ قَدِيمٌ لَا ابْتِدَاءَ لَهُ دَائِمٌ لَا انْتِهَاءَ لَهُ، حَيٌّ قَدِيرٌ عَالِمٌ مُخْتَارٌ سَمِيعٌ بَصِيرٌ مُتَكَلِّمٌ لَا شَبِيهَ لَهُ، وَلِيَتَلَقَّى التَّكْلِيفَ عَنْ رَبِّهِ فَيَعْبُدَهُ وَيَعْرِفَ نِعَمَهُ، فَيقدرَها قَدْرَها ويَشْكُرَها ويُثْنِيَ علَى اللهِ حَقَّ قَدْرِه، وَأَوْجَدَه في الدُّنيا حَيْثُ شَهَوَاتُها غَرَّارَة وَنَوائِبُهَا كَرَّارَة، وَابْتَلَاهُ بِشَيْطَانٍ يَقْعُدُ لَهُ صِرَاطَ اللهِ المستَقِيمَ وَغَايَتُهُ أَنْ يُضِلَّهُ ويُغْوِيَهُ، وبجِماعِ كَيْدِهِ يَجْلِبُ عليه بِخَيْلِهِ ورَجِلِهِ، فَيَقْذِفُ عَلَى قَلْبِهِ بِالشُّبُهَاتِ وَالشَّهَواتِ وَيُوالِيهَا حَتَّى يُصِيبَ قَلْبَهُ بِالْأَمْراضِ الفَتَّاكَةِ وَالْعِلَلِ القَتَّالَةِ ليُعْرِضَ عَنْ رَبِّهِ فَاطِرِهِ وَبَارِئهِ وَيَشْتَغِلَ عَنْهُ تعالَى بِتِلْكَ العِلَلِ وَالأَمْرَاضِ وَزُخْرُفِ الدُّنْيَا وَمَا فِيهَا مِنَ الشَّهَوَاتِ.

إخوةَ الإيمانِ، إِنَّ وِقَايَةَ القُلُوبِ مِنْ تِلْكَ الأَمْرَاضِ وَطِبَّها مِنْ تِلْكَ العِلَلِ إِنَّما يكونُ بِإِرْشَادِ خَالِقِها العَالِمِ بِها وَلَا سَبِيلَ إلَى حُصُولِ السَّلَامَةِ والعَافِيَةِ إِلّا مِنْ طَرِيقِ الرُّسُلِ صَلَوَاتُ اللهِ وسلامُهُ عليهِمْ وَمِنْ جِهَتِهِمْ فَإِنَّ صَلاحَ القُلُوبِ هُوَ بِأَنْ تَكونَ عَارِفَةً بِرَبِّهَا بِأَسْمَائِهِ وَصِفَاتِه وَأَفْعَالِه وَأَحْكَامِهِ وَأَنْ تَكُونَ مُؤْثِرَةً لِمَرْضَاتِهِ تعالَى وَلِمَحَابِّهِ، مُجتَنِبَةً لِمَنَاهِيهِ وَمَسَاخِطِهِ، وَلَا سَبِيلَ إلَى تَلَقِّي هَذَا وَمَعْرِفَةِ مَا يُرْضِي اللهَ ومَا يُسْخِطُهُ وَمَا يُنْجِي فِي الآخِرَةِ مِمَّا يُهْلِكُ إِلّا مِنْ جِهَةِ الرُّسُلِ الْمُبَلِّغِينَ عَنِ اللهِ إِذْ لَيْسَ فِي العَقْلِ مَا يَسْتَغْنِي بِهِ عَنْهُمْ فَإِنَّ العَقْلَ لا يُدرِكُ ذلكَ اسْتِقْلَالًا فَكَانَتْ حاجَةُ الخَلْقِ إلَى الأَنْبِياءِ والرُّسُلِ حَاجَةً ضَرُورِيَّةً فَأَتمَّ اللهُ نِعْمَتَهُ علَى الخَلْقِ بِأَنْ تَفَضَّلَ عَلَيْهِمْ بِإِرْسَالِ الرُّسلِ وَالأَنْبِيَاءِ مُبَيِّنِينَ السَّبِيلَ لِمَا فِيهِ عَافِيَتُهُمْ وَسَلَامَتُهُمْ وَسَعَادَتُهُمْ وَفَلاحُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ.

فالأنبياءُ عليهمُ الصلاةُ والسلامُ هم صَفْوَةُ الخَلْقِ اخْتَارَهُمُ اللهُ عزَّ وجلَّ على عِلْمٍ وَفَضَّلَهُمْ علَى العَالَمِينَ، فَهُمْ عَلَيْهِمُ الصلاةُ والسلامُ أَعْلَمُ الناسِ وَأَتْقَى الناسِ وَأَبَرُّ النَّاسِ وَأَحْلَمُ النَّاسِ وَأَصْبَرُ النَّاسِ وَأَرْحَمُ النَّاسِ وَأَحْسَنُ النَّاسِ، اخْتَصَّهُمُ اللهُ بِالنُّبُوَّةِ فَضْلًا مِنْهُ وَرَحْمَةً لَا كَسْبًا مِنْهُمْ وَاسْتِحْقَاقًا فَإِنَّ رَبَّنَا تَبَارَكَ وتعالى يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشَاءُ وَلَا يَجِبُ علَيْهِ شَىْءٌ سُبْحَانَهُ، بَلِ اللهُ تَعَالَى حَفِظَهُمْ عَمَّا لَا يَلِيقُ بِمَنْصِبِ مَنْ يَتَلقَّى مِثْلَ هذِه الأَمَانَةِ فَهَدَاهُمْ لِلْخَيْرَاتِ وَعَصَمَهُمْ مِنَ الـمُنَقِّصَاتِ فَهُمُ الأَئِمَّةُ وَالقُدْوَةُ، قالَ اللهُ تعالى ﴿وَجَعَلۡنَٰهُمۡ أَئِمَّةٗ يَهۡدُونَ بِأَمۡرِنَا وَأَوۡحَيۡنَآ إِلَيۡهِمۡ فِعۡلَ ٱلۡخَيۡرَٰتِ وَإِقَامَ ٱلصَّلَوٰةِ وَإِيتَآءَ ٱلزَّكَوٰةِۖ وَكَانُواْ لَنَا عَٰبِدِينَ ٧٣﴾[2].

والنبيُّ إخوةَ الإيمانِ هُوَ رَجُلٌ أَوْحَى اللهُ إليهِ بِاتِّباعِ شَرْعٍ أَيْ جُملَةِ أَحْكَامٍ وَأُمِرَ بِتَبْلِيغِهِ قَوْمَهُ. وَأَمَّا النَّبِيُّ الرَّسُولُ فَهُوَ نَبِيٌّ أَوْحَى اللهُ إلَيْهِ بِشَرْعٍ جَدِيدٍ وَأُمِرَ بِتَبْلِيغِ قَوْمِهِ ذَلِكَ. فَكُلُّ رَسُولٍ نَبِيٌّ وَلَيْسَ كُلُّ نَبِيٍّ رَسُولًا. فَكُلٌّ مِنَ الأَنْبِيَاءِ الرُّسُلِ والأَنْبِيَاءِ غَيْرِ الرُّسُلِ أُمِرَ بِتَبْلِيغِ قَوْمِهِ مَا أُوحِيَ إليهِ فَقَدْ قَالَ اللهُ تباركَ وتعالَى ﴿كَانَ ٱلنَّاسُ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗ فَبَعَثَ ٱللَّهُ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ﴾[3] فَكُلُّ الأَنْبِيَاءِ بُعِثُوا إلَى أَقْوَامِهِمْ لِيُعَلِّمُوهُمْ أُمُورَ دِينِهِمْ وَبَشَّرُوا مَنْ ءَامَنَ بِاللهِ وَرَسُولِهِ وَعَمِلَ صَالِحًا بِالْجَنَّةِ وَأَنْذَرُوا مُكَذِّبَهُمْ بِالنَّارِ. وَأَمَّا مَا يَقُولُهُ بَعْضُ الناسِ مِنْ أَنَّ النَّبِيَّ غَيْرَ الرَّسُول لَمْ يُؤْمَرْ بِالتَّبْلِيغِ فَغَيْرُ صَحِيحٍ فَإِنَّ مِنْ أَخَصِّ صِفَاتِ النَّبِيِّ التَّبْلِيغُ وَإِنْ أُوذُوا وَحُورِبُوا كَمَا قَالَ أَئِمَّةُ أَهْلِ العِلْمِ.

وَاعْلَمُوا إِخْوَةَ الإيمانِ أَنَّ كُلَّ الأَنْبِيَاءِ مِنْ ءَادَمَ أَوَّلِهِمْ حتَّى ءَاخِرِهِمْ مُحمدٍ كانُوا مُسْلِمِينَ ودَعَوْا أَقْوَامَهُمْ إلى الإِسْلَامِ بِدَلِيلِ قَوْلِهِ تَعالَى ﴿وَمَن يَبۡتَغِ غَيۡرَ ٱلۡإِسۡلَٰمِ دِينٗا فَلَن يُقۡبَلَ مِنۡهُ وَهُوَ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ مِنَ ٱلۡخَٰسِرِينَ ٨٥﴾[4] فَنُوحٌ عَلَيهِ السلامُ كانَ مُسْلِمًا وَدَعَا إلى الإسلامِ وإبراهيمُ عليهِ السلامُ كانَ مُسْلِمًا وَدَعَا إلَى الإسلامِ ويَعْقُوبُ عليهِ السلامُ كانَ مُسْلمًا ودعَا بَنِيهِ وَقَوْمَهُ إلَى الإِسلامِ وَمُوسَى عليهِ السلامُ كانَ مُسْلِمًا وَدَعَا قَوْمَه إلَى الإسلامِ وَعِيسَى عليهِ السلامُ كانَ مُسْلِمًا وَدَعَا قَوْمَهُ إلَى الإسلامِ. وأَمَّا مَا جَاءَ في القُرْءَانِ في شَأْنِ سَيِّدِنا محمدٍ صلى الله عليه وسلم ﴿قُلۡ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحۡيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ١٦٢ لَا شَرِيكَ لَهُۥۖ وَبِذَٰلِكَ أُمِرۡتُ وَأَنَا۠ أَوَّلُ ٱلۡمُسۡلِمِينَ ١٦٣﴾[5] أَيْ في وَقْتِ بِعْثَتِهِ فَإِنَّهُ لَمْ يَكُنْ عَلَى الأَرْضِ مُخْتَلِطًا بِالنَّاسِ في ذلكَ الوَقْتِ مُسْلِمٌ غَيْرُهُ صلى الله عليه وسلم وقَدْ قالَ النبيُّ صلى الله عليه وسلم في مَا رَوَاهُ الحَاكِمُ في الْمُسْتَدْرَكِ الأَنْبِيَاءُ إِخْوَةٌ لِعَلَّاتٍ أُمَّهَاتُهمْ شَتَّى وَدِينُهُمْ وَاحِدٌ اهـ أَيْ وَهُوَ الإِسْلَامُ. أَقُولُ قَولِي هَذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ.

اللّـهُمَّ إنَّا دعَوْناكَ فاستجبْ لنا دعاءَنا فاغفرِ اللّـهُمَّ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا اللّـهُمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأمواتِ، اللهم اقسم لنا مِن خَشْيَتِكَ ما تحولُ به بيننا وبين معاصيك، اللهم أَلْهِمْ نُفوسَنا تَقْواها وزَكّها أنتَ خيرُ مَنْ زَكّاها، ربَّنا ءاتِنا في الدنيا حسَنةً وفي الآخِرَةِ حسنةً وقِنا عذابَ النارِ اللّـهُمَّ اجعلْنا هُداةً مُهتدينَ غيرَ ضالّينَ ولا مُضِلينَ اللّـهُمَّ استرْ عَوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا واكفِنا مَا أَهمَّنا وَقِنا شَرَّ ما نتخوَّفُ اللهم اجز الشيخ عبد الله الهرريّ رحمات الله عليه عنّا خيرًا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يأمرُ بالعَدْلِ والإحسانِ وإيتاءِ ذِي القربى وينهى عَنِ الفحشاءِ والمنكرِ والبَغي، يعظُكُمْ لعلَّكُمْ تذَكَّرون. اذكُروا اللهَ العظيمَ يُثبكُمْ واشكُروهُ يزِدْكُمْ، واستغفروه يغفِرْ لكُمْ واتّقوهُ يجعلْ لكُمْ مِنْ أمرِكُمْ مخرَجًا، وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1]  سورة النحل / 18.

[2]  سورة الأنبياء / 73.

[3]  سورة البقرة / 213.

[4]  سورة ءال عمران/ 85.

[5]  سورة الأنعام /162- 163.

Cuma Hutbesi

NEBİYY VE RASULLER

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmaktadır:

﴿وَإِن تَعُدُّواْ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ لَا تُحۡصُوهَآۗ إِنَّ ٱللَّهَ لَغَفُورٞ رَّحِيمٞ ١٨﴾

En-Neḥl suresi, 18

Manası: Halbuki Allâh’ın nimetlerini teker teker saymaya kalkışsanız, onları sayamazsınız. Muhakkak ki Allâh çok bağışlayıcıdır, çok merhametlidir.

Muhakkak ki, Allâh insana sayamayacağımız birçok nimet vermiştir. İnsanı en güzel surette, düzgün ve dengeli bir şekilde takdir edip yaratmıştır. Allâh, insanlara akıl vermiştir ki yaratıcısını bilsin. Ve kendisini ve bütün yaratıkları yoktan var eden Yaratıcının şeriki (ortağı), başlangıcı ve sonu olmadığını bilebilsin. İnsan aklı ile O’nun hayat, kudret, irade, işitme, görme, kelâm sıfatı ile vasıflandığını ve hiçbir şeye benzemediğini bilebilir. Insana akıl verilmiştir ki, Allâh’ın emirlerini öğrensin, O’na ibadet etsin ve Allâh’ın verdiği nimetlerin değerini bilip O’na şükretsin. İnsan zevkleri aldatıcı ve belaların bol olduğu bu dünyada hayatını sürmektedir. Ayrıca, Allâh-u Teâlâ insana şeytanı öyle bir yük olarak vermiştir ki, o şeytanın hedefi insanı hak yoldan (dinden) saptırıp ayartmaya çalışmasıdır. Hileleriyle zengini de fakiri de ayartmaya çalışır. Kalbine şüphe ve yasak olan şehvetler sokmaya çalışır, ta ki kalbine öldürücü hastalıklar işleyene kadar. Şeytan bununla insanın onu yoktan var eden Rabbine itiraz etmesini amaçlar.

Din kardeşlerim, bu tür hastalıkların devasını kişi ancak Allâh’ın onu hidayete ulaştırmasıyla olur. Selamete ve afiyete ulaşmanın yolu ise peygamberlere uymakla olur (Allâh’ın Salât’ı ve Selam’ı üzerlerine olsun).

Kişi sadece akıl yoluyla dini hükümleri bilemez. Dolasıyla peygamberlere ve Rasûllere duyulan ihtiyaç zaruri bir ihtiyaçtır. Allâh insanlara vermiş olduğu nimetleri onlara peygamberleri ve Rasûlleri göndermesiyle tamamlar. Peygamberler insanlara hem dünyada hem de ahirette afiyet, selamet, saadet ve kurtuluş yolunu beyan etmişlerdir.

Peygamberler (Salât ve Selâm üzerlerine olsun) en üstün yaratıklardır. Allâh onları seçmiştir ve onları diğer yaratıklardan faziletli kılmıştır. Onlar (Allâh’ın Salât’ı üzerlerine olsun) en bilgili, en takvalı, en üstün, en hilimli, en sabırlı, en merhametli ve en güzel insanlardır. Allâh onları nübüvvet (peygamberlik) ile faziletlendirmiştir. Allâh onları peygamber kılması rahmeti ve merhametindendir yoksa onların çalışıp çabalamasından dolayı değil. Allâh dilediğine rahmet eder ve onun üzerine hiç birşey farz değildir. Allâh onları makamlarına uymayacak şeylerden korumuştur, onları güzel sıfatlar ile sıfatlandırmıştır ve onları davalarından uzaklaştıracak şeylerden korumuştur. Onlar, önderlerimiz ve örneklerimizdir.

Din kardeşlerim, rasûl olmayan peygamber (Nebiyy), kendisinden önceki rasûlün şeriatına uyması ile vahyolunan ve hükümleri kavmine tebliğ etmesiyle emrolunandır. Rasûl olan peygamber ise, kendisine yeni bir şeriat vahyolunan ve bu şeriatı kavmine tebliğ etmek ile emrolunandır. Böylece her Rasûl peygamberdir (Nebiyy’dir), lakin her peygamber (Nebiyy) Rasûl değildir. Ve tüm peygamberler, Rasûl veya Rasûl olmayan, onlara vahyolunanı kavimlerine tebliğ etmek ile emrolunmuşlardır. Allâh’u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿كَانَ ٱلنَّاسُ أُمَّةٗ وَٰحِدَةٗ فَبَعَثَ ٱللَّهُ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ﴾

El-Bakarah suresi, 213. ayet

Manası: Âdem’den Idrîs’e kadar bulunan insanlar bir ümmettiler (yani Müslümandılar). Daha sonra Allâh, peygamberleri müjdeleyici ve uyarıcı olarak göndermiştir.

Bütün peygamberler kavimlerine dinin hükümlerini öğretmeleri için gönderilmişlerdir. Allâh’a ve Rasûlüne iman edip salih ameller işleyenleri cennetle müjdelemişlerdir. Allâh’ı ve Rasûlü’nü inkar edenleri ise cehennemle uyarmışlardır. Öyleyse bazı insanların „Rasûl olmayan peygamberler tebliğ ile emrolunmamışlardır“ iddiası doğru değildir. Islam alimleri, peygamberlerin bilhassa tebliğ için gönderildiklerini ve kendilerine ne kadar eziyet verildiyse de, kendilerine karşı ne kadar savaşıldıysa da bu davalarından vazgeçmediklerini buyurdular.

Ey Müslüman kardeşlerim, biliniz ki peygamberlerin ilki olan Âdem‘den onların sonuncuları olan Muḥammed’e kadar bütün peygamberler Müslümandırlar (Salât ve Selâm onların üzerine olsun). Peygamberlerin hepsi kavimlerini Islam’a davet etmişlerdir. Âl-i Imrân suresinin 85. ayetinden ise Allâh’a ve Rasûlü’ne iman etmeyenlerin ahirette azap görecekleri anlaşılıyor.

Peygamber Efendimiz, El-Hakim‘in El-Mustedrak adlı eserinde rivayet ettiği bir hadîs-i şerîf’te şöyle buyuruyor:

الأَنْبِياءُ إِخْوَةٌ لِعَلّات أُمَّهاتُهم شَتَّى ودِينُهُم وَاحِدٌ اهـ

Manası: Peygamberler üvey kardeşler gibidirler. Dinleri bir, şeriatları ise farklıdır.

Hepsinin dini ise İslam’dır.  

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmin.

Allâh’ın kulları! Allâh şüphesiz adaleti, ihsanı, yakınlara bakmayı emreder; hayasızlığı, fenalığı ve haddi aşmayı yasaklar. Düşünesiniz diye size öğüt verir. Farzları eda edin ve günahlardan kaçının! Allâh’tan mağfiret dileyin ve O’na tevekkül edin! Müttaki olun, Allâh üzüntünüzü ve sıkıntınızı kaldırır. Kamet getir

Die Erhabenheit Gottes über den Ort 12.08.2022

Freitagsansprache

Die Erhabenheit Gottes über den Ort

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâh sagt in der Sûrah an-Nisâ‘, Âyah 155:

﴿وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا ١١٥﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenigen, die dem Gesandten widersprechen, nachdem sie die Wahrheit erreicht hat, und dennoch einen anderen Weg einschlagen als den, worüber sich die Gläubigen einig sind, diese werden dafür in der Hölle bestraft werden.

Verehrte Brüder, diese geehrte Âyah deutet daraufhin, dass das Befolgen der Übereinstimmung der islamischen Gelehrten zur Rettung am Tag des Jüngsten Gerichts führt und dass demjenigen, der sich davon abwendet, die Strafe in der Hölle droht.

Zu den Grundlagen der islamischen Glaubenslehre, die mittels des Qur’ân, dem Hadîth, der logischen Beweise und der Übereinstimmung der islamischen Gelehrten als definitiv erwiesen gelten, gehört die Erhabenheit Gottes sowohl über das Einnehmen eines einzigen Ortes als auch über das Ausbreiten auf mehrere Orte.

Allâh, der Erhabene, ist der Schöpfer des Ortes. Er existierte vor dem Erschaffen aller Orte und ist zu keiner Zeit auf den Ort angewiesen. Allâh hat die Orte erschaffen und existiert unverändert ohne Ort. Allâhu Ta^âlâ verändert Seine Geschöpfe, aber Er Selbst verändert Sich nicht und das ist den Gelehrten und Nichtgelehrten der Muslime bekannt. Würde Er Sich verändern, bräuchte Er jemanden, der Ihn verändern würde. Derjenige, der auf jemanden angewiesen ist, ist nicht Gott.

Brüder im Islam, der Ort ist der Raum, den ein Körper einnimmt. Mit anderen Worten: Der Ort ist der Platz, den ein Volumen einnimmt. Wenn Allâh an einem Ort wäre, wäre Er ein Körper, Er hätte Länge, Breite und Tiefe, wie die Sonne ein Körper ist, mit Länge, Breite, Tiefe, Volumen und Gestalt. Derjenige, der mit diesen Eigenschaften beschrieben ist, ist zweifelsfrei ein Geschöpf, das Denjenigen braucht, Der für dieses jene Länge, Breite und Tiefe bestimmt hat. Demjenigen, der jemanden braucht, steht die Anbetung nicht zu. So ist es verstandesgemäß notwendig, dass Allâh ohne Ort existiert. Dies ist der logische Beweis.

Es gibt zahlreiche Âyât im edlen Qur’ân, die auf die Erhabenheit Gottes über den Ort hindeuten. Dazu gehört die Âyah 11 der Sûrah asch-Schûrâ:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ähnelt nichts und niemandem.

Wenn Allâh an einem Ort wäre, dann würden Ihm unzählig viele Geschöpfe ähneln und dies würde dieser Âyah widersprechen und sie verleugnen. Diese eindeutige Âyah genügt als Beweis für die Erhabenheit Gottes über den Ort, die Richtung und über alle weiteren Eigenschaften der Geschöpfe.

Ein Beweis aus den Aussagen des Propheten Muhammad ﷺ ist der folgende Hadîth, der von Imâm al-Bukhâriyy und Imâm al-Bayhaqiyy und weiteren Hadîth-Gelehrten überliefert wurde:

كانَ اللهُ وَلَمْ يَكُنْ شَىْءٌ غيرُه

Die Bedeutung lautet: Allâh existierte im Ewigen und nichts anderes außer Ihm existierte.

Aus diesem Hadîth geht hervor, dass Allâh der Einzige ist, Dessen Existenz keinen Anfang hat. Allâh existierte im Ewigen und nichts anderes außer Ihm existierte; weder Wasser noch Luft noch Erde, Himmel, Schemel (al-Kursiyy), Thron, Mensch, Djinn, Engel, Zeit, Orte oder Richtungen. Allâhu Ta^âlâ existierte, bevor der Ort existierte und Allâh ist Derjenige, Der den Ort erschuf, so braucht Er den Ort nicht. Diesbezüglich überlieferte Abû Mansûr al-Baghdâdiyy in seinem Werk „al-Farqu Bayna l-Firaq“ über Imâm ^Aliyy, dass dieser sagte:

كانَ اللهُ ولا مكان وهُوَ الآنَ علَى ما عليهِ كان

Die Bedeutung lautet: Allâh existierte – bevor Er den Ort erschuf – ohne Ort  und Er existiert – nachdem Er den Ort erschuf – ohne Ort.

Dies basiert auf dem zuvor erwähnten Hadîth.

Der Hâfidh al-Bayhaqiyy schrieb in seinem Werk „al-‘Asmâ‘ wa s–Sifât“: Einige Gelehrte nahmen als Beweis für die Erhabenheit Gottes über den Ort den folgenden Hadîth des Gesandten Gottes ﷺ:

أنتَ الظّاهِرُ فليسَ فَوْقَكَ شَىْءٌ وأنتَ البَاطِنُ فليسَ دُونَكَ شَىء

Die Bedeutung lautet: Du (o Allâh) bist adh–Dhâhir, so ist nichts über Dir; und Du (o Allâh) bist al-Bâtin, so ist nichts unter Dir. Weiterhin sagte al-Bayhaqiyy: Wenn doch nichts über Ihm und nichts unter Ihm ist, so ist Er an keinem Ort.

Diese Angelegenheit ist so deutlich und klar erkennbar, wie die Sonne am Himmel.

Verehrte Brüder, die Erhabenheit Gottes über den Ort ist – wie bereits erwähnt – dem Qur’ân und der Sunnah zu entnehmen. Wie ihr wisst, gehört sie zu den Grundlagen der islamischen Glaubenslehre und darüber sind sich die Gelehrten der Muslime – seien sie die wahren Salaf oder die Khalaf – einig. Die Übereinstimmung über diese Angelegenheit wurde von vielen Gelehrten niedergeschrieben, dazu gehören Abû Mansûr al-Baghdâdiyy, Imâmu l-Haramayn al-Djuwayniyy, ar-Râziyy und andere. Al-Baghdâdiyy erwähnte folgenden Wortlaut in seinem Werk „al-Farqu bayna l-Firaq“: Ahlu s-Sunnah sind sich einig darüber, dass Allâh ohne Ort existiert und dass über Ihn keine Zeit vergeht.

Bruder im Islam, dieses Thema richtig zu verstehen und in Kenntnis über die Beweise zu sein, gehört zu den wichtigsten Angelegenheiten. So achte darauf, diese gut zu verstehen, dich darin zu stärken und diese Angelegenheit weiter zu lehren. Der Islam ist sehr wertvoll und für die Fehler im Glauben droht die Strafe Gottes.

O Allâh, lasse uns mittels des Propheten Muhammad ﷺ im wahren Glauben verharren und beschere uns Kraft, diese Religion zu unterstützen. Du bist der Allmächtige. Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

تنزيه الله سبحانه وتعالى عن المكان

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ ِمنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ ولا مثيلَ ولا شبيهَ ولا مكان له، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وَقُرَّةَ أَعْيُنِنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه. صلى اللهُ وسلَّمَ على سيدِنا محمدٍ وعلى كُلِّ رسولٍ أرسَلَه. أما بعد عبادَ اللهِ، فإِنِّي أُوصِى نفسِى وأُوصِيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَدِيرِ القَائِلِ في مُحكمِ كِتابِه ﴿وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا ١١٥﴾[1] إخوةَ الإيمانِ دَلَّتْ هذهِ الآيةُ الكريمةُ على أنَّ من أرادَ النجاةَ عليهِ أن يلتزِمَ سبيلَ المؤمنينَ أي مَا أَجْمعَ عليهِ علماءُ المسلمينَ وأنَّ مَنْ أَعْرَضَ عن ذلكَ فجزَاؤُه جهنَّمُ وَبِئْسَ المصير.

ومِنْ أصولِ عقائدِ المؤمنينَ التي دَلَّتْ عليهَا الأَدِلَّةُ والبراهينُ القاطعةُ مِنَ القُرْءَانِ والحدِيثِ والعَقْلِ والإِجماعِ تَنْزِيهُ اللهِ سبحانه وتعالى عنِ التَّحَيُّزِ في مَكَانٍ أوِ الانتشارِ في الأَماكِن، فربُّنا سبحانَه وتعالى هو خالِقُ المكان، كانَ قبلَ الأماكِنِ كُلِّها مِنْ غيرِ احتِياجٍ إليهَا ثم خَلقَ الأماكِنَ وبعدَ خَلْقِهَا ما زالَ كمَا كانَ موجودًا بِلا مكانٍ لأنهُ سبحانَهُ يُغَيِّرُ ولا يَتَغَيَّرُ كما اشتَهَرَ ذلك بينَ عَوامِّ المسلمينَ وخَواصِّهم إِذْ لو جازَ عليهِ التغيُّرُ لاحتاجَ إلى مَنْ يُغَيِّرُه والْمُحْتَاجُ إلى غيرِه لا يكونُ إِلها.

ثم المكانُ إخوةَ الإيمانِ هو الفراغُ الذِي يشغلُه الجِسم، وإِنْ شئتَ قلتَ هُوَ ما يأخُذُه الحَجْمُ مِنَ الفَراغ، فَلَو كانَ اللهُ في مَكانٍ لكانَ جسمًا لهُ طُولٌ وعَرْضٌ وعُمْقٌ كمَا أنَّ الشَّمْسَ لَها طولٌ وعرضٌ وعمقٌ وحجمٌ وشَكْلٌ ومن كانَ كذلكَ كانَ بِلا شَكٍّ مَخْلُوقًا مثلَ المخلوقينَ مُحتاجًا إلى مَنْ خَصَّهُ بذلكَ الطولِ وذلكَ العَرْضِ وذلكَ العُمْقِ، والاحتياجُ يُنافِي الألوهيةَ، فوجبَ عَقْلًا تنزيهُ اللهِ عَنِ المكانِ. هذا الدليلُ مِنَ العَقْلِ.

أمّا مِنَ القُرءانِ فيدلُّ علَى تنزيهِ اللهِ عنِ المكانِ ءاياتٌ منها قولُه تعالى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ﴾[2] لأنهُ لو كانَ اللهُ لهُ مكانٌ لكانَ له أَشْبَاهٌ كثيرةٌ وأمثالٌ لا تُحْصَى وهذا ضِدُّ هذه الآيةِ ومُنَافٍ لها، فهذهِ الآيةُ الْمُحْكَمَةُ كافيةٌ لِتَنْزِيهِ اللهِ عَنِ المكانِ والحيِّزِ والجِهَةِ بَلْ وَعَنْ سَائِرِ أوصافِ الْمَخْلُوقِين.

وأما الدليلُ منَ الحديثِ على تنزيهِ اللهِ عنِ المكانِ فَمِنْهُ مَا رَوَاهُ البخاريُّ والبيهقيُّ وغيرُهما بِالإِسنادِ الصحيحِ أنَّ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم قالَ كانَ اللهُ وَلَمْ يَكُنْ شَىْءٌ غَيْرُهُ اﻫ ومعناهُ أنَّ اللهَ لم يَزَلْ موجودًا في الأزلِ ليسَ معهُ غيرُه لا مَاءٌ ولا هواءٌ ولا أَرضٌ ولا سماءٌ ولا كرسيٌّ ولا عرشٌ ولا إنسٌ ولا جنٌّ ولا ملائكةٌ ولا زمانٌ ولا مكانٌ ولا جهاتٌ فهو تعالى موجودٌ قبلَ المكانِ بلا مكانٍ لأنَّ المكانَ هو غيرُ اللهِ بلا شكٍّ والحديثُ يدلُّ على أنَّ اللهَ كانَ ولم يكن شىءٌ غيرُه موجودًا إذ لم يكنِ المكانُ موجودًا وإنما هو مخلوقٌ خلقَه اللهُ فليسَ اللهُ بِحاجةٍ إليهِ ومِنْ هُنا روَوْا عن سيدِنا عليٍّ رضيَ اللهُ عنهُ أنهُ قال كانَ اللهُ ولا مكان وهُوَ الآنَ علَى ما عليهِ كان[3] اﻫ أي موجودٌ بِلا مكانٍ وهذا مفهومٌ بوضوحٍ منَ الحديثِ السابقِ.

وقالَ الحافظُ البيهقيُّ في كتابِه الأسماءِ والصِّفاتِ استدلَّ بعضُ أصحابِنا في نفيِ المكانِ عَنِ اللهِ بقولِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم أنتَ الظّاهِرُ فليسَ فَوْقَكَ شَىْءٌ وأنتَ البَاطِنُ فليسَ دُونَكَ شَىء اﻫ ثم قالَ البيهقيُّ وإذَا لم يكنْ فوقَهُ شىءٌ ولا دُونَهُ شَىْءٌ لم يكنْ في مَكان اهـ وهو أمرٌ شديدُ الوضوحِ ظاهرٌ كالشمس.

إخوة الإيمان، تنزيهُ اللهِ عن المكانِ يدلُّ عليهِ القرءانُ والسُّنَّةُ النَّبويةُ كما ذكَرْنا وكمَا تعرفونَ هو مِنْ أُصولِ عقائدِ المسلِمينَ بل هوَ مِمَّا أجمعَ عليهِ العلماءُ سلفُهم وخَلَفُهم وقد نقلَ الإجماعَ على ذلكَ كثيرٌ مِنَ العلماءِ كأبِي مَنْصورٍ البغدادِيِّ وإِمامِ الحرمينِ الجُوَيْنِيِّ والرَّازِيِّ وغيرِهم ونَصُّ عبارةِ الإمامِ الفَقِيهِ الأُصُوليِّ الْمُؤَرِّخِ أبي منصورٍ البغدادِيِّ في كتابِهِ الفَرْقِ بينَ الفِرَقِ „وأجمعوا أي أَهلُ السنةِ أنهُ لا يَحويهِ مَكانٌ ولا يَجْرِي عليهِ زَمَان“ اﻫ

أخي المسلم فَهْمُ هذهِ المسئلةِ جيدًا معَ التَّمَكُّنِ مِنْ أَدِلَّتِها تَمَكُّنًا تَامًّا مِنَ الأُمورِ الْمُهِمَّةِ فَاحْرِصْ علَى التَّمَكُّنِ مِنْ فَهْمِهَا وَحِفْظِهَا وَبيانِها وَتَعْلِيمِها فَدِينُ اللهِ غَالٍ غَالٍ جِدًّا والشذوذُ في الاعتِقَادِ مُهْلِكٌ.  اللهمَّ ثَبِّتْنَا على العقيدةِ الحقَّةِ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ وارْزُقْنَا هِمَّةً عاليةً لِنُصْرَةِ هذَا الدِّينِ بِجاهِ سَيِّدِ المرسلينَ إنكَ علَى كُلِّ شَىْءٍ قَدِيرٌ. هذا وأستغفِرُ اللهَ لِي ولَكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ أَلَا فَاتَّقُوهُ وَخَافُوهُ. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمّ اغفر للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهم والأمواتِ، اللهمَّ يا مُقَلِّبَ القُلُوبِ ثَبِّتْ قُلوبَنا علَى دِينِك، اللهم ثَبِّتْنَا علَى سبيلِ المؤمنين اللهم ثبِّتْنا على عقيدةِ نبيِّك محمدٍ صلى الله عليه وسلم، اللهمَّ أحيِنا علَى الإسلام وتوَفَّنا علَى كامِلِ الإيمانِ، ربنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة النساء/115.[1]

 سورة الشورى/11.[2]

 رواه أبو منصور البغدادي في الفرق بين الفرق.[3]

Cuma Hutbesi

Allâh-u Teâlâ Mekândan Münezzehtir

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun. Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u azze ve celle şöyle buyurmaktadır:

﴿وَمَن يُشَاقِقِ ٱلرَّسُولَ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ ٱلۡهُدَىٰ وَيَتَّبِعۡ غَيۡرَ سَبِيلِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ نُوَلِّهِۦ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصۡلِهِۦ جَهَنَّمَۖ وَسَآءَتۡ مَصِيرًا ١١٥﴾

 (En-Nisâ‘, 115)

Manası: Kim, kendisine hidayet (doğru yol) besbelli olduktan sonra Peygambere karşı çıkar, mü’minlerin yolundan başkasına uyarsa, onu yöneldiği yolda bırakırız ve cehenneme sokarız. Orası ne kötü bir varış yeridir.

Müslüman kardeşlerim! Bu ayet-i kerîme kurtuluşu isteyen kişinin mü’minlerin yolunu, yani Müslüman ulemanın üzerinde icma etmiş oldukları hususları izlemesi gerektiğine ve bundan yüz çeviren kişinin, varılacak kötü bir yer olan cehennemde cezalandırılacağına işaret eder.

Kurân-ı Kerîm’le, hadislerle, akıl ve icma ile sabit olan İslam akidesinin (inancının) usulünden (temelinden) olan hususlardan bir tanesi Allâh-u Subḥânehû ve Teâlâ’nın zamandan ve mekândan münezzeh olması konusudur. Yüce Rabbimiz mekânları Yaratandır. O, mekânlar yok iken onlara muhtaç olmaksızın vardı ve mekânları yarattıktan sonra değişmemiştir, çünkü Müslümanların arasında meşhur olan bir sözde geçtiği gibi „Allâh her şeyi değiştirendir fakat değişikliğe uğramaz.“ Şayet değişken olsaydı kendini değiştirene muhtaç olurdu ve başkasına muhtaç olan İlâh değildir.

Müslüman kardeşlerim! Mekân bir cismin doldurduğu bir boşluktur. Başka bir deyimle hacmin aldığı bir boşluktur mekân. Şayet Allâh’ın bir mekânı olmuş olsaydı uzunluğu, genişliği ve kalınlığı olan bir cisim olurdu nasıl ki güneş bir uzunluğu, genişliği, kalınlığı, hacmi ve şekli olan bir cisimse. Bu zikredilenler kimin için geçerli ise onun bir mahluk (yaratılmış) olmasında şek ve şüphe yoktur. O, diğer yaratılmışlar gibi kendisine bu ölçüleri tahsis edene (belirleyene) muhtaç olurdu ki ihtiyaç duymak ilâhlık ile bağdaşmaz. O hâlde Allâh’ın mekândan münezzeh olduğunu akıl gerektirir ve bu zikrettiklerimiz de Allâh’ın mekândan münezzeh olduğuna dair akli bir delildir.

Kur’ân-ı Kerîm’de Allâh’ın mekândan münezzeh olduğunu kanıtlayan ayetler bulunmaktadır. Bunlardan birisi Allâh’ın şu kavlidir:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾

 (Eş-Şûrâ suresi, 11. ayet)

Manası: Allâh hiç kimseye ve hiçbir şeye benzemez.

Bu ayet-i kerîme Allâh’ın mekândan münezzeh olduğunu kanıtlar, çünkü şayet Allâh’ın bir mekânı olmuş olsaydı sayılamayacak kadar emsalleri (benzerleri) olurdu. Ayrıca bu muhkem ayet-i kerîme Allâh’ı sadece mekânlardan ve yönlerden tenzih etmek değil onu yaratılmışların bütün sıfatlarından tenzih etmektedir.

Bundan başka Allâh’ın mekândan münezzeh olduğunu ispat eden hadisler de vardır. İmam Buhari, İmam Beyhaki ve başka âlimler sahih bir isnat ile Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduklarını rivayet ederler:

كانَ اللهُ وَلَمْ يَكُنْ شَىْءٌ غيرُه اﻫ

Manası: Allâh ezelde varken O’ndan başka hiçbir şey yoktu.

Yani ezelde su, hava, arz (yeryüzü), sema (gök), kürsiyy, arş-ı âlâ, insan, cin, melek, zaman, mekân, yönler yoktu ama Allâh vardı. O hâlde Allâh mekânları yaratmadan önce mekânsız vardı ve O mekânlara muhtaç değildir. İmam Ebû Mansûr el-Bağdâdî „el-Farku beyne’l-Firak“ adlı eserinde  efendimiz Ali radiyallâhu anhu’dan şöyle rivayet eder:

كانَ اللهُ ولا مكان وهُوَ الآنَ علَى ما عليهِ كان اﻫ

Manası: „Allâh ezelde vardı ve mekân yoktu. O hâlde O, şimdi de mekânsız vardır.“ Yani Allâh’ın bir mekânı yoktur daha önce zikri geçen hadis-i şeriften çok açık bir şekilde anlaşıldığı gibi.

Hadis hafızı İmam Beyhaki „el-Esmâ’u ves–Sifât“ adlı eserinde şöyle demiştir:

„Bazı ashabımız (dostlarımız) Allâh’ın mekândan münezzeh olduğunu ispat etmek için Peygamberin ﷺ şu kavlini (sözünü) delil olarak göstermişlerdir:

أنتَ الظّاهِرُ فليسَ فَوْقَكَ شَىْءٌ وأنتَ البَاطِنُ فليسَ دُونَكَ شَىء اﻫ

Manası: „Sen (Allâh) Ez–Zâhir’sin o hâlde senin üzerinde bir şey yoktur ve Sen El-Bâtin’sin ve Senin altında bir şey yoktur.“ Sonra İmam Beyhaki sözüne şu şekilde devam eder: „Eğer Allâh’ın üzerinde ve O’nun altında bir şey yok ise Allâh bir mekânda değildir.“ İşte Allâh’ın mekândan münezzeh olması dinimizce sabit olan bir husustur.

Mü’min kardeşlerim! Allâh’ın mekândan münezzeh olduğuna, daha önce zikri geçtiği ve hepinizin bildiği gibi hem Kur’ân-ı Kerîm hem de Sünnet-i Nebevî delalet (işaret) etmektedir. Bu madde islam akidesinin usulünden olan ve hem selef hem de halef âlimlerinin üzerinde ittifak ettikleri bir maddedir. Ümmetin bu konudaki icmaını nakleden İmam Ebû Mansûr el-Bağdâdî, İmamu’l-Ḥarameyn lakabıyla tanınan İmam el-Cuveynî ve er-Râzî gibi âlimerdir. İmam Ebû Mansûr el-Bağdâdî ise bu icmaı „el-Farku beyne’l-Firak“ adlı eserinde şu şekilde ifade etmiştir: „Ehl-i Sünnet, bir mekânın O’nu (yani Allâh’ı) ihtiva etmediğine (kapsamadığına) ve onun üzerinden zaman cereyan etmediğine (geçmediğine) icma etmişlerdir.“

Müslüman kardeşlerim! Bu meseleyi güzel anlamak ve meselenin delillerinde güçlenmek çok önemlidir. O hâlde bu konuyu anlamakta, ezberlemekte, beyan etmekte ve öğretmekte gayretli olun! İslam dini çok değerli ve Ehl-i Sünnetin inancından sapmak helak edicidir.

Ey Allâh’ım, ey merhamet edenlerin en merhametlisi, bizleri Peygamberlerin efendisi hürmetine hak olan islam dininde sabit kıl ve bizleri bu dine yardımcı olmakla rızıklandır. Sen her şeye kâdirsin.

Sizler ve kendim için Allâh’tan mağfiret dilerim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der Zehnte des Monats Muharram 05.08.2022

Freitagsansprache

Der Zehnte des Monats Muharram

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah al-^Ankabût, Âyât 14-15:

﴿وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦ فَلَبِثَ فِيهِمۡ أَلۡفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمۡسِينَ عَامٗا فَأَخَذَهُمُ ٱلطُّوفَانُ وَهُمۡ ظَٰلِمُونَ ١٤ فَأَنجَيۡنَٰهُ وَأَصۡحَٰبَ ٱلسَّفِينَةِ وَجَعَلۡنَٰهَآ ءَايَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ ١٥﴾

Die Bedeutung lautet: Und wahrlich, Allâh sandte Nûh (zu Dt. Noah) zu seinem Volk, der unter ihnen 950 Jahre lang weilte und sie zur Anbetung Gottes aufrief. Dann ereilte sie die Sintflut und die Ungerechten ertranken. Allâh errettete Nûh und die Schiffsinsassen und machte dieses Ereignis zur Warnung für die Menschen.

Und Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah asch–Schu^arâ‘, Âyah 63:

﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣ وَأَزۡلَفۡنَا ثَمَّ ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٤ وَأَنجَيۡنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُۥٓ أَجۡمَعِينَ ٦٥ ثُمَّ أَغۡرَقۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٦ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ ٦٧ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ ٦٨﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh offenbarte Mûsâ: „Schlage mit deinem Stock auf das Meer.“ Daraufhin teilte es sich und jeder Teil der Wassermassen erhob sich wie ein gewaltiger Berg. Dann näherten sich die anderen (die Verfolger von Mûsâ und seinen Anhängern). Mûsâ und alle, die mit ihm waren, wurden gerettet und anschließend ließ Gott die anderen (den Pharao und seine Anhänger) ertrinken. Gewiss, dieses Ereignis ist eine große Warnung.

Liebe Brüder im Islam! Heute ist das Gedenken an den zehnten des Monats Muharram (^Âschûrâ‘), das Gedenken an den Tag, an dem Allâh den Propheten Nûh, ^Alayhi s-Salâm, und seine Anhänger vor der Sintflut rettete und sie unversehrt das Schiff verlassen ließ. Es ist das Gedenken an den Tag, an dem Allâh den Propheten Mûsâ, ^Alayhi s-Salâm, und seine Anhänger vor dem ungerechten Tyrann – dem Pharao – rettete.

Allâh, der Erhabene, sandte den Propheten Nûh, ^Alayhi s-Salâm, zu einem ungerechten Volk. Der Prophet Nûh, ^Alayhi s-Salâm, rief sie Tag und Nacht zum Eintritt in den Islam auf und warnte sie vor der Bestrafung Gottes. Dies tat er 950 Jahre lang, doch die meisten von ihnen folgten seinem Aufruf nicht, sondern führten weiterhin das Unrecht aus. Sie waren ihm gegenüber feindselig und fügten ihm Schaden zu, indem sie ihn verspotteten und schlugen, bis er, durch die harten Schläge, sogar ohnmächtig wurde. Erst als sie ihn fälschlicherweise für tot hielten, ließen sie von ihm ab. Doch Allâh bescherte ihm wieder die Genesung. Brüder im Islam! Dies hat ihn trotzdem nicht davon abgehalten, weiterhin zum Glauben an Allâh aufzurufen, er kehrte immer wieder zu ihnen zurück, um sie unentwegt und standhaft zum Glauben aufzurufen, bis Allâh ihm offenbarte, dass – außer den Gläubigen von seinem Volk – kein anderer mehr an ihn glauben wird. Daraufhin sprach der Prophet Nûh, ^Alayhi s-Salâm, ein Bittgebet gegen das ungerechte Volk und sagte:

﴿رَبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا٢٦﴾

Die Bedeutung lautet: O Allâh, lass auf der Erdoberfläche keinen einzigen von den Nichtgläubigen übrig.

Sodann ließ Allâh über dieses Volk die Sintflut kommen, sodass Er keinen von den Nichtgläubigen überleben ließ. Allâh rettete somit Seinen Propheten und die Gläubigen, die mit ihm zusammen auf das Schiff gingen und schützte dieses Schiff, welches der Prophet Nûh, ^Alayhi s-Salâm, auf Befehl Gottes gebaut hatte.

Brüder im Islam! Der Prophet Mûsâ, ^Alayhi s-Salâm, lebte in der Zeit des Pharao, der ein sehr ungerechter Herrscher war. Dieser Pharao behauptete von sich, Gott zu sein. Allâh befahl dem geehrten Propheten Mûsâ, den Pharao aufzusuchen, um ihn zum Eintritt in den Islam aufzufordern, zum Glauben an die Einzigkeit von Allâh, dem Erhabenen, über Teilhaber und Gleichnis. Der Prophet Mûsâ ging daraufhin zum Pharao und zeigte ihm großartige und eindeutige Wunder, die eindeutig belegten, dass er ein Gesandter von Allâh ist. Trotzdem verleugnete ihn der Pharao und weigerte sich aus Hochmut, den Glauben anzunehmen. Er begann damit, denjenigen Schaden zuzufügen, die an Mûsâ glaubten, sodass Mûsâ und seine Anhänger von den Nachkommen des Propheten Ya^qûb, die 600.000 zählten, Ägypten verließen. Der Pharao nahm die Verfolgung zusammen mit 1.600.000 seiner Soldaten auf, um den Propheten Mûsâ und seine Anhänger zu töten. Doch Allâh beschützte Seinen Propheten und verlieh ihm den Sieg über den Pharao.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah asch–Schu^arâ‘, Âyah 63:

﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh offenbarte Mûsâ: „Schlage mit deinem Stock auf das Meer.“ Daraufhin teilte es sich und jeder Teil der Wassermassen erhob sich wie ein gewaltiger Berg.

Brüder im Islam! Das Meer teilte sich in zwölf Teile und jeder Teil war wie ein gewaltiger Berg. Zwischen jedem dieser Wassermassen war ein trockener Weg, sodass der Prophet Mûsâ und seine Anhänger das Meer auf diesen Wegen durchquerten. Als der Pharao und seine Krieger ihnen auf diesen Wegen folgten, ließ Allâh sie alle ertrinken.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah Yûnus, Âyah 90 und 91:

﴿وَجَٰوَزۡنَا بِبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ ٱلۡبَحۡرَ فَأَتۡبَعَهُمۡ فِرۡعَوۡنُ وَجُنُودُهُۥ بَغۡيٗا وَعَدۡوًاۖ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَدۡرَكَهُ ٱلۡغَرَقُ قَالَ ءَامَنتُ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱلَّذِيٓ ءَامَنَتۡ بِهِۦ بَنُوٓاْ إِسۡرَٰٓءِيلَ وَأَنَا۠ مِنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ ٩٠ ءَآلۡـَٰٔنَ وَقَدۡ عَصَيۡتَ قَبۡلُ وَكُنتَ مِنَ ٱلۡمُفۡسِدِينَ ٩١﴾

Die Bedeutung lautet: Gott ließ die beiden (Mûsâ und Hârûn) wissen, dass ihr Bittgebet in Erfüllung gehen wird. Die Nachkommen des Propheten Ya^qûb durchquerten das Meer und anschließend folgten ihnen der Pharao und seine Anhänger, um ihnen Unrecht zuzufügen; als er (der Pharao) dann am Ertrinken war, sagte er: „Ich bekenne, dass es keinen Gott außer demjenigen gibt, an den die Nachkommen von Ya^qûb glauben und dass ich den Islam annehme.“ Doch Allâh ließ ihn wissen: Jetzt hat dein Bereuen des Unglaubens keine Gültigkeit.

Brüder im Islam! Als der Pharao am Sterben war, bekundete er seine Reue, die ihm jedoch in diesem Zustand nicht mehr nutzte. Denn zu den Voraussetzungen der Reue gehört es, dass sie vor dem Verzweiflungszustand geschieht, bei dem ganz gewiss mit dem Tod gerechnet wird. Ein Beispiel für diesen Zustand ist, ganz gewiss zu wissen, dass man ertrinken wird, so wie es dem Pharao geschah.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah an-Nisâ‘, Âyah 18:

﴿وَلَيۡسَتِ ٱلتَّوۡبَةُ لِلَّذِينَ يَعۡمَلُونَ ٱلسَّيِّ‍َٔاتِ حَتَّىٰٓ إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ ٱلۡمَوۡتُ قَالَ إِنِّي تُبۡتُ ٱلۡـَٰٔنَ وَلَا ٱلَّذِينَ يَمُوتُونَ وَهُمۡ كُفَّارٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمٗا ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: Die Reue (at-Tawbah) wird von denjenigen nicht akzeptiert, die die Sünden begehen und wenn sie am Sterben sind, sagen: „Jetzt bereue ich“. Sie wird auch von denjenigen nicht akzeptiert, die als Nichtgläubige sterben. Für sie hat Allâh eine schmerzhafte und qualvolle Strafe bestimmt.

Brüder im Islam! Die Propheten Gottes sind im Aufrufen zum Glauben an Gott und in der Standhaftigkeit gute Vorbilder. Auf diesem Weg folgten ihnen die edlen Gefährten und großartigen Nachkommen des Propheten Muhammad ﷺ, sodass sie sich mit aller Kraft dafür einsetzten, die Religion, die von Gott akzeptiert wird, zu verteidigen. Das Beispiel von Husayn, dem Enkel des Propheten ﷺ, liegt uns nicht fern. Denn als er sah, wie jemand, der für das Verwalten der Angelegenheiten der Muslime ungeeignet war, danach strebte, das Kalifat zu übernehmen und ohne Erlaubnis der vorzüglichen und kompetenten Personen über die Muslime regieren wollte, hat er dies offenkundig abgelehnt und sich geweigert, diesem Vorhaben stillschweigend zuzusehen. Er hielt sich standhaft an die islamische Gesetzgebung, rief zum Guten auf und verwarf das Schlechte, bis er – der Enkel des Gesandten Gottes ﷺ – auf ungerechte Weise von Soldaten eines schamlosen Sünders – an einem 10. Muharram – ermordet wurde. Jedoch ist er derjenige, der dadurch bei Allâh als Gewinner zählt.

Wir bitten Allâh, uns aus dem Leben dieser großartigen Menschen Lehren ziehen zu lassen und uns die Befolgung ihres Weges zu ermöglichen. Gewiss, das ist nicht schwierig für Allâh.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung, für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ

عاشوراء

إنّ الحمدَ للهِ نحمَدُهُ ونستعينُهُ ونستهدِيهِ ونشكرُهُ ونعوذُ باللهِ منْ شرورِ أنفسِنا ومنْ سيّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهدِ اللهُ فلا مُضِلَّ لهُ ومَنْ يُضلِلْ فلا هاديَ لهُ. وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ ولا مثيلَ لهُ، ولا ضدَّ ولا نِدَّ لهُ، وأشهدُ أنّ سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقرّةَ أعيُنِنا محمّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفِيّهُ وحبيبُهُ، بلّغَ الرِّسالةَ وأدّى الأمانةَ ونصَحَ الأمّةَ فجزَاهُ اللهُ عنَّا خيرَ ما جزَى نبيًّا مِنْ أنبيائِه. اللهمَّ صلّ على سيّدِنا محمّدٍ خيرِ الكائناتِ وعلى سائرِ إخوانِه منَ النبيينَ الْمُؤَيَّدِينَ بِالمعجزاتِ البَاهرَاتِ وَسَلِمْ تَسْلِيمًا كَثيرًا. أمّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنّي أُوصِيكُمْ ونَفْسِي بتَقْوَى اللهِ العَلِيِ العَظيمِ القائلِ في مُحكمِ كتابِه الكَريم ﴿وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦ فَلَبِثَ فِيهِمۡ أَلۡفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمۡسِينَ عَامٗا فَأَخَذَهُمُ ٱلطُّوفَانُ وَهُمۡ ظَٰلِمُونَ ١٤﴾[1] وقال تعالى ﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣ وَأَزۡلَفۡنَا ثَمَّ ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٤ وَأَنجَيۡنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُۥٓ أَجۡمَعِينَ ٦٥ ثُمَّ أَغۡرَقۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٦﴾

أيها الأَحِبَّةُ، يومٌ واحِدٌ يفصِلُنا عن ذِكْرَى عَاشُورَاءَ العاشرِ مِنْ شَهْرِ الْمُحَرَّم، ذِكْرَى اليَوْمِ الذِي نَجَّى اللهُ فيهِ سيّدَنا نُوحًا وَمَنْ مَعَهُ مِنَ الطُّوفانِ وأَنْزَلَهُمْ من السفينةِ سَالِمِينَ وذِكْرَى اليَوْمِ الذِي نَجَّى اللهُ فيهِ سَيِدَنا مُوسَى وأَتْبَاعَهُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ فِرْعَوْنَ. إخوةَ الإيمانِ سيدُنا نُوحٌ عليهِ السلامُ أرسلَهُ اللهُ إلى قومٍ كفارٍ فصارَ يدعُوهم ليلًا ونهارًا سِرًّا وجِهارًا بالتّرغيبِ تَارَةً والتَّرْهِيبِ تَارَةً أُخْرَى وظَلَّ هَكذَا أَلْفًا إِلا خَمسينَ سنةً لكنَّ أكثَرَهُمْ لَمْ يُؤْمِنْ بَلِ اسْتَمَرُّوا علَى الضّلالِ وَالطُّغْيَانِ وَنَصَبُوا لَهُ العَدَاوَةَ وءَاذَوْهُ بِالاسْتِهْزَاءِ وَالضَّرْبِ بَلْ كانُوا لا يَتْرُكونَهُ حتَّى يُغْشَى عليهِ مِنْ شِدَّةِ الضَّرْبِ فَيَظُنُّونَ أنَّهُ مَاتَ ثمّ يُعافِيهِ اللهُ ولا يُثْنِيهِ ذلكَ أيها الأحبةُ عنِ الدعوةِ إلى اللهِ بل كان يعودُ إليهم ليدعوَهم إلى الإيمانِ مرّةً بعدَ أُخْرَى مِنْ غَيرِ كَلَلٍ وَمِنْ غَيرِ مَلَلٍ إلى أَنْ أَوْحَى اللهُ إليهِ أَنَّهُ لن يُؤمنَ بهِ مِنْ قومِه إلا مَنْ قد ءامنَ فدَعا سيّدُنا نوحٌ على القومِ الكَافِرينَ فقالَ ﴿رَبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا٢٦﴾[2] أي لا تَتْرُكْ يَا رَبّي أحدًا منَ الكفارِ حيًّا علَى وجهِ الأرضِ فسلَّطَ اللهُ عليهِمْ عِقابَه، سلطَ اللهُ عليهمُ الطُّوفانَ ولَمْ يُبْقِ منَ الكافرينَ أحدًا ونَجَّى اللهُ نَبِيَّهُ ومَنْ ءامَنَ بهِ مِنْ قَومِهِ بالسفينَةِ التِي صَنَعَهَا سيِدُنا نُوحٌ بأَمْرِ اللهِ وَحَفِظَهَا اللهُ بِحِفْظِهِ وعِنايَتِه.

وسيدُنا مُوسَى إخوةَ الإيمانِ كانَ في زَمَنِ الملِكِ الظالِمِ الطاغيةِ فرعونَ وكانَ يَدَّعِي الألوهيةَ والعياذُ باللهِ تعالَى، فأمرَ اللهُ سيّدَنا مُوسَى عليهِ السلامُ أن يذهبَ إلى فِرعونَ لِيَدْعُوَهُ إلى الإسلامِ إلى تَوحيدِ اللهِ وتَنْزِيهِهِ عَنِ الشَّريكِ والشبيهِ، فذَهبَ إليهِ وأَراهُ المعجِزاتِ البَاهِرَاتِ القَاطِعَاتِ بأنهُ مُرْسَلٌ مِنْ عِنْدِ اللهِ وَمَعَ ذلكَ كفَرَ بهِ فرعونُ وأبَى وَاسْتَكْبَرَ وءَاذَى قَوْمَهُ مِنَ المؤمنينَ فخرجَ موسى عليه السلام وَمَنِ اتَّبَعَهُ مِنْ بنِي إِسرائيلَ مِنْ مِصْرَ وكانَوا ستَّمائَةِ أَلْفٍ، ولَحِقَهُ فِرْعَوْنُ وخَرجَ معهُ ألفُ أَلْفٍ وَسِتُّمِائةِ أَلفٍ مِنَ الْمُقاتِلينَ يُريدُ إِبَادَةَ مُوسى ومَنْ مَعه لكنَّ اللهَ نَصَرَ رَسولَه، قال تعالى ﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣﴾[3] انفلَقَ البَحْرُ أيُّها الأحبَّةُ اثْنَيْ عَشَرَ فِرْقًا كُلُّ فِرْقٍ منهَا كَالجبلِ العَظيمِ وبَينَ كُلِ فِرْقَيْنِ طريقٌ يَابِسٌ فدخلَ مُوسى ومن معهُ البحرَ ولَحِقَ بهم فرعونُ وجُنودُه فأغرَقَهُمُ اللهُ أجمعينَ ونجَّى موسى ومن معه قالَ الله تعالَى ﴿وَجَٰوَزۡنَا بِبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ ٱلۡبَحۡرَ فَأَتۡبَعَهُمۡ فِرۡعَوۡنُ وَجُنُودُهُۥ بَغۡيٗا وَعَدۡوًاۖ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَدۡرَكَهُ ٱلۡغَرَقُ قَالَ ءَامَنتُ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱلَّذِيٓ ءَامَنَتۡ بِهِۦ بَنُوٓاْ إِسۡرَٰٓءِيلَ وَأَنَا۠ مِنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ ٩٠ ءَآلۡـَٰٔنَ وَقَدۡ عَصَيۡتَ قَبۡلُ وَكُنتَ مِنَ ٱلۡمُفۡسِدِينَ ٩١﴾[4] أي عندما أدرَكَ فرعونَ الهلاكُ والغرقُ أعلنَ التوبَةَ لكنّ التوبةَ لا تنفَعُ في تِلْكَ الحالةِ لأنَّ مِنْ شُروطِ التوبةِ أن تكونَ قبلَ حالَةِ اليَأْسِ مِنَ الحياةِ كَإِدْرَاكِ الغَرَقِ لا مَحالَةَ وَهُوَ ما حصلَ معَ عَدُوِّ اللهِ فرعونَ قال الله تعالى ﴿وَلَيۡسَتِ ٱلتَّوۡبَةُ لِلَّذِينَ
يَعۡمَلُونَ ٱلسَّيِّ‍َٔاتِ حَتَّىٰٓ إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ ٱلۡمَوۡتُ قَالَ إِنِّي تُبۡتُ ٱلۡـَٰٔنَ وَلَا ٱلَّذِينَ يَمُوتُونَ وَهُمۡ كُفَّارٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمٗا ١٨﴾[5].

أيُّها الأحبةُ الكِرامُ ضربَ لنا أنبياءُ اللهِ الْمَثَلَ في الدَّعوةِ إلَى اللهِ والصَّبْرِ على ذلكَ وعلَى مَنْهَجِهِمْ سَارَ الصحابةُ الكِرَامُ وأهلُ البَيْتِ العِظَامُ فبذَلُوا الأَنْفُسَ والْمُهَجَ دِفَاعًا عن دِينِ اللهِ تعالَى. فنسأَلُ اللهَ تعالَى أَنْ يُوَفِقَنَا لِلاعْتِبَارِ بِسِيَرِ هؤلاءِ الأَكَابِرِ والْمُضِيِ علَى مِنْهاجِهِمْ ومَا ذاكَ علَى اللهِ بِعَسِير. هذا وأستغفرُ اللهَ العظيمَ لي ولكم.

  الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ.

عبادَ اللهِ إنهُ مِمّا وَرَدَ عنِ النبِيِ صلى الله عليه وسلم سُنّيَّةُ صيامِ يومِ عاشوراءَ وَيُسَنُّ صيامُ تاسوعاءَ كذلكَ معَه وهُو التاسعُ مِنَ الْمُحَرَّمِ لِقَوْلِه صلى الله عليه وسلم لَئِنْ بَقِيتُ إلَى قَابِلٍ لأَصُومَنَّ التَّاسِعَ اﻫ أي معَ العَاشِرِ رَواهُ مسلمٌ، فإنْ لَمْ يَصُمْ معَهُ تاسوعاءَ سُنَّ أَنْ يَصُومَ معه الحادي عَشر، بل نصَّ الشافعيُّ علَى استِحْبَابِ صومِ الثلاثةِ فَلا تُفَوِتُوا هذَا الخَيْر.

اللهم إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهم لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهم اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، ربَّنا لا تُزِغْ قُلوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الوَهّاب، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ، اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِينَ وَلا مُضِلِّينَ، اللهم استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ، اللهم اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة العنكبوت/ 14.[1]

 سورة نوح/26.[2]

 سورة الشعراء/63.[3]

 سورة يونس/ 90- 91.[4]

 سورة النساء.[5]

Cuma hutbesi

AŞURE GÜNÜ

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun. Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Tebârake ve Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦ فَلَبِثَ فِيهِمۡ أَلۡفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمۡسِينَ عَامٗا فَأَخَذَهُمُ ٱلطُّوفَانُ وَهُمۡ ظَٰلِمُونَ ١٤ فَأَنجَيۡنَٰهُ وَأَصۡحَٰبَ ٱلسَّفِينَةِ وَجَعَلۡنَٰهَآ ءَايَةٗ لِّلۡعَٰلَمِينَ ١٥﴾

Manası: Andolsun, Allâh, Nûḥ’u kendi kavmine Peygamber olarak gönderdi. O da dokuz yüz elli yıl onların arasında kaldı. Neticede onlar zulümlerini sürdürürken tufan kendilerini yakalayıverdi. Allâh da onu (Nûḥ’u) ve gemide bulunanları kurtardı ve bunu alemlere bir ibret kıldı. (El-Ankebût suresi, 14. ve 15. ayetleri)

Allâh-u Teâlâ başka bir ayette şöyle buyuruyor:

﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣ وَأَزۡلَفۡنَا ثَمَّ ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٤ وَأَنجَيۡنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُۥٓ أَجۡمَعِينَ ٦٥ ثُمَّ أَغۡرَقۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ ٦٦ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ ٦٧ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ ٦٨﴾

Manası: Bunun üzerine Allâh, Mûsâ’ya: „Değneğinle denize vur“ diye vahyetti. Hemen deniz ayrıldı, her parçası yüce bir dağ gibiydi. Allâh, ötekileri de oraya yaklaştırdı. Mûsâ ve beraberinde bulunanların hepsini kurtardı. Öbürlerini suda boğdu. Şüphesiz bunda bir ibret vardır. (Eş-Şuarâ’ suresi, 63.-68. ayetleri)

Ey iman edenler; Büyük bir anma günü olan muharrem ayının 10. günü, Aşure gününde bulunuyoruz. Allâh-u Teâlâ, bu günde efendimiz Nûḥ ve onunla beraber olanları tufandan kurtarıp gemiden salim olarak indirdi. Allâh-u Teâlâ, bu günde efendimiz Mûsâ ve ona tabi olan Müslümanları zalim, kâfir ve asi olan Firavun’dan kurtardı.

Müslüman kardeşlerim; Nûḥ aleyhisselâm, iman etmeyen bir kavme gönderildi ve onları 950 sene boyunca gece gündüz, bazen tek tek bazen alenen İslam dinine davet etti. Buna rağmen onların çoğu iman etmeyip küfür üzerinde kaldı. Zalimler, Nûḥ Peygambere karşı düşmanlık besleyip ona söverek ve onu bayılana kadar döverek ona eziyet ettiler. Efendimiz Nûḥ, bayıldığında zalimler onun öldüğünü zannetti. Allâh, onu yine iyileştirdi ve zalimlerin bu amelleri efendimiz Nûḥ’un onları İslam dinine davet etmesinden alıkoymadı. Hatta Nûḥ Peygamber, onlara geri döndü ve onları bıkmadan usanmadan ta ki kendisine iman edenlerden başkaları iman etmeyecek diye vahiy gelene kadar İslam dinine davet etmeye devam etti. Nûḥ aleyhisselâm bunun üzerine yüce Rabbimizin bildirdiği gibi iman etmenyenlere şöyle beddua etti:

﴿رَبِّ لَا تَذَرۡ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ دَيَّارًا٢٦﴾

Manası: Nûḥ şöyle dedi: “Ey Rabbim! İman etmeyenlerden hiç kimseyi yeryüzünde bırakma!” (Nûḥ suresi, 26. ayet)

Sonra Allâh-u Teâlâ bir tufan gönderdi ve imam etmeyenlerin hepsi öldü. Efendimiz Nûḥ ve kavminden ona iman edenler ise, efendimiz Nûḥ’un Allâh’ın emri üzere inşa ettiği gemide Allâh’ın koruması altında güven içindeydi.

Müslüman kardeşlerim; Efendimiz Mûsâ aleyhisselâm -Allâh bizi korusun- ilahlığı iddia eden zalim hükümdar, Firavun’un zamanında yaşıyordu. Allâh, efendimiz Mûsâ’ya Firavun’un yanına gidip onu İslam dinine, Allâh’ın birliğine inanmaya ve O’nu azze ve celle ortak ve benzerlerden tenzih etmeye çağırmasını emretti. Efendimiz Mûsâ, Firavun’un yanına gitti ve ona kendisinin Peygamber olduğunu kanıtlayan açık ve kat-i mucizeler göstermesine rağmen zalim Firavun, Mûsâ’ya iman etmeyi reddetti ve kibirlendi. Firavun, efendimiz Mûsâ’nın kavminden Müslüman olanlara eziyet etti. Bunun üzerine efendimiz Mûsâ, kendisine kavminden tabi olan altı yüz bin Müslüman ile Mısır’ı terk etti. Firavun, efendimiz Mûsâ’yı ve ona tabi olanları öldürmek için bir milyon altı yüz bin askeri ile onların peşine düştü. Ancak Allâh, Rasûlüne yardım etti. Allâh-u Teâlâ yüce  kitabında şöyle buyuruyor:

﴿فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ ٦٣﴾

Manası: Bunun üzerine Allâh, Mûsâ’ya: „Değneğinle denize vur“ diye vahyetti. Hemen deniz ayrıldı, her parçası yüce bir dağ gibiydi. (Eş-Şuarâ’ suresi, 63. ayet)

Sevgili kardeşlerim; Deniz oniki kısma ayrıldı. Her kısım kocaman bir dağ gibiydi ve her kısmın arasında kuru bir yol açıldı, öyle ki efendimiz Mûsâ ve ona tabi olanlar o yollardan yürüdü. Onları izleyen Firavun ve ordusu ise denizde boğuldu. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَجَٰوَزۡنَا بِبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ ٱلۡبَحۡرَ فَأَتۡبَعَهُمۡ فِرۡعَوۡنُ وَجُنُودُهُۥ بَغۡيٗا وَعَدۡوًاۖ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَدۡرَكَهُ ٱلۡغَرَقُ قَالَ ءَامَنتُ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱلَّذِيٓ ءَامَنَتۡ بِهِۦ بَنُوٓاْ إِسۡرَٰٓءِيلَ وَأَنَا۠ مِنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ ٩٠ ءَآلۡـَٰٔنَ وَقَدۡ عَصَيۡتَ قَبۡلُ وَكُنتَ مِنَ ٱلۡمُفۡسِدِينَ ٩١﴾

Manası: Allâh, Benî İsrâ’îl’i denizden geçirdi, Firavun ve askerleri haksızlık ve düşmanlıkla ardlarına düştüler. Firavun boğulacağı anda: „Benî İsrâ’îl’in inandığından başka İlâh olmadığına inandım, artık ben Müslümanlardanım.“ dedi. Şimdi mi?! Halbuki sen, bundan önce isyan etmiş ve daima fasitlerden olmuştun. (Yûnus suresi, 90. ve 91. ayetleri)

Ey iman edenler; Firavun, ölmek üzere iken tövbeyi ilan etti ancak bu durumda yapılan tövbe fayda vermez, çünkü tövbenin şartlarından kişinin hayatının kesin kurtulamayacağı andan önce olmasıdır. İşte Firavun’un durumu da böyleydi, onun boğulması kesindi. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَلَيۡسَتِ ٱلتَّوۡبَةُ لِلَّذِينَ يَعۡمَلُونَ ٱلسَّيِّ‍َٔاتِ حَتَّىٰٓ إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ ٱلۡمَوۡتُ قَالَ إِنِّي تُبۡتُ ٱلۡـَٰٔنَ وَلَا ٱلَّذِينَ يَمُوتُونَ وَهُمۡ كُفَّارٌۚ أُوْلَٰٓئِكَ أَعۡتَدۡنَا لَهُمۡ عَذَابًا أَلِيمٗا ١٨﴾

Manası: Kötülükleri işleyip dururken, ölüm kendisine geldiği zaman; „Şimdi tövbe ettim.“ diyenler ile imansız olarak ölenlerin tövbesi makbul değildir. İşte Allâh, onlara elem verici bir azap hazırlamıştır. (En-Nisâ‘ suresi, 18. ayet)

Müslüman kardeşlerim; İslam dinine sabır ve sebat ile davet etmekte Peygamberler bizim için birer büyük rehberdir ve ashab-ı kiram ve ehl-i Beyt de onların yolunu izleyerek Allâh nezdinde makbul olan İslam dinini hayatlarıyla müdafaa etti. Peygamber Efendimizin ﷺ torunu olan efendimiz Hüseyin, Müslümanların hususlarına bakacak kabiliyeti ve fazilet ehlinin izni olmadan birisi halifeliğe atıldığını görünce ona karşı susmamıştır. O, ta ki küstah bir fasığın askerleri onu öldürünceye kadar -ki o Rasûlullâh’ın torunuydu-, hakka bağlı kalıp iyiliği emredip kötülükten nehyetmiştir. Efendimiz Hüseyin, böylece hayatını kaybetmiş olsa da Allâh nezdinde kazananlardandır.

Allâh’tan bize bu değerli şahısların hayatlarını örnek almayı ve onların yolundan gitmeyi nasip etmesini niyaz ederiz. Bu muhakkak ki Allâh için zor bir husus değildir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Auswanderung des Propheten Muhammad (ﷺ) 29.07.2022

Freitagsansprache

Die Auswanderung des Propheten Muhammad ﷺ

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 40:

﴿إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدۡ نَصَرَهُ ٱللَّهُ إِذۡ أَخۡرَجَهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ ٱثۡنَيۡنِ إِذۡ هُمَا فِي ٱلۡغَارِ إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَيۡهِ وَأَيَّدَهُۥ بِجُنُودٖ لَّمۡ تَرَوۡهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلسُّفۡلَىٰۗ وَكَلِمَةُ ٱللَّهِ هِيَ ٱلۡعُلۡيَاۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ٤٠﴾

Die Bedeutung lautet: Wenn ihr ihm (dem Propheten Muhammad) nicht helft, so wird ihm Allâh helfen. Derjenige, Der ihm damals half, als die Ungerechten ihn (aus Makkah) herausführten, während sie zu zweit in der Höhle waren und er (der Prophet Muhammad) zu seinem Gefährten sagte ‚Hab keine Furcht, Allâh beschützt uns‘. Allâh gab ihm (dem Gefährten Abû Bakr) die innere Ruhe und ließ ihn (den Propheten Muhammad) wissen, dass ihre Verfolger sie nicht erreichen werden und schützte ihn mit Engeln, die ihr nicht seht, und schwächte den Aufruf gegen den islamischen Glauben und stärkte den Aufruf zum Islam. Gewiss, Allâh ist al-^Azîz und al-Hakîm.

Brüder im Glauben! Als der Gesandte Gottes Muhammad ﷺ von Allâh die Offenbarung zum Prophetentum erhielt, verkündete er auf Befehl Gottes die islamische Religion und warnte vor der Bestrafung Gottes. Er rief die Menschen öffentlich zur Anbetung von Allâh auf. Er suchte die Menschen bei ihren Zusammenkünften auf und sprach zu ihnen (sinngemäß): O ihr Menschen, sagt: ‚Es gibt keinen Gott außer Allâh‘ und ihr werdet gerettet sein!

Er rief die Menschen zur Gerechtigkeit, Güte und zur Aneignung nobler Charaktereigenschaften auf und verwehrte das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Einige, wie Abû Bakr, ^Umar, Uthmân, ^Aliyy, Bilâl und andere, glaubten an den Propheten ﷺ und nahmen seine Botschaft an, doch die meisten Menschen hielten an ihrem Unglauben fest und fingen an, dem Propheten ﷺ und seinen Gefährten Schaden zuzufügen.

Als das Unrecht ihnen gegenüber stark zunahm, befahl der Gesandte Gottes ﷺ einigen seiner Gefährten, nach Abessinien auszuwandern.

Auf einem der alljährlichen Treffen der Muschrikûn von Makkah, das der Prophet Muhammad ﷺ aufsuchte, um die dort versammelten Menschen zum Eintritt in den Islam aufzurufen, begegnete er einer Gruppe aus Yathrib (Madînah) vom Stamm al-Khazradj, welche die Botschaft des Propheten annahm und zum Islam übertrat.

Im darauffolgenden Jahr kamen sie zum Gesandten Gottes ﷺ und berichteten ihm, dass die Anzahl der Muslime in Yathrib sich inzwischen vermehrt hatte. Der Prophet Muhammad ﷺ ließ bei ihrer Rückkehr nach Yathrib einige seiner Gefährten mit ihnen reisen, um den dortigen Muslimen den Qur’ân zu lehren und die Nichtmuslime zum Eintritt in den Islam aufzurufen. 

Nachdem sich die Anzahl der Muslime in Yathrib bedeutend vermehrt hatte, befahl Allâh den Muslimen, von Makkah nach Madînah auszuwandern. Dann wanderten die Muslime gruppenweise nach Yathrib aus.

Alsbald kam – auf Befehl Gottes – der Zeitpunkt für die Auswanderung des Propheten ﷺ nach Yathrib. Allâhu Ta^âlâ befahl ihm, seinen Geburtsort und seine liebste Stadt Makkah zu verlassen. So befolgte er den Befehl Gottes und wanderte – standhaft im Ertragen aller Beschwerlichkeiten seiner Reise, aus Gehorsamkeit Gott gegenüber – nach Yathrib aus. Die Auswanderung des Propheten ﷺ geschah nicht aus Angst und Feigheit vor den Muschrikûn, denn der Gesandte Gottes ﷺ ist wahrlich der mutigste unter den Menschen. Die Auswanderung geschah auch nicht aus Hoffnungslosigkeit und Verzweiflung und hatte ihren Grund nicht im Hang an weltlichen Dingen, wie z. B. Ruhm, Herrschaft und Ansehen. Denn als die mächtigsten unter den Muschrikûn von Quraysch dem Propheten ﷺ Reichtum und Macht anboten, damit er von seiner Verkündung ablässt, hat er dieses ausdrücklich abgelehnt und zurückgewiesen. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte zu seinem Onkel Abû Tâlib, der ihm das Angebot dieser Muschrikûn überbrachte (sinngemäß): Bei Allâh, o Onkel, wenn sie mir die Sonne in meine rechte und den Mond in meine linke Hand legen würden, damit ich von dieser Angelegenheit ablasse, so würde ich nicht davon ablassen.

O mein geehrter Prophet ﷺ, möge Allâh dir deinen Rang erhöhen und deine Gemeinschaft vor dem beschützen, was du für sie befürchtest.

Danach einigten sich die Muschrikûn in Makkâh – aus Angst vor der Verbreitung seiner Botschaft – darauf, den Gesandten Gottes ﷺ zu ermorden. Sie wählten dazu aus jedem Stamm einen starken Mann, um den Gesandten Gottes ﷺ durch einen gemeinsamen Schlag zu töten. Sie wählten diese Methode, weil so keinem bestimmten Stamm der Mord zugerechnet werden könne und somit der Stamm des Propheten nicht gegen alle beteiligten Stämme Vergeltung üben könne und sich dann mit einer Entschädigung zufrieden geben würde.

Allâh sandte den Engel Djibrîl, der den Gesandten Gottes ﷺ vom Vorhaben der Muschrikûn in Kenntnis setzte und ihm mitteilte, dass er in dieser Nacht nicht an seinem gewohnten Schlafplatz übernachten solle.

Der Prophet ﷺ rief ^Aliyy Ibn Abî Tâlib und befahl ihm, seinen Schlafplatz einzunehmen und sein grünes Gewand über sich zu legen. Er tat dies und der Gesandte Gottes ﷺ verließ anschließend das Haus. Die Ungerechten standen bereits vor seiner Tür. Der Prophet ging an ihnen vorbei und rezitierte dabei aus der Sûrah Yâsin, von der Âyah „يس“ bis zur Âyah „فَأَغْشَيْنَاهُمْ فَهُمْ لَا يُبْصِرُونَ“. Dadurch schützte Allâh ihn vor ihren Blicken, sodass sie ihn nicht sehen konnten, als er hinaustrat. Sogar hatte er eine Handvoll Erde bei sich, die er währenddessen auf ihre Köpfe streute. Als die Ungerechten dann das Haus betraten und dort ^Aliyy Ibn ‘Abî Tâlib sahen, wussten sie, dass der Gesandte Gottes ﷺ schon aufgebrochen war. Daraufhin nahmen sie in alle Richtungen die Verfolgung auf.

Brüder im Islam! Der Gesandte Gottes Muhammad ﷺ wanderte mit seinem Gefährten Abû Bakr as–Siddîq aus. Als sie die Höhle Thawr erreichten und hineingingen, spann eine Spinne ein Netz am Eingang und eine Taube kam, legte vor dem Eingang Eier und brütete dort.

Als die Männer des Stammes Quraysch an der Höhle ankamen, sagte Abû Bakr: O Gesandter Gottes, falls einer von ihnen zu seinen Füßen herunterblicken würde, so würde er uns entdecken. Der Gesandte Gottes ﷺ sagte zu ihm (sinngemäß): O Abû Bakr, was sagst du über zwei, deren Beschützer Allâh ist!

Auf diese Weise beschützte Allâh Seinen Propheten Muhammad ﷺ und dessen Gefährten vor dem heimtückischen Plan der Ungerechten von Quraysch.

Als die Suche nach ihnen nachließ, setzten sie ihre Auswanderung fort, bis sie schließlich al-Madînah al-Munawwarah erreichten, wo die Gläubigen sogleich den Propheten ﷺ mit großer Freude empfingen. Der Gesandte Gottes ﷺ gab Yathrib den Namen al-Madînah al-Munawwarah.

Dem Propheten Muhammad ﷺ gelang es, dass die Zuwanderer und die Muslime aus al-Madînah al-Munawwarah friedlich, freundschaftlich und vertrauensvoll zusammenlebten. Ein Beispiel für ihr Bündnis sind aneinandergereihte Gebäude, die einander stärken und festigen. Die Auswanderung ist ein Zeichen dafür, dass das Unrecht, wie sehr es auch zunehmen mag, zu Ende gehen und scheitern wird.

Brüder im Islam! Die Auswanderung beinhaltet für die Muslime viele Lehren, wie die Standhaftigkeit in schwierigen Lebenslagen und gegen das Schlechte. Außerdem sollten wir daraus lernen, standhaft am Richtigen festzuhalten und davon nicht abzulassen und dessen Verbreitung mit Kraft und Vermögen zu unterstützen. Möge Allâh uns zu denen gehören lassen, die das Gute unter den Menschen verbreiten.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung, für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ

الهجرة النبوية

الحمدُ للهِ وكفى، وسلامٌ على عبادِه الذينَ اصطَفَى، الحمدُ للهِ الواحدِ الأحدِ الفردِ الصمدِ الذي لم يلدْ ولم يولدْ ولم يكن له كفُوا أحد، والصلاةُ والسلامُ على سيدِنا وحبيبِنا وقائدِنا وقرّةِ أعينِنا محمدٍ. وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ الملكُ الحقُّ المبينُ وأشهدُ أنّ سيدَنا محمّدًا رسولُ اللهِ الصادقُ الوَعْدِ الأمينُ.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإني أوصي نفسي وإياكم بتقوى اللهِ العظيمِ والسّيرِ على خُطَا رسولِه الكَريمِ، قالَ اللهُ تبارك وتعالى في القرءانِ الكَريم {إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدۡ نَصَرَهُ ٱللَّهُ إِذۡ أَخۡرَجَهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ ٱثۡنَيۡنِ إِذۡ هُمَا فِي ٱلۡغَارِ إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَيۡهِ وَأَيَّدَهُۥ بِجُنُودٖ لَّمۡ تَرَوۡهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلسُّفۡلَىٰۗ وَكَلِمَةُ ٱللَّهِ هِيَ ٱلۡعُلۡيَاۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ٤٠}[1].

إخوةَ الإيمان، عندَما بُعِثَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أُمِرَ بِالتَّبليغِ وَالإِنذارِ فكانَ يدعُو إلى اللهِ جَهْرًا ويَمرُّ بينَ العربِ المشركينَ حينَ كانُوا يجتمعونَ في الموسِمِ من نَواحٍ مختلفةٍ ويقولُ أيُّها الناسُ قُولُوا لا إله إلا اللهُ تُفْلِحُوا اﻫ[2] وَدعا عليهِ الصلاةُ والسلامُ إلى العَدلِ والإحسانِ ومَكارمِ الأخلاقِ ونَهى عنِ الْمُنْكَرِ والبَغيِ فآمنَ به بعضُ الناسِ كأبي بكرٍ وعمرَ وعثمانَ وعليٍّ وبلالٍ وغيرِهم وبقِيَ علَى الكفْرِ أكثرُ الناسِ وصارُوا يُؤْذُونَه وأصحابَه فلَمَّا اشتدَّ عليهِمُ الأذَى أَمَرَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم بعضَ أَصْحَابِه بالهِجرةِ إلَى الحبَشةِ. وكانَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم قَدْ لَقِيَ في الْمَوْسِمِ نَفَرًا منْ أَهْلِ يَثْرِبَ مِنَ الخزرجِ فدَعاهُم إلَى الإسلام فأَسْلمُوا، ثُمَّ ازدَادَ عددُهم في العَامِ التَّالِي فلمَّا انصرَفوا بعَثَ معَهُمْ بعضَ أصحابِه صلى الله عليه وسلم لتعليمِ مَنْ أسلمَ مِنْ أهلِ يثربَ القُرءانَ ودعوةِ مَنْ لَمْ يُسْلِمْ منهُمْ بَعْدُ إلَى الإسلام، فلمَّا كَثُرَ أنصارُ رسولِ الله صلى الله عليه وسلم بيثربَ أمرَ اللهُ المسلمينَ بِالهجرةِ إليهَا فهاجَرُوا إليها أَرْسَالًا جماعةً بعدَ جَماعةٍ. ثم جاءَ إخوةَ الإيمانِ أمرُ اللهِ تعالى لِنَبِيِّه صلى الله عليه وسلم بِالهجرَةِ إلى يَثْرِبَ، أَمَرَهُ بتَرْكِ مَكَّةَ مَحَلِّ وِلادتِه عليهِ الصلاةُ والسلامُ التِي كانَتْ أحبَّ البلادِ إليهِ فَامْتَثَلَ أَمْرَ اللهِ تعالى وهاجرَ مُتَحَمِّلًا الْمَشَاقَّ في سَفَرِه طاعَةً للهِ تعالَى لا خَوْفًا مِنَ الْمُشْرِكِينَ وجُبْنًا فإنه صلى الله عليه وسلم كانَ أشجعَ الناسِ، ولا يَأْسًا مِنْ واقِعِ الحالِ ولا حُبًّا في الشُّهرةِ والجَاهِ وَالسُّلطانِ فقد ذَهَبَ إليهِ أشرافُ مَكَّةَ وسَادَاتُها وقالُوا لهُ إِنْ كُنْتَ تُرِيدُ مُلْكًا مَلَّكْنَاكَ علينَا ولكن كُفَّ عن ذِكْرِ ءَالِهَتِنا بِالسُّوء، ولكنَّ النبيَّ عليهِ الصلاةُ والسلامُ أَشْرَفُ من أَنْ يكونَ مقصودُه الدنيا والجاهَ والسُّلطانَ فقالَ لِعَمِّهِ أبي طالبٍ الذِي نقلَ إليهِ عَرْضَهُمْ واللهِ يا عَمُّ لَوْ وضعُوا الشمسَ في يَمِينِي والقمرَ في يَسارِي على أن أَترُكَ هذا الأَمْرَ ما تركتُه حتى يُظْهِرَهُ اللهُ سبحانَهُ وتعالى أو أَهْلِكَ دُونَه اﻫ صلواتُ ربِّي وسلامُه عليكَ يا سيدِي يا رسولَ الله.

بعدَ ذلكَ أجمعَ مُشرِكو مَكَّةَ أَمْرَهُمْ علَى قَتْلِ رسولِ الله صلى الله عليه وسلم خَوفًا مِنْ خُروجِ دَعْوَتِه إلَى بَلَدٍ ءاخرَ فاتَّفَقُوا علَى أن يختارُوا مِنْ كُلِّ قبيلةٍ رجلًا جَلْدًا نَسِيبًا وَسِيطًا لِيَضْرِبُوهُ ضَرْبَةَ رَجُلٍ وَاحِدٍ حتى يتفرَّقَ دمُه في القَبائِلِ ويعجِزَ بنُو عبدِ منافٍ عن مُحارَبةِ الكُلِّ فيَرْضَوْنَ بالدِّيَةِ، فأرسلَ اللهُ تبارك وتعالى جبريلَ إلى رسولِ اللهِ فأخبرَه بِمَكْرِ القَومِ وطلَبَ منهُ أن لا يَبِيتَ في مَضْجَعِهِ الذِي كانَ يَبِيتُ فيهِ فدَعا رسولُ اللهِ عليَّ بنَ أبي طالب لِيَبِيتَ في فِراشِه ويتَسجَّى بِبُرْدٍ لهُ أخضرَ ففعلَ ثم خرجَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم على القَوْمِ وهُمْ علَى بابِه ومعَهُ حَفْنَةُ تُرابٍ فَجَعَلَ يَذُرُّها على رؤُوسِهم وقد أخذَ اللهُ بأبصارِهم عن نَبِيِّه فلَمْ يَرَهُ أحدٌ منهم فلمَّا أصبَحُوا إذا هُمْ بعليِّ بنِ أبي طالبٍ فعرَفُوا أن رسولَ الله صلى الله عليه وسلم قد فاتَهم فرَكِبُوا في كُلِّ وَجْهٍ يَطْلُبونَه.

وكانَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم إخوةَ الإيمانِ قد سارَ معَ صاحبِه أبي بكرٍ الصِّديقِ حتّى وصَلا إلى غارِ ثورٍ فدَخَلاهُ وجاءتِ العنكبوتُ ونسجَتْ على بابِه وجاءَتْ حمامةٌ فباضَتْ ورقَدَتْ هُناكَ، وجاءَ الطَّلَبُ مِنْ رِجالِ قريشٍ فلمّا وصلُوا إلى الغَارِ قالَ أبو بكرٍ يا رسولَ اللهِ لَوْ أَنَّ أحدَهم نظَرَ إلَى قدَمَيْهِ لأَبْصَرَنا فقالَ عليه الصلاة والسلام يا أبا بَكْرٍ ما ظنُّكَ بِاثْنينِ اللهُ ثالِثُهُما اﻫ[3] أي عالمٌ بِهما وحافظٌ لَهُما لا أنَّهُ سبحانهُ حالٌّ معهُما في الغَارِ تعالَى اللهُ عن ذلك. وهكذا كان حَفِظَ اللهُ رَسُولَهُ عليهِ الصلاةُ والسلامُ وصَاحِبَهُ مِنْ طَلبِ كُفّارِ قريشٍ لَهُمَا حتّى وصلا إلَى المدينةِ المنوَّرةِ حيثُ استَقْبَلَهُ المؤمنُونَ بِالفرحِ والبِشْرِ وسمَّى الرسولُ يثربَ „المدينةَ“ وءاخَى بينَ أهلِها أي الأنصارِ وبينَ المهاجِرينَ فصارَ المسلمونَ على قَلْبِ رجلٍ واحدٍ كَمثَلِ البُنْيانِ الْمَرْصُوصِ يَشُدُّ بعضُه. إخوةَ الإيمانِ إنَّ الدروسَ الْمُسْتَفادَةَ مِنَ الهِجرَةِ كثيرة، منها الصبرُ على الشَّدائدِ والبَلايا وَالثباتُ في وَجهِ الباطلِ والوقوفُ إلى جانبِ الحَقِّ بِشَجاعَةٍ وَحَزْمٍ بِبَذْلِ الوَقْتِ والجُهْدِ والمالِ لِنُصْرَتِه، جعلَنا اللهُ مِنَ الْمُوَفَّقينَ لِنُصْرَةِ هذَا الدِّين. هذا وأستغفرُ اللهَ العظيمَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ وَحَاسِبُوا أَنْفُسَكُمْ قَبْلَ أَنْ يُحَاسِبَكُمُ الله، وَحِسَابُ اللهِ لِلخَلْقِ بأَنْ يُسْمِعَهُمْ كَلامَهُ الذِي ليسَ حَرْفًا ولا صوتًا ولا لغَةً لأَنَّ الْكَلامَ الَّذِي يَكُونُ بِالْحَرْفِ والصَّوْتِ وَاللُّغَةِ مَخْلُوقٌ وَاللهُ لا يَتَّصِفُ بِحَادِثٍ بل كلامُ اللهِ أَزَلِيٌّ أبَدِيٌّ لَا يُشْبِهُ كَلامَنَا ولا يَنْقَطِعُ لا يَجْوزُ على اللهِ أَنْ يَتَكَلَّمَ ثُمَّ يَسْكُتَ لأن هذا صفةُ الْمَخْلُوقِ قَالَ أَبُو حَنِيفَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ في كِتَابِهِ الْفِقْهِ الأَكْبَرِ وَيَتَكَلَّمُ أي اللهُ لا كَكَلامِنَا نَحْنُ نَتَكَلَّمُ بِالآلآتِ وَالْحُرُوفِ وَاللهُ يَتَكَلَّمُ بِلا ءالَةٍ وَلا حَرْفٍ اهـ. وَالآلآتُ هِيَ مَخَارِجُ الْحُرُوفِ كَالشَّفَتَيْنِ. وأمَّا قَولُهُ تعالَى {إِنَّمَآ أَمۡرُهُۥٓ إِذَآ أَرَادَ شَيۡ‍ًٔا أَن يَقُولَ لَهُۥ كُن فَيَكُونُ ٨٢}[4] فَمَعْنَاهُ أنَّ اللهَ تعالى يُوجِدُ الأَشْيَاءَ بِلَا تَعَبٍ وَلا مَشَقَّةٍ ولَيْسَ الْمَعْنَى أَنَّهُ يَنْطِقُ بِالْكَافِ وَالنُّونِ، النُّطْقُ بِالْكَافِ وَالنُّونِ مِنْ صِفَاتِنَا والله ليسَ كمثلِهِ شَىْءٌ.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ قِنَا عذابَك يومَ تَبْعَثُ عِبادَكَ رَبَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 

 سورة التوبة.[1]

 رواه أحمد في مسنده وغيره.[2]

 رواه البخاري.[3]

 سورة يس.[4]

Cuma Hutbesi

HİCRET-İ NEBEVÎ ŞERÎF

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun. Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Tebârake ve Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدۡ نَصَرَهُ ٱللَّهُ إِذۡ أَخۡرَجَهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ ٱثۡنَيۡنِ إِذۡ هُمَا فِي ٱلۡغَارِ إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَيۡهِ وَأَيَّدَهُۥ بِجُنُودٖ لَّمۡ تَرَوۡهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلسُّفۡلَىٰۗ وَكَلِمَةُ ٱللَّهِ هِيَ ٱلۡعُلۡيَاۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ٤٠﴾

Manası: Eğer siz ona (Peygamber’e) yardım etmezseniz, (biliyorsunuz ki) inkâr edenler onu iki kişiden biri olarak (Mekke’den) çıkardıkları zaman, ona bizzat Allâh yardım etmişti. Hani onlar mağarada bulunuyorlardı. Hani o arkadaşına, “Üzülme, çünkü Allâh bizi korur” diyordu. Allâh da onun üzerine güven duygusu ve huzur indirmiş, sizin kendilerini görmediğiniz birtakım ordularla onu desteklemiş, böylece inkâr edenlerin sözünü alçaltmıştı. Allâh’ın sözü ise en yücedir, O El-Azîz ve El-Ḥakîm’dir. (Et-Tevbeh suresi, 40. ayet)

Mümin kardeşler! Rasûlullâh’a ﷺ risalet verildiğinde o insanlara teblîğ etmek ve onları uyarmak ile emredildi. Allâh’ın Rasûlü ﷺ insanların bir araya geldikleri mevsimlerde onları açık bir şekilde İslam’a davet edip mealen şöyle buyurmuştur: „Ey insanlar, ‚Lâ ilâhe illallâh‘ deyin kurtulursunuz.“ (İmam Ahmed Müsned’inde rivayet etmiştir) Peygamber Efendimiz Muḥammed ﷺ, insanları adalet, ihsan, güzel ahlak edinmeye davet edip kötülüğü yasaklamıştır. Ebû Bekir, Ömer, Osman, Alî, Bilâl radiyallâhu anhum gibi bazı değerli insanlar ona iman etmiş ama çoğu insanlar küfür üzerinde kalıp Rasûlullâh ﷺ ile ashabına eziyet ettiler ve bu eziyet çoğalınca da Allâh’ın Rasûlü ﷺ bazı sahabelere Habeşistan’a hicret etmeyi emretti.

Mekke müşriklerinin senelik bir kutlamalarında Rasûlullâh ﷺ, insanları İslam’a davet ederken Yesrib’ten (Medine), El-Hazrac kabilesinden olan ve bu buluşma üzere İslam’ı kabul eden bir grup ile karşılaştı. Bu insanların sayısı daha sonraki senede arttı ve Rasûlullâh ﷺ bazı sahabeleri Yesrib’teki Müslümanlara Kur’ân’ı öğretmek ve gayrimüslimleri İslam dinine davet etmek için onlarla beraber Yesrib’e gönderdi. Yesrib’teki Müslümanların sayısı daha da çoğalınca Allâh Müslümanlara Mekke’den Medine’ye hicret etmeyi emretti ve Müslümanlar gruplar halinde hicret ettiler. Daha sonra Rasûlullâh’ın Yesrib’e hicret vakti geldi. Allâh-u Teâlâ, Peygambere doğduğu ve en çok sevdiği beldeden hicret etmesini emretti. Böylece Rasûlullâh ﷺ seferin meşakketlerine katlanarak Allâh’ın emrine itaat etti. Peygamber Efendimizin hicreti, korku veya korkaklıktan kaynaklanmamıştır, çünkü Allâh’ın Rasûlü ﷺ en cesur insandır. Aynı şekilde onun hicreti ümitsizlik veya şöhret, saltanat ve mevki elde edebilmek gibi dünyaya olan bir bağlılıktan da kaynaklanmamıştır. Kureyş kabilesinden olan Mekke müşriklerinin en güçlüleri Peygamber Efendimiz Muḥammed’e davasından vazgeçmesi için mal ve iktidar sunduklarında bunları tereddütsüz reddetti. Rasûlullâh ﷺ, kendisine müşriklerin teklifini sunan amcası Ebû Tâlib’e mealen „Vallâhi, ey amca, vazgeçmem için güneşi sağ elime ayı da sol elime verseler, bu davadan vazgeçmem.“ diye buyurdu. Salât ve selâm üzerine olsun ey seyyidim, ey Rasûlullâh.

Bunun üzerine müşrikler, davet-i İslam insanlar arasında yayılacağından korktuklarından dolayı Rasûlullâh’ı katletmeye ittifak ettiler ve onu öldürmek için her kabîleden güçlü bir erkek seçerek Peygamber Efendimizi hep birlikte, ortak bir vuruş ile öldürmeye karar verdiler. Müşrikler, Peygamberin katli belirli bir kabileye isnat edilemeyip, Rasûlullâh’ın ailesi o kabilelerin hepsine savaş açmasın ve verilecek diyetle yetinsin diye bu düzene başvurdular. Cebraîl aleyhisselâm bunun üzerine Rasûlullâh’ın yanına geldi ve ona müşriklerin düzeninden haber verip yatağında yatmamasını emretti. Böylece Rasûlullâh ﷺ, Alî bin Ebî Tâlib’i cağırttı ve ona onun yerini alıp yeşil örtüsü ile örtünmesini buyurdu. Sonra Rasûlullâh ﷺ, kâfirler evinin kapısı önünde beklerken Allâh’a tevekkül ederek elinde bir avuç toprakla dışarı çıktı ve bu toprağı müşriklerin başlarının üzerine serpti ve bu şekilde kâfirlerin bakışlarından korunmuş oldu. Zalimler sabah eve girip Alî bin Ebî Tâlib’i görünce Rasûlullâh’ın yola çıktığını anlayıp onu takip etmek için dört yöne atıldılar.

Müslüman kardeşlerim! Rasûlullâh ﷺ, hicret yolculuğuna sahabesi Ebû Bekir Es–Siddîk ile çıkmıştı. İkisi Sevr mağarasına girdikten sonra bir örümcek mağaranın girişini ağı ile kapattı ve iki yabânî güvercin girişin önüne konup yumurtladılar ve kuluçkaya oturdular. Kureyş’in adamları mağaraya vardıklarında Ebû Bekir: „Ya Rasûlallâh! Onlar ayaklarına şayet bakacak olsaydılar bizi göreceklerdi.“ dedi. Rasûlullâh ﷺ, mealen: „Ey Ebû Bekir, Allâh’ın koruduğu iki kişiyi kim ele geçirebilir?!“ diye cevap verdi. (İmam El-Buharî)

Bu şekilde Allâh-u Teâlâ Rasûlünü ve onun sahabesini Kureyş müşriklerinin sinsi düzeninden korudu. Peygamber Efendimizi ﷺ hicretine devam etti. Peygamber Efendimiz ﷺ, Yesrib’e vardığında Yesrib’teki müminler kendisini sevinç ile karşıladılar. Rasûlullâh, Yesrib’i El-Medînetul Munevverah diye adlandırdı ve Muhacirlerle Ensarları kardeş ilan etti. Peygamber Efendimiz Muḥammed’in sebebiyle Muhacirler ve Ensarlar, yapışık olan iki binanın birbirini desteklediği gibi, birbirlerine sımsıkı kenetlendiler. Haksızlık ne kadar yayılmış olsa da, hicret onun sona ereceğinin alametiydi.

Müslüman kardeşlerim! Müslümanların hicretinde, zorluklara ve kötülüğe karşı dayanıklılık, hakka tutunmaya ve onu yaymakta var gücümüz ve malımız ile destek olmamız gibi ibretler vardır.

Allâh, bizi insanlar arasında hayrı yayanlardan eylesin.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der Glaube an Allâh und Seinen Gesandten 22.07.2022

Freitagsansprache

Der Glaube an Allâh und Seinen Gesandten ﷺ

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in Sûrah al-Fath, Âyah 13:

﴿وَمَن لَّمۡ يُؤۡمِنۢ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ فَإِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلۡكَٰفِرِينَ سَعِيرٗا﴾

Die Bedeutung lautet: Und jene, die nicht an Allâh und Seine Gesandten glauben, für sie hat Allâh die Hölle bestimmt.

Brüder im Islam! Zu den Pflichten, die Allâh den Verantwortlichen auferlegt hat, gehört der Glaube an Allâh und an Seinen Gesandten. Dies ist die Grundlage der Pflichten, sie ist die beste und höchste Pflicht und kommt an erster Stelle. Der Glaube an Allâh bedeutet, fest daran zu glauben, dass Allâh existiert und dass Er den Geschöpfen nicht ähnelt. An der Existenz Gottes gibt es keinen Zweifel. Gott existiert ohne Wie, ohne aus Teilchen zu bestehen sowie ohne Ort und ohne Richtung. Was den Glauben an Seinen Gesandten Muhammad ﷺ betrifft, so bedeutet dies die feste Überzeugung zu haben, dass Muhammad ﷺ, der Sohn von ^Abdu l-Lâh, Gesandter Gottes zu allen Menschen und Djinn ist und dass er in allem, was er von Allâh verkündete, wahrhaftig ist.

Die Kenntnis über Allâh zu haben und die Anbetung, d. h. die höchste Stufe der Demut nur Ihm entgegenzubringen, ist die höchste Pflicht, die Gott Seinen Dienern auferlegt hat. Unsere Kenntnis über Allâh bedeutet nicht, dass wir die Wirklichkeit Gottes erfassen würden, sondern ist die Kenntnis darüber, dass Allâh mit vollkommenen Eigenschaften beschrieben wird, die zu Ihm passen, wie z. B. Seine Anfangslosigkeit, Seine Einzigkeit, Sein allumfassendes Wissen und Seine Unvergleichbarkeit mit den Geschöpfen, und dass Er über alle Unvollkommenheiten erhaben ist, somit ist Er erhaben über Teilhaber, Grenzen also Körper sowie Gestalt, Aussehen und Aufenthalt an einem Ort und in einer Richtung. Des Weiteren die Kenntnis darüber, was in Bezug auf Allâh möglich ist, wie das Erschaffen bzw. Nichterschaffen einer Sache.

Imâm Ahmad ar-Rifâ^iyy, möge Allâh ihm gnädig sein, sagte:

„غايةُ المعرِفَةِ بِاللهِ الإِيقانُ بوُجودِه تعالَى بِلا كَيْفٍ وَلا مَكَان„ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Die höchste Erkenntnis, die man in Bezug auf Allâh erreichen kann, ist, fest daran zu glauben, dass Er, der Erhabene, ohne „Wie“ und ohne Ort existiert.

D. h. die höchste Erkenntnis, die der Diener in Bezug auf Allâh erreichen kann, ist der zweifelsfreie, feste Glaube daran, dass Gott, der Erhabene, ohne „Wie“ und ohne Ort existiert. Seine Aussage „ohne Wie“ verneint eindeutig den Körper, den Ort, die Gestalt, die Bewegung, den Stillstand, die Verbindung, die Abtrennung und das Sitzen in Bezug auf Allâh. „Wie“ umfasst alles, was zu den Eigenschaften der Geschöpfe gehört. Derjenige, der der festen Überzeugung ist, dass Allâh ohne „Wie“ und ohne Ort existiert, hat somit die höchste Erkenntnis, die der Mensch über Allâh, den Erhabenen, haben kann, erreicht.

Die Kenntnis über den Gesandten von Allâh ﷺ erlangt man durch die Kenntnis über die Eigenschaften der Propheten, die in Bezug auf sie notwendig sind, durch die Kenntnis über das, was in Bezug auf die Propheten unmöglich ist und durch die Kenntnis über das, was in Bezug auf sie möglich ist.

Es ist Pflicht, dass man zusätzlich zum Glauben, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, ebenfalls an die Gesandtschaft des Propheten Muhammad ﷺ glaubt, und dies ist notwendig, um vor der endlosen Bestrafung in der Hölle bewahrt zu werden.

Derjenige, der an die Existenz Gottes glaubt, jedoch nicht an den Propheten Muhammad ﷺ, zählt, entsprechend der erwähnten Âyah, nicht zu den  Muslimen.

Die Behauptung einiger Nichtmuslime, dass sie im Jenseits Besseres bekommen würden, als die Muslime, trifft nicht zu.  

Es ist Pflicht, sowohl an Allâh als auch an Seinen Gesandten ﷺ zu glauben. Deswegen soll man denjenigen keine Beachtung schenken, die diesem widersprechen und die Gläubigen mit den Ungerechten gleichsetzen sowie die Menschen dazu aufrufen, irgendwen oder etwas außer Gott anzubeten. Gott bewahre uns! Das Jenseits und die Abrechnung werden gewiss kommen. Das Wichtigste, wofür der Mensch zur Rechenschaft gezogen wird, ist der Glaube.

Es wird überliefert, dass einige Nichtgläubige vom Stamm Quraysch vom Propheten Muhammad ﷺ verlangten, dass er ein Jahr lang das, was sie zu Unrecht anbeteten, anbeten solle und sie dann im Gegenzug ein Jahr lang seinen Gott anbeten würden. Daraufhin offenbarte Allâh, der Erhabene, Seinem Propheten Muhammad ﷺ folgende Âyât aus der Sûrah al-Kâfirûn:

﴿قُلۡ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡكَٰفِرُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Sprich (o Muhammad): O ihr Nichtgläubigen!

﴿لَآ أَعۡبُدُ مَا تَعۡبُدُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Ich bete nicht das an, was Ihr anbetet! D. h. weder jetzt noch in Zukunft!

﴿وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ﴾

Die Bedeutung lautet: Und Ihr betet nicht Denjenigen an, Den ich anbete! D. h. weder jetzt noch zukünftig, denn Allâh weiß über sie, dass sie niemals glauben werden.

﴿وَلَآ أَنَا۠ عَابِدٞ مَّا عَبَدتُّمۡ﴾ ﴿ وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ ﴾

Die Bedeutung lautet: Ich werde nicht das anbeten, was ihr anbetet! Und ihr betet nicht Denjenigen an, Den ich anbete!

Hierdurch sollte den Ungerechten bewusst werden, dass der Prophet ﷺ niemals auf ihre Forderungen eingehen wird. Aus dieser Âyah geht hervor, dass diese Ungerechten mit Gewissheit niemals glauben werden und ungläubig sterben werden.

﴿لَكُمۡ دِينُكُمۡ وَلِيَ دِينِ﴾

Die Bedeutung lautet: Ihr habt eure Religion und ich habe meine Religion! In dieser Âyah liegt eine Drohung. „Ihr habt eure Religion“, die falsch ist, indem ihr Allâh etwas beigesellt und dieses anbetet. „Und ich habe meine Religion“, die richtig ist, welche der Islam ist. D. h. ihr gesellt Gott etwas bei und dies ist Unglauben, doch ich glaube an die Einzigkeit Gottes. Somit wurde das Schlechte, welches die Ungerechten begingen, im äußersten Maße abgelehnt.

Auch die Âyah 29 der Sûrah al-Kahf drückt eine Drohung aus:

﴿فَمَن شَآءَ فَلۡيُؤۡمِن وَمَن شَآءَ فَلۡيَكۡفُرۡۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Diejenigen, die den Glauben annehmen und diejenigen, die sich für den Unglauben entscheiden, werden zur Rechenschaft gezogen werden.

Dies bedeutet: Derjenige, der den Glauben annahm, ist nicht wie derjenige, der den Unglauben annahm. Derjenige, der sich für den Unglauben entschied, wird dafür zur Verantwortung gezogen werden und derjenige, der sich für den Glauben entschied, wird dafür belohnt werden. Auf diese Bedeutung weist die Fortsetzung dieser erwähnten Âyah hin:

﴿إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلظَّٰلِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمۡ سُرَادِقُهَاۚ وَإِن يَسۡتَغِيثُواْ يُغَاثُواْ بِمَآءٖ كَٱلۡمُهۡلِ يَشۡوِي ٱلۡوُجُوهَۚ بِئۡسَ ٱلشَّرَابُ وَسَآءَتۡ مُرۡتَفَقًا﴾

Die Bedeutung lautet: Gott hat für die Ungerechten ein Feuer bestimmt, welches sie umschließen wird. Und wenn sie um Hilfe schreien, bekommen sie Wasser, das bis aufs Höchste erhitzt ist, welches die Gesichter verbrüht. Welch ein schlechtes Getränk und welch ein schlechter Ort. 

Wir bitten Allâh, den Erhabenen, uns als Muslime leben und sterben zu lassen und uns vor dem Schlechten zu beschützen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

الإيمانُ باللهِ ورسولِه

الحمدُ للهِ الواحِدِ القَهَّارِ العزيزِ الغفّارِ مُكَوِّرِ اللَّيلِ على النهارِ تذكرةً لأُولِي القلوبِ والأَبْصَارِ وتبصرِةً لِذَوِي الأَلْبَابِ وَالاعتِبار وصلَّى اللهُ علَى سيدِنا محمدٍ وعلى ءالِه وصحبِه الطيِّبينَ الطَّاهِرينَ وَسلَّم، وأَشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ وأشهَدُ أنَّ سيِّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أعيُنِنا محمَّدًا عبدُه ورسولُه وصفِيُّهُ وحبيبُه صلَّى اللهُ عليهِ وعَلى كلِّ رسولٍ أرسلَهُ مَنْ بَعثَهُ اللهُ رحمةً للعالَمينَ هادِيًا وَمُبَشِّرًا ونَذِيرًا بَلَّغَ الرسالةَ وأَدَّى الأمانةَ ونَصحَ الأُمّةَ فجزاهُ اللهُ عنّا خيرَ ما جزَى نبيًّا مِنْ أَنْبيائِه.

أمّا بعدُ عبادَ الله فإنّي أُوصيكُمْ ونفسي بتقوى اللهِ العليِّ العظيمِ القائلِ في مُحكمِ كِتابِه ﴿وَمَن لَّمۡ يُؤۡمِنۢ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ فَإِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلۡكَٰفِرِينَ سَعِيرٗا ١٣﴾[1] إخوةَ الإيمانِ إنَّ مِمّا يجبُ علَى الْمُكَلَّفينَ الإيمانَ باللهِ ورسولِه وهو أَصْلُ الوَاجباتِ وأفضَلُها وأَعلاهَا وأَوْلاهَا فأَمَّا الإيمانُ بِاللهِ فهو الاعتِقادُ الجازِمُ بوجودِه تعالى علَى ما يليقُ بهِ فهو تعالى موجودٌ لا شكَّ في وُجودِه موجودٌ بِلا كيفيَّةٍ ولا كَمِّيَّةٍ ولا مَكانٍ وَلا جِهة، وأمّا الإيمانُ برسولِه محمدٍ صلى الله عليه وسلم فهو الاعتقادُ بِأنَّ محمدَ بنَ عبدِ اللهِ هو رسولُ اللهِ إلى الإنسِ والجنِّ وأنهُ صادقٌ في كُلِّ مَا يُبَلِّغُه عنِ الله.

فمعرفةُ اللهِ تعالى معَ إفرادِه بِالعبادةِ أي نهايةِ التّذَلُّلِ هي أعظَمُ حُقوقِ اللهِ تعالى علَى عبادِه فمعرِفَتُنا نحنُ باللهِ ليسَتْ علَى سَبِيلِ الإحاطةِ بل بِمعرفَةِ ما يجبُ للهِ تعالَى كوُجوبِ قِدَمِه تعالَى أي أزَلِيَّتِه ووُجوبِ وَحدانيَّتِه وعلمِه بِكُلِّ شىءٍ ومُخالَفَتِه للمخلوقاتِ وتنْزيهِه عمّا يستحيلُ عليهِ تعالى كاستِحالةِ الشّريكِ لهُ والحدِّ أَي الحجمِ والشكلِ والصورةِ والتحيُّزِ في المكانِ والجهةِ ومعرفةِ ما يجوزُ في حَقِّه تعالَى كخَلْقِ شَىءٍ وَتَرْكِه، فقد قالَ الإِمامُ الرِّفاعيُّ رضيَ اللهُ عنه غايةُ المعرِفَةِ بِاللهِ الإِيقانُ بوُجودِه تعالَى بِلا كَيْفٍ وَلا مَكَانٍ اﻫ أَيْ أَنَّ أَقْصَى مَا يَصِلُ إليهِ العَبْدُ مِنَ المعرفةِ بِاللهِ الاعتِقادُ الجازِمُ الذِي لا شكَّ فيهِ بِوجودِ اللهِ تعالَى بلا كيفٍ ولا مَكان، فقولُه بِلا كيفٍ صَريحٌ في نَفْيِ الجِسْمِ والحَيِّزِ والشَّكْلِ وَالحرَكةِ والسُّكونِ والاتِّصالِ والانفِصالِ والقُعودِ عنهُ تعالى فالكيفُ يَشْمَلُ كلَّ ما كانَ من صفاتِ المخلوقينَ فمَنْ أيقَنَ بأنَّ اللهَ موجودٌ بِلا كيفٍ ولا مَكانٍ فقد وصلَ إلى غايةِ ما يبلُغُ الإنسانُ من معرفةِ اللهِ تباركَ وتعالى. ومعرفَةُ رسولِه صلى الله عليه وسلم تكونُ بِمَعْرِفَةِ ما يَجِبُ لِلأَنْبياءِ مِنَ الصِّفاتِ ومَا يستحيلُ عليهِمْ ومَا يجوزُ في حَقِّهِم.

فيَجِبُ الإيمانُ باللهِ ورسولِه إخوةَ الإيمان ولا تَلْتَفِتُنَّ إلى من يخالفُ ذلك فَيُسَوِّي بينَ المؤمِنِ وغيرِه ويدعو الناسَ إلى عبادةِ ما شَاءُوا مِنْ دونِ اللهِ والعياذُ باللهِ فإنَّ الآخرةَ ءاتيةٌ والسؤالَ حَقٌّ وأهم ما يُحاسَبُ عليهِ الإنسانُ هُو الإيمان. أليسَ رُوِيَ أنَّ بعضَ كفّارِ قريشٍ طلبُوا منَ النبيِّ صلى الله عليه وسلم أن يَعْبُدَ أوثانَهم سنةً ويعبُدوا إلَهَهُ سنةً فأنزلَ اللهُ تعالى سورةَ الكافرونَ فقالَ عزَّ مِنْ قائِلٍ ﴿قُلۡ﴾ أي يا محمدُ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡكَٰفِرُونَ ١ لَآ أَعۡبُدُ مَا تَعۡبُدُونَ ٢﴾ أَيْ لا الآنَ ولا فِيمَا بَقِيَ من عُمْرِي ﴿وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ ٣﴾ أي لا الآنَ ولا فيمَا يُسْتَقْبَلُ إِذْ إنَّ اللهَ تعالى عَلِمَ منهم أنَّهم لا يُؤْمِنُون ﴿وَلَآ أَنَا۠ عَابِدٞ مَّا عَبَدتُّمۡ ٤ وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ ٥﴾ هذَا توكيدٌ فائدتُه قَطْعُ أَطْمَاعِ الكفارِ وَتَحْقِيقُ الإِخبارِ بوَفاتِهِمْ علَى الكُفْرِ وأنَّهم لا يُسْلِمُونَ أبَدًا وَلا يُؤمِنُون ﴿لَكُمۡ دِينُكُمۡ وَلِيَ دِينِ ٦﴾ وفي هذِه الآيةِ معنَى التَّهديدِ فقولُه تعالَى ﴿لَكُمۡ دِينُكُمۡ﴾ أي البَاطِلُ وهُوَ الشِّرْكُ الذِي تَعْتَقِدُونَه {وَلِيَ دِينِ﴾ الذِي هو دينُ الحقِّ وهو الإسلامُ أي لكم شِرْكُكُمْ ولي تَوحيدِي وهذا غايةٌ في التبرُّئِ منَ البَاطِلِ الذِي هُمْ علَيهِ ومِثْلُ ذلكَ في إفادَةِ التَّهديدِ وَالوَعيدِ قَولُه تعالَى ﴿فَمَن شَآءَ فَلۡيُؤۡمِن وَمَن شَآءَ فَلۡيَكۡفُرۡۚ﴾ أي أنَّ مَنِ اخْتَارَ الإيمانَ لا يكونُ كَمَنِ اخْتَارَ الكُفْرَ بل مَنِ اخْتَارَ الكُفْرَ مُؤَاخَذٌ وَمَنِ اخْتَارَ الإيمانَ مُثَابٌ وبَقِيَّةُ الآيَةِ تَدُلُّ على هذَا الْمُرَادِ مِنْهَا ﴿إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلظَّٰلِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمۡ سُرَادِقُهَاۚ وَإِن يَسۡتَغِيثُواْ يُغَاثُواْ بِمَآءٖ كَٱلۡمُهۡلِ يَشۡوِي ٱلۡوُجُوهَۚ بِئۡسَ ٱلشَّرَابُ وَسَآءَتۡ مُرۡتَفَقًا ٢٩﴾[2] نَسْأَلُ اللهَ تعالَى أَنْ يُحْيِيَنَا مُسْلِمينَ وأن يتوَفَّانا مُؤْمِنينَ وأَنْ يُعافِيَنَا مِنَ الفِتَنِ فِي الدِّينِ. أقولُ قولي هذَا وأستغفرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ بن عبدِ الله وعلى كلِّ رسولٍ أرسلَهُ، أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ.

واعْلَمُوا أَنَّ اللهَ أَمَرَكُمْ بِأَمْرٍ عَظِيمٍ أَمَرَكُمْ بِالصَّلاةِ والسلامِ علَى نَبِيِّهِ الكَريمِ فقالَ ﴿إِنَّ اللهَ وملائِكَتَهُ يُصَلُّونَ علَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الذينَ ءامنُوا صَلُّوا عليهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا﴾[3]، اللهُمَّ صَلِّ على سيّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سَيِّدِنا محمدٍ كما صلَّيتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلى ءالِ سيِّدِنا إبراهيمَ وبَارِكْ عَلَى سيدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِ سيدِنا محمدٍ كمَا باركتَ على سيدِنا إبراهيمَ وعلَى ءالِ سيدِنا إبراهيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مجيدٌ. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ رَبَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة الفتح/13.[1]

 سورة الكهف/29.[2]

[3] سورة الأحزاب/56.

Cuma Hutbesi 

ALLÂH’A VE RASÛLÜNE İMAN ETMEK

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun. Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Kur’an-ı Kerîm’de el-Fetḥ sûresinin 13. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿وَمَن لَّمۡ يُؤۡمِنۢ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ فَإِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلۡكَٰفِرِينَ سَعِيرٗا﴾

Manası: Kim, Allâh’a ve Rasûlüne iman etmezse; muhakkak ki Biz; kâfirler için alevli bir ateş hazırlamışızdır.

Mü’min kardeşlerim! Allâh-u Teâlâ, her mükellefe Allâh’a ve Rasûlune ﷺ iman etmeyi farz kılmıştır. Allâh’a ve Rasûlune ﷺ iman etmek, farzların en yükseği ve en faziletlisi olup dinin esasıdır. Allâh’a iman demek; Allâh’ın var olduğuna ve O’nun hiç bir şeye benzemediğine kesinkes iman etmektir, çünkü Allâh’ın varlığında şüphe yoktur. Allâh keyfiyetsiz vardır. O parçalardan meydana gelmiş değildir. O mekânsız ve yönsüz vardır. Peygaber Efendimiz Muḥammed’e ﷺ iman ise; O’nun Abdullâh’ın oğlu olduğuna, insanlara ve cinlere elçi olarak gönderildiğine ve Allâh’tan getirdiği her şeyde doğru sözlü olduğuna iman etmek demektir.

Allâh’tan başka kimse ibadete layık değildir. Allâh’ı tanımak ve yalnız ona ibadet etmek, Allâh’ın kulları üzerindeki en büyük hakkıdır. İbadet ise huşunun en son derecesidir. Bizim Allâh’ı bilmemiz Allâh’ın zatını kapsamak yönünden değil, Allâh’ı kendisine yakışan noksansız olan sıfatlarla bilip O’na iman etmektir. Örneğin O’nun başlangıcının olmaması, O’nun tek olup her şeyi bilmesi, yaratılmışlara benzememesi, noksan sıfatlardan uzak olmasıdır. O ortağının olmasından, sınırlarının olmasından, cisim olmasından, şekli olmasından ve bir mekânda veya bir yönde olmaktan münezzehtir. O dilediğini yaratır.

İmam Ahmed er-Rifai şöyle buyurmuştur:

غايةُ المعرِفَةِ بِاللهِ الإِيقانُ بوُجودِه تعالَى بِلا كَيْفٍ وَلا مَكَان اﻫ

Manası: Allâh’ı tanımanın en üst derecesi; Allâh’ın, cisimsiz, şekilsiz ve mekânsız olarak mevcut olduğuna kesin bir şekilde inanmaktır.

Yani bir kulun Allâh’ı bilmesinin en üst derecesi O’nun keyfiyetsiz ve mekânsız olduğunu bilmektir. Allâh hakkında “keyfiyetsiz“ demek, açık bir şekilde Allâh‘ı yaratıklara benzetmemek, O’nun hakkında cisim olmayı, mekânı, şekli, hareketliliği, sakinliği, bir şeye birleşik veya birşeyden ayrı olmayı ve oturmayı reddetmek demektir. Bir kimsenin kesin bir şekilde  Allâh’ın keyfiyetsiz ve mekânsız olduğuna inanması Allâh’ı bilmenin en üst derecesine ulaşmış olması demektir. Rasûlullâh’ı bilmek ise; Peygamberlerin mutlaka hangi sıfatları olduğunu ve ne tür sıfatların onlara yakıșmadığını ve onlar hakkında nelerin mümkün olduğunu bilmekle olur.

Allâh’tan başka İlâh olmadığına iman etmekle birlikte Peygamberimiz Muḥammed’in ﷺ de Allâh’ın Rasûlü olduğuna iman etmek farzdır. Bu, sonsuz olan cehennem ateşinden korunmak için kişinin yapabileceği en az şeydir.

Bir kimse Allâh’ın varlığına iman edip Peygamber Efendimiz Muḥammed’in ﷺ peygamberliğini kabul etmezse o kimse zikrettiğimiz ayet-i kerime’de geçtiği gibi Müslümanlardan sayılmaz.  

Kişinin hem Allâh’a hem de O’nun gönderdiği tüm Rasûllere iman etmesi farzdır. Buna karşı çıkıp aksini iddia edenlere, insanları Allâh’tan başkasına ibadet etmeye çağıranlara itibar etmemek gerekir. Allâh bizleri korusun. Ahiret günü elbette gelecek ve herkes o gün hesaba çekilecektir. Bir insanın hesaba çekilmesinde en mühim olan ise imanıdır.

Rivayet edildiğine göre kureyşli müşrikler Peygamber Efendimiz Muḥammed’e ﷺ gelip sen bir yıl bizim putlarımıza ibadet et, biz de bir yıl senin İlâhına ibadet edelim diye çirkin bir teklifte bulundular. Bunun üzerine Allâh-u Teâlâ Peygamberi Muḥammed’e ﷺ şu ayetleri vahyetti:

﴿قُلۡ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡكَٰفِرُونَ﴾

Manası: De ki (Yâ Muḥammed): “Ey kâfirler;“

﴿لَآ أَعۡبُدُ مَا تَعۡبُدُونَ﴾

Manası: Ben sizlerin ibadet ettiklerinize ibadet etmem!

Yani ne şimdi ne de geri kalan ömrümde!

﴿وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ﴾

Manası: Siz de benim ibadet ettiğime ibadet edecek değilsiniz!

Yani ne şimdi ne de ömürlerinin geri kalanlarında. Muhakkak ki Allâh onların iman etmeyeceğini biliyordu.

﴿وَلَآ أَنَا۠ عَابِدٞ مَّا عَبَدتُّمۡ وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ﴾

Manası: Ben sizlerin ibadet ettiklerinize ibadet etmem. Siz de benim ibadet ettiğime ibadet edecek değilsiniz! Bu ayet ise kuvvetleştirme için gelmiştir ve tekrar onların tekliflerini reddedip onların küfür üzere öleceklerini ve hiçbir zaman iman etmeyeceklerini bildirmek içindir.

﴿لَكُمۡ دِينُكُمۡ وَلِيَ دِينِ﴾

Manası: Sizin dininiz sizin, benim dinim benimdir!

Bu ayette ise bir tehdit vardır. “Sizin dininiz sizindir“ yani sizin dininiz batıldır ki siz Allâh‘a ortak koşuyorsunuz. “Benim dinim benimdir“ yani benim dinim hak olan İslam dinidir, yani sizler Allah’a ortak koşarak küfür üzeresiniz, ben ise Allâh’ın birliğine iman üzereyim demektir.

Başka bir ayet-i kerime’de de yine tehdit vardır. Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿فَمَن شَآءَ فَلۡيُؤۡمِن وَمَن شَآءَ فَلۡيَكۡفُرۡۚ﴾

Manası: İsteyen iman etsin, isteyen de küfür etsin (inkâr etsin)! (El-Kehf suresi, 29. ayet)

İman etmeyi seçen ile küfrü seçen bir değildir, yani küfrü seçen kişi bu yaptığının hesabını verecektir. İman etmeyi seçen de imanından dolayı mükâfatlandırılacaktır. Bu da bu ayet-i kerime’nin kalan kısmından anlașılmaktadır. Allâh-u Teâlâ bu ayet-i kerime’nin devamında şöyle buyuruyor.

﴿إِنَّآ أَعۡتَدۡنَا لِلظَّٰلِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمۡ سُرَادِقُهَاۚ وَإِن يَسۡتَغِيثُواْ يُغَاثُواْ بِمَآءٖ كَٱلۡمُهۡلِ يَشۡوِي ٱلۡوُجُوهَۚ بِئۡسَ ٱلشَّرَابُ وَسَآءَتۡ مُرۡتَفَقًا﴾

Manası: Allâh-u Teâlâ zâlimlere, onları kapsayacak, bir ateş belirlemiştir. Onlar feryat ettiklerinde kendilerine son derece ısıtılmış, yüzlerini yakacak, su verilecektir. O ne kötü bir içecek ve cehennem ne kötü bir yerdir. (El-Kehf suresi, 29. ayet)

Ey Allâh’ım bizleri imanımız ile yaşat ve ölürken de Müslüman olarak ölmeyi nasip eyle. Bizleri tüm şerlerden koru.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Warnung vor dem Beschimpfen Gottes 15.07.2022

Freitagsansprache 

Die Warnung vor dem Beschimpfen Gottes

Dank gebührt Allâh, dem Erhabenen. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Derjenige, der von Gott rechtgeleitet wurde, wird nicht in die Irre gehen und derjenige, der von Gott in die Irre geleitet wurde, wird keine Rechtleitung finden. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, der Einzige, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass unser geehrter, geliebter und großartiger Prophet Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden.

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Al-Balad, Âyah 8 und 9:

﴿أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ 8 وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ 9﴾

Die Bedeutung lautet: Hat Allâh ihm nicht zwei Augen gegeben, sowie eine Zunge und zwei Lippen.

In diesen Âyât wurden die Gaben Gottes, die Er dem Menschen bescherte, erwähnt: Die Augen, mit denen der Mensch das Sichtbare sieht; die Zunge, mit der der Mensch zum Ausdruck bringt, was sich in seinem Herzen befindet; zwei Lippen, die die Zähne bedecken und als Hilfsmittel für die richtige Aussprache sowie zum Essen, Trinken und Pusten dienen.

In der Âyah 10 aus derselben Sûrah sagt Allâhu Ta^âlâ:

﴿وهدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنَ 10﴾

Die Bedeutung lautet: Und ließ Allâh ihn nicht den nützlichen Weg und den schädlichen Weg erkennen. D. h. den Weg, der in das Paradies führt und den Weg, der in die Hölle führt.

Es wurde gesagt, dass diese Âyât in Bezug auf al-Walîd Ibn al-Mughîrah offenbart wurden. Er war einer der Nichtgläubigen aus dem Stamm der Quraysch, der Gott, Denjenigen, Der ihm diese Gaben bescherte, verleugnete.

Brüder im Islam, die Zunge ist eine besondere Gabe, wofür wir verpflichtet sind, Allâh zu danken. Allâh dafür zu danken kommt dadurch zustande, dass man sie nicht für das Verbotene gebraucht. Unter den Menschen gibt es viele, die damit nicht den pflichtigen Dank verrichten, sondern mit ihren Zungen das aussprechen, was sie nicht sagen dürfen. Zu diesen Sünden – verehrte Brüder im Islam – gehört das Lügen, das unrechtmäßige Beschimpfen des Muslims, die üble Nachrede (al-Ghîbah), das Zwietracht stiften (an-Namîmah), das Anzetteln von Schaden zwischen den Gläubigen, das verbale Verletzen der Gläubigen und andere Sünden der Zunge.

Einige dieser Menschen begehen sogar die größte Ungerechtigkeit, welche der Unglaube ist – möge Allâh uns davor schützen. So sieht man manch einen Menschen, wie er mit seiner Zunge Allâh beschimpft, anstatt Allâh für diese Gabe zu loben. Er beschimpft Allâh, möge Allâh uns davor schützen. Einige von diesen Menschen beschimpfen Allâh, wenn sie wütend sind und andere von ihnen beschimpfen Allâh in Zeiten des Zorns und Zeiten des Wohlgefallens und glauben anschließend immer noch, Muslime zu sein. Jedoch sind sie dann keine Muslime mehr, denn wer Allâh beschimpft, ist kein Muslim.

Der Muslim ist derjenige, der zweifellos daran glaubt, dass niemandem außer Allâh die Anbetung zusteht, d. h. dass niemandem außer Allâh die höchste Stufe des Gehorsams und der Demut entgegengebracht werden darf; und dass Muhammad ﷺ der Gesandte Gottes ist und das unterlässt, was dem Islam widerspricht. Der Muslim erbringt Allâh gegenüber die pflichtige Verehrung zu jeder Zeit, wer aber Allâh beschimpft, dieser Mensch verehrt nicht Allâh. Wer Allâh beschimpft hat, hat den Islam verlassen; er gehört nicht zu den Muslimen und seine Ausrede „Ich war wütend und wollte keinen Unglauben begehen“ hat keine Gültigkeit. Die Gelehrten haben aufgezeigt, dass die Wut kein Schutz vor dem Fall in den Unglauben ist, solange man das Gesagte beabsichtigt hat zu sagen, d. h. man sich dabei nicht versprochen hat.

Der Imâm an-Nawawiyy überlieferte und bestätigte die Aussage der Gelehrten aus der hanafîtischen Rechtsschule, dass wenn ein Mensch zornig auf sein Kind ist, es dann heftig schlägt und daraufhin ein anderer zu ihm sagt „Bist du denn kein Muslim?“ und er dann absichtlich mit „nein“ antwortet, er dann Unglauben begeht. Die Bedeutung der Aussage dieser Gelehrten ist:

„Wenn ein Muslim sehr zornig auf sein Kind ist, es dann aufgrund des großen Zorns heftig schlägt und ein anderer zu ihm sagt „Wie konntest du es so heftig schlagen, bist du denn kein Muslim?“, denn zu den Gewohnheiten des Muslims gehört, dass er gnädig ist und das Kind nicht heftig schlägt, auch wenn er zornig ist, und die Antwort der schlagenden Person dann „nein“ – also ‚ich bin kein Muslim’ – lautet, ohne sich dabei versprochen zu haben und ohne dabei die Unterscheidungsfähigkeit verloren zu haben und wahnsinnig zu sein, dann begeht er Unglaube – somit ist sein Zorn kein entschuldbarer Grund für ihn.“

Brüder im Islam, beachtet, dass das Beschimpfen Gottes sich nicht nur auf die Wortlaute beschränkt, die einige törichte Menschen benutzen, wie die Aussagen einiger Törichter in arabischer Sprache „Yal^an Rabbak (verflucht sei dein Gott)“ oder „Ukht Rabbak (die Schwester deines Gottes)“, möge Allâh uns davor schützen, sondern es umfasst jeden Wortlaut, der eine Verachtung Gottes beinhaltet. Jeder Wortlaut, in dem Allâh das zugeschrieben wird, was in Bezug auf Allâh unpassend ist, führt aus dem Islam heraus. Wie z. B. Aussagen, in denen Allâh ein Kind, eine Ehefrau, eine Menge, ein Körper, Körperteile, ein Abbild, ein Ort, eine Farbe, Mühe, Unfähigkeit oder Unwissenheit zugeschrieben wird, denn dies alles gehört zu den Eigenschaften der Geschöpfe.

Brüder im Islam, lasst euch nicht von denjenigen täuschen, die sagen, dass wenn der Mensch mit seiner Zunge Allâh beschimpft, er keinen Unglauben begehen und nicht aus dem Islam austreten würde, wenn er damit nicht das Verlassen des Islam beabsichtigen und sein Herz den Unglauben nicht akzeptieren würde; und dass derjenige, der aus Spaß Allâh beschimpfen würde, nicht aus dem Islam austreten würde. Diese Aussagen widersprechen dem Islam, weil sie den Âyât des edlen Qur´ân widersprechen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 74:

﴿يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ وَكَفَرُوا بَعْدَ إِسْلَامِهِمْ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie schwören bei Allâh, dass sie es nicht gesagt haben, doch sprachen sie Unglauben aus und werden als Nichtmuslime angesehen, nachdem sie für Muslime gehalten wurden.

Allâhu Ta^âlâ bestätigte in der erwähnten Âyah, dass die Menschen, die den Unglauben aussprechen, Unglaube begehen.

Zudem sagt Allâhu Ta^âlâ in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 4:

﴿وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أَبِاللَّهِ وَءايَاتِهِ وَرَسُولِهِ كُنْتُمْ تَسْتَهْزِئُونَ 65 لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمَانِكُم﴾

Die Bedeutung lautet: Und wenn du (Muhammad) sie fragst, so antworten sie: „Wir haben nur gescherzt.“ So sag ihnen (Muhammad): „Ihr habt euch über Gott, den Qur´ân und über den Gesandten Gottes lustig gemacht. Eure Entschuldigung ist ungültig, ihr seid abtrünnig geworden, nachdem ihr gläubig wart.“

Die soeben erwähnte Behauptung einiger Menschen widerspricht auch dem Hadîth, den der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferte, in dem der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ لا يَرَى بِهَا بأسًا يَهْوِي بِها فِي النَّارِ سَبْعينَ خَريفًا“ اهـ

Die Bedeutung lautet: Der Diener spricht das Wort aus, ohne darin einen Schaden zu sehen, wodurch er jedoch 70 Jahre tief in der Hölle herabstürzen wird.

Der Gesandte Gottes ﷺ zeigte mit diesem Hadîth auf, dass es passieren kann, dass der Mensch ein Wort ausspricht, ohne zu wissen, dass es schädlich für ihn ist, was jedoch der Grund dafür ist, dass er in der Hölle eine Tiefe von siebzig Jahren herabstürzt, weil das ausgesprochene Wort aus dem Islam heraus führt; es sei denn, er bekehrt sich davon. Es wurde über den Gesandten Gottes ﷺ bestätigt, dass der Grund der Hölle in einer Entfernung von siebzig Jahren liegt und dass diesen Ort nur die nichtgläubige Person erreicht.

Die Behauptung dieser Menschen widerspricht auch der Übereinstimmung der Gelehrten. Der Gelehrte al-Qâdî ^Iyâd überlieferte diese Übereinstimmung in seinem Buch „asch-Schifâ Bita^rîf Huqûq al-Mustafâ“, indem er sagte: „Es gibt keine Meinungsverschiedenheiten darüber, dass der Muslim, der Allâh beschimpft, aus dem Islam austritt.“

Bruder im Islam, nimm dich davor in Acht, leichtfertig zu sprechen; denke vor dem Sprechen über deine Worte nach, denn jedes absichtlich ausgesprochene Wort wird von den beiden Engeln aufgeschrieben. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Qâf, Âyah 18:

﴿مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ 18﴾

Die Bedeutung lautet: Die beiden niederschreibenden Engel Raqîb und ^Atîd schreiben jedes Wort auf, das der Mensch ausspricht.

Somit sind die von dir ausgesprochenen Worte entweder zu deinen Gunsten oder gehen zu deinen Lasten. Also schütze deine Zunge vor dem Unglauben und anderen abscheulichen Wortlauten, denn du trägst eine Verantwortung für die Verwendung deiner Zunge.

Ich bitte Allâh darum, unseren Islam zu schützen und unsere Körperteile vor dem Begehen von Sünden zu schützen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache

Lob gebührt Allâh, dem über die Eigenschaften der Geschöpfe Erhabenen. Es gibt keinen Gott außer Allâh. Ihn einzig und allein beten wir aufrichtig an und wie gesellen Ihm keinen Teilhaber bei.

Lob gebührt Allâh, dem Schöpfer des Universums. As–Salâtu und as-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad und alle anderen Gesandten und Propheten. Möge die Liebe Gottes den Ehefrauen des Propheten ﷺ, sowie den muslimischen Verwandten des Propheten, den rechtschaffenen Kalifen Abû Bakr, ^Umar, ^Uthmân und ^Aliyy, den rechtgeleiteten Gelehrten Abû Hanîfah, Mâlik, asch-Schâfi^iyy und Ahhmad und den Heiligen (Awliyâ´) zuteil werden.

Sodann Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Und wisst, dass Allâh euch zu etwas Wichtigem aufforderte. Er hat euch dazu aufgefordert, As–Salâtu was-Salâmu für den Propheten auszusprechen.

Allâh, der Erhabene, sagt in Sûratu l-´Ahzâb, Âyah 56:

﴿إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسلِيمًا﴾

O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl einen höheren Rang, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl einen hohen Rang gegeben hast. Und gebe dem Propheten Muhammad und seinen Âl Segen, so wie Du dem Propheten Ibrâhîm und seinen Âl Segen gegeben hast. Du bist Derjenige, Der mit vollkommener Macht und Gnade beschrieben wird und Derjenige, Der das Recht hat, gepriesen zu werden. Allâh, der Erhabene, sagt im heiligen Qur´ân:

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَىْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Menschen, seid von den Rechtschaffenen. Gewiss, am Tag des Jüngsten Gerichts werden gewaltige Ereignisse geschehen. An jenem Tag würde jede stillende Mutter ihren Säugling vergessen, jede Schwangere würde verlieren, was sie trägt und die Menschen werden für betrunken gehalten, obwohl sie es nicht sind, doch die Bestrafung Gottes ist sehr hart.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Verrichtet die Pflichten und unterlasst die Sünden, bittet Gott um Vergebung und vertraut auf Gott, seid rechtschaffen und Er wird eure Sorgen und Bedrängnis von euch nehmen. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

التحذيرُ مِنْ مَسَبَّةِ الله

إنَّ الحمدَ للهِ نحمدُهُ ونستعينُه ونَسْتَهْدِيهِ ونَسْتَغْفِرُهُ ونتوبُ إلَيه، ونعوذُ باللهِ مِنْ شُرورِ أنفُسِنا وَمِنْ سَيِّئاتِ أعمالِنا، وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شَبيهَ ولا مِثْلَ وَلا نِدَّ لَهُ، ولا حَدَّ ولا جسمَ وَلا أعضاءَ لَه، وأشهَدُ أن سيّدَنا وحبيبَنا وعظيمَنا وقائدَنا وقُرَّةَ أَعيُنِنا مُحَمَّدًا عَبْدُهُ ورسولُهُ، اللهمّ صلِّ وسلِّمْ على سيدِنا محمّدٍ وعلَى ءالِه وصَفْوَةِ الأَصحَاب.

أما بعدُ عبادَ اللهِ فإِنّي أُوصيكُم ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ القائِلِ في مَعْرِضِ الامتِنَانِ علَى النّاس ﴿أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ ٩﴾[1] فَذَكَرَ نِعَمَهُ علَى الإِنسانِ بأن جعلَ له عَيْنَيْنِ يُبْصِرُ بِهِمَا المرئِيّاتِ وجَعَلَ لَهُ لِسانًا يُعَبِّرُ بهِ عمّا في ضميرِه وجعَلَ لَهُ شَفَتَيْنِ يَسْتُرُ بِهِمَا ثَغْرَهُ ويَسْتَعِينُ بِهما علَى النُّطقِ والأَكْلِ والشُّرْبِ والنَّفْخِ ﴿وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ ١٠﴾[2] أَيْ طَرِيقَيِ الخيرِ والشَرِّ الْمُؤَدِّيَيْنِ إلَى الجنَّةِ وَالنَّار. قيلَ إنَّ هذهِ الآياتِ نَزَلَتْ فِي الوَلِيدِ بنِ المغيرَةِ أحدِ صنادِيدِ قُرَيْشٍ الذِي لَمْ يَرْعَ حقَّ اللهِ تعالَى فيهَا فغَمِطَ نِعَمَهُ فَلَمْ يَشْكُرْهَا وكفَرَ بِالْمُنْعِمِ.

إخوةَ الإيمانِ، إنَّ اللسانَ نِعْمَةٌ عَظِيمَةٌ مُوجِبَةٌ لِشُكْرِ الْمُنْعِمِ .. وشكرُ الْمُنْعِمِ علَى هذهِ النِّعمةِ يكونُ بتركِ استعمالِها فيمَا حَرَّمَ اللهُ .. ومِنَ الناسِ مَنْ لا يُشْكُرُ اللهَ على هذهِ النِّعْمَةِ فيُطلِقُونَ ألسِنَتَهُمْ بِما لا يجوزُ لهمُ النُّطقُ بهِ وكثيرٌ مَا هُم .. ومِنْ ذلكَ إخوَةَ الإيمانَ الكَذِبُ وشَتْمُ المسلِمِ بغيرِ حَقٍّ والغيبةُ والنَّمِيمَةُ وإِشْعَالُ الفِتْنَةِ بينَ المسلِمينَ وَأَذِيَّتُهُمْ بِالكَلامِ وغيرُ ذلكَ مِنْ مَعاصِي اللسانِ .. ومِنهم إخوةَ الإيمانِ مَنْ يَصِلُ إلَى أَكْبَرِ الظُّلمِ أَلا وَهُوَ الكُفْرُ والعِياذُ بِاللهِ .. فتَرَى الواحدَ منهم بدَلَ أَنْ يُعَظِّمَ نِعْمَةَ اللهِ عليهِ يَسْتَعْمِلُها في مَسَبَّةِ اللهِ .. في شَتْمِ اللهِ والعياذُ بِالله .. منهم مَنْ إذَا غَضِبَ سَبَّ اللهَ والعياذُ بِاللهِ .. ومنهم مَنْ يُسُبُّ اللهَ في حالِ الغَضَبِ وفِي حالِ الرِّضا ثم يزعُمُ أنّهُ مُسْلم .. هيهات .. مَنْ سَبَّ اللهَ لا يكونُ مُسْلِمًا فإِنَّ المسلمَ هُوَ مَنْ ءامَنَ وصدَّقَ واعْتَقَدَ أَنْ لا أحَدَ يَسْتَحِقُّ العبادةَ أي نِهايةَ التَّذَلُّلِ والخشوعِ والخضُوعِ إِلا اللهُ وأنَّ محمَّدًا رسولُ اللهِ واجْتَنَبَ مَا يَنْقُضُ الإِسلام .. المسلمُ مَنْ عَقَدَ قلبَهُ علَى تَعظيمِ اللهِ الواحِدِ الأحَدِ التعظِيمَ الوَاجِبَ علَى الدّوامِ وأمَّا مَنْ سَبَّ اللهَ فهذَا لا يَكونُ مُعَظِّمًا لله .. مَنْ سبَّ اللهَ خرَجَ مِنَ الإسلامِ وصارَ مِنَ الكافِرينَ وَلا يُقْبَلُ قولُه بعدَ ذلكَ „أنَا كنتُ غَضْبَانَ وَلَمْ أُرِدْ أَنْ أَكْفُرَ“ فَقَدْ بَيَّنَ علماءُ الإسلامِ أَنَّ كَوْنَ الشخصِ غاضِبًا لا يُنْجِيهِ مِنَ الوُقوعِ فِي الكُفرِ إِنْ تَعمَّدَ النُّطْقَ بِالكُفر، أي إِنْ لَمْ يَكُنْ حصولُ ذلكَ منهُ عَنْ سَبْقِ لِسان، فقَدْ نقَلَ الحافظُ النوَوِيُّ عن علماءَ الحنفِيَّةِ وأقرَّهُمْ علَى ذلكَ أنّهُ لَوْ غَضِبَ إنسانٌ علَى وَلَدِهِ أو غُلامِه فضَرَبَهُ ضَرْبًا شَديدًا فقالَ لهُ ءاخَرُ أَلَسْتَ مُسْلِمًا فقالَ لا مُتَعَمِّدًا كفرَ، ومعنَى كلامِ هؤلاءِ العُلماءِ أنَّ المسلمَ إذَا غَضِبَ غضبًا شديدًا علَى ولَدِه فَضرَبَه ضَرْبًا شديدًا بسببِ شدَّةِ غضبِهِ فقالَ لَهُ شَخْصٌ ءاخَرُ كيفَ تضرِبُهُ بهذِهِ القَسْوَةِ ألَسْتَ مُسْلِمًا لأنَّ مِنْ شأنِ المسلمِ أَنْ يكونَ رَحيمًا وَلا يَتَمَادَى في الضَّرْبِ الشَّديدِ للوَلدِ وإِنْ كانَ الشخصُ غاضِبًا فكانَ جَوابُ الضَّارِبِ (لا) أَيْ لَسْتُ مُسلِمًا مِنْ غيرِ سَبْقِ لِسانٍ وَمِنْ غَيْرِ أَنْ يَفْقِدَ وَعْيَهُ فَيُجَنَّ فَإِنَّهُ يَكْفُرُ ولا يكونُ غضبُه عُذْرًا لَهُ.

وانتبِهُوا معِي إخوةَ الإِيمانِ .. مَسَبَّةُ اللهِ ليست مقصورَةً علَى الأَلفاظِ السَّفيهَةِ المعروفَةِ بينَ السُّوقَةِ وأَهْلِ السَّفاهَةِ فَقَطْ كَقَولِ بعضِهم بِاللغةِ العَامِّيَّةِ (يلعن ربّك) أو (أخت ربّك) وَالعِياذُ بِاللهِ بَلْ إنَّ مسبَّةَ اللهِ هيَ كُلُّ لَفْظٍ فيهِ نسبةُ النقصِ إلَى اللهِ .. كلُّ لفظٍ فيهِ نسبةُ مَا لا يَليقُ باللهِ إليهِ تعالَى كَمَنْ يَنْسُبُ إلى اللهِ تعالى الولدَ أوِ الزَّوجةَ أَوِ الحجمَ أَوِ الجسمَ أو الأَعضاءَ أوِ الشَّكْلَ أوِ المكانَ أَوِ اللونَ أَوِ التَّعَبَ أوِ العَجْزَ أَوِ الجَهلَ وَكُلَّ مَا هُوَ مِنْ صِفَاتِ المخلوقِينَ كقولِ بعضِ الناس „أَبُوس ربك“ لأَنَّ البوسَ لا مَعْنَى لَهُ إلّا التَّقْبيلُ وَهَذَا لا يَلِيقُ باللهِ لأنهُ صفَةُ الجسمِ واللهُ ليسَ جِسْمًا.

وَلْيُعْلَمْ أَيُّها الأحبةُ أنَّ مَنْ صَدَرَ مِنْهُ شَىءٌ مِنْ ذلكَ فقد خَرَجَ مِنَ الإسلامِ يَجِبُ عليهِ أَنْ يَنْطِقَ بالشهادتينِ فَوْرًا وهما أَشْهَدُ أن لا إلهَ إلّا اللهُ وأشهدُ أَنَّ مُحَمَّدًا رسولُ اللهِ لِلرُّجوعِ إلَى الإسلامِ فهذا بَابُ الدُّخولِ في الإسلامِ لَا قَوْلُ أَسْتَغْفِرُ الله.

وَلا تَغْتَرُّوا إخوةَ الإيمانِ بقَوْلِ بعضِ النّاسِ بأنَّ الذِي يَسُبُّ اللهَ بلِسانِه لا يكفُرُ ولا يخرُجُ منَ الإسلامِ إِنْ لَمْ يَقْصِدِ الخروجَ مِنَ الإسلامِ وكانَ قلبُه مُؤْمِنًا أو أنَّ مَنْ سَبَّ اللهَ مازِحًا لا يُؤاخَذُ فإِنَّ هذَا الكلامَ بَاطِلٌ باطِلٌ باطلٌ وذلكَ لأنَّهُ مخالِفٌ لقولِ اللهِ تعالَى ومُخَالِفٌ لِقولِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم ومخالفٌ لإجماعِ الأُمَّة. فأمّا مُخَالَفَتُه لقَوْلِ اللهِ تعالَى فَقَدْ قالَ ربُّنا تبارَك وتعالى ﴿يَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ مَا قَالُواْ وَلَقَدۡ قَالُواْ كَلِمَةَ ٱلۡكُفۡرِ وَكَفَرُواْ بَعۡدَ إِسۡلَٰمِهِمۡ﴾[3] فقد حَكَمَ اللهُ عليهِمْ بِالكُفْرِ بِقَوْلِهِمْ كَلِمَةَ الكُفْرِ، وقالَ تعالَى ﴿وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ﴾[4] وأمّا مُخالفتُه لقولِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم فقد قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ لا يَرَى بِهَا بأسًا يَهْوِي بِها فِي النَّارِ سَبْعينَ خَريفًا اهـ[5] بيَّنَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم في هَذا الحَدِيثِ أنَّ العبدَ يقولُ الكلمَةَ وَهُوَ لا يَراهَا ضارَّةً لَهُ لكنَّهَا تَكونُ مُوجِبَةً لِنُزُولِهِ مَسافَةَ سبعينَ سنةً في جهنَّمَ لكونِ الكلمةِ كُفْرًا إِنْ لَمْ يَرْجِعْ عنها إلَى الإسلامِ فقد وردَ عن النبيِّ صلى الله عليه وسلم أنَّ مُنتَهى جهنَّمَ مسافةُ سبعينَ عامًا وأنَّ هذَا المكانَ لا يصلُهُ إلا الكَافر. وأمّا مُخالَفَتُهُ للإجْماعِ فقَدْ نقلَ القَاضِي عياضٌ المالِكِيُّ إجماعَ الأُمَّةِ علَى كُفْرِ مَنْ سَبَّ اللهَ حيثُ قالَ في كتابِه الشِّفا بتَعريفِ حقوقِ المصطَفى „لا خِلافَ أنَّ سابَّ اللهِ تعالَى مِنَ المسلِمينَ كافِر“ اهـ

فَاحْذَرْ أخِي المسلم منَ التَّساهُلِ في الكَلامِ وَزِنْ كَلامَكَ بِمِيزانِ الشَّرعِ قبلَ أَنْ تُخْرِجَهُ مِنْ فَمِكَ فَإِنَّ كُلَّ مَا تَتَلفَّظُ بهِ عامِدًا يكتبُه الملَكانِ فقَدْ قالَ ربُّنا تبارَكَ وتعالَى ﴿مَا يَلۡفِظُ مِن قَوۡلٍ إِلَّا لَدَيۡهِ رَقِيبٌ عَتِيدٞ ١٨﴾[6] أي كلُّ لفظٍ ينطِقُ بهِ الإنسانُ يكتبُه الملَكانِ رقيبٌ وعتيدٌ فإِمَّا لكَ وإِمَّا عليكَ فَاحْفَظْ لِسانَكَ مِنَ الكُفْرِ وغَيْرِهِ مِنَ القبيحِ فإنَّكَ مسؤُولٌ عَنْ لِسانِكَ. أَسأَلُ اللهَ تبارَكَ وتعالَى أنْ يَحْفَظَ علينَا إِسلامَنا ويَحْفَظَ جوارِحَنا مِنَ الوُقوعِ في معصيةِ اللهِ وَالْمُوَفَّقُ مَنْ وَفَّقَهُ اللهُ. هذَا وأَسْتَغْفِرُ الله

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه.

إخوةَ الإيمان، قالَ رسولُ اللهِ صلّى اللهُ عليهِ وسلم إنَّ الناسَ إِذَا رَأَوُا الْمُنْكَرَ فَلَمْ يُغَيِّروهُ أَوْشَكَ أَنْ يَعُمَّهُمُ اللهُ بِعِقَابٍ اهـ[7] وَمَعْنَى الحَدِيثِ أَنَّ اللهَ يَنْتَقِمُ مِنْهُمْ إِنْ تَرَكُوا النَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ يُنْزِلُ بِهِمْ نِقَمًا وَنَكَبَاتٍ فِي الدُّنْيَا قَبْلَ الآخِرَةِ. فَعَمَلًا بِهَذَا الحَدِيثِ الشَّرِيفِ حَذَّرْنَا في الخُطْبَةِ الأُولَى مِنْ كُفْرِيَّاتٍ شَاعَتْ في هَذَا الزَّمَنِ طَلَبًا لِمَرْضَاةِ اللهِ لِيُحَافِظَ المسلِمُ علَى دِينِهِ بِتَجَنُّبِ هَذِهِ الأَلْفَاظِ وَنُصْحِ مَنْ صَدَرَتْ مِنْهُ أَنْ يَتَبَرَّأَ مِنْهَا بِالشَّهادَتَيْنِ. وَلَسْنَا أَوَّلَ مَنْ فَعَلَ هَذَا بَلِ اتَّبَعْنَا في ذَلكَ عُلَمَاءَ أَهْلِ السُّنَّةِ كَالإِمَامِ النَّوَوِيِّ الشَّافِعِيِّ والقَاضِي عِيَاضٍ الْمَالِكِيِّ وَالبَدْرِ الرَّشيدِ الحَنَفِيِّ وَغَيْرِهِمْ مِنْ فُقَهَاءِ الْمَذَاهِبِ الْمُعْتَبَرَةِ وَمَنْ شَاءَ فَلْيُنْظُرْ كُتُبَهُمْ. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا.

عبادَ الله، إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 

 سورة البلد/ 8ـ9.[1]

 سورة البلد/10.[2]

 سورة التوبة/ 74[3]

[4]  سورة التوبة

 رواه الترمذي.[5]

 سورة ق/18.[6]

[7] رواه الإمام أحمد في مسند من حديث أبي بكر رضي الله عنه.

Cuma Hutbesi 

Allâh’a sövmekten uyarı

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur. O; tektir, ortağı yoktur. O’nun zıddı ve dengi yoktur. O’nun benzeri yoktur. O’nun mekânı yoktur. O’ndan başka Yaratıcı yoktur. Yine şehadet ederim ki efendimiz, sevgilimiz, yücemiz, rehberimiz ve gözümüzün nuru Muḥammed O’nun Rasûlü ve en sevgili kuludur. O, risaleti tebliğ etmiş, emaneti yerine getirmiş ve ümmete nasihatta bulunmuştur. Allâh, onu diğer peygamberleri mükâfatlandırdığı şeylerden daha fazlası ile mükâfatlandırsın. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları; nefsime ve sizlere Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ediyorum. İnsanlara verilen nimetleri zikreden şu Ayet-i Kerîme’yi de zikrediyorum:

Allâh-u Teâlâ şöyle Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ ٩﴾

Manası: Allâh insana iki göz, bir dil ve iki dudak vermiştir. (El-Beled suresi, 8. ve 9. ayetler)

Allâh-u Teâlâ insanlara görülebilecek şeyleri görmesi için iki göz verdi. İçinde tuttuğu şeyleri zikretmesi için, konuşmak için bir dil verdi. Ve ona ağzını örten iki dudak verdi. Bu iki dudak konuşma, yeme, içme ve üflemede yardımcı olur. Allâh-u Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ ١٠﴾

Bu ayette bildirildiğine göre iki yol vardır. Biri cennete, diğeri ise cehennme ulaştırır.
Denildi ki, bu Ayet-i Kerîmeler Velîd ibnu’l Muğîrah hakkında nazil oldu.
O ki, Kureyş’lilerin önde gelenlerindendir. Allâh-u Teâlâ’nın vermiş olduğu nimetleri inkar etti ve bu nimetlere şükretmedi. O, kafirlerdendi. Ey din kardeşlerim: bu dil kula verilen büyük bir nimettir. Bunun ile Allâh’a şükretmek gerekir. Allâh’a şükretmek, Allâhu Teâlâ’nın bize vermiş olduğu nimetlerle Allâh‘ın yasak kıldığı şeyleri işlememekle olur. Bazı insanlar Allâh-u Teâlâ’ya, O’nun vermiş olduğu nimetler için şükretmiyorlar. Allâh’ın verdiği dili, Allâh’ın yasakladığı şeylerde kullanıyorlar. Bir çok insanın hali ise böyledir. Ey din kardeşlerim; bu caiz olmayan şeylerden bazıları ise şunlardır; yalan söylemek, haksız yere Müslüman’a sövmek, gıybet yapmak, nemime yapmak, Müslümanlar arasında fitne yapmak ve sözlerle bir din kardeşine eziyet etmek. Ey din kardeşlerim: dilin günahlarının en büyüğü ise küfürdür. (Allâh bizleri korusun)

Görülüyor ki, bazıları Allâh-u Teâlâ’nın bu vermiş olduğu nimetle Allâh’a şükredecekleri yere bu nimeti Allâh-u Teâlâ’ya sövmek için kullanıyorlar. Bazıları ise sinirlendiklerinde Allâh’a sövüyorlar. Allâh bizleri korusun. Bazıları, öfke anında ve mutlu anlarında Allâh-u Teâlâ’ya sövüyorlar ve kendilerini Müslüman zannediyorlar. Oysaki onlar, İslam’dan uzaktırlar. Allâh’a söven, Müslüman değildir. Müslüman, Allâh’tan başka hakkıyla ibadet edilenin olmadığına ve Muḥammed’in ﷺ Allâh’ın Rasûlü olduğuna iman eden ve bunu tasdik eden ve kendisini İslam’ı bozacak her türlü şeyden koruyandır. İbadetin manası ise, tezellülün, huşu ve hudu’nun en üst noktasıdır. Müslüman, bir olan, cisim olmayan (hakkında bölünmesi imkansız olan) Allâh’ı gerektiği şekilde yüceltendir. Allâh’a söven ise, Allâh’ı yüceltenlerden değildir. Allâh’a söven, İslam dininden çıkar ve böylece kafirlerden olur. ’Ben sinirliydim, ben kafir olmak istemedim’ demesi ise onu kurtarmaz. İslam âlimleri, kişinin sinir hâlinde olması kendisini – kasten yani dil sürçmesi olmaksızın söylemesi hâlinde – küfre düşmesinden korumadığını açıklamışlardır.
Şâfî ulemasından Hâfız en-Nevevî hakkında bir rivayet naklonulur. O Allâh’a söven kimsenin sinirli olmasını mazeret olarak saymamıştır.

O kitabında şöyle zikrediyor:

Bir kimse çocuğuna sinirlenip, onu şiddetli bir şekilde döverken birisi gelip ona: ‘Çocuğunu nasıl (harâm olan ve ona zarar verecek şekilde) şiddetle dövüyorsun? Sen Müslüman değil misin?’ dediğinde, o da kasıtlı olarak (dil sürçmesi olmaksızın) cevaben ‘Hayır, Müslüman değilim.’ derse küfre düşer.

İşte böylece âlimlerin bu sözlerinden anlaşılıyor ki, bir Müslüman şiddetli bir şekilde öfkelenmiş olup oğlunu sinirinden dolayı dövmüş olup bir kimse ona derse: ’Sen nasıl onu böyle döve biliyorsun, ne kadar sertsin, sen Müslüman değil misin?’ diye sorsa (çünkü Müslüman merhametli olur ve çocuğunu şiddetli dövmez) ve sinirli olan şahısta öfkeli bir şekilde ’hayır’ derse (yani ‚ben Müslüman değilim’ derse) ve aklı yerinde olup dili de sürçmediyse küfre düşer. Öfkesi ise özür değildir. Dikkat edin, ey din kardeşlerim! Allâh’a sövmek, sadece bazı insanların sokaklarda söyledikleri örneğin ‘Rabbine lanet olsun’, ’Rabbi’nin bacısı‘ şeklindeki sefih sözlerden ibaret değildir.

Allâh’a noksanlık nispet eden her türlü söz küfürdür. Allâh’a laik olmayan bir şeyi nisbet eden her türlü söz küfürdür; örneğin kişinin Allâh’a oğul, eş, hacim, cisim, uzuv, şekil, yön, renk, yorgunluk, acizlik, cehalet ve yaratıkların diğer sıfatların birini nisbet etmesi gibi.

Ey din kardeşlerim! Bazı insanların ‚Kişi Allâh’a söver, ancak niyeti İslam dininden çıkmak değilse, kalbi iman ediyor ise, İslam dininden çıkmaz’ sözüne aldanmayınız. Aynı şekilde bazılarının, kişinin şaka olarak Allâh’a sövmesinden ötürü hesaba çekilmez demeleri de yanlıştır.

Çünkü onların bu sözleri Kur’ân’a, Rasûlullâh’ın sözlerine ve ümmetin görüşbirliğine muhaliftir.

Onların sözleri Allâh-u Teâlâ’nın şu kavline muhalif düşmüştür:

﴿يَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ مَا قَالُواْ وَلَقَدۡ قَالُواْ كَلِمَةَ ٱلۡكُفۡرِ وَكَفَرُواْ بَعۡدَ إِسۡلَٰمِهِمۡ﴾

‎Manası: (Ey Muḥammed! O sözleri) söylemediklerine dair Allâh’a yemin ediyorlar. Halbuki o küfür sözünü elbette söylediler ve Müslüman olarak bilindikten sonra haklarında küfür ile hükmolundu. (Et-Tevbeh suresi, 74. Ayet) Allâh-u Teâlâ Ayet-i Kerîme’de, onların küfür kelimesini söylediklerinden ötürü, haklarında küfür ile hükmetmiştir. Ve yine Allâh-u Teâlâ’nın diğer bir ayetinde şöyle geçmektedir:

﴿وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ﴾

Manası: Onlara sorsan (Ey Muḥammed) ‘Biz sadece şakalaşıyorduk.’ derler. De ki: ‘Siz Allâh ile, O’nun âyetleriyle ve O’nun peygamberiyle mi alay ediyordunuz!?.’ Özür dilemeyin. Siz, iman ettikten sonra kafir oldunuz. (Et-Tevbeh suresi 65. ve 66. ayetleri)

Ve peygamber efendimizin şu Hadis-i Şerîfi’ne de muhalif olmuşlardır:

„إنَّ العبدَ لَيَتَكَلَّمُ بِالكَلِمَةِ لا يَرَى بِهَا بأسًا يَهْوِي بِها فِي النَّارِ سَبْعينَ خَريفًا“

Manası: Kul öyle bir söz (küfür bir söz) söyler ki, bunda bir sakınca görmez (bunun kendisine zarar vereceğini zannetmez), oysa o söylemiş olduğu sözden dolayı, cehennemin yetmiş yıl mesafelik derinliğine düşer. (Tirmizi ’Sunen’inde) Bu Hadis-i Şerîf’te Peygamber efendimiz ﷺ bir kul kendisinde hiç bir sakınca görmediği bir kelimeyi söylediği için cehennemin yetmiş senelik mesafesine düşmeyi hakettiğini bildiriyor.

Çünkü bu söz küfürdür. Eğer bu sözden dönmez ise cehennemin yetmiş senelik mesafesinde azap çekmeyi hak eder.

Ve varit olduğuna göre cehennemin yetmiş senelik mesafesi onun en dibidir. Ve oraya yalnızca kafirler varır.  Yukarıda zikredilen bazı cahillerin söyledikleri sözün ümmetin görüşbirliliğine zıt düşmesine gelince, Allâh’a sövmenin küfür olduğu konusunda görüşbirliliği olduğunu Mâliki âlimlerinden Kadı Iyaz’ın Eş-Şifâ bi Ta’rîfi Hukûki’l Mustafâ isimli kitabında naklettiği bildirilmektedir. Eş-Şifâ bi Ta’rîfi Hukûki’l Mustafâ isimli kitabında bu görüşbirliliği şu şekilde naklonulur: ’Allâh’a söven bir Müslümanın küfrü hakkında ihtilaf yoktur.’ Dilini düşünmeden kullanmaktan sakın, ey kardeşim. Bir şeyi konuşmadan önce onu ölç, tart. Kasıtlı olarak söylediğin her sözü iki meleğin yazdığını unutma.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿مَّا يَلۡفِظُ مِن قَوۡلٍ إِلَّا لَدَيۡهِ رَقِيبٌ عَتِيدٞ ١٨﴾

Manası: Rakîb ve Atîd melekleri, konuşulan her şeyi yazarlar. (Kâf suresi, 18. ayet) Yani söylenilen her sözü Rakîb ve Atîd isimli iki melek yazar; ya lehine ya da aleyhine yazarlar. Dilini küfürden ve diğer bütün çirkin sözlerden koru. Çünkü sen muhakkak ki söylediğin her sözden sorumlusun.

Allâh-u Teâlâ’dan dinimizi korumasını ve uzuvlarımızı günaha düşmekten korumasını murad ederiz. Muvaffak olan, Allâh’ın muvaffak kıldığı kişidir. Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ﷺ ve diğer peygamberlere olsun. Allâh mü’minlerin vâlidelerinden, Âl’den ve raşit halifeler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali, rehber imamları Ebu Hanife, Malik, Eş-Şafii ve Ahmed ve evliyalardan ve salihlerden razı olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlünün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh’a karşı takvalı olun ve Allâh’tan korkun. O’nu yüceltin ve O’na itaat edin. Allâh’a itaat edene ne büyük kazanç vardır.

Müslüman kardeşim; her akıl sahibinin, Allâh‘ın ona vermiş olduğu dil nimetini Allâh’a bu nimet için şükürden ötürü hakkı söylemekte, Allâh‘ı zikretmekte, Kur’ân okumakta ve diğer hayırlı amellerde kullanması gerekir. Böylece bunun sırrı ile kalbi nurlanır ve üzerinden karanlıklar kaldırılır. Yerinde konuşmanın, övülmüş bir sıfat olduğu gibi yerinde susmak da, yine güzel bir sıfattır. Ancak dilini salıverip şeriatta helal haram ayırt etmeksizin konuşan, kendisini helaka sürükler. Din kardeşim; Allâh ile veya peygamberler, melekler veya İslam dini ile alay niteliği içeren ve böylece İslam dininden çıkartan sözlerden uyarı, bu zamanda ortaya çıkmış bir şey değildir. Mukakkak ki değerli âlimler ve imamlar ve hak ehli, meclislerinde ve kitaplarında küfürden uyarıyorlar ve buna büyük ehemmiyet gösteriyorlar. Ancak küfürden uyarmayı bu zamanda ayıp gören insanlara gelince, onlara şöyle deriz: Doğru yola geri dönün, ve söylediklerinizde Allâh’tan korkun. Âlimlerin kitaplarına ve yazılarına bakın. Orada dediklerinize karşı açık reddiyeler bulursunuz. Vehmettiğinizin inkarını bulursunuz.

Allâh‘ım, senden bizleri küfürden, büyük günahlardan ve kötü sözlerden uzak tutmanı ve bizlere namazda, şükürde ve diğer ibadetlerde yardım etmeni dileriz. Müslüman kardeşlerim! Şunu da bilin ki, Allâh sizlere büyük bir husus olan O’nun peygamberine salât ve selâm getirmeyi emretmiştir.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’in ve İbrâhîm’in Âl’inin mertebelerini yücelttiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’in ve Muḥammed’in Âl’inin mertebelerini yücelt. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh’ım! Efendimiz İbrâhîm’e ve İbrâhîm’in Âl’ine bereket verdiğin gibi peygamber efendimiz Muḥammed’e ve Muḥammed’in Âl’ine bereket ver. Şüphesiz Sen kâmil Kudret ve Rahmet ile vasıflanansın ve övülmeye layıksın.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ ٱتَّقُواْ رَبَّكُمۡۚ إِنَّ زَلۡزَلَةَ ٱلسَّاعَةِ شَيۡءٌ عَظِيمٞ ١ يَوۡمَ تَرَوۡنَهَا تَذۡهَلُ كُلُّ مُرۡضِعَةٍ عَمَّآ أَرۡضَعَتۡ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمۡلٍ حَمۡلَهَا وَتَرَى ٱلنَّاسَ سُكَٰرَىٰ وَمَا هُم بِسُكَٰرَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ ٱللَّهِ شَدِيدٞ ٢﴾

Manası: Ey insanlar! Rabbinize karşı takva sahibi olun! Çünkü kıyamet sarsıntısı çok büyük bir şeydir. Onu gördüğünüz gün, eğer emzikli bir kadın olsaydı emzirdiği çocuğu unuturdu ve eğer gebe bir kadın olsaydı çocuğunu düşürürdü. İnsanları adeta sarhoş bir halde görürsün. Oysa onlar sarhoş değillerdir; fakat Allâh’ın azabı çok şiddetlidir! (El-Ḥacc suresi, 1. ve 2. ayetler)

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Opferfestansprache 1443 n. H. – 2022 R. 09.07.2022

Opferfestansprache 1443 n. H. – 2022 R.

Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar,  Allâhu ´Akbar,  Allâhu ´Akbar,  Allâhu ´Akbar,  Allâhu ´Akbar,  Allâhu ´Akbar

Der Dank gebührt Allâh, dem Schöpfer, der uns dieses Fest beschert hat. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad, den Wahrhaftigen sowie für seine Angehörigen, die rechtschaffen waren, und diejenigen, die ihnen im Guten gefolgt sind.

Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt und bezeuge, dass unser geehrter Prophet Muhammad Gottes Diener und Gesandter zu allen Menschen und Djinn sowie das beste Geschöpf Gottes ist. 

Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 18 und 19 der Sûrah al-Haschr:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨ وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ نَسُواْ ٱللَّهَ فَأَنسَىٰهُمۡ أَنفُسَهُمۡۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ ١٩﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid gottesfürchtig, indem ihr die Pflichten, die Gott euch auferlegte, nicht unterlasst; und der Diener Gottes soll nachdenken, was er für den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet hat. Seid gottesfürchtig, indem ihr die Sünden unterlasst, gewiss ist Allâh wissend über eure Taten. Seid nicht wie diejenigen, die das unterließen, was Allâh ihnen befahl und deswegen keine Gnade und keinen Erfolg von Allâh beschert bekamen. Jene sind die Großsündigen, die den Gehorsam Allâh gegenüber unterließen.

Brüder im Islam, wisst, dass der Gesandte Gottes ﷺ zur Opferschlachtung aufforderte, indem er sagte:

„ضَحُّوا وَطَيِّبُوا بِهَا أَنْفُسَكُمْ فإنهُ ليسَ مِنْ مُسْلِمٍ يُوَجِّهُ ضَحِيَّتَهُ إلَى القِبْلةِ إِلا كانَ دَمُها وَفَرْثُهَا وَصُوفُها حَسَنَاتٍ في مِيزانِه يَوْمَ القِيَامَة„

Die Bedeutung lautet: Opfert, denn jeder Muslim, der sein Opfertier beim Schlachten zur Gebetsrichtung hinwendet, wird am Tag des Jüngsten Gerichts Belohnung dafür erhalten.

Das Opferschlachten ist eine Sunnah Mu´akkadah für denjenigen, der dazu in der Lage ist, gleich ob er Pilger ist oder nicht. Die Zeit dazu beginnt, wenn nach der Morgengebetszeit die Dauer von zwei Gebetseinheiten und zwei Ansprachen verstrichen ist. Dies bedeutet, dass das, was davor geschlachtet wurde, hierfür nicht gilt, wie es aus dem Hadîth, den Imâm al-Bukhâriyy und Imâm Muslim überlieferten, hervorgeht. Darin sagte Al-Barâ´: Der Gesandte Gottes hielt am Festtag die Ansprache nach dem Festtagsgebet und sagte:

„مَنْ صلَّى صلاتَنا هذهِ ونَسَكَ نُسكَنا فقد أصابَ سنَّتَنا ومن نسكَ قبلَ صلاتِنا فتلكَ شاةُ لحمٍ فليذبحْ مكانَه“

Die Bedeutung lautet: Wer das Festtagsgebet verrichtet und danach die Opferschlachtung ausgeführt hat, hat die Sunnah ausgeführt; und was er vor dem Festtagsgebet geschlachtet hat, gilt nicht als Opferschlachtung, dieser sollte erneut schlachten.

Die Zeit für die Opferschlachtung dauert bis zum Sonnenuntergang des dreizehnten von Dhu l-Hidjdjah an. In den Aussagen der schâfi^îtischen Gelehrten gibt es Einigung darin, dass es nicht erlaubt ist, etwas von der Opferschlachtung zu verkaufen, gleich ob sie aufgrund eines Gelübdes oder freiwillig ist. Dies bezieht sich auf das Fleisch, das Fett, die Haut, die Hörner, die Wolle und anderes, sogar ist es nicht erlaubt, die Haut oder andere Teile des Tieres dem Fleischer als Lohn zu überlassen, denn Imâm al-Bukhâriyy überlieferte über ^Aliyy, dass er sagte: Der Gesandte Gottes befahl mir, über seine Opferschlachtung zu walten, sie an die Bedürftigen zu verteilen und nichts davon dem Fleischer zu geben.

Brüder im Islam, mit der Opferschlachtung wird der geehrte Prophet Ibrâhîm, ^Alayhi s-Salâm, nachgeahmt, denn der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„سُنّةُ أَبِيكُم إِبراهيم„

Die Bedeutung lautet: Mit dem Opferschlachten wird der Prophet Ibrâhîm nachgeahmt.

Der Prophet Ibrâhîm erhielt im Traum die Offenbarung, seinen Sohn Ismâ^îl zu schlachten. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 102 der Sûrah as–Sâffât – als Bericht über das, was der Prophet Ibrâhîm zu seinem Sohn sagte:

﴿يَٰبُنَيَّ إِنِّيٓ أَرَىٰ فِي ٱلۡمَنَامِ أَنِّيٓ أَذۡبَحُكَ فَٱنظُرۡ مَاذَا تَرَىٰۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Mein Sohn, ich sah im Traum, dass ich dich schlachte.

Wenn die Propheten im Traum sehen, dass sie etwas tun, dann ist dies eine Offenbarung für sie und deshalb fasste der Prophet Ibrâhîm den Entschluss das zu verwirklichen, was er im Traum sah.

Die Gelehrten für Biographien und Interpretationen überlieferten, dass, als der Prophet Ibrâhîm seinen Sohn schlachten wollte, er zu ihm sinngemäß sagte: „Lass uns losgehen, um eine Schlachtung zu opfern.“ Er nahm dann ein Messer und ein Seil mit und sie gingen zwischen die Berge. Ismâ^îl sagte dann sinngemäß: „Vater, wo ist das, was du opfern willst?“ Darauf sagte der Prophet Ibrâhîm sinngemäß zu ihm: „Ich sah im Traum, dass ich dich schlachte.“ Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah as–Sâffât, Âyah 102 – als Bericht über das, was der Prophet Ismâ^îl zu seinem Vater sagte:

﴿قَالَ يَٰٓأَبَتِ ٱفۡعَلۡ مَا تُؤۡمَرُۖ سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٠٢﴾

Die Bedeutung lautet: Ismâ^îl sagte zu seinem Vater: Führe das aus, was dir befohlen wurde; ich werde, so Gott will, Geduld haben.

Dann sagte Ismâ^îl sinngemäß: Fessel mich gut, halte deine Kleidung von mir fern, damit mein Blut nicht darauf spritzt und meine Mutter es sieht und trauert und wenn du zu meiner Mutter gehst, dann richte ihr einen Gruß von mir aus.

Dann küsste ihn der Prophet Ibrâhîm, weinte und sagte sinngemäß: Mein Sohn, was für eine Unterstützung du doch bist, um den Befehl Gottes auszuführen.

Er führte dann das Messer an die Kehle seines Sohnes, jedoch schnitt es nicht. Mudjâhid sagte darüber: „Das Messer wendete sich.“ Der Prophet Ismâ^îl sagte dann sinngemäß: „Was hast du?“ Er sagte sinngemäß: „Es wendete sich.“ Ismâ^îl sagte sinngemäß: „Stich es rein.“ Es trennte trotzdem nichts durch. Dies ist, weil Allâh der Schöpfer von allem ist; Er erschafft das Schneiden des Messers und alles andere.

Allâh weiß mit Seinem anfangslosen Wissen, das sich weder vermehrt noch verringert noch erneuert, dass sie beide wahrhaftige Gottergebene sind und wahrhaftig im Ausführen der Befehle Gottes.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah as–Sâffât, Âyah 105:

﴿قَدۡ صَدَّقۡتَ ٱلرُّءۡيَآۚ إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٠٥﴾

Die Bedeutung lautet: Du hast den Befehl Gottes, den du im Traum erhalten hast, ausgeführt; die Aufrichtigen werden belohnt.

Dann sah der Prophet Ibrâhîm den Engel Djibrîl, der einen großen Schafbock mit sich hatte. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah as–Sâffât, Âyah 107:

﴿وَفَدَيۡنَٰهُ بِذِبۡحٍ عَظِيمٖ ١٠٧﴾

Die Bedeutung lautet: Wegen ihm (Ismâ^îl) wurde ein großes Schaf geopfert.

Dies bedeutet: Allâh erlöste den Propheten Ismâ^îl vom Schlachten, indem an seiner Stelle ein großer, gehörnter Schafbock geschlachtet wurde.

Brüder im Islam, diese Geschichte stärkt unseren Glauben an die Besonderheit der Propheten, die alle Muslime und gehorsam sind. Allâhu Ta^âlâ lobt die Propheten, indem er in der Âyah 86 der Sûrah al-´An^âm sagt:

﴿وَكُلّٗا فَضَّلۡنَا عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ٨٦﴾

Die Bedeutung lautet: Die Propheten sind die besten Geschöpfe.

So sollten wir die Propheten nachahmen, indem wir nach der Verrichtung der guten Taten und der Unterlassung der Sünden streben.

Aus dieser Geschichte lernt man auch, dass der Wille Gottes geschieht und dass der Befehl Gottes etwas anderes ist als der Wille Gottes, denn Allâh befahl dem Propheten Ibrâhîm, seinen Sohn Ismâ^îl zu schlachten, jedoch nicht vorherbestimmt, dass Ismâ^îl geschlachtet wird.

Dies bedeutet, dass nicht alles, wozu Allâh befiehlt, Er dessen Geschehen vorherbestimmte; und dass nicht alles, dessen Geschehen Allâh vorherbestimmt, Er dazu befahl. Der Glaube der Gläubigen sowie ihre Verrichtung der guten Taten geschehen Seinem Befehl folgend, sowie gemäß Seinem Willen und Seiner Vorherbestimmung. Und der Unglaube der Ungläubigen sowie die Sünden der Sünder geschehen gemäß dem Willen und der Vorherbestimmung Gottes, jedoch hat Er dies nicht befohlen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache

Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar,

Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar, Allâhu ´Akbar

Der Dank gebührt Allâh. As–Salâh und as-Salâm für den Gesandten Gottes Muhammad.

Brüder im Islam, aus diesem besonderen Anlass erinnere ich euch und mich an das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehungen und das Trösten der Armen, Waisenkinder, Witwen und Bedürftigen, denn der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„أَطْعِمِ الطّعامَ وَصِلِ الأرحامَ وَصَلِّ بِالليلِ والناسُ نيام تدخُلِ الجنَّةَ بسلام„

Die Bedeutung lautet: Verteile Nahrung, begrüße die Menschen, halte die verwandtschaftlichen Beziehungen aufrecht, verrichte Gebete in der Nacht, während die Menschen schlafen, und du wirst das Paradies unbestraft betreten.

Und ich warne euch und mich vor dem Abbrechen der verwandtschaftlichen Beziehungen, denn Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ ٱلَّذِي تَسَآءَلُونَ بِهِۦ وَٱلۡأَرۡحَامَۚ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلَيۡكُمۡ رَقِيبٗا ١﴾

Die Bedeutung lautet: Fürchtet Allâh, mit Dessen Namen ihr voneinander verlangt, und fürchtet euch davor, die verwandtschaftlichen Beziehungen abzubrechen. Wahrlich, Allâh hat das vollkommene Wissen über euch.

Das Abbrechen der verwandtschaftlichen Beziehungen gehört zu den großen Sünden. Das Abbrechen der verwandtschaftlichen Beziehungen geschieht durch das Entfremden des Herzens des Verwandten und das Abstoßen des Verwandten. Dies geschieht durch die Unterlassung der Güte ihnen gegenüber, während sie in Not sind, aber auch durch die Unterlassung des Besuchens ohne entschuldbaren Grund.

Zu den Verwandten zählen die Großväter, Großmütter, Tanten und Onkel mütterlicher- und väterlicherseits und deren Kinder.

Bruder, wenn dein Verwandter die Beziehung nicht aufrechterhält, so halte du sie aufrecht, damit du dafür viel Belohnung erhältst. Denn der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„صِلْ من قَطعك„

Die Bedeutung lautet: Halte die verwandtschaftliche Beziehung zu demjenigen aufrecht, der sie zu dir abbrach.

Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ auch sagte:

„لَيْسَ الوَاصِلُ بِالْمُكَافِئِ ولكنَّ الوَاصِلَ مَنْ وَصَلَ رَحِمَهُ إذَا قَطَعَتْ“

Die Bedeutung lautet: Die größere Belohnung liegt nicht darin, die Beziehung zu dem Verwandten aufrechtzuerhalten, der sie selbst aufrechterhält, sondern darin, die Beziehung zu dem Verwandten aufrechtzuerhalten, der sie abbrach.

Diese beiden Aussagen des Gesandten ﷺ deuten darauf, dass das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehung zu dem Verwandten, der sie zu dir abbrach, mehr belohnt wird, als das Aufrechterhalten der verwandtschaftlichen Beziehung zu dem Verwandten, der sie zu dir aufrechterhält. Dies gehört zu den guten Charaktereigenschaften, zu denen die islamische Religion auffordert. Somit sollte man nicht sagen: „Jener Verwandte besucht mich nicht und fragt nicht nach mir, warum sollte ich ihn dann besuchen?“ Stattdessen sollte man ihn besuchen, damit man die große Belohnung erhält – so Gott will.

Bruder im Islam, strebe die Verrichtung der guten Taten an, folge den Befehlen Gottes und handle für dein Jenseits. Bereite dich auf das Jenseits durch Gottesfurcht vor, indem du die Pflichten verrichtest, die Sünden unterlässt und zusätzlich viele weitere gute Taten verrichtest, denn dies ist das, was am Tag des Jüngsten Gerichts nutzt.

Ich erinnere euch auch an das Besuchen der Gräber sowie an die Bittgebete, die Qur´ân-Rezitation für die muslimischen Toten, da ihnen damit genutzt wird.

O Allâh, lasse uns bitte von denjenigen sein, die zur Verrichtung der guten Taten eilen, lasse uns auf dem richtigen Glauben standhaft bleiben, beschere uns den Erfolg im Verrichten der Handlungen, die du liebst, und vergebe den lebendigen und toten Gläubigen.

Möge es euch jedes Jahr gut ergehen.

خطبة عيد الأضحى

اللهُ أكبر، اللهُ أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر. الحمدُ للهِ المبدِئِ المعيدِ الذي مَنَّ عَلَيْنا بِالْعِيدِ، وصلى اللهُ على سيدِنا محمدٍ الصّادقِ الوعدِ الأمينِ وعلى ءالِه وصحابَتِهِ الطَّيِّبِينَ الطاهرينَ ومَنِ اتَّبَعَهُمْ بإِحسانٍ إلى يَومِ الدِين، وأشهدُ أن لا إلهَ إلا اللهُ الملكُ الحقُّ المبينُ وأشهدُ أن سيدَنا محمدًا عبدُه ورسولُه وصفيُّه وحبيبُه مَنْ أرسلَهُ اللهُ تعالى رحمةً لِلْعَالَمِين.

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنّي أُوصِيكُمْ ونفسِي بتَقْوَى اللهِ العظيمِ القائلِ في مُحْكَمِ كِتَابِه ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨ وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ نَسُواْ ٱللَّهَ فَأَنسَىٰهُمۡ أَنفُسَهُمۡۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ ١٩﴾[1]. اعْلَمُوا إِخْوَةَ الإيمانِ أنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم حَثَّ على الأُضْحِيَّةِ حَيْثُ قالَ ضَحُّوا وَطَيِّبُوا أَنْفُسَكُمْ فإنهُ ليسَ مِنْ مُسْلِمٍ يُوَجِّهُ ضَحِيَّتَهُ إلى القِبْلةِ إِلا كانَ دَمُها وَفَرْثُهَا وَصُوفُها حَسَنَاتٍ مُحْضَراتٍ في مِيزانِه يَوْمَ القِيَامَة اﻫ[2] وَهِيَ سُنَّةٌ مُؤكَّدَةٌ في حقِّ الْمُوسِرِ حَاجًّا كانَ أو غَيْرَه. ويدخُلُ وقتُها إذا مَضَى بعدَ دُخُولِ وقتِ صَلاةِ عيدِ الأَضْحَى قَدْرُ ركعتينِ وخُطْبَتَيْنِ فَإِنْ ذَبَحَ قَبْلَ ذلكَ لم يُجزِئْه وذلك لحديثِ الشيخينِ عنِ البَراءِ رضي الله عنه قالَ خطبَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يومَ النَّحْرِ بعدَ الصَّلاةِ فقالَ مَنْ صلَّى صلاتَنا هذهِ ونَسَكَ نُسكَنا فقد أَصَابَ سُنَّتَنا ومن نَسَكَ قبلَ صَلاتِنا فتلكَ شاةُ لَحْمٍ فليَذْبَحْ مَكَانَهُ اﻫ ويَبْقَى وَقْتُها إلى غُروبِ شَمْسِ اليَوْمِ الثَّالِثِ مِنْ أَيَّامِ التَّشْرِيقِ، وقدِ اتَّفَقَتْ نُصُوصُ الشافعيةِ على أنهُ لا يَجُوزُ بَيْعُ شىءٍ من الأُضحِيَّةِ سواءٌ كانَتْ نَذْرًا أَمْ تطوُّعًا وسواءٌ في ذلكَ اللَّحمُ والشَّحْمُ والجِلدُ وَالقَرْنُ وَالصُّوفُ وغَيْرُه ولا يَجُوزُ جَعْلُ الجِلْدِ وغَيْرِه مِنْ أَجْزائِهَا أُجْرَةً لِلْجَزَّارِ فقد روى البخاريُّ ومسلمٌ عن عليٍّ رضي اللهُ عنه أنهُ قالَ أمرَنِي رَسولُ اللهِ صلى اللهُ عليهِ وسلَّم أَنْ أَقُومَ علَى بُدْنِهِ وأن أُقَسِّمَ لحومَها وجُلودَها وجِلالَها على المساكينِ ولا أُعطِيَ في جُزارتِها شيئًا منها اﻫ

والأضحيةُ إخوةَ الإيمانِ سُنّةُ سيدِنا إبراهيمَ عليه السلامُ فقد قالَ عنها رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم سُنّةُ أَبِيكُم إِبراهيم اﻫ[3] وذلك أن سيدَنا إبراهيمَ عليه السلام أُوحِيَ إليهِ في المنامِ أن يذبحَ ولدَه إسماعيلَ فقد قالَ اللهُ تعالى إخبارًا عن إبراهيمَ أنه قالَ لولدِه ﴿يَٰبُنَيَّ إِنِّيٓ أَرَىٰ فِي ٱلۡمَنَامِ أَنِّيٓ أَذۡبَحُكَ فَٱنظُرۡ مَاذَا تَرَىٰۚ﴾[4] وَرُؤْيا الأنبياءِ وَحْيٌ إذا رَأَوْا شيئًا فعَلُوه فَعَزَمَ إبراهيمُ على تَحْقِيقِ الرُّؤْيا. وَقَدْ ذكرَ أهلُ العلمِ بالسّيَرِ والتفسيرِ أن إبراهيمَ عليه السلامُ لَمّا أَرَادَ ذَبْحَ وَلَدِهِ قالَ لهُ انْطَلِقْ فَنُقَرِبَ قُرْبَانًا إلَى اللهِ عزَّ وَجَلَّ، فأخذَ سكينًا وَحَبْلًا ثُمَّ انْطَلَقَا حتَّى إذَا ذَهَبَا بَيْنَ الْجِبَالِ قالَ له إسماعيلُ يا أبتِ أينَ قربانُكَ، قالَ يا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى في المنامِ أني أذبحُك ﴿قَالَ يَٰٓأَبَتِ ٱفۡعَلۡ مَا تُؤۡمَرُۖ سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٠٢﴾[5] ثُمَّ قَالَ اشْدُدْ رِبَاطِي حَتَّى لَا أَضْطَرِبَ وَاكْفُفْ عنِّي ثِيَابَكَ حتَّى لا يَنْتَضِحَ عليكَ مِنْ دَمِي فَتَرَاهُ أُمِّي فَتَحزنَ وأَسْرِعْ مَرَّ السِّكينِ على حَلْقِي حتَّى يَكُونَ أَهْوَنَ لِلْمَوْتِ عَلَيَّ فَإِذَا أَتَيْتَ أُمّي فَاقْرَأْ عليها السلامَ منِّي، فأَقْبَلَ إبراهيمُ يقبِّلُه وَيَبْكِي ويَقولُ نِعْمَ العَوْنُ أنت يا بُنَيَّ على أمرِ اللهِ عز وجل، ثم إنهُ أَمَرَّ السِّكِّينَ علَى حَلْقِهِ فَلَمْ تَقْطَعْ شَيْئًا، وقالَ مجاهدٌ لَمّا أَمَرَّها علَى حَلْقِهِ انْقَلَبَتْ فقَالَ إسماعيلُ مَالَكَ قالَ انْقَلَبَتْ قالَ اطْعَنْ بها طَعْنًا فَلَمّا طَعَنَ بِهَا نَبَتْ وَلَمْ تَقْطَعْ شيئًا وذلك لأنَّ اللهَ هو خالقُ كلِّ شىءٍ وهو الذي يَخْلُقُ القَطْعَ بِالسِّكِّينِ مَتَى شَاءَ.

وقد علِمَ اللهُ تعالى بِعِلْمِهِ الأزليِّ الذي لا يَزِيدُ ولا ينقُصُ ولا يَتَجَدَّدُ أنَّ إبراهيمَ وابنَهُ لا يَتَأَخَّرَانِ عنِ امتثالِ أَمْرِ اللهِ تعالى وأَنَّهُمَا صَادِقَانِ في تَسْلِيمِهِما وَامْتِثَالِهِمَا، ونُوديَ يَا إِبْراهيمُ ﴿قَدۡ صَدَّقۡتَ ٱلرُّءۡيَآۚ إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٠٥﴾[6] هذا فداءُ ابْنِكَ فَنَظَرَ إبراهيمُ فإذَا جِبْرِيلُ مَعَهُ كَبْشٌ قالَ تعالى ﴿وَفَدَيۡنَٰهُ بِذِبۡحٍ عَظِيمٖ ١٠٧﴾[7] أَيْ أنَّ اللهَ تعالى خلَّصَ إسماعيلَ منَ الذَّبْحِ بأَنْ جَعَلَ فِدَاءً لَهُ كبشًا أَقْرَنَ عظيمَ الحجمِ والبركةِ.

إخوةَ الإيمانِ إن هذه القصةَ تزيدُنا يقينًا بِعَظمةِ الأنبياءِ عليهم السلامُ الذين كانوا مُسَلِّمِينَ للهِ تعالى مُسْرِعِينَ إلى طاعتِه وَقَد مدَحَهُمُ اللهُ تعالى في القرءانِ الكريمِ بقولِه ﴿وَكُلّٗا فَضَّلۡنَا عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ٨٦﴾[8]. ويُسْتَفادُ مِنْ هذِهِ القِصَّةِ أيضًا أَنَّ مَشيئَةَ اللهِ نَافِذَةٌ في مَخلوقاتِه وأنَّ الأَمْرَ غيرُ المشيئةِ فقَدْ أمرَ اللهُ تبارك وتعالى إبراهيمَ بِذَبحِ ولدِه لكنّه لَمْ يَشَأْ حُصُولَهُ، فلَيسَ كلُّ مَا أَمَرَ اللهُ تعالى بهِ شَاءَ حُصُولَهُ وليسَ كلُّ ما شاءَ حصولَه أمَرَ بهِ فَإِيمانُ المؤمنينَ وطاعةُ الطّائعينَ هِيَ بأَمْرِ اللهِ ومشيئَتِهِ وعِلْمِهِ ومَحَبَّتِهِ ورِضَاهُ أمَّا كُفْرُ الكافرينَ وعصيانُ العُصاةِ فبمشيئةِ اللهِ وعِلمهِ لكنّه ليسَ بأَمْرِ اللهِ ولا بِمَحبّتِهِ ولا بِرِضَاهُ. هذا وأستغفرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبة الثانية:

الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الله أكبر، الحمد لله ربِّ العالمين والصلاةُ والسلامُ على محمدٍ رسولِ الله أما بعدُ أوصيكُم ونفسيَ بتقوى الله.

إخوة الإيمان، بهذه المناسبةِ العظيمةِ أُذَكِركُمْ ونَفْسِي بِصلةِ الأَرْحامِ ومُواسَاةِ الفُقَراءِ والأيتامِ والأراملِ والمساكينِ وأُحذّرُكم ونفسي مِنْ قَطِيعَةِ الرّحمِ فقد قالَ رَبُّنا تباركَ وتعالى في كِتَابِه الكَرِيمِ ﴿وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ ٱلَّذِي تَسَآءَلُونَ بِهِۦ وَٱلۡأَرۡحَامَۚ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلَيۡكُمۡ رَقِيبٗا ١﴾[9] أَيْ وَاتَّقُوا الأَرْحَامَ أَنْ تَقْطَعُوهَا، فإنَّ قطيعةَ الرحمِ منَ الكَبَائِرِ، وتحصُلُ القَطِيعَةُ بِإِيحاشِ قُلوبِ الأَرْحَامِ وتَنْفِيرِها إِمَّا بِتَرْكِ الإِحْسَانِ بِالْمَالِ في حَالِ الحاجَةِ النَّازِلَةِ بِهِمْ بِلا عُذْرٍ أَوْ تَرْكِ الزِيارَةِ بِلا عُذْرٍ كذلك، والعذرُ كَأَنْ يَفْقِدَ ما كانَ يَصِلُهُمْ بِهِ مِنَ الْمَالِ أو يَجدَه لكنه يحتاجُهُ لِمَا هُوَ أَوْلَى بِصرفِهِ فيهِ منهم. والمرادُ بِالرّحمِ الأَقارِبُ كَالأَجْدَادِ والجَدَّاتِ والخالاتِ وَالعَمَّاتِ وأَولادِهِنَّ والأَخْوَالِ وَالأَعْمَامِ وأَولادِهم. فلو كانت رَحمُكَ لا تَصِلُكَ فَصِلْها فإنَّ لك بذلك ثوابًا عظيمًا فقد قالَ عليه الصلاةُ والسلام „صِلْ من قَطَعَكَ اﻫ[10] وقالَ عليهِ أفضَلُ الصلاةِ والسلامِ لَيْسَ الوَاصِلُ بِالْمُكَافِئِ ولكنَّ الوَاصِلَ مَنْ وَصَلَ رَحِمَهُ إذَا قَطَعَتْ اﻫ[11] ففي هذينِ الحديثَيْنِ إِيذَانٌ بأَنَّ صلةَ الرّجلِ رحمَه التِي لا تَصِلُهُ أفضَلُ من صِلَتِه رحمَهُ التي تَصلُه لأنَّ ذلكَ مِنْ حُسْنِ الخُلُقِ الذِي حضَّ عليهِ الشَّرعُ حَضًّا بَالغًا، فَلا يَقُلِ الوَاحِدُ مِنّا هُو لا يزورُنِي وَلا يَسألُ عنّي فَلِمَاذَا أَزُورُه بَلْ يَكْسِرُ نفسَهُ ويزورُه حَتَّى يكسِبَ ذلكَ الأَجْرَ العَظِيمَ إِنْ شَاءَ اللهُ تعالَى. كما نذكّرُكُم بزيارةِ القبورِ والدعاءِ لأَصْحَابِها الْمُسْلِمِينَ وقِراءَةِ القُرْءَانِ لَهُمْ فإنهم يَنْتَفِعُونَ بذلكَ إن شاءَ الله. اللهمَّ اجعَلْنا مِنَ الْمُسَارِعِينَ إلى طاعتِكَ وثَبِّتْنَا علَى الإِيمانِ وَوَفِّقْنَا لِمَا تُحِبُّهُ وتَرْضَاهُ، واغفِرِ اللهُمّ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْيَاءِ مِنْهُمْ وَالأَمْواتِ، وكلّ عامٍ وأَنْتُمْ بِخَير.

[1] سورة الحشر/18ـ19

[2] رواه عبد الرزاق في مصنفه.

[3] رواه ابن ماجه وأحمد والبيهقي في السنن وغيرهم.

[4] سورة الصافات/102.

[5] سورة الصافات/102.

[6] سورة الصافات/105.

[7] سورة الصافات/107.

[8] سورة الأنعام/86.

[9] سورة النساء/1.

[10] رواه أحمد في مسنده وغيره.

[11] رواه البخاري.

KURBAN BAYRAMI HUTBESİ 1443 / 2022

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber,

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber,

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber Allâh-u Ekber

Ḥamd âlemlerin Rabbi olan Allâh’adır. O ki bizlere bu Bayramı tekrardan nasip etti. O her şeyin Mâlikidir.

Salât ve Selâm El-Emîn ve Es–Sâdık olan Efendimiz Muḥammed’e, onun âline, temiz ashabına ve onlara dosdoğru tabi olanlara olsun.

Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur ve şehadet ederim ki sevgili Peygamberimiz Muḥammed ﷺ O’nun kulu ve elçisidir. O ﷺ âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir.

Mü’min kardeşlerim; sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmştur:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨ وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ نَسُواْ ٱللَّهَ فَأَنسَىٰهُمۡ أَنفُسَهُمۡۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡفَٰسِقُونَ ١٩﴾

Biliniz ki Abdur Razzâk “Musannef” adlı kitabında Peygamber Efendimiz ﷺ şu kavli ile kurban kesmeye teşvik ettiğini rivayet etmiştir:

ضَحُّوا وطَيِّبُوا أنفُسَكُمْ فإِنَّهُ ليسَ مِنْ مُسلِمٍ يوجِّهُ ضَحِيَّتَهُ إلَى القِبلَةِ إِلا كانَ دَمُها وفَرْثُهَا وَصوفُها حَسنَاتٍ مُحْضَرَاتٍ فِي مِيزَانِهِ يومَ القِيامَة اﻫ

Bu hadis-i şerif, kurban kesen kişinin ahirette bu yaptığı amelden dolayı mükâfatlandırılacağını bildiriyor.

Kurban kesmek gücü yetenlere -hacı olsun veya olmasın- sünnet-i müekkede’dir.

Kurban kesmenin vakti, bayram namazı vakti girdikten sonra iki rekât namaz kılınacak ve iki hutbe okunacak kadar vakit geçtikten sonra başlar ve üçüncü teşrik gününde güneşin batmasına kadar devam eder. Teşrik günleri, Kurban Bayramı gününü takip eden üç gündür. El-Berâ’ın rivayet ettiği, Rasûlullâh’ın şu hadisinden anlaşıldığı gibi hayvanı bu vakitten önce kesen kişi, kurban kesmiş sayılmaz:

مَنْ صلَّى صلاتَنا هذهِ ونَسَكَ نُسكَنا فقد أصابَ سنَّتَنا ومن نسكَ قبلَ صلاتِنا فتلكَ شاةُ لحمٍ فليَذْبَحْ مكانَه اﻫ

Manası: Bayram namazını kılıp kurban kesen sünnetimize uymuştur. Ancak Bayram namazından önce kestiği kurban sayılmaz. Onun tekrar kesmesi gerekir. (İmam Buhari ve Muslim)

Müslüman kardeşlerim; ister gönüllü olarak olsun ister bir adak nedeniyle olsun kesilen kurbanın eti, yağı, derisi, boynuzları ve yünü gibi bir parçasının satılması Şafii kaynaklarda geçtiği gibi caiz değildir. Kurbanı kesen kişiye de kestiği kurbandan hiç bir şey ücret olarak verilmez. Çünkü İmam Buhari ve İmam Muslim, Efendimiz Ali’nin şöyle buyurduğunu rivayet etmişlerdir: „Rasûlullâh bana kurbanın etini ve cildini miskinlere dağıtmamı ve bunlardan hiçbir şeyi kasaba vermememi emretmiştir.“ Yani bunlardan hiç bir şey ona ücret olarak verilmez, fakat ücret olarak başka bir şey verilebilir.

Müslüman kardeşlerim; bu günde kurban kesmek Efendimiz İbrâhîm’in aleyhisselâm sünnetini ihya etmektir. Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

„سُنّةُ أَبِيكُم إِبراهيم„

Manası: Kurban kesmek babanız İbrâhîm’in sünnetidir. (İbni Mâceh, İmam Ahmed, İmam el-Beyhâki ve başkaları)

Efendimiz İbrâhîm’e rüyada vahiy yolu ile oğlu İsmâîl’i kesmesi emredildi. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de İbrâhîm’in, oğlu İsmâîl’e şöyle dediğini buyurmuştur:

﴿يَٰبُنَيَّ إِنِّيٓ أَرَىٰ فِي ٱلۡمَنَامِ أَنِّيٓ أَذۡبَحُكَ فَٱنظُرۡ مَاذَا تَرَىٰۚ﴾

Manası: (İbrâhîm:) „Ey Oğulcuğum! Doğrusu ben rüyada seni kestiğimi gördüm.“ dedi. (Es–Sâffât suresi, 102. ayet)

Peygamberlerin rüyaları vahiydir ve böylece Efendimiz İbrâhîm rüyada gördüğünü gerçekleştirmeye niyetlendi.

Siyer ve tefsîr âlimleri, Efendimiz İbrâhîm’in oğlunu kesmek istediğinde ona mealen şöyle dediğini bildirmişlerdir: „Kurban kesmeye gidelim.“ Efendimiz İbrâhîm bir bıçak ve bir ip yanına alıp oğlu İsmâîl ile dağlar arasına koyulup gittiler. İsmâîl mealen „Baba, kesmek istediğin nerededir?“ diye sordu. Bunun üzerine Efendimiz İbrâhîm mealen „Rüyada seni kestiğimi gördüm“ dedi. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de Efendimiz İsmâîl’in şöyle dediğini buyurmuştur:

﴿قَالَ يَٰٓأَبَتِ ٱفۡعَلۡ مَا تُؤۡمَرُۖ سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٠٢﴾

Manası: (İsmâîl dedi ki:) Ey Babacığım emrolunduğun gibi yap, beni inșâ‘Allâh sabredenlerden bulacaksın. (Es–Sâffât suresi, 102. ayet)

Efendimiz İsmâîl daha sonra mealen „Beni iyi bağla, elbiseni benden uzak tut ki kanım üzerine sıçrayıp annem onu gördüğünde üzülmesin.  Bıçağı boğazıma çabuk çal ki ölümüm kolay olsun. Anneme döndüğünde ise ona selamımı ilet.“ dedi. Efendimiz İbrâhîm oğlunu öpüp ağladı. Ona mealen „Sen Allâh’ın emrini yerine getirmekte ne büyük bir yardımcısın.“ dedi. Sonra bıçağı oğlunun boğazına getirdi, fakat bıçak kesmedi. Mucâhid şöyle buyurmuştur: “Bıçağı boğazına sürterken bıçak tersine döndü.” Efendimiz İsmâîl mealen „Neyin var?“ diye sordu. Efendimiz İbrâhîm mealen: „Bıçak döndü“ dedi. Efendimiz İsmâîl mealen „Sapla!“ dedi. Bıçak yine bir şey kesmedi, çünkü Allâh-u Teâlâ herşeyin yaratıcısıdır ve bıçak, ancak Allâh dilediyse birşeyi keser.

Allâh’ın ilmi ezelîdir. O’nun ilmi artmaz, eksilmez ve yenilenmez. Yüce Rabbimiz ezelî ilmi ile ikisinin de O’nun emirlerine teslim olacaklarını ve emirlerini yerine getirecek sadık kullar olduklarını biliyordu. Allâh, Efendimiz İbrâhîm’e şöyle buyurdu:

﴿قَدۡ صَدَّقۡتَ ٱلرُّءۡيَآۚ إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ ١٠٥﴾

Manası: „Rüyanda gördüğün Allâh’ın emrini yerine getirdin.“ (Es–Sâffât suresi, 105. ayet)

Sonra Efendimiz İbrâhîm, Cebrâîl meleğinin bir koç getirdiğini gördü. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَفَدَيۡنَٰهُ بِذِبۡحٍ عَظِيمٖ ١٠٧﴾

Manası: Ve onun yerine, kesilmek üzere büyük bir koç ihsan ettik. (Es–Sâffât suresi, 107. ayet)

Yani Allâh-u Teâlâ Efendimiz İsmâîl’i kurban olmaktan büyük, bereketli ve boynuzlu bir koç göndermesi ile kurtardı. O koç onun yerine kurban edildi.

Müslüman kardeşlerim; bu kıssada ibret alınacak öğütler vardır. Bu kıssa Peygamberlerin Allâh’ın emirlerine teslim olmaktaki hassasiyetlerini gösterir. Nasıl olmasın ki? Nitekim Allâh-u Teâlâ yüce Kur’ân-ı Kerîm’de peygamberler hakkında şöyle buyurmuştur:

﴿وَكُلّٗا فَضَّلۡنَا عَلَى ٱلۡعَٰلَمِينَ ٨٦﴾

Manası: Biz onları alemlere üstün kıldık. (El-Enâm suresi, 86. ayet)

O halde biz de onları örnek alarak hayırlı ameller işleyip haramlardan da uzak olmaya gayret edelim.

Bu kıssadan ayrıca Allâh’ın dileğinin her halükarda gerçekleştiği ve O’nun emri ile dilemesi farklı olduğu anlaşılmaktadır. Çünkü Allâh, Efendimiz İbrâhîm’e aleyhisselâm oğlunu kesmesini emretmesine rağmen bunun gerçekleşmesini dilememiştir. Demek ki Allâh, emrettiği her şeyin meydana gelmesini dilememiştir ve aynı şekilde gerçekleşmesini dilediği şeylerin de hepsini emretmemiştir. Mü’minin imanı ve güzel amel işleyen kişinin taatleri Allâh’ın emretmesi, dilemesi, ilmi, sevmesi ve rızası iledir. Kâfirin küfrü ve asinin isyanı, Allâh’ın dilemesi ve ilmi ile olsa da Allâh’ın emriyle değildir. Allâh bunları sevmez ve bunlardan razı değildir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci hutbe

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber,

Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber, Allâh-u Ekber

Ḥamd âlemlerin Rabbi olan Allâh’adır. O her şeyin Mâlikidir. Salât ve Selâm El-Emîn ve Es–Sâdık olan Efendimiz Muḥammed’e olsun.

Müslüman kardeşlerim; bu özel günde size sıla-i rahimi, fakirleri, miskinleri ve yetimleri teselli etmeyi hatırlatırım, çünkü bu ameller güzel amellerdendir. İbni Mâceh “Sünen”inde ve başka âlimler Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğunu rivayet ederler:

يا أيُّها النَّاسُ أَفْشُوا السَّلامَ وَصِلُوا الأرحامَ وأَطْعِمُوا الطَّعامَ وَصَلُّوا بِالليلِ والنّاسُ نيام تَدْخُلُوا الجنَّةَ بِسَلام اﻫ

Manası: Ey insanlar! Selamı yayın, sıla-i rahim’de bulunun, yemek yedirin, başkalarının uyuduğu gece vaktinde namaz kılın cennete azapsız girenlerden olursunuz.

Kendimi ve sizi sıla-i rahimi kesmekten uyarırım. Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ ٱلَّذِي تَسَآءَلُونَ بِهِۦ وَٱلۡأَرۡحَامَۚ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ عَلَيۡكُمۡ رَقِيبٗا ١﴾

Manası: Kendisi adına birbirinizden isteklerde bulunduğunuz Allâh’tan korkun ve akrabalık bağlarını koparmaktan sakının! Şüphesiz ki Allâh hepinizi bilir. (En-Nisâ’ suresi, 1. ayet)

Sıla-i rahimi kesmek, büyük günahlardan olup akrabalarının kalplerinin kendisinden yabancılaşması ve nefret etmesiyle gerçekleşir. Bu da, başlarına bir bela gelip yardıma ihtiyaç duyduklarında onlara özürsüz olarak yardım etmemekle ya da onları ziyaret etmemekle olur. Kişinin akrabalarına yardımcı olabilmek için gereken parayı bulamaması veya gereken parayı bulup da onların harcamak istediklerinden daha öncelikli bir şey için muhtaç olması özürlerden bir örnektir. Kendilerine sıla-i rahim’de bulunulması farz olan akrabalardan bazıları dedeler, neneler, teyzeler, halalar, dayılar, amcalar ve bunların çocukları.

Eğer akraban seninle ilişkisini kesmişse sen onunla sıla-ı rahim’de bulun ki büyük sevaba nail olasın, çünkü imam Ahmed’in “Musned”inde ve başka alimlerin rivayetlerinde Peygamber Efendimizin bir hadis-i şerifte şöyle buyurduğ geçiyor:

„صِلْ من قَطعك“

Manası:  Seninle sıla-ı rahim’i keseni sen ziyaret et.

Rasûlullâh ﷺ İmam Buhâri’nin rivayet ettiǧi başka bir hadis’te şöyle buyurmuştur:

“ليسَ الوَاصِلُ بِالْمُكَافِئِ ولكنَّ الواصلَ مَنْ وَصَلَ رَحِمَهُ إِنْ أَدْبَرَتْ”

Bu hadis-i şeriften kişinin, kendisi ile ilgisini kesenlerle sıla-i rahimde bulunmasının, kendisiyle ilgisini kesmeyenlerle sıla-ı rahimde bulunmasından daha fazla sevabı olduğu anlaşılıyor. Bu husus şeriatın belirtmiş olduğu güzel ahlaktandır.

Hiçbirimiz şunu demesin: “O beni ziyaret etmiyor. O beni sormuyor.” Nefsini kırsın ve onu ziyaret etsin, ki kıyamet gününde Allâh’ın izniyle yapmış olduğu amelin büyük sevabını görür.          

Müslüman kardeşim; hayırlı amellerde acele et. Allâh’ın emirlerini yerine getir ve ahiretin için çalış. Farzları eda edip haramlardan sakınarak, takva ile kendini         ahirete hazırla. Hayırlı amellerini çoğalt, çünkü onlar ahiretinde kalıcı ve faydalıdır.

Sizlere ayrıca Müslümanların kabirlerini ziyaret etmeyi, onlar için dua edip Kur’ân okumayı hatırlatırım. Onlar bu amellerden inșâ‘Allâh fayda görürler.

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Die dreizehn bestimmten Eigenschaften Gottes 08.07.2022

Freitagsansprache

Die dreizehn bestimmten Eigenschaften Gottes

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Sodann, Diener Gottes, ich fordere euch und mich zur Rechtschaffenheit auf und zur Furcht vor Allâh, dem Erhabenen und Allmächtigen.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Muhammad, Âyah 19:

﴿فَٱعۡلَمۡ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ وَٱسۡتَغۡفِرۡ لِذَنۢبِكَ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِۗ﴾

Die Bedeutung lautet: Bleibe standhaft im Glauben, dass es keinen Gott außer Allâh gibt[1] und bitte um Vergebung für dich und für die Gläubigen.

O Diener Gottes, die Anbetung eures Schöpfers geschieht mit der Kenntnis über Allâh und dem Glauben an diese Kenntnis, geknüpft an die Verehrung Gottes, so wie man verpflichtet ist, Ihn zu verehren. Der Diener Gottes hat die Kenntnis über Allâh! Diese Kenntnis ist keine Kenntnis über das Selbst von Allâh, sondern über die Eigenschaften, mit denen Allâh Sein Selbst beschrieben hat. Der Mensch ist ein Geschöpf, sein Wissen wurde erschaffen und gleich, wie viele Erkenntnisse sein Verstand bereits erlangt hat, so hat der Mensch eine Grenze, an die er stößt. Diener Gottes, erlangt die Kenntnis über Allâh und betet Ihn an, denn in der zuvor erwähnten Âyah wurde zuerst das Erlernen und dann das Ausführen erwähnt, d. h. wisse und dann bitte um Vergebung, so ist die Bedeutung dessen, was im Qur‘ân erwähnt wird. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 15-19 der Sûrah an-Nâzi^ât:

﴿هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ مُوسَىٰٓ ١٥ إِذۡ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ طُوًى ١٦ ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ ١٧ فَقُلۡ هَل لَّكَ إِلَىٰٓ أَن تَزَكَّىٰ ١٨ وَأَهۡدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخۡشَىٰ ١٩﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh befahl dem Propheten Mûsâ (zu Dt. Moses) im gesegneten Tal Tuwâ: Gehe zum Pharao, denn er hat Unglauben begangen, und sage zu ihm: Wenn du dazu neigst, dich vom Unglauben und den Sünden zu entfernen und dich an den Glauben und die Verrichtung der guten Taten zu halten, so werde ich dir die Kenntnis über Allâh beibringen, indem ich dir Seine Eigenschaften lehre und du somit zur Gottesfurcht geführt wirst.

Dies bedeutet, dass die Rechtleitung zur Gottesfurcht führt. Derjenige, der die Kenntnis über Allâh hat, sollte davon zur Gottesfurcht geführt werden. Also erlangt die Kenntnis über Allâh, habt Furcht vor Ihm und seid vollkommen in der Verrichtung der Pflichten und Unterlassung der Sünden.

Diejenigen, die keine Kenntnis über ihren Schöpfer haben, wissen Ihn nicht zu verehren. Wer unwissend über Gott ist, weiß nicht Gott gegenüber gehorsam zu sein. Diejenigen aber, die wissend sind, diese haben Furcht vor Allâh.

Die Kenntnis über Gott erlangt man durch die Kenntnis von dreizehn Eigenschaften, die häufig im Qur‘ân und im Hadîth erwähnt wurden und von den Muslimen – wo sie auch sind – oft gelehrt werden. Es ist unbedingt notwendig zu glauben, dass alle Eigenschaften Gottes – des Schöpfers aller Geschöpfe – den Eigenschaften der Geschöpfe nicht ähneln.

Gott existiert! Es besteht kein Zweifel an Seiner Existenz; Seiner Existenz ist keine Nichtexistenz vorausgegangen. Er ist der Schöpfer und alles außer Ihm wurde von Ihm gemäß Seinem Willen und Wissen erschaffen. Gott ist anfangslos; Seine Existenz hat keinen Anfang; Er existierte, bevor Zeit und Ort erschaffen wurden. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hadîd, Âyah 3:

﴿هُوَ ٱلۡأَوَّلُ﴾

Die Bedeutung lautet: Er (Allâh) ist Derjenige, Dessen Existenz keinen Anfang hat.

Allâh ist Derjenige, Dessen Existenz nicht endet. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hadîd, Âyah 3:

﴿هُوَ ٱلۡأَوَّلُ وَٱلۡأٓخِرُ﴾

Die Bedeutung lautet: Er (Allâh) ist Derjenige, Dessen Existenz keinen Anfang und kein Ende hat.

Allâh ist der Allhörende und Allsehende. Das Hören Gottes ist eine Eigenschaft Gottes und ist ohne „wie“. Das Sehen Gottes ist eine Eigenschaft Gottes und ist ohne „wie“. Allâh hört ohne Hilfsmittel wie Ohr und anderes; und Er sieht ohne Augen und ohne Licht. Das Geschöpf ist generell auf Hilfsmittel angewiesen, sei es beim Hören, Sehen oder bei anderen Angelegenheiten, doch Allâh ähnelt nichts und niemandem und Er ist der Allhörende und Allsehende.

Allâh spricht! Der Prophet Mûsâ (zu Dt. Moses) und der Prophet Muhammad, möge Allâh ihnen beiden einen höheren Rang geben, haben Sein Sprechen, das nicht dem Sprechen der Geschöpfe ähnelt, gehört. Euer Sprechen besteht aus Buchstaben, Lauten und Sprache, doch ist das Sprechen Gottes eurem Sprechen nicht ähnlich und ist somit ohne Sprache, ohne Buchstaben und ohne Laute, sondern eine Eigenschaft Gottes, Der über die Eigenschaften der Geschöpfe erhaben ist.

Zu den Eigenschaften Gottes gehört der Wille, mit dem Er – für welches Seiner Geschöpfe was Er will – bestimmt, so ist der eine gläubig und der andere nicht und so ist das eine abscheulich und das andere gut. Allâh ist allmächtig und nichts entmachtet Ihn. Gott ist allwissend, nichts ist Ihm verborgen. Er weiß was war, was ist und was sein wird.

Allâh ist lebendig und bedürfnislos. Das Leben Gottes ist eine Eigenschaft Gottes und ist ohne Seele, ohne Körper und ähnelt keiner Eigenschaft der Geschöpfe. Das Leben Gottes ähnelt nicht dem Leben der Geschöpfe. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 255:

﴿هُوَ ٱلۡحَيُّ ٱلۡقَيُّومُۚ﴾

Die Bedeutung lautet: Er (Allâh) ist der Lebendige und Bedürfnislose.

Zu den Eigenschaften Gottes gehört die Einzigkeit, somit ist Allâh einzig in der Bedeutung, dass er keinen Teilhaber hat, weder in Seinem Selbst noch in Seinen Eigenschaften noch in Seinem Tun. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 163:

﴿وَإِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ﴾

Die Bedeutung lautet: Euer Gott ist ein Einziger Gott.

Allâh, der Erhabene, auf Den alle Geschöpfe angewiesen sind, ist auf nichts und niemanden angewiesen. Zu Seinen Eigenschaften gehört die Bedürfnislosigkeit, d. h. Er braucht nichts und niemanden von den Geschöpfen. Allâh beschreibt Sich Selbst in der Sûrah an-Nahl, Âyah 17, dass Er den Geschöpfen nicht ähnelt. Er sagt:

﴿أَفَمَن يَخۡلُقُ كَمَن لَّا يَخۡلُقُۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ ١٧﴾

Die Bedeutung lautet: Derjenige, Der erschafft, ähnelt nicht denjenigen, die nicht erschaffen.

Allâh ähnelt nichts und niemandem von den Geschöpfen und kein Geschöpf ähnelt Allâh. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah asch-Schûrâ, Âyah 11:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ähnelt nichts und niemandem.

Damit erlangt der Diener Gottes die Kenntnis über Gott und derjenige, der etwas sagt oder glaubt, was dem widerspricht, hat keine Kenntnis über Allâh. Wer somit nicht bekennt, dass Allâh existiert, ist so, als ob er sagen würde: Dieses Universum existiert nicht. Und wer sagt, dass die Existenz Gottes nicht anfangslos wäre, ist so, als ob er sagen würde: Allâh ist ein Geschöpf. Und derjenige, der sagt, dass Allâh nicht unvergänglich wäre, ist so, als ob er sagen würde: Die Nichtexistenz ist in Bezug auf Allâh möglich. Und wer sagt, dass Allâh nicht mit dem Hören und dem Sehen beschrieben wäre, ist so, als ob er sagen würde: Allâh ist blind und taub.

So verhält es sich mit allen erwähnten Eigenschaften.

Lernt und lehrt diese Eigenschaften. Betet euren Schöpfer an, wie Er es euch befohlen hat, denn der richtige Glaube an Allâh ist der Schlüssel zum Guten und zum Erlangen des Erhofften.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

[1] Der Wortlaut اعلم (wisse) kam hier in der Bedeutung „bleib standhaft“, jedoch wurde durch diesen Wortlaut zu verstehen gegeben, dass die Kenntnis über Allâh (die Glaubenslehre) wichtiger und hochrangiger ist als andere Abschnitte der Religionslehre.

خطبة الجمعة بتاريخ 

صفاتُ اللهِ الثَّلاثَ عَشْرَةَ

إنَّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونعوذُ باللهِ مِنْ شرورِ أنفسِنا ومن سيئاتِ أعمالِنا مَنْ يهدِ اللهُ فَلا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَا هَادِيَ لَهُ وأشهدُ أَنْ لَا إلهَ إلا اللهُ وحدَه لا شريكَ لَهُ وأشهدُ أنَّ سَيِّدَنا وحَبِيبَنا محمَّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفِيُّهُ وحبيبُه صلّى الله تعالى على محمدٍ وعلى ءالِه وصحبِه وسَلَّمَ أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العظيمِ القائلِ في مُحْكَمِ كِتابِه ﴿فَٱعۡلَمۡ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ وَٱسۡتَغۡفِرۡ لِذَنۢبِكَ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِۗ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ مُتَقَلَّبَكُمۡ وَمَثۡوَىٰكُمۡ ١٩﴾[1].

يا عبادَ اللهِ .. عِبَادَةُ ربِّكُمْ تكونُ بِمعرفةِ اللهِ .. واعتقادِ حَقِّيَّةِ المعرفةِ واقتِرانِ ذلكَ بِتَعْظِيمِه علَى مَا يَلِيقُ بِاللهِ .. والانقيادِ لِأَمْرِه بِطَاعَتِهِ واجْتِنَابِ مَا نَهى عنه .. عبدُ اللهِ يعرفُ اللهَ .. وهذهِ المعرِفَةُ لا تكونُ مَعْرِفَةَ إِحَاطَةٍ بِذَاتِ رَبِّكُمْ بَلْ بِمعرفةِ مَا وَصَفَ بِه ذاتَه مِنَ الصِّفات .. عبدُ اللهِ مَخْلوقٌ وإِدْرَاكاتُه مَخْلُوقَةٌ وعَقْلُهُ مَهْمَا اتَّسَعَتْ مَدَارِكُهُ لَهُ حَدٌّ يَقِفُ عندَه .. فَاعْرِفُوا رَبَّكُمْ وَاعْبُدُوهُ واللهُ العظيمُ يقولُ ﴿فَٱعۡلَمۡ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ وَٱسۡتَغۡفِرۡ لِذَنۢبِكَ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ﴾ العِلمُ باللهِ مُقَدَّمٌ علَى العَمَلِ، فَاعْلَمْ ثُمَّ اسْتَغْفِرْ، هكذا معنَى ما جاءَ في القُرءانِ .. واللهُ العظيمُ يقولُ ﴿هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ مُوسَىٰٓ ١٥ إِذۡ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ طُوًى ١٦ ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ ١٧ فَقُلۡ هَل لَّكَ إِلَىٰٓ أَن تَزَكَّىٰ ١٨ وَأَهۡدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخۡشَىٰ ١٩﴾[2] فدَلَّنا هذَا إلى أَنَّ الهدايَةَ هيَ سبيلُ الخَشْيَةِ .. مَنْ عَرَفَ اللهَ ينبغِي أن يُؤَدِّيَهُ ذلكَ إلى الخشيةِ مِنْهُ .. فاعرِفوا اللهَ يا عبادَ اللهِ وَاخْشَوْهُ وَاتَّقُوهُ حَقَّ تُقاتِه .. الجاهِلُ بِرَبِّهِ لا يَعرفُ تَعْظِيمَهُ .. الجاهِلُ بربِّه لا يعرفُ كيفَ يُطيعُه.

معرفةُ ربِّكُمْ تحصُلُ بِمَعْرفَةِ ثلاثَ عَشْرَةَ صِفَةً ذُكِرَتْ في القُرءانِ كثيرًا وفي السُّنّةِ كثيرًا وَرَدَّدَهَا المسلِمونَ حيثُ كانُوا كثيرًا ولا بدَّ مِنْ مَعْرِفَةِ أنّها صِفَاتُ رَبِّ العالمينَ ولا بُدّ مِنْ عِلْمِ أَنَّها لا تُشْبِهُ صِفَاتِ الْمَخْلُوقِين.

رَبُّنا مَوجُود .. لا شكَّ في وُجودِه لَمْ يَسْبِقْ وُجودَهُ عَدَمٌ هُوَ الخالِقُ وكلُّ ما سِواهُ خَلْقُهُ وتَدْبِيرُه بِمَشيئَتِهِ وعِلمِه .. وَرَبُّنا هُوَ الأوَّلُ الذِي لا بِدَايةَ لوجودِه قبلَ الزَّمانِ والمكانِ قالَ اللهُ تعالى ﴿هُوَ ٱلۡأَوَّلُ﴾ .. واللهُ ربُّ العالمينَ هوَ الآخِرُ الذِي لا يَفْنَى ولا يَبِيدُ قالَ اللهُ تعالَى ﴿هُوَ ٱلۡأَوَّلُ وَٱلۡأٓخِرُ﴾[3].

واللهُ هو السّميعُ البَصِيرُ فسَمْعُ اللهِ صِفَةُ اللهِ بلا كيفٍ وَبَصَرُ اللهِ صفةُ اللهِ بلا كيفٍ يَسْمَعُ بِلا حَاجَةٍ إلَى الآلاتِ مِنْ أُذُنٍ وَصِمَاخٍ ويَرَى بِلا حَاجَةٍ إلى حدَقَةٍ واتِّصالِ شُعَاعٍ، المخلوقُ يَحتاجُ لِلآلةِ في سَمْعِهِ وبصرِهِ وسائِرِ أَمْرِهِ واللهُ ليسَ كمثلِهِ شَىءٌ وَهُوَ السَّميعُ البَصيرُ.

وربُّنا لَهُ كلامٌ سَمِعَهُ سيدُنا موسَى وسمعَهُ سيدُنا محمدٌ صلواتُ ربي وسلامُه عليهِما لا يُشبِهُ كلامَ الخَلْقِ، كلامُكُمْ حَرْفٌ وَصَوْتٌ وَلُغَةٌ وكلامُ اللهِ وَصْفُ رَبِّكُمْ لا يَكُونُ كقولِكُمْ لا هُوَ لُغَةٌ وَلا حَرْفٌ ولا صَوْتٌ بَلْ هُوَ صفةُ ربِّ العالمينَ الْمُنَزَّهِ عَنْ مُشابَهَةِ المخلوقِينَ.

وربُّنَا لَهُ الإرادَةُ يعنِي المشيئَة وَهِيَ صِفَةٌ يُخَصِّصُ اللهُ بِها مَنْ شَاءَ مِنَ الخَلْقِ بِما يَشاءُ فهذَا شَقِيٌّ وهذَا سعيدٌ وذاكَ قَبِيحٌ وذاكَ حَسَنٌ .. وهوَ القَادِرُ على كُلِّ شىءٍ ولا يُعجِزُهُ شىءٌ .. وَهُوَ العالِمُ لا يَغِيبُ عَنْ عِلْمِهِ شَىءٌ مِنَ المعلوماتِ مِمَّا كانَ ويكونُ وسَيَكُونُ. 

واللهُ هوَ الحيُّ القيُّوم .. حياةُ اللهِ صِفَةُ اللهِ .. ليسَتْ بِرُوحٍ وجَسَدٍ ولا تُشْبِهُ شَيْئًا مِنْ مَعانِي المخلوقينَ فحيَاةُ رَبِّ الأَحْياءِ لا تُشْبِهُ حياتَهُم قالَ تعالَى ﴿هُوَ ٱلۡحَيُّ ٱلۡقَيُّومُۚ﴾[4] واللهُ لَهُ الوَحْدَانِيَّةُ فاللهُ واحِدٌ بمعنَى أنهُ لا شريكَ لهُ في ذاتِه وَوَصْفِهِ وفِعْلِهِ .. قالَ اللهُ تعالى ﴿وَإِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ﴾[5].

واللهُ سبحانَهُ الذِي يَحتاجُه كلُّ خَلْقِهِ لا يَحْتَاجُ إلى شىءٍ مِنْ خَلْقِهِ فَلِلهِ صِفَةُ القِيَامِ بالنَّفْسِ لا يَحْتَاجُ إلَى مَا سِواهُ وهوَ الغنِيُّ عَنِ العَالَمِين. وهوَ الخالِقُ الذِي وَصَفَ نفسَهُ فقالَ ﴿أَفَمَن يَخۡلُقُ كَمَن لَّا يَخۡلُقُۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ ١٧﴾[6] فهُوَ سبحانَهُ مُخَالِفٌ لِلْحَوَادِثِ أي لا يُشبِهُ شيئًا مِنْ خَلْقِهِ ولا يُشبِهُهُ شىءٌ مِنْ خَلْقِهِ قالَ تعالَى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ ﴾[7].

هكذا يَعْرِفُ العبدُ ربَّهُ وَمَنْ قالَ بِخِلافِ ذلكَ أَوِ اعتَقَدَ خِلافَ ذلكَ فمَا عرَفَ اللهَ فَمَنْ لَمْ يُقِرَّ بِوُجودِ اللهِ كَأنَّهُ قالَ .. هذَا العالَمُ غيرُ مَخْلُوقٍ ..

ومَن قالَ اللهُ ليسَ هو الأوَّلَ كأنّه قالَ .. اللهُ مَخْلُوقٌ

ومن قالَ اللهُ ليسَ باقيًا كأنهُ قالَ .. يجوزُ علَى اللهِ العَدَمُ

ومن قالَ اللهُ لا يُوصَفُ بالسَّمعِ والبَصَرِ كأنهُ قالَ اللهُ أَعْمَى وأَصَمُّ

وهكذَا الأَمْرُ في بَقِيّةِ مَا ذُكِرَ مِنَ الصِّفَاتِ .. فَاعْلَمُوهَا وَعَلِّمُوهَا وَاحْفَظُوها وحَفِّظُوها واعبُدُوا رَبَّكُمْ كمَا أمرَكُمْ فإنَّ العقيدةَ الحقَّةَ باللهِ عزّ وجَلَّ مِفْتَاحُ كُنوزِ الخَيْرَاتِ وبابُ الوُصولِ إلى نَيْلِ الْمَبَرَّات. هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة محمد.[1]

 سورة النازعات.[2]

 سورة الحديد/3.[3]

 سورة البقرة/255.[4]

 سورة البقرة/163.[5]

 سورة النحل.[6]

 سورة الشورى/11.[7]

Cuma Hutbesi

ALLÂH-U TEÂLÂ’NIN BELİRLİ ON ÜÇ SIFATI

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun. Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿فَٱعۡلَمۡ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ وَٱسۡتَغۡفِرۡ لِذَنۢبِكَ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِۗ وَٱللَّهُ يَعۡلَمُ مُتَقَلَّبَكُمۡ وَمَثۡوَىٰكُمۡ﴾

Manası: Bil ki Allâh’tan başka İlâh yoktur (yani iman üzerinde sabit kal) ve kendin ve iman edenler için istiğfar et. (Muḥammed suresi, 19. ayet)

Ey Allâh’ın kulları; Allâh’a ibadet etmek O’nu bilmekle, bu inanca bağlı kalmakla ve Allâh’ı, O’nu övmemiz gerektiği gibi övmek, O’na itaat edip emirlerine uymak ve O’nun yasakladıklarından sakınmakla olur. Allâh’ın kulu, Allâh’ı bilir. Bu bilgi, Allâh’ın zatını bilmeyi kapsamaz. Bu bilgi, Allâh’ın bize Kendisi hakkında bildirdiği sıfatları kapsar. İnsan bir yaratıktır, ilmi yaratılmıştır ve aklıyla her ne kadar bilgi edinmiş olsa da, onun bilmesi sınırlıdır. Allâh hakkında ilim sahibi olun, sonra O’na ibadet edin, çünkü zikrettiğimiz ayette önce öğrenmek daha sonra amel etmek geçmektedir, yani bil ve öyle istiğfar et, ayetin manası böyledir.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân’da şöyle buyuruyor:

﴿هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ مُوسَىٰٓ ١٥ إِذۡ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ طُوًى ١٦ ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ ١٧ فَقُلۡ هَل لَّكَ إِلَىٰٓ أَن تَزَكَّىٰ ١٨ وَأَهۡدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخۡشَىٰ ١٩﴾

Bu, hidayetin Allâh’tan korkmaya götürdüğünü bildirir. Allâh’ı tanımak, kişiyi O’na karşı korku duymaya götürmelidir. O halde Allâh hakkında ilim sahibi olun, O’ndan korkun ve farzları eda etmekte ve haramlardan uzak durmakta sabit olun.

Allâh’ı tanımayan kişi, O’nu yüceltmeyi bilemez. Allâh’ı bilmeyen insan, O’na karşı itaatkar olamaz. Allâh’tan hakkıyla korkanlar, bilenlerdir. Allâh’ı bilmek, O’nun, Kur’ân’da ve hadis-i şeriflerde çokça zikredilen ve Müslümanların – nerede olurlarsa olsunlar – defalarca andıkları on üç sıfatını bilmekle olur. O sıfatların kesin olarak Allâh’ın sıfatları olduğuna ve yaratıkların sıfatlarına benzemediğine inanmak zorunludur. Allâh vardır! Varlığında şüphe yoktur. Varlığından önce yokluğu düşünülemez. O, yaratandır ve O’ndan başka her şey O’nun dilemesi ve ilmiyle meydana gelmiş olan yaratıklarıdırlar. Allâh ezelidir, varlığının başlangıcı yoktur, O’nun varlığı zamanlardan ve mekanlardan öncedir.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân’da şöyle buyuruyor:

﴿هُوَ ٱلۡأَوَّلُ﴾

Manası: O (Allâh), varlığının başlangıcı olmayandır. (El-Ḥadîd suresi, 3. ayet)

Âlemlerin Rabbi olan Allâh, varlığının sonu olmayandır. Allâh-u Teâlâ Kur’ân’da şöyle buyuruyor:

﴿هُوَ ٱلۡأَوَّلُ وَٱلۡأٓخِرُ﴾

Manası: O (Allâh), varlığının başlangıcı ve sonu olmayandır. (El-Ḥadîd suresi, 3. ayet)

Allâh her şeyi işiten ve görendir. Allâh’ın işitmesi, O’nun bir sıfatıdır ve keyfiyetsizdir. Allâh’ın görmesi, O’nun bir sıfatıdır ve keyfiyetsizdir. Allâh, kulağa veya başka bir alete ihtiyaç duymaksızın işitir. Allâh, göz veya ışığa ihtiyaç duymaksızın görür. Yaratıklar görmek, duymak ve yaptıkları diğer şeyler için yardımcı bir alete ihtiyaç duyarlar. Allâh hiçbir şeye benzemez, O her şeyi işiten ve her şeyi görendir.

Allâh tekellüm eder! Mûsâ peygamber ile Muḥammed aleyhimesselâm, Allâh’ın, yaratıkların konuşmasına benzemeyen kelamını işittiler. Sizlerin konuşması harflerden ve seslerden oluşur ve herhangi bir dilde meydana gelir, fakat Allâh’ın tekellüm etmesi sizin konuşmanıza benzemez. O halde O’nun tekellüm etmesi herhangi bir dilde olmaksızın, harfle veya sesle değildir, âlemlerin Rabbi olan, yaratılmışlara benzemeyen Allâh’ın bir sıfatıdır.

Allâh’ın sıfatlarından birisi de irade sıfatıdır. Allâh bu sıfatıyla dilediği yaratılmışlarında dilediği sıfatları tahsis eder. Böylece kimileri iman sahibi, kimileri değil, bazı şeyler çirkindir, bazıları ise güzeldir. Allâh her şeye kâdirdir ve kimse O’nu engelleyemez. Allâh her şeyi bilendir, hiçbir şey O’ndan gizli kalmaz. O, olmuş olanı, oluyor olanı ve olacak olanı bilendir.

Allâh El-Ḥayy’dır ve El-Kayyûm’dur. Allâh’ın hayat sıfatı vardır. O’nun hayatı ruh’a veya bedene bağlı değildir ve yaratıkların sıfatlarına benzemez. Hayat ile mevsûf olanların Rabbi olan Allâh’ın hayatı, yaratılmışların hayatına benzemez.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân’da şöyle buyuruyor:

﴿هُوَ ٱلۡحَيُّ ٱلۡقَيُّومُ﴾

Manası: O El-Ḥayy’dır ve El-Kayyûm’dur. (Yani Allâh diridir ve hiçbir şeye muhtaç değildir) (El-Bakarah suresi, 255. ayet)

Allâh tek olma sıfatı ile mevsûftur. Allâh Bir’dir demenin manası, O’nun zatında, sıfatlarında ve yaratmasında eşi’nin olmadığı anlamındadır. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَإِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞ﴾

Manası: Sizin İlâhınız tek bir İlâh’tır. (El-Bakarah suresi, 163. ayet)

Her varlık Allâh-u Teâlâ’ya muhtaçtır. Allâh ise hiçbir şeye muhtaç değildir. Muhtaç olmamak O’nun sıfatlarındandır. Yani O’nun, hiçbir şeye ve hiç kimseye ihtiyacı yoktur. Allâh-u Teâlâ Kendisi hakkında yaratıklara benzemediğini bildiriyor. Allâh-u Teâlâ Kur’ân’ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿أَفَمَن يَخۡلُقُ كَمَن لَّا يَخۡلُقُۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ﴾

Manası: Yaratan yaratmayana benzemez. (En-Neḥl suresi, 17. ayet)

Allâh hiçbir şeye ve hiç kimseye benzemez ve hiçbir varlık da O’na benzemez. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ﴾

Manası: Allâh hiçbir şeye benzemez.  (Eş-Şûrâ suresi, 11. ayet)

Allâh’ı tanımak böyle olur. Ve bunlara uymayan bir şeyi söyleyen veya inanan, Allâh’ı tanımamıştır. Böylece her kim Allâh’ın varlığına inanmazsa, o, sanki şöyle söylemiş gibidir: ”Bu alem yaratık değildir.” Her kim Allâh’ın varlığının başlangıçsız olmadığını söylerse, o sanki şöyle söylemiş gibidir: ”Allâh bir yaratıktır.” Allâh’ın sonunun olduğunu söyleyen, sanki şöyle söylemiş gibidir: “Allâh’ın yok olması mümkündür.” Ve her kim Allâh’ın işitme ve görme sıfatı olmadığını söylerse, sanki şöyle söylemiş gibidir: ”Allâh kör ve sağırdır.”

Bu, zikredilen diğer sıfatları hakkında da böyledir. Bu sıfatları öğrenin, öğretin, ezberleyin ve başkalarına ezberletin. Sizler yaratana, O’nun emrettiği gibi ibadet edin. Şüphesiz ki doğru bir şekilde Allâh’a iman, iyiliğin ve ümit edilenin anahtarıdır.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Einige Hinweise zur Pilgerfahrt 01.07.2022

Freitagsansprache

Einige Hinweise zur Pilgerfahrt

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hadjdj, Âyah 27:

﴿وَأَذِّن فِي ٱلنَّاسِ بِٱلۡحَجِّ يَأۡتُوكَ رِجَالٗا وَعَلَىٰ كُلِّ ضَامِرٖ يَأۡتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٖ ٢٧﴾

Die Bedeutung lautet: … Und rufe die Menschen zur Pilgerfahrt auf. Sie werden zu Fuß und reitend aus allen fernen Gegenden zu dir kommen.

Liebe Brüder im Islam, viele Menschen haben begonnen, sich auf ihre Reise zu den segensreichen Stätten vorzubereiten, um dort eine großartige Pflicht zu verrichten, nämlich die Pilgerfahrt. Sicherlich gibt es Regeln, die bei der Durchführung der Pilgerfahrt beachtet werden müssen, damit die Pilgerfahrt islamisch-rechtlich gültig ist und von Allâh akzeptiert wird. Da die detaillierte Erläuterung dieser Regeln viel Zeit in Anspruch nehmen würde, möchte ich heute auf drei wichtige Angelegenheiten hinweisen.

Die erste Angelegenheit: Einige Menschen, die die Pilgerfahrt durchführen wollen, bereiten vor Reiseantritt vieles vor, wie z. B. Essen, Trinken, Medikamente, Kleidung, Hotelreservierung und vieles mehr, sodass der Eindruck entstehen könnte, dass sie sich auf eine Erholungsreise begeben würden und nicht die Pilgerfahrt durchführen wollten. Wenn man sich aber fragt, ob sie an das gedacht haben, was wichtiger ist, dann sind sie erstaunt und fragen: „Was gibt es denn noch?“ Die Antwort ist: „Das Erlernen der Regeln der Pilgerfahrt, damit ihr die Gewissheit habt, dass eure Pilgerfahrt gültig ist und ihr das erreicht habt, wofür ihr Geld, Zeit und Kraft investiert habt.“ Derjenige, der die Pilgerfahrt durchführen will, ohne die entsprechenden Regeln zu lernen, hat keine Gewissheit über die Gültigkeit seiner Verrichtung. So ergeht es dem Unwissenden, er möchte Gutes tun, jedoch stellt er Schlechtes an. Al-Bayhaqiyy überlieferte, dass Anas, Radiya l-Lâhu ^Anhu, erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

طلبُ العلمِ فريضةٌ على كلِّ مسلمٍ

Die Bedeutung lautet: Das Aneignen des individuellen Pflichtwissens der islamischen Religionslehre ist eine Pflicht für jeden Muslim und jede Muslimin.

Die zweite Angelegenheit: Allâh hat der Pilgerfahrt eine Besonderheit gegeben, die Er anderen religiösen Handlungen nicht gegeben hat, nämlich dass die großen und kleinen Sünden durch die Pilgerfahrt vergeben werden. Diesbezüglich überlieferte al-Bukhâriyy, dass Abû Hurayrah erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ حَجَّ فلم يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ رَجَعَ كَيَوْمَ وَلدَتْهُ أُمُّهُ

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der die Pilgerfahrt ausführt und weder Geschlechtsverkehr noch große Sünden begeht, der wird frei sein von Sünden wie am Tag seiner Geburt.

Diese Vergebung aber bedeutet nicht, dass die verletzten Rechte anderer durch die Pilgerfahrt wiedergutgemacht wären. Es ist für denjenigen, auf dem die Verletzung der Rechte anderer lastet, unbedingt notwendig, die verletzten Rechte wiedergutzumachen oder dass die verletzten Menschen ihm verzeihen, damit die Last von ihm abfällt, d. h. die Pilgerfahrt alleine befreit ihn davon nicht. Dasselbe betrifft unverrichtete Pflichten, die auf dem Pilger lasten, die Durchführung der Pilgerfahrt befreit ihn nicht von der Nachholung dieser Pflichten. Diesbezüglich überlieferte al-Bukhâriyy, dass Anas erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte (sinngemäß):

مَنْ نَسِيَ صَلاةً فَلْيُصَلِّ إذَا ذكَرَها لَا كَفَّارَةَ لَها إِلَّا ذَلِكَ

Die Bedeutung lautet: Wer ein Gebet vergisst, der soll es nachholen, wenn er sich daran erinnert, hierfür gibt es keine andere Wiedergutmachung.

Die dritte Angelegenheit: Vor einigen Jahren hat einer der angeblichen Salafiyyah den Vorschlag gemacht, die Bahnen für das Laufen zwischen den beiden Bergen zu verbreitern. Leider wurde dieser Vorschlag angenommen und umgesetzt, sodass der angebaute Teil außerhalb des gültigen Bereiches liegt. Das Erstaunliche ist, dass die angeblichen Salafiyyah, obwohl sie behaupten, dass sie die Neuerungen bekämpfen und jede Neuerung als Schlecht einstufen würden, selbst diese Neuerung eingeführt haben. Sie haben durch die Verbreiterung der Bahnen etwas erlaubt, das weder von Allâh noch von Seinem Gesandten erlaubt wurde noch irgendein anerkannter Gelehrter es für erlaubt erklärt hat. Muslim überlieferte, dass Djâbir, Radiya l-Lâhu ^Anhu, erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

لِتَأْخُذُوا مَنَاسِكَكُمْ فَإِنِّي لَا أَدْرِي لَعَلِّي لَا أَحُجُّ بعدَ حَجَّتِي هَذِهِ

Die Bedeutung lautet: Lernt von mir die Handlungen der Pilgerfahrt, denn ich weiß nicht, ob ich nach dieser Pilgerfahrt noch einmal pilgern werde.

Die Gelehrten der vier Rechtsschulen sind sich einig, dass das Laufen zwischen den beiden Bergen, jedoch außerhalb der vom Gesandten Gottes festgelegten Breite, keine Gültigkeit hat. Dies geht aus folgenden Werken hervor: „al-Minhah“ des hanafîtischen Gelehrten Ibn ^Âbidîn, „al-Madjmû^“ des schâfi^îtischen Gelehrten an-Nawawiyy, „ar-Rawdu l-Murbi^“ des hanbalîtischen Gelehrten al-Buhûtiyy, „Schifâ´u l-Gharâm“ des mâlikîtischen Gelehrten at-Taqiyyu l-Fâsiyy.

Seid vor dem Laufen auf der angesprochenen Verbreiterung gewarnt, denn es hat keine Gültigkeit; mehr als ein Gelehrter hat davor gewarnt, möge Allâh sie reichlich belohnen. Jeder der behauptet, dass das Laufen auf der Verbreiterung gültig wäre, soll wissen, dass er Millionen von Muslimen schadet und dafür zur Rechenschaft gezogen werden wird. Jeder Pilger, der das Laufen zwischen den beiden Bergen auf der Verbreiterung ausführt, bleibt im Ihrâm-Zustand bis zum Tod, so nehmt euch in Acht. Wer das Laufen ausführen will, der kann es im Untergeschoss ausführen oder das ganze Hin- und Herlaufen auf der Bahn ausführen, die für das Laufen von dem Berg al-Marwah zum Berg as–Safâ bestimmt ist.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

أضواء على فريضة الحج

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ، أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ. يقولُ اللهُ تعالى في القُرءانِ الكَريمِ في سُورةِ الحجِّ ﴿وَأَذِّن فِي ٱلنَّاسِ بِٱلۡحَجِّ يَأۡتُوكَ رِجَالٗا وَعَلَىٰ كُلِّ ضَامِرٖ يَأۡتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٖ ٢٧﴾.

أيُّها الأَحِبَّةُ قَدْ بَدَأَ كثيرٌ منَ النَّاسِ بِالاسْتِعْدَادِ لِلرَّحيلِ إلى الرِّحابِ الْمُباركَةِ لأَداءِ فريضَةِ الحَجِّ العَظيمةِ وَلا شكَّ أنَّ لِلْحَجِّ أَحْكَامًا لا بدَّ منْ مُراعاتِها لِيَصِحَّ القِيامُ بِهذَا الفَرضِ علَى مَا يُحِبُّ رَبُّنا وَيَرْضَى، والكَلَامُ في تَفْصِيلِ مَنَاسِكِ الحَجِّ يَطُولُ ويَطُولُ وَلَا يكفي هذا المقامُ لاسْتِيعابِ ذلِكَ كُلِّهِ، وَلكني أُريدُ أن أُنَبِّهَ علَى ثَلاثِ مَسَائِلَ مُهِمَّةٍ فأَقُولُ وَبِاللهِ التَّوفِيق.

المسألةُ الأُولى

قَدْ نَرَى كثيرًا منَ الناسِ مِمَّنْ عَزَمُوا علَى الحَجِّ أَعَدَّ مَا يَحْتَاجُ إليهِ مِنْ طَعَامٍ وشَرَابٍ ودواءٍ وَثِيَابِ إِحْرَامٍ وَحَجْزٍ في الفُندقِ الفُلانيِّ ويطولُ كلامُهُ في مِثْلِ هذِهِ الأُمُورِ حتى لَرُبَّما حَسِبَ السَّامِعُ أَنَّهُ مُسِافِرٌ لِلاسْتِجْمَامِ لا لِلْحَجِّ، وَإِذَا قُلْتَ لَهُ هَلْ تَزَوَّدتَ للحجِّ بما هو أهمُّ مِنْ كُلِّ مَا ذَكَرْتَهُ عَلَتْ وَجْهَهُ مَلامِحُ الدَّهْشَةِ والاسْتِغْرَابِ وبَادَرَكَ بِسُؤَالِ الْمُتَعَجِّبِ فيقولُ وماذَا بَقِيَ بَعدُ؟ فتقولُ لهُ العِلْمُ فإنَّهُ ينبغي لكَ الاهتمامُ لأمرِ العلمِ حتى تضمَنَ صِحَّةَ حَجِّكَ لِئَلّا يَذْهَبَ المالُ والتَّعَبُ والجُوعُ والعَطَشُ والسَّفَرُ سُدًى بِلَا طَائِلٍ، فَإِنَّ مَنْ جَهِلَ أَحْكَامَ الحَجِّ فَدَخَلَ فيهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ لَا يَضْمَنُ صِحَّةَ مَا يَقُومُ بِهِ، وهكذَا شَأْنُ الجَاهِلِ يُريدُ أَنْ يُصْلِحَ فيُفسِد وَقَدْ روى البيهقيُّ عن أنسٍ رضي الله عنه أن النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ طلبُ العلمِ فريضةٌ على كلِّ مسلمٍ[1] اهـ

المسألةُ الثَّانيةُ

وَقد جعلَ اللهُ تعالى للحجِّ مَزِيَّةً ليسَتْ لِغَيْرِه منَ العِباداتِ وهيَ أنهُ يُكَفِّرُ الذُّنوبَ الكبائرَ والصَّغائِرَ فعن أبي هريرةَ رضي الله عنه أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ مَنْ حَجَّ فلم يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ رَجَعَ كَيَوْمَ وَلدَتْهُ أُمُّهُ[2] اهـ وَلْيُعْلَمْ أَنَّ هذهِ المغفرةَ لا تَعْنِي أنَّ هذا الحاجَّ قَدْ تَخَلَّصَ بِمُجَرَّدِ الحَجِّ مِنْ تَبِعاتِ الناسِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُبَرِّئَ ذِمَّتَهُ، فَمَنْ تَعَلَّقَتْ بِذِمَّتِهِ حُقوقٌ للنَّاسِ فَلا بُدَّ مِنْ إِعَادَةِ الحقِّ إلى صاحبِهِ أَوْ أنْ يُسامِحَهُ صاحِبُ الحقِّ ولا تَسْقُطُ هذهِ الحقوقُ بِمُجَرَّدِ الحجِّ وكذلكَ لا يُسْقِطُ الحجُّ ما تَعَّلَّقَ بِرَقَبَةِ الحاجِّ مِنْ قَضَاءِ ما فَاتَهُ مِنَ الفَرائِضِ كالصَّلاةِ وغيرِها مِمَّا اسْتَقَرَّ في ذِمَّتِهِ، فَعَنْ أَنَسٍ أنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ مَنْ نَسِيَ صَلاةً فَلْيُصَلِّ إذَا ذكَرَها لَا كَفَّارَةَ لَها إِلَّا ذَلِكَ[3] اهـ

المسألةُ الأَخِيرَة

قد حَصلَ منذُ سنينَ قليلَةٍ أن تَقدَّمَ أحَدُ أدعياءِ السَّلَفِيَّةِ بِاقتِراحٍ مَضْمُونُهُ الدَّعْوَةُ إلى زِيادَةِ عَرْضِ الْمَسْعَى، ولِلْأَسَفِ تَمَّ العملُ بِهذا الاقْتِرَاحِ فَأَخْرَجُوا الْمَسْعَى عن حَدِّهِ الذِي يَصِحُّ السَّعْيُ فيهِ. وَإِنَّ مِمَّا يُثِيرُ الاسْتِغْرَابَ أَنَّ أَدْعِيَاءَ السلفيةِ يزعُمونَ أنهمْ يُحاربونَ البِدَعَ ويَرَوْنَ كلَّ مُحْدَثٍ في الدِّينِ بعدَ النبيِّ صلى الله عليه وسلم ضلالةً ونَراهُمْ بِتَوْسِعَتِهِمْ لِلْمَسْعَى قَدِ ابْتْدَعُوا مَا لَمْ يَأْذَنْ بهِ اللهُ وَلا رَسولُه ولا أَجَازَهُ أَحَدٌ مِنْ أَهْلِ العِلْمِ الْمُعْتَبَرِينَ. فعَنْ جَابِرٍ رضي الله عنه أنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قالَ لِتَأْخُذُوا مَنَاسِكَكُمْ فَإِنِّي لَا أَدْرِي لَعَلِّي لَا أَحُجُّ بعدَ حَجَّتِي هَذِهِ[4] اهـ وَأَجْمعَ عُلماءُ المذاهِبِ الأربعةِ كمَا في الْمِنْحَةِ لابنِ عابدينَ الحنفِيِّ والمجموعِ للنَّووِيِّ الشافعِيِّ والرَّوْضِ الْمُرْبِعِ لمنصورٍ البُهُوتِيِّ الحَنْبَلَيِّ وَشِفَاءِ الغَرامِ لِلتَّقِيِّ الفَاسيِّ المالكِيِّ على أَنَّ السَّعْيَ خارجَ الحدِّ الذِي بَيَّنَهُ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم لا يَصِحُّ. فمَنْ سَعَى في التَّوْسِعَةِ الجَدِيدَةِ لا يَصِحُّ سَعْيُهُ، فالحذَرَ الحذرَ وقَدْ تَصَدَّى لِلرَّدِّ علَى هذَا غيرُ واحِدٍ مِنْ أَهْلِ العِلْمِ جزاهُمُ اللهُ خيرًا، وَلْيَعْلَمْ كُلُّ مَنْ يُفْتِي بصِحَّةِ السَّعْيِ في الْمَسْعَى الجديدِ أنهُ يضَعُ في ذمَّتِهِ ملايينَ المسلمينَ وكلُّ مَنِ اكْتَفَى بالسَّعْيِ في المسعى الجديدِ فَقَطْ مِمَّنْ أرادُوا النُّسُكَ سَيَبْقَى في حُكْمِ الْمُحْرِمِ حتَّى يَمُوتَ، فَاتَّقُوا اللهَ في أنفُسِكُم وَلْيَسْعَ مَنْ يُريدُ السَّعْيَ في الطابقِ السُّفْلِيِّ أَوْ لِيَسْعَ ذَهابًا وَرُجُوعًا في المسعَى الْمُخَصَّصِ الآنَ مِنَ الْمَرْوَةِ إلى الصَّفا واللهُ يُوَفِّقُ مَنْ يَشَاءُ. هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار. اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 رواه البيهقي في المدخل باب رب صائم ليس له من صيامه إلا الجوع ورب قائم.[1]

 رواه البخاري في كتاب الحج باب فضل الحج المبرور.[2]

 رواه البخاري من نسي الصلاة فليصل إذا ذكرها ولا يعيد إلا تلك الصلاة.[3]

 رواه مسلم في كتاب الحج باب استحباب رمي جمرة العقبة يوم النحر راكبا.[4]

Cuma Hutbesi

Hacc

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿وَأَذِّن فِي ٱلنَّاسِ بِٱلۡحَجِّ يَأۡتُوكَ رِجَالٗا وَعَلَىٰ كُلِّ ضَامِرٖ يَأۡتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٖ ٢٧﴾

Manası: İnsanları hacca çağır; yürüyerek veya binekler üstünde uzak yollardan sana gelsinler. (Hacc suresi 27)

Sevgili kardeşlerim! Mübarek hacc farzını yerine getirmek üzere birçok insan o mübarek yolculuk hazırlıklarına başlamışlardır. Şüphesiz ki insanın haccın hükümlerine uygun olarak yükümlülüklerini yerine getirilmelidir. Allâh’ın bu emrini; sevdiği ve rızasına uygun yerine getirmek,bu farzı sahih bir şekilde eda etmek gerekir. Hacc konusu detaylı konuşmak çok çok uzun bir meseledir. Bunun hepsini bir hutbede anlatmaya zaman yetmez.Hepsini anlatamam yorulurum ama bitiremem. Ancak sizleri üç önemli meseleye karşı dikkatli olmanız için önemle dinlemenizi tavsiye ederim.Allâh muvaffak etsin.

1. Görüyoruz ki hacca niyetli olan insanların birçoğu orada ihtiyaç duydukları hazırlıklarından ne yiyeceklerini ve ne içeceklerinin hesabını yapmış, ilaç ve ihram elbisesini, lüks otellere kadar hazırlıklarını tamamladıklarını anlatırlar. Hatta bazıları öyle anlatıyorlar ki sanki tatile gidiyor,hacca değil. Sonra sen onlara bunların hepsinden daha önemli ve değerli hacc için gerekli olan bir şeyi unuttunuz diye hatırlatınca yüzlerini ekşitiyorlar, şaşırıyorlar, garip garip bakıyorlar ve acayip sorular sormaya başlıyorlar. Bu kadar hazırlıklarımızı yaptık daha ne eksik olsun!!! derler. Sende onlara din ilmi (hacc ilmi) öğrenmelisin.Din ilmini çok önemli görmelisin çünkü haccın sahih olup olmaması öğrenmene bağlıdır. Sonra malın gidiyor, yoruluyorsun, aç ve susuz kalıyorsun, uzun bir yolculuk geçiriyorsun değil mi?

Ve ilimsiz hacca giden bu konularda cahil olan kişi yaptığı amelini haccının sıhhatı için yeterli gelip gelmediğini bilemiyecektir.Zira cahillerin hali böyledir.Islah edeyim derken ifsat ediyorlar. İmam Beyhaki Enes’ten rivayet ederek Peygamber efendimiz şöyle buyurduğunu söyler.

طلبُ العلمِ فريضةٌ على كلِّ مسلمٍ

Manası: İlim öğrenmek tüm Müslümanlara farzdır.

2. Allâh’u Teâlâ hacc ibadetinde kıldığı meziyeti (özelliği) diğer ibadetlerde kılmamıştır. Bu özellik de şudur. Hacc büyük ve küçük günahlara kefarettir. Ebu Hüreyre diyor ki:

مَنْ حَجَّ فلم يَرْفُثْ وَلَمْ يَفْسُقْ رَجَعَ كَيَوْمَ وَلدَتْهُ أُمُّهُ

Manası: Peygamber efendimiz ’in şöyle buyurduğunu işittim: Her kim Allah rızası için hacc vazifesini eda ederek, bu esnada cinsi münasebetlere yaklaşmaz ve büyük günah işlemezse, annesinden doğmuş gibi olur.

Ancak bilinmelidir ki bu af, bu hacc ile  tüm günahları affedilir anlamına gelmez. Zira kul hakkı kalır. Kul hakkında  helalleşmek gerekir. Kimin boynunda kul hakkı varsa bunu sahibine iade eder ya da sahibinden müsamaha ister. Bu kul hakkı sadece hacc yapmakla kalkmaz. Aynı zamanda hacc, kazası olan ibadetleri de silmez. Örneğin; namaz kazası vb gibi. Namazların ve benzerleri gibi ibadetlerin kazası varsa bunların kazalarının kılınması lazım.Peygamber Efendimiz şöyle

buyurmuştur.

مَنْ نَسِيَ صَلاةً فَلْيُصَلِّ إذَا ذكَرَها لَا كَفَّارَةَ لَها إِلَّا ذَلِكَ

Manası: Her kim bir namazı unutursa onu hatırladığında hemen kılsın. Onun bundan başka kefareti yoktur.

3. Yıllardır ortaya çıkarılmış ve selefi iddiasında bulunan bazıları genişletilmiş „sa´y“ mekanı,mekanı dışına çıkanların doğru olduğu iddiasında bulunanlardır. Sahih „Sa´y“ sınırları dışına,yapılmaması gereken alanda ek bir sa´y yeri yapılmış olmasıdır. Bu doğru değildir. Ama garip ve şaşırtıcı şey ise, selefi iddiasında bulunan bu kişiler Peygamber efendimizden sonra tüm bidatlara karşı savaş açmış olmalarına rağmen hiç bir bidatı kabul etmeyen hepsini dalalet olarak görmeleri ile beraber bakiyoruz ki, sa´y mekanı genişletiyorlar. Bir bidat ortaya çıkarılmış Allâh’ın ve Resûlü’nün ne de itibar edilecek bir alim ehli buna izin vermemiştir. Cabir Peygamber efendimizin şöyle buyurduğunu söyler.

لِتَأْخُذُوا مَنَاسِكَكُمْ فَإِنِّي لَا أَدْرِي لَعَلِّي لَا أَحُجُّ بعدَ حَجَّتِي هَذِهِ

Manası: Hacc menâsikini benden alın, şüphesiz ki bilemeyeceğim belki bu haccımdan sonra hacc edemeyeceğim.

Dört mezhep alimlerin ittifakı ile Peygamber efendimizin belirttiği sınırlar dışında Sa’y yapmak sahih olmaz demişlerdir. Örneğin Hanefi alimlerinden İbn Abidin „Menhet“ adlı eserinde ,Şafii alimlerden Nebevi „Mecmu'“ adlı eserinde ,Hanbeli alimlerinden Mansur Buhuti „Ravdil Murbi'“ adlı eserinde, Maliki alimlerinden Taki El-Fasiyyi „Şifa el Garam“ eserinde Sa’y Peygamber in beyan ettiği alandan başka yerde yapmak geçerli değildir. Yeni yapılan yerde genişletilmiş alanda sa’y yapanın sa’yı sahih değildir. Bundan uyaralım. Buna karşı reddiye yazan birden çok ilim ehli olmuştur. Allâh onları mükafatlandırsın. Bilinmelidir ki; kim yeni yapılmış Sa’y da sa’y sahih olur diye fetva veriyorsa milyonlarca Müslümanın hakkı zimmetine geçmiştir. Sonra kim ki, yeni yapılan alanda sa’y yapmak üzere ihrama girmişse halen ihramdan çıkmamıştır.Yeni ihrama giren kişi gibidir.Bunlar ölüme kadar ihramda sayılır. Kendiniz için Allâh’tan korkunuz. İşte sa’y yapmak isteyen kimse alt katta sa’yını yapsın. Ya da sa’yını gidiş ve dönüşünü şimdik Sa’ya has olan Merve’den Safa’ya doğru yerde yapsın. Allâh dilediğini muvaffak eder. Allâh’a istiğfarederim.

İkinci Hutbe:

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun. Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der Glaube an das Paradies und die Belohnung darin 24.06.2022

Freitagsansprache

Der Glaube an das Paradies und die Belohnung darin

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah at-Tawbah, Âyah 72:

﴿وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا وَمَسَٰكِنَ طَيِّبَةٗ فِي جَنَّٰتِ عَدۡنٖۚ وَرِضۡوَٰنٞ مِّنَ ٱللَّهِ أَكۡبَرُۚ ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ ٧٢﴾

Die Bedeutung lautet: Allah hat den männlichen und weiblichen Gläubigen versprochen, dass sie in Gärten, die von Flüssen durchflossen werden, unendlich verweilen werden und hat ihnen gute Wohnstätten in den Gärten von ^Adn (zu Dt. Eden) versprochen sowie etwas noch Größeres aufgrund des Wohlgefallens von Allâh. Dies ist der große Gewinn.

Verehrte Brüder, gewiss, es ist der große Gewinn, möge Allâh es uns bescheren.

Verehrte Brüder, das heutige Thema ist das Paradies und die darin befindliche Belohnung. Das Paradies ist der Ort der unendlichen Glückseligkeit. Der Glaube an das Paradies und die Belohnung darin, d. h. die Überzeugung von deren Existenzen, gehört zu den Grundlagen, an die die Muslime glauben. Es ist Pflicht, an das Paradies zu glauben sowie dass es bereits existiert und unendlich weiterexistieren wird, wie es aus den vielen überlieferten Beweisen der islamischen Religionslehre hervorgeht. Die Paradiesbewohner werden ebenfalls unendlich darin leben, wie es aus dem edlen Qur´ân hervorgeht. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah an-Nisâ´, Âyah 57:

﴿وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ سَنُدۡخِلُهُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۖ﴾

Die Bedeutung lautet: … Und diejenigen, die den richtigen Glauben angenommen und Gutes verrichtet haben, wird Allâh in das Paradies, in dem Flüsse fließen, eintreten lassen; sie werden unendlich darin bleiben.

Das Paradies und die Belohnung darin haben somit kein Ende. Was die Belohnung im Paradies betrifft, so teilt sie sich in zwei Arten auf: Die eine Art ist nur für die Rechtschaffenen bestimmt, während die andere von allen Paradiesbewohnern erlangt wird.

Zur generellen Belohnung der Paradiesbewohner gehört, dass sie alle jung, gesund und glücklich sein werden, somit werden sie niemals alt, krank, traurig, bedrückt oder bekümmert sein. Sie alle werden ein unendliches Leben in Glückseligkeit führen, wie unser geehrter Prophet Muhammad ﷺ in dem folgenden Hadîth, der von Muslim überliefert und als authentisch eingestuft wurde, es bestätigte:

يُنَادِي مُنَادٍ إِنَّ لَكُمْ أَنْ تَصِحُّوا فَلَا تَسْقَمُوا أَبَدًا وَإِنَّ لَكُمْ أَنْ تَحْيَوْا فَلَا تَمُوتُوا أَبَدًا وَإِنَّ لَكُمْ أَنْ تَشِبُّوا فَلَا تَهْرَمُوا أَبَدًا وَإِنَّ لَكُمْ أَنْ تَنْعَمُوا فَلا تَبْأَسُوا أَبَدًا فَذَلِكَ قَوْلُهُ عَزَّ وَجَلَّ ﴿وَنُودُوٓاْ أَن تِلۡكُمُ ٱلۡجَنَّةُ أُورِثۡتُمُوهَا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ ٤٣﴾

Die Bedeutung lautet: Es wird gerufen werden ‚Euch wurde die unendliche Gesundheit zuteil, somit werdet ihr niemals erkranken; euch wurde ein unendliches Leben zuteil, somit werdet ihr niemals sterben; euch wurde die unendliche Jugend zuteil, somit werdet ihr niemals alt werden; euch wurde die unendliche Glückseligkeit zuteil, somit wird es euch niemals schlecht ergehen.‘ Dies entspricht der Âyah ﴿وَنُودُوٓاْ أَن تِلۡكُمُ ٱلۡجَنَّةُ أُورِثۡتُمُوهَا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ ٤٣﴾, sie bedeutet: Zu ihnen wird gerufen werden: Das ist das Paradies, ihr habt es durch eure Taten erreicht.

Brüder im Islam, was wir angeführt haben, ist ein Teil der generellen Belohnung, die jedem Paradiesbewohner zuteilwerden wird. Die spezielle Belohnung hingegen ist für die Rechtschaffenen bestimmt und wurde weder einem Engel noch einem Propheten gezeigt. Al-Bukhâriyy überlieferte, dass Abû Hurayrah, Radiya l-Lâhu ^Anh, sagte:

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ اللَّهُ تبارك وتعالى أَعْدَدْتُ لِعِبَادِي الصَّالِحِينَ مَا لا عَيْنٌ رَأَتْ وَلَا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَلَا خَطَرَ عَلَى قَلْبِ بَشَرٍ فَاقْرَءُوا إِنْ شِئْتُمْ ﴿فَلَا تَعۡلَمُ نَفۡسٞ مَّآ أُخۡفِيَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعۡيُنٖ﴾

Die Bedeutung lautet: Der Gesandte Gottes ﷺ sagte: Allâhu Ta^âlâ sagt ‚Ich habe für Meine rechtschaffenen Diener das vorbereitet, was niemand je gesehen hat, was niemand je gehört hat und niemals jemandem eingefallen ist.‘ Wenn ihr wollt, lest die Âyah – die Âyah[1] bedeutet -: Kein Geschöpf weiß, welche Augenweiden für die Rechtschaffenen geheim gehalten wurden.

O Allâh, wir bitten Dich mittels des besten Propheten, uns von Deinen rechtschaffenen Dienern sein zu lassen, denen, die keine Furcht und keine Trauer verspüren werden, und beschere uns großen Fleiß im Gehorsam zu Dir.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für Euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

[1] Sûrah as-Sadjdah, Âyah 17

خطبة الجمعة بتاريخ 

الجنة الإيمان بِها ونعيمها

إنَّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونتوبُ إليهِ، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ. وأشهدُ أنْ لا إلهَ إلا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لهُ وأشهدُ أنَّ محمَّدًا عبدُهُ ورسولُهُ وصفِيُّهُ وحبيبُه مَنْ بَعَثَهُ اللهُ رَحمةً للعالَمينَ هادِيًا ومُبَشِّرًا ونذيرًا بلَّغَ الرِّسالةَ وأدَّى الأمانَةَ ونَصحَ الأُمَّةَ، وصلى اللهُ وسلَّم على سيدِنا محمدٍ الأمينِ وعلى ءالِهِ وصحبِه الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ.

أَمَّا بعدُ إخوةَ الإِيمانِ أُوصِي نَفْسِي وإِيَّاكُمْ بتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ القائِلِ في مُحكمِ التَّنْزِيلِ ﴿وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا وَمَسَٰكِنَ طَيِّبَةٗ فِي جَنَّٰتِ عَدۡنٖۚ وَرِضۡوَٰنٞ مِّنَ ٱللَّهِ أَكۡبَرُۚ ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ ٧٢﴾[1]. نعم أيُّها الأحبَّةُ ذلكَ هُوَ الفَوْزُ العَظيمُ أَكرَمَنَا اللهُ بذَلِكَ. إخوةَ الإيمانِ، كلامُنا اليومَ عنِ الجنةِ ومَا أُعِدَّ فيهَا لِلْمُؤْمِنينَ، فالجنَّةُ دارُ السلامِ دارُ النَّعيمِ الْمُقيمِ الدَّائم، وَالإيمانُ بِها أَيِ التصدِيقُ بوُجودِها مِنْ أُصولِ عَقائِدِ المسلمينَ فيجِبُ الإيمانُ بِوُجودِها وأنَّها مَخْلُوقَةٌ الآنَ كمَا دَلَّتْ على ذلكَ النُّصوصُ الشَّرْعِيَّةُ الكَثِيرَةُ وهِيَ باقِيَةٌ بِإِبْقَاءِ اللهِ تعالَى لا تَفْنَى، وأَهْلُهَا خَالِدُونَ فيهَا أبَدًا كمَا قالَ عزَّ مِنْ قَائِلٍ ﴿وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ سَنُدۡخِلُهُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۖ لَّهُمۡ فِيهَآ أَزۡوَٰجٞ مُّطَهَّرَةٞۖ وَنُدۡخِلُهُمۡ ظِلّٗا ظَلِيلًا ٥٧﴾[2]. فالجنةُ باقيةٌ ونَعيمُها دَائِمٌ لا يَزُولُ، والنعيمُ فيهَا قِسْمَانِ نَعيمٌ لا يَنَالُهُ إلا الأَتقياءُ ونَعيمٌ يَنالُهُ كُلُّ أهلِ الجنّة. ومِنَ النعيمِ العامِّ الذِي ينالُه كلُّ أهلِ الجنةِ أنهم كلَّهم شبابٌ لا يَهرَمُونَ أبَدًا وكُلَّهم أَصِحَّاءُ لا يَسقَمُونَ ولا يَمْرَضُونَ أبَدًا وكلَّهم في سرورٍ لا يصيبُهم هَمٌّ وَحَزَنٌ وَنَكَدٌ وَكَرْبٌ أَبَدًا، وَكُلَّهم يَبْقَوْنَ أحياءً في نَعيمٍ دائِمٍ لا يَموتُونَ أَبَدًا كمَا أخبَرَ بذلكَ نَبِيُّنا صلى الله عليه وسلم بقَولِه في الحديثِ الصَّحيحِ الذِي رَوَاهُ مسلمٌ „يُنادِي مُنَادٍ إنَّ لَكُمْ أَنْ تَصِحُّوا فَلا تَسْقَمُوا أَبَدًا وَإِنَّ لكم أَنْ تَحْيَوْا فَلا تَمُوتُوا أبَدًا وإِنَّ لكم أَنْ تَشِبُّوا فَلا تَهْرَمُوا أَبَدًا وَإِنَّ لَكُمْ أَنْ تَنْعَمُوا فَلا تَبْأَسُوا أَبَدًا فَذَلِكَ قولُهُ عَزَّ وجلَّ ﴿وَنُودُوٓاْ أَن تِلۡكُمُ ٱلۡجَنَّةُ أُورِثۡتُمُوهَا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ ٤٣﴾[3]„.

إخوةَ الإِيمانِ، هذَا الذِي ذكرناهُ هُوَ بَعْضُ مَا وَرَدَ مِنَ النعيمِ العَامِّ الذِي لِكُلِّ أَهْلِ الجنَّةِ أما النعيمُ الخَاصُّ الذِي أعَدَّه اللهُ للأَتْقِياءِ فَلَمْ يَطَّلِعْ عليهِ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَلا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ فَقَدْ رَوَى البُخَارِيُّ عَنْ أَبِي هريرةَ رضِيَ اللهُ عنهُ أنهُ قالَ „قالَ رسولُ الله صلى الله عليه وسلم قالَ اللهُ تباركَ وتعالَى أَعْدَدتُّ لِعِبَادِيَ الصَّالِحينَ مَا لا عَيْنٌ رَأَتْ ولا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَلا خَطَرَ عَلَى قَلْبِ بَشَرٍ“ فَاقْرَءُوا إِنْ شِئْتُمْ ﴿فَلَا تَعۡلَمُ نَفۡسٞ مَّآ أُخۡفِيَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعۡيُنٖ﴾[4]„. اللهمَّ بِحَقِّ سَيِّدِ الْمُرْسَلِينَ اجْعَلْنَا مِنْ خِيَارِ عِبادِكَ الصالِحينَ مِمَّنْ لا خَوفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ وَارْزُقْنَا الهِمَّةَ العَالِيَةَ على نُصْرَةِ هذَا الدِّينِ لِنَكُونَ مِنَ الفائِزينَ الغانِمينَ. هذا وأستغفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ فَيَا فَوْزَ الْمُسْتَغْفِرينَ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار. اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة التوبة.[1]

 سورة النساء[2]

 سورة الأعراف.[3]

 سورة السجدة ءاية 17.[4]

Cuma Hutbesi

Cennet’e ve Nimetlerine İman

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَا وَمَسَٰكِنَ طَيِّبَةٗ فِي جَنَّٰتِ عَدۡنٖۚ وَرِضۡوَٰن مِّنَ ٱللَّهِ أَكۡبَرُۚ ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ﴾

Manası: Allah mü’min erkeklere ve mü’min kadınlara, altlarından ırmaklar akan, içlerinde sonsuza kadar kalacakları cennetler ve Adn cennetinde güzel meskenler vaadetmiştir. Allâh’ın rızası ise hepsinden daha büyüktür (onlara Allâh’ın rızasından dolayı daha büyük şeyler de vaadedilmiştir). Büyük kazanç işte budur. (Et-Tevbeh suresi, 72. ayet)

Sevgili kardeşlerim; evet, büyük kazanç budur. Allâh bizlere bunu bahşeylesin.

Değerli kardeşlerim; bugünkü konumuz Cennet ve orada mü’minler için hazırlanmış nimetlerdir. Cennet, mutluluk yurdudur. Cennet, kalıcı ve daim olan nimetlerin bulunduğu yurttur. Ona iman etmek, yani onun varlığını tasdik etmek, mü’minlerin itikadının usulündendir. Dolayısıyla, cennetin varlığına ve hattâ onun şimdi var olduğuna iman etmek farzdır, zira bu hususa birçok şer-î nas işaret etmektedir. Cennet’in varlığının sonu yoktur, zira Allâh onu daim kılmıştır. Allâh’ın Kur’ân-ı Kerîm’de bildirdiğ gibi, Cennet ehli cennette ebediyen kalacaktır. Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ سَنُدۡخِلُهُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۖ﴾

Manası: İman edip salih ameller işliyenleri ise, altlarından ırmaklar akan cennetlere koyacağız. Orada ebedî olarak kalacaklar. (En-Nisâ‘ suresi, 57. ayet)

Dolayısıyla cennet bakidir ve nimetleri daimdir, yani fani olmazlar. Cennetteki nimetler iki kısımdır; sadece takva sahibi kulların nail olacağı nimetler ve bütün cennet ehlinin nail olacağı nimetler. Genel nimetlerden bazıları şunlardır: Cennet ehli genç olacaktır, ihtiyarlamayacaktır. Hepsi sağlıklı olup, hasta olmayacaktır. Cennet ehli ayrıca mutluluk içinde olacaktır, asla üzüntüye kapılmayacak, dara veya kedere düşmeyecektir. Hepsi daim nimetler içerisinde diri kalacaklar ve hiçbiri ölmeyecektir. Bu zikrettiğimiz hususları peygamber efendimiz şu (sahih olan) hadis-i şerif’inde zikretmiştir:

يُنادِي مُنَادٍ إنَّ لَكُمْ أَنْ تَصِحُّوا فَلا تَسْقَمُوا أَبَدًا وَإِنَّ لكم أَنْ تَحْيَوْا فَلا تَمُوتُوا أبَدًا وإِنَّ لكم أَنْ تَشِبُّوا فَلا تَهْرَمُوا أَبَدًا وَإِنَّ لَكُمْ أَنْ تَنْعَمُوا فَلا تَبْأَسُوا أَبَدًا فَذَلِكَ قولُهُ عَزَّ وجلَّ ﴿وَنُودُوٓاْ أَن تِلۡكُمُ ٱلۡجَنَّةُ أُورِثۡتُمُوهَا بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ﴾

Manası: Bir münâdi şöyle nida eder: “Sizin için cennette sağlık vardır,

artık ebediyen hastalanmayacaksınız! Sizin için cennette hayat vardır,

artık ebediyen ölmeyeceksiniz! Sizin için cennette gençlik vardır, artık

ebediyen ihtiyarlamayacaksınız! Sizin için cennette mutlululuk vardır,

artık ebediyen üzülmeyeceksiniz!” Bu ise Allâh’ın (Kur’ân-ı Kerîm’de) (meâlen) buyurduğu gibi: Onlara şöyle seslenilir: „İşte size cennet! Yaptıklarınıza karşılık buna varis oldunuz“ (El-E’râf suresi, 43. ayet). (Muslim)

Değerli kardeşlerim; bu zikrettiklerimiz, cennetteki bütün cennet ehlinin nail olacağı genel nimetler hakkında varit olanların bir kısmıdır. Ancak takva sahibi kullara hazırlanmış olan özel nimetlere gelince, onlar ne bir meleğin ne de bir peygamberin bilgisi dahilindedir. Ebu Hureyra’dan, peygamber efendimizin bir hadis-i kudsî’de şöyle buyurduğu rivayet edilir:

قالَ اللهُ تباركَ وتعالَى أَعْدَدتُّ لِعِبَادِيَ الصَّالِحينَ مَا لا عَيْنٌ رَأَتْ ولا أُذُنٌ سَمِعَتْ وَلا خَطَرَ عَلَى قَلْبِ بَشَرٍ

Manası: Allâh Tebârake ve Teâlâ şöyle buyuruyor: Salih kullarım için hiç bir gözün görmediği, hiç bir kulağın işitmediği ve hiç bir beşerin kalbine (aklına) gelmemiş güzellikler hazırladım.

Ve Ebu Hureyre şöyle buyurmuştur: Dilerseniz şu ayeti okuyun:

﴿فَلَا تَعۡلَمُ نَفۡس مَّآ أُخۡفِيَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعۡيُنٖ﴾

Manası: Allâh, mü’minlere gizli kalan nimetler hazırlamıştır. Bunlar ise, yapmış oldukları iyi ameller karşılığında elde edecekleri ve onları sevindirecek olan mükâfatlardır. (Es-Secdeh suresi, 17. ayet)

Allâh’ım, peygamberlerin efendisinin hakkı için, bizleri salih kullarından eyle, haklarında endişe duyulmasının gerekmediği ve üzülmeyecek olanlardan eyle. Bizlere, bu dini desteklemede yüksek himmet bahşeyle ki kazananlardan olalım. Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfâr ederim. 

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die üble Nachrede (al-Ghîbah) 17.06.2022

Freitagsansprache

Die üble Nachrede (al-Ghîbah)

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Hudjurât, Âyah 12:

﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱجۡتَنِبُواْ كَثِيرٗا مِّنَ ٱلظَّنِّ إِنَّ بَعۡضَ ٱلظَّنِّ إِثۡمٞۖ وَلَا تَجَسَّسُواْ وَلَا يَغۡتَب بَّعۡضُكُم بَعۡضًاۚ أَيُحِبُّ أَحَدُكُمۡ أَن يَأۡكُلَ لَحۡمَ أَخِيهِ مَيۡتٗا فَكَرِهۡتُمُوهُۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ تَوَّابٞ رَّحِيمٞ ١٢﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, unterlasst vieles von der Vermutung, denn manch eine Vermutung ist Sünde; und sucht nicht nach den Fehlern anderer; und redet nicht übel übereinander nach; mag es etwa jemand von euch, vom Fleisch seines verstorbenen Bruders zu essen? Ihr hasst es! Und fürchtet Allâh, gewiss, Allâh vergibt und ist gnädig.

Bruder im Islam, heutzutage hat sich eine abscheuliche Gewohnheit verbreitet, die Angehörige und Freunde auseinandertreibt und zur Unterbrechung der verwandtschaftlichen Beziehungen führt, weil sie zu Hass führt; und das ist die üble Nachrede (al-Ghîbah). Brüder im Islam, was ist die üble Nachrede? Imâm Muslim überlieferte über Abû Hurayrah, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„أَتَدْرُونَ مَا الْغِيبَةُ؟“ قَالُوا: اللهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ، قَالَ: „ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِمَا يَكْرَهُ“، قِيلَ: أَفَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ فِي أَخِي مَا أَقُولُ؟ قَالَ: „إِنْ كَانَ فِيهِ مَا تَقُولُ فَقَدِ اغْتَبْتَهُ وَإِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ فَقَدْ بَهَتَّهُ“

Die Bedeutung lautet: Wisst ihr, was die üble Nachrede ist? Die Gefährten sagten: „Allâh und Sein Gesandter wissen es.“ Er sagte: Dass du etwas in Bezug auf deinen muslimischen Bruder erwähnst, was er nicht mag. Sie fragten: Und wenn das stimmt, was ich über ihn sage? Er erwiderte: Wenn das stimmt, was du über ihn geredet hast, so hast du Übles über ihn gesprochen und wenn es nicht stimmt, was du über ihn geredet hast, so hast du ihn verleumdet.

Die verbotene üble Nachrede ist das Erwähnen des Muslims mit dem, was auf ihn – an Fehlern – zutrifft, wobei er es aber hasst, dass du diese erwähnst – gleich, ob es auf seinen Körper, seine Abstammung, seine Kleidung, sein Haus oder seinen Charakter bezogen ist. Ein Beispiel wäre, wenn du sagen würdest: Jener ist kleinwüchsig, oder schielt, oder sein Vater ist Gerber, oder jener hat einen schlechten Charakter, oder schlechtes Benehmen, oder schläft viel, oder isst viel, oder die Kinder von jenem haben eine schlechte Erziehung, oder jener wird von seiner Frau kontrolliert oder ähnliches, worüber du weißt, dass er dieses hasst.

Das Verleumden (al-Buhtân) ist das Erwähnen des Muslims mit dem, was nicht auf ihn zutrifft, er es jedoch hasst, dass dies über ihn gesagt wird. Die Sünde hinsichtlich des Verleumdens ist größer als die Sünde bezüglich der üblen Nachrede, weil das Verleumden das Lügen beinhaltet.

Die Aussagen einiger Menschen „Das sage ich ihm auch ins Gesicht“ und „Was ich sage, trifft auf ihn zu“ sind abscheuliche Resultate der Unwissenheit. Diese Menschen sagen so etwas als Reaktion auf die Verhinderung ihrer üblen Nachrede, weil sie die Definition, die der Gesandte Gottes der üblen Nachrede gegeben hat, nicht kennen, nämlich, dass du etwas in Bezug auf deinen muslimischen Bruder erwähnst, was er nicht mag sowie unwissend sind, dass der Gesandte Gottes daraufhin gefragt wurde „Und wenn das stimmt, was ich über ihn sage?“ und der Prophet wie folgt geantwortet hat (sinngemäß): Wenn das stimmt, was du über ihn geredet hast, so hast du Übles über ihn gesprochen.

Brüder im Islam, wisset, dass es nicht immer verbotene Nachrede ist, wenn man einen Muslim negativ erwähnt, denn in einigen Fällen ist es sogar Pflicht, wie z. B. die religiöse Warnung vor den Personen, die verbotene Handlungsformen begehen oder falsche Glaubensweisen haben, auch wenn diese kein Unglaube sind. Zu den Pflichten gehört auch das Warnen vor denjenigen, die sich als islamische Gelehrte und Lehrer ausgeben, in Wahrheit aber keine sind. Bruder im Islam, wenn du von einem Wegelagerer hörst, der die Reisenden nachts anhält, sie beraubt oder tötet, was würdest du dann tun, wenn du wissen würdest, dass ein Gläubiger diesen Weg passieren möchte? Bist du dann nicht etwa verpflichtet, ihn zu warnen und ihm über diesen Wegelagerer zu berichten? Oder würdest du darüber schweigen, obwohl du weißt, welchen Schaden dein Schweigen nach sich ziehen würde, und dass er deiner Warnung folgt? Doch, du bist verpflichtet, ihn zu warnen und darauf hinzuweisen, denn wenn du dies nicht tun würdest, so würdest du damit sündigen.

So ist es auch, wenn du von einer Person erfährst, die von sich behauptet, Wissen über die Religion zu haben und sich als Gelehrter oder Lehrer ausgibt und das behauptet, was der Religion widerspricht; wäre es etwa ausreichend, zu schweigen, obwohl du in der Lage bist, dies zu verhindern und davor zu warnen? Es wäre nicht ausreichend! Du bist dann sogar verpflichtet, den Menschen den Ratschlag zu geben und sie vor dieser Person zu warnen, denn die Warnung vor dem, was im Jenseits in die Hölle führt, ist vorrangiger als die Warnung vor dem Wegelagerer, dessen Schaden nicht über das Weltliche hinausgeht. Und der Schaykh Abû ^Aliyy ad-Daqqâq sagte: Derjenige, der die Gerechtigkeit verschweigt, ist wie ein stummer Teufel. Darin liegt er richtig.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبةُ الجمُعةِ بتاريخ 

الغِيبَة

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستغفرُه ونستعينُه ونستهديهِ ونشكرُه. وأُصَلِّي وأُسَلِّمُ على سيِّدِنا محمدٍ أَفْضَلِ البَشَرِ وفَخْرِ رَبيعةَ وَمُضَر، وأشهدُ أن لا إله إلَّا اللهُ وحدَهُ لا شريكَ لَهُ، الموجودُ أزلًا بِلا ابتداءٍ الباقِي أبدًا بِلا انْتهاء، الْمُنَزَّهُ عنِ التحيُّزِ في مَكانٍ أو أن يَجْرِيَ عليهِ زَمانٌ، سبحانَهُ كانَ وَلا مكان وهوَ الآنَ علَى ما عليهِ كانَ، ليسَ كمثلِهِ شىءٌ وهُو السميعُ البَصِير. وأَشْهَدُ أنَّ سيدَنا مُحَمّدًا عبدُه ورسولُه. أمّا بعدُ عِبادَ اللهِ، فَإِنِّي أُوصِيكُمْ ونفسِي بتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَديرِ القائلِ في مُحْكَمِ كِتابِه ﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱجۡتَنِبُواْ كَثِيرٗا مِّنَ ٱلظَّنِّ إِنَّ بَعۡضَ ٱلظَّنِّ إِثۡمٞۖ وَلَا تَجَسَّسُواْ وَلَا يَغۡتَب بَّعۡضُكُم بَعۡضًاۚ أَيُحِبُّ أَحَدُكُمۡ أَن يَأۡكُلَ لَحۡمَ أَخِيهِ مَيۡتٗا فَكَرِهۡتُمُوهُۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ تَوَّابٞ رَّحِيمٞ ١٢﴾[1]. إخوة الإيمان، قَدْ تَفَشَّتْ في مُجْتَمَعاتِنَا عادَةٌ قبيحةٌ بَلْ ومَرَضٌ هَدَّامٌ يفتِكُ بصاحبِه ويُفَرِّقُ بينَ الأَهلِ ويُباعِدُ بينَ الأحبابِ ويُقَطِّعُ الأَرْحامَ لِمَا يُسَبِّبُه مِنَ التَّشاحُنِ والبَغْضَاءِ، أَلَا وَهُوَ الغِيبَة، فمَا هِيَ الغِيبَةُ إِخوَةَ الإيمان؟ روَى مسلمٌ عن أبِي هُريرَةَ رضيَ اللهُ عنهُ أَنَّ رسولَ اللهِ صلَّى اللهُ عليهِ وسلَّمَ قالَ أَتَدْرُونَ مَا الغِيبَةُ قالوا اللهُ ورسولُهُ أعلَمُ، قالَ ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِمَا يَكْرَهُ قيلَ أَفرَأَيْتَ إِنْ كانَ  في أَخِي مَا أَقُول، قالَ إِنْ كانَ فيهِ مَا تَقُولُ فقَدِ اغْتَبْتَهُ وإِنْ لَمْ يَكُنْ فيهِ مَا تَقُولُ فَقَدْ بَهَتَّهُ اﻫ فَالغِيبَةُ التِي حَرَّمَها اللهُ هيَ أَنْ تذكُرَ أخاكَ المسلِمَ بِما فيهِ مِنَ العُيوبِ وهُوَ يَكْرَهُ أن تَذْكُرَهَا سَوَاءٌ كانَ مِمّا يَتَعَلَّقُ بِبَدَنِه أو نَسَبِه أو ثَوبِه أو دارِه أو خُلُقِهِ كأَنْ تَقولَ فلانٌ قصيرٌ، أَوْ أَحْوَلُ، أو فلانٌ سَيِّءُ الخُلُقِ أَوْ قَلِيلُ الأَدَبِ، أو كثيرُ النَّومِ، أو كثيرُ الأَكْلِ، أو فلانٌ أولادُهُ قليلُو التَّربِيَةِ، أو فلانٌ تحكُمُه زوجتُه، أو نحو ذلكَ مما تعلَمُ أنّهُ يكرهُه، وأما البُهتانُ فهو ذكرُكَ أخاكَ المسلِمَ بما ليسَ فيهِ بِما يَكْرَهُهُ، وإِثْمُ البُهتَانِ أَشَدُّ مِنْ إِثْمِ الغِيبَةِ لِتَضَمُّنِهِ الكَذب. ومنَ الجَهلِ القَبِيحِ إِخْوَةَ الإيمانِ قَوْلُ بعضِ الناسِ إذَا نُهُوا عَنِ غِيبَةِ المسلِمِ „إنِّي أقولُ هذَا في وَجْهِهِ“ فهؤلاءِ مَا عَرَفُوا معنَى الغِيبَةِ الذِي بَيَّنَهُ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم حيثُ قالَ ذِكْرُكَ أَخاكَ بِمَا يَكْرَهُ وكذَا قولُ بعضِهِم إذَا أَنْكَرْتَ عليهِ الغيبَةَ لَكِنِّي أقولُ مَا هُوَ فيهِ، فهذَا لَمْ يَعْلَمْ قولَه صلى الله عليه وسلم حينَ قِيلَ لَهُ أَفرَأَيْتَ إِنْ كانَ في أخِي مَا أقولُ، قالَ إِنْ كانَ فيهِ ما تَقُولُ فَقَدِ اغْتَبْتَهُ. لكن لِيُعْلَمْ إِخوَةَ الإِيمانِ أَنَّ الغِيبَةَ قد تَكونُ أَحيانًا وَاجِبَةً كَالتَّحذيرِ الشرعِيِّ من ذِي فِسْقٍ عمَلِيٍّ أو بِدَعَةٍ اعتِقَادِيَّةٍ ولَوْ لَمْ يَصِلْ بِبِدْعَتِهِ إلَى حَدِّ الكُفْرِ، وَمِنَ الوَاجِبِ أَيْضًا التَّحذِيرُ مِنَ الْمُتَصَدِّرِينَ لِلْإِفتاءِ أَوِ التَّدْريسِ أوِ الإِقْرَاءِ معَ عدمِ الأَهْلِيَّةِ لذلك، فَإِنَّكَ أَخي المسلم لو عَلِمْتَ بِقَاطِعِ طَرِيقٍ يَقْطَعُ على النَّاسِ طَرِيقَهُمْ لَيْلًا ويَسْلُبُهُمْ أموالَهُمْ أَوْ يقتُلُهُمْ فمَا عسَاكَ أن تفعلَ إِنْ عَلِمْتَ بِمُسلِمٍ يُريدُ أَنْ يَسْلُكَ هذا الطريقَ أليسَ مِنَ الوَاجِبِ عليكَ أَنْ تُحَذِّرَهُ وتخبِرَهُ بوجُودِ قاطِعِ الطَّريقِ هذَا أَمْ أنَّكَ تسكُتُ عن ذلكَ وأَنْتَ تعلمُ أنهُ بِسُكوتِكَ يلحَقُهُ ضرَرٌ وَلَوْ نَصَحْتَهُ لَقَبِلَ مِنْكَ؟ بلَى يجبُ عليكَ أن تُحَذِّرَهُ وتُنَبِّهَهُ فإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فأَنْتَ ءاثِمٌ مُذْنِبٌ وكذلكَ الأمرُ إذَا عَلِمْتَ بِوُجودِ شخصٍ يدَّعِي العِلْمَ ويتصَدَّرُ مجالِسَ التدريسِ باسمِ الدِّينِ ويتَفَوَّهُ بكَلامٍ مُخَالِفٍ لِكِتَابِ اللهِ وسُنَّةِ نبيِّه صلى الله عليه وسلم وقَدِ التَفَّ حولَه أُناسٌ يُعَظِّمونَه ويتلقَّفونَ عنهُ كلَّ مَا يقولُ ولو كانَ مُخالِفًا لِشرعِ اللهِ تعالى فهل يَسَعُكَ أن تَسْكُتَ معَ القُدْرَةِ على الإِنكارِ وتحذيرِ الناسِ منه؟ لا يَسَعُكَ ذَلك، بل يَجِبُ عليكَ أَنْ تَنْصَحَ الناسَ وتُحَذِّرَهُمْ مِنْهُ فالتَّحذِيرُ مِمَّا يُدْخِلُ النّارَ في الآخرةِ أَوْلى مِنَ التحذيرِ من قاطِعِ الطريقِ الذي لا يتعدَّى ضرَرُهُ للنَّاسِ دُنْياهُم، وقد قالَ الشيخُ أَبُو عَلِيٍّ الدَّقّاقُ رضيَ اللهُ عنهُ „السَّاكتُ عنِ الحقِّ شَيْطَانٌ أَخْرَسُ“ اﻫ وصدَقَ في ذَلك. هذَا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي ولَكُم

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ.اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ بِجاهِ نَبِيِّكَ محمَّدٍ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار. اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة الحجرات/12.[1]

Cuma Hutbesi

GIYBET

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱجۡتَنِبُواْ كَثِيرٗا مِّنَ ٱلظَّنِّ إِنَّ بَعۡضَ ٱلظَّنِّ إِثۡمٞۖ وَلَا تَجَسَّسُواْ وَلَا يَغۡتَب بَّعۡضُكُم بَعۡضًاۚ أَيُحِبُّ أَحَدُكُمۡ أَن يَأۡكُلَ لَحۡمَ أَخِيهِ مَيۡتٗا فَكَرِهۡتُمُوهُۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ تَوَّابٞ رَّحِيمٞ ١٢﴾

Manası: Ey iman edenler zannın çoğundan kaçının! Muhakkak ki bazı zanlar günahtır! Birbirinizin kusurlarını araştırmayın. Birbirinizin gıybetini yapmayın! Biriniz, ölü kardeşinin etini yemeyi sever mi? İşte bundan tiksindiniz! Allâh’tan korkun! Muhakkak ki Allâh tövbeleri kabul edendir ve Allâh Raḥîmdir. (El-Ḥucurât suresi, 12. ayet)

Değerli Müslüman kardeşlerim; bugünlerde akrabalar ile arkadaşların arasını açan kötü ve yıkıcı bir alışkanlık yayıldı. Bu alışkanlık nefrete ve akrabalık ilişkilerini kesmeye yol açmaktadır. Bu kötü alışkanlık, gıybet etme alışkanlığıdır. Ey mü’minler; peki bu gıybet nedir? İmam Muslim Ebu Hureyre’den peygamber efendimiz Muḥammed’in ﷺ şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir:

أَتَدْرُونَ مَا الْغِيبَةُ؟ قَالُوا: اللهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ، قَالَ: ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِمَا يَكْرَهُ، قِيلَ: أَفَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ فِي أَخِي مَا أَقُولُ؟ قَالَ: إِنْ كَانَ فِيهِ مَا تَقُولُ فَقَدِ اغْتَبْتَهُ وَإِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ فَقَدْ بَهَتَّهُ اﻫ

Manası: Gıybet nedir bilirmisiniz? Sahabeler cevap verdiler: Allâh ve Rasûlü daha iyi bilendir. Rasûlullâh ﷺ: Mü’min kardeşinin (arkasından) hoşuna gitmeyeceği bir şekilde konuşmandır.  Dendi ki: Peki bu, hakkında doğru olan bir şey ise? Rasûlullâh ﷺ dedi ki: Dediğin şey, onun hakkında doğru ise bu gıybet olur. Eğer doğru değil ise ona iftira etmiş olursun.

Mü’min kardeşlerim; kendilerine gıybet etmek yasaklandığında bazı insanların ”Ben bunu yüzüne de söylerim.” diye cevap vermeleri cahilliğin bir alametidir. O insanlar, peygamber efendimizin beyan etmiş olduğu gıybetin manasını bilmiyorlar. Peygamber efendimiz mealen ”Mü’min kardeşinin (arkasından) hoşuna gitmeyeceği bir şekilde konuşmandır.” buyurmuştur. Aynı şekilde böyle bir durumda bazı insanlar ”Benim söylediğim yalan değil ki!” diye cevap veriyorlar. Onlar da Rasûlullâh’ın ﷺ hadisini doğru anlamış değillerdir. Peygambere ”Peki bu, hakkında doğru olan bir şey ise?” diye sorulduğunda mealen ”Dediğin şey, onun hakkında doğru ise bu gıybet olur.” diye cevap vermiştir.

Mü’min kardeşlerim; biliniz ki, gıybet bazen caiz bazen de farz olur. Fiilî fasıklık yapan veya itikadi bidat çıkaran kişiye karşı dinî uyarı yapmak farz olan gıybettendir. O bid’atı, küfre götürecek olmasa bile. Âlim veya hoca olmadığı halde kendisini âlim veya hoca diye tanıtan kimselerden de sakındırmak farzdır.

Mü’min kardeşim; geceleri yol kesen, kişileri gaspeden veya insanları öldüren bir kimseyi bildiğinde ve bu yoldan bir Müslümanın geçeceğini bildiğinde ne yapardın? Bu halde bu yol kesiciden uyarıp ondan haber vermen sana farz olmaz mı? Yoksa senden bu uyarını kabul edip dikkate alacağını bildiğin halde ve bu durumda susmanla o Müslümanın ne kadar zarara uğrayacağını bildiğin halde susarmıydın? Halbuki senin onu bundan uyarman farzdır. Eğer uyarmazsan günaha girersin.

Kendisinin hoca veya âlim olduğu iddiasında bulunup insanlara dalâlet anlatan, İslam’a aykırı şeyler anlatan kişiden, ondan uyarmaya ya da bunu engellemeye gücün yettiği halde susmak olur mu? Yerinde olmaz, hatta bu durumda insanlara nasihat edip bu kişiden uyarmak senin üzerine farzdır. Çünkü ahirette kişinin cehenneme girmesine sebep olan kişiden uyarmak, yol kesiciden uyarmaktan daha önemlidir. Yol kesicinin zararı, dünyevi zarardan ibarettir. Şeyh Ebu Ali Ed-Dekkâk buyurdu ki: ”Haksızlığa karşı susan, dilsiz şeytan gibidir.” Bunda gerçekten haklıdır.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Warnung vor dem Hochmut (al-Kibr) 03.06.2022

Freitagsansprache

Die Warnung vor dem Hochmut (al-Kibr)

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al–Haschr, Âyah 18:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, seid rechtschaffen, und jeder Diener Gottes schaue, was er für den Tag des Jüngsten Gerichts vorbereitet hat. Seid rechtschaffen! Gewiss, Allâh ist wissend über euch.

Brüder im Islam, die Rechtschaffenheit umfasst zwei großartige Angelegenheiten. Diese sind das Verrichten der Pflichten und Unterlassen der Sünden.

Unsere heutige Ansprache handelt – so Gott will – über eine Sünde, die die Gelehrten zu den Sünden des Herzens gezählt haben. Diese ist der Hochmut, möge Allâh uns davor bewahren. Der Hochmut unterteilt sich in zwei Arten.

Die erste Art besteht darin, dass jemand die Wahrheit erkennt und diese nicht annimmt und die zweite Art ist, die Menschen herabzusetzen.

Die Ursache hierfür liegt im Herzen, auch wenn der Hochmut an den Körperteilen sichtbar wird. Denn wenn jemand Hochmut im Herzen trägt, dann wird dieser an den Körperteilen sichtbar. Denn dann schaut der Hochmütige den Armen herabwürdigend an oder wendet sich hochmütig von ihm ab, oder weist die Wahrheit zurück, obwohl er weiß, dass es die Wahrheit ist, nur weil derjenige, der die Wahrheit sagt, jünger ist oder weniger Ansehen hat. Zum Hochmut gehört auch das hochmütige Laufen.

Brüder im Islam, so haltet euch an die Bescheidenheit, denn Imâm al-Bayhaqiyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

„إِنَّكُمْ لَتَغْفَلُونَ عَنْ أَفْضَلِ الْعِبَادَةِ التَّوَاضُع“

Die Bedeutung lautet: „Vielen Muslimen entgeht die Belohnung für eine der besten Arten der religiösen Handlungen: Die Bescheidenheit.“

Die Großen der Gefährten gehörten zu den bescheidensten Menschen, wie der Gefährte ^Umar Ibn al-Khattâb. Einmal war er auf dem Weg zum Freitagsgebet und so bekleidet, wie sich der Muslim zum Freitagsgebet kleidet. Auf dem Weg dorthin fiel – von der Rinne des Hauses von al-^Abbâs – Wasser und Blut von zwei geschlachteten Hühnern herab. ^Umar Ibn al-Khattâb wusch das, was ihn traf, von seiner Kleidung ab und ordnete dann an, diesen Abfluss zu entfernen. Als al-^Abbâs dann zu ihm sagte, dass der Gesandte Gottes ﷺ diesen angebracht hatte, sagte ^Umar zu ihm: „Bringt ihn wieder so an, wie er war, und du steigst dafür auf meinen Rücken.” Der Kalif ^Umar Ibn al-Khattâb sagte zu al-^Abbâs, dem Onkel des Propheten, dass er auf seinen Rücken steigen sollte und bestand darauf, sodass al-^Abbâs auf seinen Rücken stieg und den Abfluss wieder anbrachte.

Brüder im Islam, in der Bescheidenheit steckt der Schutz vor dem Hochmut. Allâh, der Erhabene, liebt den Hochmut nicht, weder in der Kleidung, noch in der Wohnungseinrichtung, noch in der Unterkunft oder in etwas Ähnlichem. Es kann auch sein, dass einige schon auf der Welt sichtbar bestraft werden, damit diejenigen dadurch ermahnt werden, für die Allâh die Ermahnung will.

Der Gesandte Gottes ﷺ berichtete über einen Mann, der vor der Gemeinschaft des Propheten Muhammad lebte. Dieser ging hochmütig und schaute um sich herum. Er fand Gefallen an seinen Haaren und an seinem Aussehen. Ihm gefiel die Schönheit seines Haares und wie es gekämmt war. Während er auf diese Art und Weise ging, befahl Allâh der Erde, diesen Mann zu verschlucken, sodass sie ihn verschluckte und er in ihr immer tiefer gewälzt wird bis zum Tag des Jüngsten Gerichts. Der Hochmut bedeutet, so etwas Ähnliches zu tun, um bei den Menschen darin als besonders zu gelten.

Wenn die Person dieses aber nur wegen der Schönheit macht und nicht aus Hochmut, dann ist dies keine Sünde.

O Allâh, lasse uns von Deinen bescheidenen Dienern sein.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und für euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبةُ الجُمعة بتاريخ 

اَلتَّحذِيرُ منَ الكِبْرِ والفَخْرِ

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ ِمنْ شرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا مَثِيلَ ولا ضِدَّ ولا نِدَّ لَهُ، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه. اللهُمَّ صَلِّ على سَيِّدِنا مَحمَّدٍ وعلَى ءالِه وصَحْبِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهرين. اتَّقُوا اللهَ عِبَادَ اللهِ القَائِلَ في مُحْكَمِ كِتَابِه ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾ [1]تَقْوَى اللهِ إِخْوَةَ الإِيمانِ مَدَارُها على أَمْرَيْنِ عَظِيمَيْنِ أَدَاءِ الوَاجِبَاتِ وَاجْتِنَابِ الْمُحَرَّمات، وكَلامُنا اليَوْمَ بِإِذْنِ اللهِ تعالى عَنْ مَعْصِيَةٍ عَدَّها العُلَمَاءُ مِنْ مَعَاصِي القَلْبِ ألا وَهِيَ الكِبْرُ والعياذُ بِاللهِ. فالتَّكَبُّرُ عِبَادَ الله مِنْ مَعَاصِي القَلْبِ وَهُوَ نَوْعانِ الأولُ ردُّ الحقِّ أي أَنْ يَعْرِفَ الحقَّ ولا يَلْتَزِمَ بِهِ وَيَقِفَ عِنْدَهُ والثانِي استِحْقَارُ الناسِ وسَبَبُهُ نَاشِئٌ مِنَ القَلْبِ، وَإِنْ كَانَتْ مَظَاهِرُهُ مِنْ أَعْمَالِ الجَوارِحِ وذلكَ لأنَّ القَلْبَ إذا حصلَ فيه الْكِبْرُ ظَهَرَتْ ءَاثَارُهُ عَلَى الجَوَارِحِ، فيَنْظُرُ الْمُتَكَبِّرُ بِعَيْنِ الاحْتِقَارِ إلَى الفَقِيرِ أَوْ يُعْرِضُ عَنْهُ تَرَفُّعًا، أَوْ يَرُدُّ الْحَقَّ على قائلِهِ مَعَ العِلْمِ بِأَنَّ الصَّوَابَ معَ القَائِلِ لِكَوْنِه أصغرَ مِنْهُ سِنًّا أو أقلَّ جاهًا أو يَتَكَبَّرُ فِي مِشْيَتِهِ فيَمْشِي مِشْيَةَ الخُيَلَاءِ لِلتَّكَبُّرِ. كُلُّ هذَا مِنْ كَبائِرِ الذُّنوب. فعليكم إخوةَ الإيمانِ بالتواضع، فقد قال رسولُ الله صلى الله عليه وسلم إنَّكُمْ لَتَغْفُلونَ عَنْ أَفْضَلِ العِبَادَةِ التَّوَاضُع اهـ[2] ولذلك كان أكابِرُ الصحابةِ رِضْوَانُ اللهِ عَلَيْهِمْ مِنْ أَشَدِّ النَّاسِ تَوَاضُعًا. سَيِّدُنا عُمَرُ رضي اللهُ عنهُ كانَ خَرَجَ مَرَّةً لِلجُمُعَةِ ولَبِسَ اللِّباسَ الذِي يَلْبَسُهُ المسلِمُ لِلجُمُعَةِ وَهُوَ في طَريقِهِ نَزَلَ عَلَيْهِ مِنْ مِيزَابِ دَارِ العَبَّاسِ دَمُ فَرْخَيْنِ ذُبِحَا مَعَ ماءٍ، فَذَهَبَ وغَسَلَ ما نَزَلَ علَيْهِ ثُمَّ قَالَ يُزَالُ هَذَا الميزَابُ، فقالَ العَبَاسُ هَذَا الرَّسولُ وَضَعَهُ فَقَالَ عُمَرُ يُعَادُ كَمَا كَانَ، وَقَالَ لِلْعَبَّاسِ تَطْلُعُ عَلَى ظَهْرِي لِتُعِيدَهُ كَمَا كَانَ، أَمِيرُ المؤمِنينَ عُمَرُ يَقُولُ للعَبَّاسِ عَمِّ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم تَطْلُعُ عَلَى ظَهْرِي، وعَزَمَ عليهِ فَطَلعَ العبّاسُ عَلَى ظَهْرِهِ وَأَعَادَهُ. التَّوَاضُعُ أيُّها الإِخْوَةُ نَتِيجَتُهُ سَلامَةٌ مِنَ الفَخْرِ واللهُ تعالى لا يُحِبُّ الفَخْرَ من عبدِهِ سَوَاءٌ كانَ في الثِّيَابِ أم فِي الأَثَاثِ أم فِي الْمَسْكَنِ أم في نحوِ ذلكَ، بل الذِي يَعْمَلُ لِلفَخْرِ فعليه ذَنْبٌ كَبِيرٌ وَقَدْ يُظهِرُ اللهُ تبارَكَ وتعالَى عُقُوبةً على البعضِ في الدنيا لِيعتبرَ بِها من شَاءَ اللهُ لَهُ أَنْ يَعْتَبِرَ. الرسولُ صلى الله عليه وسلم حَدَّثنا أَنَّ رَجُلًا مِمَّنْ كَانَ قَبْلَ هذهِ الأُمَّةِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ كَانَ يَمْشِي مُتبَخْتِرًا يَنْظُرُ فِي جَانِبَيْهِ، أَعْجَبَهُ ثَوْبُهُ وشَعَرُهُ، تَهْيِئَةُ شَعَرِهِ وحُسْنُ شعرِه، بينما هو يَمْشِي مُتَبَخْتِرًا أَمَرَ اللهُ تباركَ وتعالَى الأَرْضَ فَبَلَعَتْهُ فهو يَتَجَلْجَلُ إلَى يَوْمِ القِيامةِ، والتَّجَلْجُلُ مَعْنَاهُ السَّوْخُ أَيِ النُّزُولُ في الأَرْضِ معَ التَّحرُّكِ والاضطرابِ الشَّدِيدِ مِنْ شقٍّ إلى شقٍّ. فالفَخْرُ إخوةَ الإيمانِ مَعْنَاهُ أَنْ يَفْعَلَ الشخصُ مثلَ ذَلِكَ ليُعْجَبَ به الناسُ، يُريدُ أَنْ يَكُونَ لَهُ اخْتِصَاصٌ عندَ النَّاسِ بالنَّظَرِ إليهِ والتَّفْخِيمِ أَمَّا إِذَا فَعَلَ ذلكَ للتَّجَمُّلِ فَقَطْ وليس للفَخْرِ فَلَا ذَنْبَ عَلَيْهِ. اللهمَّ اجعَلْنَا مِنْ عِبَادِكَ المتواضِعِينَ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمِين. هَذا وأستغفرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة الحشر.[1]

 رواه البيهقي.[2]

Cuma Hutbesi

Kibir ve Övünmekten Uyarı

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَلۡتَنظُرۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ لِغَدٖۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۚ إِنَّ ٱللَّهَ خَبِيرُۢ بِمَا تَعۡمَلُونَ ١٨﴾

El-Haşr Sûresi, 18. Ayet

Manası: Ey iman edenler! Allâh’a karşı takvalı olun ve her nefis, yarın (Kıyâmet Günü) için ne hazırladığına baksın! Allâh’tan korkun! Şüphesiz ki Allâh, yaptıklarınızı bilendir.

Müslüman kardeşlerim, takvalı olmak iki yüce hususa bağlıdır: Farzları eda etmek ve haramlardan sakınmak.

Allâh’ın izniyle bugünkü kelamımız, kibir hakkında olacaktır. Allâh bizleri kibirden korusun. Alimler, kibri, kalbin günahlarından olan bir günah olarak saymışlardır. Kibir iki çeşittir. Birincisi, hakkı bilip kabul etmemektir. İkincisi de insanları küçük görmektir. Kibir, uzuvların amellerinde görünmüş  olsa da sebebi kalptedir. Kibir kalpte hissedilir, belirtisi ise insanın uzuvlarında görülür. Kibirli kimse; fakire alçaltıcı bir bakışla bakar ve büyüklenerek ondan sırt çevirir veya bir kişinin hakkı söylediğini bildiği halde örneğin yaşı küçük olduğu için ondan o hakkı kabul etmez ya da kibirli kibirli yürür. Bunların hepsi büyük günahlardandır.

Ey Mü’min kardeşim, mütevazı ol. Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

”إِنَّكُمْ لَتَغْفُلُونَ عَنْ أَفْضَلِ الْعِبَادَةِ التَّوَاضُع“

İmâm Beyhaki rivayet etmiştir.

Manası: “Sizler, ibadetin en faziletlilerinden olan tevazudan gafilsiniz.“

Sahabelerin büyükleri (ridvânullâhi aleyhim), insanlar arasında en fazla tevazu gösterenlerdendir. Ömer (radiyallâhu anhu) bizlere bunun için bir örnektir. Bir keresinde, Cuma namazına giderken yolda Abbâs’ın evinin oluğundan suyla birlikte kesilmiş iki tavuğun kanı üzerine akar. Sonra üzerindekini yıkar ve oluğu kaldırtır. Abbâs ise o oluğu Rasûlullâh’ın oraya koyduğunu söyleyince Ömer (radiyallâhu anhu) oluğun tekrar yerine koyulmasını ve bunun için Abbâs’a sırtına çıkmasını söyler. Halife Ömer ibnu’l Hattâb, Peygamber Efendimiz Muhammed’in ﷺ amcası Abbas’ın sırtına çıkmasını söyler ve onun sırtına çıkıp o oluğu tekrar yerine koymasında kararlı davranır.

Ey Mü’min kardeşim, tevazu, insanı büyüklenmekten ve başkalarına haksızlık etmekten korur. Tevazu, kibirden korur ve Allâh-u Teâlâ, kulun elbisesiyle, eşyalarıyla, oturduğu yerle veya başka bir şeyle kibirlenmesini sevmez. Allâh-u Tebârake ve Teâlâ, bu dünyada bazı kişilerin azabını ibret almaları için dilediği kişilere gösterir.

Rasûlullâh’ın ﷺ kendi ümmetinden önce yaşamış bir adam hakkında bildirdiğine göre bu adam kibirlenerek yürür ve etrafına bakınırdı. Saçına ve görünüşüne hayran kalırdı. Saçlarının güzelliğini ve saçlarının taranmış oluşunu çok beğenirdi. O böyle yürürken Allâh yere bu adamı yutmasını emretti. Yer o adamı yuttu ve o adam kıyamete kadar yerde batmaya devam edecektir. Övünmenin manası, insanları kendine beğendirmek için buna benzer şeyler yapmaktır. Fakat insan bunları kibirden dolayı değil de sadece güzel oldukları için yaparsa günah değildir.

Ey Allâh’ım, bizleri mütavazi, zahid ve salih kullarından eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die eindeutigen und mehrdeutigen Âyât 27.05.2022

Freitagsansprache

Die eindeutigen und mehrdeutigen Âyât

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Ali ^Imrân, Âyah 7:

﴿ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ٱبۡتِغَآءَ ٱلۡفِتۡنَةِ وَٱبۡتِغَآءَ تَأۡوِيلِهِۦۖ وَمَا يَعۡلَمُ تَأۡوِيلَهُۥٓ إِلَّا ٱللَّهُۗ وَٱلرَّٰسِخُونَ فِي ٱلۡعِلۡمِ يَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِۦ كُلّٞ مِّنۡ عِندِ رَبِّنَاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ ٧﴾

Die Bedeutung lautet: Er (Allâh) ist Derjenige, Der dir (o Muhammad) den Qur´ân offenbart. Darin befinden sich eindeutige Âyât, welche die grundlegenden Âyât des Qur´ân sind, und mehrdeutige Âyât. Diejenigen, in deren Herzen sich Neigung zur Abweichung vom richtigen Glauben befindet, halten sich an die Bedeutung der Mehrdeutung, die ihren Abweichungen entspricht, um den Menschen in ihrer Religion zu schaden und um den Qur´ân gemäß ihrer Neigungen zu interpretieren. Niemand kennt die wahre Bedeutung der Âyât außer Allâh und diejenigen, die über tiefgreifendes und fundiertes Wissen in der Religion verfügen, sie sagen: Wir glauben an den Qur´ân, alles – sowohl die eindeutigen als auch die mehrdeutigen Âyât – wurde von Allâh offenbart. Und nur diejenigen lassen sich ermahnen, die gescheit sind.

Brüder im Islam, aus dem Qur´ân geht hervor, dass es darin Âyât gibt, die eindeutig sind und weitere Âyât gibt, die mehrdeutig sind. Die eindeutigen Âyât haben deutliche Bedeutungen, denn gemäß der Sprache hat die eindeutige Âyah nur eine einzige Bedeutung, wie z.B. die Âyah 4 aus der Sûrah al-´Ikhlâs:

﴿ وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾

Die Bedeutung lautet: Und Ihm (Allâh) ist nichts und niemand ähnlich.

Dazu gehört auch die Âyah 11 aus der Sûrah asch-Schûrâ:

﴿ لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ähnelt nichts und niemandem.

Allâh, der Erhabene, beschrieb die eindeutigen Âyât als die grundlegenden Âyât, weil sie die Grundlagen für die Erläuterungen der mehrdeutigen Âyât sind und die meisten Âyât sind grundlegend.

Die mehrdeutigen Âyât haben keine deutliche Bedeutung und gemäß der arabischen Sprache gibt es mehrere Bedeutungen für die Worte dieser Âyât, sodass man für die Erkenntnis der richtigen Bedeutung auf die Gelehrten angewiesen ist, die das Wissen über die Religionsgrundlagen, deren Bedeutungen sowie über die arabische Sprache haben. Diese Menschen haben Wissen über die Bedeutung dieser Âyât, denn nicht jeder, der den Qur´ân liest, hat die Erlaubnis, diesen zu interpretieren. Zu diesen Âyât gehört die Âyah 5 der Sûrah Tâhâ:

﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾

Die Bedeutung lautet: Der Thron unterliegt der Allmacht Gottes, und Allâh bewahrt ihn vor dem Herabstürzen.

Das arabische Wort „اسْتَوَى“ (Istawâ) in dieser Âyah hat aber gemäß der arabischen Sprache 15 Bedeutungen, sodass man auf die Gelehrten angewiesen gewesen ist, um die tatsächliche Bedeutung der Âyah zu erkennen.

Brüder im Islam, Ahlu s-Sunnah befolgen zwei richtige Methoden zur Interpretation der mehrdeutigen Âyât. Die meisten der Ahlu s-Salaf – die Muslime der ersten drei Jahrhunderte – gaben den mehrdeutigen Âyât eine allgemeine Bedeutung, die den eindeutigen Âyât entspricht, indem sie an die Âyah glauben sowie daran glauben, dass sie eine Bedeutung hat, die zu Allâh und Seiner Erhabenheit passt, ohne eine bestimmte Bedeutung zu bestimmen und ohne ihr die am ehesten assoziierte Bedeutung des Wortes zu geben.

Wenn diese Muslime die Âyâh  ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾  hören, dann erklären sie sie entsprechend der eindeutigen Âyah ﴿ لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ ﴾ und wissen, dass das Niederlassen und Sitzen, das einige Menschen am ehesten mit dem Wort „ٱسۡتَوَىٰ“ (Istawâ) assoziieren, nicht die wahre Bedeutung in dieser Âyah sein kann, weil dies zu den Eigenschaften der Geschöpfe gehört und der zuvor genannten eindeutigen Âyah ﴿ لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ ﴾ widerspricht.

Diese Muslime haben diese Âyah somit im Allgemeinen interpretiert und sagten, dass das Wort „ٱسۡتَوَىٰ“ (Istawâ) darin eine für Allâh passende Bedeutung und weder die Bedeutung des Sitzens, Niederlassens noch die Bedeutung irgendeiner Eigenschaft der Geschöpfe hat.

Die zweite Methode ist die der Khalaf – die Muslime, die nach Ahlu s-Salaf kamen. Sie detaillieren in der Interpretation und der Bestimmung der Bedeutung gemäß der arabischen Sprache; und wie Ahlu s-Salaf erläutern auch sie die mehrdeutigen Âyât nicht dem Anschein ihrer Worte nach. Ahlu s-Salaf und al-Khalaf sind sich einig darin, die mehrdeutigen Âyât nicht dem Anschein nach zu erklären. Hinsichtlich der soeben erwähnten Âyah ﴿الرَّحمنُ على العَرْشِ اسْتَوَى﴾ sagten die meisten der Ahlu s-Salaf, dass das auf Allâh bezogene Wort „اسْتَوَى“ (Istawâ) ohne wie ist, d. h. eine Bedeutung hat, die für Allâh und Seine Erhabenheit passend ist und keine Bedeutung hat, die auf die Eigenschaften der Geschöpfe deutet, wie das Sitzen, das Niederlassen oder an einem hohen Ort zu sein. Diejenigen aber, die die zweite Methode befolgen, sagten, dass das Wort „اسْتَوَى“ (Istawâ) in dieser Âyah Herrschaft und Schutz bedeutet, weil dies zu den Bedeutungen des Wortes „اسْتَوَى“ (Istawâ) in der arabischen Sprache gehört und weil diese Bedeutungen der eindeutigen Âyah ﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ﴾ entsprechen. Diese Bedeutung entspricht auch der Âyah 61 aus der Sûrah al-´An^âm:

﴿ وَهُوَ ٱلۡقَاهِرُ فَوۡقَ عِبَادِهِۦۖ﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh hat die Macht über alle Seine Diener.

Einige derer, die vom Glauben der Muslime abgewichen sind, sagen, dass die Interpretation (at-Ta´wîl) verboten wäre und dass Ahlu s-Salaf dies nicht angewandt hätten, was aber eine erlogene und widerlegte Behauptung ist. Denn sowohl in „Sahîh Muslim“ als auch in „Sahîh al-Bukhâriyy“ wurde überliefert, dass Ibn ^Abbâs Wasser zur Teilwaschung für den Gesandten Gottes ﷺ vorbereitete. Danach fragte der Gesandte Gottes ﷺ sinngemäß: „Wer hat dies getan.“ Ibn ^Abbâs sagte: „Ich, o Gesandter Gottes.“ Darauf sagte der Gesandte ﷺ:

„اللهُمَّ فَقِّهْهُ في الدِّينِ وَعَلِّمْهُ التَّأْوِيل“

Die Bedeutung lautet: O Allâh, lass ihn wissend in der Religion sein und lehre ihm die Qur´ân-Interpretation (at-Ta´wîl).

Wenn die Interpretation (at-Ta´wîl) verboten wäre, hätte der Prophet ﷺ etwa dieses Bittgebet aufgesagt!?

Bruder im Islam, wenn du eine Âyah hörst oder im Qur´ân liest, die dem Anschein nach eine Bedeutung hätte, die den eindeutigen Âyât widerspricht, dann sei nicht voreilig, wenn du ihre Bedeutung nicht von den Gelehrten gehört hast. Sage, dass sie eine Bedeutung hat, die für Allâh passend ist und den eindeutigen Âyât entspricht und nehme nicht die scheinbare Bedeutung an, denn es kann sein, dass man den Wortlaut am ehesten mit einer Bedeutung assoziiert, die Allâh Ähnlichkeiten mit Seinen Geschöpfen unterstellen würde.

Der große Imâm Ahmad ar-Rifâ^iyy sagte: „Schützt euren Glauben davor, dem Scheinbaren der Wortlaute der mehrdeutigen Âyât und Ahâdîth zu folgen, weil das Folgen dessen zum Unglauben führt.“

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

الآياتُ الْمُحْكَماتُ والآياتُ الْمُتَشابِهات

الحمدُ للهِ الّذِي أَنْزَلَ القُرْءَانَ هُدًى وَرَحْمَة، فيهِ ءَاياتٌ مُتَشابِهَاتٌ وَأُخَرُ مُحْكَمَاتٌ، فَأَنَارَ بِهِ بَصَائِرَ قَوْمٍ وَجَعَلَ قُلُوبَ قَوْمٍ مُقْفَلَة، فَمَنْ هَداهُ اللهُ فَبِفَضْلِهِ وَفَّقَه، وَمَنْ أَضَلَّهُ اللهُ فَبِعَدْلِهِ خَذَلَهُ، سُبحانَهُ تَنَزَّهَ عَنِ الظُّلمِ وَمَا شاءَ فعلَ، وأُصَلِّي وأُسَلِّمُ على سيِّدِنا محمَّدٍ إِمامِ البَرَرَة، وعَلى ءالِه الطَّيِّبينَ ومَنْ على الإيمانِ صَحِبَهُ. أمّا بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ ونَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العلِيِّ العَظِيمِ القَائِلِ في مُحكَمِ كِتابِه ﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ٱبۡتِغَآءَ ٱلۡفِتۡنَةِ وَٱبۡتِغَآءَ تَأۡوِيلِهِۦۖ وَمَا يَعۡلَمُ تَأۡوِيلَهُۥٓ إِلَّا ٱللَّهُۗ وَٱلرَّٰسِخُونَ فِي ٱلۡعِلۡمِ يَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِۦ كُلّٞ مِّنۡ عِندِ رَبِّنَاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ ٧﴾[1]. إخوةَ الإيمانِ بيَّنَ ربُّنا تباركَ وتعالى أنَّ القرءانَ فيهِ ءَاياتٌ مُحْكَمَاتٌ وفيهِ ءاياتٌ مُتَشابِهات، فأَمّا المحكماتُ فهِيَ التِي دِلالَتُها علَى المرادِ وَاضِحَةٌ فَلا تَحْتَمِلُ مِنَ التَّأْوِيلِ بِحَسَبِ وَضْعِ اللغةِ إِلا وَجْهًا واحِدًا أى معنًى واحِدًا كقولِه تعالَى ﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾[2] وقولِه تعالى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾[3] وقَدْ سَمَّى اللهُ تباركَ وتعالَى الآياتِ المحكماتِ بِأُمِّ الكِتابِ أَيْ أُمِّ القُرْءَانِ لأنَّها الأَصْلُ الذِي تُرَدُّ إليهِ الآياتُ الْمُتَشَابِهَاتُ، وأغلَبُ ءاياتِ القُرءَانِ مُحْكَمَة.

وأمّا الآياتُ الْمُتَشَابِهةُ فَهِيَ التِي لَمْ تَتَّضِحْ دِلالتُها أَيْ أَنَّ دِلالتَها علَى المرادِ غَيْرُ وَاضِحَةٍ وتَحْتَمِلُ بِحَسَبِ وَضْعِ اللغةِ العَربيّةِ أَوْجُهًا أَيْ أَكْثَرَ مِنْ مَعْنًى وَيُحْتَاجُ لِمَعْرِفَةِ المعنَى الْمُرَادِ مِنْهَا إلَى نَظَرِ أَهْلِ النَّظَرِ وَالفَهْمِ الذِينَ لَهُمْ دِرَايَةٌ بِالنُّصوصِ ومعانِيهَا ولَهُمْ دِرَايَةٌ بِلُغَةِ العَرَبِ فَلا تَخْفَى عليهِمُ المعانِي إِذْ لَيْسَ لِكُلِّ إِنْسَانٍ يَقْرَأُ القرءانَ أَنْ يُفَسِّرَهُ، وَمِثَالُ ذلكَ قولُهُ تعالَى ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾[4] فَإِنَّ كلمةَ (ٱسۡتَوَىٰ) في لُغَةِ العَرَبِ تَحْتَمِلُ خَمْسَةَ عَشَرَ مَعْنًى فَاحْتِيجَ إلَى نَظَرِ العُلَمَاءِ لِمَعْرِفَةِ المرادِ مِنْهَا فِي هذِهِ الآيَة. ولأَهْلِ السُّنّةِ إخوةَ الإيمانِ في تأويلِ الْمُتَشَابِهِ مَسْلَكَانِ كُلٌّ مِنْهُمَا صَحِيحٌ، مَسْلَكُ أَكْثَرِ السَّلَفِ وَهُمْ أَهْلُ القُرونِ الثَّلاثَةِ الأُولى فإِنَّهم يُؤَوِّلونَ الْمُتَشَابِهاتِ تأويلا إجماليًّا بِرَدِّها إلى الآياتِ الْمُحْكَمَاتِ وَذلكَ بِالإِيمانِ بِها وَاعْتِقَادِ أَنَّ لَها معنًى يليقُ بِجَلالِ اللهِ وَعَظَمَتِهِ بِلا تَعْيِينِ معنًى ولا يُفَسِّرونَها على الظَّاهِرِ الْمُتَبَادِرِ مِنْهَا، فَإِذَا سَمِعُوا قولَ اللهِ تعالى ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ رَدُّوهُ إلى الآيةِ الْمُحْكَمَةِ كقَولِهِ تعالى ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ وعَلِمُوا أنَّ المعنَى الظَّاهِرَ أي المتبادِرَ إلى الذِّهنِ مِنْ قَوْلِهِ تعالَى ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ وَهُوَ الاستقرارُ أوِ الجلوسُ ليسَ مُرادًا وَلا هُو معنَى الآيَةِ لِكَوْنِهِ مِنْ صِفاتِ المخلوقَاتِ فَهُوَ مُخَالِفٌ للآيةِ الْمُحْكمةِ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ فأَوَّلوهَا تَأْويلا إِجماليًّا فقالُوا اسْتَوَى اسْتِوَاءً يَلِيقُ بهِ ليسَ جُلوسًا وَلا اسْتِقْرَارًا وَلا يُشْبِهُ أَيَّةَ صِفَةٍ مِنْ صِفَاتِ المخلوقِينَ.

والمسلكُ الثّانِي مَسْلَكُ الخَلفِ فَهُمْ يُؤَوِّلونَها تَفْصِيلا بِتَعْيينِ مَعَانٍ لَها مِمَّا تَقْتَضِيهِ لُغَةُ العَرَبِ وَلا يَحْمِلُونَها علَى ظَوَاهِرِهَا أيضًا مُوافِقِينَ لِلسَّلَفِ فِي ذلكَ. فالسَّلَفُ والخَلَفُ مُتَّفقانِ علَى عَدَمِ الْحَمْلِ علَى الظَّاهرِ ففِي ءايةِ ﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾ التِي مَثَّلْنَا بِهَا قالَ السَّلفُ أي أَكْثَرُهُمْ اسْتَوَى بِلا كَيْفٍ أي استواءً يليقُ بِجلالِ اللهِ وَعَظَمَتِهِ لا علَى الْمَعْنَى الذِي يَكُونُ مِنْ صِفاتِ المخلوقَاتِ أي لا عَلَى معنَى الجُلوسِ أوِ الاستقرارِ أَوْ عُلُوِّ المكانِ،  وأمّا أهلُ المسلَكِ الثانِي فقالُوا استوَى أي قهرَ وحَفِظَ وَأَبْقَى لِكَوْنِ قَهَرَ مِنْ مَعانِي اسْتَوَى في لغةِ العَرَبِ ولكونِ هذا المعنَى مُوَافِقًا للآيةِ المحكمةِ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞ﴾ ولقولِه تعالَى ﴿وَهُوَ ٱلۡقَاهِرُ فَوۡقَ عِبَادِهِ﴾[5]. ويقولُ بعضُ أهلِ الزَّيْغِ إنَّ التّأويلَ مَمْنُوعٌ وإنَّ السَّلفَ مَا اسْتَعْمَلُوهُ وهذَا كلامٌ باطِلٌ ومردودٌ كيفَ وقَدْ جَاءَ في الصحيحِ عن سيّدِ الكونَيْنِ صلى الله عليه وسلم أَنَّهُ قدَّمُ لَهُ ابنُ عَبَاسٍ وَضُوءَهُ أَيْ مَاءَ الوُضوءِ فقالَ صلى الله عليه وسلم „مَنْ فَعَلَ هَذَا؟“ فقالَ قُلتُ أنا يا رسولَ اللهِ فقالَ „اللهُمَّ فَقِّهْهُ في الدِّينِ وَعَلِّمْهُ التَّأْوِيل“ اﻫ وَلَوْ كانَ التَّأويلُ محظُورًا مُطْلَقًا لَكَانَ هذَا دُعاءً عَلَيْهِ لا لَهُ. فيَا أَخِي المسلمَ إِنْ سمعتَ أَوْ قَرَأْتَ ءايةً في القرءانِ ظاهِرُها مخالِفٌ للآياتِ الْمُحكماتِ فلا تَتَسَرَّعَنَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ سَمِعْتَ تفسيرَها مِمَّنْ هو أَهْلٌ لذلكَ وقُلْ لَهَا معنًى يَلِيقُ بِاللهِ وَرُدَّهَا إلى الآياتِ المحكمَاتِ ولا تَأْخُذْ بِظَاهِرِهَا الذِي قَدْ يتبادرُ معناهُ إلَى ذهنِكَ ممَّا يُوهِمُ تشبيهَ اللهِ بِخَلْقِه. ورَضِيَ اللهُ عنِ السيّدِ أحمدَ الرِّفاعِيِّ الكبيرِ القَائِلِ „صونُوا عقائِدَكُمْ مِنَ التَّمَسُّكِ بِظَاهِرِ مَا تَشَابَهَ مِنَ القُرْءَانِ وَالسُّنّةِ فإنَّ ذلكَ مِنْ أُصولِ الكُفْرِ“ اﻫ هذا وأستَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فَاتَّقُوهُ. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار. اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

  [1]سورة ءال عمران/7.

 سورة الإخلاص/4.[2]

 سورة الشورى/11.[3]

 سورة طه/5.[4]

 سورة الأنعام/18.[5]

Cuma Hutbesi

Muhkem Ve Muteşâbih Âyetler

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun. Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâhu Teâlâ Âl İmrân suresinin 7. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿ هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ٱبۡتِغَآءَ ٱلۡفِتۡنَةِ وَٱبۡتِغَآءَ تَأۡوِيلِهِۦۖ وَمَا يَعۡلَمُ تَأۡوِيلَهُۥٓ إِلَّا ٱللَّهُۗ وَٱلرَّٰسِخُونَ فِي ٱلۡعِلۡمِ يَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِۦ كُلّٞ مِّنۡ عِندِ رَبِّنَاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ ٧﴾

Manası: Sana (ey Muhammed) Kur’ân’ı indiren O’dur (Allâh’tır). Onun bir kısmı anlamları kesin olup kitabın temelini oluşturan âyetlerdir. Diğer kısmı da birden fazla anlamı olanlardır. Ama kalplerinde doğru inançtan sapmaya meyli olanlar, fitne aramak ve keyiflerince yorumlamak için sadece birden fazla anlamı olanların ardına düşerler. Halbuki, onun gerçek yorumunu ancak Allâh ve ilimde derinleşmiş olanlar bilir. Onlar derler ki: „Bizler Kur’ân’a inanıyoruz, -muhkem olsun, muteşâbih olsun- hepsi Allâh’tandır.“ Bunlar da yanlızca kendileri uyarılabilen kavrayışlı insanlardır.

Din kardeşlerim, Kur’ân-ı Kerîm’den anlaşıldığı üzere muhkem ve muteşâbih ayetler vardır. Muhkem ayetler, anlamı açık olan ayetlerdir, çünkü lugat bakımından muhkem ayetlerin yalnız bir anlamı olur. El-İĥlâs suresinin 4. ayeti gibi:

﴿ وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾

Manası: O’nun (Allâh’ın) eşi ve benzeri yoktur.                    

Yine bunlardan olan ayetlerden biri de Eş-Şûrâ suresinin 11. ayetidir:

﴿ لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ ﴾

Manası: Allâh hiçbir şeye benzemez.

Allâhu Teâlâ muhkem ayetleri temel ayetler olarak bildirmiştir, çünkü bu ayetler muteşâbih ayetlerin yorumlanmasının temelidir. Ayetlerin çoğu muhkemdir.

Muteşâbih ayetlerine gelince onların anlamları açık olmayan ayetlerdir ve arapça lugatına göre ayetteki bu kelimelerin birden fazla manası vardır. O halde onların doğru manalarını bilmek için dinin naslarını bilen, anlamlarını bilen ve arapça lugatında bilgin olan alimlere muhtacız. Bu alimler, bu ayetlerin manaları hakkında bilgi sahibidirler, çünkü her Kur’ân okuyanın te’vil yapma izni yoktur. Bu ayetlerden birisi de Tâhâ suresinin 5. ayetidir.

﴿ٱلرَّحۡمَٰنُ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱسۡتَوَىٰ ٥﴾

Manası: Arş, Allâh’ın kudreti altındadır. Allâh o’nu düşmekten korumuştur.

Bu ayette geçen „اسْتَوَى“ kelimesinin arapça lugatında 15 manası vardır, o halde bu ayetteki gerçek manasını bilmek için alimlere muhtacız.

Din kardeşlerim, Ehli Sünnet, muteşâbih ayetlerin yorumu hakkında iki yol gözlemiştir: Selef Ehli– ilk üç asırda yaşamış olan Müslümanlar- muteşâbih ayetlere iman edip, Allâhu Teâlâ’ya ve sıfatlarına uygun bir manası olduklarını söylemiş ve onların çoğu bu ayetlere belli bir mana vermeyip muhkem ayetlere uyan genel bir mana vermişlerdir. Onlar muteşâbih ayetleri zahir olan manayla, yani dış görünüşü ile tefsir etmemişlerdir. Bu Müslümanlar ﴿الرَّحمنُ على العَرْشِ اسْتَوَى﴾ ayetini duydukları zaman, muhkem olan

 ﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ﴾ ayetine göre yorumlayıp, ﴿الرَّحمنُ على العَرْشِ اسْتَوَى﴾ ayetindeki kelimenin manasının yerleşmek veya oturmak olmadığını bildirmişlerdir, çünkü bu yaratılmışların sıfatlarından olup, muhkem olan    ﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ﴾    ayetine tersdir. O halde Müslümanlar „اسْتَوَى“ kelimesini genel olarak yorumlayıp, Allâh’a uygun bir manası olduğunu, ne oturmak, ne yerleşmek, ne de yaratıkların herhangi bir sıfatlarına ait bir anlama geldiğini söylemişlerdir.

İkinci yol ise Ĥalef’in- Ehli Selef’ten sonra gelenlerin- yoludur. Bunlar tefsirde arapça lugatına uygun olan belirli bir mana ile ayrıntılı yorum yapan kişilerdir; ve Selef Ehli gibi, onlar da muteşâbih ayetleri dış görünüşlerine göre yorumlamamışlardır. Selef Ehli ve El-Ĥalef muteşâbih ayetlerin dış görünüşlerine göre yorumlanmayacağında görüş birliğine varmışlardır. Bahsi geçen ﴿الرَّحمنُ على العَرْشِ اسْتَوَى﴾   ayeti hakkında Selef Ehli’nin çoğu Allâh hakkında geçen  „اسْتَوَى“ kelimesinin keyfiyetsiz olduğunu, yani Allâh’a ve yüceliğine uygun bir mana içerdiğini söylemişlerdir. Oturmak, yerleşmek veya yüsek bir mekanda bulunmak gibi yaratıkların sıfatlarına benzer bir manası olmadığını söylemişlerdir. İkinci yolu gözleyenler ise „اسْتَوَى“ kelimesinin hüküm, koruma ve yaşatma manasına geldiğini söylemişlerdir, çünkü bu manalar arapça lugatında „اسْتَوَى“ kelimesinin diğer manalarıdır ve muhkem olan   ﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ﴾   ayetine uygundur. Bu mana, el-Enâm Sûresinin 16. ayetine uygundur:

﴿ وَهُوَ ٱلۡقَاهِرُ فَوۡقَ عِبَادِهِۦۖ﴾

Manası: Allâh kulları üzerine hükmedendir.

Müslümanların inancından sapmış olanlar, tefsirin caiz olmadığını iddia edip, Selef Ehli’nin bunu yapmadığını söylemişlerdir, bu ise yalan ve yanlışlığı kanıtlanmış olan birşeydir. Sahîh Muslim’de ve Sahîh el-Buĥarî’de rivayet edildiğine göre İbn Abbâs (radiyallâhu anhu) Allâh’ın Rasûlüne (sallallâhu aleyhi ve sellem) abdest alması için su hazırlamıştır. Sonra Allâh’ın Rasûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem) meâlen şöyle sormuştur: ’’Bunu kim yaptı?’’ İbn Abbâs (radiyallâhu anhu) demiştir ki: ’’Ben, ey Allâh’ın Rasûlü.’’

Bunun üzerine Peygamber Efendimiz Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle söylemiştir:

„اللهُمَّ فَقِّهْهُ في الدِّينِ وَعَلِّمْهُ التَّأْوِيل“

Manası: Ey Allâh’ım, onu din ilminde fakihlerden eyle ve ona te’vili öğret.

Eğer te’vil haram olsaydı, hiç Allâh’ın Rasûlü böyle duâ edermiydi?

Din kardeşim, eğer sen, dış görünüşü muhkem ayetlere ters düşen bir ayet duyar veya Kur’ân’da okursan, alimlerden te’vilini almadıysan acele etme ve onun Allâh’a uygun bir mana içerdiğini ve muhkem ayetlere uyduğunu söyle ve dış görünüşünü alma, çünkü dış görünüşü Allâh’ın yaratıklarına benzediğini içerebilir.

Büyük İmâm Ahmed Er-Rifâî (radiyallâhu anhu) şöyle buyurmuştur: ’’Kendinizi muteşâbih ayetlerin ve hadislerin dış görünüşlerine uymaktan koruyun, çünkü bunlar küfre götürür.’’

Kendim ve sizler için Allâh’tan af dilerim.

İkinci Hutbe:

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Erläuterung des Hadîth (sinngemäß): Derjenige, der sich gesättigt schlafen legt, während er weiß, dass sein Nachbar hungert, hat nicht den vollkommenen Glauben 20.05.2022

Freitagsansprache

Die Erläuterung des Hadîth (sinngemäß): Derjenige, der sich gesättigt schlafen legt, während er weiß, dass sein Nachbar hungert, hat nicht den vollkommenen Glauben

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah al-’A^râf, Âyah 160:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُلُواْ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقۡنَٰكُمۡ وَٱشۡكُرُواْ لِلَّهِ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ ١٧٢﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, esst von dem Erlaubtem, was Allâh euch als Lebensunterhalt beschert hat und seid Ihm gegenüber dankbar.

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte (sinngemäß):

Djibrîl (zu Dt. Gabriel) hauchte in das Herz des Propheten Muhammad, dass kein Mensch sterben wird, bis sein Lebensunterhalt und der Zeitpunkt seines Todes die Vervollkommnung (das Ende) erreicht haben – so soll man das Erlaubte anstreben und das Verbotene unterlassen.

Der Gesandte Gottes ﷺ sagte weiterhin:

„مَا ءامَنَ بي مَنْ بَاتَ شَبْعانَ وَجَارُهُ جَائِعٌ إلى جَنْبِهِ وَهُوَ يَعْلَمُ بِهِ“

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der sich gesättigt schlafen legt, während er weiß, dass sein Nachbar hungert, hat nicht den vollkommenen Glauben. 

Der folgende Hadîth (sinngemäß) ‚Djibrîl hauchte in das Herz des Propheten Muhammad, dass kein Mensch sterben wird, bis sein Lebensunterhalt und der Zeitpunkt seines Todes die Vervollkommnung (das Ende) erreicht haben‘ deutet darauf hin, dass unser Leben auf der Erde begrenzt ist und zu Ende gehen wird. Wer nicht ein gewaltsames Ende haben sollte, der wird aus einem anderen Grund sterben. Der Hadîth deutet auch darauf hin, dass unser Lebensunterhalt bestimmt ist – so wird keiner etwas von dem erlangen, was ausschließlich für einen Anderen vorherbestimmt wurde. Der Hadîth weist darauf hin, dass die Anzahl unserer Atemzüge feststeht. Der Zeitpunkt des Todes kann somit weder durch Krankheiten und Plagen beschleunigt noch durch Gesundheit und Jugend verzögert werden. Jeder von uns wird zu dem Zeitpunkt sterben, der für ihn vorherbestimmt wurde und nur den Lebensunterhalt erlangen, der für ihn vorherbestimmt wurde. Das Erscheinen des Todesengels ^Azrâ’îl kann weder beschleunigt noch hinausgezögert werden. Deswegen sagte der Gesandte Gottes ﷺ, der uns die Genügsamkeit lehrte:

„خُذُوا مَا حَلّ وَدَعُوا مَا حَرَّمَ“

Die Bedeutung lautete: Nehmt das Erlaubte und unterlasst das Verbotene.

Und er ﷺ sagte:

كُلَّ جَسَدٍ نَبَتَ مِنْ سُحْتٍ فالنَّارُ أولَى بِهِ.

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der das Verbotene konsumiert, verdient die Bestrafung mit dem Feuer.

Der Mensch braucht Allâh, sowohl in guten als auch in schwierigen Zeiten. Es gibt keinen Augenblick, in dem der Mensch nicht auf Allâh angewiesen wäre.

Bruder im Islam, wenn jemand mal in Schwierigkeiten ist oder auf eine Ortschaft eine Plage gekommen ist, dann sei nicht habgierig, sondern sanftmütig, nachsichtig und großzügig. Denn der Gesandte von Allâh ﷺ sagte:

„مَا ءامَنَ بي مَنْ بَاتَ شَبْعانَ وَجَارُهُ جَائِعٌ إلى جَنْبِهِ وَهُوَ يَعْلَمُ بِه“ِ

Die Bedeutung lautet: Derjenige, der sich gesättigt schlafen legt, während er weiß, dass sein Nachbar hungert, hat nicht den vollkommenen Glauben.  

Derjenige, der gesättigt schläft und dabei in Kenntnis davon ist, dass seinem gläubigen Nachbarn das Notwendige fehlt und dass dieser nicht in der Lage ist, diesen Zustand zu beheben, hat somit nicht den vollkommenen Glauben. Wenn dies der Zustand desjenigen ist, der darüber Bescheid weiß und diesem keine Hilfe leistet, obwohl er dazu in der Lage ist, wie ist es dann mit dem Zustand desjenigen, der mit diesem Bedürftigen kein Mitleid hat, sondern ihm noch mehr Sorgen und Kummer bereitet?

Not, Elend und Leid gehen umher wie Schachfiguren von Feld zu Feld, so soll jeder von uns aus den vergangenen Geschehnissen eine Lehre ziehen.

Die Gläubigen sollen wie ein einzelner Körper sein. Brüder im Islam! Ruft eure wohlhabenden Brüder dazu auf, mit den bedürftigen und notleidenden Menschen Mitgefühl zu haben und ihnen Hilfestellung zu geben. 

Denn wenn sich die Plage ausbreitet, dann kann sie sowohl den rechtschaffenen als auch den schlechten Menschen treffen. Der rechtschaffene Muslim aber, der in der Not standhaft blieb, wird im Jenseits gemäß seiner Absicht versammelt werden. Der Gelehrte Abû Ya^lâ und andere überlieferten den folgenden Hadîth:

أَنَّ النَّاسَ إِذَا رَأَوُا الْمُنْكَرَ فَلَمْ يُغَيِّرُوهُ أَوْشَكَ أَنْ يَعُمَّهُمُ اللهُ بِعِقَابٍ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Wenn die Menschen das Schlechte sehen und es nicht verwerfen, obwohl sie dazu in der Lage sind, dann wird die Strafe Gottes auf sie niederkommen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

ليلةُ القَدر

الحمدُ للهِ الذي لَا شَرِيكَ لَهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ. أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ القائلِ فِي القُرءانِ الكَرِيـم ﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةِ ٱلۡقَدۡرِ ١﴾[1] ها قد دَخَلْنا بِحَمْدِ اللهِ فِي العَشْرِ الأَوَاخِرِ مِنْ رَمَضَانَ المبارَكِ وَمَا يَحْمِلُ مَعَهُ مِنْ فَضائِلَ وَبَرَكَات، وَقَدْ كانَ النَّبيُّ صلى الله عليه وسلّم يَجِدُّ فِي العَشْرِ الأَوَاخِرِ بِالاعتِكافِ في المسجِدِ وقِيامِ الليل. خَصَّ اللهُ تبارك وتعالَى رمضانَ المبارَكَ بِمَا خَصَّهُ بهِ دونَ سَائِرِ الشُّهورِ، فَفِيهِ أُنْزِلَ القُرءانُ الكَريمُ علَى محمَّدٍ وَفِيهِ أُنْزِلَ الإِنجيلُ الصَّحيحُ علَى عِيسَى ابنِ مَرْيَمَ وفيهِ أُنْزِلَتِ التَّورَاةُ الصّحيحةُ علَى مُوسَى بنِ عِمْرَانَ صلى الله عليهِم وسلم، في ليلةِ القَدْرِ أُمِرَ جبريلُ عليهِ السّلامُ أَنْ يَأْخُذَ مِنَ اللّوحِ المحفُوظِ القُرءانَ الكريمَ وَنَزَلَ بهِ دفعةً واحدَةً إلى بيتِ العِزَّةِ في السَّماءِ الأولى، ثمّ بعدَ ذلكَ نزَلَتْ ءاياتُ القرءانِ الكريمِ مُفَرَّقَةً وَكانَتْ ليلةُ القَدْرِ ءانَذَاكَ لَيْلةَ الرَّابِعِ والعِشرينَ مِنْ رَمضانَ. نزلَ القرءانُ الكريمُ في ليلةٍ مُبارَكَةٍ كمَا قالَ اللهُ تعالَى ﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةٖ مُّبَٰرَكَةٍۚ إِنَّا كُنَّا مُنذِرِينَ ٣﴾[2] هذهِ اللّيلَةُ المبارَكَةُ هيَ ليلةُ القَدْرِ وليستِ الآيَةُ عن ليلَةِ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ، ليلةُ القَدْرِ هِيَ اللّيلةُ التِي قَالَ اللهُ تعالَى فيهَا ﴿فِيهَا يُفۡرَقُ كُلُّ أَمۡرٍ حَكِيمٍ ٤﴾[3] أَيْ فيهَا يُطْلِعُ اللهُ تعالَى ملائكتَه الكرامَ على أَخبارِ السَّنةِ القابِلَةِ مِنْ إِماتَةٍ وإِحْيَاءٍ، وَمَنْ مِنْ عِبادِه سَيَبْتَلِيهِمُ اللهُ تعالى بِالمرضِ والفَقْرِ والبَلاءِ، ومَنْ مِنْهُمْ يُنْعِمُ اللهُ عليهِمْ بِالصِّحَّةِ والغِنَى. يقولُ رَبُّنا تبارَك وتعالَى ﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةِ ٱلۡقَدۡرِ ١ وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ ٢﴾ هِيَ ليلةٌ عظيمةُ الشَّأْنِ لا تَكونُ إِلا في شهرِ رَمَضَان، وَلا يُشْتَرُطُ أَنْ تَكونَ ليلةَ السَّابِعِ والعِشْرِينَ مِنْهُ لكن لا تَخْرُجُ عَنْ رَمَضانَ والغَالِبُ أنَّها تكونُ في العَشْرِ الأواخِرِ مِنْ رَمَضَانَ. ﴿لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ خَيۡرٞ مِّنۡ أَلۡفِ شَهۡرٖ ٣﴾ فَمَنْ أَرَادَ إِحياءَ ليلَةِ القَدْرِ فَلْيَتهيَّأْ بالطَّاعَةِ علَى النَّحوِ الذِي أَمَرَ اللهُ تعالَى، يُحيِيها بِذِكْرِ اللهِ بِالاستِغْفَارِ بِصَلاةِ التَّطَوُّعِ بِتِلاوَةِ القُرْءانِ الكَرِيم، وَمَنْ كَانَ عليهِ قَضَاءُ صَلَوَاتٍ فوائِتَ فَلْيَشْغَلْ نَفْسَهُ في ليلَةِ القَدْرِ بقضاءِ الصَّلواتِ الفَوائِتِ بَدَلا مِنْ أَنْ يُصَلِّيَ النَّوافِلَ فقَدْ قالَ العُلماءُ مَنْ شَغَلَهُ الفَرْضُ عنِ النَّفْلِ فهو مَعْذُورٌ ومن شغلَهُ النّفلُ عنِ الفرضِ فهوَ مَغرُور اﻫ

ولرؤية ليلةَ القدرِ في اليَقَظَةِ علاماتٌ منها أَنْ يرَى الشخصُ نُورًا غيرَ نورِ الشَّمْسِ والقَمَرِ والكَهْرباء، أَوْ يَرَى الأَشجارَ سَاجِدَةً للهِ تعالَى أو يرى الملائكةَ ويسمعُ أَصْوَاتَهم. رَزَقَنِي اللهُ وإيّاكم رُؤْيَتَها وَالدُّعاءَ فيهَا. هذا وأستغفرُ اللهَ لِي وَلَكم.

الخطبةُ الثانيةُ

الحمدُ للهِ والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. اللهمَّ اغْفِرْ لَنَا مَا قَدَّمْنَا وَمَا أَخَّرْنَا وَمَا أَسْرَرْنا وَمَا أَعْلَنَّا وَمَا أَنْتَ أَعْلَمُ بهِ مِنَّا أَنْتَ الْمُقَدِّمُ وَأَنْتَ الْمُؤَخِّرُ وأَنْتَ علَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِيرٌ اللهمَّ إنَّا نَعوذُ بكَ مِنْ عِلْمٍ لَا يَنْفَعُ وَمِنْ قَلْبٍ لَا يَخْشَعُ وَمِنْ نَفْسٍ لَا تَشْبَعُ وَمِنْ دَعْوَةٍ لَا يُسْتَجَابُ لَهَا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

 سورة القدر.[1]

 سورة الدخان/3.[2]

 سورة الدخان/4.[3]

Cuma Hutbesi

„Yanı Başındaki Komşusunun Aç Olduğunu Bildiği Halde Tok Yatan Kişi, Kâmil Bir Müslüman Değildir.“ Mealindeki Hadis-i Şerifinin Açıklaması

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُلُواْ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقۡنَٰكُمۡ وَٱشۡكُرُواْ لِلَّهِ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ ١٧٢﴾

Manası: Ey iman edenler! Eğer siz ancak Allâh’a kulluk ediyorsanız, size verdiğimiz rızıkların iyi ve temizlerinden yiyin ve Allâh’a şükredin. (El-Bakarah suresi, 172. ayet)

Peygamber efendimiz ﷺ şöyle buyurmuştur:

إنَّ روحَ القُدُسِ نَفَثَ فِي رُوعِي أَنَّهُ لَنْ تَمُوتَ نفسٌ حتّى تَسْتَكْمِلَ رِزْقَهَا وأَجَلَها فَأَجْمِلُوا فِي الطَّلَبِ خُذُوا مَا حَلَّ ودَعُوا مَا حَرُمَ اﻫ

Manası: Şüphesiz, hiçbir nefis rızkını ve ömrünü tamamlamadıkça ölmeyeceğini, Cebrâîl, kalbime üfledi. O hâlde rızkı helal yollardan talep ediniz. Allâh’ın helal kıldığını yiyiniz ve haram kıldığını bırakınız. (El-Hakim ve başkaları)

Rasûlullâh ﷺ, başka bir hadis’te ise şöyle buyurmuştur:

ما ءامنَ بِي مَنْ بَاتَ شبعانَ وجارُه جائِعٌ إلى جَنْبِهِ وَهُوَ يَعْلَمُ بِهِ

Manası: Yanı başındaki komşusunun aç olduğunu bildiği hâlde tok yatan kişi, kâmil bir Müslüman değildir. (İmam Taberânî, Mu’cemul-Kebîr)

Peygamber efendimiz Muḥammed’in ﷺ şu hadisi ömrümüzün sınırlı ve ölümümüzün takdir edilmiş olduğuna işaret eder. Hadis-i şerif‘in meali: “Şüphesiz, hiçbir nefis rızkını ve ömrünü tamamlamadıkça ölmeyeceğini, Cebrâîl, kalbime üfledi.“ O hâlde şiddet sebebiyle ölmeyen başka bir şekilde ölür. Zikredilen hadis-i şerif’ten ayrıca rızkımızın takdir edildiği ve değişmez olduğu ve hiç kimsenin bize takdir edilen rızkın bize ulaşmasına engel olamayacağı ve alacağımız solukların sayılı olduğu anlaşılmaktadır. Böylece ne bir hastalık veya felaket, ölüm anını takdir edilmiş vaktinden öncesine alabilir ne de devamlı sıhhatli, genç veya kuvvetli olmak onu geciktirebilir. Herkes kendisine belirlenmiş vaktin sona ermesi ile ölür ve herkes kendisine takdir edilmiş rızkı elde eder. Hiç kimsenin Azrâîl meleğinin ruhu almak için geldiği anı geciktirmeye veya onu öncesine almaya gücü yetmez. Bundan dolayı Rasûlullâh ﷺ, bizleri „Allâh’ın helal kıldığını yiyiniz ve haram kıldığını bırakınız.“ mealindeki hadisi ile az olanla yetinmeye özendirmiştir. Ke’b İbn-i Ucrah Rasûlullâh’ın șöyle dediğini buyurmuștur:

يا كعبُ بنَ عُجْرَةَ إنهُ لا يدخلُ الجنةَ لَحْمٌ نَبَتَ مِنْ سُحْتٍ النَّارُ أولَى بِهِ

Manası: Ey Ke’b bin Ucrah, haramla beslenen kişi, cennete ilk girenlerle giremez, cehennem azabını haketmiș olur. (İmam Hâkim “El-Mustedrak”ta)

Eğer sen değil de bir başkası bir belaya uğrarsa veya senin bulunduğun şehre değil de başka bir şehre bela inerse, bencil davranma bilakis sevimli, yumuşak huylu, cömert ve şefkatli ol. Rasûlullâh ﷺ mealen şöyle buyurmuştur: “Yanı başındaki komşusunun aç olduğunu bildiği hâlde tok yatan kişi, kâmil bir Müslüman değildir.” O hâlde yanı başındaki mü’min komşusunun, yaşamı için gerekenleri karşılayamadığını bildiği hâlde karnı tok yatan kimsenin imanı kâmil değildir. Eğer komşusunun durumundan haberdâr olup gücü yetmesine rağmen yardım elini uzatmayan kimsenin durumu böyle ise pekâlâ ona şefkat göstermeyip bilâkis durumunu daha da ağırlaştıran ve derdine dert katan kişinin durumu nedir o zaman? Eğer Müslüman kardeşleriniz zor ve sıkıntılı günler geçiriyorlar ise, sizlere düşen, onlara var gücünüzle imkânların el verdiği miktarda yardım etmektir. Sıkıntılar, dertler, üzüntü ve zor durumda bulunmak satranç taşlarının bir kareden başka bir kareye geçtiği gibi kişiden kişiye geçer. Her birimiz geçmişte meydana gelen olaylardan ders alması gerekir. Peygamber efendimizin  ﷺmealen şöyle buyurmuştur: “Mü’minler bir beden gibidirler.”

Mal konusunda bolluk içinde olduğunu bildiğiniz kardeşlerinizi fakirlere ve ihtiyacı olanlara şefkat göstermelerine davet ediniz. Muhakkak ki belalar çoğalırsa bunlardan hem hayır hem kötülük üzerinde bulunan insanlar etkilenebilirler. Ancak salih kul, belalara uğramasıyla, mertebesi ve ahirette mükâfatı artar. Peygamber efendimiz bir hadis-i şerif’inde şöyle buyurmuştur:

أَنَّ النَّاسَ إِذَا رَأَوُا الْمُنْكَرَ فَلَمْ يُغَيِّرُوهُ أَوْشَكَ أَنْ يَعُمَّهُمُ اللهُ بِعِقَابٍ اﻫ

Manası: Eğer insanlar kötülükleri görüp müdahale etmezlerse Allâh onlara belalar verir. (İbn-i Hibban “Sahih”inde)

Allâh’ım! Bize rahmet et.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Qadr-Nacht 22.04.2022

Freitagsansprache

Die Qadr-Nacht

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt:

﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةِ ٱلۡقَدۡرِ ١﴾

Die Bedeutung lautet: Wahrlich, in der Qadr-Nacht wurde der gesamte Qur´ân in den ersten Himmel herabgesandt.

Wir haben die letzten zehn Tage des gesegneten Monats Ramadân erreicht und uns werden somit die Besonderheiten und der Segen, die diese Tage mit sich bringen, zuteil. Der Prophet Muhammad ﷺ verbrachte die letzten zehn Tage von Ramadân mit dem Aufenthalt in der Moschee und in nächtlichen Gebeten. Allâh zeichnete den Monat Ramadân mit Besonderheiten aus. In diesem Monat wurde der Qur’ân zum Propheten Muhammad, der wahre Indjîl zum Propheten ^Îsâ, Sohn von Maryam, und die Thora zum Propheten Mûsâ herabgesandt.

Dem Engel Djibrîl wurde befohlen, in der Qadr-Nacht den gesamten Qur´ân von der wohlverwahrten Tafel zu entnehmen und mit ihm an den Ort, welcher Baytu l-^Izzah genannt wird und sich im ersten Himmel befindet, hinabzusteigen. Dieses geschah zur damaligen Zeit in der 24. Nacht von Ramadân.

Der Qur´ân wurde in einer gesegneten Nacht herabgesandt, so wie es aus der Sûrah ad-Dukhân, Âyah 3 hervorgeht:

﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةٖ مُّبَٰرَكَةٍۚ إِنَّا كُنَّا مُنذِرِينَ ٣﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh sandte den Qur´ân in einer gesegneten Nacht herab.

Diese gesegnete Nacht ist die Qadr-Nacht und nicht die 15. Nacht des Monats Scha^bân. Die Qadr-Nacht ist jene Nacht, über die Allâh im Qur´ân sagt:

﴿فِيهَا يُفۡرَقُ كُلُّ أَمۡرٍ حَكِيمٍ ٤﴾

Aus dieser Âyah geht hervor, dass Allâh, der Erhabene, in der Qadr-Nacht Seinen Engeln Wissen über einige Geschehnisse, die sich während des Jahres – bis zur nächsten Qadr-Nacht – ereignen werden, zukommen lässt, wie z. B. über Tod und Geburt, welcher der Diener Gottes von Krankheit, Armut oder Plagen heimgesucht wird und welcher Gaben, wie Gesundheit und Reichtum erhalten wird.

Allâh sagt im edlen Qur´ân:

﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةِ ٱلۡقَدۡرِ ١ وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ ٢﴾

Die Bedeutung lautet: Wahrlich, in der Qadr-Nacht wurde der gesamte Qur´ân in den ersten Himmel herabgesandt. Und was lässt dich, o Muhammad, wissen, was die Qadr-Nacht ist.

Sie ist eine großartige Nacht, die nur im Monat Ramadân vorkommt. Es ist jedoch nicht vorausgesetzt, dass diese Nacht unbedingt auf die 27. Nacht des Monats Ramadân fällt. Meistens aber ist sie eine der letzten zehn Nächte von Ramadân. Allâh sagt im Qur´ân:

﴿لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ خَيۡرٞ مِّنۡ أَلۡفِ شَهۡرٖ ٣﴾

Die Bedeutung lautet: Die guten Taten in der Qadr-Nacht sind besser als die Taten in 1.000 Monaten.

Wer die Qadr-Nacht – so wie empfohlen – verbringen will, sollte sie im Gehorsam Allâh gegenüber verbringen, indem er Gott preist, Gott um Vergebung bittet, empfohlene Gebete verrichtet und aus dem edlen Qur´ân rezitiert. Wer verpasste Gebete nachzuholen hat, sollte in der Qadr-Nacht damit beschäftigt sein, diese Gebete nachzuholen, statt empfohlene Gebete zu verrichten. Die islamischen Gelehrten sagten: „Wer durch die Pflichten nicht zum Verrichten von Empfohlenem kommt, hat eine Entschuldigung. Wer jedoch durch das Empfohlene von der Pflicht abgehalten wird, ist getäuscht.“

Wie erkennt eine Person, dass sie die Qadr-Nacht im Wachzustand sieht? Sie erkennt dieses an bestimmten Zeichen. Zu diesen Zeichen gehört, dass sie ein Licht sieht, das weder von der Sonne noch vom Mond ist noch mit Elektrizität erzeugt wird; und sie sieht Bäume, die sich niederwerfen. Möge Allâh euch und mir das Sehen dieser Zeichen und das Sprechen von Bittgebeten in diesem Moment ermöglichen.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

شرح حديث ما ءامن بي من بات شبعان وجاره جائع إلى جنبه

الحمدُ للهِ ثم الحمدُ لله، الحمدُ للهِ وسلامٌ على عبادِه الذينَ اصطَفى، الحمدُ للهِ الواحدِ الأحَدِ، الفردِ الصَّمدِ، الذِي لَمْ يَلِدْ ولَمْ يولدْ ولَمْ يكن له كُفُوًا أَحَد. والصلاةُ والسلامُ على سيدِنا محمدٍ رسولِ اللهِ وعلى ءالِه وصحبِه ومَنْ وَالاهُ حَمْدًا يُوافِي نِعَمَه.

أما بعدُ فإنِّي أُوصِي نفسِي وإياكم بتقوَى اللهِ العَظيم القائلِ في القرءانِ الكريمِ في سورة البقرة ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُلُواْ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقۡنَٰكُمۡ وَٱشۡكُرُواْ لِلَّهِ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ ١٧٢﴾. ويقولُ عليهِ الصلاةُ والسلامُ إنَّ روحَ القُدُسِ نَفَثَ فِي رُوعِي أَنَّهُ لَنْ تَمُوتَ نفسٌ حتّى تَسْتَكْمِلَ رِزْقَهَا وأَجَلَها فَأَجْمِلُوا فِي الطَّلَبِ خُذُوا مَا حَلَّ ودَعُوا مَا حَرُمَ اﻫ [1] أو كما قالَ عليه الصلاةُ والسلامُ. وقالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ ما ءامنَ بِي مَنْ بَاتَ شبعانَ وجارُه جائِعٌ إلى جَنْبِهِ وَهُوَ يَعْلَمُ بِهِ اﻫ[2] وقولُ النبيِّ صلى الله عليه وسلم إِنَّ جبريلَ نَفَثَ في رُوعِي أي في قلبِي أنهُ لن تموتَ نفسٌ حتى تَسْتَكْمِلَ رِزْقَهَا وَأَجَلَها يَدُلُّ علَى أَنَّ أعمارَنا مَحْدُودَةٌ وءاجالَنا مَحْتُومَةٌ فَمَنْ لَمْ يَمُتْ بِالسَّيْفِ مَاتَ بِغَيْرِه، وأَنَّ أَرْزَاقَنا مَعْلُومَةٌ وأَنَّ غيرَنا لا يَنالُ شيئًا مِنْ رِزْقٍ كُتِبَ لَنَا وأنَّ أَنْفَاسَنا مَعْدُودَةٌ فَالإِصَابةُ لا تُعَجِّلُ في الأَجلِ ودوامُ الصحةِ والعافيةِ والشبابُ والقوةُ لا يُؤَخِّرُ الأَجَلَ بَلْ كُلٌّ يموتُ بِانْقِضَاءِ أَجلِهِ وكلٌّ يأكُلُ رزقَهُ الذِي كُتِبَ لهُ ولا أحدَ يَسْتَطِيعُ أن يُؤَخِّرَ عزرائيلَ وَلا أَنْ يُعَجِّلَهُ. لذلكَ قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ يعلِّمُنا القناعَةَ بقولِه خُذُوا ما حلَّ ودَعُوا مَا حَرُم. وعن كعبِ بْنِ عُجْرَة أنهُ عليهِ الصلاةُ والسلامُ قالَ يا كعبُ بنَ عُجْرَة إنهُ لا يدخُلُ الجنةَ لحمٌ نَبَتَ مِنْ سُحْتٍ النَّارُ أَوْلى به اهـ[3] فالإنسانُ بحاجةٍ إلى اللهِ وقتَ الضَّرّاءِ كمَا هُوَ بِحاجَةٍ إليهِ وقتَ السّرّاء، لا أحدَ يَسْتَغْنِي عنِ اللهِ طَرْفَةَ عَيْنٍ فإذَا ما نَزَلَتْ بغَيْرِكَ مُصيبَةٌ أو حَلَّتْ بمدينَةِ غيرِك بَلِيَّةٌ فلا تَكُنْ جَشِعًا وإِنَّما كُنْ لطِيفًا حَلِيمًا مِعْطَاءً مُتَصَدِّقًا وَاسِعَ القَلْبِ. فقد قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ مَا ءَامَنَ بِي مَنْ بَاتَ شَبْعَانَ وَجَارُهُ جَائِعٌ إلَى جَنْبِهِ وَهُوَ يَعْلَمُ بِهِ اﻫ أي لا يكونُ إيمانُه كامِلًا مَنْ يَبِيتُ شبعانَ وجارُه المؤمِنُ مِنْ أَهْلِ الضَّروراتِ وَهُوَ عالِمٌ بِحالِه فكيفَ بِمَنْ لا يَرْأَفُ بهِ بَلْ يثقلُ عليهِ. فعليكم أن ترأفُوا بإخوَتِكُمُ المسلمينَ إذَا مَا مَرَّتْ عليهم غيومٌ سَوْدَاءُ مُتَلَبِّدَةٌ بإِعانَتِهم بِكُلِّ مُمْكِنٍ وَمُسْتَطَاعٍ فَإِنَّ البَأْسَاءَ والضَّرّاءَ والكربَ والشِّدَّةَ تَتَنَقَّلُ كحَجَرِ الشِّطْرَنْجِ مِنْ مُرَبَّعٍ إلَى ءاخرَ فَلْيَتَعَلَّمْ كُلٌّ مِنَّا مِنْ حَوادِثِ الماضِي ودُروسِ الماضِي فالمؤمنونَ كالجَسدِ الواحِدِ. فادْعُوا إخوانَكم الذينَ تعرِفونَ فيهِمُ السَّعةَ فِي المالِ إلى الرأفةِ بأهلِ الفقرِ والحاجةِ والبأساءِ والضَّرّاءِ فإنَّ البلاءَ إذَا اشتَدَّ قَدْ يُصِيبُ الصّالِحَ والطَّالِحَ ولكنَّ الصالِحَ يُحْشَرُ علَى نِيَّتِهِ وقَدْ وَرَدَ فِي الأَثَرِ أَنَّ النَّاسَ إِذَا رَأَوُا الْمُنْكَرَ فَلَمْ يُغَيِّرُوهُ أَوْشَكَ أَنْ يَعُمَّهُمُ اللهُ بِعِقَابٍ اﻫ[4]. اللهمَّ الطُفْ بِنَا. هذا وأستغفرُ اللهَ العظيمَ لي ولكم.

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 رواه الحاكم وغيره.[1]

 رواه الطبراني في المعجم الكبير.[2]

 رواه الحاكم في المستدرك.[3]

 رواه ابن حبان في صحيحه.[4]

Cuma Hutbesi

„Yanı Başındaki Komşusunun Aç Olduğunu Bildiği Halde Tok Yatan Kişi, Kâmil Bir Müslüman Değildir.“ Mealindeki Hadis-i Şerifinin Açıklaması

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı ve Rasûlü’nün yolundan gitmeyi tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُلُواْ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقۡنَٰكُمۡ وَٱشۡكُرُواْ لِلَّهِ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ ١٧٢﴾

Manası: Ey iman edenler! Eğer siz ancak Allâh’a kulluk ediyorsanız, size verdiğimiz rızıkların iyi ve temizlerinden yiyin ve Allâh’a şükredin. (El-Bakarah suresi, 172. ayet)

Peygamber efendimiz ﷺ şöyle buyurmuştur:

إنَّ روحَ القُدُسِ نَفَثَ فِي رُوعِي أَنَّهُ لَنْ تَمُوتَ نفسٌ حتّى تَسْتَكْمِلَ رِزْقَهَا وأَجَلَها فَأَجْمِلُوا فِي الطَّلَبِ خُذُوا مَا حَلَّ ودَعُوا مَا حَرُمَ اﻫ

Manası: Şüphesiz, hiçbir nefis rızkını ve ömrünü tamamlamadıkça ölmeyeceğini, Cebrâîl, kalbime üfledi. O hâlde rızkı helal yollardan talep ediniz. Allâh’ın helal kıldığını yiyiniz ve haram kıldığını bırakınız. (El-Hakim ve başkaları)

Rasûlullâh ﷺ, başka bir hadis’te ise şöyle buyurmuştur:

ما ءامنَ بِي مَنْ بَاتَ شبعانَ وجارُه جائِعٌ إلى جَنْبِهِ وَهُوَ يَعْلَمُ بِهِ

Manası: Yanı başındaki komşusunun aç olduğunu bildiği hâlde tok yatan kişi, kâmil bir Müslüman değildir. (İmam Taberânî, Mu’cemul-Kebîr)

Peygamber efendimiz Muḥammed’in ﷺ şu hadisi ömrümüzün sınırlı ve ölümümüzün takdir edilmiş olduğuna işaret eder. Hadis-i şerif‘in meali: “Şüphesiz, hiçbir nefis rızkını ve ömrünü tamamlamadıkça ölmeyeceğini, Cebrâîl, kalbime üfledi.“ O hâlde şiddet sebebiyle ölmeyen başka bir şekilde ölür. Zikredilen hadis-i şerif’ten ayrıca rızkımızın takdir edildiği ve değişmez olduğu ve hiç kimsenin bize takdir edilen rızkın bize ulaşmasına engel olamayacağı ve alacağımız solukların sayılı olduğu anlaşılmaktadır. Böylece ne bir hastalık veya felaket, ölüm anını takdir edilmiş vaktinden öncesine alabilir ne de devamlı sıhhatli, genç veya kuvvetli olmak onu geciktirebilir. Herkes kendisine belirlenmiş vaktin sona ermesi ile ölür ve herkes kendisine takdir edilmiş rızkı elde eder. Hiç kimsenin Azrâîl meleğinin ruhu almak için geldiği anı geciktirmeye veya onu öncesine almaya gücü yetmez. Bundan dolayı Rasûlullâh ﷺ, bizleri „Allâh’ın helal kıldığını yiyiniz ve haram kıldığını bırakınız.“ mealindeki hadisi ile az olanla yetinmeye özendirmiştir. Ke’b İbn-i Ucrah Rasûlullâh’ın șöyle dediğini buyurmuștur:

يا كعبُ بنَ عُجْرَةَ إنهُ لا يدخلُ الجنةَ لَحْمٌ نَبَتَ مِنْ سُحْتٍ النَّارُ أولَى بِهِ

Manası: Ey Ke’b bin Ucrah, haramla beslenen kişi, cennete ilk girenlerle giremez, cehennem azabını haketmiș olur. (İmam Hâkim “El-Mustedrak”ta)

Eğer sen değil de bir başkası bir belaya uğrarsa veya senin bulunduğun şehre değil de başka bir şehre bela inerse, bencil davranma bilakis sevimli, yumuşak huylu, cömert ve şefkatli ol. Rasûlullâh ﷺ mealen şöyle buyurmuştur: “Yanı başındaki komşusunun aç olduğunu bildiği hâlde tok yatan kişi, kâmil bir Müslüman değildir.” O hâlde yanı başındaki mü’min komşusunun, yaşamı için gerekenleri karşılayamadığını bildiği hâlde karnı tok yatan kimsenin imanı kâmil değildir. Eğer komşusunun durumundan haberdâr olup gücü yetmesine rağmen yardım elini uzatmayan kimsenin durumu böyle ise pekâlâ ona şefkat göstermeyip bilâkis durumunu daha da ağırlaştıran ve derdine dert katan kişinin durumu nedir o zaman? Eğer Müslüman kardeşleriniz zor ve sıkıntılı günler geçiriyorlar ise, sizlere düşen, onlara var gücünüzle imkânların el verdiği miktarda yardım etmektir. Sıkıntılar, dertler, üzüntü ve zor durumda bulunmak satranç taşlarının bir kareden başka bir kareye geçtiği gibi kişiden kişiye geçer. Her birimiz geçmişte meydana gelen olaylardan ders alması gerekir. Peygamber efendimizin  ﷺmealen şöyle buyurmuştur: “Mü’minler bir beden gibidirler.”

Mal konusunda bolluk içinde olduğunu bildiğiniz kardeşlerinizi fakirlere ve ihtiyacı olanlara şefkat göstermelerine davet ediniz. Muhakkak ki belalar çoğalırsa bunlardan hem hayır hem kötülük üzerinde bulunan insanlar etkilenebilirler. Ancak salih kul, belalara uğramasıyla, mertebesi ve ahirette mükâfatı artar. Peygamber efendimiz bir hadis-i şerif’inde şöyle buyurmuştur:

أَنَّ النَّاسَ إِذَا رَأَوُا الْمُنْكَرَ فَلَمْ يُغَيِّرُوهُ أَوْشَكَ أَنْ يَعُمَّهُمُ اللهُ بِعِقَابٍ اﻫ

Manası: Eğer insanlar kötülükleri görüp müdahale etmezlerse Allâh onlara belalar verir. (İbn-i Hibban “Sahih”inde)

Allâh’ım! Bize rahmet et.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Erklärung der Arten des Unglaubens 15.04.2022

Freitagsansprache

Die Erklärung der Arten des Unglaubens

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 74 der Sûrah at-Tawbah:

﴿يَحْلِفُونَ بِاللهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا كَلِمَةَ الكُفْرِ وَكَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ﴾

Die Bedeutung lautet: Sie schwören bei Allâh, dass sie es nicht gesagt haben, doch sprachen sie Unglauben aus und sind abtrünnig geworden, nachdem sie Muslime waren.

Diese Âyah nahmen die Gelehrten als Beweis dafür, dass eine Art des Unglaubens „der gesagte Unglaube“ genannt wird. Diese wird mit der Zunge ausgeführt und ist die meist verbreitete Gruppe des Unglaubens. Dazu gehört das Beschimpfen Gottes, das Beschimpfen eines Propheten, das Beschimpfen eines Engels, das Verachten des Gebetes, des Fastens, des Qur´ân oder der islamischen Gesetze. Wenn eine Person so etwas aussprechen würde, so wäre sie aus dem Islam ausgetreten, gleich ob sie es ernsthaft, scherzhaft, aus Wut oder nicht aus Wut sagen würde. Diese Zustände sind keine Entschuldigung dafür. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 65-66 der Sûrah at-Tawbah:

﴿وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أَبِاللهِ وَءَايَاتِهِ ورَسُولِهِ كُنْتُمْ تَسْتَهْزِءُونَ لا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُمْ بَعدَ إِيمانِكُمْ﴾

Die Bedeutung lautet: Und wenn du (Muhammad) sie fragst, so antworten sie: „Wir haben nur gescherzt.“ So sag ihnen (Muhammad): „Ihr habt euch über Gott, den Qur´ân und über den Gesandten Gottes lustig gemacht. Eure Entschuldigung ist ungültig, ihr seid abtrünnig geworden, nachdem ihr gläubig wart.“

Allâh, der Erhabene, Den wir lieben, sagte in der Âyah 15 der Sûrah al-Hudjurât:

﴿إِنَّمَا المؤمِنُونَ الّذِينَ ءامنُوا بِاللهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا﴾

Die Bedeutung lautet: Gewiss, die Gläubigen sind diejenigen, die an Allâh und an Seinen Gesandten glauben und keinen Zweifel darin haben.

Diese großartige Âyah des edlen Qur´ân nahmen die Gelehrten als Beweis dafür, dass eine weitere Art der Abtrünnigkeit „der glaubte Unglaube“ ist und so bezeichnet wird, weil der Zweifel im Herzen geschieht. Wer somit glaubt, dass Allâh ein Licht wäre oder ein Körper – groß, klein oder mittelgroß –, im Himmel wäre oder dass Allâh Selbst an jedem Ort wäre, dieser hat keine Kenntnis über Allâh, weil Allâh nichts und niemandem von den Geschöpfen ähnelt. Er ähnelt nicht der Sonne, nicht dem Mond, nicht den Sternen, nicht den Menschen, nicht den Djinn und nicht den Engeln. Allâh sagt im edlen Qur´ân über Sich Selbst:

﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىءٌ وَهُوَ السَّميعُ البَصير﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh ähnelt nichts und niemandem und Er ist der Allhörende und der Allsehende.

Allâh, der Einzige den wir anbeten, sagt in der Sûrah Fussilat, Âyah 37:

﴿لا تَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلا لِلْقَمَرِ واسْجُدُوا للهِ الذِي خَلَقَهُنَّ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ﴾

Die Bedeutung lautet: Werft euch nicht für den Mond und nicht für die Sonne nieder, sondern werft euch für den Schöpfer dieser nieder.

Diese großartige Âyah des edlen Qur´ân nahmen die Gelehrten als Beweis dafür, dass eine Art des Unglaubens „der getane Unglaube“ genannt wird. Dazu gehört die Niederwerfung für die Sonne, für den Mond, für den Teufel oder für das Feuer. Dazu gehört auch das Werfen des Qur´ân in den Müll, das Treten auf den Qur´ân oder auf Religionsbücher. All dies führt aus dem Islam heraus.

Somit ist die Person, die etwas sagte, glaubte oder tat, was aus dem Islam herausführt, verpflichtet, wieder in den Islam einzutreten, indem sie sagt: „Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt und bezeuge, dass Muhammad der Gesandte von Allâh ist.“

O Allâh, lasse uns mit dem Glauben an das Glaubensbekenntnis sterben.

Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبةُ الجمُعةِ بتاريخ 

بيانُ أَقْسَامِ الكُفرِ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونتوبُ إليهِ، ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، مَنْ يَهْدِ اللهُ فلا مُضِلّ لهُ ومَن يُضلِلْ فلا هادِي لهُ. اللهمَّ صلِّ وسلِّمْ وبارِكْ علَى سيِّدِنا محمَّدٍ وعلَى ءالِهِ وأصحابِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرين. أَمَّا بعدُ عِبادَ الله، فإِنِّي أُوصيكُمْ وَنَفْسِي بتَقْوَى اللهِ العليِّ القديرِ والثباتِ على دينِ الإسلامِ العَظِيم، الدِّينِ الذِي رَضِيَهُ اللهُ تعالى لِعبادِهِ وأَمَرَنَا بِاتِّباعِهِ وَبِالثَّباتِ عَليهِ. فَحَاسِبْ نَفْسَكَ وَانْتَبِهْ لِكَلامِكَ وَلِفِعْلِكَ وَاعْتِقَادِكَ وَاعْبُدِ اللهَ كَأَنَّكَ تَرَاهُ فَإِنْ لَمْ تَكُنْ تَرَاهُ فَإِنَّهُ يَرَاكَ. قالَ اللهُ تعالَى في القُرءَانِ الكَريمِ ﴿يَحۡلِفُونَ بِٱللَّهِ مَا قَالُواْ وَلَقَدۡ قَالُواْ كَلِمَةَ ٱلۡكُفۡرِ وَكَفَرُواْ بَعۡدَ إِسۡلَٰمِهِمۡ﴾[1] الآيَةَ. بِهَذِهِ الآيَةِ القُرْءَانِيَّةِ العَظِيمَةِ اسْتَدَلَّ العُلَمَاءُ عَلَى أَنَّ مِنَ الكُفْرِ مَا يُسَمَّى كُفْرًا لَفْظِيًّا وَمَحَلُّهُ اللسانُ وَهُوَ أَكْثَرُ أَنْواعِ الكُفْرِ انْتِشَارًا ومنهُ مَسَبَّةُ اللهِ أَوِ الأَنْبِياءِ أَوِ الملائِكَةِ أَوِ الاسْتِخْفَافُ بِالصَّلاةِ أَوِ الصيامِ أَوِ القُرءانِ أَوِ الشَّرعِ فَإِنَّ قائِلَ ذلكَ يَكْفُرُ سَواءٌ كَانَ جَادًّا أَوْ مَازِحًا غَضْبَانَ أَوْ غَيرَ غَضْبَانَ لا يُعْذَرُ فِي شَىءٍ مِن ذَلك، قالَ اللهُ ﴿وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ﴾[2].واللهُ تعالَى الذِي نُحِبُّهُ ونَعْبُدُهُ قالَ في سورةِ الحجرات ﴿إِنَّمَا ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ ثُمَّ لَمۡ يَرۡتَابُواْ﴾ الآيةَ، أَيْ لَمْ يَشُكُّوا. فَبِهَذِهِ الآيةِ القُرءَانيةِ العَظيمَةِ استَدَلَّ العُلَمَاءُ على أَنَّ مِنَ الكُفْرِ مَا يُسَمَّى كُفْرًا اعْتِقَادِيًّا لأَنَّ الارْتِيَابَ هُوَ الشَّكُّ، وَالشَّكُّ مَحَلُّهُ القَلْبُ، فَمَنِ اعْتَقَدَ أَنَّ اللهَ ضَوْءٌ أَوْ جِسْمٌ كَبِيرٌ أَوْ صَغِيرٌ أَوْ وَسَطٌ أَوْ يَسْكُنُ السماءَ أَوْ حَالٌّ بِذَاتِهِ في كُلِ مَكَانٍ فَهَذَا لَمْ يَعْرِفْ رَبَّهُ لأَنَّ اللهَ لا يُشْبِهُ شَيْئًا مِنْ خَلْقِهِ، لا يُشْبِهُ الشَّمْسَ وَلا القَمَرَ وَلا النُّجومَ ولا الكَواكِبَ ولا البَشَرَ وَلا الجِنَّ وَلا الملائِكَةَ بل هُوَ كَمَا أَخْبَرَ عن نَفْسِهِ ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١١﴾[3]. وَاللهُ الذِي نُحِبُّهُ وَلا نَعْبُدُ سِواهُ قالَ فِي القُرْءَانِ العَظِيمِ ﴿لَا تَسۡجُدُواْ لِلشَّمۡسِ وَلَا لِلۡقَمَرِ وَٱسۡجُدُواْۤ لِلَّهِۤ ٱلَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ ٣٧﴾[4] الآيةَ. فهذهِ الآيةُ القرءانيَّةُ العَظِيمَةُ اسْتَدَلَّ بِهَا العُلَمَاءُ علَى أَنَّ مِنَ الكُفْرِ مَا هو كُفْرٌ فِعْلِيٌّ كَالسُّجودِ لِلشَّمسِ والقَمَرِ أَوِ للشَّيطانِ أَوِ النَّارِ أَو رَمْيِ الْمُصْحَفِ فِي القَاذُورَاتِ أَوِ الدَّوسِ عَلَيْهِ أَوْ عَلَى الكُتُبِ الشَّرعِيَّةِ، كُلُّ هَذَا مُخْرِجٌ عَنْ دِينِ اللهِ، فَمَنْ صَدَرَ مِنْهُ شَىْءٌ قَوْلِيٌّ أَوِ اعْتِقَادِيٌّ أَوْ فِعْلِيٌّ أَخْرَجَهُ عَنِ الدِينِ عَلَيْهِ أَنْ يَرْجِعَ إلَى الإِسلامِ بِالشَّهادَتَيْنِ „أَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلا اللهُ وأشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ الله“. اللهُمَّ أَمِتْنَا عَلَيْهَا يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ يَا اللهُ. هَذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة التوبة ءاية 74.[1]

 سورة التوبة ءاية 65ــ 66.[2]

 سورة الشورى.[3]

 سورة فصلت.[4]

Cuma Hutbesi

Küfrün Kısımları

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Müslüman  kardeşim nefsini hesaba çek ve kendini gözetle; sözüne, fiiline ve inancına dikkat et ve Allâh’a, O’nu görüyormuşcasına ibadet et; sen O’nu görmesen de O seni görüyor.

Allâhu Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿يَحْلِفُونَ بِاللهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا كَلِمَةَ الكُفْرِ وَكَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ﴾

Et-Tevbeh Sûresi / 74. Âyet

Manası: (O sözü) söylemediklerine dair Allâh’a yemin ediyorlar. Hâlbuki, o küfür sözünü söylediler ve İslâm dininden çıkıp kâfir oldular.

Alimler bu Ayet-i Kerime’yi, lafzî küfüre delil olarak göstermişlerdir. Lafzî küfürün yeri dildir ve lafzî küfür, küfür çeşitlerinden en yaygın olanıdır. Allâh’a, peygamberlere, veya meleklere sövmek ya da namazla, oruçla, Kur’ân’la veya şeriatle dalga geçmek lafzî küfürlerden bazılarıdır. İster ciddi olarak, ister şaka olarak, ister öfkeliyken ya da öfkeli değilken kim bu küfür sözlerini söylerse dinden çıkar; çünkü bunlar özür değildir.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أَبِاللهِ وَءَايَاتِهِ ورَسُولِهِ كُنْتُمْ تَسْتَهْزِءُونَ لا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُمْ بَعدَ إِيمانِكُمْ﴾

Et-Tevbeh Sûresi, 65. ve 66. Âyetler

Manası: Onlara sorsan “Biz sadece şakalaşıyorduk.” derler. De ki: “Siz Allâh ile, O’nun âyetleriyle ve O’nun peygamberiyle mi alay ediyorsunuz!?.” Özür aramayın. Siz, iman üzereydiniz sonra kafir oldunuz.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿إِنَّمَا المؤمِنُونَ الّذِينَ ءامنُوا بِاللهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا﴾

El-Hucurât Sûresi, 15. Âyet

Anlamı: Müminler, ancak Allâh’a ve Resûlü’ne iman edip, sonra şüpheye düşmeyenlerdir.

Bu Ayet-i Kerime’yi de alimler itikadi küfüre delil olarak göstermişlerdir. Çünkü şüphenin yeri kalptir. Kim Allâh’ın ışık olduğuna, büyük veya küçük bir cisim olduğuna, gökte oturduğuna veya zatıyla her yerde olduğuna inanırsa o, Rabbini tanımamıştır; çünkü Allâh yaratılmış olan hiçbir şeye benzemez. Allâh-u Teâlâ güneşe benzemez, aya benzemez, yıldızlara benzemez, insanlara benzemez, meleklere benzemez. Allâh-u Teâlâ kendisi hakkında şöyle buyuruyor:

﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىءٌ وَهُوَ السَّميعُ البَصير﴾

Manası: Allâh hiçbir şeye benzemez. O işiten ve görendir.

Kendisinden başka hiçbir şeye tapmadığımız Allâh-u Teâlâ şöyle buyuruyor:

﴿لا تَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلا لِلْقَمَرِ واسْجُدُوا للهِ الذِي خَلَقَهُنَّ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ﴾

Fussilet Sûresi, 37. Âyet

Manası: Eğer O’na (Allâh’a) ibâdet ediyorsanız, güneşe ve aya secde etmeyin; onları yaratan Allâh’a secde edin!

Alimler bu Ayet-i Kerime’yi de, fiili küfre delil olarak göstermişlerdir. Fiili küfre bazı örnekler: Güneşe, aya, şeytanlara veya ateşe tapmak; Kur’ân-ı Kerîm’i çöpe atmak veya Kur’ân-ı Kerîm’e ya da dini kitaplara bilerek ayakla basmak. Bunların hepsi insanı Allâh’ın dininden çıkarır. Kim lafzî, itikadi veya fiili bir küfür işlerse dinden çıkar. Bu kişi Kelime-i Şehadeti yani “Şehadet ederim ki, Allâh’tan başka İlâh yoktur ve şehadet ederim ki Muḥammed Allâh’ın kulu ve Rasûlüdür.” Söyleyerek tekrar İslâm dinine girmelidir.

Yâ Rabbi, bize kelime-i şehadeti söyleyerek imanla ölmeyi nasip eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn. Kâmet getir!

Der gesegnete Monat Ramadân 08.04.2022

Freitagsansprache

Der gesegnete Monat Ramadân

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, seid rechtschaffen und lobt Allâh dafür, dass Er euch den Monat Ramadân hat erleben lassen; und bittet Ihn um Kraft, damit ihr diesen segensreichen Monat mittels des Gottesgehorsams nutzen könnt. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 185, über den Monat Ramadân:

﴿شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡفُرۡقَانِۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوۡ عَلَىٰ سَفَرٖ فَعِدَّةٞ مِّنۡ أَيَّامٍ أُخَرَۗ يُرِيدُ ٱللَّهُ بِكُمُ ٱلۡيُسۡرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ ٱلۡعُسۡرَ وَلِتُكۡمِلُواْ ٱلۡعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ ٱللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَىٰكُمۡ وَلَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ١٨٥﴾

Der Monat Ramadân ist der Monat, in dem der gesamte Qur’ân zur Rechtleitung und zur Unterscheidung zwischen Recht und Unrecht herabgesandt wurde (von der wohlverwahrten Tafel in den ersten Himmel). Die Person, die in diesem Monat lebt, muss fasten. Und wer krank oder auf Reise ist, holt das Fasten an anderen Tagen nach. Allâh liebt für euch die Erleichterung; Er liebt nicht die Erschwernis für euch, damit ihr die Anzahl vollendet sowie Allâh lobt und Ihm dankt für das, was Er euch beschert hat, auf dass ihr dankbar sein möget.

Zu den Besonderheiten des Monats Ramadân gehört, dass der edle Qur´ân in so einem Monat von der wohlverwahrten Tafel in das ^Izzah-Haus im ersten Himmel herabgesandt wurde; dies geschah in einer Qadr-Nacht.

Der Gesandte Gottes rezitierte den edlen Qur´ân im Monat Ramadân mehr als in anderen Monaten, was auch zur Gewohnheit seiner Gefährten und der Muslime nach ihnen geworden ist; somit ist Ramadân der Monat des Qur´ân.

Ramadân ist auch der Monat des vermehrten nächtlichen Verweilens im Gottesgehorsam, weil der Gesandte Gottes ﷺ uns dieses nahegelegt hat, indem er sagte:

مَنْ قَامَ رمضانَ إِيمانًا وَاحْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ

Die Bedeutung lautet: Demjenigen, der aus Überzeugung und um von Allâh belohnt zu werden, die Nächte im Monat Ramadân in Gottesgehorsam verbringt, vergibt Allâh seine begangenen Sünden.

Ramadân ist auch der Monat des vermehrten Aufsuchens der Moscheen, um darin zu beten und an den Sitzungen der islamischen Religionslehre teilzunehmen, denn die Religionslehre ist der Weg zur unendlichen Glückseligkeit und das Mittel, das das Herz bessert. In diesem Zusammenhang erinnere ich euch an die Vorträge der islamischen Religionslehre, die nach dem Nachmittagsgebet in dieser Moschee gehalten werden. Nehmt daran teil, damit ihr die Religionslehre von Vertrauenswürdigen überliefert bekommt, denn sie ist der Weg, der zur Rechtschaffenheit und zum Wohlgefallen Gottes führt. Wahrlich, derjenige, der die Religionslehre nicht praktiziert, ist nicht rechtschaffen und derjenige, der sie nicht lernt, hat keine gültige Praxis und derjenige, der nicht belehrt wird, ist nicht gelehrt. Also: nutzt den Monat Ramadân, zieht euch selbst zur Rechenschaft, bevor ihr zur Rechenschaft gezogen werdet und vergesst nicht, die Welt für euren Vorteil im Jenseits zu nutzen.

Bruder im Islam, der gesamte Monat Ramadân ist segensreich und es ist möglich, dass du ihn nicht noch einmal erlebst, sondern währenddessen stirbst, so sei bestrebt, diese Zeit vollkommen zu nutzen.

O Allâh, bitte beschere uns viel Gutes im Ramadân und gib uns die Kraft, Dir gegenüber dankbar zu sein und viel Gutes zu verrichten, um dein Wohlgefallen zu erlangen; wahrlich, Du bist der Allhörende und der Allwissende.

Brüder im Islam, dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

شهر رمضان المبارك

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونشكرُه ونستغفرُه، مَنْ يهْدِ اللهُ فلا مضلَّ لهُ ومَنْ يُضْلِلْ فلا هاديَ لهُ، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ وَلا مِثْلَ وَلا نِدَّ لَهُ، وَلا حَدَّ ولا أعضاءَ لهُ، وَلا جهةَ ولا مَكانَ لهُ، ولا صورةَ ولا هَيْئَةَ ولا شَكْلَ لَهُ، لا يَحُلُّ في شَىءٍ ولا يَنْحَلُّ منهُ شَىْءٌ، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه. اللهمَّ صَلِّ وسلِّمْ علَى سَيِّدِنا محمَّدٍ وعلى ءالِه وصَفْوَةِ صَحْبِه.

أما بعدُ فيا إخوةَ الإيمانِ اتَّقوا اللهَ تعالَى وَاشْكُرُوهُ إِذْ بَلَّغَكُمْ شَهْرَ رمضانَ، وسَلُوهُ أَنْ يُعِينَكُمْ في هذا الشهرِ علَى اغْتِنامِ أوقاتِه بِالطاعاتِ والخيراتِ، فإنه مَوْسِمٌ عظيمٌ، يقولُ اللهُ سبحانَه وتعالى ﴿شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡفُرۡقَانِۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوۡ عَلَىٰ سَفَرٖ فَعِدَّةٞ مِّنۡ أَيَّامٍ أُخَرَۗ يُرِيدُ ٱللَّهُ بِكُمُ ٱلۡيُسۡرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ ٱلۡعُسۡرَ وَلِتُكۡمِلُواْ ٱلۡعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ ٱللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَىٰكُمۡ وَلَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ١٨٥﴾ وَمِنْ فَضائِلِ هذَا الشهرِ أَنَّ اللهَ أَنْزَلَ فيهِ القرءانَ إلى بيتِ العِزَّةِ في السماءِ الأُولى وكانَ ذلكَ في ليلةِ القدرِ. وكانَ النبيُّ صلى الله عليه وسلم يَخُصُّ هذَا الشَّهْرَ بِتِلاوةِ القُرءانِ أكثرَ منْ غيرِه، وكانَ صحابتُه والمسلمونَ مِنْ بعدِهم يُقْبِلُونَ على تِلاوةِ القرءانِ في هذا الشهرِ العظيمِ، فهو شهرُ القرءانِ.

ورمضانُ شهرُ القِيامِ فإنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم شَرَعَ لنَا وسنَّ لنَا قِيامَ لَيْلِهِ، كمَا حثَّ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أُمَّتَهُ على قِيامِ لَيْلَةِ القَدْرِ، قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ مَنْ قَامَ رمضانَ إِيمانًا وَاحْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ اهـ ومعنَى إيمانًا أي تَصديقًا بهِ واحتِسابًا أي لِأَجْرِهِ.

ورمضانُ شَهْرُ مَجَالسِ العِلْمِ والذِّكْرِ فَعِلْمُ الدِّينِ هو الدَّليلُ على السَّعادةِ الأبديةِ التي لا نِهايةَ لها فَمَا أَجْمَلَهُ مِنْ شَهْرٍ يكثُرُ فيهِ توافُدُ الْمُصَلِّينَ إلَى المساجِدِ لأَداءِ الصَّلَوَاتِ وَحُضُورِ حَلَقاتِ العلمِ العَامِرَةِ الزَّاخِرَةِ، فَعِلْمُ الدِّينِ هُوَ حَياةُ القُلوبِ بِدونِ عِلْمِ الدِّينِ لا حَيَاةَ لِلْقُلوبِ، فَأُذَكِّرُكُمْ بِحضورِ مَجالسِ العلمِ بعدَ صلاةِ العصرِ لِتَتَلَقَّوُا العلمَ مِنْ أَهلِ العلمِ والثِّقَةِ والأَمانةِ فَالعِلْمُ هوَ الطَّريقُ الْمُؤَدِّي إلى رِضْوَانِ اللهِ، والسبيلُ الْمُوصِلُ إلى التَّقْوى فلا تقوى بِلا عملٍ، وَلا عَمَلَ بِلا علمٍ، ولا عِلْمَ بلا تَعَلُّمٍ. فَاغْتَنِمُوا أَيَّامَ رَمَضَانَ وَحَاسِبُوا أنفُسَكُمْ قبلَ أَنْ تُحَاسَبُوا وَلا تَنْسَوُا نَصيَبكُمْ مِنَ الدُّنيا لآخِرَتِكُمْ.

أخي المسلمَ، هذا الشهرُ شهرُ رمضانَ شهرٌ عظيمٌ كلُّه خيرٌ. شهرُ رمضانَ رُبَّما لا يَتَكَرَّرُ عليكَ مَرَّةً ثانيةً فيكونُ هذا الشهرُ خِتَامًا لِحَيَاتِكَ فَلْتَجْتَهِدْ أَنْ تَخْتِمَ حياتَك بخيرِ الخِتَامِ.

اللهمَّ بَارِكْ لنَا في شهرِ رمضانَ وأَعِنَّا على ذِكْرِكَ وَشُكْرِكَ وَحُسْنِ عِبَادَتِكَ وَتَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ العَلِيمُ. هذا وأستغفِرُ الله.

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ وأَدْخِلْنَا الجنَّةَ مَعَ الأَبْرَارِ يَا عَزِيزُ يَا غَفَّار اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ اللهمَّ اجْزِ الشيخَ عبدَ اللهِ الهررِيَّ رَحَمَاتُ اللهِ عليهِ عنَّا خَيْرا. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

Cuma Hutbesi

MÜBAREK RAMADÂN AYI

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmuştur:

﴿شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡفُرۡقَانِۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡيَصُمۡهُۖ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوۡ عَلَىٰ سَفَرٖ فَعِدَّةٞ مِّنۡ أَيَّامٍ أُخَرَۗ يُرِيدُ ٱللَّهُ بِكُمُ ٱلۡيُسۡرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ ٱلۡعُسۡرَ وَلِتُكۡمِلُواْ ٱلۡعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ ٱللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَىٰكُمۡ وَلَعَلَّكُمۡ تَشۡكُرُونَ ١٨٥﴾

Manası: O sayılı günler Ramadân ayıdır ki, Kur’an o ay içinde (Levh-i Maḥfûz’dan birinci semaya) indirilmiştir. O Kur’an, insanları hakka ulaştırır, helâl ile haramda ve dini hükümlerde hakkı batıldan ayırır. Sizden her kim Ramadân ayında yaşarsa o ayı oruç tutsun. Kim hasta olur veya seferde bulunursa, oruç tutamadığı günler sayısınca sıhhat ve ikamet halinde orucunu kaza etsin. Allâh size kolaylık diler, size zorluk dilemez; hem buyuruyor ki, kaza borcunuzu tamamlayasınız da size hidayet ettiği şekilde Allâh’ı yüceltesiniz ve böylece umulur ki şükredersiniz. (El-Bakarah suresi, 185. ayet)

Bu ayın faziletlerinden bir tanesi de Allâh-u Teâlâ bu ayda Kur’ân-ı Kerîm’i kadir gecesinde birinci semada olan Beyt-i İzzeye indirmiştir. Peygamber efendimiz de bu ayda diğer aylarda okuduğundan daha fazla Kur’an-i Kerîm okurdu. Sahabeler de onlardan sonra gelen Müslümanlarda  bu mübarek ayda bolca Kur’ân-ı Kerîm’i okurlardı. Bu ay Kur’an ayıdır.

Ramadân kıyam ayıdır. Çünkü Peygamber efendimiz bizlere onun gecesini kıyamla geçirmeyi meşru kılmıştır. Nitekim Allâh Rasulü ümmetini Kadir gecesini ihya etmeye teşvik etmiştir. Peygamber efendimiz bir hadis-i şerifinde şöyle buyurmuştur:

مَنْ قَامَ رمضانَ إِيمانًا وَاحْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ

Manası: Kim, Allâh‘ın vadettiği sevaba inanarak ve sevabını yalnızca Allâh’tan umarak Ramadân gecelerini namaz kılarak geçirirse, geçmiş (küçük) günahları bağışlanır.

Ve Ramadân zikir ve ilim meclislerinin ayıdır. Din ilmi sonu olmayan ebedi saadete delildir. İçerisinde namaz kılanların namazları eda etmek ve ilim ve zikir halkalarına katılmak için camilere insanların topluca gitmelerinin arttığı ay da ne kadar da güzeldir. Din ilmi kalpleri zinde tutandır. Din ilmi olmadan kalpler zinde değildir. Sizlere ikindi namazından sonra ilmi ilim ehlinden ve güvenilir olan emanet sahibi alimlerden alarak ilim meclislerine katılmanızı hatırlatıyorum. İlim Allâh’ın rızasına ulaştıran yoldur. Kişiyi takvaya ulaştıran yoldur. İlimsiz takva olmaz. İlimsiz de amel olmaz. Öğrenmeden de ilim olmaz. Ramadân’ın günlerini fırsat biliniz ve hesaba çekilmeden önce kendinizi hesaba çekiniz ve dünyadan da ahiretiniz için nasibinizi unutmayınız.

Ey müslüman kardeşim! Ramadân ayı yüce bir aydır. Hepsi hayırdır. Ramadân ayı belki ikinci defa sana gelmeyecektir. Bu ay senin hayatının sona ereceği ay olabilir. Öyleyse hayatını en hayırlı bir bitiriş ile bitirmek için çaba göster.

Allâh’ım! Bu ayı bize bereketli kıl. Bizleri seni zikreden, sana şükreden ve sana düzgün bir şekilde ibadet eden kullarından eyle. Yapmış olduğumuz taatlerimizi kabul eyle. Şüphesiz sen işiten ve görensin.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn. Kâmet getir!

Die Gesetzesregelungen des Fastens 01.04.2021

Freitagsansprache

Die Gesetzesregelungen des Fastens

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 183:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, euch wurde das Fasten auferlegt, wie es denjenigen vor euch auferlegt war.

Das Fasten im gesegneten Monat Ramadân ist eine großartige Tat und eine Pflicht, die im Qur’ân, der Sunnah und der Übereinstimmung der Glehrten erwiesen ist. Es ist allgemein bekannt – sowohl bei den Gelehrten als auch bei den Unwissenden -, dass diese Pflicht zur Religion gehört. Derjenige, der diese Pflicht verleugnet, tritt aus dem Islam heraus. Es sei denn, er gehört zu jenen, die erst kürzlich in den Islam eingetreten sind oder die fern von den Wissenden leben und noch nie von dieser Pflicht gehört haben. Derjenige jedoch, der sein Fasten im Monat Ramadân ohne islamisch-rechtlich entschuldbaren Grund bricht, dessen Pflicht er nicht leugnet, tritt nicht aus dem Islam aus. Aber er begeht damit eine Sünde und ist verpflichtet, die Tage, an denen er das Fasten unterbrochen hat, nachzuholen.

Wer nicht in der Lage ist zu fasten, ist von dieser Pflicht ausgenommen, wie der gebrechliche Greis, der aufgrund seines hohen Alters das Fasten nicht mehr ertragen kann; so auch die kranke Person, deren Genesung nicht zu erwarten ist und aufgrund ihrer Krankheit das Fasten nicht ertragen kann. Das Fasten der Menstruierenden und Wöchnerin ist verboten und hat keine Gültigkeit, jedoch sind sie verpflichtet, die Tage, die sie von Ramadân versäumt haben, in der Reinheitsperiode nachzuholen.

Die Pflichtbestandteile des Fastens sind zwei: die Absicht (an‑Niyyah) und die Enthaltsamkeit (al‑´Imsâk) von allem, was das Fasten ungültig macht.

Die Absicht wird im Herzen gefasst und bedarf keiner mündlichen Formulierung. Es ist Pflicht, die Absicht für jeden Tag von Ramadân in der vorangehenden Nacht zu fassen. Wenn du die Absicht für das Fasten für den folgenden Tag fasst, nachdem du dich über den Sonnenuntergang vergewissert hast, dann hat diese Absicht Gültigkeit. Wenn man in der Nacht, d. h. in der Zeit zwischen Sonnenuntergang und Morgendämmerung, nachdem man die Absicht fasste, isst oder trinkt, dann wirkt sich dies nicht auf die Gültigkeit der Absicht aus. Nach der Rechtsschule des Gelehrten Asch-Schâfi^iyy ist es Pflicht, die Absicht für jeden einzelnen Tag zu fassen. Es reicht nicht aus, zu Beginn des Monats die Absicht für den gesamten Ramadân zu fassen. Außerdem ist die Enthaltsamkeit von dem, was das Fasten ungültig macht, Pflicht, d. h. die Enthaltsamkeit vom Essen, Trinken und Einführen von etwas, was ein Volumen hat, auch wenn es klein ist, durch eine natürliche Körperöffnung wie Mund, Nase, Geschlechtsteil und After, in Kopf, Bauch oder Ähnlichem.

Somit macht das Rauchen das Fasten ungültig, weil dadurch Teilchen in das Innere des Körpers gelangen. Das Einführen eines Zäpfchens in den After macht das Fasten ebenfalls ungültig. Aber die Spritze in die Vene oder in den Muskel macht das Fasten nicht ungültig, da diese keine natürlichen Körperöffnungen sind.

So muss die Enthaltsamkeit von allem, was das Fasten ungültig macht, ab der Morgendämmerung bis zum Sonnenuntergang eingehalten werden.

Der Geschlechtsverkehr tagsüber im Monat Ramadân, welcher wissentlich, absichtlich und freiwillig vollzogen wird, macht das Fasten ebenfalls ungültig. Dies bedeutet: Wenn der Fastende das Gesetz kennt, sich an das Fasten erinnert und freiwillig den Geschlechtsverkehr vollzieht, dann wird sein Fasten ungültig und er ist verpflichtet, die Kaffârah auszuführen sowie diesen Tag sofort nach dem Festtag nachzuholen. Die Kaffârah ist die Freilassung eines unversehrten, muslimischen Sklaven. Wenn er dazu nicht in der Lage ist, fastet er zwei Mondmonate hintereinander. Wenn er auch dazu nicht in der Lage ist, gibt er 60 Bedürftigen zu essen.

Der Austritt aus dem Islam (Abtrünnigkeit), sei es durch eine Aussage, wenn jemand z. B. Gott beschimpft, durch eine Handlung, wenn jemand z. B. absichtlich auf den Qur´ân tritt, oder durch eine Glaubensweise, wenn jemand z. B. glaubt, dass Gott ein Körper wäre oder den Geschöpfen ähneln würde, führt zur Ungültigkeit des Fastens, weil die guten Taten eines Abtrünnigen keine Gültigkeit haben. Derjenige, der tagsüber, während er fastet, den Islam verlässt, muss sofort, durch das Aussprechen des Glaubensbekenntnisses, in den Islam zurückkehren, sich den restlichen Tag, an dem die Abtrünnigkeit geschah, von dem, was das Fasten ungültig macht, enthalten und diesen Tag sofort nach dem Festtag nachholen.

O Allâh, wir bitten Dich, uns Kraft für das Verrichten der Gebete, des Fastens, für die Aneignung des nützlichen Wissens und das Praktizieren dessen zu geben. Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

أحكام الصيام

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونعوذُ باللهِ منْ شُرورِ أنفسِنا ومِن سيئاتِ أعمالِنا، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا مُحَمَّدًا عبدُه ورسولُه. اللهُمَّ صَلِّ على سَيِّدِنا مَحمَّدٍ وعلَى جميعِ إخوانِهِ النبيينَ والمرسلين. أما بعدُ عبادَ الله، فإني أوصيكم ونفسِي بتقوَى اللهِ العليِّ القديرِ القائِلِ في مُحكَمِ كتابِه ﴿يٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣﴾[1] إنَّ صيامَ شَهرِ رَمَضانَ المبارَكِ عبادَةٌ عَظيمةٌ وهو فَرْضٌ ثَابِتٌ بالقُرْءَانِ والسُّنَّةِ والإِجْمَاعِ ووُجوبُهُ معلومٌ منَ الدِّينِ بِالضَّرورَةِ أي يعرفُه العالمُ والجاهلُ علَى السَّواءِ فمَنْ أنكَرَ فَريضَتَهُ فَقدْ خَرَجَ عنِ الإسلامِ إلَّا أن يكونَ قريبَ عَهْدٍ بِالإِسلامِ أو نَشَأَ في بادِيَةٍ بعيدَةٍ عنِ العُلَمَاءِ فَلَمْ يَبْلُغْهُ حُكْمُ وُجُوبِه، أَمَّا مَنْ أفطَرَ في رمَضَانَ لِغَيْرِ عُذْرٍ شَرْعِيٍّ وهو يَعتَقِدُ وُجوبَهُ فلا يَكفُرُ بل يكونُ عاصِيًا وَعَلَيْهِ قضاءُ الأَيامِ التِي أَفْطَرَ فِيهَا. ويُستَثْنَى من وجوبِ صيامِ رمضانَ أيها الأحبةُ مَنْ لا يُطيقُه لِكِبَرٍ أو مَرضٍ لا يُرْجَى منهُ الشِّفاءُ، وكذا الحائضُ والنفساءُ لا يجبُ عليهِما الصيامُ وجوبَ أداءٍ لكن يجبُ عليهِما قضاءُ ما فاتَهُما بسببِ الحيضِ أو النفاس. أمَّا فَرَائِضُ الصيامِ فَهِيَ اثنتانِ النيةُ والإِمْساكُ عَنِ المفطِّراتِ. والنِّـيَّةُ مَحَلُّها القَلْبُ فلا يُشتَرطُ النُّطقُ بِهَا بِاللسانِ، وَيَجِبُ تَبْييتُها أي إيقاعُها لَيْلًا قبلَ الفَجْرِ مَعَ تَعْيِينِ النيةِ بأنَّها مِنْ رَمَضانَ فإذا تَيَقَّنْتَ مِنْ دُخولِ المغربِ فَنَوَيْتَ صيامَ اليومِ الثانِي صَحَّتْ هذهِ النيةُ ولا يَؤَثِّرُ أن تأكُلَ أَوْ تَشْرَبَ بعدَ هذه النيةِ وَقَبْلَ طُلوعِ الفَجْرِ. ويجبُ في مذهبِ الشافعيِّ أن ينويَ لِكُلِّ يومٍ فلا يَكْفِي أَنْ يَنْوِيَ أَوَّلَ الشَّهْرِ عَنِ الشهرِ كُلِّه. ويَجِبُ الإِمْساكُ عَنِ الْمُفَطِّراتِ عَنِ الأَكلِ والشُّربِ وعن إِدْخَالِ كُلِّ ما لَه حَجْمٌ ولو كان ذلك أجزاءً صغيرةً كدخانِ السيجارةِ إلَى الرَّأْسِ أوِ البَطْنِ وَنَحْوِهِما مِنْ مَنْفَذٍ مَفْتُوحٍ كالفَمِ وَالأَنْفِ وَالقُبُلِ وَالدُّبُرِ. فالحُقْنَةَ في الدُّبُرِ مُفَطِّرَةٌ وأمّا الحُقْنَةُ في الشِّريانِ أو العَضَلِ فليسَتْ مُفَطِّرةً لأنهما ليسا منفَذًا مفتوحًا. ثم إن الإمساكَ عن الْمُفَطِّرَاتِ وَقْتُهُ مِنَ الفَجْرِ إلَى المغرِبِ. ويَفْسُدُ الصيامُ بالجِماعِ عمدًا ذَاكِرًا للصومِ عَالِمًا بِالتَّحْرِيمِ وعَلَى مَنْ حصلَ منهُ ذلكَ الإِمْسَاكُ عَنِ الْمُفَطِّراتِ بَاقِيَ النَّهارِ وقضاءُ هذا اليومِ فورًا بعدَ العيدِ وكفَّارةٌ وهي عِتْقُ رقبةٍ مؤمنةٍ فإِنْ عَجَزَ صامَ شَهْرَيْنِ مُتَتَابِعَيْنِ فإِنْ عجزَ أَطْعَمَ سِتِّينَ مِسْكِينًا. ومِمَّا يُفْسِدُ الصِّيامَ أيضًا إخوةَ الإيمانِ الرِّدَّةُ أي الكفرُ بعدَ الإِسلامِ سواءٌ كانَ هذا الكُفرُ بالقولِ كَسَبِّ اللهِ، أَمْ بالفِعْلِ كالدَّوسِ علَى الْمُصْحَفِ، أَمْ بالاعتِقَادِ كاعتِقادِ أنَّ اللهَ جِسمٌ يُشبِهُ المخلوقاتِ فهَذَا لا صِيامَ لَهُ لأنَّ العبادةَ لا تَصِحُّ مِنْ كافِرٍ فإن من استَخَفَّ باللهِ وَلَوْ مَازِحًا أَوْ غاضبًا فليسَ بِمُسْلِمٍ ومَنْ شَبـَّهَ اللهَ بِخَلْقِهِ فليس بمسلمٍ وَمَنْ حَصَلَ منهُ شَىءٌ من ذلك في رمضانَ فقد فَسدَ صومُه وعليهِ الرُّجُوعُ إلَى الإِسْلَامِ بِالنُّطْقِ بِالشَّهادتينِ أشهَدُ أَنْ لا إله إلا اللهُ وأشهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا رسولُ الله وأن يقضيَ هذا اليومَ فَوْرًا بعدَ العِيد. اللهم أَعِنَّا عَلَى القِيامِ وَالصِّيامِ وَتَعَلُّمِ وَتَعليمِ عِلْمِ أهلِ السُّنةِ والجماعة. هذا وأستغفِرُ اللهَ لي ولكم.

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أوصيكم ونفسي بتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَديرِ. اللهُمَّ إنَّا دعَوْناكَ فاستجبْ لنا دعاءَنا فاغفِرِ اللهُمَّ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا اللهُمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأمواتِ ربَّنا ءاتِنا في الدنيا حسنَةٌ وفي الآخِرَةِ حسنةٌ وقِنا عذابَ النارِ اللهُمَّ اجعلْنا هُداةٌ مُهتدينَ غيرَ ضالّينَ ولا مُضِلينَ اللهُمَّ استرْ عَوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا واكفِنا مَا أَهمَّنا وَقِنا شَرَّ ما نتخوَّف. عبادَ الله، إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاء ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة البقرة.

Cuma Hutbesi

Orucun Hükümleri

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ El-Bakarah suresinin 183. ayetinde şöyle buyuruyor:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣﴾

Manası: Ey iman edenler! Oruç sizden önceki ümmetlere farz kılındığı gibi size de farz kılındı. Umulur ki takva sahibi olursunuz.

Ramadân orucunun farz olduğu hem Kur’ân’da, hem hadislerde hem de icmâ’ ile sabittir ve Ramadân orucunun farziyeti dinde bilinmesi zarûri olan ilimlerdendir. Dolayısıyla Ramadân orucunun farziyetini inkar eden İslâm dininden çıkar. Ancak İslâm dinine yeni girmiş olan kişi ya da alimlerden uzak yerde yașayıp Ramadân orucunun İslâm dininde farz olduğunu bilmeyen biri bu farziyeti inkar ederse İslâm dininden çıkmaz; ona Ramadân orucunun farz olduğu öğretilir. Hiçbir dinî özrü olmadan Ramadân orucunu tutmayıp, farz olduğunu inkar etmeyen kişi İslâm dininden çıkmaz. Ama o insan büyük günah işlemiş olur ve tutmadığı günlerin orucunu kaza etmesi farzdır.

Değerli müslümanlar, yaşlılık ve iyileşmesi umulmayan bir hastalıktan dolayı oruç tutmaya aciz olan kişilere oruç tutmak farz değildir. Hayızlı ve nifaslı olan kadınların oruç tutmaları farz değildir ancak tutamadıkları günleri daha sonra kaza etmeleri onların üzerine farzdır.

Değerli müslümanlar, orucun farzları ikidir; Niyet etmek ve orucu bozan şeylerden uzak durmak.

Niyetin yeri kalptir; dil ile söylemek şart değildir. Niyetin, fecirden önce gece yapılması farzdır. Hergün için Ramadân orucuna niyet edilmelidir. Yani güneşin battığından emin olunduktan sonra ertesi gün için Ramadân orucuna niyet edilir. Akşam vaktinden sonra fecir vakti girmeden önce yemen içmen niyetini etkilemez. Şafi mezhebinde kişinin hergün için niyet etmesi gerekir ve Ramadân ayının başlangıcında tüm aya niyet etmesi yeterli değildir. Oruçlu olan bir kişi, fecir vaktinin girişinden güneşin batışına kadar yemekten, içmekten ve orucu bozan her türlü şeylerden sakınması gerekir. Açık olan menfezlerden (ağız, burun, cinsel organı ve dübür gibi) sıgara içmesi gibi küçük olsa bile hacmi olan hiçbir șeyi başına veya karnına girdirmemesi gerekir. Açık olan ön ve arka organlardan içeri bir şey girdirmek, fitil dahi olsa, orucu bozan şeylerdendir. Ancak damardan veya kastan iğne yapmak orucu bozmaz. Çünkü damar ve kas açık olan menfezlerden değildir. Oruç tutanın, fecirden akşam vaktine kadar bütün bunların hepsinden kendisini uzak tutması gerekir.

Orucu bozan hallerden birtanesi de gündüz cima yapmaktır. Yani oruç tutan kişi, kasten ve oruç tuttuğunun bilincindeyken, cima ederse orucu bozulur. Hem o günün geri kalan vakti orucu bozan şeylerden uzak durması, hem o günü hemen bayramdan sonra kaza etmesi hem de kefareti yerine getirmesi gerekir. Kefaret ise, mü’min bir köleyi azat etmek. Ona gücü yetmiyorsa iki hicri ay ard arda oruç tutmak. Ona da gücü yetmiyorsa 60 miskine yedirmektir. Orucu bozan hallerden birtanesi de riddedir. Ridde, İslâm dininden çıkmaktır. İnsanı dinden çıkaran küfür, Allâh´a sövmek gibi sözlü bir küfür olabilir ya da Kur’ân’a ayak ile basmak gibi fiili bir küfür olabilir veya Allâh’ın cisim olduğuna inanıp da Allâh´ı yaratıklarına benzetmek gibi itikadi olan bir küfür olabilir. Küfre düşenin orucu bozulur ve orucu geçerli olmaz. Çünkü Müslüman olmayandan ibadet sahih olmaz. Muhakkak ki her kim Allâh ile alay ederse, şakayla veya sinirli halde olsa bile o kişi İslam dininden çıkmış olur. Aynı şekilde her kim Allâh’ı yarattıklara benzetirse İslam dininden çıkmış olur. Oruçluyken küfre düşenin anında kelime-i şehadeti söyleyerek, örneğin “Şehadet ederim ki Allâh’tan başka İlâh yoktur ve şehadet ederim ki Muḥammed Allâh’ın Rasûlüdür.” diyerek İslâm dinine geri dönmesi farzdır. Ve Bayramdan sonra o günü hemen kaza etmesi gerekir.

Allâh’ım, bize namaz kılmamızda, oruç tutmamızda ve Ehli Sünnet ilmini öğrenip öğretmemizde Rasûlünün ﷺ yüzü suyu hürmetine güç ve kuvvet ver.

Kendim ve sizler için Allâh’a istiğfâr ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Wie der Beginn des Monats Ramadân festgelegt wird 25.03.2022

Freitagsansprache

Wie der Beginn des Monats Ramadân festgelegt wird

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Baqarah, Âyah 183:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, vorgeschrieben ist euch das Fasten, wie es denjenigen vor euch vorgeschrieben war.

Es gibt Regeln und eine Methode für das Erkennen des Beginns und des Endes des Monats Ramadân. Diese Methode lernten die Muslime vom Gesandten Gottes ﷺ und setzen sie – seit seiner Zeit bis in unsere heutige Zeit – um. Diese Methode basiert auf dem Ausschauen nach der Mondsichel in den Städten, Dörfern und Regionen. Derjenige, der in den Ländern der Muslime lebt, kennt es, wie die Menschen an Orten zusammenkommen, an denen man eine freie Sicht hat, und eine Kanonenkugel abfeuern oder auf den Berggipfeln Feuer entfachen, wenn die Mondsichel gesichtet wurde, sodass man dadurch vernimmt, dass der gesegnete Monat Ramadân bzw. der Festtag begonnen hat.

Dann ist es überraschend, dass es Menschen gibt, die von dieser Methode ablassen und stattdessen eine abweichende Praxis anwenden und andere dazu ermutigen, ihnen zu folgen. Sie wollen, dass wir von der Methode des Gesandten Gottes ablassen und uns nach astronomischen Berechnungen richten, um den Beginn und das Ende der Fastenzeit festzulegen, anstatt uns auf das Sichtungsergebnis der Vertrauenswürdigen und der Zeugen, die als ^Adl eingestuft sind, zu stützen.

In Sahîh Muslim und Sahîh al-Bukhâriyy wurde überliefert, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إنَّا أُمَّةٌ أُمِّيَّةٌ لا نَحْسُبُ ولا نَكْتُبُ الشَّهْرُ هَكذَا وَهَكذَا

Die Bedeutung lautet: „Wir sind eine Gemeinschaft, die den Monatsanfang und das Monatsende nicht basierend auf Berechnung oder Schriften sondern auf optisches Ausschauen festlegt. Der Mondmonat hat entweder 29 oder 30 Tage.

Der Hadîth bedeutet, dass jeder Mondmonat manchmal 29 und manchmal 30 Tage hat, anders kommt es nicht vor, und dass Allâh uns nicht auferlegt hat, die Anfänge und Enden der Monate zu berechnen. Dies bedeutet nicht, dass die Berechnung keine nützliche Lehre wäre, jedoch kommt sie für die Festlegung des Beginns eines Monats nicht in Betracht. Der Beginn des Monats basiert auf dem Sichten der Mondsichel oder Vervollständigen des Monats zu 30 Tagen. Dies bedeutet: Nachdem die Sonne am 29. Scha^bân untergeht, halten die Menschen Ausschau nach der Mondsichel, wenn sie gesichtet wird, dann ist der Folgetag der erste Ramadân; und wenn die Mondsichel nicht gesichtet wird, dann ist der Folgetag der 30. Scha^bân und der darauffolgende Tag der erste Tag von Ramadân.

Die Gelehrten der vier Rechtsschulen sind sich einig, dass die auf Astronomie und Berechnung basierende Festlegung des Beginns des Fastenmonats keine Gültigkeit hat.

Deswegen raten wir, an den Lehren des Gesandten Gottes ﷺ festzuhalten und nicht von denjenigen zu sein, die jedem Ruf folgen.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

كيف يثبت رمضان

الحمدُ للهِ الذي لَا شَرِيكَ لَهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ. أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ القائلِ في سورة البقرة ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣﴾. أيّها الأحبّةُ لقدِ اقْتَرَبْنَا مِنْ سَيِّدِ الشهورِ مِنْ شَهْرِ رمضان شهرِ البرَكةِ والرِّضْوَان، شَهْرِ تَطْهِيرِ النُّفوسِ مِنَ الشَّوائِبِ والأَدْرَان، شهرِ الإكثارِ مِنَ الخيراتِ ونَيْلِ الدَّرجاتِ والتَّزَوُّدِ لِيَوْمِ الْمَعَادِ، شهر أوَّلُهُ رَحمةٌ وأَوْسَطُهُ مَغْفِرَةٌ وَءاخِرُه عِتْقٌ مِنَ النَّار. وَلِمَعْرِفَةِ ابْتِدَاءِ وَانْتِهَاءِ الشهرِ الْمُبَارَكِ طَرِيقَةٌ وَأَحْكَامٌ، بَيَّنَهَا النبيُّ الأَكْرَمُ صلى الله عليه وسلم بِوَحْيٍ مِنَ اللهِ تعالَى، وَأَخَذَهَا عَنْهُ الصَّحَابَةُ الكِرَامُ، وَمَا زَالَ الْمُسْلِمُونَ مُنْذُ قُرونٍ طَوِيلَةٍ يَعْمَلُونَ بِهَا إلَى يَوْمِنَا هَذَا، وَهَذِهِ الطَّريقَةُ مَبْنِيَّةٌ علَى مُرَاقَبَةِ الْهِلَالِ بِالْعَيْنِ في الْمُدُنِ وَالْقُرَى وَالبُلْدَانِ، يَعْرِفُ ذلكَ كُلُّ مَنْ عَاشَ في بِلادِ الْمُسْلِمِينَ وَشَهِدَ عادَاتِهِمْ مِنَ الْخُرُوجِ لِمُرَاقَبَةِ الْهِلَالِ، وَتَجَمُّعِ الناسِ في الْمَواضِعِ التي تَتَّضِحُ فِيهَا الرُّؤْيَةُ، وَمنُ ثمَّ إطلاقُ الْمَدَافِعِ، أَوْ إِيقَادُ النارِ على رُؤُوسِ الْجِبَالِ عِنْدَ ثُبُوتِ الرُّؤْيةِ إِيذَانًا بِثُبُوتِ الشَّهْرِ الشَّريفِ، أَوِ العِيدِ السَّعِيدِ.

ثُمَّ إذَا بِنَا نُفَاجَأُ بِبِدْعَةٍ ظَهَرَتْ، وطائفةٍ بَرَزَتْ تُريدُ منَّا تَرْكَ هذَا السَّبيلِ، وَطَرْحَ طريقةِ رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، والاعتِمَادَ بدَلًا مِنْ ذَلِكَ علَى حِسَاباتِ الفَلَكِيِّينَ لِتَحْدِيدِ أَوَّلِ الصَّوْمِ، وَمَوْعِدِ الفِطْرِ، لَا عَلَى شهَادَةِ الثِّقَاتِ، وَإِخْبَارِ العُدُولِ الصَّالِحينَ. ففي الصَّحِيحَيْنِ أَنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ إنَّا أُمَّةٌ أُمِّيَّةٌ لَا نَكْتُبُ وَلَا نَحْسُبُ الشهرُ هكذَا وَهَكَذَا اهـ يَعْنِي مَرَّةً تِسْعَةً وَعِشِرِينَ، ومرَّةً ثلاثينَ، وذلكَ أَنَّ الشَّهْرَ القمَرِيَّ لا يكونُ غيرَ ذلكَ، وقولُه نحنُ أُمّةٌ أُمّيةٌ معناهُ مَا كَلَّفَنا اللهُ العملَ بالحِسابِ لِمَعْرِفَةِ الشُّهورِ، وَإِنَّما يَتِمُّ مَعْرِفَةُ أَوَائِلِ الشُّهورِ القَمَرِيَّةِ وَانْتِهَائِها بِظُهورِ الهِلالِ، أَوْ إِكْمَالِ عِدَّةِ الشَّهْرِ الذِي قَبْلَهُ ثَلاثينَ يومًا، فَيُراقِبُ الناسُ الهلالَ بعدَ غُروبِ شمسِ التاسعِ والعشرينَ مِنْ شَعْبَانَ، فَإِنْ رُئِيَ الهلالُ كانَ اليومُ التالي أَوَّلَ رمضانَ، وَإِنْ لَمْ يُرَ الهلالُ يكونُ اليومُ التالي الثلاثينَ مِنْ شَعبانَ، والذِي بعدَهُ هو أولَ أيامِ رمضانَ. وَقَدْ أَجْمَعَ فُقَهاءُ الْمُذَاهِبِ الأربعةِ على أَنَّ الصَّوْمَ لَا يَثْبُتُ بِكَلامِ مُنَجِّمٍ وَلَا فَلَكِيٍّ وَلَا حَاسِبٍ. ولذلكَ فَإِنَّنا نَنْصَحُ بِالْتِزَامِ مَا أَرْشَدَ إليهِ رَسولُ الله صلى الله عليه وسلم، وَبَيَّنَهُ الأَئِمَّةُ وَتَرْكِ هَوَى أَقْوَامٍ يَمِيلُونَ مَعَ كُلِّ رِيحٍ وَيَتْبَعُونَ كُلَّ نَاعِقٍ. هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

الحمدُ للهِ والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. وَبِما أَنَّنا علَى مَقْرُبَةٍ مِنْ بِدايةِ نيسانَ فقد رَأَيْنَا أَنْ تَكُونَ كَلماتُ السِّلسلةِ الذهبيةِ عنِ التحذيرِ مِنَ الكَذِبِ وأَنْتُمْ بِدَوْرِكُمْ انْقُلُوا هذهِ الكلماتِ لِغَيْرِكُمْ وَهِيَ: حِفْظُ اللِّسانِ أَمْرٌ بَالِغُ الأَهَمِيَّةِ فقَدْ قالَ الرسولُ ﷺ أكثرُ خَطايَا ابْنِ ءادَمَ مِنْ لِسَانِهِ اهـ رواهُ الطبرانيُّ في الْمُعْجَمِ الكَبيرِ وَغَيْرُه. وَمِنْ هذِه الخَطايَا الكَذِبُ الذي قَدْ يُوصِلُ صَاحِبَهُ إلى الخُروجِ منَ الإسلامِ والعِيَاذُ بِاللهِ تعالى فَضْلًا عَنْ كونِه مَعْصِيَةً بإِجْمَاعِ الْمُسْلِمينَ، وَكَمْ مِنَ الناسِ اليومَ لا يَلْتَفِتُونَ إلى هذَا وتَرى أَلْسِنَتَهُمْ تَلْهَجُ بِالأَكاذيبِ ليلًا وَنَهارًا، وَأَمَّا تَصْنِيفُ الأكاذِيبِ بأسماء بَيْضَاءَ وسَوْدَاءَ وصَفْرَاءَ وَكَذْبَةِ أوَّلِ نيسانَ وَغيرِ ذلكَ فهذَا كُلُّهُ ليسَ مِنَ الدِّينِ ولَا أَصْلَ لَهُ فَإِنَّ الكَذِبَ كَذِبٌ وإِنْ سَمَّاهُ بَعْضُ الناسِ بأسماءٍ مختلفةٍ. وَاعْلَمُوا أَنَّ الكَذِبَ سَوَاءٌ قالَهُ الإنسانُ مَازِحًا أَمْ جَادًّا فَهُوَ حَرَامٌ، وَقَدْ رَوَى الطَّبَرَانِيُّ أنّهُ عليهِ الصَّلاةُ والسَّلامُ قالَ عَنِ الكَذِبِ أَلَا إِنَّ الْكَذِبَ لا يَصْلُحُ في جِدٍّ وَلا هَزْلٍ اهـ وقال ﷺ وَيْلٌ لِلَّذي يُحَدّثُ النَّاسَ كَاذِبًا لِيُضْحِكَهُمْ، وَيْلٌ لَهُ وَيْلٌ لَهُ اهـ رواهُ الطبرانيّ. اللهمَّ احْفَظْنَا مِنَ الكذِبِ وسَائِرِ الْمُحَرَّمَاتِ يَا أرْحَمَ الرَّاحِمِينَ. اللهمَّ اغْفِرْ لَنَا مَا قَدَّمْنَا وَمَا أَخَّرْنَا وَمَا أَسْرَرْنا وَمَا أَعْلَنَّا وَمَا أَنْتَ أَعْلَمُ بهِ مِنَّا أَنْتَ الْمُقَدِّمُ وَأَنْتَ الْمُؤَخِّرُ وأَنْتَ علَى كُلِّ شَیْءٍ قَدِيرٌ اللهمَّ إنَّا نَعوذُ بكَ مِنْ عِلْمٍ لَا يَنْفَعُ وَمِنْ قَلْبٍ لَا يَخْشَعُ وَمِنْ نَفْسٍ لَا تَشْبَعُ وَمِنْ دَعْوَةٍ لَا يُسْتَجَابُ لَهَا. عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

Cuma Hutbesi

RAMADÂN AYININ BAŞLANGICINI TESPİT ETMEK

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmuştur:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ ١٨٣﴾

Manası: Ey iman edenler! Oruç sizden önce gelip geçmiş ümmetlere farz kılındığı gibi size de farz kılındı. Umulur ki takva sahibi olursunuz. (El-Bakarah suresi, 183. ayet)

Mübarek Ramadân ayının başlaması ve bitmesinin yolunu ve hükümlerini Peygamber efendimiz vahiy  yoluyla Allâh-u Teâlâ‘dan bildirmektedir. Ve ondan da sahabeler almış ve uzun zamandan beri müslümanlar aynı yöntemle günümüze kadar devam etmişlerdir. Bu yöntem göz ile hilali köylerde, şehirlerde ve ülkelerde takip etmektir. Kim o dönemde Müslümanların ülkelerinde yaşadıysa bilir ki insanlar hilalin daha kolayca görülebileceği yerlerde toplanıp beklerler. Hilali gördüklerinde ise kimisi top atar kimisi yüksek dağların tepelerinde ateş yakarlar ki insanlar hilalin görüldüğünü anlasınlar. Mübarek bayram gününü bildirmek için yine aynı şekilde yapılır. Bunlar güzel adetlerdir ki kökü sahabelerin zamanına dayanır ve o zamandan günümüze kadar ilim ehli ve takva sahibi insanlar bu onurlu adetlere sımsıkı sarılmışlar ve Müslümanlar, dünyanın dört bir yanında bu adetleri terketmemişlerdir.

Bu zamanda bazı insanlar çıktı bizim bu yöntemi yani Peygamber efendimizin yolunu terk etmemizi istiyorlar. Allâh’ın izniyle, bizler Rasûlullâh’ın ﷺ yolunu terk edenlerden olmayacağız. Astrologlar ve astronomlar ne kadar konuşsa da ve kendilerince ne kadar kanıt gösterseler de bizler onların Ramadân ayının ve bayram gününün başlangıcı hakkındaki hesaplarını benimsemeyeceğiz. Rasûlullâh’ın bildirdiği her şey başımız gözümüz üstüne ve onun söylediklerine karşı olan ihtilaflı sözler kesinlikle batıldır. Hesaplara göre ayların başlangıçlarını iddia edenlerin sözleri reddedilir. Çünkü Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

إنَّا أُمَّةٌ أُمِّيَّةٌ لا نَحْسُبُ ولا نَكْتُبُ الشَّهْرُ هَكذَا وَهَكذَا

Manası: Bizler ayların başlangıcını hesap kitaba göre değil, gözlemlemeye göre belirleriz.

Bundan ötürü, dört mezhep alimleri Ramadân ayının başlangıcının Şaban ayının 29’uncu gününün güneşi battıktan sonra hilali gözlemlemekle tespit edildiğini, kaide olarak vermişlerdir. Şayet o akşam hilal görülürse gelecek gün Ramadân ayının birinci günü demektir. Lakin hilal o akşam görülmezse gelecek gün Şaban ayının 30’uncu günü olur ve onun ardından gelen gün Ramadân ayının birinci günü olur. Dört mezhep alimlerinin icması ile hesapçıların ve astronomların sözlerine iltifat edilmeyeceğini ve onların oruç ayının başlangıcı ve sonuyla alakalı söylediklerine itibar edilmeyeceğini zikretmişlerdir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe   

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Ömer Ibn’ul-Hattâb Camii

Wiener Str. 1-6    10999  Berlin

Tel.: 030 612 69 61     Fax: 030 611 53 71

www.ivwp.de      info@ivwp.de

 

 

 

RAMADÂN AYININ BAŞLANGICINI TESPİT ETMEK

Dini bilgiler ihtiva ettiği için bu kağıdı yere atmayınız.

 

 

Das gute Behandeln der Eltern 18.03.2022

Freitagsansprache

Das gute Behandeln der Eltern

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Isrâ‘, Âyah 23 und 24:

﴿وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعۡبُدُوٓاْ إِلَّآ إِيَّاهُ وَبِٱلۡوَٰلِدَيۡنِ إِحۡسَٰنًاۚ إِمَّا يَبۡلُغَنَّ عِندَكَ ٱلۡكِبَرَ أَحَدُهُمَآ أَوۡ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لَّهُمَآ أُفّٖ وَلَا تَنۡهَرۡهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوۡلٗا كَرِيمٗا ٢٣ وَٱخۡفِضۡ لَهُمَا جَنَاحَ ٱلذُّلِّ مِنَ ٱلرَّحۡمَةِ وَقُل رَّبِّ ٱرۡحَمۡهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرٗا ٢٤﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh befahl uns, einzig und allein Ihn anzubeten und die Eltern gut zu behandeln; auch wenn einer von ihnen oder beide ein hohes Alter erreicht haben, so sage ihnen nicht „Uff“, beschimpfe sie nicht und verwende ihnen gegenüber respektvolle Worte. Sei ihnen gegenüber gnädig und bescheiden und sprich Bittgebete für sie und sage: O Gott, sei meinen Eltern gnädig, sie haben Gnade gezeigt, als sie mich großzogen.

Allâh hat Seinen Dienern im edlen Qur´ân befohlen, einzig und allein Ihn anzubeten und die Eltern mit Güte zu behandeln, dies bedeutet, sie gut zu behandeln und ihnen gegenüber gehorsam zu sein, es sei denn, sie verlangen etwas Verbotenes, denn das Begehen von Sünden ist verboten, auch wenn die Eltern es verlangen sollten. Al-Hâkim, at–Tabarâniyy und al-Bayhaqiyy überlieferten, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

رِضَا اللهِ في رِضَا الوَالِدَيْنِ وسَخَطُهُ في سَخَطِهِمَا

Die Bedeutung lautet: Allâh belohnt den Muslim, der die Eltern gut behandelt und hat demjenigen, der die Eltern verletzt, mit Strafe gedroht.

Bahz Ibn Hakîm erzählte, dass sein Vater erzählte, dass dessen Vater erzählte: Ich sagte: O Gesandter Gottes, wem gegenüber soll ich gehorsam sein? Der Gesandte Gottes ﷺ sagte (sinngemäß): Deiner Mutter. Ich sagte: Wem dann? Er sagte (sinngemäß): Deiner Mutter. Ich sagte: Wem dann? Er sagte (sinngemäß): Deiner Mutter. Ich sagte: Wem dann? Er sagte (sinngemäß): Deinem Vater und danach denjenigen, die am nächsten sind und danach denjenigen, die diesen näher stehen. [von at-Tirmidhiyy überliefert und als Hasan eingestuft] Die Mutter hat in der islamischen Religion diesen Vorzug aufgrund ihrer Fürsorge dem Kind gegenüber und der Mühe, die sie im Zusammenhang mit dem Kind hat, wie z. B. die Schwangerschaft, die Wehen, die Geburt, das Stillen und das Wachbleiben in den Nächten.

Bruder im Islam, in der rezitierten Âyah steckt das Verbot, den Eltern „Uff“ zu sagen, weil sie dadurch verletzt werden; dies bedeutet: Sollten die Eltern von ihrem verantwortlichen Kind etwas verlangen und das Kind mit „Uff“ reagieren, dann würde das Kind eine große Sünde begehen.

In derselben Âyah hat Allâh es uns verboten, auf eine verletzende Art und Weise mit den Eltern zu sprechen, und uns befohlen, respektvoll mit ihnen zu sprechen.

In der darauffolgenden Âyah hat Allâh uns aufgefordert, uns gnädig und bescheiden ihnen gegenüber zu verhalten, denn heute, nachdem sie alt geworden sind, brauchen sie denjenigen, der vor Kurzem noch auf sie angewiesen war. Eine weitere Aufforderung geht aus der Âyah hervor, nämlich Allâh um Gnade für sie zu bitten, denn auch sie waren gnädig und haben das Kind großgezogen, nicht aber, wenn sie zu Lebzeiten nicht an Gott oder an die Propheten glaubten.

Brüder im Islam, welcher gescheite Mensch, der von der Besonderheit des guten Behandelns der Eltern weiß, wendet sich vom Gehorsam zum Ungehorsam?! Solltest du deine Eltern gut behandeln, dann lobe Allâh dafür und bleibe standhaft darin, aber wenn du ihnen gegenüber ungehorsam sein solltest, dann fürchte Gott und bessere dich, bevor es zu spät sein könnte, die Reue zu verrichten.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und für mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

بِرُّ الوالدين

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونتوبُ إليه، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مِثْلَ ولا نِدَّ لَهُ ولا أَعضاءَ له ومكانَ ولا جِهَةَ لَهُ، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا محمدًا عبدُه ورسولُه. اللهم صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحابَتِه الطيبينَ الطَّاهرين. أما بعدُ عبادَ اللهِ فإنِّي أُوصيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَدِيرِ القائلِ في مُحْكَمِ كِتَابِه ﴿وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعۡبُدُوٓاْ إِلَّآ إِيَّاهُ وَبِٱلۡوَٰلِدَيۡنِ إِحۡسَٰنًاۚ إِمَّا يَبۡلُغَنَّ عِندَكَ ٱلۡكِبَرَ أَحَدُهُمَآ أَوۡ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لَّهُمَآ أُفّٖ وَلَا تَنۡهَرۡهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوۡلٗا كَرِيمٗا ٢٣﴾[1]. لقد أمَرَ اللهُ تعالَى عبادَهُ في كِتابِه العَزيزِ أمرًا مَقْطُوعًا بهِ بأَنْ لا يَعبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وأَمَرَ بِالإِحسانِ لِلْوَالِدَينِ، ويكونُ الإِحسانُ إليهِما ببِرِّهِما وإِكرامِهِما، ويُسَنُّ طاعتُهُما فِي كُلِّ شىءٍ إِلَّا فِي مَعصيةِ اللهِ تعالَى، فَقَدْ رَوَى الحَاكِمُ وَالطَّبَرَانِىُّ والبَيْهَقِىُّ في شُعَبِهِ مرفوعًا „رِضَا اللهِ في رِضَا الوَالِدَينِ وسخَطُهُ في سَخَطِهِمَا“ اﻫ وَعن بهز بنِ حكيمٍ عن أبيهِ عن جَدِّهِ رضىَ اللهُ عنهُمْ قالَ قُلتُ يا رسولَ اللهِ مَنْ أَبَرُّ ؟ قالَ „أُمَّكَ“ قلتُ ثمَّ مَنْ ؟ قالَ „أُمَّكَ“ قُلْتُ ثُمَّ مَنْ ؟ قالَ „أُمَّكَ“ قُلْتُ ثُمَّ مَنْ ؟ قَالَ „أَبَاكَ ثُمَّ الْأَقْرَبَ فَالْأَقْرَب“ اﻫ أَخرَجَهُ أبو دَاودَ والترمذِىُّ وحسَّنَهُ. وَإِنَّما خَصَّ الشرعُ الأُمَّ بهذَا لِعَنَائِها وَشَفَقَتِها مَع مَا تُقَاسِيهِ مِنْ حَمْلٍ وطَلْقٍ وَوِلادَةٍ ورَضاعَةٍ وسَهَرِ لَيْلٍ. أخى المسلم لقد نَهى اللهُ تعالَى عبادَهُ في هذِه الآيةِ بقولِه ﴿فَلَا تَقُل لَّهُمَآ أُفّٖ﴾ عن قولِ „أُفٍّ“ لِلْوَالِدَيْنِ لِمَا فيهِ منَ الإِيذاءِ لَهُمَا فَلَوْ طَلَبَا منهُ شَيئًا ليفعَلَهُ مثَلًا فقالَ لَهُمَا أفٍّ فقَدْ وقَعَ في كَبِيرَةٍ. وفي هذهِ الآيةِ العظيمةِ الآنِفَةِ الذِّكرِ نَهانَا اللهُ تعالَى عَنْ نَهْرِهِمَا فقالَ سبحانَهُ ﴿وَلَا تَنۡهَرۡهُمَا﴾ وأَمرَنا اللهُ تبارك وتعالى بأن نُحَسِّنَ لهما الكلامَ فقالَ ﴿وَقُل لَّهُمَا قَوۡلٗا كَرِيمٗا ٢٣﴾ أَىْ لَيِّنًا لَطِيفًا مِنْ أَحْسَنِ ما تَجِدُ وبَالَغَ سبحانَهُ بالتَّوصِيَةِ بِهما فقالَ ﴿وَٱخۡفِضۡ لَهُمَا جَنَاحَ ٱلذُّلِّ مِنَ ٱلرَّحۡمَةِ﴾[2] أَىْ أَلِنْ لَهُما جَانِبَكَ مُتَذَلِّلًا لَهُمَا مِنْ فَرْطِ رَحْمَتِكَ إيَّاهُمَا وَلِكِبَرِهِمَا وَافْتِقَارِهِما اليَوْمَ إلَى مَنْ كانَ أفقَرَ خَلْقِ اللهِ إليهِمَا بالأَمْس. ومِنْ بِرِّ الوَالِدَيْنِ زيارتُهُما بعدَ موتِهما. وقَدْ أمَرَنا اللهُ تعالَى بأَنْ نَسأَلَ لَهُمُ الرَّحْمَةَ حيثُ قالَ ﴿وَقُل رَّبِّ ٱرۡحَمۡهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرٗا ٢٤﴾ أى مِثْلَ رَحْمَتِهِمَا إِيَّاىَ في صِغَرِي حَتَّى رَبَّيانِى. فَقَدْ أوصانَا رَبُّ العِزَّةِ أَنْ لا نَكْتَفِىَ برَحْمَتِنا نَحنُ لِوالِدِينَا الرَّحْمَةَ التِى لا بَقاءَ لها بَلْ أَنْ نَدْعُوَ اللهَ الرَّحيمَ الكَريمَ بأَنْ يَرْحَمَهُمَا الرَّحمةَ البَاقِيةَ وَأنْ يجعلَ اللهُ ذلكَ جَزَاءً لِرَحْمَتِهِمَا علينَا في صِغَرِنَا وتربيتِهِمَا لنَا. وَالدُّعاءُ مُخْتَصٌّ بالأَبَوَيْنِ الْمُؤْمِنَيْنِ لا اللذَيْنِ ماتَا علَى غيرِ الإيمانِ كمَا هُوَ ظَاهِر. فبعدَ مَا ذُكِرَ مِنْ فَضلِ بِرِّ الوالدَيْنِ أىُّ عاقِلٍ يعدِلُ عَنْ بِرِّهِمْ إلَى عُقوقِهم؟!! فإِنْ وَجَدتَ من نفسِكَ خَيْرًا وَحِرْصًا علَى أَنْ تَبَرّ وَالدَيْكَ وتطيعَهُما مرضاةً للهِ تعالَى فَاحْمَدِ اللهَ واثْبُتْ عليهِ وَازْدَدْ منهُ وَإِنْ وجدتَ غيرَ ذلكَ فاتَّقِ اللهَ وأَصْلِحْ مِنْ حالِكَ قبلَ فَواتِ الأَوَانِ وقبلَ أَنْ تَنْدَمَ عندَما لا يَنْفَعُ النَّدَمُ. هذا وأَستَغْفِرُ اللهَ

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أوصيكم ونفسي بتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَديرِ. اللهُمَّ إنَّا دعَوْناكَ فاستجبْ لنا دعاءَنا فاغفِرِ اللهُمَّ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا اللهُمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأمواتِ ربَّنا ءاتِنا في الدنيا حسنَةٌ وفي الآخِرَةِ حسنةٌ وقِنا عذابَ النارِ اللهُمَّ اجعلْنا هُداةٌ مُهتدينَ غيرَ ضالّينَ ولا مُضِلينَ. عبادَ الله، إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاء ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة الإسراء.[1]

 سورة الإسراء ءاية 24.[2]

Die Nacht zum 15. Scha^bân 11.03.2022

Freitagsansprache

Die Nacht zum 15. Scha^bân

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah al-Hadjdj, Âyah 77:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱرۡكَعُواْ وَٱسۡجُدُواْۤ وَٱعۡبُدُواْ رَبَّكُمۡ وَٱفۡعَلُواْ ٱلۡخَيۡرَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ۩ ٧٧﴾

Die Bedeutung lautet: O ihr Gläubigen, verbeugt euch im Gebet und werft euch darin nieder und führt weitere Taten des Gottesgehorsams aus, auf dass ihr belohnt werdet.

Ibnu Mâdjah überlieferte, dass der geehrte Gefährte ^Aliyy erzählte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إذَا كانَتْ ليلَةُ النِّصْفِ مِنْ شَعبانَ فَقُومُوا لَيلَها وصُومُوا نَهارَها

Die Bedeutung lautet: Wenn die 15. Nacht von Scha^bân eintritt, dann verbringt sie mit religiösen Handlungen und fastet den darauffolgenden Tag.

Brüder im Islam, jeder von uns sollte bestrebt sein, die Nacht zum 15. Scha^bân mit religiösen Handlungen zu verbringen und den darauffolgenden Tag zu fasten, auf dass Allâh uns vor dem Höllenfeuer verschont. Der Muslim erlebt im Laufe des Lebens Zeiten, denen Allâh viele Besonderheiten gegeben hat, sodass derjenige, der die Zeiten nutzt, in großem Maß davon profitiert und derjenige, der sie vernachlässigt, sich viel Gutes entgehen lässt. Zu diesen Zeiten gehört die Qadr-Nacht, der ^Arafah-Tag und der Monat Ramadân. Dies bedeutet, dass der seit langer Zeit bestehende Brauch der Muslime, sich in der Nacht zum 15. Scha^bân zu treffen, damit sie gemeinsam Gutes tun und religiöse Handlungen verrichten, nicht den religiösen Regeln widerspricht. Einige Menschen jedoch haben eine Gewohnheit, die sie unterlassen sollten, nämlich kommen sie in der Nacht zum 15. Scha^bân zusammen und sprechen ein Bittgebet, das sie mal den Propheten und mal den Gefährten und mal den Nachfolgern der Gefährten (at-Tâbi^ûn) zuschreiben, obwohl der Hadîth-Gelehrte al-Bayhaqiyy in seinem Werk über die Vorherbestimmung darauf hingewiesen hat, dass es keinen Beweis gibt, dass irgendeine der genannten Personen es gesagt hätte. Ihr Bittgebet lautet: O Allâh, wenn Du für mich die Unglückseligkeit, Vorenthaltung, Verbannung oder Knappheit in der Versorgung vorherbestimmt hast, so lösche aus Gnade zu mir das, was Du für mich an Unglauben, Verbannung und Knappheit vorherbestimmt hast und bestimme die Glückseligkeit für mich. Derjenige, der glaubt, dass die Vorherbestimmung sich verändern würde, widerspricht dem edlen Qur´ân und gehört nicht zu den Muslimen. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah Qâf, Âyah 29:

﴿مَا يُبَدَّلُ ٱلۡقَوۡلُ لَدَيَّ﴾

Die Bedeutung lautet: Die Bestimmung Gottes ändert sich nicht.

Ein weiterer Beweis ist ein von Muslim überlieferter Hadîth, in dem der Gesandte Gottes ﷺ sagte, dass Allâhu Ta^âlâ zu ihm sagte:

يَا محمدُ إِنِّي إِذَا قَضَيْتُ قَضَاءً فَإِنَّهُ لَا يُرَدُّ

Die Bedeutung lautet: Allâh sagt: O Muhammad, was Ich vorherbestimmt habe, wird nicht verändert.

Wenn die Bestimmung Gottes für jemanden verändert werden würde, dann für den Gesandten Gottes ﷺ, jedoch wurde von Ibnu Abî Hâtim überliefert, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

سَأَلْتُ رَبِّي أَرْبَعًا فأَعْطَانِي ثَلاثًا وَمَنَعَنِي واحِدَةً، سألتُهُ أَنْ لَا يُكْفِرَ أُمَّتِي جُمْلَةً فَأَعْطَانِيهَا، وسألتُه أنْ لا يُهْلِكَهُم بِما أهلَكَ به الأُمَمَ قبْلَهم فأَعطانِيها، وسألتُه أنْ لا يُظْهِرَ عليهم عَدُوًّا مِنْ غَيْرِهِمْ فَيَسْتَأْصِلَهُمْ فَأَعْطَانِيهَا، وسألتُه أَنْ لَا يَجْعَلَ بَأْسَهُمْ بَيْنَهُمْ فَمَنَعَنِيها

Die Bedeutung lautet: Ich habe Allâh um vier Angelegenheiten gebeten, aber Er hat mir drei Angelegenheiten gewährt und eine verwehrt: Ich habe Ihn darum gebeten, dass meine gesamte Gemeinschaft nicht gleichzeitig ungläubig wird und Er hat es mir gewährt; ich habe Ihn darum gebeten, dass meine Gemeinschaft nicht von etwas vernichtet wird, was eine der vorherigen Gemeinschaften vernichtet hat, und Er hat es mir gewährt; ich habe Ihn darum gebeten, keinem Feind der Gemeinschaft die Fähigkeit zu geben, die Gemeinschaft zu vernichten und Er hat es mir gewährt; und ich habe Ihn darum gebeten, dass die Muslime nicht gegeneinander kämpfen, aber das hat Er mir verwehrt.

Aber wer mit dem erwähnten Bittgebet versteht „O Allâh, sollte ich für eine bestimmte Zeit in einem schlechten Zustand sein oder für eine bestimmte Zeit arm sein, dann bitte ich Dich, meinen Zustand zu bessern und meine Armut zu beenden“, dann schadet er sich nicht, jedoch ist es in unserer Zeit besser, den erwähnten Wortlaut nicht zu sagen, weil viele Menschen ihn nicht so verstehen würden, wie gerade erläutert.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

ليلة النصف من شعبان

الحمدُ للهِ نحمدُه ونستعينُه ونستهديهِ ونستغفِرُهُ ونستَرْشِدُهُ، وأشهدُ أن لا إله إلا اللهُ وحدهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مَثِيلَ لَهُ مَهْمَا تَصَوَّرْتَ بِبالكَ فاللهُ بِخِلافِ ذلكَ وَمَنْ وَصَفَ اللهَ بِمَعْنًى مِنْ مَعَانِي البَشَرِ فَقَدْ كَفَرَ، وأشهدُ أَنَّ سیدَنا محمدًا عَبْدُ اللهِ ورسولُه. اللهمَّ صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحبِه الطيبينَ الطاهرينَ. أما بعدُ عبادَ اللهِ فَأُوصِي نَفْسِي وإياكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَظِيمِ القائلِ في كِتابِه الكَريمِ في سورةِ الحَجِّ ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱرۡكَعُواْ وَٱسۡجُدُواْۤ وَٱعۡبُدُواْ رَبَّكُمۡ وَٱفۡعَلُواْ ٱلۡخَيۡرَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ۩ ٧٧﴾.

وَرُوِيَ عن سيدِنا عليٍّ رضي الله عنه عن رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم أنهُ قالَ إذَا كانَتْ ليلَةُ النِّصْفِ مِنْ شَعبانَ فَقُومُوا لَيلَها وصُومُوا نَهارَها اهـ رواهُ ابنُ ماجَهْ. فَلْيَغْتَنِمِ الواحدُ منَّا ليلةَ النصفِ من شعبانَ بإِحيائِها بأنواعِ العِباداتِ وصيامِ نهارِها لعَلَّ اللهَ يُعتِقُه منَ النارِ. وقَدْ جَعَلَ اللهُ تعالَى مَواسِمَ في حياةِ المؤمنينَ مَنِ اغْتَنَمَها كانَتْ لَهُ ذُخْرًا وَمَنْ أَهْمَلَ اغْتِنَامَها فَوَّتَ علَى نَفْسِه خَيْرًا كثيرًا، وَمِنْ هذِهِ المواسِمِ لَيْلَةُ القَدْرِ ويومُ عرفةَ وشهرُ رمضانَ. فَإِذَا عُلِمَ هذَا فَلْيُعْلَمْ أَنَّ مَا دَرَجَ عليهِ المسلمونَ مُنْذُ زَمَنٍ بَعِيدٍ مِنَ الاجْتِمَاعِ ليلةَ النِّصفِ مِنْ شَعْبَانَ لإِحْيَائِهَا بِمَا تَيَسَّرَ مِنْ أَصْنَافِ العِباداتِ وَالقُرُبَاتِ هُوَ عَمَلٌ حَسَنٌ لَا يُخَالِفُ الشَّرْعَ. ولكنْ جَرَتِ العادَةُ في بَعضِ البُلدَانِ أَنْ يَجْتَمِعَ الناسُ في ليلةِ النِّصْفِ من شعبانَ لِقَراءَةِ دُعاءٍ يُرْوَى عن رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم أو عن بَعْضِ الصَّحابَةِ أوِ التَّابِعينَ مِنْ غَيرِ أَنْ يَثْبُتَ عن أحَدٍ منهُمْ كما أشَارَ إلى ذلكَ البيهقيُّ في كِتابِ القَدَرِ وهُوَ قولُهُمْ اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتَ كَتَبْتَنِي عِنْدَكَ في أُمِّ الكِتابِ شَقِيًّا أَوْ مَحْرُومًا أَوْ مَطْرُودًا أَوْ مُقَتَّرًا علَيَّ في الرِّزِقِ فَامْحُ اللَّهُمَّ شَقاوَتِي وحِرْمَانِي وطَرْدِي وَإِقْتَارَ رِزْقِي وَاكْتُبْنِي عِنْدَكَ مِنَ السُّعَدَاءِ. وهذا الكَلامُ معَ عَدَمِ ثُبوتِه عَنِ السَّلَفِ مَنْ حمَلَهُ علَى ظَاهِرِهِ فَاعْتَقَد أَنَّ مشيئَةَ اللهِ تَتَغَيَّرُ فَقَدْ كَذَّبَ الدِّينَ وَرَدَّ الشَّرْعَ وَنَقَضَ قَوْلَ اللهِ تعالَى في سورَةِ ق ﴿مَا يُبَدَّلُ ٱلۡقَوۡلُ لَدَيَّ﴾ مَعْنَاهُ مَا شِئْتُ كانَ لَا يَتَغَيَّرُ وكَذَّبَ بِمَا رواهُ مسلمٌ عن نبيِّ اللهِ صلى الله عليه وسلم عنْ رَبِّهِ تبارك وتعالى أَنَّهُ قالَ يَا محمدُ إِنِّي إِذَا قَضَيْتُ قَضَاءً فَإِنَّهُ لَا يُرَدُّ اهـ وَلَوْ كانَتْ مشيئةُ اللهِ تعالَى تَتَغَيَّرُ لِأَحَدٍ لَتَغَيَّرَتْ لِرَسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَقَدْ رَوَى ابنُ أَبِي حاتِمٍ أنَّ رسولَ الله صلى الله عليه وسلم قالَ سَأَلْتُ رَبِّي أَرْبَعًا فأَعْطَانِي ثَلاثًا وَمَنَعَنِي واحِدَةً، سألتُهُ أَنْ لَا يُكْفِرَ أُمَّتِي جُمْلَةً فَأَعْطَانِيهَا، وسألتُه أنْ لا يُهْلِكَهُم بِما أهلَكَ به الأُمَمَ قبْلَهم فأَعطانِيها، وسألتُه أنْ لا يُظْهِرَ عليهم عَدُوًّا مِنْ غَيْرِهِمْ فَيَسْتَأْصِلَهُمْ فَأَعْطَانِيهَا، وسألتُه أَنْ لَا يَجْعَلَ بَأْسَهُمْ بَيْنَهُمْ فَمَنَعَنِيها اهـ وأَمَّا مَنْ قَالَ هذَا الدُّعاءَ وَهُوَ يَعْنِي بهِ اللهمَّ إِنْ كُنْتَ جَعَلْتَنِي على حالٍ غَيْرِ حَسَنَةٍ مُدَّةً مِنَ الدَّهْرِ أَوْ فَقِيرًا لِمُدَّةٍ مِنَ الزَّمَنِ فَغَيِّرْ حَالِي إلى حالٍ حَسَنَةٍ أَوْ أَغْنِنِي مِنْ فَضْلِكَ فَإِنَّهُ لا ضَرَرَ عليهِ في ذلكَ لكنْ تَرْكُ هذَا اللَّفْظِ في أَيَّامِنا أَوْلَى لأَنَّ كثيرًا مِنَ الناسِ قَدْ يَفْهَمُونَهُ علَى خِلافِ هذَا الْمَعْنَى. هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلى ءاله وأصحابه الطيبين الطهرين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ. اللهمَّ ءاتِنَا في الدنيا حسنةً وفي الآخرةِ حسنةً وقِنَا عذابَ النارِ اللهمَّ إنَّا نَعُودُ بكَ مِنْ جَهْدِ البَلاءِ وَدَرَكِ الشَّقَاءِ وشَماتَةِ الأَعْدَاءِ اللهمَّ أَصْلِحْ لنَا دِينَنا الذِي هُوَ عِصْمَةُ أَمْرِنَا وَأَصْلِحْ لنَا دُنْيَانَا التِي فيهَا مَعَاشُنَا وأصلِحْ لنَا ءاخِرَتَنا التي فِيهَا مَعَادُنا واجْعَلِ الحياةَ زِيَادَةً لَنَا في كُلِّ خَيْرٍ وَاجْعَلِ الْمَوْتَ رَاحَةً لَنَا مِنْ کُلِّ شَرٍّ عبادَ اللهِ إنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ وَالِإحسانِ وإيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَی عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ.

Cuma Hutbesi

Beraat Kandili

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’e ve diğer Peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh-u Teâlâ yüce Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurmuştur:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱرۡكَعُواْ وَٱسۡجُدُواْۤ وَٱعۡبُدُواْ رَبَّكُمۡ وَٱفۡعَلُواْ ٱلۡخَيۡرَ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ۩ ٧٧﴾

Manası: Ey iman edenler, rükû edin (Kur’ani hükümlere boyun eğin), secdeye gidin (tevazu ve teslimiyet gösterin, başta namaz ve diğer emirleri yerine getirip), Rabbinize ibadet edin ve hayır işleyin, umulur ki kurtuluşa erişirsiniz.

İmam Ali’den rivayet edildiğine göre  peygamber efendimiz bir hadis-i şerifinde şöyle buyurmuştur:

إذَا كانَتْ ليلَةُ النِّصْفِ مِنْ شَعبانَ فَقُومُوا لَيلَها وصُومُوا نَهارَها اهـ

Manası: Beraat Kandilinin gecesini namazla, gündüzünü de oruçla geçiriniz. (İbn-i Maceh)

Her birimiz Beraat Kandilinin gecesini ibadetlerle ihya edip gündüzünü de oruçla geçirelim. Umulur ki Rabbimiz bizi cehennem azabından kurtarır.

Allâh-u Teâlâ müminlerin hayatında mevsimler yaratmıştır, bunlardan yararlananlar için, onlar için bir hazinedir ve onlardan yararlanmayı ihmal edenler, çok şey kaçırmış olur. Bu mevsimler arasında Kadir Gecesi, Arefe Günü ve Ramadan ayı vardır. Bu bilindikten sonra şu da bilinsin ki Müslümanlar çok uzun zamandan beri Beraat Kandilinde toplanmaları farklı farklı ibadetleri eda etmeleri güzel amellerden olup dinimize de  muhalif değildir. Ancak bazı bölgelerde insanlar Beraat Kandilinde bir araya gelip bir dua okumaktalar ve bu duanın peygamber efendimizden olduğunu rivayet etmektedirler. İmam  Beyhaki  “Kader” adlı kitabında bu duanın ne peygamber efendimizden nede herhangi bir  sahabeden rivayet olmadığını rivayet etmiştir. Bu dua ise şöyledir: “Allâh’ım! Eğer beni Ümmül Kitap’ta indinde şakilerden veya mahrumlardan veya rahmetinden kovulmuşlardan veya rızkı dar olanlardan yazdıysan şekavetimi, mahrumiyetimi, rahmetten kovulmamı ve rızkımın dar olmasını sil Allâh’ım! İndinde beni saidlerden eyle.” Bu söz seleften sabit olmamasına rağmen her kim onu zahirine göre alırsa ve Allâh’ın meşieti değişir diye inanırsa dini yalanlamış, reddetmiş ve Kaf Suresi’nde geçen Allâh’ın şu ayetine ters düşmüş olur.

﴿مَا يُبَدَّلُ ٱلۡقَوۡلُ لَدَيَّ﴾

Manası: Benim dilediğim değişmez.

Aynı zamanda bu kişi İmam Müslim’in Peygamberimizden rivayet ettiği hadis-i kutsiyide yalanlamış olur. Peygamber efendimiz bir hadis-i kutside şöyle buyurmuştur:

يَا محمدُ إِنِّي إِذَا قَضَيْتُ قَضَاءً فَإِنَّهُ لَا يُرَدُّ

Manası: Yüce Allâh şöyle buyurmuştur Ey Muḥammed! Ben bir şeyi dilediysem o değişmez. (İmam Müslim)

Eğer Allâh’ın meşieti birisi için değişecek olsaydı Allâh Rasulü (sallallahu aleyhi ve sellem) için değişirdi.

Peygamber efendimiz bir hadis-i şerifinde şöyle buyurmuştur:

سَأَلْتُ رَبِّي أَرْبَعًا فأَعْطَانِي ثَلاثًا وَمَنَعَنِي واحِدَةً، سألتُهُ أَنْ لَا يُكْفِرَ أُمَّتِي جُمْلَةً فَأَعْطَانِيهَا، وسألتُه أنْ لا يُهْلِكَهُم بِما أهلَكَ به الأُمَمَ قبْلَهم فأَعطانِيها، وسألتُه أنْ لا يُظْهِرَ عليهم عَدُوًّا مِنْ غَيْرِهِمْ فَيَسْتَأْصِلَهُمْ فَأَعْطَانِيهَا، وسألتُه أَنْ لَا يَجْعَلَ بَأْسَهُمْ بَيْنَهُمْ فَمَنَعَنِيها

Manası: Rabbimden dört şey istedim. Üçünü verdi birini ise vermedi. Ondan ümmetimin hepsi topyekün kafir olmasınlar diye istedim verdi. Daha önceki ümmetleri helak ettiği gibi benim ümmetimi helak etmemesini istedim verdi. Onlara bir düşman gelip de onları topyekün yok etmesinin engellenmesini istedim verdi. Birbirleri arasında savaşmasınlar diye istedim bunu vermedi. (İmam İbni Ebu Hatim)

Fakat bir kişi yukarıda zikri geçen duayı söylerse ve şunu anlarsa  Allâh’ım! benim halimi belirli bir müddet kötü hal üzere kıldıysan veya belli bir süre fakir olarak kıldıysan halimi daha iyi bir hale değiştir veya fazlı kereminle beni başkasına muhtaç etme. Muhakkak ki bunu söylemede zarar yoktur. Fakat günümüzde bu lafzı terk etmek daha evladır. Çünkü birçok insan bunu biraz önce zikredilen mananın dışında anlayabilir.

Allâh’tan bizleri nasihatı dinleyip kabul eden insanlardan olmayı niyaz ederiz.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

 

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın salât ve selâmı Efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul et. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Bedeutung des zweiten Teils des Glaubensbekenntnisses 04.03.2022

Freitagsansprache

Die Bedeutung des zweiten Teils des Glaubensbekenntnisses

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allah, der Erhabene, sagt im edlen Qur´ân in der Sûrah Âl ^Imrân, Âyah 31-32:

﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ٣١﴾

Die Bedeutung lautet: „Sprich, o Muhammad: „Wenn ihr Allâh liebt, so folgt mir. Lieben wird euch Allâh und euch eure Sünden vergeben; denn Allâh ist al-Ghafûr und ar-Rahîm.“

Liebe Brüder im Islam, unsere heutige Ansprache handelt über den zweiten Teil des Glaubensbekenntnisses, doch vorher möchte ich zusammengefasst an den ersten Teil des Glaubensbekenntnisses erinnern. Die Bedeutung von „Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt“ lautet, ohne detaillierte Darstellung: Ich bekenne mit meiner Zunge und glaube im Herzen, dass nur Allâh mit Recht angebetet wird. Allâh ist der Einzige, Dem die Anbetung gebührt und nur Ihm darf die höchste Stufe des Gehorsams, der Ergebenheit und der Demut entgegengebracht werden, weil Er unser Schöpfer ist und alles erschaffen hat. Er lässt uns den Lebensunterhalt zukommen, Er hat keinen Teilhaber und nichts und niemand gleicht Ihm.

Die Bedeutung von „Ich bezeuge, dass Muhammad der Gesandte Gottes ist“ lautet: Ich bekenne mit meiner Zunge und glaube im Herzen, dass Muhammad von Allâh zu allen Menschen und Djinn gesandt wurde.

Was aber die Engel betrifft, so sind sie hier nicht einbezogen, denn sie entscheiden sich nur für das Gute und brauchen somit keine Warnung.

Liebe Brüder im Islam, der Glaube an die Gesandtschaft unseres Propheten Muhammad ﷺ ist die ursprüngliche Bedeutung des zweiten Glaubensbekenntnisses, sie enthält jedoch viele weitere Angelegenheiten. Dazu gehört, dass er in allem, was er berichtete und von Allâh verkündete, wahrhaftig ist und darin niemals Fehler beging. Dies betrifft sowohl die Berichte über die vorherigen Gemeinschaften und Propheten, über die Entstehung der Schöpfung, das Erlauben und Verbieten einiger Handlungen und Aussagen der Diener, als auch die Berichte über zukünftige Ereignisse auf der Welt, über das Leben im Grab und im Jenseits. Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah an-Nadjm, Âyah 3-4

﴿وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الهوَى إِنْ هُوَ إِلا وَحْىٌ يُوحَى﴾

Die Bedeutung lautet: Er (der Prophet) spricht (über die Botschaft) nicht aus eigener Neigung, wahrlich, es ist die Offenbarung, die ihm (von Gott) offenbart wurde.

Wir sind somit verpflichtet, an alles, was die Gesetzgebung unseres Propheten Muhammad ﷺ betrifft, zu glauben, ganz gleich, ob diese Gesetze mit der Teilwaschung, dem Gebet, der Heirat, der Scheidung, dem Erbe, der Belohnung oder der Bestrafung zusammenhängen. Wir weisen davon nichts aufgrund eigener Neigungen zurück, sondern wir führen unsere Neigungen auf das zurück, was der Gesandte von Allâh verkündete, gleichgültig, ob wir die Weisheit davon kennen oder nicht.

Wir glauben fest im Herzen an folgende Âyah aus dem edlen Qur’ân: Allâh, der Erhabene, sagt in der Sûrah an-Nisâ‘, Âyah 65:

﴿فَلا وَرَبِّكَ لا يُؤمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بينَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُوا في أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسلِّمُوا تَسْلِيمًا﴾

Die Bedeutung lautet: Die Gläubigen sind diejenigen, die dich bezüglich ihrer Streitfragen zum Richter machen und dann in ihren Herzen keine Bedenken gegen deine Entscheidung empfinden und sich voller Ergebung fügen.

Und wir glauben fest im Herzen an die folgende Aussage des Gesandten Gottes ﷺ:

„ليسَ أحدٌ إِلا يُؤخَذُ مِنْ قَولِهِ وَيدَعُ غيرَ النبِيِّ صلى الله عليه وسلم“

Die Bedeutung lautet: Jeder dieser Gemeinschaft macht Aussagen, die mal zutreffen und mal nicht zutreffen außer die des Gesandten von Allâh.

Wir bitten Allâh, uns zu den Standhaften im Islam gehören zu lassen, die dem Propheten unbeirrt folgen, wie sich auch immer die Zustände verändern mögen. Dies dazu, und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

في معنَى الشهادةِ الثانية

إنَّ الْحَمْدَ للهِ نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِينُهُ ونستهديهِ ونشكرُهُ ونستغفرُهُ ونتوبُ إليه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيئاتِ أعمالِنا، وأشهدُ أَنْ لا إِلهَ إلا اللهُ وَحدَهُ لا شريكَ له، كانَ وَلا مَكانَ كَوَّنَ، الأَكْوَانَ وَدَبَّرَ الزَّمانَ، سُبحانَهُ وتَعالَى ليسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ وَهُوَ السَّميعُ البَصِير، وأشهدُ أنَّ محمّدًا عبدُه ورسولُه وصَفِيُّهُ وحبيبُه صَلَواتُ اللهِ وسَلامُهُ على سيدِنا محمدٍ وعَلَى جَميعِ إِخوانِهِ النَّبِيّينَ والْمُرْسلَين. أما بعدُ عبادَ الله، أُوصِي نفسِي وإِيَّاكُمْ بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظيمِ القَائِلِ في مُحكَمِ التَّنْزِيلِ ﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ ٣١﴾[1]

كلامُنَا اليَوْمَ أَيُّهَا الأَحِبَّةُ عن معنَى الشهادَةِ الثَّانِيَةِ لكن قبلَ شُروعِنا أَوَدُّ أَنْ أُذَكِّرَكُمْ بِمَعْنَى الشهادةِ الأُولَى بِاخْتِصَارٍ فَمعنَى شهادةِ أَنْ لا إِلهَ إلا اللهُ إِجْمَالا أَيْ مِنْ غَيْرِ تَفْصِيلٍ أَعتَرِفُ بلسانِي وأُذْعِنُ بقَلْبِي بأَنَّهُ لا أَحَدَ يستَحِقُّ العبادةَ إلا اللهُ تعالَى فاللهُ وحدَهُ هُوَ الذِي يَسْتَحِقُّ نهايَةَ التَّعظِيمِ وغايَةَ الخُضُوعِ لأَنَّهُ هو خَالِقُنَا وَهُوَ خَالِقُ كُلِّ شَىءٍ وَهُوَ رازِقُنَا علَى الحقيقَةِ لا شَريكَ لَهُ وَلا مَثِيلَ. ومعنَى شهادةِ أَنَّ محمدًا رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أَعترِفُ بلسانِي وَأَعْتَقِدُ بقَلْبِي أنَّ سيدَنا محمدًا صلى الله عليه وسلم مُرْسَلٌ مِنْ عِنْدِ اللهِ إلَى كافَّةِ العالَمينَ مِنْ إِنْسٍ وَجِنٍّ أَمَّا الملائِكَةُ فَلا دُخولَ لَهُمْ في ذلكَ لأنهم لا يَخْتَارونَ إلا الطاعةَ بِمشيئةِ اللهِ فلا يَحْتاجُونَ إلَى إِنذَارٍ. فَالإيمانُ أيُّها الأحبةُ برِسالَةِ سيِّدِنا محمدٍ صلى الله عليه وسلم هُوَ أَصْلُ معنَى الشهادَةِ الثانيةِ لكنَّهَا تَتَضَمَّنُ مسائِلَ كثيرَةً مِنْهَا أنَّهُ صلى الله عليه وسلم لا يُخْطِئُ في شَىْءٍ مِمَّا أخبَرَ بهِ عنِ اللهِ تعالَى وأنَّ كلَّ ما جاءَ بهِ حَقٌّ صَحِيحٌ سواءٌ كانَ مِنْ أَخبارِ مَنْ قَبْلَهُ مِنَ الأُمَمِ وَالأَنْبِيَاءِ وَبَدْءِ الخَلْقِ أَوْ مِنَ التَّحلِيلِ أو التَّحريمِ لِبَعْضِ أفعالِ وأقوالِ العبادِ أَوْ مِمّا أخبرَ بهِ مما يَحدُثُ في المستقبلِ في الدنيا وفي البَرْزَخِ وفي الآخِرَةِ وذلكَ لقولِ اللهِ تعالَى في سورةِ النجم ﴿وَمَا يَنطِقُ عَنِ ٱلۡهَوَىٰٓ ٣ إِنۡ هُوَ إِلَّا وَحۡيٞ يُوحَىٰ ٤﴾ فيجبُ علينَا التَّسْلِيمُ بِكُلِّ مَا جاءَ في شرعِ نبيِّنا محمدٍ عليهِ الصلاةُ والسلامُ سَواءٌ تعلَّقَ بِالوُضوءِ أَوْ بِالصَّلاةِ أو بِالزِّواجِ أو بالطلاقِ أو بِالإِرثِ أو بِالثَّوابِ أَوْ بِالعِقابِ لا نَرُدُّ شيئًا مِنْ ذلك بِآرائِنا وَلا نَجْعَلُها حَاكِمَةً عليهِ بَلْ نَرُدُّ آراءَنَا إلى مَا جاءَ بهِ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم عَرَفْنَا الحِكْمَةَ مِنْهُ أَوْ لَمْ نَعرِفْ مُؤْمِنِينَ بِقَوْلِهِ تعالَى في سورة النساءِ ﴿فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤۡمِنُونَ حَتَّىٰ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيۡنَهُمۡ ثُمَّ لَا يَجِدُواْ فِيٓ أَنفُسِهِمۡ حَرَجٗا مِّمَّا قَضَيۡتَ وَيُسَلِّمُواْ تَسۡلِيمٗا ٦٥﴾ وَمُصَدِّقينَ بقولِ المصطَفَى صلى الله عليه وسلم حيثُ قالَ „ليسَ أحدٌ إِلا يُؤخَذُ مِنْ قَولِهِ وَيُدَعُ غيرَ النبِيِّ صلى الله عليه وسلم“. اللهمَّ اجْعَلْنَا مِنَ الثابِتينَ علَى الإِسلامِ المتمَسِّكينَ بِهَدْيِ النبِيِّ عليهِ الصلاةُ والسلامُ كيفَمَا تَقَلَّبَتِ الأحوالُ. هذَا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي ولَكُم.

الخطبة الثانية

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أوصيكم ونفسي بتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ القَديرِ. اللهُمَّ إنَّا دعَوْناكَ فاستجبْ لنا دعاءَنا فاغفِرِ اللهُمَّ لنا ذنوبَنا وإسرافَنا في أمرِنا اللهُمَّ اغفِرْ للمؤمنينَ والمؤمناتِ الأحياءِ منهُمْ والأمواتِ ربَّنا ءاتِنا في الدنيا حسنَةٌ وفي الآخِرَةِ حسنةٌ وقِنا عذابَ النارِ اللهُمَّ اجعلْنا هُداةٌ مُهتدينَ غيرَ ضالّينَ ولا مُضِلينَ اللهُمَّ استرْ عَوراتِنا وءامِنْ روعاتِنا واكفِنا مَا أَهمَّنا وَقِنا شَرَّ ما نتخوَّف. عبادَ الله، إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاء ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ، وَأَقِمِ الصلاةَ.

 سورة ءال عمران. [1]

Die Himmelfahrt (al-Mi^râdj) 25.02.2022

Freitagsansprache

Die Himmelfahrt (al-Mi^râdj)

Lob gebührt Allâh, dem Erhabenen, Demjenigen, Der ohne Ort existiert. As–Salâtu und As-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Liebe Brüder im Islam, der Gesandte Gottes ﷺ reiste in jener Nacht von Makkah zur al-Aqsâ-Moschee in Baytu l-Maqdis (zu dt. Jerusalem), wo alle Propheten für ihn versammelt waren und er als Vorbeter mit ihnen gemeinsam betete. Anschließend wurde er in die sieben Himmel hinaufgeführt und kam sogar am al-Muntahâ-Baum an. An diesem Baum sah unser Prophet Muhammad ﷺ den Engel Djibrîl, der sich dem Propheten, aus Sehnsucht zu ihm, auf eine Entfernung von etwa zwei Ellen oder sogar weniger näherte, wie Allâhu Ta^âlâ in den Âyat 3-9 der Sûrah an-Nadjm sagt:

﴿وَمَا يَنطِقُ عَنِ ٱلۡهَوَىٰٓ ٣ إِنۡ هُوَ إِلَّا وَحۡيٞ يُوحَىٰ ٤ عَلَّمَهُۥ شَدِيدُ ٱلۡقُوَىٰ ٥ ذُو مِرَّةٖ فَٱسۡتَوَىٰ ٦ وَهُوَ بِٱلۡأُفُقِ ٱلۡأَعۡلَىٰ ٧ ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ ٨ فَكَانَ قَابَ قَوۡسَيۡنِ أَوۡ أَدۡنَىٰ ٩﴾

Die Bedeutung lautet: Der Prophet Muhammad hat hinsichtlich der Religion nicht aus eigener freier Neigung gesprochen, sondern ganz gewiss die Offenbarung verkündet; ihn lehrte ein Engel, dessen Kraft groß und dessen Aussehen schön ist. Dieser Engel nahm seine wahre Gestalt an und näherte sich dem Propheten Muhammad auf eine Entfernung von etwa zwei Ellen.

Der Engel, dessen Kraft groß ist und der den Propheten Muhammad ﷺ lehrte, ist der Engel Djibrîl, ^alayhi s-Salâm. Er näherte sich dem Propheten Muhammad am al-Muntahâ-Baum und der Prophet Muhammad sah ihn in seiner wahren Gestalt. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyat 13-15 der Sûrah an-Nadjm:

﴿وَلَقَدۡ رَءَاهُ نَزۡلَةً أُخۡرَىٰ ١٣ عِندَ سِدۡرَةِ ٱلۡمُنتَهَىٰ ١٤ عِندَهَا جَنَّةُ ٱلۡمَأۡوَىٰٓ ١٥﴾

Die Bedeutung lautet: Der Prophet Muhammad sah den Engel Djibrîl in seiner wahren Gestalt beim al-Muntahâ-Baum.

Der Imâm al-Bukhâriyy und der Imâm Muslim, die beiden großen Hadîth-Gelehrten, überlieferten: Der geehrten ^´ischah, der Ehefrau des Gesandten Gottes und Tochter des geehrten Gefährten Abû Bakr as–Siddîq, wurde der Teil dieser Âyah vorgetragen, der die Bedeutung hat „und sich dem Propheten Muhammad näherte.“ Sie sagte darauf: Dies ist der Engel Djibrîl.

Diese Âyah bedeutet nicht, dass der Prophet Muhammad ﷺ sich Allâh auf eine Entfernung von etwa zwei Ellen genähert hätte. Allâh, der Erhabene, ist kein Körper, Er hat keine Maße und existiert ohne Ort und ohne Richtung. Somit ist es unmöglich, sich entfernungsmäßig Allâh zu nähern oder sich entfernungsmäßig von Allâh zu entfernen. Diese Angelegenheit ist deutlich.

Der Gesandte Gottes ﷺ sah im siebten Himmel das Ma^mûr-Haus; es ist ein geehrtes Haus, welches für die Bewohner der Himmel, d. h. die Engel, wie die Ka^bah für die Bewohner der Erde ist. 70.000 Engel beten täglich in diesem Haus, danach verlassen sie es und betreten es nie wieder. Der Gesandte Gottes kam während seiner Himmelfahrt an einem Ort an, an dem er die Stifte hörte, mit denen die Engel von der wohlverwahrten Tafel abschreiben. Er sah auch das Paradies, das sich über dem siebten Himmel befindet und ein Ort ist, den Allâh für die Belohnung der Gläubigen vorbereitet hat; darin sah er auch die Frauen des Paradieses (al-Hûru l-^În). Einige Gelehrte sagten, dass die gesamte Nachtreise und Himmelfahrt, d. h. ab dem Beginn seiner Reise zur Aqsâ-Moschee bis zu seiner Rückkehr in Makkah, nur etwa ein Drittel der Nacht andauerte.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung!

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

معجزة المعراج

إنَّ الحمدَ للهِ نحمدُهُ ونستعينُهُ ونستغفرُهُ ونستهديه ونشكرُهُ ونعوذُ باللهِ مِنْ شُرورِ أنفسِنا وسيئاتِ أعمالِنَـا، من يَهْدِهِ اللهُ فلا مُضِـلَّ لَهُ ومن يُضْلِلْ فلا هاديَ لَهُ، وصلى الله وسلمَ على سيدِنا محمدٍ الأمينِ وعلى ءالِهِ وصحبِهِ الطيبينَ الطاهرينَ.

أما بعد فيا عباد الله أوصي نفسي وإياكم بتقوى الله العليّ العظيم. أيها الأحبةُ لَقَدْ أُسْرِيَ برسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم ليلةَ الإِسْرَاءِ مِنْ مَكَّةَ إلَى بَيْتِ الْمَقْدِسِ وَجُمِعَ لَهُ الأنبياءُ هُناكَ وَصَلَّى بِهِمْ ثُمَّ عُرِجَ بِهِ إلَى السماواتِ حَتَّى بَلَغَ سِدْرَةَ الْمُنْتَهَى وَهُنَاكَ رَأَى نبيُّنا صلى الله عليه وسلم سَيِّدَنا جِبْريلَ عليهِ السلامُ، فَدَنَا جبريلُ مِنْ نَبِيِّنَا صلى الله عليه وسلم لِشِدَّةِ شَوْقِهِ إلى النبيِّ صلى الله عليه وسلم حتَّى كانَ مَا بَيْنَهُمَا قَدْرَ ذِرَاعَيْنِ أَوْ أَقَلَّ، كمَا قال تعالى في النبيِّ صلى الله عليه وسلم ﴿وَمَا يَنطِقُ عَنِ ٱلۡهَوَىٰٓ ٣ إِنۡ هُوَ إِلَّا وَحۡيٞ يُوحَىٰ ٤ عَلَّمَهُۥ شَدِيدُ ٱلۡقُوَىٰ ٥ ذُو مِرَّةٖ فَٱسۡتَوَىٰ ٦ وَهُوَ بِٱلۡأُفُقِ ٱلۡأَعۡلَىٰ ٧ ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ ٨ فَكَانَ قَابَ قَوۡسَيۡنِ أَوۡ أَدۡنَىٰ ٩﴾[1] عَلَّمَ النبيَّ صلى الله عليه وسلم شَدِيدُ القُوى ذُو المِرَّةِ جِبْرِيلُ، وهُوَ الذِي دَنَا مِنَ النبيِّ صلى الله عليه وسلم، وكانَ حِينَ رَءَاهُ النبيُّ صلى الله عليه وسلم عندَ سدرةِ الْمُنْتَهَى علَى صُورَتِه الأَصْلِيَّةِ كمَا قالَ تعالَى ﴿وَلَقَدۡ رَءَاهُ نَزۡلَةً أُخۡرَىٰ ١٣ عِندَ سِدۡرَةِ ٱلۡمُنتَهَىٰ ١٤ عِندَهَا جَنَّةُ ٱلۡمَأۡوَىٰٓ ١٥﴾[2]. رَوَى البخاريُّ ومسلمٌ إِمَامَا أَهْلِ الحَدِيثِ عَنِ السيدَةِ الصِّدِّيقَةِ بِنْتِ الصِّدِّيقِ زوجةِ رسولِ الله صلى الله عليه وسلم عائشةَ بِنْتِ أَبِي بَكْرٍ أَنَّها عِنْدَما ذُكِرَ لها قولُ اللهِ تعالى ﴿ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ﴾ قَالَتْ إِنَّما ذَاكَ جِبْرِيلُ اهـ أي وَلَيْسَ المقصُودُ بهذهِ الآيةِ أَنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم دَنَا مِنْ رَبِّهِ تعالى بِالْمَسَافَةِ والجِهَةِ حتى صارَ أَقْرَبَ إليهِ مِنْ ذِرَاعَيْنِ لأنَّ اللهَ تعالَى لَيْسَ جِسْمًا ذَا كَمِّيَّةٍ، وليسَ لهُ مَكَانٌ ولا جِهَةٌ فَيَسْتَحِيلُ عَلَيْهِ القُرْبُ الْمَسَافِيُّ والبُعْدُ المسَافِيُّ وهذَا أَمْرٌ ظَاهِرٌ بَيِّنٌ. ورأى رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أيها الأحبةُ في السماءِ السابعةِ البيتَ المعمورَ، وهو بيتٌ مُشَرَّفٌ، وهو لِأهْلِ السماءِ كالكعبةِ لأهلِ الأرضِ، كُلَّ يَومٍ يدخلُهُ سبعونَ أَلْفَ مَلَكٍ يصلّون فيهِ ثمَّ يخرجونَ ولا يَعُودُونَ أَبدًا. ثم وصلَ عليه الصلاة والسلام إلى مكانٍ يسمعُ فيه صريفَ الأقلامِ التي تَنْسَخُ بها الملائكةُ في صُحُفِها منَ اللوحِ المحفوظِ أي صوتَ جَرْيِ القَلَمِ علَى صَحَائِفِهِمْ. ورأى عليه الصلاةُ والسلامُ الجنةَ وهيَ الدَّارُ التي أَعَدَّهَا اللهُ لِتَنْعِيمِ الْمُؤْمِنِينَ، ومَكانُها فوقَ السَّمَاءِ السَّابِعَةِ ورأَى فيهَا الحُورَ العِينَ.

وقالَ بَعْضُ العُلَمَاءِ كانَ ذَهَابُه صلى الله عليه وسلم مِنْ مَكَّةَ إلى المسجِدِ الأَقْصَى وَعُرُوجُهُ إلى أَنْ عَادَ إلى مَكَّةَ في نَحْوِ ثُلُثِ لَيْلَةٍ. اللهمَّ اجْمَعْنَا بِحَبِيبِكَ مُحَمَّــدٍ فِي الفِرْدَوْسِ الْأَعْلَى. هذا وأستغفر الله لي ولكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

[1] سورة النجم

[2] سورة النجم

Die Nachtreise (al-Isrâ´) 18.02.2022

Freitagsansprache

Die Nachtreise (al-Isrâ´)

Lob gebührt Allâh, dem Erhabenen, Demjenigen, Der ohne Ort existiert. As–Salâtu und As-Salâmu für dich, o Gesandter von Allâh, und alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Isrâ´, Âyah 1:

﴿سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِه لَيْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الحَرَامِ إلَى الْمَسْجِدِ الأَقْصَا الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ ءَاياتِنا إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ البَصِيرُ﴾

Die Bedeutung lautet: Erhaben ist Allâh, Der Seinen Diener (Muhammad) von der Harâm-Moschee zur Aqsâ-Moschee, deren Gebiet Allâh gesegnet sein ließ, in einem Nachtabschnitt reisen ließ, damit er (Muhammad) von den Zeichen, die auf die Allmacht Gottes deuten, sieht; wahrlich, Allâh ist der Allhörende und der Allsehende.

Brüder im Islam, wir erwarten in diesem Monat die Zeit eines großartigen Anlasses. Sie ist die Zeit des Gedenkens der Nachtreise und Himmelfahrt.

Die Nachtreise ist ein großes Wunder und ist im edlen Qur’ân und in den Aussagen des Propheten Muhammad ﷺ fest verankert. Daher sagten die Gelehrten: Derjenige, der die Nachtreise leugnet, verleugnet den Qur’ân und derjenige, der den Qur’ân verleugnet, gehört nicht zu den Muslimen.

Die Nachtreise des Propheten Muhammad ﷺ fand im wachen Zustand sowie mit Körper und Seele statt.

Die Nachtreise begann in der Aqsâ-Moschee, als der Engel Djibrîl dem Propheten Muhammad ﷺ half auf ein Reittier aus dem Paradies namens Burâq zu steigen. Der Burâq schreitet voran, indem er seine Hufe dort hinsetzt, wohin seine Blicke reichen.

Der Gesandte Gottes hielt während der Nachtreise in al-Madînah al-Muwwarah, Madyan, der Stadt des Propheten Schu^ayb, Tûr Saynâ´ und Baytu Lahm, dem Geburtsort des Propheten ^Îsâ, und verrichtete an jedem der genannten Ort zwei Gebetseinheiten.

Anschließend betrat er die Aqsâ-Moschee, in der alle Propheten für ihn versammelt wurden, um die Vorzüglichkeit unseres Propheten Muhammad ﷺ gegenüber allen anderen Propheten hervorzuheben. Der Engel Djibrîl stellte ihn vor sie, sodass er als Vorbeter mit ihnen gemeinsam betete.

Der Gesandte Gottes ﷺ sah während seiner Nachtreise erstaunliche Geschöpfe, wodurch wir ermahnt sein sollten. Er sah Menschen, deren Zungen und Lippen mit Scheren aus Feuer durchtrennet wurden. Daraufhin sagte der Engel Djibrîl zu ihm: Das sind die Anstifter zur Zwietracht und zu Schlechtem, d. h. sie stiften die Menschen zu Irreführung, Verdorbenheit, Betrug und Verrat an. Er sah die Welt in der Gestalt einer alten Frau, als Zeichen dafür, dass die Welt enden wird und dass von der Zeit ihrer Existenz nicht mehr viel übriggeblieben ist. Er sah auch Menschen, die um verdorbenes Fleisch wetteiferten und dem guten Fleisch keine Beachtung schenkten. Der Engel Djibrîl sagte zu ihm: Dies sind Menschen aus deiner Gemeinschaft, die das Erlaubte unterlassen und das Verbotene, Bösartige begehen, d. h. es sind diejenigen, die den verbotenen Geschlechtsverkehr (az–Zinâ) begehen. Er sah auch Menschen, deren Köpfe zerschmettert wurden und anschließend wieder ihre ursprüngliche Form annahmen. Darauf berichtete der Engel Djibrîl ihm, dass es diejenigen sind, die das Gebet aus Faulheit unterlassen. Möge Allâh uns von denjenigen seinlassen, die die Ermahnung verstehen und dementsprechend handeln. Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

معجزة الإسراء

الحمدُ للهِ مُكَوِّنِ الأكوانِ، الموجودِ أزلًا وأبدًا بلا مكان، الذي أَيَّدَ سيدَنا محمدًا بِالْمُعْجِزَاتِ الباهرةِ، والدِّلالاتِ الظاهرةِ. والصَّلاةُ والسّلامُ الأَتَمَّانِ الأَكْمَلانِ على سيدِنا محمدٍ سيِّدِ ولدِ عدنانَ مَنْ أَيَّدَهُ اللهُ بالبُرْهانِ وأظهرَ شَرَفَهُ علَى سَائِرِ الأنبياءِ ليلةَ الإِسراءِ.

أمَّا بعدُ فإني أُوصِيكم بِتَقْوَى اللهِ العَظيمِ. يقولُ اللهُ تبارَكَ وتَعالَى فِي سورةِ الإسراءِ ﴿سُبۡحَٰنَ ٱلَّذِيٓ أَسۡرَىٰ بِعَبۡدِهِۦ لَيۡلٗا مِّنَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِ إِلَى ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡأَقۡصَا ٱلَّذِي بَٰرَكۡنَا حَوۡلَهُۥ لِنُرِيَهُۥ مِنۡ ءَايَٰتِنَآۚ إِنَّهُۥ هُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡبَصِيرُ ١﴾.

إِخْوَةَ الإيمانِ تَمُرُّ علَيْنَا فِي هذَا الشَّهْرِ الكَرِيمِ ذِكْرَى الإِسْرَاءِ والمعراجِ، وَهِىَ مُعجزَةٌ كُبْرَى. أما الإسراءُ فهو ثابتٌ بِنَصِّ القُرْءَانِ والأحَادِيثِ الصَّحيحَةِ لِذَلكَ قالَ العُلماءُ إِنَّ مَنْ أَنْكَرَ الإِسراءَ فَقَدْ كَذَّبَ القُرْءَانَ والذي يُكَذِّبُ القُرْءَانَ لا يَكُونُ مِنَ المسلِمين. وَكانَ إسراءُ النبيِّ صلى الله عليه وسلم ليلًا بِالرُّوحِ والجَسدِ يَقَظَةً، وليسَ ذلكَ بِعَزِيزٍ على الله.

في المسجِدِ الحَرامِ أَرْكَبَ سيدُنا جبريلُ النبيَّ صلى الله عليه وسلم البُرَاقَ وهو دَابَّةٌ مِنْ دَوَابِّ الجنَّةِ يَضَعُ حَافِرَهُ عِنْدَ ءَاخِرِ مَدَى بَصَرِهِ، فَمَرَّ بالمدينةِ الْمُنَوَّرَةِ ثم مَرَّ بِمَدْيَنَ مَدينَةِ النبيِّ شُعَيْبٍ عليهِ السلامُ، ثم بِطُورِ سَيْنَاءَ فَنَزلَ وَصَلَّى رَكْعَتَيْنِ، ثم بِبَيْتِ لَحْمٍ حيثُ وُلِدَ سيدُنا عيسى عليه السلامُ فَنَزَلَ وصلَّى ركْعَتَيْنِ، حتى وصلَ إلى بيتِ الْمَقْدِسِ فدَخَلَ المسجدَ وَقَدْ جَمَعَ اللهُ لَهُ جَمِيعَ الأَنْبِياءِ تَشْرِيفًا لَهُ وَتَعْظِيمًا وَقَدَّمَهُ جبريلُ عليهِ السلامُ إِمَامًا لَهُمْ جَمِيعًا لِبَيَانِ مَرْتَبَتِهِ عليهِ الصلاةُ والسلامُ وفَضْلِهِ عليهِم.

ولقد رأَى نبيُّنا محمدٌ صلى الله عليه وسلم في إِسرائِه الكثيرَ الكثيرَ مِنَ العَجائِبِ مِمَّا فيهِ لَنَا العِبْرَةُ والموعظَةُ فَمِنْ ذَلكَ أنَّهُ رَأَى أُنَاسًا تُقْرَضُ أَلْسِنَتُهُمْ وَشِفَاهُهُمْ بِمَقَارِيضَ مِنْ نَارٍ، قَالَ لَهُ جِبْرِيلُ هَؤُلاءِ خُطَبَاءُ الْفِتْنَةِ يَعْنِي الَّذِينَ يَخْطُبُونَ لِلشَّرِّ وَالْفِتْنَةِ أَيْ يَدْعُونَ النَّاسَ إِلَى الضَّلالِ وَالْفَسَادِ وَالْغَشِّ وَالْخِيَانَةِ.

وَرَأَى عليهِ الصلاةُ والسلامُ في إِسرائِهِ إلى بَيْتِ الْمَقْدِسِ الدنيا بِصُورَةِ عَجُوزٍ إِشارَةً إلى أَنَّ الدنيا إلَى زَوَالٍ وَمَا بَقِيَ مِنْ مُدَّتِها إِلّا القَلِيلُ.

وَرَأَى قَوْمًا يَتَنَافَسُونَ عَلَى اللَّحْمِ الْمُنْتِنِ وَيَتْرُكُونَ اللَّحْمَ الْجَيِّدَ الْمُشَرَّحَ فَقَالَ جِبْرِيلُ هَؤُلاءِ أُنَاسٌ مِنْ أُمَّتِكَ يَتْرُكُونَ الْحَلالَ فَلا يَطْعَمُونَهُ وَيَأْتُونَ الْحَرَامَ الْخَبِيثَ فَيَأْكُلُونَهُ وَهُمُ الزُّنَاة.

وَرَأَى قَوْمًا تُرْضَخُ رؤوسُهم أَيْ تُكَسَّرُ ثم تَعُودُ كما كانَتْ فقالَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يا جبريلُ مَنْ هَؤُلاءِ فَأَخْبَرَهُ جِبْرِيلُ عليهِ السلامُ أَنَّ هَؤلاءِ الذينَ تَتَثَاقَلُ رؤوسُهُم عن تأْدِيَةِ الصَّلاة. جعلنا اللهُ منَ الذِينَ يَتَّعِظُونَ. أقولُ قَولِي هذَا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه ونَستغفرُه ونعوذُ باللهِ من شرورِ أنفسِنا ومن سيِّئاتِ أعمالِنا، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ الصادِقِ الوَعْدِ الأَمينِ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه.

اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ اللهُمَّ اجعَلْنَا هُدَاةً مُهْتَدِينَ غيرَ ضَالِّينَ وَلا مُضِلِّينَ اللهمَّ استُرْ عَورَاتِنا وءامِنْ رَوْعاتِنَا واكْفِنَا ما أَهَمَّنا وَقِنَا شَرَّ مَا نَتَخَوَّفُ عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ. وَأَقِمِ الصلاةَ.

Die Teilwaschung 11.02.2022

Freitagsansprache

Die Teilwaschung

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 21 der Sûrah al-´Ahzâb:

﴿لَّقَدۡ كَانَ لَكُمۡ فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسۡوَةٌ حَسَنَةٞ لِّمَن كَانَ يَرۡجُواْ ٱللَّهَ وَٱلۡيَوۡمَ ٱلۡأٓخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرٗا ٢١﴾

Die Bedeutung lautet: Ihr habt im Gesandten von Allâh ein gutes Vorbild für jeden, der Allâh und den Tag des Jüngsten Gerichts fürchtet und auf die Belohnung von Allâh im Jenseits hofft und Allâh oft erwähnt.

Brüder im Islam, wahrlich ist der Gesandte Gottes der Gesandte der Rechtleitung, seine Handlungen die Handlungen der Richtigkeit und seine Biographie sowie seine Handlungen und Ausführungen der guten Taten voller großartiger, wertvoller und – für die Religion des Muslims – nützlicher Lehren. Bruder im Islam, fragtest du dich mal, als du die Teilwaschung vollzogst, wie das beste Geschöpf, Muhammad ﷺ, die Teilwaschung vollzog?

Al-Bukhâriyy und Muslim überlieferten, dass Humrân erzählte, dass der Gefährte ^Uthmân nach Wasser für die Teilwaschung verlangte. ^Uthmân wusch daraufhin seine beiden Hände dreimal, spülte dann seinen Mund dreimal und führte an seiner Nase jeweils dreimal al-Istinschâq und al-Istinthâr aus. Al-Istinschâq ist das Einführen des Wassers in die Nase und al-Istinthâr ist das Herausspülen des Nasenschleims und Anderes aus der Nase. Der Gefährte ^Uthmân wusch daraufhin sein Gesicht dreimal.

Brüder im Islam, die Maße des Gesichts sind in der Länge vom üblichen Haaransatz bis zur Kinnspitze und in der Breite von Ohr zu Ohr und es ist notwendig, dass das Waschen einschließlich Haar und Haut geschieht. ^Uthmân wusch anschließend seinen rechten Arm, von den Fingerspitzen bis einschließlich dem Ellenbogen dreimal und führte danach am linken Arm dasselbe aus. Er streifte dann seinen Kopf ab, weil das Abstreifen eines Kopfteils – selbst nur ein Haar aus dem Kopfbereich – zu den Hauptbestandteilen der Teilwaschung gehört. Empfohlen (Sunnah) hierbei ist jedoch das Abstreifen des gesamten Kopfes, wie es über den Gesandten Gottes Muhammad ﷺ überliefert wurde. Es ist empfohlen (Sunnah), nach dem Abstreifen des Kopfes die Ohren zu wischen, jedoch nicht mit demselben Wasser, das man zum Abstreifen des Kopfes bereits benutzte. Der Gefährte ^Uthmân wusch anschließend dreimal seinen rechten Fuß einschließlich der Knöchel, welche die beiden vorspringenden Knochen an beiden Seiten des Fußes sind. Dabei wäscht man auch zwischen den Zehen und was sich auf dem Fuß an Haaren und Sonstigem befindet, wie z.B. eine Warze. Danach führte er am linken Fuß dasselbe aus und er zog die rechte Seite der linken Seite vor, weil Abû Hurayrah sagte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إِذَا تَوَضَّأْتُمْ فَابْدَءُوا بِمَيامِنِكُمْ

Die Bedeutung lautet: „Wenn ihr die Teilwaschung vollzieht, dann beginnt mit rechts.“ Überliefert von an-Nasâ´iyy.

Er wusch seinen Fuß dreimal wegen der Empfehlung (Sunnah), obwohl einmaliges Waschen ausreichend ist. Anschließend sagte der Gefährte ^Uthmân: „Ich sah den Gesandten Gottes, wie er die Teilwaschung so ähnlich wie diese meine Teilwaschung vollzog.“ Auf diese Weise vollzog der Gesandte Gottes die Teilwaschung und wohl demjenigen, der den Propheten ﷺ nachahmt.

O Allâh, lass uns von den Reumütigen sein und denjenigen, die sich rein halten. Dies dazu und ich bitte Allâh für mich und euch um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

الوضوءُ

إنَّ الحمدَ للهِ نَحْمَدُهُ وَنَسْتَعِينُهُ وَنَسْتَهْدِيهِ وَنَسْتَغْفِرُهُ وَنَعُوذُ باللهِ من شُرورِ أَنْفُسِنَا وَمِنْ سَيِّئاتِ أَعْمَالِنَا مَنْ يَهْدِ اللهُ فَلَا مُضِلَّ لَهُ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَا هَادِيَ لَهُ وَأَشْهَدُ أَن لا إلهَ إلّا اللهُ وحدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ سُبْحَانَهُ لَا يَحْوِيهِ مَكَانٌ لَيْسَ حَجْمًا وَلَا شَكْلًا جَلَّ رَبِّي عَنْ صِفَاتِ الأَجْسَامِ وَعَنْ أَنْ يَكُونَ كَالْمَخْلوقَاتِ، وأشهَدُ أنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللهِ نَبِيُّ الهُدَى وَمِصْبَاحُ الدُّجَى. اللهمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلَى سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ وَعَلَى ءَالِه وَأَصْحَابِه الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرينَ.

أما بعدُ إخوةَ الإيمانِ أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ القَائِلِ في سورة الأحزابِ ﴿لَّقَدۡ كَانَ لَكُمۡ فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسۡوَةٌ حَسَنَةٞ لِّمَن كَانَ يَرۡجُواْ ٱللَّهَ وَٱلۡيَوۡمَ ٱلۡأٓخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرٗا ٢١﴾[1]. إخوةَ الإِيمانِ إِنَّ في سِيرةِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم وأَفْعَالِهِ وعِبادَتِهِ الدُّرُوسَ العَظِيمَةَ النَّافِعَةَ لِدِينِ الْمُسْلِمِ. أَخِي الْمُؤْمِن، هَلْ سَأَلْتَ نَفْسَكَ إذَا مَا قُمْتَ لِلْوُضُوءِ، كَيْفَ كَانَ يَتَوَضَّأُ خَيْرُ الخَلْقِ مُحَمَّدٌ صلى الله عليه وسلم. فقدْ رَوَى البُخَارِيُّ وَمُسْلِمٌ عَنْ حُمْرَانَ أنَّ عُثْمَانَ دَعَا بَوَضُوءٍ، والوَضوءُ بِفَتْحِ الوَاوِ هُوَ الْمَاءُ الّذِي يُتَوَضَّأُ بِهِ، فَغَسَل عُثمانُ كَفَّيْهِ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ تَمَضْمَضَ وَاسْتَنْشَقَ وَاسْتَنْثَرَ، وَالاسْتِنْثَارُ هُوَ إِخْرَاجُ مَا فِي الأَنْفِ مِنْ مُخَاطٍ وَغَيْرِهِ، ثُمَّ غَسَلَ سَيِّدُنَا عُثْمَانُ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ وَجْهَهُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، وحدُّ الوجهِ أَحْبَابَنَا طُولًا مِنْ مَنَابِتِ شَعرِ الرَّأسِ غَالِبًا إلَى الذَّقَنِ وَهُوَ مُلْتَقَى اللَّحْيَيْنِ وَحَدُّهُ عَرْضًا مِنَ الأُذُنِ إلَى الأُذُنِ، وَالغَسْلُ لَا بُدَّ أَنْ يَعُمَّ الشَّعرَ والبَشَرَةَ في حَدِّ الوَجْهِ، ثُمَّ غَسَلَ عُثمانُ يَدَهُ اليُمْنَى إِلَى الْمِرْفَقِ أَيْ مَعَ الْمِرْفَقِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ اليُسْرَى مِثْلَ ذلك، ثُمَّ مَسَحَ بِرَأْسِهِ لِأَنَّ مَسْحَ بَعْضِ الرَّأْسِ مِنْ أَرْكَانِ الوُضُوءِ وَلَوْ شَعرةً في حَدِّ الرَّأْسِ أَمَّا السُّنَّةُ فَهُوَ أَنْ يَمْسَحَ كُلَّ رَأْسِهِ كَمَا وَرَدَ عَنِ الرسولِ محمدٍ صلى الله عليه وسلم، وَبَعْدَ مَسْحِ الرَّأْسِ يُسَنُّ أَنْ يَمْسَحَ أُذُنَيْهِ كَمَا مَسَحَ الرَّسُولُ أُذُنَيْهِ بِمَاءٍ غَيْرِ الْمَاءِ الذِي مَسَحَ بِهِ رَأْسَهُ، ثُمَّ غَسَلَ عثمان رِجْلَهُ اليُمْنَى إِلَى الكَعْبَيْنِ أَيْ مَعَ غَسْلِ الكَعْبَيْنِ وَهُمَا العَظْمَانِ النَّاتِئَانِ مِنْ جَانِبَيِ القَدَمَيْنِ، وَيَغْسِلُ بَيْنَ الأَصَابِعِ وَمَا عَلَى رِجْلَيْهِ مِنْ شَعرٍ أَوْ قِطْعَةِ لَحْمٍ زَائِدَةٍ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ اليُسْرَى مِثْلَ ذَلِكَ وإنَّما قَدَّمَ اليُمْنَى علَى اليُسْرَى لِأَنَّ أَبَا هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عنهُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم „إِذا تَوَضَّأْتُمْ فَابْدَءُوا بِمَيَامِنِكُمْ“، أَخْرَجَهُ النَّسَائِيُّ وَغَسَلَ ثَلَاثًا لِأَجْلِ السُّنَّةِ وإِلَّا فَمَرَّةٌ وَاحِدَةٌ تَكْفِي، ثُمَّ قَالَ سَيِّدُنا عثمانُ رَأَيْتُ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم تَوَضَّأَ نَحْوَ وُضُوئِيْ هَذَا. فهكذا كانَ وُضُوءُ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَهَنِيئًا لِمَنِ اقْتَدَى بِرَسُولُ اللهِ صلّى الله عليه وسلم. اللهمَّ اجْعَلْنَا مِنَ التَّوَّابِينَ وَاجْعَلْنَا مِنَ الْمُتَطَهِّرينَ. هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكُم.

الخطبة الثانية

إنَّ الحَمْدَ للهِ نَحْمَدُهُ ونستعينُه، وصَلَّى اللهُ علَّى مُحَمَّدٍ وَءالِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرينَ أَمَّا بَعْدُ عِبَادَ اللهِ؛ أُوصيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم مَتِّعْنا بِأَسْمَاعِنا وأَبْصارِنا وَقُوَّتِنا واجْعَلْهُ الوَارِثَ منّا مَا أَحْيَيْتَنا، اللهمَّ لا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنا في دينِنا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاة.

[1] الأحزاب/ءاية 21

Cuma Hutbesi

Abdest

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Allâhu Teâlâ yüce kitabında şöyle buyuruyor:

﴿لَّقَدۡ كَانَ لَكُمۡ فِي رَسُولِ ٱللَّهِ أُسۡوَةٌ حَسَنَةٞ لِّمَن كَانَ يَرۡجُواْ ٱللَّهَ وَٱلۡيَوۡمَ ٱلۡأٓخِرَ وَذَكَرَ ٱللَّهَ كَثِيرٗا ٢١﴾

El-Ahzâb Sûresi, 21. Âyet

Bu ayet-i kerime, Allâh Rasûlü’nün ﷺ; Allâh’tan korkan, ahirette Allâh’tan mükafat bekleyen ve Allâh’ı çok zikredenler için güzel bir örnek olduğunu bildiriyor.

Mümin kardeşlerim, Efendimiz Muḥammed ﷺ Rasûlü’l-Hüdâ’dır. O’nun fiilleri istikametin fiilleridir. O’nun siyerine baktığınızda, hareketlerinde ve ibadetinde Müslümanın dini için yüce dersler ve faydalı öğütler görürsünüz.

Ey Mümin kardeşim, abdest almaya kalktığında hiç kendine, yaratıkların en hayırlısı olan Efendimiz Muḥammed ﷺ nasıl abdest alırdı ve abdest alma ibadetini nasıl eda ederdi diye sordun mu?

İmam Buhari ve İmam Muslim, Humrân’dan Efendimiz Muḥammed’in ﷺ nasıl abdest aldığını rivayet etmişlerdir. Efendimiz Osman bin Affan (radiyallâhu anhu) abdest almak için su istedi ve üç defa ellerini yıkadı. Sonra mazmazada (ağzı çalkalamak), istinşakta ve istinsarda bulundu. İstinsar, sümük ve benzeri şeyleri burundan çıkarmaktır. Sonra efendimiz Osman (radiyallâhu anhu) üç kere yüzünü yıkadı. Yüzün sınırı ey sevgili kardeşlerim, insanların genelinin saç bitiminden çeneye kadardır. Çene ise, çene kemiklerinin birleşme yeridir. Genişlik olarak yüzün sınırı ise, bir kulaktan diğer kulağa kadardır. Yüzün sınırı içindeki kıllar ve cilt de mutlaka yıkanmalıdır. Abdestin sahih olması için yüzü bir kere yıkamak yeterlidir; lakin üç kere yıkamak sünnettir. Sonra efendimiz Osman (radiyallâhu anhu) üç kere dirseklerle beraber sağ kolunu yıkadı, sonra aynı şekilde sol kolunu yıkadı; çünkü sağ kolu sol koldan önce yıkamak sünnettir. Sonra başını meshetti; çünkü başın sınırı dahilindeki bir kısmı meshetmek abdestin rükünlerindendir; bir tek saç olsa dahi. Sünnet olanı ise, Rasûlullâh’tan ﷺ rivayet edildiği gibi başın tamamını meshetmektir. Başı meshettikten sonra, başın meshedildiği sudan başka bir su ile kulakları meshetmek de sünnettir. Sonra efendimiz Osman (radiyallâhu anhu) üç kere aşık kemikleri ile birlikte sağ ayağını yıkadı. Aşık kemikleri, ayağın üstünde olup her iki tarafta bulunan çıkıntılı kemiklerdir. Ayaklar yıkanırken parmakların arası ve ayakta bulunan kıllar veya et ben gibi fazlalıklar da yıkanır. Sonra efendimiz Osman (radiyallâhu anhu) aynı şekilde sol ayağını da yıkadı. Zira sağ taraf sol taraftan önce yıkanır. Ebu Hureyre (radiyallâhu ahnu), Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğunu söylemiştir:

„إِذَا تَوَضَّأْتُمْ فَابْدَءُوا بِمَيامِنِكُمْ“

En-Nesâî rivayet etmiştir.

Manası: Abdest aldığınız zaman, sağınızdan başlayın!

Ayakların üç kere yıkanması, sünnet olduğu içindir; aksi takdirde bir defa yıkamak da yeterlidir. Sonra efendimiz Osman (radiyallâhu anhu) şunu söylemiştir: „Rasûlullâh’ın ﷺ benim aldığım bu abdest gibi abdest aldığını gördüm.“

İşte Rasûlullâh ﷺ böyle abdest alırdı. Allâh Rasûlü’ne uyanlara müjdeler olsun!

Allâh’ım, bizleri, tevbe eden ve temizlenen kullarından eyle!

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe:

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die islamische Religionslehre ist das Leben des Islam 04.02.2022

Freitagsansprache

Die islamische Religionslehre ist das Leben des Islam

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah al-Mudjâdalah, Âyah 11:

﴿يَرۡفَعِ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡ وَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ دَرَجَٰتٖۚ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ١١﴾

Die Bedeutung lautet: Allâh erhöht den Rang derjenigen Gläubigen unter euch, die sich das islamische Wissen angeeignet haben; und Er ist wissend über eure Handlungen.

Die Gelehrten sind bei Allâh nicht wie diejenigen, die keine Gelehrten sind, denn Allâhu Ta^âlâ sagt in der Sûrah az–Zumar, Âyah 9:

﴿قُلۡ هَلۡ يَسۡتَوِي ٱلَّذِينَ يَعۡلَمُونَ وَٱلَّذِينَ لَا يَعۡلَمُونَۗ﴾

Die Bedeutung lautet: Sage (Muhammad): Diejenigen, die sich das islamische Wissen aneignen, haben einen höheren Rang als diejenigen, die dieses Wissen nicht erwerben.

Bei Allâh, sie haben nicht den gleichen Rang. Wie könnten der Gelehrte und der Unwissende gleichgestellt sein, wo doch die Gelehrten gottesfürchtiger als andere sind.

Wie etwa könnten der Gelehrte und der Unwissende gleichgestellt sein, obwohl der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

العُلَماءُ وَرَثَةُ الأنبياءِ اهـ

Die Bedeutung lautet: Die Gelehrten sind die Erben der Propheten.

Was für eine besondere Erbschaft, nämlich erbten die Gelehrten das Wissen von den Propheten, denn der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

وإنَّ الأنبياءَ لَمْ يُوَرِّثُوا دِينارًا وَلا دِرْهَمًا إنَّما ورَّثُوا العِلْمَ فمَنْ أخَذَ بِهِ أخذَ بِحَظٍّ وَافِرٍ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Die Propheten haben keine Gold- oder Silbermünzen (kein Vermögen) vererbt, jedoch vererbten sie das islamische Wissen; wer sich daran hält, der hat viel Erfolg.

Der Imâm al-Bukhâriyy überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهُ فِي الدِّينِ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Die Person, für die Allâh das Gute will, Allâh lässt sie wissend in der Religion sein.

Brüder im Islam, der Gesandte Gottes ﷺ gab uns zu verstehen, dass das Zeichen für den Erfolg der Person und dafür, dass Gott für diese Person das Gute will, das Wissen in der Religion ist.

Brüder im Islam, die Belohnung für das Erlernen der islamischen Religionslehre ist höher als die Belohnung für die Ausführung empfohlener Taten, denn der Nutzen der Religionslehre umfasst sowohl denjenigen, der sie gelernt hat als auch andere, jedoch geht der Nutzen der empfohlenen Taten über die Person, die sie ausführt, nicht hinaus. Ein weiterer Grund hierfür ist, dass man die Gewissheit für die Gültigkeit der guten Taten durch die Religionslehre erlangt, so ist man auf die Religionslehre angewiesen, um zu erkennen, ob die gute Tat gültig ist oder nicht. Es kann also sein, dass die unwissende Person die gute Tat so ausführt, wie sie keine Gültigkeit hat und so zu ihrem eigenen Übel beiträgt. Ein Beweis für die Besonderheit der Religionslehre ist auch, dass der Nutzen des Wissens weiter besteht, wenn der Gelehrte stirbt; und dass im Fortbestehen der Religionslehre das Weiterbestehen der islamischen Gesetzgebung steckt, somit ist die islamische Religionslehre das Leben des Islam.

Der Imâm al-Bayhaqiyy überlieferte in seinem Werk „Schu^ab al-´Îmân“, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

وَلَفَقِيهٌ واحِدٌ أَشَدُّ علَى الشّيطانِ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Ein einziger Gelehrter ist stärker gegen den Teufel als 1.000 einfache Diener Gottes.

Der Teufel kann dem unwissenden Menschen eine ungültige Tat einreden und ihn somit in die Abweichung führen, jedoch nicht den wahren Gelehrten, denn der wahre Gelehrte besiegt den Teufel mit seinem Wissen und schützt somit sich selbst und andere vor der Abweichung.

Brüder im Islam, eignet euch die Religionslehre an und zeigt Fleiß darin, diese zu erlernen und euch darin zu stärken, denn das Erlernen der Religionslehre führt zu einem hohen Rang im Jenseits und darüber hinaus dazu, dass ihr damit euch selbst und eure Angehörigen vor der Irreführung schützt. Möge Allâh euch und mir in den Taten, die Er liebt, Erfolg bescheren. Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

علمُ الدّينِ حياةُ الإسلامِ الحثُّ علَى التَّعَلُّم

الحمدُ للهِ الذِي علَّمَ الإنسانَ ما لَمْ يعلَمْ ورَفَعَ شأنَ العُلماءِ علَى مَنْ دُونَهم، جلَّ ربِّي لا يشبهُ شيئًا وَلا يشبهُهُ شىءٌ ولا يحلُّ في شىءٍ ولا يَنْحَلُّ منهُ شىء، جلَّ ربِّي وتنزَّهَ عنِ الأَيْنِ والكَيْفِ والشَّكْلِ والصُّورةِ والحدِّ والجهةِ والمكانِ، ليسَ كمثلِهِ شَىءٌ وَهُوَ السَّميعُ البصير. وصَلَّى اللهُ على سيِّدِنا محمَّدٍ النبِيِّ الأمِّيِّ وعلَى ءَالِه وصحابَتِه الطيَّبِينَ الطَّاهِرِينَ.

أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ ونفسِي بتقوَى اللهِ العليِّ القَدِير. إخوةَ الإيمانِ إنَّ اللهَ تباركَ وتعالَى مدحَ العلماءَ في كتابِه العَزيزِ فقَالَ ﴿يَرۡفَعِ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمۡ وَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ دَرَجَٰتٖۚ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ١١﴾[1] ولم يجعَلِ اللهُ عزَّ وجلَّ العلماءَ كغيرِهم فأخبرَ أنهم لا يَسْتَوُونَ فقالَ عزَّ مِنْ قائِلٍ في سورة الزُّمَر ﴿قُلۡ هَلۡ يَسۡتَوِي ٱلَّذِينَ يَعۡلَمُونَ وَٱلَّذِينَ لَا يَعۡلَمُونَۗ﴾[2] لا وَاللهِ لا يَسْتَوُون .. كيفَ يستَوِي العالمُ والجاهِلُ والعلماءُ العَامِلُونَ هُمْ أَخْشَى للهِ مِنْ غيرِهم. كيفَ يَسْتَوِي العَالمُ والجاهِلُ ورَسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يقُولُ العُلَماءُ ورثَةُ الأَنْبِياءِ اﻫ وأيُّ شىْءٍ وَرِثَ العُلماءُ مِنَ الأنبياءِ إنّما ورِثُوا العِلمَ كمَا قالَ عليهِ الصلاةُ والسلامُ وإنَّ الأنبياءَ لَمْ يُوَرِّثُوا دِينارًا وَلا دِرْهَمًا إنَّما ورَّثُوا العِلْمَ فمَنْ أخَذَ بِهِ أخذَ بِحَظٍّ وَافِرٍ اﻫ وقَدْ قالَ عليهِ الصّلاةُ والسلامُ مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهُ فِي الدِّينِ اﻫ[3]

اللهَ اللهَ إخوةَ الإيمان، أخبَرَنا رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أنَّ علامةَ فلاحِ المرْءِ وإرادةِ اللهِ الخيرَ لِعَبْدِهِ أَنْ يُفَقِّهَهُ في الدِّينِ فَهَلْ مِنْ مُشَمِّرٍ لِلْخَيْرِ. الاشتِغَالُ بِطَلَبِ العِلْمِ إخوةَ الإيمانِ أَفْضَلُ مِنْ نَوافِلِ العِبادَاتِ البَدَنِيَّةِ لأنَّ نَفْعَ العِلْمِ يَعُمُّ صَاحِبَهُ والناسَ وَأمّا النَّوافِلُ البَدَنِيَّةُ فمَقْصُورَةٌ على صَاحِبِهَا، وَلِأَنَّ العِلْمَ مُصَحِّحٌ لِغَيْرِهِ مِنَ العِبادَاتِ فَهِيَ تَفْتَقِرُ إليهِ وتتَوَقَّفُ عليهِ وَلا يَتَوَقَّفُ العِلْمُ عليهَا فإنَّ العابدَ الجاهِلَ قد يقومُ بعبادَةٍ فاسِدَةٍ تكونُ وَبَالًا عليهِ، ولأنَّ العلمَ يَبْقَى أثرُه بعدَ مَوْتِ صَاحبِه، ولأنَّ في بقاءِ العلمِ إحياءً للشّريعَةِ وحفظًا لِمَعَالِمِ المِلَّةِ فعِلْمُ الدينِ حياةُ الإسلامِ ولذَا جاءَ في الحديثِ وَلَفَقِيهٌ واحِدٌ أَشَدُّ علَى الشّيطانِ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ اﻫ[4] فإنَّ الشيطانَ قَادِرٌ على أَنْ يُزَيِّنَ لِلْعَابِدِ الجاهِلِ عمَلًا بِاطِلًا فَيُوقِعَهُ فيهِ ويُضِلَّهُ وغيرَه بهِ وأمَّا العالمُ الذي هو حَقُّ العالِمِ فيغلِبُ الشيطانَ بِعِلْمِهِ فَيَحْفَظُ إسلامَهُ وإسلامَ غَيْرِه مِنَ الناسِ. فَاطْلُبُوا علمَ الدينِ إِخْوَةَ الإيمانِ وَشُدُّوا الهمَّةَ لِتَحْصِيلِهِ والتَّقَوِّي فيهِ فَفِي ذلكَ الفَضْلُ والدَّرَجَةُ الرَّفيعَةُ في الآخِرَةِ وَحِفْظُ أَنْفُسِكُمْ وأَهْلِيكُمْ وبِلادِكُمْ وإِسلامِكُمْ، وَفَّقَنِي اللهُ وإِيَّاكُمْ لِمَا يُحِبُّ وَيَرْضَى. أقولُ قولي هذَا وأستغفِرُ الله.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم مَتِّعْنا بِأَسْمَاعِنا وأَبْصارِنا وَقُوَّتِنا واجْعَلْهُ الوَارِثَ منّا مَا أَحْيَيْتَنا، اللهمَّ لا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنا في دينِنا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاة.

 سورة المجادلة/11.[1]

 سورة الزمر/9.[2]

 رواه البخاري.[3]

 رواه البيهقي في شعب الإيمان.[4]

Cuma hutbesi

Din İlmi İslamın Hayatıdır

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Değerli kardeşlerim; Allâh-u Teâlâ yüce kitabında alimleri şöyle övüyor:

﴿ يَرفَعِ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُم وَٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلعِلمَ دَرَجَٰت وَٱللَّهُ بِمَا تَعمَلُونَ خَبِير﴾

Manası: Allâh aranızda din ilmini öğrenmiş olan mü’minlerin derecelerini yükseltir. Allâh, yaptıklarınızdan haberdardır. (El-Mucâdeleh suresi, 11. ayet)

Allâh, alimleri alim olmayanlar gibi kılmamıştır. Alimler, alim olmayanlarla eşit değildir.

Allâh-u Teâlâ Ez-Zumer suresinde şöyle buyuruyor:

﴿قُل هَل يَستَوِي ٱلَّذِينَ يَعلَمُونَ وَٱلَّذِينَ لَا يَعلَمُونَ﴾

Manası: De ki (ey Muḥammed): “Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?!” (Ez-Zumer suresi, 9. ayet)

Hayır, Allâh’ın adına yemin olsun ki bir olmazlar. Nasıl olur ki alim ile cahil bir olsun?! İlmiyle amel eden alimler, Allâh’a karşı başkalarından daha huşuludur.

Nasıl olur ki alim ile cahil bir olsun?! Rasûlullâh ﷺ şöyle buyurmuştur:

العُلَماءُ ورثَةُ الأَنْبِياءِ اﻫ

Manası: Alimler, peygamberlerin varisleridir.

Peki alimler, peygamberlerden neyi miras almıştır? Şüphesiz ki ilmi miras almıştır. Peygamberimiz ﷺ bu konuyla alakalı şöyle buyurmuştur:

وإنَّ الأنبياءَ لَمْ يُوَرِّثُوا دِينارًا وَلا دِرْهَمًا إنَّما ورَّثُوا العِلْمَ فمَنْ أخَذَ بِهِ أخذَ بِحَظٍّ وَافِرٍ اﻫ

Manası: Muhakkak ki, peygamberler miras olarak ne dirhem ne de dinar bıraktılar. (Onlar evlatlarına miras olarak mal ve mülk bırakmadılar). Onların miras olarak bıraktıkları ilimdir ve her kim bundan almış ise büyük hayır elde etmiş olur.

Rasûlullâh, yine bir başka hadisinde şöyle buyurmuştur:

مَنْ يُرِدِ اللهُ بهِ خَيْرًا يُفَقِّهْهُ فِي الدِّينِ اﻫ

Manası: Allâh kimin için hayrı dilediyse, onu dinde bilgili kılar. (Buhari)

Allâh, Allâh! Değerli kardeşlerim; Rasûlullâh ﷺ bize, kulun kurtuluşunun ve Allâh’ın kulu için hayrı dilemiş olmasının alameti, o kulun dinde bilgili olmasıdır diye öğretmiştir. Yok mu hayrı isteyen?

Değerli kardeşlerim; din ilmi ile meşgul olmak nafile olan bedensel ibadetlerden daha hayırlıdır çünkü ilmin faydası hem ilim sahibini hem de başka insanları kapsar lakin bedensel nafile ameller sadece o ameli yapana fayda sağlar. Ayrıca insan ancak din ilmiyle diğer amelleri doğru bir şekilde yerine getirebilir. Öyleyse insan, dinî amelleri yerine getirebilmek için din ilmine muhtaçdır. Olabilir ki cahil insan bir ibadeti geçerli olmayacak bir şekilde yapar ve böylece kendi aleyhine vebal olur. Üstelik ilmin eseri, ilimli kişinin ölümünden sonrasına kadar kalır ve din ilminin var olması dinin kalıcı olmasına ve Müslümanların maneviyatının korunmasına sebep olur. Din ilmi İslam’ın hayatıdır. Bundan dolayı hadiste şöyle geçiyor:

وَلَفَقِيهٌ واحِدٌ أَشَدُّ علَى الشّيطانِ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ اﻫ

Manası: Bir fakih (alim) şeytana karşı bin abid’den (alim olmayıp ibadetle meşgul olan) daha kuvvetlidir. (Beyhaki “Şuabu’l İman”)

Şeytan, cahil olan abide batıl olan bir ameli süsleyip ona o ameli işletmeye kadirdir ve böylece hem o insanı hem de onun aracılığıyla başkalarını dalalete sürükleyebilir. Hakiki alim olan insan ise şeytanı yener ve hem kendi hem de başka insanların İslam’ını korur.

Din ilmini talep edin ve din ilmi öğrenme himmetinizi güçlendirin ve ilme göre amel ederek takvaya ulaşın. Bunlar ahirette çok faziletli ve derecesi yüksek olan şeylerdir ve ancak böyle kendinizi, ehlinizi, ülkelerinizi ve İslam’ınızı koruyabilirsiniz. Allâh beni de sizi de sevdiği ve razı olduğu şeylerde muvaffak kılsın.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Der Glaube an die Vorherbestimmung 28.01.2022

Freitagsansprache

Der Glaube an die Vorherbestimmung

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 47-49 der Sûrah al-Qamar:

﴿إِنَّ ٱلۡمُجۡرِمِينَ فِي ضَلَٰلٖ وَسُعُرٖ ٤٧ يَوۡمَ يُسۡحَبُونَ فِي ٱلنَّارِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمۡ ذُوقُواْ مَسَّ سَقَرَ ٤٨ إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ ٤٩﴾

Die Bedeutung lautet: Gewiss, die Übeltäter befinden sich im Irrtum und werden im Jenseits in der Hölle sein. An dem Tag, an dem sie auf ihren Gesichtern ins Höllenfeuer gezogen werden und zu ihnen gesagt werden wird ‚Kostet die Berührung der Hölle‘. Gewiss, Gott erschuf alles gemäß Seinem Willen und Seiner Vorherbestimmung.

Brüder im Islam, zu den Grundlagen des Glaubens der Muslime gehört der Glaube an die Vorherbestimmung Gottes, des Erhabenen, denn  Imâm Muslim überlieferte, dass der Gesandte Gottes ﷺ als Antwort auf die Frage nach dem Glauben sagte:

„الإيمانُ أَنْ تُؤْمِنَ بِاللهِ وملائكتِه وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ واليَوْمِ الآخِرِ وتُؤْمِنَ بِالقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ“

Die Bedeutung lautet: „Der Glaube ist, dass man an Allâh, an Seine Engel, an die himmlischen Bücher, an die Propheten, an das Jenseits und die Vorherbestimmung des Guten und Schlechten glaubt.“

Die Bedeutung von „die Vorherbestimmung des Guten und Schlechten“ ist, dass alles ins Dasein Eingetretene – an Gutem und Schlechtem – von Allâh vorherbestimmt wurde. Somit wurden die guten wie auch die schlechten Taten, die die Geschöpfe ausführen, von Allâh erschaffen und ins Dasein hervorgebracht. Das bedeutet jedoch nicht, dass Allâh das Schlechte lieben würde oder dazu befohlen hätte. Allâh bestimmte das Gute und liebt das Gute, das die Geschöpfe ausführen; und Er bestimmte auch das Schlechte, jedoch liebt Er nicht das Schlechte, das die Geschöpfe ausführen.

Liebe Brüder, dies bedeutet nicht, dass die Diener Gottes absolut keinen eigenen Willen hätten, wie es fälschlicherweise in der Vergangenheit von einer Gruppierung behauptet wurde, die bereits nicht mehr existiert. Diese Gruppe, die Djabriyyah genannt wurde, sagte: „Der Diener Gottes ist wie eine Feder, die in der Luft schwebt und absolut keinen Willen hat.“ So etwas zu behaupten steht im Widerspruch zur islamischen Religion, denn in der Sûrah at-Takwîr, Âyah 29 sagt Allâhu Ta^âlâ:

﴿وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٩﴾

Die Bedeutung lautet: Euer Wille unterliegt dem Willen von Allâh, dem Schöpfer aller Geschöpfe.

Allâh bestätigte darin den Willen Seiner Diener, jedoch unterliegt dieser Wille dem Willen Gottes und es ist nicht so, wie eine Gruppierung
– namens al-Qadariyyah – behauptete, dass der Wille der Diener stärker als der Wille Gottes wäre. Diese Gruppierung – al-Qadariyyah – zählen sich selbst zu den Muslimen, obwohl sie nicht zu den Muslimen gehören. Sie sagen: „Allâh will das Gute für alle Seine Diener, jedoch haben einige Seiner Diener gegen Seinen Willen gesündigt…“ Sie beschreiben Allâh somit als schwach. Die Diener Gottes haben einen eigenen Willen und können selbst wählen, jedoch unterliegt dies dem Willen Gottes. Wir können nichts tun, was Allâh nicht will, dass es geschieht.

Des Weiteren überlieferte der Imâm al-Bayhaqiyy, möge Allâh ihm gnädig sein, dass der ehrenvolle Gefährte ^Aliyy sagte: „Niemand von euch hat den richtigen Glauben im Herzen, wenn er nicht zweifellos daran glaubt, dass das, was ihn trifft, ihn hätte nicht verfehlen können und was ihn verfehlt, ihn hätte nicht treffen können, und an die gesamte Vorherbestimmung glaubt.“

O Allâh, schütze unsere Religion, leite uns recht und beschere uns ein gutes Ende.

Dies dazu und ich bitte Allâh für euch und mich um Vergebung.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

الإيمانُ بِالقَدَر

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونتوبُ إليه، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مِثْلَ ولا نِدَّ لَهُ، ولا جُثَّةَ ولا أَعضاءَ له، أَحدٌ صمدٌ لم يلدْ وَلَمْ يُولدْ ولم يكن له كفُوًا أحد، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا عبدُه ورسولُه. اللهم صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحابَتِه الطيبينَ الطَّاهرين. أَمَّا بَعْدُ عِبَادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ. روى الحافظُ أبو نُعيمٍ في تاريخِ أصبَهانَ عن أبي هريرةَ رضيَ الله عنه قالَ جاءَ مُشْرِكُو قُريشٍ إلَى رسولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم يُخاصِمُونَهُ فِي القَدَرِ فَنَزَلَتْ هذهِ الآيَاتُ ﴿إِنَّ ٱلۡمُجۡرِمِينَ فِي ضَلَٰلٖ وَسُعُرٖ ٤٧ يَوۡمَ يُسۡحَبُونَ فِي ٱلنَّارِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمۡ ذُوقُواْ مَسَّ سَقَرَ ٤٨ إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ ٤٩﴾ [1]. إِخوَةَ الإِيمان، إنَّ مِنْ أُصولِ عقائدِ المسلمينَ الْإِيمانَ بِقَدَرِ اللهِ سبحانَهُ وتعالَى فَقَدْ رَوَى مُسْلِمٌ أنَّ رسولَ اللهِ لَمَّا سُئِلَ عَنِ الإيمانِ قالَ الإيمانُ أَنْ تُؤْمِنَ بِاللهِ وملائكتِه وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ واليَوْمِ الآخِرِ وتُؤْمِنَ بِالقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ اﻫ وَمعنَى قولِه صلى الله عليه وسلم وتؤمنَ بِالْقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ أَنْ تُؤمنَ أنَّ كُلَّ مَا دَخَلَ فِي الوُجودِ مِنْ خَيْرٍ وَشَرٍّ هُوَ بِتَقْدِيرِ اللهِ الأزَلِيِّ فالطاعَةُ التِي تحصُلُ مِنَ المخلوقِينَ والمعصِيَةُ التي تَحْصُلُ منهُمْ كُلٌّ بِخَلْقِ اللهِ وإيجادِهِ إِيَّاهَا وبعلمِهِ ومشيئَتِهِ وليسَ مَعْنَى ذلكَ أَنَّ اللهَ يَرْضَى بِالشَّرِّ ولا أنَّهُ يَأْمُرُ بِالمعصيةِ إنَّمَا الخيرُ مِنْ أَعْمالِ العِبادِ بِتَقْدِيرِ اللهِ ومَحَبَّتِهِ وَرِضَاهُ والشَّرُّ مِنْ أَعْمالِ العِبادِ بِتَقْديرِ اللهِ لا بِمَحبَّتِهِ وَرِضَاهُ. وليسَ معنَى هذا أيُّها الأحبَّةُ أنَّ العبادَ لا مشيئَةَ لَهُمْ بِالْمَرَّةِ كما قالَتْ فِرْقَةٌ ظهَرَتْ فى الماضِى وانْقَرَضَتْ يُقالُ لَهَا الْجَبْرِيَّةُ كانَتْ تَقُولُ إنَّ العَبْدَ كَالرِّيشَةِ في الهواءِ لا اخْتِيارَ لهُ بِالْمَرَّةِ بَلِ اعْتِقَادُ ذلكَ تَكْذِيبٌ لِلدِّينِ فقَدْ قالَ اللهُ تعالَى في القُرْءَانِ الكَريم ﴿وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٩﴾[2] فَأَثْبَتَ اللهُ لِلْعَبْدِ الْمَشِيئَةَ ولكن تَحْتَ مشيئةِ اللهِ تعالَى وليسَتْ غَالِبَةً لَهَا كَمَا قَالَتِ القَدَرِيَّةُ وهِىَ فرقَةٌ أُخْرَى انْتَسَبَتْ لِلإسلامِ في الماضِى وليسَ لهم نَصِيبٌ فِيهِ قَالُوا إِنَّ اللهَ شاءَ الخيرَ لِكُلِّ العِبَادِ لكن بعضُ العبادِ عَصَوْا غَصْبًا عَنْ مَشِيئَةِ اللهِ فجعَلُوا اللهَ مَغْلُوبًا عَاجِزًا والعياذُ باللهِ مِنْ فَسَادِ الاعْتِقَادِ، وإنما الحقُّ والصوابُ أنَّ العِبادَ لَهُمْ مَشيئَةٌ واختِيارٌ لكنَّها تَحْتَ مَشِيئَةِ اللهِ فَلا أَحَدَ يَسْتطيعُ أَنْ يَفْعَلَ شَيئًا لَمْ يُرِدِ اللهُ حُصولَهُ. وَرَوَى البيهَقِىُّ رَحِمَهُ اللهُ تعالَى عَنْ سَيِّدِنا عليٍّ رضيَ اللهُ عنهُ أَنَّهُ قالَ „إِنَّ أَحَدَكُمْ لَنْ يَخْلُصَ الإِيمانُ إلَى قَلْبِهِ حَتَّى يَسْتَيْقِنَ يَقِينًا غَيْرَ شَكٍّ أَنَّ مَا أَصَابَهُ لَمْ يَكُنْ لِيُخْطِئَهُ وَمَا أَخْطَأَهُ لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ، وَيُقِرَّ بِالقَدَرِ كُلِّهِ“ اﻫ. اللهُمَّ احْفَظْ لَنَا دِينَنَا الّذِى هُوَ عِصْمَةُ أَمْرِنَا وَاهْدِنَا وَسَدِّدْنَا وَاخْتِمْ لَنَا بِالصَّالِحَاتِ أَعْمَالَنَا. هذَا وَأَسْتَغْفِرُ اللهَ العَظِيمَ لِي وَلَكُمْ.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم مَتِّعْنا بِأَسْمَاعِنا وأَبْصارِنا وَقُوَّتِنا واجْعَلْهُ الوَارِثَ منّا مَا أَحْيَيْتَنا، اللهمَّ لا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنا في دينِنا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاة.

 سورة القمر/47 ـ 49.[1]

 سورة التكوير/29.[2]

Cuma Hutbesi

KADERE İMAN

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Mü’min kardeşlerim! Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Hadis hafızı Ebu Nuaym “Tarîhu Esbehân” adlı kitabında Ebu Hureyre’nin radiyallâhu anhu şöyle dediğini rivayet eder: “Kureyş müşrikleri Rasûlullâh’ın ﷺ yanına gelerek onunla kader konusunda tartıştılar ve bunun üzerine şu ayetler inmiştir:

﴿إِنَّ ٱلۡمُجۡرِمِينَ فِي ضَلَٰلٖ وَسُعُرٖ ٤٧ يَوۡمَ يُسۡحَبُونَ فِي ٱلنَّارِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمۡ ذُوقُواْ مَسَّ سَقَرَ ٤٨ إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ ٤٩﴾

Manası: Doğrusu suçlular sapıklık ve ahirette cehennemin içindedirler. O gün yüzüstü ateşe sürüklendiklerinde „Cehennemin elemini tadın!“ denir. Biz, her şeyi bir kadere göre yarattık. (el-Kamer suresi, 47.- 49. ayet-i kerimeler)

Müslüman kardeşlerim! Kadere iman etmek, Müslümanların inancının temelinden olan bir husustur. İmam Muslim, Rasûlullâh Muḥammed ﷺ iman hakkında sorulduğunda onun şöyle buyurduğunu rivayet eder:

الإيمانُ أَنْ تُؤْمِنَ بِاللهِ وملائكتِه وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ واليَوْمِ الآخِرِ وتُؤْمِنَ بِالقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ اﻫ

Manası: İman; Allâh’a, O’nun meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, kıyamet gününe, kadere ve hayır ile şerrin Allâh’ın takdiri ile meydana geldiğine iman etmendir.

„وتُؤْمِنَ بِالقَدَرِ خَيْرِهِ وَشَرِّهِ“ (ve tu’mine bil-kaderi hayrihi ve şerrihi) sözünün manası; hayır veya şerden olup meydana gelen her şeyin Allâh’ın ezeli takdiri ile olduğuna iman etmendir. Kulların yaptıkları hayırlı ameller ve aynı şekilde işledikleri günahlar Allâh’ın yaratması ve var etmesiyledir. Ancak bu, Allâh‘ın meydana gelen kötülüklere razı olduğu manasına gelmez. Ayrıca Allâh’ın günahları emrettiği anlamını da taşımaz. Kulun hayırlı amelleri Allâh’ın takdiri ve rızasıyladır ve Allâh, o amelleri sever. Fakat kulun kötü amelleri, Allâh’ın takdiriyle olsa da Allâh, kötü amellerden razı değildir ve kötü amelleri sevmez.

Ancak -değerli Müslümanlar- hakikat, Cebriye fırkasının iddia ettiği gibi değildir. Onlar geçmişte ortaya çıkan ve sonra tükenmiş olan bir fırkadır. Onların batıl inançlarına göre kulun hiçbir iradesi yoktur. Bunlar kulun havada uçuşan bir tüy gibi hiç bir iradesi olmadığını iddia ediyorlardı. Böyle bir inanç dini yalanlamaktadır.

Allâh-u Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ ٢٩﴾

Manası: Âlemlerin Rabbi olan Allâh dilemedikçe siz dileyemezsiniz. (Et-Tekvîr suresi, 29. ayet)

Allâh-u Teâlâ bu ayet-i kerime’de kulun iradesi olduğunu fakat kulun iradesinin Allâh’ın iradesi altında olduğunu bildirmektedir, yani kulun iradesi Allâh’ın iradesine galip değildir. Bundan anlaşıldığına göre gerçek, kaderiye fırkasının iddia ettiği gibi değildir. Kaderiye fırkası geçmişte kendisini Müslümanlardan sayan bir fırkadır. Lakin onlar Müslümanlardan değillerdir. Bu bozuk fırkadan olan insanlar Allâh’ın bütün kullar için hayrı dilediğini ancak bazı kulların Allâh’ın dilemesini mağlup edip günah işlediklerini söylerler. Bu tür insanlar, Allâh’ı bu fasit iddialarıyla aciz kılıyorlar. Allâh bizleri itikat bozukluğundan korusun. Kulun muhakkak ki Allâh’ın dilemesi altında olan bir dilemesi ve seçeneği vardır. Allâh’ın var olmasını dilemediği bir şeyi yapmaya kulların gücü yetmez.

İmam Beyhaki -Allâh ona merhamet etsin- Efendimiz Ali’nin –radiyallâhu anhu- şöyle buyurduğunu rivayet eder:

إِنَّ أَحَدَكُمْ لَنْ يَخْلُصَ الإِيمانُ إلَى قَلْبِهِ حَتَّى يَسْتَيْقِنَ يَقِينًا غَيْرَ شَكٍّ أَنَّ مَا أَصَابَهُ لَمْ يَكُنْ لِيُخْطِئَهُ وَمَا أَخْطَأَهُ لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ، وَيُقِرَّ بِالقَدَرِ كُلِّهِ اﻫ

“İnsana isabet edecek bir şeyi insan atlatamayacağına ve ona isabet etmeyecek bir şeyi yakalamayacağına ve aynı şekilde her şeyin Allâh’ın takdiriyle olduğuna şeksiz şüphesiz inanmayan kişinin imanı sahih değildir.”

Allâh’ım dinimizi koru, bizi hidayette sabit kıl ve sonumuzu hayırlı eyle.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Jemanden, außer Allâh, zu Hilfe zu nehmen, ist kein Unglaube (Schirk) 21.01.2022

Freitagsansprache

Jemanden, außer Allâh, zu Hilfe zu nehmen, ist kein Unglaube (Schirk)

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in den Âyât 6-9 der Sûrah al-Qâri^ah:

﴿ فَأَمَّا مَن ثَقُلَتۡ مَوَٰزِينُهُۥ ٦ فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ ٧﴾

Die Bedeutung lautet: Derjenige, dessen gute Taten überwiegen, wird ein glückliches Leben (im Paradies) haben und derjenige, dessen schlechte Taten überwiegen, wird in die Hölle herabstürzen.

Der Imâm at-Tirmidhiyy überlieferte in seinem Werk „as-Sunan“ über Abû Hurayrah, dass der Gesandte Gottes ﷺ sagte:

إِذَا ماتَ ابْنُ ءادَمَ انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلا مِنْ ثَلاثٍ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ وعِلْمٍ يُنْتَفَعُ بهِ وَوَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ اﻫ

Die Bedeutung lautet: Wenn der Mensch stirbt, dann ist das, wofür er sonst Belohnung erhalten würde, unterbrochen außer für Dreierlei: eine fortbestehende Spende (Sadaqah Djâriyah), nützliches Wissen und ein gutes Kind, das für ihn Bittgebete aufsagt.

Der Gesandte Gottes ﷺ machte seine Gemeinschaft darauf aufmerksam, dass die Taten, für deren Verrichtung sie sonst Belohnung erhalten, mit dem Tod unterbrochen werden.

Der erwähnte Hadîth beinhaltet nicht die von einigen Menschen aufgestellte Behauptung, dass wenn der Prophet ﷺ stirbt, er nichts mehr tun und anderen nicht nutzen könnte und dass es verboten wäre, nach dem Tod des Propheten ﷺ „o Muhammad“ oder „O Gesandter Gottes“ zu rufen. Diese Menschen behaupten sogar, dass dies Unglaube (Schirk) wäre und aus dem Islam herausführen würde. Der erwähnte Hadîth ist aber kein Beweis für ihre falsche Behauptung, sondern bedeutet das, was wir bereits aufzeigten, dass die Taten, für deren Verrichtung der Mensch belohnt wird, unterbrochen werden und bedeutet nicht, dass der Tote, wenn er beerdigt wird, wie ein Stück Holz wäre, sodass er nichts fühlen, hören und sagen könnte.

Der Hadîth-Gelehrte Ibn Mâdjah bestätigte doch, dass der Prophet ﷺ lebendig in seinem Grab ist und dass ihm die Taten seiner Gemeinschaft vorgeführt werden; wenn er Gutes sieht, dann dankt er Allâh dafür und wenn er Anderes sieht, dann bittet er Allâh um Vergebung für sie.

In der letzten Freitagsansprache haben wir auch aufgezeigt, wie der Prophet Mûsâ (zu dt. Moses), ^alayhi s-Salâm, der Gemeinschaft des Propheten Muhammad genutzt hat, indem er den Propheten Muhammad ﷺ dazu bewegte, Allâh hinsichtlich der Anzahl der Gebete um Erleichterung für die Gemeinschaft zu bitten, sodass die Anzahl der Pflichtgebete von täglich fünfzig auf täglich fünf Gebete herabgesenkt wurde. Dies ist ein deutlicher Beweis dafür, dass der Tote nach seinem Tod nutzt – so Gott will.

An diejenigen, die die Gemeinschaft des Propheten voreilig für ungläubig erklären! Wenn ihr erkrankt und die Medizin nehmt und gesund werdet, ist eure Genesung dann nicht etwa von Allâh erschaffen?! Nehmt ihr die Medizin nicht etwa als Ursache für die Heilung?! Sagt ihr über euch etwa, dass ihr dadurch ungläubig geworden wäret, weil ihr die Medizin als Ursache für die Heilung nehmt? Wenn doch derjenige keinen Unglauben damit begeht, dass er eine Medizin einnimmt, die von einem Menschen zusammengesetzt wurde mit dem Glauben daran, dass sie eine Ursache für die Heilung ist und dass der Schöpfer des Nutzens und des Schadens sowie der Krankheit und der Heilung Allâh ist, wie könnte man dann die Person für ungläubig erklären, die den Gesandten Gottes ﷺ als Ursache für die Erfüllung seiner Anliegen nimmt.?

Die Gefährten des Propheten Muhammad ﷺ verstanden von ihm die Erlaubnis, ihn nach seinem Tod zu Hilfe zu nehmen. Sogar führten dies der Gefährte ^Abdu l-Lâh Ibn ^Umar aus, wie al-Bukhâriyy und andere es überlieferten.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

مجردُ الاستِغَاثةِ بغيرِ اللهِ ليسَ شِرْكًا

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونتوبُ إليه، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مِثْلَ ولا نِدَّ لَهُ، ولا جُثَّةَ ولا أَعضاءَ له، أَحدٌ صمدٌ لم يلدْ وَلَمْ يُولدْ ولم يكن له كفُوًا أحد، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا عبدُه ورسولُه. اللهم صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحابَتِه الطيبينَ الطَّاهرين. أما بعدُ عبادَ اللهِ فَإِنِّي أُوصيكُمْ ونفسِي بِتَقْوَى اللهِ وسارِعُوا في الطَّاعاتِ لِتَثْقُلَ مَوازِينُكُمْ يَوْمَ القِيامَةِ فقد قالَ ربُّنا تبارك وتعالى ﴿فَأَمَّا مَن ثَقُلَتۡ مَوَٰزِينُهُۥ ٦ فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ ٧﴾[1]. وروى الترمذيُّ في سُنَنِه عن أبِي هُريرَةَ رضي الله عنه عنِ النبيِّ صلى الله عليه وسلم إِذَا ماتَ ابْنُ ءادَمَ انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلا مِنْ ثَلاثٍ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ وعِلْمٍ يُنْتَفَعُ بهِ وَوَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ اﻫ فَنَبَّهَ رسولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم أُمَّتَهُ بأَنَّ العَمَلَ الذِي يَحْصُلُ لَهُمْ بهِ الثَّوَابُ يَنْقَطِعُ بِمَوْتِهِمْ وليسَ في هَذَا الحديثِ مَا ادَّعَاهُ البعضُ مِنْ أَنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم قَدْ ماتَ فَلا عَمَلَ لَهُ بعدَ مَوْتِهِ وَلا يَنْفَعُ غَيْرَهُ فَلا يَجوزُ أَنْ يُنَادَى بَعْدَ مَوْتِهِ بِقَوْلِ يَا محمدُ أَوْ يَا َرسولَ اللهِ بَلِ ادَّعَوْا أَنَّ ذلكَ شِرْكٌ يُخْرِجُ مِنَ الإِسلامِ ولَيسَ فِي الحديثِ دَليلٌ علَى مَا زَعَمُوا بَلْ مَعْنَى الحديثِ أنَّ العملَ التَّكليفِيَّ أيِ العَمَلَ الذِي يُثابُ عليهِ الشخصُ هو الذِي يَنْقَطِعُ لا أَنَّ الميّتَ يكونُ كَالخشَبَةِ بعدَ الدَّفْنِ لا يُحِسُّ شيئًا ولا يَسْمَعُ شيئًا وَلا يَقُولُ شَيئًا كيفَ وقَدْ ثَبَتَ عندَ ابنِ مَاجَهْ وغيرِهِ أَنَّ النبيَّ صلى الله عليه وسلم حيٌّ في قَبْرِه وأنَّهُ تُعْرَضُ عليهِ أَعْمَالُ أُمَّتِهِ فَإِنْ رَأَى خَيْرًا حَمِدَ اللهَ عليهِ وَإِنْ رأَى غيرَ ذلكَ اسْتَغْفَرَ لَهُمْ. وقَدْ نَفَعَ سيدُنا موسى عليه السلامُ أُمَّةَ محمدٍ عليهِ الصلاةُ والسلامُ بِأَنْ أَرْشَدَ سيّدَنا محمدًا ليلةَ المِعْرَاجِ إلى سُؤالِ اللهِ تَخْفِيفَ الصَّلواتِ المفروضَةِ مِنْ خَمْسِينَ صَلاةً حتّى صارَتْ خَمْسًا في كُلّ يَوْمٍ وليلَة، وفي هذَا دَلِيلٌ واضِحٌ على أنَّ الميّتَ يَنْفَعُ بعدَ الموتِ بِإِذْنِ اللهِ تبَارَكَ وتعالَى.

 أيها الْمُتَسَرِعونَ في تكفيرِ الأُمّةِ هَلّا تَوقَّفتُم بُرْهَةً للتفكير، إذَا مَرِضْتُمْ فَأَخَذْتُمُ الدَّواءَ فَشُفِيتُمْ أَلَيْسَ الشّفَاءُ بِخَلْقِ اللهِ، أَلَسْتُمْ قَدِ اتَّخَذْتُمُ الدَّواءَ سَبَبًا لِلشّفَاء، هَلْ تَقولُونَ عَنْ أَنْفُسِكُمْ إِنَّكُمْ أَشْرَكْتُمْ بِاللهِ لاتّخاذِكُمُ الدّواءَ سَبَبًا لِلشّفَاءِ، فَإِذَا كَانَ مَنِ اتَّخَذَ دَوَاءً رَكَّبَهُ زَيدٌ أَوْ عَمْرٌو لا يُشْرِكُ بِاتّخاذِ الدَّوَاءِ سَبَبًا لِلشّفاءِ مَعَ يَقِينِهِ بِأَنَّ اللهَ هُوَ خَالِقُ النَّفْعِ وَالضُّرّ والمرضِ والشّفاءِ فكيفَ يُكَفَّرُ مَنِ اتَّخَذَ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم سَبَبًا لِنَيْلِ حاجَتِه. وقد فَهِمَ الصحابةُ مِنْ رَسولِ الله صلى الله عليه وسلم جوازَ الاستِغَاثَةِ بهِ عليهِ الصلاةُ والسلامُ بعدَ وَفَاتِه فَعلَ ذلكَ عبدُ اللهِ بنُ عمرَ رضيَ اللهُ عنهُما كما رواهُ البخاريُّ وغيرُه. هذا وأَسْتَغْفِرُ اللهَ لِي وَلَكم.

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم مَتِّعْنا بِأَسْمَاعِنا وأَبْصارِنا وَقُوَّتِنا واجْعَلْهُ الوَارِثَ منّا مَا أَحْيَيْتَنا، اللهمَّ لا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنا في دينِنا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاة.

[1] سورة القارعة.

Cuma Hutbesi

ALLÂH’TAN BAŞKASINDAN SADECE YARDIM DİLEMEK ŞİRK DEĞİLDİR

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim hayırlı olan amellerde acele ediniz ki kıyamet gününde mizan da amelleriniz ağır bassın.

Allâh-u Tebârake ve Teâlâ şöyle buyurmuştur:

﴿ فَأَمَّا مَن ثَقُلَتۡ مَوَٰزِينُهُۥ ٦ فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ ٧﴾

Manası: İşte o vakit tartıda amelleri ağır basan kimse. O artık hoşnut bir hayattadır. (el-Kâri’ah suresi, 6.-7. ayetler)

İmam Tirmizî, „Sünen“inde Ebû Hureyre’den Rasûlullâh’ın ﷺ şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir:

إِذَا ماتَ ابْنُ ءادَمَ انْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلا مِنْ ثَلاثٍ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ وعِلْمٍ يُنْتَفَعُ بهِ وَوَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ

Manası: „Ademoğlu ölünce ameli üç şey hariç kesilir: Sadaka-i câriye, faydalanılan ilim ve onun için dua eden sâlih bir evlat.“

Rasûlullâh ﷺ, sevap kazandıran amellerin ölüm ile kesildiğini bildirmiştir.

Bu zikrettiğimiz hadis-i şerif, bazı insanların ileri sürdükleri gibi vefatından sonra peygamberimizinﷺ  kimseye faydası olmadığı veya ona „Yâ Muḥammad“ veya „Yâ Rasûlallâh“ kavleri ile seslenmenin caiz olmadığına dair delil değildir. Hatta onlar, Rasûlullâh’a bu şekilde seslenmenin şirk olduğunu iddia etmektedirler. Bu hadiste onların iddia ettikleri yönde bir delil yoktur. Hadis bize şahsın sevap kazandıran amellerinin kesildiğini bildirir, yoksa ölünün defnedildikten sonra odun gibi hiçbir şey hissetmediği, işitmediği veya demediği anlamına gelmez.

İbni Mâce ve başkalarının rivayet ettiği üzere Rasûlullâh’ın kabrinde diri olduğu, ümmetinin amelleri kendisine sunulduğu ve bu sunulanlar hayırlı ise bunun için Allâh’a hamd ettiği ve bunlardan başka ise onlar için Allâh’tan mağfiret dilediği sabittir. Mûsâ aleyhisselâm ümmet-i Muḥammed’e ﷺ fayda sağlamıştır. Efendimiz Mûsâ aleyhisselâm, efendimiz Muḥammed’i ﷺ gündüz ve geceleyin farz namazlarının sayısının elliden beşe düşürülmesi için Allâh’a dua etmesine yönlendirmiştir. Bu hâdise, bir ölünün Allâh’ın izni ile ölümünden sonra bile faydalı olabileceğine dair açık bir delildir.

Hastalanıp ilaç aldığınızda şayet şifa bulursanız, şifa Allâh’ın yaratması ile değil midir?! Şifaya sebep olarak ilaca başvurduğunuzda kendiniz hakkında şirk işlediğinizi söylüyor musunuz? İnsanın ürettiği ilaç, yarar, zarar, hastalık ve şifanın yaratıcısının Allâh olduğu kesin bir şekilde bilerek şifaya sebep olarak ilaç almak şirk değilse nasıl Rasûlullâh’a bir hacetin giderilmesi için sebep olarak yönelmek şirk oluyor?!

Sahabeler, Rasûlullâh’ın öğretiminden vefatından sonra kendisinden yardım istemenin caiz olduğunu anladılar. Bunu yapanların arasında Abdullâh bin Ömer radıyallâhu’dur. Bunu da İmam Buharî  rivayet etmiştir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua: Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Die Sprache der Paradiesbewohner 07.01.2022

Freitagsansprache

Die Sprache der Paradiesbewohner

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. Ich bezeuge, dass es keinen Gott außer Allâh gibt, dem Einzigen, Der keinen Teilhaber hat und Dem nichts und niemand gleicht. Und ich bezeuge, dass Muhammad Diener und Gesandter Gottes ist. Er überbrachte die Botschaft und ermahnte die Gemeinschaft, möge Allâh ihn mehr als alle anderen Propheten belohnen. O Allâh, gebe dem Propheten Muhammad sowie seinen Âl und seinen Gefährten einen höheren Rang. Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit. Allâhu Ta^âlâ sagt in der Âyah 3 der Sûrah Fussilat:

﴿كِتَٰبٞ فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ ٣﴾

Die Bedeutung lautet: … ein Buch, dessen Âyât deutlich und klar sind; es ist der Qur´ân, er wurde in arabischer Sprache offenbart und dem Volk verkündet, das Kenntnis über seine Sprache hat.

Allâh, der Erhabene, ließ unseren Propheten den besten und letzten aller Propheten und Gesandten sein. Des Weiteren ließ Er seine Gesetzgebung die letzte Gesetzgebung sein und den edlen Qu´rân das letzte Himmlische Buch sein. Er offenbarte ihn in der Sprache, die die beste, vorzüglichste, schönste, reichste und leichteste Sprache ist.

Unser geliebter Prophet sagte als Aufzeigung der Vorzüglichkeit sowie des hohen Stellenwerts und der Wichtigkeit der arabischen Sprache:

أَحِبُّوا العَرَبَ لِثَلاثٍ لِأَنِّي عَرَبِيٌّ والقُرْءَانَ عَرَبِيٌّ وكلامَ أَهْلِ الجنةِ عَرَبِيٌّ

Die Bedeutung lautet: Liebt die Araber wegen dreierlei: Weil ich ein Araber bin, der Qur´ân auf Arabisch ist und die Sprache der Paradiesbewohner Arabisch ist. Dieser Hadîth wurde von al-Hâkim im Werk al-Mustadrak überliefert und als authentisch eingestuft.

Welch großartige Ehre und welch ein großartiger Stellenwert der arabischen Sprache doch zuteilgeworden ist!

Verehrte Brüder im Islam, es ist dem intelligenten und gescheiten Menschen nicht verborgen, dass die Kompetenz in der arabischen Sprache und hinsichtlich ihrer Lehren ein wichtiger Schlüssel ist, um das Buch Gottes und die Aussagen unseres Propheten ﷺ zu verstehen. Dasselbe gilt für die Grundlagen der islamischen Rechtswissenschaft; wer sie studiert und lehrt, ist auf die Regeln der arabischen Grammatik angewiesen; darauf kann man nicht verzichten, so wie das Herz und das Gehirn für das Leben des Menschen unabdingbar sind. Gleiches gilt für die Glaubenslehre und die Erkennung abweichender Gruppierungen, denn viele Behauptungen der Mutaziliten sowie derer, die behaupten, dass Allâh ein Körper wäre, und derjenigen, die behaupten, dass Allâh sich in den Geschöpfen auflösen würde, sind auf ihre Unwissenheit über bestimmte Regeln und Bedeutungen der arabischen Sprache zurückzuführen. In der Geschichte unserer Gemeinschaft lassen sich zahlreiche Beispiele solcher Gruppierungen finden, jedoch haben unsere Gelehrten nicht geschwiegen, sondern mit Warnungen und Werken, die sie mit zutreffenden Argumenten und eindeutigen Beweisen untermauerten, dagegengewirkt. Ihr Instrument gegen die Behauptungen der abgewichenen Gruppierungen war die Kenntnis in der arabischen Sprache. Die arabische Sprache ist die des Qur´ân, darauf sind wir stolz, an ihr halten wir fest, wir akzeptieren es nicht, sie zu vernachlässigen, von ihr abzulassen oder sie zu verfälschen.

Strengt euch an und lernt sie und lernt die Texte ihrer Regeln auswendig und werdet kompetent darin. Darin steckt ein Schutz für die Religion und eine Stärkung der Beziehungen der Muslime untereinander sowie ein Grund für einen höheren Rang bei Allâh, dem Erhabenen, der in Sûratu l-Mutaffîfîn, Âyah 26 sagt:

﴿وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦﴾

Die Bedeutung lautet: … und darum sollten die Begehrenden wetteifern.

Dies dazu und ich bitte Allâh um Vergebung für euch und mich.

Die zweite Ansprache:

Lob gebührt Allâh. Wir preisen Ihn, bitten Ihn um Unterstützung, Rechtleitung und Vergebung. Möge Allâh uns vor dem Begehen von Sünden beschützen. As–Salâtu was-Salâmu für unseren geehrten Propheten Muhammad sowie für alle anderen Propheten.

Sodann, Diener Gottes, ich ermahne euch und mich zur Rechtschaffenheit.

O Allâh, wir bitten Dich, unser Bittgebet zu erfüllen, uns unsere Sünden und Fehler zu vergeben, uns zu den Rechtgeleiteten gehören zu lassen und nicht zu denjenigen, die in die Irre gegangen sind. O Allâh, wir bitten Dich, unsere Sorgen und unseren Kummer von uns zu nehmen und uns vor dem zu schützen, was wir befürchten.

Diener Gottes, Allâh fordert zur Gerechtigkeit, zu gutem Verhalten und zur Aufrechterhaltung der verwandtschaftlichen Beziehungen auf und Er verbietet die Schandtaten, das Schlechte und die Ungerechtigkeit. Dies ist eine Ermahnung, auf dass ihr nachdenken möget. Aqimi s–Salâh! (Sag die Iqâmah auf)

خطبة الجمعة بتاريخ 

لغةُ أهلِ الجنَّة

إنَّ الحمدَ للهِ نحمَدُه ونستعينُه ونستغفرُه ونستهديهِ ونشكرُه ونتوبُ إليه، وأشهدُ أن لا إلـهَ إلا اللهُ وحْدَهُ لا شريكَ لهُ ولا شبيهَ ولا مِثْلَ ولا نِدَّ لَهُ، ولا جُثَّةَ ولا أَعضاءَ له، أَحدٌ صمدٌ لم يلدْ وَلَمْ يُولدْ ولم يكن له كفُوًا أحد، وأشهدُ أنَّ سيّدَنا وحبيبَنا عبدُه ورسولُه. اللهم صلِّ على سيدِنا محمدٍ وعلَى ءالِه وصحابَتِه الطيبينَ الطَّاهرين. أَمَّا بَعْدُ عِبَادَ اللهِ، فَإِنِّي أُوصِيكُمْ وَنَفْسِي بِتَقْوَى اللهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ الْقَائِلِ ﴿كِتَٰبٞ فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ ٣﴾[1] إنَّ اللهَ َجَعَلَ نَبِيَّنَا المصطفى سَيِّدَ الأَنْبِيَاءِ وَالْمُرْسَلِينَ وَخِتَامَهُمْ، وجعَلَ شريعتَهُ خَاتِمَةَ الشَّرَائِعِ، وَكِتَابَهُ القُرْءَانَ الكَرِيمَ خَاتمَ الكُتُبِ السماويةِ الشريفةِ، فأنزَلَهُ بِلُغَةٍ هِيَ سَيِّدَةُ اللُّغَاتِ وأفضَلُها، وأَغْنَاها وأَحْلاها وأَيْسَرُها، وَقَدْ قَالَ الحَبِيبُ المصطفى صلى الله عليه وسلم في بَيانِ فَضْلِ اللغةِ العربيةِ وَرِفعتِها وأَهميتِها „أَحِبُّوا العَرَبَ لِثَلاثٍ، لِأَنِّي عَرَبِيٌّ وَالقُرْءَانَ عَرَبيٌّ وكلامَ أَهْلِ الجَنَّةِ عَرَبيٌّ“[2] اهـ رواهُ الحاكمُ في الْمُسْتَدْرَكِ وصَحَّحَهُ، فَأَيُّ شَرَفٍ وَأَيُّ رِفْعَةٍ وَأَيُّ مَرْتَبَةٍ تِلْكَ التِي نَالَتْهَا لُغَتُنَا الجَلِيلَةُ الجَمِيلَةُ، اللغةُ العربيةُ!

لَيْسَ يَخْفَى علَى العَاقِلِ اللَّبِيبِ أَنَّ التَّمَكُّنَ مِنَ اللغَةِ العَرَبِيَّةِ وَعُلومِها هُوَ مِفْتَاحٌ مُهِمٌ مِنْ مَفَاتِيحِ فَهْمِ كِتَابِ اللهِ تَعالَى وَسُنَّةِ رَسُولِهِ المصطفى صلى الله عليه وسلم، فَدُونَكُمْ عِلْمَ التَّفْسِيرِ الذي هو مِنْ أَعْظَمِ العُلُومِ وَأَجَلِّها وَسَائِرَ عُلومِ القُرءانِ وَتَفْسِيرَ الحَدِيثِ الشريفِ وأُصُولَ الفِقهِ فلا غِنَى لِمَنْ يَدْرُسُها وَيُدَرِّسُها عَنْ مَعْرِفَةِ النَّحْوِ والصَّرْفِ والبَلاغَةِ وفِقْهِ اللغةِ العربيةِ كمَا أنهُ لا غِنَى لِحَيَاةِ الإنسانِ عن قلبِه ودِماغِهٌ، والشَّأْنُ ذاتُه في عِلْمِ التوحيدِ والفقهِ والفِرَقِ، بل إنَّ كثيرًا مِنْ شُبَهِ الْمُعتزلةِ والمجسمةِ والحُلوليِّينَ قامَتْ علَى جهلِهم بمواضعَ مِنْ قَوانينِ اللغةِ وأَحكامِها، وَبِمَعْنَى اللغةِ العربيةِ وقَدْ ذكَرَ لنَا التاريخُ كثيرًا مِنْ هَؤُلَاءِ. فما كانَ منَ الأئمةِ الأعلامِ ءانذَاك إلَّا أَنْ جَرَّدُوا صَارِمَ العَزْمِ وقلمَ التَّحقيقِ والرَّدَّ المتينَ، فَبَدَّدُوا غَياهِبَ تِلكَ الشُّبَهِ بسَاطِعِ الدَّلائِلِ والبَرَاهِينِ، مُتَّخِذِينَ مِنْ عُلُومِ اللُّغةِ العَربيةِ ذَخِيرةً عِلْمِيَّةً. تلكَ هيَ لُغَتُنا العربيةُ لغةُ القرءانِ الكَريمِ التي نَعْتَزُّ بِها وَنَتَمَسَّكُ بِهَا، وَنَأْبَى أَنْ نَرْضَى بِإِهْمَالِها أَوِ التَّخَلِّي عنهَا وعن عُلُومِها أوِ التَّلاعُبِ بِها أَو تَحْريفِها أَوْ تَحْرِيفِ قواعِدِهَا فالجِدَّ الْجِدَّ في تَعَلُّمِهَا وَحِفْظِ مُتُونِها والتَّمَكُّنِ فِيهَا فَإِنَّ في ذَلِكَ صِيَانَةً لِأَمْرِ الدِّينِ وَتَقْوِيَةً لِلصِّلَةِ بَيْنِ رُبُوعِ الْمُسْلِمِينَ، وفي ذلكَ رِفْعَةَ الدَّرَجَاتِ عِنْدَ اللهِ سُبحانَهُ وتعالَى ﴿وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦﴾[3] هذا وأستغفر الله لي ولكم

الخطبةُ الثانيةُ

إنّ الحمدَ للهِ نَحمدُهُ ونَستعينُهُ ونَستهدِيهِ ونشكُرُه، والصلاةُ والسلامُ على سَيِّدِنا محمدٍ وعلَى إِخوانِه النبيِّينَ وَالْمُرْسَلِين. أمَّا بعدُ عبادَ اللهِ فإِنِّي أوصيكُمْ ونفسِي بتَقوَى اللهِ العَلِيِّ العَظِيمِ فاتّقوه. اللهمَّ إِنَّا دَعَوْنَاكَ فَاسْتَجِبْ لَنَا دُعاءَنا فَاغْفِرِ اللهمَّ لنا ذُنوبَنَا وإِسرافَنَا في أمرِنا، اللهمَّ اغفِرْ لِلمؤمنينَ والمؤمناتِ الأَحْياءِ منهم والأَمواتِ، اللهم مَتِّعْنا بِأَسْمَاعِنا وأَبْصارِنا وَقُوَّتِنا واجْعَلْهُ الوَارِثَ منّا مَا أَحْيَيْتَنا، اللهمَّ لا تَجْعَلْ مُصِيبَتَنا في دينِنا، ربَّنا ءاتِنَا فِي الدُّنيا حسنَةً وفِي الآخرَةِ حسنَةً وقِنَا عَذَابَ النارِ. عبادَ الله إِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بالعَدْلِ والإِحسانِ وإِيتاءِ ذِي القُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالبَغْيِ، يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون. وَأَقِمِ الصلاة.

 سورة فصلت.[1]

 رواه الحاكم في المستدرك. ذكر فضائل الأمة بعد الصحابة والتابعين.[2]

 سورة المطففين.[3]

Cuma Hutbesi

Cennet Ehlinin Dili

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’e ve diğer peygamberlere olsun.

Ey Allâh’ın kulları, sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim. Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿كِتَٰبٞ فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ ٣﴾

Manası: Gerçeği düşünüp gören ve Bilen bir kavim için, ayetleri çeşitli biçimlerde, birer birer ’fasıllar bölümler ve belgeler halinde açıklanmış’ Arapça Kur’an ve her konuda başvurulup okunan Kitap olarak gelmiştir. (Fussilet 3)

Değerli kardeşlerim; Allâh-u Teâlâ peygamber efendimizi ﷺ son peygamber ve en üstün peygamber kılmıştır. Şeriatı son şeriat ve ona indirmiş olduğu Kur’ân-ı Kerîm de son semavi kitaptır. Ve onu da dillerin en üstünü, en faziletlisi, en zengini ve en kolayı olan Arapça dilinde indirmiştir.

Allâh Rasûlü Arapça lugatının ehemmiyetini, faziletini ve yüceliğini bildirmek için şöyle buyurmuştur:

أَحِبُّوا العَرَبَ لِثَلاثٍ لِأَنِّي عَرَبِيٌّ والقُرْءَانَ عَرَبِيٌّ وكلامَ أَهْلِ الجنةِ عَرَبِيٌّ

Manası: Arapları üç hasletten dolayı sevin: Ben arabım, Kur’ân Arapçadır ve cennet ehlinin dili Arapçadır.

Arapça dili, dillerin en genişi, en şereflisi, en efdali ve en kâmilidir. Akıl sahibi olan insan bilir, kişinin Arapça dilinde ve onun ilminde güçlü olması halinde, bunun Kur’ân tefsiri ve peygamber efendimizin hadislerinin anlaşılması için çok önemli anahtarlardan bir anahtar olduğunu bilir.

En yüce ve değerli ilimlerden birisi olan tefsir ilmini ve diğer Kur’an ilimlerini, hadis-i şerif tefsirini, fıkıh usulu ilmini alınız. Bu Kur’an ilimlerini okuyan ve okutanlar nahiv, sarf, belağat, arap dili fıkhını almaları gerekir. Tıpkı insan hayatının kalbe ve beyne olan ihtiyacı gibi bu ilimleri alan kimse bunlara muhtaçtır. Bu durum tevhid ilmi, fıkıh ve fırkalardan bahseden ilim hakkında da aynıdır. Mutezilenin, mücessimenin, hulul akidesine inananların ortaya atmış olduğu kafa karıştırıcı şeylerin çoğu onların arapçanın kurallarına ve hükümlerine ve manalarına olan cahilliklerinden kaynaklanmaktadır. Tarih bize bunların çoğunu zikretmiştir. Büyük alimler o zamanda büyük çaba ortaya koymuşlar, konuların tahkiki için kalemlerini ortaya koymuşlar ve sağlam reddiyeler hazırlamışlardır ve o kafa karıştırıcı şeylerin karanlıklarını parıldayan   delillerle ve burhanlarla arapçanın ilimlerinden ilmi bir pay edinerek birbirinden ayırt etmişlerdir.

İşte o arapça dilimizdir ki o kendisiyle şereflendiğimiz ve kendisine tutunduğumuz Kur’an-ı Kerim’in lügatıdır. Onu ihmal etmeyi veya ondan ve onun ilimlerinden uzak olmayı veya lügatla oynamayı veya onu tahrif etmeyi veya kurallarını tahrif etmeyi kabul etmeyiz.

Arapça dilini öğrenmekte, metinlerini ezberlemekte ve mütemekkin olmakta çok ciddi olmamız gerekir. Çünkü bu dinin korunması ve  Müslümanlar arasındaki bağın güçlendirilmesidir. Bu da kişinin Allâh nezdinde derecesinin yükselmesine vesiledir.

Allâh-u Teâlâ Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyuruyor:

﴿وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ ٢٦﴾

Manası: İşte imrenip yarışanlar (fani ve fena olan şeyler için değil) bunlar için heveslenip yarışıvermelidir.

Sizler ve kendim için Allâh’a istiğfar ederim.

İkinci Hutbe

Ḥamd Allâh’adır. O’na ḥamdeder, O’ndan yardım ve bizleri hidayette sabit kılmasını dileriz. O’na şükreder, O’ndan af diler ve O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden Allâh’a sığınırız. Allâh’ın hidayete erdirdiğini kimse saptıramaz ve Allâh’ın saptırdığını da kimse hidayete erdiremez. Allâh’ın salât ve selâmı efendimiz Muḥammed’eﷺ  ve diğer Peygamberlere olsun.

Sizlere ve kendime her şeye kâdir olan yüce Allâh’a karşı takvalı olmayı tavsiye ederim.

Dua:

Allâh’ım Senden dilekte bulunuyoruz dualarımızı kabul eyle. Allâh’ım günahlarımızı ve hatalarımızı bağışla. Allâh’ım! Bize dünyada iyilik ve güzellik, ahirette de iyilik ve güzellik ver. Bizi cehennem azabından koru. Allâh’ım kusurlarımızı, ayıplarımızı setreyle. Âmîn.

Kâmet getir!

Ahlu s-Sunnah wal-Djamâ^ah Moschee Kreis Herford